Β.Δημητρίου: Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής.

Β.Δημητρίου: Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής και ιδρυτής της θρυλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Boca Juniors.--

Ο πρώτος πρόεδρος της Ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, ήταν ένας Έλληνας, ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου (Μήτρε στην βορειοηπειρωτική > Μίτρε στην ισπανική, 1821-1906), Βορειοηπειρώτης εκ Χιμάρας. Αυτός, μετανάστης 4ης γενεάς, όταν τελείωσε ο 7ετής εμφύλιος με την Μάχη της Σεπέντα (1859), και το Μπ. Άυρες υποτάχθηκε στην Ομοσπονδία, ανήλθε στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας (1862). --Και ίσως γι’ αυτό η σημαία της να είναι γαλανόλευκη.-- Στην διάρκεια της προεδρίας του, έγινε ο αιματηρός πόλεμος Αργεντινής-Ουρουγουάη, που στοίχισε στην Αργεντινή 50.000 άνδρες και πολλές υλικές ζημιές (200 εκατ. πιάστρα). Διάδοχος του προέδρου Δημητρίου ήταν ο Σαρμιέντο (1868-1874), που προσπάθησε να φέρει μετανάστες στην Αργεντινή, αλλά τον εμπόδισε ο εθνικιστής στρατηγός Δημητρίου, με στασιαστικό κίνημα. Ακολούθησε εμφύλιος, οι στασιαστές υπετάχθησαν, και εν τέλει το Μπ. Άυρες ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Αργεντινής, το 1880, υπό τον Ρόκα.

Η οικογένεια του Δημητρίου συνδεόταν φιλικά με την μεγάλη οικογένεια Ηπειρωτών ευεργετών Ζάππα, απ’ το Λάμποβο της Β. Ηπείρου. Η οικογένεια Δημητρίου πένθησε πολύ τον θάνατο του Ζάππα (1865). Οι πρόγονοι του Βαρθ. Δημητρίου άφησαν περί το 1670 την Χιμάρα, ακολουθώντας το μεγάλο ρεύμα φυγής του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, που έφευγε (κυρίως προς την ελεύθερη Ιταλία) για να μην υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Αυτό ακριβώς εξιστορεί το δημοτικό, όταν λέει.

«Δέλβινο και Τσαμουριάδεν τα δίνουν τα παιδιά, για νιζάμ του βασιλιά».

Η οικογένεια Δημητρίου ακολούθησε το δρομολόγιο αναζητήσεως νέας ζωής Γένοβα-Ενετία-Πειραιά-Αθήναι (1678) κι απ’ εκεί Ουρουγουάη.

Από την Ουρουγουάη οι Έλληνες διεσπάρησαν σε όλην την Ν. Αμερική. Κι αυτό συνεχίσθηκε έως τις αρχές του 20ού αι. (1907-1911). Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. περισσότεροι από 10.000 Έλληνες (κυρίως από Κρήτη, κ.α.) κατέφθασαν ως μετανάστες στην Ουρουγουάη, ενώ περίσσότεροι από 50.000 – κατά το πλείστον μικρέμποροι – έφθασαν στην Αργεντινή!

Στην Αργεντινή, που μαχόταν για την ανεξαρτησία της, ως ήρωάς της τιμάται κι ένας άλλος Έλλην, ο Ιωάννης Γεωργίου (1833-1935), από το «ανταρτοχώρι της Σάμου», Πλάτανο. Αυτός ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξεμέτρησε την Παταγονία και την Γη του Πυρός (1855-1890)! Μάλιστα, όταν ο Δαρβίνος μελετούσε την περιοχή, ο Σαμιώτης συνεργάσθηκε μαζί του! Το όνομά του και η δράση του έγιναν λαϊκό παραμύθι στην Αργεντινή! Έγινε μύθος και πέθανε σε βαθύ γήρας (102 ετών) στον Κάμπο του Μπ. Άυρες, χωρίς ν’ αφήσει απογόνους. Όσοι γνώρισαν τον Γεωργίου, έλεγαν πως μιλούσε για την πατρίδα του, την Σάμο, σαν να μην έφυγε ποτέ απ’ αυτήν. (Πριν απ’ αυτόν έφθανε στα λιμάνια της Ν. Αμερικής ο επίσης Σάμιος καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, με το σκαρί του «Αχιλλεύς» – ο μετέπειτα ξακουστός πολέμαρχος του Αγώνος του 1821).

Αλλά δεν ήταν ο μόνος Έλλην πεσών για την ανεξαρτησία της Αργεντινής. Ως ήρωας αυτού του αγώνος τιμάται και ο Μιχ. Σπύρου, εκ Λέσβου, ο οποίος στα στερνά, ανατίναξε το καράβι του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.

Η οικογένεια Δημητρίου έφθασε στο Μπουένος Άυρες. Εκεί μέσα σ’ ένα καφενείο, του Χιώτη Α. Ζέππου, τρεις Έλληνες της διασποράς, ο Σαμιώτης Κώστας Καρούλιας (πρόγονος του παλαιμάχου ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή Νίκου Καρούλια), ο Σιάκης από την Βυτίνα (Αρκαδίας) και ο Σπ. Σπυριδάκης ίδρυσαν την ποδοσφαιρική ομάδα-καμάρι της Αργεντινής, την Μπόκα-τζούνιορς! Μάλιστα ο Κ. Καρούλιας ίδρυσε και τον προσκοπισμό στην Αργεντινή! Ενώ ο Σπυριδάκης, που έφθασε στην Αργεντινή απ’ τ’ Αναφιώτικα της Πλάκας, είχε πρωτοστατήσει και στην ανέγερση του πρώτου ορθόδοξου ναού στην περιοχή.

Το λιμάνι της πόλεως οργάνωσε και πάλι ένας Έλλην, ο Εμμανουήλ Χατζιδάκης, Δωδεκανήσιος εκ Κάσου! Αυτός διέμεινε για λίγο εν Αθήναις και το 1870 έφυγε για Αργεντινή, όπου έγινε υπεύθυνος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας και απ’ την θέση αυτή βοηθούσε πολύ τους Έλληνες καπεταναίους που προσέγγιζαν το μεγάλο λιμάνι…

Διευθυντής της Αστυνομίας Αργεντινής χρημάτισε ένας άλλος Έλλην, ο Ηπειρώτης Αλκ. Λάππας. Για όλα τούτα δεν είναι τυχαίο που λεν πως «οι Ηπειρώτες έκτισαν την Αργεντινή»!

Επανερχόμαστε στον αγωνιστή και πρώτο πρόεδρο της Αργεντινής: Όταν η χώρα πτώχευσε (1890) οι Αργεντινοί θυμήθηκαν και πάλι τον Δημητρίου. Αυτός, συμφώνησε με τον στρατηγό Ρόκα και υποστήριξαν στις προεδρικές εκλογές (Μάιος 1892) τον Σάενς Πένια, έναν ανώτερο δικαστικό λειτουργό, που έχαιρε γενικού σεβασμού. Ο Β. Δημητρίου δεν ξέχασε ποτέ τις καταβολές της οικογενείας του, κι ας μην είχε επισκεφθεί ποτέ ο ίδιος την Ελλάδα! Μιλούσε άριστα ελληνικά! Θεωρείται και εκ των κορυφαίων λογοτεχνών (ποιητών και ιστορικών) της Αργεντινής. Έγραψε το έργο «Η Ιστορία του Σαν Μαρτίν» και το «Η Ιστορία του Μπελγκράνο», στα οποία προσπάθησε να αναπτύξει το φρόνημα της εθνικής συνειδήσεως των Αργεντινών. Ας σημειώσω, ότι τότε η ελληνική ήταν η δημοφιλέστερη γλώσσα στο Μπ. Άυρες, μετά την τοπική.

Ο συγγραφέας Β. Δημητρίου ίδρυσε και την εφημερίδα «Έθνος», το 1862, την πρώτη εφημερίδα της Αργεντινής! Ενώ στο Μπ. Άυρες εκδιδόταν και ελληνικό – και μάλιστα γελοιογραφικό – φύλλο! Η «Εταιρεία της υπέρ των Πατρίων Αμύνης» (που ιδρύθηκε το 1901 και στεγάσθηκε στην Ακαδημία Αθηνών) κυκλοφορούσε ένα 4σέλιδο φυλλάδιο, με τίτλο «Τα Πάτρια» – επιμελεία των ακαδημαϊκών Γ. Χατζιδάκη, Κ. Ζησίου και του δημοσιογράφου Ι. Δαμβέργη – που κυκλοφορούσε τότε σε 20.000 δωρεάν αντίτυπα και που έφθανε και στην Αργεντινή! Το 1924 ιδρύθηκε η ομογενειακή εφημερίδα «Πατρίς», στο Μπ. Άυρες, από τον Γ. Παρασκευαΐδη (και είτα δ/ντή τον Αθ. Βαϊρακλιώτη). Μετά, ο πρέσβυς της Ελλάδος στο Μπ. Άυρες, Βασ. Δενδραμής, ίδρυσε την εφημερίδα «Ελλάς» (με δ/ντές τον Δημ. Λογοθέτη, έως το 1956, την θυγατέρα του Ελένη και είτα τον Λεων. Τριανταφυλλίδη). Το 1958 ιδρύθηκε η εφημερίδα «Νότιος Αμερική», από την Πολ. Μποσκαΐνου και ο «Ελληνισμός» από τον Δημ. Ρούτση.

Γι’ αυτό ο Αργεντινός εθνικός ποιητής και ένας των σημαντικότερων ποιητών της Ν. Αμερικής, που ήταν και μέλος του Αργεντινού Κοινοβουλίου Αντράντε Ολεγκάριο (1841-1882), ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της πατρίδος του, έγραψε έργα εμπνευσμένα από την Ελλάδα («Ατλαντίς», 1881 και «Προμηθεύς», 1877), στα οποία εκφράζει τους πόθους των λαών της Λατ. Αμερικής. Ενώ ένα από τα ωραιότερα γλυπτά έργα-δημόσια μνημεία που ευρίσκονται στην Αργεντινή, είναι ο «Θνήσκων Κένταυρος», έργο του Γάλλου γλύπτου Μπουρντέλ.

Η Αργεντινή συνδέεται και με την Θράκη, κυρίως δια μέσου του ιδιοφυούς επιχειρηματία και ευπατρίδη, Ευγένιου Ευγενίδη (εκ Διδυμοτείχου) ο οποίος – μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – συνέδεσε ατμοπλοϊκώς την Νότιο Αφρική με την Νότιο Αμερική! Εν τέλει, εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, απ’ όπου ο οξυδερκής επιχειρηματίας διείδε το ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα κι εστράφη στην ναυτιλία των υπερωκεανίων.

Και ο δις βραβευμένος με Όσκαρ Αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια, δήλωσε: «Προσωπικά νοιώθω την ύπαρξη μιας υπόγειας σύνδεσης μεταξύ Ελλάδος-Αργεντινής, μεταξύ των δύο πολιτισμών. Νοιώθω πως η μουσική μας συγγενεύει κάπως με την δική σας και την συγγένεια την εντοπίζω ανάμεσα στο τάνγκο και στο ρεμπέτικο… Ίσως να υπάρχουν κοινές πηγές. Οι μουσικές και των δύο είναι πιο συναισθηματικές, κάπως σκοτεινές και θλιμμένες, και τα δύο ιδιώματα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την μελαγχολία.

Υπάρχει ένα περίεργο αίσθημα κενότητος που δεν μπορώ να το περιγράψω. Μου αρέσει ο Μ. Θεοδωράκης, ενώ παλαιότερα ήμουν φανατικός των Aphrodite’s Child του Β. Παπαθανασίου. Ο δίσκος τους “666″ είναι από τους αγαπημένους μου. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα ρεμπέτικα. Στην συλλογή των οργάνων μου έχω – εννοείται – και το μπουζούκι. Εάν το χρησιμοποιούσα στην ταινία, θα το έπαιζα βέβαια με τον δικό μου τελείως διαφορετικό τρόπο» – βλ. σχ. εφημ. «Εποχή», Ιούνιος 2009.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πως στα εθνικά μουσικά όργανα της Αργεντινής, ανάμεσα στο τύμπανο κάγια, τον καλαμένιο αυλό, τον κοκκαλένιο αυλό (κουένα), τον ευθύαυλο (μια πεντάμετρη σάλπιγγα, που λέγεται έρκε ή ερκέντχο ή τρουτρούκα), συγκαταλέγεται και ο αυλός του Πανός, που στην τοπική λέγεται «σίρου» ή «αντάρα».

Η ελληνική κοινότητα του Μπ. Άυρες από το 1911 είχε εκκλησία, σχολείο και νοσοκομείο! Στην απογραφή του 1963 οι Έλληνες της Αργεντινής ήσαν 43.000 (η πολυπληθέστερη εθνότητα μετά τους εντοπίους, τους Ιταλούς και τους εβραίους). Την δεκαετία του 1950-60 ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν συνεχώς. Ζούσε κυρίως σε 8 κοινότητες (οι παλαιότερες: Δυο στο Μπ. Άυρες, μια στο Βερίσσο και μια στο Ρεμέντιος ντε Εσκαλάντα), είχε αναπτύξει 21 κοινωφελείς οργανώσεις, εκκλήσιαζόταν σε 6 εκκλησιές και λειτουργούσε 5 σχολεία!

Σήμερα, ο απόδημος ελληνισμός στην Αργεντινή υπολογίζεται σε 20.000 ανθρώπους. Η δε δρ. Χρ. Τσαρδίκου (πρόεδρος του «Νόστος» Μπ. Άυρες) δημιούργησε έδρα Ελληνικών Σπουδών σε μεγάλο πανεπιστήμιο της αργεντίνικης πρωτεύουσας. Το 2009 η Ένωση Συγγραφέων Αργεντινής έδωσε το α΄ διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας στην Ελλάδα και στον Πέτρο Κασιμάτη, κατά τον διεθνή διαγωνισμό «Ο Ελληνισμός και ο Μέγας Αλέξανδρος», που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την ελληνική πολιτιστική οργάνωση «Νόστος».

Πηγή: omonoia-deeem.org

Τα 10 πιο ακραια επιδόματα στην Ελλαδα.

Η φιλοσοφια και εξυπναδα των νεοελληνων και ο λογος που ειμαστε στην σημερινη κατασταση και ... συνεχιζουμε .......Τα 10 πιο τρελά επιδόματα του ελληνικού δημοσίου.------

 

Επιδόματα που δόθηκαν στους εργαζομένους στο ελληνικό δημόσιο από το ελληνικό κράτος και αν μη τι άλλο εντυπωσιάζουν για την εφευρετικότητά τους.----

10. Επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου (ΟΤΕ) 690€/μήνα – 420 άτομα

09. Επίδομα πλυσίματος χεριών (ΟΣΕ) 420€/μήνα – 1987 άτομα

08. Επίδομα προπέλας (Λιμενικό) 840€/μήνα – 653 άτομα

07. Επίδομα κεραίας (ΗΣΑΠ) 1120€/μηνα – 329 άτομα

06. Μεταφοράς φακέλου (Δημόσιο) 290€/μήνα – 6800 άτομα

05. Επίδομα παραλαβής – παράδοσης λεωφορείων 450€/μήνα – 1100 άτομα

04. Επίδομα έγκαιρης προσέλευσης (ΕΘΕΛ) 310€/μήνα – 1790 άτομα

03. Επίδομα αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων (Υπουργείο Δικαιοσύνης) 595€/μήνα -  ? άτομα

02. Επίδομα Φαξ (ΔΕΗ) 870€/μήνα – 657 άτομα

01. Ετήσιο επίδομα χρήσης του κυλικείου, παρότι η χρήση των εστιατορίων των εγκαταστάσεων είναι δωρεάν (Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων) 120/μήνα. -  Ολο το προσωπικό.

BONUS: Επίδομα μη καταβολής επιδόματος

Με πληροφορίες από: capital.gr

Η Μάχη του Κιλκίς 19-21 Ιουνίου, 1913

 

«Ὅλα τά εἶχα προβλέψει, τά εἶχα σκεφθεῖ, ὅλα ἐκτός ἀπό τήν τρέλλα τῶν Ἑλλήνων»....------ Εἶναι λόγια τοῦ Νικολάου Ἰβανώφ, ἀντιστρατήγου, διοικητῆ τῆς 2ης Βουλγαρικῆς Στρατιᾶς, μετά τήν ἥττα του στό Κιλκίς. 

Χωρίς νά τό γνωρίζει ὁ Βούλγαρος στρατηγός ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριά, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πού ἔλεγε λίγα χρόνια μετά τήν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21: «Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς. Ἠμεῖς, ἄν δέν ἤμεθα τρελλοί, δέν ἐκάναμεν τήν ἐπανάστασιν, διατί ἠθέλαμεν συλλογισθῆ πρῶτον διά πολεμοφόδιαν, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθῆκες μας, τά μαγαζιά μας, ἠθέλαμεν λογαριάσει τήν δύναμιν τῆν ἐδικήν μας, τήν τούρκικη δύναμη.
Τώρα ὅπου ἐνικήσαμεν, ὅπου ἐτελιώσαμεν μέ καλό τόν πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, ἐπαινόμεθα. Ἄν δέν εὐτυχούσαμεν, ἠθέλαμεν τρώγει κατάρες ἀναθέματα…» («Ἅπαντα περί Κολοκοτρωναίων», ἐκ. «ΙΔΕΒ», σελ. 215) Ναί, ἡ ἴδια «τρέλλα», ὁ ἡρωισμός, ἡ «νηφάλιος μέθη» τῶν Ἑλλήνων, φανερώθηκε καί στή Σαλαμίνα καί στήν Πόλη καί στό Μεσολλόγι καί στό ἔνδοξο ’40.
Ἡ ελληνική ἱστορία ἔχει μία ἰδιοτυπία, μοναδική ἴσως στήν οἰκουμένη. Εἶναι ἱστορία ἀδιάλειπτων ἀγώνων γιά ἐπιβίωση. Μῆλον τῆς ἔριδος οἱ γεωγραφικές ἑστίες του στή συμβολή δύο ἠπείρων, ἀντιμετωπίζουν εἰσβολές, ἐπιθέσεις, κατοχές καί φρικτές σκλαβιές, ἐρημώσεις κατά τήν διάρκεια ἀδιάκοπων ἐπεκτατικῶν ἐξορμήσεων ἀπό ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Ὅλοι τίς διεκδικοῦν, ὅλοι τίς ποδοπατοῦν μέ τά στίφη τους. Ἀλέθεται ὁ Ἑλληνισμός, ἡ«Πονεμένη Ρωμηοσύνη» στίς μυλόπετρες τῆς ἱστορίας, ἀλλά «… ἰδού ζῶμεν». Ή, ὅπως ὡραία τό διατύπωσε ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης στά «ἀπομνημονεύματά» του: «Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ὡς τώρα, ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦνε· τρῶνε ἀπό μας καί μένει καί μαγιά…».
Ἀπό τήν ἴδια τήν μαγιά τῶν ἡρώων τοῦ ’21 ἦταν φτιαγμένοι καί οἱ μαχητές τῶν Βαλκανικῶν πολέμων, οἱ ὁποῖοι εἶναι συνέχεια τῆς μεγάλης Ἐπανάστασης. Ἑκατό περίπου χρόνια μετά, τό Γένος, ἑδραζόμενο στήν λαϊκή ὁμοψυχία:«Ἕλληνας ὁμοφρονέοντας… χαλαπούς εἶναι περιγίγνεσθαι», ὅταν ὁμονοοῦν οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀνίκητοι διαλαλεῖ ὁ Ἡρόδοτος («Ἱστορία» ΙΧ, 2) χάρις καί στήν θυσία τῶν παλληκαριῶν τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, διπλασιάζει τά φτερά του.
Οἱ Βαλκανικοί Πόλεμοι τοῦ 1912-13 εἶναι ἀπελευθερωτικοί πόλεμοι. Καί ὁ στρατός μας ἐλευθέρωνε σκλάβους Ρωμηούς, οἱ ὁποῖοι γιά 500 καί πλέον χρόνια διατήρησαν ἄσβεστη τήν ἐθνική τούς συνείδηση, γιατί –αναμφίλεκτη ἀλήθεια αὐτό– κρατήθηκαν ἀπό «τό ἄμφιο» τῆς ἑλληνοσώτειρας Ἐκκλησίας μας.
Στίς 30 Αὐγούστου τοῦ 1907 ὁ λαός τῆς Δράμας ἀποχαιρετᾶ τόν ἐθνο-ιερομάρτυρα Ἐπίσκοπο Χρυσόστομο, πού ὅδευε γιά τόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, τήν αἱματοκυλισμένη Σμύρνη. Λίγο πρίν τήν ἐπιβίβασή του στό τρένο, ὁ δημογέροντας Νίκας, προσφωνόντας τον, ὑψώνει τήν φωνή του, ὀρθώνει τήν λεβέντικη κορμοστασιά του, ἀτενίζει ἀγέρωχα τόν ποιμενάρχη καί τοῦ φωνάζει: «Δέσποτα, μᾶς παρέλαβες λαγούς καί μᾶς ἔκαμες λιοντάρια. Μείνε ἥσυχος. Θά γίνει τό θέλημά σου.» (Ν. Βασιλειάδη: «Γιά τήν Ἐλευθερία», σελ. 265)
Ἡ Ἐκκλησία στάθηκε ὁ Κυρηναῖος τοῦ Γένους σ’ ὅλη τήν πολυαίωνη σκλαβιά, αὐτή, μέ τούς ἀτρόμητους Μητροπολίτες της, ἦταν ἡ ψυχή τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Ἄς τό θυμοῦνται αὐτό ὅσοι ἐκκλησιομάχοι κουνοῦν σήμερα τό δάχτυλο καί βυσσοδομοῦν κατά τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας.
Ἔλεγε μεταξύ ἄλλων ὁ μεγάλος λογοτέχνης μας Στρατής Μυριβήλης, σέ ὁμιλία του, τό 1953: «Σάν ἔπεσε τό Βυζάντιο, ἡ Ἐκκλησία ἀντικατέστησε τόν τσακισμένο κρατικό ὀργανισμό σάν ὑποκατάστατος μηχανισμός τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας. Τά σύμβολα τῆς Αὐτοκρατορίας τά κράτησε ἡ Ἐκκλησία καί τά διατήρησε μέσα στούς μαύρους αἰῶνες τῆς σκλαβιᾶς. Καί μέσα σ’ αὐτούς τούς φοβερούς αἰῶνες, αὐτή στάθηκε τό πνευματικό καί ἐθνικό κέντρο τῆς μαρτυρικῆς φυλῆς. Ἐνάντια στούς ἀρχηγούς της ξέσπαγε κάθε ἐπίθεση τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τόσο ἀπό μέρους τῶν κατακτητῶν, ὅσον καί ἀπό μέρους τῶν Φράγκων. Καί σωστά τόπανε, πώς σέ πολλές κρίσιμες ὧρες τό ράσο στάθηκε ἡ ἐθνική σημαία τῆς Ἑλλάδας στά χρόνια της σκλαβιᾶς. Σ’ αὐτό τό διάστημα, ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες χάθηκαν γιά τό ἑλληνικό ἐθνικό σύνολο. Ποιοί ἦταν αὐτοί; Ἦταν ὅλοι ὅσοι μέ τή βία ἤ μέ τόν φόβο ἄφησαν τή θρησκεία τους.»
Συμπέρασμα ἀδιάσειστο: «Ἄν ὑπάρχουμε σήμερα σάν ἑλληνική φυλή, εἶναι γιατί κρατηθήκαμε ἀπό τό ἄμφιο τῆς Ἐκκλησίας μας ὅλα αὐτά τά χρόνια».
(Ὁ Μυριβήλης πολέμησε στούς Βαλκανικούς πολέμους καί τραυματίστηκε. Ὅταν ὁ πατέρας του ἔμαθε στή Λέσβο τό νέο, ἀπό τή χαρά του κέρασε ὅλο τό χωριό. «Ἄλλοι καιροί, ἄλλα ἤθη». Τότε μεγαλουργοῦσαν οἱ καρδιές, τώρα μεγαλουργοῦν τά χρήματα, ὅπως ἔλεγε ὁ Κανάρης).
Ἔτσι φτάσαμε στούς Βαλκανικούς πολέμους καί στήν τριήμερη μάχη τοῦ Κιλκίς, στίς 19-21 Ἰουνίου τοῦ 1913 πού φέτος τιμοῦμε τά ἑκατόχρονα ἀπό τήν διεξαγωγή της. Ἡ μάχη τοῦ Κιλκίς – Λαχανά, ἤ δίδυμη μάχη ὡς εἴθισται νά λέγεται, ἦταν ἡ πρώτη ἀποφασιστική σύγκρουση μεταξύ τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Βουλγάρων κατά τόν Β’ Βαλκανικό Πόλεμο (Β’ ΒΠ) ὑπῆρξε ἡ πιό κρίσιμη καί ἡ πλέον φονική μάχη, ὄχι μόνο τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, ἀλλά καί τῆς νεότερης ἐλλληνικῆς ἱστορίας. Χάρις στήν νίκη τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος, τά νησιά τοῦ Αἰγαίου, ἀκόμη καί ἡ Κρήτη καί ἡ Θράκη ἑνώθηκαν ὁριστικά μέ τό λυμφατικό τότε ἑλληνικό κράτος καί απετράπη ἡ προσπάθεια τῶν Βουλγάρων νά ὑλοποιήσουν το ὄνειρο τῆς «Μεγάλης Βουλγαρίας» (Συνθήκη Ἁγίου Στεφάνου, 1878).
Ἔλεγε ὁ ἀθηναιογράφος λογοτέχνης Δημήτρης Καμπούρογλου: «Ὅλα τά ἔθνη γιά νά προοδεύσουν πρέπει νά βαδίσουν ἐμπρός πλήν τοῦ ἑλληνικοῦ πού πρέπει νά στραφεῖ πίσω», ὄχι βέβαια ὡς στείρα προγονολατρία ἀλλά ὡς μελέτη τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους, μέ σκοπό τήν παιδαγωγία κυρίως τῶν νέων. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ σπουδή τῆς ἱστορίας ἐμφυσεῖ στό παιδί ἀγάπη γιά τήν πατρίδα, τοῦ προσφέρει πρότυπα ζωῆς, τοῦ γνωρίζει τά ἐλλατώματα καί τά προτερήματα τοῦ Γένους, ἐνεργεῖ, μ’ ἕναν λόγο, ἐντός του διαπλαστικά, ὡς κατ’ ἐξοχήν παράγοντας αὐτοσυνειδησίας. Καί δή τί καλύτερο παράδειγμα φιλοπατρίας ἀπό τήν μάχη τοῦ Κιλκίς, τήν ὁποία ἐν συντομία θά ἐξιστορήσουμε, ἐπιμένοντας κυρίως στά βιώματα αὐτήκοων καί αὐτοπτῶν μαρτύρων.
Τό ἀθάνατο ἔπος
Τό κίνημα τῶν Νεοτούρκων (Ιούνιος τοῦ 1908) κι ὁ κίνδυνος νά ἐξοντωθοῦν ἀπό τήν τουρκική μισαλλοδοξία ὅλοι οἱ Χριστιανοί τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης, ὁδήγησε τό 1912 τούς Ἕλληνες, τούς Βούλγαρους, Σέρβους καί Μαυροβούνιους νά ξεχάσουν προσωρινά τίς διαφορές τους καί νά συσσωματωθοῦν κατά τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.
Ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος ἔληξε νικηφόρος γιά τά βαλκανικά κράτη, ὅμως οἱ Βούλγαροι «ἐμνήσθησαν ἡμερῶν ἀρχαίων», ξαναθυμήθηκαν τόν χάρτη τῆς Μεγάλης Βουλγαρίας καί νόμισαν ὅτι ἔφτασε ἡ ὥρα νά πραγματοποιήσουν τά παλιά χιμαιρικά τους σχέδια εἰς βάρος καί τῆς Σερβίας καί τῆς Ἑλλάδας. Ἡ ἀπληστία τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὑπερφίαλη συμπεριφορά της πρός τούς συμμάχους κι ἕνα πλῆθος ἀπό δόλιες ἐνέργειες, ἔστρεψαν τήν Ἑλλάδα καί τήν Σερβία ἐναντίον της καί ὁδήγησαν στόν Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο (Β’ ΒΠ).
Στίς 19 Μαίου τοῦ 1913 ὑπεγράφη στη Θεσσαλονίκη ἡ συνθήκη συμμαχίας μεταξύ Ἑλλάδας καί Σερβίας γιά νά ἀντισταθμίσει τίς ἐνέργειες τῶν Βουλγάρων, πού συγκέντρωναν μυστικά τό στρατό τους, γιά νά χτυπήσουν αἰφνιδιαστικά τούς πρώην συμμάχους τους. Μία τελευταία προσπάθεια τῶν κυβερνήσεων Ἑλλάδας καί Σερβίας, γιά νά ἀποφευχθεῖ ἡ σύγκρουση, ματαίωσαν οἱ ἴδιοι οἱ Βούλγαροι μέ τήν ἀξίωσή τους νά ἁπλωθοῦν σ’ ὁλόκληρη τή ΝΔ Μακεδονία, τήν ὁποία κατεῖχε ὁ ἑλληνικός στρατός. Ἔτσι ὁδηγήθηκαν τα πράγματα στήν σύγκρουση.
Στίς 16 Ἰουνίου τοῦ 1913 οἱ Βούλγαροι, ἀφοῦ μετέτεφεραν τίς περισσότερες δυνάμεις τους ἀπό τή Θράκη στή Μακεδονία πρός τήν πλευρά τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Σέρβων ἄρχισαν σφοδρότατη ἐπίθεση. Γιά τούς Ἕλληνες καί τούς Σέρβους δέν ἀπέμενε παρά μονάχα ἡ γενική ἀντεπίθεση. Ἀλλά πρίν ἀπό κάθε ἄλλη ἐνέργεια ὁ στρατός μας ξεκαθάρισε τήν Θεσσαλονίκη ἀπό τούς Βουλγάρους, πού μέ δόλο εἶχαν εἰσδύσει στήν πρωτεύουσα τῆς Μακεδονίας, ἀπό τήν ἡμέρα κιόλας τῆς ἀπελευθέρωσής της. Καί ὕστερα ἄρχισαν οἱ μεγάλες ἐπιχειρήσεις. Καί πρώτη στή σειρά ἡ ἔνδοξη μάχη τοῦ Κιλκίς.
Τό Γενικό Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ στήν ἔξοχη πολύτομη ἔκδοσή του, πού ἐπιγράφεται «ὁ Ἑλληνικός στρατός κατά τούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-1913 (Ἀθήνα, 1932)» περιγράφει μέ θαυμαστό καί ἀναλυτικό τρόπο ὅλες τίς φάσεις τῆς πολεμικῆς ἐκείνης ἐπιχείρησης, πού δόξασε γιά μία φορά ἀκόμη τά ἑλληνικά ὄπλα καί ὑπῆρξε θέατρο ἀσύγκριτων ἡρωισμῶν τῶν ἀξιωματικῶν καί τῶν ἀνδρῶν τοῦ στρατοῦ μας.
Στά νότια του Κιλκίς ἤσαν γερά ὀχυρωμένοι οἱ Βούλγαροι καί 4 μεραρχίες τοῦ κέντρου τούς χτύπησαν δυνατά στίς 19 Ἰουνίου 1913.
Στίς 20 Ἰουλίου, δεύτερη μέρα της μάχης, τό Γενικό Στρατηγεῖο πρόσταξε γενική ἐπίθεση ἀπό τήν αὐγή σέ ὅλο τό μέτωπο. Κι ἐνῶ στό δεξιό ἄκρο τοῦ μετώπου ἡ 7η Μεραρχία ἀνέτρεψε τούς ἀπέναντι ἐχθρούς της καί μπῆκε στή Νιγρίτα, οἱ μεραρχίες τοῦ κέντρου προχωροῦν πρός τό Κιλκίς μέ πολύ ἀργό ρυθμό, γιατί ἡ ἄμυνα τῶν Βουλγάρων, πού ἔκαναν συνεχῶς ἰσχυρές ἀντεπιθέσεις, ἦταν ἀποφασιστική καί πεισματώδης. Στόν τομέα τοῦ Λαχανά ἡ 1η Μεραρχία (στρατηγός Μανουσογιαννάκης) προχώρησε πιό γρήγορα πρός τίς νότιες προσβάσεις τῆς ὀχυρωμένης τοποθεσίας καί κυρίευσε καί 6 ἐχθρικά κανόνια.
Τό δειλινό τῆς 20ης Ἰουνίου ἡ κατάσταση εἶναι πολύ κρίσιμη. Ἡ ἀντίσταση τῶν Βουλγάρων εἶναι λυσσαλέα. Τό ἑλληνικό πεζικό ἔπρεπε νά τούς βγάζει μέ τίς λόγχες ἀπό τά χαρακώματά τους καί οἱ ἀπώλειες ἦταν τεράστιες. Τό Γενικό Στρατηγεῖο ἔστειλε νέα διαταγή στίς Μεραρχίες τοῦ κεντρικοῦ μετώπου νά κυριεύσουν «πάση θυσία» τό Κιλκίς, πρίν σκοτεινιάσει. Ἡ 2η Μεραρχία (στρατηγός Καλάρης) σέ ἐκτέλεση τῆς διαταγῆς ἐνήργησε νυκτερινή ἐπίθεση. Μέ ἐπικό ἀγώνα, φοβερές ἀπώλειες (οἱ περισσότεροι ἀξιωματικοί τέθηκαν ἐκτός μάχης).
Ἀνατρέποντας τήν μία μετά τήν ἄλλη τίς 3 γραμμές ἄμυνας τῶν Βουλγάρων, στίς 9:40 τό πρωί τῆς 21ης Ἰουνίου,ἡ γαλανόλευκη κυματίζει στήν πόλη καί περιχαρής ὁ διοικητής στρατηγός Καλάρης τηλεγραφεῖ στό Γενικό Ἐπιτελεῖο: «Ἀγγέλω νίκην Κιλκίς. Ἐχθρός ὑποχωρεῖ ἐγκαταλείψας ὀχυρωμένας θέσεις…» Τό κάστρο τοῦ Βουλγαρισμοῦ πάρθηκε. Ἀλλά μέ πόσες θυσίες! Κατά ἀνακοίνωση τοῦ Στρατηγείου οἱ ἀπώλειες ἀνῆλθαν σέ 10.000 νεκρούς καί τραυματίες. (Ὁ Γαβριήλ Συντομόρου, στό βιβλίο τοῦ «Σαραντάπορο, Κιλκίς, Λαχανᾶς: οἱ πρῶτες μας νίκες», ἔκδ. Ζῆτρος, γράφει: «Στήν πραγματικότητα οἱ ἀπώλειες αὐτές δέν πρέπει νά ξεπέρασαν τούς 8.670 νεκρούς καί τραυματίες, σέ σύνολο περίπου 110.000 περίπου ἀνδρῶν τῶν 8 Μεραρχιῶν καί τῆς Ταξιαρχίας Ἱππικοῦ, πού πῆραν μέρος στή τριήμερη μάχη Κιλκίς – Λαχανά).
Εἶναι χαρακτηριστικό της μάχης ὁ θάνατος 10 διοικητῶν μονάδων, οἱ ὁποῖοι πρόβαλλαν τήν προσωπική τους συμπεριφορά καί ἐθελοθυσία ὡς παράδειγμα μίμησης στούς ἄνδρες τους. Παραθέτουμε τά ὀνόματα τῶν ἡρώων, τιμώντας ἔτσι καί τούς χιλιάδες «ἀγνώστους στρατιῶτες» τους, πού πάντοτε θά τούς εὐγνωμονεῖ τό ἔθνος μας: Καμάρας, Καμπάνης, Παπακυριαζῆς, Κορομηλᾶς, Καραγιαννόπουλος, Διαλέτης, Κουτήφορης, Κατσιμήδης, Χατζόπουλος, Ἰατρίδης… Αἰωνία ἡ μνήμη… Τά «κόκκαλα» τους τά ἱερά πότισαν τήν λευτεριά μας.
Μαθητής μικρός τήν δεκαετία τοῦ 30, ὁ Σ. Λίβας, μετέπειτα στρατιωτικός γιατρός, ἔγραψε τίς ἀναμνήσεις του, μέ τίτλο «Ἡ παλιά, μικρή μας πόλη». Σέ κείμενο μέ τίτλο «οἱ Μαχητές τοῦ Κιλκίς», γράφει τά ἑξῆς συγκινητικά:
«Ἕνα ἀπέραντο «Ἐθνικό Νεκροταφεῖο», πού κρύβει στά σπλάχνα τοῦ τά κορμιά χιλιάδων παλληκαριῶν, εἶναι ὁ τόπος μας. Καί πάνω στά κορμιά αὐτά στήθηκαν τά θεμέλια αὐτῆς τῆς πόλης. Καί τό σιτάρι πού φτιάχνει τό ψωμί μας, θεριεύει καί μεστώνει ρουφώντας ἀπό τή γῆ αἷμα ἀντί για νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ἕνας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ἕνας «ἀγρός αἵματος» για νά χρησιμοποιήσω τοῦ χαρακτηρισμούς τοῦ Εὐαγγελίου πού τόσο ταιριάζουν στήν περίπτωση».
Τά πρῶτα χρόνια, τ΄ ἀλέτρια πού ὄργωναν τή γῆ, ἔφεραν στήν ἐπιφάνεια λευκά κόκκαλα «κόκαλα Ἑλλήνων ἱερά», ἀντάμα μέ σκουριασμένες ξιφολόγχες καί δερμάτινες παλάσκες, περασμένες σέ ζωστῆρες πού ἔζωναν, κάποτε λυγερά σώματα παλληκαριῶν. Κι ὅλοι μας λίγο – πολύ, ἔχουμε νά θυμόμαστε πώς κάποτε, σκάβοντας τίς αὐλές τῶν σπιτιῶν μας εἴχαμε βρεῖ σκουριασμένα ὄπλα κι ἀνθρώπινα κρανία. Σάν στοιχειωμένος ἔμοιαζε ὁ τόπος μας καί τά παιδιά φοβόταν νά βγοῦν τό βράδυ ἀπό τά σπίτια τους.
Θυμᾶμαι τούς πρώτους περιπάτους πού κάναμε μέ τό νηπιαγωγεῖο, ἐκεῖ κοντά στούς πρόποδες τοῦ Ἀη- Γιώργη. «Ἡ δασκάλα μᾶς ἔλεγε ὅτι οἱ παπαροῦνες στόν τόπο μας, εἶναι πιό κόκκινες ἀπό ἀλλοῦ, γιατί παίρνουν τό χρῶμα τους ἀπό τό αἷμα τῶν σκοτωμένων παλληκαριῶν. Κι ἐμεῖς διστάζαμε νά τίς κόψουμε, ἀπό φόβο, μήπως καί ματώσουμε τά χέρια μας…» (σελ. 179).
Μαρτυρίες πρωταγωνιστῶν
Μεταξύ τῶν ἡρώων διοικητῶν συνταγμάτων πού ἔπεσαν στήν μάχη τοῦ Κιλκίς, εἶναι καί ὁ Ἀντώνιος Καμπάνης, διοικητής τοῦ 8ου Συντάγματος τῆς 4ης Μεραρχίας. Τόν ἴδιο καιρό ὁ γιός τοῦ Δημήτριος, ὑπηρετεῖ καί αὐτός ὡς στρατιώτης. Στό βιβλίο τοῦ «Ἀναμνήσεις τοῦ Πολέμου καί τῆς Εἰρήνης» περιγράφει τήν σκηνή πού σπεύδει γιά τόν«τελευταίο ἀσπασμόν» τοῦ ἠρωϊκοῦ σκηνώματος τοῦ γονιοῦ του. Φτάνει στή μεγάλη σκηνή πού ἦταν τό χειρουργεῖο τῆς IV Μεραρχίας:
«Μπῆκα στή σκηνή καί πάνω σ’ ἕνα φορεῖο είδα τόν πατέρα. Εἶχε τά μάτια ἀνοιχτά. Τό πρόσωπο γελαστό καί εὐχαριστημένο. Μόνο τό στῆθος του ἦταν γεμάτο τρύπες. Στά χέρια του φοροῦσε γάντια καλοκαιρινά χακί, ἀλλά ὅπως ἦταν σκισμένα καί κρεμασμένα, κατάλαβα ὅτι εἶχαν κοπεῖ τά δάχτυλά του. Ἀργότερα, ὅταν εἶδα τά κιάλια του, πού ἦταν καί αὐτά γεμάτα βλήματα, ἀντελήφθηκα πώς ἡ ὀβίδα εἶχε σκάσει τήν ὥρα πού τά σήκωνε, γιά νά παρατηρήσει τίς ἐχθρικές θέσεις.
Τό θέαμα γιά μένα ἦταν τραγικό, ἀλλά μεγαλύτερη ἀκόμη συγκίνηση μοῦ προξένησαν οἱ ἑκατοντάδες τραυματίες τοῦ Συντάγματός του, πού περνοῦσαν καί τόν ἀσπάζονταν κλαίγοντας. Ἄκουσα μερικούς νά λένε: Ἦταν αὐστηρός, ἀλλά δίκαιος καί ἀγαποῦσε τούς ἄνδρες του».
Νομίζω πώς ὁ ἐπικήδειος αὐτός, ἄν μποροῦσε νά τόν ἀκούσει, θά τόν εἶχε ἀπολύτως ἱκανοποιήσει. Γιατί πραγματικά πρόσεχε ξεχωριστά τους ἄνδρες του, καί γιά νά προστατεύσει τή ζωή τούς εἶχε σκοτωθεῖ ὁ ἴδιος» (σελ. 123).
Μέ τέτοιους ἄξιους ἡγήτορες φθάσαμε στή νίκη. Ἕνας στρατός γενναίων μέ ἀρχηγούς «λιοντάρια» πῶς νά μήν ἀνέλθει στήν κορυφή τῆς δόξης καί τῆς ἀθανασίας.
Τό 1964 ἐκδίδεται τό «Ἀναμνηστικό Λεύκωμα» ἐπί τή 50/ἐτηρίδι ἀπό τῆς μάχης τοῦ Κιλκίς. Στήν σελίδα 44 διαβάζουμε: «Ἦταν δύο σύγγαμβροι ἀπό τήν Κύμη τῆς Εὐβοίας, ὁ συνταγματάρχης Ἰωάννης Παπακυριαζής καί ὁ ταγματάρχης Ἰωάννης Βελισσαρίου. Καί οἱ δύο λεβέντες. Τά ἀνδραγαθήματα τους ὑπῆρξαν ἀπό τά φωτεινότερα δείγματα ἀτομικῆς γενναιότητος. Οἱ δύο αὐτοί συγγενεῖς εἶχαν τσακωθῆ… σάν σύγγαμβροι πού ἤσαν. Στήν μάχη τοῦ Κιλκίς βρέθηκαν οἱ μονάδες τους νά πολεμοῦν πλάι- πλάι καί ὁ συναγωνισμός τῶν δύο τσακωμένων ἔφθασε στό ἀποκορύφωμα.»
Στήν τελευταία μάχη, ὅπως ἀναφέρει ὁ στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος στά ἡμιτελῆ ἀπομνημονεύματά του, ἐπῆλθε τό δράμα «…Ἤρξατο τότε σφοδρότατος καταιγισμός πυρός, κατά τήν διάρκειαν τοῦ ὁποίου οἱ 6 λόχοι τοῦ Βελισσαρίου, προχωροῦντες ταχέως ἔφθασαν εἰς ἀπόστασιν ἑφόδου ἀπό τῆς πρώτης γραμμῆς τῶν βουλγαρικῶν ὀρυγμάτων. Καί εἶδον τό ἀλησμόνητον θέαμα τῆς ἑφόδου τῶν 6 εὐζωνικῶν λόχων τοῦ Βελισσαρίου, οἱ ὁποῖοι καθ’ ἄς εἶχον ὁδηγίας ὑπό τοῦ διοικητοῦ των, ἔβαλον αἰφνιδίως ταχύτατον ὀλιγόλεπτον πῦρ ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ, μετά τό ὁποῖον ὤρμησαν ἀκάθεκτοι καί μέ βροντώδεις ἀλαλαγμούς ἐναντίον τῶν ἐπί τῆς πρώτης ὀφρύος τοῦ λόφου βουλγαρικῶν χαρακωμάτων. Ἡ γραμμή τῶν ἐφορμούντων λόχων μέ τάς ἀπαστραπτούσας ὑπό τόν ἥλιον ὑπερχιλίας λόγχας ὠμοίαζεν πρός χαλύβδινην ταινία, ἡ ὁποία ἀπειλητική ἐπήρχετο ἐναντίον τῶν ἐχθρικῶν ὀρυγμάτων. Ὁ ἀγών ὑπῆρξεν μεγαλειώδης. Οἱ Βούλγαροι ἀνετράπησαν ἤ ἐξοντώθησαν διά τῆς λόγχης. Αὐτό ἦτο τό μεγαλύτερον κατόρθωμα τοῦ Βελισσαρίου καί μέ δικαίαν ὑπερηφάνειαν ἐφώναξεν εἰς τόν λοχαγόν Ζήραν, ἄλλον γενναῖον, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσεν εἰς τό σύνταγμα τοῦ Παπακυριαζῆ, τοῦ μπατζανάκη τοῦ Βελισσαρίου.
Βρέ Ζήρα, ποῦ εἶναι ὁ διοικητής σου νά δή;
ΖΗΡΑΣ. Σκοτώθηκε…
Εἶχε πέσει πρό ὀλίγου μόλις, μαχόμενος μέ τόν ἴδιον ἀπαράμμιλον τρόπον. Καί τότε τό πρόσωπον τοῦ συγγάμβρου«ἐμαύρισεν ἀπό τό πένθος». Ἔβγαλε τό πηλήκιόν του, ἔκαμε τόν σταυρό του, ἐδάκρυσεν καί ἐτράβηξεν μπροστά μέ περισσοτέραν ὁρμήν. Ἐκεῖ παρακάτω στή Τζουμαγιά, στό ὑψόμετρο 1378, τόν περίμενε κι’ αὐτόν ὁ Χάρος».
Ἕνα ἐξαιρετικό βιβλίο, πραγματικός θησαυρός, πού ἀναφέρεται στή μάχη τοῦ Κιλκίς εἶναι τοῦ π. Δημητρίου Καλλίμαχου, ἐθελοντή ἱεροκήρυκος τῆς Ἐ’ Μεραρχίας. Ὁ Καλλίμαχος παρακολουθεῖ ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν μάχη παίρνει μέρος σ’ αὐτήν, ἐμψυχώνει τούς στρατιῶτες, παρηγορεῖ τούς πληγωμένους καί ἀναλαμβάνει, πολλές φορές, τό βαρύ καθῆκον τῆς ταφῆς τῶν νεκρῶν πολεμιστῶν. Τό 1942, ἐξέδωσε στή Νέα Ὑόρκη τίς ἐμπειρίες του, σέ βιβλίο μέ τίτλο: «Ἀθάνατη Ἑλλάς» Ἀπό τό ἔξοχο αὐτό πόνημα, ἀποσποῦμε κάποιες σελίδες του, στίς ὁποῖες μοσχοβολᾶ ἡ πίστη καί ἡ φιλοπατρία τοῦ στρατοῦ μας. Στήν μακραίωνη ἱστορία μας πάντοτε τό Γένος ἀγωνίζεται «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» καί ματαιοπονοῦν ὅσοι θέλουν νά χωρίσουν τά δύο αὐτά «ριζιμιά λιθάρια» τοῦ ἱστορικοῦ μας βίου. Ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη μᾶς κανοναρχεῖ: «Ἡ πατρίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί ἡ θρησκεία εἶναι τό πᾶν… Καί τότε λέγονται ἔθνη, ὅταν εἶναι στολισμένα μέ πατριωτικά αἰσθήματα· τό ἐναντίον λέγονται παλιόμαθες τῶν ἐθνῶν καί βάρος τῆς γης.»
Περιγράφει ὁ Καλλίμαχος τόν θάνατο τοῦ ἥρωα Καμάρα, τήν στιγμή πού τραυματίζεται, μπροστά καί ὄρθιος, θανάσιμα:
«Γονατίζει ὁ εὐγενικός συνταγματάρχης καί μέ τό λάμπον ξίφος του ἀκόμη εἰς τά χέρια ἀπευθύνει τόν τελευταῖον πρός τούς ἄνδρας του χαιρετισμόν:
Θάρρος παιδιά, θάρρος, γενναῖοι μου!
Τό αἷμα τρέχει κρουνηδόν ἀπό τό τραῦμα καί ο Καμάρας σωριάζεται:
Πονῶ, πονῶ πολύ, καίομαι…
Ὅταν μετεφέρετο πρός τά χειρουργεῖα, ἀτενίσας διά τελευταίαν φοράν τούς ἄνδρας του ἐδάκρυσε καί εἶπε:
Ἄχ, πού σ’ ἀφήνω, σύνταγμά μου. Σᾶς χαιρετῶ, καλά μου παλληκάρια, καί μέ τήν εὐχήν μου ὅλοι ἐμπρός νά δοξάσετε τήν τιμημένη μας πατρίδα!
Καί τώρα ζῆ εἰς τήν ἀθανασίαν ὁ ἀλησμόνητος Καμάρας μας, ἰδεώδης τῦπος ἀνθρώπου καί στρατιώτου, ἐπιβαλλόμενος μᾶλλον μέ τήν ἀπέραντον καλοκαγαθίαν τοῦ πατρός, παρά μέ τήν συνηθισμένην τραχύτητα τοῦ στρατιωτικοῦ.
Εὐσεβής, φιλεύσπλαχνος, ἀγαθώτατος, εὐθύς καί εἰλικρινής καί πράος, ἠδύνατο νά εἶναι καί ἰδεώδης τύπος λειτουργοῦ τοῦ Ὑψίστου. Εἰς τά Βοδενά, ὅπου ἔμεινεν ἐπί μήνας τό σύνταγμά του, ἔγινεν ἱεροφάντης τῆς Ἑλληνικῆς Ἰδέας, προσηλυτίζων τά ἑτερογενῆ στοιχεῖα μέ μέσα ἀνθρωπιστικά. Καί ὅταν προυκάλει χορούς καί διασκεδάσεις καί ἐορτᾶς καί ὅταν συνωμίλει μειλίχιος στρατιώτης, πάντοτε ἐν εἶχεν ἰδεῶδες, πῶς νά ἐμπεδώση τήν πεποίθησιν εἰς τήν ἐκπολιτιστικήν ἀποστολήν τῆς Ἑλληνικῆς διοικήσεως. Ὅταν ἔφυγεν ἀπό τά Βοδενά, δέν ἔμεινε κανείς ἀδάκρυτος πάσης φυλῆς καί θρησκείας.
Αὐτός ἦτο ὁ Καμάρας, ὁ πρωτομάρτυς τῆς γιγαντομαχίας τοῦ Κιλκίς. (σελ. 71)»
Συγκινητικότατες ὅμως εἶναι καί οἱ ἀναφορές στούς ἁπλούς στρατιῶτες. Ἔδειξε ἀπαράμιλλο ἡρωισμό ὁ Ἕλληνας στρατιώτης στήν μάχη τοῦ Κιλκίς. Ἦθος ὀρθόδοξο καί ἀγάπη ἄδολη καί ἀπρασάλευτη προς την πατρίδα εἶναι οἱ δύο ὀδοδεῖκτες πού τόν ὁδηγοῦν στά «κρημνά τῆς ἀρετῆς».
Διαβάζουμε στήν σελίδα 165:
«Εἶδα ματωμένο γράμμα νεκροῦ· τό ἐπῆρα καί ἀνέγνωσα: (παρατίθεται ὅπως το ἔγραψε ο ἡρωικός μαχητής)
«Ἦνε τόρα δυό μέρες Ἀγαπημένη μου Βασιληκούλα, πού κάμωμε πόλεμο μέ αὐτά τά παληόσκυλα· μᾶς βαροῦνε πολί μί οὐβίδες· χαθήκανε πουλᾶ πεδιά θκάμας· πάγ κι’ ἡ Γιανςμας τὸν πῆρε οὐβίδα τοῦ κεφάλτ. Τόρα περιμένομ σέ μιά ρεματιά νά ξαπουστάσουμ λιγουλάκι κι σί γράφο. Βασιληκούλα σί χάνο γιά τή Πατρίδα· αὐτό τό χουριό πού θέλουμ νά πάρουμ τού λέν Κιλκίδα κέ λέν πὼς τό μουσχάρη θά πλέξ στό ἔμα· ἔχο ἕνα ἔστημα πώς κεγῶ θά πάγο νά φάγο κούμαρα νά βρό τόν παπούλημ ἀλά νά μή κλάψσ Βασιληκούλαμ· ἅμα ἦνε γιά τί Πατρίδα δάκρια δέν ἐχ’ κλάματα μοναχά γιά ὅσοι ψοφοῦν στό στρόμα· θημᾶμε τί ἔλεγε κι Μῆτρος τοῦ Παπούλ γιά τσεγναίκες τό παλιό κερό στή Σπάρτ: ἡ τάς ἡ ἐπιτᾶς. Κλάματα δέ θέλο· ντροπῆς πράματα νά σκοῦζτε γιά μᾶς ἐδό τσβουλγαροχτόν, ἐγκδιτάδες ντίπ κι γιά οὖλες τσατιμίες πού πράξαν σταδέλφια μας Μακεδόνοι. Μόνο ἕνα κερί στήν ἅγια Παρασκεβί φτάνι· γιά διαθήκ ἴνε τά πεδάκιά μας· ἅμα μιγαλόσν νά πᾶν κιφτά στόν πόλεμο, στή Πόλ μί τόν Βουλγαροχτόνο βασιληά μας νά μνιμονεύσν τόν τάφουν μί ἔμα.
Σί φιλό Βασιληκούλαμ πολύ· γιά χαρά γιά τή Πατρίδα. Ἁπτό ρέμα Κιλκίδας Ἀντρέας».
Μεγαλειώδης ὕμνος ἀγωνιστού τῆς νέας μας ἐποποιίας. Ἀπό τό γράμμα αὐτό τοῦ ἁπλοϊκοῦ ὀρεσιβίου σπαρταρίζει θυσία τοῦ ἀθανάτου μαχητοῦ, ὅστις βαδίζει εἰς τόν θάνατον ὡς νυμφίος καί ἀπαγορεύει τά δάκρυα, ἐνθυμίζων τήν ἡρωικήν καρτερίαν τῶν Σπαρτιατίδων εἰς τήν ἁπλοϊκήν σύντροφον τῆς ζωῆς του».
Εἶναι γνωστό πώς ἡ μάχη διεξήχθη ἐν μέσω φοβεροῦ καύσωνος (περίπου 40 βαθμούς Κελσίου). Τά σιταροχώραφα τοῦ κάμπου του Κιλκίς, ἐξαιτίας τῶν ὀβίδων πῆραν φωτιά. Πολλοί βαριά τραυματισμένοι στρατιῶτες, μή μπορώντας νά μετακινηθοῦν, κάηκαν ζωντανοί…
Ἄλλο ἡρωικό παράδειγμα αὐταπάρνησης καί ἀνδρείας στή σελίδα 76:
«Στρατιώτης τοῦ 22ου ἐτραυματίσθη εἰς τόν βραχίονα.
Τυχηρός ἤσουνα, συνάδελφε, πού πῆρες τό παράσημο, τοῦ λέγει ὁ παραπλεύρως του, αἶντε τράβα τώρα στό χειρουργεῖο…
Τί ἔκανε, λέει; Μέ μία τσουγκρανιά νά φύγω; Τό παληοτόμαρό μου βαστάει ἀκόμα· ἔχω νά φάγω καί ἄλλους ἀπ’ αὐτούς τούς ἄτιμους πού σφάξανε γυναικόπαιδα!
Καί συνεχίζει τόν ἀγώνα.
Παίρνει δεύτερο βόλι καί ἐξακολουθεῖ νά μάχεται καί τό δεύτερον τραῦμα γίνεται τρίτον καί ἕπεται συνέχεια… Καί ὅταν πλέον ἡ δυνατή αἱμορραγία τόν ἀναγκάζη νά πέση κάτω, οἱ τραυματοφορεῖς, ὅταν ἐπλησίασαν νά τόν παραλάβουν, ἐπέδσεαν ἐν ὄλω ἑπτά τραύματα! Καί παρεπονεῖτο ὁ Ρουμελιώτης στρατιώτης, διότι δέν ἦτο δυνατόν πλέον νά συνεχίση τόν ἀγώνα του.
Μωρ’ δέν μποροῦσε νά εἶχα κι’ ἄλλο παληοτόμαρο, νά βγάλω αὐτό τό τρυπημένο καί νά τό βάλω τό καινούργιο!»
Μία τελευταία μαρτυρία ἀπό τό τέλος τῆς μάχης. Ὁ Ἕλληνας στρατιώτης ἔχει συνείδηση τῆς ἀποστολῆς:
«Ὤ τριακόσιοι, σηκωθεῖτε
Καί ξανάλθετε σ’ εμᾶς
Τα παιδιά σας θελ’ ἰδῆτε
Πόσο μοιάζουνε μέ σᾶς»
έψαλλε ὁ ἐθνικός μας ποιητής. Καί ὁ μαχητής τοῦ Κιλκίς ἀπό τό ἴδιο χρέος ἐμφορεῖται. Σηκώνει στίς πλάτες τοῦ τήν ἱστορία τοῦ Γένους καί «ντροπή νά ντροπιασθεῖ».
«Μετά τήν μάχην ἐγύρισα νά μεταβῶ πρός τά χειρουργεῖα, νά παρακολουθήσω τόν βουβόν πόνον τῶν ἡρώων. Ἤθελα νά ἐπισκοπήσω συγχρόνως τήν ἀκτίνα, ὅπου διεδραματίζετο πρό ὀλίγου ἀκόμη μία ἀπό τάς ἀγριωτέρας πολεμικᾶς τραγωδίας τῶν νεωτέρων χρόνων.
Ἐνδιαφερόμην νά ὑπολογίσω  τόν ἀριθμόν τῶν εὐγενῶν θυμάτων, διά τούς ὁποίους ἤμην ὑποχρεωμένος νά μεριμνήσω πρός ταφήν καί τέλεσιν τῶν νομίμων.
Ὁ ἀπέραντος χῶρος τοῦ θεάτρου τῆς μάχης ὠμοίαζε πρός μακελλεῖον. Καί ὅταν ἀντίκρυσα τήν φρικιαστικήν εἰκόνα καμμένων σπαρτῶν καί ψημένων σωμάτων καί εἶδα σκοτωμένους μέ τήν λόγχην στά χέρια καί μέ ἀποκρυσταλλωμένην εἰς τό πρόσωπον τήν ψυχολογίαν της ὁρμῆς καί τῆς χαλυβδίνης ἀποφασιστικότητος, ἐδάγκασα ἀσυναισθήτως τά χείλη ἀποθαυμάζων. Ἀγγελιοφόρος τῆς Δ’ Μεραρχίας ἐστάθη καί ἤκουσα νά ἀπαγγέλη:
Στοῦ Κιλκίς τήν ὁλόμαυρη ράχη
Περπατώντας ἡ δόξα μονάχη
Μελετᾶ τά λαμπρά παλλικάρια
Καί στήν κόμη στεφάνη φορεῖ
Γινομένο ἀπ’ ὀλίγα χορτάρια
Πούχαν μείνη στήν ἔρημη γῆ
Ἔρημη ἡ γῆ μέ τά ὀλίγα της ἐναπομείναντα χόρτα ἐστολίζετο ἀπό τῆς ἡμέρας αὐτῆς μέ τόν στέφανον τῆς Ἀθανασίας καί τά ἄσημα ἕως χθές καί πτωχά ἐκεῖνα ὑψώματα παρεδίδοντο εἰς τήν δόξαν καί τόν θαυμασμόν τῶν αἰώνων» (σελ. 83).
Γι’ αὐτό νίκησαν ἐκεῖνα τά λαμπρά παλλικάρια. Ἦταν φτιαγμένα ἀπό τή μαγιά τῶν πολέμαρχων τοῦ Εἰκοσιένα. Ἦταν φτωχά παιδιά, ἡ ψυχή τους ὅμως σπίθιζε ἀπό φιλοπατρία. Ἡ πατρίδα εἶναι ἡ μάνα μας καί τήν ἀγαπᾶμε καί ὅταν εἶναι φτωχή καί ἀναγκεμένη σάν σήμερα. «Φίλει τήν πατρίδα καν ἄδικος ἤ» ἔλεγε ὁ Πλάτων. Πατρίδα εἶναι οἱ τάφοι τῶν προγόνων, τά ἁγιασμένα κόκκαλα τῶν ἡρώων, τά ξωκλήσια τῆς Παναγίας μας.
«Δέν θά μοῦ πήγαινε αὐτό τό ντούφεκι, ἄν δέν ἤσουν ἐσύ γλυκό χῶμα πού νιώθεις σάν ἄνθρωπος. Ἄν δέν ἦταν πίσω μας λίκνα καί τάφοι πού μουρμουρίζουν, ἄν δέν ἦταν άνθρωποι, κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα μέτωπα, κομμένα στόν ἥλιο μέ τό σπαθί τοῦ Θεοῦ» γράφει περήφανα ὁ Νίκ. Βρεττάκος.
«Ἡ μεγαλωσύνη στά Έθνη δέν μετριέται μέ τό στρέμμα, μέ τῆς καρδιᾶς τό πύρωμα, μετριέται και μέ τό αἷμα» λέει ὁ ποιητής.
Τώρα πού μᾶς ταλανίζει ἡ κρίση καί σκύψαμε τό κεφάλι, ἄς στραφοῦμε «πίσω» γιά νά ἀντλήσουμε δύναμη. Ἄς κλείσουμε μές στήν ψυχή μας ἕνα Μεσσολόγι, ἕνα Κιλκίς, ἕνα Σαράντα καί ἄς βαδίσουμε στίς ἀτραπούς τῆς ἱστορίας ὁλόρθοι. «Εἴμαστε παλαβοί ἐμείς οὶ Ἑλληνες, ἁλλά ἔχουμε γνωστικό Θεό» ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης καί Αὐτός θά μᾶς σώσει. Δέν μᾶς πρέπει ὁ φόβος, καταγόμαστε ἀπό γενιές ἡρώων σάν αὐτούς πού δόξασαν τήν πατρίδα στόν τόπο τόν ἱερό τοῦ Κιλκίς.
Κλείνουμε μέ τούς στίχους τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Κωστῆ Παλαμᾶ, πού τούς ἀπήγγειλε τό 1928, κατά τά ἀποκαλυπτήρια του μνημείου πού δεσπόζει στό ἡρῶον τῆς μάχης. Ὁ ὕμνος ὀνομάζεται «ἡ Πατρίδα στούς νεκρούς της» Νά, πῶς τελείωνε ὁ ποιητής:
« –  Παιδιά μου, ὅσοι, προφῆτες μου, στρατιῶτες, ἀρχηγοί,
σάν τά λιοντάρια στήσατε κορμιά καί σάν τά κάστρα,
καί μεσ’ στή μακεδονική ματοθρεμμένη γῆ
βάλατε τήν εἰκόνα μου φερτή σάν ἀπό τ΄ ἄστρα
στοῦ Λαχανά καί στοῦ Κιλκίς τήν ἐκκλησιά τήν πλάστρα,
πνοές κι ἄν πλανάστε σ’ ἄλλη ζωή, λείψανα κι ἄν κοιμάστε,
σᾶς λειτουργῶ στή δόξα μου. Μακαρισμένοι νά ‘στέ».

Τοῦ Δημητρίου Νατσιοῦ, Δασκάλου – Θεολόγου

http://greeknation.blogspot.gr/2016/06/19-21-1913.html#more

Το τέλος της Παγκοσμιοποίησης

Το τέλος της Παγκοσμιοποίησης: Ώρα για μια νέα στρατηγική και νέα μοντέλα!------

 Τα τελευταία εβδομήντα χρόνια το διεθνές σύστημα σε πολιτικό, στρατηγικό αλλά και οικονομικό επίπεδο λειτουργεί με βάση την αρχή της παγκοσμιοποίησης. Κυβερνήσεις και πολυεθνικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο δρούσαν και αποφάσιζαν τις κινήσεις τους σε όλα τα επίπεδα με βάση αυτή την αρχή.
Υπήρχε εποχή που ανάμεσα στις παγκόσμιες ελίτ επικρατούσε μια ρήση σύμφωνα με την οποία, ότι προωθούσε ο αμερικανικός κολοσσός, General Motors, αποτελούσε παγκόσμια πολιτική επιταγή.

General Electric 
Σήμερα όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα θα μπορούσαν να πουν το ίδιο για τον επίσης αμερικανικό κολοσσό, General Electric. Μια γιγαντιαία εταιρία πολυεθνικών συμφερόντων της οποίας τα πλοκάμια απλώνονται σε όλο τον πλανήτη και σε οποιονδήποτε τομέα παραγωγής μπορεί να φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου. Με βάση λοιπόν αυτό το δεδομένο, αποκτούν τρομερή σημασία οι απόψεις που εξέφρασε ο επικεφαλής της GE, Jeffrey Immelt, στην τελετή αποφοίτησης μια από τις καλύτερες σχολές επιχειρήσεων στον κόσμο, του Stern School of Business του New York University. Η Μετά την Παγκοσμιοποίηση Εποχή Σε αυτή την εξαιρετικής σημασίας ομιλία του ο κ. Immelt, αφού επιτέθηκε στην πολιτική του προστατευτισμού, άφησε να εννοηθεί ότι η GE, έχει αρχίσει ήδη να σχεδιάζει μια νέα παγκόσμια στρατηγική έτσι ώστε να μπορέσει να ηγηθεί και να είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα διαμορφώσουν τις εξελίξεις στη νέα, μετά το τέλος της παγκοσμιοποίησης, εποχή. Οι πολιτικές πιέσεις προστατευτισμού σε παγκόσμια κλίμακα, θα αναγκάσουν τους πολυεθνικούς κολοσσούς να κάνουν μια δραστική στροφή στην στρατηγική τους. Εισερχόμαστε σε μια εποχή μεταβαλλόμενης και ασταθούς παγκόσμιας οικονομίας, ίσως της πιο αβέβαιης που έχει υπάρξει ποτέ. Μια εποχή που η αρχή της παγκοσμιοποίησης δέχεται μια επίθεση, όπως δεν έχει δεχθεί ποτέ. Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον παγκόσμιου προστατευτισμού, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, σύμφωνα με τον ηγέτη της GE, θα πρέπει να κατευθύνουν το πηδάλιο από μόνες τους. Με απλά λόγια, θα πρέπει να ισορροπήσουν το γήπεδο, χωρίς την ανάμιξη κυβερνήσεων. Κάτι τέτοιο απαιτεί δραματική μεταρρύθμιση σκέψης και στρατηγικής. 
 Η Στρατηγική της Εντοπιότητας 
Η απάντηση της GΕ, σε αυτή την σεισμική εξέλιξη, είναι η εφαρμογή μιας στρατηγικής εντοπιότητας, μέσα σε ένα παγκόσμιο γήπεδο. Δηλαδή, η διαρκής ανάπτυξη θα απαιτεί τοπικές δυνατότητες, με παγκόσμια παρουσία. Για παράδειγμα η GE, έχει 420 εργοστάσια σε όλο τον κόσμο, και αυτό της δίνει τεράστια ευελιξία. Στο παρελθόν, είχε ένα εργοστάσιο κατασκευής μηχανών. Σήμερα έχει πολλά και σε όλο τον κόσμο, γεγονός που της δίνει πρόσβαση στις αγορές. Η στρατηγική της εντοπιότητας, δεν μπορεί να πληγεί από τις πολιτικές προστατευτισμού. Εταιρίες όπως η GE, θα συνεχίσουν να παράγουν στις χώρες τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά λόγω του κλίματος προστατευτισμού οι εξαγωγική τους δύναμη θα δεχθεί πλήγμα. Το αφεντικό της GE, μπορεί σε αυτή την κομβικής σημασίας ομιλία του για τις παγκόσμιες εξελίξεις να μην ανέφερε τον Ντόναλντ Τράμπ και τη Χίλαρι Κλίντον, ονομαστικά, αλλά έκανε αναφορά σε μια προεδρική εκλογή γκρίνιας, όπου όλοι οι υποψήφιοι είναι υπέρ του προστατευτισμού. Όπως τόνισε η παγκοσμιοποίηση κατηγορείται για τα επίπεδα ανεργίας και την ανισότητα στις αμοιβές, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η άποψη ότι πρόκειται για το λάθος κάποιου άλλου και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν αποτελεί επιλογή. Μάλιστα, αποκήρυξε την κριτική πολιτικών ανά τον κόσμο εναντίον της εταιρίας του και άλλων πολυεθνικών κολοσσών, σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται να δώσει σημασία σε απόψεις ατόμων που δεν διαθέτουν παγκόσμια αντίληψη, δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε εργοστάσιο και δεν επιθυμούν να μπουν στον ανταγωνισμό. Η Επερχόμενη Σεισμική Αλλαγή Στην Παγκοσμιοποίηση Μια προσεκτική ανάλυση της ομιλίας του αφεντικού της GE, σε συνδυασμό με μια επίσης προσεκτική ανάλυση του κλίματος που διαμορφώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, δείχνει ότι έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο σεισμικής αλλαγής του παγκοσμίου συστήματος που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Για δεκαετίες, οι πολυεθνικοί κολοσσοί ήταν οι κινητήριες μηχανές του πλανήτης. Παρήγαγαν προϊόντα, δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, και είχαν την εμπιστοσύνη και τη συμπαράσταση κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, οι μεγάλες εταιρίες αντιμετωπίζονται με καχυποψία, οι κυβερνήσεις και οι παγκόσμιοι οργανισμοί αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του πλανήτη. Η παγκοσμιοποίηση βάλλεται από παντού. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά παντού. Σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική, επικρατεί παρόμοιο συναίσθημα και βρίσκει απήχηση και στην αριστερά και στη δεξιά. Στην Ευρώπη, ήδη έχει ανοίξει η συζήτηση για την επιβίωση ή όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τείχη προστατευτισμού έχουν αρχίσει να υψώνονται σε Ασία και Αφρική. Η Κίνα επανατοποθετεί την οικονομία της έτσι ώστε να γίνει πιο διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι έχουν αφεθεί πίσω και η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται με υπερβολικά αργούς ρυθμούς. Μεγάλος αριθμός εργατικού δυναμικού έχει χάσει τις δουλειές του λόγω διαφυγής θέσεων εργασίας σε άλλες χώρες. Η μεσαία τάξη έχει συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό, και το χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχιας έχει διευρυνθεί. Όσο η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση τρέχει, τόσο οι άνθρωποι τρέμουν για τις δουλειές τους και το εισόδημά τους, και σαν αποτέλεσμα δεν εμπιστεύονται εταιρίες και κυβερνήσεις. Απονομή Ευθύνης Ποιος ευθύνεται για αυτό το κλίμα; Κατά ένα μέρος οι επιχειρήσεις και κατά ένα μέρος η τεχνολογία. Επίσης ένα μέρος της ευθύνης βρίσκεται και στις κυβερνήσεις. Στις επιχειρήσεις τα πράγματα έχουν γίνει πολύ περίπλοκα. Η χρηματοδότηση και οι επενδύσεις έχουν πληγεί. Σαν αποτέλεσμα πλήττεται η παραγωγή, από την οποία εξαρτάται το ύψος των αμοιβών. Στην τεχνολογία η εφευρετικότητα έχει ενισχύσει την ανάπτυξη, αλλά έχει δημιουργήσει και αστάθεια. Το Ιντερνέτ έχει κάνει εύκολη τη σύνδεση των ανθρώπων, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα δημιουργία θέσεων εργασίας. Η τεχνολογία αυξάνει την ανταγωνιστικότητα για επιχειρήσεις και ανθρώπους, αλλά διευρύνει την οικονομική ανασφάλεια. Οι κυβερνήσεις σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν αποτύχει να προωθήσουν την ανάπτυξη. Στις ΗΠΑ οι κανόνες έχουν αυξηθεί και οι υποδομές έχουν μείνει πίσω. Η εκπαίδευση έχει αποτύχει να συμβαδίσει με τις νέες δεξιότητες. Οι μικρές επιχειρήσεις, βασικό συστατικό της ανάπτυξης, έχουν αποδυναμωθεί σε σχέση με το παρελθόν. Η πολιτική εμποδίζει την μεταρρύθμιση των παλιών συστημάτων. Τα φορολογικά συστήματα είναι απαρχαιωμένα. Το μεταναστευτικό σύστημα είναι διαλυμένο. Όλα αυτά δημιουργούν κλίμα ελλείματος για το μέλλον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανίκανη να προωθήσει την ανάπτυξη. Αντί να λύνει προβλήματα, προσθέτει γραφειοκρατία στις Βρυξέλλες. Η έμφαση της οικονομίας της Κίνας στις εξαγωγές πυροδότησε λαϊκίστικη έξαρση στη Δύση, επηρεάζοντας την παγκόσμια δυναμική. Οι Κινέζοι είναι φοβερά ικανοί στο να συνδέουν την οικονομική ανάπτυξη με την γεωπολιτική επιρροή. Η Συνταγή Χρειάζεται ευέλικτη σκέψη και στρατηγική. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει χωρίς ηγετικό ρόλο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλες οι χώρες θέλουν και επιδιώκουν νέες θέσεις εργασίας. Το συναίσθημα εναντίον του ελεύθερου εμπορίου δεν είναι εύκολο να επιλυθεί. Άρα η παγκοσμιοποίηση που γνωρίζουμε , βασισμένη στο εμπόριο και την παγκόσμια ενοποίηση, αλλάζει. Το επόμενο κύμα ανταγωνιστικότητας θα βασιστεί στην ικανότητα των επιχειρήσεων να μπορούν να επικρατήσουν στην ψηφιακή εποχή. Η επιτάχυνση της ανάπτυξης θα έρθει μέσα από την επίλυση προβλημάτων σε τοπικό επίπεδο, σε αντίθεση με το παρελθόν που κάθε λύση αντιμετωπίζονταν μέσα από παγκόσμια οπτική. Η εφαρμογή της νέας παγκόσμιας στρατηγικής, απαιτεί απλουστευμένους οργανισμούς. Οι πολύπλοκες και συγκεντρωτικές γραφειοκρατίες είναι πλέον δεινόσαυροι και θα αφανιστούν. Η εποχή προώθησης οικουμενικών ιδεών μέσω κεντρικών διοικήσεων έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Ακούγοντας αυτή την τοποθέτηση, ας φέρουμε στο μυαλό μας την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών κ.λπ. Η νέα παγκοσμιοποίηση απαιτεί προώθηση νέων επιχειρησιακών μοντέλων, λιτών, γρήγορων, και αποκεντρωμένων. Η Νέα Παγκοσμιοποίηση απαιτεί προώθηση δυνατοτήτων σε τοπικές ομάδες που έχουν τη δύναμη να πάρουν ρίσκα, χωρίς αμφισβήτηση. Μέχρι σήμερα η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζονταν ως φιλοσοφία. Στην ουσία είναι περισσότερο το τι κάνεις επί τόπου. Η επιτυχία, στην νέα εποχή, απαιτεί μικρά πράγματα, και αποφάσεις που λαμβάνονται με γνώμονα το τοπικό πλαίσιο. Ένας καλός παγκόσμιος ηγέτης, στη νέα εποχή, πρέπει να αντιλαμβάνεται πως οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά σε μια τοπική κοινωνία και κουλτούρα. Προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά της ομάδας σημαντική για τη χώρα τους. Αυτό επιτρέπει την πρόσληψη των καλύτερων ταλέντων σε κάθε χώρα, όπου βρίσκεται ο ανταγωνισμός. Σε αυτή τη νέα στρατηγική δεν υπάρχει τίποτα ελιτίστικο, δεν υπάρχει κατεστημένο (βλέπε άνοδο Τράμπ και κατάκτηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, κόντρα στο κατεστημένο του κόμματος)
Πηγή: Το τέλος της Παγκοσμιοποίησης: Ώρα για μια νέα στρατηγική και νέα μοντέλα!
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*

 http://wp.me/p3kVLZ-yDK
mignatiou.com/2016/06/to-telos-tis-pagkosmiopiisis-ora-gia-mia-nea-stratigiki-ke-nea-montela/#at_pco=smlrebh-1.0&at_si=576e03377d21b306&at_ab=per-2&at_pos=1&at_tot=5

ΑΡΓΟΣ, Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Γενεολογία των Αργείων Βασιλέων και Ηρώων.------

Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τη μελέτη της ιστορίας και της μυθολογίας, ότι το Άργος υπήρξε γενέτειρα πόλη και τόπος καταγωγής επιφανών ανδρών και ηρώων του παρελθόντος.
Δυστυχώς, οι αναφορές που γίνονται σε αυτή την πόλη από την επίσημη Παιδεία του κράτους είναι από λιγοστές έως ανύπαρκτες, παρά το γεγονός ότι αυτό αναφέρεται με θαυμασμό από δεκάδες αρχαίους συγγραφείς. Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμη και κάτοικοι της πόλης αγνοούν εν πολλοίς ποίων είναι απόγονοι, ενώ γνωρίζουν αρκετά καλά την ιστορία της Αθήνας.
Λογικό μεν, μιας και αυτή είναι η πρωτεύουσα του κράτους και αναμφίβολα μια σπουδαία πόλη του παρελθόντος αλλά η αρχαία ιστορία μας δεν εξαντλείται μόνο στα περί της Αθήνας. Στο κείμενο αυτό θα αναφέρουμε τις προσωπικότητες εκείνες που κατάγονται από το Άργος, βάσει της μελέτης των αρχαίων κειμένων.

Ίναχος

Θεός - βασιλιάς του Άργους, γιός του Ωκεανού και της Τηθύος, πατέρας του Φορωνέα και της Ιώς. Η αρχαιότητά του αναφέρεται από τους αρχαίους συγγραφείς εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν τέκνο δύο αρχαιότατων θεοτήτων.

Ιώ. Κόρη του Ίναχου, η οποία γέννησε τον Έπαφο στην Αίγυπτο, όπου και τιμήθηκε ως θεότητα Ίσιδα, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τον Αισχύλο και τον Απολλόδωρο.

Πελασγός. Γιός του Δία και της Νιόβης. Από αυτόν ονομάστηκαν όλοι οι Πελασγοί.

Περσέας. Γιός της Δανάης και εγγονός του Ακρίσιου, βασιλιά του Άργους, ο οποίος σκότωσε τη Μέδουσα και παντρεύτηκε την Ανδρομέδα, ο πατέρας της οποίας ήταν απόγονος της Ιούς του Άργους. Αντάλλαξε το βασίλειο του Άργους με τον Προίτο και βασίλευσε στην Τίρυνθα και τις Μυκήνες. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ο τάφος του βρισκόταν κάπου ανάμεσα στο Άργος και στις Μυκήνες.

Φορωνέας. Δεύτερος ηγεμόνας του Άργους. Με τη νύμφη Λαοδίκη απέκτησε τη Νιόβη και τον Άπι. Η Νιόβη υπήρξε μητέρα του Πελασγού και του Άργου.

Άργος. Τρίτος ηγεμόνας του Άργους, από τον οποίο ονομάστηκε η πόλη και ολόκληρη η περιοχή.

Ακρίσιος. Αδερφός του Προίτου, πατέρας της Δανάης και παππούς του Περσέα.

Αμφιάραος. Παντρεύτηκε την Εριφύλη, αδερφή του Άδραστου (βασιλιά του Άργους). Συμμετείχε στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, στην Αργοναυτική Εκστρατεία και στον πόλεμο των Επιγόνων κατά της Θήβας.

Δαναός. Βασιλιάς του Άργους, γιός του Βήλου και της Αγχινόης, μακρινός απόγονος του Έπαφου και της μητέρας του Ιούς. Πασίγνωστος στην αρχαία ελληνική γραμματεία για την τραγική ιστορία των πενήντα θυγατέρων του, των περίφημων Δαναϊδων, η οποία ενέπνευσε την αρχαία ελληνική τραγωδία. Στις μέρες μας, στους πρόποδες του λόφου της Λάρισας στην πόλη του Άργους, υπάρχει ακόμη το περίφημο Κριτήριον, στο οποίο δικάστηκε η κόρη του Δαναού Υπερμνήστρα, επειδή αθέτησε την υπόσχεση στον πατέρα της και δεν σκότωσε το σύζυγό της Λυγκέα, ο οποίος αργότερα έγινε βασιλιάς του Άργους.

Διομήδης. Γνωστός από την Ηλιάδα του Ομήρου βασιλιάς του Άργους που συμμετείχε και διακρίθηκε στον Τρωικό Πόλεμο.

Ηρακλής. Ο διασημότερος ήρωας όλων των εποχών, γιός της Αλκμήνης, ως απόγονος του Περσέα έλκει την καταγωγή του από το Άργος, όπως και η σύζυγός του Δϊηάνειρα, της οποίας πρόγονος ήταν ο βασιλιάς του Άργους Ταλαός. Πασίγνωστος στην υφήλιο για τους περίφημους άθλους του.

Τήμενος. Βασιλιάς του Άργους, απόγονος του Ηρακλή. Δολοφονήθηκε σε συνομωσία των παιδιών του και ο τάφος του υπήρχε στην περιοχή που ακόμη και σήμερα φέρει το όνομά του.

Φείδων. Ηγεμόνας του Άργους που το 755 π.Χ δημιούργησε στην Αίγινα το πρώτο νόμισμα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Μέγας Αλέξανδρος. Ο Περδίκας ή Κάρανος, αδερφός του Φείδωνα, ήταν γενάρχης του οίκου των Μακεδόνων βασιλέων, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, ο Ισοκράτης, ο Θουκυδίδης, ο Ηρόδοτος, ο Αρριανός, ο Παυσανίας και ο Στράβωνας.

Τα παραπάνω ονόματα είναι αρκετά για να καταδείξουν τη συγγένεια μεγάλων, επιφανών ανδρών από το αρχαίο Άργος, ενώ επίσης οι βασιλικοί οίκοι των Μυκηνών, της Τίρυνθας και άλλων περιοχών αντλούν την καταγωγή τους επίσης από το Άργος, όπως θα διαπιστώσουμε και σε άλλα κείμενα.

(για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το βιβλίο ΅Αργος, πρώτη αρχαιότερη πόλη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου΅ του κ. Α. Καζαντζή και ΅΄Αργος Κλυτόν΅των κυρίων Σ. Δωρικού και Κ. Χατζηγιαννάκη)

http://cityofargos.blogspot.com

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ.

'Ολοι γνωρίζουμε ότι η ελληνική γλώσσα είναι η παλαιότερη από όλες τις σημερινές ευρωπαϊκές γλώσσες.----
Παρ' όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να καθορίσουμε την ακριβή της ηλικία, είναι πάντως πολύ αρχαιότερη απ' ότι μας εδίδαξαν στο σχολείο. Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί από τους πίνακες που για χιλιάδες χρόνια ήταν θαμμένοι στην ελληνική γη και αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα (ο τελευταίος πίνακας βρέθηκε στο Δισπηλιό της Καστοριάς και χρονολογήθηκε τουλάχιστον στο 5000 π.Χ).
Αυτό το στοιχείο μάς έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα για την απαρχή της ελληνικής γλώσσας.
'Οπως έλεγαν και οι αρχαίοι 'Ελληνες «άγει εις φως την αλήθεια ο χρόνος», είναι βέβαιον ότι οι πολλές και διάφορες παραποιήσεις ή λανθασμένες θεωρίες συντελούν στην αλλοίωση της ελληνικής γλώσσας και ήδη αυτό έχει αρχίσει να επαληθεύεται.

Δεν είναι μόνο γνωστό αλλά και προφανές ότι όλες οι τέχνες και οι επιστήμες γεννήθηκαν, αναπτύχθηκαν και ακόμα διευθύνονται απ' το αγνό ελληνικό λεξιλόγιο. Η ελληνική γλώσσα τροφοδοτεί όλες εκείνες τις υψηλής πνευματικότητας λέξεις που μπορούν να εκφράσουν όλες τις αφηρημένες έννοιες.
Χωρίς καμμία εξαίρεση σε όλες τις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) γλώσσες η συντριπτική πλειοψηφία της καθημερινής ομιλίας εμπεριέχει ελληνικής προελεύσεως λέξεις. Αναφέρομαι σε χιλιάδες λέξεων που στο πρώτο άκουσμα δεν μπορούν να αναγνωριστούν ως ελληνικές λόγω της αλλοίωσης που έχουν υποστεί στο χρόνο ή λόγω του ότι προέρχονται από αρχαιοελληνικές λέξεις ή ονόματα που οι σύγχρονοι 'Ελληνες αδυνατούν να αναγνωρίσουν.
Η "λεξιλογική ανάλυση", που είναι η ετυμολογική και ιστορική ανάλυση μιας λέξεως, φανερώνει τον αρχαίο αλλά οικείο ελληνικό λόγο.
 Πολλές φορές, αυτές οι ελληνικές "Πρωτολέξεις", αυθεντικές δηλαδή λέξεις, επιστρέφουν στην ομιλούμενη ελληνική γλώσσα ως ξένες. Είναι τα λεγόμενα αναδάνεια. Υπάρχει μία μεγάλη κατηγορία λέξεων, που διά της δικής τους ιστορίας, αποκάλυψαν την άγνωστη προϊστορία. Αυτή είναι η ιστορία που δεν έχει επίσημα καταγραφεί ως τώρα και που συνήθως είναι συγκεχυμένη με την μυθολογία. Η τελευταία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συμβολική και συνεπώς η πιό αγνή ιστορική αλήθεια.
Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όχι μόνο οι ελληνικές λέξεις αλλά και η ελληνική μυθολογία - ιστορία έχουν εμπλουτίσει τις δυτικές γλώσσες με όρους και νοήματα, των οποίων, τις περισσότερες φορές αγνοούμε την ελληνική τους προέλευση. Ονόματα όπως Ιβηρία, Ιταλία, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ισπανία, Κέλτες, Λισαβώνα, Ρώμη, Ιρλανδία έχουν ελληνική προέλευση. Λέξεις όπως "zante-ζάντες" που προέρχεται από την λέξη "άντυγες", τις ρόδες των αρχαιοελληνικών αρμάτων. Από το ρήμα "κορέω = καθαρίζω" προέρχονται οι λέξεις "cure", "sheriff", ο αρχαίος "τόρνος = κύκλος, περοφέρεια" έδωσε το όνομά του στον "τουρισμό", "tournament", "tourney".
Σε λέξεις όπως "palace", "gondola", "dollar" η διήθηση των μελωδικών ελληνικών ήχων προκαλεί κατάπληξη και συνάρπαση. Πως η ελληνική λέξη "ναύκληρος", που στα Λατινικά προφερόταν "nauclerus" κατέληξε "nocher" στα Γαλλικά; Πως ο χαρακτηρισμός "βάρβαρος" κατέληξε "brave" στα αγγλικά και "bravo" στα Ιταλικά; Πως η λέξη "ελεημοσύνη", κατέληξε "alms" στα αγγλικά; Πως η λέξη "βαλάνειον", κατέληξε στα Γερμανικά "bad" και ονόμασε την, διάσημη για τα ιαματικά της λουτρά, πόλη baden baden;
Η ανθρωπογεωγραφία μάς βοηθά να εξηγούμε πώς οι διαφορετικές εκφράσεις ήχων εξαρτώνται από την στοματική κοιλότητα, τις φωνητικές δομές και την αναπνοή, που είναι εξαρτημένες απ' το κλίμα. Ψάχνοντας βαθύτερα, θα βρούμε ότι οι πρόγονοί μας, απο πολύ παλαιά έδιναν πλήρεις εξηγήσεις γιά το φαινόμενο αυτό. Ο Πλούταρχος, ο Διογένης, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, ο Πλάτωνας είχαν όλοι τους γράψει περί αυτού. Εδώ, θα αναφέρω μόνο μία ενδεικτική αξιοπρόσεκτη αναφορά από τον "Κρατύλο". Σωκράτης: «Τα μικρά ονόματα έχουν μεταβληθεί. Χάριν ευφωνίας προστίθωνται ή αφαιρούνται μερικά γράμματα ... αξιώνουν τη μετατροπή γιά να τα κάνουν ομορφότερα ... αλλάζουν στον χρόνο ...».
Δεν πρέπει να αγνοούμε το γεγονός ότι παλαιότερα, η ελληνική γλώσσα εκφράζονταν προφορικά. Οι 'Ελληνες, ως ναυτικός λαός «πολλαχή κατά θάλλατταν πλανώμενοι, γλώτταν την ελληνικήν επέβαλον». Είναι γνωστό ότι, με τον καιρό, οι ακουστικοί ήχοι έτειναν να γίνουν σύντομοι και οξείς. Η ίδια μετατροπή έλαβε χώρα και στα ελληνικά τοπωνύμια: Taormina αντί Ταυρομένιον, Yalta αντί Αιγιαλός, Agd αντί Αγάθη, Durazzo αντί τού Δυρράχιον, Ambourias αντί Εμπόρειον.
H Νεάπολη έγινε Napoli στην Ιταλία, Napoul στην Γαλλία και Nabel στην Τυννησία. Γι' αυτό οι ιστορικοί, πολύ συχνά, αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που ζούσαν σ' ένα μέρος μελετώντας γλωσσολογικά τα ονόματα των περιοχών. Το ταξίδι στις ελληνικές λέξεις έγινε συναρπαστικό όπως η γλώσσα περνά από τη μιά χώρα στην άλλη, από τη μία γενιά στην άλλη, η προφορά αλλάζει και μερικές φορές το ίδιο κάνει και το νόημα των λέξεων.
Γιά παράδειγμα "πυρρός μανδύας" έγινε στα Λατινικά "birrum mantellum" και στα Ιταλικά κατέληξε να εκφράζει τον αστυνομικό, "sbirro", λόγω της κόκκινης στολής. Οταν το καπέλο προσαρτήθηκε στον "μανδύα", στα Γαλλικά έγινε "beret". Η αναπαραγωγή των ισχυρών ελληνικών "πρωτολέξεων" απ' τον Ευρωπαϊκό λόγο, έλαβε χώρα σταδιακά διαμέσω ποικίλων φάσεων και σταθμών στην Λατινική γλώσσα και σε άλλες γλώσσες εξίσου.
Η κορύφωση όλων των εποχών ήταν η εποχή του Αυγούστου όταν χιλιάδες ελληνικών λέξεων διείσδυσαν στο Λατινικό λεξιλόγιο. Πολύ υλικό απ' το ελληνικό λεξιλόγιο εξόρμησε γιά μιά ακόμα φορά στην δύση όταν το Ευαγγέλιο και άλλα θρησκευτικά κείμενα μεταφράστηκαν στα Λατινικά, Γερμανικά, Αγγλικά, κατ' ευθείαν από το ελληνικό πρωτότυπο. Είναι αυτό που αποκαλείται εκκλησιαστικό λεξιλόγιο απ' το οποίο πολύς, απ' τον επίσημο και καθημερινό, λόγο διείσδυσε στις δυτικές γλώσσες.

Η απαρχή όλων αυτών των εισροών χάνεται στα βάθη της ιστορίας, όταν οι 'Ελληνες, σαν εφευρέτες και πρωτοπόροι, πλημμύρησαν με την διαλεκτική τους ποικιλία, τις πτωχές γειτονικές γλώσσες της εσπερίας, του υπερβορέα, της ανατολής και του νότου. Αυτό το συμπέρασμα, πηγάζει από τα τελευταία αποδεικτικά στοιχεία που πολλαπλασιάζονται χρόνο με το χρόνο. Με την χρήση υπολογιστών, οι τελευταίες ανακαλύψεις της αρχαιολογίας, γλωσσολογίας και της χειρογραφολογίας, πείθει την σύγχρονη επιστήμη γιά το τί ήταν γνωστό, όχι μόνο στους 'Ελληνες συγγραφείς αλλά και στους Λατίνους. Συγγραφείς σαν τον Κικέρωνα, τον Τάκιτο, τον Κοϊντιλιανό και τον Τυραννίωνα, στα έγγραφά τους αναφέρουν σαφώς περί της Ρωμαϊκής Διαλέκτου «ότι εστίν εκ της Ελληνικής» ή «Aeolica ratione est sermo noster simillibus» (η γλώσσα μας είναι πολύ κοντινή με την Αιολική διάλεκτο). Παλαιότεροι και σύγχρονοι επιστήμονες, συγγραφείς και ερευνητές γνωρίζουν ότι η μητέρα γλώσσα όλων των δυτικών γλωσσών (και όχο μόνο) είναι η ελληνική. Αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία ...!

Ο Ινδός καθηγητής γλωσσολογίας, πρόεδρος του "Ελληνικού Κύκλου" και διευθυντής του Ινδικού Υπουργείου Παιδείας κ. Sacramborty (ομιλεί 22 γλώσσες), ανεκοίνωσε χωρίς επιφύλαξη ότι η ελληνική γλώσσα δεν προέρχεται από τα Σανσκριτικά, αλλά το εντελώς αντίθετον. Το επίσημο περιοδικό του Ελληνοϊνδικού Ομίλου, ονομάζεται "Πελασγία" και η εφημερίδα τους "Samelan" που σημαίνει "Σελήνη" από τη "Σεμέλη", την μητέρα του Διονύσου. Ο Διόνυσος ήταν ο πρώτος που τα αρχαία χρόνια κατοίκησε την Ινδία.
Από την "Ελληνική Ακαδημία της Βασκονίας", τα συμπεράσματα των επιστημονικών τους ερευνών, έρχονται το ένα μετά το άλλο. Πρόεδρος της επιστημονικής κοινότητας είναι ο Βάσκος ελληνιστής και καθηγητής των ανατολικών γλωσσών, Frederico Sagredo (Βραβείο Ομήρου το 1989 από το ίδρυμα Ωνάση). 'Εχουν συμπεράνει ότι η καλούμενη Βασκική γλώσσα έχει ελληνική προέλευση. Συμπεριλαμβάνει, όχι μόνο ρίζες, αλλά και ολόκληρες Πρωτοελληνικές, Πελασγικές λέξεις. Μετά από προσωπικές, επίμονες, εργαστηριακές και χρονοβόρες μελέτες στη σύγκριση των ελληνικών με τις 5 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές γλώσσες, μία ελληνικά ομιλούσα Ευρώπη μου αποκαλύφθηκε, «Ελλάδος φθόγγον χέουσα», Αισχύλος.

Από τα απλά κύτταρα των ελληνικών πρωτοτύπων μέχρι τους πολυκυτταρικούς οργανισμούς των συγχρόνων λεξιλογίων, σχεδόν όλοι οι σύνδεσμοι, οι προθέσεις και οι καταλήξεις είναι ελληνικές. Οι σύνθετες και οι παράγωγες λέξεις είναι οι στρόφυγγες που πλημμυρίζουν τις δεξαμενές όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών. Τελικά, έχουμε βγάλει το συμπέρασμα ότι πίσω από κάθε ελληνική λέξη βρίσκεται μιά άλλη παλαιότερη! Γιά τον επιστημονικό ερευνητή, η πίστη ότι η ελληνική γλώσσα είναι πάντα παρούσα «ουκ ην καιρός ότε ουκ ήν», δυναμώνει μέρα με τη μέρα.
Ο δανεισμός απ' τον αστείρευτο θησαυρό της ελληνικής γλώσσας δεν έχει ποτέ σταματήσει και ούτε πρόκειται διότι νέες ιδέες, νοήματα, αντικείμενα και καταστάσεις γεννιούνται συνεχώς. Παραθέτω σαν παράδειγμα δύο νέες λέξεις: Ευβίωση = Καλή ζωή, Τανατόνωση= ο ασθενής που γιά σύντομο χρονικό διάστημα πεθαίνει και επανέρχεται στην ζωή. Η ελληνική γλώσσα, λόγω της ελαστικότητάς της και της μαθηματικής της φύσεως, έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό γνώρισμα να περιγράφει αναλυτικά ή συνθετικά όλα τα επουσιώδη νοήματα, λεπτομέρειες και συμπλέγματα. Τα φρούτα της πλαστικότητας της ελληνικής γλώσσας είναι το λεξιλόγιο και τα κύρια ονόματα. Από τα πιό γνωστά και σπουδαία ονόματα στα πιό διακεκριμένα και σπάνια, όπως αναφέρονται στα αρχαία κείμενα.

Για να πειστεί κάποιος μπορεί να ρίξει μιά ματιά σε δύο valumes της "Ιστορικής Βιβλιοθήκης" του Απολλοδώρου, στην απόκρυφη Ελληνική Γενεαλογία. Δεν είμαι πρόθυμη να εκφράσω ευχολογίες αλλά είναι απολύτως αναγκαίον να απαριθμήσω, όσο το δυνατόν πιό γρήγορα, αυτόν τον άγνωστο και παραμελημένο θησαυρό της ελληνικής Ονοματολογίας.
Αυτό πρέπει να γίνει, όχι μόνο γιά να θαυμάσουμε τη μοναδική ποικιλία αλλά και τη σοφία των αρχαίων ελληνικών ονομάτων. Παρατηρώντας την αναγνώριση ενός προσώπου με το όνομά του, την προβολή της προσωπικότητάς του εξ ονόματος, καταλαβαίνουμε τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες που ισχυρίζονται ότι ο ήχος τού ονόματος ενός ατόμου «το εφ' ώ τις καλείται», επηρεάζει την προσωπικότητα κάποιου, ανακινώντας κυτταρικές μνήμες. Μιά περίπτωση που αποδεικνύει την ιστορική αξία των ελληνικών ονομάτων είναι η εξής: Είναι γνωστό ότι οι Kalash κάτοικοι του Αφγανιστάν ισχυρίζονται ότι κατάγονται από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Οι ελληνικές τους ρίζες μπορούν να βρεθούν στο λεξιλόγιό τους, στα έπιπλά τους, στην ζωγραφική τους, στη μουσική τους ή και στο ρουχισμό τους.
 Παρ' όλα αυτά, έχουμε παραμελήσει το πιό σημαντικό αποδεικτικό στοιχείο, το όνομά τους (Κάλας) που ως τώρα θεωρούνταν Ινδικό. Αυτό συνέβει διότι δεν έχουμε διαιωνίσει ως τις μέρες μας το αρχαίο Μακεδονικό όνομα. Μπορεί να βρεθεί μόνο στο βιβλίο Ε/44,5/Πολυαίνου Στρατηγήματα: «... Οταν ο Μέμνων επετέθει στους Κυζικηνούς, φόραγε στο κεφάλι του την Μακεδονική περικεφαλαία. Βλέποντάς τον από τα τείχη της πόλεως, οι Κυζικηνοί τον πέρασαν γιά Κάλας, φίλο τους και σύμμαχο ...». Τό Κάλας είναι ελληνικό όνομα και όχι Ινδικό όπως νομίζαμε. Τα ελληνικά ονόματα συνθέτουν την εικόνα, την ψυχή, την ταυτότητα και την ιστορία του έθνους μας.
'Αννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου είναι φιλόλογος και τακτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας του Μπιλμπάο

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τοπωνύμια εκτός Ελλάδας και ιστορικά τοπωνύμια..-

Ήπειρος-	Ουσιαστικό (αρσ)-	Ουσιαστικό (θηλ.)-	Επίθετο-
Αβάνα	Αβανέζος	Αβανέζα	αβανέζικος
Αγγλία	Άγγλος/Εγγλέζος	Αγγλίδα/Εγγλέζα	αγγλικός/εγγλέζικος
Αβησσυνία	Αβησσύνιος	Αβησσύνια	αβησσυνιακός
Αϊβαλί	Αϊβαλιώτης	Αϊβαλιώτισσα	αϊβαλιώτικος
Αλεξάνδρεια	Αλεξανδρινός	Αλεξανδρινή	αλεξανδρινός
Βαβαρία	Βαβαρός	Βαβαρή/Βαβαρέζα	βαβαρικός
Βαβυλώνα	Βαβυλώνιος	Βαβυλώνια	βαβυλωνιακός
Βενετία	Βενετός/Βενετσιάνος	Βενετή/Βενετσιάνα	βενετικός/βενετσιάνικος
Βερολίνο	Βερολινέζος	Βερολινέζα	βερολινέζικος
Βερόνα	Βερονέζος	Βερονέζα	βερονέζικος
Βιέννη	Βιεννέζος	Βιεννέζα	βιεννέζικος
Βυζαντινή Αυτοκρατορία	Βυζαντινός	Βυζαντινή	βυζαντινός
Γαλατία	Γαλάτης	Γαλάτισσα	γαλατικός
Γένοβα	Γενοβέζος/Γενουάτης	Γενοβέζα/Γενουάτισσα	γενοβέζικος/γενουάτικος
Γιουγκοσλαβία	Γιουγκοσλάβος	Γιουγκοσλάβα	γιουγκοσλαβικός/γιουγκοσλάβικος
Δουβλίνο	Δουβλινέζος	Δουβλινέζα	δουβλινέζικος
Ζαΐρ	Ζαϊρινός	Ζαϊρινή	ζαϊρινός
Ιλλυρία	Ιλλύριος	Ιλλύρια	ιλλυρικός
Ιουδαία	Ιουδαίος	Ιουδαία	ιουδαϊκός
Καλαβρία	Καλάβριος	Καλάβρια/Καλαβρέζα	καλαβρέζικος
Καλιφόρνια	Καλιφορνέζος	Καλιφορνέζα	καλιφορνέζικος
Καρχηδόνα	Καρχηδόνιος	Καρχηδόνια	καρχηδονιακός
Καύκασος	Καυκάσιος	Καυκάσια	καυκασιανός
Κορσική	Κορσικανός	Κορσικανή	κορσικανικός
Κουρδιστάν	Κούρδος	Κούρδα/Κούρδισσα	κουρδικός/κούρδικος
Κωνσταντινούπολη	Κωνσταντινουπολίτης/Πολίτης	Κωνσταντινουπολίτισσα/Πολίτισσα	κωνσταντινουπολίτικος/πολίτικος
Λαπωνία	Λάπωνας	Λαπωνέζα	λαπωνικός
Λευκωσία	Λευκωσιάτης	Λευκωσιάτισσα	λευκωσιάτικος
Λιβόρνο	Λιβορνέζος	Λιβορνέζα	λιβορνέζικος
Λονδίνο	Λονδρέζος	Λονδρέζα	λονδρέζικος
Λυών	Λυωνέζος	Λυωνέζα	λυωνέζικος
Μάλαγα	Μαλάγιος	Μαλαγιένα	μαλάγιος
Μασσαλία	Μασαλλιώτης/Μαρσεγέζος	Μασαλλιώτισσα/Μαρσεγέζα	μασσαλιώτικος/μαρσεγέζικος
Μηδία	Μήδος	Μήδια	μηδικός
Μικρονησία	Μικρονήσιος	Μικρονήσια	μικρονησιακός
Μιλάνο	Μιλανέζος	Μιλανέζα	μιλανέζικος
Μόσχα	Μοσχοβίτης	Μοσχοβίτισσα	μοσχοβίτικος
Μπολόνια	Μπολονέζος	Μπολονέζα	μπολονέζικος
Νάπολη	Ναπολιτάνος	Ναπολιτάνα	ναπολιτάνικος
Νταγκεστάν	Νταγκεστανός	Νταγκεστανή	νταγκεστανικός
Νέα Υόρκη	Νεοϋορκέζος	Νεοϋορκέζα	νεοϋορκέζικος
Οξφόρδη	Οξφορδιανός	Οξφορδιανή	οξφορδιανός
Ουαλία	Ουαλός	Ουαλή/Ουαλέζα	ουαλικός/ουαλέζικος
Παρίσι	Παριζιάνος	Παριζιάνα	παρισινός/παριζιάνικος
Πάφος	Παφίτης	Παφίτισσα	παφίτικος
Περσία	Πέρσης	Περσίδα	περσικός/πέρσικος
Πολυνησία	Πολυνήσιος	Πολυνήσια	πολυνησιακός
Πρωσία	Πρώσος	Πρωσίδα	πρωσικός
Ρώμη	Ρωμαίος	Ρωμαία	ρωμαϊκός
Σαμάρεια	Σαμαρείτης	Σαμαρείτισσα	σαμαρειτικός
Σιάμ	Σιαμαίος/Σιαμέζος	Σιαμαία/Σιαμέζα	σιαμαίος/σιαμέζικος
Σικελία	Σικελός/Σικελιώτης/Σιτσιλιάνος	Σικελή/Σικελιώτισσα/Σιτσιλιάνα	σικελικός/σικελιώτικος/σιτσιλιάνικος
Σκανδιναβία	Σκανδιναβός	Σκανδιναβή	σκανδιβαβικός
Σκόπια	Σκοπιανός	Σκοπιανή	σκοπιανός
Σκωτία	Σκώτος/Σκωτσέζος	Σκωτσέζα	σκωτσέζικος
Σμύρνη	Σμυρναίος/Σμυρνιός	Σμυρναία/Σμυρνιά	σμυρναϊκός/σμυρναίικος/σμυρνιώτικος
Σοβιετική Ένωση	Σοβιετικός	Σοβιετική	σοβιετικός
Σουμερία	Σουμέριος	Σουμέρια	σουμερικός
Ταϊτή	Ταϊτινός	Ταϊτινή	ταϊτινός
Ταταρστάν	Τάταρος	Τατάρα	ταταρικός
Τζαμάικα	Τζαμαϊκανός	Τζαμαϊκανή	τζαμαϊκανός
Τηλλυρία (Αγία)	Τηλλύριος	Τηλλυρκώτισσα	τηλλυρικός
Τιρόλο	Τιρολέζος	Τιρολέζα	τιρολέζικος
Τορίνο	Τορινέζος	Τορινέζα	τορινέζικος
Τροία	Τρώας	Τρωάδα	τρωικός
Τσεχοσλοβακία	Τσεχοσλοβάκος	Τσεχοσλοβάκα	τσεχοσλοβακικός/τσεχοσλοβάκικος
Φανάρι	Φαναριώτης	Φαναριώτισσα	φαναριώτικος
Φλωρεντία	Φλωρεντινός/Φλωρεντίνος	Φλωρεντινή/Φλωρεντίνα	φλωρεντινός/φλωρεντίνικος
Φρυγία	Φρύγας	Φρύγισσα	φρυγικός
Χαβάη	Χαβανέζος	Χαβανέζα	χαβανέζικος
Χονγκ Κονγκ	Χονγκονγκέζος	Χονγκονγκέζα	χονγκονγκέζικος