ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΟΧΗ

Η ονομασία του ανθρώπου με ένα η περισσότερα ονόματα είναι πανάρχαιο φαινόμενο.--- Ήδη ο Όμηρος πιστεύει ότι η ανθρωπωνυμία είναι πανανθρώπινη συνήθεια.-----
Για τους Έλληνες κάθε ιστορική περίοδος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ονοματοθεσίας της.

• Στην Μυκηναϊκή Εποχή π.χ. επικρατούν τα ονόματα που εκθησιάζουν πολεμική ικανότητα (Μενεπτόλεμος , Μενεχάρης , Μενεσθεύς κ.λ.π.) ενώ

• στην Βυζαντινή Εποχή επικρατούν τα χριστιανικά ονόματα, τα ονόματα των αξιωματούχων της βυζαντινής αυτοκρατορίας κ.λ.π.

Δευτερεύουσα ονομασία

Επειδή το κύριο (βαπτιστικό) όνομα δεν επαρκούσε για την διάκριση των ατόμων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες , γι' αυτό προέκυψε αρκετά ενωρίς η ανάγκη να συνδέεται με το δεύτερο διακριτικό όνομα, το σύγχρονο επώνυμο.
Το σύγχρονο ονοματολογικό σύστημα της Ευρώπης φαίνεται εκκίνησε από την Ιταλία στα μέσα του τον 16ου αιώνα και σίγουρα έχει τις πηγές του στο ρωμαϊκό και αρχαιο-ελληνικό σύστημα.
Στην Μυκηναϊκή Εποχή ως δεύτερο διακριτικό όνομα επικρατεί το πατρωνυμικό επίθετο.
Έτσι

• ο Αχιλλεύς ονομάζεται Πηλείδης (από τον πατέρα του Πηλέα ) και Αιακίδης (από τον παππού του),
• ο Οδυσσεύς προσονομάζεται Λαερτιάδης
• ο Αγαμέμνονας ονομάζεται Ατρείδης.

Στην Κλασσική Εποχή με την παρακμή των παλαιών αριστοκρατικών γενών περιορίζονται και τα πατρώνυμα που δηλώνουν το γένος σε λίγα ονόματα όπως

• Αλκμαιωνίδαι, Αγιάδαι, Ευμολπίδαι, Κυψελίδαι κ.λ.π.

Επικρατεί τώρα ο συνδυασμός του βασικού ονόματος με την γενική του ονόματος του πατέρα αντί του πατρωνυμικού επιθέτου όπως

• Σωκράτης Σωφρωνίσκου,
• Περικλής Ξανθίππου, κ.λ.π.

Μεγαλύτερη ακρίβεια εκφράζεται με την προσθήκη του επιθέτου που δηλώνει τον τόπο καταγωγής

• Θουκυδίδης Ολώρου Αλιμούσιος ,
• Κλέαρχος ο Λακεδαιμόνιος ,
• Διόδωρος ο Σικελιώτης.

Άλλη μία κατηγορία προσωνυμίων είναι αυτά που συνδέονται με κάποια ηθικά η σωματικά χαρακτηριστικά του ονομαζόμενου προσώπου στους βυζαντινούς χρόνους:

• Ανδρέας (ανδρείος) ,
• Βασίλειος (βασιλικός) ,
• Γεώργιος (γεωργός) ,
• Δημήτριος (Δήμητρα –γεωργός),
• Ευγένιος (ο ευγενής)

κ.λ.π.

Παρωνυμία 

Τα παρωνύμια έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον σχηματισμό των επωνύμων στην βυζαντινή και νεοελληνική περίοδο. Της βυζαντινής εκφοράς έχουμε Θεόδωρος ο Αποστόλης (= Αποστόλου), Κωνσταντίνος ο Παναγιώτης ( = Παναγιώτου) συνέχεια αποτελούν τα νεοελληνικά Γεώργιος Βασιλείου, Ηλίας Πέτρου κ.λ.π. όπου το δεύτερο κύριο όνομα χρησιμεύει ως επώνυμο.
Η σύγχυση που μπορούσε να δημιουργηθεί με την εκφορά αυτή αποσοβήθηκε με την προσθήκη ενός παρωνυμίου που εξελίχθηκε σε επώνυμο Νικόλαος Πέτρου Τσαγκάρης.

Πλήρης ονομασία

Τα κύρια ονόματα λαμβάνονται:

• από την αρχαία ελληνική παράδοση
• από την εκκλησιαστική παράδοση

Κύρια Ονόματα

Αρχαιοελληνικά Ονόματα

Βαπτιστικά από την αρχαία ελληνική παράδοση. Αγαθοκλής, Αθηνά, Αλεξάνδρα, Δημοσθένης, Ηρακλής, Θεμιστοκλής, Ιππολύτη, Καλλιόπη, Λεωνίδας, Μελπομένη, Οδυσσέας, Ολυμπιάς , κ.λ.π.

Χριστιανικά Ονόματα

Βαπτιστικά από την εκκλησιαστική παράδοση .

• i) Βαπτιστικά από την Παλαιά Διαθήκη.

Αυτά τα ονόματα είχαν μεγάλη διάδοση τα πρώτα χριστιανικά χρόνια αλλά αργότερα περιορίστηκε η χρήση τους και εμφανίζονται σήμερα σποραδικά σε μερικά μέρη. Αβακούμ, Αβραάμ (Αβράμης , Μαμής) , Αδάμ (Αδάμος, Δάμος , Αδάμας, Αδαμάκης), Ανανίας (Νανιάς) , Δαβίδ (Δαβίδης , Δαβίθης) κ.λ.π.

• ii) Βαπτιστικά ονόματα αγίων

Αθανάσιος, Βασίλειος Γεώργιος ,Δημήτριος, κλπ.

• iii) Βαπτιστικά ονόματα εορτών και γενικά από την θρησκευτική ορολογία.

Αγαπητός (ιδού ο υιός μου ο αγαπητός), Άγγελος , Βαϊα , Δέσποινα , Κουνίτσα (εικόνα η όμορφη σαν εικόνα), Ευαγγελία , Ζωοπηγή (ζωοδόχος πηγή), Θεοφάνης (Θεοφάνεια) , Λάμπρος (Λαμπρή ) , Πανάγια (Παναγία) , Παράσχος (Παράσχου κύριε) κ.λ.π.

Βυζαντινά Ονόματα

Βαπτιστικά από την νεώτερη ελληνική παράδοση.
α)Βαπτιστικά από ονόματα της βυζαντινής και νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Ακρίτας, Ασάνης, Βατάτζης , Βελισσάριος, Βρανάς , Δούκας , Ερωτόκριτος, Καλογιάννης , Καντακουζηνός , Κομνηνός , Λάσκαρης, Μοσχωνάς, Ολόβολος, Ράλλης , Ρωμανός, Σκαρλάτος, Φωκάς, Χουρμούζης κ.λ.π.
β) Βαπτιστικά από ονομασίες αξιωμάτων και τιμητικών τίτλων .
Αμιράς (ναύαρχος), Άρχοντας, Αφέντης , Δημοκρατία, Domina (Δόμνα ) , Κοκόνα (τιμητική επίκληση διάσημων η ευγενών γυναικών) , Κράλης (βασιλέας Καράλης) , Κυρ (Κυρίτσης), Ρήγας (βυζαντινός τίτλος για ξένους βασιλείς και ηγεμόνες) κ.λ.π.

Αλλογενή Ονόματα

Βαπτιστικά από ξένους λαούς . Agnes Ανέζα , Amalie Αμαλία, Battista Μπατίστας , Bernardo Βερνάρδος , Domenico Δομένικος , Flora Φλόρα, Φλουρής , Francesko Φραντζέσκος , Francois Φραντζής , Giacomo Γιακουμάτος , Γιακουμής , Giorgio Τζορτζής, Giovanni Ζοάνος , Τζανής κ.λ.π.

Γεωγραφικά Ονόματα

Βαπτιστικά από γεωγραφικά ονόματα
Σύμφωνα με τα αρχαία ελληνικά πρότυπα Ηλείος, Θεσσαλός , Λυδός κ.λ.π. δημιουργήθηκαν και τα νεώτερα χρόνια ανάλογα βαπτιστικά.
Αμερικάνος , Ασιανός , Κιρκασία , Αξιώτης (Ναξιώτης) , Αγράφω , Αθήνα , Ανατολή , Βενετία ,κ.λ.π.

Φυσιογενή Ονόματα

α) Από ονομασίες Ζώων.
Αηδόνι (Αηδόνα) , γεράκι , (Γερακίνα , Γεαρακούλα) , λιοντάρι (Λιονταρής), μέλισσα (Μελίσω) , Παγώνι (Παγώνης , Παγώνα), περιστέρι (Περιστέρα) , τρυγόνι (Τριγώνα) κλπ.

β) από ονομασίες φυτών
άνθος (Ανθή) , γαρίφαλο (Γαρούφαλος, Γαρουφαλιά ), ζουμπούλι (Ζουμπούλης . Ζουμπούλια) , μηλιά (Μηλιά , Μηλιώ), ροδιά (Ροδιά , Ροδούλα ) , τριανταφυλλιά (Τριανταφυλλιά , Τριαντάφυλλος) κ.λ.π.
γ) Από ονομασίες πολύτιμων υλικών ασήμι (Ασημής , Ασήμω ,Ασημίνα κλπ), διαμάντι (Διαμαντής , Διαμαντάρας , Μαντής , Διαμάντω κλπ.) ζαφείρι (Ζαφείρης , Ζαφείρα , Ζαφειρία κλπ.) μάλαμα (Μάλαμας , Μαλάμω κλπ) , σμαράγδι (Σμαράγδα, Σμαράγδω ) χρυσάφι (Χρυσάφης ) , χρυσός (Χρύσος, Χρυσούλα, Χρύσω κλπ),
δ) άλλα
αστέρι (Αστέρω , Αστέριος)
αυγή (Αυγή ,Αυγούλα , κλπ)

Ιδιοτητογενή Ονόματα

Βαπτιστικά που βασίζονται σε σωματικές η ψυχικές ιδιότητες. Άσπρος (Ασπρούλης ,Ασπρούλα) , λυγερός (Λυγερή) , μελαχρινός (Μελαχρινή) , ξανθός (Ξάνθος , Ξανθός , Ξανθή , Τσιάνης κλπ.) Αγαθός (Αγαθή ,Αγάθω ) , γλυκύς (Γλυκιά ,Γλυκερία ) κλπ.

Ευχετικά Ονόματα

Προϋποθέτουν ευχή των γονέων η του αναδόχου . Ζήσης (Να ζήσει.) , Πολυζώης (πολύ ζωή να έχει ) , Παναταζής (πάντα να ζει). Στην Πίνδο το θηλυκό όνομα Αγόρω (αγόρι ) δίνεται σε κορίτσι που αναμενόταν ύστερα από την γέννηση σειράς κοριτσιών να γεννηθεί αγόρι.
Τον ίδιο ρόλο παίζει και το Σταμάτα για να ((σταματήσουν)) να γεννιούνται θηλυκά: Θέμελης, Θεμελής (να θεμελιώσει από το τούρκικο temelli –θεμέλιο) , θεμελιωμένος : Καλομοίρης(καλή του μοίρα).

επώνυμα

Τα επώνυμα διακρίνονται σε

• πατρωνυμικά,
• μητρωνυμικά ,
• ανδρωνυμικά ,
• εθνικά ,
• Επαγγελματικά ,
• παρωνύμια και
• ψευδώνυμα.

Πατρωνυμικά Ονόματα

"Πατρωνυμικόν μέν ουν έστι το κυρίως άπό πατρός έσχηματισμένον, καταχραστικώ δέ καί το άπό προγόνων , οίον Πηλείδης, Αιακίδης ο Αχιλλεύς"
Στην αρχαία Ελληνική τα πατρωνυμικά σχηματίζονται είτε απλούστερα με την γενική του ονόματος του πατέρα (Περικλής Ξανθίππου ) είτε με διάφορα παραγωγικά επιθέματα που προσαρτώνται στο όνομα του πατέρα (Κρονίδης, Νεστορίδης, Πριαμίδης Κρονίων , Ασκληπιάδης, Λαερτιάδης κλπ.) ή του γενάρχη (Αιακίδαι , Αλκμαιωνίδαι.)
Στην νέα Ελληνική η πατρωνυμική σχέση εκφράστηκε αρχικά με την γενική του ονόματος του πατέρα ύστερα από τον προσδιορισμό γιος, κόρη κ.λ.π. ο Μιχάλης ο γιος του Μελέτη και έπειτα ο Μιχάλης του Μελέτη. Η πατρογονική γενική διαφυλάχτηκε σε ορισμένα επώνυμα (Γεώργιος Ιωάννου , Νικόλαος Αντωνίου), στα περισσότερα όμως που κράτησαν τον λαϊκό τους Χαρακτήρα μετατράπηκε σε ονομαστική Αποστόλης (αντί Αποστόλου) ,Αργύρης, Λουκάς κλπ. Σπανιότερα είναι τα πατρωνυμικά που βασίζονται σε σύνθεση Κωστοσήφης (ο Κώστας του Σήφη) , Πολογιώργης (ο Γιώργος Πολάκης). Ο κύριος όγκος των πατρωνυμικών ένα βαπτιστικό όνομα (αλλά δευτερευόντως και οποιαδήποτε άλλη βάση) στο οποίο προστίθενται παραγωγικά επιθήματα (Γεώργιος) Γεωργάκης , Γεωργακάκης , Γεωργακόπουλος , Γεωργαλάς , Γεωργαράκης , Γεωργάς , Γεωργάτος , Γεωργάτσος , Γεωργέλης Γεωργής , Γεωργιάδης , Γεωργιλάς ,Γεωργίου , Γεωργιτσέας , Γεωργίτσης , κλπ ,(Βάγια τα = η εορτή) Βαγιανός , Βαϊνέλης , (Λαμπρή) Λαμπρινός , Λάμπρος , Λαμπράκης.(Κανάκι , το =χάδι) Κανάκης.
Ορισμένα νεοελληνικά πατρωνυμικά βασίζονται σε βαπτιστικά ξένων γλωσσών από τις οποίες ήρθε σε επαφή η γλώσσα μας :

• Τούρκικα (Μουράτογλου , Μουρατίδης) ,
• Αρβανίτικα: (Γκίνης =Γιάννης,Γκιόκας =Γιώργος),
• Βλάχικα : (Ζιάνας =Γιάννης ,Μίσιος και Μίσιας = Μιχάλης , Σόκος= Θανάσης , Τσέλιος = Στέριος),
• Σλαβικά: (Κόλιας = Νικόλαος , Φίλτσος=Φίλιπος) κλπ.

Μητρωνυμικά Ονόματα

Είναι τα επίθετα που βασίζονται στο όνομα της μητέρας:
Κώστας Ελένης , δηλ ο Κώστας της Ελένης.
Τα μητρωνυμικά ήταν πολύ σπάνια στην αρχαία Ελλάδα. Ο Απόλλων από την μητέρα του Λητώ ονομαζόταν Λητοϊδης, Λητογενής , Λητόϊτος ενώ Μαιάδας ονομάζονταν ο Ερμής ως γιος της Μαίας.
Τα μητρωνύμια εμφανίζονται σε κοινωνίες που μητροκρατούνται, π.χ. οι Λύκιοι της Μικράς Ασίας όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος (1,73), και ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (C.MULLER , FRAGM. HIST. GRAEK . 2, 217, XV).
Το μητριαρχικό δίκαιο των Λυκίων φαίνεται να συνεχίζεται και στα μεσαιωνικά χρόνια , γιατί ο Νικόλαος Δαμασκηνός (C.MULLER , ό.π. 3,461, CXXIX) αναφέρει ότι (Λύκιοι τάς γυναίκας μάλλον η τους άνδρας τιμώσι και καλούνται μητρόθεν , τας τε κληρονομίας ταίς λείπουσι , ου τοίς υιοίς).
Ως υπολείμματα των Λυκιακών θεωρεί ο Σ. Λάμπρος νεοελληνικά μητρωνυμικά που συγκέντρωσε στο Λιβίτσι της Λυκίας και στο Καστελόριζο και πιστεύει ότι τα μητρωνυμικά αυτά μαρτυρούν τη επίδραση του αρχαίου μητριαρχικού δικαίου των Λυκίων στους Έλληνες της Λυκίας.
Οι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται το μητρωνυμικό αντί του πατρωνυμικού είναι πολλοί και ποικίλοι αυτό συμβαίνει π.χ. όταν η μητέρα στην κοινωνία λόγω της δραστηριότητας και της προσωπικότητάς της, της καταγωγής της , λόγω μακρόχρονου ξενιτεμού του πατέρα η χηρεία της μητέρας κλπ.
Επίσης ένας καταπιεσμένος εσώγαμπρος μπορεί να πάρει το όνομα της γυναίκας του Μάρως (Μάρως η Μαρόπουλος) η της πεθεράς του Λαφαρούς (Γιωρτς τη Λαφαρούς , Πόντος ).
Στα Τρίκαλα της Κορινθίας ο σώγαμπρος έπαιρνε και δεύτερο όνομα από την σύζυγό του: ο Μάριος, ο Φωτεινός , ο Ελένιος ο Γαρουφαλιός κλπ.
Μητρωνυμικά συναντάμε σε όλες τις περιοχές της Ελλάδος .
Αλλά και στην βυζαντινή περίοδο συναντάμε μητρωνυμικά ονόματα π.χ. Λεόντειος ο Παυλίνης , Ιωάννης ο Βαλεριανής κλπ .
Σε βυζαντινά έγραφα συναντούμε επώνυμα , όπως Ιωάννης της Ράπτισας , Λέων της Μαρίας , Δημήτριος της Καλογραίας , Παπά Δημήτριος της Ευδοξίας κλπ. Στα μητρωνυμικά έχουμε τις εξής κατηγορίες: α) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο βαπτιστικό της μητέρας :Αγγελίνας , Άννας , Ασημίνας , Βερονίκης, Γαρουφαλιάς , Γερακίνης , Ελένης , Ζαμπέλας , Ζαμπέτας , Κατίνας, Λελούδας , Μυρσίνης , Νικολίτσας , Παγώνας , Σμαραγδής , Σουμέλας , Σπεράντζας ,Τασούλας , Χαιδος , κλπ.

• Μητρωνυμικά που βασίζονται στο ανδρωνυμικό της μητέρας , που με την σειρά του μπορεί να βασίζεται
  • στο βαπτιστικό του άντρα της: Αλέξαινας , Βασίλαινας , Γιώργαινας κλπ.
  • στο παρωνύμιο του άντρα της: Γλαβίνας , Ζωγραφίνας, Καρατζίνας , Παπαδίτσας κλπ.

• Μητρωνυμικά που βασίζονται στο επάγγελμα της μητέρας η του άντρα της : Γιατρούδενας , Καλογραίας , Μακαρονούς , Μαμμής, Παπαδιάς , Τσαγκαρίνας , Τσιγαρούς κλπ.
• Μητρωνυμικά που δηλώνουν την καταγωγή της μητέρας :Αμουργιανής ,Αραπίνης ,Βλάχας , Γυφτούδας , Γύφτσας , Λιάπαινας κλπ.
• Μητρωνυμικά που δηλώνουν ελάττωμα της μητέρας : Βουβής , Καμπούρας ,Χοντρολένης κλπ.
• Μητρωνυμικά που δηλώνουν βαθμό συγκενείας : Βάβους , Γιαγιάς , Μαννάκας , Νυφούδης κλπ.

Ανδρωνυμικά Ονόματα

Πρόκειται για ονόματα γυναικών που βασίζονται στο βαπτιστικό, επώνυμο η παρωνύμιο κλπ. Του ονόματος των συζύγων τους και αποτελούν μία πρόσθετη επωνυμία κοντά στο βαπτιστικό όνομα.
Από τη βυζαντινή περίοδο είναι γνωστά ορισμένα ανδρωνυμικά σε –εα (Κουβικουλαρέα , Σπαθαρέα , Ανδρονικέα ) και –ινα (Μαρία Αγγελίνα ), Δούκαινα Παλαιολογίνα κλπ.) Τα νεοελληνικά ανδρωνυμικά σχηματίζονται με την γενική του ονόματος του συζύγου (η Αγγέλλω του Κακριδά) και με διάφορα παραγωγικά επίθετα , π.χ.-αινα (Κώσταινα , Γιάνναινα , Τζαβέλαινα ) ,-ινα (Θοδωρίνα , Περικλήνα , Λασκαρίνα , Μπουμπουλίνα ) –ου (Νικολού , Παυλού , Μιχαλού , Πεταλού ) , -ισσα (γιάτρισσα , μαστόρισσα = η γυναίκα του γιατρού ,του μάστορα ) κλπ.

Εθνικά Ονόματα

Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ , Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ. Από τα κλασσικούς χρόνους και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων:Εκαταίος ο Μιλήσιος , Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος , Βούλγαρος , Καππαδόκης , Φράγκος , Καλυβίτης (<Καλύβη ,πόλη της Μακεδονίας) , Λιβανίτης (<Λίβανα , πόλη της Συρίας), Κομνηνός (<Κόμνη Ανδιανουπόλεως), Λεκαπηνός (Λέκαπα Καππαδοκίας )Γαβαλάς (<Γάβαλα Συρίας) ,κλπ.
Τα νεοελληνικά εθνικά επώνυμα σχηματίζονται συνήθως με αρχαιοελληνικά η αρχαιότερης καταγωγής επιθήματα και σπανιότερα με ξένα: Αθηναίος , Θηβαίος , Κερκυραίος , Μυτιληναίος. -ανός/ιανός Αμοργιανός (Αμοργός) , Καλαματιανός , Κουταλιανός (<Κούταλη Προποντίδας) Σφακιανός , Ψαριανός κλπ. –ηνός Αδραμυττηνός , Ζακυνθινός . –ινός Αραβαντινός (<Αραβάντι) , Καστρινός , Πυλαρινός (<Πύλαρος Κεφαλονιάς). –ίτης Βαλαωρίτης (<Βελεώρα Ευρυτανίας ) , Δολιανίτης(Δολιανά). -αϊτης (Μοραΐτης) Χρυσαϊτης (Χρυσό Παρνασίδος) .–ιάτης Κορφιάτης , Μανιάτης. –ιώτης Αγραφιώτης , Βαρβιτσιώτης (Βαρβίτσα Αρκαδίας) , Γαρδικιώτης (Γαρδίκι).
Βενετσιάνικα η ιταλικά είναι τα επιθέματα "–άνος/-ιάνος" και "–έζος": Βενετσιάνος , Πρεβεζάνος , Σισιλιάνος, Γενοβέζος.
Σλαβικό είναι το "–ιάνος" στα Βοστιτσιάνος , Ζαβιτσ(ι)άνος , λατινικό στο Σακαριτσιάνος (Σακαρέτσι Βάλτου)κλπ.
Τούρκικο είναι το επίθεμα –λής /λης:Βελεστινλής , Κοκοσλής (Κοκόσι =Κιλκίς) Δράμαλης , Κόνιαλης (Κόνια =το Ικόνιο) , Μπρούσαλης και Προύσαλης (Προύσα).
Ορισμένα από τα εθνικά πού προσδιορίζουν ξένους λαούς που ήλθαν σε επαφή με τους Έλληνες μπορεί να ήταν αρχικά παρωνύμια: Αλαμάνος (Αλαμανούς του Βυζαντίου , Γεφύρι της Αλαμάνας κλπ) , Αμερικάνος , (Έλληνας μετανάστης από την Αμερική) , Ατζέμης (Πέρσης) , Βούλγαρος / Βούλγαρης (μεσαιωνικό Βούλγαρης «βυρσοδέψης , επεξεργαστής η πωλητής δέρματος» που δήλωσε και το έθνος των Βουλγάρων ως παραγωγών και εξαγωγέων δέρματος ) , Γερμανός (σημαίνει και ξανθός) , Εγγλέζος/Ιγγλέζης , Ζείμπέκος (τουρκικό φύλο στα περίχωρα της Σμύρνης) , Καραγκούνης (κάτοικος του θεσσαλικού κάμπου) , Καρακατσάνης ,-ος (Σαρακατσάνος).

Εθνικό ως επώνυμο μπορεί να προκύψει με την προσθήκη ενός -ς σ’ένα τοπωνύμιο Αϊδίνης ,Βαλαώρας , Γκούρας (Γκούρα Φθιώτιδος) , Γρανίτσας (Γρανίτσα Ιωαννίνων) κλπ. Επαγγελματικά Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα , αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα , καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς ,Γούναρης ) και σπάνια στη γενική (Ιατρού ,Οικονόμου).

Επαγγελματικά Ονόματα

Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός , Βουκόλος , Ακέστωρ <ιατρός> , Ναυπηγός , και
πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια : Αμπελάς . Λαχανάς ,Ζωναράς ,Καμπανάρης , Γραμματικός ,Παλαιολόγος <που ασχολείται με τα παλαιά>.
Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων : Δομέστικος ,Δούκας , Λογοθέτης , Νοταράς , Σχολάριος <σωματοφύλακας του αυτοκράτορα>.
Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση : Δομέστιχος , Έξαρχος ,-άκος , -ίδης , -όπουλος , Ευταξίας (ο επί <της ευταξίας> της εκκλησίας). Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα -άρης και ας. –άρης:Αρκουδάρης , Γελαδάρης. –ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς). Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή: Αλμπάνης –οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής) .
Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα:Βεζίρης , Δερβέναγας , Ζαΐμης , Κεχαγιάς . Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το –τζής /-τσής (-ξής ) ,Αλτιντζής –όγλου (altinci χρυσοχόος ) Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου). Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά –iere (Καροτσιέρης ,Κασιέρης , Μπαρμπέρης.κλπ) και -oro (Σπαγγαδόρος).

Παρωνύμια

Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται , σε σωματικές , πνευματικές , ηθικές και άλλες ιδιότητες . Ο Μ.Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι , πινομή ,παραγκώμι , προσονείδιν (ποντιακό) , Περιγέλιο ,σουσούμι κλπ.
Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις :την κλήσιν , την επίκ-λησιν , το επίκλην , τουπίκλην , την επωνυμία ,το επώνυμον , την προσηγορία , τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής :<παρώνυμον Δε έστι το παρ’ όνομα ποιηθέν , οίον θέων> Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες (Γάστρων , Γνάθων ,Δόναξ , Κεφάλων , Μέτωπος.) Σε ψυχικές ιδιότητες :(Δέξιος , Μαργίτης , Βίαιος ,Πράος κ.α.) σε παρομοιώσεις με ζώα :(Αμνός , Γρύλος , Δράκων , Ιέραξ , Μέλισσος κ.α.) και φυτά :(Άλατος ,Καρδάμα ,Κρόκος ,κ.α.) στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος , Λήναιος , Πανιώνιος , Σωτήριος κ.α.)
 Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποι-ούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα :Γρηγόριος ο Πτερωτός ,Βάρδας ο Πλατυπόδης , Βασίλειος ο Πετεινός κ.α.Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα :Βαρβάτος , Μυστάκων , Μουρζουφλός . Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια: α)Σωματικές ιδιότητες :Βεργής , Βραχνός ,Ζερβός ,Καμπούρης κ.α. Β )Ψυχικές , πνευματικές ,ηθικές ,και άλλες ιδιότητες : Αγέλαστος , Βιαστικός ,Θλιμμένος , Κοιμήσης , Λεβέντης ,Τεμπέλης , Κατεργαράκος , Νταής , Νυστάζος κ.α. Γ) Παρομοιώσεις με ζώα :Αλεπουδέλης , Γάτος , Ζυγούρης , Λύκος , Ποντίκης , Τσάκαλος , Γκιόνης ,Κίρκος κ.α. Δ) Παρομοιώσει με φυτά : Βλιτάς ,Γαρούφαλος , Καρπουζάς , Πιπέρης , Ρεβίθης κ.α. Ε) Αντικείμενα καθημερινού βίου .Βελέντζας , Δακτυίδης , Κουλούρας , Λαγάνας , Ταγάρης κ.α. ΣΤ) Καιρός και χρόνος: Βοριάς ,Γρέκος , Σορόκος ,Κατσιφάρας , Χιόνης κ.α. Ζ) Συγγένεια και ηλικία :Αφεντάκης , Εγγονόπουλος , Κανακάρης , Ορφανός ,Παπούλιας , Πατέρας –άκης . Η ) Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος) Καλλιώρας ,Καλώστος , Καληνύχτας , Σιαπέρας κ.α.
Ονόματα από τις διάφορες ελληνικές διαλέκτους.
Αμαντος =(Χίος,άμαντος=μαμμόθρεφτος),Βώκος (ποντιακό βώκος =ηλίθιος),Ζυβρακάκης (Κρήτη ζυμπραγός <δίδυμος <αρχ.συμπραγής) ,Κοθρής (διαλ.κοθρής –ζητιάνος <κοθρί –κομμάτι ψωμί.Λιάρος(Ασπρόμαυρος ,για ζώα), Μάντακας (Κρήτη, τσιμπούρι των ζώων),Πατακός(Κρήτη, μικρόσωμος και άσχημος< αρχ.πάταικος), Ροίδης (ρόγι δοχείο με στενό άνοιγμα),Σαχτούρης (μεσν. σακτούρα –είσος καϊκιού), Συγγρός (διαλ.τσιγρός-αδύνατος ,αρρωστιάρης), Τσουδερός (Κρήτη ,τσουρίζω=τσουτσουρίζω, Χουρμούζης (χουρμούζη=είδος μαργαριταριού από το νησί Χορμούζ στην είσοδο του Περσικού κόλπου.
Τούρκικα. Ασλάνης,-ιδης,-ογλουΑρβανίτικα. Κέπας =κρεμμύδι , Κριεζής=μαυροκέφαλος, Κριεκούκης =κοκινοκέφαλος, Λέπουρας =λαγός,Μποκουρας =όμορφος , Μπούρας =γενναίος, Σκούρτης =κοντός Τσάλας =κουτσός, Φουρίκης =κοτέτσι.
Βλάχικα Γκίζας =μυζήθρα.Δάλας= ξινόγαλο,Μπίμπας =πάπια, Πίσας=γάτα, Σούρδος =κουφός- βλάκας,Τσάρας=γη

Ψευδώνυμα

Είναι τα πλαστά ονόματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς καλλιτέχνες , ηθοποιοί αλλά και κακοποιοί για λόγους ψυχολογικούς κοινωνικούς κ.λ.π. Είναι ονόματα που τα διαλέγουμε και δεν μας τα επιβάλλουν οι άλλοι.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΟΧΗ"

Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών

 Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών σύμφωνα με τα γνωστά ιστορικά αρχεία και τις πηγές που έχουν διασωθεί:---

Α: Αβάσταγος, Αβούρης, Αβρ(α)άμη, Αγαλλιανού, Αγγέλου, Αγέλαστου, Αγκούρου, Αγιαποστολίτης, Αγουστόνης, Ακουίλα, Αλαμάνου, Αληπούτζα, Aλιμπράντης, Αλισάφη, Αλμπέρτο, Αλταβίλλα, Αλλαγκατέλα, Αλλαμάνου, Αλμπάνα, Αμοιραλή, Αναπλιώτη, Αναστάζη, Ανδρουτσέλη, Ανδρούτσος-Τρομπέττας, Ανεσίνη, Αννίνου, Ανκούσολ, Αντονάτο, Αντρηόλας, Αντρίζης, Αντίοχου, Αντρούτσος, Αντύπας, Αρακλιότης, Αργέντη, Αργυρόπουλος, Αργυρόπουλου, Αργυρού, Αρκούδη, Αρκουλή, Αρλιώτη, Αρταβάνη, Αρχολέου, Α(σ)σάνη, Ασημοπούλου, Ασπρουλιανού, Αυγερικού , Αυλωνίτη.
Β: Βαζαΐος, Βαλαρέτζος, Βάλβης, Βαλιέρ, Βαλλιάρη, Βαλσαμάκη, Βάλσαμος, Βαμβάτη, Βαρβάτη, Βαρβαρήγος, Βαρβιάνης, Βαρδάνης, Βάρδας, Βάρθη, Βαρζός, Βαρούχα, Βασάλλου, Βασιλάτου, Βατατζή, Βέγια, Βελέττης, Βέμπο, Βενάρδος, Βενετάντο, Βενέτος, Βενιέρ/Βενιέρη, Βεντούρας, Βεντουρής, Βεντραμίν, Βερβιτσιώτη, Βεργής, Βερίκιος, Βιδάλε, Βιτζαρά, Βιτούρης, Β(ου)ιτσαρά, Βλάσση, Βλασόπουλος-Βλασσόπουλου, Βλαστός/Βλαστού, Βολεντιέρας, Βονδιλάγκη, Βορήσης, Βουγλέσση, Βούλγαρης, Βούλτσος, Βούρου, Βραχλιώτη, Βροχίνη.
Γ: Γαβαλα, Γαήτας , Γαλάτη, Γαλέτος, Γαλιάτζας, Γάμπαρας, Γαμπριέλ, Γαρδέλης, Γαρζώνης, Γερακάρης, Γεράκη, Γερομεριάτη, Γεροπετρή, Γεωργάνος, Γιαλέλου, Γιαλινά, Γιαννόπουλος, Γιαργυρόπουλος, Γιράρδη, Γκαγκάδη, Γκαλιέλλο, Γκαζολίν, Γκαφίν, Γκεντιλίνη, Γκίκα, Γκίζης Γ(κ)λιοπούλου, Γκράντος, Γκοζαντίνων, Γκύλη, Γουσίδου, Γουλιανού, Γραμματικόπουλου, Γρατενίγος, Γκριμάνης, Γονέμη, Γράψα, Γριμάλδη(ι), Γρίτη, Γρυπάρης.
Δ: Δαβερώνα, Δάλλε, Δαμαλά, Δαμουλάτη, Δαμουλή, Δαμύλλου, Δάνδολος - Δανδόλου, Δαράτζου, Δαρίβας, Δαρέζης, Δαρμένου, Δελαζάρης, Δελλαγραμμάτη, Δελλαδέτσιμα, Δελλαπόρτα, Δελλα Ρόκκα, Δελέντα, Δενάζης, Δελιγότη, Δερώσσης, Δεσύλλας - Σιγούρος, Δετζώρτη, Διγότη, Δικόπουλος, Διπλοβατάτζη, Δόνδη, Δονάτος, Δομενεγίτης, Δοξαρά, Δούκα, Δουσμάνη, Δραγουμάνου, Δραμιτινού, Δώρια.
Ε: Επάρχου, Εβρετόπουλου.
Ζ: Ζαγκαρόλ, Ζάκκου Ζαμπέλης, Ζαχαριά, Ζερβού, Ζίφου, Ζουλάτη, Ζυγομαλά, Ζωγράφος, Ζωΐτσης, Ζωναράς.
Η: -
Θ: Θεοτόκη, Θερειανός.
Ι: Ιατρού, Ιγγλέση, Ιουστινιάνη, Ισιγόνης.
Κ: Καβαλάρη, Καβάλλης, Καβάσιλα, Καζανόβα, Κακαβέλλα, Κακοψόφη, Κακούρης, Καλανδρηνός, Καλάργας, Καλβοκορέση, Κάλβος, Καλέκας, Καλέτζης, Καλλέργης, Καλλιμάχη, Καλογερά, Καλοθέτη, Καλόφωνος, Καλουτά, Καλούτσικο, Καμάλη, Καμύλος, Καμινάρης, Κανάλ, Κανάλε, Καναλιώτη, Κανδήλας, Καντακουζηνού, Καντούνης, Καοτόρτα, Καούτζης, Καπαδόχα, Κάπαρη, Καπέλλος-Καπέλλου, Καπνίσης, Καποδίστρια, Καραβέλα, Καραβία, Καράλη, Καραντινός-Καραντινού, Καρατζά, Καρβελάς, Καριώτη, Κάρμπουρη, Καρούσου Καρρέρ, Καρτάνου, Κάρτσερη, Καρύδη, Καρυοφύλλη, Καστέλλη, Κάστρι, Κατελάνος, Κατήφορος, Κατσαϊτη, Καψάς, Καψοκέφαλος, Κεφαλά-Κεφαλάς, Κεφαλληνός/Μαλατέστας, Κερκυραίου, Κερκόφιλου, Κιγάλα, Κλαδά, Κλάδης, Κοκκίνη- Κοκκίνης, Κόκκος, Κόλας, Κολίβα, Κολλήτα, Κομνηνός-Κομνηνού, Κομούτος, Κομποθέρκα, Κονδοκάλη, Κονδύλη, Κόνταρης, Κονταράτος, Κονταρίνης, Κοντονής, Κοντοσταύλου, Κοντούτζης, Κονσόλα, Κόντη, Κόππο, Κοραής, Κορνάρος, Κορνέρ/Κορρέρ, Κορέση, Κορονέλλου, Κουαρτάνου-Καρτιάνου-Καρτάνου, Κουβαρά, Κουερίνης, Κουιρίνη, Κουκουλομάτης, Κουμπή, Κουλούρη, Κουρκουμέλλη, Κουρούμαλλος, Κούρσαρη, Κούρτζολάς, Κούτζης, Κουτούβαλης, Κρίσπη-Κρίσπο, Κροκίδα, Κυβετός, Κυρίαρχου, Κυπριανός-Κυπριανού.
Λ: Λάβαρο, Λαμπέτης, Λάνδου, Λάντζα, Λατούρο, Λάσκαρη, Λεκατσάς, Λεντεσούρη, Λεονταράρχη, Λεοντάρη, Λευκαδίτης, Λευκοκοίλου, Λεπενιώτη, Λιβάνης, Λίβιος, Λιβρίνα, Λισγάρα, Λοβέρδου, Λογοθέτης, Λο(ν)γκοβίτη, Λοκατέλλης, Λορενταν(ο) (Λούρδα), Λούζη, Λουκάνη, Λουμπάρδης, Λούντζης, Λουπίνα. Λούρου, Λούβρου, Λύδη.
Μ: Μαγδαληνός, Μαζαράκη, Μακέντο, Μακρής, Μαλατέστα, Μαλιπιέρος, Μαμωνά -Μαμωνάς, Μανδρικάρδης, Μάνεσης, Μανιατάκης, Μάνιος Μανολέτσος, Μάνου, Μανούσος, Μαντιγκούστι, Μαρίνης, Μαξίμου, Μερκάτης, Μαρίνου, Μαρκέτου, Μαρκορά, Μάρμορα, Μαρντίτος, Μάρουλλι, Μαρσέλλος, Μαρτελάος, Μαρτινέγκας, Μασακίτη, Μασάρης, Μάσου, Μάστη, Μάστρακα, Μάτεσης, Μάτζα, Ματσολένη, Μαύρου, Μαυρογένους, Μαυροκέφαλος, Μαυροκορδάτου, Μαυρομμάτη, Μαυρουδή, Μαυρογένη, Μαύρου, Μελισσηνός-Μελισσηνος, Μελισσουργός, Μελκή, Μέμο, Μεταξά, Μέτζο, Μιάνης, Μιδέη, Μικέλης, Μικέλι, Μιλίκης, Μίνιος- Μίνιου , Μινώτος, Μιστόρης, Μιχαλίτζης, Μοάτζος-Μοάτσο-Μουδάτσο-Μουντάτσο, Μοθωναίος, Μολίν, Μομφερράτου, Μονδίνος, Μόντε, Μορέλλης, Μοριωνά, Μοροζίνης, Μόρμορης, Μόρο, Μόστο, Μοστράτου, Μοσχοβίτης, Μόσχου, Μότας, Μοτσανέγα, Μοντζενίγος, Μουδάτζου, Μουλάς, Μουτζάν, Μουρούζη, Μουσελίμη, Μουστοξύδι, Μπαζέου, Μπαζιάνι-Μπαζιάνας, Μπάκου, Μπαρμπαρίγου, Μπάρμπαρο, Μπαρότσης-Μπαρότσι, Μπαρότσι, Μπασάν, Μπάφος- Μπάφου, Μπελάντα, Μπελόνια, Μπενεβίτη, Μπιζάς-Μπιζάνο, Μπλέσσα, Μπολάνης, Μπολντού, Μπόνο, Μποντιμιέρ, Μποριέζης, Μπόρσας Μπουζιάνης, Μπραγκαντίν, Μπουά.
Ν: Ναδάλ, Ναυπλιώτη, Νεγρεπόντη, Νέγρης, Νεόφυτου, Νεράτζης, Νερούλης-Νερουλού, Νικόπουλος, Νομικός, Νούτσιο, Ντα Κορώνια, Ντακουζάν, Νταμουσός, Ντάντολος, Ντε Λαστικ, Ντιέντο, Ντονάτος.
Ξ: Ξανθόπουλος.
Ο: Ογκλέζος, Οναβάλ, Οφιομάχου.
Π: Παίδης, Παδοβά, Πάγκαλη, Παλαιολόγος-Παλαιολόγου, Παλατιανού, Παλατσόλη, Παλατσουόλ, Παλλαδάς, Πανά, Παντίν, Πανιάλη, Πανιπέρη, Παντουβέρης, Παπαδάτος-Παπαδάτου, Παπαδοπόλη, Παπαδημητρίουλο, Παραμάνη, Παραστάθη Παρούτας, Πασκαλίγος, Πασπάτη, Παρένιο, Πεκατόρι, Πενδαμόντη, Περδικάρης, Πατέριου Πετρέτη, Πετροκόκκινου, Πήλικα, Πιενέρο. Πιέρη, Πιερτζοβάλη, Πινιατώρου, Πιτσαμάνου , Πλανούδη, Ποκατέρα, Πολίτη, Πολυλά, Πολλάρε, Πόθου, Πραματευτή, Πρασακάκη, Πρατούνα. Προσσαλένδη-Προσσαλέντης, Πούμπλια.
Ρ: Ραγγαβή, Ράλλη, Ραμαντάση, Ραμνίτου, Ραρτούρου, Ρεγγίνη-Ρεγγίνα, Ρέγκουλο. Ρεκανέζη, Ρέντη, Ρεσελέττη, Ρίζου, Ρίκκη, Ριμαντορο, Ρισικάρη, Ροδοκανάκη, Ροδοκέφαλου, Ροδοστάμου, Ροδίτη, Ρομανού, Ροσολύμου, Ρούσος, Ροίδη, Ρωμιού, Ρωσσέτη.
Σ: Σα(γ)κρέντο, Σαλβάγη, Σανούδος, Σαραντάρης, Σαραντηνού, Σαρρή, Σαχλίκη, Σγούτα, Σδρίν, Σεβαστόπουλου, Σεκιάρη, Σεριοποτάνου, Σιγάλα, Σιφάνδου, Σκαναβή, Σκαραμαγκά, Σκιάβων, Σκιαδά, Σκιριώτη, Σκορδίλη, Σκούρα, Σκούταρη, Σκυλίτση, Σολ(ω)ομού, Σομμαρίπα, Σορδίνα, Σουβλάκη, Σούτζου, Σοφιανός-Σοφιανού, Σπαδάς, Σπαδουλίνου, Σπανόπουλου, Σπαταφόρα, Σπεκιέρη, Σπέκου, Σπινέλλη, Σπρίτζη, Σπίρη, Σπ(ι)υρίδου, Σταμίτσα, Στατιέρι, Στέλλα, Στεφανόπουλος-Στεφανόπουλου, Στιάρχου, Στρατηγού, Συβάτη, Συνοδινού, Σφενδόνη, Σχινά.
Τ: Τζουλάτη, Τουρλίνι. Τριαντάφυλλου, Τριβόλη, Τριούλ(λ)ι, Τροίλου, Τρυφερού, Τσερούλη, Τσιγώνια, Τσιμάρα, Τσιτσίνια, Τυπάλδου.
Υ: Υψηλάντη.
Φ: Φόρτσα, Φ(ω)όσκολος, Φέστα, Φίντεου, Φίλιου, Φλώρος-Φλώρου, Φορσίγου, Φόρτιου, Φραγγίδου, Φραγκιάδη, Φραγκοπούλου, Φρά(ν)γκου, Φραντζή, Φωκά.
Χ: Χαρβούρη, Χαντζέρη, Χαντζηκομνηνού, Χέλμη, Χοϊδά, Χρυσοβελόνη, Χρυσολωράς, Χρυσοσκουλέου, Χωραφά.
Ψ:-
Ω:-

http://www.artmag.gr

Βυζαντινοί οίκοι υστεροβυζαντινής περιόδου

Διάφοροι βυζαντινοί οίκοι που δραστηριοποιήθηκαν την υστεροβυζαντινή περίοδο.

Ανατολική- Δυτική Θράκη και Μακεδονία(Με κέντρα: Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Αδριανούπολη, Ραιδεστός, Μοσυνόπολη, Βέρροια, Καστοριά, Πελαγονία κ.α.)

-Ακροπολίτες

-Ανεμάδες

-Απρηνοί- Από την κώμη Άπρος/Άπροι Θράκης

-Βατάτζήδες- Διδυμότειχο ή Αδρανούπολη.

-Βελισσαριώτες

-Βρανάδες- Από την Αδριανούπολη, ήδη από τον 9^ο αιώνα.

-Βρυέννιοι- Κωνσταντινοπολίτες

-Γαβαλάδες- Επίσης Κωνσταντινοπολίτικης καταγωγής.

-Ζαγαρομμάτες

-Καβάσιλες

-Καματηροί

-Καντακουζηνοί- Μακεδονικός οίκος, με κτήσεις σε πολλές περιοχές, από Μικρά Ασία μέχρι Πελοπόννησο.

-Κεφαλάδες

-Κομνηνοί- Οίκος από την Κασταμονή του Πόντου, πήρε το όνομα του από τον τόπο εγκατάστασής κλάδου του στην κώμη Κόμνη, βόρεια της Ξάνθης.

-Νεστόγγοι- Οίκος βυζαντινο-βουλγαρικής καταγωγής.

-Παλαιολόγοι- Επιφανής οίκος Κωνσταντινοπολίτικης καταγωγής, με ακμή ήδη από τα τέλη του 11^ου αιώνα, και φυσικά τελευταία δυναστεία της Αυτοκρατορίας.

-Πετραλείφες- Οίκος βυζαντινο-νορμανδικής καταγωγής, με κτήσεις στο Διδυμότειχο.

-Ραούλ ή Ράλληδες- Οίκος «ευγενικής» καταγωγής από την Κάτω Ιταλία, απέκτησε δύναμη ύστερα από επιγαμίες με άλλους οίκους, όπως αυτόν των Παλαιολόγων.

(Όπως και άλλων γνωστών οικογενειών, το επώνυμο αυτών, χρησιμοποιήθηκε ως βαφτιστικό αργότερα από τους Έλληνες, πρβλ.βαφτιστικά Ραλλού, Κομνηνός(Κόμνας) , Δούκας-Δούκισσα κτλ

-Στρυφνοί

-Συργιάννηδες

-Ταρχανιώτες- Οίκος με καταγωγή από το χωριό Ταρχάνιον της Θράκης.

-Τζαμπλακώνες

-Φιλανθρωπινοί-Κων/λίτικης καταγωγής.

-Χούμνοι

Μικρά Ασία (Με κέντρα: Νίκαια, Νυμφαίον, Μαγνησία, Σμύρνη, Φιλαδέλφεια, Έφεσος, Αττάλεια, Κύζικος, Νικομήδεια κ.α.)

-Άγγελοι- Με καταγωγή από την Φιλαδέλφεια.

-Αργυροί ή Αργυρόπουλοι- Οίκος από την Καππαδικία.

-Βαρδάδες(Βάρδας)

-Βασιλάκηδες

-Βοϊλάδες- Οίκος από την Καππαδοκία.

-Βοτανειάτηδες

-Βούρτζηδες

-Γαβράδες- Γνωστός Ποντιακός οίκος.

-Γουναρόπουλοι

-Δαλασσηνοί- Οίκος με καταγωγή από την κώμη Δάλασσα.

-Δερμοκαΐτες- Οίκος που κλάδος του εγκαταστάθηκε και στην Αθήνα.

-Δουκάδες- Οίκος με τεράστια περιουσία, εμφανίζεται ήδη από τον 9^ο αιώνα, με αυτοκρατορικές θητείες.

-Καβαλλάριοι

-Καμμύτζαι

-Κοντοστέφανοι

-Λαμπαρδάδες

-Λασκαρίδες

-Μακρηνοί

-Μαλεΐνοι

-Μανιάκηδες- Με πολλές κτήσεις στο Θέμα Ανατολικών.

-Μελισσηνοί

-Μετοχίτες

-Μουζάλωνες- Με καταγωγή από το Αδραμύττιο.

-Σκληροί

-Συναδηνοί- Καταγόμενοι από τα Σύναδα της Μικρασίας.

-Στρατηγόπουλοι

-Ταγάρηδες- Με εκτενείς περιουσίες στη Φιλαδέλφεια.

-Ταρωνίτες- Βυζαντινο-αρμενικός οίκος, με κτήσεις στην Αρμενία.

-Τορνίκηδες

-Φιλείς- Με καταγωγή από την Έφεσο.

-Φωκάδες- Σημαντικός οίκος, κλάδος του οποίου εγκαταστάθηκε και στην Κρήτη.

(Το «Φωκάς» και ως βαφτιστικό)

Ήπειρο-Θεσσαλία-Στερεά Ελλάδα (Με κέντρα: Άρτα, Νικόπολη, Ναύπακτος, Λάρισα, Θήβα, Χαλκίδα-Εύριπος, Αθήνα, Μέγαρα κ.α.)

-Απόκαυκοι

-Γαβριηλόπουλοι

-Μαλιασσηνοί- Οίκος της Δημητριάδος.

-Κεκαυμένοι- Οίκος πιθανώς αρμενικής καταγωγής, με σημαντική περιουσία στη Θεσσαλία.

-Χαλκούτσηδες- Οίκος με περιουσίες στη Χαλκίδα.

Πελοπόννησος-Αιγαίο και Κύπρος( Με κέντρα: Κόρινθος, Άργος, Ναύπλιο, Πάτρα, Ανδραβίδα, Σπάρτη, Μυστράς, Καλαμάτα, Μεθώνη, Κορώνη, Μονεμβασιά, Νάξος, Χάνδαξ-Ηράκλειο, Ρόδος, Κώς, Χίος, Σάμος κ.α.)

-Καβάκηδες- Οίκος που εμφανίζεται στην Μονεμβασιά στα τέλη του 13^ου αιώνα.

-Καλόθετοι- Οίκος Χιακής καταγωγής.

-Μακρεμβολίτες

-Μαμωνάδες- Πελοποννησιακός οίκος.

-Μονογιάννηδες ή Ευδαιμονογιάννηδες- Οίκος που άκμασε στη Μονεμβασιά και στα Κύθηρα.

-Μαυροζούμηδες- Οίκος Λακωνικής καταγωγής.

-Σγουροί ή Σγουρόπουλοι, άρχοντες μεγαλογαιοκτήμονες στην Αργολίδα και Κορινθία τον 12-13^ο αιώνα.

-Σγουρομάλληδες- Οίκος με περιουσίες στην Αργολιδοκορινθία και Κρήτη.

- Χαμάρετοι- Οίκος αρχόντων της «Κοίλης Λακεδαίμονος»(Λακωνικής).

-Χορτάτζηδες- Κρητικός οίκος με μεγάλη επιρροή.

-Λογαράδες- Κυπριακός, πιθανώς, οίκος με περιοσίες σε Κύπρο και ηπειρωτική Ελλάδα.

Πηγή: Μελέτες Βυζαντινής Ιστορίας, 11^ου-13^ου αιώνα, Σαββίδης, Αλέξης, Εκδόσεις : ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ,1995 -Οι Βυζαντινοί Αριστοκρατικοί οίκοι κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο, σελ.139-146-

http://greek-lastnames.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών"

Πας μη Ελλην βαρβαρος.

 Πας μη Ελλην βαρβαρος .....είναι η προταση που υποστηριζαν σθεναρα οι Ελληνες τοτε και που σημερα επισης χρησιμοποιουν διαφοροι.---Οι Ελληνες ειχαν προσδιορισει τις διαφορες που ειχαν με τους βαρβαρους και γι’αυτό ηταν στην ευτυχη θεση να αισθανονται ανωτεροι από αυτους και να εγκαθιδρυουν ακομα πιο ριζικα την κοσμοθεαση που τους εκανε ξεχωριστους και για την οποια διναν ευκολα την ζωη τους.
Το θεμα είναι όμως ότι σημερα ελαχιστοι είναι αυτοι που αν ρωτηθουν ποιες είναι οι διαφορες των Ελληνων από τους βαρβαρους θα μπορουσαν να απαντησουν.
Εκει ακριβως βρισκουν ευκαιρια οι κακοβουλοι να επιρρεασουν με τις θεωρειες τους περι ισοτητας πολιτισμων πως οι Ελληνες δεν ειχαν καμια διαφορα από τους αλλους.
Σ’αυτό το μεγαλο θεμα λοιπον θα προσπαθησω να δωσω μια περιεκτικη παραθεση πληροφοριων ετσι ώστε να διαφωτιστει η αληθεια.
Οι Ελληνες, ειχαν εξισωσει την ελληνικη φτωχεια με την ελευθερια και την ανδρεια,ενώ την αφθονια της Ανατολης την ειχαν ταυτισει με την δουλεια και την παρακμη.
Ο ποιητης Φωκυλιδης εγραψε: «Μια πολη χτισμενη ακομα και σε σκοπελο,αν εχει νομο και ταξη,είναι καλυτερη από την αφρονα Νινευι.».Για τους Ελληνες ,που ποτε μονοι τος δεν επιδιωξαν να ενωσουν την δικη τους χωρα σε ενιαιο κρατος,η δημιουργια μιας συνομοσπονδιας της ηπειρου που ειχαν δημιουργησει οι Αχαιμενιδες(Περσες),ηταν ένα φασμα ανθρωπων και αφθονιας πηγων που ηταν αδιανοητη για τους Ελληνες.
Υπηρχε πληρης πολιτισμικη αντιθεση με τον περσικο αυταρχισμο στους τομεις της πολιτικης,στρατιωτικης πρακτικης,οικονομιας και γενικοτερα κοινωνικης ζωης.
Τεκμηριο βαρβαροτητας είναι επισης η Βασιλεια.
Στην Σπαρτη,παρ’ολο που η εννοια βασιλιας δεν εχει την υποσταση που ισχυει αντικειμενικα(διοτι η μονη εξουσια που ειχε στην Σπαρτη ο βασιλιας ηταν η στρατιωτικη αρχηγεια,καποιες θρησκευτικες υποχρωσεις και η αποδοση του δευτερου γευματος του στον καλυτερο οπλιτη της ημερας),δεν ανεχτηκαν να εχουν μοναρχια οι Λακεδαιμονιοι,αλλα ενδεικτικα μοιρασαν την «εξουσια» ακριβως γιατι δεν είναι Ελληνικη σταση η αναθεση της απολυτης εξουσιας σε ένα ατομο.Αντιθετα,στους βαρβαρους,ο απολυτος ελενχος εκατομμυριων ανθρωπων βρισκονται στα χερια ελαχιστων,που μαλιστα δεν είναι στην θεση που είναι αξιοκρατικα αλλα λογω συγγενικης διαδοχης!Ο βασιλιας και η ολιγαριθμη αυλη του επεβλεπαν τον γραφειοκρατικο μηχανισμο και το ιερατειο,που ευδοκιμουσε και πλουτιζε από τους περιφερειακους φορους.ΜΗΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ?
ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΕΝ ΣΚΕΥΤΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ?
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ Ο,ΤΙ ΘΕΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟΤΕ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ¨ΕΛΛΗΝΕΣ¨ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ!ΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΑΝ ΟΙ ¨ΔΥΝΑΤΟΙ¨..
Στην Περσια των Αχαιμενιδων δεν υπηρχε η αφηρημενη ουτε η νομικη εννοια της Ελευθεριας.Ο βασιλιας ηταν θεος και η γονυκλισια ηταν υποχρεωτικη για ολους τους υπηκοους και ξενους.Σ’αυτή την συνηθεια να λατρευονται οι ανθρωποι ως Θεοι ειδε ο Αριστοτελης την ειδοποιο διαφορα μεταξυ Ανατολης και των Ελληνικων εννοιων της ατομικοτητας,της πολιτικης και της θρησκειας.
Ουκ ειθισται της ελλησι προσκυνεειν ελεγαν..
Στην Ελλαδα σχεδον ολοι οι πολιτικοι αρχηγοι προκρινονταν δια ψηφοφοριας και εκλεγονταν κάθε χρονο.Ο Σολων στους νομους του ελεγε ξεκαθαρα πως καμια εξουσια δεν πρπει να παρεχεται για πανω από έναν χρονο!Το μεγαλυτερο καθηκον ολων ηταν η επαγρυπνισης εναντι δημιουργιας ενός τυρρανικου πολιτευματος.Ακομα και οι δουλοι στις Ελληνικες πολεις προστατευονταν δια νομου από αυθαιρετη τιμωρια και τον φονο.Ολα αυτά αποτελουν ουσιαστικες διαφορες στην αντιληψη περι προσωπικης ελευθεριας με τους βαρβαρους.
Σε αντιθεση με τους βαρβαρους,δεν υπαρχει ουτε μια σημαντικη μαχη του Ελληνικου κοσμου που να μην σκοτωθηκαν Ελληνες στρατηγοι μαζι με το στρατευμα τους,την στιγμη που ο Περσης βασιλιας παρακολουθουσε την εκβαση μιας μαχης από αποσταση και δινιντας εντολη για περισσοτερο μαστιγωμα στους δουλους που πολεμουσαν.Δεν υπηρχε ουτε ενας στρατηγος στους Ελληνες που να μην υποκειντο σε κριση και αξιολογιση από τους πολιτες και που ολοι τους καποια στιγμη υποβληθησαν σε σκληρο προστιμο η’ ακομα και  θανατο.Θεμιστοκλης,Μιλτιαδης,Παυσανιας,Περικλης,Αλκιβιαδης,Βρασιδας,Πελοπιδας και πολλοι αλλοι ειτε εξοστρακιστηκαν,ειτε πληρωσαν τεραστια προστιμα,ειτε τους επιβληθηκε θανατικη ποινη!Και ολοι τους ποτε για κατηγορια δειλιας η’ ανικανοτητας αλλαελλειπης φροντιδας για τους αντρες τους!
Στους Ελληνες ειχαμε την υπαρξη τριων κοινωνικων ταξεων,οπου οι πλουσιοι(οι οποιοι δεν ειχαν τεραστια διαφορα από τους υπολοιπους)ηταν αναγκασμενοι με μεγαλη συνεισφορα σε δημοσια και κοινωνικα εργα.
Υπηρχε στους Ελληνες μια συνολικη σταση συναινετικης διακυβερνησης σχετικα με την ιδιοκτησια της γης.Οι ιδιοκτησιες ηταν σε μεγαλο βαθμο ισομετρες.Ενα παραδειγμα είναι πως στην Αθηνα των κλασσικων χρονων δεν εχουμε ουτε μια ιδιοκτησια μεγαλυτερη από τετρακοσια στρεμματα,ενώ στην Ασια οι ιδιοκτησιες των ¨ευγενων¨ξεπερνουσε τις πολλες χιλιαδες στρεμματα και μαλιστα οι καλυτερες γαιες βρισκονταν τις περισσοτερες φορες υπο τον αμεσο ελενχο των ιερεων!
Ως συνεπεια αυτου μπορουμε να κατανοησουμε ευκολα ότι όταν υπηρχει κοντινη οικονομικη αποσταση ο καθενας πολεμα ισοδυναμα για το σπιτι του και ως αποτελεσμα εχουμε τα πολεμικα θαυματα των Ελληνων στους περσικους πολεμους.
Κανενας Ελληνας δεν θα εκτελουσε μια ποινη αυθαιρετα χωρις να εχει προηγηθει ΔΙΚΗ,την στιγμη που λιγα χιλιομετρα ανατολικοτερα,οι αποκεφαλισμοι οσων δεν αρεσαν στον βασιλια ειχε καταντησει εθιμοτυπικη διαδικασια και το επιπεδο νοησης ηταν τετοιο που εδιναν εντολη να μαστιγωνουν την θαλασσα όταν εχει κυμα για να συμμορφωθει.Το συγκεκριμενο παραδειγμα εγινε και με τον Ξερξη λιγο πριν την Ναυμαχια της Σαλαμινας!
Απορω με καποιους που λεγαν όταν ειχε βγει η ταινια 300 ότι τους παρουσιαζει απολιτιστους τους Περσες ενώ εχουν σημαντικο πολιτισμο.Θελω να πιστευω ότι ηταν αδαης…(Η ταινια σε μεγαλο ποσοστο ορθα τονιζει την πολιτιστικη ανυπαρξια των βαρβαρων και τον φωτεινο πολιτισμο των Ελληνων που είναι ερωτευμενοι με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!)
Δεν συζητω για την θρησκευτικη αντιληψη.
Το μονο που θα αναφερω είναι πως ο θρησκευτικος φανατισμος και η μισαλλαδοξια ηταν θεσεις πους ισως να μην μπορουσε να τις κατανοησει ενας Ελληνας.Στους βαρβαρους τα παντα περιερχονταν σε θρησκευτικο ελενχο την στιγμη που στην Ελλαδα κάθε πολις ειχε και τους δικους της Θεους.(Κοντα σε εννια χιλιαδες Θεους περιλαμβανει η Ελληνικη μυθολογια..)Βασικα,ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ!!
Προιον της ελευθεριακης αντιληψης των Ελληνων είναι οι γενναιοι πολεμιστες.Οπως αναφερει ο Ηροδοτος(Ε,78) «Όταν οι Αθηναιοι αποτιναξαν την τυρρανια από πανω τους,εγιναν υπεροχοι πολεμιστες διοτι ο καθενας πλεον δεν πολεμουσε για την περιουσια καποιου αλλου αλλα για το δικο του οφελος.»Επισης όταν ρωτηθηκαν οι Σπαρτιατες πρεσβευτες για ποιο λογο οι Ελληνες δεν δεχθηκαν να συνθηκολογησουν απαντησαν πως η αιτια είναι η ελευθερια.Συγκεκριμενα, «Υδαρνη,η συμβουλη που μας δινεις δειχνει πως δεν καταλαβαινεις τι σημαινει ελευθερια αλλα μονο τι σημαινει δουλεια.Αν γνωριζες την ελευθερια θα μας συμβουλευες να την υπερασπιστουμε όχι μονο με τα δορατα αλλα και με τσεκουρια..»(Ηροδ.Ζ,135)Η ηθικη συνιστωσα είναι πασιφανης,οι ελευθεροι πολιτες είναι καλυτεροι πολεμιστες αφου πολεμανε για τους ιδιους,τις οικογενειες τους και για τις περιουσιες τους.Τρεφουμε τοση αγαπη για την ελευθερια λεγουν οι Αθηναιοι στον Περση διαμεσολαβητη που θα την υπερασπισθουμε με κάθε δυνατο μεσο.(Ηροδ.Η,123)
Η προσηλωση των Ελληνων στην Ελευθερια είναι σχεδον θρησκευτικη.Ο Αριστοτελης λεει: «Οι πολιτες θεωρουν μεγαλη ντροπη την εγκαταλειψη της μαχης και πολύ προτιμοτερο τον θανατο από μια τετοια σωτηρια ..»(Ηθ.Νικομαχεια Γ,1116).Η ελευθερια που επινοησαν οι Ελληνες εξασφαλιζει το δικαιωμα σε κάθε πολιτη να συναιταιριζεται,να εκλεγει αντιπροσωπους,να εχει ιδιοκτησια,να αποκτα περιουσια και να μην διωκεται η’ τιμωρηται χωρις δικη.
Ακριβως τα αντιθετα ισχυουν στους βαρβαρους ακομη και σημερα και παρα ταυτα πολλοι μιλανε για ισοτητα πολιτισμων!!Ακομη και τα απολυταρχικα πολιτευματα της δυσης,ποτε δεν εφθασαν τον βαθμο ελενχου της Ανατολης.
Η ελευθερια αποδυκνυεται μεγιστο στρατιωτικο οπλο αφου ανεβαζει το ηθικο του στρατου και εμπνεει θαρρος και εμπιστοσυνη και στον τελευταιο στρατιωτη.Οι Ελληνες οπλιτες εξεφραζαν ελευθερα τις ανησυχιες τους την στιγμη που ο Περσης βασιλιας αποκεφαλιζε μαζικα ανθρωπους που θεωρουσε ότι τον απογοητευαν.Οι ελευθεροι ανθρωποι πολεμανε καλυτερα όταν γνωριζουν πως ειχαν την ελευθερια να επιλεξουν τις συνθηκες τους ενδεχομενου θανατου τους.Πριν από την μαχη των Πλαταιων,η Ελληνικη συμμαχια ζητησε από κάθε στρατιωτη να δωσει τον ακολουθο ορκο: «Δεν θα θεωρησω πιο σημαντικη την ζωη μου από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»(Διοδ.ΙΑ,32 2)
Όχι μονο πιστευαν οι αρχαιοι Ελληνες ότι η μαχη εναντιον των βαρβαρων δοθηκε στο ονομα της ελευθεριας εναντιον της στυγερης σλαβιας,αλλα κατά καποιο τροπο ότι αυτή ακριβως η ελευθερια αποτελουσε την βαση του μαχητικου φρονηματος που θα απεκρουε κάθε ανωτερο σε ισχυ και πλουτο εισβολεα.
Η υπερμετρη λοιπον προσκολληση των Ελληνων στην ΕΛευθερια είναι αυτή που τους εδωσε την δυναμη της επιβολης εναντι των μισαλλοδοξων βαρβαρων και δημιουργησαν τον Δυτικο πολιτισμο της Ελευθεριας.Και με μια μικρη διαθεση αναμειξης παραφυλολογιας,παραθετω μια εικονα που δημοσιευσαν οι Αμερικανοι ενός μερους από τα συντριμμια του Α.Τ.Ι.Α. που επεσε στο Ροσγουελ.Αναγραφεται μια λεξη η οποια δεν είναι ουτε αμερικανικη,ουτε γαλλικη ουτε κατι άλλο.(παρ’ολο που αν ηταν φτιαχτο οι αμερικανοι θα πρεπε να αναγραψουν κατι αμερικανικο..)Δειτε την εικονα και η υπολοιπη ενασχοληση και αναζητηση εναποκειται στην διαθεση σας..(Αλλωστε το ιστολογιο αυτό δεν μπαινει σε αυτα τα μονοπατια του ¨ανεξηγητου¨..)
http://toksipnitiri.blogspot.com/2010/07/blog-post_3932.html

Ο όρος Βάρβαροι είναι ονομασία που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Αρχαίους Έλληνες και αργότερα απο τους Μεσσαιωνικούς Έλληνες ως εθνογραφική ή γεωγραφική ένδειξη, με την οποία, μέχρι τον 5ο π.Χ. αιώνα, χαρακτήριζαν όλους εκείνους που δεν ήταν Έλληνες, τους αλλοδαπούς. Καταδεικνύει ένα λαό με έντονο το αίσθημα της διαφορετικότητάς του από τους μη ανήκωντες σε αυτόν. Ανάλογη χρήση έχει η λέξη γκουγίμ (=εθνικοί) από τους Εβραίους.
Η ετυμολογία της δηλώνει αυτόν που λέει «βαρ-βαρ», αυτόν δηλαδή που για τους Έλληνες μιλάει ακατάληπτα, ακατανόητα.
Από τον 5ο αιώνα και μετά, η λέξη άρχισε να χρησιμοποιείται και με χαρακτήρα μειωτικό έναντι όλων εκείνων που δεν ήταν Έλληνες, αποκτώντας πλέον μία σειρά από σημασίες, και μπορούσε να σημαίνει κατά περίπτωση, τον διανοητικά κατώτερο, τον κτηνώδη, τον άνθρωπο που ρέπει προς την υποταγή. Άλλωστε, ο Ισοκράτης προτρέπει το Φίλιππο να κυριεύσει τους βαρβάρους του Βορρά, που εκ φύσεως είναι δουλικά γένη, ενώ ο Αριστοτέλης λέει πως οι Έλληνες είναι πλασμένοι να άρχουν και οι Ασιάτες να άρχονται.
Στη γνωστή έκφραση «πας μη Έλλην βάρβαρος», περικλείεται και η εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων για τα διανοητικά τους επιτεύγματα. Μια υπερηφάνεια που συνήθιζε να υπογραμμίζει και ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Με την αναθηματική επιγραφή «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων», έστειλε στην Αθήνα 300 περσικές πανοπλίες παρουσιάζοντας τη νίκη του Γρανικού, ως νίκη του πανελληνίου εναντίον των βαρβάρων. Την έκφραση τη συναντάμε και στη μεσαιωνική ελληνική γραμματεία. Στο ιστορικό πόνημα της Αλεξιάδος, η Άννα Κομνηνή χαρακτηρίζει τους μη ελληνόφωνους (Λατίνους, Άραβες, κ.τ.λ.) ως βαρβάρους. Η χρήση είναι περισσότερο από λόγιος αττικισμός, καθώς απαντάται και σε πολλά άλλα κέίμενα της εποχής και μεταγενέστερα.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες χαρακτήριζαν και τη ζωή έξω από την πόλη-κράτος ως ημιβάρβαρη, εννοώντας ότι στα χωριά έλειπε η συγκεντρωτική και συντονισμένη πολιτική ζωή που ήταν απαραίτητη για μια ευτυχισμένη και ορθολογική ύπαρξη.
Η σημερινή έννοια της λέξης βάρβαρος ως απολίτιστος αντί ως μη-Έλληνας/Ρωμιός προέκυψε στον ελληνόφωνο κόσμο αργότερα, ως αντιδάνειο από την έννοια που είχε αποκτήσει η λέξη στη Δύση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πας μη Ελλην βαρβαρος."

Ιστορία και ονομασίες των αρχαίων ελληνικών φύλων που γέννησαν το ελληνικό Εθνος

Πελασγοί: Το κοινό όνομα όλων τών προϊστορικών καί προκατακλυσμιαίων Ελληνικών φύλων. Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους "Πελασγούς", έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος".

Οι συνεχείς επεξεργασίες των ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων" και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς.

όπως η Θεσσαλία και η Αττική θεωρούνταν παραδοσιακά ως περιοχές στις οποίες κατοικούσαν Πελασγοί. Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.

Αχαιοί: Ελληνικό φύλο πού ήλθε από τήν Ήπειρο. Τό όνομα προέρχεται απ' τόν Αχαιό γιό τού Ξούθου, εγγονό τού Έλληνα καί δισέγγονο του Δευκαλίωνος. Στήν εκστρατεία κατά τής Τροίας περί τό 1200 π.Χ κατά τήν συμβατική ιστορία έλαβαν μέρος 44 ηγεμόνες, από τήν Ήπειρο καί Θεσσαλία μέχρι τήν Κρήτη, αυτόνομοι μέν αλλά στά μάτια τών ξένων φάνταζαν ως έν έθνος, όπως άλλωστε ήταν αφού ίσχυε τό όμαιμον, τό ομόγλωσσον τό ομόθρησκον καί κυρίως η κοινή συνείδησις.

Τούς απέδιδαν δέ διάφορα ονόματα, όπως Αργείοι, Δαναοί, Αχαιοί μέ κυρίαρχο τό Αχαιοί.

Ίωνες: Ελληνικό φύλο πού ήλθε κι αυτό από τήν Ήπειρο καί τά παράκτια νησιά τού Ιονίου. Τό όνομα έλκει τήν καταγωγή του από τόν Ίωνα, αδελφό τού Αχαιού, γιό τού Ξούθου, εγγονό τού Έλληνα καί δισέγγονο τού Δευκαλίωνος.

Εγκαταστάθηκαν περί τό 1900 π.Χ. κατά τήν συμβατική πάντα ιστορία στήν Αττική. Ήλθαν σέ επαφή μέ τούς ανατολικούς λαούς καί γι αυτό τόν λόγο οι τελευταίοι αποκαλούσαν όλους τούς Έλληνες Ίωνες (Γιουνάν ), πράγμα πού εξακολουθεί νά ισχύει καί σήμερα καί μάλιστα καί η ίδια η Ελλάδα αποκαλείται Γιουνανιστάν.

Οι Ίωνες κατά την εποχή του Χαλκού ήταν εξαπλωμένοι μεταξύ της Εύβοιας, της Αττικής και της βορειοανατολικής Πελοποννήσου. Το 1100 π.Χ. περίπου κατά την αρχή της γεωμετρικής περιόδου, που σηματοδοτήθηκε από την κάθοδο των Δωριέων, οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Ελληνικής χερσονήσου τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία ζούσαν.

Οι μετακινήσεις αυτές των αρχαίων ελληνικών φύλων ονομάζονται Α' Ελληνικός αποικισμός. Οι Ίωνες λοιπόν μετακινήθηκαν προς τα ανατολικά δημιουργώντας αποικίες στα νησιά του Αιγαίου (Χίος, Σάμος κ.α.) καθώς και στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή γνωστή ως Ιωνία. Το μεγαλύτερο μέρος των νησιών του Αιγαίου, με εξαίρεση τη Λέσβο, την Τένεδο και τη Ρόδο αποικήθηκε από τους Ίωνες, ενώ οι σημαντικότερες αποικίες στην Ιωνία ήταν η Μίλητος και η Έφεσος.

Η δημιουργία αποικιών στη Μικρά Ασία ήταν μια προοπτική που χρόνια απασχολούσε τα αρχαία ελληνικά φύλα και κυρίως τους Αχαιούς, δεδομένου ότι ήταν πολύ πιο εύπορα από την ορεινή και σχετικά άγονη ελληνική χερσόνησο.

Οι Ίωνες μιλούσαν την ιωνική διάλεκτο. Η διάλεκτος αυτή αποτελεί τη γλώσσα της επικής ποίησης, καθώς το ομηρικό ιδίωμα έχει ως βάση του την ιωνική εμπλουτισμένη με στοιχεία από την αιολική και την αρκαδοκυπριακή.

Οι λυρικοί ποιητές όπως ο Τυρταίος, ο Αρχίλοχος και άλλοι, χρησιμοποιούσαν την ιωνική διάλεκτο για τις ελεγείες τους. Επίσης ιστορικοί όπως ο Ηρόδοτος έγραφαν στην ιωνική. Χαρακτηριστικά τα α και ε μακρά γράφονται η και η εξάλειψη του συμφώνου F (δίγαμμα). Επίσης ο σχηματισμός των απαρεμφάτων σε -ναι είναι ιωνικό στοιχείο.Κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. η Μίλητος και η Έφεσος έγιναν κέντρα όσον αφορά τη σκέψη πάνω στο φυσικό κόσμο.

Με βάση αυτή τη σκέψη δημιουργούνταν υποθέσεις που εξηγούσαν τα φυσικά φαινόμενα χωρίς να αποδίδεται το αίτιό τους στο θείο, όπως γινόταν μέχρι τότε. Οι υποθέσεις αυτές διαχέονταν από την έρευνα και από προσωπικές εμπειρίες. Οι εκπρόσωποι αυτού του κινήματος λέγονταν «Φυσικοί» ή «Φυσιολόγοι».

Κύριος εκπρόσωπος ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο οποίος ήταν κι ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Και ο λεγόμενος "σκοτεινός" φιλόσοφος Ηρακλειτος από την Έφεσο.

Δωριείς: Οι Δωριείς ήταν ελληνικό φύλο, ένα από τα τέσσερα της αρχαιότητας, το οποίο καταγόταν σύμφωνα με τις γραπτές παραδόσεις από την οροσειρά της Πίνδου.

Κατά την παλαιά παραδοσιακή θεωρία και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, οι Δωριείς κατέβηκαν στη νότια Ελλάδα περίπου τον 12ο π.Χ. αιώνα και κατέλυσαν τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, καθώς διέθεταν όπλα από σίδηρο, που ήταν ανώτερα από τα χάλκινα των Μυκηναίων.

Νεώτερες όμως μελέτες συνδυάζουν την έλλειψη αρχαιολογικών ευρημάτων που να συνηγορούν σε μια τέτοια βίαιη εισβολή και γλωσσολογικών στοιχείων από την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β, και αμφισβητούν έντονα την εκδοχή αυτή.

Η μετακίνησή τους αυτή, που είναι γνωστή ως "Κάθοδος των Δωριέων", παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα σκοτεινότερα σημεία της ελληνικής ιστορίας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, όταν βασίλευε ο Δευκαλίων, οι Δωριείς κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Από εκεί, ενώ βασιλιάς τους ήταν ο Δώρος, από τον οποίο πήραν και το όνομά τους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στην περιοχή που ονομαζόταν Ιστιαιώτις.

Οι Κάδμειοι τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν την περιοχή αυτή και να εγκατασταθούν στην Πίνδο, σε μια περιοχή που εκτείνεται από την περιφέρεια Καστοριάς, Γρεβενών έως και την επαρχία Μετσόβου, όπου ονομάστηκαν Μακεδνοί.

Από εκεί ξεκίνησε η λεγόμενη "Κάθοδος των Δωριέων" στα τέλη του 12ου αιώνα π.Χ., μέσω του περάσματος της Δεσκάτης, που αποτέλεσε ιστορικό γεγονός μεγάλης σπουδαιότητας, και είχε το χαρακτήρα εγκατάστασης ενός λαού σε πιο εύφορα και προσοδοφόρα εδάφη.

Αυτή η εσωτερική μετανάστευση των Δωριέων αποτέλεσε τμήμα της γενικότερης προσπάθειας των δυτικών φυλετικών ομάδων να κατακτήσουν νέες περιοχές. Οι ακριβείς συνθήκες της μετακίνησής τους προς νότον παραμένουν άγνωστες. Οι Δωριείς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους εγκατάστασής τους, καθώς είτε δέχτηκαν την πίεση άλλων φυλετικών ομάδων, είτε οι διαθέσιμοι φυσικοί πόροι δεν επαρκούσαν.

Ενώ παλαιότερα εικάζοταν ότι η εξάπλωση των Δωριέων ήταν το κυριότερο αίτιο κατάρρευσης του μυκηναϊκού κόσμου, οι ιστορικοί σήμερα τείνουν στην αντίθετη εκδοχή, ότι η κατάρρευση του μυκηναϊκού κόσμου των Αχαιών αποτέλεσε το κυριότερο αίτιο της γρήγορης εξάπλωσης του δωρικού στοιχείου. Συγκεκριμένα, υποστηρίζεται η άποψη ότι ότι οι Δωριείς ήταν ένα ελληνικό ποιμενικό και πρωτόγονο σχετικά φύλο που κατοικούσε στις ορεινές περιοχές της Ελλάδας, και το οποίο μετά τη διάλυση του μυκηναϊκού κόσμου κατέλαβε πεδινές περιοχές.

Πέρα από τις μαρτυρίες των ιστορικών, υπάρχει και το αντίστοιχο μυθολογικό πλαίσιο. Οι Δωριείς κατάγονταν από τον Δώρο, γιο του Έλληνα, ο οποίος είχε υπό την εξουσία του την ηπειρωτική Ελλάδα. Σε αυτούς κατέφυγαν οι απόγονοι του Ηρακλή, μετά το θάνατο του Ύλλου και τον διωγμό τους από την Πελοπόννησο.

Ακόμη, αναφέρεται ότι, όταν οι Ηρακλείδες έφθασαν στον Αιγιμιό, βασιλιά των Δωριέων, ο Ύλλος ζούσε. Ο Αιγιμιός υιοθέτησε τον Ύλλο και μαζί με τους δυο γιους του, Πάμφυλο και Δυμάνα, τον έκανε συγκληρονόμο στο ένα τρίτο του βασιλείου του. Διωγμένοι από τα γειτονικά φύλα οι Δωριείς κατέφυγαν, μετά από πολλές μετακινήσεις, στη Δωρίδα και από εκεί στην Πελοπόννησο.

Τη χώρα τη μοίρασαν οι δισέγγονοι του Ύλλου, Τήμενος, Κρεσφόντης και Αριστόδημος, μαζί με τους Πάμφυλο και Δυμάνα. Την κατάκτηση της Πελοποννήσου και την κυριαρχία τους στους αχαϊκούς πληθυσμούς, οι Δωριείς την ερμήνευσαν με το μύθο της "επανόδου των Ηρακλειδών", δηλαδή την επιστροφή των απογόνων του Ηρακλή στην αρχαία τους κοιτίδα.

Αιολείς: Ήλθαν από τήν Θεσσαλία περί τό 1900 π.Χ. εγκαταστάθηκαν στήν Πελοπόννησο καί συγχωνεύτηκαν μέ τούς Αχαιούς. Τό όνομα ανατρέχει φυσικά στόν Αίολο τόν γιό τού Έλληνα καί εγγονό τού Δευκαλίωνος. Γιός τού Αιόλου ήταν ο Αθάμας, ο οποίος μέ τήν Νεφέλη έκανε τόν Φρίξο καί τήν Έλλη, εξ ής καί ο Ελλήσποντος καλείται.

Γραικοί: Από τόν Γραικό πού όπως καί ο Έλλην γενεαλογείται απ' τόν Δευκαλίωνα ή κατ' άλλους θεωρείται αδελφός τού Λατίνου. Τό όνομα ετυμολογείται από τό γηραιός καί γραία κι αυτό από τήν Γαία καί επομένως αντιλαμβάνεται κανείς τό παμπάλαιον αφ' ενός τού ονόματος αφ' ετέρου δέ τό γηγενές αυτού. Επεκράτησε κατά τούς μέσους χρόνους (ανασυρθέν φυσικά από τό βαθύτατο παρελθόν) ως εθνική ονομασία τών Ελλήνων ιδίως στήν ύπαιθρο, διότι τό Έλληνες σήμαινε πλέον ειδωλολάτρες.

Διά τών Λατίνων πού τό παρέλαβαν από τήν γειτονική Ήπειρο διαδόθηκε στήν Δύση (παρεφθάρη φυσικά όπως άλλωστε καί η Ελληνική γλωσσα πού κατακρεουργημένη κατέληξε στίς διαφόρους διαλέκτους), καί έχουμε τό γνωστό Graeci καί τά σημερινά ακατανόητα Greece, Grece, καί τά λοιπά παρόμοια.

Μετά μάλιστα τήν δημιουργία νέας αυτοκρατορίας απ' τούς Δυτικούς μέ φορέα τού αξιώματος τόν Κάρολο τό 800 μ.Χ., πού ήταν τό αποκορύφωμα τής διάστασης μεταξύ τής παπικής εξουσίας καί τής πολιτικής εξουσίας τής Κωνσταντινουπόλεως, έγινε κατασυκοφάντησις τών Ελλήνων, ώστε τό όνομα Γραικός νά σημαίνει αίρεση καί κατά τούς χρόνους τής Φραγκοκρατίας μάλλιστα ενισχύθηκε εντονότατα ο μισελληνισμός.

Γνωστή είναι η φράση τού " πρωθυπουργού" τού Κ. Παλαιολόγου Λουκά Νοταρά " κρειττότερον ιδείν εν μέσει Πόλει φακιόλιον Τούρκου ή ρωμαϊκήν καλύπτραν". Νά σημειώσουμε μέ τήν ευκαιρία ότι ο Κάρολος ζήτησε σέ γάμο τήν 1η γυναίκα αυτοκράτειρα τήν Ειρήνη τήν Αθηναία.

Μετά τήν πτώση τής Πόλης, εκτός από τό ρεύμα λογίων πού συνέρευσε στήν Δύσι καί προκάλεσε τήν αναγέννηση, υπήρξαν καί πολλοί δυστυχείς πρόσφυγες, πολλοί από τούς οποίους παρανομούσαν γιά νά καταφέρουν νά επιβιώσουν καί αυτό συνέτεινε ώστε τό "Γραικός" νά σημαίνει καί "απατεών".

Δαναοί: Ελληνικό φύλο, πού προερχόμενο από τήν Ήπειρο, εγκαταστάθηκε κυρίως στήν Πελοπόννησο περί τό 2000 π.Χ. Timeo Danaos et dona ferentes (= φοβούμαι τούς Δαναούς καί δώρα φέροντας). Η φράση αυτή ανήκει στόν γαλάτη Βιργίλιο καί ασφαλώς εκφράζει τόν φθόνο κατά τών Ελλήνων αλλά καί τήν προσπάθεια υποτίμησης τού Ελληνικού Πνεύματος πού ήταν κυρίαρχο ακόμα καί κατά τήν Ρωμαϊκή στρατιωτική κυριαρχία. Άλλωστε κατά τόν Οράτιο "η Ελλάς ηττηθείσα τόν τραχύν νικητήν ενίκησε καί τάς τέχνας εισήγαγε εις τό αγροίκον Λάτιον".

Σελλοί: Κατά τόν Αριστοτέλη πανάρχαιοι κάτοικοι τής κεντρικής Ηπείρου πού καλούνταν τότε μέν Γραικοί, τώρα δέ Έλληνες. Απ' τό όνομα αυτό κατά μία εκδοχή καί τό Έλληνες.

Έλληνες: Το ελληνικό φύλο τού Αχιλλέα πού κατοικούσε τήν Φθία. Εκαλούντο καί Μυρμιδόνες. Ήλθε από τήν Ήπειρο καί επεκτάθηκε σέ ευρύτερη περιοχή. Τό όνομα προέρχεται από τον Έλληνα, γιό τού Δευκαλίωνος πού γεννήθηκε μέ "σπέρμα Διός". Τόν 8ο π.Χ. αιώνα όλα τά Ελληνικά φύλα πήραν αυτό τό όνομα. Στά πρώτα χρόνια τής επικράτησης τού Χριστιαννισμού τό όνομα Έλλην κατέληξε νά σημαίνει ειδωλολάτρης.

Απ' τόν 9ο αιώνα όμως μέ τόν Φώτιο καθηγητή καί μετέπειτα πατριάρχη, πού τό σπίτι του είχε μετατραπεί σέ κέντρο φιλολογικών συναναστροφών, πού επανιδρύθηκε τό Πανεπιστήμιο Κωνσταντινουπόλεως καί συνεστήθη πλήθος άλλων ιδιωτικών ανωτάτων σχολών έχουμε επανεμφάνιση τού ονόματος "Έλλην". Τόν 11ο αιώνα έχομε νέα ενίσχυση τού ονόματος μέ τόν Μιχαήλ Ψελλό καί τήν Άννα Κομνηνή.

Ο Θεόδωρος Β' Λάσκαρις αυτοκράτωρ Νίκαιας έλεγε: " Πάσαν τοίνυν φιλοσοφίαν καί γνώσις Ελλήνων εύρεμα...Σύ δέ ώ Ιταλέ τίνος ένεκεν εγκαυχά;"Ο Γεώργιος Γεμιστός τόνιζε στόν Μανουήλ Παλαιολόγο, ότι οι άνθρωποι, τών οποίων ηγείται είναι "Έλληνες" τό γένος ως ή τε φωνή καί η πάτριος παιδεία μαρτυρεί.

https://cat.fr.eu.criteo.com/delivery/ck.php? 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ιστορία και ονομασίες των αρχαίων ελληνικών φύλων που γέννησαν το ελληνικό Εθνος"