Του Νίκου Λυγερού
Όταν εξετάζουμε τα Διαπόντια νησιά μόνο και μόνο από πλευράς ξηράς, έχουμε την εντύπωση ότι η Ερείκουσα, οι Οθωνοί και το Μαθράκι, αποτελούν μια λεπτομέρεια για το Ιόνιο. Το στρατηγικό λάθος αυτής της εκτίμησης αποδεικνύεται με πολλαπλό τρόπο. Ο πρώτος τρόπος, που είναι ήδη ιστορία στην ουσία, είναι η συμφωνία περί υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας το 1977. Αυτή η συμφωνία είναι μια οριοθέτηση βασισμένη στη μέθοδο των μέγιστων κύκλων που δίνει την έννοια της μέσης γραμμής. Αυτή λοιπόν η επίσημη γραμμή έχει υπολογιστεί μέσω των Διαπόντιων Νήσων, και όχι μέσω Κέρκυρας, πράγμα που σημαίνει επί του πρακτέου ότι αυτά τα νησιά παίζουν ένα ρόλο σημαντικό, αφού προσφέρουν στην πατρίδας μας μια μεγαλύτερη θαλάσσια επιφάνεια. Ο δεύτερος τρόπος είναι να υπολογίσουμε τις γενικευμένες κυψέλες Voronoi αυτών των νησιών, έτσι ώστε να αποδείξουμε ότι η ΑΟΖ τους είναι μεγαλύτερη από την επιφάνεια της Κέρκυρας και μάλιστα είναι αυτή που έρχεται σε επαφή με το τριπλό σημείο Ελλάδας- Ιταλίας-Αλβανίας. Άρα αυτά τα μικρά νησιά έχουν μεγάλη ΑΟΖ. Ο τρίτος τρόπος, που συνδυάζεται βέβαια με τους άλλους δύο, είναι η ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Όντως στην ΑΟΖ των Διαπόντιων Νησιών βρίσκονται οι γεωλογικές δομές Πύρρος και Αχιλλέας με αντίστοιχα μεγέθη της τάξης των 90 km2 και 450 km2. Το κοίτασμα Πύρρος βρίσκεται ακριβώς πάνω στη γραμμή οριοθέτησης Ελλάδας-Ιταλίας κι εξ ολοκλήρου στην ΑΟΖ αυτών των Νήσων, ενώ ο Αχιλλέας, που ανήκει αποκλειστικά στην ελληνική ΑΟΖ, έχει και αυτός το μεγαλύτερο μέρος στην ΑΟΖ των Νήσων. Η ουσία όμως είναι ότι στα Διαπόντια νησιά βρίσκεται Ελληνισμός, όπως στη Γαύδο και στο Καστελλόριζο κι είναι καθήκον μας να τον προστατεύσουμε, διεκδικώντας τα δικαιώματά μας δίχως να καταπατήσουμε κανέναν.
Αναρτήσεις
