Πρεπει οι Έλληνες να ομιλούν και πάλι την αρχαία ελληνική γλώσσα;

Μπορούν οι Έλληνες να ομιλούν και πάλι την αρχαία ελληνική γλώσσα;-------Η αρχαία ελληνική γλώσσα, η οποία δεν είναι καθόλου αρχαία, είναι μια αληθινή ολοζώντανη γλώσσα, είναι η γλώσσα των προγόνων μας, είναι ο κώδικας με τον οποίο σκεφτόντουσαν και ομιλούσαν, είναι ο τρόπος έκφρασης τους.


Σήμερα μιλάμε την ελληνική γλώσσα, ίσως να φαίνεται κάτι διαφορετικό δε παύει όμως να είναι παρόμοια με την αρχαία ελληνική.

Γιατί όμως χρειάστηκε να διαφοροποιήσουμε την αρχική γλώσσα, γιατί δεν έπρεπε να μιλάμε όπως οι πρόγονοί μας;

Γιατί να μην μπορούμε με μια ανάγνωση ενός κειμένου του Αριστοτέλη ή του Πλάτωνα να καταλάβουμε τι γράφουν;

Γιατί πρέπει να φτάσει ένα παιδί στο Λύκειο για να μάθει αρχαία ελληνικά και να μην ξεκινήσει από το δημοτικό;

Γιατί τελικά ενώ όλοι την διδάσκονται, κανείς δε μπορεί να την μιλήσει;

Αυτά τα ερωτήματα έχουν απάντηση, ίσως φταίει η αδράνεια η δική μας, ίσως δε μας αρέσει να σκεφτόμαστε πολύ, ίσως να μη θέλουμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω και μας αρέσει η εύκολη λύση.



Η ομάδα στο Facebook «θέλω να επανέλθει η αρχαία ελληνική γλώσσα ως πρώτη γλώσσα των Ελλήνων» https://www.facebook.com/groups/305165101542/ προωθεί την ιδέα, ώστε η αρχαία ελληνική να γίνει και πάλι ο κώδικας ομιλίας των Ελλήνων.   http://www.cretanews.gr/2014/04/blog-post_8763.html

Πώς θα είναι ο κοσμος μας σε...100 χρόνια από σήμερα;

Πώς θα είναι άραγε όλα σε...100 χρόνια από σήμερα;

Παρατηρώντας την εντυπωσιακή άνεση με την οποία μικρά παιδιά χειρίζονται τα νέα τεχνολογικά μέσα και την ταχύτητα με την οποία τα μέσα αυτά εξελίσσονται αντιλαμβανόμαστε μόνο μέρος την συνολικής εικόνας του πώς θα είναι ο κόσμος σε 100 χρόνια από σήμερα. Ποιος μπορεί πραγματικά, όμως, να ξέρει; Κανένας πραγματικά, είναι η πιο λογική απάντηση...

Όμως πολύ-πολύ κοντά σε τέτοιες προβλέψεις βρίσκονται έγκριτοι επιστήμονες (φυσικοί, βιολόγοι, κοινωνιολόγοι) που ασχολούνται με την εξέλιξη της κοινωνίας, της ανθρώπινης ζωής και της γης γενικότερα, βασιζόμενοι αποκλειστικά σε επιστημονικά δεδομένα. Σύμφωνα με δικά τους δημοσιεύματα, σε επιστημονικά περιοδικά, δείτε πώς μπορεί να είναι ο κόσμος σε 100 χρόνια από σήμερα.

Ενσωματωμένοι υπολογιστές

Θεωρήστε δεδομένο, σύμφωνα με τους μελλοντολόγους Ian Pearson και Patrick Tucker, ότι μέχρι το 2050 στο ανθρώπινο σώμα θα υπάρχουν ενσωματωμένοι υπολογιστές, τουλάχιστον σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και μέχρι το 2075 οι περισσότεροι κάτοικοι του αναπτυγμένου κόσμου θα έχουν κάποια μορφή «μηχανής» ενσωματωμένη στους εγκεφάλους τους προκειμένου να λειτουργούν ταχύτερα και να μοιράζονται σκέψεις σε μορφή... αρχείων.

Υπεράνθρωπες ιδιοφυΐες

Η εξέλιξη της γενετικής και της ρομποτικής μηχανικής θα δημιουργήσει ανθρώπους ιδιοφυΐες που θα ζουν αιώνια. Σας ακούγεται υπερβολικό; Είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει η δυνατότητα να επηρεάζονται ηλεκτρικά νευρώνες του εγκεφάλου για να αυξάνεται η νοημοσύνη του ανθρώπου, ενώ με την βοήθεια της γενετικής το ανθρώπινο σώμα θα μπορεί να συντηρείται για πολλά-πολλά χρόνια. Έτσι, ο θάνατος θα αποτελεί πλέον... επιλογή.

Επικοινωνία μέσω διαβίβασης σκέψης

Η μετάδοση σκέψης, καθώς και άλλες μορφές «ενίσχυσης» του ανθρώπινου εγκεφάλου, θεωρείται δεδομένη από τους επιστήμονες. Λένε, μάλιστα, ότι θα γίνεται τόσο απλά όσο όταν αποθηκεύουμε αρχεία σε ένα memory stick και τα μεταφέρουμε σε έναν άλλον υπολογιστή. Ονομάζουν την διαδικασία αυτήν «συνθετική τηλεπάθεια» και μεταφράζουν την «επικοινωνία» ως ηλεκτρικά σήματα -όχι λέξεις.

Ένα παγκόσμιο νόμισμα

Σύμφωνα με τους μελλοντολόγους είναι πάρα πολύ πιθανό να δημιουργηθεί ένα ηλεκτρονικό νόμισμα το οποίο θα μπορεί να χρησιμοποιείται οπουδήποτε. Λένε, μάλιστα, ότι λίγα θα είναι τα τοπικά νομίσματα μέχρι τα μέσα του αιώνα, ενώ σταδιακά θα εξαλειφθούν και αυτά.

Πυρηνική τήξη και εναλλακτικές μορφές ενέργειας

Πυρηνική τήξη συμβαίνει όταν ελαφριοί «πυρήνες» (π.χ. ισότοπα υδρογόνου) ενώνονται σε βαρύτερους με ταυτόχρονη απελευθέρωση ενέργειας (τέτοιες αντιδράσεις συμβαίνουν συνέχεια στον Ήλιο, αλλά και σε θερμοπυρηνικούς αντιδραστήρες). Προς το παρόν τέτοιοι θερμοπυρηνικοί αντιδραστήρες (όπως ένας στο Πρίνστον των Η.Π.Α.) βρίσκονται σε πειραματικό στάδιο, οπότε δε μπορούμε ακόμα να γνωρίζουμε πότε και με ποιον τρόπο θα προσφέρουν εκμεταλλεύσιμα ποσά ενέργειας. Αυτό που θεωρούν, όμως, οι επιστήμονες πιθανό είναι ότι θα αυξηθούν τρομερά οι δυνατότητες που θα μας δίνουν η ηλιακή ενέργεια και το αέριο από σχιστόλιθο.

Θα υπάρξουν τρεις μόνο γλώσσες στον κόσμο: Αγγλικά, Ισπανικά και Μανταρίνικα (Κινέζικα)

Η τάση είναι αυτή και σύμφωνα με τους επιστήμονες μελλοντολόγους οι υπόλοιπες γλώσσες δεν έχουν καμία ελπίδα να επιβιώσουν στον χρόνο. Δεν είναι τυχαίο, λένε, ότι πολλές γλώσσες μειονοτήτων έχουν ήδη εξαφανιστεί, ενώ το γεγονός ότι όλοι οι μορφωμένοι του πλανήτη μιλάνε τουλάχιστον μία από τις παραπάνω γλώσσες θα βοηθήσει προς αυτή την οδό.

Το ταξίδι στο διάστημα θα είναι παιχνιδάκι

Σε αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι μελλοντολόγοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι στο διάστημα θα δημιουργηθούν νέα τουριστικά θέρετρα, αν και δύσκολα θα μπορούν να βρεθούν σε αυτά οι λιγότεροι ευκατάστατοι.

Οι έρημοι θα γίνουν τροπικά δάση

Πολύ πιθανό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αφού ήδη πρωτοπόρες ομάδες αρχιτεκτόνων και μηχανικών, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σχεδιάζουν την δημιουργία τεράστιων θερμοκηπίων σε ερήμους, όπως η Σαχάρα, προκειμένου, με την χρήση νέων τεχνολογιών, να παραχθεί τροφή, ενέργεια και νερό. Στα θερμοκήπια αυτά θα χρησιμοποιείται θαλασσινό νερό, το οποίο θα μετατρέπεται σε πόσιμο, και έτσι θα δημιουργηθούν καλλιέργειες. Στις δοκιμαστικές εγκαταστάσεις του Sahara Forest Project, που λειτουργούν ήδη πιλοτικά στο Κατάρ αυτή τη στιγμή παράγονται μαρούλια, πιπεριές, αγγούρια και ντομάτες. Επιπλέον, στην ίδια περιοχή πρόκειται τα επόμενα χρόνια να δημιουργηθεί ένα τεράστιο πάρκο ηλιακών συλλεκτών που θα μπορούσε να τροφοδοτεί με ρεύμα ολόκληρη την Ευρώπη.

Πηγή τροφής οι ωκεανοί

Από τις πιο βέβαιες εξελίξεις του μέλλοντος είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, καθώς αν ο παγκόσμιος πληθυσμός συνεχίσει να αυξάνεται με τους ίδιους ρυθμούς θα φτάσει τα δέκα δισεκατομμύρια. Αυτό που δεν θα φτάνει, όμως, θα είναι η τροφή. Έτσι, στους ωκεανούς θα εκτρέφονται ψάρια, ενώ μέσω των φυκιών, που θα τροποποιούνται γενετικά για να απελευθερώνουν φρέσκο νερό, θα «ποτίζονται» οι πληθυσμοί που θα διψούν. Ήδη η γεωργία φυκιών εξετάζεται ως πηγή ανανεώσιμης ενέργειας.

Θα μπορούμε να ελέγξουμε τον καιρό

Τουλάχιστον θα επιχειρήσουμε να το κάνουμε, λένε οι επιστήμονες, οι οποίοι είναι βέβαιοι ότι θα αναπτυχθεί σχετική τεχνολογία που θα κατευθύνει ανεμοστρόβιλους, θα προκαλεί βροχή κ.ο.κ. Άλλωστε, εξαιτίας των έντονων κλιματικών αλλαγών τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες έρευνες διεξάγονται προκειμένου να κατανοηθεί καλύτερα πώς «λειτουργεί» ο καιρός. Επειδή, όμως, τα τεχνολογικά μέσα για να ελέγχεται ο καιρός θα είναι αρκετά ακριβά, το πιθανότερο είναι ότι θα επιστρατεύονται μόνο όταν θα χρειάζεται να αποφευχθεί κάποια σοβαρή φυσική καταστροφή.

πηγη

Οι Κυκλάδες είναι Ο Παράδεισος σε όλη τη γη

Huffington Post: «13 λόγοι για τους οποίους οι Κυκλάδες είναι Παράδεισος»

«Ο παράδεισος δεν βρίσκεται σε κάποιο μακρινό, ακριβό νησί του νότιου Ειρηνικού, αλλά στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι. Τα νησιά των Κυκλάδων συνδυάζουν μια φανταστική μίξη από πολιτισμό, ιστορία, κουζίνα και φυσική ομορφιά που ανταγωνίζεται οποιοδήποτε εξωτικό νησί σε όλη τη γη».
Έτσι ξεκινάει το άρθρο της πολύ δημοφιλούς ηλεκτρονικής εφημερίδας των ΗΠΑ, της Huffington Post, με τίτλο «13 λόγοι για τους οποίους οι Κυκλάδες είναι, βασικά, Παράδεισος».
Τους 13 αυτούς λόγους, οι Έλληνες τους ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα…
1. Τα ξενοδοχεία είναι φανταστικά. Για όλα τα γούστα, για όλα τα πορτοφόλια, η θέα και οι υπηρεσίες τους ικανοποιούν όλους.

2. Οι παραλίες βγαίνουν σε κόκκινο… «Είναι σαν να πηγαίνεις σε παραλία, αλλά στον Άρη», αναφέρεται χαρακτηριστικά, εννοώντας φυσικά την Κόκκινη Παραλία στη Σαντορίνη.

  3. … Και σε λευκό. Εδώ ο συντάκτης εκφράζει τον θαυμασμό του για την παραλία του Σαρακίνικου, στη Μύλο, που την παρομοιάζει με τη σελήνη.

 4. Το υπέροχο γαλάζιο. «Οι Κυκλάδες έχουν έχουν μακρές, αμμώδεις παραλίες όπως στην Καραϊβική. Οι καλύτερες βρίσκονται κάτω από βράχια, μακριά από τον πολύ κόσμο και όσοι τις ανακαλύπτουν ανταμείβονται με τα καλύτερα τιρκουάζ νερά του Αιγαίου».

 5. Οι εκκλησίες είναι υπέροχες. «Αναμφίβολα πανέμορφες, σε όρους τέχνης και αρχιτεκτονικής, αλλά και το γεγονός ότι συνήθως είναι χτισμένες σε απομονωμένους λόγους ατενίζοντας τη θάλασσα, τις κάνει απίστευτες».

 6. Φρέσκα θαλασσινά παντού. Τα σχόλια περιττεύουν…

 7. Και εκπληκτικά εύγευστα κρασιά.

 8. Θέα που κόβει την ανάσα… παντού.

 9. Αρχαία μνημεία. Λιγότερο δημοφιλή και όχι τόσο καλά διατηρημένα όπως στην ηπερωτική Ελλάδα και την Κρήτη, τα αρχαία των Κυκλάδων αξίζουν όμως να αποτελούν μια κατηγορία από μόνα τους. Ο συντάκτης της Huffington ξεχωρίζει τους λέοντες της Δήλου και την Πορτάρα της Νάξου.

 10. Τα χωριά αποτελούν τον ορισμό της ηρεμίας. «Η πραγματική ουσία των Κυκλάδων είναι τα χωριά τους, όπου δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο εκτός από το να τρως, να διαβάζεις, να κολυμπάς και να κουβεντιάζεις. Δηλαδή τέλεια».

11. Ακόμα και τα ναυάγια είναι όμορφα. «Δεν είναι εύκολο να μετατρέψεις κάτι τόσο καταστροφικό, όπως ένα ναυάγιο, σε μια φανταστική προσθήκη στο τοπίο, αλλά στις Κυκλάδες αυτό συμβαίνει».

 12. Όχι αμάξια. «Οκ, υπάρχουν αυτοκίνητα, αλλά κυρίως στις Κυκλάδες θα δείτε μηχανάκια, μοτοποδήλατα, καραβάκια αλλά και… γαϊδούρια, ως μέσα μεταφοράς»!

 13. Υπάρχουν περισσότερα από 200 νησιά για εξερεύνηση!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ζεολιθικές εξελίξεις

Του Νίκου Λυγερού

Ζεολιθικές εξελίξεις βλέπουμε σε όλη την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Αντιλαμβανόμαστε, όμως, ότι η ιδιότητά του να καταπολεμά το δάκο με αποτελεσματικότητα δεν είναι ακόμα ευρύτερα γνωστή και περιοχές που έχουν μεγάλη πιθανότητα να προσβληθούν λόγω ωρίμανσης της ελιάς πρέπει να ενημερωθούν εγκαίρως, για να μην υποστούν τις καταστροφές προηγούμενων ετών. Διότι όταν υπάρχει λύση σ’ ένα πρόβλημα που μαστιγώνει τους ελαιοπαραγωγούς είναι απαραίτητο να μην εφαρμόζεται από τους αρμόδιους φορείς. Οι κεντρικές αποφάσεις που πάντα καθυστερούν, διότι θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι ένας ενιαίος χώρος όσον αφορά στην μετεωρολογία, πρέπει να συνειδητοποιήσουν το κόστος που θα έχουν όταν οι ελαιοπαραγωγοί μάθουν ότι δεν προώθησαν μια οικονομική λύση που είναι αποτελεσματική. Επίσης, καθώς η Ελλάδα έχει από τα καλύτερα ελαιόλαδα του κόσμου με αναγνωρισιμότητα δεν μπορεί να αποδέχεται παθητικά την καταστροφή της πρώτης ύλης. Επιπλέον, αν υπολογίσουμε την προστιθέμενη αξία που επιτρέπει η χρήση του ζεόλιθου, αφού η διαδικασία δίνει τη δυνατότητα να παραχθεί όχι μόνο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο αλλά και ζεόλαδο που έχει τις προδιαγραφές ultra Premium. Στη συνέχεια, θα μπορέσουμε μάλιστα να αναδείξουμε και την κατηγορία zeo ultra Premium που θα εξασφαλίζει μια ποιότητα που δεν υπήρχε, αφού η ελιά θα προστατεύεται από τον δάκο βέβαια, αλλά θα έχει ταυτόχρονα καθαριστεί από στοιχεία, όπως είναι τα βαρέα μέταλλα, οι τοξίνες και οι ελεύθερες ρίζες. Είναι σημαντικότατο, λοιπόν, να προσπαθήσει ο καθένας μας να βοηθήσει τους ελαιοπαραγωγούς που γνωρίζει, ενημερώνοντας τους ότι υπάρχει μια ποιοτική λύση σ’ ένα δύσκολο πρόβλημα που έχει επιπτώσεις σε εθνικό επίπεδο, αφού το ελαιόλαδο μας αντιπροσωπεύει από την Αρχαιότητα με διαχρονικό τρόπο.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=15195&l=gr

Ο ζεόλιθος ενάντια στον περονόσπορο

Του Νίκου Λυγερού

Όπως έχει ήδη καταγραφεί, ο ζεόλιθος καταπολεμά αποτελεσματικά τον δάκο, που κατασπαράζει τις ελιές, αλλά και τον νηματώδη σκώληκα, που καταστρέφει θερμοκήπια. Πρόσφατα, μέσω του Γιώργου Ανδριανάκου, μάθαμε και για τις πρακτικές εφαρμογές του ζεόλιθου για την καταπολέμηση του περονόσπορου. Έτσι τώρα γνωρίζουμε, και μάλιστα σε πρακτικό επίπεδο, ότι ο ζεόλιθος λειτουργεί αρνητικά για τον περονόσπορο. Αυτό γίνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος γίνεται με την επικάλυψη των φύλλων και των βλαστών, αφού έτσι δημιουργείται μια ανώμαλη επιφάνεια που δεν είναι αρεστή στον περονόσπορο. Ο δεύτερος τρόπος προέρχεται από την ιδιότητα του ζεόλιθου να απορροφά τις οσμές. Έτσι, αν ο περονόσπορος ανέβει στο φυτό δεν γίνεται γονιμοποίηση λόγω απουσίας φερορμόνων, αφού είναι οσμές. Ο τρίτος τρόπος είναι η αφυδάτωση των αυγών, αν έχει γίνει ήδη η γονιμοποίηση. Παράλληλα, αν η καλλιέργεια είναι σε θερμοκήπια το ψέκασμα της εσωτερικής επιφάνειας είναι μια καλή πρακτική, αφού η υγρασία μπορεί να είναι γεμάτη περονόσπορο. Και αυτή η δράση επιτρέπει τον καθαρισμό του.

Ο περονόσπορος της πατάτας

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=15120&l=gr

Το ΠΡΩΤΟ προαποφασισμένο αποτέλεσμα αγώνα πάλης

Ακόμα και οι αρχαίοι Έλληνες έστηναν αγώνες!

Βρετανοί ιστορικοί στο King' s College, στο Λονδίνο, αποκρυπτογράφησαν πρόσφατα έναν Eλληνικό πάπυρο που είχε ανακαλυφθεί πριν από έναν αιώνα, και αποδείχθηκε ότι το αποτέλεσμα αγώνα πάλης ανάμεσα σε δύο εφήβους ήταν προαποφασισμένο.
Το αρχαιοελληνικό συμβόλαιο ανακαλύφθηκε στην αιγυπτιακή πόλη Οξύρυγχο, όπου ζούσαν πολλοί Έλληνες στην αρχαιότητα. Ο πάπυρος  τοποθετείται γύρω στα 267 π.Χ και έχει συνταχθεί ανάμεσα στον πατέρα ενός παλαιστή με το όνομα Νικάδηνος και τον προπονητή του αντιπάλου του, Δημήτριου.
Οι δύο νεαροί επρόκειτο να παλέψουν στους τελικούς των 138ων "Μεγάλων Αντινοείων", οι οποίοι ήταν πολύ σημαντικοί αγώνες κατά τη διάρκεια θρησκευτικού φεστιβάλ στην αρχαία Αίγυπτο.
Σύμφωνα με το συμβόλαιο, ο Δημήτριος έπρεπε "κατά τη διάρκεια του αγώνα να πέσει τρεις φορές και να παραδοθεί στο τέλος" και σε αντάλλαγμα θα λάμβανε "τρεις χιλιάδες οκτακόσιες δραχμές σε ασημένια νομίσματα".
Η έγγραφη αρχαία δωροδοκία περιελάμβανε επίσης μία πρόταση σύμφωνα με την οποία ο Δημήτριος, θα έπαιρνε τα χρήματά του ακόμη και αν οι κριτές ανακάλυπταν ότι ο αγώνας ήταν στημένος και αρνούνταν να στέψουν τον Νικάδηνο νικητή.
Την ίδια στιγμή βέβαια, μέσω του εγγράφου, ο πατέρας του Νικάδηνου εξασφάλιζε ότι αν ο Δημήτριος έκανε πίσω στη συμφωνία και τελικά κέρδιζε τον αγώνα, οι δικοί του προπονητές θα έπρεπε να αποζημιώσουν τον γιο του με ένα τεράστιο χρηματικό ποσό.
Ο καθηγητής Dominic Rathbone ο οποίος μετέφρασε τον αρχαίο πάπυρο μιλώντας στο Live Science  ανέφερε: 
"οι αρχαίοι συνήθιζαν αυτές τις δωροδοκίες για να μειώσουν τη χασούρα τους, καθώς η προπόνηση των αθλητών στοίχιζε πολύ και δεν υπήρχαν βραβεία για τους δεύτερους".

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/04/akoma-kai-oi-arxaioi-ellhnes-esthnan-agwnes.html

Η ΣΦΙΓΓΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Η σφίγγα ήταν ανάθημα των Ναξίων στους Δελφους και δέσποζε στο ιερό του Απόλλωνα, πάνω σε ιωνικό κίονα ύψους 12,10 μ..

Η μυθική μορφή, σύμβολο χθόνιας θεότητας και ουράνιας εξουσίας, παριστάνεται με σώμα και πόδια λιονταριού, με στήθος και φτερά πτηνού και κεφάλι κόρης. Τα μαλλιά της είναι μακριά, δένονται με ταινία στο μέτωπο και πέφτουν σε επιμελημένους βοστρύχους, ενώ το πρόσωπό της με τη δαιμονική έκφραση ζωντανεύει με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια και το δειλό χαμόγελο, το τυπικό για την εποχή «αρχαϊκό μειδίαμα».

Οι λεπτομέρειες της ανατομίας και τα διακοσμητικά στοιχεία στο στήθος και στα φτερά δηλώνονταν με εγχαράξεις και με χρώμα.Το έργο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ναξιακής γλυπτικής στην περίοδο της ακμής της, τον 6ο αι. π.Χ.

Στη βάση της σφίγγας χαράχθηκε το 328-327 π.Χ. ψήφισμα των Δελφών, με το οποίο δινόταν στους Ναξίους το δικαίωμα της προμαντείας, δηλαδή το δικαίωμα να προηγούνται κατά τη λήψη χρησμών από το μαντείο των Δελφών.
Επιγραφή: ΔΕΛΦΟΙ ΑΠΕΔΩΚΑΝ ΝΑΞΙΟΙΣ ΤΑΝ ΠΡΟΜΑΝΤΗΙΑΝ ΚΑΤΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΧΟΝΤΟΣΘΕΟΛΥΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΟΝΤΟΣ ΕΠΙΓΕΝΕΟΣ

Στοιχεία εκθέματος

Χρονολόγηση: Αρχαϊκή περίοδος, 560 π.Χ.

Τόπος Εύρεσης: Δελφοί, Ιερό του Απόλλωνα Διαστάσεις: ύψος: 2,92 μ.

Υλικό: Ναξιώτικο μάρμαρο

ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ-ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ -ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ.--

Από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος δεν έπαψε να παρανομιάζει τον διπλανό του, να του προσάπτει κάποιο σκωπτικό ή άλλο χαρακτηρισμό που σιγά σιγά καθιερωνόταν και επικρατούσε.----
Εισαγωγικά θα σχολιάσω τρία παραδείγματα από την αρχαία Ελλάδα.-----
Ο Πλάτωνας, ο κορυφαίος Έλληνας φιλόσοφος, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Αθήνας, ήταν το παρανόμι (παρατσούκλι) του Αριστοκλή, γιου του Αρίστωνα και της Περιεκτιόνης. Κάποιος παιδοτρίβης (γυμναστής) τού έδωσε το όνομα αυτό επειδή ο νέος είχε ευρύ στέρνο και πλατύ μέτωπο. Με την πάροδο του χρόνου ο Αριστοκλής έγινε γνωστός με το παρανόμι του.
Άλλο παράδειγμα είναι ο Οιδίποδας, ο μυθικός βασιλιάς των Θηβών, γνωστός από τις ομώνυμες τραγωδίες του Σοφοκλή. Οι γονείς του, Λάιος και Ιοκάστη, δεν του έδωσαν καν όνομα αφού ο Λάιος έδεσε τα πόδια του βρέφους με λουρί και το παρέδωσε σε έμπιστο υπηρέτη για να το εγκαταλείψει στον Κιθαιρώνα. Το βρήκε ωστόσο βοσκός και το έφερε στον Πόλυβο, βασιλιά της Κορίνθου, που το υιοθέτησε. Δεν ξέρομε αν ήταν ο βασιλιάς, η βασίλισσα ή κάποιος άλλος που του έδωσε το όνομα Οιδίποδας (οίδημα + πους = πρήξιμο + πόδας) επειδή τα πόδια του βρέφους ήταν πρησμένα από την κακοποίηση.
Η περίφημη εταίρα της Αθήνας η Φρύνη είναι επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το αληθινό της όνομα ήταν Μνησαρέτη και καταγόταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας. Το παρανόμι Φρύνη προέρχεται από τη λέξη φρύνη (και φρύνος), είδος βατράχου (αφορδακού!) με ωχρό χρώμα. Από τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη μαθαίνομε ότι και άλλες Αθηναίες εταίρες πήραν το όνομα αυτό από την απόχρωση της επιδερμίδας.
Γενικά τα παρανόμια αντικατοπτρίζουν, μπορεί να πει κανείς, μια κοινωνία, απεικονίζουν χαρακτήρες, παραπέμπουν σε επαγγέλματα, κτλ.
Η μελέτη τους έχει ιδιαίτερο λαογραφικό και εθνολογικό ενδιαφέρον.

Δουμανάς< ΝτοΟμανός < ντουμάνι από το Τουρκικό duman = καπνός
Δραγούτσος από τη λόγια αποκατάσταση. Τραγούτσος < Δραγούτσος < τράγος + τσο = το παιδί του τράγου.
Καζιάκος. Κακάμης. Κανιούρας από το κάνα ή κάνια (αδύνατα ή στραβό πόδια) + την μεγεθυντική κατάληξη ούρα, όπως λάσπη λασπούρα. Κανιούρας = ο στραβοκάνης ή στραβοκάνα = στραβοπόδαρος (βλ. στο Ετυμολογικό Λεξικό του Ανδριώτη το σχετικό λήμμα Καρακάνης = μαυροπόδαρος).
Καραβέλας < Γκαραβέλας < πουλί γκαραβέλι, που έρχεται στην περιοχή το Χειμώνα.
Κοκκάλης ο κοκκαλιάρης.
Κουλοχέρης: με κομμένο το χέριΜακρυσιγγούνας: με μακριά σεγγούνα.
Μανίκας < μανίκι ή < αυτός που έκοψε ή πάτησε μανίκι, το μανίκωσε δηλ. το έσκασε, έφυγε.
Μπαντής < bantito (ισπανικό) = επαναστότης.
Μπούτσικας < βυζαντινό Μπαμπουτσικάριος: φόβητρο για τα παιδιά ή < μπουτσικάρι = το παχουλό παιδί
Παλιόπουλος < Πλιάτσικο = λεΙα. αλβ. placke. Σλαβ. pljatska.
Σβώλος < αρχαία λέξη ασβόλη = καπνιά.
Τρίμμης: ο μικρός σαν το τρίμμα του ψωμιού.
Τσιατσός. Τσιόμαλος. Τσιούμας < Τσιούμα στα βλάχικα σημαίνει κεφάλι, ενώ στο τοπικό ιδίωμα το κεφάλι το λένε τσιούμπα στα τουρκ. COMAK = το ρόπαλο, με το οποίο κτυπούν το σιτάρι επάνω στην πέτρα (τσούμα) και κατασκευάζουν το μπλουγούρι
Χαντούμης: ο ευνοούχος, ο ψυχρός στις γυναίκες, ή από το τουρκ. HADIMS = ο κρημνίζων, ο ανατρέπων.

Ο πατέρας της επιστημονικής ιατρικής

 

Ο Αλκµαίων ο Κροτωνιάτης, ήταν γιος του Πειρίθου και μαθητής του Πυθαγόρα. Η περίοδος της μεγάλης ακμής του συμπίπτει µε το τέλος του 6ου και τις αρχές του 5ου αιώνα πχ, στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας. 

 

Υπήρξε μεγάλος γιατρός φυσικός, φιλόσοφος και θεωρείται πατέρας της επιστημονικής ιατρικής, αφού πρώτος ασχολήθηκεµε την πειραματική έρευνα και την χειρουργική στο ανθρώπινο σώμα...

 

Ήταν εξάλλου ένας από τους πρώτους αρχαίους Έλληνες που «υποψιάστηκε» και μίλησε για την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής, κάτι βέβαια που λίγους αιώνες αργότερα θα αποδείκνυε περίτρανα ο Θεάνθρωπος Χριστός.

 

Ο Αλκμαίων είναι ο πρώτος που αναγνώρισε τον εγκέφαλο ως κεντρικό όργανο με το οποίο συνδέονται όλες οι αισθήσεις. Η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και στα ζώα είναι πως αυτός κατανοεί, ενώ εκείνα απλώς αισθάνονται. 

 

Είναι φανερό πως ο Αλκμαίων είχε πρόθεση να μιλήσει στο βιβλίο του (που ελάχιστα αποσπάσματά του μόνο σώθηκαν) για πράγματα που ανήκουν στον φανερό ανθρώπινο κόσμο και όχι στον αφανή. 

 

Έτσι, η διδασκαλία του περιοριζόταν, καθώς φαίνεται, στην περιοχή της ιατρικής, της φυσιολογίας και της ψυχολογίας. Το ενδιαφέρον του για την ιατρική και τη φυσιολογία τον οδήγησε στη διατύπωση ορισμένων αξιοσημείωτων απόψεων για την υγεία και την αρρώστια: 

 

«Ο Αλκμαίων ισχυρίζεται πως η υγεία είναι η ισονομία των δυνάμεων, το να έχουν δηλαδή ίσα δικαιώματα μέσα στο σώμα το υγρό, το ξηρό, το ψυχρό, το θερμό, το πικρό, το γλυκό και τα λοιπά, η μοναρχία όμως ανάμεσά τους, δηλαδή η μεμονωμένη κυριαρχία ενός από αυτά, δημιουργεί την αρρώστια. Η υγεία όμως είναι η συμμετρική ανάμιξη των ποιοτήτων». 

 

Το ζωντανό σώμα είναι ένα σύστημα που οι βασικές συστατικές δυνάμεις, να και αντίθετες μεταξύ τους, πρέπει να είναι ισότιμες. Όταν αυτές ισορροπούν, το σύστημα λειτουργεί αρμονικά.

 

Η αρμονία διαταράσσεται όταν μια δύναμη αποκτήσει ισχύ πέρα από τα κανονικά μέτρα της. Η δυσαρμονία που τότε προκαλείται είναι η αρρώστια. 

 

Η θεραπεία, λοιπόν, που σημαίνει αποκατάσταση της ισορροπίας, η οποία διαταράχθηκε, συνίσταται στο να επαναφερθεί στην τάξη η δύναμη που καταπάτησε την αρχή των ίσων δικαιωμάτων μέσα στη μικρή «πολιτεία» του σώματος.

 

Ο Αλκμαίων επιχείρησε ακόμα να δώσει μια ορθολογική εξήγηση της φυσιολογικής κόπωσης του ζωντανού οργανισμού και του θανάτου του. 

 

Εξηγούσε την πορεία του σώματος προς τα γηρατειά και τον θάνατο ως συνέπεια μιας σειράς μεταβολών που συμβαίνουν συνεχώς μέσα του.

 

Η γραμμή του βιολογικού χρόνου που διαγράφει κάθε ζωντανός οργανισμός δεν είναι κυκλική και ανακυκλούμενη παρά γραμμική πορεία προς τα εμπρός χωρίς επαναφορά. 

 

Αν τα γηρατειά θα ήταν μια άλλη παιδική ηλικία, οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα θα μπορούσαν να ζουν αιώνια, μια και η πορεία της ζωής τους θα ήταν ένας κύκλος, όπου το τέλος θα αποτελούσε μια νέα αρχή και η ζωή θα επαναλαμβανόταν αιώνια νέα.

 

Καθετί, λοιπόν, που γεννιέται και ζει οδηγείται αναγκαστικά στον θάνατο, γιατί η αρχή εδώ δεν μπορεί να προσαφθεί στο τέλος. 

 

Με ανάλογη επιχειρηματολογία ο φιλόσοφος ήθελε να δείξει πως η ψυχή είναι αθάνατη. Ενώ τα ανθρώπινα σώματα χάνονται, γιατί η πορεία τους είναι γραμμικά πεπερασμένη, τα ουράνια σώματα είναι αθάνατα, γιατί κινούνται με συνεχή, αιώνια πορεία κυκλική. 

 

Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο ήλιος είναι το πιο φανερό παράδειγμα ουράνιου σώματος, που φαίνεται να κινείται με συνεχή και αδιάκοπα ανακυκλούμενη πορεία, εξηγείται ο λόγος του Διογένη Λαέρτιου πως ο Αλκμαίων δίδαξε ότι η ψυχή είναι αθάνατη και η κίνησή της είναι συνεχής σαν του ήλιου.

 

http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1459.html

 

ΑΡΧΑΙΟ ΚΡΑΝΟΣ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ

Τα αρχαία κράνη  δημιουργούνται χρησιμοποιώντας το μέταλλο ή το ξύλο και χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του αρχαίου χρόνου για την προστασια στο κεφάλι του κομιστή κατά τη διάρκεια του πολέμου
Πρωτοεμφανίστηκε τον 8 αι. π.χ. εξελίχτηκε σταδιακά και, έως τα μέσα του 5 α.ι όπου και άρχισε η αντικατάσταση της, αποτέλεσε την δημοφιλέστερη περικεφαλαία πανελλαδικά και χρησιμοποιήθηκε έως το τέλος τον Μηδικών Πολέμων (490 – 479 π.χ.) είναι γνωστό μέχρι σήμερα ως το κατεξοχήν αρχαίο Ελληνικό πολεμικό κράνος. Γνώρισε μεγάλη διάδοση και πέρα από τα γεωγραφικά σύνορα της αρχαίας Ελλάδας.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει, ότι το κράνος αυτό έχει την καταγωγή του από την Κόρινθο. Η τέχνη της κατασκευής του ήταν παρόμοια με την τέχνη κατασκευής μεταλλικών σκευών και απαιτούσε μεγάλη δεξιοτεχνία.

ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ

Ο Δεκαεξαδάκτυλος (Παραμύθι)‏

Του Νίκου Λυγερού

Μια φορά κι ένα καιρό, μια Κυριακή, ένας μικρός μα πάρα πολύ μικρός βρήκε μια σκακιέρα. Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν μόνο ένα κομμάτι ξύλο, αλλά όταν την έπιασε με τα χεράκια του κατάλαβε ότι κάποιος άνθρωπος την είχε φτιάξει γιατί τα τετράγωνα που άλλαζαν συνεχώς χρώμα δεν ήταν κάτι το φυσιολογικό. Τότε άρχισε να τα μετρά αν και βέβαια δυσκολεύτηκε, γιατί μόλις είχε μάθει την αριθμητική, τα κατάφερε και βρήκε το πλήθος του. Έτσι ανακάλυψε τα πρώτα κομμάτια του Χρόνου. Αλλά ήταν μόνος του μπροστά στο κενό γιατί δεν είχε δει τα κομμάτια και τα πιόνια. Ή μάλλον κάποιος τα είχε κλέψει. Έβλεπε ότι κάτι έλειπε από τα σημάδια πάνω στη σκακιέρα, αλλά δεν φαντάστηκε ότι ήταν ένας ολόκληρος ασπρόμαυρος κόσμος που θα μπορούσε να ζήσει πάνω σ’ αυτό το επίπεδο σύμπαν. Δεν είχε μάθει ακόμα για την ξύλινη μνήμη.

http://www.lygeros.org/articles?n=15050&l=gr

Οι ξύλινοι νάνοι

Δεν θέλησε να κοιμηθεί, αλλά ο ύπνος ήταν πιο ισχυρός και στο όνειρό του είδε για πρώτη φορά τους ξύλινους νάνους. Τους έλεγε νάνους, γιατί έμοιαζε με γίγαντα μπροστά τους με το ύψος των δύο ετών. Του θύμισαν το μύθο της γαλαζοαίματης βελανιδιάς με τις πανοπλίες του. Ήταν όλοι έτοιμοι να δώσουν ένα μεγάλο αγώνα. Και οι δεκάξι ήρθαν γύρω του για να γίνει ο μικρός δάσκαλος. Οι ξύλινοι νάνοι μιλούσαν μια μεσαιωνική γλώσσα που είχε βρει μέσα σε παλιά βιβλία της μεγάλης βιβλιοθήκης. Είδε πρώτα ένα ζευγάρι με τον σταυρό κι άλλους τρεις διδύμους, ενώ οι υπόλοιποι ήταν οχτάδυμοι. Έτσι αποφάσισε να δώσει σε κάθε ξύλινο νάνο ένα όνομα. Τότε πρόσεξε τα χαρακτηριστικά τους. Έμοιαζαν αλλά ο καθένας είχε κάτι το διαφορετικό. Ήταν η πρώτη του επαφή με μάχη.

http://www.lygeros.org/articles?n=15051&l=gr

Μετά τη νύχτα

Μετά τη νύχτα ήρθαν οι λευκοί μαχητές. Είχαν πληγές αλλά όλοι του χαμογελούσαν. Όλοι περίμεναν κάτι αλλά δεν ήξερε τι ήθελαν ακριβώς. Τότε άρχισε ο πρώτος διάλογος. Έπρεπε να του μάθουν τις κινήσεις. Έτσι ανέβηκαν στη σκακιέρα ο καθένας με τη σειρά του. Ο πάρα πολύ μικρός γίγαντας μάθαινε κάθε λεπτομέρεια και πρόσεχε κάθε τους λέξη για να μην ξεχάσει τίποτα. Όταν ξαφνικά πήραν ο καθένας τη θέση του κι ανακάλυψε τον στρατό των ξύλινων νάνων. Ήταν όλοι ακίνητοι στις δύο πρώτες σειρές. Παρέμειναν έτσι για αρκετό καιρό έτσι ώστε να αναλύσει τα δεδομένα, τις σχέσεις, τη δομή. Μετά έβαλε ένα καθρέφτη ορθογώνια πάνω στη σκακιέρα, έτσι ώστε να δει πώς φαινόταν οι δικοί του από την αντίπαλη πλευρά. Έσκυψε χωρίς να γονατίσει και κατάλαβε όταν έφτασε στο ύψος του ότι ήταν τρομαχτικοί και τεράστιοι.

http://www.lygeros.org/articles?n=15052&l=gr

Όταν ξαναρχίσαμε

Όταν ξαναρχίσαμε, νιώσαμε μαζί μας την αγάπη του μικρού γίγαντα από τον τρόπο που μας έπιανε και μας τοποθετούσε πάνω στη σκακιέρα. Ήταν σαν να ήξερε από πριν πώς παίζουμε σκάκι. Έπαιζε σαν γέρος ο μικρός γίγαντας και πρόσεχε τον καθένα από εμάς σαν να ήμασταν τα δεκαέξι του δάκτυλα. Μόνο που η σκέψη του ήταν στο δεξί χέρι. Μας έδειξε νέα ανοίγματα που είχε μελετήσει και δεν γνωρίζαμε καν. Κάθε κίνησή μας ήταν μια πράξη του. Ο Χρόνος ήταν μαζί του από την αρχή και το παίξιμό του ήταν ιδιόμορφο. Δεν εξέτασε μόνο τον κόσμο μας αλλά και τη νοόσφαιρα. Έτσι αρχίσαμε τις αποστολές από εκεί που μας είχε αφήσει ο προηγούμενος. Κι έτσι καταλάβαμε όλοι ότι είχαμε βρει τον επόμενο. Η διδασκαλία θα συνέχιζε λοιπόν.

http://www.lygeros.org/articles?n=15053&l=gr

Η πρώτη μάχη

Η πρώτη μάχη θύμισε τις προηγούμενες. Ο μικρός γίγαντας δεν είχε ξεχάσει τίποτα και κοίταζε το μεγάλο αντίπαλο δίχως να φοβάται. Τα χρόνια δεν είχαν σημασία. Η χιλιετία είχε ήδη αρχίσει εδώ και καιρό. Το άνοιγμα του ήταν κλειστό από την αρχή, γιατί ήθελε να κρατήσει κάθε θέση και να μη θυσιάσει άσκοπα κανέναν από τους δικούς μας. Και αντέκρουε κάθε κίνηση του εχθρού σαν να πολεμούσε με τη βαρβαρότητα. Τότε καταλάβαμε ότι δεν έπαιζε με τις ζωές μας γιατί ο σκοπός του ήταν ξεκάθαρος. Δεν θα άφηνε κανένα κατακτητή να καταπατήσει τη γη μας. Όλες οι γραμμές μας ήταν δεσμοί χωρίς δεσμά. Δεν μας ανάγκαζε να αμυνθούμε. Όλα ήταν φυσιολογικά σαν ένας αόρατος μηχανισμός που λειτουργούσε ασταμάτητα κι ακάθεκτα έως το τέλος της αποστολής. Αυτό ήταν. Η μάχη ήταν αποστολή και τίποτα δεν μπορούσε να μας εμποδίσει.

http://www.lygeros.org/articles?n=15054&l=gr

Όταν δεν γονατίσαμε

Όταν δεν γονατίσαμε ακόμα κι απέναντι σε ισχυρότερο εχθρό καταλάβαμε ότι ο μικρός Δάσκαλος δεν θα έπαιζε μόνο πάνω σε μια σκακιέρα, γιατί ο κόσμος ήταν μεγαλύτερος και δεν ήθελε ν’ αφήσει κανέναν απροστάτευτο. Έτσι κάθε νέα μάχη ήταν μια προετοιμασία, όχι για την επόμενη, αλλά για τη συνέχεια. Από τότε είμαστε μαζί του όταν διδάσκει στους μικρούς τους τις τεχνικές, τα τεχνάσματα και τα στρατηγήματα, γιατί ξέρει ότι αυτή η Διδασκαλία είναι απαραίτητη στους μικρούς λαούς, που ζουν σ’ ένα κομμάτι γης, που άλλοι βάρβαροι θέλουν ν’ αρπάξουν εδώ και αιώνες. Γι΄ αυτό το λόγο, αν διαβάσεις αυτό το παραμύθι, μην ξεχάσεις το λαό μας που δημιούργησε τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά και τη στρατηγική γιατί θα σου είμαστε χρήσιμοι για την ανάπτυξη της σκέψης που αγαπά την Ανθρωπότητα.

http://www.lygeros.org/articles?n=15055&l=gr

Tαινία για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα

Ξεκινούν τα γυρίσματα ταινίας για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα

-------Ταινία με θέμα την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στην Ελλάδα γυρίζουν δύο Αμερικανοί σκηνοθέτες, ελληνικής καταγωγής, ο Τζον κι ο Θίοντορ Βούρχες.
Σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας «Πρόμαχος», που είναι συμπαραγωγή Ελλάδας - Αγγλίας - Γαλλίας, μια ομάδα Ελλήνων δικηγόρων ξεκινούν δικαστικό αγώνα για την επιστροφή των περίφημων μνημείων.

Το πρώτο βήμα γίνεται στη Βρετανία, όπου το δικαστήριο ακούει τα επιχειρήματα των μηνυτών, ωστόσο αποφαίνεται ότι δεν μπορεί να εκδικάσει μια υπόθεση του 19ου αιώνα εν έτει 2014. Στη συνέχεια η ομάδα καταφεύγει στο Δικαστήριο της Χάγης.



Το «πράσινο φως» στα γυρίσματα της ταινίας στην Ακρόπολη έδωσε την Τρίτη το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, κάνοντας, πάντως, κάποιες υποδείξεις προς τους δημιουργούς του σεναρίου, που κατά την Α΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων ήταν κάπως απλοϊκό.



Το Συμβούλιο πάντως θεώρησε ότι πρόκειται για μια καλή ευκαιρία ανακίνησης του θέματος, που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τη χώρα μας.



Πηγή: tanea.gr

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Από τον Μικρό Πρίγκιπα στον Άνθρωπο χωρίς όνειρα".

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ.

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΑΝ---------

Στο Βυζάντιο τους κλέφτες, τους δειλούς, τους μέθυσους, τους μοιχούς, τους προδότες και άλλους, είτε ήταν απλοί πολίτες είτε εξέχουσες προσωπικότητες, τους διαπόμπευαν.......

Η διαπόμπευση ήταν περιαγωγή του τιμωρουμένου συνηθως καθισμενου αναποδα σε ενα γαιδαρο....
Η περιαγωγη αυτη λεγονταν και συγυρισμα. Η εκφραση 'θα σε συγυρίσω' σημαινει θα σε διαπομπευσω και οχι 'θα σε τακτοποιησω' οπως πιστευουν οι περισσοτεροι. Στο μεσαιωνα και ιδιαιτερα στην Κρητη λεγονταν και γιβεντισμα (κατα Ανδ. απο το γαλλικο μεσαιωνικο gibet=σταυρος, ενω κατα Ξανθ απο το τουρκικο güvenmek=εξευτελίζω ) πρβλ. γιβεντισμένη
Η διαπόμπευση σε πλατείες και δρόμους ήταν από τα πιο αγαπημένα θεάματα των βυζαντινών.Είναι αυτό που λέμε "είδα τις πομπές σου", και ο χαρακτηρισκος καποιου ως "μπομπή" .
Πράξη πρώτη: Τα ΠροκαταρτικάΗ διαπομπευση ειχε νομικο ερισμα. Οι ποινες που προεβλεπαν οι Νεαρες του Ιουστινιανου και που τις βρισκουμε και στην Εξάβιβλο του Αρμενοπούλου αναφεραν : "τυπτομενος και κουρευομενος, εξοριζεσθω" [Αρμ passim] αλλα και [Αρμ 350] "κουρά και πομπή σοφρωνιζεσθαι" .
Η καμπανα της εκκλησιας σημαινε για την συγκεντρωση του πληθους (πρβλ. του "βαρεσαν, ή του εριξαν, καμπανα"). Πολλες φορες η κληση για συγκεντρωση του φιλοθεάμονος κοινου γινοταν με βουκινο ('το εκανε βουκινο').
Η πρώτη πραξη της "τελετής" διαπόμπευσης ήταν το κούρεμα, το οποίο ήταν πολύ μεγάλη προσβολή για τον ένοχο. Το «κουρεύω» οι βυζαντινοί το έλεγαν και «κουράζω». Είναι συνηθισμένη η φράση: "τον τάδε εκούρασαν μοναχόν".
Η διαπόμπευση εκτός από εξευτελιστική διαδικασία ήταν και ιδιαίτερα κοπιώδης γιατί τον τιμωρημένο, κατα τη διάρκεια της "τελετής", τον χτυπούσαν κιόλας. Απο τότε το «κουράζω» έγινε συνώνυμο του «καταπονώ».
Από κει βγαίνουν και οι φράσεις «Άντε να κουρεύεσαι» ή «Αστον να κουρεύεται» που σημαίνουν ότι κάποιος είναι τόσο αχρείος ώστε του αξίζει το κούρεμα (δηλ. η διαπόμπευση). Ο τιμωρημενος γινοταν σαν " κουρεμενο γιδι"' ή "κουρόγιδο" που αργοτερα ματατράπηκε σε κορο(γ)ιδο> και μετα σε "κοροϊδο" .
Όταν ο ένοχος είχε διαπράξει πολύ μεγαλύτερο παράπτωμα, όπως συνομωσία κατά του Αυτοκράτορα ή προδοσία, τότε πριν την «πομπή» του τον τύφλωναν. Δηλαδή είχε και μούτζες (βλ. Παρακατω) και τύφλες.

Με μια λέξη ήταν «μουρτζότυφλος» ή «μούρτζουφλος» (Παρατσούκλι και του Αυτοκράτορα Αλέξιου Ε' Δούκα επειδη τα ματια του ηταν βαθειά μεσα στις κογχες τους και σκεπαζονταν με πυκνα φρυδια και τον εκαναν να μοιαζει με τυφλωμένο. Ισως και να ηταν αξιος του ονοματος ).Συνήθως και τωρα οταν μουντζωνουμε λεμε προς ενίσχυση "Τυφλα!" ή "Τυφλα στά μάτια σου!". Η εκφραση δεν κοιτάς την τυφλα σου (δηλ . τις δικες σου μπομπές=ντροπές) μοιαζει κυριολεκτικα οξύμωρη. Με την παραπανω μεταφορικη εννοια ομως ειναι απολυτως λογικη.
Διακοσμηση του τιμωρουμενου γινοταν με κουδουνια (κυπριά από τα προβατα) και απο κει υπαρχει η εκφραση " τον πηραν με της μπομπης τα κουδουνια".. Θυμηθητε και αντιστοιχα αποκρηατικα ντυσιματα στα χωριά οπου κουδουνια κρεμασμενα στο λαιμο αυξανουν την γελοιοτητα.

Το λεγομενο ασθενες φυλλο ειχε μεγαλυτερο ποσοστο συμμετοχης στις διαπομπευσεις , ιδιως λογω της μοιχειας.
Ετσι η διαπομπευθεισα ονομαζονταν μπομπεμενη ή βαρύμπομπη (διαιασθάνομαι οτι το αττικο τοπωνυμιο " Βαρυμπόμπη" θα δοθηκε απο καποια τετοια δυστυχισμενη που αποφασισε μετα την διαμπομπευση να καταφυγει στην ερημιά ως κοινωνικως αποβλητη.
Η ετυμολογικη ερμηνεια για την προελευση απο καποιο αλβανό ΜΠΟΜΠΗ δεν μου φαίνεται λογικη). Η διαπομπευση της μοιχαλίδας φαινεται οτι επεζησε και μετα την πτωση του Βυζαντιου και την Τουρκοκρατία.
Υπαρχει παροιμια που λεει : Οποια δεν καθεται καλά και κανει εργολαβια: στο γαιδαρο και στον παπα και την αστυνομια. Ο εστι μεθερμηνευομενον: Οποια πηγαινει με αλλους αντρες (η εργολαβια σημαινε ερωτοτροπια, αφου προεβλεπε συχνη περιδιαβαση απο το σπιτι του εραστη/ερωμενης σαν τον εργολαβο που κανει επιμετρηση για την επισκευη σπιτιου) , ο γαιδαρος σημαινε την διαπομπευση, ο παπας την ηθικο-θρησκευτικη τιμωρια (επιτιμια, αφορισμος) και η αστυνομια την ποινικη διωξη.
Αλλη ηπιοτερη ποινη ήταν το σημάδεμα με πυρωμενο σιδερο (δια πυρος και σιδηρου). Ο τιμωρούμενος εκαυτηριάζετο για τήν διαγωγη του ή συμεριφορά του. Λεξη που την χρησιμοποιουμε και σημερα. Μια πιο σπανια εκφραση (Βλ. Π.Δελτα: "Ο Τρελαντώνης") "μουτρο για σιδέρωμα" και ισως και το σκετο μουτρο να εχουν τη ριζα τους σε αυτη την μορφη τιμωριας.
Αλλες ποινές που προηγουντο της διαπομπευσης ηταν η ρινοκοπία (κοψιμο της μυτης) (πρβλ. Επωνυμα Ασημομύτης και Κηρομύτης που παιρναν οι ρινοτμητοι επειδή αντικαθιστουσαν αργότερα με τεχνητή την κομμενη μυτη τους), ή καυλοκοπία για τους αλογευομενους ανδρες (κτηνοβάτες) δεν ξερουμε αν ειχε τεχνικη αντικατασταση.
Πράξη δεύτερη - Διαδικασία.Για να διασκεδάσουν το κοινό που παρακολουθούσε τη διαπόμπευση και να γελοιοποιήσουν τον τιμωρούμενο, άλειφαν το πρόσωπό του με ένα είδος καπνιάς (φούμο), την «ασβόλη». Τον «αποσβόλωναν». Το ρήμα «αποσβολώνω» είναι αντίστοιχο του αρχαίου «προπηλακίζω». Σύμφωνα με το λεξικό Σουίδα, «Προπηλακισμός: ύβρις είρηται δε από τον πηλόν επιχρίεσθαι τα πρόσωπα των ατιμίαν και ύβριν καταψηφιζομένων».Σχετικές φράσεις το "έμεινε αποσβολωμένος", "έφυγε αποσβολωμένος" κ.λ.π.
Η διαπομπευση γινοταν στα φόρα δηλ. στις αγορές (απο το Λατινικο forum και πληθυτικος fora) αλλα και στο αμαφιθεατρο-ιπποδρομο, και στους δρομους και τις πλατειες.
Δεν βγαζουμε λοιπον κατι (πχ. απλυτα) ή ανθρωπο στη φόρα αλλα "στα φόρα". Επομένως η συνηθισμενη εκφραση "θα τα βγαλω ολα στη φορα" ειναι λαθος.
Κατα το συγυρισμα ο διαπομπευομνος καθονταν αναποδα σε γαιδαρο (απο εκει το "θα σου χέσω το γαιδαρο") και οι φιλαθλοι του πετουσαν περιττωματα ζωων και παλαια ρακη (πατσαβούρες) (Βλ. Ξανθ. σ.148 λ. γιβεντιζω οπου πατσαουριάζω= συνων. του γιβεντιζω). Γινοταν μια διακωμωδηση της γαμηλιας τελετης οπου χορευαν οι θεατες το χορο των μανδηλιων (εκφραση:της μπομπης τα μαντηλια) Ο κουρεμενος διαπομπευομενος (κουτρούλης =με κούτρα ως τρουλος) ηταν ο γαμπρος., και η ολη "παρασταση" λεγονταν του κουτρουλη ο γαμος. Οι σοβαρες διαμπομευσεις μεγαλοσχημων γινοταν στο (αμφι)θεατρο.
Ο διαπομπευομενος τοτε λεγαν οτι εθεατριζετο. Γιναμε "θεατρο" σημαινει: "βγηκαμε στο αμφιθεατρο" δηλ. ρεξιλευτηκαμε.Την «ασβόλη» την έλεγαν και «μούτζα» που σημαίνει μουντό χρώμα αλλά και παλάμη μουτζουρωμένη από στάχτη. Προέρχεται ίσως από το «μούζα = μαυρίλα» ή από το μούντα, μουντός.Την ασβόλη την έπιαναν με όλη την παλάμη και την άλειφαν στο πρόσωπο με ανοιχτά τα δάχτυλα. Έτσι προέκυψε, η παλάμη με ανοιχτά δάχτυλα, να είναι υβριστική χειρονομία.Σχετικές φράσεις είναι «κοίτα μη με μουτζουρώσεις = κοίτα μη με προσβάλεις» ή «έφυγε μουτζουρωμένος= έφυγε ντροπιασμένος»
Οσοι την γλυτωναν, οι αθωούμενοι, εβγαιναν (απο το δικαστηριο) ασπροπροσωποι.
Πραξη Τριτη - Ο επίλογος
Ηταν αραγε σοφρωνιστικος ο χαρακτηρας των διαπομπευσεων;
Ο Ιουστινιανός ο Β΄,669-711, γνωστος ως Ρινότμητος, Βυζαντινος Αυτοκράτορας της Δυναστειας του Ηρακλειου, βασιλεψε απο το 685 μεχρι το 695 και ξανα απο το 705 to 711 και δεν φαινεται να ντραπηκε απο την διαπομπευση του αλλα μαλλον αποθρασυνθηκε. Δεν μας παραξενευει γιατι οι Βυζαντινοι ειχαν σωρεια αυτοκρατορων με αρκετα εξευτελιστικα παρωνυμια οπως Μονομαχος, Μεθυσος, Κοπρωνυμος.
Μετα την διαπομπευση ο διαπομπευθεις:
ή εξοριζονταν, de jure, γιατι ο νομος το προεβλεπε, ή de facto, γιατι καταντουσε περιγελως των συντοπιτων του.
μεταλλιζονταν (στα μεταλεία σε καταναγκαστικα εργα)
ή κλεινοταν σε μοναστηρι
ή καταδικαζονταν σε καταναγκαστικη κωπηλασια (κάτεργο) στις γαλέρες του πλωίμου (του Στόλου). Τοτε λεγοταν κατεργάρις. Η κωπηλασια ηταν σε βαρδιες με καποια ολιγολεπτα διαλειματα. Μετα ακουγονταν η φωνη του ναυκληρου "καθε κατεργαρις στον παγκο του"
Τα επιζησαντα επωνυμα Κηρομυτης, Ασημομυτης, Κουλοχέρης (Χειρότμητος), Σιδερωμένος (καυτηριασθεις δια σιδήρου) δηλωνουν οτι πολλοι που υπεστησαν την τιμωρια και τον εξευτελισμο αλλα εξακολουθησαν να ζουν "εν κοινωνια" η οποια τους εδωσε και το παρατσουκλι.
Ένας από τους μεγάλους του Ρεμπέτικου, ηταν και ο Στέλιος Κηρομύτης. «Άρχοντας» στο ντύσιμο, και στους τρόπους, έγραψε ιστορία στο ρεμπέτικο.Μια θρυλική μορφή του ρεμπέτικου! Ο Κηρομύτης γεννήθηκε στον Πειραιά, το 1903. Ο πατέρας του έπαιζε μπουζούκι για το κέφι του, και ήταν φυσικό να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα και ο γιος.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
[Σιμ] Κυριάκου Σιμόπουλου, "Βασανιστήρια και εξουσία. Από την Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία ως την εποχή μας", ΑΘήνα 1987.
[Κουκ] Φαίδωνος Κουκουλέ,"Βυζαντινων βιος και πολιτισμος", Τομ. Γ Σελ 184 - 208 ,
[Αρμ] Κωνσταντινου Αρμενοπουλου, "Πρόχειρον Νομων ή Εξάβιβλος", Εκδ. ΔΩΔΩΝΗ, Αθηνα 1971
[Ανδ] Ν.Π. Ανδριώτη, "Ετυμολογικο Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής"
[Ξαν] Αντώνιος Ξανθενακης - "Λεξικο ερμηνευτικο και Ετυμολογικο του Δυτικοκρητικού Ιδιώματος",Πανεπιστημιακες εκδσεις Κρήτης, Ηρακλειο 2001

www.stougiannidis.gr

Διάλεξη του Ν. Λυγερού "Ενεργειακή Δικαίωση του Δημήτρη Μπάτση" Πολυτεχνική Σχολή Α.Π.Θ.11/04/2014

Έρνεστ Χέμινγουέι: «Στην προκυμαία της Σμύρνης»

 

Για να μη γίνει «ανάμνηση» η μνήμη.  

Η Μικρασιατική Καταστροφή όπως την έζησε και την κατέγραψε ο μεγάλος Νομπελίστας.

«Το χειρότερο, είπε, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία». 
(Από τη συλλογή διηγημάτων του με το γενικό τίτλο «Στην προκυμαία της Σμύρνης»).

 

Με τα παραπάνω λόγια κάποιος ήρωας του Χέμινγουέι, αξιωματούχος πολεμικού πλοίου των ΗΠΑ αγκυροβολημένου στη Σμύρνη, περιγράφει τη μεγάλη καταστροφή. Το απόσπασμα είναι από το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο που εξέδωσε ο αμερικανός συγγραφέας το 1925, μόλις 26 χρονών τότε, και με το οποίο άρχισε να αποκτά παγκόσμια φήμη. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων του «Στην εποχή μας» (In Our Times), όπου το πρώτο του διήγημα, ουσιαστικά ο πρόλογος του βιβλίου, έχει τον τίτλο «Στην προκυμαία της Σμύρνης».

 

Όσο κι αν μιλάμε για διήγημα, ο συγγραφέας δεν γράφει από απλή φαντασία. Μόλις πριν τρία χρόνια, ως πολεμικός ανταποκριτής της καναδικής εφημερίδας “Toronto Star”, ο Χέμινγουεϊ είχε βρεθεί ως αυτόπτης μάρτυς στον τόπο της καταστροφής και την είχε περιγράψει σε μια σειρά άρθρων του, που εκδόθηκαν το 1985 σε βιβλίο με τον τίτλο “Dateline: Toronto”. Ως ανταποκριτής αυτής της εφημερίδας είχε ταξιδέψει από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλα μέρη της Τουρκίας στέλνοντας κατά την πορεία του τα άρθρα του στην καναδική εφημερίδα.        

 

Στην έκδοση της 20ής Οκτωβρίου 1922 γράφει: «Ο άντρας σκεπάζει με μια κουβέρτα την ετοιμόγεννη γυναίκα του πάνω στον αραμπά για την προφυλάξει από τη βροχή. Εκείνη είναι το μόνο πρόσωπο που βγάζει κάποιους ήχους (από τους πόνους της γέννας). Η μικρή κόρη τους την κοιτάζει με τρόμο και βάζει τα κλάματα. Και η πομπή προχωρά… Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό το γράμμα να φτάσει στο Τορόντο, αλλά όταν εσείς, οι αναγνώστες της «Σταρ», το διαβάσετε, να είστε σίγουροι ότι η ίδια τρομακτική, βάναυση πορεία ενός λαού που ξεριζώθηκε από τον τόπο του θα συνεχίζει να τρεκλίζει στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο προς τη Μακεδονία».

 

Τα λόγια αυτά δεν είναι γραμμένα από κάποιον που πρώτη φορά αντικρίζει τη φρίκη του πολέμου. Ο νεαρός Χέμινγουέι είχε ζητήσει να καταταγεί ως εθελοντής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά δεν έγινε δεκτός λόγω της κακής όρασής του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει εθελοντής νοσοκόμος, να τραυματιστεί σοβαρά δυο φορές στην Αυστρία και τελικά να αποσυρθεί αφού τιμήθηκε με το βραβείο ανδρείας. Κι αυτά πριν να βρεθεί στην Τουρκία ως πολεμικός ανταποκριτής της Toronto Star, μόλις 23 χρονών. Μέσα από το λογοτεχνικό του ταλέντο, που φανερώθηκε μέσα στα επόμενα χρόνια, ο συγγραφέας δίνει συγκλονιστικές περιγραφές μιας περιόδου που έχει σημαδέψει την ψυχή του Νεοέλληνα, μ’ όλο που κοντεύει να περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε.

 

Σ’ ένα από τα κείμενα αυτά, στο οποίο αναφερθήκαμε ήδη, «Στην προκυμαία της Σμύρνης», που θεωρείται αριστούργημα γραφής και διδάσκεται, καθώς είδαμε στο Ίντερνετ, στους φοιτητές αγγλικής φιλολογίας σε πολλά πανεπιστήμια, γράφει: «Είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε… Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα… Το παράξενο ήταν, είπε [ο υποτιθέμενος αξιωματούχος του αμερικάνικου πολεμικού που διηγείται την ιστορία], πώς ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και κι αυτές τότε σταματούσαν…».

 

Ο Χέμινγουέι, ως πολεμικός ανταποκριτής, είναι πιο σαφής. Ξέρει ότι 1.250.000 Έλληνες διώχτηκαν από τα σπίτια τους με την ανταλλαγή των πληθυσμών: «Ό,τι και να πει κανείς για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να είναι υπερβολή. Ένα φτωχό κράτος, με μόλις 4 εκατομμύρια πληθυσμό, πρέπει να φροντίσει για άλλο ένα τρίτο των κατοίκων. Και τα σπίτια που άφησαν οι Μουσουλμάνοι που έφυγαν δεν επαρκούν σε τίποτα, χώρια η διαφορά στο επίπεδο κουλτούρας που είχαν συνηθίσει οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη».

 

Σε μια άλλη ανταπόκρισή του στη «Σταρ» γράφει: «Βρίσκομαι σε ένα άνετο τραίνο, αλλά με τη φρίκη της εκκένωσης της Θράκης όλα μου φαίνονται απίστευτα. Έστειλα τηλεγράφημα στη «Σταρ» από την Αδριανούπολη. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Η εκκένωση συνεχίζεται…. Ψιχάλιζε. Στην άκρη του λασπόδρομου έβλεπα την ατέλειωτη πορεία της ανθρωποθάλασσας να κινείται αργά στην Αδριανούπολη και μετά να χωρίζεται σ’ αυτούς που πήγαιναν στη Δυτική Θράκη και τη Μακεδονία... Δε μπορούσα να βγάλω από το νου μου τους άμοιρους ανθρώπους που βρίσκονταν στην πομπή, γιατί είχα δει τρομερά πράγματα σε μια μόνο μέρα. Η ξενοδόχος προσπάθησε να με παρηγορήσει με μια τρομερή τούρκικη παροιμία: «Δε φταίει μόνο το τσεκούρι, φταίει και το δέντρο». (Toronto Star, 14 Νοέμβρη 1922).

«Η υποχώρηση του ελληνικού στρατού ήταν μια θλιβερή υπόθεση, αλλά δε χρειάζεται να κατηγορούμε γι’ αυτό τον απλό Έλληνα φαντάρο. Ακόμα και όταν γίνονταν εκκενώσεις περιοχών, οι Έλληνες δρούσαν ως πραγματικοί στρατιώτες. Ο Κεμάλ θα είχε μεγάλο πρόβλημα αν ήταν να τους αντιμετωπίσει στη Θράκη. Ο λοχαγός Wittal του Ινδικού Ιππικού, που βρισκόταν στην Ανατόλια ως παρατηρητής κατά τη διάρκεια του πολέμου των Ελλήνων με τον Κεμάλ, μου είπε: «Οι Έλληνες στρατιώτες ήταν μαχητές πρώτης κατηγορίας. Οι αξιωματικοί τους ήταν άριστοι…. Θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει την Άγκυρα και να τελειώσουν τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί». Κατά τον Χέμινγουέι, η προδοσία αυτή πήγασε και από τους συμμάχους, αλλά και από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, που αντικατέστησε τους έμπειρους -αλλά βενιζελικούς- αξιωματικούς με δικούς του «που ποτέ δεν είχαν ακούσει τον κρότο της μάχης».
 

Και τελειώνει με μια πρόταση που δεν θα την έγραφε ποτέ ένας απλός δημοσιογράφος, αν δεν είχε μέσα του το ταλέντο του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα: «Όλη μέρα περνούν δίπλα μου, λεροί, εξαντλημένοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι στρατιώτες που βαδίζουν στη γκρίζα γυμνή ύπαιθρο της Θράκης. Χωρίς μπάντες, χωρίς [ανθρωπιστικές] οργανώσεις να τους ανακουφίσουν, χωρίς τόπο να ξαποστάσουν, παρά γεμάτοι ψείρες, με βρώμικες κουβέρτες και κουνούπια όλη τη νύχτα. Είναι οι τελευταίοι από αυτό που ήταν κάποτε η δόξα της Ελλάδας. Κι αυτό είναι το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας» (Toronto Star, 3 Νοεμβρίου 1922).

 

Μπορεί ο συγγραφέας να ήταν σκληραγωγημένος και από τη φύση του (πλην των άλλων ήταν και μποξέρ) ή από τη ζωή του ως πολεμικός ανταποκριτής, αλλά δε μπορεί αν μη συγκινηθεί με τόσο πόνο. Χρόνια αργότερα, αφού είχε καλύψει δημοσιογραφικά και τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία, μιλώντας μέσα από το στόμα ενός ήρωά του γράφει: «Δε θέλω να κοιμηθώ γιατί έχω τη προαίσθηση ότι αν κλείσω τα μάτια μου στο σκοτάδι και αφεθώ στον εαυτό μου, η ψυχή μου θα βγει από το σώμα».
 

Σε ένα από τελευταία του άρθρα από την Τουρκία στην Τορόντο Σταρ γράφει: «Ποιος θα θρέψει τόσο πληθυσμό; Κανένας δεν το ξέρει και μέσα στα επόμενα χρόνια ο χριστιανικός κόσμος θα ακούει μια σπαρακτική κραυγή που ελπίζω να φτάσει και ως τον Καναδά: «Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!»

 

 

Σημείωση: Το άρθρο αυτό στηρίχτηκε κυρίως στα βιβλία του Hemingway «Dateline: Toronto», 1985, «In Our Times», 1925 και «On the Quai at Smyrna”, 1995. Είναι μια μικρή συμβολή στο θέμα του τι ακριβώς συνέβη στην προκυμαία της Σμύρνης.

Οι πιο συντηρητικές πηγές μιλούν για χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, Έλληνες και Αρμένιους, είτε από την πυρκαγιά, είτε από εκτελέσεις. Βλέπε: http://en.wikipedia.org/wiki/Great  Fire of Smyrna “The number of casualties from the fire and accompanying massacres is not precisely known, with estimates of up to 100,000 Greeks and Armenians killed. U.S. historian Norman Naimark gives a figure of 10,000-15,000 dead, while historian Richard Clogg gives a figure of 30,000. Larger estimates include that of John Freely at 50,000 and Rudolf Rummel at 100,000″.

 

Σχόλιο: Ποιο είναι προτιμητέο; Να αποσιωπούμε τις ωμότητες των άλλων λαών εις βάρος του δικού μας, για να μην καλλιεργούμε εχθροπάθεια εναντίον τους στις επόμενες γενιές ή να καταγράφουμε και να διδάσκουμε τα γεγονότα όπως έγιναν, ώστε να γνωρίζουν οι νεότεροι την Ιστορία, ανεξάρτητα από τα όποια αισθήματα προκληθούν εις βάρος των άλλων;
 

Η απάντηση βρίσκεται στην υπέρτατη αναγκαιότητα της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας με όλους ανεξαιρέτως, πράγμα το οποίο προϋποθέτει καλή γνώση και σωστή διδασκαλία της Ιστορίας, ώστε μέσω αυτής να διδάσκονται οι νεότερες γενιές όχι πώς θα εκδικηθούν ή θα εξοντώσουν τους άλλους, αλλά πώς δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθούν τα σφάλματα του παρελθόντος. Αυτό επιτυγχάνεται με τη στενότερη επαφή και γνωριμία μεταξύ των απλών πολιτών και με την κοινή προσέγγιση στο λεπτό αυτό θέμα και την αμοιβαία εφαρμογή των προταγμάτων του εκ μέρους των πολιτικών. 

Το έργο του Δημήτρη Μπάτση

Του Νίκου Λυγερού

Το έργο του Δημήτρη Μπάτση αν είναι μία καινοτομία προέρχεται από την συλλογή πληροφοριών σε διάσπαρτο πλαίσιο. Άρα κανένας δεν κοίταζε ακριβώς τι έκανε κι ο καθένας μέσα στην ειδικότητα έλεγε τα δικά του. Το θέμα της δικτύωσης και του δικτύου είναι πάρα πολύ σημαντικό. Όταν μιλάμε τώρα για μεταφορά ενέργειας όλοι νομίζουν ότι έχει σημασία η τοποθεσία της πηγής. Στην πραγματικότητα το δίκτυο είναι ακόμα πιο σημαντικό. Γιατί αν υπάρχουν πολύ καλές πηγές ενέργειας και το δίκτυό δεν είναι καλό, είναι πολύ απλό δεν θα υπάρχει απολύτως τίποτα. Στον Δημήτρη Μπάτση παρατηρείται το εξής: είναι ικανός να απορροφήσει γνώσεις από τεχνικούς, χωρίς να είναι του τομέα και να δημιουργεί ένα πλέγμα. Για πρώτη φορά μπορούμε να βρούμε στο ίδιο βιβλίο ένα ολόκληρο πλαίσιο το οποίο μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό μπορεί να δημιουργήσει όντως μία στρατηγική. Το άλλο που είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι το θέμα της κάθετης ανάπτυξης, δηλαδή αυτό που γίνεται κατανοητό είναι το εξής: ότι δεν έχει μεγάλη σημασία να έχεις μόνο και μόνο ορυκτό πλούτο, είναι καλό, αλλά όχι να τον δίνεις αμέσως. Γιατί στην πραγματικότητα όταν δίνουμε, και θα είναι το ίδιο και με τους υδρογονάνθρακες, θα είναι το ίδιο και με τον ζεόλιθο, θα είναι το ίδιο με οποιοδήποτε ορυκτό πλούτο έχει η Ελλάδα, στην πραγματικότητα το πρόβλημά μας είναι ποια είναι η προστιθέμενη αξία. Και έχει ενδιαφέρον γιατί πάλι εδώ υπογραμμίζει ότι είναι πάρα πολύ σημαντική η προστιθέμενη αξία σε σχέση με την αντικειμενική αξία. Η ιδέα είναι ότι δεν πρέπει να εξετάζουμε μόνο τις αντικειμενικές αξίες. Επίσης ποια μπορεί να είναι στην συνέχεια η επεξεργασία έτσι ώστε να περάσουμε σε ένα άλλο στάδιο όταν θα μιλήσουμε για πραγματικές εξαγωγές. Πρέπει να καταλάβουμε το εξής, βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα θα υπάρξει. Βαριά βιομηχανία όμως που θα πρέπει ταυτόχρονα να σέβεται τον τουρισμό θα πρέπει να υπάρξει κι αυτό και βέβαια βαριά βιομηχανία που θα πρέπει να σέβεται την Ελλάδα. Η ιδέα είναι όχι να είμαστε αυτοί που τα πήραν από τους προηγούμενους, αλλά να είμαστε αυτοί που θα δώσουν στους επόμενους και με αυτήν την έννοια ο Δημήτρης Μπάτσης έδωσε πάρα πολλά σε εμάς, τους επόμενους.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=14984&l=gr

Μύδια, καβούρια και ζεόλιθος

Του Νίκου Λυγερού

Στον τομέα της καλλιέργειας των μυδιών και των καβουριών πρέπει να λυθούν πολλά προβλήματα που σχετίζονται, βέβαια, με το περιβάλλον και ειδικά της θάλασσας. Ένα από τα βασικά προβλήματα προέρχεται και από την αμμωνία που παράγουν τα ίδια τα μύδια και τα καβούρια. Γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιούμε διάφορα φίλτρα, για ν’ απολυμάνουμε το νερό της θάλασσας, την ώρα που τα διατηρούμε μέσα σε κλειστό χώρο για να καθαριστούν. Σε αυτό το πλαίσιο ο ζεόλιθος είναι πολύτιμος, αφού έχει τη δυνατότητα να απορροφήσει την αμμωνία και να επιτρέψει τη μείωση της θνησιμότητας. Επίσης καθώς δεσμεύει τα βαρέα μέταλλα, φιλτράρει και το νερό που μπορεί να έχει ιχνοστοιχεία π.χ. υδράργυρου, που είναι τοξικά. Έτσι, ο ζεόλιθος επιτρέπει να αντιμετωπίσει πρακτικά και αποτελεσματικά τα προβλήματα των φίλτρων. Αν, επίσης, ο ζεόλιθος βρίσκεται σε τσουβάλια υφάσματος δίπλα από τα μύδια, εκεί όπου παράγονται, είναι ικανός να δεσμεύσει τα στοιχεία που τα μολύνουν και αυτό γίνεται με μικρό κόστος, αφού ο ζεόλιθος δεν είναι ακριβός. Είναι καλό να γίνει γνωστή αυτή η τεχνική, αφού πολλοί δυσκολεύονται και οικονομικά και εργασιακά. Επίσης, όταν για λόγους περιβαλλοντολογικούς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για το εμπόρευμά τους. Θα μπορούσαν, επιπλέον, να χρησιμοποιήσουν το ζεόλιθο και ως φίλτρο για τα φυτοφάρμακα που μπαίνουν στην θάλασσα λόγω της συμβατικής γεωργίας. Για να συνοψίσουμε τα δεδομένα, ο ζεόλιθος ως μοριακό φίλτρο μπορεί να βοηθήσει τους παραγωγούς, αλλά και την ποιότητα του εμπορεύματος. Και αυτό είναι σημαντικό, όταν η περιοχή επιτρέπει να θρέψει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού. Είναι εύκολη η εφαρμογή και περιμένουμε τα πρώτα αποτελέσματα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=14988&l=gr

Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα

Του Νίκου Λυγερού

Αν μερικοί από εσάς θεωρούν ότι υπάρχουν κατεχόμενα να ξέρουν ότι είναι μικρά κατεχόμενα, υπάρχουν και μεγάλα. Η Κωνσταντινούπολη είναι η μόνη πόλη στην Ελληνισμό που λέγεται Πόλη, έχει μεγάλη σημασία γιατί είναι μία μορφή ανωνυμίας. Είναι ανωνυμία αλλά επειδή είναι μοναδική ξέρουμε ακριβώς ότι είναι ονομασία. Αυτή η Πόλη κατάφερε σε διάρκεια να αποτελέσει το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας που είναι η πιο μακρόχρονη του κόσμου.
Η Κωνσταντινούπολη είναι σημείο αναφοράς διαχρονικό, ξέρετε κάτι αν θέλετε να δώσετε ραντεβού σε κάποιον σε εκατό χρόνια, μπορεί μερικοί από εσάς να πουν στο σπίτι μου, στη γειτονιά μου. Θα δείτε ότι το πιο εύκολο και το πιο αποτελεσματικό είναι οι εκκλησίες για καλό ραντεβού. Από όλες αυτές τις εκκλησίες υπάρχει μία που είναι πιο ιδανική για τέτοια ραντεβού. Στην Κωνσταντινούπολη έχετε όλοι ένα ραντεβού με το μέλλον και το παρελθόν είναι η Αγία Σοφία. Η Αγία Σοφία δεν είναι η Αγία Σοφία, είναι η σοφία του Χριστού. Το εντυπωσιακό για μας είναι ότι σας λέει ο Ναός ότι δεν έχει ξεχάσει τίποτα. Η δομή του Ναού, η θέση του Ναού, η θέση της Κωνσταντινούπολης μέσα στον Ελληνισμό και στον Χριστιανισμό δεν είναι μία λεπτομέρεια και αν το σκεφτείτε ότι το οικουμενικό πατριαρχείο παραμένει εκεί, ενώ θα μπορούσε πολύ εύκολα να μετακινηθεί. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παραμένει.
Υπάρχει άλωση της Κωνσταντινούπολης από το 1453, 29 Μαΐου την Τρίτη το πρωί κι εμείς οι Έλληνες μιλάμε ακόμα για αυτήν το 2014, αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ικανοί να μην ξεχνάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν Έλληνες, δεν έζησαν Έλληνες, δεν πέθαναν Έλληνες κι όμως παρέμειναν Έλληνες. Είναι μερικοί που άντεξαν όλα αυτά και παρ' όλα αυτά έχουν μείνει εκεί συνεχίζουν την παράδοση, συνεχίζουν την Χριστιανοσύνη, συνεχίζουν τον Ελληνισμό και δεν έχουν ξεχάσει τίποτα. Το θέμα είναι αν το ξεχνάμε εμείς. Όσο πιο πολλοί θα πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη τόσο πιο ζωντανή θα είναι. Γιατί υπάρχουν δικοί μας άνθρωποι εκεί πέρα. Μπορεί να τους ονομάζετε μόνο Κωνσταντινοπολίτες ενώ στην πραγματικότητα είναι εγκλωβισμένοι. Θα ήθελα να σκεφτείτε ότι ένας τρόπος να τροφοδοτήσουμε αυτήν την συνέχεια του Χρόνου, αυτήν την υπερχορδή στην Κωνσταντινούπολη είναι να πηγαίνουμε εκεί πέρα αλλά ως Αποστολή. Αυτή η αποστολή είναι αυτό που εμπνέει τους άλλους. Μερικές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε τον λόγο, άλλοι κάνουν λιγότερα επειδή ξέρουν τους λόγους, άλλοι κάνουν πράγματα επειδή είναι σπάνιος ο λόγος. Στην Κωνσταντινούπολη η Χριστιανοσύνη είναι το σημείο αναφοράς. Η Κωνσταντινούπολη είναι ένα γνήσιο μάθημα για τον Ελληνισμό και την Χριστιανοσύνη γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας τόπος ιερός όπως είναι οι Άγιοι Τόποι, είναι μία καλή προετοιμασία για τους επόμενους. Ο συνδυασμός του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού βρίσκεται στην Πόλη. Είναι πολύ καλό να πηγαίνουμε εκκλησία την Κυριακή, είναι εύκολο όμως. Είναι ακόμα καλύτερο αν βοηθάμε εκκλησίες να λειτουργούν κατά συνέπεια το φαινόμενο της Κωνσταντινούπολης είναι το πιο μακρόχρονο που έχει ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός σε συνδυασμό και παρ' όλα τα προβλήματα είναι εδώ.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=14829&l=gr

Masterclass Καινοτομίας

Του Νίκου Λυγερού

Το Masterclass Καινοτομίας δεν είναι δομημένο σαν ένα παραδοσιακό μάθημα με μια αναμενόμενη εκμάθηση. Ο κεντρικός πυρήνας παραμένει το έργο της ομάδας μέσω του καταλυτικού ρόλου του Δασκάλου. Με άλλα λόγια υπάρχει ένα συνεργατικό πλαίσιο, για ν' αναπτυχθεί ένα ελεύθερο πεδίο ιδεοθύελλας, έτσι ώστε η δράση να είναι αποφάσεις με πλάγια σκέψη για μια υλοποίηση που αποτελείται από την επίλυση προβλημάτων σε εφαρμοσμένους τομείς. Μόνο που πρέπει να υπάρχει μία προετοιμασία που αξιοποιεί τη νοημοσύνη και τη δημιουργικότητα για να έχουμε ανθεκτικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό το λόγο το θεωρητικό υπόβαθρο εμπλέκει τη θεωρία σχέσεων, τη θεωρία αποφάσεων και τη θεωρία παιγνίων, διότι το πεδίο μάχης της καινοτομίας δεν είναι ατομιστικό αλλά συλλογικό. Έτσι η προετοιμασία πρέπει να είναι και περιεκτική και έντονη χωρίς τους παραδοσιακούς ενδοιασμούς, για να προσφέρει πραγματικά και ουσιαστικά σε κάθε μαθητή που ενδιαφέρεται να κάνει μια καινοτόμα πράξη αλλά που χρειάζεται προηγουμένως ένα τρόπο δράσης, μια μεθοδολογία που μπορεί να είναι κι ενάντια της μεθοδολογίας για να ξεπεράσει τα εμπόδια που εντόπισαν ο Popper, ο Lakatos, o Feyerabend για να δημιουργήσει.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=14729&l=gr

Διάλεξη Ν. Λυγερού με θέμα: "Η αναγκαία αξιοποίηση του ζεόλιθου". 12/04/2014

ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ;

 

 
Είναι άξιον απορίας γιατί τα παρακάτω αρχαιολογικά ευρήματα δεν είναι γνωστά όχι μόνον στο ευρύ κοινό, αλλά ούτε καν σε πολλούς αρχαιολόγους. Μια γνωστή μου ιστορικός έλεγε πως "δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να μην είχαν μιλήσει ή ανακαλύψει πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες". Η συμβολή της αρχαίας Ελλάδος είναι τεράστια στην οικοδόμηση του δυτικού πολιτισμού και η έκφραση ελληνορωμαϊκός πολιτισμός μειώνει λίγο τη συμβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που οι Ρωμαίοι αντέγραψαν (κακέκτυπα). Μην ξεχνάμε ότι και η κάτω Ιταλία και Σικελία αποικήθηκαν πρώτα από τους Έλληνες.
Στην αναγέννηση, αλλά και τον διαφωτισμό, τα αρχαία ελληνικά αγαθά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, από την τέχνη (αναγέννηση) ως την φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Μήπως σήμερα υπάρχει φθόνος για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό όπου αποτέλεσε την απαρχή της δημοκρατίας, του θεάτρου, της τέχνης, των επιστημών (ας θυμηθούμε τον Δημόκριτο που ανακάλυψε το άτομο!), της φιλοσοφίας, του αθλητισμού (ολυμπιακοί αγώνες) και γενικά όλων όσων σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Άλλωστε η απόκρουση των Περσών (αλλά και των Τούρκων στη νεότερη ιστορία) έχει τεράστια σημασία και η Ευρώπη θα ήταν διαφορετική σήμερα αν δεν είχαν απωθηθεί οι Πέρσες (και οι Τούρκοι Οθωμανοί). Δεν είναι τυχαίο το έμβλημα της Ακρόπολης με τον Παρθενώνα της Αθήνας ως σύμβολο παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Το ότι σήμερα οι ξένοι μελετητές φτύνουν χολή λέγοντας ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι προσβάλλει τους ίδιους γιατί καταρχάς οι αρχαίοι ήταν αμφιφυλόφιλοι (όπως και όλοι οι αρχαίοι λαοί), αλλά η αγαμία ήταν επονείδιστη. Κατά δεύτερον, δεν καταλαβαίνω τι κακό υπάρχει και τι μομφή αν πράγματι ήταν ομοφυλόφιλοι. Και τι έγινε; Τονίζουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος, αν και τα ιστορικά στοιχεία είναι ελλιπή, άλλωστε είχε πολλές γυναίκες στο πλευρό του (όπως τη Ρωξάνη). Ομοίως λένε για τον Αχιλλέα με τον Πάτροκλο, αν και ήταν μυθικά πρόσωπα (ή μήπως όχι; Αυτό θα το δούμε παρακάτω). Παράλληλα, υπάρχουν πολλές γενικεύσεις του στιλ ο Αλέξανδρος ήταν μακελάρης, αν και στην πραγματικότητα εκπολίτισε όλη την Νότιο-Δυτική Ασία και Αίγυπτο που αργότερα ο ισλαμισμός έφερε σε πρωτόγονα επίπεδα. Επίσης έσωσε την Ευρώπη από τους Πέρσες.

Παράλληλα, σε ντοκιμαντέρ του History Channel υπερτονίζεται η προσφορά των Ρωμαίων π.χ. σε πολεμικές τακτικές, όπλα και κατασκευές (αν και πράγματι επινόησαν το τσιμέντο), αλλά στην πραγματικότητα οι αρχαίοι Έλληνες ήταν αυτοί που πρώτοι ανέπτυξαν τις παραπάνω πολεμικές τακτικές (π.χ. ιερός λόχος της Θήβας, σάρισα των Μακεδόνων, πολιορκητικές μηχανές) και κατασκευές (από γέφυρες και υδραγωγεία ως πολυώροφα κτίρια και μάλιστα προϊστορικά όπως στη Σαντορίνη) και γενικά ανέπτυξαν όλες τις επιστήμες, τέχνες και γράμματα.

Παρά ταύτα, το ίδιο το χόλλυγουντ έχει ως θέμα συχνά την αρχαία Ελλάδα όπως στις πρόσφατες ταινίες Troy, Helen of Troy, Alexander, Argonauts, Hercules κτλ. Παράλληλα, τον Μάρτη του 2007 η Warner Brothers λανσάρει την ταινία "300" που αναφέρεται στους 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα που πολέμησαν τους Πέρσες στις Θερμοπύλες. Η ταινία, γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο στούντιο, παρουσιάζει αρκετά ηρωικά τους Σπαρτιάτες να πολεμούν σχεδόν γυμνοί, ξεφεύγοντας επιτέλους από τον ψευδοπουριτανισμό, αν και στην πραγματικότητα οι αρχαίοι είχαν πανοπλίες, περικνημίδες κτλ. Η ταινία ίσως δεν είναι απλά ριμέικ της παλιάς ταινίας (που είχε γυριστεί στην Ελλάδα: στην λίμνη Βουλιαγμένης στο Λουτράκι), αλλά σχετίζεται με την επικείμενη επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν (Περσία). Αλλά και πάλι, τονίζεται η συμβολή των Ελλήνων στην απόκρουση των Περσών και την προστασία της Ευρώπης.

Πέρα από τους περσικούς πολέμους που περιγράφει πολύ ωραία ο Ηρόδοτος (ο πατέρας της ιστορίας) η αρχαιοελληνική γραμματεία έχει πολλά να επιδείξει. Πολύ γνωστός είναι ο τρωικός πόλεμος όπως περιγράφεται από την Ιλιάδα του Ομήρου. Το κείμενο αυτό έχει εμπνεύσει γενεές - γενεών και ακόμα και σήμερα έχουν γυριστεί ταινίες (πρόσφατα το "Troy"με τον Μπραντ Πιτ) με το θέμα αυτό. Βασίζεται όμως η ιστορία του τρωικού πολέμου σε πραγματικά γεγονότα;

Αναλύοντας στο κείμενο αυτό τις αρχαιολογικές αποδείξεις σχετικά με το αν ήταν αληθινός ο τρωικός πόλεμος ή όχι, θα ξεκινήσουμε από την γερμανική πρωτεύουσα. Στο Βερολίνο υπάρχουν γραπτές αναφορές για τον τρωικό πόλεμο. Υπάρχει αρχείο με επιστολές προς τον Αγαμέμνονα. Όπως αναφέρεται στην Ιλιάδα, ο Αγαμέμνονας, βασιλιάς της ελληνικής πόλης των Μυκηνών, τέθηκε επί κεφαλής μεγάλης εκστρατείας εναντίον της Τροίας (πόλης της Μ.Ασίας, κοντά στα Δαρδανέλια) που έπρεπε να τιμωρηθεί για την αρπαγή της Ελληνίδας βασίλισσας ωραίας Ελένης από τον Τρώα βασιλιά Πάρι. Ο Αγαμέμνων είχε συμμάχους από όλη την Ελλάδα και τα νησιά. Μετά από πολιορκία δέκα ετών η Τροία έπεσε. Μπορεί η παραπάνω ερωτική ιστορία να ήταν αιτία πολέμου μεταξύ υπερδυνάμεων της αρχαιότητας;

Τον 13ο αιώνα π.Χ. υπήρχαν μεγάλες αυτοκρατορίες στην εγγύς ανατολή: οι Βαβυλώνιοι (σε παρακμή πλέον), οι Ασσύριοι, οι Αιγύπτιοι και οι Χετταίοι στη σημερινή Τουρκία (Μ.Ασία) που η κυριαρχία τους έφτανε μέχρι το Αιγαίο. Την εποχή του χαλκού πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Χετταίων ήταν οι Χαττούσες (Hattusas). Τον 13ο αιώνα π.Χ. ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις με ναούς (επικεφαλής θεός ήταν ο θεός της καταιγίδας), κατοικίες και ένα μεγάλο ανάκτορο. Στην περιοχή Boghazkou (200 μίλια ανατολικά της Άγκυρας) έγινε μια σημαντική ανακάλυψη: ένα διπλωματικό αρχείο γραμμένο πάνω σε πήλινες πινακίδες. Βρέθηκαν 7 αρχεία στο Boghazkou και το 1983 βρέθηκε ένα αρχείο ναού. Το τελευταίο φέρει ίχνη της φωτιάς που κατέστρεψε την περιοχή το 1180 π.Χ. Σημειώνεται ότι οι Χετταίοι κυριεύθηκαν από τους Ασσύριους.

Το 1906 Γερμανοί αρχαιολόγοι βρήκαν 2500 πήλινες πινακίδες με σφηνοειδή γραφή στο Boghazkou. Ήταν αρχεία του χετταϊκού υπουργείου εξωτερικών την περίοδο που έγινε ο τρωικός πόλεμος. Οι πινακίδες μεταφέρθηκαν στο Βερολίνο και αποκωδικοποιήθηκαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο μουσείο της Περγάμου ο Έμλιχ Φόρερ, ένας Ελβετός μελετητής, εργάστηκε στη μετάφραση των πινακίδων όπου ανακάλυψε ονόματα γνωστά από τον Όμηρο, με επαναλαμβανόμενες αναφορές στην Τροία, τον Ατρέα (πατέρα του Αγαμέμνονα), τον Αλέξανδρο (ομηρική ονομασία του Πάρι) κτλ. Οι πινακίδες αναγνώριζαν μάλλον την Ελλάδα ως σημαντικό κράτος.

Παράλληλα με τα βασίλεια της εγγύς ανατολής, που προαναφέρθησαν παραπάνω, υπήρχαν οι πολύχρυσες Μυκήνες του Σλίμαν που ήταν το πλουσιότερο βασίλειο της Ελλάδος. Στις Μυκήνες είχε κυβερνήσει ένας μεγάλος βασιλιάς, ο Αγαμέμνων, και αυτόν μάλλον ο Χετταίος αυτοκράτορας είχε αποκαλέσει σε επιστολή του "αδελφό" και "ίσο". Στην δεκαετία του 1930 η θεωρία του Φόρερ απορρίφθηκε από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Όμως, οι Έλληνες βρίσκονταν σε χετταϊκά κείμενα και ο μύθος του τρωικού πολέμου βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που κατέγραψε ο Χετταίος αυτοκράτορας Χαττούσιλις ο 3ος.

Μετά την αποκωδικοποίηση των κειμένων γραμμικής γραφής Β´ το 1952, γνωρίζουμε ότι οι Έλληνες την εποχή του χαλκού είχαν διπλωματικές σχέσεις με την Αίγυπτο. Στις Θήβες της Αιγύπτου (σημερινό Καρνάκ) υπήρχαν εμπορικές ανταλλαγές με Κρήτες και Έλληνες. Αιγύπτιοι διπλωμάτες, όπως έχει βρεθεί σε αιγυπτιακές επιγραφές, γνώριζαν τις ελληνικές πόλεις και ιδίως τις Μυκήνες.

Κατά τον Όμηρο, ο Αγαμέμνονας ήταν μεγάλος βασιλιάς της ηπειρωτικής Ελλάδος και νησιών όπως η Κρήτη και η Ρόδος. Αυτό (το ότι ήταν μεγάλος βασιλιάς) καταγράφηκε και από το χετταϊκό υπουργείο εξωτερικών. Ο Όμηρος αποκαλεί τους Έλληνες Αχαιούς. Οι Χετταίοι, σε επιγραφές τους, αναφέρονται σε ένα ισχυρό βασίλειο στα Δυτικά τους: την Αχιάβα, εννοώντας προφανώς τους Αχαιούς (Έλληνες). Για το που βρισκόταν η Αχιάβα (στην οποία αναφέρονται οι χετταϊκές επιγραφές) υπάρχουν θεωρίες όπως ότι ήταν στην Θράκη ή Ανατολία ή Ρόδο ή ηπειρωτική Ελλάδα (με έδρα τις Μυκήνες). Η Αχιάβα, αναφέρουν οι χετταϊκές επιγραφές, ήταν θαλασσινό κράτος με ευρύτατες επαφές και σχέσεις με τους Χετταίους άλλοτε φιλικές και άλλοτε εχθρικές. Ο κυβερνήτης της Αχιάβα (Ελλάδας;) αναφέρεται ως "μεγάλος βασιλιάς" (Αγαμέμνων;).

Υπάρχει χετταϊκή επιγραφή που περιγράφει μια συνθήκη μεταξύ Χετταίων και του συριακού κράτους Αμούρου η οποία συντάχθηκε για τον αυτοκράτορα Τούντχαλις τον 4ο (υιός του Χαττούσιλις), μετά τον τρωικό πόλεμο (12ο αιώνα π.Χ.). Εκεί ο Τούντχαλις κατονομάζει τους βασιλείς που ήταν στην ίδια κατηγορία με αυτόν: τους βασιλείς της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας, της Ασσυρίας και τέλος τον βασιλιά της Αχιάβα. Όμως στην επιγραφή η λέξη "Αχιάβα" ήταν διεγραμμένη και αυτό σημαίνει ότι ο βασιλιάς της Αχιάβα δεν ήταν πια στην ίδια κατηγορία με τους άλλους βασιλείς ή ότι οι όροι της συνθήκης δεν αναφέρονταν σε αυτόν. Παρά ταύτα, κάποιοι ερευνητές αποσυνδέουν τα ευρήματα αυτά από την Ελλάδα και τον Αγαμέμνονα.

Πάντως, υπάρχει ένα μεγάλο βασίλειο στα Δυτικά των Χετταίων που εμπλέκεται στρατιωτικά και διπλωματικά μαζί τους και διατηρεί εμπορικές σχέσεις με τη Συρία και άλλα κράτη. Και μάλιστα ονομάζεται Αχιάβα. Η περιγραφή ταιριάζει με τους Αχαιούς (Έλληνες), αν και υπάρχουν αρχαιολόγοι που αντιπαραβάλλουν το γεγονός ότι δεν υπήρχε μεγάλο μυκηναϊκό κράτος, αλλά πολλά μικρά που μάχονταν μεταξύ τους. Άλλωστε η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ένα ενιαίο κράτος, αλλά ένα συνονθύλευμα από πόλεις - κράτη που συχνά μάχονταν μεταξύ τους, όμως ενώνονταν όταν είχαν να αντιμετωπίσουν κοινό εχθρό (Πέρσες). Παρά ταύτα, οι παραπάνω αρχαιολόγοι δεν δικαιολογούν την αναφορά του Χετταίου αυτοκράτορα Χαττούσιλις του 3ου που αποκαλεί σε επιστολή του τον βασιλιά της Αχιάβα "αδελφό". Ήταν ο βασιλιάς της Αχιάβα ο Αγαμέμνων, ο βασιλιάς των Μυκηνών και αρχιστράτηγος των Αχαιών; Κάποιοι μελετητές αντιπαραθέτουν και πάλι ότι ακόμα και στην Ιλιάδα του Ομήρου ο Αγαμέμνων έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο μπροστά στον Αχιλλέα, τον βασιλιά των Μυρμιδόνων.

Αρχαιολογικά στοιχεία επιβεβαιώνουν την παρουσία των Ελλήνων στη Μ.Ασία, στις παρυφές του κράτους των Χετταίων. Ελληνικά αγγεία βρέθηκαν σε 30 περιοχές. Σε πινακίδες της γραμμικής Β´ αναφέρονται 6 τοπωνύμια απ´ όπου οι Έλληνες πήραν Ασιάτισες δούλες, ενώ σε 3 μέρη της Νοτιοδυτικής Τουρκίας βρέθηκαν στοιχεία ότι κατοικούσαν Έλληνες με κυριότερη περιοχή τη Μίλητο (μιλάμε πάντα για την εποχή του χαλκού). Τότε η Μίλητος είχε τείχος και ανάκτορο και σε νεκροταφείο της βρέθηκαν κτερίσματα εισαγόμενα από τις Μυκήνες. Η Μίλητος ήταν μυκηναϊκή αποικία ή μια περιοχή συνάντησης πολλών γειτονικών λαών. Σε πινακίδες γραμμικής γραφής Β´ αναφέρεται η Μίλητος ως περιοχή εισαγωγής Ασιάτισων δούλων από Έλληνες ηγεμόνες.

Όμως, κατά το χετταϊκό υπουργείο εξωτερικών, υπήρχε μια πόλη στην δυτική ακτή της Μ.Ασίας που ήταν υπό τον έλεγχο της Αχιάβα (Αχαιών - Ελλήνων;) και λεγόταν "Μιλαβάντα" και αργότερα "Μιλαβάτα". Υπήρχε μεγάλη διένεξη μεταξύ των Χετταίων και της Αχιάβα για την πόλη Μιλαβάντα. Ήταν η Μιλαβάντα η Μίλητος; Αν ναι, τότε η Αχιάβα είναι η ηπειρωτική Ελλάδα. Σε χετταϊκές πινακίδες περιγράφεται αντίγραφο της επιστολής του Χετταίου αυτοκράτορα Χαττούσιλις του 3ου προς τον βασιλιά της Αχιάβα, που δεν ονομάζει, γύρω στο 1250 π.Χ., την εποχή του τρωικού πολέμου. Είναι γνωστή ως επιστολή "Ταβακαλάβα" και αναφέρεται σε κάποιον αχρείο ονόματι Πιαμάραντο ο οποίος ήταν μάλλον τυχοδιώκτης βασιλικής καταγωγής με δράση στα ανοιχτά της Δυτικής Ανατολίας (στη Μ.Ασία) και που ήλθε σε σύγκρουση με την Αχιάβα (Ελλάδα;) και με τον αδελφό του: βασιλιά των Ελλήνων (αποκαλούμενο από τους Χετταίους ως) Ταβακαλάβα.

Ο Πιαμάραντος τρομοκρατούσε τους συμμάχους των Χετταίων στα δυτικά. Επίκεντρο της έριδας ήταν η πόλη Μιλαβάντα ή Μιλαβάτα στην δυτική ακτή της Μ.Ασίας που ήταν υπό τον έλεγχο των Αχιάβα (Ελλήνων;). Ο βασιλιάς των Χετταίων Χαττούσιλις ο 3ος, για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, έγραψε επιστολή στον βασιλιά της Αχιάβα όπου του αναφέρει τα μέρη που πέρασε ταξιδεύοντας δυτικά, από τα οποία αναγνωρίζουμε την πρωτεύουσα των Χετταίων: Χαττούσες (Hattusas). Γύρω στο 1250 π.Χ. ο Χαττούσιλις, ξεκινώντας από τη πρωτεύουσα των Χετταίων Χαττούσες, εξεστράτευσε προς τα δυτικά. Σε μια εβδομάδα έφθασε στην πόλη Sallaba (σημερινό Sivrihisar, 100 μίλια δυτικά της Άγκυρας στην Τουρκία;). Εκεί ο υιός του έφερε μήνυμα μη συμφιλίωσης με τον Πιαμάραντο. Μετά ο Χαττούσιλις έφθασε στο χετταϊκό φρούριο Hapanuba (Afion) και από εκεί συνέχισε προς την Τροία ή προς τη Σμύρνη ή στην ακτή απέναντι από την Κω.

Ο Χαττούσιλις ζήτησε βοήθεια από το λαό Λούκα, το λαό που κατοικούσε στην Λυκία της Μ.Ασίας (σημερινή Λυσία) και που έκανε επιδρομές σε διάφορες περιοχές, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος. Ο Χαττούσιλις μάλλον έστριψε νότια στην πόλη Vilivanda (Alabanda) και μάλλον συνέχισε φθάνοντας στο φρούριο Iyalanda όπου δέχθηκε επίθεση από επιθετικούς λαούς τους οποίους τελικά νίκησε. Στην ίδια πόλη (ως Alinda) υπάρχουν προγενέστερα οχυρωματικά έργα. Εκεί ο Χαττούσιλις έστειλε επιστολή στον βασιλιά της Αχιάβα (Ελλάδα;) λέγοντας ότι: "ξεμείναμε από νερό και αφήσαμε φρουρούμενους τους 7000 αιχμαλώτους τους οποίους, όμως, πήρε ο Πιαμάραντος. Όταν ήλθε ο απεσταλμένος του αδελφού μου, δεν έφερε φιλικούς χαιρετισμούς και δώρο (όπως συνηθίζεται) από εσένα, αλλά ότι έδωσε εντολή στον κυβερνήτη της Μιλαβάντα να του παραδώσει τον Πιαμάραντο."

Ο Χαττούσιλις μάλλον πήρε πορεία βορειοδυτικά προς την θάλασσα, παράλληλα προς τη σημερινή λίμνη Μπάφα η οποία την εποχή του χαλκού σχημάτιζε κόλπο. Οι εκβολές του Μαιάνδρου ποταμού ήταν σε μεγάλο κόλπο όπου βρισκόταν η πόλη Μιλαβάντα (Μίλητος;). Ο Χαττούσιλις διαπίστωσε φθάνοντας στην Μιλαβάντα ότι ο Πιαμάραντος είχε φύγει και ότι ο μεγάλος βασιλιάς (Αγαμέμνων;) δεν του επέτρεπε να συλλάβει τον Πιαμάραντο.

Η κυριαρχία των Χετταίων στα δυτικά της Μ.Ασίας ήταν ασταθής. Η Τροία βρίσκεται στο στενό των Δαρδανελίων στην βορειοδυτική Τουρκία και εκεί έγιναν ανασκαφές αρχικά από τους Γερμανούς Σλίμαν και Ντέρκφελντ και τον Αμερικανό Μπλέγκεν. Ο Ντέρκφελντ ανακάλυψε την Τροία Νο 6 η οποία ήταν πρωτεύουσα ενός βασιλείου που είχε εμπορικές σχέσεις με τις Μυκήνες και καταστράφηκε την εποχή του Χαττούσιλις από σεισμό ή πόλεμο. Η Ομηρική Τροία ήταν ίσως η Τροία Νο 7 α. Ο Όμηρος αναφέρει την Τροία ως Ίλιον. Εκεί επιγραφές την αναφέρουν ως Taruisa και Wilusia. Την εποχή του τρωικού πολέμου, κατά τον Χετταίο αυτοκράτορα Χαττούσιλις τον 3ο, στην Wilusia οι Χετταίοι ήλθαν σε σύγκρουση με το στρατό της Αχιάβα (Έλληνες;). Ήταν τελικά η Wilusia η Τροία;

Στο βρετανικό Μουσείο φυλάσσεται συνθήκη μεταξύ του βασιλιά της Wilusia και του αδελφού του Χαττούσιλις, ίσως την εποχή του τρωικού πολέμου. Ο Χαττούσιλις ζητάει βοήθεια από τον δυτικό σύμμαχό του. Οι Αιγύπτιοι γνώριζαν ότι στους συμμάχους των Χετταίων ανήκε και ο λαός ονόματι Δάρδανοι, όνομα που δίνει ο όμηρος στους Τρώες! Στη συνθήκη αναφέρεται ως πρίγκιπας της Wilusia ο Αλέξανδρος, όνομα που δίνει ο Όμηρος στον Πάρι, πρίγκιπα του Βιλίου της Τροίας και εραστή της Ελληνίδας βασίλισσας ωραίας Ελένης (συζύγου του βασιλιά της Σπάρτης Μενέλαου, αδελφού του Αγαμέμνονα) την οποία άρπαξε και αποτέλεσε την αφορμή της πολιορκίας της Τροίας από τους Έλληνες. Τελικά η Wilusia καταστράφηκε. Ήταν η καταστροφή της Τροίας ή κάποιας άλλης πόλης; Ήταν ο Πάρις ο Χετταίος σύμμαχος;

Στο χετταϊκό αρχείο που σώζεται στο μουσείο του Βερολίνου καταλήγουμε ότι λίγο πριν την αναρρίχηση του Χαττούσιλη του 3ου στον θρόνο των Χετταίων το 1263 π.Χ. κάποιοι στα δυτικά προτεκτοράτα των Χετταίων έπαψαν να δηλώνουν υποταγή, στηριζόμενοι στο μεγάλο βασιλιά της Αχιάβα (Ελλάδας;). Η Wilusia (πιθανώς η Τροία) ήταν πιστή στους Χετταίους. Έτσι, δέχθηκε επίθεση από τους Έλληνες και καταστράφηκε. Το 1982 ανακαλύφθηκε κομμάτι επιγραφής που έδενε με την επιστολή του Τούντχαλις του 4ου, υιού του Χαττούσιλις. Αναφέρεται στο διάστημα 1220 - 1230 π.Χ. (μετά τον τρωικό πόλεμο) . Στην επιγραφή αναφέρεται ότι ο Αλέξανδρος (Πάρις;), ο πρίγκιπας της Wilusia (Τροία;), είχε πεθάνει και ότι στην θέση του οι Χετταίοι έβαλαν κάποιον φίλα προσκείμενο σε αυτούς ονόματι Βαλμού τον οποίον αργότερα τον εκθρονίσανε. Η περιοχή της Wilusia (Τροία;) δέχθηκε επίθεση και οι Χετταίοι στρατιώτες μεταφέρθηκαν δυτικά.

Ήταν η πόλη Wilusia, που παρέμεινε πιστή στους Χετταίους, η Τροία; Οι Χετταίοι θα αναγνώριζαν ότι η περιοχή Μιλαβάντα (Μίλητος;) ήταν υπό την σφαίρα επιρροής της Αχιάβα (Ελλήνων;). Όμως τα βασίλεια της Wilusia και της Αρζάβας ήταν στη σφαίρα επιρροής των Χετταίων. Η κρίση πιθανώς κορυφώθηκε μεταξύ των 2 υπερδυνάμεων της εποχής. Ήταν η Τροία Νο 6 - με τα ωραία τείχη (που έχουν ανηφορική κλίση την οποία περιγράφει και ο Όμηρος) - ή η Τροία Νο 7α - με τα παραπήγματά της - η ομηρική Τροία; Τελικά η Τροία έπεσε από τους Έλληνες ή από τους Χετταίους; Και ποια Τροία; Εμένα προσωπικά η όλη ιστορία μου προκαλεί πολλά ερωτήματα. Αξίζει τέλος να αναφερθεί ότι νιώθω τον Αγαμέμνονα κυριολεκτικά κάτι σαν πρόγονό μου, αφού η καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από τις Μυκήνες και το επίθετό μου είναι αρχαιοελληνικό ("μανός" σημαίνει αραιός, εξ ου και η Μάνη που έχει αραιή βλάστηση, αν και κατά άλλους "μανός" είναι αυτός εκ Μάνης). Στο δωμάτιό μου έχω σε κάδρο φωτογραφία την χρυσή νεκρική μάσκα που βρέθηκε σε τάφο στις Μυκήνες και αποδίδεται (ίσως λάθος από τον Σλίμαν) στον Αγαμέμνονα.

ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ, ΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Αξίζει να αναφερθεί πως η ελληνική μυθολογία δίνει πολλά στοιχεία για την μετάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Στην αρχαιοελληνική παράδοση είναι γνωστά τα έπη του Ομήρου: Ιλιάδα και Οδύσσεια, καθώς και διάφορες ιστορίες σχετικά με την τύχη των Αχαιών (φυλή των αρχαίων Ελλήνων) ηρώων που συμμετείχαν στον τρωικό πόλεμο. Ένα παράδειγμα ήταν ο βασιλιάς του Άργους, Διομήδης, υιός του βασιλιά της Αιτωλίας, Τυδέα. Στον τρωικό πόλεμο, ο Διομήδης συμμετείχε με 80 πλοία (!) και ήταν ο πιο ανδρείος ήρωας, μετά τον Αχιλλέα. Ο Διομήδης μετά τον τρωικό πόλεμο επέστρεψε στο Άργος. Όμως, προδομένος από την σύζυγό του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να φύγει με τους συντρόφους του στην Ιταλία, σε ελληνική αποικία της Απουλίας όπου και έγινε βασιλιάς. Η Απουλία είναι περιοχή της νοτιοδυτικής Ιταλίας. Στην αρχαιότητα στην Απουλία υπήρχαν πολλές ελληνικές αποικίες και ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της περιοχής οι κάτοικοι μιλούν την ελληνική γλώσσα με τοπικό ιδίωμα! Στην Απουλία ο Διομήδης αντιμετώπισε σε μονομαχία τον Αινεία.

Ο Αινείας ήταν μυθικός ήρωας της Τροίας και 2ος μεγαλύτερος ήρωας μετά τον Τρώα Έκτορα. Μετά την κυρίευση της Τροίας από τους Αχαιούς, ο Αινείας - σύμφωνα με την παράδοση - κατέφυγε με τους συντρόφους του στο Λάτιο, μια περιοχή της κεντρικής Ιταλίας στην οποία αργότερα χτίστηκε η Ρώμη. Δηλαδή ο Αινείας ήταν ο μυθικός και ίσως και ο πραγματικός γενάρχης των Ρωμαίων και ο ιδρυτής της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι αναφέρουν ως ιδρυτές της Ρώμης τον Ρώμο ή αλλιώς Ρέμο και τον Ρωμύλο που σαν τον Ταρζάν τους γαλούχησε μια λύκαινα! Οι Ρωμαίοι είχαν και άλλο μύθο που αναφέρει πως η Ρώμη ιδρύθηκε από τους Σαβίνους, έναν αρχαίο λαό της κεντρικής Ιταλίας (Λάτιο) που κατοικούσε κοντά στην Ρώμη. Προφανώς οι ρωμαϊκοί μύθοι είναι φανταστικοί και δημιουργήθηκαν από τον φθόνο των Ρωμαίων που δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι την χώρα τους αποίκισαν πρώτοι οι Έλληνες. Αυτό γιατί ο Αινείας ήταν Έλληνας, αφού στην πραγματικότητα οι Τρώες ήταν Έλληνες!!! Ουδείς δεν αναφέρει ότι η Τροία ήταν ελληνική αποικία στην περιοχή Τρωάδα της Μ. Ασίας! Οι Έλληνες αποκαλούσαν την Τροία: Ίλιον. Η ονομασία Ίλιον προέρχεται από τον βασιλιά της Τροίας Ίλο ο οποίος ήταν υιός του Τρώα και της Καλλιρρόης και παππούς του Πριάμου. Ο Πρίαμος ήταν υιός του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα και ήταν βασιλιάς της Τροίας κατά τον τρωικό πόλεμο. Σκοτώθηκε από τον υιό του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο.

Η Τροία ιδρύθηκε από τον μυθικό ήρωα (το μυθικός δεν σημαίνει πάντοτε φανταστικός) Δάρδανο από την Θράκη. Από αυτόν η αποικία έλαβε το αρχικό όνομα Δαρδανία ή Δάρδανος. Πάντως, η Δάρδανος, ιστορικά, ήταν αποικία της ελληνικής φυλής των Αιολέων που κατέβηκε από τον βορά τον 21ο αιώνα π.Χ. Από τον Δάρδανο προέρχεται και το όνομα των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος). Σύμφωνα με αρχαιολογικές μελέτες η ίδρυση της Τροίας χρονολογείται το 3200 π.Χ. Άρα, αυτό ενισχύει την άποψη ότι οι Έλληνες είχαν ξεκινήσει πολύ πρώιμα τους αποικισμούς περιοχών. Η Τροία έλαβε το όνομά της από τον βασιλιά της Τρώα. Ο υιός του Τρώα και της Νύμφης Καλλιρρόης ήταν ο Γανυμίδης, αδελφός του βασιλιά της Τροίας, Ίλου (βλ. πριν). Ο Γανυμήδης ήταν ο ομορφότερος νέος της γης τον οποίο ερωτεύτηκε ο Δίας και μεταμορφωμένος σε αετό τον απήγαγε στον Όλυμπο όπου τον έκανε οινοχόο (κερνούσε νέκταρ) των θεών!!! Τελικά, ο Δίας τον μεταμόρφωσε σε αστερισμό τον οποίο αποκαλούμε σήμερα Υδροχόο. Γανυμήδης ονομάστηκε και ο δορυφόρος του πλανήτη Δία. Αλλά και οι Τρώες έγιναν ομάδα αστεροειδών που επηρεάζονται από την έλξη του Δια!

Επιστρέφοντας στην Τροία, ήταν μια εύπορη ελληνική αποικία που είχε αναπτύξει το θαλάσσιο εμπόριο. Είχε εμπορικές σχέσεις με τις Μυκήνες από τον 13ο αιώνα π.Χ. Στα μέσα του αιώνα αυτού έγινε και ο πόλεμος των συμμαχικών ελληνικών πόλεων με τους Τρώες. Γενικά, πόλεμοι μεταξύ ελληνικών πόλεων ήταν συνηθισμένοι. Ο αρχηγός των Αχαιών στον τρωικό πόλεμο ήταν ο Αγαμέμνονας ο οποίος ήταν αδερφός του βασιλιά της Σπάρτης, Μενέλαου [ βλ. Σημειώσεις το (84) ] του οποίου την γυναίκα απήγαγε από την Σπάρτη ο Πάρις (84), δίδοντας την αφορμή για τον τρωικό πόλεμο. Ο Αγαμέμνων θεωρείται μάλλον υπαρκτό πρόσωπο - βασιλιάς των Μυκηνών - που έζησε το διάστημα 1200 - 1150 π.Χ. (στις Μυκήνες έχει βρεθεί και νεκρική μάσκα που αποδίδεται στον Αγαμέμνονα). Στον τρωικό πόλεμο συμμετείχε και ο βασιλιάς της Μαγνησίας (αρχαία πόλη στην Θεσσαλία) Φιλοκτήτης ο οποίος μετά την πτώση της Τροίας πήγε στην Ιταλία όπου ίδρυσε πολλές πόλεις!!! Πίσω από τον μύθο αυτό διακρίνεται ο αποικισμός της Ιταλίας από τους Έλληνες που άρχισε τον 13ο αιώνα π.Χ. και ίσως πιο πριν.

Επί τη ευκαιρία ο Φιλοκτήτης ήταν αυτός που σκότωσε τον Πάρη με ένα από τα δηλητηριασμένα βέλη που του είχε χαρίσει ο Ηρακλής. Ο τρωικός πόλεμος ήταν πραγματικό γεγονός που έγινε μάλλον το 1250 π.Χ. μεταξύ των Ελλήνων (Αχαιών) και των Τρώων, στο Ίλιον (Τροία). Κατά την μυθολογία, στην Σικελία έφτασε και ο Δαίδαλος με τα φτερά του (είδος πτητικής μηχανής) από την Κρήτη. Σημειώνεται ότι στην Κρήτη υπήρχε ανεπτυγμένος πολιτισμός από το 2800 π.Χ. (εποχή του χαλκού), ίσως και πιο πριν. Η Σικελία ίσως είναι το νησί των Κυκλώπων που περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Στο έργο αυτό αντικατοπτρίζονται οι εξερευνήσεις και η ίδρυση αποικιών από τους αρχαίους Έλληνες στην Μεσόγειο (Κάτω Ιταλία, βόρειο Αφρική) τον 13ο αιώνα π.Χ.. Τις δυσκολίες στις εξερευνήσεις αντικατοπτρίζει και ο ίδιος ο τρωικός πόλεμος. Πίσω από τις διάφορες ιστορίες και τους μύθους, αποκαλύπτεται το γεγονός ότι πολύ πρώιμα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ιδρύσει αποικίες και είχαν επισκεφτεί κυρίως παράκτιες περιοχές της Μεσογείου (Μ. Ασία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία και βόρειο Αφρική), καθώς και της Μαύρης Θάλασσας. Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν "Εσπερία" την Ιταλία και την Ισπανία. Οι παραπάνω ιστορίες δείχνουν, λοιπόν, ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατακτήσει τον κόσμο ήδη από τον 13ο αιώνα π.Χ., αν και ο γράφων πιστεύει ότι το έκαναν πιο πριν, το 3000 π.Χ. ! Παρακάτω, ο αποικισμός που θα αναφερθεί ως "δεύτερος αποικισμός" και θα τοποθετηθεί στον 8ο αιώνα π.Χ., είναι ο "επίσημος" αποικισμός των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα άρχισε ίσως και 22 αιώνες πιο πριν!!!

Πριν το 2000 π.Χ. οι Έλληνες ονομάζονταν "Πελασγοί" και οι νησιώτες "Αιγαίοι". Γνωστός από το 3000 π.Χ. (εποχή του χαλκού) ήταν ο κυκλαδικός και ο μινωικός (κρητικός) πολιτισμός. Πάντως, ο ελληνικός πολιτισμός άρχισε παλαιοτέρα. Αρχαιολογικές έρευνες ανακάλυψαν ανεπτυγμένο πολιτισμό στη νεολιθική εποχή (6000 - 2800 π.Χ.) σε πολλούς ελληνικούς οικισμούς, όπως για παράδειγμα της Μήλου. Τα παλαιοτέρα, όμως, αρχαιολογικά ευρήματα ανάγονται στα παλαιολιθικά χρόνια (700000 - 8500 π.Χ.), με αρχαιότερο εύρημα τον παγκοσμίως γνωστό "άνθρωπο των Πετραλώνων" που βρέθηκε στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής. Ήταν ένας σκελετός ανδρός περίπου 30 - 35 ετών (γέρος για την εποχή του) ο οποίος έζησε περίπου το 600000 π.Χ. (αν και υπάρχουν διαφωνίες για την ακριβή χρονολόγηση του σκελετού και το αν ανήκει πράγματι στον άνθρωπο του Νεάντερταλ που θεωρείται αποκομμένο είδος από τον σύγχρονο "άνθρωπο σοφό"). Επίσης, στο σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας βρέθηκαν ανθρώπινα ευρήματα που ανάγονται περίπου στο 17000 π.Χ. που ανάγονται στο τέλος την παλαιολιθικής εποχής και συγκεκριμένα στην τελευταία φάση της "Βουρμίας περιόδου" που είναι η τελευταία περίοδος των παγετώνων.

Στην περιοχή Αρεόπολη της Μάνης βρέθηκε κρανίο που χρονολογείται στο 150000 π.Χ. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και αλλού όπως εργαλεία στις όχθες του ποταμού Λούρου και του ποταμού Πηνειού που χρονολογούνται μεταξύ 50000 - 35000 π.Χ. Σημαντικότατο εύρημα είναι και ο περίφημος "πέλεκυς της Σιάτιστας" που ανήκει στο 100000 π.Χ. Η Σιάτιστα είναι πόλη στον νομό Κοζάνης. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και στην αρχαία θεσσαλική πόλη Φερές.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι η Ελλάδα κατοικήθηκε από το 700000 π.Χ. (αρχή της παλαιολιθικής εποχής) και καταγεγραμμένα σημασία ανεπτυγμένου πολιτισμού υπάρχουν από το 3000 π.Χ. (αρχή της εποχής του χαλκού) στην Κρήτη και στις Κυκλάδες. Οι Έλληνες ήδη από τη νεολιθική εποχή χρησιμοποιούσαν όπλα και εργαλεία.

Από την διάσπαση της ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας προέκυψαν οι πληθυσμοί που μετακινήθηκαν σε όλη την Ευρώπη και Ασία (Κέλτες, Λατίνοι, Μήδοι, Πέρσες, Ινδοί, Πρωτοέλληνες). Αργότερα στην Ελλάδα κατέβηκαν από τον βορά και οι Αχαιοί που δημιούργησαν το μυκηναϊκό (υστεροελλαδικό) πολιτισμό (1600 - 1000 π.Χ.). Γενικά, κάθοδος των Ινδοευρωπαίων - Πρωτοελλήνων συνοδεύτηκε από την μεταφορά του πολιτισμού τους όπως την κεραμική τους τάφους τύπου Κουργκάν (λακοειδείς) κτλ. Συνοδεύτηκε, όμως, και με συγκρούσεις όπως την καταστροφή της Άργισσας και της Λέρνας το 21ο αιώνα π.Χ. Επίσης, οι Αχαιοί προχώρησαν στην κατάληψη της Κρήτης το 1450 π.Χ., εκμεταλλευόμενοι την καταστροφή του νησιού από σεισμούς και από την μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που δημιούργησε τεραστία παλιρροϊκά κύματα. Τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Αχαιοί κατέλαβαν και την Κύπρο η οποία ήταν στα χέρια πολλών - μη Ελλήνων - κατακτητών, πριν την καταλάβουν οι Αχαιοί.

Όπως αναφέρεται σε αρχαίο αιγυπτιακό κείμενο, τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Αχαιοί με τους Σσακαλάσς βοήθησαν τους Τυρσινούς (βλ. παρακάτω, μάλλον κάτοικοι της νησιωτικής Ελλάδος ή Έλληνες της Μ. Ασίας), τους Λυκίους (η Λυκία ήταν στην Μ. Ασία) και τους Σσαρδανούς, στην εκστρατεία τους εναντίον της Αιγύπτου - επί βασιλείας του Μενεφθά. Τα παραπάνω έθνη αποβιβάστηκαν στην Λιβύη και βοήθησαν τον βασιλιά της Μερμαγιού να αντιμετωπίσει την Αίγυπτο. Τελικά, έχασαν την μάχη από τους στρατηγούς του Μενεφθά. Σε αρχαία αιγυπτιακά κείμενα αναφέρονται, επί βασιλιάς του Τούθμωση του Γ´ (θαν. 1448 π.Χ.), ως κάτοικοι της Ελλάδος οι Δαναοί (ως "Δανάουνα") οι οποίοι αποκαλούνται αλλού Αχαιοί. Τον 12ο αιώνα π.Χ. οι Δαναοί και οι Τυρσινοί, όπως αναφέρεται σε αιγυπτιακό κείμενο, συνασπίστηκαν με τους Τεύκρους (Κύπριοι), τους Λυκίους και τους Φιλισταίους (αρχαίος λαός της Παλαιστίνης) και εξεστράτευσαν εναντίον της Αιγύπτου από ξηράς και θαλάσσης, επί βασιλείας του Ραμσή του Γ´ (1198 - 1166 π.Χ). Ο Ραμσής ο Γ´ απέκρουσε αποτελεσματικά τους "λαούς της θάλασσας".

Στα παραπάνω αιγυπτιακά κείμενα οι Αχαιοί αναφέρονται ως "Aigaiwasch" (Ακαϊουβάς) που κατά τους περισσότερους αιγυπτιολόγους ήταν μάλλον οι Αχαιοί της Ελλάδος ή του... Καυκάσου!!! Το τελευταίο αναφέρεται γιατί υπάρχει η θεωρία ότι οι Αχαιοί έφτασαν μέχρι τον Καύκασο και αποτέλεσαν τον πληθυσμό Χάι που είναι οι Αρμένιοι, αφού Χαϊεστάν είναι η Αρμενία!!! Άλλωστε, υπάρχει και κάποιος μύθος που αναφέρει πως μερικοί Αχαιοί μετά τον τρωικό πόλεμο αποπλανήθηκαν μέχρι τον Καύκασο. Ίσως δεν είναι τυχαίοι και οι μύθοι που αναφέρθηκαν αρχικά (Προμηθέας, Ηρακλής, Αργοναύτες) και μιλάνε για τον Καύκασο! Το Χάι είναι παραφθορά της λέξεως Αχαιοί. Πάντως, τα περί αντιστοιχίας των Δαναών και των Αχαιών προς τα ονόματα "Δανάουνα" και "Ακαϊουβάς" των αιγυπτιακών επιγραφών είναι από πολλούς μελετητές αμφισβητήσιμα. Αναφορικά με την σχέση των Αχαιών με την Αίγυπτο, δεν είναι τυχαίο ότι στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια γίνεται από τον Όμηρο πολύς λόγος περί Φοινίκης και Αιγύπτου (ο Όμηρος αναφέρεται ακόμα και στην κατασκευή των πυραμίδων), γεγονός που δείχνει πολιτιστική επίδραση των Ελλήνων με αυτούς τους λαούς. Επαναλαμβάνεται ότι στην Ιλιάδα περιγράφεται ο τρωικός πόλεμος που έγινε μάλλον το 1250 π.Χ.

Την θεωρία ότι οι Έλληνες Δαναοί είχαν επιτεθεί στην Αίγυπτο, σύμφωνα με τα αιγυπτιακά κείμενα, επιβεβαιώνει και η ελληνική μυθολογία. Κατά την ελληνική μυθολογία οι γενάρχες των Δαναών ήταν η Δανάη (κόρη του βασιλιά του Άργους Ακρισίου η οποία απέκτησε με τον Δία τον Περσέα) ή σύμφωνα με μια άλλη παράδοση ήταν οι Δαναΐδες. Οι Δαναΐδες ήταν οι 50 κόρες του Δαναού. Ο Δαναός ήταν υιός του βασιλιά της Αιγύπτου Βήλου και της Αγχιρόης, της κόρης του Νείλου (ο Νειλέας ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου). Ο Βήλος ήταν υιός του Ποσειδώνα και της Λιβύης και δίδυμος αδελφός του Αγήνορα ο οποίος ήταν βασιλιάς της Φοινίκης. Ο Αγήνορας με την Τηλέφασσα απέκτησαν τον Κάδμο και την Ευρώπη. Ο Κάδμος ήταν ο ιδρυτής των Θηβών. Ο Δαναός με την Ευρώπη (την εξαδέλφη του) απέκτησαν τις 50 Δαναΐδες.

Ο Δαναός είχε έναν δίδυμο αδελφό που ονομαζόταν Αίγυπτος και ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου. Τα παραπάνω ονόματα δείχνουν τις πολιτιστικές σχέσεις των αρχαίων Ελλήνων με τους γειτονικούς τους λαούς. Ο Αίγυπτος είχε 50 υιούς τους οποίους αποφάσισε να παντρέψει με τις 50 κόρες του Δαναού. Όμως, οι Δαναΐδες δεν ήθελαν να παντρευτούν τους υιούς του Αιγύπτου και δραπέτευσαν με τον πατέρα τους στο Άργος όπου τους έδωσε άσυλο ο βασιλιάς της πόλης, Πελασγός. Όμως, οι 50 υιοί του Αιγύπτου έφθασαν στο Άργος προκειμένου να πάρουν τις Δαναΐδες. Για να αποφευχθεί ο πόλεμος, ο Πελασγός παρακάλεσε τις Δαναΐδες να δεχθούν να τους παντρευτούν. Οι Δαναΐδες προσποιήθηκαν ότι δέχονται, όμως την ίδια νύκτα του γάμου - με διαταγή του πατέρα τους - σκότωσαν τους συζύγους τους, εκτός από την Δαναΐδα Υπερμήστρα η οποία έφυγε με τον υιό του Αιγύπτου, Λυγκέα. Οι υπόλοιπες καταδικάστηκαν στον Άδη να γεμίζουν ένα απύθμενο πιθάρι. Οι Δαναΐδες ήταν οι νύμφες των πηγών, κατά την ελληνική μυθολογία.

Κατά την παράδοση μετά την συζυγοκτονία οι Δαναΐδες εξαγνίστηκαν από την Αθηνά και τον Ερμή και παντρεύτηκαν Αργείους (κατοίκους του Άργους). Έτσι, οι Δαναΐδες ήταν γενάρχες των Δαναών οι οποίοι, κατά τον Όμηρο, ήταν οι κάτοικοι του Άργους. Ο Δαναός έγινε βασιλιάς του Άργους και δίδαξε στους ντόπιους την άρδευση, την καλλιέργεια της γης και τα γράμματα. Ο παραπάνω μύθος επιβεβαιώνει πως οι Δαναοί έφθασαν στην Αίγυπτο, στα πλαίσια πολιτιστικής γνωριμίας και στα πλαίσια πολέμου ο οποίος περιγράφεται από τα αιγυπτιακά κείμενα. Στα παραπάνω κείμενα αναφέρονται οι Δαναοί και οι Αχαιοί. Όμως, οι Δαναοί ήταν όχι μόνον ονομασία των Αργείων, αλλά γενικότερα των Αχαιών (και κατά τον Όμηρο αν θυμηθούμε την φράση του Λαοκόωντα - "Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας"). Επίσης, το όνομα του βασιλιά του Άργους, Πελασγός, δεν είναι τυχαίο.

Ο Όμηρος αναφέρει ως Αχαιούς σύμπαντες τους Έλληνες και ειδικότερα τους κατοίκους μιας περιοχής στην Φθιώτιδα. Υπενθυμίζεται ότι οι άλλες 3 βασικές ελληνικές φυλές ήταν οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς. Όμως, ο Όμηρος δεν αναφέρει τους Αιολείς. Επίσης, ως Ίωνες αποκαλεί τους Αθηναίους, ενώ τους Δωριείς - στην Οδύσσεια - τους τοποθετεί στην Κρήτη!!! Ίσως, κατά μια ρηξικέλευθη θεωρία του γράφοντος, ο Όμηρος να ονομάζει Αχαιούς τους Πελασγούς οι οποίοι αρχικά κυριάρχησαν στην Θεσσαλία στο τέλος της 3ης χιλιετίας π.Χ. Το πιο πιθανό, όμως, είναι να ονομάζει Αχαιούς σύμπαντες τους Έλληνες, υπονοώντας ότι οι Αχαιοί ήταν η κυρίαρχη ελληνική φυλή. Κατά μια άλλη άποψη, ο Όμηρος δεν αναφέρει ως Αχαιούς όλους τους Έλληνες, αλλά την φυλή των Αχαιών που αρχικά εγκαταστάθηκε στην Νότιο Θεσσαλία, την Στερεά Ελλάδα (εξ ου και η τοποθέτηση των Αχαιών από τον Όμηρο στην Φθιώτιδα) και στην Πελοπόννησο.

Πριν αναφέρθηκε πως οι Πελασγοί επικράτησαν στην Ελλάδα στα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. και κυριάρχησαν στην Θεσσαλία. Αρχαίος λαός της Θεσσαλίας ήταν και οι Δόλοπες οι οποίοι ήταν και γνωστοί πειρατές με έδρα τη Σκύρο. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως οι Θεσσαλοί ήλθαν, κατά την παράδοση, εκ της Ηπείρου. Δηλαδή, υπάρχει μια σύνδεση των κατοίκων της Ηπείρου (βλ. πριν Δωδώνη) και των Πελασγών της Θεσσαλίας. Την 1η χιλιετία π.Χ. το Άργος στην Θεσσαλία ονομαζόταν Πελασγικό. Όμως και στο Άργος στην Πελοπόννησο αναφέρθηκε παραπάνω ο βασιλιάς της πόλης Πελασγός. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Πελασγός δέχθηκε στην πόλη του τον Δαναό με τις 50 κόρες του, τις Δαναΐδες, όταν δραπέτευσαν από την Αίγυπτο. Οι Δαναΐδες παντρεύτηκαν Αργείους και ήταν γενάρχες των Δαναών οι οποίοι δεν ήταν μόνον οι κάτοικοι του Άργους, αλλά και οι Αχαιοί γενικότερα. Δηλαδή, κατά τον μύθο αυτό, οι Πελασγοί προηγήθηκαν των Αχαιών.

Πιο πιθανό είναι οι Πελασγοί να μετονομάστηκαν σε Δαναούς, δηλαδή Αχαιούς. Κατά τον ιστορικό Ηρόδοτο (18) ως Πελασγοί αναφέρονται (Α´, 56, 58) ιδίως οι Ίωνες, εν αντιθέσει με τους Έλληνες που αποκαλούνται με το όνομα αυτό οι Δωριείς της Πελοποννήσου!!! Ο Θουκυδίδης (4) αναφέρει πως οι κάτοικοι της Αιτωλίας ομιλούσαν, ως επί το πλείστον, μια άγνωστη γλώσσα. Και όμως, στα ομηρικά χρόνια (μέσα 13ου αιώνα) οι Αιτωλείς ήταν Έλληνες! Η απάντηση στο όλο ζήτημα είναι απλή. Οι κάτοικοι της Ελλάδος πριν το 2000 π.Χ. ήταν οι Πελασγοί και οι Αιγαίοι. Από τον 21ο αιώνα π.Χ. κατέβηκαν στην Ελλάδα, από τον βορά, οι πρωτοελληνικές φυλές που ανήκαν στην αρία (ινδοευρωπαϊκή) φυλή.

Σε ό, τι αφορά τους Πελασγούς, η κάθοδος τον 21ο αιώνα π.Χ. από τον βορά των αρίων φυλών και αργότερα των Αχαιών είχε ως αποτέλεσμα οι Πελασγοί να εξοντωθούν ή να περιοριστούν σε ορισμένες περιοχές όπως η Αιτωλία και γενικά η Στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία. Άλλωστε, στις περιοχές αυτές είχαν αρχικά επικρατήσει οι Πελασγοί. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν την άποψη ερμηνεύεται και μια από τις θεωρίες του γράφοντος που αναφέρεται στο γεγονός ότι ο Όμηρος τοποθετεί τους Αχαιούς σε μια περιοχή στην Φθιώτιδα, οπότε ίσως να αναφέρεται στους Πελασγούς. Ο Όμηρος, επίσης, αναφέρει τους Μυρμιδόνες. Ήταν κάτοικοι της Θεσσαλίας με αρχηγό τον Αχιλλέα. Το όνομα Φθιώτιδα προέρχεται από τον μυθικό ήρωα Φθίο ο οποίος ήταν υιός του Αχαιού, γενάρχη των Αχαιών.

Στην αρχαιότητα η Φθιώτιδα ονομαζόταν "Φθιώτις Αχαΐα", επειδή την κατοικούσαν οι Αχαιοί. Το ερώτημα είναι γιατί ο Όμηρος τοποθετεί τους Μυρμιδόνες στην Θεσσαλία και τους Αχαιούς στην Φθία. Η απάντηση είναι ότι μάλλον στην ιστορία του Ομήρου εμπεριέχονται οι Πελασγοί που κατέβηκαν στην Ελλάδα την 3η χιλιετία π.Χ. και οι Αχαιοί που κατέβηκαν στην Ελλάδα μετά τον 19ο αιώνα π.Χ. Άρα, ο Όμηρος αναμειγνύει τα γεγονότα σχετικά με τις πρωτοελληνικές φυλές και αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο στην οποία οι Αχαιοί είχαν καταλάβει την Ελλάδα και οι Πελασγοί είχαν περιοριστεί στην Θεσσαλία και στην Στερεά Ελλάδα. Δύσκολα μπορεί να δοθεί σαφής θέση στο ζήτημα, αφού στην Θεσσαλία και στην Στερεά Ελλάδα κυριάρχησαν αρχικά οι Πελασγοί, όμως στις ίδιες περιοχές (και στην Πελοπόννησο) εγκαταστάθηκαν αργότερα και οι Αχαιοί!!! Συνεπώς, οι Μυρμιδόνες που αναφέρει ο Όμηρος ίσως ήταν Πελασγοί, ενώ οι Αχαιοί της Φθίας που αναφέρει μάλλον δεν είχαν σχέση με τους Πελασγούς. Μπορεί, όμως, και να είχαν! Όλα είναι πιθανά, αφού οι Πελασγοί ήταν πολεμική φυλή όπως και οι Αχαιοί.

Η μυθολογία δίδει την δική της θέση στο ζήτημα. Ο Δευκαλίωνας, που περιγράφηκε πριν ως ο επιζών και γενάρχης του ανθρωπίνου γένους, έγινε ο βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία!!! Τα παιδιά του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας, ο Αμφικτύωνας (ιδρυτής των αμφικτιονιών) και η Πρωτογένεια. Άρα ο Έλληνας από την μυθολογία τοποθετείται στην Θεσσαλία και γίνεται έτσι αναφορά στους Πελασγούς που κυριάρχησαν στην Θεσσαλία. Ο Έλληνας με την νύμφη Ορσηίδα απέκτησαν τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο. Ο Αίολος ήταν ο γενάρχης των Αιολέων και ο Δώρος των Δωριέων. Ο Ξούθος με την Κρέουσα απέκτησαν τον Ίωνα και τον Αχαιό, τους γενάρχες των Ιώνων και των Αχαιών, αντίστοιχα! Οι κάτοικοι του Άργους και γενικά οι Αχαιοί αναφέρονται και ως Δαναοί. Ο Δαναός, όπως προαναφέρθηκε, ήταν γενάρχης των Αργείων και πατέρας των Δαναΐδων.

Οι Μυρμιδόνες που αναφέρονται από τον Όμηρο ήταν κάτοικοι της Θεσσαλίας. Κατά την μυθολογία, η καταγωγή τους ήταν από την Αίγινα (!) και γενάρχης τους ήταν ο Πηλέας που ήταν υιός του Αιακού, του βασιλιά της Αίγινας. Ο αδελφός του Πηλέα, Τελαμώνας, έγινε βασιλιάς της Σαλαμίνας. Ο Τελαμών ήταν ο πατέρας του Αίαντα του Τελαμώνιου που πήρε μέρος στον τρωικό πόλεμο και του Τεύκρου που ίδρυσε την αποικία Σαλαμίνα στην Κύπρο. Ο ήρωας Αχιλλέας ήταν υιός του Πηλέα και της Θέτιδος και ήταν βασιλιάς των Μυρμιδόνων με τους οποίους εξεστράτευσε στον τρωικό πόλεμο. Η μητέρα του Θέτις ήταν - κατά τη μυθολογία - Νηρηίδα. Οι Νηρηίδες, θεότητες της ήρεμης θάλασσας, ήταν κόρες του Νηρέα (υιός της Γης και του Πόντου) και της Δωρίδος (κόρη του Ωκεανού). Εδώ παρατηρείται αντιστοιχία του Δώρου και της Δωρίδος και συσχέτισή τους με τους Δωριείς που κατέβηκαν τον 11ο αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα. Ο Πηλέας ήταν υιός του βασιλιά της Αίγινας, Αιακού. Ο Πηλέας ήταν βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία την οποία βασίλεψε και ο Δευκαλίωνας!!! Ο καρδιακός φίλος του Αχιλλέα, Πάτροκλος, ήταν υιός του Μενοίτιου και ήταν από την Οπούντα της Λοκρίδος (περιοχή από τις Θερμοπύλες μέχρι την Κωπαΐδα). Ο Μενοίτιος ήταν αδελφός του Τιτάνα Προμηθέα (υιός του Ιαπετού ο οποίος ήταν υιός του Ουρανού και της Γης). Ο υιός του Προμηθέα ήταν ο Δευκαλίωνας, ο γενάρχης του ανθρωπίνου γένους!!! Σχετικά με τον Αχιλλέα, καταγόταν από το βασιλικό γένος των Μολοσσών. Η περιοχή της αρχαίας Ελλάδας "Μολοσσίς" βρισκόταν στην περιοχή που καταλαμβάνει η σημερινή Ήπειρος και η νότιος Αλβανία που ήταν η ελληνική βόρεια Ήπειρος. Αρχικά στην βόρεια Ήπειρο κατοικούσε η ελληνική φυλή των Παροναέων. Η περιοχή Μολοσσίς ονομάστηκε έτσι από τον μυθικό βασιλιά Μολοσσό που ήταν υιός του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης. Το βασίλειο της Ηπείρου το ίδρυσε ο Νεοπτόλεμος. Δεν έχουμε εδώ μια σύνδεση με την Δωδώνη που βρισκόταν στην Ήπειρο και για την οποία έγινε εκτενής αναφορά παραπάνω;

Άρα, τα πάντα στην ελληνική μυθολογία συσχετίζονται μεταξύ τους, καθώς και με την ελληνική ιστορία. Ο Όμηρος αναφέρεται στον τρωικό πόλεμο που έγινε στα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ. (μάλλον το 1250 π.Χ.) Όμως, φαίνεται ότι ο Όμηρος ανακατεύει - όπως και η ελληνική μυθολογία, αλλά και οι ιστορικοί και οι συγγραφείς της αρχαιότητας - την ιστορία της εμφάνισης των πρωτοελληνικών φυλών που παρουσιάζεται χωρίς ιστορική ακολουθία. Αλλά για ποιόν Όμηρο γίνεται αναφορά την στιγμή που υπάρχει το "ομηρικό ζήτημα" σχετικά με τον πραγματικό συγγραφέα της Ιλιάδος και της Οδύσσειας και το αν ο Όμηρος ήταν υπαρκτό πρόσωπο ; Είναι περίεργο ένας, κατά την παράδοση, τυφλός άνδρας (ακόμα και το όνομα Όμηρος σημαίνει τυφλός) να περιγράφει ιστορικά γεγονότα και μύθους που σχετίζονται με τον αποικισμό της Μεσογείου, τα ταξίδια των αρχαίων Ελλήνων και επίσης να παραθέτει πλήθος από εθνολογικά και λαογραφικά στοιχεία. Κατά τον γράφοντα τα δύο έπη είναι συρραφή παραδόσεων και ιστορικών γεγονότων που έχουν αλλοτριωθεί από την μυθολογία. Άλλωστε, στα έπη αυτά εμφανίζεται το ίδιο φαινόμενο με την ελληνική μυθολογία: διάφορα ιστορικά γεγονότα (ελληνικές φυλές και περιοχές, πόλεμοι, ίδρυση αποικιών) παρουσιάζονται αλλοτριωμένα, ανακατεμένα και ο μύθος έχει δεθεί άρρηκτα με την ιστορική πραγματικότητα...

Πολύ πρώιμα, οι ελληνικές πόλεις - κράτη ίδρυσαν πολυάριθμες αποικίες στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ασίας στις οποίες μεταλαμπάδευσαν τις αρετές και τα ιδεώδη του ελληνικού πολιτισμού. Οι αρχαίοι Έλληνες μετέφεραν πάντα την εστία (την ιερή φωτιά) και τα οστά των προγόνων τους όταν ίδρυαν τις αποικίες τους. Επίσης, μετέφεραν και τον πολιτισμό τους και ανέπτυσσαν τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες ταξίδευαν - όπως λεει ο Ηρόδοτος: "κατ´ εμπορίαν καί θεωρίαν", δηλαδή για το εμπόριο των προϊόντων και την ανταλλαγή υλικών και πνευματικών αγαθών με τους ξένους λαούς. Οι Έλληνες ήταν κυρίαρχοι των θαλασσών. Είχαν τη μεγαλύτερη δύναμη στο εμπορικό και αργότερα στο πολεμικό ναυτικό.

Οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν αποικίες σε όλη τη Μεσόγειο, στον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα) και στην Βόρειο Αφρική. Οι πόλεις των Κυκλάδων και της μινωικής Κρήτης είχαν, ήδη από το 3000 π.Χ., κατακτήσει τη Μεσόγειο, πολύ πριν από τους "επίσημους" αποικισμούς και είναι σίγουρο ότι είχαν ιδρύσει αποικίες στα ευρύτερα παράλια της Μεσογείου. Οι Κρήτες, ήδη από την δεύτερη χιλιετία π.Χ., είχαν κατακτήσει την ανατολική Μεσόγειο με τα πλοία τους - πριν από τους Φοίνικες - και είχαν φθάσει ακόμα και στην Αίγυπτο, στο Λίβανο, στην Μεσοποταμία και άλλες περιοχές της νοτιοδυτικής Ασίας. Eπίσης, υπάρχουν μινωικές (της αρχαίας Κρήτης) επιδράσεις στο Αφγανιστάν!!! Γενικά, στην Μεσοποταμία είχε επεκταθεί το ελληνικό εμπόριο και στα μετέπειτα χρόνια. Οι Μυκήνες το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα είχαν εμπορικές ανταλλαγές και είχαν ιδρύσει εμπορικούς σταθμούς και αποικίες στα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας (για παράδειγμα στην Κιλικία - περιοχή της νοτιοανατολικής Μ. Ασίας), στην Αίγυπτο, στις συριοπαλαιστινιακές ακτές, στη νότιο Ιταλία και στη Σικελία.

Το σίγουρο είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επεκταθεί, με τις αποικίες τους, από τον Καύκασο, ως το Γιβραλτάρ και όπως έλεγε ο Πλάτων: "οι αποικίες έμοιαζαν σαν βατράχους γύρω από μια λίμνη". Μάλιστα, ο Πυθέας από την Μασσαλία (ελληνική αποικία των Φωκαέων) στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. πέρασε το Γιβραλτάρ (Ηράκλειες στήλες το έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες) με πλοίο και μετά περιέπλευσε την Αγγλία! Μετά έπλευσε την "Θούλη" (ήταν η Ισλανδία ή η Νορβηγία) και στη συνέχεια έπλευσε στη Βαλτική και έφτασε στο νησί Ελιγολάνδη και στις εκβολές του ποταμού Έλβα στην Γερμανία και του ποταμού Βιστούλα στην Πολωνία!!! Ο Πυθέας χαρτογράφησε την περιοχή και επίσης μέτρησε το μήκος των ακτών της Αγγλίας!!! Τέλος, οι αρχαίοι Έλληνες δεν αποκλείεται να έφθασαν μέχρι τις ακτές της Αμερικής.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - TZEHMΣ ΜΑΝΟΣ, 2006
http://www.dim-manos.narod.ru/troian1.htm#Top#Top