Ο ΜΥΘΟΣ ΔΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗΣ

1. Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑ

Στατήρας Γόρτυνας, 320-270 π.Χ., με την Ευρώπη στο πλάτανο και το μεταμορφωμένο σε ταύρο Δία
Σύμφωνα με την Ελληνικ μυθολογία η Ευρώπη ήταν κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάεσσας, ηγεμόνων της Φοινίκης, και αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας και μια μέρα, καθώς μεγάλωνε, πήγε στα λιβάδια της παραλίας, για να παίξει με τις φίλες της και να μαζέψει λουλούδια. Εκεί συνάντησε το θεό Δία. Εκείνον αμέσως τον χτύπησε ο Έρωτας και για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο και πήγε δίπλα της κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, σκεφτόμενος με τι τρόπο θα την κατακτούσε. Εκείνη τότε πλησίασε τον ταύρο - Δία και άρχισε να τον χαϊδεύει γοητευμένη από την ωραία κορμοστασιά του και τη μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δε δίστασε και να τον ιππεύσει. Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα.
 Η Ευρώπη έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει, γιατί φοβόταν μήπως σκοτωθεί. Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε στην Κρήτη. Όταν ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο, κατακόκκινη και με το βλέμμα χαμηλωμένο γιατί είχε πια καταλάβει που πήγαινε. Εκεί, στο Δικταίο άντρο, οι νύμφες και οι νεράιδες είχαν στρώσει το νυφικό κρεβάτι, όπου η Ευρώπη συνευρέθηκε με το Δία και αργότερα γέννησε το Μίνωα.
Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη και πήγε στον Όλυμπο, για να γίνει βασιλιάς θνητών και αθανάτων, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της τον βασιλιά της Κρήτης Αστέριο, που υιοθέτησε τους γιους που εκείνη είχε αποκτήσει από το Δία, επειδή αυτός δεν είχε γιο, για να αφήσει ως διάδοχο. Μετά το θάνατο του βασιλιά Αστερίωνα, το θρόνο πήρε ο Μίνωας.
Σημειώνεται ότι:
1) Σύμφωνα με το Λουκιανό, η πρώτη ερωτική ένωση του Δία και της Ευρώπης έγινε στο Δικταίο Άντρο, στο σπήλαιο όπου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει ο Δίας, πρβ: «επεί δε επέβη τη νήσω (Κρήτη) ο μεν ταύρος ουκέτι εφαίνετο, επιλαβόμενος δε της χειρός o Ζεύς απήγε την Ευρώπην εις το Δικταίον άντρον ερυθριώσαν και κάτω ορώσαν…», (Λουκιανός Σαμωσατέας, Ενάλιοι Διάλογοι, 15, 4)
2) Σύμφωνα με το Θεόφραστο ερωτική συνάντηση Δία και Ευρώπης (τρία παιδιά είχε κάνει η Ευρώπη) έγινε στη σκιά ενός πλατάνου στη Γόρτυνα που από τότε παρέμεινε αειθαλής, κάτι που αποτυπώνεται στα νομίσματά της πόλης αυτής, πρβ: «εν Κρήτη δε λέγεται πλάτανόν τινα είναι εν τη Γορτυναία προς πηγή τινί η ου φυλλοβολεί. μυθολογούσι δε ως υπό ταύτη εμίγη της Ευρώπη ο Ζευς». (Θεόφραστος, Ιστορία Φυτών, 9,5).
3) Ο Όμηρος (Ιλιάδα Ξ 310 – 320 κ.α.) αναφέρει ότι ο Δίας απέκτησε δυο παιδιά από την Ευρώπη, το Μίνωα και το Ραδάμανθυ, πρβ: Ουδ’ ότε Φοίνικος κούρης τηλεκλειτοίο η τεκε μοι Μίνων τε και αντίθεον Ραδάμανθυν (Ιλιάδα Ξ 321-322). Κατ’ άλλους ο Δίας με την Ευρώπη απέκτησαν τρία παιδιά, το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και το Σαρπηδόνα, που όμως ο Όμηρος λέει ότι ο Σαρπηδόνας ήταν γιος του Δία και της Χίμαιρας.
ΕΝΑΛΙΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ
Ο Λουκιανός στο έργο του «Ενάλιοι διάλογοι» σχετικά με το μύθο Δία και Ευρώπης, αναφέρει (σε μετάφραση εκδόσεων «Κάκτος») τα εξής:
ΖΕΦΥΡΟΣ: Ποτέ δεν είδα τόσο μεγαλόπρεπη πομπή στη θάλασσα, αφ’ ότου υπάρχω και πνέω. Εσύ δεν την είδες Νότε;
ΝΟΤΟΣ: Ποια πομπή εννοείς, Ζέφυρε; Και ποιοι έπαιρναν μέρος;
ΖΕΦΥΡΟΣ: Έχασες το πιο ευχάριστο θέαμα, που παρόμοιό του δε θα δεις ποτέ ξανά.
ΝΟΤΟΣ: Είχα δουλειά στην Ερυθρά θάλασσα και φύσηξα επίσης σε κάποια περιοχή της Ινδίας, στα παράλια της χώρας. Δεν έχω λοιπόν ιδέα για τι πράγμα μου μιλάς.
ΖΕΦΥΡΟΣ: Πες μου, ξέρεις τον Αγήνορα από τη Σιδώνα;
ΝΟΤΟΣ: Ναι, τον πατέρα της Ευρώπης. Και λοιπόν;
ΖΕΦΥΡΟΣ: Γι αυτή την κοπέλα θα σου διηγηθώ.
ΝΟΤΟΣ: Μήπως ο Δίας είναι ερωτευμένος μαζί της εδώ και καιρό; Τούτο το ξέρω από παλιά.
ΖΕΦΥΡΟΣ: Για τον έρωτα μπορεί να ξέρεις, άκου όμως τι έγινε στη συνέχεια. Η Ευρώπη παίζοντας κατέβηκε προς την ακτή μαζί με τις φιλενάδες της. Τότε ο Δίας πήρε τη μορφή ταύρου κι έπαιζε μαζί τους, πάρα πολύ όμορφος, γιατί ήταν κατάλευκος, με ωραία στριφογυριστά κέρατα και ήμερο βλέμμα. Πηδούσε λοιπόν κι αυτός στην ακρογιαλιά και μούγκριζε τόσο γλυκά, που η Ευρώπη τόλμησε ν’ ανέβει πάνω του. Μόλις έγινε αυτό, ο Δίας όρμησε προς τη θάλασσα με κείνη στην πλάτη του, έπεσε μέσα και κολυμπούσε. Αυτή τότε τρομοκρατήθηκε πολύ, με το αριστερό χέρι κρατιόταν από το κέρατο για να μη πέσει και με το άλλο κρατούσε το πέπλο της που ανέμιζε.
ΝΟΤΟΣ: Ευχάριστο το θέαμα που είδες, Ζέφυρε, και ερωτικό’ το Δία να κολυμπά και να μεταφέρει την αγαπημένη του!
ΖΕΦΥΡΟΣ: Κι όμως ό,τι ακολούθησε ήταν πολύ πιο ευχάριστο, Νότε. Η Θάλασσα έμεινε αμέσως ακυμάτιστη, ηρέμησε κι έγινε λάδι. Όλοι εμείς κάναμε ησυχία και τους ακολουθούσαμε, απλοί θεατές των συμβάντων, ενώ Έρωτες πετούσαν δίπλα, λίγο πάνω από τη θάλασσα, ώστε να χαϊδεύουν πότε-πότε με την άκρη του ποδιού τους το νερό, και κρατώντας αναμμένες δάδες, τραγουδούσαν τον υμέναιο, και οι Νηρηίδες βγήκαν στην επιφάνεια και πήγαιναν δίπλα-δίπλα, καβάλα στα δελφίνια, χειροκροτώντας, ημίγυμνες στα περισσότερα μέλη του σώματός τους. Το γένος των Τριτώνων επίσης και όποιο άλλο θαλάσσιο πλάσμα δεν προκαλεί φόβο στο μάτι χόρευε γύρω από την κοπέλα. Ο Ποσειδώνας εξάλλου ανέβηκε σε άρμα με την Αμφιτρίτη (τη γυναίκα του) πλάι του κι άνοιγε χαρούμενος δρόμο για τον αδελφό του που κολυμπούσε. Το αποκορύφωμα ήταν πως δυο Τρίτωνες μετέφεραν την Αφροδίτη ξαπλωμένη σε κοχύλι να ραίνει τη νύφη με κάθε λογής άνθη. Όλα τούτα γίνονταν από τη Φοινίκη μέχρι την Κρήτη. Όταν όμως επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίο άντρο, κατακόκκινη και με το βλέμμα χαμηλωμένο γιατί είχε πια καταλάβει που πήγαινε. Τότε εμείς πέσαμε ο καθένας στο πέλαγος προς διαφορετικές κατευθύνσεις και βυθιστήκαμε στα κύματα.
ΝΟΤΟΣ: Τυχερέ Ζέφυρε, τι όμορφο θέαμα είδες! Αντίθετα εγώ είδα μόνο γύπες, ελέφαντες και μαύρους ανθρώπους.

2. ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΛΟΓΙΟΙ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ
Ο Ηρόδοτος, σχετικά με την πριγκίπισσα Ευρώπη και το Μίνωα, αναφέρει τα εξής:
«Οι γραμματισμένοι Πέρσες («Περσέων λόγιοι») βρίσκουν τους Φοίνικες αίτιους έχθρας’ λεν δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος. Το Άργος εκείνα τα χρόνια σε όλα ξεχώριζε ανάμεσα στις πόλεις της χώρας που τώρα ονομάζεται Ελλάδα»….. Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν. Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν τη θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες. («Μετά δε ταύτα τινάς των Ελλήνων φασί της Φοινίκης ες Τύρον προσσχόντες αρπάσαι του βασιλέως την Θυγατέρα Ευρώπην. Είησαν δ’ αν ούτοι Κρήτες..). Και έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά τη Μήδεια…. Στην επόμενη γενιά ύστερα από αυτά, λένε πως ο Αλέξανδρος που τα έμαθε και ήθελε να αποκτήσει γυναίκα από την Ελλάδα με αρπαγή, γνωρίζοντας ότι δεν θα δώσει λόγο, αφού και οι Έλληνες δεν έδωσαν, άρπαξε την Ελένη… Αυτοί οι Ασιάτες, λεν οι Πέρσες, όταν τους άρπαξαν γυναίκες, δεν το πήραν στα σοβαρά, ενώ οι Έλληνες για μια γυναίκα σπαρτιάτισσα ξεσήκωσαν ολόκληρη εκστρατεία, ήρθαν στην Ασία και αφάνισαν τη δύναμη του Πρίαμου. Πως από τότε πια θεωρούν ότι οι Έλληνες τους είναι εχθροί. Γιατί την Ασία και τα βάρβαρα έθνη που την κατοικούν, οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες τα έβλεπαν πάντα σαν κάτι ξεχωριστό. Έτσι λεν οι Πέρσες πως έγινα τα πράγματα και στην άλωση της Ιλίου (Τροίας) βρίσκουν την αιτία έχθρας…» (Ηρόδοτος Α, 2 - 5)

« Οι Καύνιοι κατά τη γνώμη μου είναι ντόπιοι, οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Κρήτη….. Οι δε Λύκιοι εκ Κρήτης κατάγονται (γιατί την Κρήτη ολόκληρη, στα παλιά χρόνια την είχαν οι βάρβαροι). Όταν όμως στην Κρήτη συνεπλάκησαν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Μίνωας με το Σαρπηδόνα, για το ποιος θα γίνει βασιλιάς, επεκράτησε ο Μίνωας και έδιωξε το Σαρπηδόνα με τους στασιαστές του και αυτοί κυνηγημένοι κατέφυγαν στην Ασία, στο μέρος που ονομάζεται γη της Μιλυάδας. Γιατί ακριβώς το μέρος που τώρα κατοικούν οι Λύκιοι, αυτό παλιότερα ήταν η Μιλυάς, και οι Μιλύες ονομάζονταν τότε Σόλυμοι. Όσο ήταν βασιλιάς τους ο Σαρπηδών, οι Λύκιοι ονομάζονταν με το όνομα που είχαν φέρει μαζί τους και που τώρα το χρησιμοποιούν γι αυτούς οι γείτονές τους. Λέγονταν Τερμίλες. Όταν όμως ήρθε από την Αθήνα ο Λύκος, ο γιος του Πανδίονος (εξοργισμένος κι αυτός από τον αδελφό του Αιγέα), κι έμεινε στη χώρα των Τερμίλων κοντά στο Σαρπηδόνα, έτσι τότε, από το όνομα του Λύκου, με τον καιρό ονομάστηκαν Λύκιοι. Τα έθιμα τους είναι εν μέρει κρητικά και εν μέρει Καρικά…» (Ηρόδοτος Α, 172 - 173)
«Πολυκράτης γαρ εστί πρώτος των ημεις ίδμεν Ελλήνων ος θαλασσοκρατέειν επενοήθη, πάρεξ Μίνω τε Κνωσσίου και ει δη τις άλλος πότερος τουτου ήρξε της Θαλάσσης.» (Ηρόδοτος Γ 121) = Σε νέα ελληνικ: Ο Πολυκράτης είναι ο πρώτος που ξέρουμε από τους Έλληνες, ο οποίος έβαλε στο νου του να κυριαρχήσει στη θάλασσα, εκτός από το Μίνωα από την Κνωσό και από κανένα άλλο ίσως που κυριάρχησε στη θάλασσα πριν από εκείνον (Ηρόδοτος Γ 121)
Επομένως και σύμφωνα με όσα είπαν οι λόγιοι των Περσών στον Ηρόδοτο, καθώς και σύμφωνα με όσα υπολογίζει ο ίδιος ο Ηρόδοτος:
1) Η αρπαγή της πριγκίπισσας Ευρώπης από τη Φοινίκη της Ασίας δεν έγινε από το Δία, αλλά από ένα Έλληνα Κρητικό βασιλιά, ο οποίος πήγε παρέα με άλλους Κρητικούς και έκλεψε από τη Φοινίκη τη μάνα του Μίνωα, την πριγκίπισσα Ευρώπη, η αρπαγή της οποίας ήταν μια από τις αιτίες έχθρας μεταξύ βαρβάρων και Ελλήνων και που έγινε λίγο μετά ο Τρωικός πόλεμος. Ο εν λόγω βασιλιάς ήταν ο βασιλιάς των Δωριέων της Κρήτης Αστέριος , ο οποίος ήταν γιος του Τέκταμου και εγγονός του Δώρου του Έλληνα και η ελληνική μυθολογία τον φέρει ως θετό πατέρα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ, βλέπε: Διόδωρος (βίβλος 4, 60, 5 80-81), Απολλόδωρος (Β και Γ και Επιτομή) κ.α. και κάτι ως τον Ιωσήφ για το Χριστό στη χριστιανική θρησκεία.
2) Η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων ξεκίνησε από τις αρπαγές γυναικών εκατέρωθεν (την Ελληνίδα Ιώ από τους Φοίνικες, την Φοινικιά Ευρώπη- μάνα του Μίνωα- από τους Έλληνες Κρήτες, τη Μήδεια των Κόλχων από τους Έλληνες και την Ελληνίδα Σπαρτιάτισσα Ελένη από τους Τρώες), μόνο που οι Έλληνες έδωσαν πολύ σημασία σ’ αυτές τις αρπαγές και κυρίως της Ελένης και καταστρέψανε την Τροία, ενώ δεν έπρεπε, γιατί οι γυναίκες αυτές το ήθελαν.
3) Τα έθνη που κατοικούν στην Ασία (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες, Πέρσες κ.α.), οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες κάτι ξεχωριστό και στην άλωση του Ιλίου βρίσκουν τα αίτια έχθρας τους προς τους Έλληνες και γι αυτό τώρα, εννοεί ο Ηρόδοτος, στρέφονται εναντίον της Ελλάδας (εννοεί τους Περσικούς Πολέμους με Ξέρξη κ.τ.λ.).
Σημειώνεται ότι:
1) Ο Ηρόδοτος (Α, 172 - 173) λέει ότι «την Κρήτη ολόκληρη, στα παλιά χρόνια την είχαν οι βάρβαροι»» επειδή γι αυτόν αρχικά και οι Έλληνες ήσαν βάρβαροι (βλέπε Ηρόδοτος Α 56 - 58). Στη συνέχεια αποκόπηκαν οι Δωριείς από τους βάρβαρους Πελασγούς και με αρχηγό το Δώρο – απ΄όπου και η ονομασία Δωριείς - από τη Θεσσαλία όπου διέμεναν πήγαν στις πλαγιές της Όσας και του Ολύμπου, όπου αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό. Από εκεί μια μερίδα από αυτούς πήγε στην Κρήτη με αρχηγό τον Τέκταμο (πατέρα του Αστέριου και εγγονό του Έλληνα), άλλοι στην Πίνδο της Μακεδονίας κ.α. Έτσι στην Κρήτη και γενικά στην Ελλάδα υπήρχαν από τη μια οι Έλληνες (που έγονταν και με τα ονόματα Δωριείς ή Μακεδνοί κ.α.) και από την άλλη οι βάρβαροι ακόμη: Ετεόκρητες, Ίωνες, Αχαιοί κλπ. Τότε ήταν και που ο βασιλιάς των Δωριέων Αστέριος έφυγε από την Κρήτη και πήγε στη Φοινίκη και έκλεψε την Ευρώπη. Μετά τα τρωικά στο Ελληνικό ή Δωρικός έθνος προσχώρησαν όλοι οι Πελασγοί (= οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Πελασγοί, οι Αχαιοί κλπ), καθώς και μερικοί βάρβαροι.
2) Ο Διόδωρος, ο Απολλόδωρος κ.α. λένε ότι ο Δίας, ο Μίνωας και τα άλλα πρόσωπα της Ελληνικς Μυθολογίας ήταν αρχικά άνθρωποι που μετά το θάνατο και τη μετάστασή τους στους ουρανούς ανακηρύχτηκαν θεοί ή ημίθεοι (κάτι ως οι άγιοι και ο Χριστός σήμερα), πρβ: «Οι ήρωες και οι ημίθεοι ήσαν άνθρωποι, άνθρωποι που εν ζωή είχαν κάνει αξιόλογα πολεμικά έργα, πολλές και μεγάλες ανδραγαθίες σε καιρό πολέμου ή που σε καιρό ειρήνης ευεργέτησαν πάρα πολύ το βίο του συνόλου των ανθρώπων κάνοντας ανακαλύψεις ή θεσμοθέτησαν νόμους κ.τ.λ. και οι μεταγενέστεροι τους τίμησαν, άλλους ως θεούς και άλλους ως ήρωες…» (Διόδωρος βίβλος 4, και 5). «Ραδάμανθυς δε τοις νησιωταις νομοθετων, αύθις φυγών εις Βοιωτιαν Αλκμήνην γαμεί, καὶ μεταλλάξας ἐν Αιδου μετά Μίνωος δικάζει. Μίνως δε Κρήτην κατοικών έγραψε νόμους (Απολλόδωρος Γ 1,2),
Ειδικά για το Δία (τον πατέρα του Μίνωα) οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι εν ζωή ήταν άνθρωπος που έζησε στην Κρήτη επί εποχής του βασιλιά της Κρήτης Αστέριου (ή ήταν ο ίδιος ο Αστέριος, ως αφήνουν να εννοηθεί οι Ηρόδοτος, Στράβων, Διόδωρος κ.α. ).
Η περίπτωση Δίας – Αστέριος - Ευρώπη – Μίνωας είναι κάτι όπως και στην Χριστιανική Θρησκεία η περίπτωση θεός- Ιωσήφ – Παναγία – Χρηστός.

Ο ΜΙΝΩΑΣ
Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς: Ισοκράτης (Παναθηναϊκός), Θουκυδίδης (Α 3 – 9), Όμηρος (Ιλιάδα, Οδύσσεια), Πλάτων (Μίνωας, Νόμοι), Διόδωρος (Βιβλιοθήκη 5), Στράβων (Γεωγραφικά 10) κ.α. βλέπουμε να αναφέρουν ότι όταν πέθανε ο βασιλιάς των Δωριέων της Κρήτης Αστέριος το θρόνο πήρε ο Μίνωας. Στη συνέχεια ο Μίνωας με τη βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ οργάνωσε την περίφημη πολιτεία και θαλασσοκρατορία των Κρητών.
Καταρχήν ένωσαν λέει τα έθνη της Κρήτης (τους αυτόχθονες Ετεοκρήτες με τους επήλυδες Κύδωνες, Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς, καθώς και ένα συνονθύλευμα βαρβάρων) σε ενιαίο σύνολο με πρωτόγνωρους για την εποχή θεσμούς (νόμους και σύνταγμα) και την Κρητική πολιτεία αυτή αντέγραψαν πρώτοι οι Σπαρτιάτες με το Λυκούργο, μετά οι Αθηναίοι με το Σόλωνα, μετά οι Ρωμαίοι με το Νομά κ.α.
Στη συνέχεια συγκρότησαν για πρώτη φορά στον κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξαν από την Ελληνική θάλασσα (το Αρχιπέλαγος = το Αιγαίο και το Κρητικό Πέλαγος) τους ληστές Κάρες και τους πειρατές Φοίνικες που διέμεναν εκεί παροδικά και τα οίκησε με μόνιμους κατοίκους που έφερε από την Κρήτη. Συνέπεια αυτών ήταν ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας, αλλά και να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν, να ασχοληθούν με ναυτικές εργασίες, να πλουτίσουν, να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες, κ.τ.λ., άρα ο Μίνωας είναι η αιτία που υπάρχει και πολιτισμός και Ελλάδα
Και επειδή οι νόμοι που θέσπισαν ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ ωφέλησαν-αντιγράφηκαν από όλους τους Έλληνες και αφετέρου ήσαν ανάλογα με το περί του θείου και δικαίου συναίσθημα, γι αυτό και ανακηρύχθηκαν ισόθεοι και κριτές του Aδη των Ελλήνων ή γι αυτό και υμνούνται από τους Έλληνες.
(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: Κρητική ιστορία, Α. Κρασανάκη)
ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ (ΚΑΔΜΕΙΟΙ ή ΘΗΒΑΙΟΙ)
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΑΟΙ
1. Σύμφωνα με την Ελληνικ Μυθολογία (Απολλόδωρος, Ιστορική βιβλιοθήκη), όταν ο Δίας έκλεψε την Ευρώπη από τη Φοινίκη, οι γονείς της, ο βασιλιάς Αγήνορα και η γυναίκα του Τηλεφάσσα, έδωσαν εντολή στον γιο τους Κάδμο να φύγει με καράβια και στρατό, για να τη βρει. Εκείνος άρχισε να γυρνάει όλο τον κόσμο προκειμένου να βρει την αδελφή του, όμως επειδή δεν την έβρισκε και επειδή δεν ήθελε να γυρίσει πίσω χωρίς αυτή, έκτισε την πόλη Καδμεία ή Θήβα στη Βοιωτία όπου έμεινε εκεί με τους συντρόφους του.
Εκεί, με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς, σκότωσε ένα δράκοντα, απόγονο του Άρη, που φύλασσε την πηγή του θεού· γι’ αυτό το λόγο και τιμωρήθηκε σε οκταετή δουλεία. Μετά την παρέλευση των οχτώ χρόνων, ο Άρης όχι μόνο συγχώρησε τον Κάδμο, αλλά του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του, Αρμονία. Μετά από συμβουλή της Αθηνάς, ο Κάδμος έσπειρε τα δόντια του Δράκου στη γη και απ’ αυτά εξήλθαν οι Σπαρτοί, οι οποίοι ήταν οπλισμένοι και οργισμένοι. Ο Κάδμος για να τους νικήσει τους έριχνε πέτρες, ενώ αυτοί νόμιζαν ότι οι πέτρες προέρχονταν από τους ίδιους, έτσι συνεπλάκησαν και αλληλοσκοτώθηκαν. Απ’ αυτούς επέζησαν μόνο πέντε (Εχίονας, Ουδαίος, Πέλωρος, Υπερήνωρας, Χθόνιος), που μαζί με τον Κάδμο ίδρυσαν τη Θήβα. Ο Κάδμος στη Θήβα νυμφεύτηκε την Αρμονία, κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, με την οποία μετέβηκε στην Ιλλυρία.
Ο Κάδμος είχε αδέλφια το Φοίνικα, τον Κίλικα και την Ευρώπη και παιδιά του την Αγαύη, την Αυτονόη, την Ινώ, τον Πολύδωρο και τη Σεμέλη. Όταν πέθανε ο Κάδμος τον διαδέχθηκε ο Πολύδωρος. Γιος του Πολύδωρα ήταν ο Λάβδακος και κείνου ο Λάιος και κείνου ο Οιδίποδας. Ο Οιδίποδας ήταν αυτός που σκότωσε το Λάιο, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν πατέρας του. Η βασίλισσα Ιοκάστη, γυναίκα του Λάιου και μητέρα του Οιδίποδα, αγνοώντας τη συγγένειά της με τον Οιδίποδα, παντρεύτηκε το γιο της, αφού διαδόθηκε πως ο Λάιος είχε σκοτωθεί από ληστές και ο Οιδίποδας είχε γίνει κάτι σαν τοπικός ήρωας. Μαζί απόκτησαν την Αντιγόνη, τον Ετεοκλή, την Ισμήνη και τον Πολυνείκη, παιδιά και αδέλφια συνάμα του Οιδίποδα
2. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Στράβωνα κ.α., τον 15ο αι. π.Χ. έπεσαν στην Αίγυπτο αρρώστιες και οι ντόπιοι τις απέδωσαν στους μετανάστες που υπήρχαν εκεί, κύρια φύλα των οποίων ήσαν οι Φοίνικες (οι οποίοι είχαν πάει στην Αίγυπτο από την Ερυθρά θάλασσα και έκτισαν τη Θήβα), οι Δαναοί και οι Εβραίοι και θέλησαν να τους εξολοθρέψουν. Προ αυτού οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πήγαν δια ξηράς στην Ιουδαία και οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό, εξ ου και η ονομασία Δαναοί, πήγαν στη Ρόδο και από εκεί στο Άργος της Πελοποννήσου, όπου αναμείχθηκαν ειρηνικά με τους εκεί Έλληνες Αχαιούς κατοίκους του Άργους, εξ ου και η ονομασία (κατά τα Τρωικά): Δαναοί = Αργείοι = Έλληνες = Δαναοί. Οι Φοίνικες με αρχηγό τον Αγήνορα πήγαν καταρχάς στη χώρα που από αυτούς μετά ονομάστηκε Φοινίκη (τη χώρα απέναντι από την Κύπρο) και έκτισαν τις πόλεις Τύρο, Σιδών κ.α. Από εκεί μετά αφενός οι Κρήτες (ο βασιλιάς της Κρήτης Αστέριος και όχι ο Δίας) έκλεψαν την Ευρώπη, τη μάνα του Μίνωα, και αφετέρου ένα μέρος και με αρχηγό τον Κάδμο, απ’ όπου και η ονομασία Καδμείοι, πήγε στην Βοιωτία όπου έκτισαν την πόλη Καδμεία ή Θήβα σε ανάμνηση της Αιγυπτιακής, απ΄όπου μετά και η ονομασία Καδμείοι ή Θηβαίοι.
«Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α)
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3)
«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνικ πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Οι Φοίνικες αρχικά πήγαν στα ελληνικά νησιά που τότε ήσαν έρημα και μαζί με τους Κάρες καταλήστευαν τους Έλληνες, πολλές φορές σε συνεργασία με άλλους Έλληνες, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να δεινοπαθεί. Προ αυτού ο Μίνωας δημιουργεί πολεμικό ναυτικό με το οποίο διώχνει τους Κάρες και τους Φοίνικες από τα Ελληνικά νησιά και τα οικεί με μόνιμους κατοίκους από την Κρήτη.
2) Οι Φοίνικες που πήγαν στη Βοιωτία δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα περσικά μήδισαν. Αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών ήταν να υποδουλωθούν μετά από τους Αθηναίους. Αργότερα τους ελευθέρωσαν οι Σπαρτιάτες με αντάλλαγμα να τους βοηθήσουν να γίνουν ηγεμόνες της Ελλάδας, κάτι που έκαναν Μετά οι Θηβαίοι συμμαχούν με τους ηττημένους Αθηναίους και με χρηματική βοήθεια των Περσών στρέφονται εναντίον των Σπαρτιατών με σκοπό να ηγεμονεύσουν αυτοί τώρα της Ελλάδας, κάτι που έκαναν μόνο για 9 χρόνια, γιατί οι Μακεδόνες, αρχικά με το Φίλιππο και μετά με το Μέγα Αλέξανδρο, κατεβαίνουν και καταστρέφουν εκ βάθρων τη Θήβα και έτσι οι μακεδόνες έγιναν τώρα οι νέοι ηγεμόνες της Ελλάδας.
3) Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, για να αποφύγουν την υποδούλωση. Αναφέρει επίσης τις αρρώστιες που έπεσαν στην Αίγυπτο με το όνομα «Οι επτά πληγές των Φαραώ».
4) Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, κάτι που πιστοποιείται από τα λεγόμενα του Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη κ.α.: α) Ο Κάδμος ήρθε με Φοίνικες στη Βοιωτία το έτος 1255 πριν από το Διόγνητο = το 1519 π.Χ. και έκτισε τη Καδμεία και β) Ο Δαναός με Αιγύπτιους ήρθε στο Άργος το έτος 1247 πριν από το Διόγνητο = το 1511 π.Χ. και αναμείχθηκε με τους εκεί Αχαιούς του Άργους ( τους Αργείους).
5) Στην Βοιωτία πριν έρθει ο Κάδμος με Φοίνικες ζούσαν οι αυτόχθονες Ωγυγες κ.α., πρβ: «Λένε πως οι πρώτοι κάτοικοι της Θηβαίδας χώρας ήταν οι ‘Εκτηνες και πως ο βασιλιάς τους ήταν ο αυτόχθονας ‘Ωγυγος. Από το όνομα του οι περισσότεροι ποιητές έδωσαν στη Θήβα τη επωνυμία Ωγυγία. Λένε ότι επιδημία τους φάνισε και ότι στα μέρη τους ήρθαν αργότερα να κατοικήσουν οι Ύαντες και οι Άονες. Εμένα πάντως μου φαίνεται πως δεν ήταν επήλυδες αλλά Βοιωτικές φυλές. Όταν εισέβαλε ο Κάδμος με Φοινικικό στρατό και τους νίκησε σε μάχη, οι Ύαντες έφυγαν όταν νύχτωσε και οι Άονες ικέτεψαν τον Κάδμο να μείνουν κι αυτός τους επέτρεψε να αναμειχθούν με τους Φοίνικες. Οι Άονες τότε ζούσαν ακόμα σε κωμοπόλεις, αλλά ο Κάδμος έφτιαξε την πόλη που μέχρι σήμερα ονομάζεται Καδμεία. (Παυσανίας, Βοιωτικά 5, 1 – 10)
( Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ)
2. Ο ΤΑΛΩΣ,
Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη για τον Όλυμπο, της έκανε τρία δώρα, το φτερωτό (άγγελο) φύλακα Τάλω, για να την προστατεύει, μια φαρέτρα με βέλη, που πετύχαιναν πάντα το στόχο τους και μια σκύλα με το όνομα Λαίλαπα, πιστό της φύλακα, αλλά και που κανένα θήραμα δεν της ξέφευγε. Ειδικότερα η αρμοδιότητά του Τάλω ήταν: Α) Η προστασία της Κρήτης από τους εχθρούς της, πετώντας βράχους στα εχθρικά καράβια ή καίγοντας τους εχθρούς με το καυτό χάλκινο κορμί του. Γύριζε τρεις φορές την ημέρα όλη την Κρήτη, Β) Να γυρίζει με τις χάλκινες πλάκες του νόμου όλο το νησί για ενημέρωση του κόσμου και συνάμα να φροντίζει για την εφαρμογή τους, Γ) Η προστασία της Ευρώπης. Το σώμα του Τάλλω, σύμφωνα με ορισμένους μύθους ήταν όπως και των λοιπών ανθρώπων (απλώς επειδή ο Τάλως μετέφερε τους νόμους που ήταν γραμμένες πάνω σε χάλκινες πλάκες ειπώθηκε ότι ήταν χάλκινος) και σύμφωνα με άλλους από χαλκό που του το είχε κατασκευάσει ο Ήφαιστος, για να είναι άτρωτος, πλην μιας φλέβας στη φτέρνα του ποδιού του. Ωστόσο, αν και πανίσχυρος ο Τάλως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη Μήδεια και στις υποσχέσεις της για αθανασία, που στόχο είχαν να τον παγιδέψουν, προκειμένου να μπορέσει να περάσει άθικτη η "Αργώ" από την Κρήτη. Σε κάποια στιγμή η Μήδεια κατόρθωσε να υπνωτίσει τον Τάλω στον όρμο της Δίκτης (σημερινό «Κόλπο Μεραμπέλλο) και στη συνέχεια να του τρυπήσει την αδύνατη φλέβα και έτσι να τον θανατώσει, αφαιρώντας το θεϊκό υγρό που κυλούσε μέσα του αντί για αίμα. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι ο Τάλως πέθανε από τα βέλη του Ποία, πατέρα του Φιλοκτήτη.
“εντεύθεν αναχθέντες κωλύονται Κρήτῃ προσίσχειν υπο Τάλω. τούτον οι μεν του χαλκού γένους είναι λέγουσιν, οι δε υπό Ηφαίστου Μίνωι δοθήναι· ος ην χαλκούς ανήρ, οι δε ταύρον αυτόν λέγουσιν. είχε δε φλέβα μιαν από αυχένος κατατείνουσαν άχρι σφυρών· κατά δε το τέρμα της φλεβός ήλος διήρειστο χαλκούς. ούτος ο Τάλως τρις εκάστης ημέρας την νήσον περιτροχάζων ετήρει· διο και τότε την Αργώ προσπλέουσαν θεωρών τοις λίθοις έβαλλεν. εξαπατηθείς δε υπό Μηδείας απέθανεν, ως μεν ένιοι λέγουσι, δια φαρμάκων αυτώ μανίαν Μηδείας εμβαλούσης, ως δε τινες, υποσχομένης ποιήσειν αθάνατον και τον ήλον εξελούσης, εκρυέντος του παντός ιχώρος αυτόν αποθανε’ιν.” (Απολλόδωρος Α 9,26]
«Ο Μίνωας τον χρησιμοποιούσε (τον Ραδάμανθυ) ως φύλακα των νόμων στην πόλη, ενώ στην υπόλοιπη Κρήτη τον Τάλω. Ο Τάλως λοιπόν επισκεπτόταν τρεις φορές τον χρόνο τα χωριά, επιβλέποντας την τήρηση των νόμων σε αυτά, έχοντας γραμμένους τους νόμους σε χάλκινους πίνακες, απ΄ όπου πήρε την ονομασία χάλκινος…. (Πλάτων, «Μίνως», 318 – 320)
«Από εκεί επρόκειτο να περάσουμε στην Κρήτη, που πλέει στη θάλασσα πιο ψηλότερα από τ’ άλλα νησιά, ο χάλκινος Τάλως, πετώντας πέτρες πάνω από τον τραχύ βράχο, τους εμπόδιζε να δέσουν τα σκοινιά του πλοίου στην ξηρά, όταν έφταναν στον κλειστό όρο της Δίκτης. («…είργε χθονί πείσματ’ ανάψαι Δικταίην όρμοιο κατερχόμενους επιωγήν..») Ανήκε στο χάλκινο γένος των ανθρώπων που γεννήθηκαν από τις μελιές, ο τελευταίος επιζών από εκείνους τους ημίθεους, και τον είχε δώσει στην Ευρώπη ο γιος του Κρόνου, για να φυλάει το νησί και με τα χάλκινά πόδια του είχε γυρίσει τρεις φορές την Κρήτη. Το σώμα του ολόκληρο και τα μέλη του ήταν φτιαγμένα από άθραυστο χαλκό, αλλά κοντά στους αστραγάλους, στον τένοντα, είχε μια φλέβα γεμάτη αίμα, κι αυτήν, με τα όρια ζωής και θανάτου, την περιέλαβε λεπτός υμένας…..(Αργοναυτικά Δ, 1638 – 1670)

3. Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΕΥΡΩΠΗ
ΟΙ ΗΠΕΙΡΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
1. Ο Άνδρων ο Αλικαρνασσέας αναφέρει ότι ο Ωκεανός είχε δυο γυναίκες την Πομφολύγη και την Παρθενόπη, από τις οποίες απόκτησε τέσσερεις κόρες, την Ασία, τη Λιβύη, την Ευρώπη και την Θράκη απ΄όπου λένε ονομάστηκαν έτσι οι χώρες, πρβ: «‘Ανδρων δε ο Αλικαρνασσεύς Ωκεανός φημί γήμαι δυο γυναίκας, Πομφολύγην και Παρθενόπην, εξ ων τέσσαρας θυγατέρας γεννά της μεν Ασίαν και Λιβύην, θάτερας δε Ευρώπην και θράκην, αφ ων λέγει και κληθήναι τα χώρας. (ANDRWN GEOGRAFIA, αποσπάσματα, Tzetze Lyc.894
Επομένως οι ήπειροι στους αρχαίους Έλληνας επί εποχής Ανδρωνα ήσαν 4, όσα και τα σημεία του Ορίζοντα, αντί 5 που έχουμε σήμερα, οι εξής: η Ασία (= Μ. Ασία, Φοινίκη κ.τ.λ. = η ανατολή), η Λιβύη (= σήμερα η Αφρική = ο νότος), η Θράκη ( Μακεδονία, Ήπειρος κ.τ.λ. = ο βορράς) η Ευρώπη ( = η Ιταλία, Σικελία κ.α. = η δύση). Σήμερα, ύστερα από τις ανακαλύψεις, οι ήπειροι είναι 5: η Ασία, η Αφρική, η Ευρώπη, η Αυστραλία και η Ωκεανία.
Επειδή ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία υπάρχει ο Εύξεινος πόντος, προφανώς, οι αρχαίοι αρχαίοι Έλληνες είχαν την εντύπωση, ότι η Θράκη (οι χώρες πάνω και δυτικά τους Εύξεινου Πόντου) ήταν χώρα διαφορετική από την Ασία. Ομοίως, επειδή υπάρχει ο κόλπος της Αδριατικής, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι δυτικά τους (Ιταλία, Σικελία κ.α.) και μετά τη Θράκη ήταν μια άλλη τεράστια χώρα, η Ευρώπη. Σήμερα η αρχαία Θράκη διαμοιράστηκε και το δυτικό μέρος της (Δακία κ.α. ) πήγαν στην Ευρώπη και το άλλο (Σιβηρία κ.α.) στην Ασία.

Δίδραχμα Φαιστού, 350 – 300 π.Χ. με το φτερωτό (άγγελο) Τάλω και τον Ταύρο Κρήτης, πατέρας του Μινώταυρου

2. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο: Ο Έπαφος και η Μέμφις, η κόρη του Νείλου, γέννησαν τη Λιβύη, που εξ αυτής ονομάστηκε έτσι η χώρα (Λιβύη = παλιά η Αφρική). Από τη Λιβύη και τον Ποσειδώνα γεννήθηκαν δυο δίδυμοι, ο Αγήνωρας και ο Βήλος. Ο Βήλος κατοίκησε στη Λιβύη (= η Αφρική), στην Αίγυπτο και στην Αραβία και με την Αγχινόη, θυγατέρα του Νείλου, γέννησαν δίδυμα, τον Αίγυπτο και το Δαναό, που ο μεν πρώτος έκανε 50 γιους και ο δεύτερος 50 θυγατέρες. Γέννησαν ακόμη και τον Κηφέα και Φινεα. Ο Αίγυπτος κατέστρεψε τη Μελαμπόδων χώρα και την ονόμασε Αίγυπτο. Ο Δαναός, αφού πέτυχε να πάρει την εξουσία, με τη συμβουλή της Θεάς Αθηνάς κατασκεύασε πρώτος πλοίο («ναυς») και μαζί με τις κόρες του ήρθαν στη Ρόδο και στο Αργος. Στο Αργος του παρέδωσε τη βασιλεία ο τότε βασιλιάς Γελάνωρ και από αυτό μετά οι κάτοικοι του Αργους ονομάστηκαν Δαναοί. Ο Αγήνωρας πήγε στη Φοινίκη, όπου έγινε γενάρχης. Με την Τηλέφασα έκανε τέσσερα παιδιά, την Ευρώπη, τον Κάδμο (που ίδρυσε τη Θήβα, αλλά και οι απόγονοί του κατοίκησαν στη Θράκη κ.α.), το Φοίνικα και τον Κίλικα. Μερικοί λένε ότι η Ευρώπη δεν ήταν κόρη του Αγήνορα, αλλά του Φοίνικα και η οποία αγαπήθηκε από το Δία και αυτός από την ομορφιά της ταύρος γενόμενος («ταύρος χειροήθης γενόμενος») την μετέφερε στην Κρήτη όπου γέννησε το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και το Σαρπηδόνα. Για το Σαρπηδόνα άλλοι λένε ότι ήταν γιος του Δία και της Λαοδάμειας. Ακολούθως ο βασιλιάς της Κρήτης Αστέριος, επειδή δεν είχε γιο, υιοθέτησε τα παιδιά της Ευρώπης και ο Μίνωας στη συνέχεια τον αντικατέστησε στη βασιλεία.

3. Η ήπειρος Ευρώπη ( κάτι που γίνεται πρόδηλο και από τα πιο κάτω λόγια του Ηρόδοτου) ονομάστηκε έτσι από τη μάνα του Μίνωα, την Ευρώπη. Ωστόσο αυτό το γεγονός ο Ηρόδοτος το αμφισβητεί, πρβ: «Όσον για την Ευρώπη (την ήπειρο), κανείς δεν ξέρει, αν τελικά περιβάλλεται από θάλασσα ούτε από πού πήρε το όνομά της ούτε ποιος της το έδωσε, εκτός αν δεχτούμε ότι ξεκίνησε από την Ευρώπη, την Τύρια γυναίκα, και επομένως παλιότερα ήταν ανώνυμη, όπως και οι άλλες (ήπειροι). Αυτό είναι απίθανο, γιατί η Ευρώπη (η κοπέλα) ήταν από την Ασία και δεν επισκέφτηκε ποτέ τη γη που ονομάζουμε τώρα Ευρώπη, αλλά ταξίδεψε μόνο από τη Φοινίκη στην Κρήτη και από εκεί στη Λυκία»… (Ηρόδοτος Δ, 45).
Σημειώνεται ότι:
Α) Ο Ευριπίδης (Φοίνισσαι) και ο Αισχύλος (Επτά επί Θήβας) λένε ότι η Φοινίκη (όπου ήταν βασιλιάς ο Αγήνορας, ο πατέρας του Κάδμου και της Ευρώπης, μάνας του Μίνωα κ.α.) βρισκόταν όχι στην Ασία, αλλά στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα η Φοινίκη γι αυτούς ήταν ένα νησί («Φοινίσσας από νάσου», «ενάλια χθόνα») που βρισκόταν δυτικά της Ελλάδας και Σικελίας (στη θάλασσα της Τύρου, Τυρρηνικό πέλαγος της Ιταλίας). Λένε επίσης ότι οι Αγηνορίδες (= τα παιδιά και οι απόγονοί του Αγήνορα, τα παιδιά του Κάδμου Λάϊος, Πολυνείκης, Οιδίποδας κ.τ.λ. καθώς και οι Θηβαίοι ή Καδμείοι) ήσαν Έλληνες, Δαναοί και μίλαγαν ελληνικά («Ελλάδος φθόγγον χέουσαν»).

EUROPEAN GREEKS

ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ.

http://www.youtube.com/watch?v=O0FiR6ewGiE
 
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ.ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΧΛΕΤΣΟ.

Μεγας Αλεξανδρος ο στρατηλάτης που κέρδισε όλες τις μάχες

Xάρις στο ευέλικτο πνεύμα του, ο Mέγας Aλέξανδρος αντιμετώπισε αποτελεσματικά κάθε είδους στρατηγική και τακτική πρόκληση

J.F.C. Fuller
Η ιδιοφυής στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Εκδόσεις Ποιότητα, σελ. 607
To έργο (αγγλικός τίτλος: The general-ship of Alexander the Great) του υποστράτηγου Fuller πρωτοκυκλοφόρησε το 1960. Ο J.F.C. Fuller (1878-1966) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στρατηγικούς αναλυτές του 20ού αιώνα. Στα θεωρητικά έργα του, όπως και του Sir Basil Liddel Hart, βασίστηκε η τακτική του πολέμου αστραπή (Blitzkrieg) που με τόση αποτελεσματικότητα εφάρμοσαν οι Γερμανοί στα τρία πρώτα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου, και μετά υιοθέτησαν και οι σύμμαχοι.
Μετά τον πόλεμο, ο Fuller στράφηκε προς την ιστορική έρευνα με έμφαση στην πολεμική ιστορία και τη στρατηγική, ξεπερνώντας όμως πάντα τα στενά όρια της ανάλυσης πολεμιστών επιχειρήσεων και εντάσσοντάς τα στην πολιτική, γεωγραφία και ιστορία.
Kλασικά έργα
Βασικό έργο του είναι το «The decisive Battles of the WestterWorld». (Οι αποφασιστικές μάχες του Δυτικού Κόσμου) που θα έπρεπε και αυτό να μεταφρασθεί στα ελληνικά, καθώς και το παρόν.
Θεωρώ πως το έργο του Fuller είναι το καλύτερο που έχει γραφεί για την στρατηγική του Αλεξάνδρου και ανάλογο με του F. Lane που αναλύει την προσωπικότητά του. Το είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν και είχα βασίσει ένα άρθρο μου με τίτλο «Οι μικροί πόλεμοι ενός μεγάλου» στο ομώνυμο κεφάλαιο 8 του βιβλίου.
Η ελληνική μετάφραση, εξαιρετική από έναν γνώστη των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής, τον Κ. Κολιόπουλο, και η προσεγμένη έκδοση καλύπτουν επιτέλους ένα κενό στη βιβλιογραφία.
Το Βιβλίο του Fuller είναι απαραίτητο, όχι μόνο για τους ειδικούς, αλλά και το ευρύ κοινό που πάντα έλκεται από την προσωπικότητα του Αλεξάνδρου. Ξεκινά με μια ανάλυση της Ελλάδας του β΄ μισού του 4ου αιώνα π.Χ., τον μακεδονικό στρατό, τις καινοτομίες του Φιλίππου, τον χαρακτήρα του Αλέξανδρου χωρίς να παραλείψει τις σκοτεινές πλευρές του, τη στρατηγική του, για να συνεχίσει με την ανάλυση των μεγάλων μαχών, των πολιορκιών, των μικρών πολέμων και της πολιτικής του.
O «ανταρτοπόλεμος»
Εκείνο που εγώ προσωπικά βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, γιατί λιγότερο γνωστό είναι η τακτική και στρατηγική του σε περιπτώσεις που σήμερα θα ονομάζαμε «ανορθόδοξο» πόλεμο ή ανταρτοπόλεμο. Ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος Eλληνας στρατιωτικός ηγέτης που αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα (οι Μύριοι το είχαν αντιμετωπίσει εν μέρει, αλλά ο στρατηγικός τους στόχος ήταν διαφορετικός: εκείνοι απλώς έπρεπε να διέλθουν από την εχθρική χώρα, ενώ ο Αλέξανδρος έπρεπε να την υποτάξει) τόσο στα βόρεια σύνορά του στα Βαλκάνια, όσο και στα βορειοανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας του, στο σημερινό Αφγανιστάν - Πακιστάν. Το πόσο δύσκολες είναι αυτές οι επιχειρήσεις, φαίνεται από τις διαρκείς αποτυχίες μεγάλων στρατηγών και στρατών σε ανάλογες επιχειρήσεις. Ο Δαρείος απέτυχε εναντίον των Σκυθών, οι Πέρσες δεν ήλεγξαν ποτέ αποτελεσματικά το σημερινό Αφγανιστάν, ο Ναπολέων και οι Γάλλοι απότυχαν εναντίον των Ισπανών γκερίγια, οι Αμερικανοί απότυχαν στο Βιετνάμ, και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος πέτυχε σε κάθε περίπτωση. Αντιλήφθηκε πως θα κέρδιζε την περιοχή μόνιμα, μόνο με έναν συνδυασμό επίδειξης ισχύος, στρατιωτικών επιτυχιών, συμφιλίωσης και αυτού που τώρα ονομάζεται «να κερδηθούν οι καρδιές και τα πνεύματα». Και αυτό ακριβώς έκανε: επίδειξη ισχύος και εντυπωσιασμός, όπως η κατάκτηση απόρθητων αετοφωλιών (όπως ο Αορνος Βράχος) με τη χρήση «ειδικών δυνάμεων» στην σημερινή ορολογία (στρατιώτες ειδικοί στις νυχτερινές αναρριχήσεις) σε συνδυασμό με συμφιλίωση με κατάληξη τον γάμο με τη Ρωξάνη.
Aπό τη Θήβα στο Πακιστάν
Ο Fuller αναλύει όλες τις πλευρές του Αλεξάνδρου, τονίζοντας την ευελιξία του πνεύματός του. Ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε κάθε είδους στρατηγική και τακτική πρόκληση και πάντοτε νίκησε: τους Eλληνες στη Χαιρώνεια, ως αρχηγός του ιππικού, στη Θήβα, και μαζί με τους Πέρσες στον Γρανικό. Τους Πέρσες στον Γρανικό και την Ισσό όπου έδωσε μάχη εναντίον του εχθρού που είχε βρεθεί στα μετόπισθεν του, αντιστρέφοντας το δικό του μέτωπο.
Στα Aρβηλα, όπου ο εχθρός είχε διαλέξει (όπως και στις άλλες περιπτώσεις) το πεδίο της μάχης, ευνοϊκό γι’ αυτόν και το είχε ετοιμάσει για τα δρεπανηφόρα άρματά του. Στα Aρβηλα η δυσαναλογία δυνάμεων ήταν ίσως ακόμα και ένας προς τρεις υπέρ των Περσών, μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία για μάχες εκ παρατάξεως.
Στην Τύρο και τη Γάζα αντιμετώπισε «τεχνικά» προβλήματα πολιορκίας, όπως και στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, και τα έλυσε επίσης με εξαιρετική εφευρετικότητα.
 Στον Υδάσπη αντιμετώπισε έναν εχθρό οχυρωμένο πίσω από υδάτινο φράγμα, οπλισμένο με ένα άγνωστο όπλο, τους ελέφαντες, έναν ιδιαίτερα δύσκολο συνδυασμό και με τα σημερινά δεδομένα διάσπαση άμυνας που στηρίζεται σε μεγάλο ποτάμι σε συνδυασμό με άγνωστη πολεμική τεχνολογία.
Η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου έγκειται ακριβώς στην τακτική του ευελιξία την σωστή στρατηγική εκτίμηση της κατάστασης και τη συνήθως καλή προετοιμασία κάθε επιχείρησης, σε συνδυασμό με την πολιτική.
 Ο Αλέξανδρος κατάλαβε πως την αυτοκρατορία που κέρδισε με τα όπλα μπορούσε να την κρατήσει μόνο με την φιλία ή τουλάχιστον την ανοχή των κατακτημένων και τέτοια μέτρα εφάρμοσε, σε αντίθεση με τον Ναπολέοντα που με τη συμπεριφορά του ξεσήκωσε το εθνικό - λαϊκό αίσθημα της Ευρώπης, από την Ισπανία μέχρι την Γερμανία, την Αυστρία και τη Ρωσία εναντίον του. Το βιβλίο του Fuller πραγματικά αξίζει να διαβαστεί.
 Ο κ. Νίκος Κ. Κυριαζής είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ

ΚΟΛΟΦΩΤΗΣ,ειμαστε παλια δωρικη φυλη απο την τετραπολη της κεντρικης Ελλαδας. http://kytinion.blogspot.com/ σε καποιες αναζητησεις μου εχω καταληξει οτι αυτο προερχεται απο τις αυγοειδους τυπου πετρινες εστιες που κατασκευαζαν για καθε χρηση ,στο υπαιθρο κι επειδη παρολο που ηταν ατεχνοι ως νομαδικος λαος οι προπατορες μας αλλα με ιδιαιτερη αισθηση του χιουμορ ,περιπαιζανε ο ενας τον αλλον λεγοντας κολοκυθια φωτια εφτιαξες ,με συνεπεια το προτερον ονομα τους που ηταν ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ να επικρατησει αργοτερα σε νεοτερη πολιτογραφηση το ΚΟΛΟΦΩΤΗΣ.

ΟΡΦΙΚΑ

Όλοι οι Έλληνες έχουν ακούσει είτε για Ελευσίνια Μυστήρια είτε για Ορφικά.
Όμως πόσοι από εμάς γνωρίζουν τη δομή έστω ή το νόημα τους?
Ας κάνουμε λοιπόν κάποια αρχή,
με τη βοήθεια ξεχασμένων, δυστυχώς, ερευνητών...

Μαρμάρινο ανάγλυφο Αττικής τέχνης, τοΰ 400 π.Χ. περίπου, άγνωστου καλλιτέχνου. παριστών την έκ του Αδου ανάβαοη του Ορφέως (δεξιά), ακολουθουμένου υπό τής Ευριδίκης (κέντρο). την οποίαν συνοδεύει κρατών από το χέρι ο Ερμής (αριστερά).

Το έργον ευρίσκεται εις το

Αρχαιολογικό Μουσείο τής Νεαπόλεως

(έπεται συνέχεια...)

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Στρατηγικά τεχνάσματα του Μ. Αλέξανδρου


Οι Πέρσες είχαν έναν στρατηγό ονόματι Μέμνονα. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε στην Ασία, εξουδετέρωσε τον στρατηγό Μέμνονα χωρίς να στάξει ούτε μία σταγόνα αίμα.
Έκανε το εξής: Πρόσταξε του Μακεδόνες στρατιώτες του, που έβγαιναν για εφόδια, να μην πειράξουν καθόλου τα κτήματα του Μέμνονα. Έτσι όμως τον κατέστησε ύποπτο στους Πέρσες που θεώρησαν πως ο Μέμνων διέκειτο φιλικώς προς τον Αλέξανδρο. Έτσι ο Μέμνων τέθηκε στο περιθώριο όχι με μάχη, αλλά με μία ευφυή ιδέα του Μεγάλου στρατηλάτη!
Οι Θράκες είχαν σχεδιάσει να κάμψουν τη δύναμη των Μακεδόνων εξαπολύοντας εναντίον τους πολλές φορτωμένες άμαξες. Τότε ο Μέγας Αλέξανδρος διέταξε τους Μακεδόνες να εκτρέψουν την πορεία τους, εάν όμως δεν τα κατάφερναν, να πέσουν κάτω και να σκεπασθούν με τις ασπίδες τους, ώστε οι άμαξες να περάσουν από πάνω τους. Εκτέλεσαν λοιπόν την εντολή του κι έτσι αχρήστευσαν εντελώς το σχέδιο των Θρακών με τις άμαξες.
Ο Αλέξανδρος, βρισκόταν στην Ινδία και επρόκειτο να περάσει τον ποταμό Υδάσπη. Ο βασιλιάς των Ινδών Πώρος, παρατάχθηκε στην απέναντι όχθη του Υδάσπη, «πάση δυνάμει» και ο Αλέξανδρος ήταν αδύνατο να περάσει.
Τότε λοιπόν σκέφτηκε να κάνει το εξής: Οδήγησε τη στρατιά του στην επάνω πλευρά του ποταμού, αλλά και ο Πώρος από την απέναντι όχθη έκανε το ίδιο. Πάλι ο Αλέξανδρος πήγε κάτω, και πάλι κάτω πήγε και ο Πώρος.
Η διαταγή του Αλέξανδρου προς το στράτευμά του, ήταν να τον ακολουθεί σε ό,τι κάνει. Αυτό έγινε πολλές φορές κι επί πολλές ημέρες, και οι Ινδοί περιγελούσαν τη δειλία των αντιπάλων τους.
Κάποια στιγμή, σταμάτησαν να πηγαίνουν μαζί τους πάνω-κάτω, χαλαρώνοντας την παρακολούθησή τους, θεωρώντας πώς δεν θα τολμήσουν να περάσουν ποτέ, αφού δεν το αποτόλμησαν τόσες φορές.
Τότε ο Αλέξανδρος με μία αιφνιδιαστική κίνηση, έτρεξε προς τα επάνω, στις όχθες του ποταμού, με πολύ μεγάλη ταχύτητα, επιβιβάσθηκε σε πλοιάρια και δερμάτινες σχεδίες, γεμάτες χόρτα, και πέρασε τον Υδάσπη, σε χρόνο ρεκόρ, εξαπατώντας έτσι τους Ινδούς με αυτή την απρόβλεπτη και κεραυνοβόλο του ενέργεια.
Όταν ο Αλέξανδρος επρόκειτο να αντιμετωπίσει τον Δαρείο, έδωσε το εξής παράγγελμα στους Μακεδόνες: «Όταν πλησιάσετε τους Πέρσες», τους είπε, «να πέσετε στα γόνατα και να τρίβετε δυνατά το χώμα με τα δύο χέρια σας. Όμως μόλις σημάνει ή σάλπιγγα, θα πεταχτείτε πάνω αστραπιαία και θα τους επιτεθείτε με τόλμη και σθένος».
Οι Μακεδόνες ακολούθησαν τις εντολές του. Μόλις οι Πέρσες τους είδαν πεσμένους στα γόνατα, νόμισαν ότι προσκυνάνε, κι αμέσως ξεφούσκωσε η πολεμική τους ορμή και οι διαθέσεις τους μαλάκωσαν. Ο Δαρείος υπερηφανευόταν κιόλας και γελούσε, πιστεύοντας ότι επικρατεί αμαχητί. Οι Μακεδόνες όμως, όταν ακούστηκε το σύνθημα της σάλπιγγας, πετάχτηκαν ορμητικά πάνω, επετέθησαν στους αντιπάλους τους, διέσπασαν τις γραμμές τους και τους έτρεψαν σε άτακτη φυγή.
Πηγές:
Πολυαίνου Στρατηγήματα. Εκδ. Γεωργιάδης.
Μετάφραση Αλ. Ασωνίτη.

Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία

 Μύθος είναι μια πλαστή ιστορία που αναφέρεται στους θεούς, ημίθεους, ανθρώπινους ήρωες, στη φύση και στο νόημα του σύμπαντος. Οι μύθοι αποτελούν τα πρώτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, γι' αυτό και υπάρχουν σ' όλους τους λαούς της Γης.
Πρώτοι μυθοπλάστες όμως θεωρούνται οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν και τους περισσότερους μύθους. Με τους μύθους ασχολήθηκαν κατά την αρχαιότητα ιστορικοί και φιλόσοφοι, και ποιητές.
Από τους ποιητές οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη καταγραφή των μύθων, στη τοτινή καθομιλούμενη Ελληνική γλώσσα, ήταν ο Όμηρος στην "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια" και ο Ησίοδος (750-700 π.Χ.). στο έργο του "Θεογονία". Ο Όμηρος και ο Ησίοδος δεν ήταν απλοί ποιητές. Ήταν και μέλη (μύστες) των ιερατείων και αποκάλυψαν πολλά από τα μυστικά που ήταν καταγραμμένα σ' αυτά. Τα ιερατεία ήταν αυτά που κατέγραφαν, από πολύ παλιά όλες τις ιστορίες, τις μυθιστορίες, τα συμβάντα και τα γεγονότα, σε γλώσσες ακατάληπτες από τους λαούς.
Πολλές φορές ανακάτευαν τα δρώμενα με τις δοξασίες, τις επιθυμίες και τα όνειρα ή σκόπιμα άλλες φορές συγκάλυπταν ή διαφοροποιούσαν τα γεγονότα. Πρόσωπα υπαρκτά που είχαν κάνει ένα επιβλητικό έργο, παρουσιάζονταν, σαν μυθικοί ήρωες, όπως λόγου χάρη οι οικιστές αρχαιοτάτων πόλεων που φέρουν τα ονόματά τους και βρέθηκαν ερείπια αυτών των πόλεων ακόμα και επιγραφές (π.χ. Τροία). Έτσι έγινε ένα αξεδιάλυτο μπέρδεμα ιστορικών και μυθικών προσώπων, φαινομένων και θεών. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, όπως θα δούμε παρακάτω, για τα ίδια πρόσωπα και περιστατικά υπάρχουν διαφορετικοί μύθοι.
Από τους ιστορικούς ο πιο γνωστός είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος γνωρίζει τις θρησκευτικές και μυθολογικές παραστάσεις και των πολιτισμένων ανατολικών λαών και συγκρίνει αυτές με των Ελλήνων. Από τους φιλοσόφους αξιομνημόνευτοι είναι οι στωικοί, οι οποίοι ερμήνευαν τους μύθους τους σχετικούς με τους θεούς ως σύμβολα θρησκευτικών ή φυσικών εννοιών.
Αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, ο Ευήμερος επιχείρησε να μεταβάλει τη μυθολογία σε ιστορία. Δίδασκε ότι και οι θεοί και οι σχετικοί μ' αυτούς μύθοι αποτελούν απήχηση ιστορικών γεγονότων.

Ο Ευήμερος (4ος - 3ος αιώνας π.Χ.) έγραψε για τους "θεούς" πως δεν ήταν υπερφυσικά όντα, αλλά ονομαστοί πολεμιστές που πέρασαν στο θρύλο και έγιναν "θεοί".Μελετώντας τους Ελληνικούς μύθους που σώζονταν μέσα στους κατοίκους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, από το 2000 π.Χ. και εντεύθεν θα ανακαλύψουμε πολλούς θρύλους που δέχονται ότι αρκετοί παλιοί ήρωες της Ελλάδας και άλλων λαών της Μεσογείου, ακόμα και θεοί, μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, γενάρχες και βασιλιάδες διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, είχαν προγόνους τους Άτλαντες από τη γενιά των Τιτάνων.
 Οι άγραφες παραδόσεις (μύθοι) για τον Άτλαντα, τον Ποσειδώνα, τον Κρόνο, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες, τους Τιτάνες και όλη τη γενιά τους, τις γοργόνες, τις αμαζόνες, αλλά και για "θεούς" όπως Δία, Ερμή, Αθηνά κ.α. που διατηρούνταν στη μνήμη μιλούν για τη σχέση τους με ένα παραδεισένιο, στη φαντασία των αρχαίων, νησί στα πέρατα της γης, δυτικά, στον Ωκεανό.Το νησί αυτό δεν ήταν παρά η Ατλαντίδα.
Οι Έλληνες, και οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί, διατηρώντας (σώζοντας) μερικές μνήμες από τη μεγάλη αυτή χώρα και την ιστορία της, προχώρησαν να μετατρέψουν πολλούς βασιλιάδες και ήρωες της σε "θεούς".
 Αυτό συνέβη γιατί οι λαοί πολλών χωρών και πόλεων είχαν αποικισθεί και εκπολιτιστεί από τους Άτλαντες ή άλλοι ήλθαν σε επαφή μαζί τους, χωρίς αυτό να εννοεί ότι δεν υπήρχαν και άλλοι πολιτισμένοι λαοί την ίδια εποχή ή σε προηγούμενες εποχές. Στη θεοποίηση αυτή συνετέλεσε πάρα πολύ ο καταποντισμός της "μητρόπολης" (Ατλαντίδας) από ένα κατακλυσμό παγκόσμιο (αναφέρεται στις παραδόσεις όλων των λαών με τον ίδιο σχεδόν τρόπο), γιατί χάθηκαν τα γραπτά ντοκουμέντα, καταστράφηκαν τα περισσότερα μνημεία, τα τεχνικά έργα κ.α..
 Ο παγκόσμιος κατακλυσμός δεν έπληξε με την ίδια ένταση όλα τα μέρη της γης, γι' αυτό σε πολλά σημεία διατηρήθηκαν ορισμένα έργα (π.χ. πυραμίδες). Έτσι ξεκίνησε μια νέα γενιά ανθρώπων, και ένας νέος πολιτισμός, από τους διασωθέντες. Οι Άτλαντες κατακτητές που επέζησαν στις αποικίες, χάνοντας τη δύναμη της μητρόπολης που τους προστάτευε, σιγά -σιγά αφομοιώθηκαν από το γηγενές στοιχείο. Μετέδωσαν όμως προφορικά στις νέες γενιές την ιστορία του νησιού τους, τα κατορθώματα των αρχηγών τους και τον καταποντισμό.
Η ιστορία των Ατλάντων και οι παραδόσεις της μυθοποιήθηκαν, συνδέθηκαν άρρηχτα με τις παραδόσεις των ντόπιων και αρκετοί ήρωες των Ατλάντων θεοποιήθηκαν.
Θεωρούμε ότι η ιστορία της Ατλαντίδας είναι το κλειδί της Ελληνικής μυθολογίας.
Σήμερα δυναμώνει η πεποίθηση ότι οι "θεοί" της Ελλάδας ήταν ανθρώπινες υπάρξεις. Η τάση να προσδίδεις θεϊκές ιδιότητες σε μεγάλους αρχηγούς της γης είναι βαθιά φυτεμένη στην ανθρώπινη φύση. Ο Ηρόδοτος (Ιστορία βιβλίο β') βεβαιώνει ότι οι ιερείς των Θηβών της Αιγύπτου του έδειξαν 341 καλοσιαία αγάλματα αρχιερέων που το καθένα αντιπροσώπευε μια γενιά από το παρελθόν και καλύπτουν όλα μαζί ένα διάστημα από 11340 χρόνων. Και του είπαν μάλιστα ότι πριν από αυτές τις γενιές "οι θεοί ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους"
http://www.atlantida.gr/

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ GREEK GENEALOGY
 ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
 Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΜΕ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ.

Ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ

 H λέξη δορυφόρος σημαίνει στην κυριολεξία αυτός που φέρει, που κρατά δόρυ. Κατά τη μυθολογία μας, ο θεός Άρης συνοδευόταν πάντα από 2 δορυφόρους/σωματοφύλακες. Τον Φόβο και τον Δείμο. Η λέξη δορυφόρος στην αρχαιότητα χαρακτήριζε τους ένοπλους φρουρούς οι οποίοι και περιστοίχιζαν ισχυρά πρόσωπα για να τα προστατεύσουν.

 «Δορυφόρος» Πολυκλείτου(440-430 π.Χ.)
Πρόκειται για ρωμαϊκό μαρμάρινο αντίγραφο του χαμένου ελληνικού ορειχάλκινου πρωτοτύπου, γνωστό με τον τίτλο «Δορυφόρος», ο φέρων δηλαδή δόρυ, που χρονολογείται το 440-430 π.Χ. και ανήκει στην ώριμη κλασσική περίοδο της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Δημιουργός του ο «Φειδίας της Πελοποννήσου», ο Αργείος γλύπτης Πολύκλειτος
. Ο «Δορυφόρος» έχει ταυτιστεί με την ιδέα της ανδρείας, της ομορφιάς και του τέλειου ήρωα. Αυτός είναι ο λόγος που εδώ και έναν αιώνα πιστευόταν ότι αναπαριστά τον Αχιλλέα. Πρόσφατες εκτιμήσεις όμως, αλλάζουν την ταυτότητα του πλέον διάσημου αριστουργήματος της κλασσικής αρχαιότητας, υποστηρίζοντας πως ο γυμνός άνδρας δεν κρατούσε δόρυ, αλλά ξίφος και ασπίδα και ότι δεν πρόκειται για τον Αχιλλέα, αλλά για τον Θησέα[4].
Ο «Δορυφόρος» απεικονίζει έναν γυμνό άνδρα με εύρωστο, καλογυμνασμένο σώμα, φαρδείς ώμους και στιβαρό μυικό σύστημα. Ηλικιακά βρίσκεται στο τέλος της εφηβείας προς αρχή της ωριμότητας, στην τέλεια δηλαδή, σύμφωνα με τις αρχαιοελληνικές πεποιθήσεις, στιγμή του ανθρώπου.
 Νέες τεχνικές ως απόρροια μακροχρόνιου πειραματισμού δίνουν στους καλλιτέχνες της κλασσικής περιόδου νέες εκφραστικές δυνατότητες με τη χαλκοχυτική, η οποία κάνει δυνατή την έκταση των άκρων των μορφών μέσα στον χώρο, απαλλάσσοντάς τες από τα απαραίτητα ως τα αρχαϊκά χρόνια στηρίγματα, και μετατρέποντας την «γλυπτική» σε «πλαστική»[5].
Το ενδιαφέρον στρέφεται στη μελέτη των μεταβολών που προκαλεί η κίνηση, οδηγώντας τους γλύπτες σε νέα τεχνάσματα, όπως το σήκωμα της φτέρνας, ή ο χιασμός των κινήσεων («contraposto»)[6]. Με τη χρήση αυτής της τεχνοτροπίας παύει η αυστηρή συμμετρικότητα, καθώς το κέντρο βάρους του γλυπτού μετατοπίζεται στο ένα άκρο, με το δεξί πόδι και αριστερό χέρι να βρίσκονται σε ένταση και τα αντίθετα άκρα σε χαλάρωση, συμβάλλοντας σε μία γενική αίσθηση ισορροπίας. Ο άκαμπτος κορμός των αρχαϊκών κούρων αντικαταθίσταται από μια πιο ρεαλιστική και άνετη στάση, δημιουργώντας μία μορφή, που σφίζει από φυσικότητα και χάρη. Ο «Δορυφόρος» έχει απελευθερωθεί από τη μετωπική πόζα, το βλέμμα απομακρύνεται από τον θεατή, και τα επιμέρους χαρακτηριστικά του, όπως η μυολογία και οι φλέβες του σώματος, τα μαλλιά και τα μισάνοιχτα χείλη, αποδίδονται με μεγαλύτερη πειστικότητα, χαρίζοντάς του πνοή ζωής.
 Το πρόσωπο αποκτά έκφραση και γίνεται για πρώτη φορά προσπάθεια να αποδοθεί το ήθος και το πάθος, δηλαδή ο χαρακτήρας και τα συναισθήματα της συγκεκριμένης μορφής[7].
Είναι εμφανές ότι με το πέρασμα από την αρχαϊκή στην κλασσική περίοδο, γίνεται μία προσπάθεια να εγκαταληφθεί το πρότυπο του Κούρου, παρόλο που η θεματογραφία της γλυπτικής εξακολουθεί να είναι ανθρωποκεντρική, με προτίμηση στις γυμνές αντρικές μορφές, φτάνοντας σε μία τέλεια ισορροπία ανάμεσα στη μίμηση που επικρατούσε μέχρι τώρα και την εξιδανίκευση.
 Το ανθρώπινο, ανδρικό σώμα παρουσιάζεται με ιδανικές αναλογίες, χάρη σε ένα σύστημα αναλογιών, που επινόησε ο Πολύκλειτος, γνωστό ως «Κανών».
Η καθαρή δομή του σώματος, η στροφή του κορμού και οι τέλειες, μαθηματικά υπολογισμένες αναλογίες, που όμως δεν είναι πραγματικές, αλλά θεωρητικές, στοχεύουν στην απόδοση μιας αψεγάδιαστης, «πρότυπης» μορφής, η οποία είναι προϊόν ανασύνθεσης των ωραιότερων χαρακτηριστικών από πολλά ζωντανά παραδείγματα[8].
Η άκρα απλότητα στην εμφάνιση (γυμνός και χωρίς κανένα διακοσμητικό στοιχείο), σε συνδυασμό με το αθλητικό σώμα και το νηφάλιο και σοβαρό πρόσωπο, εγκαινιάζει μία νέα τεχνοτροπία, που θα υπηρετήσει με τον ιδανικότερο τρόπο το ανθρωπιστικό ιδεώδες της καλοκαγαθίας (σωματικό και ψυχικό κάλλος), τον «αυστηρό ρυθμό».
Σε αντίθεση με τα αρχαϊκά γλυπτά, η «αυστηρότητα» δίνει τη δυνατότητα συμβολισμού, καθώς μέσα από τη γυμνή μορφή μπορούν να συμβολιστούν τα ιδανικά της εγκράτειας, της σωφροσύνης και της υπευθυνότητας, σπάζοντας μια για πάντα τους δεσμούς με την αρχαϊκή παράδοση[9].
http://evaggelia-p.blogspot.com

Άγνωστα κείμενα.

Ο Σωκράτης προς τον μαθητή του Σίμμια.

«ΛΕΓΕΙ ΤΟΤΕ Ο ΖΕΥΣ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΣΙΜΜΙΑ: ΣΑΣ ΔΟΘΗΚΕ ΜΙΑ ΚΑΘΕΤΟΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΤΕΚΕΣΤΕ ΟΡΘΙΟΙ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΙΔΕΤΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΕΙΤΕ ΣΙΩΠΗΡΩΣ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΦΩΝΗ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΤΟΥΣ ΘΕΙΟΥΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ... ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΟΙ ΘΕΪΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ... ΟΙ ΘΕΪΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ... ΤΑ ΦΩΤΟΦΟΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ, ΑΠΟ ΕΚΕΙ, ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ...
ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ, ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΩ, ΕΧΟΥΝ ΔΕΧΘΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΦΩΤΟΦΟΡΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΘΕΪΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ, ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ ΦΕΡΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ. ΟΙ ΘΕΪΚΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΑΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΕΡΟΥΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΔΕ ΑΥΤΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΗΝ ΑΡΜΟΖΟΥΣΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ...
ΕΓΙΝΕ ΔΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΙΚΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΚΕΙΝΗΣ. ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ, ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΕΥΤΡΕΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ, ΠΟΤΕ ;
ΟΤΑΝ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΝΟΙΑ ΘΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΟΤΙ, ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΛΟΤΕΛΑ ΣΤΟ ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ. ΟΤΑΝ Η ΠΥΛΗ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΘΑ ΒΡΕΙ (Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΝΟΙΑ) ΟΤΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΣΘΗΚΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΘΟΥΝ ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΠΙΚΑΛΕΣΘΗΚΑΝ. ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ !.
Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ ΑΦΟΥ Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΕΠΙΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ: «ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΩ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΜΟΥ».
ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΟΦΙΑ, Η ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΕ ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ.
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΚΑΤΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗΝ ΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΑΛΛΑ ΚΑΤΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΑΠΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ..."

Η Christina το παρουσίασε στις 4 Δεκεμβρίου 2009,.

ΟΙ ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. ένας ανατολικός λαός, οι Πέρσες, υπέταξαν όλους τους γειτονικούς τους λαούς, λεηλάτησαν τις χώρες τους και τους υποχρέωσαν να πληρώνουν βαρείς φόρους. Έτσι ο βασιλιάς τους απέκτησε μεγάλη δύναμη και τον προσφωνούσαν "Μεγάλο Βασιλιά". Για να διοικείται καλύτερα το περσικό κράτος, χωρίστηκε σε 20 μεγάλες επαρχίες, τις σατραπείες. Οι σατραπείες που ήταν οι διοικητές των σατραπειών είχαν μεγάλη εξουσία.
Οι Πέρσες ήθελαν να κυριαρχήσουν στις χώρες γύρω από το Αιγαίο Πέλαγος, για να εκμεταλλεύονται τα κέρδη από το εμπόριο. Γι' αυτό το λόγο ήρθαν σε σύγκρουση με τους Έλληνες. Η πολεμική αυτή σύγκρουση Ελλήνων και Περσών έχει μείνει γνωστή με το όνομα "Περσικοί πόλεμοι".

Η πρώτη εκστρατεία των Περσών κατά των Ελλήνων - Η Ιονική Επανάσταση
Οι ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας δεν μπορούσαν να υποφέρουν τη βαριά φορολογία και επαναστάτησαν κατά των Περσών το 499 π.Χ. Από την υπόλοιπη Ελλάδα έστειλαν βοήθεια η Αθήνα και η Ερέτρια. Αρχικά η επανάσταση είχε επιτυχίες, στο τέλος όμως οι Πέρσες νίκησαν τους επαναστάτες και κατέστρεψαν τη Μίλητο που ήταν η κυριότερη από τις Ιωνικές πόλεις.
Η βοήθεια που έστειλαν οι Αθήνα και η Ερέτρια εξόργισε το Δαρείο και έστειλε στρατό για να τις τιμωρήσει με αρχηγό τον Μαρδόνιο. Η εκστρατεία του Μαρδόνιου απέτυχε, γιατί στα παράλια του Άθω, στη Χαλκιδική, καταστράφηκε ο περσικός στόλος από τρικυμία. Έτσι ο Μαρδόνιος γύρισε άπρακτος στην Περσία. Αυτή όμως ήταν η πρώτη επίθεση των Περσών κατά των Ελλήνων το 492 π.Χ.

Η μάχη του Μαραθώνα
Οι Πέρσες έκαναν νέα εκστρατεία το 490 π.Χ. με αρχηγούς το Δάτη και Αρταφέρνη. Ο Περσικός στόλος αποβίβασε πολύ στρατό στην Ερέτρια και την κατέστρεψε τελείως.
Αργότερα, οι Πέρσες πήγαν στο Μαραθώνα της Αττικής. Οι Αθηναίοι έστειλαν τότε ένα δρομέα να ζητήσει βοήθεια από τη Σπάρτη. Οι Σπαρτιάτες όμως δεν έστειλαν έγκαιρα στρατό. Είπαν ότι είχαν κάποια θρησκευτική γιορτή, στην οποία έπρεπε να παρευρίσκονται όλοι. Μόνο η μικρή πόλη Πλαταιές της Βοιωτίας έστειλε βοήθεια, κερδίζοντας έτσι την ευγνωμοσύνη τους.
Οι δύο στρατοί παρατάχτηκαν για να δώσουν μάχη και οι περισσότεροι Πέρσες στρατιώτες συγκεντρώθηκαν στο κέντρο. Αντίθετα, ο Μιλτιάδης, ο στρατηγός των Αθηναίων, ενίσχυσε τα άκρα και άφησε το κέντρο ασθενές. Οι Αθηναίοι επιτέθηκαν με ορμή. Ξαφνιάστηκαν οι Πέρσες και έτσι δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τα τόξα τους. Η μάχη έγινε σώμα με σώμα. Οι Αθηναίοι εξοπλισμένοι κατάλληλα για τέτοιο αγώνα, έτρεψαν γρήγορα σε φυγή τα αδύνατα άκρα της περσικής παράταξης. Οι Πέρσες βρέθηκαν κυκλωμένοι και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Τότε άρχισε μια τρομερή εξόντωση. Πολλοί Πέρσες έχασαν τον προσανατολισμό τους και έπεφταν στο έλος που υπήρχε εκεί κοντά. Μερικοί έτρεξαν προς τα καράβια. Οι Έλληνες τους έφτασαν προσπαθούσαν να τους σταματήσουν πριν φύγουν. Οι απώλειες των Περσών ήταν μεγάλες. Ο Κυναίγειρος, αδελφός του ποιητή Αισχύλου, προσπάθησε να κρατήσει με το χέρι του ένα καράβι και οι Πέρσες του έκοψαν το χέρι με τσεκούρι και στο τέλος τον σκότωσαν. Με τόση γενναιότητα πολέμησαν οι Έλληνες.
Οι Πέρσες τότε σκέφτηκαν να επιτεθούν στους Αθηναίους από τη θάλασσα. Όμως οι Αθηναίοι κατάλαβαν το σχέδιο των Περσών και πριν αυτοί φτάσουν στο Φάληρο είχαν παραταχθεί ήδη για μάχη. Οι Πέρσες τότε γύρισαν πίσω στη χώρα τους άπρακτοι.
Η μάχη στο Μαραθώνα ενθουσίασε όλους τους Έλληνες γιατί φάνηκε ότι οι Πέρσες δεν είναι ανίκητοι. Η νίκη των Αθηναίων στο Μαραθώνα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για την ιστορία όλης της Ευρώπης.

Η μάχη των Θερμοπυλών
Δέκα χρόνια μετά την ήττα στο Μαραθώνα, οι Πέρσες πραγματοποίησαν το 480π.Χ. νέα, μεγαλύτερη εκστρατεία κατά των Ελλήνων. Αρχηγός της εκστρατείας αυτή τη φορά ήταν ο ίδιος ο βασιλιάς των Περσών, ο Ξέρξης γιος του Δαρείου.
Ο μεγάλος κίνδυνος έκανε τους Έλληνες να κάνουν πέρα τις διαφορές τους και να ενωθούν. Ο ελληνικός στρατός με αρχηγό το βασιλιά της ΣπάρτηςΛεωνίδα, συγκεντρώθηκε στις Θερμοπύλες, που ήταν ο μοναδικός δρόμος που οδηγούσε στην Κεντρική Ελλάδα και δεν ξεπερνούσε τα πενήντα μέτρα πλάτος.
Όταν έφτασε εκεί ο Ξέρξης, ζήτησε από τους Έλληνες να παραδωθούν. Η απάντηση του Λεωνίδα ήταν "Μολών λαβέ" (έλα να τα πάρεις). Κι άρχισε η επίθεση. Κάθε φορά που προσπαθούσαν οι Πέρσες να περάσουν αποκρούονταν από τους γενναίους υπερασπιστές αφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς. Επί δύο μέρες η μάχη συνεχιζόταν ασταμάτητα. Η σύγκρουση ήταν συγκλονιστική.
Τον Ξέρξη τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση ο Εφιάλτης, ο οποίος οδήγησε ένα περσικό τμήμα σε ένα μονοπάτι πίσω από τους Έλληνες. Ο Λεωνίδας, όταν αντιλήφθηκε ότι κινδύνευε να κυκλωθεί, έδωσε εντολή στους άλλους Έλληνες να φύγουν. Αυτός και οι 300 Σπαρτιάτες, πιστοί τους νόμους της πατρίδας τους, θα έμεναν ως το τέλος. Με τη θέλησή τους έμειναν μαζί τους 700 Θεσπιείς. Στην άνιση μάχη που ακολούθησε σκοτώθηκαν όλοι οι Έλληνες, αλλά το παράδειγμα της φιλοπατρίας τους έμεινε αιώνιο στην Ιστορία.

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας
Ο περσικός στρατός, μετά τη μάχη των Θερμοπυλών, βάδισε προς τα νότια. Οι Αθηναίοι, βλέποντας ότι ήταν ο επόμενος στόχος του Ξέρξη, ζήτησαν χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός έλεγε ότι θα τους έζωσαν τα "ξύλινα τείχη". Τότε μερικοί έφτιαξαν ξύλινα τείχη γύρω από την Ακρόπολη και έμειναν εκεί. Οι περισσότεροι όμως άκουσαν το Θεμιστοκλή που τους είπε ότι ο χρησμός εννοούσε τα πολεμικά καράβια. Στο μεταξύ ο Ξέρξης έφτασε στην Αθήνα, νίκησε τος λίγους υπερασπιστές της Ακρόπολης και έκαψε όλη την πόλη.
Ο Περσικός στόλος κατευθυνόταν προς τον Ισθμό της Κορίνθου . Οι πιο πολλοί Έλληνες πίστευαν ότι έπρεπε να ναυμαχήσουν στην ανοικτή θάλασσα, δίπλα στον Ισθμό, για να μπορέσουν να επιστρέψουν αμέσως στις πόλεις τους και να τις υπερασπιστούν, αν νικούσαν οι Πέρσες. Την ίδια γνώμη είχε και ο Σπαρτιάτης ναύαρχος του στόλου, ο Ευρυβιάδης. Ο Θεμιστοκλής όμως κατάλαβε ότι θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να νικήσουν τους Πέρσες, αν η ναυμαχία γινόταν σε στενό πέρασμα, όπως ήταν ο χώρος ανάμεσα στη Σαλαμίνα και την Αττική. Εκεί τα βαριά και ογκώδη περσικά πλοία δε θα μπορούσαν να κινούνται εύκολα. Τελικά επικράτησε η γνώμη του Θεμιστοκλή.
Όπως είχε προβλέψει ο Θεμιστοκλής, τα ευκίνητα και ελαφρά ελληνικά πλοία, οι τριήρεις προξένησαν μεγάλες ζημιές στα περσικά και η ναυμαχία έληξε στη Σαλαμίνα με πανωλεθρία των Περσών (480 π.Χ.). Τότε ο Ξέρξης γύρισε απογοητευμένος στην Περσία, αφού άφησε ένα μέρος του στρατού του να συνεχίσει τον πόλεμο κάτω από τις διαταγές του Μαρδόνιου.
Η μάχη των Πλαταιών
Την επόμενη χρονιά, το 479π.Χ., ο Μαρδόνιος προσπάθησε να συμμαχήσει με τους Αθηναίους. Αυτοί όμως αρνήθηκαν. Τότε οι Πέρσες έκαψαν ξανά την Αθήνα. Οι Έλληνες όμως δεν άφησαν το Μαρδόνιο να συνεχίσει τις καταστροφές και ενωμένοι τον αντιμετώπισαν στις Πλαταιές.
Το μέρος που επιλέχθηκε, από τον αρχηγό του ελληνικού στρατού Παυσανία, να δοθεί η μάχη δεν ήταν επίπεδο. Έτσι δυσκολευόταν το ιππικό των Περσών. Την πρώτη επίθεση την έκαναν οι Πέρσες. Πλησίασαν τους Σπαρτιάτες και αφού έστησαν στη γη τις πελώριες ασπίδες τους, άρχισαν να ρίχνουν βροχή τα βέλη τους. Οι Σπαρτιάτες προφυλαγμένοι με τις ασπίδες και τις πανοπλίες τους, περίμεναν. Όταν δόθηκε το σύνθημα, όρμησαν με μεγάλη ένταση και ανέτρεψαν το τείχος που είχαν φτιάξει οι Πέρσες με τις ασπίδες τους. Μάλιστα ένας Σπαρτιάτης σκότωσε τον αρχηγό των Περσών Μαρδόνιο.
Στο μεταξύ οι Αθηναίοι νίκησαν τους συμμάχους των Περσών που ήταν παρατεταγμένοι απέναντί τους και εν συνεχεία όλοι οι Έλληνες μαζί επιτέθηκαν στο στρατόπεδο των Περσών. Γρήγορα σκαρφάλωσαν στα τείχη και ανάγκασαν τους Πέρσες να το εγκαταλείψουν και να φύγουν τελικά από την Ελλάδα.
Λίγο αργότερα οι Πέρσες νικήθηκαν και στη θάλασσα της Μυκάλης. Έτσι έπαψαν να αποτελούν κίνδυνο για την Ελλάδα.

ΑΙΣΩΠΟΣ

Περίφημος αρχαίος Έλληνας συγγραφέας παραμυθιών, μυθοποιός.
Πότε γεννήθηκε και πότε πέθανε δεν είναι απόλυτα γνωστό. Για χρονολογία στη γέννησή του αναφέρεται το τέλος του 7ου αιώνα ή η αρχή του 6ου, δηλαδή περίπου το 600 π.Χ. Πατρίδα του λένε πως είναι το Αμόριο της Φρυγίας, η Λυδία, η Θράκη ή η Σάμος.
Ο Αίσωπος ήταν προικισμένος από τη φύση με μεγάλη εξυπνάδα, αγαπούσε την ελευθερία κι έγινε γνωστός στην αρχαιότητα για τους μύθους του σε όλο τον κόσμο. Η ζωή, όμως τον τιμώρησε να είναι σκλάβος. Ήταν ο ασχημότερος από τους ανθρώπους. Είχε μακρουλό κεφάλι, κοντό λαιμό, πλατιά μύτη, μεγάλα χείλη, στραβά πόδια, καμπούρα, κοιλιά και το χειρότερο ήταν βραδύγλωσσος.
Το χρώμα του ήταν μαύρο, για τούτο και του έδωσαν τ' όνομα Αίσωπος που είναι το ίδιο με τη λέξη Αιθίοπας, που θα πει Αράπης.
 Όταν ήθελε να δώσει κάποια συμβουλή, μεταχειριζόταν πάντοτε το παραμύθι, χρησιμοποιώντας ζώα στη διήγησή του που μιλούσαν μεταξύ τους παραστατικά. Μερικοί λένε πως ο Αίσωπος ήταν πρόσωπο φανταστικό. Ο ιστορικός Ηρόδοτος, όμως, αναφέρει πως υπήρξε και μάλιστα πως ήταν δούλος του Σάμιου Ιόδμονα που αργότερα ελευθερώθηκε, για να σκοτωθεί από τους κατοίκους των Δελφών.
Για το θάνατό του έχουμε κι αυτές τις εκδοχές που δεν ξέρουμε, αν είναι αληθινές. Η μία είναι πως, όταν κάποτε πήγε στους Δελφούς, κατηγόρησε τους κατοίκους ότι δεν καλλιεργούν τη γη, για να τους δώσει τ' αγαθά της και να ζήσουν σαν τους εργατικούς ανθρώπους, αλλά πως περιμένουν τους ξένους να φέρουν τ' αφιερώματά τους στο ναό του Απόλλωνα, για να τα πάρουν εκείνοι. Οι κάτοικοι θύμωσαν γι' αυτά που τους είπε και τον σκότωσαν. Η δεύτερη εκδοχή είναι πως ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος τον έστειλε να κάνει θυσία στον Απόλλωνα και να μοιράσει στους κατοίκους των Δελφών χρήματα.
Ο Αίσωπος πρόσφερε τη θυσία, μα τα χρήματα τα έστειλε ξανά στις Σάρδεις, χωρίς να τα μοιράσει στους κατοίκους των Δελφών, γιατί πίστεψε πως δεν έπρεπε να τα πάρουν. Οι κάτοικοι, για να τον εκδικηθούν, έκρυψαν στα πράγματά του το χρυσό ποτήρι του Θεού Απόλλωνα και φανέρωσαν σε λίγο που τα έψαξαν, πως ήταν ένας κλέφτης. Τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον γκρέμισαν από την Υάμπεια την κορυφή του Παρνασσού, από εκεί που πετούσαν τους κακούργους. Στους Δελφούς, όμως, ύστερα από λίγο καιρό έπεσε αρρώστια και μεγάλες συμφορές κι αυτά αποδόθηκαν στον άδικο θάνατο του Αίσωπου. Για να ξεπλύνουν το "αισώπειον αίμα", αναγκάστηκαν να πληρώσουν ένα μεγάλο ποσό και του έστησαν, για να τον τιμήσουν στήλη αναμνηστική.
Ο Αίσωπος δεν έγραψε τους μύθους του, όπως κι ο Σωκράτης δεν έγραψε τη φιλοσοφία του.
 Σε κατάλληλες στιγμές τους έφτιαχνε στη μνήμη του και τους παρουσίασε πολύ όμορφους. Είχε την ικανότητα να τους διηγείται με τέχνη και πρωτοτυπία έτσι που η διδακτικότητά τους να κάνει μεγάλη εντύπωση.
Τόσο γνωστός έγινε ο Αίσωπος, έτσι που οι μύθοι του μεταφράστηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες κι ο ίδιος αναφέρεται και στις κωμωδίες του Αριστοφάνη ακόμα.
Στην αρχαιότητα, όταν ήθελαν να φανερώσουν πως κάποιος είναι αγράμματος, έλεγαν πως "ούτε τον Αίσωπο δεν ξέρει".
Οι αισώπειοι μύθοι σατιρίζουν, φανερώνουν του λαού τη σοφία, διδάσκουν. Μύθους έγραψαν και άλλοι, όπως ο Ρωμαίος Φαίδρος, οι Γάλλοι Λα Φονταίν και Φλοράν, ο Ρώσος Κρυλόφ, χωρίς να φτάσουν στη διασημότητα τον Αίσωπο.
 Οι μύθοι


Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός.
Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί.
Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.
Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο.
Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός».
 Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.
Λέγεται πως διηγιόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους.
 Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.

Ο Κωνστ. Καραμανλής.......βλάχος!

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ

Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα. Είναι μέρες ηλιόλουστες χωρίς σύννεφα και ανέμους.
 Η ονομασία τους προήλθε από τις αλκυόνες που τις μέρες αυτές γεννούν. Οι «Αλκυονίδες ημέρες» τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου εκάστου έτους, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου.

Σύμφωνα με τον μύθο, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.
Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.
Ο Κήυκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη ισάξιο της Ήρας.
Τόσο πολύ το πίστεψαν πού άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα, με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν τους Θεούς και ιδιαίτερα τον Δία.
Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ' ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα αβοή8ητος καθώς ήταν να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας να πνιγεί.
Όταν έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός πήγε με αγωνία στ' ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει το νερό, άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα, μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της.
Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.
Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας..Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Μα τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ' αυγά της.
Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.

Οι Αλκυονίδες Νήσοι ή Καλά Νησιά είναι συστάδα ακατοίκητων νησιών της Αλκυονίδας θάλασσας,

στα βορειοανατολικά του Κορινθιακού κόλπου. Αποτελείται από τα νησιά Ζωοδόχος Πηγή, Δασκαλιό, Γλαρονήσι, Πρασονήσι και Πλατεία.

Βρίσκονται (Β.38 06΄ 48΄΄ Α.22 59΄ 33΄΄) στο δυτικό τμήμα του Κορινθιακού κόλπου, απέναντι από το ακρωτήριο Ολμιών. Το νησιωτικό σύμπλεγμα αποτελείται από τέσσερα νησιά: τη Ζωοδόχο Πηγή, το Δασκαλειό, το Γλαρονήσι και το Πρασονήσι. Είναι άνυδρα και υπάρχουν ελάχιστα κτίσματα σε αυτά, καθώς επίσης και ιχθυοκαλιέργιες. Στο έδαφός τους έχουν εντοπιστεί ερείπια αρχαίων εγκαταστάσεων.
Η περιοχή παρουσιάζει υψηλή σεισμικότητα, με τελευταίο παράδειγμα τους σεισμούς του Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1981, μεγέθους άνω των 6 Ρίχτερ, που έπληξαν την Αθήνα και τις γειτονικές περιοχές. Το φαινόμενο οφείλεται στο σύστημα δυνάμεων που δρα στην περιοχή και τείνει να διευρύνει τον Κορινθιακό κόλπο 2-3 χιλιοστά ετησίως. Η συνεχής αυτή συσσώρευση τεκτονικών τάσεων εγκυμονεί κινδύνους νέων σεισμών στην περιοχή.

ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

  Τα γνήσια μανιάτικα ονόματα δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη κατάληξη πριν το 1600. Ιδιαίτερα όσα είναι γνήσια επώνυμα και όχι πατρωνυμικά.000
1) Γιατί τα από το βυζαντινό -άκιος προερχόμενα σε -άκης (και -άκος μεταγενέστερα) μανιάτικα ονόματα είναι πριν το 1600 πατρωνυμικά, και όχι επώνυμα. Περίπου το ίδιο συμβαίνει σε άλλες Ελληνικές «ατόφιες» περιοχές όπως η Αθήνα (τότε), το Μεσολόγγι, ο Μιστράς, το Ναύπλιο. Τελευταίοι που «κόλλησαν» το -άκης είναι οι Κρητικοί κι οι Αρβανίτες της Β. Ελλάδας (Θράκη κ.λ.π.) γι’ αυτό και το διατηρούν μιας και ενώθηκαν τελευταίοι με την Ελλάδα και το «κόλλησαν» αργότερα στα ονόματα τους ομαδικά.
Το -άκιος είναι βαφτιστικό αυτών πού λέγονταν «Ρωμιοί» δηλ. των απογόνων των κατοίκων του Ελλαδικού χώρου απ' το 212 ως τον 10ο αιώνα μ.Χ. Από κει κι ύστερα γίνεται βαφτιστικό και πατρωνυμικό και από κει πατρωνυμικό και επώνυμο με τη μορφή του -άκης και -άκος. Το -άκος το πρόσθεσαν οι Μανιάτες μετά το ‘21 μιας και τόχαν κι αυτό σε μικρότερη κλίμακα και εναλλακτικά με το -άκης για να δείξουν ιδιαίτερη καταγωγή, αφού και το παλιό τους -άκης το είχαν ήδη από παλιά ή αντιγράψει απ' αυτούς πολλοί άλλοι.
Έτσι πολλοί πού το όνομα τους ήταν σε -άκης το άλλαξαν σε -άκος. Αυτό συνέβαινε μέχρι και το 1960 (π.χ. ο Μιχαλιόλας έγινε μετά το 1930 Μιχαλολιάκος και «επέστρεψε» στο Μιχαλόλιας μετά το 1960. Ο Μπόφος έγινε Μποφάκος και «επέστρεψε» στο Μπόφος τώρα τελευταία. Ο Μουσούρος έγινε Μουσουράκος και ξανάγινε Μουσοϋρος ή Κάσσης (το παλιότερο του) μετά το 1970. Ο Γιατράκης τόκαμε Γιατράκος μετά το 1880 και το κρατά. Ο Λεοντακιανάκης τόκαμε Λεοντακιανάκος (δύο αδέρφια γράφονται ο ένας έτσι ο άλλος αλλιώς) . Ο Στρατογιαννάκης τόκαμε Στρατογιαννάκος και πλήθος άλλοι.
Επειδή όμως και οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας είχαν από παλιά το –άκης, όπως κι οι Μανιάτες, για να μοιάσουν κι αυτοί με τους Μανιάτες, θαύμαζαν, ζήλευαν ή φοβόντουσαν τους άγριους ορεσίβιους — μην ξεχνάμε ότι οι Μανιάτες λεγόντουσαν, στην Επανάσταση του 1821 και πριν, επίσημα Σπαρτιάτες (η σημερινή Σπάρτη δεν υπήρχε) και συνοίκησαν κι αυτοί στην νέα Σπάρτη (1834 κ.ε.), μιας και η παροιμία τους αυτών των ίδιων λέει «ΟΙ Μανιάτες στη Βουλή κι οι Σπαρτιάτες; στη βοσκή», έπιασαν κι αυτοί και κάνανε τα ονόματά τους (με πιο φανατισμό απ' τους ίδιους τους Μανιάτες) τώρα στον εικοστό αιώνα κι αυτοί σε —άκος. Ιδιαίτερα η πλευρά των Μπαρδουνοχωριών —Βόρ. Γυθείου— Β. Ταϋγέτου και Σπάρτης.
Έτσι οι σε -άκος πλήθυναν στη Λακωνία, χωρίς όμως όσοι τόχαν νάνε Μανιάτες, παρά μόνο σε πολύ μικρό ποσοστό. Αντίθετα στους Μέσα Μανιάτες (κι όσους απ' τους Σπαρτιάτες τάχαν πριν από το 1821) διατηρήθηκε και το -άκης εξ ίσου με το -άκος. Αλλά στη Μέσα Μάνη όπως είπαμε το -άκης ήταν πατρωνυμικό και τόχαν όλοι. Τα πραγματικά ονόματά τους ήταν σε άλλες καταλήξεις που θα πούμε αμέσως μετά την επόμενη παράγραφο.
Τα οικογενειακά των Μανιατών όλων ήταν σε -ιάνος (ιταλόμορφα). Χωρίς κανείς να γράφεται στα χαρτιά έτσι, ανήκει σε μία (με στενή ή ευρεία έννοια) οικογένεια πούχει καταλήξεις σε -ιάνος (θηλ. -άνιζα) (Νικλιάνος, Τσουλιάνος. Μιχαλακιάνος. Μπαθριάνος. Ρικιάνος. Γιαννουκιάνος. Ζερβακιάνος). Το -ιάνος σημαίνει σύνολο ανθρώπων πούχουν συγγένεια εξ αίματος (άσχετο αν πολλοί «κολλούσαν» με τον καιρό, λόγω συμμαχίας ή αγχιστείας (= σώγαμπροι). Έτσι·. όλοι οι Μανιάτες οποιοδήποτε επώνυμο κι αν έχουν η οικογενειακή τους κατάληξη είναι -ιάνος, όσο κι αν διευρυνθεί γενεαλογικά.
Μιχαλίτσης, το μέλος της οικογένειας: Μιχαλιτσιάνος.
Δρακουλάκος, το μέλος της οικογένειας: Δρακουλιάνος.
Λεφατζής. το μέλος της οικογένειας: Λεφαγγιάνος.
Κάσσης. το μέλος της οικογένειας: Καχιάνος.
Μπράτης, το μέλος της οικογένειας: Μπραϊτιάνος.
Καγιάλες. το μέλος της οικογένειας: Καγιαλιάνος.
Αρμυράντες, το μέλος της οικογένειας: Αρμυραντιάνος.
Λιόπουλος, το μέλος της οικογένειας:Λιοπουλιάνος.
Οι συνοικισμοί πάλι πούχουν το όνομά τους από οικογένειες έχουν κατάληξη σε -ιάνικα: Κριελιάνικα. Σκαφιδιάνικα, Μερμηγκιάνικα. Νομίζω ότι όπου υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο τόποι ή χωριά με τέτοια κατάληξη μαρτυρούν μανιάτικη παρουσία εκεί.
2) Το —έας είναι παλαιά μανιάτικη κατάληξη (πριν το 1600 υπήρχε κι αλλού ίσως.) . Είναι αποκλειστικά σχεδόν μανιάτικη σήμερα. Όπου υπάρχει άνθρωπος σε —έας είναι Μανιάτης 99%. Συναντιέται συχνότερα μετά το 1800 στη Μεσσηνιακή Μάνη πριν ήταν εναλλακτικό με το —άκης. Στη Μέσα Μάνη σπανιότερο μετά το 1800. Το —έας προέρχεται από περιγραφικό (μεγεθυντικό σωματικών ή άλλων γνωρισμάτων) επίθετο, όπως π.χ. Αχειλαρέας (αυτός πούχει μεγάλα χείλη) , Κοιλαρέας, Παδαρέας, Μυταρέας κλπ. Έτσι έχομε το Καβλέας, Χορταρέας κλπ. και μετά, τα πατρωνυμικά Χρηστέας, Χριστοδουλέας, Σαραντέας πού γίνονται μετά και καταληκτικά επιθέτων (αν και το —έας είναι μεγεθυντικό, ενώ το -άκιος σμικρυντικό ωστόσο εναλλάσσονται) :Βαχαβιολέας, Κουρέας (από το Κούρος = κόκορας), Αρκουδέας, Κατσουλέας κλπ.
3) Τα σε —όγιαννης δείχνουν σίγουρη μεσομανιάτικη καταγωγή. Οι υπόλοιποι Ελλαδίτες έχουν την ίδια κατάληξη άλλα με άλλο τονισμό (-όγιαννης). Φραγκόγιαννης, Βαβουλόγιαννης, Βιτσιλόγιαννης, Γιωργουλόγιαννης, Λυκόγιαννης, Αγριόγιαννης, Λιόγιαννης, Ψουρόγιαννης, Κλεφτόγιαννης, Καλογερόγιαννης κλπ. (Πρβλ. τα Κεφαλογιάννης, Βαρδινογιάννης, Τσιρογιάννης, Κοντογιάννης).
4) Τα σε -όλιας δείχνουν σίγουρη μανιάτικη καταγωγή (τα μη μανιάτικα είναι σε -ολιάς). Το β’ συνθετικό είναι Λίας = Ηλίας (εκτός Μάνης είναι Λιάς). Έτσι: Μπουρόλιας. Πετρόλιας, Μιχαλόλιας κλπ. Τα σε -όκωτσος -όπετρος κλπ. γίνονται ανάλογα: Κουφόπετρος, Πηλόκωτσος κι όχι Κουφοπέτρος.
5) Τα σε -όδημας (β' συνθ. είναι Δήμας) το ίδιο με τα προηγούμενα: Γιαννακόδημας Χουλόδημας, Παπαδόδημας κλπ. πρβλ.
εκτός Μάνης: Μπρεδήμας, Κατσαδήμας.
6) Τα σε -όγγονας είναι όλα μανιάτικα σίγουρα όσο κανένα άλλο (β' συνθετικό: όγγονας): Παπαδόγγονας, Δημαρόγγονας, Λιακόγγονας.
7) Τα σε -έλος. Μοιάζουν με άλλα ανάλογα εκτός Μάνης π.χ. των νησιών): Ταυραντζέλος, Μπαθρέλος, Καπαρέλος, Κατσιβαρδέλος (ας σημειωθεί ότι μόνο η κατάληξη είναι ιταλόμορφη η υπόλοιπη ρίζα Ελληνική).
8) Τα σε -άρος είναι χαρακτηριστικά μανιάτικα: Καλονάρος (Καλονιοί), Λαουνάρος, Κατσικάρος, Τσιμπιδάρος, Καπερνάρος, Τορνάρος, Σκανταλάρος, Αντώναρος, Κουτριγάρος, Καναβάρος, Κοντράρος.
Μερικά είναι παρατσούκλια που δίνονταν λόγω ομοιότητας με διάσημους άντρες.
9) Σε -ούρος (μη έχοντας όμως σχέση ή ρίζα τους με ιταλικά) : Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Γιαννακούρος και Φατούρος, Φερεντούρος, Πατσούρος (που έχουν ιταλική ρίζα).
10) ιταλοκατάληκτα σε -ούτσος (χωρίς ιταλική ρίζα): Μαυρούτσος, Καρλούτσος.
11) Σε -ώτσος: Κοτρώτσος, Βρώτσος.
12) Σε -άτσος: Κουβάτσος.
13) Σε –ούνος: Μπουφούνος, Τσατσαρούνος.
14) Σε -ούζος: Κωσταντούζος, Αραούζος κλπ.
15) ιταλόμορφα: Κοβορίνος, Μπαλίνης, Κάσσης(;), Δεκούλος, Αλετουράνος, Μονέδας, Μαντούβαλος(;), Ρίτσος(;), Καντήρος(;), Ρόζος, Βεντίκος(;), Μπουρίκος(;), Σάσσαρης, Μαγγιόρος, Μπαλιτσάρης(;), Τσαπατσάρης(;), Βαραμέντης, Δραγουμάνος, Ντουρέκας(;), Μέντισης(=Γιατράκης).
16) Ξενικά: Νίκλος, Γαλλάκος, Γουλλιέρμος, Μόσκοβος, Ντούβας, Νέγκας, Μπράτης, Σκλαβούνος, Αρναούτης, Αρβανίτης, Καντραμπασιάνος, Σερεμετάκης, Καούρης, Μπραίμης, Κασίμης, Μπερδέσης(;), Καραντάνης, Μπιράκος(;), Μουσούλης, Αχριάνης, Σαλούφας(;), Χασανάκος, Σμαηλιάνος, Καραμαλής, Μουσταφάς, Κιοπέης, Μπουραζάνης(:), Νταϊφάς, Καραμάνης, Σαλίχος, Κατσίρης, Μορφίρης(;), Μποντίλας, Μποζαγριέγος, Σιβίλιας, Κατελάνος, Αρμυράντες(;), Μπουδιγάδες (μετά Βουδιγάρης), Κάρλες, Καγιάλες, Κατσαφάδος, Κατραμάδος.
17) Βυζαντινά: Κοσμάς, Πόθος, Πάτρος (Πάτρων), Μόφορης, Δεμέστιχας, Γερακάρης, Μεσίσκλης, Λυμπέρης, Παντελέος, Καπηλωρύχος(;).
18) Σε -αίος: Κουτσιλαίος, Κοτιλαίος, Γιαμπαίος.
19) Τα σε -όπουλος είναι πατρωνυμικά, αλλά σπανιότατα επίθετα: Γεωργόπουλος, Μιχαλόπουλος, Δικαιόπουλος. Θάλεγε κανείς ότι ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα τα πατρωνυμικά -όπουλος έγιναν επίθετα, στην Μάνη «δεν πρόφτασαν» να γίνουν.
Κανένα από τα ξενικά επώνυμα δεν σημαίνει ξενική καταγωγή παρά μόνο σε σπανιότατες περιπτώσεις. Έδιναν ξενικό ή Ελληνικό παρατσούκλι σε ντόπιους Μανιάτες, επειδή έμοιαζαν στο παρουσιαστικό ή ήταν οπαδοί με κάποιον διάσημο άντρα έλληνα ή ξένο της εποχής τους (π.χ. Κουμουνδούρος, Μουσούρος, Καλλέργης). Αυτό συμβαίνει ως και σήμερα.
Από το βιβλίο του Κυριάκου Δ. Κάσση «Μοιρολόγια της Μέσα Μάνης Α’» Αθήνα 1979.