Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ : Όν αγέννητο "μήτε αρχήν έχον μήτε 

                                                   τελευτήν".

Σχετικά με την ύπαρξη ή αλλιώς την αναγκαιότητα ύπαρξης του Θεού έχουν γραφτεί από τα αρχαία χρόνια άπειρες σελίδες μελετών θεωριών και προσπαθειών της πιθανής τεκμηρίωσης του Θεού!!

Θέλω όμως να σταθώ σε δύο βασικές τοποθετήσεις για το ζήτημα της <<Θέωσης>> που φαίνεται να αντέχουν ακόμη στο χρόνο!!

1. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξηγήσει τον κόσμο και κατά συνέπεια ΑΥΤΟΝ που τον έφτιαξε αφού το μέρος δεν μπορεί να εξηγήσει το όλον!! ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

2. Αν δεχτούμε ότι ο Θεός “εποίησε” τον κόσμο με τη δική του ελεύθερη θέληση, όπως διδάσκει η Χριστιανική “κοσμοθεωρία”, τότε από που προήλθε αυτός ο Θεός;

Αυτό είναι ένα συχνά προβαλλόμενο ερώτημα από τους υλιστές, τους αθεϊστές και τους πάσης φύσεως σκεπτικιστές!!

Αν γι’ αυτόν που ρωτάει, ο Θεός είναι μια απρόσωπη, αφηρημένη δύναμη, που συχνά μάλιστα ταυτίζεται με τη φύση και τις δυνάμεις της και ίσως αποτελεί μέρος της φύσης, ή είναι ένα ον περιορισμένο υποκείμενο στον χώρο-χρόνο, το ερώτημα είναι θεμιτό - το ίδιο θεμιτό, όπως και το ερώτημα, ποιος έκανε τον κόσμο!!

Για ν’ απαντήσει κανείς σ’ ένα τέτοιο ερώτημα, πρέπει προηγουμένως να ξεκαθαρίσει στη διάνοιά του την έννοια του Θεού.

Το ερώτημα, στηρίζεται στην παρατήρηση της αλληλουχίας και στην αλυσίδα των φυσικών φαινομένων, που οδηγεί από το αίτιον στο αιτιατό.

Εφ’ όσον γίνεται λογικά αποδεκτό ότι, «τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα» (nihil ex nihilo fit), ή σύμφωνα με την Αριστοτελική Ρητορική “άνευ αιτίου και αρχής αδύνατον τι είναι ή γενέσθαι”, ο κόσμος σαν αιτιατό, πρέπει να έχει την αιτία του, σ’ άλλο αίτιο, εκτός του εαυτού του.

Γιατί αν είναι αιτία του εαυτού του, αυτό θα σήμαινε, ότι θα προηγούνταν του εαυτού του, όπερ πράγμα αδύνατον (όπως σημείωσε ορθά ο Θωμάς ο Ακινάτης).

Έτσι, ο υλικός κόσμος, πρέπει να έχει αιτία του, ένα αίτιον που προηγείται απ’ αυτόν.

Και σαν τέτοιο θεωρείται ο άυλος Θεός-Δημιουργός.

Όπως δε έγραψε ο Γερμανός αστροφυσικός καθηγητής Χ. Φοχτ (H. Vogt):

"Τα αστρικά συστήματα και ο κόσμος ολόκληρος έχουν την ιστορία τους.

Δεν προήλθαν απ' την αιωνιότητα αλλά δημιουργήθηκαν και ακολουθούν μιαν ορισμένη εξέλιξη ... ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρχει αφ' εαυτού.

Έχει την ανάγκη ενός αιτίου, το οποίον δεν χρειάζεται άλλο αίτιο ..’’

Κατά συνέπεια η μόνη λογική και αποδεκτή εκδοχή είναι ότι ο κόσμος πρέπει να έχει δημιουργηθεί, όσο κι αν αυτή είναι μια σκληρή αλήθεια για μερικούς επιστήμονες και διανοούμενους, που επί χρόνια είναι εξοικειωμένοι με την έννοια της αιωνιότητας και της αφθαρσίας της ύλης.

Οι σημερινοί επιστήμονες, για να δώσουν μία πιο λογική απ’ την “τύχη” εξήγηση για το φαινόμενο της ζωής, μιλούν για την Πρώτη Αιτία (Causa Prima) — ή το “πρώτο κινούν”, εννοώντας μία ανώτερη δύναμη, μία ενέργεια που έθεσε σε κίνηση και κατεύθυνε τα πάντα.

Δηλαδή το απόλυτο Ον που έφερε σε ύπαρξη την ύλη, το μη όν, με τις ενέργειές του μόνον (Creatio ex Nihilo).

Μα είναι λογικό να σκεφτούμε, πως μία ενέργεια ή μία απρόσωπη δύναμη, συνέλαβε και έφερε σε πέρας ένα τόσο τεράστιο και πολυσύνθετο έργο, όπως αυτό της Δημιουργίας;

Εδώ έχουμε έναν παραλογισμό υψίστου βαθμού, ο οποίος μερικές φορές ντύνεται με το μανδύα της “θεολογίας” και διεισδύει και μέσα στη θρησκευτική σκέψη.

Λίγο-πολύ στις περισσότερες θρησκείες υπάρχει η δήθεν “εσώτερη” θεώρηση, ότι η ανώτατη πηγή ζωής, ο ύψιστος Θεός, είναι μία “άπειρη ουσία”.

Η σύγχρονη επιστήμη λέει ότι η ύλη προέρχεται από συμπύκνωση ενέργειας.

Η ενέργεια όμως πρέπει πάντα να έχει κάποια πηγή.

Όταν αναζητούμε λοιπόν τον Κατασκευαστή του Σύμπαντος, τον Δημιουργό της ζωής, αναζητούμε την πηγή της ενέργειας;

Αναζητούμε το Φως ;

Ναι, και όχι μόνο.

Άρα ο Δημιουργός δεν είναι απλά η πηγή της ενέργειας, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, είναι μία ευφυής ύπαρξη, οντότητα!!!!!!!

Παρατηρούμε ότι για κάθε τι που συμβαίνει υπάρχει μία σχέση αιτίας-αποτελέσματος.

Η αιτία είναι αυτό που προηγείται και το αποτέλεσμα αυτό που ακολουθεί.

Συνεπώς σαν Causa Prima ο Θεός, είναι κατ’ ανάγκην Causa Sui, δηλ. αυτό-αίτιον, διότι αλλιώς δεν θα ήταν Causa Prima.

Δεν μπορούμε λοιπόν να ξεφύγουμε από την ασφυκτική λαβή του διλήμματος. "Δυοίν θάττερον": ή ο κόσμος είναι αιώνιος  οπότε μας είναι μάλλον περιττή η έννοια του Θεού-Δημιουργού  ή ο Θεός που τον δημιούργησε είναι αιώνιος.

Και εφόσον σήμερα γίνεται επιστημονικά αποδεκτό, ότι ο κόσμος δεν είναι αιώνιος, αλλά έχει αρχή, αλλοιώνεται και μεταβάλλεται, κατ' ανάγκην, πρέπει να δεχθούμε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από ένα Όν απόλυτο, αμετάβλητο, έξω-υλικό, υπέρ-υλικό, υπέρ-αισθητό, έξω-χρονικό, ένα Όν που να μην υπόκειται στις μεταβολές του χωροχρόνου.

Ένα Όν που όλος ο χρόνος (παρελθόν, παρόν και μέλλον) γι' αυτόν είναι "τώρα" και όλος ο χώρος είναι "εδώ".

Γι' αυτό δεν είναι παράξενο να συλλάβουμε το γεγονός ότι και ο φιλόσοφος και Αδ. Βολταίρος, καίτοι ορθολογιστής, έφθασε να πει ότι, κι αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε, γιατί όλη η φύση μας φωνάζει, ότι όντως υπάρχει!!!!!!

Ο Θεός λοιπόν για να είναι Θεός, είναι αναπόφευκτα αιώνιος.

Και ως αιώνιος κατά λογική συνέπεια και συνέχεια, είναι άναρχος και φυσικά ατελεύτητος.

Είναι όπως έλεγε ο Θαλής ο Μιλήσιος Όν αγέννητο "μήτε αρχήν έχον μήτε τελευτήν".

Πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ιερά Βίβλο, ως ο "Ών", δηλ. ο διαρκώς υπάρχων, και ως ο "Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος"!!!!!!!!!!

Έγραψε : ο Γιώργος Χαβαλές