ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΡΩΜΑΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Οι βασικές γνώσεις των Ρωμαίων για την κατασκευή των οδοστρωμάτων προέρχονταν από τους Ετρούσκους και τους Καρχηδόνιους, τις οποίες φυσικά προσάρμοσαν στις νέες ανάγκες.

Περί το 100 μ.Χ. η αυτοκρατορία διέθετε ένα οδικό δίκτυο συνολικού μήκους περίπου 80.000 χιλιόμετρων, σε μια περιοχή που σήμερα συμπεριλαμβάνει περισσότερες από 30 χώρες.
Οι ρωμαϊκοί δρόμοι ήταν προσεκτικά σχεδιασμένοι και κατασκευάζονταν έτσι ώστε να είναι στερεοί, εύχρηστοι και όμορφοι. 

Το ιδανικό ήταν να συνδέουν μια αφετηρία με κάποιον προορισμό μέσω της συντομότερης δυνατής διαδρομής, κάτι που εξηγεί γιατί πολλοί δρόμοι έχουν μακριά ευθεία τμήματα. Πολλές φορές, όμως, οι δρόμοι χρειαζόταν να ακολουθούν τη φυσική διαμόρφωση του εδάφους. 

Όπου ήταν δυνατόν, σε λοφώδεις και ορεινές περιοχές, οι Ρωμαίοι μηχανικοί κατασκεύαζαν τους δρόμους τους στη μέση της πλαγιάς, από την πλευρά του βουνού που έβλεπε ο ήλιος. 

Για όσους χρησιμοποιούσαν τους δρόμους, αυτή η θέση ελαχιστοποιούσε οποιαδήποτε δυσκολία θα μπορούσε να προκύψει εξαιτίας αντίξοων καιρικών συνθηκών.

Πρώτα καθοριζόταν η πορεία του δρόμου. 

Αυτή την εργασία την ανέθεταν σε τοπογράφους της εποχής. 

Κατόπιν, άφηναν σε λεγεωνάριους, εργάτες ή δούλους την κοπιαστική εργασία του σκαψίματος. 

Σκάβονταν δύο παράλληλα χαντάκια κατά μήκος των πλευρών του μελλοντικού δρόμου. 
Η ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους ήταν περίπου 2,5 μέτρα, αλλά η συνηθισμένη απόσταση ήταν 4 μέτρα, ενώ είχαν μεγαλύτερο πλάτος στις στροφές. 

Το τελικό πλάτος του δρόμου μπορούσε να φτάσει και τα 10 μέτρα. 

Στη συνέχεια απομάκρυναν το χώμα που υπήρχε ανάμεσα στα δύο χαντάκια, σχηματίζοντας μια βαθιά τάφρο. 

Το συνολικό πάχος του οδοστρώματος κυμαινόταν μεταξύ 60εκ. και 250 εκ. 

Μόλις έφταναν σε στέρεο έδαφος, γέμιζαν το κοίλωμα με τρεις ή τέσσερις στρώσεις διαφορετικών υλικών. 
Η πρώτη στρώση συνήθως αποτελούνταν από μεγάλες πέτρες ή μπάζα. 

Κατόπιν πρόσθεταν χαλίκια ή επίπεδες πέτρες, υλικά που συγκρατούνταν με σκυροκονίαμα. 

Το λεγόμενο ρωμαϊκό μπετόν ήταν ένα μίγμα ηφαιστειακού χώματος, αρχικά από την πόλη Puteoli της Καμπανίας, το οποίο ανακατευόταν με ασβέστη και χαλίκι. 

Αυτό το υλικό χυνόταν και σε ξύλινα καλούπια, όπως το σημερινό σκυρόδεμα. 

Πάνω έβαζαν συμπιεσμένα χαλίκια. 

Τοποθετούσαν τα κράσπεδα και στις δύο πλευρές της διαδρομής.
Η τελευταία επίστρωση ήταν από μεγάλες κροκάλες. 

Το κεντρικό μέρος του δρόμου το κατασκεύαζαν λίγο υπερυψωμένο , κατευθύνοντας έτσι τα όμβρια ύδατα στα αποχετευτικά χαντάκια που κατασκεύαζαν στις δυο πλευρές του δρόμου.
Αποτέλεσμα ήταν να κατασκευαστούν δρόμοι, οι οποίοι είχαν τεράστια ανθεκτικότητα και μερικοί διατηρούνται μέχρι τις ημέρες μας (υπολείμματα της Εγνατίας οδού είναι και σήμερα ορατά στο ύψος της Καβάλας).
Οι ταξιδιώτες μπορούσαν να πάρουν πληροφορίες για τις αποστάσεις συμβουλευόμενοι τα οδόσημα. 

Αυτές οι πέτρες, οι οποίες διέφεραν σε σχήμα και ήταν συνήθως κυλινδρικές, τοποθετούνταν κάθε 1.480 μέτρα - όσο ήταν το μήκος του ρωμαϊκού μιλίου. 

Ο πεζός, συνήθως, κάλυπτε περίπου 25 με 30 χιλιόμετρα την ημέρα. 

Σε αυτή την απόσταση υπήρχαν σταθμοί ανάπαυσης, όπου οι ταξιδιώτες μπορούσαν να αλλάξουν άλογα, να αγοράσουν τρόφιμα ή, σε μερικές περιπτώσεις, να διανυκτερεύσουν. Μερικά από αυτά τα σημεία παροχής υπηρεσιών εξελίχθηκαν σε κωμοπόλεις.
Στρατιώτες, πρέσβεις, έμποροι, κήρυκες, γεωγράφοι, περιηγητές, καλλιτέχνες όλοι τους χρησιμοποιούσαν αυτούς τους δρόμους. 

Και μαζί τους διακινούνταν ιδέες, καλλιτεχνικές επιρροές καθώς και φιλοσοφικές και θρησκευτικές δοξασίες, περιλαμβανομένων και εκείνων της Χριστιανοσύνης. 

Μέχρι τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα οι άμαξες της εποχής χρησιμοποιούσαν ακόμα τις ρωμαϊκές οδούς, στις οποίες φυσικά είχαν γίνει κατά καιρούς εργασίες συντήρησης και βελτίωσης.