Έγκλημα χωρίς τιμωρία ...

Του Ευάγγελου Χανιώτη

Θα αποτελούσε ένα δύσκολο ερώτημα στα γνωστά τηλεπαιχνίδια, τι πάει καλά στην Ελλάδα, ποιος τομέας της δημόσιας ζωής βρίσκεται σε ανάπτυξη, σε ποιο αντικείμενο σημειώνεται πρόοδος.

Σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης, αλλά σε μόνον σε ένα κατέχει την πρωτιά, μια πρωτιά πραγματικά θλιβερή, στις εκτρώσεις.

Σύμφωνα μετα πλέον πρόσφατα στοιχεία τα οποία έχουν δημοσιευθεί στον ελληνικό τύπο και σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε αριθμό εκτρώσεων! Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό πως στις 350.000 εκτρώσεις που πραγματοποιούνται ετησίως στη χώρα μας, οι σχεδόν 50.000 γίνονται σε ανήλικες κάτω των16 ετών. Τα θλιβερά ποσοστά όμως δεν σταματούν εδώ, καθώς επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει πως 150.000 γυναίκες δεν μπορούν πλέον να τεκνοποιήσουν, διότι έχουν στο ιστορικό τους τουλάχιστον μια διακοπή κυήσεως. Η τραγωδία συνεχίζεται, καθώς σύμφωνα με τους επιστήμονες στις εκτρώσεις οφείλεται το 40% της μείωσης της γονιμότητας στη χώρα μας.

Το ζήτημα των εκτρώσεων όπως αντιλαμβάνεται αμέσως κανείς, απειλεί την βιολογική συνεχεία, την ύπαρξη της ελληνικής φυλής. Είναι ακόμη χαρακτηριστικό να σημειωθεί πως στα ποσοστά των εκτρώσεων ετησίως, μόνον το 1% περίπου αφορά αλλοδαπές γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα.Συνεπώς αντιλαμβάνεσθε ότι κάθε χρόνο δολοφονούνται περίπου 350.000 Έλληνες πριν ακόμη γεννηθούν.

Το ζήτημα των εκτρώσεων είναι ζήτημα ηθικό και δημογραφικό. Ένα οξύτατο πρόβλημα με τεράστιες ηθικές και κοινωνικές διαστάσεις. Γιατί όμως έχει λάβει τόσο εφιαλτικές διαστάσεις το πρόβλημα των εκτρώσεων;

Κατά τη γνώμη μας αυτό οφείλεται στην προχειρότητα με την οποία αποφασίζεται η διακοπή της κυήσεως, στην ανευθυνότητα πραγματοποίησης της, και στην επιπολαιότητα (αν όχι σκοπιμότητα) με την οποία ενισχύεται ηθικά ή ακόμη και νομικά από διάφορους παράγοντες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Η νομιμοποίηση των εκτρώσεων (στην Ελλάδα από το 1986) έγινε εν ονόματι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Πως είναι δυνατόν όμως να είναι δικαίωμα η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής; Ασφαλώς σε ορισμένες περιπτώσεις όπως η αιμομιξία, ο βιασμός, ο κίνδυνος για τη ζωή της εγκυμονούσης ή βεβαρημένη κληρονομικότητα, η έκτρωση δεν δύναται να αποφευχθεί. Αλλά ως εκεί. Η αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί σε καμία περίπτωση την καταστροφή του, αλλά επιβάλλει την προστασία του.

Παρουσιάζεται συχνά η άποψη πως η γυναίκα έχει το δικαίωμα να αποφασίζει μόνη της για το σώμα της και για το έμβρυο που κυοφορεί, η θέση όμως αυτή είναι ηθικά, κοινωνικά και λογικά απαράδεκτη. Γιατί το έμβρυο δεν ανήκει μόνο στη μητέρα αλλά και στον πατέρα, και σε τελική ανάλυση δεν ανήκει σε κανέναν από τους δυο, διότι αποτελεί ξεχωριστή ζωντανή ύπαρξη. Ο άνθρωπος δεν γίνεται άνθρωπος μετά από κάποια συγκεκριμένη στιγμή της αναπτύξεως του, αλλά είναι άνθρωπος σε κάθε φάση της ζωής του, από τη στιγμή της συλλήψεως του.

Ακόμη είναι γεγονός πως η πραγματοποίηση μιας έκτρωσης εκτός των πολύ σοβαρών συνεπειών που μπορείνα επιφέρει στην υγειά της γυναίκας, δημιουργεί αθεράπευτα πολλές φορές ψυχολογικά προβλήματα τόσο στην μητέρα όσο και στον πατέρα, ενώ τους επιβαρύνει και με το κοινωνικό στίγμα.

Η δημογραφική διάσταση του προβλήματος είναι εξίσου μεγάλη. Η εισροή εκατομμυρίων μεταναστών έχει επιφέρει μια αλλοίωση στην πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας.Επιπλέον οι ξένοι που έρχονται εδώ είναι ως επί των πλείστων άτομα νεαρής ηλικίας και κάνουν πολλά παιδία, σε αντίθεση με τους Έλληνες που πλέον το δεύτερο παιδί αποτελείτο το maximum μιας οικογένειας. Λίγες γεννήσεις, πολλοί θάνατοι, χιλιάδες εκτρώσεις, εκατομμύρια μετανάστες. Δε νομίζουμε πως το μέλλον αυτού του τόπου είναι ευχάριστο.

Οι πολιτικοί δεν ασχολούνται με το δημογραφικό πρόβλημα, αλλά με την νομιμοποίηση και την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Έχουν μάλιστα το θράσος να δηλώνουν πως με τους ξένους θα αντιμετωπισθεί η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα!

Αντί το κράτος να χρηματοδοτεί τις ανύπανδρες μητέρες και τα άπορα ζευγάρια, με σκοπό να αποφεύγονται οι εκτρώσεις για οικονομικούς λόγους, αντί να δημιουργήσει υπηρεσίες και ιδρύματα που θα αναλαμβάνουν την ανατροφή των παιδιών που για διαφόρους λόγους δεν τα θέλουν οι γονείς τους, αντί να ενδιαφέρεται για την αύξηση του ελληνικού πληθυσμού, με την νομιμοποίηση των εκτρώσεων έχει καταστεί ένας σύγχρονος Ηρώδης. Ένα πραγματικό κοινωνικό κράτος θα είχε ως πρώτιστο καθήκον να υπερασπίζεται τις νεαρές μητέρες, τις ανύπανδρες μητέρες, τα νεογέννητα παιδία. Θα ελάμβανε μέτρα στήριξης της οικογένειας, Θα θέσπιζε νόμους για την προστασία της αγέννητης ζωής, θα φρόντιζε να πραγματοποιούνται ειδικά σεμινάρια επί του θέματος και ειδικά στις ανήλικες γυναίκες.

Σε τελική ανάλυση αν τους πολιτικούς δεν τους ενδιαφέρει η ηθική και η δημογραφική διάσταση του προβλήματος των εκτρώσεων, ας αναλογιστούν τουλάχιστον την ψηφοθηρική. Αν αναλογιοτούν ότι κάθε χρόνο χάνουν 350.000 μελλοντικούς ψηφοφόρους, τότε ίσως συγκινηθούν... Αυτή είναι η ποιότητα των πολιτικών της Ελλάδας σήμερα.

Από το βιβλίο του Ευάγγελου Χανιώτη: «Ανάμεσα σε δύο Κόσμους», εκδόσεις Λόγχη

http://www.eglimatikotita.gr/2011/04/blog-post_9945.html

http://www.triklopodia.com/2011/04/blog-post_3320.html