Του Νίκου Λυγερού
Αν εξετάσουμε τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες που βρίσκονται στη Μεσόγειο θάλασσα κι αν θεωρήσουμε ότι οι ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου αποτελούν την ΑΟΖ του Ελληνισμού, τότε αυτή είναι η μεγαλύτερη από όλες. Αυτό το στοιχείο δεν είναι απλώς μια ποσοτική λεπτομέρεια, όπως θα έλεγαν μερικοί, διότι βρίσκεται ως συμπαγές σύστημα στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία είναι η περιοχή με τις μεγαλύτερες προοπτικές στον τομέα των υδρογονανθράκων και αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν τώρα εξετάσουμε τις θαλάσσιες ψηφίδες του Ελληνισμού που βρίσκονται πάνω στο ψηφιδωτό του απέραντου γαλάζιου, μπορούμε να δούμε και το μέλλον, αφού μας επιτρέπουν να πάμε όχι λίγο πιο πέρα αλλά λίγο πιο μετά. Στην κυπριακή ΑΟΖ έχουμε ήδη 13 οικόπεδα και τώρα στην ελληνική ΑΟΖ έχουμε άλλα 20 οικόπεδα. Έτσι ο Ελληνισμός διαθέτει πλέον 33 θαλάσσια οικόπεδα. Με αυτόν τον τρόπο θυμάται και το άλλο στοιχείο που τον χαρακτηρίζει. Αν τώρα δούμε μαζί όλα αυτά τα θαλάσσια οικόπεδα πάνω σε ένα ενιαίο χάρτη, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι μετά από 200 χρόνια έχουμε αποκτήσει μια νέα Χάρτα που δεν περιορίζεται από τις τοπικές συμβάσεις αλλά αξιοποιεί στρατηγικά και ορθολογικά τα τοποστρατηγικά δεδομένα του Δικαίου της Θάλασσας, δίχως να καταπατά κανένα και με αυτόν τον τρόπο ακολουθεί τη χρονοστρατηγική του Ελληνισμού που πάντα βασίστηκε στη θάλασσα για να θεμελιώσει τελεολογικά την ίδια του την οντολογία με το Έργο του.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15812&l=gr