Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΟΦΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ!!

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΟΦΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ!!

Για εκείνους που πιστεύουν ότι η Ελλάς είναι συνώνυμη με την Αθήνα, αποτελεί μομφή το γεγονός ότι κανείς από τους μεγάλους Έλληνες στοχαστές πριν τον Σωκράτη δεν ανήκε στη πόλη αυτή, μετά δε τον Σωκράτη, μόνον ο Πλάτων ήταν Αθηναίος.

Η μοίρα του Αναξαγόρα και του Σωκράτη, αποδεικνύει, ότι η θρησκευτική συντηρητικότητα ήταν ισχυρότερη στην Αθήνα παρά στις αποικίες, όπου ο γεωγραφικός αποχωρισμός είχε θραύσει τους δεσμούς της παράδοσης.

Ίσως η Αθήνα να είχε παραμείνει στο σκοτάδι και την μισαλλοδοξία μέχρι ανοησίας εάν δεν είχε δημιουργηθεί μια κοσμοπολιτική εμπορική τάξη και δεν έρχονταν στην Αθήνα οι σοφιστές.

Οι συζητήσεις της Εκκλησίας του Δήμου οι δίκες ενώπιον της Ηλιαίας και η ανάγκη να σκέφτονται οι άνθρωποι με λογική και να μιλούν με σαφήνεια και πειθώ, μαζί με τον πλούτο και την περιέργεια, συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί ζήτηση για κάτι άγνωστο στην Αθήνα πριν τον Περικλή – ανώτερη μόρφωση στα γράμματα , την ρητορική, την επιστήμη, την φιλοσοφία και την πολιτική.

Η ζήτηση στην αρχή δεν αντιμετωπίστηκε με την οργάνωση Πανεπιστημίων, αλλά με περιπλανώμενους δασκάλους, οι οποίοι νοίκιαζαν αίθουσες, και έδιναν εκεί τα μαθήματα τους και ακολούθως μετέβαιναν σε άλλες πόλεις για να τα επαναλάβουν.

Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους, όπως ο Πρωταγόρας, καλούσαν τους εαυτούς τους ΣΟΦΙΣΤΕΣ δηλαδή δασκάλους της σοφίας.

Η λέξη αυτή έγινε δεκτή σαν αντίστοιχη της δικής μας έκφρασης <<Καθηγητής Πανεπιστημίου>>, και δεν είχε κακή σημασία, προτού η σύγκρουση μεταξύ θρησκείας και φιλοσοφίας προκαλέσει την επίθεση των συντηρητικών εναντίων των σοφιστών.

Η ιδιοτέλεια μερικών εξ αυτών έκανε τον Πλάτωνα να τους κατηγορήσει για χρηματισμό και έκτοτε επισκιάστηκε το όνομα τους.

Ίσως το κοινό να είχε κάποια αντιπάθεια εναντίων αυτών των δασκάλων από την πρώτη τους εμφάνιση, αφού η δαπανηρή διδασκαλία τους στην λογική και την ρητορική μπορούσε να αγοραστεί μόνον από τους πλούσιους, οι οποίοι έτσι αποκτούσαν ένα πλεονέκτημα κατά την εκδίκαση των υποθέσεων τους ενώπιον των δικαστηρίων.

Είναι αλήθεια ότι οι διασημότεροι σοφιστές ελάμβαναν ως δίδακτρα μεγάλα ποσά.

Ο Πρωταγόρας και ο Γοργίας λέγεται ότι ζητούσαν δέκα χιλιάδες δραχμές για την εκπαίδευση ενός μόνον μαθητή.

Ο Πρόδικος ο οποίος ήταν διάσημος σε όλη την Ελλάδα ζητούσε πενήντα δραχμές για την παρακολούθηση των μαθημάτων του.

Ο Πρωταγόρας ο πλέον περίφημος από όλους τους σοφιστές, γεννήθηκε στα Άβδηρα μια γενεά πριν τον Δημόκριτο.

Ενώ ζούσε, ήταν περισσότερο γνωστός και ασκούσε μεγαλύτερη επιρροή από τον Δημόκριτο.

Συμπεραίνουμε την φήμη του από τον ενθουσιασμό που δημιουργούσαν οι επισκέψεις του στην Αθήνα.

Ακόμη και ο Πλάτων ο οποίος δεν ήταν δίκαιος απέναντι των σοφιστών, τον σέβονταν και τον περιέγραφε ως άνθρωπο με ανώτερο χαρακτήρα.

Στο Πλατωνικό διάλογο που φέρει το όνομα του, ο Πρωταγόρας έχει καλύτερη εμφάνιση από το νεαρό τότε Σωκράτη.

Εδώ ο Σωκράτης ομιλεί ως σοφιστής και ο Πρωταγόρας φέρεται ως κύριος και φιλόσοφος, που ουδέποτε χάνει την ψυχραιμία του και ουδέποτε ζηλεύει την λάμψη του άλλου.

Παραδέχεται ότι αναλαμβάνει να διδάξει στους μαθητές του φρόνηση στις ιδιωτικές και δημόσιες υποθέσεις τους δηλαδή στην διεύθυνση του οίκου και της οικογένειας, στη τέχνη της ρητορικής ή της πειστικής ομιλίας και στην ικανότητα να κατανοούν και να διευθύνουν τις υποθέσεις του Κράτους.

Υπεραμύνεται των υψηλών διδάκτρων λέγοντας ότι είναι συνήθεια του, όταν ο μαθητής έχει αντίρρηση για το ζητούμενο ποσόν , να δέχεται ό,τι ποσόν κρίνει ο μαθητής δίκαιο, δηλώνοντας αυτό επισήμως ενώπιον ιερού βωμού – πράγμα απερίσκεπτο για ένα δάσκαλο ο οποίος αμφέβαλλε για την ύπαρξη των θεών.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος τον κατηγορεί ότι είναι ο πρώτος πού << όπλισε τους συζητητές με το όπλο της σοφιστίας >> και η κατηγορία αυτή θα ευχαριστούσε τον Σωκράτη.

Ένας από τους πολλούς του τίτλους είναι ότι ίδρυσε την ευρωπαϊκή γραμματική και φιλολογία.

Πραγματεύτηκε την ορθή χρήση των λέξεων μας λέει ο Πλάτων και ήταν ο πρώτος που έκανε διάκριση μεταξύ των τριών γενών των ονομάτων και ορισμένων χρόνων και φωνών των ρημάτων.

Αλλά το κυριότερο είναι, ότι με αυτόν μάλλον παρά με τον Σωκράτη άρχισε η υποκειμενική άποψη της φιλοσοφίας.

Σε αντίθεση  προς τους Ίωνες, ενδιαφέρονταν ολιγότερο για τα πράγματα  και περισσότερο με την σκέψη, ήτοι ολόκληρη την λειτουργία του αισθήματος, της αντίληψης, της κατανόησης και της έκφρασης.

Ενώ ο Παρμενίδης απέρριπτε το αίσθημα ως οδηγό της αλήθειας, ο Πρωταγόρας, το δεχόταν ως το μόνον μέσον της γνώσης  και αρνιόταν να δεχτεί πάσα υπερβατική – πέρα των αισθήσεων – πραγματικότητα.

Δεν μπορεί να ευρεθεί απόλυτη αλήθεια,  έλεγε ο Πρωταγόρας, παρά μόνον οι αλήθειες εκείνες που ισχύουν για ορισμένους ανθρώπους υπό ορισμένες συνθήκες.

Οι αντιφατικοί ισχυρισμοί μπορεί να είναι εξίσου αληθείς, για διάφορους ανθρώπους ή σε διάφορο χρόνο.

Πάσα αλήθεια, καλοσύνη και παν κάλλος είναι πράγματα σχετικά και υποκειμενικά:  

<< Ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων - περί εκείνων που υπάρχουν και περί εκείνων που δεν υπάρχουν, ότι δεν υπάρχουν ».

Στα μάτια του ιστορικού, ένας ολόκληρος κόσμος αρχίζει να τρέμει, όταν ο Πρωταγόρας αναγγέλλει αυτή την απλή γνώμη περί του ανθρωπισμού και της σχετικότητας.

Όλες οι καθιερωμένες αλήθειες και ιερές αρχές κλονίζονται.

Ο ατομικισμός βρήκε φωνή και φιλοσοφία.

Και οι υπερφυσικές βάσεις της κοινωνικής τάξης απειλούνται πλέον να διαλυθούν.

Ο απώτερος σκεπτικισμός αυτής της περίφημης αναγγελίας ίσως να παρέμεινε θεωρητικός, εάν ο Πρωταγόρας δεν τον εφάρμοζε προς στιγμή στην θεολογία.

Ενώπιον ομάδας διακεκριμένων ανδρών στην οικία του αντιδημοφιλούς ελευθερόφρονος Ευριπίδη, ο Πρωταγόρας ανάγνωσε μια πραγματεία, η πρώτη φράση της οποίας δημιούργησε πάταγο στην Αθήνα:

<<Όσον αφορά στους θεούς δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ή όχι ή με τι ομοιάζουν. Πολλά πράγματα εμποδίζουν την γνώση μας το θέμα είναι σκοτεινό και η έκταση της θνητής μας ζωής είναι βραχεία>>

Η Αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου φοβισμένη από την δυσοίωνη αυτή εισαγωγή, εξόρισε τον Πρωταγόρα, διέταξε όλους τους Αθηναίους να παραδώσουν τυχόν αντίγραφα των γραπτών του και έκαψαν τα βιβλία στην αγορά.

Ο Πρωταγόρας έφυγε για την Σικελία και λέγεται ότι πνίγηκε καθ’ οδόν.

Ο Γοργίας ο Λεοντίνος συνέχισε αυτή την σκεπτικιστική επανάσταση, αλλά είχε την φρόνηση να ζήσει ως επί το πλείστον έξω από την Αθήνα.

Η σταδιοδρομία του ήταν χαρακτηριστική της ένωσης που υπήρχε μεταξύ φιλοσοφίας και πολιτικής στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε περί το 483 π.Χ σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική με τον Εμπεδοκλή και έγινε τόσο διάσημος στη Σικελία ως ρήτορας και δάσκαλος της ρητορικής, ώστε κατά το 427 π.Χ στάλθηκε από τους Λεοντίνους ως πρεσβευτής στην Αθήνα.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 408 π.Χ σαγήνευσε μέγα πλήθος με ένα λόγο του όπου έκανε έκκληση προς τους μαχόμενους Έλληνες να ειρηνεύσουν μεταξύ τους, για να αντιμετωπίσουν με ενότητα και εμπιστοσύνη την αναγεννηθείσα δύναμη της Περσίας.

Ταξιδεύοντας από πόλη σε πόλη , εξέθετε τις απόψεις του με ένα ρητορικό ύφος τόσον ευφυώς διακοσμημένο, τόσον συμμετρικά αντιθετικό σε ιδέες και φράσεις και τόσον λεπτά ισορροπημένο μεταξύ ποίησης και πεζού λόγου, ώστε με μεγάλη ευκολία προσείλκυε μαθητές που του πρόσφεραν εκατόν μνας για την διδασκαλία του.

Στα βιβλίο του <<Περί Φύσεως>> ήθελε να αποδείξει τρεις εκπληκτικές προτάσεις:

1) Δεν υπάρχει τίποτα .

2) Αν υπάρχει κάτι δεν υπάρχει τρόπος να γνωστεί.

3) Αν υπήρχε κάτι δυνατόν να γνωστεί η γνώση του δεν θα μπορούσε να μεταβιβαστεί από πρόσωπο σε πρόσωπο.

Ωστόσο δεν απομένει τίποτα άλλο από τα γραπτά του Γοργία.

Αφού δέχτηκε την φιλοξενία και τα δίδακτρα πολλών πολιτειών, εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλία και είχε την φρόνηση να ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του πριν πεθάνει.

Έζησε όπως μας βεβαιώνουν όλες οι πηγές, τουλάχιστον μέχρι ηλικίας εκατό πέντε ετών.

Και ένας αρχαίος συγγραφέας μας λέει ότι << ενώ ο Γοργίας έφτασε στην ηλικία των εκατό οκτώ ετών, το σώμα του δεν εξασθένησε από το γήρας, αλλά μέχρι τέλους της ζωής του ήταν σε αρίστη κατάσταση και είχε τις αισθήσεις νέου ανθρώπου>>.

Εάν οι σοφιστές όλοι μαζί αποτελούσαν ένα διασκορπισμένο πανεπιστήμιο, ο Ιππίας από την Ήλιδα αποτελούσε μόνος του πανεπιστήμιο.

Ήταν ο τύπος του πολυμαθούς σε ένα κόσμο όπου η γνώση δεν ήταν ακόμη απέραντη, ώστε να εκφεύγει σαφώς πέραν της διανοίας ενός ανθρώπου.

Δίδασκε αστρονομία και μαθηματικά και η συμβολή του στη γεωμετρία υπήρξε πρωτότυπη.

Ήταν ποιητής μουσικός και ρήτορας.

Δίδασκε φιλολογία, ηθική και πολιτική.

Ήταν ιστορικός και έθεσε τα θεμέλια της ελληνικής χρονολογίας συντάσσοντας το κατάλογο των νικητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Χρησιμοποιήθηκε από την Ήλιδα ως απεσταλμένος σε άλλες πολιτείες.

Γνώριζε δε τόσες πολλές τέχνες, ώστε κατασκεύαζε ιδιόχειρα τα ενδύματα και τα κοσμήματα του.

Τα φιλοσοφικό του έργο ήταν μικρό αλλά σημαντικό.

Διαμαρτυρήθηκε κατά της εκφυλιστικής επίδρασης της τεχνητής ζωής των πόλεων, αντιπαράθεσε την φύση προς τον νόμο και αποκάλεσε τον νόμο τύραννο της ανθρωπότητας.

Ο Πρόδικος ο Κείος συνέχισε το γραμματικό έργο του Πρωταγόρα.

Καθόρισε τα μέρη του λόγου και ευχαρίστησε τους πρεσβύτερους με ένα μύθο, όπου παρουσίασε τον Ηρακλή εκλέγοντα την Αρετή αντί της Κακίας.

Άλλοι σοφιστές δεν ήταν τόσο ευσεβείς.

Ο Αντίφων ο Αθηναίος ακολούθησε τον Δημόκριτο στον υλισμό και την αθεΐα και είπε ότι η δικαιοσύνη διέπετε από την σκοπιμότητα.

Ο Θρασύμαχος ο Χαλκηδόνιος (αν πιστέψουμε τον Πλάτωνα) ταύτισε το δίκαιο με την ισχύ και παρατήρησε, ότι η επιτυχία των φαύλων ενέπνεε αμφιβολία για την ύπαρξη των θεών.

Συνολικά οι σοφιστές πρέπει να συγκαταλεχθούν μεταξύ  των ζωτικότερων παραγόντων στην ιστορία της Ελλάδος.

Έφεραν την γραμματική και την λογική για την Ευρώπη.

Ανάπτυξαν την διαλεκτική, ανάλυσαν τις μορφές του επιχειρήματος και δίδαξαν στους ανθρώπους πώς να διακρίνουν και πώς να εφαρμόζουν τις πλάνες.

Με την παρόρμηση και του παραδείγματος τους, η λογική έγινε το κυρίαρχο πάθος των Ελλήνων.

Εφαρμόζοντας την λογική στη γλώσσα, προήγαγαν την σαφήνεια και την ακρίβεια της σκέψης και διευκόλυναν την ακριβή μετάδοση της γνώσης!!

Επιμέλεια/ιστορική ανάλυση : Γιώργος Χαβαλές

ΠΗΓΕΣ:

Αρκετοί τόμοι από την Αρχαιοελληνική Γραμματεία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΟΦΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ!!"

Το Έθνος των Ελλήνων στη μέγγενη της Νέας Παγκόσμιας Τάξης!

''Το Ελληνικόν, το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον'', διατράνωνε από την αρχαία εποχή ο Ηρόδοτος, στοιχειοθετώντας τα τέσσερα ισχυρά θεμέλια πάνω στα οποία είναι δομημένο διαχρονικά το Ελληνικό Έθνος. Δηλαδή, την κοινή καταγωγή και γλώσσα, την ίδια θρησκεία, και τα κοινά ήθη και έθιμα (πολιτιστική κληρονομιά).

Τι είναι όμως έθνος; Αντλώντας στοιχεία από ελληνικά και ξένα λεξικά, συμπεραίνουμε ότι όλα σχεδόν συμφωνούν πως, έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν κοινή καταγωγή και ιστορία, κοινό πολιτισμό, κοινή γλώσσα και θρησκεία, κοινά ιδεώδη και κοινή εθνική συνείδηση.

Το Έθνος αποτελεί μια αντικειμενική πραγματικότητα και είναι το πιο ισχυρό στοιχείο ύπαρξης και παραγωγής πολιτισμού εκ μέρους των λαών. Έτσι, νομοτελειακά, στο διάβα της ιστορίας, όταν αυτή η αντικειμενικότητα αγνοήθηκε και δημιουργήθηκαν τα πολυεθνικά κράτη και οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες, αργά ή γρήγορα κατέρρευσαν.

Θεμέλιο του έθνους θεωρείται η εθνική συνείδηση, η οποία εάν αλλοιωθεί σκοπίμως ή αφανισθεί, τότε το έθνος πεθαίνει. Οι κυριότεροι συστατικοί παράγοντες της Ελληνικής, εν προκειμένου, εθνικής συνείδησης, είναι η θρησκεία (η ορθόδοξη χριστιανική  πίστη), η ελληνική γλώσσα, η πολιτιστική μας  κληρονομιά (τα ελληνικά ήθη και έθιμα και οι παραδόσεις), η ιστορική μνήμη και τα εθνικά χρώματα.

Τι είναι το Ελληνικό έθνος και τι έδωσε στον κόσμο, νομίζω ότι είναι σε όλους γνωστό. Παντού στον πλανήτη γη θεωρούν την Ελλάδα ως χώρα ορόσημο, κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού, λίκνο της δημοκρατίας. Οι Έλληνες διαχρονικά έδωσαν στον κόσμο το φως του πνεύματος, τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και όλες σχεδόν τις επιστήμες (φιλοσοφία, ιατρική, μαθηματικά, φυσική, χημεία, αστρονομία κλπ), δόμησαν την πολιτική και την στρατηγική, εφεύραν το θέατρο, και γενικά δίδαξαν τον ανθρώπινο τρόπο ζωής.

''Του κόσμου δασκάλα, καπετάνισσα, αφρό, θάμα, του πουλιού το γάλα'', αποκαλεί την Ελλάδα με συναρπαστικό τρόπο ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Εάν επιχειρούσαμε δε να γράψουμε τους ξένους φιλοσόφους, επιστήμονες, λογοτέχνες, ποιητές, πολιτικούς κλπ, οι οποίοι κατά καιρούς εξύμνησαν την Ελλάδα για την φωτοδότηση του κόσμου, ίσως θα χρειαζόταν μια ξεχωριστή συγγραφική έκδοση. Και βέβαια δεν λείπουν και δηλώσεις ηγετών των μεγαλύτερων κρατών του κόσμου του τύπου ''είμαστε όλοι Έλληνες''!

Τι επιχειρείται όμως σήμερα διεθνώς και ιδιαίτερα στην πατρίδα μας; Σήμερα, δυστυχώς, στο βωμό της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, επιχειρείται η απεθνικοποίηση των κρατών-εθνών, όπως θα αποδειχθεί παρακάτω.

Μετά την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ήρθε στο φως ένα νέο Παγκόσμιο Σύστημα, που επιχειρεί να εγκαθιδρύσει μια Νέα Παγκόσμια Τάξη (ΝΠΤ). Ο τελικός σκοπός αυτού του Συστήματος είναι η υλοποίηση ενός τολμηρού οράματος για εξασφάλιση της υπεροχής μιας νέας παγκόσμιας υπερεθνικής ελίτ στον 21ο αιώνα και την μετεξέλιξη της μέχρι τώρα δυτικής ηγεμονίας σε μια παγκόσμια συλλογική ηγεσία, δηλ. παγκόσμια διακυβέρνηση.

Η Νέα Παγκόσμια Τάξη έχει ως βασικά χαρακτηριστικά, ένα συλλογικό σύστημα ασφαλείας (με πυρήνα το ΝΑΤΟ), μια παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση (με εργαλεία την παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου κλπ), μια παγκόσμια δικαστική δομή (Διεθνές Δικαστήριο), Δημοκρατίες δυτικού τύπου, Οργανισμούς με διαδικασίες λήψεως αποφάσεων όπου κυριαρχεί η δυτική επιδιαιτησία και τον 24ωρο κύκλο επικοινωνίας παγκοσμίως (με τα χειραγωγημένα ΜΜΕ, διεθνή και εθνικά).

Γενική απειλή στην εφαρμογή του Παγκόσμιου Συστήματος είναι η πιθανή εμφάνιση μιας υπερδύναμης που θα αμφισβητήσει τον μεγάλο νικητή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στον ρόλο του αυτό. Ως κύρια όμως γραμμή αντίστασης διακρίνονται τα θεσμικά τείχη των εθνικών κρατών, πίσω από τα οποία οχυρώνονται τα εθνικά συμφέροντα, οι εθνικοί πολιτισμοί και όλοι εκείνοι οι παράμετροι που στοιχειοθετούν την εθνικότητα των λαών.

Έτσι οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν, όπως φαίνεται καθαρά σήμερα, τρεις μεθόδους για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Πρώτον, την οικονομική εξαθλίωση των λαών κυρίως με τεχνητές οικονομικές κρίσεις, οι οποίες συνεπικουρούνται με την αθρόα και άνευ κανόνων λαθραία μετανάστευση, με αποτέλεσμα τον δανεισμό των εθνικών κρατών και την απώλεια μέρους της εθνικής των κυριαρχίας.

Δεύτερον, την πολυδιάσπαση των κρατών, με την αναζωπύρωση μειονοτικών ζητημάτων, με σκοπό τη δημιουργία αδύναμων κρατικών οντοτήτων που θα υποκύπτουν σε εκβιασμούς και πιέσεις των παγκόσμιων εντολέων. Τρίτον, με την καθ' εαυτή απεθνικοποίηση των κρατών, με σκοπό την άμβλυνση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και κατ’ επέκταση του εθνικού φρονήματος. Εδώ χρησιμοποιείται η μαζική είσοδος στα εθνικά κράτη παρανόμων μεταναστών με τελείως διαφορετικά εθνικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά στοιχεία, αλλά και ο ανηλεής βομβαρδισμός των παραμέτρων της κάθε εθνικής συνείδησης.

Τα έθνη που αντιδρούν δέχονται ένα ανηλεή πόλεμο. Όσο πιο περήφανο είναι ένα έθνος, όσο πιο μεγάλη ιστορία και πολιτισμό έχει, τόσο πιο δύσκολος στόχος είναι και τόσο πιο λυσσαλέα πολεμείται. Στον πόλεμο αυτό επιστρατεύονται κάθε λογής ''οπλικά συστήματα'', όπως ΜΜΕ και κάθε λογής φερέφωνα της ΝΠΤ. Υπάρχουν δε περιπτώσεις, ενδεικτικές των μεθόδων αποδόμησης της εθνικής ταυτότητας, κατά τις οποίες συναντούμε μέχρι και  ιδεολογική τρομοκρατία από κάποιους δήθεν προοδευτικούς που δαιμονοποιούν τον πατριωτισμό, θέτοντας ψευδεπίγραφα διλήμματα και χαρακτηρίζοντας την αγάπη για την πατρίδα και το έθνος, ως σοβινιστικό εθνικισμό και ρατσισμό.

Εδώ αξίζει να αποδώσουμε και μερικές σχετικές έννοιες και όρους, έτσι ώστε η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων που σκέφτεται εθνικά, να μη γίνεται αδίκως στόχος τέτοιων επιθέσεων, ούτε να νοιώθει ενοχές. Εθνικισμός είναι μια ιδεολογία που έχει ως θεμέλιο την αντικειμενική πραγματικότητα που λέγεται έθνος, την οποία και θεωρεί ως φυσική βάση της κοινωνικής ζωής. Υπάρχουν δυο μορφές εθνικισμού, ο ισότιμος εθνικισμός ή εθνισμός και ο σοβινιστικός εθνικισμός.

Εθνισμός ή ισότιμος εθνικισμός είναι αυτός που βασίζεται στην πίστη και αφοσίωση στα εθνικά ιδεώδη και παράλληλα πιστεύει  στην πλήρη ισοτιμία όλων των εθνών του πλανήτη. Σωβινιστικός είναι αυτός, ο οποίος πιστεύει ότι το έθνος στο οποίο ανήκει είναι ανώτερο όλων, και έτσι διακατέχεται από άκρατο φυλετισμό και ξενοφοβία.

Έτσι λοιπόν διαμορφώνεται σήμερα το τοπίο στον παγκόσμιο στίβο και στην πατρίδα μας, η οποία αποτελεί ένα από τα πιο μεγάλα θύματα της δόμησης της ΝΠΤ, αφού επελέγη σκοπίμως (ή εξελίχθηκε στην πορεία) ως ''πειραματόζωο'', αφενός της οικονομικής εξάρτησης ενός κράτους με τεράστιο πλούτο και αφετέρου της απεθνικοποίησης ενός συμπαγούς κράτους-έθνους. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η χώρα είναι πολλοί και μεγάλοι. Από την πλήρη οικονομική εξαθλίωση του λαού (βρίσκεται σε εξέλιξη) και την υποθήκευση του τεράστιου πλούτου μας στους δανειστές (έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό), μέχρι και την τραγωδία στα εθνικά μας θέματα, κάτι που άρχισε πλέον να φαίνεται με την επιχειρούμενη εσχάτη προδοσία από όλο το πολιτικό φάσμα στο θέμα της Μακεδονίας.

Η σημερινή Ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται δυστυχώς σε διεθνή λήθαργο, δεμένη χειροπόδαρα από τους δανειστές, αναπνέοντας ίσα για να επιζεί, βυθιζόμενη μέσα στην κατάθλιψη της οικονομικής και πολιτικής χρεωκοπίας. Έτσι δεν βλέπουμε κάποια αντίδραση εκ μέρους της. Αντιθέτως! Οι θλιβεροί νεομπολσεβίκοι, τρίβοντας τα χέρια τους γιατί ο μαρξιστικός διεθνισμός, με τον οποίο γαλουχήθηκαν, συμβαδίζει με τον καπιταλιστικό διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης, εκτοξεύουν καθημερινά αντεθνικές κορόνες και καταστρέφουν κάθε εθνικό πρότυπο!

Το ίδιο συμβαίνει και με μερίδα της αλωμένης και αποπροσανατολισμένης  πνευματικής λεγόμενης ηγεσίας. Μέσα από τους ασφαλείς χώρους των πολιτικών γραφείων ή των πανεπιστημιακών κομματικών χώρων της δήθεν διανόησης, είτε ενεργούντες ως εντεταλμένα όργανα είτε παρασυρόμενοι από τις νεανικές αναρχικές και αντεθνικές καταβολές τους, δεν χάνουν ευκαιρία να αποδομούν κάθε τι το εθνικό (παιδεία, ιστορία, καταγωγή, γλώσσα, παραδόσεις) και να επιτίθενται κατά των θεσμών που εκπροσωπούν τις παραμέτρους της εθνικής συνειδήσεως (εκκλησία, ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας κλπ).

Τα δε ΜΜΕ, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αλυσοδεμένα κι αυτά από ξένα και εγχώρια συμφέροντα, και ενεργώντας δήθεν στο όνομα της ελευθεροτυπίας, της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συντελούν εκούσια ή ακούσια τα μέγιστα στη αποδόμηση όποιας πατριωτικής φωνής. Παρουσιάζουν την αθρόα εισαγωγή παρανόμων μεταναστών στη χώρα μας (η οποία έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια και τις δυνατότητες φιλοξενίας) ως κάτι το φυσιολογικό.

Εκμεταλλευόμενα τις ελληνορθόδοξες ανθρωπιστικές ευαισθησίες, με κροκοδείλια δάκρυα στα τηλεοπτικά παράθυρα, καλλιεργούν καθημερινά ένα κλίμα συμπάθειας προς τους πάσης φύσεως αλλοεθνείς, προς ρατσιστική στοχοποίηση και απομόνωση των φωνών για εθνικό συναγερμό στην επιχειρούμενη απεθνικοποίηση. Έτσι γυαλίζουν γονυπετώς, από τη μια πλευρά τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της Δύσης, και από την άλλη τις μπότες των στρατοκρατών πασάδων της Ανατολής.  

Έλληνες γρηγορείτε! προσκαλεί η συνήθης κραυγή εθνικής αγωνίας. Το Έθνος κινδυνεύει! Πρέπει άμεσα να αποφασίσουμε. Θα θυσιάσουμε την εθνική μας υπόσταση και ανεξαρτησία στο βωμό της οικονομίας των δανειστών και στο όνομα του ψευδεπίγραφου ευρωπαϊκού ουμανισμού; Όχι! Τί πρέπει να κάνουμε;

Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να αφυπνισθεί, να αλλάξει πορεία και να ορθώσει ανάστημα, βασιζόμενη στην τεράστια δυναμική της εθνικής μας υπόστασης, στην σημαντική γεωπολιτική μας θέση και αξία, καθώς και στον μεγάλο πλούτο που έχουν τα εδάφη και οι θάλασσές μας. Να απαιτήσει τα δίκαιά της δυναμικά από τους ''συμμάχους'' μας. Καλές και απαραίτητες είναι οι συμμαχίες και οι οργανισμοί στους οποίους ανήκουμε, αλλά η συμμετοχή μας θα πρέπει να διασφαλίζει και το μέγιστο δυνατό εθνικό συμφέρον.

Ο κάθε δε Έλληνας πολίτης, πρέπει να αφυπνισθεί και να αγωνισθεί. Να ενστερνιστεί ότι η Ελληνορθόδοξη ταυτότητα είναι η δύναμη και η ελπίδα μας και να πιστέψει πως αυτός πρέπει να σώσει το Έθνος. Να πει στον εαυτό του: «Από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του Έθνους! Δεν κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι, πιστεύω πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος». Γιατί, όλοι μας χρωστάμε, χρωστάμε σ' όσους ήρθαν, πέρασαν, θα' ρθούνε, θα περάσουν ...

Ήρθε η ώρα! Οι υγιείς ελληνικές δυνάμεις επιβάλλεται να ενωθούν δημιουργώντας ένα νέο Ελληνικό φορέα πολιτικής ανατροπής, με διακριτή πολιτική φυσιογνωμία, εθνική ατζέντα με αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες και σοβαρή ελληνική πολιτική πρόταση. Τούτη η ώρα είναι η δικιά μας ώρα!

*Ο Νίκος Ταμουρίδης είναι Αντιστράτηγος (ε.α), Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ και Αντιπρόεδρος ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Έθνος των Ελλήνων στη μέγγενη της Νέας Παγκόσμιας Τάξης!"

Γιατί λεγόμαστε Greece κι όχι Hellas;

Υπάρχουν δύο διαφορετικές προσφωνήσεις για την Ελλάδα και τους Έλληνες. 

Εμείς προτιμάμε το Ελλάς ή Ελλάδα για το όνομα της χώρας και το Έλληνες για τους ανθρώπους της, ενώ οι ξένοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία προτιμούν το Greece και το Greek ή το αντίστοιχο κάθε γλώσσας.

Για παράδειγμα στην Ιταλία και την Ισπανία είναι Grecia, στη Γερμανία είναι Griechenland, στη Γαλλία Grèce, στη Σουηδία Grekland, στη Πορτογαλία Grécia.

Η λέξη που χρησιμοποιείται για την Ελλάδα στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου δεν έχει σχέση με το Hellas, αλλά με το Greece. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί η χώρα μας λέγεται Greece κι όχι Hellas; 

Είναι κακό να αποκαλούν κάποιον Γραικό; Είναι από τη φύση της υποτιμητική η λέξη ή απλά συνηθίζεται να χρησιμοποιείται με υποτιμητική χροιά; Κι αν είναι έτσι γιατί τα λόγια του Αθανάσιου Διάκου στον Ομέρ Βρυώνη «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω» έγιναν θρύλος στις ψυχές των Ελλήνων.

Ο κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συντονιστής του «Χρηστικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών, μιλάει στο newsbeast.gr για την προέλευση της λέξης Greece αλλά και γιατί είναι «χαμένη υπόθεση», όπως λέει ο ίδιος, η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στην Ελλάδα.

 - Κε Χαραλαμπάκη, γιατί «Greece» κι όχι «Hellas»;

«Η λέξη Greece, όπως λεγόμαστε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Στον Αριστοτέλη εμφανίζεται ένας μικρός λαός, οι γράες (με περισπωμένη) οι οποίοι ζούσαν γύρω από το μαντείο της Δωδώνης και είναι ίσως οι πρώτοι Έλληνες. 

Επίσης στη σημερινή Μαγνησία, κοντά στο Βόλο, υπήρχαν οι Ελλάνες (με περισπωμένη), που έγιναν μετά Ελλήνες, όπου το α το δωρικό γίνεται η, ανέβηκε ο τόνος και έγινε Έλληνες.

Στον Όμηρο εμφανίζεται η λέξη Πανέλληνες, που σημαίνει ότι είχαμε από πολύ νωρίς την αίσθηση της κοινής καταγωγής. Και οι δύο μαρτυρίες είναι αρχαίες και θα λέγαμε και ισότιμες. Αλλά επειδή όταν λέμε Γραικός, και κυρίως Γραικύλος, του προσδίδουμε μία απαξιωτική σημασία, δεν θέλει κάποιος να συνδέεται το Greece με το Γραικός».

Όμως ο γραικύλος, δηλαδή αυτός που συμπεριφέρεται με δουλοπρέπεια στους ξένους, που δεν έχει εθνική αξιοπρέπεια, προέρχεται από το λατινικό Greculous. Στο υποσυνείδητο κάποιων ενδεχομένως να μην αρέσει η λέξη Γραικός γιατί θυμίζει το Γραικύλος.

Όμως με καθαρά ιστορικά και επιστημονικά κριτήρια και οι δύο ονομασίες της Ελλάδος είναι πανάρχαιες και νομιμοποιούνται πλήρως. Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λεγόμαστε με την ρίζα "γκρικ" που προέρχεται από το λατινικό Graecus, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την ελληνική Γραικός.

Έλληνες, ήδη στα ελληνιστικά χρόνια, και στα χριστιανικά μετά, στην εκκλησιαστική παράδοση αποκαλούσαν τους ειδωλολάτρες. Όταν έλεγαν Έλληνες τους ειδωλολάτρες, η λέξη σταμάτησε να χρησιμοποιείται και έτσι σε όλο το Μεσαίωνα εμείς ήμασταν οι Γραικοί. Η λέξη Γραικός είχε θετική έννοια όπως συνέβαινε και με το Ρωμιός. Ρωμιός σημαίνει Ρωμαίος υπήκοος αλλά η Ρωμιοσύνη και όχι μόνο λόγω του Ρίτσου, αλλά και στα δημοτικά τραγούδια, είναι τίτλος τιμής. Όταν λέμε Ρωμιοί της Πόλης σημαίνει οι Έλληνες της Πόλης.

 Μην παίζουμε με τις λέξεις για να πούμε ότι είναι καλύτερο το Έλληνες. Περίπτωση να επανέλθει να λέμε Hellas για την Ελλάδα για τις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει διότι έχει παγιωθεί. Και αυτό δεν είναι αρνητικό.

Είναι σημαντικό να πούμε, ότι η λέξη Έλληνες επανήλθε μετά την αναγνώρισή μας ως επίσημο κράτος, από την επανάσταση του 1821 και μετά. Ο λόγος ήταν ότι για να συνδέσουν την αρχαιότητα με το νεοσύστατο κράτος έπρεπε να έχουν μία ταυτότητα κι έτσι ξαναγύρισαν στη λέξη Έλληνες παρόλο που είχε πάρει τη σημασία του ειδωλολάτρη».

«Θα πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα», συνεχίζει ο κ. Χαραλαμπάκης. «Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έβαλαν εν γνώση τους στην Ε.Ε. εκτιμώντας τον λαμπρό πολιτισμό στον οποίο στηρίζεται όλη η Ευρώπη. Η λέξη Ευρώπη, προέρχεται από τη σύνθεση του "ευρύς" και "όψη", δηλαδή "μεγαλομάτα". Δεν έχουμε τώρα καμία ανάγκη να αποδείξουμε την ταυτότητά μας.
 Όπως δεν μπορεί τώρα να γραφτεί μία μελέτη για να αποδειχτεί η σφαιρικότητα της Γης, θα ήταν γελοίο, κατά τον ίδιο τρόπο δεν χρειαζόμαστε υποστυλώματα να επανέλθουμε στο Ελλάς για να δείξουμε ότι είμαστε οι γνήσιοι Έλληνες και η συνέχεια του προγονικού μεγαλείου».

«Χαμένη υπόθεση» η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στην Ελλάδα

Το δεύτερο σκέλος της κουβέντας με τον κ. Χαραλαμπάκη είχε να κάνει με τα Αρχαία Ελληνικά. Πρέπει να διδασκόμαστε Αρχαία Ελληνικά; Ποια είναι η αξία και η χρησιμότητας της γλώσσας; 

Σχολεία στο εξωτερικό την εντάσσουν στο πρόγραμμά τους, ενώ εμείς, όπως υποστηρίζουν πολλοί, την έχουμε ξεχάσει τελείως.

Ο κ. Χαραλαμπάκης μας παραπέμπει σε ένα εντυπωσιακό, όπως το χαρακτηρίζει, άρθρο του Γενικού Γραμματέα της Ακαδημίας Αθηνών, Βασίλη Χ. Πετράκου με τίτλο «Τα αρχαία ελληνικά στη ζωή των Ελλήνων».

Αυτό το άρθρο λέει με λίγα λόγια, μας εξηγεί ο κ. Χαραλαμπάκης ότι τα «Αρχαία δεν μπορούν να τα διδάξουν αποτελεσματικά ούτε οι φιλόλογοι».

«Η εδώ και αιώνες σκόπιμη λατρεία του συντακτικού και της γραμματικής στείρωσε το νου των φιλολόγων που περιορισμένοι στο στενό τους ορίζοντα δεν δημιούργησαν πνεύμα συμπάθειας προς τα Αρχαία ελληνικά» αναφέρεται σε άλλο σημείο του άρθρου.

Όπως μας λέει ο κ.Χαραλαμπάκης «εμείς οι παλαιότεροι, που είχαμε τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, το μόνο που μας μάθαιναν και το ίδιο λίγο πολύ συνεχίζεται μέχρι τώρα είναι συντακτικό και γραμματική. Παπαγαλίζαμε κάποια πράγματα και ακόμα και τώρα διδασκόμαστε το ρηχό και κανείς μας δεν ξέρει στην ουσία τι μεγαλειώδες έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες».

Αυτό δεν γίνεται στο εξωτερικό; τον ρωτάμε.

«Οι ξένοι μαθαίνουν τα Αρχαία Ελληνικά ως ξένη γλώσσα. Για εμάς η γλώσσα είναι εντελώς νεκρή. Θα σας πω το εξής εάν θέλει κάποιος να γράψουμε ένα ψήφισμα στα αρχαία δύο άνθρωποι ή τρεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν να το κάνουν.

Εμείς δεν τα μάθαμε επειδή δεν τα εκτιμάμε.

Έβαλα ένα θέμα πριν από πέντε χρόνια στους φοιτητές μου, και τους είπα θα σας ζητήσω τους 3 πρώτους στίχους από την Ηλιάδα ή από την οδύσσεια ή από την Λυσιστράτη ή από την Μήδεια του Ευριπίδη. Καθηγητές φιλολογίας 80% αποτυχία. Δεν μπορούσαν να μάθουν τους τρεις πρώτους στίχους. Ποιοι είναι φιλόλογοι που θα διδάξουν αρχαία; Δεν υπάρχουν φιλόλογοι να διδάξουν αρχαία».

Ο κ. Χαραλαμπάκης, μας είπε, ότι «χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα, όλοι ξέρουμε ότι είναι χαμένη υπόθεση η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο».
Τουλάχιστον, μας τόνισε, «ας μπορέσουμε να γράψουμε μία σωστή ιστορία της γλώσσας να βλέπουν την ομορφιά και το μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων μέσα από επιλεγμένα κείμενα αλλά να αφήσουμε πια την σχολαστική διδασκαλία που οδηγεί στην παπαγαλία».

«Εγώ, και δεν ντρέπομαι να το πω, τελείωσα το ‘71 το πανεπιστήμιο Αθηνών, τη Φιλοσοφική Σχολή και υποτίθεται ήμουν και αριστούχος και πήγα στη Γερμανία να μάθω αρχαία ελληνικά. Οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί προωθούν τις κλασικές σπουδές διότι έχουν παράδοση μεγάλη, διαθέτουν και χρήματα  και εμείς ερχόμαστε τρίτοι και καταϊδρωμένοι. Δεν είμαι κατά των αρχαίων ελληνικών, απλά δεν μας έμαθαν αυτά που έπρεπε να μας μάθουν».

«Ξεφυλλίζω συνεχώς το σύγχρονο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας του Franco Montanari. Προσέξτε, το έγραψε Ιταλός και όχι Έλληνας» συνεχίζει.

«Ξεφυλλίζοντας το κατά διαστήματα συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν έμαθε την απλή καθημερινή ζωή των Αρχαίων Ελλήνων γιατί ήταν πολύ κοντά και σε εμάς. Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν και χυδαιότητες, αυτό το κρατάμε μυστικό. Δεν λέω να τις μάθουμε αλλά να ξέρουμε ότι υπήρξαν. Δεν είναι μόνο η Ακρόπολη, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης.

Θα σας πω δυο τρία παραδείγματα. Οι Αρχαίοι περιγράφουν γυναίκες τοκογλύφους έχουμε την λέξη τοκίστρια που σημαίνει γυναίκα τοκογλύφος. Οι απλοί άνθρωποι είχαν τεράστια οικονομικά προβλήματα γιατί πλήρωναν πολλούς φόρους. Ξέρετε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν απορρυπαντικά;

Εάν πάτε στο λεξικό του Montanari θα δείτε ότι είχαν λεκάνες που έπλεναν τα ποτήρια όταν έπιναν και λεγόταν ποτηροπλύτης, χρησιμοποιούσαν επιδέσμους, όπως εμείς, και τα έλεγαν σπληνία. Είχαν αντιπυρετικά και τα έλεγαν ληξιφάρμακα, έκαναν αποτρίχωση οι γυναίκες και το φάρμακο το αποτριχωτικό το έλεγαν ψίλοθρον και ψίλωθρον. Είχαν καλλυντικά, είχαν διχτάκι για τα μαλλιά, είχαν και σερβιέτες. Την σερβιέτα την έλεγαν χοιροτροφείον, που σημαίνει επίδεσμος του γυναικείου αιδοίου. Ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι, πολύ κοντά σε εμάς» 

Γράφει

η Μαργαρίτα Τζαγκαράκη

Ο καθηγητής Γλωσσολογίας Χριστόφορος Χαραλαμπάκης μιλάει στο newsbeast.gr

https://www.newsbeast.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί λεγόμαστε Greece κι όχι Hellas; "

Καρέκλα καρεκλίτσα μου, αν σε χάσω θα χαθώ… ζήτω η Μακεδονία

Η «Αριστερά», η αγωνιζόμενη εδώ και δεκαετίες απέναντι στα «εθνίκια», η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα τα κατέφερε. «Βόλεψε» το πρόβλημα με τη Μακεδονία, για να μείνει ως κυβέρνηση του «εξυπνότερου» λαού του κόσμου στην καρέκλα, όπως έκανε και από το 1918 η τότε Αριστερά για να γίνει αρεστή στα σοβιετικά αφεντικά, ή για να κερδίσει την εξουσία.

Αυτό που δεν πέτυχε ο Ζαχαριάδης με πόλεμο το έκανε ο Τσίπρας σε περίοδο ειρήνης με την συνενοχή των ΑΝΕΛ και του δήθεν «σκληρού» αλλά ερωτευμένου με την καρέκλα του Καμμένου, έχοντας απέναντι κατά μεγάλη πλειοψηφία τον ελληνικό λαό, αλλά ικανοποιώντας τα νέα αφεντικά σε Ευρώπη και Αμερική.Για την καρέκλα ρε γαμώτο… Για το ψωμί του διανοούμενου στρατηγιστή Καρανίκα… Κάτω τα «εθνίκια» που τολμούν να έχουν και γνώμη… Κάτω ο «κατακτητής» της Ελλάδας ο Μέγας Αλέξανδρος που, κατά τον πάνσοφο σύμβουλο του προοδευτικού μας πρωθυπουργού, πραγματοποίησε το μεγαλύτερο gay pride στην ιστορία κατά την εκστρατεία του.

Η εθνική «ακσιοπρέπεια» αποκαταστάθηκε… Η χώρα δεν είναι πλέον στα τέσσερα. Πράγματι δεν είναι, διότι είναι απλώς στο καναβάτσο. Γνωρίζει άραγε κανείς στο Μαξίμου τι σημαίνει Μακεδονία για την Ελλάδα; Γνωρίζει πως στην Τουρκοκρατία ο Αλέξανδρος, αυτός που ο μυαλοφυγόδικος Καρανίκας αποκαλεί gay, υπήρξε σύμβολο της ανάστασης του έθνους των Ελλήνων, πλάι στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά;

Ξέρει κανείς τους τον θρύλο της γοργόνας και τον συμβολισμό της; Γνωρίζει στρατηγικά τι σημαίνει Μακεδονία για την Ελλάδα; Αλλά τι λέμε… Εδώ πάμε ολοταχώς για την ανάπτυξη της κανναβουριάς, με τέτοιες βλακείες των «εθνικίων» θα ασχολούμαστε;

Και εξάλλου τι; Να χαθεί η καρέκλα; Να χαθούν τα μιστά; Δεν πα να κόψει τον λαιμό της και η Μακεδονία και ο Μακεδονισμός των Σλάβων; Αν είναι να βοηθήσουν οι πάλαι ποτέ «έξω από εδώ» δυνάστες των λαών, να εκλεγούν οι ιλουμινάτοι ξανά…

Εδώ μας έσωσαν από το μνημόνιο οι άνθρωποι. Εδώ αναπτυσσόμαστε, τρώμε με χρυσά κουτάλια και έχουμε και παράπονα οι αχάριστοι, όπως εκείνα τα καθίκια που δεν κατάλαβαν το μεγαλείο του σοβιετικού παραδείσου και την κοπάναγαν στην καπιταλιστική Δύση ή ζήταγαν φαΐ αδυνατώντας να αντιληφθούν το μαρξιστικό προτσές.

Τώρα η καπιταλιστική Δύση κατέστησε όργανά της κάτι αριστερούληδες της πυρκαγιάς σαν και τα στρατευμένα γηρατειά που γράφουν τα γελοία non paper και κάνει τη δουλειά της… Ω καιροί, ω ήθη… Η Ελλάδα πράγματι πέτυχε τη μεγαλύτερη προσαρμογή. Κατάντησε τσίρκο με κλόουν σε υπουργεία και στο Μαξίμου και μαζορέτες τις παρούσες.

Το ποιο γελοιωδώς αστείο δε, είναι η στάση του Καμμένου συγκυβερνήτη που δεν δέχεται τον όρο «Μακεδονία», αλλά επαινεί τον Κοτζιά που τα έκανε ρόιδο στο τέλος και έφερε συμφωνία αντίθετη με τα πιστεύω υποτίθεται του αεικίνητου αγωνιστή των εθνικών δικαίων! Ο οποίος παριστάνει και τον Νοστράδαμο λίγο, προσευχόμενος να βάλει ο Θεός το χέρι του και να απορριφθεί η συμφωνία στη βουλή των Σκοπίων, για να κερδίσει πάλι πολιτικό χρόνο.

Στο μεταξύ αυτός ο γνωστός και μη εξαιρετέος στρατευμένος «σοβαρός» που κάποτε συνιστούσε την επαύριον του Τσερνομπίλ να τρώμε άφοβα μαρουλάκια καθώς ό,τι ακουγόταν δεν ήταν παρά… «αντισοβιετικό νέφος», θα μας ταΐζει πλούσιες μερίδες σανό. Αιδώς Αργείοι… Αλλά που να βρεθεί;

http://www.defence-point.gr/news/karekla-kareklitsa-mou-an-se-chaso-tha-chatho-zito-i-makedonia

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καρέκλα καρεκλίτσα μου, αν σε χάσω θα χαθώ… ζήτω η Μακεδονία"

Ξαφνικά οι πραγματικοί Μακεδόνες της Ελλάδας, έγιναν «Νοτιομακεδόνες»

Τα ψέματα τελείωσαν: Οποιος Ελληνας θέλει να υπερασπιστεί την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ήγγικεν η ώρα.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, υπό την πίεση ΗΠΑ και  ΕΕ συμφώνησε με τον Σκοπιανό ομόλογό του να αναγνωρίσει η Ελλάδα (βασικά ο ίδιος και η κυβέρνησή του) την ύπαρξη «Μακεδονικού» κράτους και έθνους «Μακεδόνων» στα βόρεια σύνορα της χώρας και να βαπτίσει με μία επίπλαστη πλειοψηφία στη Βουλή, «Μακεδόνες» του σλαβόφωνους και τους αλβανόφωνους των Σκοπίων.

Το γεγονός ότι θα είναι «Μακεδόνες κάτοικοι της Βόρειας Μακεδονίας», όπως είπε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του, όχι απλώς δεν αλλάζει τίποτα, δημιουργεί και εν τη γενέσει του αλυτρωτικά αισθήματα.

Σφραγίζει την εκχώρηση ιστορίας και ιστορικών δικαιωμάτων πληθυσμών που ήρθαν 1000 χρόνια μετά τους αρχαίους Ελληνες Μακεδόνες, στην περιοχή και πήραν το όνομα «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» από τον Τίτο για να διατηρηθεί το όνειρο της απόσπασης της Μακεδονίας από τους σλαβικούς πληθυσμούς της περιοχής.

Πρόκειται, ουσιαστικά για αναγνώριση ιστορικών δικαιωμάτων, για αναγνώριση έθνους που δεν υπάρχει, για αναγνώριση του νόμιμου των διεκδικήσεων των «Βορειομακεδόνων».

Ξαφνικά οι πραγματικοί Μακεδόνες της Ελλάδας, έγιναν «Νοτιομακεδόνες» και έδωσαν το 50%της ιστορίας και της εθνικής τους καταγωγής. σε σλαβόφωνους και αλβανόφωνους πληθυσμούς που η μοναδική σχέση με την ελληνική Μακεδονία είναι ότι κατέχουν εδάφη της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας, μέχρι την περιοχή του Μοναστηρίου.

Η Ελλάδα, ουδέποτε διεκδίκησε την απελευθέρωσή τους και τώρα πληρώνει το τίμημα: Εκχωρεί ιστορία και δικαιώματα στις κατοχικούς σλαβικούς πληθυσμούς.

Μπορεί να διερωτηθεί κανείς: «Αφού 140 κράτη την έχουν αναγνωρίσει με το όνομα "Μακεδονία", τι σημασία έχει να εμμείνει η Ελλάδα στη μη αναγνώρισή της;».

Ολος ο πλανήτης να την αναγνωρίσει ως «Μακεδονία», από την στιγμή που δεν την αναγνωρίζει (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) ο νόμιμος ιδιοκτήτης του ονόματος «Μακεδονία», η Ελλάδα, ως «Μακεδονία», δεν έχουν κανένα δικαίωμα και καμία σημασία να αναγνωρίζονται από άλλα κράτη. Εμείς είμαστε ο ιδιοκτήτης και εμείς παραχωρούμε ή δεν παραχωρούμε το όνομα.

Πολλοί λένε «Να κλείσουμε το μέτωπο γιατί μόνο η Τουρκία είναι το πρόβλημα». Εθνικά μυωπική αντιμετώπιση. Δεν έχουμε κανένα μέτωπο με τα Σκόπια. Απλά δεν θέλουμε να κλέβουν το όνομά μας  με την έγκρισή μας.

Δεν έχουμε καμία στρατιωτική ένταση, δεν έχουμε κανένα ψυχροπολεμικό κλίμα, είμαστε από τους κορυφαίους επενδυτές στην οικονομία των Σκοπίων. 

Αρα δεν έχουμε και καμία αγωνία «να κλείσουμε μέτωπο».

Ο πρόεδρος του Ποταμιού Σ.Θεοδωράκης μίλησε για «Ιστορική ευκαιρία».

Για τα Σκόπια, σίγουρα!

Θα αναγνωρίσει η Ελλάδα την μακεδονική τους οντότητα με απλό γεωγραφικό προσδιορισμό ότι είναι... «Βορειομακεδόνες».

Πραγματικά για τους Σκοπιανούς είναι ιστορική ευκαιρία.

Με αυτή την λογική, επειδή θα πρέπει να «κλείσουμε μέτωπο» αύριο με την Αλβανία, θα πρέπει να τους δώσουμε τη Νότιο Ηπειρο, επειδή θέλουν την επιστροφή των Τσάμηδων. 

Η «κορεοποίηση» της ελληνικής Μακεδονίας σε «Νότιο Μακεδονία», δεν είναι απλά ντροπιαστική. Θα ανοίξει τς ορέξεις της Αγκυρας και θα αποτελέσει θρυαλλίδα εξελίξεων: Βόρεια και Νότια Οσετία, Βόρεια και Νότια Κορέα, Βόρεια και Νότια Υεμένη, Βόρειο και Νότιο Σουδάν κλπ.

Παντού ο Βορράς θέλει να ενωθεί βίαια με το Νότο και το αντίστροφο. Παντού πόλεμοι, καταστροφή, αλυτρωτικά όνειρα που γίνονται εφιάλτες.

Βαριά η ευθύνη του προέδρου των ΑΝΕΛ και υπουργού Εθνικής Αμυνας Πάνου Καμμένου. Δεν αρκεί να μην ψηφίσει. Πρέπει να παραιτηθεί αύριο το πρωί από την στήριξη της κυβέρνησης. Δεν είναι θέμα «γάμου ομοφύλων» ή «υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια».

Αν δεν το πράξει, είναι συνένοχος με τον Α.Τσίπρα.

Και ο Κ.Μητσοτάκης, πρέπει να βγει και να ξεκαθαρίσει «εδώ και τώρα» ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσει οποιαδήποτε συμφωνία δεν έχει την σφραγίδα ενός δημοψηφίσματος.

Οι ευεργετημένοι Σκοπιανοί, κάνουν δημοψήφισμα. Οι κλεμμένοι Ελληνες, αρκούνται στις ψήφους ενός ΣΥΡΙΖΑ κι ενός Ποταμιού.

Απομένει στον ελληνικό λαό ο τρόπος και ο τόπος της αντίδρασης. Αν το δεχθεί, είναι άξιος της μοίρας του, όπως άξιος της μοίρας του ήταν και για τα μνημόνια...

H συντακτική ομάδα του PRONEWS

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ξαφνικά οι πραγματικοί Μακεδόνες της Ελλάδας, έγιναν «Νοτιομακεδόνες»"

EINAI H ΦΥΣΗ Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΣ;;;;;;;

Δεν είναι μυστικό:

Η φύση είναι μάγισσα.

Όχι από εκείνες τις γριές, τις ρυτιδιασμένες, τις στρίγκλες των παραμυθιών, μα από αυτές τις όμορφες, τις καλοσυνάτες που εμφανίζονται στις ιστορίες σαν από μηχανής θεοί για να σώσουν, να θεραπεύσουν, να βοηθήσουν.

Μπορεί να μην κρατάει ραβδί, αλλά είναι γεγονός πως φυλάει τα πιο καλά της ξόρκια για εμάς, καθότι είμαστε παιδιά της.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στις μυθολογίες των περισσότερων λαών, η γη θεοποιείται και μάλιστα τις περισσότερες φορές με την μορφή γυναίκας.

Αν αναλογιστούμε τις ιδιότητες που αποδίδονται ανέκαθεν στην γυναικεία φύση, θα βρούμε την σύνδεση αυτή απολύτως δικαιολογημένη.

Έτσι, το θηλυκό στοιχείο, το anima, βρίσκει την επιτυχή ενσάρκωσή του σε όλες τις εκφάνσεις της φύσης, με την ευαισθησία και την προστατευτικότητα που το χαρακτηρίζουν.

Δεν είναι λίγοι οι σύγχρονοι ψυχοθεραπευτές που προτείνουν μία βόλτα στην εξοχή, ισχυριζόμενοι πως η επαφή με την φύση είναι καταπραϋντική και κατευναστική.

Λίγη ώρα περπάτημα στη θάλασσα, μία ημέρα στο δάσος ή έστω λίγα λεπτά στο πάρκο μπορούν να αλλάξουν την διάθεσή μας πολύ πιο εύκολα από όσο φανταζόμαστε.

Ποια είναι όμως ακριβώς τα οφέλη από την επαφή με την φύση;

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η μείωση του άγχους είναι ένα από τα βασικότερα.

Και μόνο η επαφή με τα χρώματα και τα αρώματα της φύσης, χαλαρώνει, δρα καταπραϋντικά και αναζωογονεί.

Μπορούμε έτσι εύκολα να συλλογιστούμε την επίδραση που έχει ένα πυκνό δάσος, μία ήρεμη θάλασσα ή ένας ανθισμένος κήπος στην ψυχολογία μας.

Εκτός από την μείωση του άγχους, οι ειδικοί ισχυρίζονται πως η άμεση επαφή με την φύση καταπολεμά την μελαγχολία και την κατάθλιψη.

Και δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε το γιατί.

Έρευνες έχουν δείξει ότι τα χρώματα και οι μυρωδιές αλλά και οι ήχοι επιδρούν στην ψυχολογία και επηρεάζουν την διάθεσή μας.

Για παράδειγμα, το πράσινο ηρεμεί και καταπραΰνει, το κίτρινο αναζωογονεί, ενισχύει την μνήμη και καταπολεμά την μελαγχολία, το κόκκινο ενεργοποιεί και αυξάνει την ζωτικότητα κοκ.

Ενώ, όσον αφορά τις μυρωδιές και τα αρώματα, η λεβάντα ηρεμεί, το λεμόνι αναζωογονεί, το σανταλόξυλο χαλαρώνει κλπ.

Επιπροσθέτως, ορισμένοι ήχοι, όπως πχ ο ήχος των κυμάτων της θάλασσας, το σφύριγμα του ανέμου, το θρόισμα των φύλλων, οι ήχοι των πουλιών, ηρεμούν και αναζωογονούν το πνεύμα.

Μα πέρα από την αποκατάσταση της ψυχικής ισορροπίας, η φύση έχει να μας προσφέρει ένα ακόμη δώρο:

Την αύξηση της δημιουργικότητάς μας.

Δεν είναι να απορεί κανείς που πολλοί καλλιτέχνες, σε περιόδους μειωμένης έμπνευσης, επισκέπτονται την εξοχή.

Τα χρώματα, τα αρώματα, η ζωντάνια της γης, ενεργοποιούν τον εγκέφαλο και καθαρίζουν τον νου από τις περιττές σκέψεις, που μπλοκάρουν την φαντασία και τις δημιουργικές δυνάμεις.

Είναι γεγονός λοιπόν πως μία βόλτα στο δάσος, ένας περίπατος δίπλα στη θάλασσα, λίγη χαλάρωση στο πάρκο ή στον κήπο μας, μπορούν να μας προσφέρουν περισσότερα από όσα θα τολμούσαμε ποτέ να σκεφτούμε.

Την επόμενη φορά που θα νιώσουμε πιεσμένοι, αγχωμένοι, μελαγχολικοί και χωρίς έμπνευση, ας βρεθούμε στην φύση, και ας αγκαλιάσουμε ελεύθερα ένα δέντρο, ας μυρίσουμε τα λουλούδια, ας παρατηρήσουμε σιωπηλοί τα κύματα της θάλασσας, ας αφουγκραστούμε τα τιτιβίσματα των πουλιών.

Ας ξεχάσουμε τις έρευνες και την ανταλλαγή απόψεων γύρω από την ευεργετική επίδραση της φύσης, και ας αφήσουμε την ίδια να μας αποδείξει τι μπορεί να κάνει για χάρη μας!!!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

ΤΟ ‘’ΕΦΕΥΡΗΜΑ’’ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!!!

                                     

Σπουδαίο εφεύρημα, μα τον Δία, ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός των μουτζαχεντίν ρασοφόρων του (μισελληνικού) παπαδοκηφηναριού που μας έχει ανέβει στο σβέρκο τους τελευταίους αιώνες.

Τα αστεία επιχειρήματά τους προσπαθούν να μας πείσουν πως το Βυζάντιο είναι η συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδας, ως κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας και άρα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το ιδεοληπτικό ανοσιούργημα που καλείται «Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός».

Όμως πώς μπορούμε να μιλάμε π.χ. για τον Ελληνισμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όταν οι πολίτες του αυτοαποκαλούνταν Ρωμιοί και είχαν δηλωτικό της πολιτισμικής και κοινωνικής ταυτότητάς τους την καταγωγή από τους Ρωμαίους;

Τα σχολικά βιβλία πάσχουν από τα σοβαρά κενά στη διδασκαλία τους, τουλάχιστον παλιότερα μας έλεγαν ότι ο Ελληνισμός τελειώνει το 146 π.Χ. όταν νικούν οι Ρωμαίοι στην Κόρινθο και συνεχίζει, θαυματουργά αναγεννημένος ξαφνικά από τις στάχτες του, επί Κωνσταντίνου.

Η ενδιάμεση ρωμαϊκή περίοδος είναι απλά μια αποσιωπημένη παρένθεση και όσο λιγότερα γνωρίζουμε γι αυτήν, τόσο το καλύτερο για μας τα καλά χριστιανόπουλα.

Και πραγματικά, δεν υπάρχει κάποιο γνωστό -στην Ελλάδα- σύγγραμμα που να αφοσιώνεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτήν τη “χαμένη” ιστορική περίοδο.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ελληνικός πολιτισμός αφομοιώθηκε από τον ρωμαϊκό με μεγάλη ευκολία και ταχύτητα, καθώς ο τελευταίος εμπνεόταν συχνά πυκνά από την ομηρική εποχή, από την αρχιτεκτονική μέχρι τη θρησκεία.

Πρόκειται για ένα σχεδόν τυπικό δείγμα συμπεριφοράς μιας πολυεθνικής αυτοκρατορίας, όπου τα μέλη της δρουν αλληλεπιδραστικά με την κεντρική διοίκηση πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά για συνεκτικούς λόγους.

Ένα σοβαρό σφάλμα που γίνεται εδώ στην ελληνική μπανανία των καθαρόαιμων απογόνων του Μεγαλέξανδρου, είναι να θεωρείται η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως ελληνορωμαϊκή πολιτισμική σύγκλιση.

Ουδέν ψευδέστερο. Οι Ρωμαίοι ήταν πολυεθνικό κράτος και όσα δικαιώματα είχαν οι Έλληνες, τα μοιράζονταν εξίσου με τους άλλους κατακτημένους λαούς. Πολλοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες ήταν “βάρβαροι” και η δομή της αυτοκρατορίας χαρακτηριζόταν από τον πλουραλισμό που διέπει σήμερα, τα σύγχρονα πολυεθνικά κράτη (βλέπε Η.Π.Α.). Απλά, το ελληνικό στοιχείο επηρέασε και διαμόρφωσε πρώτο, λόγω καλής γειτονίας αρχικά, τον ρωμαϊκό πολιτισμό.

Για να κατανοήσουμε όμως τον Χριστιανισμό, πρέπει να κατανοήσουμε τη θρησκευτική πραγματικότητα της εποχής.

Είναι ψέμα ολκής ότι οι ρωμαϊκοί θεοί ήταν σχεδόν αποκλειστικά και ελληνορωμαϊκοί. Από τον 3ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 3ο μ.Χ. αναπτύχθηκε σε πολύ μεγάλη έκταση το φαινόμενο του θρησκευτικού συγκρητισμού, όπου οι θεότητες από την Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Ανατολή και τον ευρωπαϊκό Βορρά αναμίχθηκαν σε ένα ιδιότυπο ρωμαϊκό πολυθεϊστικό σύμπαν, που συμπεριελάμβανε τους θεογονικούς και κοσμογονικούς μύθους που τις συνόδευαν. Έτσι, δίπλα στις ρωμαϊκές, ετρουσκικές και ελληνικές θεότητες συμπορεύονταν οι θεοί που έφεραν οι Πέρσες, οι Μήδοι, οι Ασσύριοι, οι Χαλδαίοι, οι Μαγουσαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Εβραίοι, οι Φοίνικες, οι Σκύθες, οι Αρμένιοι…

Μια πολυεθνική κοινωνία δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς τους θεούς κάθε φυλής και εθνότητας.

Σε αυτό το σημείο, οι Ρωμαίοι φάνηκαν διαλλακτικοί και η διορατικότητά τους εξασφάλισε στην αυτοκρατορία αρκετούς αιώνες επιβίωσης μέχρι την μεγάλη πτώση της ή περισσότερο ακριβολογικά, τη μεγάλη διάσπασή της.

Στα μέσα εκείνης της περιόδου έρχεται ο απόστολος Παύλος να βάλει (σε μια τάξη αυτό το πολυθεϊστικό χάος, που σημειωτέον ανέπτυξε τη μαγεία γοητεία ή γητεία είναι ο ακριβής όρος για εκείνη την εποχή) σε τέτοιο βαθμό που εξισώθηκε με τις υπάρχουσες θρησκείες σαν σύμφυρμα θεουργικών εκδηλώσεων -μέσω του συγκρητισμού- ως βασική έκφρασή τους.

Τότε γεννήθηκαν οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες, που άρχισαν από νωρίς να εφαρμόζουν τις αρχές της αυτοδιαχείρισης μέσα στην ρωμαϊκή κοινωνία. Φυσικά, και οι άλλες εθνότητες ήταν σε ένα σημαντικό βαθμό αυτοδιαχειριζόμενες αλλά σε αντάλλαγμα ήταν υποχρεωμένες να εφοδιάζουν τη Ρώμη με προϊόντα πρώτης ανάγκης, φόρους και άνδρες για το στρατό της.

Οι Χριστιανοί ήταν αντίθετοι σε αυτό το σύστημα εισφορών γιατί δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα από τα σπλάχνα της αυτοκρατορίας -δεν υπήρχαν από πριν για να κατακτηθούν- προβάλλοντας αξιώσεις για αυτονομία. Με άλλα λόγια, ήταν ο εσωτερικός εχθρός.

Αυτός ήταν ο ουσιαστικός λόγος που οι Ρωμαίοι τους κυνήγησαν κι όχι το παραμύθι που μας ταΐζουν στα σχολεία περί θρησκευτικής αντίθεσης με τα άγια και αγνά θύματα κάτω από τους ματωμένους κυνόδοντες των θηρίων στις αρένες.

Είπαμε, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν πολυσυλλεκτικό και πολυπολιτισμικό φαινόμενο, τόσες πολλές θρησκείες ήταν ανεκτές στο εσωτερικό της, οι Χριστιανοί τι τους πείραζαν ως ακόμα μία θρησκευτική κοινότητα ανάμεσα στις δεκάδες;

Η ανάπτυξη του Χριστιανισμού ήταν καθαρά πολιτικό ζήτημα με τεράστιες οικονομικές προεκτάσεις που έβλαπτε τα συμφέροντα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Δεν αρκεί η αγάπη και η προσευχή προς τον Θεό για να τραφείς πνευματικά, προηγούνται οι σωματικές ανάγκες και γι αυτές πρέπει να ασκήσεις μια μορφή εμπορίου ή να παράγεις αυτά που χρειάζεσαι για να επιζήσεις.

Αφού οι τοπικές κοινωνίες των Χριστιανών ήταν αυτοδιαχειριζόμενες και συναλλάσσονταν μόνο μεταξύ τους, αναμενόμενο είναι ο Καίσαρας να θυμώνει που δεν αποδίδεται σε εκείνον αυτό που του ανήκει…

Η αλματώδης άνοδος του Χριστιανισμού δεν ήταν αυτή που διέσπασε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Οι πολιτικές έριδες, η κοινωνική, θρησκευτική και πνευματική διαφθορά, οι σπάταλοι πόλεμοι, οι συχνές εξεγέρσεις και οι επιδρομές των βαρβάρων στα σύνορα έφεραν την ανεπανόρθωτη πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και πολιτιστική καθίζηση, που βέβαια ελάχιστα επηρέασε τους πρώτους Χριστιανούς αφού αυτοί ήταν αυτοτελείς ως κοινότητες και είχαν αποκτήσει εν τω μεταξύ οικονομική ανεξαρτησία.

Όταν έσπασε στα δύο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πρώτος ο Κωνσταντίνος θα συνειδητοποιήσει πως οι Χριστιανοί θα είχαν τον κυρίαρχο ρόλο στα πράγματα.

Θα το καταλάβουν αργότερα και στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας όταν οι Χριστιανοί αρχίσουν να παραγκωνίζουν ανταγωνιστικά τους Φοίνικες και τους Εβραίους στο εμπόριο, ενώ τα υπολείμματα της Ρώμης είχαν παραδοθεί βορά στους κάθε λογής εισβολείς, με αποτέλεσμα την οριστική διάλυση του δυτικού τμήματος και την ανάδυση των νέων δυνάμεων με τη δημιουργία των πρώτων χριστιανικών κρατών στην Δυτική Ευρώπη.

Το πρώϊμο Βυζάντιο, ακολούθησε μια πιο μακροπρόθεσμη συνεκτική πολιτική που είχε σαν αντίκρισμα να ακολουθήσει επίφοβες επεμβάσεις για να κρατήσει τη συνοχή του ανατολικού ρωμαϊκού τμήματος.

Χάρη στον διορατικό Κωνσταντίνο, οι Χριστιανοί επέβαλλαν με την τρομοκρατική πνευματική ισχύ τους και την οικονομική ευμάρεια τους την άμεση συμμετοχή στη διοίκηση αυτού του μορφώματος που θα ονομαστεί πολύ αργότερα, και αρκετά αυθαίρετα, Βυζαντινός Πολιτισμός.

Που κατά βάση ήταν Ρωμαϊκός, με επίσημη θρησκεία τον Χριστιανισμό.

Και θα επιζήσει μασκαρεμένος, για 400 χρόνια ακόμα, ως Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Μην γελιόμαστε και μην τρέφουμε αυταπάτες, για να επιζήσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναγκαστικά υιοθέτησε τις πολιτικές και στρατιωτικές δομές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που ουσιαστικά ήταν Ρωμαϊκή!

Δεν είναι, λοιπόν, μεγάλη υπερβολή να πούμε ότι τα κατάλοιπα της Ρώμης επέζησαν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια μέχρι να ρίξει οριστικά την ταφόπλακα ο Κεμάλ Ατατούρκ (*), πρόσφατα πριν ένα αιώνα…

(*) δείγμα τουρκολαγνείας η αναφορά στον Μουσταφά Κεμάλ ως Ατατούρκ (δλδ σαν Εθνάρχη ή Πατέρα των Τούρκων, Atatürk)• δεν έχω ακούσει – ρε γαμώτο μου - Τούρκο να αναφέρεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο ως… Εθνάρχη Βενιζέλο (δλδ Venizelo Atayunan)!

Όμως οι Εθνικοί, οι πιστοί των πατρώων θρησκειών, ως κυρίαρχη θρησκευτική πρακτική, παρέμεναν αδιάλλακτοι όσο η εξουσία δεν μπορούσε να τους ελέγχει εύκολα. Ήταν οι “παγανιστές”, οι χωρικοί της υπαίθρου όπως δηλώνει η λατινική ρίζα pagan, αλλά η έννοια θα αφορά εύλογα και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού των αστικών κέντρων. Οι τελευταίοι θα την πληρώσουν πρώτοι με μαζικές σφαγές, δημεύσεις περιουσιών και βίαιους ξεριζωμούς. Οι χωρικοί θα συγχρωτιστούν, αν δεν απωθηθούν, με τους αλλοδαπούς μετοίκους που προέρχονταν από τις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών που εφάρμοζαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. H αλλοίωση του ευρύτερου πληθυσμού στα Βαλκάνια ήταν ένα αναπόδραστο γεγονός για το οποίο εθελοτυφλούμε συστηματικά στο όνομα της τρισχιλιετούς συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού.

Η ελληνικότητα του Βυζαντίου είναι περισσότερο μια προσχηματική εικόνα που τότε εξυπηρετούσε τα γεωπολιτικά συμφέροντα της περιοχής.

Γιατί, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και την Ανατολή, τα ελληνικά ήταν η lingua franca για την επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών γλωσσικών κοινοτήτων με τον ίδιο τρόπο που σήμερα χρησιμοποιούνται τα αγγλικά.

Επί του αυτοκράτορα Ηράκλειου (6ος-7ος αιώνας μ.Χ.) επικράτησε η ελληνική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας. Πιο πριν, ο Ιουλιανός δολοφονείται από έναν στρατιώτη για του Χριστού την πίστη, ο ανίκανος Αρκάδιος έδωσε την άδεια στον Αλάριχο να ερειπώσει την Ελλάδα για να αποτρέψει τον δυτικό αυτοκράτορα Ονώριο από το να κατακτήσει την καμένη γη που ορεγόταν, ο Θεοδόσιος σφάζει αβέρτα τους Εθνικούς στη Θεσσαλονίκη και ο Ιουστινιανός σφραγίζει και τις τελευταίες πνευματικές αναλαμπές της αρχαίας Ελλάδας.

Ας μην συνεχίσουμε άλλο, πολύ ελληνική συμπεριφορά είχαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες της Νέας Ρώμης!

Δεν είχε καμία απολύτως αξία η καταγωγή σου. Είτε ήσουν Έλληνας, Άραβας, Αρμένιος, πάνω απ’ όλα έπρεπε να είσαι Χριστιανός.

Αν οι Βυζαντινοί άκουγαν τον όρο ελληνοχριστιανισμός, το λιγότερο που θα σου έκαναν θα ήταν να σου κόψουν τη γλώσσα.

Πόσο βυζαντινο-ελληνικός είναι ο πολιτισμός των σημερινών χωρών των Βαλκανίων, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία;

Αν έχουμε την απαίτηση να ονομάζουμε ελληνικό το Βυζάντιο, πείτε το και στα αδέρφια μας τους Σλάβους που ήταν υποτακτικοί [μας] για εκατοντάδες χρόνια αλλά γεννήθηκαν μέσα από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Η ελληνικότητα του Βυζαντίου γεννήθηκε στα στερνά του για εθνικιστικούς λόγους, λίγο πριν από την Άλωση, όταν είχε χάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των εδαφών της.

Η πνευματική οπισθοδρόμηση του Βυζαντίου είναι εμφανής στα καλλιτεχνικά (ας πούμε…) έργα.

Αν δεις μια αγιογραφία είναι σαν να τις έχεις δει όλες.

Αν ακούσεις έναν βυζαντινό ύμνο, έχεις προσλάβει αμέσως όλο το απροσμέτρητο… βάθος της Βυζαντινής μουσικής, αφού υφολογικά δεν προοδεύει μέσα στο χρόνο.

Κάθε μορφή τέχνης, ακολουθεί ένα κώδικα που παραμένει ίδιος και αναλλοίωτος επί χίλια σχεδόν χρόνια μέχρι την Άλωση.

Πολλοί ελληνικοί πάπυροι με πολύτιμη γραμματεία ξύνονται για να γραφούν από πάνω ανούσιοι ύμνοι και εσχατολογίες σαλεμένων καλόγερων.

Το Βυζάντιο ήταν ένας βάλτος του πνεύματος και της σκέψης που πάγωσε το χρόνο, οι ελάχιστες εξαιρέσεις (Πλήθων Γεμιστός, Λέων ο Μαθηματικός ή Σοφός, Μιχαήλ Ψελλός κι άλλοι λίγοι άξιοι πνευματικοί άνθρωποι) επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Όμως η ανάσταση της σύγχρονης ελληνικότητας είναι… δυτικό εφεύρημα.

Μέχρι να μας δώσει ο Τζωρτζ Κάνινγκ την ευκαιρία να ορθοποδήσουμε ως έθνος, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να ντυνόμαστε με τούρκικες φορεσιές, να κάνουμε ασβεστοκονίαμα αγάλματα και μέλη αρχαίων ναών, να μιλάμε άλλες γλώσσες εκτός της (επίσημης και κρατικής) ελληνικής, να χρησιμοποιούμε τη λέξη Έλληνας ως βρισιά.

Όταν μάθαμε ότι μπορούμε να εμπορευτούμε τα περασμένα μεγαλεία μας με λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου, γίναμε ξαφνικά απόγονοι του πιο πριν μισητού Πλάτωνα, του καταραμένου Αριστοφάνη, του πουστάρα Μεγαλέξανδρου, του φτηνού Ομήρου, του επαίσχυντου ηδονιστή Επίκουρου…

Σήμερα, οι κληρονόμοι της οπισθοδρόμησης και του σκοταδισμού έχουν την απαίτηση να τους πάρουμε στα σοβαρά.

Αν πράγματι το χριστιανικό ιερατείο ήθελε να είναι ειλικρινές, θα παραδεχόταν ανοιχτά τις μελανές σελίδες της ιστορίας του, απαλλάσσοντάς το από την υποχρέωση να απολογηθεί ετεροχρονισμένα.

Αλλά, ο δεσμός του με την εξουσία δεν κρύβει το καταστροφικό βυζαντινισμό και το ραγιαδισμό απέναντι στην κληρονομιά της ύστατης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την κυρίως ειπείν Οθωμανική, που οι συνέπειες της κατάρρευσής της ταλανίζουν μέχρι σήμερα το πολιτικό μας σύστημα με την επιβίωση και τον παρασιτισμό του ρασοφόρου πολιτικοκοινωνικού μορφώματος!!!!!!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ‘’ΕΦΕΥΡΗΜΑ’’ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!!! "