Η ΤΡΥΠΑ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ

 ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΚΤΗΝΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ --
" ΓΙΑ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ...ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ"

---Άρης Βελουχιώτης
"Σύντροφοι, ευτυχώς που δεν νικήσαμε"---
Ναι πρόκειται για όψιμη ομολογία πίστεως της άλλης πλευράς. Η Ελλάδα θα είχε περιπέσει σε εξαθλίωση και σήμερα θα συναγωνίζετο τις χώρες του πρώην Ανατολικού συνασπισμού. Και ποιοι ήταν οι σύντροφοι; "Ο συρφετός των προδοτών ο οποίος τελικά ηττήθηκε στο Βίτσι και στο Γράμμο, αριθμείται πλέον εις νεκρούς, εις αιχμαλώτους και φυγάδες". Ναι πρόκειται για χαρακτηριστική δήλωση του Γ. Παπανδρέου, τον Αύγουστο του 1949, την επαύριον της συντριβής του κομμουνιστο-συμμοριτισμού.

Συρφετός προδοτών που προσέφεραν υπηρεσίες στο αντίπαλο στρατόπεδο, στο κομμουνιστικό μέτωπο, με ηγέτη τον Στάλιν. Άλλη όμως είναι η απορία η δική μας. Ο συρφετός αυτός των προδοτών που επέζησε, πότε θα ζητήσει συγνώμη; Διερωτώμεθα οι άλλοι πότε θα αισθανθούν ελεύθεροι; Τα θύματά τους καρτερούν.

Και ήσαν πολλά τα θύματα. "Το ΕΑΜ είχε ολίγες σελίδες δόξης και πολλές σελίδες εγκλήματος", όπως χαρακτηριστικά δήλωσε επίσης ο Γ. Παπανδρέου. Και να, το έγκλημα της Τατάρνας. Έγκλημα κατ' εξακολούθηση, με εκατοντάδες θύματα. Αθώα θύματα. Είχαν όλοι τους αρνηθεί να αλλοτριωθούν. Είχαν όλοι τους αρνηθεί να γίνουν προλετάριοι. Δεν δέχονταν να προδώσουν την πίστη τους. Δεν δέχονταν να απαρνηθούν την ταυτότητά τους.

Τόση κτηνωδία ψυχής από μια μερίδα απάτριδων ελλήνων και κυρίως της τότε ηγεσίας του ΕΛΑΣ, που πούλησαν την ψυχή τους στο σατανά και μεταμορφωμένοι σε αγέλες λυσσαλέων λύκων κατασπάραζαν αθώους έλληνες πατριώτες, δεν θα την πίστευα αν δεν την εξιστορούσαν 2 αυτόπτες μάρτυρες που είδαν και έζησαν από κοντά ολόκληρο το τραγικό τέλος, των περισσοτέρων εκ των χιλιάδων εκείνων αθώων ελλήνων πατριωτών, που τους έρριπταν σε μία χαώδη τρύπα της Τατάρνας Αιτωλ/νίας.
Άκουγα με σφιγμένη την καρδιά και απορούσα: Πού την είχαν Θεέ μου καταχωνιασμένη τόση κτηνωδία, τόση βαρβαρότητα ψυχής και ξεχείλισε ξαφνικά, ξεσπώντας την πάνω σε ανθρώπους, που δεν έφταιξαν σε τίποτα και μεταμορφωμένοι σε ανθρωπόμορφα τέρατα, ικανοποιούσαν με σαρκασμό τα κτηνώδη ψυχικά ένστικτά τους με ανθρώπινη σάρκα και αίμα.

Σε ποιές ανήλιες σπηλιές αγρίων ζούσαν και ποιές άκαρδες και αγάλακτες μάνες γέννησαν αυτά τα αποκρουστικά αποβράσματα της φύσης! Και να σκεφτεί κανείς ότι το μοναδικό "βαρύ έγκλημα" που είχαν διαπράξει οι δύστυχοι εκείνοι έλληνες, για να ξεσπάσει πάνω τους όλη αυτή η βαρβαρότητα και το μίσος τους, ήταν επειδή αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τους αιμοδιψείς Ελασίτες για να συνεργήσουν στην δια της βίας- φωτιά και τσεκούρι- κατάληψη της εξουσίας.

Για το απαίσιο εκείνο πέρασμά τους που άφησε πίσω αποκαΐδια και κατέστη η χώρα ένα απέραντο νεκροταφείο, που μισό και πλέον αιώνα από τότε ακόμη φέρει τα σημάδια της κτηνωδίας τους, το ελληνικό έθνος δεν θα τους συγχωρήσει ποτέ. Γιατί οι πράξεις τους εκείνες ισοδυναμούν με ΕΣΧΑΤΗ κατά της Πατρίδας Προδοσία, τη στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα θα συμμετείχε, μετά τον Β' Παγκ. Πόλεμο, ως ισάξιο μέλος, μεταξύ των νικητών και θα διεκδικούσε όλα όσα της ανήκαν, αφού οι σύμμαχοι τότε τα είχαν αναγνωρίσει και της είχαν υποσχεθεί ότι θα δικαιωνόταν.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΤΟΛΗ

Κατοίκου περιοχής Τατάρνας (14 χρόνων τότε)

"...τι είδαν τα μάτια μου; και τι δεν είδαν που δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ!.

Πρέπει να σας πω πως αυτή εκεί κάτω η τρύπα έχει φάει πολύ κόσμο. Πάνω από 3.000 κορμιά πετάξανε μέσα σ'αυτή και όποιος θέλει ας έρθει να με διαψεύσει...

...Η τρύπα αυτή, που κανείς δεν ξέρει πόσα μέτρα βάθος έχει, επικοινωνούσε τότε με το ποτάμι,κάτω, τον Αχελώο. Τώρα έγινε η τεχνητή λίμνη για το Υδροηλ/κο εργοστάσιο, και επικοινωνεί μ'αυτή. Προσπάθησαν κάποτε να την ερευνήσουν Ιάπωνες, ειδικοί, αλλά μετά από ένα ορισμένο βάθος πολλών μέτρων που κατέβηκαν, επέστρεψαν άκαρποι.

...Κάθε μέρα σχεδόν, τους έβλεπα, κρυμμένος πίσω από τα πυκνά ρείκια, στη θέση εδώ που βρισκόμαστε τώρα, να πετάνε στην Τρύπα ολόγυμνους και δεμένους, τους δυστυχείς εκείνους ανθρώπους, που άλλοι τρέμανε από τον φόβο και άλλοι τα'χανε εντελώς χαμένα."



Στην ερώτησή μας γιατί τους ρίχνανε στην Τρύπα και δεν τους εκτελούσαν, απάντησε : "...απλούστατα, για να μην μπαίνουν στο κόπο να ανοίγουν κάθε μέρα 5-10 λάκκους, που κάποτε ίσως να αποκαλύπτονταν, ενώ μέσα σ'αυτό το χάος που τους έριχναν, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί ίχνος απ' αυτούς.

Την τρύπα αυτή τους την υπέδειξε ένας γύφτος, ο γυφτο-Σταύρος, που είχε εδώ παρακάτω εργαστήριο που έφτιαχνε τσαπιά και άλλα σκαπτικά εργαλεία. Αυτός συνεργάζονταν με τους Αντάρτες που κουβαλούσανε από μακριά ομήρους με προορισμό την ...Τρύπα και κάθε φορά που δεν την βρίσκανε, τους πήγαινε ο ίδιος, γιατί , από την πυκνή βλάστηση ήταν αδύνατο να την βρουν, όσοι δεν ήξεραν την περιοχή.
Ο γυφτο-Σταύρος, σαν αποζημίωση έπαιρνε ρούχα και παπούτσια από τους μελλοθάνατους, που πριν τους ξεγύμνωναν όπως τους γέννησε η μάνα τους...

"...Κόντευε απόβραδο, όταν φέρανε στην Τρύπα άλλα 8 άτομα. Φαίνεται ότι ερχόντουσαν από πολύ μακριά για να φτάσουν εκείνη την ώρα. Αφού τα ξεγυμνώσανε όλα και ο γυφτο-Σταύρος πήρε το μερίδιό του, το κουστούμι ενός από τους 8, τους πετάξανε στα γρήγορα γιατί νύχτωνε και είχαν δρόμο να κάνουν. Φύγανε αμέσως χωρίς αυτή τη φορά να κάνουνε έλεγχο, όπως κάνανε πάντα για να βεβαιώνονται αν όλοι είχαν πέσει στο χάος.

Ένας όμως από αυτούς που αν θυμάμαι καλά, τον λέγανε Μήτρο και ήτανε από το Μαχαλά Ξηρομέρου, ο αδελφός του ήταν παπάς, για καλή του τύχη, το πέσιμό του το ανέκοψε ένας κορμός δέντρου και πιάστηκε απ'αυτόν, ακριβώς στο χείλος του χάους. Εκεί περίμενε μέχρι να φύγουν οι εκτελεστές του. Τα κατάφερε και έφτασε μέχρι απάνω και απομακρύνθηκε αρκετά από την απέναντι όμως μεριά, από εκείνη που τους είχαν φέρει. Αφού προχώρησε κάμποσο και έφτασε σε μια στάνη έξω από το μικρό χωριό Αργιάδα, κρύφτηκε μέσα σε κάτι λιθάρια, έτσι γυμνός όπως ήταν.

Μια θεια μου, που είχε βγει να μαζέψει τα γίδια και πέρασε από κοντά του, την είδε, της φώναξε και της είπε τι ακριβώς συνέβη. Γύρισε τότε η θειά μου τρομαγμένη στη στάνη και το λέει στον άντρα της. Εκείνος έτρεξε αμέσως και τον βρήκε. Ήταν σε άσχημη ψυχική κατάσταση.

Παρακαλώντας λέει στον θείο μου :

- Αν πέρασες και εσύ από κολυμβήθρα με γλυτώνεις, αν θέλεις αδελφέ μου.

- Μην φοβάσαι, τον καθησύχασε ο θείος μου θα σε γλυτώσω.

Του πήγε ρούχα και αργά το βράδυ τον πήγε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά κάτω στο ποτάμι. Εκεί έμεινε 7 ημέρες και εγώ του πήγαινα κάθε μέρα φαγητό. Μετά από δω ο θειος μου κατάφερε να τον φυγαδεύσει στην Κόπρενα και από κει με καΐκι κατέφυγε, με τον ΕΔΕΣ, στην Κέρκυρα και έτσι γλύτωσε. Αργότερα κατά το 2ο αντάρτικο, επέστρεψε ο Μήτρος εδώ και βρήκε το γυφτο-Σταύρο στο εργαστήρι του, φορούσε το κουστούμι του, αυτό που του είχαν πάρει πριν τον ρίξουν στην Τρύπα. Το ξύλο που έφαγε..."

Ο Θεός ας αναπαύσει τις ψυχές των...