Του Νίκου Λυγερού
Η ελληνοαμερικανική συνάντηση κλείνει ένα κύκλο επαφών με ξένα κράτη για το θέμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Όλες οι χώρες που είναι γύρω μας, όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, γνωρίζουν ότι θα θεσπίσουμε την ελληνική ΑΟΖ και ότι έχουμε βρει τεράστια κοιτάσματα ειδικά για το φυσικό αέριο που μπορούν μαζί με τα κοιτάσματα της Κύπρου να τροφοδοτήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και κατά συνέπεια να της επιτρέψουν την απεξάρτησή της από την αποκλειστικότητα της Ρωσίας και του Αζερμπαϊτζάν. Σε αυτό το επίπεδο, όταν γίνεται επίσημα συζήτηση για το θέμα των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στην ελληνική ΑΟΖ, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν μιλούμε απλώς για μια ενημέρωση και ένα θετικό βήμα. Διότι μέσω της Noble, οι ΗΠΑ εμπλέκονται άμεσα με το οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ και ξέρουν με ακρίβεια για το μέγεθος των αποθεμάτων, άρα δεν έχουν ανάγκη από κανένα για να πεισθούν. Απλώς τώρα για όσους είχαν ακόμα φοβίες, μπορούν να δουν πια τη θετικότητα των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ για το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ αφού μόνο αυτή επιτρέπει την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων. Μερικοί θα το πουν άδεια, άλλοι πράσινο φως, κι άλλοι πρωτοβουλία. Επί του πρακτέου όμως δεν έχει καμία σημασία. Η ουσία είναι μια. Η ελληνική ΑΟΖ αποκτά μία οντότητα και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Δεν είναι πια μια μικρή υπόθεση και τώρα αναδεικνύεται το γεγονός ότι πρόκειται για μια υψηλή στρατηγική με διεθνή εμβέλεια. Κατά συνέπεια αυτό που θέλει ο ελληνικός λαός γίνεται μία πραγματικότητα και δεν μπορεί πια ο ραγιαδισμός να την αμφισβητεί με τα αντανακλαστικά του παρελθόντος. Όσο για αυτούς που έχουν επιφυλάξεις, τώρα μπορούν να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα όχι μόνο ενημερώνει, αλλά διεκδικεί τα δικαιώματά της σε διεθνές επίπεδο και δεν αρκείται σε μια εσωτερική κατανάλωση των πραγμάτων που δεν οδηγούν σε τίποτα. Εδώ η ελληνική ΑΟΖ έχει γίνει επιχείρημα ανάπτυξης και αξιοποίησης.