[Όλα τα κορίτσια πλάι-πλάι στέκονται όρθια και κάνουν ένα κύκλο. Κοιτάζουν προς το κέντρο. Δεν έχουν πια κολοκύθια.]
Μαρία: Έθαψαν την Ειρήνη!
Έλλη: Ποιοι;
Μαρία: Αυτοί που μας έκλεψαν τα κολοκύθια μας.
Μελίσσα: Και τώρα που είμαστε πάλι γυναίκες τι θα κάνουμε;
Κατερίνα: Θα κλάψουμε! Τι άλλο!
Μελίσσα: Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο;
Έλλη: Δεν έστειλε τίποτα ο συγγραφέας για μας;
Γεωργία: Έστειλε, έστειλε.
Έλλη: Ε, τότε, τι περιμένουμε; Τι λέει;
Αρετή: Να ξεθάψουμε την Ειρήνη!
Κατερίνα: Τι να κάνουμε λέει;
Μαρία: Αυτό που άκουσες!
Κατερίνα: Δεν είναι δυνατόν ! Δεν μπορούμε να το κάνουμε;
Γεωργία: Και θα την αφήσουμε εκεί, μόνη της ;
Έλλη: Είμαστε μόνο κορίτσια!
Αρετή: Και η Αντιγόνη τι ήταν ;
Μελίσσα: Εμείς θέλουμε να παίξουμε κωμωδία! Τι είναι αυτά που λέτε τώρα;
Γεωργία: Και η κωμωδία αγγίζει σοβαρά θέματα.
Αντριάννα: Αυτό γιατί δεν μας το είπαν από την αρχή;
Μαρία: Και τι θα άλλαζε για σένα;
Αντριάννα: Θα ήθελα να παίξω περισσότερο!
Ιασμή: Κι εγώ!
Κατερίνα: Πάει, τα χάσατε κι εσείς ! Είμαστε μόνο κορίτσια!
Έλλη: Και δεν έχουμε κολοκύθια!
[Ανοίγει ο κύκλος. Η Αρετή παραμένει στο κέντρο.]
Αρετή: Αν οι άλλοι ξέρουν από πόλεμο, εμείς ξέρουμε από Ειρήνη. Θα κάνουμε πόλεμο στον πόλεμο για την Ειρήνη μας!
Κατερίνα: Με τι ;
Γεωργία: Με το θεατρικό μας!
Μελίσσα: Θα μας θάψουν κι εμάς!
Μαρία: Έτσι και η Ειρήνη δεν θα είναι πια μόνη της.
Κατερίνα: Τι παράξενες ιδέες.
Αρετή : Με την κωμωδία μας, θα γίνουμε οι κόρες που δεν απέκτησε η Αντιγόνη.
Μαριάννα: Ήρεμα, κορίτσια, μου σηκώθηκε η τρίχα!
Έλλη: Ποια τρίχα; Πάνε τα κολοκύθια!
Ιασμή: Θέλω κι εγώ να είμαι κόρη της Αντιγόνης...
[Σιωπή]
Μαρία: Θα δυσκολέψουν τα πράγματα...
Γεωργία: Μας αρέσουν τα δύσκολα.
Αρετή: Ποια θα έρθει μαζί μας για να ξεθάψουμε την Ειρήνη;
Όλες μαζί: Εγώ !
Κατερίνα: Τώρα τη βάψαμε...
Μελίσσα: Γιατί το λες αυτό;
Γεωργία: Μάλλον σκέφτηκε την ανάσταση
Κατερίνα: Όχι, όχι.
Γεωργία: Κάτι άλλο παίζει...
Μαρία: Το πουλί της Ειρήνης!
Έλλη: Τι περίεργα που είναι τα πράγματα.
Αντριάννα: Γιατί;
Έλλη: Πρώτα είχαμε κολοκύθι και τώρα θέλουμε πουλί!
Μαρία: Αριστοφανική επιρροή!
Μαριάννα: Από ένα σύμβολο στο άλλο.
Κατερίνα: Και πού λέτε να έθαψαν την Ειρήνη;
Γεωργία: Στο Αιγαίο...
Κατερίνα: Θα πάμε να πνιγούμε...
Μαριάννα: Θα ναυαγήσει η υποθέση....
Μελίσσα: Λέτε να την έθαψαν σε κάποιο νησί;
Ιασμή: Μπορεί, αλλά ποιο να είναι;
Έλλη: Η Μύκονος;
Μαριάννα: Αποκλείεται! Σε φάση κρίσης, αστειεύεσαι!
Έλλη: Μήπως στη Δήλο;
Μελίσσα: Αδύνατον! Απαγορεύεται!
Κατερίνα: Και γιατί;
Μελίσσα: Είναι ανθρώπινη αξία...
Έλλη: Δεν ξέρω, τι να πω;
Αρετή: Στο Καστελόριζο!
Κατερίνα: Δεν γίνεται !
Μαρία: Γιατί όχι!
Κατερίνα: Αφού δεν ανήκει στο Αιγαίο...
Μαρία: Ποιος το λέει αυτό;
Καττερίνα: Ο γείτονας!
Μαρία: Κι εσύ ακούς τι λέει ο γείτονας...
Κατερίνα: Έλα ντε...
Γεωργία: Εκεί θα την έθαψαν.
Ιασμή: Θυμήθηκα κάτι άλλο...
Αντριάννα: Τι πράγμα;
Ιασμή: Μερικοί λένε ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια.
Αντριάννα: Ξέχασαν όμως ποιος τα ψαρεύει...
Ιασμή: Αυτό σκέφτηκα τώρα.
Κατερίνα: Θα πάμε για ψάρεμα;
Γεωργία: Έτσι θα σώσουμε την Ειρήνη.
Έλλη: Κι αν μας πιάσουν;
Μαρία: Τα είπαμε αυτά. Δεν είμαστε κότες.
Μαριάννα: Ούτε αετίνες ειμαστε.
Μαρία: Είμαστε πολλές πάντως.
Έλλη: Και το χελιδόνι ένα!
Γεωργία: Θα κάνουμε το μετέωρο βήμα του πελαργού!
[Εμπρός το κάνουν όλα]
Μελίσσα: Για πόση ώρα;
Μαρία : Όσο κρατάει η αναφορά.
Μελίσσα: Ποια αναφορά;
Μαρία: Στις όρνιθες.
Μαριάννα: Γεμίσαμε πουλιά. Θα το χαρούν στο κοινό...
[όλα κοιτάζουν το κοινό με υποννοούμενο.]
Μαρία: Είδατε, πάλι χαμογέλασαν...
Γεωργία: Περισσότερο οι γυναίκες μάλιστα!
Αρετή: Έχουν μελετήσει καλύτερα τον Αριστοφάνη.
Γεωργία: Σίγουρα.
[Ξαναμπαίνουν στη σειρά. Ίδιο κόλπο με τα πρόσωπα.]
Αρετή: Ένιωσα το πνεύμα του Θανάση!
Μαρία: Μάλλον κάτι θέλει να μας πει...
Μελίσσα: Εκεί που είναι κάτι θα ξέρει...
Κατερίνα: Και σε μας ποιος θα μας το πει;
Γεωργία: Κάτι θα βρει ο συγγραφέας...
Ιασμή: Ένας τόνος είναι η διαφορά μεταξύ γελοίου και γέλιου κι όμως ενώ το γελοίο δεν σκοτώνει, μπορεί να πεθάνεις στο γέλιο.
Αντριάννα: Πες μου ότι είναι ιδέα του, αυτό που είπες..
Γεωργία: Ποιος άλλος;
Μαρία: Ενώ η κοινωνία δεν τους δίνει σημασία, ο Αριστοφάνης μας έδωσε το πνεύμα και ο Θανάσης τον τόνο.
Μελίσσα: Και τι θέλει να πει αυτό;
Αρετή: Το γέλιο είναι ανθρώπινο στοιχείο, έλεγε ο Αριστοτέλης.
Γεωργία: Το γέλιο είναι και ανθρωπιά μας.
Μαριάννα: Και πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τους εχθρούς της Ειρήνης;
Μαρία: Θα τους πεθάνουμε στο γέλιο!
Έλλη: Σωστά, δεν πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά, αλλιώς χαθήκαμε.
Γεωργία: Όταν θα μας επιτεθούν...
Μαρία: Θα γελάσουμε!
Γεωργία: Και θα τρώμε σοκολατάκια!
Μαριάννα: Τι σοκολατάκια;
Αρετή: Του Λεωνίδα!
Γεωργία: Πόλεμος στον πόλεμο!
Μαρία: Ζήτω η Ειρήνη!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου