Αμερική και παγκόσμια κυριαρχία

Αμερική: Ύποπτη για παγκόσμια κυριαρχία

Σε αυτό το βίντεο η Χίλαρι Κλίντον παραδέχεται ανοιχτά ότι η Αμερική έχει κατασκευάσει και χρηματοδοτήσει στο ύψος του σοβιετο-αφγανικού πολέμου την Αλ Κάιντα ως μια τρομοκρατική οργάνωση. Ωστόσο, η ίδια αποκρύβει το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν στα ενδιάμεσα 30 χρόνια υποστηρίξει και χρηματοδοτήσει την Αλ Κάιντα για να αποσταθεροποιήσουν με αυτόν τον τρόπο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου χάρτη. Ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», στο οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ, και έχουν δαπανανήσει έως σήμερα τρισεκατομμύρια δολάρια - δεν στρέφεται εναντίον της Αλ-Κάιντα.

Αντιθέτως, σε αυτό τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» οι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα χρησιμοποιούνται όπως το πεζικό. Το «πολιτικό Ισλάμ» και η εισαγωγή ενός «ισλαμικού κράτους» - που διαμορφώθηκε μετά το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: Το τρομοκρατικό κράτος και ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» είναι ένα διαβολικό μέσο μιας συνολικής πολιτικής της κατάκτησης. Με τη βοήθεια αυτών αποσταθεροποιούνται κυρίαρχα κράτη και εκτελούνται «αλλαγές καθεστώτων» - και συνόρων.

Ο διάδοχος της Κλίντον, Τζον Κέρι, είναι, για παράδειγμα, σε άμεση σύνδεση με την τρομοκρατική οργάνωση Dschabhat an-Nusra («Μέτωπο Υποστήριξη του Συριακού Λαού»), μια οργάνωση που συνδέεται με την Αλ Κάιντα και την ομάδα μάχης της στη Συρία, την οποία τώρα ο Ομπάμα θέλει να ενισχύσει με περισσότερα όπλα.

Είναι αυτό φυσιολογικό; Η Dschabhat an-Nusra είναι στον κατάλογο του Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις τρομοκρατικές οργανώσεις, και ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών τους προσκομίζει χρήματα και όπλα.

Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα από τη δήλωση Κλίντον:  Έχουμε παρέμβει στο παρελθόν κατ 'επανάληψη στο Πακιστάν. Ας μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που σήμερα καταπολεμούμε, χρηματοδοτήσαμε και υποστηρίξαμε πριν από 20 χρόνια. Και το κάναμε γιατί ήμασταν [κατά τον χρόνο, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου] σε αυτή την αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση. [Οι Σοβιετικοί] εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, και θέλαμε να τους αποτρέψουμε από το να αναλάβουν τον έλεγχο πάνω από την Κεντρική Ασία. Και έτσι ξεκινήσαμε με την δουλειά. Σε συνεννόηση με το Κογκρέσο, το οποίο τη στιγμή ελέγχονταν από τους Δημοκρατικούς, είπε ο Πρόεδρος Ρήγκαν ότι ήταν μια καλή ιδέα να συνεργαστούμε με την [πακιστανική υπηρεσία πληροφοριών] ISI και τον πακιστανικό στρατό, για να στρατολογήσουμε αυτούς τους Μουτζαχεντίν και [μαχητές από άλλες χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία] και να εισάγουμε την έκφρασή του Ουαχάμπι στο Ισλάμ. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να νικήσουμε τη Σοβιετική Ένωση. Και τι συνέβη: οι Σοβιετικοί αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν, έχασαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, και τελικά κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Έτσι, υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα για να καλεστεί ως μια καλή επένδυση ...

Η στήριξη της Αλ-Κάιντα σε διάφορες χώρες από την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι γνωστή και καλά τεκμηριωμένη. Σε αυτό τον «ανεστραμμένο κόσμο» το ψέμα κυριαρχεί: Οι παίκτες και οι οπαδοί του «παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας» δρουν με τρομοκρατικά μέσα. Ένας φαύλος κύκλος: Εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή του «παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας», στο όνομα της δημοκρατίας, είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τις τρομοκρατικές κατασκευές τους.

http://www.fox2magazine.net/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αμερική και παγκόσμια κυριαρχία"

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ...

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ...

Έχουμε φθάσει στο τέλος μιας μακράς διαδικασίας που έχει αρχίσει από το 1973 και φθάνει σήμερα να πλησιάζει τον τελικό της σκοπό. Δεν θα σταματήσω να το τονίζω, όπως ο Κάτων: Delenda Carthago και Delenda*(1) η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος. --

Την θέση του Κάτωνος έχουν σήμερα οι κληρονόμοι του ιστορικού γεγονότος που λέγεται «το Ανατολικό Ζήτημα»*(2).

Άρχισε επί Αικατερίνης συνεχίζεται με την Ιερή Συμμαχία και υπάρχει ολοζώντανο μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι πρωταγωνιστές και τα αίτια. Όχι όμως και οι προθέσεις των Ισχυρών. Τα αίτια τότε ήσαν «ο δρόμος προς τις Ινδίες».

Σήμερα είναι «ο θεός Πετρέλαιον».

Και είναι η σαθρή βάση όπου, με την ευθύνη των Αμερικανικών κυβερνήσεων, ετέθη εξ αρχής το θέμα του Ισραήλ. Για το τελευταίο θα βρω ευκαιρία να επανέλθω άλλη φορά διότι δεν είναι το κύριο θέμα αυτού του άρθρου.

Με συντομία θα πω ότι η σαθρότης της βάσεως είναι ότι η δίκαιη απόφαση για ίδρυση του κράτους ακολουθείται με την άδικη μεταχείρηση του λαού της Παλαιστίνης ο οποίος, εξ αρχής εθεωρήθη αλαζονικά από τις ΗΠΑ, ως λαός εσχάτης κατηγορίας.

Το ότι δεν απεκατεστάθη ταυτοχρόνως ο λαός της Παλαιστίνης με ένα πλουσιοπάροχο είδος Σχεδίου Μάρσαλ έχει οδηγήσει σε τραγικό αδιέξοδο που είναι και η κύρια, μάλιστα η μοναδική, αιτία της εξαπλώσεως της τρομοκρατίας και του Μουσουλμανικού κινδύνου που διείδε, κάπως αργά, ο Huntington.

Οι ΗΠΑ επήραν αλαζονικά, μετά τον πόλεμο, τον ρόλο της Πλανητικής Ηγεμονίας.

Αρχικώς τελείως άπειροι και ανώριμοι, απεδείχθησαν ανίκανοι να μάθουν από τα πάθη τους. Ανιστόρητοι θεμελιωδώς, δεν αντελήφθησαν τίποτε από την σοφή πολιτική ψυχολογικής διεισδύσεως του μαθητή του Αριστοτέλους Αλέξανδρου την οποίαν κατόπιν εφήρμοσαν οι Ρωμαίοι, με μίαν Pax Romana όπου κυριαρχεί το Ρωμαίκό Δίκαιο, που εκράτησε σταθερά πάνω από 700 έτη με συνέχειαν άλλων 1000 θαυμαστών ετών της Βυζαντινής κυριαρχίας.

Μετέβαλαν την Pax Romana σε obese αλαζονία που κατέληξε να δημιουργήσει τον τύπο του Ugly American (όπως το έδειξε ένα ομώνυμο φιλμ με ευρείαν απήχηση). Τι συνέβη ακριβώς, το έχουμε όλοι οι Έλληνες συνειδητοποιήσει; Πώς μία χώρα και ένας περήφανος λαός, από το 1953 μέχρι και το 1973 προχωρούσε με ετήσια άυξηση του ΑΕΠ 8% και των ιδιωτικών επενδύσεων 10% του ΑΕΠ και ΞΑΦΝΙΚΑ (πράγματι ξαφνικά) με την έλευση του «Εθνάρχη» φθάνει το 1975 σε αύξηση ΑΕΠ 3,5% και, το τραγικότερο, πτώση των ιδιωτικών επενδύσεων στο ...0,6%; Μηδέν, κόμμα έξη, που συνεχίζεται και μετά την έλευση το 1981 του «Χαρισματικού» ο οποίος, κατά την Τσαρούχειον δήλωση «μεγάλος οικονομολόγος» εξ Αμερικής, κατόρθωσε να κατεβάσει το ΑΕΠ στο 1,5%! Και έκτοτε η συνέχεια της εκκολάψεως με τον αχαλίνωτο δανεισμό για εξαγορά ψήφων, με το «Τσοβόλα δώσ’τα όλα» τα δανεικά, με την δαιμονοποίηση και δίωξη του επενδυτή επιχειρηματία, με την Orwellική κοπρολόγηση λέξεων όπως πατρίδα, έθνος, προσπάθεια πρωτιάς, αγώνας για εργασία και βελτίωση, με την πιστή εφαρμογή της αποδιδομένης δήθεν στον Kissinger εθνικής εξουθενώσεως και ευτελισμού αλλά εφαρμοζομένης από πλήθος προθύμων «Ελλήνων», η από 1975 εκκόλαψις τελικώς έτεκεν όχι μυν αλλά όρος.

Η Πτώχευση με μουσική υπόκρουση το περίφημο τραγούδι που ξαναθυμώμαστε «Βρέχει την φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου». Και παρηγοριά για καλύτερες μέρες το Μνημόνιο, ύστερα από «σκληρή διαπραγμάτευση» του αδαούς πηδαλιούχου με το μηδέν στο πηλίκιο και στο σπασμένο πηδάλιο! Βεβαίως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος πιστεύει ότι η Ελλάδα ΔΕΝ θα χρεοκοπήσει. Έχει χρεοκοπήσει ήδη από το 1984 (το 1984!) όταν έγραφα στο βιβλίο μου Ο Μαρξιστικός Μύθος (σελ. 37 Σημ. 2) «η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος είναι τόσον ιστορικώς τελεσίδικη όσο και η Μικρασιατική καταστροφή». Και προσθέτω τώρα: για τους ίδιους λόγους!

Ποιούς ακριβώς; Αλλά πώς είναι δυνατόν ένας λαός που ανέδειξε την πρώτη Ναυτιλία στον κόσμο (αναπτυσσόμενη εκτός Ελλάδος), που δοξάστηκε με δύο βραβεία Νόμπελ και μεγάλους καλλιτέχνες στο εξωτερικό, που επί μία εικοσαετία (1953-1973) είχε την δραχμή ως «σκληρό νόμισμα», που ήταν δεύτερος στην ανάπτυξη μετά την Ιαπωνία, που όλη η Ευρώπη μίλαγε για το «ελληνικό οικονομικό θαύμα», πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός ΞΑΦΝΙΚΑ να γίνει διεθνώς περίγελως ως τεμπέλης, ως απατεών, ως ΤΙΠΟΤΑ; Πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός να βλέπει τα παιδιά του να μαθαίνουν στο σχολείο από την ΓΓ του Υπουργείου Παιδείας ότι «δεν είναι Έλληνες», να ακούει από τον πρωθυπουργό Σημίτη ότι πρέπει «να αποτρέψει με κάθε κόστος την ιδέα του έθνους», να βλέπει τον νυν πρωθυπουργό του να λέει στον Ερντογκάν σαν ψοφοδεής ραγιάς «φοβάμαι μη μου επιτεθείς και μου πάρεις κανένα νησί»; Ποιοί και γιατί τον έκαναν να ντρέπεται για την Ιστορία του και για τα «κίνητρα» που τον έφεραν στην Επανάσταση του 1821;; Θα πω με λίγα λόγια τον λόγο για όλα αυτά.

Μετά την εξουθένωση του πολέμου και την «ολόμαυρη ράχη» που άφησε η κομμουνιστική ανταρσία, οι Αμερικανοί βοήθησαν στην οικονομική ανάπτυξη. Όχι από φιλελληνισμό αλλά διότι εσκέφθηκαν ότι αν τον αφήσουν στην εξαθλίωση θα γινόταν κομμουνιστής. Αλλά με τον θρίαμβο της 20ετίας, την εισροή των Ελλήνων της διασποράς και του επενδυτικού κεφαλαίου προς την πατρίδα, είδαν ότι η κατάσταση του προτεκτοράτου κινδύνευε να τους ξεφύγει από τα χέρια.

Η Ελλάς «κινδύνευε» να γίνει μεγάλη Οικονομική Δύναμις. Έτσι, όπως ο Μαρδόνιος, ανεζήτησαν τους πρόθυμους Εφιάλτες. Είναι πάντοτε παρόντες στην Ιστορία της Ελλάδος, από την αρχαιότητα. Έχουν άλλοτε την ωραία μορφή του Αλκιβιάδη, άλλοτε την αποκρουστική του Σατύρου. Τότε ακούστηκαν οι φωνές για το «μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που πίνει το αίμα του λαού». Τότε άρχισε ο διωγμός των επενδυτών με την επιδοκιμασία των αγυρτών «καλά κάναν και τους τα πήρανε».

Τότε ξεριζώθηκε κάθε βιομηχανία που μόλις είχε αρχίσει να φυτρώνει και αναπτύσσεται. Τότε, μπροστά στην φυγή του κεφαλαίου των επενδυτών που οι αγύρτες «πηδαλιούχοι» προκάλεσαν, άρχισε ο ασύστολος δανεισμός με τις παροχές για την εξαγορά ψήφων. Το υγιες χρέος, από τα 350 εκατ. Δολάρια το 1973 που το άφησε η Χούντα, οι αγύρτες της πολιτικής το έφθασαν 400 δισεκατομμύρια!

Και η Ελλάς έγινε ΤΙΠΟΤΑ. Διατί απορούμε γι’ αυτό το κατάντημα; Όλα αυτά «τυχαίως» έγιναν; «Ο όφις με ηπάτησε» είχε πει η αγαθή πρωτόπλαστη. Λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» είπε ο ποιητής.

Η φιλοσοφία του Ανατολικού Ζητήματος υπό μακράν εκκόλαψη πλέον των 35 ετών έτεκεν τελικώς όρος. Το 1855 ο Τσάρος Νικόλαος Α’ άκουγε τον Βρετανό Πρέσβυ να θέτει την απαράβατη ντιρεκτίβα: «Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ η Ελλάδα να γίνει Μεγάλη Δύναμη». Και ούτω «επληρώθη το υπό του Προφήτου λεχθέν».



http://kyklwpas.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7565.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ... "

ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΟΥ

Είναι πια μια συνηθισμένη λέξη στις παρέες των απανταχού νεαρών Αθηναίων και όχι μόνο όταν πρόκειται να σκιαγραφήσουν τον χαρακτήρα του σημερινού Έλληνα εκθειάζοντας τις αρετές της φυλής μας.---

Χωρίς κανένα δισταγμό χωρίς ίχνος ντροπής ξεστομίζουν απροκάλυπτα τη λέξη---

ΠΑΛΙΟΕΛΛΗΝΑΣ μια λέξη λεπίδα που κόβει μονομιάς τους άρρηκτους δεσμούς του σημερινού πολίτη με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό το πραγματικά αθάνατο Ελληνικό πνεύμα.

Συγκλονισμένοι με όλα αυτά που συμβαίνουν στη αρχή του 21ου αιώνα με τις αντοχές μας να έχουν φτάσει στο όριο της απελπισίας έχουμε άμεσα την ανάγκη να πιστέψουμε ότι ο σημερινός πολιτισμός έχει ακόμα περιεχόμενο για να αξιοποιήσουμε μας προσφέρει έστω και αργά λύσεις στα τρέχοντα προβλήματα άρα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.

Και όμως αυτός ο παγκόσμιος πολιτισμός που επάνω του στηρίζονται τα όνειρα και οι ελπίδες κάθε ανθρώπου έχει τις ρίζες του τη στάθμη αναφοράς του ναι, την Ελλάδα μας.

Ο Ελληνικός πολιτισμός ένας πολιτισμός πολυσύνθετος με λεπτό και απρόσωπο ρυθμό ανόδου και πτώσης αλλά και με πλούσια ποικίλα ζωτικών στοιχείων.

Ένας πολιτισμός που έδειξε ενδιαφέρον στη καλλιέργεια της γης τη βιομηχανία και το εμπόριο αλλά και που πειραματίστηκε με τη μοναρχία τη δημοκρατία τη δικτατορία την επανάσταση τα ήθη και έθιμα του αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του.

Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του η αγωγή των παιδιών οι σχέσεις των δύο φύλλων και της οικογένειας τα σπίτια οι ναοί οι αγορές τα θέατρα και οι αθλητικοί στίβοι η ποίηση το δράμα η ζωγραφική η γλυπτική η αρχιτεκτονική η μουσική οι επιστήμες οι εφευρέσεις οι δεισιδαιμονίες και η φιλοσοφία όλα αυτά τα στοιχεία μακριά από τη θεωρητική και σχολαστική απομόνωση τους αποτελούν το σώμα και τη ψυχή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Ένας πολιτισμός που πρόσφερε αιωνόβιες αξίες στο σύγχρονο πολιτισμό μας.

Ένας πολιτισμός που πρόσφερε σχολεία γυμναστήρια αριθμητική γεωμετρία ιστορία ρητορική φυσική βιολογία ανατομία υγιεινή θεραπεία διακοσμητική ποίηση μουσική τραγωδία κωμωδία φιλοσοφία θεολογία σκεπτικισμό στωικότητα επικούρεια φιλοσοφία ηθική πολιτική ιδεαλισμό φιλανθρωπία κυνισμό τυραννία πλουτοκρατία και τέλος Δημοκρατία.

Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν ελληνικές λέξεις που αντιπροσωπεύουν μορφές πολιτισμού που αν και σπάνια γεννήθηκαν στην Ελλάδα ωστόσο ωρίμασαν από τη πληθωρική δραστηριότητα των Ελλήνων.

Όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα δηλαδή η καταστροφή των δασών η διάβρωση του εδάφους η χειραφέτηση της γυναίκας και ο περιορισμός της οικογένειας η συντηρητικότητα των αποκαταστημένων και η τάση προς πειραματισμό των ατακτοποίητων η ηθική η διακυβέρνηση η διαφθορά στη πολιτική και η διαστροφή στη διαγωγή η σύγκρουση θρησκείας και επιστήμης η εξασθένηση των υπερφυσικών στηριγμάτων της ηθικής ο πόλεμος των τάξεων των εθνών και των ηπείρων οι επαναστάσεις των φτωχών και των οικονομικά ισχυρών πλουσίων αλλά και των πλουσίων

κατά των πολιτικά ισχυρών φτωχών η πάλη μεταξύ της δημοκρατίας και δικτατορίας μεταξύ ατομικισμού και σοσιαλισμού μεταξύ της ανατολής και δύσης όλα αυτά που συγκλόνιζαν τη λαμπρή και ταραχώδη ζωή της αρχαίας Ελλάδας έγιναν μορφές και προβλήματα του σύγχρονου κόσμου.
Δεν υπάρχει τίποτα στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που να μην φωτίζει το δικό μας σύγχρονο πολιτισμό.

Με το πνεύμα του απελευθερωμένο από τις δεισιδαιμονίες δημιούργησε νέες επιστήμες εκλογίκευσε την ιατρική εκλαΐκευσε την ιστορία ενώ έφτασε στα ύψη τη ποίηση το δράμα τη φιλοσοφία τη ρητορική και τις τέχνες.

Στο τέλος τον βλέπουμε εξαντλημένο στο έδαφος σε αντοχή και πνεύμα να παραδίνεται στην αυταρχικότητα στον εφησυχασμό και στο μυστικισμό της ανατολής.

Έτσι υποδέχεται τους Ρωμαίους κατακτητές διαμέσου των οποίων η Ελλάδα φαίνεται να κληροδοτούσε  στην Ευρώπη τις επιστήμες της τη φιλοσοφία της τα γράμματα της τις τέχνες της που είναι η ζωντανή βάση του πολιτισμού του σύγχρονου κόσμου.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Οι Έλληνες είμαστε ένας φιλότιμος λαός και αντιπαθούμε εκείνους που πληγώνουν την υπερηφάνεια μας.

Δεν είμαστε Εγωλάτρεις.

Αντίθετα είμαστε μια ιστορική χώρα και ένα έθνος με τεράστια πολιτιστική συνεισφορά στο σύγχρονο κόσμο.

Έτσι είναι αυτονόητο ότι απαιτούμε από τους γείτονες μας μια αξιοπρεπή στάση στα απαράγραπτα δικαιώματα μας.

Δεν ακολουθούμε τη λογική ότι το δίκαιο είναι με τον ισχυρότερο.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε αποδείξει στη πράξη μέσω της ένδοξης ιστορίας μας των χιλιάδων χρόνων ότι κάθε είδος απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας καταλήγει στην αποτυχία των επίδοξων εχθρών μας και στην αναγέννηση του έθνους μας.

Είμαστε δικαιωματικά περήφανοι για τη καταγωγή μας.

Ασφαλώς δεν είμαστε ούτε τέλειοι ούτε οι μοναδικοί.

Είμαστε μετρημένοι αλλά όλοι παρόντες.

Αξίζουμε ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει.

Επιμέλεια παρουσίαση:
Γιώργος Μ. Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΟΥ"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ

Ένα σχόλιο για τις εξελίξεις στην Τουρκία και ο Παναγιώτης Κονδύλης----

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία μας αφορούν, προφανώς, άμεσα. Ως η βασικότερη στρατηγική απειλή εναντίον της χώρας, η Τουρκία υποτίθεται ότι αποτελεί αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και ανάλυσης εκ μέρους της χώρας μας, ιδιαίτερα καθώς αποτελεί ιστορικό της και όχι συγκυριακό αντίπαλο.
Αφήνοντας κατά μέρος τις αριστερών προελεύσεως αντιδράσεις – που αντανακλαστικά τάσσονται υπέρ του οποιουδήποτε αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε αστυνομική αρχή – η γενική πεποίθηση που φαίνεται να σχηματίζεται στην κοινή γνώμη είναι πως τα επεισόδια θα αποδυναμώσουν το τουρκικό κράτος, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά, κι ενδεχομένως να θέσουν σε κίνηση μηχανισμούς διαλύσεώς του.



Ειδικότερα, ο συλλογισμός είναι ότι οι τελευταίες εξελίξεις έφεραν στην επιφάνεια ένα βαθύ και επί πολλές δεκαετίες υφέρπον χάσμα μεταξύ της εκκοσμικευμένης μεσαίας τάξης των πόλεων, και μάλιστα της δυτικής Τουρκίας, που αποτελούσαν τους στυλοβάτες του κεμαλικού κράτους, και μεταξύ των φτωχότερων αγροτικών, παραδοσιακών μαζών της Ανατολίας που αποτελούσαν τον ισλαμιστικό (ή, εν πάση περιπτώσει έντονα θρησκευόμενο) και καταπιεζόμενο πόλο της γείτονος. Η άνοδος του ισλαμιστικού κινήματος, με την ενίσχυση του κεμαλικού βαθέως κράτους κατά τη δεκαετία του ’70, η χαρακτηριστική πολιτική επιτυχία του Ερντογάν, καθώς και η εμφάνιση μιας ισλαμιστικού προσανατολισμού μεγάλης και μεσαίας επιχειρηματικής τάξης έδωσε αρκετή πολιτική ισχύ στο δεύτερο πόλο ώστε αυτός να κυριαρχήσει και να επιχειρήσει να αντιστρέψει τους όρους, επιδιώκοντας την αλλαγή του προσανατολισμού της Τουρκίας από κοσμική σε ισλαμιστική. Σε μία δεύτερη, βαθύτερη ανάγνωση, η αναταραχή αυτή έχει φέρει στην επιφάνεια την πολυεθνική σύνθεση της Τουρκίας, η οποία αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη απειλή για τη συνοχή της.



Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι η κρίση θα αποτελέσει βραχυπρόθεσμο πλήγμα για την Τουρκία, την οικονομική της ισχύ και την πολιτική της ισχύ.



Ο τουρκικό τουρισμός υπέστη ένα βαρύτατο πλήγμα, κι αυτό με τη σειρά του θα επιφέρει αλυσιδωτά προβλήματα στην ούτως ή άλλως παραφουσκωμένη τουρκική οικονομία. Επιπλέον, ο ρόλος της Τουρκίας ως ηγέτιδας σουνιτικής δύναμης στο Μεσανατολικό χώρο έχει υποστεί κι αυτός σημαντικό βραχυπρόθεσμο πλήγμα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ήταν ο ρόλος στον οποίον οφείλεται η υπομονή και η ανοχή των ΗΠΑ προς την Τουρκία τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια. Τα πλήγματα αυτά, δεδομένης της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, είναι ένας μικρός από μηχανής θεός για τη χώρα μας.



Όμως, θα ήταν υπερβολικό να εναποθέσουμε πολύ μεγάλες ελπίδες στον τελευταίο κλονισμό και στη δυναμική που αυτός απελευθέρωσε (ή ελπίζουμε ενδόμυχα ότι απελευθέρωσε) στην τουρκική κοινωνία. Και αυτό για εξής λόγους:



Μία οικονομική κρίση ενός έτους (ή και μεγαλύτερη) μπορεί να ανακόψει την τάση ανάπτυξης μιας οικονομίας, αλλά δεν την αντιστρέφει, τουλάχιστον όχι άμεσα, όχι γρήγορα και όχι εύκολα. Τα συνεχόμενα έτη ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας την έχουν φέρει σε ένα άλλο επίπεδο από αυτό που ήταν στο παρελθόν. Το επίπεδο αυτό είναι, πλέον κατακτημένο. Αν ανακοπεί η τάση, θα υπάρχουν διακυμάνσεις γύρω από το νέο επίπεδο, αλλά το ίδιο το επίπεδο είναι, πλέον κατακτημένο. Πολύ περισσότερο, αυτό ισχύει για τις παραγωγικές δυνατότητες της Τουρκίας. Το μεγάλο άλμα βιομηχανοποίησης και τεχνολογικής προόδου που έκανε κατά την τελευταία δεκαετία η Τουρκία (και, που φυσικά, δεν έγινε εκ του μηδενός αλλά προετοιμαζόταν και με πιο αργούς συνέβαινε ήδη πιο πριν) δεν καταστρέφεται. Παραμένει κατάκτηση και δεδομένο της τουρκικής οικονομίας. Πολύ περισσότερο που το επίτευγμα αυτό δεν είναι απλώς “μακροοικονομικό”, αλλά αποτελεί κοινωνικό και οργανωτικό επίτευγμα. Όταν μια κοινωνία τα επιτυγχάνει, αυτά αποτελούν πλέον κτήμα της. Κι αν, σε μικρό βαθμό υποχωρήσουν, η δυναμική πλέον υπάρχει. Η Τουρκία έχει, δυστυχώς για εμάς, επιλύσει το πρόβλημα της παραγωγικότητάς της.



Με άλλα λόγια: η Τουρκία θα αντιμετωπίσει μια οικονομική δυσχέρεια, ασφαλώς. Αλλά ας μην περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα επανέλθει στην κατάσταση που ήταν πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια. Και, κυρίως, μην περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα επανέλθει στην κατάσταση οικονομικής αδυναμίας που είχαμε συνηθίσει κατά τις πιο προηγούμενες δεκαετίες, και οι οποίες μας έδιναν μια σχετική άνεση στην αντιμετώπισή της.



Ας θυμηθούμε πως προσέγγισε το θέμα ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης δεκαεπτά χρόνια πριν, στο περίφημο “Επίμετρο” της Θεωρίας του Πολέμου, που τόσο ενόχλησε διάφορες ευαίσθητες και καλλιεργημένες ψυχές στη χώρα μας. Η ακρίβεια με την οποία προέβλεπε το δικό μας σημερινό χάλι, θα όφειλε να μας βάλει σε σκέψεις:



Όμως ποιά οικονομία δικαιούται να χαρακτηρισθεί ακμαία και με ποια κριτήρια; Επειδή ποικίλες οικονομολογικές αλχημείες συσκοτίζουν σήμερα τα πράγματα και τα πνεύματα στο σημείο αυτό, ας μου συγχωρεθεί να παραμείνω απλοϊκός και να πω: ακμαία είναι μια οικονομία όταν παράγει με ανοδικούς ρυθμούς απτά αγαθά, τόσο για την ικανοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγχωρίων αναγκών όσο και για την εξαγωγή προς αποπληρωμή άλλων αγαθών, τα οποία η εκάστοτε χώρα δεν μπορεί ή δεν θεωρεί σύμφορο να παραγάγει η ίδια, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλεόνασμα. Η οικονομία συνίσταται ουσιωδώς στην παραγωγή αγαθών και σε όσες υπηρεσίες προσφέρονται πάνω στη βάση αυτή (και στην Ελλάδα και στις Ηνωμένες Πολιτείες οι υπηρεσίες συμμετέχουν στη διαμόρφωση του εθνικού εισοδήματος με ποσοστό περίπου 60%, όμως άλλο είναι το 60% πάνω στην παραγωγική βάση της Ελλάδας και άλλο πάνω στην παραγωγική βάση των Ηνωμένων Πολιτειών). Δεν συνίσταται ούτε σε δείκτες παντοειδών μεγεθών ούτε σε χρήμα. Δείκτες ανάπτυξης του 2 ή 3% δεν σημαίνουν πολλά πράγματα, όταν η ανάπτυξη σημαίνει την αύξηση των «υπηρεσιών» (όπερ προ παντός στην Ελλάδα υποδηλοί τον φρέσκο αέρα)· και η μείωση του πληθωρισμού, δηλαδή το «υγιές χρήμα», επίσης είναι μικρό επίτευγμα, όταν προκύπτει από τη συρρίκνωση της οικονομίας: οπού κανένας δεν αγοράζει τίποτε και κανένας δεν πουλάει τίποτε, εκεί δεν υπάρχει φυσικά ούτε πληθωρισμός. Πλείστοι όσοι χαίρουν, γιατί στην Ελλάδα ο πληθωρισμός περιορίσθηκε το 1997 στο ύψος του 5 ή 6%. Όμως η βιομηχανική παραγωγή παραμένει στάσιμη πάνω από μια δεκαπενταετία (δεν είναι τυπογραφικό λάθος), ενώ τα ετήσια ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου φτάνουν πλέον τα 16, 17 και 18 δισεκατομμύρια δολλάρια (ούτε αυτό είναι τυπογραφικό λάθος). Αμφιβάλλω τα μέγιστα αν αυτός είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει σε μιαν ακμαία οικονομία, ικανή να στηρίξει την άμυνα της χώρας. Η μείωση του πληθωρισμού διόλου δεν αποτελεί επαρκή όρο για την ενθάρρυνση παραγωγικών-βιομηχανικών επενδύσεων, και αυτό θα αποδειχθεί προσεχώς. Εδώ το δραστικό φάρμακο είναι ένα μόνο, και είναι οδυνηρό. Κεφάλαια για επενδύσεις εξοικονομούνται από την περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και όσα κεφάλαια εξοικονομηθούν έτσι πρέπει με τη σειρά τους να επενδυθούν πράγματι παραγωγικά, να δώσουν δηλαδή στη χώρα μιαν αξιόλογη σύγχρονη βιομηχανική υποδομή. Τέτοιες επενδύσεις είναι ασφαλώς πολύ δυσκολότερες από τις επενδύσεις σε παντοειδή «δημόσια έργα» συχνά αμφίβολης χρησιμότητας, γιατί θέτουν πολύ επιτακτικότερα το πρόβλημα της εκπαίδευσης, της τεχνογνωσίας και της παραγωγικότητας. Η περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού, με τον οποίο έχει συνυφανθεί πλέον ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της χώρας, προσκρούει, πάλι, στο ανυπέρβλητο εμπόδιο της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε πελατειακή βάση.

Κι ακόμη:



Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί και καλύπτουν συμμετρικά όλους τους τομείς, από τους οικονομικούς με την ευρύτερη ίσαμε τους εξοπλιστικούς με τη στενότερη έννοια. Αν το 1980 το ελληνικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν αποτελούσε σχεδόν το 80% του τουρκικού, το 1995 είχε πέσει στο 40% περίπου. Αν το 1980 η ελληνική βιομηχανική παραγωγή αποτελούσε το 60% της τουρκικής, το 1995 δεν ήταν πάνω από το 30%, καί ιδιαίτερα στην παραγωγή μηχανολογικού εξοπλισμού η σχέση πέρασε από το 70% του 1980 στο 35% του 1995. Ενώ το 1980 οι ελληνικές εξαγωγές ήσαν σχεδόν τριπλάσιες των τουρκικών, δεκαπέντε χρόνια αργότερα αποτελούσαν μόλις το 60% εκείνων. Η επίπτωση της δραστικής αυτής μεταβολής των οικονομικών συσχετισμών πάνω στο ύψος των στρατιωτικών δαπανών ήταν γενικότατα η εξής: από το 1985 και μετά οι κατά κεφαλήν στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 80% στην Τουρκία καί μειώθηκαν κατά 20% στην Ελλάδα. Τα συνολικά μεγέθη εξελίχθηκαν ως εξής (σε σταθερές τιμές του 1990): η Ελλάδα ξόδεψε το 1980-1984 κατά μέσον όρον 3.820 εκ. δολλ. καί το 1995 3.893 (περίπου τα ίδια), ενώ η Τουρκία ξεκινώντας από λιγότερα την περίοδο 1980-1984 (ήτοι 3.765 εκ. δολλ.) έφτασε τα 6.379. Αυτό σημαίνει: πρίν από 15 χρόνια η Ελλάδα υπερτερούσε, έστω και κατά 1%, σήμερα υστερεί, και μάλιστα σχεδόν κατά 40%! Ακόμα πιο αισθητή είναι η διαφορά όχι πλέον στις γενικές στρατιωτικές, αλλά ειδικά στις νευραλγικές εξοπλιστικές δαπάνες. Στο διάστημα 1980-1984 η Ελλάδα έδινε για εξοπλισμούς 665 εκ. δολλ. κατά μέσον όρον, για να φτάσει τα 771 το 1995, ενώ η Τουρκία πέρασε στην ίδια δεκαπενταετία από τα 343 στα 2.405 εκ δολλ. – από το διπλάσιο υπέρ της Ελλάδας στο τριπλάσιο υπέρ της Τουρκίας! (Το ίδιο από άλλη οπτική γωνία: το 1977 η Ελλάδα εισήγαγε όπλα αξίας 752 εκ. δολλ. και η Τουρκία 245, το 1987 τα ελληνικά εισαγόμενα όπλα στοίχισαν 187 εκ. δολλ., ενώ τα τουρκικά 925!). Ίσως ακόμα σημαντικότερο μακροπρόθεσμα είναι το γεγονός ότι η Τουρκία συνέδεσε το εξοπλιστικό της πρόγραμμα με την ανάπτυξη δικής της πολεμικής βιομηχανίας μέσω εκτεταμένων προγραμμάτων συμπαραγωγής· έτσι, σήμερα είναι αυτάρκης κατά το 30% περίπου, με ανοδική τάση και με εξαγωγική κατεύθυνση (προ καιρού π.χ. η Αίγυπτος αγόρασε αεροπλάνα F-16 τουρκικής παραγωγής). Αντίθετα, ο ελληνικός βαθμός αυτάρκειας έπεσε από το 15-20%, όπου βρισκόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στο 5% περίπου – και φοβούμαι ότι σ’ αυτό το 5% περιλαμβάνονται στατιστικά και προϊόντα ουσιαστικώς άχρηστα, όπως λ.χ. το στατικό αντιαεροπορικό σύστημα ΑΡΤΕΜΙΣ 30, στο όποιο επί μία δεκαετία σπαταλήθηκαν αδίκως 110 δισ. δρχ. Πολιτικά σφάλματα εμπόδισαν να μετριασθεί κάπως η ελληνική οργανωτική και τεχνική ανικανότητα μέσω προγραμμάτων συμπαραγωγής.



Αυτή την κατάσταση αποτύπωσε ο Π. Κονδύλης το 1997, πριν από την παραγωγική απογείωση της τουρκικής οικονομίας, και πριν από την παραγωγική κατάρρευση της “ισχυρής Ελλάδος”, και αν τα μεγέθη αυτά προβληθούν στο σήμερα, η εικόνα θα είναι μάλλον εφιαλτική.



Η κατάσταση αυτή δεν αντιστρέφεται από μια κρίση στον τουρισμό της Τουρκίας…



Ο δεύτερος λόγος που θα έπρεπε να περιορίσει την κρυφή μας ικανοποίηση ή και την ανακούφισή μας για την εκδήλωση του ρήγματος μεταξύ κοσμικών και ισλαμιστών στην Τουρκία είναι η ιστορική συνέπεια αυτής της σύγκρουσης. Και πάλι, το ζητούμενο δεν είναι η βραχυπρόθεσμη επιρροή της κρίσης επί του αντι-σιιτικού ρόλου της Τουρκίας, αλλά η γενικότερη ιστορική προοπτική. Επειδή συχνά, ρητά ή υπόρρητα, υπάρχει η εκτίμηση – αξεδιάλυτη από την ενδόμυχη επιθυμία – να οδηγήσει το ρήγμα αυτό σε διάσπαση της γείτονος, και άρα σε άμβλυνση της πίεσης που δεχόμαστε εξ αυτής.



Ιδού μια άλλη εκτίμηση για την πιθανή εξέλιξη της τουρκικής εσωτερικής ένταση, όπως την αποτύπωνε ο Κονδύλης 13 έτη πριν:



Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να θεωρήσει κανείς τις εσωτερικές αντιφάσεις και διαμάχες, που σημαδεύουν βαθιά το τουρκικό έθνος, ως παράγοντα με αναγκαστικά αρνητική επίδραση πάνω στο γεωπολιτικό του δυναμικό. Ο Machiavelli, που ασφαλώς κάτι εγνώριζε από πολιτική, υπογράμμιζε ότι την αδιάκοπη επέκταση της Ρώμης προς τα έξω την προκαλούσαν οι συνεχείς διενέξεις μεταξύ πληβείων και πατρικίων στο εσωτερικό, ακριβώς δηλαδή ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί η αγιάτρευτη πληγή της πόλης. Ώστε οι εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις θέτουν σε κίνηση μια χειμαρρώδη επεκτατική ορμή. Αν αυτό γίνει πράγματι, τότε ό,τι στα προκατειλημμένα μάτια των «εκσυγχρονισμένων» και «πολιτισμένων» «δημοκρατών» εμφανίζεται ως «υπανάπτυξη» καί άρνηση της «κοινωνίας των πολιτών», μεταβάλλεται σε ιδεώδες μίγμα για την άσκηση επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με όλα τα μέσα. Μάζες μισοχορτασμένων ή μισοπεινασμένων, ικανών να φανατισθούν και να πεθάνουν, ζυμωμένων ακόμα με τις πατριαρχικές αξίες – μάζες τέτοιες, καθοδηγούμενες από ξεσκολισμένες, μακροπρόθεσμα και ψυχρά σκεπτόμενες διπλωματικές και στρατιωτικές ελίτ, αποτελούν όργανο επέκτασης πολύ προσφυέστερο από ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα αιωρούμενο γύρω από τον μέσο όρο μιας γενικής ευημερίας, όπου ύψιστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του μέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητας. Σε σχέση με τη σημερινή Τουρκία, είναι πρακτικά αδιάφορο σε ποιο χωνευτήρι θα συντηχθούν οι αντιφάσεις, σε ποια κοίτη θα μπουν και με ποια πρόσημα θα προβάλουν, αν δηλαδή θα πάρουν μάλλον ισλαμική, μάλλον στρατιωτικο-κεμαλική ή μάλλον οικονομικο-πολιτική («δυτική») χροιά. Μπροστά στην επεκτατική εκδίπλωση του γεωπολιτικού δυναμικού όλα αυτά είναι επιφανειακά και συμβεβηκότα, πολύ περισσότερο γιατί, όποια ελίτ κι αν πάρει στα χέρια της μακροπρόθεσμα τα ηνία, για να προσελκύσει κατά το δυνατόν ευρύτερες μάζες θα καταφύγει σ’ έναν ελαστικό ιδεολογικό εκλεκτισμό. Οι «κεμαλιστές» στρατιωτικοί, oι οποίοι το 1997 καταπολεμούν τον «ισλαμισμό» φοβούμενοι ότι δεν μπορούν πλέον να τον ελέγξουν, ενθάρρυναν μετά το πραξικόπημα του 1980 μετριοπαθείς θρησκευτικές τάσεις θέλοντας να τις χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο εναντίον του αριστερού ριζοσπαστισμού· το ίδιο έκανε κι ο πρωθυπουργός Οζάλ λίγο αργότερα, παρά τον κατά τα αλλά φιλελεύθερο-οικονομιστικό προσανατολισμό του.



Γενικά, οι εσωτερικές αντιφάσεις επιδρούν παραλυτικά στους ανίσχυρους, ενώ αποδεσμεύουν επεκτατικές δυνάμεις σε όσους έχουν εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο γεωπολιτικό δυναμικό, ώστε δεν τους απομένει παρά το άλμα ή η φυγή προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια: τα βαθύτερα στρώματα της ιστορικής και κοινωνικής ύπαρξης ενός συλλογικού υποκειμένου προσδιορίζουν το πώς θα λειτουργήσουν oι εσωτερικές του αντιφάσεις. Στη σημερινή Τουρκία δρουν αχαλίνωτες στοιχειακές δυνάμεις, που ωθούν τις εσωτερικές αντιφάσεις προς την επέκταση.



Ασφαλώς, κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει το μέλλον. Όμως, αν η εσωτερική ένταση στην Τουρκία δεν οδηγήσει σε διάσπαση, όπως πολλοί νομίζουν ή προβλέπουν, αλλά απλώς σε μία ισορροπία δυνάμεων – καθώς η συνεχής άνοδος των ισλαμιστών θα ανακοπεί κι αυτοί θα εξαναγκαστούν να αναγνωρίσουν τα όρια της ισχύος τους, και να κληθούν να συμβιώσουν με τους διαφόρων αποχρώσεων κοσμικούς – τότε το νέο κράμα που θα προκύψει θα είναι όντως νέο-οθωμανικό. Κι ο δυναμισμός ενός τέτοιου κράματος θα είναι απείρως πιο επικίνδυνος για εμάς, αν δεν έχουμε βγει από την παρούσα ιστορική αφασία μας.



http://belisarius21.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ"

Η φιλόξενη Θράκη

Του Νίκου Λυγερού

Η φιλόξενη Θράκη θα πρέπει να γίνει πιο ισχυρή για να μπορεί να μην επηρεάζεται από κάθε επίσκεψη. Η Θράκη δεν είναι ένας ξεχασμένος τόπος, όπως θεωρούν πολλοί από τους δικούς μας που δεν έχουν πάει ποτέ να δουν τους δικούς μας από κοντά. Στη Θράκη όμως υπάρχει και Μέγαρο Μουσικής και Μουσείο Καραθεοδωρή και σε λίγο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε όλοι μας ότι η ανάπτυξη της Θράκης είναι απαραίτητη, για να είναι πιο ανθεκτική. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι τόσο σημαντικός ο στρατηγικός ορυκτός πλούτος, όπως είναι ο ελληνικός ζεόλιθος. Διότι πρέπει να αξιοποιήσουμε τη γη μας αλλά με σεβασμό προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον, αλλιώς θα έχουμε καταστροφικές επιπτώσεις. Η Θράκη δεν είναι νεκρή και μπορεί να ζήσει με τις παραγωγές της. Ο ζεόλιθος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, διότι μπορεί να προσφέρει θέσεις εργασίας, να ενεργοποιήσει το σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Επιτρέπει επίσης μια κάθετη αξιοποίηση και ακόμα τη δημιουργία μίας προστατευμένης ονομασίας προέλευσης. Με αυτό το παράδειγμα τα κοιτάσματα του Βορείου Έβρου μπορούν να προσφέρουν δυνατότητες και για το Eμπορικό Eπιμελητήριο, έτσι αντί να είμαστε πάντα παθητικοί δίχως να δώσουμε καμία προοπτική στους νέους παρά μόνο φράχτες βαρβαρότητας, ειδικές οικονομικές ζώνες που καταπατούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της Θράκης μας. Είναι λοιπόν απαράδεκτο ν' αφήνουμε μία τέτοια περιοχή με τον φυσικό πλούτο που έχει, να πιστεύει ότι δεν έχει μέλλον. Δεν μας αρκούν τα άλλα παραδείγματα καταπάτησης όπως είναι η Ίμβρος, η Τένεδος κι η Κύπρος. Τι περιμένουμε λοιπόν για ν' ασχοληθούμε σοβαρά και ορθολογικά με τη Θράκη; Να γίνει πρώτα Θρακικό, για να τη σώσουμε μετά; Η Θράκη από την Αρχαιότητα ήταν πατρίδα μαχητών κι όσοι έχουν ξεχάσει τον Σπάρτακο, απλώς κάνουν ένα στρατηγικό λάθος. Η Θράκη μέσω της θάλασσας αποτελεί ένα πόλο έλξης για όλα τα Βαλκάνια. Και τώρα που η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι μέλη επί του πρακτέου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Θράκη μπορεί να παίξει ένα αληθινό γεωπολιτικό ρόλο. Έτσι πρέπει να γίνει και επέκταση του ΔΕΣΦΑ και στη Θράκη γιατί είναι μία τακτική κίνηση συμβατή με την υψηλή στρατηγική της αξιοποίησης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που αφήνει πίσω της ένα μίζερο παρελθόν που δεν πίστευε πια σε τίποτα. Είναι σημαντικό και το καράβι-μάνα για την αεριοποίηση του φυσικού αερίου που θα έρχεται με τα καράβια LNG. Πρέπει λοιπόν να συντονιστούν όλες αυτές οι προσπάθειες για να μην εκμεταλλεύονται άλλοι τα ευάλωτα σημεία της Θράκης. Γιατί δεν αρκεί να κλαιγόμαστε. Ας αφήσουμε πέρα τον ραγιαδισμό και την ηττοπάθεια κι ας αρχίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται την ανάδειξη της αξίας του ζεόλιθου. Αυτό το βαθύ λευκό συνδυάζεται απόλυτα με το απέραντο γαλάζιο για την πατρίδα μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12376&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η φιλόξενη Θράκη"

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ supercar

 

• 
• 
• 
• 

Το Korres Project 4 δεν είναι κάποιο καινούργιο καλλυντικό της γνωστής εταιρείας, αλλά ένα ελληνικό super car –σωστά διαβάσατε: ελληνικό super car- που παρουσιάστηκε στο «2ο Τατόι Circuit ΦΙΛΠΑ 2013» από τον Δημήτρη Κορρέ.

Ο Δημήτρης Κορρές είναι αρχιτέκτονας, σχεδιαστής και εφευρέτης, έχει εξελίξει πρωτότυπες διατάξεις αναρτήσεων εμπνευσμένος από το Citroen 2CV, ενώ πριν από περίπου μια δεκαετία είχε παρουσιάσει το απόλυτο ελληνικό 4x4.

Μέχρι στιγμής και μέχρι να δοθούν στη δημοσιότητα όλες οι πληροφορίες και τα στοιχεία για το ελληνικό υπερ-αυτοκίνητο σημειώνουμε πως το μήκος του δεν ξεπερνά τα 4 μέτρα(!), το πλάτος του προσεγγίζει τα 2, ενώ το ύψος του είναι κανονικά 1.250 χιλιοστά και λόγω της ελεύθερης ανάρτησης μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 1.650. Από κει και πέρα το μεταξόνιό του είναι 2.560 χιλιοστά και το βάρος τα 1.600 κιλά.

Αν η τελευταία τιμή σας φαίνεται υπερβολικά μεγάλη θα πρέπει να σημειώσουμε πως παρά τις μικρές εξωτερικές του διαστάσεις το Korres Project 4 κινείται από τον θηριώδη V8 των 7.000 κυβικών της Corvette Z06. Ο μεγάλος 8κύλινδρος αποδίδει 505 ίππους, που μπορούν να κινήσουν το ελληνικό super car μέχρι και με 300 χλμ./ ώρα, την ίδια στιγμή που το 0-100 ολοκληρώνεται σε μόλις 3,8 δεύτερα.

Η ιδιαιτερότητα του δημιουργήματος του Δημήτρη Κορρέ δεν είναι όμως άλλη από την ανάρτησή του, που συνδυάζει διπλά εγκάρσια ψαλίδια με πίσω υστερούντα βραχίονα πρωτότυπης σχεδίασης. Έτσι το Korres Project 4 δεν είναι απλά ένα αυτοκίνητο υψηλών επιδόσεων αλλά και ένα crossover που μπορεί να κινηθεί πολύ γρήγορα και πέρα από την άσφαλτο, χάρη στο βαθμό ελευθερίας της ανάρτησης που μπορεί να αυξήσει την απόσταση από το έδαφος ανά τροχό έως και 400 χιλιοστά!

Γιάννης Σκουφής

Με τη συνεργασία του www.caroto.gr

Πηγή: carzine.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ supercar "

Διπλή βράβευση για την Ελλάδα

EUROPA NOSTRA 2013---

Δύο μεγάλα πολιτιστικά βραβεία για την Ελλάδα!------Η απονομή του βραβείου πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Europa Nostra 2013, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 16 Ιουνίου σε τελετή στην Αθήνα με την παρουσία της επιτρόπου της ΕΕ, Ανδρούλλας Βασιλείου, καθώς και του Πλάθιντο Ντομίνγκο, τενόρου παγκοσμίου φήμης και προέδρου της Europa Nostra.---

Πάνω από πέντε χιλιάδες άτομα στο Ηρώδειο--

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Ηρώδειο, στους πρόποδες της Ακρόπολης, μπροστά σε ακροατήριο άνω των πέντε χιλιάδων ατόμων. Ο νικητής του «βραβείου προτίμησης του κοινού», που επιλέχθηκε ύστερα από ηλεκτρονική ψηφοφορία μεταξύ των 30 επιτυχόντων για το 2013, είναι το έργο της «Αποκατάστασης της ανωδομής του κεντρικού κτιρίου των Προπυλαίων», στην Αθήνα.

Η κριτική επιτροπή για την κατηγορία των βραβείων «Διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς» εξήρε το υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας που χρησιμοποιήθηκε σε ένα «υποδειγματικό έργο, το οποίο πέτυχε όχι μόνο τη διαφύλαξη αυτού του συμβολικού μνημείου του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά και την ενίσχυση των βασικών και κοινωνικών αξιών που ενυπάρχουν σε αυτό».

Διπλή βράβευση

Στην εκδήλωση, η Ελλάδα βραβεύθηκε διπλά, διότι η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως είναι μεταξύ των επτά νικητών των Μεγάλων Βραβείων τους οποίους επέλεξαν οι κριτικές επιτροπές εμπειρογνώμων. Οι υπόλοιποι έξι νικητές είναι οι εξής:

Tallinn Seaplane Harbour, Εσθονία

Ρωμαϊκό θέατρο, Medellin, Ισπανία

Strawberry Hill, Twickenham, Ηνωμένο Βασίλειο

Αποκατάσταση των εξαιρετικών μηχανημάτων της ζυθοποιίας Wielemans-Ceuppens, Βρυξέλλες, Βέλγιο

Ένωση για την προαγωγή της τέχνης και του πολιτισμού στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας (VKF), Βερολίνο, Γερμανία

Έργο SOS Azulejo, Loures, Πορτογαλία

Πλάθιντο Ντομίνγκο

Ο πρόεδρος της Εuropa Nostra, Πλάθιντο Ντομίνγκο, δήλωσε: «Η Αθήνα, το λίκνο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, είναι το ιδανικό περιβάλλον για να αποτίσουμε φόρο τιμής όχι μόνο στους νικητές των βραβείων μας, αλλά και σε όλους τους πολίτες και τις κοινότητες που συμμετέχουν ενεργά στις προσπάθειες διαφύλαξης της πολιτιστικής και φυσικής μας κληρονομιάς. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χώρος από την Αθήνα για τον εορτασμό του Ευρωπαϊκού Έτους των Πολιτών και των 50 ετών από την ίδρυση της Europa Nostra. Απόψε στο Ηρώδειο θα απολαύσουμε επίσης παράσταση με διάσημους καλλιτέχνες, εμπνευσμένη από την πλούσια μουσική και λογοτεχνική κληρονομιά της Ελλάδας. Η βραδιά μας στην Αθήνα θα είναι μια πραγματική ωδή στην Ευρώπη του πολιτισμού».

Φωνή της πολιτιστικής κληρονομιάς

Η Europa Nostra είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) πανευρωπαϊκής εμβέλειας που δραστηριοποιείται ως φωνή της πολιτιστικής κληρονομιάς. Εκπροσωπεί 250 μη κυβερνητικές και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις σε περισσότερες από 50 ευρωπαϊκές χώρες, που συνολικά εκπροσωπούν τουλάχιστον 5 εκατομμύρια πολίτες.

Υποστηρίζεται, επίσης, από περισσότερες από 150 δημόσιες υπηρεσίες και εταιρείες, καθώς και από περισσότερα από 1.500 ανεξάρτητα μέλη. Το τεράστιο δίκτυό της, επαγγελματιών και εθελοντών, εργάζεται με προσήλωση για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης για τη σημερινή γενιά και τις γενιές του μέλλοντος.

[Πηγή naftemporiki.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διπλή βράβευση για την Ελλάδα"

Ο ΔΕΣΦΑ είναι ελληνικός

Του Νίκου Λυγερού
Για όσους δεν το ξέρουν δεν υπάρχει καμία απαίτηση από οποιοδήποτε κείμενο που υπογράψαμε ή που δεν υπογράψαμε για την πώληση του ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου) και σε αυτό το σημείο, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά με τη ΔΕΠΑ. Για όσους δεν το ξέρουν οι Αρμένιοι του Αρτσάχ και όχι μόνο ονομάζουν τους Αζέρους, Τούρκους, διότι δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά. Επιπλέον η SOCAR είναι η μοναδική εταιρεία που υπέβαλε προσφορά στο πλαίσιο του διαγωνισμού, η οποία αφορά και τον ΔΕΣΦΑ και τη ΔΕΠΑ, προσπαθώντας να αποσπάσει τον ΔΕΣΦΑ από μια μη απαραίτητη διαδικασία. Όταν λοιπόν ακούμε από τον πρόεδρο της εταιρείας SOCAR ότι «αυτό σημαίνει πως όλο το σύστημα διανομής φυσικού αερίου θα είναι σύντομα στα χέρια μας» αναρωτιόμαστε αν οι υπεύθυνοι στο ΤΑΙΠΕΔ, έχουν γνώση όλων αυτών των δεδομένων ή προχωρούν σε μία διαδικασία διαπραγμάτευσης δίχως να έχουν ενημερώσει ολοκληρωτικά την πατρίδα μας και ειδικά την κυβέρνηση. Διότι τώρα που γίνονται όλες οι προσπάθειες για να αποκτήσει η Ελλάδα επιτέλους την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και να μπορεί να παράγει η ίδια φυσικό αέριο δεν υπάρχει καμία ανάγκη να πωλήσουμε τον ΔΕΣΦΑ. Γιατί στην ουσία ακόμα και όταν θα έχουμε το δικό μας φυσικό αέριο θα πρέπει να νοικιάζουμε το δίκτυο στη SOCAR για να το παρέχουμε στους δικούς μας. Πρέπει λοιπόν και ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός ΥΠΕΚΑ να είναι γνώστες του θέματος, για να μην έρθει κανένας να μας πει μετά τη λήξη της διαπραγμάτευσης ότι δεν είχαν ενημερωθεί από το ΤΑΙΠΕΔ. Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι μία λεπτομέρεια για την Ελλάδα του μέλλοντος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυσιάσουμε το μέλλον μας, διότι αντιμετωπίζουμε στο παρόν οικονομικά προβλήματα. Διότι τα τελευταία λύνονται μόνο και μόνο με στρατηγικές κινήσεις. Επίσης δεν υπάρχει καμία απαίτηση, καμία οδηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση που να απαιτεί την πώληση του ΔΕΣΦΑ. Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να έχει απεξάρτηση από την Ρωσία και από το Αζερμπαϊτζάν, για την ενεργειακή ασφάλεια, την ώρα που μας βοηθάει το ευρωπαϊκό κεκτημένο να μην υπογράψουμε αυθαίρετες συμφωνίες, την ώρα που η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο αρχίζουν να παίζουν έναν ρόλο ενεργειακό, μόνοι μας θέλουμε να πωλήσουμε τον ΔΕΣΦΑ δίχως να υπάρχει καμία πίεση από τους δικούς μας. Η SOCAR κάνει τη δουλειά της προσπαθώντας να πιάσει δύο λαγούς ταυτόχρονα, αλλά γιατί εμάς να μας πιάσουν κορόιδα τώρα που επιτέλους σηκώνουμε το ανάστημα για να ξεπεράσουμε ορθολογικά και στρατηγικά τα οικονομικά μας προβλήματα. Δεν λέμε βέβαια να μην πάμε σε διαπραγματεύσεις, αλλά να ξέρουμε τι θέλουμε πραγματικά από αυτές και να μη βιαστούμε να υπογράψουμε μια συμφωνία που θα είναι μη αναστρέψιμη διότι δεν έχουμε δικαίωμα πια να κάνουμε τέτοια λάθη. Άλλο ο προμηθευτής και άλλο ο διαχειριστής. Ο ΔΕΣΦΑ ανήκει στον στρατηγικό μας ορυκτό πλούτο, αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε, όπως και τη λαϊκή ρήση που αφορά την υπογραφή. Ο ΔΕΣΦΑ είναι ελληνικός και πρέπει να παραμείνει γιατί ανήκει στο μέλλον μας.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12359&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΕΣΦΑ είναι ελληνικός"

ΕΛΛΑΔΑ «Οι συνδικαλιστές καταπνίγουν το φιλότιμο των τεχνιτών»,

Πλήρης εγκατάλειψη στη Ζώνη Περάματος. --------------------------Χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό και επενδύσεις και με μια εργασιακή τάξη πραγμάτων που παγιώνει αντί να αμβλύνει το αδιέξοδο.--Εισερχόμενος κανείς ανενόχλητος –παρά την πινακίδα περί αυστηρής απαγόρευσης εισόδου στους μη έχοντες εργασία– στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη (ΝΕΖ) Περάματος, αντικρίζει γερασμένους, ακινητοποιημένους γερανούς, αποθήκες με σπασμένα παράθυρα και κενές προβλήτες. Αδέσποτα σκυλιά περιφέρονται νωχελικά από ίσκιο σε ίσκιο, ενώ υπάρχουν πολλά σταθμευμένα αυτοκίνητα, που δεν ανήκουν όμως σε εργαζομένους, όπως σε καλύτερες εποχές, αλλά σε επιβάτες που παίρνουν το φέριμποτ για τη Σαλαμίνα. 
Σε μία από τις δύο πλωτές δεξαμενές, γίνονται κάποιες εργασίες υδροβολισμού σε ένα μεσαίου μεγέθους επιβατηγό-οχηματαγωγό, αλλά η κίνηση γενικά είναι περιορισμένη: η Ζώνη, από πάλλουσα καρδιά της ναυπηγοεπισκευής στην Ελλάδα, έχει μεταβληθεί περίπου σε έρημη χώρα και σε σύμβολο της αδυναμίας της χώρας να εκμεταλλευθεί τα πλεονεκτήματά της. Εδώ και αρκετό καιρό, αλλά με επιταχυνόμενους ρυθμούς στην περίοδο της κρίσης, το Πέραμα βρίσκεται σε παρακμή, θύμα έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού, ανεπαρκών επενδύσεων σε νέες υποδομές, αλλά και μιας εργασιακής τάξης πραγμάτων που παγιώνει, αντί να αμβλύνει, το αδιέξοδο. Σύμφωνα με στοιχεία της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρχαν ακόμα στη Ζώνη 1.730 κύριες επιχειρήσεις.


Σήμερα έχουν απομείνει μόνο 430 κύριες επιχειρήσεις, πολλές εκ των οποίων, σύμφωνα με επιχειρηματίες του κλάδου, κινδυνεύουν με οριστικό λουκέτο. Ο αριθμός των δορυφορικών επιχειρήσεων έχει επίσης βυθιστεί, στις 200 περίπου. Η ανεργία στη ΝΕΖ ξεπερνάει το 90% από τους 5.000 εν δυνάμει εργαζομένους – μόλις 350 με 500 θα βρουν εργασία μία μέση ημέρα.

«Η φθίνουσα πορεία ξεκινάει πριν από μία 15ετία», δηλώνει στην «Κ» ο πρόεδρος της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών, Αντώνης Αθανασόπουλος. Ο κ. Αθανασόπουλος επιρρίπτει βαρύτατες ευθύνες διαχρονικά στον ΟΛΠ –που διαχειρίζεται τη Ζώνη– για την κατάσταση του Περάματος. «Ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη Ζώνη. Σήμερα υπάρχει πλήρης εγκατάλειψη – τα καλώδια του ρεύματος έχουν κλαπεί, οι δέστρες στην Κυνοσούρα έχουν καταστραφεί, ενώ από τα 40 σημεία υδροληψίας, μόνο επτά λειτουργούν». Μηχανήματα της δικής του επιχείρησης, όπως μας λέει, έχουν κλαπεί πέντε φορές από τον χώρο τον τελευταίο χρόνο. Μπροστά μας βρίσκεται το σημείο ελέγχου κοντά στην κεντρική πύλη της Ζώνης, που στήθηκε πρόσφατα κατόπιν πιέσεων από τους επιχειρηματίες του κλάδου και δεν έχει ακόμα ελεγκτή. Στις επανειλημμένες αιτιάσεις τους για καλύτερη φύλαξη, η απάντηση είναι η παραδοσιακή παρτίδα πινγκ-πονγκ μεταξύ ΟΛΠ και λιμεναρχείου με το μπαλάκι των ευθυνών.

Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ωστόσο, κατά τους εργολάβους του Περάματος, αυτά τα διαχρονικά προβλήματα εντάθηκαν. Καταλυτικής σημασίας σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν η ενίσχυση του ανταγωνισμού στη Μεσόγειο από νέες μονάδες, ειδικά στην Τουρκία. Κρίσιμο ρόλο, όμως, όπως λέει ο κ. Αθανασόπουλος, έπαιξε και η αυξανόμενα άκαμπτη στάση των συνδικάτων των εργαζομένων στη Ζώνη, που όλα, με προεξάρχον το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, τελούν εδώ και χρόνια υπό τον έλεγχο του ΠΑΜΕ. Οι καταγγελίες είναι γνωστές: υπέρογκες μισθολογικές απαιτήσεις, που ενίοτε αναπροσαρμόζονται προς τα πάνω υπό την απειλή απεργίας αφού ξεκινήσει η επισκευή, τρομοκρατία κατά εργαζομένων οι οποίοι επιθυμούν να εργαστούν σε επίπεδα χαμηλότερα της επιχειρησιακής σύμβασης που έχουν συνάψει τα συνδικάτα με όσους εργολάβους τις υπέγραψαν από το 2010 και μετά (ημερομίσθιο 100,80 ευρώ, 90,72 ευρώ για τρεις ώρες υπερωρία), συχνότατες επισκέψεις των επιτροπών υγιεινής και ασφαλείας σε ναυπηγοεπισκευαστές που δεν συμμορφώνονται στις απαιτήσεις των συνδικαλιστών κ.ο.κ. Σύμφωνα με την Ενωση Ναυπηγοεπισκευαστών, το ημερήσιο κόστος εργασίας στην Τουρκία είναι μικρότερο του ενός τετάρτου, ενώ στη Ρουμανία είναι το ένα έβδομο.

Μέλη του Συνδικάτου Μετάλλου που συνάντησε η «Κ» στο παράρτημά τους κοντά στην κεντρική πύλη είχαν μία κάπως διαφορετική ερμηνεία για τα πράγματα. «Σε μια χώρα που δεν έχει δεξαμενές, δεν έχει υποδομές» – το κόστος, για το Πέραμα, της απαγόρευσης ναυπήγησης εμπορικών πλοίων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά από την Κομισιόν τονίστηκε τόσο από εργοδότες όσο και από συνδικαλιστές – «το πρόβλημα είναι τα μεροκάματα του κόσμου!», σχολιάζουν ειρωνικά. Οπως ισχυρίζονται, «δεν ζητάμε αυξήσεις», αλλά την αποφυγή μειώσεων, καθώς «τα ημερομίσθια που δουλεύουμε δεν επαρκούν όταν δεν έρχονται καράβια». Αρνούνται δε ότι προβαίνουν, ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης, σε εκβιαστικές κινητοποιήσεις: «Οι εργολάβοι είναι αυτοί που εκβιάζουν τους εργαζομένους να δουλεύουν για εξευτελιστικούς μισθούς».

Ελπίδες από ενδεχόμενη επέκταση της Cosco

Από μικρή παραθαλάσσια κοινότητα όπου κυριαρχούσαν τα καρνάγια με τα ξύλινα ψαροκάικα προπολεμικά, το Πέραμα εξελίχθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο βασικό ναυπηγοεπισκευαστικό κέντρο της χώρας. Στην περίοδο ακμής του, έως τα τέλη της δεκαετίας του ’70, κορυφαίοι τεχνίτες όπως ο Γιώργος Ψαρρός (έφτιαξε θρυλικά ξύλινα σκάφη αναψυχής όπως τον «Αετό» του Λυκιαρδόπουλου και τη «Σαΐτα» της Μ. Καλλιγά) προήγαγαν τη ναυπηγική τέχνη, ενώ τεχνολογικά πρωτοπόρες εταιρείες όπως η ΝΑΥΣΙ αποτέλεσαν τη βαριά βιομηχανία της ναυπηγοεπισκευής. Κατά τα χρόνια αυτά, το Πέραμα μεταμορφώθηκε σε αυτοτελή δήμο και το βιοτικό επίπεδο βελτιώθηκε θεαματικά, αν και όχι με τα πιο άρτια αισθητικά κριτήρια οικιστικής ανάπτυξης.

Σήμερα, η εξάρτηση της τοπικής οικονομίας από τη Ζώνη αποτελεί μυλόπετρα γύρω από τον λαιμό του Περάματος. «Οταν δούλευε η Ζώνη, όλα ήταν καλά. Τα μαγαζιά δούλευαν, υπήρχε χρήμα. Ακόμα και ασθενείς μου στο ιατρείο μου έλεγαν “μη μου γράψεις τα φάρμακα στο ΙΚΑ, θα τα πληρώσω μόνος μου.” Υπήρχε μία άνεση», δηλώνει στην «Κ» ο Παντελής Ζουμπούλης, ιατρός στο επάγγελμα, που εξελέγη το 2010 δήμαρχος Περάματος ως ανεξάρτητος. «Τώρα έχουμε 45%-50% ανεργία στην πόλη». Οι δυνατότητες της δημοτικής Αρχής να στηρίξει τους Περαματιώτες σε αυτήν την εφιαλτική συγκυρία υπονομεύονται αποφασιστικά από τη δραστική περιστολή της κρατικής χρηματοδότησης των ΟΤΑ, στο πλαίσιο των Μνημονίων. «Αντί για 350.000 ευρώ τον μήνα που λάμβανε ο προηγούμενος δήμαρχος για την κάλυψη των υποχρεώσεων μισθοδοσίας, εγώ παίρνω 150.000».

Η απουσία των κονδυλίων αυτών είναι κάτι παραπάνω από αισθητή στο Πέραμα. Η Αννα Μαΐλη, παιδίατρος και νέα πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, το ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους. Η κ. Μαΐλη ήταν μία από τις δύο ιατρούς που άνοιξαν το πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου στο Πέραμα, τέλη του 2010. «Πιστεύαμε ότι κυρίως θα εξυπηρετούσαμε μετανάστες χωρίς χαρτιά, που δεν είχαν πρόσβαση στο ΕΣΥ». Οι εξελίξεις την διέψευσαν. Σήμερα, δέχονται επισκέψεις 40 ιατροί στο πολυϊατρείο και «το 90% των περίπου 570 επισκεπτών που δεχόμαστε την εβδομάδα είναι Ελληνες, εκ των οποίων το ένα τρίτο είναι παιδιά». Το πολυϊατρείο προσφέρει υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης και φάρμακα, ενώ διεξάγει και εκτεταμένο πρόγραμμα παιδικών εμβολιασμών. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς η κρίση έχει βαθύνει, η κ. Μαΐλη παρατηρεί ότι η αρχική ντροπή των κατοίκων Περάματος που προσέφευγαν εκεί έχει εξανεμιστεί – «πλέον λένε ανοιχτά ότι θέλουν βοήθεια». Αλλά και οι Γιατροί του Κόσμου έχουν προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Οπως μας λέει η πρόεδρός τους, «αρχικά είχαμε πολύ αυστηρά κριτήρια και δεν παρέχαμε υπηρεσίες σε ασφαλισμένους. Πλέον, το κάνουμε – κυρίως για ασθενείς με χρόνια νοσήματα που εμφανώς δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή που τους αναλογεί».

Η τραγική κατάσταση που επικρατεί, για την οποία αρκετοί πλέον –συμπεριλαμβανομένου και του δημάρχου– μέμφονται το ΠΑΜΕ, έχει οδηγήσει σε ακροδεξιά αντίδραση. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Περάματος έφτασαν στις εκλογές του Μαΐου 2012 στο 11,49%, από 0,54% –83 ψήφους– στις εκλογές του 2009. To ΚΚΕ, παραδοσιακά ισχυρό στην περιοχή της Ζώνης (το 2009 έλαβε 12,15% των ψήφων στο Πέραμα), είδε τα ποσοστά του τον Ιούνιο του 2012 να υποχωρούν στο 6,57%.

Ισως ως αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης αυτής, επιχειρηματίες της Ζώνης βλέπουν μια βελτίωση της στάσης των συνδικάτων κατά τους τελευταίους 12 μήνες. Το σενάριο απόκτησης του ΟΛΠ, και συνεπώς της Ζώνης, από την Cosco θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα για μερική αναγέννηση του Περάματος (η κινεζική εταιρεία φέρεται να έχει δεσμευθεί για σημαντικές επενδύσεις και προώθηση της ΝΕΖ μέσω επιθετικού marketing). Από την έκβαση της διαδικασίας θα εξαρτηθεί όχι μόνο το μέλλον του πολύπαθου Περάματος, αλλά και η τύχη της ελληνικής ναυπηγοεπισκευαστικής τέχνης, η οποία θα ήταν κρίμα, μετά σχεδόν τρεις χιλιετίες που επιβίωσε και με την Ελλάδα να διαθέτει το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, να εκλείψει τώρα.

Οι καλύτεροι τεχνίτες

«Οι Ελληνες είναι οι καλύτεροι τεχνίτες. Την ποιότητα εργασίας τους, την ευρηματικότητα, τη μηχανική τεχνογνωσία δεν την έχουμε βρει σε καμία άλλη γιάρδα». Αυτά δηλώνει στην «Κ» στέλεχος μιας από τις λίγες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες που εξακολουθούν να στέλνουν τα πλοία τους στο Πέραμα για επισκευές.

Η εταιρεία έχει δεσμούς δεκαετιών με τη ΝΕΖ, τους οποίους δεν επιθυμεί να διαρρήξει. Η τελευταία εμπειρία της, ωστόσο, προ διετίας, αποδείχθηκε τραυματική. Οι διακοπές στη δουλειά εξαιτίας συνελεύσεων των συνδικαλιστικών οργάνων και επισκέψεων της επιτροπής υγιεινής και ασφαλείας ήταν συνεχείς. Εργαζόμενοι εκμυστηρεύονταν κατ’ ιδίαν σε εκπροσώπους της ναυτιλιακής ότι ήθελαν να εντείνουν τους ρυθμούς των εργασιών ώστε να βγει η δουλειά, αλλά φοβούνταν την αντίδραση του συνδικάτου. «Οι συνδικαλιστές καταπνίγουν το φιλότιμο των τεχνιτών», αποφαίνεται το ναυτιλιακό στέλεχος.

Πρόσφατα, η εταιρεία έστειλε για πρώτη φορά ένα από τα νεότερα πλοία της για επισκευές στην Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι τεχνίτες, παρότι δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο των Ελλήνων όσον αφορά στις πιο σύνθετες εργασίες που απαιτούν παλαιότερα καράβια, αποδείχθηκαν συνεπείς και κατά πολύ φθηνότεροι.

Ο διεθνής ανταγωνισμός αποδυναμώνει, ούτως ή άλλως, εδώ και δεκαετίες τους δεσμούς της ελληνόκτητης ναυτιλίας με το Πέραμα…

Πηγή: «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑ «Οι συνδικαλιστές καταπνίγουν το φιλότιμο των τεχνιτών», "

«Έχουμε γη και πατρίδα όταν έχουμε πλοία και θάλασσα».

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΚΑΙ Η ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΝΕΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ---

Για να καταλήξουμε στην σχεδίαση ενός πολεμικού πλοίου πρέπει να καθορίσουμε τις απαιτήσεις. ---Οι απαιτήσεις αυτές που αποτελούν συνισταμένες / παραμέτρους, δημιουργούν ένα χαοτικό, κατ΄ αρχάς περιβάλλον. --Εξετάζοντας όμως μια – μια παράμετρο, σταδιακά αποσαφηνίζονται τα πράματα και οδηγούμεθα σε μια πιο καθαρή πρόταση.

Δεν είναι απλό μια πληθώρα παραμέτρων διαφορετικών -κατ΄ αρχάς και φαινομενικά- στοιχείων να συνυπάρχουν σε ένα τόμο. Εδώ φαίνεται και ο ρόλος που μπορούν να έχουν, σήμερα, οι Στρατιωτικές Σχολές ακολουθώντας την εξέλιξη του ρόλου των Πανεπιστημιακών σχολών.

Εν προκειμένω και λόγω της φύσεως του αντικειμένου ο ρόλος ανήκει στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Αλλά τα πράματα δεν γίνονται μόνα τους, κάποιος πρέπει να τα εμπνευστεί και να «τρέξει» την εφαρμογή τους. Σε αυτή την περίπτωση η ιδέα και ο συντονισμός της καινοτόμου αυτής προσπάθειας, ανήκει στον τομέα Ναυπηγικής και Ναυτικής Μηχανολογίας. Και επειδή τα πράγματα ποτέ δεν είναι απρόσωπα επιβάλλεται να αναφέρουμε ότι του τομέα προΐσταται ο Καθηγητής Ηλίας Υφαντής ο οποίος και υπογράφει τον συλλογικό αυτό τόμο.

Βλέποντας τον παγκόσμιο χάρτη, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα είναι γη σπαρμένη στην θάλασσα.

Κάπως έτσι ξεκινάει και η υπ’ όψη μελέτη. Αναφέρεται κατ΄ αρχάς στο φυσικό γεωγραφικό περιβάλλον, περνάει στην γεωπολιτική που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομία και καταλήγει σε στρατιωτική τεχνολογική εφαρμογή για το Πολεμικό Ναυτικό.

Ο πατέρας της ιστορίας, ο Ηρόδοτος, πριν 2500 χρόνια είπε το γνωστό σε όλους μας «Έχουμε γη και πατρίδα όταν έχουμε πλοία και θάλασσα».

Αυτό ισχύει για κάθε χώρα που είναι σε επαφή με την θάλασσα, πάντοτε και παντού. Χαρακτηριστικά, στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. ο Καθηγητής Ηλιόπουλος αναφέρει την δήλωση της Προέδρου της Ινδονησίας, (2001), μιας χώρας που αριθμεί περί τα 17000 νησιά, κατά την υποδοχή της σε επίσημη επίσκεψη στην Κίνα: «Μια ισχυρή ναυτική δύναμη αντικατοπτρίζει την αξιοπρέπεια ενός έθνους, άρα (έχοντας την) μπορούμε να κερδίσουμε τον σεβασμό των άλλων χωρών του κόσμου».

Υιοθετώντας κάποιες έννοιες στην αρχή του βιβλίου, Ο Δρ Ηλίας Ηλιόπουλος, καθηγητής σε όλες σχεδόν τις Ανώτατες Σχολές των Ε.Δ., αναφέρει, πολύ εύστοχα, τον όρο «αποφασιστική ναυμαχία» και τον προσδιορίζει ως τη ναυμαχία που δεν την χαρακτηρίζει το μέγεθος των άμεσων ζημιών που προκλήθηκαν στον εχθρικό στόλο αλλά το πως διαμορφώνεται η κατάσταση στην θαλάσσια περιοχή μετά το πέρας της μάχης. Δηλαδή στο ποιος κυριαρχεί στην θαλάσσια περιοχή μετά την μάχη.

Πολύ εύκολα κάποιος θα πει ότι ο Στόλος δεν είναι μόνο για να ναυμαχεί, νωρίτερα υπάρχει η έννοια της αποτροπής. Αυτή η αποτροπή όμως επιτυγχάνεται με την θεωρία του κορυφαίου Clausewitz ότι «ένας επιθετικός Στόλος αποτελεί μια περιζήτητη συμμαχία, ενώ ένας αμυντικός δε έχει καμία αξία», και ότι «ο πόλεμος πρέπει να διεξάγεται στην όχθη του εχθρού». Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά, «αποφασιστική ναυμαχία», «στην όχθη του εχθρού», συνυπήρχαν στις ναυμαχίες Έλλης – Λήμνου.

Ο κ. Γρίβας, καθηγητής της ΣΣΕ και του Πανεπιστημίου Αθηνών στην συγγραφική παρέμβαση του καταδεικνύει ότι, όπως τα νησιά μας τα αποκαλούμε σταθερά πλοία, κατά την ίδια έννοια, και τα πολεμικά πλοία αποτελούν «κινητές νησίδες ισχύος», δημιουργώντας μια «μεταβλητή γεωγραφία» του Εθνικού χώρου.

Σε αυτή την μεταβλητή γεωγραφία στηρίζει την άποψη του ο κ. Γρίβας ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη επαρκούς αριθμού κομβικών δυνάμεων επιφανείας, οι οποίες στο πλαίσιο μιας δικτυοκεντρικής λειτουργίας, θα επιτυγχάνουν μια σύνθεση δυνατοτήτων, η οποία θα ξεπερνά κατά πολύ το αριθμητικό άθροισμα τους, και τονίζει, ότι ένα «υπερπλοίο» δεν μπορεί να αποτελέσει ένα δίκτυο, ενώ δέκα μικροτέρων δυνατοτήτων μπορούν.

Η τρέχουσα συγκυρία, κατά την οποία η χώρα μας είναι υπερχρεωμένη, και μάλιστα προς χώρες που είναι και οι κύριοι προμηθευτές μας σε αμυντικό υλικό, προκαλεί ανασχέσεις στο να στραφούμε στο εθνικό δυναμικό για την σχεδίαση αλλά και την παραγωγή πολεμικού πλοίου. Αυτό είναι και το εισαγωγικό σημείο των κ. Μηγιάκη και Ζομπανάκη. Οι χώρες αυτές είναι βέβαιο ότι θα προβάλλουν -άμεσα ή έμμεσα- τις «αντιρρήσεις» τους σε κάθε απόπειρα απομάκρυνσης από το πελατολόγιο τους. Και τούτο, μολονότι είναι γνωστό ότι είμαστε «υποχρεωμένοι» να επιλέξουμε επί μέρους τεχνολογικά συστήματα παραγωγής τους που οικονομικά εξακολουθούν να μην είναι καθόλου ευκαταφρόνητα.

Ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός με την γείτονα χώρα δύσκολα θα σταματήσει, δεν θα πάψει να μας απασχολεί και πάντα θα υπάρχουν συγκριτικοί πίνακες.

Εδώ επισημαίνεται ότι μόνον, περίπου, το 2,5% του συντελεστού αμυντικών δαπανών αντιστοιχεί σε εγχώριο παραγωγή αμυντικού υλικού.

Ξεκινώντας από αυτή τη βάση οι κύριοι Μηγιάκης και Ζομπανάκης, διακεκριμένα στελέχη της Τράπεζας Ελλάδος, θεωρούν ότι η στροφή στην εγχώρια βιομηχανία είναι η λύση με την οποία αποφεύγεται η εκροή πόρων που συνεπάγεται οικονομική εξάντληση της χώρας. Συγχρόνως επισημαίνουν ότι και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει μακροπρόθεσμος σχεδιασμός.

Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τους αύξηση των αμυντικών δαπανών, οι οποίες περιλαμβάνουν και την κατασκευή υλικού από εγχώριες βιομηχανίες, κατά 10% προκαλεί άνοδο του ΑΕΠ κατά 0.4%. Αντίστοιχα, η εισαγωγή αμυντικού υλικού οδηγεί σε μείωση του ΑΕΠ.

Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν σε διεθνές επίπεδο, κατά την άποψη των πολιτικών ηγεσιών, εξυπηρετούντο και μέσω των αμυντικών προμηθειών με αποτέλεσμα να συρρικνώνουν ή και να στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, τα ναυπηγεία μας ανέπτυξαν συνεργασίες με διεθνείς οίκους και έδειξαν ότι είναι δυνατόν εκατομμύρια εργατοώρες από άλλες χώρες να μεταφερθούν στον τόπο μας συγχρόνως με τεχνογνωσία. Τεχνογνωσία η οποία σε βάθος χρόνου συμβάλλει και στην ανάπτυξη αρχικής σχεδίασης.

Σε μια άλλη ενότητα οι κ Μπουλουγούρης και Παπανικολάου τονίζουν την διάσταση του κόστους χρήσης και συντήρησης ενός πολεμικού πλοίου. Έχουμε παραδείγματα από το παρελθόν όπου ακολουθήθηκε η λογική (σκοπίμως ή όχι), να αποκτήσουμε κάτι αγνοώντας το κόστος λειτουργίας και συντήρησης καθώς και αυτό του εκσυγχρονισμού σε εύλογο χρόνο.

Στο σημείο αυτό οι κ. Μπουλουγούρης και Παπανικολάου, διακεκριμένοι ερευνητές και οι δύο στο Εργαστήριο Μελέτης Πλοίου του ΕΜΠ, μας παραθέτουν ένα στατιστικό στοιχείο από το Γαλλικό Ναυτικό για αντιτορπιλικό της τάξεως των 5-6 χιλιάδων τόνων και για κύκλο ζωής 30 ετών. Συγκεκριμένα ενώ το κόστος κατασκευής αντιστοιχεί στο 23% της δαπάνης, το κόστος του πληρώματος είναι της τάξεως του 38%. Δεν είναι λοιπόν καθόλου ευκαταφρόνητη η εκροή χρήματος, εκτός συνόρων, για κάλυψη δαπανών εκπαίδευσης, διακίνησης, διαβίωσης κλπ του προσωπικού όταν αυτά είναι επιβεβλημένα να γίνουν εκτός συνόρων. Παράλληλα επισημαίνεται και δεν πρέπει να ξεχνάμε, το κόστος υποδομών για την υποστήριξη ενός σκάφους (ελλιμενισμός, παροχή ενέργειας κλπ)

Περνώντας στην καθαρά τεχνική πλευρά ο ίδιος ο τομέας ναυπηγικής και Ναυτικής Μηχανολογίας της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, δια των διακεκριμένων καθηγητών κυρίων Παριώτη και Κατσάνη και σε συνεργασία με το Μετσόβιο μελετά τις τεχνικές διαχείρισης και εξοικονόμησης ενεργείας. Επισημαίνεται ότι το κόστος ενέργειας αντιστοιχεί στο 13% του συνολικού κόστους κτήσης ενός σκάφους. Επομένως πρέπει να εξετάζεται κάθε δυνατότητα βελτίωσης της απόδοσης του προωστηρίου σκεύους αλλά και συγχρόνως εκμετάλλευση των παραγώγων της καύσης χωρίς να παραμελείται η βελτίωση της ναυπηγικής σχεδίασης, προς τον σκοπό αυτό, παράλληλα και με τις επιχειρησιακές αποστολές του συγκεκριμένου τύπου πλοίου.

Οι ίδιοι μελετητές καλύπτουν το ιδιαίτερο θέμα των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από την λειτουργία ενός σκάφους. Μία παράγραφο ξεχώρισα για το θέμα αυτό και την μεταφέρω για τους αδαείς επι του θέματος, όπως εγώ. Αναφέρεται ότι το διοξείδιο του άνθρακα παραμένει σταθερό στην ατμόσφαιρα από 50 έως 100 χρόνια και συμβάλλει στο να εγκλωβίζεται η αντανακλώμενη από την γη ηλιακή ακτινοβολία. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την σημασία των ρύπων που βγαίνουν από τις τσιμινιέρες των πλοίων.

Της βελτίωσης της απόδοσης του προωστηρίου σκεύους επιβάλλεται να προηγηθεί η επιλογή του και η συντήρηση του. Και αυτή η παράμετρος συμπεριλαμβάνεται στην συγκεκριμένη έκδοση και αναλύεται και πάλι από τους εξαίρετους Καθηγητές του τομέα Ναυπηγικής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων τους κυρίους Ρουμελιώτη και Ζάννη. Οι ερευνητές εστιάζονται τόσο στην πρόγνωση όσο και στην διάγνωση βλαβών και οδηγούνται σε ασφαλή οικονομικά συμπεράσματα αναδεικνύοντας μειονεκτήματα της προληπτικής συντήρησης (κυρίως δια αντικαταστάσεως) έναντι της «υπό συνθήκη συντήρησης» μειώνοντας το κόστος συντήρησης ακόμη και κατά 30%.

Πρέπει να εστιαστούμε στο ότι έχουμε τις δυνατότητες με την συνδρομή εγχώριων φορέων όπως το Μετσόβιο, τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, έμπειρων ιδιωτικών συμβούλων ναυπηγών και μηχανολόγων, των ναυπηγείων της χώρας μας και οι δορυφόρων αμυντικών βιομηχανιών, να σχεδιάσουμε και να κατασκευάσουμε ναυτικές μονάδες ανάλογες με τις δικές μας απαιτήσεις και δυνατότητες. Μην ξεχνάμε ότι το έχουμε κάνει στο παρελθόν. Τα αρματαγωγά τύπου ΙΑΣΩΝ σχεδιάστηκαν από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού με την καθοριστική συμμετοχή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με προδιαγραφές για τα Ελληνικά δεδομένα και επιχειρησιακές απαιτήσεις, κατασκευάσθηκαν δε στα Ναυπηγεία Ελευσίνας.

Κάτι ανάλογο έγινε και με τις κανονιοφόρους τύπου osprey που κατασκευάστηκαν στα Ελληνικά Ναυπηγεία στο Σκαραμαγκά.

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στο τι κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο θέμα αυτό

Ισπανία

Ιταλία

Γαλλία

Μ. Βρετανία

Γερμανία

Δανία

Ολλανδία

Τουρκία

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι το 2010, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, κατά την τελετή καθέλκυσης του αποβατικού σκάφους C-151 στο ναυπηγείο της Τούζλας, αναφερόμενος στην εξέλιξη της αμυντικής βιομηχανίας είπε: "Ο στόχος μας είναι στο τέλος του χρόνου οι αμυντικές μας ανάγκες να καλύπτονται κατά 50% από τουρκικές εταιρίες. Η εξάρτησή μας από το εξωτερικό στο θέμα κατασκευής στρατιωτικών πλοίων έχει πλήρως εξαλειφθεί".











Νορβηγία

Σουηδία

Ελλάδα

Θα ήθελα να επισημάνω ότι στην πρόσφατη και τρέχουσα περίοδο το Πολεμικό Ναυτικό έχει εκπαιδεύσει 33 αξιωματικούς στο ΜΙΤ, το κορυφαίο Τεχνολογικό Ίδρυμα, οι οποίοι έλαβαν πτυχίο Ναυπηγού με διάκριση κατά κανόνα και αρκετοί αρίστευσαν. Από αυτούς τους ανθρώπους, που η πατρίδα μας μέσω του Ναυτικού επένδυσε, δεν πήρε πίσω, όχι αυτό που θα μπορούσε να πάρει αλλά αυτό που οι ίδιοι θα θέλανε και ευχερώς μπορούσαν να προσφέρουν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον ιδιωτικό τομέα και με μεγαλύτερους αριθμούς.

Ο Έλληνας διαπρέπει διεθνώς ενώ αντιμετωπίζει δυσκολίες όχι να αναδειχθεί στην πατρίδα του αλλά να αξιοποιηθεί από αυτή.

Πρέπει η πολιτεία να πειστεί να χρησιμοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό της στο οποίο έχει επενδύσει.

Να σταματήσουμε να λέμε ότι «Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πολλαπλασιαστής ισχύος» και να δούμε επιτέλους «εν τοις πράγμασι» το γινόμενο, το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού που προκύπτει από την χρήση του Εθνικού Δυναμικού (πνευματικού και υλικού).

Μετά την σχεδίαση του Πολεμικού Πλοίου ακολουθεί η κατασκευή του σκάφους παράλληλα με την ενσωμάτωση των οπλικών του συστημάτων. Ποιος μπορεί πιστέψει ότι η πρώτη σε πλοιοκτησία χώρα, σήμερα, δεν διαθέτει ένα βιώσιμο ναυπηγείο; Πως δικαιολογείται αυτό; Τεράστιες υποδομές και εμπειρίες προσωπικού απαξιώνονται και σύντομα θα εκλείψουν.

Παράλληλα, πολλές μονάδες διαθέτουν σήμερα την βασική υποδομή για να αναπτυχθούν και –με την παραγωγή τους- να υποκαταστήσουν άλλα εισαγώγιμα υλικά ή και σύνθετες εξοπλιστικές συσκευές και συστήματα οπλικά, επικοινωνιών κλπ συμβάλλοντας στην μείωση εκροής πόρων.

Η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων με την διάσταση της ως Ανώτατο πνευματικό Ίδρυμα και με την συνεργασία αντίστοιχων φορέων, είναι υποχρεωμένη να συντηρεί μια μεγάλη ανανεώσιμη δεξαμενή απόψεων, ιδεών και προτάσεων δίνοντας στα υπηρεσιακά όργανα της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας την δυνατότητα να αντλούν από αυτή και να λαμβάνουν αποφάσεις. Να αναπτυχθεί η παραμελημένη έρευνα στα Ανώτατα Στρατιωτικά Ιδρύματα. Η έρευνα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα Ανωτάτου Ιδρύματος και αποτελεί την ειδοποιό του διαφορά από ένα Εκπαιδευτήριο.

Αυτό που κατά την άποψη μου έχει σημασία είναι, στην λήψη αποφάσεως, να προπορεύεται η εξάντληση εκμετάλλευσης του εθνικού δυναμικού, ανθρωπίνου και υποδομών. Ενδεχομένως σε πρώτη φάση η μεθοδολογία αυτή να σκοντάφτει σε διάφορα προβλήματα, οικονομικά ή διαδικαστικά, αλλά αν κάνουμε την «υπέρβαση» τα οφέλη θα είναι σύντομα ορατά και θα αυξάνονται γεωμετρικά. Σε διαφορετική περίπτωση η υποβάθμιση μας, τόσο οικονομικά όσο και στην άμυνα αλλά και στο διεθνές γίγνεσθαι θα είναι σταθερή. Θα εξαρτώμεθα από άλλες χώρες και θεωρώ ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ εξάρτησης από άλλον και υποδούλωσης σε άλλον. Η μόνη διαφορά είναι ότι το πρώτο γίνεται με μια διολισθαίνουσα κατάσταση, με αναλογική διαδικασία, όχι ψηφιακή, και δυστυχώς δεν το αντιλαμβανόμεθα εύκολα.







Ο Καθηγητής Δρ. Ηλίας Αρ. Υφαντής και ο

Αντιναύαρχος ε.α. Κυριάκος Κυριακίδης ΠΝ

Ανακεφαλαιώνοντας, ο συγκεκριμένος συλλογικός τόμος των 500 σελίδων θεωρώ ότι επιδιώκει να επισημάνει την σημασία της ναυτικής ισχύος, ιδιαίτερα για την περίπτωση της πατρίδος μας, και να αφυπνίσει την πολιτεία για τις ίδιες δυνάμεις που διαθέτει η χώρα μας, για να εκτιμήσει γεωπολιτικά τον χώρο μας, να επισημάνει τον διεθνή μας ρόλο και, μέσα από αυτή την διαδικασία, να μορφοποιήσει ένα σύγχρονο πολεμικό πλοίο που να ανταποκρίνεται στις διαφαινόμενες απαιτήσεις του επόμενου μισού αιώνα αξιοποιώντας την παράλληλη εξέλιξη της τεχνολογίας. Όλα δε αυτά να γίνουν με την αξιοποίηση του Εθνικού Δυναμικού στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό κάθε φορά

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να συγχαρώ τον Καθηγητή Υφαντή για την ιδέα κατ΄ αρχάς της παρούσας έκδοσης, τον κόπο και την εμμονή και μάλιστα με την «εκ των ενόντων» δαπάνη και να δανεισθώ την ρήση του Mindell, που αναφέρει ο Καθηγητής Ηλιόπουλος: «Τα πλοία συμβολίζουν, επί χρόνια, τεχνικά επιτεύγματα, εθνική υπερηφάνεια, ναυτική ισχύ και μια σειρά άλλων ανθρωπίνων κατορθωμάτων».   Περί Αλός


Αντιναύαρχος ε.α. Κυριάκος Κυριακίδης ΠΝ

Επίτιμος Διοικητής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων

Ομιλία του Αντιναυάρχου κατά την παρουσίαση του
βιβλίου «Το εθνικό δυναμικό και η σχεδίαση νέου
πολεμικού πλοίου», η οποία διεξήχθη στο Πολεμικό
Μουσείο την Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013. Ανάρτηση στο
Περί Αλός με την έγκριση του Αντιναυάρχου ε.α.
Κυριάκου Κυριακίδη ΠΝ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Έχουμε γη και πατρίδα όταν έχουμε πλοία και θάλασσα»."

ΕΛΛΑΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ............

ΕΡΤ: Η υπηρέτρια όλων των αφεντάδων και η σιωπή των αμνών.

--«Μαρία Ρεζάν: .Σκεφθήκατε, ποτέ, να εισηγηθείτε, να διαλυθεί η Ε.Ρ.Τ. και να αρχίσει από την αρχή;--

Μάνος Χατζιδάκις: Κι αυτό θα το εισηγούμην, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει πια, χωρίς την Ε.Ρ.Τ. Θα πεθάνουν αν δεν τους δώσεις εκείνο, για το οποίο θα μπορούν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται. Η Ε.Ρ.Τ. είναι πολύτιμη, διότι δίδει στον Ελληνικό λαό, την ευκαιρία να διαμαρτύρεται και να λέει «τι αίσχος που είναι η Ε.Ρ.Τ.» Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται, γιατί δεν της δίνουν περισσότερο χρόνο, οι άλλοι διαμαρτύρονται γιατί δεν τους δίνουν περισσότερη «Δυναστεία», οι άλλοι διαμαρτύρονται γιατί υπάρχει η «Δυναστεία» και όλοι είναι ευχαριστημένοι... Η Ε.Ρ.Τ. είναι ένα απαραίτητο φάρμακο, για να ζούμε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας...»

Είναι αρκετά εύκολο να ανατρέξει κάποιος στην ιστορία της ΕΡΤ και να δει πότε εργάστηκε καλά, πότε φιλοξένησε πραγματικούς ανθρώπους «του πνεύματος και της τέχνης», πότε ξεκίνησαν σπουδαίες παραγωγές –όπως για παράδειγμα το Παρασκήνιο- πότε ο Μάνος Χατζιδάκις πήρε στα χέρια του το τιμόνι του Τρίτου Προγράμματος και έγραψε σημαντικά κεφάλαια αποδεικνύοντας πως ο Πολιτισμός και οι Τέχνες δεν είναι η τέρψη των δήθεν ολίγων κι’ εκλεκτών.  

Προς μεγάλη απογοήτευση σχεδόν όλων των  μονίμως ετοιμοπόλεμων και απερίσκεπτων, η μοναδική περίοδος κατά την οποία άρχισαν να μπαίνουν βάσεις για μια πραγματικά καλή δημόσια ραδιοτηλεόραση, ήταν εκείνα τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση της δικτατορίας, τα χρόνια του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες.

Συγνώμη, ύστερα, ήρθαν οι ακρίδες. Σμήνος τεράστιο και καταστροφικό που σκέπασε τον ουρανό και γέμισε τον αέρα φτήνια και απροκάλυπτη προπαγάνδα.

Από το 1981 και εντεύθεν, στο όνομα ενός  δήθεν εκδημοκρατισμού και παράλληλα με την σταδιακή ανακήρυξη του «δήθεν» σε εθνική κουλτούρα, η ΕΡΤ μετατρέπεται στην εύκολη πόρνη της εκάστοτε εξουσίας.

Υποθέτω, ευτυχισμένη πόρνη, εφόσον ποτέ, μα ποτέ, δεν βαρυγκώμησε, δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν έκανε μια τόση δα ταπεινή απεργία, για την κατ’ εξακολούθηση σε βάρος παρά φύση ασέλγεια που διέπρατταν οι κυβερνήσεις, τοποθετώντας εγκάθετους, προσλαμβάνοντας αθρόα ξαδέρφια, αδέρφια, γιούς, κόρες και φιλαράκια.

Και επειδή κάπου πήρε το μάτι μου έναν τίτλο που προκαλεί κλαυσίγελο ( Τα τανκς μπήκαν στη Λιλιπούπολη) παραθέτω αυτολεξεί  τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι σε συνέντευξη που παραχώρησε στην αείμνηστη Μαρία Ρεζάν το 1984. Η οξυδέρκεια του Χατζιδάκι, σε όλο της το μεγαλείο, αν και σίγουρα εδώ, δεν βολεύει το συλλογικό θυμικό: 

«Μαρία Ρεζάν: .Σκεφθήκατε, ποτέ, να εισηγηθείτε, να διαλυθεί η Ε.Ρ.Τ. και να αρχίσει από την αρχή;

Μάνος Χατζιδάκις: Κι αυτό θα το εισηγούμην, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει πια, χωρίς την Ε.Ρ.Τ. Θα πεθάνουν αν δεν τους δώσεις εκείνο, για το οποίο θα μπορούν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται. Η Ε.Ρ.Τ. είναι πολύτιμη, διότι δίδει στον Ελληνικό λαό, την ευκαιρία να διαμαρτύρεται και να λέει «τι αίσχος που είναι η Ε.Ρ.Τ.» Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται, γιατί δεν της δίνουν περισσότερο χρόνο, οι άλλοι διαμαρτύρονται γιατί δεν τους δίνουν περισσότερη «Δυναστεία», οι άλλοι διαμαρτύρονται γιατί υπάρχει η «Δυναστεία» και όλοι είναι ευχαριστημένοι... Η Ε.Ρ.Τ. είναι ένα απαραίτητο φάρμακο, για να ζούμε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας...» 

Ήταν λίγο πριν την ανακήρυξη της «Αυριανής» ως… επίσημο όργανο ενημέρωσης του λαού από τον Παπανδρέου και περίπου στην ίδια περίπου περίοδο που ο ιστορικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, είχε ξεκαθαρίσει πως «δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνος θεσμός ο λαός».

Ήταν ακριβώς την εποχή που παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ διορίζονταν ο αδιανόητος Σπύρος Χατζάρας. Πρώην ορθόδοξος Κνίτης, μετά προσκυνητής του Ανδρέα, πιο μετά στην περιοχή της ακροδεξιάς, τώρα κατηγορεί την Χρυσή Αυγή για (άκουσον) μισές δουλειές!

Ο απίστευτος τύπος που τσίριζε, έτρεμε, έκλαιγε, γάβγιζε  και ούρλιαζε από «ιερή συγκίνηση» στη θέα του Ανδρέα Παπανδρέου όταν αυτός έφτανε στο αεροδρόμιο μετά την εγχείρηση στο Λονδίνο.

Ήταν η εποχή, που με ένα τηλεφώνημα ο φύλαρχος Παπανδρέου επέβαλλε στην ΕΡΤ την εκλεκτή της καρδιάς του Δήμητρα Λιάνη για να κάνει εκπομπές. Όσοι τότε ψέλλισαν κάποιες αντιρρήσεις, τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Ποιοι είχαν αντιρρήσεις;

Μα όχι τα συνδικαλιστικά όργανα, όχι το ευρύ προσωπικό, όχι οι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι.

Ο τότε Γενικός Διευθυντής –μακαρίτης κι αυτός- ο Θόδωρος Χαλάτσης, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που πάσχιζε να κάνει τη δουλειά του φιλότιμα είπε στην κυρία Λιάνη όταν αυτή τον επισκέφτηκε στο γραφείο του, πως μετά από μελέτη που έγινε, η «πρόταση της προέκυψε μη βιώσιμη»

Απάντηση Δήμητρας Λιάνη : «Αγοράκι μου, εγώ την εκπομπή θα την πάρω».

Την εκπομπή την πήρε, ο Χαλάτσης χάθηκε τελείως ανυπεράσπιστος. Ούτε μισό λεπτό απεργίας.

Δεν θα μπω στον κόπο να καταγράψω τα καλά της ΕΡΤ.

Είναι πολλά, πάρα πολλά. Να αναφέρω επιγραμματικά:

1. την στρατιά των εξαιρετικού συνήθως επιπέδου τεχνικών ήχου και εικόνας

2. τα Μουσικά Σύνολα που μέχρι και σήμερα μέσα από αντιξοότητες παράγουν σημαντικό έργο.

3. Τους πάμπολλους αθέατους δημοσιογράφους στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση σε όλη την επικράτεια που κάνουν τη δουλειά τους φιλότιμα, έναντι ταπεινών αμοιβών .

4. Τον σπουδαίο πλούτο σε ντοκιμαντέρ που έχει χρηματοδοτήσει η Δημόσια Τηλεόραση.

5. Σειρές δημοσιογραφικής έρευνας από το Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα μέχρι τον Εξάντα που με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν στα (παράνομα) ιδιωτικά κανάλια.

6. Την στήριξη της Ελληνικής Κινηματογραφικής Βιομηχανίας

7. Την στήριξη του Βιβλίου, των Εικαστικών, των Τεχνών γενικά-αν και εδώ έχουμε ένα αρκετά χαλαρό πεδίο ανάδειξης «φίλων» στα τελευταία αρκετά χρόνια.

Και πολλά άλλα.

                                                 Η Κυβερνητική Μεθόδευση:

Βασάνισα το μυαλό μου αρκετά προσπαθώντας να κατανοήσω αν είναι δυνατό τέτοιο μέγεθος ηλιθιότητας. Αναρωτιόμουν: Επικίνδυνα ηλίθιοι, ή επικίνδυνα σκοτεινοί;

Κυβέρνηση που δεν έχει την στοιχειώδη οξυδέρκεια να προβλέψει σε κάποιο βαθμό τις αντιδράσεις που θα γεννηθούν από μία οποιαδήποτε σημαντική της απόφαση, είναι ανάξια λόγου.

Εκτός…

Εκτός, αν ο κος Σαμαράς, θέλει να γίνουν εκλογές , νομίζοντας πως ξαφνικά είναι «κυρίαρχος του παιχνιδιού» , πως την ευθύνη θα την πετάξει στους «εταίρους»  και πως η κοινή γνώμη θα πήγαινε μαζί του.  Δεν υπολόγισε μια λεπτομέρεια: 

Η ΕΡΤ, άρχιζε να κερδίζει «πόντους» στην κοινωνία, όταν κατά την διακυβέρνηση Παπαδήμου ελαχιστοποιήθηκε η κομματική ασφυξία και οι δημοσιογράφοι της, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους προσπάθησαν να λειτουργήσουν ως δημοσιογράφοι.

                                                   Αλλά, θα γίνω δυσάρεστος:

 Κάποια χρόνια πριν, η ΕΡΤ πάτωνε στις μετρήσεις. Αλλά, αυτές οι μετρήσεις (πολύτιμες για την Αγορά και τη Διαφήμιση-άρα αρκετά ακριβείς) έβγαζαν μία σχιζοφρενική αντίφαση: 

Το «κοινό» έδειχνε ξεκάθαρα πως θεωρούσε ως την «καλύτερη ποιοτικά τηλεόραση» την ΝΕΤ.

Το ίδιο κοινό, όταν έπρεπε να πει «τι βλέπει», εξαφάνιζε στα τάρταρα την «ποιότητα» και ανέβαζε στα ύψη τα ιδιωτικά κανάλια του lifestyle, των «πρωινάδικων» και της gossipTV.

                  Το κοινό βέβαια (εσείς κι’ εγώ) είναι το προϊόν της ευρύτερης παιδείας του.

Χαμένος ο Αντώνης Σαμαράς όπως και οι στενοί του συνεργάτες στην παραζάλη που φέρνει η αλαζονεία της εξουσίας, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, χειρίστηκαν το ζήτημα με ανυπόφορη προχειρότητα, ανέδειξαν –για άλλη μια φορά- το χυδαίο και βαθιά βάρβαρο πρόσωπο της εξουσίας όταν αυτή είναι στα χέρια είτε τραμπούκων είτε συνειδητών υπηρετών συμφερόντων.

Είναι κυριολεκτικά απίστευτο πως δεν στάθηκαν ικανοί να φανταστούν-αν όχι τις εντός Ελλάδας αναταράξεις- κυρίως την διεθνή κατακραυγή που σάρωσε τον πλανήτη σε λίγες ώρες. Η περίφημη «αξιοπιστία» της Κυβέρνησης Σαμαρά και η «αποκατάσταση της διεθνούς εικόνας της χώρας» αυτοκτόνησαν πανηγυρικά.

Το δυστύχημα, η τραγωδία, είναι πως σε όλες τις περιπτώσεις, το πτώμα δεν αλλάζει:

Η Ελλάδα και οι πολίτες της που πλήττονται ανηλεώς, ποικιλοτρόπως και πανταχόθεν, χωρίς να υπάρχει ούτε στο ελάχιστο ένα προσχηματικό-έστω- όραμα.

Δεν υπάρχει ούτε ένας λογικός άνθρωπος στην Ελλάδα, που να μην πιστεύει πως η ΕΡΤ θέλει εκσυγχρονισμό, θέλει αυστηρούς κανόνες αξιοκρατίας, θέλει πολλά. 

Και δεν υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος που ταυτόχρονα να μην πιστεύει, πως η διαδικασία μετεξέλιξης της ΕΡΤ σε ένα επόμενο στάδιο, θα μπορούσε να γίνει προγραμματισμένα, με την κατά το δυνατόν ευρύτερη συναίνεση, και να μπει σε υλοποίηση σταδιακά σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα χωρίς να κατέβουν οι διακόπτες.  Και έχοντας την κοινή γνώμη αρωγό.

Οι πρωταγωνιστές της αδιαφάνειας, των σκοτεινών διορισμών, της χρηματοδότησης παραγωγών σε φίλους, οι ένοχοι της μετατροπής της Δημόσιας Τηλεόρασης σε υπηρέτρια όλων των αφεντάδων, δεν μπορούν να πείσουν πως τάχα τώρα κόπτονται για την ΕΡΤ. Οι ίδιοι που μέχρι χτες διόριζαν με το «έτσι θέλω».

                                                          

                                      Ο ΣΥΡΙΖΑ η Νέα Δημοκρατία και το… BBC

 Πρόσφατα, ο κος Τσίπρας, ανέδειξε το BBC ως μοντέλο για την ΕΡΤ.

Έχω τις αμφιβολίες μου, για το κατά πόσο όχι μόνο ο κος Τσίπρας, αλλά ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολιτικός και κομματικός μηχανισμός θα μπορούσε να ανεχτεί πάνω από λίγες μέρες μία ΕΡΤ να λειτουργεί όπως το BBC.

Η Νέα Δημοκρατία, θα την βάφτιζε «όργανο της αριστερής προπαγάνδας που θάβει το κυβερνητικό έργο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ωρυόταν για «δάκτυλο τω ν πολυεθνικών συμφερόντων που επιχειρεί να ανατρέψει την κυβέρνηση του λαού»

Το ΠΑΣΟΚ θα αγωνιούσε να βρει κάποιον  «δικό» για να αναδείξει το ειδικό του βάρος

Η ΔΗΜΑΡ θα έλεγε πως «σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επικρατήσει η λογική»

Η Χρυσή Αυγή θα κατήγγειλε την «συνομωσία του αμερικανοεβραϊσμού»  και το ΚΚΕ, θα επαναλάμβανε (με συνέπεια, δεν λέω) πως η λύση θα έρθει μέσα από τη λαϊκή εξουσία.

Θυμίζω, πως ακόμα και τώρα, που για πολλούς η αίγλη του BBC έχει θολώσει, παραμένει ένα ΜΜΕ στο οποίο οι δημοσιογράφοι κάνουν εν ενεργεία Πρωθυπουργούς να ιδρώνουν , να ξεϊδρώνουν και να λύνουν τη γραβάτα προσπαθώντας να ξεγλιστρήσουν από το σφυροκόπημα.

Δεν ξέρω λοιπόν, πια ΕΡΤ θέλουν οι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι της, οι πολιτικοί, ακόμα και η κοινωνία η ίδια.

Το μόνο που ξέρω, είναι πως η κυβέρνηση, έχει πείσει και τον πιο αφελή για τον ερασιτεχνισμό της και την επικινδυνότητα της. Εκτός, όπως έγραφα και πιο πάνω, αν βρισκόμαστε σε ένα παμπόνηρο σχέδιο, μιας κυβέρνησης της οποίας το successstory έγινε θρύψαλα και χάθηκε μέσα στα ψεύδη και ψάχνει απεγνωσμένα όπως και ο Κωστάκης Καραμανλής να πετάξει την καυτή πατάτα όπου νάναι.

 Με σχεδόν σίγουρη την βεβαιότητα, πως και πάλι, δεν θα αλλάξει τίποτα στην ΕΡΤ και όχι μόνο

Το απόλυτα σοβαρό κατά τη γνώμη μου σε όλη αυτή την ιστορία (και όχι μόνο) είναι πως η παρεούλα των Σαμαρά-Κεδίκογλου-Κρανιδιώτη- Άδωνη Γεωργιάδη- Μάκη Βορίδη κλπ κλπ, κυριολεκτικά δαιμονοποιούν κάθε πτυχή στις έννοιες του Εκσυγχρονισμού, της Μεταρρύθμισης, του καλώς εννοούμενου Ανταγωνισμού. Οι αφόρητες χοντράδες τους και η αλαζονική αδυναμία τους να προβλέψουν τα απόνερα των  πρακτικών τους κάνουν την καλύτερη δουλειά για την περαιτέρω συντηριτικοποίηση της κοινής γνώμης, μιας κοινής γνώμης έτσι και αλλιώς "εκπαιδευμένης" στο να λειτουργεί μόνο θυμικά.

Γιώργος Πήττας
Cyprusnews

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ............"