Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. Η διακήρυξη «δεν παραχωρούμε τίποτε» δεν έχει έμπρακτο αντίκρυσμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν με παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα το βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύοντας έτσι άθελά της πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς μέσω του «ευρωπαϊκού δρόμου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων». Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλμένοι ή έστω συζητήσιμοι χειρισμοί. Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόμενα μιας βαθύτερης ιστορικής κόπωσης, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παράλυσης. Στον βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφ’ όσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος, και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός. Απ’ αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό». Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον όποιο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.
Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο δενέχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους, ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο γιατί, αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική; Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο τηςβραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ό,τι παράγεται και σ’ ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον ορό να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον ορό να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαιστικές», αδιάφορο). Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται.
Η Θεωρία του Πολέμου,
Επίμετρο στην Ελληνική Έκδοση:
Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου
του Παναγιώτη Κονδύλη
Εκδόσεις Θεμέλιο, 1996
Με αυτό το κείμενο, το 1996 ο μακαρίτης Παναγιώτης Κονδύλης διατύπωνε και υποστήριζε τις εκτιμήσεις του για την μελλοντική πορεία της χώρας.
Η άμυνα της χώρας είναι κατ΄ εξοχήν πολιτικό θέμα. Όλων των τεχνικών θεμάτων, αυτών που συνήθως μονοπωλούν την προσοχή όσων ενδιαφέρονται για την άμυνα, προηγούνται δύο θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα, τα οποία και καθορίζουν την άμυνα μιας χώρας.
Ο πρώτος θεμελιώδης παράγων είναι η αποφασιστικότητα της ηγετικής ομάδας να οργανώσει σοβαρά τη στρατιωτική ισχύ της χώρας, επειδή τη θεωρεί κεντρικό στοιχείο για την επιβίωση της χώρας στο διεθνές σύστημα. Η αποφασιστικότητα αυτή δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε αυτονόητη. Αντιθέτως, είναι το στοιχείο που διακρίνει τα αυτόνομα πολιτικά υποκείμενα (μεγάλα και μικρά) από τα (πολύ περισσότερα, σε κάθε στιγμή της ιστορίας) ελεγχόμενα (“πελατειακά”, όπως λέγεται στη γλώσσα της πολιτικής επιστήμης) πολιτικά υποκείμενα. Δε θα εξετάζεται εδώ το περιθώριο αυτονομίας του κάθε κράτους – προφανώς αυτό δεν είναι ποτέ απόλυτο. Αναφερόμαστε στην κατ΄αρχήν διάθεση του κράτους – και της ηγετικής του ομάδας. Και, φυσικά, επειδή ο λόγος έγινε για τις ηγετικές ομάδες, αυτές δε μπορεί να είναι ποτέ τελείως ανεξάρτητες από την κοινωνία στην οποία ηγεμονεύουν.
Ο δεύτερος θεμελιώδης παράγων είναι η ικανότητα της ίδιας της κοινωνίας να δημιουργήσει και να υποστηρίξει την πολύπλοκη και πολυσύνθετη οργάνωση της στρατιωτικής ισχύος. Η αλήθεια είναι ότι οι στρατιωτικοί μηχανισμοί – και ό,τι απαιτείται για τη δημιουργία και τη λειτουργία τους – είναι ό,τι πιο σύνθετο και πολύπλοκο απαιτείται από μια κοινωνία. Κι αυτό αναφέρεται περισσότερο στη συνολική της ικανότητα να δημιουργήσει αποτελεσματικές μεγάλης κλίμακας οργανωτικές δομές και δευτερευόντως στην τεχνολογική δεξιότητά της κοινωνίας (που και αυτή αποτελεί περισσότερο οργανωτικό επίτευγμα παρά τεχνικό “ταλέντο”).
Πριν και πάνω απ’ όλα, τα αμυντικά ζητήματα έχουν να κάνουν με αυτά τα δύο θέματα: ηγετική ομάδα (και όχι αποκλειστικά “πολιτική ηγεσία”) και κοινωνία. Οι συζητήσεις όσων ενδιαφέρονται για την άμυνα σχετικά με το ένα ή το άλλο τεχνικό θέμα μπορούν να παρομοιαστούν, τρόπον τινά, με συζητήσεις των πολιτών που ενδιαφέρονται για το επίπεδο παροχής υπηρεσιών υγείας σε μια κοινωνία κι αντί να συζητούν για το σύστημα υγείας, συζητούν για ιατρικά θέματα.
Πρόσφατα συνεδρίασε το ΚΥΣΕΑ με θέμα τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Προφανώς, εξ αιτίας της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας, οι “στρατιωτικοί εξοπλισμοί” είναι παραπειστικός τίτλος. Στην πραγματικότητα, το ΚΥΣΕΑ ασχολήθηκε με την έγκριση παραγγελιών ανταλλακτικών, προκειμένου να επανέλθουν σε αποδεκτά επίπεδα διαθεσιμότητας και λειτουργικότητας τα υφιστάμενα συστήματα. Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε το Strategy Reports, το ΚΥΣΕΑ συνήλθε για να αποφανθεί επί θεμάτων που απαιτούν απλές υπουργικές αποφάσεις.
Ακόμη και μέσα σε μια τέτοια διαδικασία, η πολιτική ηγεσία της χώρας απέτυχε(;) για πολλοστή φορά να εξασφαλίσει την ικανοποίηση της επείγουσας (πλέον…) απαίτησης τη ΠΝ για την προμήθεια 6 συσσωρευτών για τα υποβρύχια 209, που παραμένουν ο κορμός της ελληνικής υποβρυχιακής δύναμης.
Μία μικρού ύψους παραγγελία η οποία κρίνει την δυνατότητα του Πολεμικού Ναυτικού να επιχειρεί αποτελεσματικά σε ένα κρίσιμο πεδίο εξαιρετικής επιχειρησιακής και πολιτικής σημασίας εκκρεμεί, χαμένο σε ατέρμονες διαδικασίες, επί έξι έτη, και επί υπουργίας τεσσάρων υπουργών και δύο κυβερνήσεων. Το ακόμη πιο εκπληκτικό γεγονός ότι πρόκειται για σπάνια περίπτωση υποσυστημάτων που κατασκευάζονται εγχωρίως από μια διεθνώς κορυφαία ελληνική εταιρεία.
Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει στην ιστορία αυτή, και ποια από τις δυνατές ερμηνείες είναι η χειρότερη…
Στον μηχανισμό προμηθειών του Υπουργείου Αμύνης κάποια στελέχη, εμφανώς και προκλητικά, τορπιλίζουν επί μακρόν μία κρίσιμη και συγκριτικά μικρού μεγέθους προμήθεια.
■Είναι ανίκανοι οι διαδοχικοί υπουργοί να ταυτοποιήσουν τα ύποπτα υπηρεσιακά στελέχη, και να τα αντιμετωπίσουν; Κι αν είναι τόσο ανίκανοι, με ποιο απύθμενο θράσος διεκδικούν τέτοιες θέσεις;
■Είναι τόσο ευάλωτοι σε πιέσεις οι διαδοχικοί υπουργοί, ώστε να αφήνουν τη χώρα με κρίσιμα αμυντικά κενά; Κι αν είναι ευάλωτοι, σε ποιους και για ποιους λόγους; Γιατί όταν δεν ξέρουμε, μπορούμε να βάλουμε με το μυαλό μας ό,τι θέλουμε.
■Είναι οι ίδιοι οι υπουργοί συνένοχοι με τους “υπηρεσιακούς παράγοντες”, που για προφανείς λόγους τορπιλίζουν την προμήθεια των συσσωρευτών; “Μαζί τα τρώνε”, όπως είπε και βετεράνος υπουργός, που ξέρει απ΄ αυτά;
■Είναι τόσο αδιάφοροι για την άμυνα της χώρας τους, που δε μπορούν να κινητοποιηθούν για να λύσουν ένα τετριμμένο πρόβλημα του υπουργείου τους; Κι αν ναι, τι αντίληψη περί εθνικής πολιτικής μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι;
Επί έξι (6) έτη, το Πολεμικό Ναυτικό προσπαθεί να αντικαταστήσει τους συσσωρευτές των υποβρυχίων, των οποίων το όριο λειτουργίας έχει προ πολλού λήξει. Τέσσερις (4) διαδοχικοί υπουργοί αμύνης δεν έχουν καταφέρει να λύσουν το πρόβλημα.
“Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν το ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο”…
Share this: Μοιραστείτε το
PrintEmailTwitterFacebook20
http://belisarius21.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου