Του Νίκου Λυγερού
Οι αντιδραστικοί συχνά θεωρούν ότι είναι και αντιστασιακοί, ενώ δεν έχουν βέβαια το υπόβαθρο αφού χρειάζεται ιστορία. Η αντίδραση δεν έχει ανάγκη από τίποτα εκτός από την ύπαρξη ενός αντικειμένου πάνω στο οποίο θα δράσει. Γι' αυτόν το λόγο το μεταμοντέρνο είναι αντιδραστικό κι όχι αντιστασιακό. Επίσης όταν δεν πιστεύεις στους ήρωες, στις θυσίες, στους αγώνες πώς θα μπορούσες να είσαι όντως αντιστασιακός. Έτσι πολλοί νομίζουν ότι μια παρέα είναι μια ομάδα, ότι μια συμμορία, μια ομάδα κρούσης, ένα κόμμα, είναι επαναστατικό κίνημα. Όλα αυτά βέβαια είναι γελοία, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν επειδή το γελοίο δεν σκοτώνει. Αυτό όμως δεν αλλάζει απολύτως τίποτα γιατί δεν επηρεάζει την ιστορία. Απλώς είναι κρίμα που επηρεάζουν άτομα που πιστεύουν σε αυτό το κενό και σπαταλούν το χρόνο τους με το ανούσιο. Γιατί η αντίσταση είναι κάτι άλλο και θέλει ενότητα και στρατηγική, όχι φρουφρού και αρώματα. Γιατί όταν η ιδεολογία σου είναι ανύπαρκτη αφού δολοφόνησες την ουτοπική, δεν μπορείς παρά να προσφέρεις ένα έγκλημα ειρήνης με στόχο να πεθάνει η μνήμη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ελληνισμός είναι της μνημοσύνης και δεν σηκώνει ούτε τις επιθέσεις του κενού. Γι' αυτόν το λόγο δυσκολεύει τους κοινωνικούς που δεν είναι ανθρώπινοι. Γι' αυτό επέλεξε το μέρος της Ανθρωπότητας και όχι την κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας. Έτσι όταν γεμίζεις το πρόγραμμα σου με κενό, γιατί δεν έκανες ποτέ τίποτα, ποιον νομίζεις ότι πείθεις. Στην ουσία, αποκλειστικά, τους άλλους αντιδραστικούς που θα σου την φέρουν όταν βρεθούν μαζί σε ανταγωνιστικό πλαίσιο αντιδραστικότητας. Ενώ η αντίσταση παράγει το ανθρώπινο μέλλον.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18465&l=gr