Του Νίκου Λυγερού
Η παραγωγή της ζάχαρης υπάγεται στον κανονισμό της εθνικής ποσόστωσης. Παλαιότερα, πριν το 2006, η Ελλάδα είχε δικαίωμα να παράγει 317 χιλιάδες τόνους. Ενώ με αυτό το πλαίσιο δικαιούται να παράγει 158 χιλιάδες τόνους ζάχαρης που αντιστοιχούν με μια κλασική καλλιέργεια σε περίπου 225.000 στρέμματα με ζαχαρότευτλα. Η Ελλάδα έκλεισε δύο εργοστάσια, της Ξάνθης και της Λάρισας. Η κατανομή των στρεμμάτων στα εργοστάσια έγινε με τον εξής τρόπο: Πλατύ (125.000), Σέρρες (50.000), Νέα Ορεστιάδα (50.000). Με τον κανονισμό του 2013 τα δεδομένα θα αλλάξουν το 2017 και κάθε κράτος της Ε.Ε θα παράγει όσο θέλει σε διεθνή ανταγωνιστικό πλαίσιο. Αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει αρνητικά τους παραγωγούς που δεν βλέπουν πια προοπτικές, ούτε καν για το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα. Κι όμως τα ζαχαρότευτλα είναι μια αποδοτική και αποτελεσματική καλλιέργεια. Στην κεντρική Ευρώπη ένα στρέμμα παράγει περισσότερα από 1.200 κιλά ζάχαρη. Στην Ελλάδα η παραγωγή φτάνει τα 800 κιλά ανά στρέμμα. Για τη Νέα Ορεστιάδα σε 38 χρόνια λειτουργίας, 10 χρονιές η ΕΒΖ έφτασε τα 1000 κιλά ζάχαρη ανά στρέμμα. Η κλασική προσέγγιση θα ήταν η αναζήτηση επιδοτήσεων για να υπάρξει μια εξισορρόπηση. Υπάρχει όμως και μια άλλη λύση, τουλάχιστον για το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα. Έχουμε ήδη καλλιέργειες με ζεόλιθο στην περιοχή με σκόρδα, με παντζάρια, με σπαράγγια κι έχουμε δει τα θεαματικά αποτελέσματα. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να εφαρμόσουμε το ζεόλιθο στην παραγωγή των ζαχαρότευτλων για να βελτιώσουμε την ποιότητα και την απόδοση σε παραγωγή ζάχαρης. Αν αυτή η εφαρμογή γίνει με στρατηγικό τρόπο θα έχουμε μια διαφοροποίηση στην επόμενη σοδειά και θα φανεί η πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε για τα επόμενα χρόνια σ’ αυτόν τον τομέα, έτσι ώστε να αλλάξουμε τα δεδομένα και για το 2017. Ας αρχίσουμε από τώρα, αφού μπορούμε.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15700&l=gr
Αναρτήσεις
