Του Νίκου Λυγερού
Η Ελλάδα συνεχίζει με τον Μεγάλο Διαγωνισμό που αφορά τα 20 θαλάσσια οικόπεδα που βρίσκονται στο Ιόνιο, κάτω από την Πελοπόννησο και Νότια της Κρήτης. Παρόλο που υπήρξαν μερικές παλινδρομήσεις, βλέπουμε ότι τα νέα δεδομένα ακολουθούν τη συνέχεια όσον αφορά την υψηλή στρατηγική της πατρίδας μας. Και αυτό είναι σημαντικό, αφού προέρχεται από ενημερώσεις σε επιστημονικό και τεχνικό επίπεδο που λειτουργούν ως απαραίτητο υπόβαθρο για την ανάπτυξη της στρατηγικής. Επίσης, σιγά σιγά, γίνεται κατανοητό σε όλους ότι το κομματικό πλαίσιο δεν επαρκεί σε τέτοια θέματα και η ΑΟΖ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έτσι ο καθένας βλέπει τα όρια της προσέγγισής του κι αρχίζει να σκέφτεται πιο συλλογικά, για να έχουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα στις υποψηφιότητες για να έχουμε στη συνέχεια ανθεκτικά αποτελέσματα στις διαπραγματεύσεις μετά τις αξιολογήσεις από την πλευρά μας σε κάθε τεμάχιο ξεχωριστά. Πρέπει όμως να περάσουμε και στο στάδιο της διάδοσης αυτής της πληροφορίας, για να γίνει κατανοητή από όλους τους συντελεστές αυτού του διεθνούς παιγνίου. Γιατί η κυρίαρχη στρατηγική του παίκτη που διαθέτει τη θάλασσα, ενεργοποιείται μόνο και μόνο αν υπάρχουν αρκετοί παίκτες. Είναι λοιπόν θέμα θεωρίας αποφάσεων να αναδείξουμε το γεγονός ότι είμαστε πια ξεκάθαρα υπέρ της δυναμικής συνέχισης του διαγωνισμού, διότι είναι απαραίτητη προετοιμασία σε αυτή τη φάση των ενεργειακών δεδομένων για την πατρίδα μας. Για να γίνει όμως πρέπει να έχεις γνώση των πρακτικών του τομέα για να είναι αποτελεσματική.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18912&l=gr