Του Νίκου Λυγερού
Ο ζεόλιθος του μέλλοντος έκανε την εμφάνιση του στην Πελοπόννησο για να μην ξεχάσουμε την Παλιά Ελλάδα. Για να υπάρχει ο συνδετικός κρίκος με τον κάμπο που προστάτεψε ο Κολοκοτρώνης πριν 200 χρόνια από την βαρβαρότητα, βρεθήκαμε και πάλι εδώ για να προστατέψουμε τις επόμενες ελιές που θα είναι εδώ για τις επόμενες γενιές και θα έχουν τη γεύση του παρελθόντος δίχως την αλλοίωση του παρόντος και της συμβατικής κοινωνίας. Για ν' αρχίσει το μέλλον να φέρνει το φως με το ζεόλαδο δίχως να περιμένει τίποτα από κανένα αφού ο καθένας μπορεί πια να προστατέψει τη γη του, τη γη μας, με τις κινήσεις που γίνονται πράξεις αφού ανήκουν στην ιστορία. Έτσι αυτοί που δεν πίστευαν ότι κάποια μέρα θα υπάρχει ζεόλαδο δηλαδή λάδι ελιάς προστατευμένη αποκλειστικά από το ζεόλιθο, τώρα μπορούν να το δοκιμάζουν για να έχουν μέσα τους τη γνώση του μέλλοντος με δύο συστατικά του παρελθόντος που δεν μπόρεσε να χαλάσει καμιά κρίση οποιασδήποτε μορφής. Γιατί πιστέψαμε στο παρελθόν και αφιερωθήκαμε στο μέλλον του τόπου μας και της πατρίδας μας. Κάθε κομμάτι ζεόλιθου που ρίξαμε είναι κι ένα κομμάτι ελιάς που χτίσαμε με κέφι, με μεράκι, με φιλότιμο, με λέξεις άγνωστες στους ξένους. Γιατί ξέρουμε τι σημαίνει να περπατάς ξυπόλυτος, ξέρουμε τι δύσκολο είναι να ορθοστατήσεις όταν όλοι γονατίζουν, γιατί ξέρουμε τι θέλει να πει στέκομαι ακίνητος όταν όλοι τρέχουν. Κι εμείς εδώ ακίνητοι άνθρωποι σαν τις ελιές κοιτάζουμε το αίμα τους, το λάδι μας και δεν ξεχνάμε τον αγώνα του ήλιου της δικαιοσύνης και δεν φοβόμαστε την ημισέληνο γιατί ζήσαμε εδώ και θα πεθάνουμε εδώ, δίχως ενοχές, δίχως τύψεις διότι στεκόμαστε αντάξιοι του Χρόνου και της Ανθρωπότητας επειδή συνεχίζουμε την αποστολή μας έως το τέλος ακάθεκτοι δίχως να φοβόμαστε τις μάχες.