Προοίμιο πολέμου

Ο μεγάλος Γερμανός στρατιωτικός θεωρητικός Carl Philipp Gottfried von Clausewitz (1780-1831), είχε πει κάποτε ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής, με άλλα μέσα».
Με δεδομένα τα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα της Δύσης, το παραπάνω αξίωμα γίνεται όλο και πιο αληθινό.
Οι κυβερνήσεις της Δύσης μοιάζουν ανήμπορες να αντιμετωπίσουν τη τρέχουσα κρίση, και την απειλή του κραχ που την συνοδεύει, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που συνεπάγονται.
Τα τεράστια κρατικά χρέη και οι αμυδρές μόνο προοπτικές ανάπτυξης προκαλούν πανικό στις χρηματαγορές του κόσμου. Ένα κραχ δεν είναι πλέον καθόλου απίθανο. Και αξίζει να θυμηθούμε ότι το αντίστοιχο του 1929 οδήγησε  στον Β`Π.Π.
Από την εποχή που ξέσπασε η κρίση του 2008, πολλοί μιλάνε για την ανάγκη ρύθμισης της αγοράς. Τα μεγάλα λόγια όμως, σύντομα εγκαταλείφθηκαν. Οι ηγέτες της Δύσης, με προεξάρχοντα τον Αμερικανό πρόεδρο, απέτυχαν να βρουν πειστικές και αξιόπιστες λύσεις, και ούτε μπόρεσαν να πάρουν κάποια σοβαρά μέτρα. Οι αγορές αποδείχθηκαν πολύ πιο ισχυρές από τις κυβερνήσεις, και σε τελική ανάλυση αυτές είναι που επιβάλλουν τις πολιτικές τους, βασισμένες στη δική τους λογική.
Μετά τη κρίση του 2008, οι αγορές ανάγκασαν τους φορολογούμενους να πληρώσουν τον λογαριασμό Οι banksters, αυτός ο ωραίος νεολογισμός που συνδυάζει τους όρους  banker και gangster, μας έδειξαν ξεκάθαρα ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό. Και συνεχίζουν να μας το δείχνουν επιτιθέμενοι εναντίον του δημόσιου χρέους, που δημιουργήθηκε χάρη και μόνο στη διάσωσή τους! Στη πραγματικότητα, οι τράπεζες ποτέ δεν χρεοκοπούν. Μόνο τα κράτη…
Τα οικονομικά δεν είναι απλά μια παραλλαγή των μαθηματικών, με εξισώσεις κλπ. Είναι κυρίως πολιτική. Και σήμερα, η πολιτική αποφασίζεται από άτομα για τα οποία δεν ισχύει καμία λογοδοσία. Η κατάσταση σήμερα, με την πολιτική που επιβάλλει η παγκόσμια ελίτ, δένει τα χέρια των κυβερνήσεων, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να επαναλάβουν κάτι όπως το περίφημο New Deal.
Έτσι, αυτό που θα πρέπει να φοβόμαστε τώρα είναι ότι ο πόλεμος, όπως μας δείχνει η ιστορία, θα ξαναγίνει το τελευταίο καταφύγιο του καπιταλισμού σε κρίση.
Η κοινή λογική θέλει μια σημαντική μείωση των αμερικανικών στρατιωτικών δαπανών, ως μια μέθοδος καταπολέμησης του τεράστιου χρέους της χώρας. Ο κυνισμός όμως των στενών και βραχυπρόθεσμων συμφερόντων, δεν έχει καμία σχέση με τη κοινή λογική.
Πως μπορεί μια αυτοκρατορία που βρίσκεται σε παρακμή, να επιβάλλει τις απόψεις της; Οι ΗΠΑ δεν δείχνουν απλά κάποια σημάδια οικονομικής κατάρρευσης, αλλά και γνήσιας οπισθοδρόμησης: Το αμερικανικό όνειρο δεν υπάρχει πια. Το κατεστημένο των ΗΠΑ, Δημοκράτες και Ρεπουμπλικάνοι,  είναι έτοιμο να εκμεταλλευτεί το μοναδικό μεγάλο του πλεονέκτημα, τη στρατιωτική υπεροπλία.
Με δεδομένο το αδιέξοδο μεταξύ των ακραίων φιλελεύθερων (υπέρμαχων του καπιταλισμού),και μιας ύφεσης που όλο και αυξάνει τις κοινωνικές διαιρέσεις, ένας πόλεμος θα έβαζε και πάλι μπρος στη μηχανή. Θα έπρεπε όμως να είναι ένας σημαντικός πόλεμος, αφού οι χαμηλής έντασης πόλεμοι του Ιράκ και του Αφγανιστάν απλά μεγάλωσαν τα ελλείμματα και δεν είχαν κάποια θετική επίδραση στη βιομηχανική παραγωγή, η οποία δεν κερδίζει από ασύμμετρες συγκρούσεις.
Οι καπιταλιστικές κρίσεις, οι οποίες στο τέλος χρηματοδοτούνται από τις ασθενέστερες ομάδες πολιτών, ξεκαθαρίζουν μόνο με ποταμούς αίματος. Για αυτό και όλοι μας, χωρίς να ταυτιζόμαστε με τις αγωνίες των κερδοσκόπων, παρακολουθούμε από κοντά τις αγορές, το άγχος των οποίων μπορεί να απαλυνθεί μόνο με πόλεμο.
Ο Clausewitz (1780-1831), είχε πει κάποτε ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής, με άλλα μέσα». Ο ακραίος φιλελευθερισμός των νεοσυντηρητικών και των banksters, θέλει τον πόλεμο ως ένα ακόμη εργαλείο οικονομικής πολιτικής. Έτσι, η σημερινή κρίση δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα προοίμιο πολέμου.
Global Research

 Πηγή.
http://antistasi.org/?p=20304