Όταν η ΑΟΖ αφοπλίζει την Τουρκία

Του Νίκου Λυγερού

Την ώρα που μερικοί από τους δικούς μας αναρωτιούνται ακόμα αν η έννοια της ΑΟΖ, όπως την ανέδειξε ο καθηγητής Καρυώτης, έχει κάποια αξία, την ώρα που μερικοί από τους δικούς μας φοβούνται ακόμα και να την θεσπίσουν, η δυναμική της ΑΟΖ όχι μόνο προβληματίζει την Τουρκία, αλλά στην ουσία την αφοπλίζει. Πρόκειται βέβαια, για την ΑΟΖ της Κύπρου, η οποία είναι πολύ μικρότερη από την ΑΟΖ της Ελλάδας. Σε κάθε περίπτωση, οι κινήσεις της Κύπρου το 2003, το 2007 και το 2010 με τις τρεις διακρατικές συμφωνίες διαδοχικά με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ, φέρνουν τα πρώτα χειροπιαστά αποτελέσματα. Ο Lasker έλεγε στο σκάκι, ως παγκόσμιος πρωταθλητής για 27 χρόνια, ότι η καλή κίνηση είναι αυτή που ενοχλεί τον αντίπαλο. Ενώ οι περισσότεροι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ΑΟΖ δεν έχει μεγάλη σημασία σε σχέση με το Casus Belli για τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα, η ΑΟΖ αποδεικνύει de facto ότι είναι όχι μόνο πιο λειτουργική, αλλά και αποτελεσματικότερη. Η απόφαση της Κύπρου ν' αρχίσει τις γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της ακόμα κι αν αυτή δεν είναι πλήρης (χρειάζονται άλλα τρία κράτη για να ολοκληρωθεί de jure) προκαλεί κινήσεις όχι αγανάκτησης, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά κινήσεις απόγνωσης. Εδώ και χρόνια η Τουρκία δουλεύει για να μην υπάρχει η κρατική κυπριακή οντότητα κι όμως η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως αστερίσκους και υπέγραψε τρεις διακρατικές συμφωνίες, και τώρα έχει επιτέλους την δυνατότητα να υλοποιήσει τον στρατηγικό της σχεδιασμό. Κι αυτό γίνεται σε ένα ανεξάρτητο πλαίσιο από την Ελλάδα. Κατά συνέπεια, μπορούμε να φανταστούμε τη δράση της αν είχε κι ενίσχυση από την Ελλάδα. Πάντως το block 12 είναι μία πραγματικότητα και το ίδιο ισχύει και για τις γεωτρήσεις. Ενώ όταν η Τουρκία κάνει δηλώσεις για τα κατεχόμενα, δεν έχει κανένα νόμιμο στήριγμα και λειτουργεί αποκλειστικά ως υπουργείο τύπου που δεν μπορεί να δράσει (διαβάστε τη συνέχεια...)