Η ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΓΟΝΟΠΛΗΞΙΑ

Συνεχώς ακούω γύρω μου συμπατριώτες να υπερηφανεύονται για τη δόξα των προγόνων μας (συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου σε υπερθετικό βαθμό) και να θαυμάζουν τον πολιτισμό μας. 

Αυτό με κάνει να νιώθω ιδιαίτερα υπερήφανος που είμαι Έλληνας, εκείνο όμως που συγκρατεί κάπως αυτή την αισιοδοξία μου είναι πως εμείς, οι νεοέλληνες δεν κάνουμε τίποτα για να φανούμε αντάξιοι των προγόνων μας.

Το πρόβλημα της προγονοπληξίας, απασχόλησε το ελληνικό κράτος κατά το παρελθόν, εξαιτίας της ανάγκης για εθνική και πνευματική επιβίωση.

Εξακολουθεί βέβαια να απασχολεί μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων που θεωρούν πως άλλοι έχουν την ευθύνη για την σημερινή καθυστέρηση στον πνευματικό και κοινωνικό τομέα.

Ποια λοιπόν τα αίτια της προγονοπληξίας;;

Ας μην ξεχνάμε πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, και γενικότερα το αρχαίο πνεύμα έφτασαν στην τελειότητα και προκάλεσαν (αλλά και προκαλούν) το θαυμασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Ο αρχαίος πολιτισμός είναι τόσο μεγάλος που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αφομοιωθεί από το νέο κράτος που έχει τόσες ελλείψεις αλλά και τόσες ανάγκες.

Η Ελλάδα είχε μια πολυκύμαντη ιστορία, γνώρισε αναρίθμητες κρίσεις, δουλείες, δοκιμασίες, και σήμερα είναι φυσικό πια ο κόσμος μέσα στην απελπισία του, και μη έχοντας κάπου να ακουμπήσει, να αναμασά το παρελθόν.

Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που από υπερβολικό θαυμασμό και αγάπη για το αρχαίο πνεύμα, έκαναν τη διατήρηση της αρχαίας παράδοσης σκοπό της ζωής τους, αγνοώντας όμως το μέλλον.

Η προγονοπληξία όμως, εμπόδιζε το ελληνικό κράτος να αποκτήσει δική του νεοελληνική προσωπικότητα και να χαράξει μια αυτοτελή πορεία.

Περιόρισε τις δυνατότητες για εκσυγχρονισμό του νέου κράτους στον πνευματικό και κοινωνικοοικονομικό τομέα.

Το κόμπλεξ των Ελλήνων στον υπερτονισμό των αξιών του αρχαίου πολιτισμού, και στον εκμηδενισμό των σύγχρονων Ελλήνων δημιούργησε ένα χάσμα αγεφύρωτο.

Βέβαια, εκτός των αρνητικών συνεπειών, υπάρχουν και θετικές, διότι χάρη στην προσκόλληση στην αρχαία παράδοση, το ελληνικό κράτος κατάφερε να μην εξαφανιστεί από την ιστορία, αλλά και να επιβιώσει.

Διατήρησε την ελληνική γλώσσα και κράτησε τις δικές του παραδόσεις, αντίθετα με τα άλλα νεώτερα, αφρικανικά ασιατικά κράτη που μετά τον αποικιακό ζυγό, προσπάθησαν να αφομοιωθούν πολιτιστικά, ή να προσκολληθούν σε πρώην “αφεντικά”.
Τα συμπεράσματα τα αφήνω σε εσάς, λέγοντας μόνο τούτο.

Κανένα έθνος δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχνά την παράδοσή του διότι αυτή αποτελεί θεμέλιο και φάρο για την πορεία του.

Αλλά και κανένα έθνος δεν πρέπει να γίνεται δούλος της παράδοσής του χωρίς να φροντίζει για την κληρονομιά που θα αφήσει πίσω του.

Γιώργος Χαβαλές