Το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε το ΕΥΡΩ ούτε η ΔΡΑΧΜΗ αλλά η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ!

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή. Το ζήτημα είναι πολύ πιο απλό και συμπυκνώνεται σε τέσσερις μόλις λέξεις.

Δ ε ν  μ π ο ρ ο ύ ν  τ α  π α λ λ η κ ά ρ ι α.

του Στρατή Μαζίδη

Κυβέρνησαν 40 χρόνια, κρατικοποίησαν εταιρείες-πρότυπα για να τις μπουκώσουν κόσμο και να κάνουν έπειτα πειράματα στέλνοντάς μας το λογαριασμό όπως η Ολυμπιακή (λέτε να το έκαναν κι επίτηδες για να τις ξεπουλήσουν;), διόρισαν, μίζαραν, μιζαρίστηκαν, αποσάθρωσαν, διέλυσαν την παιδεία, κατέστρεψαν την υγεία, διοργάνωσαν αχρείαστους αγώνες και μας έφεραν ως εδώ. Αυτοί θα μας σώσουν;

Κι έπειτα συμφώνησαν ένα Μνημόνιο γιατί είχαν ανάγκη ενός εξωτερικού μπαμπούλα προς εσωτερική κατανάλωση. Δε φταίμε εμείς, οι κακοί ξένοι τα κάνουν όλα! Το συμφώνησαν, το ψήφισαν αλλά ουδέποτε το διάβασαν και φυσικά δεν το εφήρμοσαν στην ουσία του, δηλαδή στον περιορισμό των δαπανών και του κράτους. Αντί το κράτος να κλείσει και να φροντίζει τη δική του ανοικτή πληγή, βολεύτηκε να κόβει και να ρουφάει το αίμα των αθώων για να συνεχίζει να σε ζει σε βάρος τους. Και γιατί όχι άλλωστε; Οι κουτόφραγκοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν, δε τους συμφέρει να πράξουν διαφορετικά…σκέφτηκαν. Με λίγες οριζόντιες περικοπές εντός συνόρων θα τα καταφέρουμε.

Αμ δε! Και έτσι πήγαμε από το κακό στο χειρότερο. Οι περικοπές εξελίχθηκαν σε συνέχειες και οι Έλληνες πήραν το γεμάτο όπλο του Γιώργου το έστρεψαν στο κεφάλι τους και άρχισαν να σωριάζονται στα πάρκα και τις πλατείες. Κι όπως ήταν λογικό, ο κόσμος όρθωσε ανάστημα, φώναξε ΣΤΟΠ αλλά το σύστημα πελαγοδρομεί κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως οι ευρωπαίοι μας απειλούν. Βλέπουν την αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος.

Όταν παρατηρείς έναν πρωθυπουργό να διασύρει τη χώρα του, τον εμπιστεύεσαι;

Όταν ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης πηδάει από τη μια πλευρά στην άλλη τον εμπιστεύεσαι;

Όταν συμφωνείς κάτι και ο συνομιλητής σου το θέτει αμέσως μετά σε δημοψήφισμα, τον εμπιστεύεσαι;

Όταν συμφωνείς κάτι και ο συμβαλλόμενος ούτε καν το διαβάζει, τον εμπιστεύεσαι; Γιατί δεν είναι μόνο ο Χρυσοχοΐδης που δεν το διάβασε.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να μακρύνει ο κατάλογος των ερωτημάτων για να αντιληφθεί κάποιος γιατί δε μας λαμβάνει κανείς στα σοβαρά σε αντίθεση με την Ιρλανδία, τη Ρουμανία και την Πορτογαλία που επέβαλλαν κάποιους όρους. Εμείς δώσαμε δείγματα αναξιοπιστίας.

Ποια σοβαρή διαρθρωτική αλλαγή έλαβε χώρα στα δύο χρόνια του μνημονίου; Έκλεισαν οι ζημιογόνες ΔΕΚΟ; Όχι. Ο ΟΣΕ συνεχίζει να μας βάζει 1 δις ευρώ το χρόνο μέσα. Ταξί να πληρώναμε στους επιβάτες, λιγότερο θα μας στοίχιζε. Περιορίσαμε όμως τους συμβασιούχους σε θέσεις κλειδιά (π.χ. παιδικοί σταθμοί) και το κοινωνικό κράτος που σε πολλές εκδοχές του ήταν αποτελεσματικό, παρέλυσε. Αντί για απολύσεις στο δημόσιο όταν έπρεπε και όταν θα μπορούσαμε να τους στηρίξουμε, προτιμήσαμε 1.500.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα ενώ παράλληλα με το αποτυχημένο πείραμα της εφεδρείας πολλά άξια και ικανά στελέχη αποχώρησαν άρον άρον ενώ πλέον θα εκδιωχθούν πολύ περισσότεροι.

Άνοιξαν τα κλειστά επαγγέλματα; Ούτε. Βιώσαμε όμως τις συνέπειες των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων ωσάν να είναι ορθάνοιχτα.

Ακόμη κι αν το Μνημόνιο είναι η λύση, θα το εφαρμόσουν αυτοί; Αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ; Και θα το εφαρμόσουν τώρα που πλέον δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια;

Το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή. Το πρόβλημά μας είναι ότι πρέπει να νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας. Να το καθαρίσουμε, να αξιοποιήσουμε ότι τυχόν έχει παραπέσει, να τοποθετήσουμε κάποια αντικείμενα που βρέθηκαν αντί για το σωστό σε λάθος σημείο, και ναι, να πετάξουμε ότι δε μας χρειάζεται όπως θα έκανε μια καλή νοικοκυρά. Και φυσικά χρειάζεται παράλληλα να δουλέψουμε και να δημιουργήσουμε ελεύθερα με τη στήριξη και όχι το φόβο του κράτους.

Διαφορετικά, και τα χρέη να μας χαρίσουν πάλι θα τα δημιουργήσουμε από την αρχή.

Το ζήτημα όμως είναι, ποιος θα νοικοκυρέψει; Ποιος θα δουλέψει; Ποιος θα τολμήσει; Οι ανίκανοι; Οι απόγονοι; Οι άεργοι; Οι άπειροι; Τα φυτεμένα φυντάνια που πατρονάρονται από το σύστημα και τους μηχανισμούς; Τα κομματικά στρατιωτάκια ανεξαρτήτως χρώματος που δεν μπορούν να δουν τίποτε πέρα από ότι τους έμαθαν να λένε; Οι δειλοί; Οι φοβισμένοι; Αυτοί που ο αρχηγός θα βάλει πρώτους στη λίστα; Ποιοι;

φωτο: pentapostagma.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_9299.html#more