Του Νίκου Λυγερού
Όταν εξετάζουμε για πρώτη φορά το κλασσικό σκάκι μέσω άλλων παραλλαγών, όπως είναι οι ιστορικές σκακιέρες και οι καινοτόμες, βλέπουμε στοιχεία συνέχειας λόγω εξέλιξης. Η βυζαντινή σκακιέρα, λόγω της κυκλικότητάς της, διαμορφώνει νέους άξονες επίθεσης και άμυνας, αφού υπάρχει η κίνηση της περιστροφής, η οποία μπορεί να ενισχυθεί από τους διπλούς πύργους και τις καμπύλες των διαγωνίων των αξιωματικών. Η καστρική σκακιέρα, με την έννοια των τεσσάρων κάστρων, αλλά και την ομαδικότητά της, προσφέρει νέες δυνατότητες στη σκακιστική σκέψη. Η καινοτομία της σκακιέρας SER μέσω των γεφυρών Einstein – Rosen, τη δομή του Sierpinsky, εισάγει τον στρατηγικό παίκτη στην τοποστρατηγική και την Χρονοστρατηγική, αφού συνδυάζει αρχικά την κενότητα και συνεργατικότητα στην πολυκυκλικότητα. Για τον ίδιο λόγο προωθεί και τη υπερμοντέρνα προσέγγιση με μια θεμελιακή αλλαγή όσον αφορά στην έννοια του κέντρου. Επίσης, ενεργοποιεί τις πλάγιες επιθέσεις, δίχως να ξεχάσουμε ότι επιτρέπει την ικανότητα της χρωματικής αλλαγής των αξιωματικών λόγω της υπερκίνησης μέσω των γαλάζιων τετραγώνων. Αλλά το πιο σημαντικό είναι η εξέλιξη της πολιορκητικής, μέσω αυτών των σκακιέρων, γιατί με αυτές τις δομές της ιστορίας και της καινοτομίας έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε και την υπερδομή πάνω στην οποία βασίζεται. Κατά συνέπεια, μέσω της συνέχειας και της συνέπειας της σκακιστικής σκέψης, ακόμα και σε πλαίσιο αναδρομικό, έχουμε νοητικά σχήματα που αναδεικνύουν και την ανθεκτικότητα της σκέψης, όταν διαχειρίζεται προβλήματα με δομικά εμπόδια που πρέπει να ενσωματώσει στο αποτέλεσμα επίλυσης.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18574&l=gr