Οι Ρωσο-τουρκικοι πόλεμοι

Ο Ρωσο-Τουρκικός πόλεμος του 1735-1739 ξέσπασε λόγω των εντεινόμενων διενέξεων που ακολούθησαν τον Μεγάλο Βόρειο πόλεμο και τον Πόλεμο της Πολωνικής Διαδοχής. Κύριο πεδίο των συγκρούσεων ήταν τα εδάφη του Χανάτου της Κριμαίας και η οριστική απώθηση των Τατάρων από την Ουκρανία, όπου διενεργούσαν συνεχείς επιδρομές.




Πίνακας περιεχομένων 

1 Διεθνής κατάσταση στις παραμονές του πολέμου

2 Τα αίτια και οι αφορμές του Πολέμου

3 Πολεμικές επιχειρήσεις (1736-39)

4 Τερματισμός του Πολέμου
Διεθνής κατάσταση στις παραμονές του πολέμου
Το Χανάτο της Κριμαίας στις παραμονές του πολέμου (Τα βόρεια σύνορα δεν ευσταθούν, ήδη η Πολωνία είχε αποχωρήσει από τη νότιο Ουκρανία).Η Ρωσία ήδη από το 1726 είχε συμμαχήσει με την Αυστρία, από κοινού με την οποία είχαν καταφέρει να ανατρέψουν τα γαλλικά σχέδια για επιβολή στον πολωνικό θρόνο του Στανισλάβ Λεστζύνσκυ (Πόλεμος της Πολωνικής Διαδοχής 1733-35), ανεβάζοντας τον δικό τους ευνοούμενο Αύγουστο Γ'. Την ίδια περίοδο η Τουρκία είχε εμπλακεί σε πόλεμο με την Περσία (1730-1736). Έτσι στις παραμονές του πολέμου η Τουρκία δεν μπορούσε να ελπίζει σε κάποια ενίσχυση από τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ούσα στην πραγματικότητα απομονωμένη.



Τα αίτια και οι αφορμές του Πολέμου [Επεξεργασία]Στόχος της Ρωσίας, ήδη από τα τέλη του 17ου αιώνα, ήταν η εξασφάλιση ασφαλούς εξόδου στη Μαύρη Θάλασσα. Από τη στιγμή όμως που οι περιοχές αυτές βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του Χανάτου της Κριμαίας, το οποίο ήταν φόρου υποτελές και προτεκτοράτο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο πόλεμος με το Χανάτο και κατά συνέπεια με τους Οθωμανούς ήταν αναπόφευκτος. Την κατάσταση επέτεινε η τάση των Τατάρων να διενεργούν επιδρομές στην Ουκρανία, η οποία από τα μέσα του 17ου αιώνα είχε περάσει υπό τον έλεγχο των Ρώσων. Παράλληλα οι Τάταροι, μαζί με τους Οθωμανούς υποστήριζαν τα μουσουλμανικά πριγκιπάτα του Καυκάσου, εναντίον των Χριστιανών, οι οποίοι με τη σειρά τους ζητούσαν την προστασία της Ρωσίας. Ο πόλεμος ξέσπασε όταν οι Τάταροι διενήργησαν στα τέλη του 1735 μαζική επίθεση στην Ουκρανία και παράλληλα ο ίδιος ο Χάνος των Τατάρων της Κριμαίας επιτέθηκε στις χριστιανικές-ρωσικές θέσεις του Καυκάσου.



Πολεμικές επιχειρήσεις (1736-39)
Τα ρωσικά στρατεύματα, διαιρεμένα σε δύο κύριες στρατιές επιτέθηκαν εναντίον του Χανάτου, με στόχο την κατάληψή του. Η στρατιά του Δνείπερου, υπό την ηγεσία του Στρατάρχη Μπούρκχαρντ Χριστόβ βον Μύνιχ, αρχικής δύναμης 62.000 ανδρών, επιτέθηκε στις 20 Μαΐου του 1736 από τη Δύση, με στόχο τις οχυρώσεις του Περεκόπ και του Μπακχίσαράι, τα οποία κατελήφθησαν μέχρι τις 17 Ιουνίου. Λόγω όμως της έλλειψης εφοδίων αναγκάστηκαν να αναστείλουν τις επιχειρήσεις και να συμπτυχθούν στην Ουκρανία. Τον Ιούλιο του 1737 ο Μούννιχ επιτέθηκε και κατέλαβε τις τουρκικές θέσεις στο Οχάκοφ. Το 1738 αναγκάστηκαν να το εκκενώσουν λόγω μιας επιδημίας. Το 1739 ο Μούννιχ κατάφερε να περάσει το Δνείπερο, να νικήσει τους Τούρκους στο Σταβουχάνυ, να καταλάβει το φρούριο του Χοτίν και στα τέλη Αυγούστου το Ιάσιο.Η στρατιά του Ντον, υπό τον στρατηγό Πέτρο Λάτσι, δύναμης 28.000 ανδρών, και με την υποστήριξη του στολίσκου του Δόν επιτέθηκε, στις 19 Ιουνίου 1736, στο Αζόφ, το οποίο και κατέλαβε. Το 1737, έχοντας φτάσει τη δύναμη των 40.000 ανδρών εισέβαλε στην Κριμαία, κατανίκησε τα ταταρικά στρατεύματα και κατέλαβε το Καρασού-Παζάρ. Τελικά όμως, ελλείψει εφοδίων αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν στην Ουκρανία. Τον Ιούλιο του 1737 η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο στους Οθωμανούς, όμως ηττήθηκαν επανειλημμένα και αναγκάστηκαν να τερματίσουν τον πόλεμο με τη συνθήκη του Βελιγραδίου.



Τερματισμός του Πολέμου 
Η Ευρώπη το 1740, όπου και η ρύθμιση των συνόρων μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο.Μετά την αποχώρηση των Αυστριακών από τον πόλεμο, οι Ρώσοι βρέθηκαν τελείως μόνοι εναντίον των Οθωμανών, παράλληλα την περίοδο εκείνη υπήρχε κίνδυνος να ξεσπάσει νέος πόλεμος με τη Σουηδία. Έτσι αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τη σύναψη συνθήκης ειρήνης, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1739 στη Νύσσα, αρκούμενοι στον έλεγχο του λιμανίου του Αζόφ, το οποίο όμως έπρεπε να αφήσουν ανοχύρωτο, εγκαταλείποντας όλα τα άλλα εδαφικά κέρδη.

Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1806–1812)Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδειαΜετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1806-1812)


Μέρος των Ρωσοτουρκικών πολέμων και των Ναπολεόντειων πολέμων



Ο Ρωσικός στόλος μετά τη Ναυμαχία του Άθω, του Αλεξέι Μπογολιούμποβ (Aleksey Bogolyubov) (1824-96).

Χρονολογία 1806-1812

Τόπος Μολδαβία, Βλαχία, Αρμενία και τα Δαρδανέλια

Έκβαση Νίκη της Ρωσίας

Μαχόμενοι

Ρωσική αυτοκρατορία Οθωμανική αυτοκρατορία

Αρχηγοί

Πρίγκηπας Προζορόβσκι

Πρίγκηπας Μπαγρατιόν

Νικολάι Καμένσκι

Μιχαήλ Κουτουζόβ Σελίμ Γ'

Μαχμούτ Β'

Δυνάμεις

Άγνωστες Άγνωστες

Απώλειες
Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1806-1812 ήταν μία από τις πολλές πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ της Αυτοκρατορικής Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.



Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]

1 Υπόβαθρο

2 Πρώτες εχθροπραξίες

3 Εκστρατείες 1808-1810

4 Αποτελέσματα

5 Βιβλιογραφία





Υπόβαθρο
Ο πόλεμος ξέσπασε μεταξύ του 1805 – 1806, στη σκιά των Ναπολεόντειων Πολέμων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενθαρρυμένη από την ήττα της Ρωσίας στη μάχη του Οστερλίτζ (Austerlitz), καθαίρεσε τους Ρωσόφιλους οσποδάρους των υποτελών σε αυτή κρατών της Μολδαβίας (Αλέξανδρος Μουρούζης) και Βλαχίας (Κωνσταντίνος Υψηλάντης). Ταυτόχρονα, οι Γάλλοι σύμμαχοί των Τούρκων κατέλαβαν τη Δαλματία και απειλούσαν να διεισδύσουν στα Παραδουνάβια πριγκιπάτα ανά πάσα στιγμή. Προκειμένου να διασφαλίσει τα Ρωσικά σύνορα ενάντια σε μία πιθανή Γαλλική επίθεση, ένα Ρωσικό στρατιωτικό απόσπασμα 40.000 στρατιωτών προωθήθηκε στη Μολδαβία και τη Βλαχία. Ο Σουλτάνος αντέδρασε αποκλείοντας τα Δαρδανέλια για τα Ρωσικά πλοία και κηρύττοντας τον πόλεμο στη Ρωσία.



Πρώτες εχθροπραξίες
Αρχικά ο τσάρος ήταν διστακτικός να συγκεντρώσει μεγάλες δυνάμεις ενάντια στην Τουρκία ενώ παράλληλα οι σχέσεις με την Γαλλία ήταν αβέβαιες και ο κύριος όγκος του στρατού του ήταν απασχολημένος πολεμώντας τον Ναπολέοντα στην Πρωσία. Μία Οθωμανική επίθεση με στόχο το Βουκουρέστι ανεστάλη εγκαίρως στο Ομπιλέστι (Obilesti) από μία δύναμη 4.500 στρατιωτών διοικούμενες από τον Μιχαήλ Μιλοράντοβιτς (Mikhail Miloradovich) στις 2 Ιουνίου 1807. Στην Αρμενία, το απόσπασμα, δύναμης 7.000 ανδρών, του Κόμη Ιβάν Γούδοβίτς (Count Ivan Gudovich) κατέστρεψε μία μεγάλη τουρκική δύναμη 20.000 ανδρών στη μάχη του Αρπαχάι (18 Ιουνίου). Στο μεταξύ, το Ρωσικό ναυτικό υπό τη διοίκηση του Ντιμίτρι Σενιάβιν απέκλεισε τα Δαρδανέλια και κατέστρεψε τον Οθωμανικό στόλο στη Ναυμαχία των Δαρδανελίων και τη Ναυμαχία του Άθω, εδραιώνοντας τη Ρωσική κυριαρχία στη θάλασσα.



Εκστρατείες 1808-1810 
Σε αυτό το σημείο ο πόλεμος αν δεν υπογράφονταν οι συνθήκες του Τιλσίτ (Peace of Tilsit). Ο Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας, μετά από προτροπή του Ναπολέοντα να υπογράψει ανακωχή με τους Τούρκους, χρησιμοποίησε την παύση των πολεμικών επιχειρήσεων για να μεταφέρει περισσότερους Ρώσους στρατιώτες από την Πρωσία στη Μπεσαράβια. Όταν ο στρατός του Νότου έφτασε τις 80.000 άνδρες και οι εχθροπραξίες ξανάρχισαν, ο εβδομηνταεξάχρονος επικεφαλής διοικητής Προζορόβσκι (Prozorovsky) σημείωσε μικρή πρόοδο για περισσότερο από ένα χρόνο. Τον Αύγουστο του 1809 αντικαταστάθηκε από τον Πρίγκηπα Μπαγρατιόν (Pyotr Bagration) ο οποίος άμεσα πέρασε το Δούναβη και κατέλαβε την επαρχία Δοβρουτσά (Dobruja). Ο Μπαγρατιόν κινήθηκε για να πολιορκήσει την πόλη Σιλίστρια (Silistria), όμως, μαθαίνοντας ότι ο τουρκικός στρατός, δύναμης 50.000 ανδρών, πλησιάζει την πόλη, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Δοβρούτσα και να υποχωρήσει στη Μπεσαράβια.



Το 1810 οι εχθροπραξίες άρχισαν εκ νέου από τα αδέρφια Καμένσκι (Kamensky), τα οποία νίκησαν τις Οθωμανικές ενισχύσεις που κατευθύνονταν προς τη Σιλίστρια και εκδίωξαν τους Τούρκους από το Παζαρντζίκ (Pazardzhik) στις 22 Μαΐου. Η ήττα αυτή των Τούρκων έφερε τη Σιλίστρια σε δεινή θέση και η φρουρά της πόλης παραδόθηκε στις 30 Μαΐου. Δέκα μέρες αργότερα, ο Καμένσκι άρχισε την πολιορκία ενός άλλους ισχυρού οχυρού, αυτού της πόλης Σούμλα (Shumla). Η έφοδος του προς το φρούριο αποκρούστηκε με μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές (Ανάμεσα στούς νεκρούς ήταν ο Εμμανουήλ Παπαδόπουλος Ρώσος Υποστράτηγος, Ελληνικής καταγωγής), ενώ περισσότερη αιματοχυσία επήλθε κατά τη δολοφονική έφοδο στην πόλη Ρους (Rousse), στις 22 Ιουλίου. Το οχυρό της Ρους αντιστάθηκε στις επιθέσεις των Ρώσων μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου, και μετά από τον αιφνιδιασμό ενός μεγάλου Τουρκικού αποσπάσματος και την εκδίωξή του στο Μπατίν (Batyn) από τον στρατό του Καμένσκι στις 26 Αυγούστου. Λίγο αργότερο ο Καμένσκι πέθανε και ο νέος διοικητής, Μιχαήλ Κουτουζόβ (Mikhail Kutuzov), εγκατέλειψε τη Σιλίστρια και άρχισε σταδιακά να υποχωρεί προς το Βορρά.



Αποτελέσματα [Επεξεργασία]Η υποχώρηση του Κουτουζόβ προκάλεσε τον Τούρκο διοικητή, Αχμέτ Πασά (Ahmet Pasha), να οδηγήσει τους 60.000 άνδρες του ενάντια του Ρωσικού στρατού. Η μάχη έλαβε χώρα στις 22 Ιουνίου 1811 κοντά στη Ρους. Παρόλο που η επίθεση αποκρούσθηκε ο Κουτουζόβ διέταξε τις δυνάμεις του να διαβούν τον Δούναβη πίσω στη Μπεσαράβια. Αρκετούς μήνες αργότερα, ένα ξεχωριστό απόσπασμα επέστρεψε μυστικά, αιφνιδιάζοντας τον Αχμέτ Πασά τη νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου. Περισσότεροι από 9.000 Οθωμανοί σφαγιάστηκαν εκείνη τη νύχτα, υποχρεώνοντας τον Αχμέτ Πασά να παραδοθεί στον Κουτουζόβ στις 23 Νοεμβρίου.



Σύμφωνα με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, που υπεγράφη από τον Κουτουζόβ στις 28 Μαΐου, οι Τούρκοι εκχώρησαν τη Μπεσαράβια στη Ρωσία (παρόλο που τα εδάφη αυτά άνηκαν στην υποτελή τους Μολδαβία την οποία είχαν υποχρέωση να προστατεύσουν). Η συνθήκη εγκρίθηκε από τον Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας στις 11 Ιουνίου, μόλις δεκατρείς μέρες πριν από την έναρξη της εισβολής του Ναπολέοντα στη Ρωσία.

http://el.wikipedia.org/


Η Μάχη του Σαρίκαμις - (sarı kamış) όπου 90.000 Τούρκοι στρατιώτες πέθαναν από το κρύο σε μια νύχτα κατά το Ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1914

Λίγο πριν από τη μάχη αυτή που έγινε στους ορεινούς όγκους γύρω από την πόλη , οι Τούρκοι του Εμβέρ Πασά έκαψαν και την πατρίδα μας το Τσορμίκ στις 12 και 13 Δεκεμβρίου 1914.


Παρακάτω ακολουθεί μια γλαφυρή περιγραφή της μάχης από το βιβλίο του Χριστόφορου Τσέρτικ ΄΄Στις Επαλξεις του Καρς΄΄

Ανενόχλητα κάτω απ’ τη γραμμή των εφόδων τους συγκεντρώνουν σε μια νύχτα τις μαχητικές μονάδες και το βαρύ πυροβολικό. Συγρόνως φθάνουν τα περίφημα τάγματα των Πλαστουνών (πεζοί Κοζάκοι) του στρατηγού Μπρεζεβάλσκι. Οι Τούρκοι κάνουν αλεπάλληλες εξορμήσεις κατεβαίνοντας προς τα κάτω στη μεριάτου Σαρίκαμίς απ’ το δασώδες ορεινό συγκρότημα του Τσορμίκ (Cermik - Kaynak). Με την κάθε τους εξόρμηση σπάζουν τα μούτρα τους πάνω στις ατσάλινες λόγχες των θεριεμένων Κοζάκων του Μπρεζεβάλσκι. Κι η μάχη βρίσκεται στην αρχή της τραγικής της εξέλιξης. Τα τάγματα των Πλαστουνών κινούνται τη νύχτα μόνον μέσα στα χιόνια και στην παγωνιά. Τη μέρα είναι ακροβολισμένοι στις γωνιές των ακραίων σπιτιών της κωμόπολης προς τη γέφυρα του Γιαγπασάν και αναπαύονται. Ξεθεωμένοι απ’ την κούραση και την ταλαιπωρία κοιμούνται άλλοι, καθιστοί κι’άλλοι ακουμπισμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Έτσι παίρνουν λίγο κουράγιο για να ριχτούν στις νυχτερινές εφόδους κατά της χιονισμένης βουνοπλαγιάς όπου συναντούσαν τους Τούρκους να κατεβαίνουν για την κατάληψη της πόλης. Οι Τούρκοι υπερέχουν αριθμητικά.



Οι ανιχνευτές κάνουν αναφορές τη μια πάνω στην άλλη. Δεν πολυνοιάζεται ο Μπρεζεβάλσκι για την αριθμητική υπεροχή των Τούρκων. Βρίσκεται ο ίδιος στην πρώτη γραμμή σ’ ένα από τα τελευταία σπίτια. Ούτε στιγμή δεν απομακρύνθηκε από το πλευρό των αγαπημένων του Κοζάκων. Κάτω απ’ την πυκνή ομίχλη επιθεωρεί τη γη του πυρός. Είναι πεπεισμένος ότι ο καλύτερος σύμμαχος του ο στρατηγός μορόζ (παγωνιά) τον βοηθάει και του υπόσχεται ότι θα καθήλωση τους Τούρκους πάνω κει στη δασώδη χιονισμένη βουνοπλαγιά. Πιο πολύ όμως στηρίζεται στο υψηλό ηθικό των Κοζάκων, στην αποφασιστικότητα και στην ανδρεία τους.



Κι αρχίζει η μάχη με λύσσα και πείσμα κι’ απ’ τα δύο μέρη.Την είδα και την έζησα από κοντά. Ήταν κάτι το επιβλητικό. Παρακολούθησα την πορεία της από την αρχή ως το τέλος, από 1η ως την 21η του Δεκέμβρη του 1914. Δυο φορές τη μέρα ανέβαινα στο παρατηρητήριο του φίλου αντισυνταγματάρχη Γκρέσσελ και με τεντωμένο μάτι έβλεπα τα κανόνια να ρίχνουν αδιάκοπα, χωρίς ανάπαυλα και δημιουργώντας έτσι μια κόλαση από σίδερο και φωτιά σάρωναν τ’ αντικρινά χαρακώματα των Τούρκων. Τα χιονισμένα υψώματα του Τσορμίκ κυριολεκτικά ανασκάφτηκαν. Από πάνω μας περνούσαν οι οβίδες και οι σφαίρες και τα παραγγέλματα των βαθμοφόρων αντηχούσαν μεσ’ τη νύχτα. –Χτυπάτε παιδιά, μη λυπάστε, μη’ κιοτεύετε. Οι άγριες επιθέσεις των Τούρκων διαδέχονταν η μία την άλλη. Με την κάθε εξόρμηση σπάζει το επιθετικό τους κύμα. Οι Τούρκοι αποδεκατισμένοι απ’ τα σφοδρά πυρά του πυροβολικού που τη μέρα γίνονταν σφοδρότερα, θερίζονται κυριολεκτικά. Ατέλειωτο κύμα τραυματιών και αρρώστων προχωρεί προς τους στρατώνες.



Τους Ρώσους σκοτωμένους οι τραυματιοφορείς τους φορτώνουν στα άλογα ή στις καμήλες, όπως οι ξυλοκόποι φορτώνουν τα κούτσουρα από δυο στα πλευρά και ένα στο σαμάρι. Τα βαριά πυροβόλα, οι ατέλειωτες έφοδοι των Πλαστουνών και Τούρκων κατάντησαν τη μαγευτική κοιλάδα του Σαρίκαμις σε τρομακτική κόλαση. Το πείσμα κι’ από τα δύο μέρη δεν είχε όρια. Δώδεκα φορές σε μια νύχτα ρίχτηκαν οι Τούρκοι απ’ τα προχώματα του αντικρινού δάσους, που ήταν χωμένα μέσα στα χιόνια, για την κατάληψη της πόλης. Πάνω στη μεγάλη γέφυρα ήρθαν με τους Ρώσους στήθος με στήθος. Το άλλα…α.α.α... και τα ουρρά..α..α.......έσμιγαν σε ένα άγριο μουγκρητό ζώου που το σφάζουν... Οι Ρώσοι θεριεμένοι με τις λόγχες γυμνές έπεφταν στους Τούρκους εμποδίζοντας τους να σπάσουν τις γραμμές της πολιορκημένης πόλης. Μάταια ο Ισχάν πασάς περιμένει ενισχύσεις. Μετράει τις ώρες, τις στιγμές, αναμένοντας να του έρθει αποφασιστική ενίσχυση.



Μα ήταν αδύνατο να πάρουν οι Τούρκοι ενισχύσεις, γιατί έπρεπε να διασχίσουν χίλια χιλιόμετρα από δύσβατους ορεινούς όγκους χωρίς συγκοινωνία. Ενώ οι αντίπαλοι τους Ρώσοι, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση. Κρατάνε γερά τις γραμμές εφοδιασμού, τις σιδηροδρομικές γραμμές Κάρς-Σαρίκαμις και ρίχνουν στη μάχη όλη τη δύναμη των φρουρίων Κάρς και Αλεξανδρούπολης. Είχαν πλεονεκτήματα ελιγμού και έγκαιρης χρήσης των εφεδρειών. Πλευροκοπούμενη η μαχητική παράταξη του 9ου Τουρκικού σώματος του Ισχάν πασά, το σώμα αυτό καθηλώθηκε στις θέσεις του. Τσακισμένο και εξασθενημένο βρίσκεται τώρα μέσα σε λαβίδα των ρωσικών επιθετικών μονάδων. Η αντίσταση των Τούρκων όλο και παραλύει κι’ αρχίζει βαριά να ψυχομαχεί. Μη έχοντας άλλη διέξοδο, στέλνει ο Ισχάν πασάς έναν Τσερκέζο από το άνω Σαρίκαμις (δυο χιλιόμετρα δυτικά του Σαρίκαμις στις Ρωσικές γραμμές) με ολοφάνερη διάθεση γιαπαράδοση του. Οι Τούρκοι λύγισαν.



Στις 20 του Δεκέμβρη, τα πυρά έπαυσαν. Σαν αστραπή διαδόθηκε στην πόλη ότι οι Τούρκοι που έμειναν ζωντανοί, συνθηκολογούν χωρίς όρους. Έβλεπα τις συναρπαστικές μεταπτώσεις της μεγάλης μάχης από κοντά τόσες μέρες με αδιάκοπη αγωνία. Τώρα την ψυχή μου πλημμυρίζει η χαρά. Οι Τούρκοι παραδίδονται. Σούρουπο, βραδιάζει, πέρα απ’ το βουνό προς τη χαράδρα του ‘ Ανω Σαρίκαμις μια πελώρια μακριά γραμμή μαυρίζει. Είναι μυρμηγκιά των Τούρκων αιχμαλώτων. Το καραβάνι βουβό, κατεβαίνει, έρχεται προς το σταθμό, χωρίς συνοδεία... Τρέχαμε όλοι χαρούμενοι μα και περίεργοι να δούμε τους άγριους επιδρομείς. Τότε ήταν που αιχμαλωτίστηκε κι’ ο Τούρκος σωματάρχης Ισχάν πασάς. Μαζί με το επιτελείο του βάδιζε επικεφαλής της φάλαγγας... Μετά βίας οι αξιωματικοί στέκονταν στα πόδια τους μαύροι, άπλυτοι, αξύριστοι,ράκη... Κι’ ο Μπεζεβάλσκι με χαμόγελο υποδέχεται τον Ισχάν πασά στο σταθμό... Και με αυτοκίνητο τον μεταφέρειστο στρατηγείο του, στο μεγάλο πευκόδασος... Εικόνα φρικτού ολέθρου παρουσίαζε κείνες τις μέρες η κοιλάδα του Σαρίκαμις. Κι η γιγαντομαχία του, έριξε βαθιές ρίζες απογοήτευσης σ’ όλη τη μελλοντική έκβαση των Τουρκικών επιχειρήσεων.



Εξω απ’ την αφάνταστη σ’ έκταση καταστροφή των Τούρκων, ο Εμβέρ εξακολουθούσε τις πιέσεις στη γραμμή Μπαρτουζ (Παρτούζ- Gaziler) -Καράουργαν και Μιτζιγκέρτ-Μαμάτζ, τάχα για να προλάβει την καταστροφή του τομέα του Σαρίκαμίς. Ούτε και οι επιτυχίες του Χαλήλμπεη στην Ούρμια άλλαξαν την κατάσταση στο καλύτερο. Γιατί κατά τη μάχη που γίνηκε στην πεδιάδα Χόι-Δίλμαν στο Διαδίν νικήθηκε ολοκληρωτικά. Έτσι μη έχοντας ελπίδα νίκης από πουθενά, οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν σε αξιοθρήνητα χάλια. Το όνειρο λοιπόν του Εμβέρ που δημιούργησε την ολέθρια αυτή περιπέτεια διαλύθηκε,σαν σαπουνόφουσκα σε παιγνιδιάρικο φύσημα ενός παιδιού, που αφού πρώτα πληρώθηκε με αμέτρητο ανθρώπινο αίμα.



Το Σαρίκαμις ήταν οι μοιραίος τόπος για την αποτυχία των μεγαλοφυών σχεδίων του και λαμπρό στάδιο για την ανάδειξη του Μπρεζεβάλσκι σε πρώτης τάξεως στρατηγικό ηγέτη, όπου μετά του ανατέθηκε η πρώτη Διοίκηση της «Δρώσης Στρατιάς του Καυκάσου».







* το βίντεο που προβάλλεται είναι από επίκαιρα της εποχής , και το αλιεύσαμε από τουρκική ιστοσελίδα !

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Ρωσο-τουρκικοι πόλεμοι "

Μάχη του Δρίσκου 26-28 Νοεμβρίου 1912.

Το σώμα των ελλήνων ερυθροχιτώνων του Αλεξάνδρου Ρώμα στη Μάχη του Δρίσκου 26-28 Νοεμβρίου 1912.

   Πατρίδα μου, σηκώσου. Ας λάμψει πάλι

   στον αιθέρα ψηλά το μέτωπό σου

   και της Ελευτεριάς θε να προβάλει

   η μέρα και το θείο πρόσωπό σου

   θα λάμπει σαν τον ήλιο της.

   Λ. Μαβίλης «Εις την Πατρίδα

 Στις 28 Νοεμβρίου του 1912, εναντίον της ισχυρά οχυρωμένης από τους τούρκους τοποθεσίας Δρίσκος, πάνω από τα Γιάννενα εμαίνετο η μάχη μεταξύ τούρκων και γαριβαλδινών εθελοντών. Λίγο πιο πίσω , στο σημείο συλλογής των τραυματιών, ξαπλωμένος στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής, με ανοιχτό το κόκκινο αμπέχονο και πρόχειρα  σκεπασμένος με τον καταματωμένο γαλάζιο μανδύα, άφηνε την τελευταία του πνοή  πνιγμένος από το ίδιο του το αίμα, καθώς είχε δεχθεί δυο βολίδες στο πρόσωπο, ο γαριβαλδινός λοχαγός Λορέντζος Μαβίλης. Πάνω του στέκονταν ο εθελοντής  παπά Φώτης, και η εθελόντρια νοσοκόμα  Ασπασία συζ. Ιωάννη  Ράλλη, κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και  ανηψιά του αρχηγού, εμπνευστή και χρηματοδότη των ελλήνων εθελοντών Αλέξανδρου Ρώμα. Πιο πέρα σφίγγοντας τα δόντια από τους πόνους του δικού του τραύματος χαιρετούσε σε στάση προσοχής ο ίδιος ο Αλέξανδρος Ρώμας, μονολογώντας: «Αγαθή η μοίρα σου λοχαγέ Μαβίλη».

Αν και η σκηνή είναι γνωστότατη καθώς αναφέρεται πάντα κι’ από όλους τους βιογράφους του Μαβίλη, η ίδια η περιπέτεια των γαριβαλδινών στην Ελλάδα  παραμένει σε πολλούς ή σε πολλά σημεία άγνωστη, ακόμη και στη Ζάκυνθο γενέτειρα του Ρώμα και πολλών άλλων γαριβαλδινών εθελοντών .

Με την ευκαιρία λοιπόν της συμπλήρωσης ενός αιώνα, θα επιχειρηθεί  εδώ μια σύντομη αναφορά στα γεγονότα.

      Η προσπάθεια συγκρότησης γαριβαλδινών σωμάτων κατά την έναρξη του πρώτου βαλκανικού πολέμου,  έγινε με έγκριση του αρχιστρατήγου διαδόχου Κωνσταντίνου, ταυτόχρονα με την επιστράτευση, στην Ελλάδα και την Ιταλία. Η όλη επιχείρηση δεν ήταν κάτι το άγνωστο στην ελληνική κοινωνία καθώς είχαν προηγηθεί παρόμοιες αποστολές τους στην Κρητική Επανάσταση του 1896 και στον ατυχή πόλεμο του 1897, ενώ γνωστή είναι η διασύνδεση, με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Λομβάρδου, των επτανησίων ριζοσπαστών με τον Giuseppe Garibaldi και το ιταλικό γαριβαλδινό κίνημα (όπως και με τα αντίστοιχα σλαβικά) κατά τη τελευταία φάση του ενωτικού αγώνα. Άλλως τε η προσωπικότητα του Giuseppe Garibaldi,ο πατριωτισμός και  η αγάπη του για την Ελευθερία, η πολυτάραχη ζωή του και ο Φιλελληνισμός του ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία στους έλληνες .

      Όμως όπως συνέβη και το 1897, παρά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε στην Ιταλία η προκήρυξη  του στρατηγού Ricciotti Garibaldi, γιού του προηγούμενου και συνεχιστή του έργου του, η ιταλική κυβέρνηση με την πρόφαση της τήρησης της ουδετερότητας, στην πραγματικότητα διασφαλίζοντας τα γαιοπολιτικά της σχέδια για την περιοχή,  απαγόρευσε την στρατολογία εθελοντών και εμπόδισε την αναχώρηση εκείνων που το επιχείρησαν. Τελικά ο στρατηγός Ricciotti Garibaldi, με μικρή ομάδα εθελοντών και  τους γιούς του  Peppino και  Ricciotti jr μπόρεσαν να φθάσουν στην Ελλάδα στις 20 Οκτωβρίου 1912 και ενώ ήδη είχε συγκροτηθεί ελληνικό γαριβαλδινό σώμα.  Λίγες ημέρες αργότερα ακολούθησαν και η σύζυγός του Constance με τον μικρότερο γιό του Menotti jr και την θυγατέρα του Annita-Italia.

    Στην Αθήνα πλήθος ενθουσιωδών ελλήνων εθελοντών είχαν τρέξει να ανταποκριθούν στην πρόσκληση που δημοσίευσε ο βουλευτής Ζακύνθου, πρώην υπουργός και  πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Αλέξανδρος  Ρώμας (1863-1914). Ο Ρώμας είχε παλαιότερη εμπειρία συνεργασίας με τους γαριβαλδινούς εθελοντές κατά τη διάρκεια του ατυχούς πολέμου του 1897, όπου μάλιστα τραυματίσθηκε και για την ανδρεία του  προήχθη σε ταγματάρχη επί του πεδίου της μάχης στο Δομοκό. Έκτοτε είχε διατηρήσει θερμές προσωπικές σχέσεις με τον Ricciotti Garibaldi, χωρίς όμως να συμφωνεί πάντα μαζί του.
       Με τη δημοσίευση της πρόσκλησης πάνω από τρεις χιλιάδες εθελοντές πολιορκούσαν καθημερινά την κατοικία του στην Αθήνα  (Πατησίων και Αλεξάνδρας), για να καταταγούν στο ελληνικό γαριβαλδινό  σώμα, μετά την απαλλαγή τους από την στράτευση από τις  στρατολογικές υπηρεσίες για διάφορους λόγους (κυρίως ηλικίας , σωματικής ικανότητας και έλλειψης της ελληνικής υπηκοότητας). Από αυτούς τελικά επελέγησαν για το «Σώμα Ελλήνων Ερυθροχιτώνων» χίλιοι διακόσιοι, οι οποίοι  κατενεμήθησαν σε έξι λόχους.  Ο αριθμός παρέπεμπε στους «χίλιους»  της εκστρατείας του 1860  στη Σικελία, που από σεβασμό στην στρατιωτική παράδοση, οι γαριβαλδινοί  τηρούσαν.  Το σώμα ήταν στρατωνισμένο στο πανεπιστήμιο και εξασκείτο καθημερινά κυρίως στον χώρο των προπυλαίων.  Ως στολή καθορίσθηκε το γαριβαλδινό κόκκινο χιτώνιο με χακί πανταλόνι και ο γαλάζιος επενδύτης. Το πηλήκιο ήταν κόκκινο των αξιωματικών και χακί των οπλιτών. Στους  οπλίτες δόθηκαν από τα εθνικά αποθέματα εξοπλισμός εκστρατείας και μακρύκανα γαλλικά τυφέκια γκρά (Gras 1874) με την ξιφολόγχη και τις βολίδες τους (11 mm), γεγονός που προκάλεσε σχόλια καθώς το όπλο έβγαζε καπνό προδίδοντας τη θέση του μαχητή, όμως δεν υπήρχε τότε η δυνατότητα εφοδιασμού των εθελοντών, όμοια με  του υπόλοιπου στρατού, με  το σύγχρονο  αυστρουγγρικό επαναληπτικό τυφέκιο μάνλιχερ (Mannlicher-Schönauer) . Στους αξιωματικούς παραχωρήθηκαν περίστροφα αξιωματικών του τακτικού στρατού (Mod. 1873 και 1874) .

  Η κοινωνική, μορφωτική και οικονομική κατάσταση των εθελοντών είναι αξιοπρόσεκτη καθώς προήρχοντο  από όλες τις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας . Σημειώνεται ότι οι πρώτοι τραυματίες ήταν «… ο λοχίας Μπούχαλης καφεπώλης Αθηνών,  ο δεκανεύς Θωμόπουλος φοιτητής κάτοικος Αθηνών και ο οπλίτης Παπαδημητρόπουλος έμπορος εξ Αχαϊας…» . Βεβαίως μεταξύ των εθελοντών αξιωματικών πολλοί ήταν οι αριστοκράτες και οι προβεβλημένοι αστοί, όπως ο μεσήνιος  λοχαγός  Πεζικού Δημήτριος Μπαρδόπουλος, που είχε διακριθεί στη μάχη του Γρίμποβου το 1897 (γαμβρός επ’ αδελφή του υπουργού εθνικής οικονομίας Ανδρέα Μιχαλόπουλου), ο κερκυραίος βουλευτής ποιητής Λορέντζος Μαβίλης εθελοντής της επανάστασης της Κρήτης και τραυματίας  του πολέμου του 1897, οι επίσης κερκυραίοι , βορειοηπειρωτικής καταγωγής , Αριστοτέλης Τοπάλης και Γεώργιος Γιοβάνης, ο ιθακήσιος Νικόλαος Καρβούνης δημοσιογράφος, οι  ζακύνθιοι Ναθαναήλ Δομενεγίνης πρώην νομάρχης, Διονύσιος-Προκόπιος Μαρτινέγκος διευθυντής τηλεγραφείου και Δημοσθένης Δαπόντες μηχανικός, ο ψαριανός εργοστασιάρχης  Γεώργιος Χατζηκυριάκος, οι αθηναίοι δημοτικοί σύμβουλοι δικηγόρος Τέλλος Πρινόπουλος και Αλέξανδρος Γέροντας, ο ολυμπιονίκης της σκοποβολής , δικηγόρος Ιωάννης Θεοφιλάκης, ο γιατρός  Βασίλειος (Βάσος)  Βέργης και ο εργολάβος Γεώργιος Σκορδαράς, ο πειραιώτης δημοτικός σύμβουλος  δικηγόρος Αλέξανδρος Βραχνός, οι σπαρτιάτες φοιτητές  Λεωνίδας Μελετόπουλος της νομικής και Παναγιώτης Σταθόπουλος της  ιατρικής, οι πολιτευτές Γορτυνίας Θεόδωρος Ματζουράνης και Κορίνθου Αθανάσιος Νοταράς , ο βουλευτής Καλαμπάκας Αλεξάκης Τάκης οι βετεράνοι των κρητικών επαναστάσεων Κωνσταντίνος Γερακάρης πρώην δήμαρχος Ρεθύμνου, πατέρας τεσσάρων στρατευμένων στον πόλεμο γιών, Παναγιώτης Κονδύλης καθηγητής του Αρσακείου και  οι δικηγόροι Ιωάννης Αθανασιάδης, Ίων Κεφαλάς και Ιωάννης Ταμιολάκης, οι μανιάτες γιατροί Γιαννακάκος Ραζέλος (αρχίατρος του σώματος) και Ηλίας Μαυρομιχάλης όπως επίσης  οι ιερείς παπα-Φώτης ως λοχαγός, ιερομόναχος Αγαθάγγελος Καπάκας ως ανθυπολοχαγός και ο ζακύνθιος παπα -Μαρούδας .      

    Όμως ενώ οι γαριβαλδινοί σχεδίαζαν την κατάταξη των υπολοίπων εθελοντών σε δεύτερο σώμα υπό τον Garibaldi, συνέβη στις 24 Οκτωβρίου το ατύχημα της 5^ης Μεραρχίας στο Σόροβιτς και διατάχθηκε ο Ρώμας να αναχωρήσει αμέσως για την Μακεδονία. Πριν την αναχώρησή του  το σώμα επιθεωρήθηκε στα προπύλαια  τις 24 από τον Garibaldi και στις 25 Οκτωβρίου από τον πρωθυπουργό και Υπουργό Στρατιωτικών Ελευθέριο Βενιζέλο. Στις 26 αναχώρησε με δυο επιτεταγμένα ατμόπλοια για τον Βόλο στα οποία στο πρώτο επικεφαλής των τριών λόχων ήταν ο Ρώμας  και στο δεύτερο με τους άλλους τρεις ο  Μπαρδόπουλος, που ενεργούσε ως επιτελάρχης. Από το Βόλο οι γαριβαλδινοί μεταφέρθηκαν στη Λάρισα με το τραίνο και στη συνέχεια πεζοπορώντας πέρασαν  το Σαραντάπορο και από εκεί μέσω Ισβόρου και  Κοζάνης στη Σιάτιστα όπου και  εντάχθηκαν  στο απόσπασμα του αντισυνταγματάρχη  Ηπίτη. Στη συνέχεια  εκκαθάρισαν την περιοχή από μονάδες εξοπλισμένων με μάουζερ (mauser)  χωρικών του Μπεκήρ αγά και έφθασαν στα Γρεβενά απ’ όπου συνεχίζοντας την εκκαθάριση,  προωθήθηκαν στο  Μέτσοβο και εντάχθηκαν στα διοικούμενα από τον συνταγματάρχη Δημήτριο Ματθαιόπουλο τμήματα της στρατιάς Ηπείρου της οποίας  διοικητής ήταν ο αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Σαπουντζάκης.

Στο μεταξύ στην Αθήνα συγκροτήθηκε το δεύτερο γαριβαλδινό σώμα ελλήνων, βρετανών, ιταλών και άλλων εθελοντών υπό τη διοίκηση του Pepino Garibaldi, με την ίδια συγκρότηση, ενδυμασία και οπλισμό. Το δεύτερο σώμα αναχώρησε για το μέτωπο στις 17 Νοεμβρίου και συνάντησε το πρώτο στο Μέτσοβο στις 20 Νοεμβρίου.

    Στις 24 Νοεμβρίου ο Σαπουντζάκης, για να κάνει αποτελεσματικότερη την πολιορκία των οχυρών του Μπιζανίου, εξέδωσε διαταγή καταλήψεως των Ιωαννίνων και ανέθεσε στον Ρώμα με τους γαριβαλδινούς «…να καταλάβη τον Δρίσκον και τα παράλια της λίμνης..».

Σύμφωνα με δημοσίευμα στην «Εστία» του γαριβαλδινού δημοσιογράφου Νίκου Καρβούνη (αργότερα από τα ιστορικά στελέχη του ΚΚΕ) η προώθηση των τμημάτων έγινε ως εξής : «…Μετά ολιγοήμερον παραμονήν εις το Μέτσοβον, όπου εχιόνιζε διαρκώς και όπου έφθασαν οι έλληνες ερυθροχίτωνες , διανύσαντες παρασάγγας  τόσας , όσας δεν ονειρεύθη , βέβαια, ο μακαρίτης Ξενοφών, συνηντήθησαν με τους ερυθροχίτωνας του στρατηγού Γαριβάλδη και μίαν πρωίαν εξεκίνησαν διά την κατάληψιν του Δρίσκου. Παρήλασαν προ του καταλύματος του γηραιού στρατηγού με την κυματόεσσαν γενειάδα και το πολυδοξασμένο όνομα κατά λόχους, με τας σάλπιγγας ηχούσας, ζητωκραυγάζοντες, ζωηροί, ακμαίοι, εύθυμοι, προαισθανόμενοι τον θρουν των πτερύγων της νέας Δόξης εις το κρυστάλλινον αιθέρα της ηλιολούστου εκείνης χειμερινής πρωίας. Προεπορεύετο έφιππος της πυρίνης φάλαγγος ο Αρχηγός μόλις αποχαιρετίσας τον Γαριβάλδι, αφού εζητωκραύγασεν υπέρ της Ελλάδος και του στρατηγού. «Ιδού μία αρετή των ευσάρκων, δεν μπορούν να φύγουν προ του εχθρού», είπε γελών, γαλλιστί προς τον μειδιώντα στρατηγόν, μόλις ίππευσεν ο Αρχηγός. «Ζήτω ο Αρχηγός Ρώμας ! ηκούσθη βροντώδης ανακραυγή . Την αντελάλησαν τα πάλευκα βουνά του Μετσόβου και ο πύρινος όγκος των ελλήνων γαριβαλδινών εξελίχθη επί της στενωπού που φέρει προς τα Ιωάννινα. Ο κόμης Ρώμας επί κεφαλής . Ας μη παραξενευθούν οι τους τίτλους απεχθανόμενοι έλληνες δια την τιτλοφορίαν αυτήν. Διότι ο κ. Αλέξανδρος Ρώμας , ο άλλοτε προεδρεύσας του Εθνικού Συνεδρίου και υπουργεύσας, όταν φορή τον χιτώνα τον ερυθρόν –και τον φορεί δευτέραν φοράν- είναι ο κόμης Ρώμας, των Ρώμα της ευγενούς Βισέντζας ο άξιος απόγονος, των Ρώμα της γλυκείας Ζακύνθου, ο ευλαβής συνεχιστής του Μουκίου Ρώμα , του Κανδιάνου  «του γενναίου μεταξύ των γενναίων» μαχητού του Χάνδακος ο έκγονος. Οπίσω από τον κόμητα έφιπποι και πεζοί οι υπασπισταί του επιτελείου του, ο Λαυρέντιος Μαβίλης, ο  Ναθαναήλ Δομενεγίνης, ο Αριστοτέλης Τοπάλης,  ο Αλέξανδρος  Γέροντας, ο  Αλεξάκης Τάκης και άλλοι…»

Τα ξημερώματα της 26^ης  Νοεμβρίου τρεις λόχοι με τον προαχθέντα για την ανδρεία του σε ταγματάρχη Μπαρδόπουλο, εξασφάλισαν την στενωπό των Λυγκιάδων και κατέλαβαν το τουρκικό στρατόπεδο του Δρίσκου, ενώ οι άλλοι τρεις λόχοι με τον Ρώμα απώθησαν τους τούρκους στην πεδιάδα και συνδέθηκαν με τις επιχειρούσες μονάδες του ελληνικού πεζικού . Οι οχυρωμένοι  εξακόσιοι Τούρκοι του λόφου ετράπησαν σε φυγή, αφήνοντας σκηνές, όπλα και αιχμαλώτους. Κατά το απόγευμα έφθασαν η μονάδα του Garibaldi και τα εθελοντικά σώματα των κρητών οπλαρχηγών Μακρή και Κριάρη. Στο χειρουργείο που είχε οργανωθεί στη μονή Σωτήρος  με τη Ασπασία Ι. Ράλλη-Μαυρομιχάλη, τοποθετήθηκαν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους η σύζυγος και η θυγατέρα του Garibaldi.

   Την επομένη 27^η Νοεμβρίου, οκτώ χιλιάδες τούρκοι με δυο μυδραλιοβόλα και υποστηριζόμενοι από το βαρύ πυροβολικό του νησιού και της Καστρίτσας , επιτέθηκαν εναντίον των ελληνικών θέσεων από την κορυφογραμμή προφήτη Ηλία- Μονή Τζούρας  (όπου ο λόχος Γιοβάνη-Μαβίλη-Τοπάλη) έως τη λίμνη.

Σύμφωνα με την τότε τακτική «έφιπποι και ξιφήρεις» οι αξιωματικοί με πρώτο τον Ρώμα κατεύθυναν την μάχη και απέκρουσαν την επίθεση .Τραυματίσθηκαν όμως οι Μπαρδόπουλος, Βέργης και Σκορδαράς  ενώ στους νεκρούς προστέθηκαν ο πειραιώτης Βραχνός και ο κρητικός οπλαρχηγός Μακρής.

Την 28^η Νοεμβρίου οι τούρκοι επανέλαβαν με βιαιότητα την επίθεση με μεγαλύτερες δυνάμεις και υπό την συνεχή κάλυψη του πυροβολικού, καθώς είχαν τοποθετήσει τηλεβόλα και στο χάνι της Λεύκας κοντά στη λίμνη. Παρά την ενίσχυση των ελληνικών δυνάμεων με ένα ορειβατικό πυροβόλο (Schneider-Danglis των 75 χιλ)  και 44 άνδρες οπλισμένους με μάνλιχερ ,  άρχισαν να παρουσιάζονται προβλήματα : πρώτα μεγάλες ελλείψεις σε φυσίγγια, αφού δεν είχε έρθει ακόμη ο εφοδιασμός που είχε ζητηθεί από τα Γρεβενά κι ύστερα σημαντικές απώλειες ιδιαίτερα σε αξιωματικούς. Ο Μπαρδόπουλος ξανατραυματίσθηκε αυτή τη φορά σοβαρά στο πόδι και ο Ρώμας στο χέρι . ΄Ετσι ετέθησαν εκτός μάχης ταυτόχρονα ο Αρχηγός και ο επιτελάρχης. Από τους αμυνόμενους στην κορυφογραμμή προφήτη Ηλία- Μονή Τζούρας, έπεσαν νεκροί οι Μαβίλης, Τοπάλης  και Γερακάρης  και τραυματίσθηκαν σοβαρά ο Γιοβάνης και αργότερα ο Χατζηκυριάκος. Με την αποχώρηση των ελλήνων αρχηγών την διοίκηση ανέλαβε o Pepino Garibaldi.

  Ύστερα από αυτά,  ο συνταγματάρχης Ματθαιόπουλος εκτιμώντας την κατάσταση διέταξε την σύμπτυξη των τμημάτων στο Μέτσοβο. Οι ερυθροχίτωνες απαγκιστρώθηκαν το απόγευμα με εξαιρετική τάξη προς το Χάνι Καμπέρ-αγά και από εκεί προς Πέτρα , μεταφέροντας τους τραυματίες τους . Είχαν χάσει 200 συμπολεμιστές τους αλλά  είχαν αφαιρέσει από την τουρκική δύναμη που υπεράσπιζε τα Γιάννενα περισσότερους από 1400 μαχητές .  Στο Δρίσκο παρέμειναν, αναμένοντας την απελευθέρωση, θαμμένοι οι νεκροί τους: ανάμεσά τους  ο Μαβίλης, ο Τοπάλης , ο Βραχνός , ο Μακρής και ο Γερακάρης, που την παραμονή του θανάτου του είχε πει στον Μαβίλη, καθώς μαζί από ψηλά αγνάντευαν την πόλη και τη λίμνη με το νησί της:  « Τι θαύμα τα Γιάννενα ! Αξίζει κανείς να πεθάνη για να τα πάρη». 

Βιβλιογραφία κατ’ επιλογήν

[…] Ημερολόγιον Σκόκου, τεύχος 29 (1914) σ. 45-48.

Χατζόπουλος Δ., Οι γαριβαλδινοί  και η μάχη του Δρίσκου, εν Αθήναις εκδοτικός οίκος Φέξη,1914

Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο , Γαριβαλδινές αναμνήσεις στην Ελλάδα, Αθήνα 1982.

Κουρκουμέλης Ν.Κ., «Έλληνες και ξένοι εθελοντές στον ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897» , Ηπειρωτικά Χρονικά, τόμος 43, Ιωάννινα 2009, σ.179-216

Περάνθης Μ., Λορέντσος Μαβίλης, Άπαντα. Αθήνα, 1962.

Luigi Lotti, «Le spedizioni garibaldini in Grecia» Indipendenza e unitá nazionale in Italia ed in Grecia, Φλωρεντία, 1987
(Δημοσιεύθηκε στην επετειακή έκδοση "ΧΡΟΝΙΚΟ"  της εφημερίδας "ΕΡΜΗΣ"  , Ζάκυνθος 31 Δεκεμβρίου 2012 σ.  6-8)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μάχη του Δρίσκου 26-28 Νοεμβρίου 1912. "

Ποιος είμαι; Από πού προέρχομαι;

ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει».
Χένρυ Κίσσινγκερ

Της Αλεξάνδρας Τράγκα

Ένα χωρίς προηγούμενο σχέδιο εκφυλισμού της ελληνικής κοινωνίας με κύρια θύματα όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού μας, από τη γλώσσα, την ιστορία και την τέχνη, μέχρι την ένδυση και τις διατροφικές μας συνήθειες, έχει τεθεί σε εφαρμογή τα τελευταία μαύρα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Συνεπικουρούμενες από ύποπτα κέντρα του εσωτερικού και του εξωτερικού, με την αμέριστη συμπαράσταση και συνδρομή των ιδιοκτητών ορισμένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οι πολιτικές ελίτ –ως άριστοι γνώστες της τεχνικής ελέγχου των μαζών- επέλεξαν συνειδητά τον αποπροσανατολισμό και αποξένωση του λαού από τις αιώνιες αξίες της φυλής μας, προσπαθώντας να τις κλείσουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Η προβολή και επιβολή του ξενόφερτου lifestyle ως του μόνου modus vivendi, η αλλοίωση της ιστορίας μας, η εισαγωγή των «greeklish» ως μέσου γραπτής επικοινωνίας μεταξύ της μαθητιώσας νεολαίας, η συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορίας μας, η περιθωριοποίηση των ελληνικών έργων τέχνης και η θεοποίηση των αντίστοιχων αλλοδαπών, έχουν ως απώτερο στόχο την αλλοτρίωση, ομογενοποίηση, αφομοίωση και την εν μέρει απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας.
«Η αλλαγή με οποιονδήποτε τρόπο, ενός πολιτισμού που έχει διαμορφωθεί με την πάροδο της ιστορίας και κυριάρχησε στη ζωή των ανθρώπων, σημαίνει τον αφανισμό του πολιτισμού αλλά και του ίδιου του λαού που τον φέρει», γράφει στο βιβλίο του «Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν» (εκδ. Ινφογνώμων), ο Μουράτ Καραγιλάν, και τονίζει πώς «η αφομοίωση, αποτελεί γενοκτονία του ανθρώπινου πολιτισμού».

H αμερικανική ήπια ισχύς ως μέσο επιρροής
Σύμφωνα με τον Joseph Nye, Κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και υφυπουργό Άμυνας της κυβέρνησης Κλίντον, «μια χώρα μπορεί να πετύχει τα αποτελέσματα που επιθυμεί στην παγκόσμια πολιτική επειδή άλλες χώρες θαυμάζοντας τις αξίες της, μιμούμενοι το παράδειγμά της, φιλοδοξώντας να φθάσουν στο επίπεδό της σε ευημερία και ελευθερία κάνουν το παν για να την ακολουθήσουν».
Ορίζει λοιπόν ως ήπια ισχύ ως την ικανότητα «να πείθεις τους άλλους να επιθυμούν αυτό που εσύ επιθυμείς, χωρίς όμως οι ίδιοι να γνωρίζουν ότι αυτό που εκείνοι θέλουν είναι τελικά δική σου επιλογή».
Ενστερνιζόμενα το αμερικανικό αξιακό πλαίσιο, ελληνικά πολιτικά «τζάκια» (τα περισσότερα μέλη εκ των οποίων ολοκλήρωσαν τις σπουδές στους στις ΗΠΑ) και ιδιοκτήτες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, επέλεξαν να γίνουν όργανα της αμερικανικής ήπιας ισχύος και διπλωματίας, διά της «εκπαίδευσης» των Ελλήνων πολιτών στον αμερικανικό τρόπο ζωής.
Μουσική, ταινίες και σειρές προερχόμενες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, η παραγωγή και κατανάλωση «γρήγορου φαγητού», η θεοποίηση της αμερικανικής ένδυσης και φυσικά η στείρα μίμηση και απομίμηση του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς των αμερικανών πολιτών, αποτελούν τα κύρια αίτια άμβλυνσης του αντιαμερικανισμού που εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70.

Η υπαγωγή της χώρας μας και στην τουρκική ήπια ισχύ
Στο τοπ 20 των χωρών με τη μεγαλύτερη ήπια ισχύ στον κόσμο, πλέον συγκαταλέγεται και η Τουρκία. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η ετήσια έρευνα «Παγκόσμια Ήπια Ισχύς» του περιοδικού Monocle.
Καταλύτης για να λάβει αυτή τη θέση, ήταν οι τηλεοπτικές σειρές που προβάλλονται στην Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή, αλλά και οι νέες διαδρομές που έχουν εγκαινιάσει οι Τουρκικές Αερογραμμές.
Και την ώρα που ο Πρόεδρος των ελληνικών μειονοτικών ευαγών ιδρυμάτων στην κ. Λάκης Βίγκας, προέβη σε διαμαρτυρία ενώπιον του τουρκικού Ανώτατου Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου με αφορμή τον τρόπο με τον οποίο προβάλλεται η ελληνική μειονότητα της Τουρκίας στα τουρκικά σίριαλ, οι Έλληνες πολίτες επιλέγουν να αυξήσουν τα νούμερα τηλεθέασης της «Σιλά» και του σφαγέα των λαών «Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή».
Αδιαμφισβήτητος όμως είναι και ο ενδοτισμός των πολιτικών μας ταγών αναφορικά με τη συγγραφή και διδασκαλία βιβλίων της ελληνικής ιστορίας από την οπτική της… γείτονος!
«Υπό ελληνική κατοχή βρίσκονται τα νησιά του Αιγαίου». Αυτό διδάσκονται στο σχολείο οι Τούρκοι μαθητές, την ώρα που η Ελλάδα διαγράφει τη σφαγή της Σμύρνης από τα σχολικά της εγχειρίδια στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης ελληνοτουρκικής προσέγγισης.
Και ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκοντο μέχρι πρότινος τα Ελληνόπουλα στην ΣΤ’ Δημοτικού εξυμνούσε τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπαίδευση των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία, το αντίστοιχο τουρκικό εγχειρίδιο διδάσκει στους μαθητές ότι «η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει την ειρήνη στο Αιγαίο»!

Μόνη λύση η επιστροφή στις ρίζες
Το πρώτα ερωτήματα που θα πρέπει να θέσει κανείς στον εαυτό του, σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία, είναι:
1.Ποιος είμαι;
2.Από πού προέρχομαι;
3.Ποια η ταυτότητά μου;
Δεύτερο βήμα, για την αντιμετώπιση της ήπιας ισχύος υπερδυνάμεων όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αλλά και περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία, είναι η μελέτη της επιστήμης της λαογραφίας, η εξέταση δηλαδή, καταγραφή και ταξινόμηση των ηθών και εθίμων αλλά και όσων ένας λαός κατά παράδοση λέγει, ενεργεί και πράττει σε συλλογικό επίπεδο.
Ως ένα τρίτο βήμα επαναπροσέγγισης με το βαθύτερο ελληνικό εαυτό μας, θα μπορούσε να είναι η έρευνα, αναζήτηση και κατά συνέπεια αντικατάσταση των αμερικανικών με τα ελληνικά είδη μουσικής, ψυχαγωγίας, ένδυσης και διατροφής.
Και επειδή λαός χωρίς παρελθόν, ισοδυναμεί με λαό χωρίς μέλλον, κρίνεται απαραίτητη και η μελέτη της ιστορίας μας. Η ελληνική ιστορία, βρίθει φιλοσόφων, επιστημόνων και ηρώων που σίγουρα πολλοί από αυτούς μπορούν να γίνουν πρότυπά μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η Ελλάδα βρίθει από πνευματικό φως. Γι’ αυτό και οι αιώνες διαβήκαν στην ευλαβική της γη, παίρνοντας ομορφιά, αρετή και νόημα.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/01/blog-post_396.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποιος είμαι; Από πού προέρχομαι;"

Τάσσος Παπαδόπουλος - Το μεγάλο «ΟΧΙ»

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος

O Τάσσος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Λευκωσία τον Ιανουάριο του 1934. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπούδασε Νομικά στην Αγγλία (Gray’s Inn Barrister-at-law).
Νεαρός ακόμη δικηγόρος στη Λευκωσία είχε ενεργό ρόλο στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Σε ηλικία 22 ετών ήταν, αρχικά, υπεύθυνος της ΠΕΚΑ – πολιτικής πτέρυγας της ΕΟΚΑ – για την περιφέρεια Λευκωσίας και αμέσως μετά γενικός υπεύθυνος της ΠΕΚΑ, για όλη την Κύπρο, έχοντας απευθείας σύνδεση με τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ.
Ως εκπρόσωπος της ΕΟΚΑ παρέστη στη Διάσκεψη του Λονδίνου, το Φεβρουάριο του 1959, για την υπογραφή των Συμφωνιών της Ζυρίχης, στις οποίες είχαν καταλήξει οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας με τη συναίνεση της Βρετανίας και ήταν ο ένας από τους δύο αντιπροσώπους (εκτός των προσκληθέντων εκπροσώπων του ΑΚΕΛ) που ψήφισε εναντίον της υπογραφής των Συμφωνιών. Παρά τη στάση του αυτή, δεν αρνήθηκε τη συνέχιση της προσφοράς του και υπήρξε ένας από τους τέσσερις αντιπροσώπους της ελληνοκυπριακής πλευράς στη Συντακτική Επιτροπή, που είχε αναλάβει τον καταρτισμό του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Υπηρέτησε για έντεκα χρόνια, διαδοχικά, ως Υπουργός Εσωτερικών, Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Υγείας και Γεωργίας και Φυσικών Πόρων.
Υπήρξε σύμβουλος του πρώτου συνομιλητή Γλαύκου Κληρίδη έως τον Απρίλιο του 1976. Ακολούθως διορίστηκε ο ίδιος συνομιλητής από τον Πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ, θέση στην οποία υπηρέτησε έως τον Ιούλιο του 1978.
Αντιπροσώπευσε την Κύπρο σε πολλά διεθνή συνέδρια και ειδικά, ως Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, στις ετήσιες συνόδους του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO).
Αντιπροσώπευσε την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά τη συζήτηση προσφυγών της Κύπρου στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιουλίου 1970 εξελέγη βουλευτής Λευκωσίας του Ενιαίου Κόμματος, του οποίου υπήρξε συνιδρυτής, και ορίστηκε κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος. Στις εκλογές της 5ης Σεπτεμβρίου 1976 επανεξελέγη ανεξάρτητος βουλευτής Λευκωσίας.
Διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο του 1976.
Το 1981 ηγήθηκε του κόμματος της Ένωσης Κέντρου, αλλά με το εκλογικό σύστημα που ίσχυε τότε δεν πέτυχε είσοδο στη Βουλή.
Στις βουλευτικές εκλογές της 19ης Μαΐου 1991 εξελέγη πρώτος βουλευτής Λευκωσίας του Δημοκρατικού Κόμματος (με το οποίο είχε συγχωνευθεί η Ένωση Κέντρου), αξίωμα στο οποίο επανεξελέγη στις εκλογές της 26ης Μαΐου 1996.
Στις 7 Οκτωβρίου 2000 εξελέγη, χωρίς ανθυποψήφιο, Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος στο ιστορικό Εκλογικό Συνέδριο, όπου ανήγγειλε την αποχώρησή του από την ηγεσία, ο ιδρυτής του κόμματος Σπύρος Κυπριανού. Στις βουλευτικές εκλογές της 27ης Μαΐου 2001 επανεξελέγη βουλευτής Λευκωσίας, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου του κόμματος.
Ήταν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου από της εγκαθιδρύσεώς του από τον Πρόεδρο Μακάριο το 1975, ενώ, μετά την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, το 2003, προέδρευε του Σώματος.
Κατά τη θητεία του στη Βουλή διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών, από το 1991 έως το 1996 και από το 1996 έως το 2003 Πρόεδρος της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Υπηρέτησε επίσης ως μέλος των Επιτροπών Επιλογής και Οικονομικών και Προϋπολογισμού της Βουλής και ήταν Συμπρόεδρος στη Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή Κύπρου και Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από την αποχώρηση του από τη θέση του Υπουργού, τον Ιούλιο του 1970, έως την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, το Φεβρουάριο του 2003, ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου, έχοντας ιδρύσει ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία του νησιού.
Στις 16 Φεβρουαρίου 2003 εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ανέλαβε καθήκοντα την 1η Μαρτίου 2003, για θητεία πέντε ετών.
Πολλά και σημαντικά είναι τα επιτεύγματα της πενταετούς διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου:
Στο Κυπριακό, παρέλαβε τον Φεβρουάριο του 2003 τη διαδικασία διαπραγμάτευσης, που είχε αρχίσει στο τέλος του 1999 και που οδήγησε στην υποβολή του Σχεδίου Ανάν, από το Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, το Νοέμβριο του 2002. Ύστερα από ένα περίπου χρόνο, με το ιστορικό διάγγελμά του της 7ης Απριλίου 2004, ο Τάσσος Παπαδόπουλος κάλεσε τον κυπριακό ελληνισμό να απορρίψει το Σχέδιο. Ο λαός συμπορεύτηκε με τον ηγέτη του και με τη συντριπτική πλειοψηφία των 76% ψήφισε "ΟΧΙ" στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, απορρίπτοντας το Σχέδιο Ανάν, διασώζοντας έτσι την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος διαχειρίστηκε με επιτυχία το "ΟΧΙ" των ελληνοκυπρίων. Διαφώτισε έγκαιρα και πειστικά τη διεθνή κοινότητα. Αποκορύφωμα αυτής της διαχείρισης υπήρξε η Συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Με βάση αυτή τη Συμφωνία ετοιμάστηκε και η επιστολή/έγγραφο του Βοηθού Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Ι. Γκαμπάρι, στις 15 Νοεμβρίου 2006, που καθόριζε και τη νέα βάση εξεύρεσης λύσης στο Κυπριακό.
Σημαντική επιτυχία του Τάσσου Παπαδόπουλου στην εξωτερική πολιτική της χώρας ήταν και τα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το Δεκέμβριο του 2007 καθώς και η συνεχής και ενεργός εμπλοκή στο Κυπριακό και των πέντε Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Στο εσωτερικό, ανάμεσα στα πολλά επιτεύγματα της διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου ξεχωρίζουν:
• H πλήρης ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την 1η Μαΐου 2004.
• H ιστορική εισαγωγή του Ευρώ, την 1η Ιανουαρίου 2008.
• H ενδυνάμωση του ρόλου της Κύπρου, τόσο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και διεθνώς.
• H ενίσχυση του κοινωνικού κράτους με την καθιέρωση Μέτρων Κοινωνικής Συνοχής.
• H εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, η κατάθεση πλεονασματικού προϋπολογισμού, για πρώτη φορά από το 1971, η επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος, και πάλι για πρώτη φορά, και η δραστική μείωση του δημόσιου χρέους.
• Η ίδρυση του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου και του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου.
• Η δημιουργία του νομικού πλαισίου για ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων και η αδειοδότηση των τριών πρώτων ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
• Οι θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που στόχευσαν στην εμπέδωση της αξιοκρατίας και της διαφάνειας και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Στις Προεδρικές Εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου 2008 έλαβε στον πρώτο γύρο ποσοστό 31,79% και αποκλείστηκε από το δεύτερο γύρο. Στις 28 Φεβρουαρίου 2008, παρέδωσε την Προεδρία της Δημοκρατίας στον Δημήτρη Χριστόφια.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφυγε από τη ζωή στις 12 Δεκεμβρίου 2008, σε ηλικία 74 ετών, αφήνοντας ένα απλήρωτο κενό, αλλά και ένα τεράστιο έργο, σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και προς όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κυπριακού Ελληνισμού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τάσσος Παπαδόπουλος - Το μεγάλο «ΟΧΙ» "

Δραματική έκκληση από το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης

Δραματική έκκληση από το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης για ρούχα παπούτσια και παιχνίδια για τα παιδιά

 Στο απροχώρητο έχει φτάσει η κατάσταση στην κλινική που φιλοξενεί 35 παιδιά με σημαντικές ελλείψεις , ενώ οι εργαζόμενοι του ιδρύματος ζητούν με επιστολή βοήθεια.
Στο κείμενο αναφέρονται ονομαστικά τα παιδάκια από ηλικίας 4 μηνών έως 5,5 ετών, όπως και οι ανάγκες του ιδρύματος.
Το ίδρυμα κάνει, ακόμη, έκκληση και για είδη υγιεινής όπως κρέμες, σαπούνια και άλλα βασικά είδη.
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή:
35 παιδάκια από 4 μηνών έως 12 ετών στο ΠΙΚΠΑ Πεντέληs, για υιοθεσία, ζητούν παπούτσια και ρούχα, δείτε τι χρειάζονται ακριβώς στη λίστα.
ΑΝΑΡΡΩΤΗΡΙΟ ΠΕΝΤΕΛΗΣ - ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ
Α/Α Όνομα Ηλικία Νο Παπουτσιού
1. Πέτρος 20 μηνών No 21
2. Βιβή 3,5 ετών No 25
3. Χάρης 2 ετών No 23
4. Νίκος 12 μηνών Νο 20
5. Ραφαήλ 1,5 ετών No 19
6. Παναγιώτης 1,5 ετών No 20
7. Έλλη 2 ετών No 22
8. Νίκος 12 μηνών Νο 18
9. Μυρτώ 2 ετών No 21
10. Αναστασία 2 ετών No 22
11. Γιώργος 8,5 ετών Νο 36
12. Σήφης 6 ετών Νο 30
13. Βαγγέλης 7 ετών Νο 31
14. Αποστόλης 4,5 ετών Νο 24
15. Αλεξάνδρα 9 ετών Νο 29-30
16. Χριστίνα 5,5 ετών Νο 24
17. Σωτήρης 5,5 ετών Νο 30-31
18. Νικόλαος 3 ετών Νο 23
19. Ρεβέκκα 2 ετών Νο 23
20. Αντώνης 2,5 ετών Νο 23
21. Αλέξανδρος 12 ετών Νο 41
22. Γιάννης 10 μηνών
23. Ανδριάννα 11 μηνών
24. Στέλλα-Ρόζα 7 μηνών
25. Ηλίας 11 μηνών
26. Νάντια 9 μηνών
27. Μαρίνος 9 μηνών
28. άρρεν 4 μηνών
29. άρρεν 4 μηνών
30. άρρεν 4 μηνών
31. άρρεν 5 μηνών
32. άρρεν 7 μηνών
33. άρρεν 7 μηνών
34. άρρεν 11 μηνών
35. θήλυ 11 μηνών
ΜΟΝΑΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ «ΑΝΑΡΡΩΤΗΡΙΟ ΠΕΝΤΕΛΗΣ» ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΔΩΡΕΕΣ
ΑΦΡΟΛΟΥΤΡΑ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΥΑΝ ΓΙΑ ΒΡΕΦΗ, ΝΗΠΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ
ΤΟΣΤΙΕΡΑ
ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΜΕ ΛΑΣΤΙΧΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΟΥΝΙΕΣ
ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΜΕ ΛΑΣΤΙΧΟ και ΧΩΡΙΣ (ΠΑΙΔΙΚΑ - ΜΟΝΑ)
ΠΑΠΛΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΟΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ
ΠΑΠΛΩΜΑΤΑ - ΠΑΠΛΩΜΑΤΟΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΚΟΥΝΙΕΣ
ΠΕΤΣΕΤΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΠΑΝΙΟΥ
ΠΙΚΕ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΚΟΥΝΙΕΣ
ΦΟΡΜΕΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟ 6 ΜΗΝΩΝ ΕΩΣ 12 ΕΤΩΝ
ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ (Νο 20 - 33)
ΚΑΛΤΣΕΣ ΑΠΟ 6 ΜΗΝΩΝ ΕΩΣ 12 ΕΤΩΝ - ΚΑΛΤΣΟΝ
ΚΡΕΜΕΣ ΣΥΓΚΑΜΑΤΟΣ
ΒΑΦΛΙΕΡΑ
ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ DVD
ΡΟΥΧΑ ΕΦΗΒΙΚΑ για αγόρι Νο14-16
ΣΑΛΙΑΡΕΣ
ΜΠΟΛΑΚΙΑ
ΚΟΥΤΑΛΑΚΙΑ
ΠΙΠΙΛΕΣ ΚΑΟΥΤΣΟΥΚ «ΤΡΕΙΣ ΤΡΥΠΕΣ»
ΚΟΥΝΙΕΣ ΨΗΛΕΣ ΓΙΑ ΒΡΕΦΗ
ΜΕΤΑΛΛΙΚΑ ΠΙΡΟΥΝΑΚΙΑ Κ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙΑ
ΦΩΤΙΣΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΚΑ
ΑΝΤΙΟΛΙΣΘΗΤΙΚΑ ΜΠΑΝΙΟΥ
ΚΟΥΤΙΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ (ΜΕΓΑΛΑ ΜΠΑΟΥΛΑ)
ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ (30-35 τμ.)
ΧΑΡΤΟΝΙΑ - ΓΡΑΦΙΚΗ ΥΛΗ
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με την υπηρεσία Αναρρωτηρίου (213-2059800 Κα Γουρνάκη Ιωάννα).


Πηγή: Δραματική έκκληση από το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης για ρούχα παπούτσια και παιχνίδια για τα παιδιά | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/79019#ixzz2H8T4hUbP

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δραματική έκκληση από το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης"

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΗΜΙΘΕΩΝ

ΗΡΑΚΛΗΣ, ΘΗΣΕΥΣ, ΙΑΣΩΝ, ΠΕΡΣΕΥΣ...Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ...

Τέσσερις Κορυφαίοι Έλληνες Ήρωες.

Ηρακλής: Το όνομα τού Ημίθεου Ηρακλή, γιού τού Δία και τής Αλκμήνης, προέρχεται από το κύριο όνομα «Ήρα» και το ουσιαστικό «κλέος» (δόξα), και σημαίνει «δόξα τής Ήρας». Στην ίδια οικογένεια ανήκουν και τα ονόματα Ηρακλείδης (ο γιός, ο απόγονος τού Ηρακλή), Ηράκλειος (εκείνος που ανήκει στον Ηρακλή, που είναι τού Ηρακλή) και Ηράκλειτος (ο φημισμένος, ο ένδοξος όσο και η Ήρα).Θησεύς: Από τον μέλλοντα «θήσω» (θα θέσω) τού ρήματος «τίθημι» (θέτω) προέρχεται το όνομα Θησεύς, που σημαίνει «αυτός που θα θέσει, που θα ιδρύσει». Ο Ήρωας Θησεύς (Θησέας), γιός τού Αιγέα και τής Αίθρας, είναι ο θεμελιωτής τής πόλης των Αθηνών και εμπνευστής τής γιορτής των Παναθηναίων.Ιάσων: Από το ρήμα «ιάομαι, ιώμαι», που σημαίνει «γιατρεύω, θεραπεύω», και συγκεκριμένα από τον μέλλοντα «ιάσομαι» (θα γιατρεύσω, θα θεραπεύσω) προέρχεται το όνομα τού Ήρωα Ιάσονα, γιού τού Αίσονα και τής Πολυμήδης και αρχηγού τής Αργοναυτικής Εκστρατείας. Ιάσων (Ιάσονας), λοιπόν, σημαίνει «αυτός που θα γιατρεύσει, που θα θεραπεύσει».Περσεύς: Το όνομα προέρχεται από τον μέλλοντα «πέρσω» (θα εκπορθήσω) τού ρήματος «πέρθω» (εκπορθώ) και σημαίνει «αυτός που θα εκπορθήσει». Ο Ήρωας Περσεύς (Περσέας) είναι γιός τού Δία και τής Δανάης.
Παρατηρούμε ότι τα ονόματα Θησεύς, Ιάσων και Περσεύς προέρχονται από τον μέλλοντα χρόνο των ρημάτων που τα παράγουν, γεγονός που υποδεικνύει ότι η ονοματοθεσία των τριών Ηρώων, κατά την παιδική τους ηλικία, επείχε θέση προφητικής αποκάλυψης ή, έστω, σαφούς προτροπής σχετικά με το μέλλον τους.

 

 

 

 

ΠΗΓΕΣ.

http://wwwaristofanis.blogspot.com/

http://enneaetifotos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΗΜΙΘΕΩΝ"

Τα στίγματα της ασχετοσύνης

Του Νίκου Λυγερού

Ενώ υπάρχουν όχι μόνο σοβαρές ενδείξεις, αλλά δεδομένα ουσιαστικά ότι προχωράμε σταθερά και δυναμικά πάνω στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ και ειδικά της θέσπισής της, βρίσκουμε ακόμα άτομα που όχι μόνο δεν ξέρουν τίποτα για τις εξελίξεις, αλλά εκτιμούν επιπλέον ότι δεν έχει γίνει κάτι το σημαντικό και προσπαθούν να περάσουν μηνύματα του παρελθόντος που δεν έχουν καμία προοπτική. Επειδή μερικοί θεωρούν ότι δεν πρέπει να πάρουν τα εύσημα άλλοι, επιχειρούν να δείξουν ότι υπάρχει άλλη κινητικότητα. Έτσι ακούμε τώρα και για το θέμα των συντεταγμένων της υφαλοκρηπίδας, δίχως ν' ακούμε ότι είναι θεωρητικά και πρακτικά για την Ελλάδα ταυτόσημες με τις συντεταγμένες της ΑΟΖ. Φαίνεται ότι αυτά τα πρόσωπα όχι μόνο δεν έχουν διαβάσει το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά επιπλέον είναι ανίκανοι να υπολογίσουν τα στίγματα με ακρίβεια, διότι δεν κατέχουν ακόμη τα διαγράμματα Voronoi. Το πιο σημαντικό είναι όμως βέβαια ότι έχουν ξεχάσει απολύτως ότι δεν μπορείς να δώσεις επίσημα στίγματα, αν δεν υπάρχει συμφωνία οριοθέτησης. Η μόνη εξαίρεση που προβλέπεται αφορά κράτη που βρίσκονται σε μια απόσταση μεγαλύτερη από τα 400 ΝΜ, για να μην υπάρχει επικάλυψη των σχετικών ζωνών. Για την Ελλάδα όμως αυτή η εξαίρεση δεν ισχύει, αφού κανένα από τα επόμενα κράτη Αλβανία, Ιταλία, Λιβύη, Αίγυπτος, Κύπρος και Τουρκία δεν πληροί αυτήν την ιδιότητα. Κατά συνέπεια, οι συντεταγμένες δεν μπορούν να δοθούν δίχως τις απαιτούμενες συμφωνίες όποιο και να είναι το θέμα δηλαδή να αφορά την υφαλοκρηπίδα ή την ΑΟΖ. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν πάλι με μια τεχνητή ασχετοσύνη που δεν αφορά την πατρίδα μας. Τόσα χρόνια ο Θεόδωρος Καρυώτης προσπαθεί να ενημερώσει τους πάντες για το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ και αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν άτομα που δεν έχουν καταλάβει τίποτα από τα μαθήματά του λες και δεν έχει κανένα ρόλο πάνω σε αυτό το εθνικό θέμα. Και δεν νομίζουμε ότι μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για τις διδακτικές του ικανότητες. Συνεπώς θεωρούμε ότι μερικοί δεν θέλουν ν' ακούσουν τίποτα το ουσιαστικό περί ΑΟΖ και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να εξελιχθούν. Απλώς τώρα πρέπει να καταλάβουν ότι, θέλουν δεν θέλουν, η ελληνική ΑΟΖ γίνεται ανεξαρτήτως από το ρόλο τους. Θα ήταν λοιπόν καλό να ενημερωθούν επιτέλους και να προχωρήσουμε δυναμικά όλοι μας προς αυτήν την κατεύθυνση, δίχως να καθυστερούμε άλλο, γιατί κάθε άσχετος με το θέμα θέλει να πει και τα δικά του. Η Ελλάδα έχει ανάγκη την ΑΟΖ της κι αποτελεί ένα έγκλημα η όποια καθυστέρηση διότι η ιστορία δεν περιμένει και οι εξελίξεις υπάρχουν ήδη. Κι όταν θα είναι ξεκάθαρο για όλους το τι βρίσκεται τουλάχιστον σ' ένα μέρος της ελληνικής ΑΟΖ λόγω των σεισμικών ερευνών της νορβηγικής εταιρείας PGS, θα μπορέσουμε να μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα δίχως να χάνουμε χρόνο με τάσεις ηττοπάθειας, κατάθλιψης ή ραγιαδισμού. Θα έχουμε τα δεδομένα που θα δείχνουν ακριβώς ποια θα πρέπει να είναι η πορεία μας σε αυτό το σπουδαίο θέμα, κι ελπίζουμε ότι θα σταματήσουν οι φωνές της ασχετοσύνης, για να περάσουμε στα επόμενα στάδια που είναι τόσο σημαντικά για την πατρίδα μας. Πέρασε η ώρα της παραδοσιακής καθυστέρησης τώρα ακολουθούμε αυτά που προωθούν ο Σόλωνας Κασσίνης, ο Ηλίας Κονοφάγος κι ο Αντώνης Φώσκολος.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11057&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα στίγματα της ασχετοσύνης"

O "Θώρακας" των αρχαίων Ελλήνων

Τα αλεξίσφαιρα γιλέκα των αρχαίων Ελλήνων (βίντεο)

Συχνά χρησιμοποιούμε την λέξη "πανοπλία" και εννοούμε τον προστατευτικό, στρατιωτικό ρουχισμό προστασίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά η λέξη πανοπλία δηλώνει κάτι άλλο, το παν- όπλα, όλα τα όπλα, πλήρη εξοπλισμό. Σωστότερη λέξη είναι "Θώρακας".



Από τα αρχαία χρόνια η προστασία του θώρακα του κάθε μαχητή, ήταν προτεραιότητα και ο «Θώρακας», βασικό και απαραίτητο κομμάτι εξοπλισμού του κάθε στρατιώτη για την προστασία του. Όσο περίεργο και εάν φαίνεται ο θώρακας αποτελείτο από ενισχυμένα υφάσματα τα οποία με την θερμοκρασία του σώματος εφάρμοζαν στον κάτοχο, και έτσι ο Θώρακας άντεχε στα βέλη.
Αυτός ο εξοπλισμός που λέγεται πλέον αλεξίσφαιρο, είναι η εξέλιξη του Θώρακος ...
Τα σύγχρονα αλεξίσφαιρα γιλέκα, είναι φτιαγμένα από ένα υλικό που ονομάζεται κέβλαρ.



Αυτό το υλικό είναι ελαστικό σαν το βαμβάκι και 5 φορές πιο ισχυρό και ανθεκτικό από το ατσάλι! Εάν λοιπόν κάποιος καταφέρει και κόψει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, θα δει ότι αποτελείται από πάρα πολλές στρώσεις αυτού του υλικού.



Ο λόγος που η πλέξη αυτού του υλικού είναι «σταυρωτή», είναι γιατί σκοπός του είναι να απορροφήσει την κινητική ενέργεια της βολίδας ομαλά, να τη συγκρατήσει και να την διασκορπίσει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιφάνεια!



Όταν δηλαδή μια σφαίρα χτυπήσει επάνω του, τότε δεν καταφέρνει να το τρυπήσει και να μας διαπεράσει. Αντιθέτως, προσκρούει επάνω του και πιέζει μεγάλη επιφάνεια του γιλέκου, στο σώμα μας, με αποτέλεσμα απλά να τραυματιστεί μία επιφάνεια του σώματός μας (αυτή στην οποία "ακούμπησε" το γιλέκο με δύναμη). Ακριβώς δηλαδή ότι έκανε και ο "Θώρακας".

Δείτε τι αποτελεσματικότητα έχει ο Θώρακας μετά το 21.40 του βίντεο:

http://youtu.be/0jjsY4tZ2R8







[Πηγή ellinon-anava.pblogs.gr - Φωτό: Ο λινοθώραξ του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "O "Θώρακας" των αρχαίων Ελλήνων "

Ο Ελληνισμός της Ελλάδας

Του Νίκου Λυγερού

Ως έκφραση, ο Ελληνισμός της Ελλάδας μπορεί να φανεί σε πολλούς πλεονασμός, όμως η πραγματικότητα διαψεύδει αυτή την εντύπωση. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στον αριθμό των ραγιάδων αλλά σε ότι τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο, ακόμα και αυτό που θεωρούμε ως δεδομένο. Επιπλέον, αν είμαστε σοβαροί και ορθολογικοί, πρέπει να αποδεχθούμε ότι η ιστορία της πατρίδας μας, έχει αποδείξει ότι αυτό το δεδομένο το χτύπησαν πολλοί από τους εχθρούς μας. Η αλήθεια είναι ακόμα πιο απλή, ο Ελληνισμός δεν βασίστηκε ποτέ σε αυτήν την απλοϊκή έννοια. Και γι’ αυτό το λόγο ήταν και η πηγή του ουμανισμού. Διότι αν κάνουμε την αναλογία θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να είναι ανθρωπιστής. Ο μόνος τρόπος για να ισχύει αυτό, είναι να υπάρξει ο διαχωρισμός με τα άτομα. Αλλιώς δεν είναι μία ιδιότητα αλλά μία ικανότητα που πρέπει να μετατραπεί σε πραγματικότητα μετά από αγώνα και θυσία. Έτσι ισχύει και το ίδιο για μας. Πολλοί νομίζουν ότι είναι ενώ πρέπει να γίνουν και για να γίνει αυτό πρέπει να έχουν προσφέρει στην πατρίδα μας, στον Ελληνισμό. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν ποια είναι η κατάστασή μας, την οποία θεωρούμε φυσιολογική και να την συσχετίσουμε με το έργο μας όσον αφορά σ’ αυτό το δεδομένο. Αν δεν υπάρχει τίποτα, τότε τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κατά συνέπεια, ας είμαστε υπεύθυνοι κι ας αποφασίσουμε τι θεωρούμε το ελάχιστο για να είμαστε στο σωστό πεδίο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά μπορούμε να αναπτύξουμε μια στρατηγική για να πετύχουμε αυτόν τον στόχο. Δίχως αυτήν την στρατηγική δεν αλλάζει τίποτα. Αφού λοιπόν το συνειδητοποιήσουμε θα καταλάβουμε πόσο σημαντική ήταν η προσφορά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη μέσω της Ελληνικής Επανάστασης. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε πόσο μοναδικός ήταν ανάμεσα στους αγωνιστές που λόγω του ηρωισμού τους ονομάστηκαν ήρωες. Είναι ανάλογο με τους Σπαρτιάτες στην Αρχαιότητα που ήταν τριακόσιοι την ώρα της ανάγκης και ο Λεωνίδας ήταν ένας. Ας πάρουμε αυτό το παράδειγμα για να ορίσουμε τον Ελληνισμό της Ελλάδας για να δείξουμε και την αξιοπρέπειά μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=11021&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ελληνισμός της Ελλάδας"

'Ελληνα στάσου όρθιος ,να το παλέψεις

'Ελληνα στάσου όρθιος ,να το παλέψεις και τότε... μπορεί να νικήσεις !


Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Φτάσαμε τελικά στην Πρωτοχρονιά….όσο κι αν τόσοι πολλοί είχαν φοβηθεί, είχαν πιστέψει ότι δεν θα φτάναμε. Όχι γιατί θα ερχόταν το Τέλος του Κόσμου που προφήτευαν οι Μάγια, αλλά γιατί αυτό που βλέπαμε να έρχεται, ούτε σε Χριστούγεννα «έφερνε»,

ούτε σε Πρωτοχρονιά. Αυτό που ερχόταν, παρέπεμπε στην απόλυτη εξαθλίωση, έτσι όπως οι γηραιότεροι μπορούν, έστω αμυδρά να θυμηθούν, ότι φάνταζαν οι «γιορτές» τα χρόνια της Κατοχής.





Τέτοια απόλυτη εξαθλίωση δεν ζήσαμε. Συνεπώς, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Διότι την εξαθλίωση τη ζούμε μεν καθημερινά ,με απόλυτα παγκοσμιοποιημένο, «πολιτισμένο» τρόπο δε. Comme il faut που λένε και οι Γάλλοι.





Ζούμε μιαν απόλυτη καταστροφή, μιαν απόλυτη Κατοχή, μια κοινωνική, οικονομική, οικογενειακή εξαθλίωση comme il faut.





Με τα συσσίτιά μας, με τις «προσφορές» καταναλωτικών ειδών από μεγαλο επιχειρήσεις - τώρα που «έβγαλαν» το κέρδος της χρονιάς κάνουν «φιλανθρωπίες»- με τα κουπόνια και τα δώρα των εφημερίδων με εκπτώσεις σε σουπερμάρκετ, με τις «μοδάτες» προσφορές των «καφενείων - αλυσίδων» του τύπου «μια τυρόπιτα δώρα για κάθε καπουτσίνο»…





Και με τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα μας στις πλατείες και με γιορτινά τραγούδια –κυρίως αμερικάνικα- σπονσοραρισμένα από απρόσωπες πολυεθνικές που πουλάνε άχρηστα προιόντα που σε κάνουν να ξεχνιέσαι και με εκδηλώσεις και συναυλίες δημοφιλών καλλιτεχνών σε στοές και σε πλατείες , καλλιτεχνών που μην έχοντας στην ουσία δουλειά παρά μια-δυο φορές την εβδομάδα, σπεύδουν να διαφημίσουν το «κοινωνικό πρόσωπο» της νέας τάξης…





Οφείλω να συγχαρώ την σύγχρονη μεγαλο- επιχειρηματικότητα που αφού συνέπραξε με τους νέους άρχοντες, επιβίωσε στραγγαλίζοντας τους φούρνους, τα καφενεία, τα ψιλικατζίδικα, τα μαγαζάκια, τα εμπορικά, τα γαλατάδικα, τα περίπτερα της γειτονιάς.





Οφείλω να συγχαρώ και όλους αυτούς – εκδότες περιοδικών «ποικιλίας» , ιδιοκτήτες μουσικών ραδιοφωνικών σταθμών, επιχειρήσεις τηλεοπτικών παραγωγών, εκδότες εφημερίδων, εταιρείες παραγωγής μουσικής, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων - που φρόντισαν επί μια δεκαπενταετία να διαμορφώσουν στην Ελλάδα νέα ήθη, νέα έθιμα, νέα πρότυπα, νέα οράματα, νέα ιστορία μέχρι και νέα γλώσσα έτσι ώστε να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα για την επικράτηση της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης του Έλληνα χωρίς να το καταλάβει, θεωρώντας ότι … «και τι έγινε δηλαδή;»





Βεβαίως, μαζί με όλες τις μικρές, μικρομεσαίες επιχειρήσεις «της γειτονιάς» που αποτελούσαν τη σπονδυλική στήλη, τη ζωή της πρωτεύουσας, της μεγαλούπολης, της πόλης και του χωριού καταστράφηκαν κι εξαφανίστηκαν κι αυτοί οι ίδιοι . Οι εκούσιοι συνεργάτες της εξαθλίωσης.





Όποιος διαβάζει ιστορία, διδάσκεται. Ο εισβολέας, κατακτά τους λαούς και τις χώρες με την υπόσχεση ότι θα τους απαλλάξει από τους τυράννους του αλλά στη συνέχεια, κρατά μόνο δούλους. «Καθαρίζει» το τοπίο. Εκτελεί τους κάθε λογής «συνεργάτες». Ερημώνει τη γη. Χτίζει τους δικούς του ναούς και τα δικά του παλάτια. Φέρνει τους δικούς του Θεούς.





Κάπου εκεί βρισκόμαστε . Αυτοί που ακόμη χαμογελούν, είναι μεταξύ εκείνων που «εμήδισαν». Και μην έχοντας γνώση ιστορίας, όντας απλώς «μυαλοπώληδες», δεν αντιλαμβάνονται ότι όπου νάναι, έρχεται ο ευνουχισμός τους και τελικά, ο εξευτελιστικός τους θάνατος. Φυσικά, υπάρχουν και οι προδότες. Οι Εφιάλτες. Οι οποίοι αρχικά αμείβονται πλουσιοπάροχα αλλά τελικά καταλήγουν δολοφονημένοι, σε κάποιο σοκκάκι.





Ο Έλληνας όμως που «δεν έχει μια» στην τσέπη, ούτε δουλειά, τον κυνηγούν τα χρέη, γύπες τον καταδιώκουν αλλά προσπαθεί να σταθεί όρθιος. Και όσο περισσότεροι προσπαθούν να σταθούν όρθιοι, τόσο χειρότερες γίνονται οι προοπτικές και για αυτούς που «εμήδισαν» και γι αυτούς που πρόδωσαν.


http://www.veteranos.gr/2012/12/blog-post_412.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "'Ελληνα στάσου όρθιος ,να το παλέψεις"

Εκφράσεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας που "επέζησαν" μέχρι σήμερα

Φράσεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας που "επέζησαν" μέχρι σήμερα.--


Παρ’ όλες τις επιρροές που έχει δεχθεί η γλώσσα μας, εντούτοις χρησιμοποιούμε στον καθημερινό λόγο, εκφράσεις αυτούσιες, προερχόμενες από την αρχαία Ελληνική. Αυτές αποτελούν την απόδειξη ότι η γλώσσα είναι το μοναδικό πολιτισμικό κληροδότημα, το οποίο παραμένει ανεπηρέαστο από το χρόνο.



Είναι λοιπόν χρήσιμο να μάθουμε ή να θυμηθούμε, από που προέρχονται και από ποιούς ελέχθησαν για πρώτη φορά



- Αιδώς Αργείοι: όταν θέλουμε να καταδείξουμε αισθήματα ντροπής αναφερόμενοι σε κάποιον άλλο.



Ειπώθηκε από τον Στέντορα (σε έντονο ύφος) προς τους Αργείους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου, με σκοπό να τους ανυψώσει το ηθικό όταν ο Αχιλλέας αποχώρησε από τη μάχη. (Ομήρου Ιλιάδα – Ε 787)



- Αντίπαλον δέος: όταν αναφερόμαστε σε ισχυρό αντίπαλο. (Θουκυδίδης – Γ 11)



- Από μηχανής θεός: μη αναμενόμενη βοήθεια – λύση – συνδρομή σε κάποιο πρόβλημα ή δύσκολη κατάσταση.



Προέρχεται από θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα που χρησιμοποιούσαν οι τραγικοί ποιητές όταν ήθελαν να δώσουν διέξοδο στη πλοκή του έργου και στο οποίο κατά τη διάρκεια της παράστασης εμφανιζόταν ένας Θεός επάνω σε εναέρια κατασκευή (γερανός).



- Αρχή άνδρα δείκνυσι: όταν οι πράξεις – έργα χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο στον οποίο αναφερόμαστε. (Βίας ο Πριηνεύς – Σοφοκλής…. Αντιγόνη 62)



- Ασκοί του Αιόλου: σε περιπτώσεις επικείμενων δεινών – καταστροφών.



Ο Αίολος έδωσε έναν ασκό στον Οδυσσέα ο οποίος περιείχε ανέμους. Όταν λοιπόν οι σύντροφοι του Οδυσσέα άνοιξαν τον ασκό, απελευθερώθηκαν οι άνεμοι και παρέσυραν το πλοίο στο νησί των Λαιστρυγόνων. (Ομήρου Οδύσσεια Κ 1-56)



- Αχίλλειος πτέρνα: αδύνατο σημείο



Η φράση προέρχεται από το μύθο του Αχιλλέα, σύμφωνα με τον οποίο, όταν τον βύθιζε στο αθάνατο νερό η μητέρα του, επειδή τον κρατούσε από τη φτέρνα, στο συγκεκριμένο σημείο του σώματός του παρέμεινε θνητός.



- Βίος αβίωτος : ζωή ανυπόφορη. (Χίλων Ο Λακεδαιμόνιος)



- Γαία πυρί μειχθήτω: σε περιπτώσεις καταστροφής, όταν θέλουμε να δώσουμε έμφαση.



- Γη και ύδωρ: υποδηλώνει περιπτώσεις υποταγής , πλήρους υποχώρησης, παράδοσης άνευ όρων.



Η φράση προέρχεται από τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με τον οποίο οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες γη και ύδωρ σε ένδειξη υποταγής. (Ηροδότου Ιστορία V 17-18)



- Γόρδιος δεσμός: αναφέρεται σε περιπτώσεις δύσκολων προβλημάτων (άλυτων).



Η φράση λέγεται σε περιπτώσεις δύσκολων καταστάσεων, όπως αυτή που αντιμετώπισε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν προσπάθησε να λύσει ένα πολύπλοκο κόμπο, το «γόρδιο δεσμό» τον οποίον σύμφωνα με τον χρησμό όποιος τον έλυνε θα γινόταν κυρίαρχος της Ασίας. (Αρριαννού 11 3)



- Δαμόκλειος σπάθη: απειλητικές καταστάσεις



Η φράση προέρχεται από επεισόδιο που συνέβη μεταξύ του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου και του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα , όταν ο πρώτος θέλοντας να δείξει στο Δαμοκλή πόσο επικίνδυνο ήταν το αξίωμα του τυράννου τον έβαλε να καθίσει στο θρόνο, ενώ από πάνω του κρεμόταν ξίφος σε μια τρίχα αλόγου.



- Διέβην τον Ρουβίκωνα : σε περιπτώσεις που λαμβάνεται μία παράτολμη απόφαση.



Η φράση αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος όταν το 49 π.Χ. αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο στην Ιταλία, πέρασε με το στρατό του τον ποταμό Ρουβίκωνα κατευθυνόμενος προς την Ρώμη.



- Δούρειος Ίππος: αναφέρεται σε περιπτώσεις δολιότητας, ή δώρων τα οποία υποκρύπτουν δόλο.



Η φράση προέρχεται από τον Όμηρο και αναφέρεται κατά την περίοδο των Τρωικών πολέμων τότε που οι Έλληνες ενώ χάρισαν στους Τρώες ξύλινο άλογο μεγάλων διαστάσεων ως αφιέρωμα στους Θεούς, στο εσωτερικό του ήταν κρυμμένοι ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, οι οποίοι άνοιξαν τις πύλες της Τροίας στους υπόλοιπους Έλληνες (Ομήρου Οδύσσεια λ 529)



- Δρακόντεια μέτρα: αναφέρεται σε περιπτώσεις λήψης αυστηρών – σκληρών μέτρων



Η φράση προέρχεται από τον Δράκοντα (7ος αιώνας π.Χ) αρχαίο νομοθέτη των Αθηνών, ο οποίος ήταν γνωστός για τους αυστηρούς και σκληρούς νόμους που επέβαλε.



- Eξ απαλών ονύχων: αναφέρεται στην νηπιακή ηλικία κυριολεκτικά, ή σε παλαιότερη χρονική περίοδο μεταφορικά.



Η φράση χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία ο άνθρωπος έχει μαλακά νύχια.



- Έπεα πτερόεντα: αερολογίες, αβάσιμα επιχειρήματα.



Ομηρική έκφραση βασισμένη στην αντίληψη ότι τα λόγια όταν εκστομίζονται τα παίρνει ο αέρας. (Ομήρου Ιλιάδα Α 201)



- Επί ξυρού ακμής : στην κόψη του ξυραφιού, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε κρίσιμο σημείο.



Ομηρική φράση η οποία ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον παροτρύνει για συμμετοχή στον πόλεμο εναντίον των Τρώων. (Ομήρου Ιλιάδα Κ 173)



- Εκατόμβη: Θυσία με πολλά θύματα, μεγάλη απώλεια.



Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία κατά την οποία γινόταν προσφορά από εκατό βόδια στους θεούς. (Ομήρου Ιλιάδα Α 65)



- Ες αύριον τα σπουδαία: Αργότερα θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά ζητήματα – θέματα, αναβολή.



Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, όταν έλαβε το γράμμα που τον προειδοποιούσε ότι κινδυνεύει από τον Πελοπίδα. (Πλουτάρχου Πελοπ. 10)



- Ή ταν ή επί τας : Ή θα την φέρεις νικητής (ασπίδα) ή θα σε φέρουν επάνω της νεκρό……………..ή θα επιτύχουμε, ή θα αποτύχουμε.



Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο. (Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16)



- Ήξεις αφήξεις: Λέγεται όταν κάποιος αλλάζει συνεχώς γνώμη.



Η φράση προέρχεται από το χρησμό του μαντείου των Δελφών « ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Η θέση του κόμματος πριν ή μετά το αρνητικό μόριο ου, καθορίζει και τη σημασία του χρησμού.



- Κέρβερος: Σκληρός, ανυποχώρητος.



Προέρχεται από το ομώνυμο τέρας που φύλαγε τον Άδη και δεν επέτρεπε την είσοδο.



- Κέρας Αμαλθείας: Παραπέμπει σε πλούτο – αφθονία υλικών αγαθών.



Η φράση προέρχεται από περιστατικό όπου η Αμάλθεια έτρεφε το μικρό Δία με κέρατο κατσίκας γεμάτο γάλα και μέλι.



- Και συ τέκνον Βρούτε: Φράση που απευθύνεται σε πρόσωπα που προδίδουν την εμπιστοσύνη μας.



Την είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε τον Βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του.



- Κόπρος του Αυγείου: Συγκεντρωμένες ατασθαλίες – καταστάσεις οι οποίες δύσκολα διορθώνονται.



Η φράση προέρχεται από άθλο του Ηρακλή, κατά τον οποίο καθάρισε την κοπριά από τους στάβλους του Αυγείου.



- Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα: Λέγεται για όσους υπερηφανεύονται και καυχώνται για ανεπιβεβαίωτα κατορθώματα και καλούνται να αποδείξουν ότι λένε την αλήθεια.



Η φράση προέρχεται από Αισώπειο μύθο σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποτε στη Ρόδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα και του ζήτησαν να το επαναλάβει λέγοντάς του την παραπάνω φράση. (Αισώπου Μύθοι «Ανήρ Κομπαστής»)



- Mηδένα προ του τέλους μακάριζε : Μην βιάζεσαι να μακαρίσεις κάποιον πριν το τέλος.



Με αυτή τη φράση σχολίασε ο Σόλωνας τους θησαυρούς του Κροίσου, όταν ο τελευταίος τους έδειξε με υπερηφάνεια. (Ηροδότου Ι 32 7)



- Κύκνειο άσμα: Η τελευταία ενέργεια – πράξη – έργο κάποιου.



Προέρχεται από το τελευταίο τραγούδι του κύκνου πριν το θάνατό του. (Πλάτωνος Φαίδων 84 Ε)



- Ιστός της Πηνελόπης : Λέγεται για έργο που δεν τελειώνει.



Η φράση είναι από τον Όμηρο όπου στην Οδύσσεια αναφέρεται στην Πηνελόπη η οποία ύφαινε ένα ύφασμα την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα, θέλοντας να ξεγελάσει τους μνηστήρες μέχρι να γυρίσει ο Οδυσσέας από την Τροία. (Ομήρου Οδύσσεια τ 149)



- Κουτί της Πανδώρας : Εμφάνιση πολλών δεινών ταυτόχρονα.



Η φράση προέρχεται από τη μυθολογία, σύμφωνα με την οποία ο Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους έδωσε στην Πανδώρα ως δώρο ένα κιβώτιο γεμάτο με όλες τις συμφορές, με αποτέλεσμα μόλις το άνοιξε να βγουν όλα τα δεινά, εκτός από την ελπίδα.



- Ο κύβος ερρίφθη: Η απόφαση έχει ληφθεί.



Τη φάση είπε ο Καίσαρας όταν αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο.



- Προκρούστειος Κλίνη: Προσαρμογή κάποιας κατάστασης βάσει συμφέροντος



Προέρχεται από τον μυθικό κακούργο Προκρούστη ο οποίος έδενε τα θύματά του σε κρεβάτι κι έπειτα τους έκοβε ή εξάρθρωνε τα πόδια, προκειμένου να τους φέρει σε ίσο μήκος με το κρεβάτι.



- Μέμνησο των Αθηναίων : Μην ξεχνάς αυτόν που πρόκειται να εκδικηθείς.



Τη φράση έλεγε καθημερινά ένας υπηρέτης στο Δαρείο (κατόπιν εντολής του) υπενθυμίζοντας ότι έπρεπε να τιμωρήσει τους Αθηναίους, διότι συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων. (Ηροδότου V 105)



- Μερίς του λέοντος : Το μεγαλύτερο μερίδιο.



(Αισώπου μύθοι «Λέων και αλώπηξ»)



- Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας : Όταν λέγονται ήδη γνωστά πράγματα



Η φράση λέγεται διότι στην Αθήνα η γλαύκα, η κουκουβάγια, ήταν γνωστή, σαν σύμβολο της Αθήνας και εικονιζόταν παντού, όπως στις στροφές των σπιτιών, στα νομίσματα κ.λ.π. (Αριστοφάνη, Όρνιθες, 301)



[Πηγή: gr.news.yahoo.com]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εκφράσεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας που "επέζησαν" μέχρι σήμερα"

ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ & ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

 Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι σε... μεταφυσικά μονοπάτια

Το ανήσυχο και διψασμένο για γνώση ανθρώπινο πνεύμα δεν αρκείται στην έρευνα και ανακάλυψη των νόμων που είναι βασικοί για την εξέλιξη και την εκτέλεση του προορισμού του πάνω στη Γη. Με αγωνία ενδιαφέρεται να μάθει τι πρόκειται να συμβεί μετά θάνατον, τι θα γίνει η ψυχή του, θα επιζήσει η γήινη προσωπικότητά του, θα επανέλθει στη Γη για να εμψυχώσει ένα άλλο σώμα και πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;



Οι αρχαίοι διανοητές εξετάζουν το φυσικό σώμα του ανθρώπου όχι ως κάτι ξεχωριστό, όπως κάνει η σύγχρονη επιστήμη (ανατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά), αλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό.



Χάρη στην ψυχή, το σώμα κινείται, λειτουργεί, ζει. Είναι απλά το όργανο που αυτή χρησιμοποιεί. Σώμα χωρίς ψυχή είναι αδιανόητο. Για τους Πυθαγόρειους και Πλατωνικούς η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο, ως το πνεύμα και την ψυχή την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α).



Η ψυχή έλκει την καταγωγή της από το νοητικό πεδίο, για να εκδηλώσει την διαπλαστική και οργανική της ικανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητού και αισθητού και έρχεται να εμψυχώσει τα σώματα, γεννώντας το χώρο και το χρόνο. Αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας ψυχής του κόσμου η οποία μερίζεται σε ατομικές ψυχές, με σκοπό την απόκτηση της εμπειρίας του υλικού πεδίου.



Η ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ



Το θέμα της μετενσάρκωσης απασχόλησε τον Πυθαγόρα και αποτέλεσε σπουδαίο έρεισμα για την ηθική και θρησκευτική του δοξασία. Επειδή, όμως, το πρόβλημα της επιβίωσης της ψυχής και της μελλοντικής της σταδιοδρομίας ανάγεται σε πνευματικές σφαίρες και προϋποθέτει πνευματική εξέλιξη, πρέπει να απασχολούσε μόνον τους μαθητές ανώτερου βαθμού, αυτούς που ήδη είχαν μυηθεί στην όλη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του μεγάλου φιλόσοφου. Επομένως, πρέπει να ήταν μυστική και να μην την κοινοποιούσαν στο λαό. Το σημαντικό όμως αυτό θέμα, αναπτυσσόταν ασφαλώς τόσο στους «ακροαματικούς» όσο και στους ανώτερους μυητικούς βαθμούς. Κι όπως είναι φυσικό, στους πρώτους από εξωτερικής πλευράς, ενώ στους άλλους από εσωτερικής.



Η εξωτερική διδασκαλία για τη μετεμψύχωση, που απέβλεπε στην ηθική προετοιμασία και επιλογή των ικανών καθώς και στην παρηγορητική ικανοποίηση των αδαών, διαδόθηκε ευρύτατα και διασώθηκαν αρκετά στοιχεία για το θέμα. Όπως είναι φυσικό, οι πληροφορίες αυτές υπέστησαν πολλές παραποιήσεις εκ μέρους των αμύητων και ως αποτέλεσμα, το όλο ζήτημα με την πάροδο των χρόνων πήρε την απλοϊκή γνωστή του μορφή. Έτσι, κατέληξαν οι μεταγενέστεροι να αποδώσουν στον Πυθαγορισμό ποικίλα απλοϊκά και παιδαριώδη μυθεύματα που αναφέρονται στο βίο του μύστη και στη διδασκαλία του.



Αντιθέτως, το θέμα της μετενσάρκωσης ήταν διαδεδομένο σε όλα τα στρώματα του λαού με μορφή εξωτερικών μύθων που περιλάμβαναν στοιχεία δεοντολογικά, όπως η τιμωρία μετά θάνατον, η κρίση των ψυχών κλπ. Στην πυθαγόρεια παράδοση, η ένωση της ψυχής με το σώμα θεωρείται πτώση, μια παρά φύση κατάσταση και η μετενσάρκωση θεωρείται η μόνη εξελικτική σπειροειδής διαδρομή κάθαρσης. Τη θεωρία της μετενσάρκωσης διδάχθηκε ο Πυθαγόρας από το δάσκαλό του Φερεκύδη τον Σύρο, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι την αποκόμισε από τον Ορφισμό, στα μυστήρια του οποίου είχε μυηθεί.



ΠΤΩΣΗ Ή ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;



Ο Πλάτωνας (Φαίδρος 245 C) κάνει λόγο για την αθανασία της ψυχής, λέγοντας ότι αυτή φέρει εξ αρχής φτερούγες οι οποίες, όσο διατηρούνται δυνατές, τη συγκρατούν στις υπερουράνιες περιοχές, ενώ όταν χάσει αυτή τη δύναμη, ενσαρκώνεται κατά πρώτον σε ανθρώπινα σώματα, για να μπορέσει να επιτύχει εκ νέου την άνοδό της, ενώ, αν δεν τα καταφέρει, είναι δυνατόν να «βυθιστεί» σε σώματα ζώων.



Υπογραμμίζει ότι η ψυχή ενός αληθινού φιλόσοφου ύστερα από 3.000 χρόνια μπορεί να αποκτήσει και πάλι τα φτερά της και να ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει, ενώ για τις κοινές ψυχές απαιτείται διάστημα τουλάχιστον 10.000 χρόνων. Οι γεννήσεις σε ανθρώπινα ή και σε ζωικά σώματα είναι μάλλον το επακόλουθο μιας πτώσης ή υποβάθμισης από έναν ανώτερο κόσμο σε άλλον κατώτερο, με τη δυνατότητα, όμως να ανυψωθεί και πάλι προς την πηγή του Ανώτερου. Ο Πλάτωνας είναι γνωστό ότι θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και στον Κρατύλο συμπλέει με τη διδασκαλία του Ορφέα, ότι δηλαδή η ψυχή τιμωρείται μέσω της ένωσής της με το σώμα.



Ο μύθος της πτώσης των ψυχών από τον υπερκόσμιο ουρανό σε ένα υλικό σώμα αποτελεί την πρώτη άποψη της παλιάς αντίθεσης μεταξύ των φιλοσόφων, ενώ η άλλη υποστηρίζει την κάθοδο της ψυχής του ήδη. Η διαφορά των εννοιών είναι μέγιστη και αυτός που αναλαμβάνει να δώσει σαφείς και ακριβείς απαντήσεις στο ερώτημα «γιατί η ψυχή εγκαταλείπει την ευδαιμονία της και έρχεται να δοκιμαστεί ενσαρκωμένη στη Γη» είναι ο Πλωτίνος, ο καθαυτό ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού ο οποίος απαντά στις Εννεάδες (IV 3,14) ότι, αν σε παρέμενε στο νοητό κόσμο η ψυχή, θα διατελούσε σε αδράνεια, χωρίς να μπορεί να προσφέρει τίποτα στην καθολική εξέλιξη, αλλά ούτε και η ίδια θα εμπλουτιζόταν με την πείρα που της είναι αναγκαία για να δράσει. Μέσα από τις δοκιμασίες πάνω στη Γη κινητοποιεί και δραστηριοποιεί τις υπάρχουσες γνώσεις της, εφαρμόζει τις άπειρες δυνατότητες της και επανέρχεται πιο ισχυρή και τελειότερη από όσο ήταν πριν κατέλθει.



Ο ίδιος συνεχίζει, υποστηρίζοντας ότι, ακόμα κι αν η κάθοδος της ψυχής σε ένα σώμα θεωρηθεί αναγκαιότητα της παγκόσμιας οργάνωσης ή λειτούργημα και όχι τιμωρία, δεν παύει να είναι για την ψυχή μια μεγάλη δοκιμασία από την οποία αυτή πρέπει να βγει νικήτρια. Εξαρτάται, λοιπόν, από την ενσαρκωμένη ψυχή αν η δοκιμασία της θα είναι ωφέλιμη και αποδοτική για την εξέλιξή της. Ο Πλωτίνος παρατηρεί ότι όλες οι ψυχές δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο στη δοκιμασία της ενσάρκωσης. Μερικές υποκύπτουν στο κακό και στην αδικία. Η ψυχή που βάρυνε λόγω των σωματικών δεσμεύσεων δεν μπορεί να επανέλθει μετά το θάνατο στο νοητό κόσμο. Θα ενσαρκωθεί σε άλλο σώμα ανθρώπου η ζώου, σύμφωνα με τις προδιαθέσεις που απέκτησε κατά τη διάρκεια ζωής της. Έτσι, η τιμωρία των μοχθηρών και η ανταμοιβή των καλών υφίσταται μέσα στην αιώνια τάξη του κόσμου.



Ο Ολυμπιόδωρος (σχόλια Φαίδωνα του Πλάτωνα) περιγράφει την κάθοδο της ψυχής με θαυμαστό τρόπο: «Η ψυχή κορικώς κατέρχεται (σ.σ. με τον τρόπο της Περσεφόνης) σε γένεση, (σ.σ. Κόρη είναι το όνομα της Περσεφόνης), μερίζεται όμως από τη γένεση Διονυσιακώς, τοποθετείται στο σώμα Προμηθεϊκώς, άρα απελευθερώνεται από τα δεσμά της με τη χρησιμοποίηση της δύναμης του Ηρακλέους, επανασυναρμολογείται σε σύνολο με τη βοήθεια του Απόλλωνος και της Σωτήρος Αθηνάς και εξαγνίζεται με τη φιλοσοφική πειθαρχία».



Η σοφία των αρχαίων έκρυβε πίσω από τους μύθους του Ηρακλή, του Οδυσσέα και άλλων που κατέβηκαν στον ήδη και γρήγορα επέστρεψαν από αυτόν την απελευθέρωση από τη δουλεία της ενσάρκωσης, μέσω της εξαγνιστικής πειθαρχίας. Ο Πρόκλιος αναφέρει ότι ο Ηρακλής, εξαγνισμένος με ιερές μυήσεις, πήρε θέση ανάμεσα στους θεούς. Είναι γνωστή η τρομερή κατάσταση της ψυχής του όσο διάστημα ήταν αιχμάλωτος της σωματικής του φύσης.



Ο Πίνδαρος σε ένα απόσπασμα ενός ποιήματος που αναφέρει το διάλογο του Πλάτωνα Μένων αναφέρει η Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές που δέχθηκε στα βασίλεια του ’δη για κάθαρση, ύστερα από εννέα χρόνια στον πάνω κόσμο. Και ότι από τις ψυχές αυτές προέρχονται μεγαλοφυείς βασιλιάδες και δυνατοί άνδρες τόσο σε δύναμη όσο και σε σοφία.



Ο Εμπεδοκλής ασχολείται με τη θεωρία της περιπλάνησης των ψυχών σε μια σειρά από διασωθέντα αποσπάσματα (Diels, Προσωκρατικοί). Στο απόσπασμα Β 115 λέει ότι, εάν μια ψυχή κηλιδωθεί από πράξη φόνου, επιορκίας ή άλλου εγκλήματος, «ντύνεται» τη μορφή θνητού και περιφέρεται μακριά από την χώρα των Μακάρων και παραδίνεται από το ένα στοιχείο στο άλλο. «Ένας εξ αυτών είμαι κι εγώ, ένας από τους θεούς εξόριστος και περιπλανώμενος, διότι ακολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ομολογεί ο ίδιος ο Εμπεδοκλής. Στο απόσπασμα Β 117 ισχυρίζεται ότι υπήρξε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό κι άφωνο ψάρι.



Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΘΕΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ»



Η θεωρία της μετενσάρκωσης παραδέχεται τόσο την πτώση της ψυχής σε ζωικά σώματα ένεκα τιμωρίας όσο και την αναγωγή των αξιών σε σώματα ηρώων, αντίθετα με τη σύγχρονη θεωρία της μετενσάρκωσης που θεωρεί τη γραμμική εξέλιξη των ψυχών μέσω της βελτίωσης από τις προοδευτικές ενσαρκώσεις στη Γη.



Ο Πορφύριος, από τους σημαντικότερους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, αρνείται σε δυο σημεία την πλατωνική θέση, λέγοντας ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να τεθεί σε σώμα ζώου, όπως και ότι η ανθρώπινη ψυχή «άπαξ καθαρθείσα», δεν επανέρχεται πλέον σε σώμα ανθρώπου, αλλά ακολουθεί το πεπρωμένο της που είναι η αποθέωση, δηλαδή η εγκατάστασή της σε Μακάρια Πεδία.



Εξαίρεση αποτελούν οι ψυχές των ηρώων που επανέρχονται οικιοθελώς στη Γη και ενσαρκώνονται, για να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους. Τέτοια περίπτωση θεωρεί τον Πυθαγόρα που ενσαρκώθηκε με σκοπό να μεταλαμπαδεύσει την πείρα του στην ανθρωπότητα. Το γεγονός ότι ο Πυθαγόρας μυήθηκε στα διάφορα Μυστήρια δεν αλλάζει την κατάσταση, γιατί έπρεπε να «αναμνηστεί» την αλήθεια που «εν σπέρματι» κατείχε και να προσαρμοστεί στο χώρο και στο χρόνο που γεννήθηκε.



Ο Ιεροκλής στο υπόμνημά του Χρυσά Έπη του Πυθαγόρα (στ. 55) σχολιάζοντας το στίχο «Ούτε τα ανέλπιστα να ελπίζεις ούτε και τίποτα να σου διαφεύγει εκ των όντων», καταφέρεται σαφώς εναντίον της πλάνης εκείνων που ερμηνεύσουν κατά γράμμα την πυθαγόρεια και πλατωνική διδασκαλία για τη μετεμψύχωση:



«Εάν κάποιος περιμένει μετά το σωματικό του θάνατο να ντυθεί η ψυχή του το σώμα ενός άλογου ζώου, λόγω των ατελειών του ή φυτού, λόγω της αδράνειας των αισθημάτων του και ο ίδιος, παίρνοντας δρόμο αντίθετο από εκείνους που μεταβάλουν την ουσία του ανθρώπου σε ανώτερο ον, πιστεύει σε ανέλπιστες αξίες, κατακρημνίζοντας την ψυχή του σε μια κατώτερη ουσία, απατάται και αγνοεί τελείως το είδος της ψυχής η οποία ουδέποτε μπορεί να αλλάξει».



Ισχυρίζεται ότι η θεωρία της μετεμψύχωσης δεν είναι παρά μια εικόνα, μια αλληγορία, για να μας διδάξει ότι ο άνθρωπος γίνεται όμοιος με τα ζώα ένεκα των ελαττωμάτων του ή θεός ένεκα της αρετής του.



Για τη μετά θάνατον του σώματος αθανασία της ψυχής πολλά ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων από τα διάφορα φιλοσοφικά κινήματα (Παράδεισος και Κόλαση, Τάρταρα, Ηλύσια πεδία κλπ). Όλα αυτά όμως είναι αλληγορίες και υποθέσεις τις οποίες οι εκάστοτε διανοητές συνέλαβαν και διατύπωσαν μυθολογικά και των οποίων η αληθοφάνεια δεν είναι δυνατό να αποδειχθεί διανοητικά ή με συλλογισμούς.



Εκείνο που πρέπει ο άνθρωπος να αντιληφθεί και να παραδεχθεί είναι ότι οι νόμοι που διέπουν τη μεταθανάτια ζωή είναι ανώτεροι της ανθρώπινης διάνοιας, είναι αδέκαστοι, αλλά συγχρόνως δίκαιοι και είναι αδύνατον να αστοχήσουν ή να παραπλανηθούν.



Ο Ιεροκλής διακηρύσσει: «Ευσεβής είναι εκείνος που κατέχει τη Θεία Επιστήμη και προσφέρει εις το Θείον ως άριστη τιμή τη δική του τελείωση. Κάθε άνθρωπος, προσπαθώντας κατά άλλον τρόπο να τιμήσει το Θείον και μη προσφέροντας ως θυσία τον ίδιο τον εαυτό του, γινόμενος παρανάλωμα εξωτερικής ευπορίας, εκτελεί πράξη άχρηστη και μάταιη».



"Η νέα ζωή δεν αρχίζει να αναπτύσσεται εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει. Δεν επαναλαμβάνει και δεν συνεχίζει μόνον την προηγούμενη επιφανειακή προσωπικότητα και την εξωτερική εμφάνισή μας. Διαδραματίζεται μια αφομοίωση, μια αποβολή, μια ενδυνάμωση και μια αλλαγή των παλιών χαρακτηριστικών και κινήτρων, μια ανακατάταξη της προηγούμενης εξέλιξης και μια επιλογή μελλοντικών στόχων, χωρίς να καρποφορήσει και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εξέλιξης. Γιατί κάθε γέννηση είναι μια καινούρια αρχή η οποία, αν και στηρίζεται στο παρελθόν, δεν αποτελεί τη μηχανική του προέκταση. Η αναγέννηση δεν είναι μια διαρκής επανάληψη, αλλά μια διαδικασία, το μηχανικό μέρος μιας εξελικτικής διαδικασίας." Σρι Ορομπίντο



"Απλώς και μόνον το γεγονός ότι οι άνθρωποι μιλούν για αναγέννηση και ότι μια τέτοια ιδέα υφίσταται, σημαίνει ότι ένα απόθεμα ψυχικών εμπειριών που σχετίζονται με αυτόν τον όρο θα πρέπει πράγματι να υπάρχει. Η αναγέννηση είναι μια επιβεβαίωση που θα πρέπει να περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο βασικές για την ανθρωπότητα."



[Πηγή afipnisi.org]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ & ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"

Ο Πρωθυπουργός και η Ελληνική ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

«Θέλουμε να είμαστε τμήμα μιας ισχυρής Ευρώπης. Γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για τη μελλοντική ισχύ και ευημερία της ίδιας της Ελλάδας. Θέλουμε την Ευρώπη στο πλάι μας, γιατί χρειαζόμαστε στηρίγματα, ώστε να αναδείξουμε τον ορυκτό μας πλούτο, τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους, την ΑΟΖ μας!» Αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα του Πρωθυπουργού της Ελλάδας στις 31 Δεκεμβρίου του έτους της ελληνικής ΑΟΖ. Με άλλα λόγια τώρα είναι ξεκάθαρο το πλαίσιο για τη θέσπιση και όλη τη διαδικασία της ΑΟΖ, η οποία μπορεί μέσω της ανάκαμψης «την ανάπτυξη που ταιριάζει σε ένα λαό άξιο, υπερήφανο, και κυρίως, ένα λαό με αξιοπρέπεια!». Τα λόγια του Πρωθυπουργού δικαιώνουν και όλους αυτούς που ονόμαζαν γραφικούς, οι ειδήμονες της απραξίας. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να δεσμευτεί πάνω στο θέμα της ΑΟΖ ακόμα και με ένα συμβατικό λόγο. Κι όμως ο Πρωθυπουργός τα είπε. Η ερμηνεία είναι λοιπόν πολύ απλή. Ανακοινώνει αυτό που θα θεσπίσει, διότι είναι πεπεισμένος ότι η ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την πατρίδα μας και δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να μην αξιοποιήσουμε ένα δικαίωμα που μας ανήκει από το 1982, το οποίο έχουμε αποδεκτεί από το 1995. Η ΑΟΖ μας είναι το μέλλον της Ελλάδας και είναι το πρέπον για τον Πρωθυπουργό να προσφέρει το μέλλον αυτό στην πατρίδα μας. Δεν υπάρχει πια άλλη επιλογή. Γνωρίζουμε τα δεδομένα και τα μεγέθη όχι μόνο της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά και των υδρογονανθράκων που εμπεριέχει. Κατά συνέπεια, η οριστική φάση έχει αρχίσει. Η Ελλάδα και ο λαός μας πρέπει να προετοιμαστούν για αυτήν την ριζοσπαστική αλλαγή. Και το ίδιο ισχύει για τους εταίρους μας που πλέον μας βλέπουν διαφορετικά, λόγω της νέας γεωπολιτικής μας ιδιότητας. Πρέπει τώρα ν’ αρχίσουμε την αξιοποίησή της, για να ζήσουμε από τώρα με το μέλλον μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11000&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Πρωθυπουργός και η Ελληνική ΑΟΖ"