Ελληνικό ομόδοξο φύλο οι Γκαγκαούζιοι.

 Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι υπάρχει ελληνικό ομόδοξο φύλο στη Μολδαβία με προεκτάσεις στη Βουλγαρία και τη Θράκη,;

Αντιπροσωπεία των γκαγκαουζων της Μολδαβιας και των γκαγκαουζων που ζουν στη Βουλγαρία, δέχθηκε ο μητροπολιτης Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνός και είχε την ευκαιρία να αναπτύξει την αναγκαιότητα επικοινωνίας των απανταχού Γκαγκαούζων με εκείνους που είναι εγκατεστημένοι στην Ελλάδα με επίκεντρο την πόλη της Νέας Ορεστιάδας.

Οι Γκαγκαούζοι ή Γκαγκαβούζοι υποχρεώθηκαν από τους Τούρκους να διαλέξουν τη γλώσσα ή τη θρησκεία (όπως έγινε και με τους Καππαδόκες). Διάλεξαν τον χριστιανισμό, αλλά είναι τουρκόφωνοι. Παραμένουν πιστοί στις προγονικές παραδόσεις. Στη Μολδαβία, είναι 200.000 περίπου, υπάρχουν επίσης στην Ουκρανία και στην Βουλγαρία.

Αυτό το ελληνικό φύλο έχει καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Περί το 13ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην Βόρεια Βουλγαρία, στην περιοχή της Βάρνας-Μπάλτζικ και Καβάρνας, όπου δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο της Καβάρνας. Η εγκατάσταση σε αυτό το χώρο έγινε εσκεμμένα από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα διότι επιθυμούσε να διαφυλάξει τα βόρεια σύνορα του από τις συνεχείς επιδρομές Κουμάνων και Πετζενέκων.

Το Δεσποτάτο διαλύθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1383. Στο Δεσποτάτο υπήρχαν 68 χωριά στα οποία κατοικούσαν Γκαγκαούζιοι. Μετά τη διάλυση του Δεσποτάτου ένα τμήμα πληθυσμού των Γκαγκαούζιων ακολούθησε τους πρίγκιπές του και εγκαταστάθηκαν στα χωριά της Νέας Ζίχνης Σερρών και στα περίχωρα της Βέροιας, ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν στη Βουλγαρία και στην Ανατολική Θράκη.

Οι επιδρομές των Οθωμανών και αργότερα των Κιρκάσιων συνεχίστηκαν με μοναδικό σκοπό να τους αλλάξουν τη θρησκευτική πίστη. Η αντίσταση των Γκαγκαβούζηδων περιγράφεται στο "Αι εν τη κωμοπόλει Καβάρνη και τοις πέριξ ελληνικοίς χωρίοις υπό των Κιρκασίων σφαγαί", έπος που γράφτηκε από τον Δ.Κ. Κραχτόγλου το 1878. Αργότερα συμμετείχαν στους Ρωσοτουρκικούς πολέμους στο πλευρό των Ρώσων. Για το λόγο αυτό κυνηγήθηκαν από τους Οθωμανούς και διασκορπίστηκαν στη Βουλγαρία (Πάζαρτζικ, Γιάμπολ) και στην Ανατολική Θράκη, στην περιοχή Χάψας-Αδριανούπολη, όπου εγκαταστάθηκαν σε 15 χωριά. Ο μεγαλύτερος πληθυσμός των Γκαγκαβούζηδων ακολούθησε τον Ρωσικό στρατό για να αποφύγει τα αντίποινα των Οθωμανών και εγκαταστάθηκε στη Βεσσαραβία, στην σημερινή Νότια Μολδαβία.

Κατά την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης από τον ελληνικό στρατό το 1919 συγκρότησαν το πρώτο σύνταγμα του ελληνικού στρατού με 700 άνδρες και σύμφωνα με τον Γενικό Διοικητή της Θράκης Γεραγά διακρίθηκαν για την ανδρεία τους. Με τη συνθήκη της Λωζάνης θεωρήθηκαν από τους Τούρκους ανταλλάξιμοι ως φανατικοί Έλληνες και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να εγκατασταθούν στην επαρχία Ορεστιάδας και Διδυμοτείχου σε 21 χωριά.

Φυσικά οι Τούρκοι προσπαθούν να τους διεκδικήσουν σα Τούρκους, ομως έκαναν το λάθος οι ίδιοι να τους θεωρήσουν ανταλάξιμους ως φανατικούς Έλληνες και αυτό είναι ιστορικά καταγραμμένο.Μέχρι αυτή τη στιγμή όλοι οι γείτονές μας "ανακαλύπτουν" μειονότητες στη χώρα μας,καιρός να θυμηθούμε και τα δικά μας ξεχασμένα αδέλφια σε όλη τη Βαλακανική η μήπως τους ξεχάσαμε επιτηδες;

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Γκαγκαούζοι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

    

Αυτό το λήμμα ή η ενότητα δεν αναφέρει τις πηγές του ή δεν περιέχει επαρκείς παραπομπές. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια προσθέτοντας κατάλληλες πηγές και παραπομπές που να υποστηρίζουν το λήμμα. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 13/05/2010.

Γκαγκαούζοι νέοι με παραδοσιακές φορεσιές

Οι Γκαγκαούζοι ή Γκαγκαβούζηδες θεωρούνται από Τούρκους ιστορικούς ως τουρκικό φύλο, το οποίο έχει εκχριστιανιστεί. Έλληνες ιστορικοί τους χαρακτηρίζουν ως Μικρασιάτες τουρκόφωνους και τους εντάσσουν στους Καραμανλήδες (Τουρκόφωνοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί) της Μικράς Ασίας.
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές στις οποίες όλοι συμφωνούν, η εθνογένεσή τους θα πρέπει να τοποθετηθεί το 1243, όταν το Σελτζούκικο κράτος της Μ. Ασίας διαλύθηκε από τους Μογγόλους μετά τη μάχη του Κουσεντάγ. Σουλτάνος του Ικονίου ήταν τότε ο Ιτζεδίν Καϊκαβούζ, ο οποίος κατέφυγε στην αυλή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων στην Κωνσταντινούπολη. Εικάζεται ότι η μητέρα του ήταν χριστιανή.
Είναι γεγονός ότι αυτή την ιστορική περίοδο έχουμε πολλές μετακινήσεις λαών από τα βάθη της Ασίας προς την Μικρά Ασία και την Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά στο Βυζάντιο επικρατούσε ένα σκληρό φορολογικό σύστημα, Φεουδαρχικό, με αποτέλεσμα οι αγροτικοί πληθυσμοί να αλλάζουν συχνά στρατόπεδο. Στην προκείμενη ιστορική περίοδο έπαιρναν το μέρος των Σουλτάνων και των Χαλίφηδων, οι οποίοι τους υπόσχονταν καλύτερη ζωή. Η εμφάνιση του Ισλαμισμού ως νέας θρησκείας που υποσχόταν καλύτερη ζωή, η διαλλακτική στάση των Σουλτάνων που είχε ως σκοπό να αυξήσουν το στρατό τους επέδρασε πάνω στους πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, που εύκολα άλλαζαν πολιτικό στρατόπεδο, αλλά δεν άλλαζαν θρησκευτικό στρατόπεδο. Το φαινόμενο των βίαιων εξισλαμισμών εμφανίστηκε αργότερα με την επικράτηση των Οθωμανικών και Οσμανικών τουρκικών φύλων.
Έτσι με αυτό τον τρόπο φαίνεται ότι ο Σουλτάνος του Ικονίου είχε πολλούς χριστιανούς υπηκόους, οι οποίοι τον επηρέαζαν ως προς την στάση του απέναντι στο Βυζάντιο. Υπάρχει και η παραδοχή που μας μεταφέρεται από ορισμένους ιστορικούς ότι ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος έδωσε άδεια εγκατάστασης του Σουλτάνου και του λαού του στα εδάφη της αυτοκρατορίας, επειδή είχε σωθεί από τον Σουλτάνο όταν είχε λιποτακτήσει από το βυζαντινό στρατό μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας και του θρόνου. Το 1259 περίπου εγκαταστάθηκαν στην Βόρεια Βουλγαρία, στην περιοχή της Βάρνας-Μπάλτζικ και Καβάρνας, όπου δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο της Καβάρνας.
Η εγκατάσταση σε αυτό το χώρο έγινε εσκεμμένα από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα διότι επιθυμούσε να διαφυλάξει τα βόρεια σύνορα του από τις συνεχείς επιδρομές Κουμάνων και Πετζενέκων. Έτσι ξεπλήρωσε την υποχρέωση που είχε απέναντι στον Σουλτάνο και είχε ήσυχο το κεφάλι του για 124 χρόνια τουλάχιστον από τις επιδρομές αυτές στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Το Δεσποτάτο διαλύθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1383. Στο Δεσποτάτο υπήρχαν 68 χωριά στα οποία κατοικούσαν Γκαγκαβούζηδες. Μετά τη διάλυση του Δεσποτάτου ένα τμήμα πληθυσμού των Γκαγκαούζων ακολούθησε τους πρίγκιπές του και εγκαταστάθηκαν στα χωριά της Νέας Ζίχνης Σερρών και στα περίχωρα της Βέροιας, ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν στη Βουλγαρία και στην Ανατολική Θράκη.
Οι επιδρομές των Οθωμανών και αργότερα των Κιρκάσιων συνεχίστηκαν με μοναδικό σκοπό να τους αλλάξουν τη θρησκευτική πίστη. Η αντίσταση των Γκαγκαβούζηδων περιγράφεται στο "Αι εν τη κωμοπόλει Καβάρνη και τοις πέριξ ελληνικοίς χωρίοις υπό των Κιρκασίων σφαγαί", έπος που γράφτηκε από τον Δ.Κ. Κραχτόγλου το 1878. Αργότερα συμμετείχαν στους Ρωσοτουρκικούς πολέμους στο πλευρό των Ρώσων. Για το λόγο αυτό κυνηγήθηκαν από τους Οθωμανούς και διασκορπίστηκαν στη Βουλγαρία (Πάζαρτζικ, Γιάμπολ) και στην Ανατολική Θράκη, στην περιοχή Χάψας-Αδριανούπολη, όπου εγκαταστάθηκαν σε 15 χωριά. Ο μεγαλύτερος πληθυσμός των Γκαγκαβούζηδων ακολούθησε τον Ρωσικό στρατό για να αποφύγει τα αντίποινα των Οθωμανών και εγκαταστάθηκε στη Βεσσαραβία, στην σημερινή Νότια Μολδαβία.
Κατά την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης από τον ελληνικό στρατό το 1919 συγκρότησαν το πρώτο σύνταγμα του ελληνικού στρατού με 700 άνδρες και σύμφωνα με τον Γενικό Διοικητή της Θράκης Γεραγά διακρίθηκαν για την ανδρεία τους. Με τη συνθήκη της Λωζάνης θεωρήθηκαν από τους Τούρκους ανταλλάξιμοι ως φανατικοί Έλληνες και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να εγκατασταθούν στην επαρχία Ορεστιάδας και Διδυμοτείχου σε 21 χωριά. Ο κύριος όγκος τους είναι εγκαταστημένος στα χωριά: Οινόη, Σαγήνη, Κλεισώ, Αμμόβουνο, Θούριο, Λεπτή, Κέραμος, Καναδάς, κλπ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνικό ομόδοξο φύλο οι Γκαγκαούζιοι."

Η Δυναστεία των Μακεδόνων.

Δυναστεία των Μακεδόνων--

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια-----

Διάφορα νομίσματα της Μακεδονικής δυναστείας.

Η Μακεδονική Δυναστεία ήταν αυτοκρατορική δυναστεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (867-1057), που κράτησε 190 χρόνια.

Ιδρυτής και γενάρχης της δυναστείας ήταν ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄.

Κατάλογος Βυζαντινών Αυτοκρατόρων της Δυναστείας

• Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (867-886)
• Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός ή Φιλόσοφος, (886-912)
• Αλέξανδρος συναυτοκράτορας (879-912), αυτοκράτορας (912-913)
• Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος (912-959), συναυτοκράτορας με τον Ρωμανό Α΄ Λεκαπηνό (920-944)
• Ρωμανός Β΄ (959-963)
• Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969)
• Ιωάννης Α΄ Κουρκούας ο Τσιμισκής (969-976)
• Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος (976-1025)
• Κωνσταντίνος Η΄ συναυτοκράτορας (976-1025), αυτοκράτορας (1025-28)
• Ζωή συμβασίλισσα διαδοχικά με τους συζύγους της Ρωμανό Γ΄ και Μιχαήλ Δ΄ (1028-1042)
• Ρωμανός Γ΄ Αργυρός (1028-1034), 1ος σύζυγος της Ζωής
• Μιχαήλ Δ΄ ο Παφλαγών (1034-1041), 2ος σύζυγος της Ζωής
• Μιχαήλ Ε΄ ο Καλαφάτης, (1041-1042), ανιψιός του Μιχαήλ Δ΄, υιοθετημένος από τη Ζωή
• Ζωή (1042)
• Θεοδώρα συναυτοκράτειρα (1042)
• Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος (1042-1055), 3ος σύζυγος της Ζωής
• Θεοδώρα (1055-1056)
• Μιχαήλ ΣΤ΄ ο Στρατιωτικός, ορίστηκε διάδοχος του θρόνου από τη Θεοδώρα (1056-1057)

Γενεαλογία της Μακεδονικής Δυναστείας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών γεν. το 812 στην Αδριανούπολη, πρωτεύουσα τότε του θέματος της Μακεδονίας, εξ ου και το προσωνύμιο, και πεθ. στις 29 Αυγούστου 886. Σε 1ο γάμο, νυμφεύτηκε την επίσης Μακεδόνισσα Μαρία και σε 2ο γάμο την Ευδοκία Ιγγερίνα (πεθ. 882), ερωμένη του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ (του Μέθυσου), της Φρυγικής Δυναστείας. Από τον 1ο γάμο απέκτησε ένα γιό τον Κωνσταντίνο και από τον 2ο, τρεις, τον Λέοντα, μετέπειτα αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄, τον Αλέξανδρο, μετέπειτα συναυτοκράτορα και αυτοκράτορα, και τον Στέφανο, μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης.

• α1. Ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ γεννήθηκε 1 Σεπτεμβρίου 866 και πέθανε 11 Μαΐου 912. Ανέβηκε στο θρόνο, όταν πέθανε ο πατέρας του, σε ηλικία 20 ετών. Σε 1ο γάμο, παντρεύτηκε τη Θεοφανώ (γεν. 865, πεθ. 10 Νοεμβρίου 897), σε 2ο τη Ζωή Ζαούτσαινα (γεν. 870, πεθ. 899), σε 3ο γάμο την Ευδοξία Βαγιανά και σε 4ο τη Ζωή Καρβωνοψίνα (γεν. 885, πεθ. 920). Από τον 4ο γάμο και μόνο, απέκτησε ένα γιό, τον διάδοχο και μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο και δύο κόρες, τις Ευδοξία και Άννα.
  • β1. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος γεν. Σεπτ./Οκτ. 905 και πεθ. 959. Ανέβηκε στο θρόνο, όταν πέθανε ο πατέρας του, σε ηλικία 7 ετών. Παντρεύτηκε την Ελένη, κόρη του συναυτοκράτορα Ρωμανού Α΄ του Λακαπηνού της Δυναστείας Λακαπηνών, με την οποία απέκτησε το διάδοχο και μετέπειτα αυτοκράτορα Ρωμανό Β΄ και τέσσερις κόρες, τις Ζωή, Αγαθή, Άνα και Θεοδώρα.
    • γ1. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Β΄ γεν. το 939 και πέθανε δηλητηριασμένος από τη 2η σύζυγό του, το 963. Παντρεύτηκε σε 1ο γάμο την Ευδοξία (πεθ. 949) και σε 2ο γάμο τη Θεοφανώ - Αναστασώ (γεν. 941, πεθ. 976), η οποία στη συνέχεια παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Νικηφόρος Β΄ Φωκά. Από το 2ο γάμο του απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον διάδοχο και αργότερα αυτοκράτορα Βασίλειο Β΄ Βουλγαροκτόνο, τον μετέπειτα συμβασιλέα και αυτοκράτορα Κωνσταντίνος Η΄, τη Θεοφανώ και την Άννα (από τα παιδιά του Ρωμανού Β΄, πορφυρογέννητοι ήταν ο Κωνσταντίνος και η Άννα).
      • δ1. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος, γεννήθηκε το 957, ανέβηκε στο Θρόνο σε ηλικία 19 ετών και πέθανε το 1025, άτεκνος.
      • δ2. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Η΄ γεννήθηκε το 961 και πέθανε το 1028. Από το γάμο του απέκτησε δύο κόρες, τις μετέπειτα αυτοκράτειρες Θεοδώρα και Ζωή.
        • ε1. Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα πέθανε το 1056, ανύπαντρη - άτεκνη.
        • ε2. Η αυτοκράτειρα Ζωή η Πορφυρογέννητη, υπήρξε η αυτοκράτειοα με τις περισσότερες ερωτικές σχέσεις. Διατηρώντας τη συμβασιλεία και προσφέροντας τον θρόνο στους διαδοχικούς συζύγους της, συνήψε τρεις γάμους: 1ο με το συναυτοκράτορα Ρωμανό Γ΄ Αργυρό (πεθ. 1034), 2ο με το συναυτοκράτορα Μιχαήλ Δ΄ Παφλαγόνα (πεθ. 1041) και 3ο με το συναυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θ' Μονομάχο (γεν. 980, πεθ. 1054). Παρά τους τρεις γάμους της, πέθανε το 1050, άκληρη.
      • δ3. Η Θεοφανώ γεννήθηκε το 956 και παντρεύθηκε τον αυτοκράτορα Όθωνα Β΄ της Γερμανίας (γεν. 955, πεθ. 983).
      • δ4. Η αυτοκράτειρα Άννα η Πορφυρογέννητη γεννήθηκε το 963 και πέθανε το 1011. Παντρεύθηκε τον Βλαδίμηρο Α΄ των Ρούρικ, Μέγα Πρίγκιπα του Κιέβου (πέθ. 15 Ιουλίου 1015).
    • γ2. Ζωή.
    • γ3. Αγάθη.
    • γ4. Άννα.
    • γ5. Θεοδώρα. Παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή (ο οποίος γεννήθηκε το 924, πέθανε 10 Ιανουαρίου 976).
  • β2. Ευδοξία (γεν. 888, πεθ. 8992, 4ετών).
  • β3. Άννα (γεν. 898, πεθ. 914). Παντρεύθηκε, το 905, τον Λουδοβίκο Γ΄ Μποζονιδών βασιλιά Προβηγκίας και Ιταλίας, τον Τυφλό (πεθ. 928).
• α2. Αυτοκράτορας Αλέξανδρος, γεννήθηκε το 867, πέθανε 6 Ιουνίου 913. Παντρεύτηκε τη Ζωή Καρβωνοψίνα (4η σύζυγο του αδελφού του, Λέοντα ΣΤ').
• α3. Στέφανος Α΄, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (886-893).

Γενεαλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (867-886)

Ευδοκία Ιγγερίνα

Μιχαήλ Γ΄ Αμορίου (842-867)

Ρωμανός Α΄ Λακαπηνός (920-944)

Λέων ΣΤ΄ ο σοφός (886-912)

Αλέξανδρος (912-913)

Πατριάρχης Στέφανος Α΄ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ελένη Λεκαπηνή

Κωνσταντίνος Ζ΄ ο πορφυρογέννητος (913-920, 945-959)

Θεοδώρα σύζ.Ιωάννης Α΄ Κουρκούας (969-976)

Ρωμανός Β΄ (959-963)

Θεοφανώ

Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969)

Βασίλειος Β΄ ο βουλγαροκτόνος (976-1025)

Κωνσταντίνος Η΄ (1025-1028)

Άννα σύζ.Βλαντιμίρ Α' Ρουρικιδών μέγας πρίγκιψ Κιέβου

Ζωή (1042) σύζ.1.Ρωμανός Γ΄ Αργυρός (1028-1034) 2.Μιχαήλ Δ΄ Παφλαγών (1034-1041) 3.Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος (1042-1055)

Θεοδώρα (1042)

(θετός) Μιχαήλ Ε΄ ο καλαφάτης (1041-1042)

Σημαντικότερα γεγονότα επί της Μακεδονικής Δυναστείας (867-1057)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• 867 Ο Βασίλειος Α' ο Μακεδών ανακηρύσσεται αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
• 876 Άλωση της Βάρεως (Μπάρι) από τους Βυζαντινούς.
• 878 Άλωση των Συρακουσών από τους Άραβες.
• 887-893 Δημοσίευση των Βασιλικών.
• 893 Διάρρηξη σχέσεων μεταξύ Λέοντα ΣΤ΄ και Τσάρου Συμεών Α΄ των Βουλγάρων.
• 902 Άλωση της Ταορμίνα από τους Άραβες - Απώλεια Σικελίας.
• 904 Άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Άραβες.
• 916 Μεγάλη ήττα των Βυζαντινών από τους Βουλγάρους του Συμεών, παρά την Αγχίαλο (Πομόριε).
• 915 Μάχη του Garigliano.
• 919 Σφετερισμός του Ρωμανού Α΄ Λεκαπηνού.
• 924 Ο Τσάρος Συμεών των Βουλγάρων έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης.
• 927 Θάνατος του Τσάρου Συμεών και ειρήνη με το Βυζάντιο -Αναγνώριση του Βουλγαρικού Πατριαρχείου.
• 928 Μεγάλος λιμός. Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες (δυνατοί) εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να αποκτήσουν τη γη των μικρών ιδιοκτητών. Μέτρα του Ρωμανού Λεκαπηνού για να το αποτρέψει.
• 942 Μεγάλη επιτυχής επιδρομή του στρατηγού Ιωάννη Κουρκούα στις κατεχόμενες από τους Άραβες Αρμενία και Μεσοποταμία.
• 944 Επιτυχής πολιορκία της Έδεσσας.
• 949 Αποτυχημένη απόπειρα ανακατάληψης της Κρήτης από τους Σαρακηνούς Άραβες.
• 961 Ανάκτηση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά, επικεφαλής στόλου από 307 πολεμικά πλοία και εκατοντάδες άλλα μικρότερα - Μεγάλη ήττα του σκληροτράχηλου Άραβα στρατηγού Sayf al-Dawla, στα βουνά του Ταύρου, κατά την επιστροφή του από επιδρομή στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.
• 963 Αυτοκράτορας Βυζαντίου ο Νικηφόρος Β΄ Φωκάς.
• 965 Κατάκτηση της Κιλικίας.
• 967 Αναθερμαίνεται ο Βουλγαρικός πόλεμος.
• 968 Οι Ρως στη Βουλγαρία. - Άλωση της Αντιόχειας.
• 969 Δολοφονία Νικηφόρου Β΄ Φωκά. Αυτοκράτορας ο Ιωάννης Α΄ Τσιμισκής.
• 971 Στάση του Βάρδα Φωκά, οποία καταστέλλεται από τον Βάρδα Σκληρό.
• 975 Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Α΄ εκστρατεύει στη Συρία
• 976 Ανάρρηση του Βασιλείου Β΄ στο θρόνο - Επανάσταση του Βάρδα Σκληρού στη Μικρά Ασία.
• 978-979 Η αυτοκρατορία στέλνει τον πρώην εξόριστο Βάρδα Φωκά εναντίον του Βάρδα Σκληρού. Ο Σκληρός ηττάται και καταφεύγει στους Άραβες.
• 977-986 Ο Τσάρος Σαμουήλ της Βουλγαρίας καταλαμβάνει τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία και εισχωρεί στην Πελοπόννησο.
• 986 Υπό την ηγεσία του άπειρου Βασιλείου Β΄, οι Βυζαντινοί ηττώνται από τους Βουλγάρους, στα στενά της Πύλης Τραϊανού. Με αφορμή την ήττα του αυτοκράτορα, ο Βάρδας Σκληρός ξαναρχίζει ανταρσία.
• 987 Ο Βασίλειος στέλνει ξανά τον Βάρδα Φωκά εναντίον του Βάρδα Σκληρού, όμως οι δύο Βάρδες συμμαχούν μεταξύ τους.
• 989 Συμμαχία με τους Ρως και έναρξη του εκχριστιανισμού των - Με τη βοήθεια των Ρως, ο Βασίλειος καταπνίγει, τελικά, την ανταρσία.
• 995 Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος εκστρατεύει στη Συρία.
• 996 Ήττα των Βουλγάρων παρά τον Σπερχειό ποταμό.
• 998 Οι Φατιμίδες της Αιγύπτου ανακαταλαμβάνουν βυζαντινές θέσεις στη Συρία.
• 999 Μεγάλη εκστρατεία του Βασιλείου στη Συρία. Οι Φατιμίδες αναγκάζονται να συνθηκολογήσουν.
• 1000-1004 Συντονισμένη επιτυχής επίθεση εναντίον των Βουλγάρων.
• 1014 Οι Βούλγαροι ηττώνται αποφασιστικά στη μάχη στο Κλειδί. Ο Τσάρος Σαμουήλ πεθαίνει λίγο αργότερα.
• 1018 Πλήρης καθυπόταξη της Βουλγαρίας - Επανάσταση στη Νότια Ιταλία.
• 1021-1022 Προσάρτηση της Αρμενίας.
• 1022 Ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας επαναστατεί, μαζί με τον Νικηφόρο Φωκά, γιο του Βάρδα Φωκά. Η επανάσταση καταστέλλεται.
• 1031 Απώλεια της Έδεσσας (Ούρφα) και ανακατάληψή της από τους Βυζαντινούς υπό το στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη.
• 1038 Επιτυχίες του Γεωργίου Μανιάκη στη Σικελία.
• 1040 Ανταρσία της Βουλγαρίας.
• 1042 Στάση στην Κωνσταντινούπολη - Πτώση του Μιχαήλ Ε΄ και τύφλωσή του - Συναυτοκράτειρες η Θεοδώρα και η Ζωή.
• 1054 Ο Πατριάρχης Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος διαρρηγνύει οριστικά τις σχέσεις με τον Πάπα της Ρώμης.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια----

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Δυναστεία των Μακεδόνων."

Η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας

Μαθήματα οικονομικής πολιτικής: Η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας------Εάν θέλεις να προβλέψεις το μέλλον κοίταξε στο παρελθόν επισημαίνουν αρκετοί από αυτούς που θυμούνται την ρήση του Μαρξ ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Κάποιοι θέτουν μάλιστα το ερώτημα πώς το Βυζάντιο άντεξε για 1.000 χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης; Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, ο συγγραφέας Charles Hugh Smith μέσω του μπλοκ του Minds blog παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα πτυχή της οικονομικής ιστορίας.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία βασίζεται στην Κωνσταντινούπολη ξεκίνησε ως η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Ανατολή και Δύση για λόγους αμυντικής στρατηγικής. Στην αρχική η σύλληψη της μεγάλης ιδέας ήταν η εξής δύο αυτοκράτορες θα κυβερνούν τον κόσμο.

Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ξεθώριασε και το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία μιλούσε Ελληνικά και όχι λατινικά και ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί  και όχι καθολικοί.

Η βυζαντινή (Ανατολική Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία διήρκησε από την  πτώση της δυτικής αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ. έως το 1453 μ.Χ., όταν η Κωνσταντινούπολη έπεσε από τους Σελτζούκους τούρκους.  Έτσι, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία άντεξε για περίπου 1.000 χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης (977 χρόνια, για να είμαστε ακριβέστατοι).

Ήταν μια αυτοκρατορία που κράτησε όλο το Μεσαίωνα, έφτασε στο ζενίθ της γύρω από 1025 μ.Χ. και διήρκεσε μέχρι την αυγή της Αναγέννησης. Πώς το Βυζάντιο κράτησε για 1.000 χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης;

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες, αλλά 4 παράγοντες ήταν η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας:

Ένα σταθερό νόμισμα.

Όταν η αυτοκρατορία υποτίμησε το νόμισμά της για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα, έδωσε το έναυσμα για μια μακρόχρονη απώλεια εμπιστοσύνη στο νόμισμα.

Αυτή η υποτίμηση ήταν η αρχή του τέλους, καθώς μετά από την υποτίμηση δεν αποκαταστάθηκε ποτέ το οικονομικό κύρος της  Αυτοκρατορίας.

Το ηθικό δίδαγμα: Υποτίμηση σημαίνει, υποτίμηση της σταθερότητας, της επιρροής, της δύναμης και της ευημερίας.

Κοινωνική κινητικότητα μέσω της εκκλησίας, της στρατιωτικής και πολιτικής γραφειοκρατίας.

Οι άνδρες αναζήτησαν τρόπους πλουτισμού και οι γυναίκες θα μπορούσε να πλουτίσουν και να αποκτήσουν επιρροή μέσω επιτυχημένων γάμων.

Σταθερή είσπραξη των φόρων για τη χρηματοδότηση της άμυνας της Αυτοκρατορίας και σταθερή οικονομία.

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία βρισκόταν υπό συνεχή επίθεση στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου των 1000 χρόνων της ιστορίας.

Η αυτοκρατορία συγκέντρωνε γη και φόρους μέσω μιας τεράστιας γραφειοκρατίας και φορολογικών αρχείων.

Είναι ενδιαφέρον, οι φόροι αποτελούσαν το 20% του συνόλου των εσόδων μια αναλογία που ισχύει σήμερα και στις ΗΠΑ.

Όταν το φορολογικό σύστημα έπεσε σε παρακμή, τα έσοδα κατέρρευσαν και η άμυνα απέτυχε.

Υπήρξε προσπάθεια να αποκατασταθεί το φορολογικό σύστημα και έτσι δόθηκε στην αυτοκρατορία παράταση ζωής.

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία επιδίωξε να διαθέτει ασφαλείς εμπορικές οδούς και αγορές.

Η αυτοκρατορία προστάτευε θαλάσσιες διαδρομές και τη γη για τους εμπόρους και η Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε παγκόσμιο θησαυροφυλάκιο.

Μεγάλο μέρος του πλούτου και των φορολογικών εσόδων της αυτοκρατορίας προερχόταν από το εμπόριο και η Αυτοκρατορία διατήρησε μια μακρά ιστορία μέσω επικερδών εμπορικών συμφωνιών με συμμάχους, όπως η Βενετία.

Αυτές οι 4 παράμετροι συνεχίζουν και σήμερα να διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο. Αν το νόμισμα ενός έθνους χάνει την αξία, τα στάδια της κοινωνικής κινητικότητας αποδομούνται,  το φορολογικό σύστημα καταρρέει και το εμπόριο περιορίζεται ή καταστέλλεται, το έθνος/αυτοκρατορία είναι καταδικασμένο στην παρακμή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η «μυστική συνταγή» της μακροζωίας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας"

Η ιστορία της Αγια-Σοφιάς, του διαχρονικού συμβόλου της ορθόδοξης πίστης

 Το επίσημο όνομά της, η συμβολική της θέση και το αρχιτεκτονικό θαύμα ενός λαμπρού ναού-----

«Νενίκηκά σε Σολομών», αναφώνησε όλο ενθουσιασμό ο Ιουστινιανός στις 27 Δεκεμβρίου 537 πρωτοαντικρίζοντας τον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας, ο οποίος παραμένει ένα από ορόσημα της ορθόδοξης πίστης, παρά το γεγονός ότι εδώ και αιώνες βρίσκεται σε έδαφος μουσουλμανικό.

Αψηφώντας πολέμους, καταστροφές αλλά και το τοξικό δηλητήριο της μισαλλοδοξίας, η Αγια-Σοφιά συνεχίζει να ρίχνει το φως της στην Κωνσταντινούπολη τόσο ως κληροδότημα της χριστιανικής της ιστορίας όσο και ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η Μεγάλη Εκκλησία της Βασιλεύουσας επιβλέπει αγέρωχα την Προποντίδα εδώ και 1.500 χρόνια συνδέοντας άρρηκτα τα χρονικά της με την πλούσια κοινωνική και οικονομική ιστορία της πόλης, ως ένας προνομιακός χώρος που θα μπορούσε να συνδέει γραμμικά το παρελθόν της Κωνσταντινούπολης, αν το ήθελαν κάποιοι.

Ο περίλαμπρος λαός της χριστιανοσύνης μετατράπηκε αμέσως σε τζαμί μόλις η Πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών (αλλά και σε καθολικό ναό κατά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204!) και θα έπρεπε να περάσουν αρκετοί αιώνες ώστε να σεβαστούν οι Νεότουρκοι το βαρύ όνομά της και να τη μεταμορφώσουν σε μουσείο. Ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αυτός που την άφησε στην αιώνια αταραξία της, μετατρέποντάς τη από μουσουλμανικό χώρο λατρείας σε μουσείο το 1934, αν και οι τουρκικές προκλήσεις δεν έλεγαν να κοπάσουν.

Πολύ πρόσφατα, η Άγκυρα αποφάσισε να κάνει την Αγια-Σοφιά προσωρινό τέμενος, φέρνοντας στον νου μνήμες άλλων εποχών, για τις ανάγκες του εορτασμού του Ραμαζανιού. Καταπατώντας κάθε έννοια σεβασμού στη διαφορετικότητα και τη θρησκευτική ελευθερία, η τουρκική κυβέρνηση έβαλε έναν ιμάμη να ψάλει το Κοράνιμέσα στο αιώνιο σύμβολο της ορθοδοξίας προκαλώντας για άλλη μια φορά τη χριστιανική Δύση.

Το πράγμα δεν φαίνεται μάλιστα να αποτελεί σημείο των καιρών, καθώς ο σπουδαίος βυζαντινός ναός μπαίνει εδώ και δεκαετίες στο μάτι πολλών φανατισμένων και μισαλλόδοξων που δεν καλοβλέπουν τη μακραίωνη χριστιανική παρουσία στη Βασιλεύουσα.

Κι όμως, ο Βυζαντινός Ναός της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού, όπως είναι το επίσημο όνομα της Αγια-Σοφιάς, θα εξακολουθήσει να επιβλέπει την Κωνσταντινούπολη από την προνομιακή του θέση και να λειτουργεί ως διαχρονική υπόμνηση στην εμβληματική βυζαντινή ιστορία της.

Γιατί αυτό που λέμε Αγια-Σοφιά έχει διατρέξει την αυτοκρατορική περίοδο της Κωνσταντινούπολης όσο τίποτα άλλο, βλέποντας Ιουστινιανούς και Κομνηνούς και περνώντας από τη Μεσοβυζαντινή και την Υστεροβυζαντινή περίοδο στα σημερινά χρόνια. Η Αγία Σοφία δεν είναι απλώς ένα μεγαλοπρεπές αρχιτεκτόνημα, αλλά μια γλαφυρή περιγραφή της ίδιας της κοινωνίας που τη γέννησε…

Συνοπτική ιστορία

Για περισσότερο από μία χιλιετία, ως και την άλωση της από τους Τούρκους το 1453 δηλαδή, η Κωνσταντινούπολη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του χριστιανισμού, έχοντας στην ίδια της την καρδιά τον λαμπρό μητροπολιτικό ναό που ήταν αφιερωμένος στην ιερή σοφία του Θεού.

Το ξεχωριστό γεωγραφικό σημείο που επιβλέπει τα στενά του Βοσπόρου και χωρίζει φυσικά αλλά και συμβολικά την Ασία από την Ευρώπη είχε επιλεγεί για ανέγερση ναών και από τους πρώτους μεγαρείς αποίκους (Βυζάντιο) αλλά και τους ρωμαίους κατακτητές (Νέα Ρώμη), διέθετε λοιπόν ένα συμβολικό εκτόπισμα που θέλησε να εκμεταλλευτεί ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α’ χτίζοντας τον δικό του ναό πάνω στα ερείπια των παγανιστικών κτισμάτων.

Όταν λοιπόν εγκαινίασε τη Νέα Ρώμη του το 337 μ.Χ., ο Μεγάλος Κωνσταντίνος θεμελίωσε τον καθεδρικό ναό της πόλης για να τιμήσει τη νέα πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ανέγερσή του αποπερατώθηκε από τον γιο του Κωνστάντιο και το 346 ήταν πανέτοιμος για τα λαμπρά εγκαίνιά του. Στα χρόνια του Αρκάδιου και συγκεκριμένα το 404, η πρώτη αυτή Αγια-Σοφιά πυρπολήθηκε και τη νέα της ανέγερση ανέλαβε ο Θεοδόσιος Β’.

Η θεοδοσιανή Αγια-Σοφιά, που εγκαινιάστηκε το 415, δεν έμελλε βέβαια να μακροημερεύσει, καθώς ο μητροπολιτικός ναός έπεσε και πάλι θύμα, αυτή τη φορά της λαϊκής μήνης: η ξυλόστεγη βασιλική καταστράφηκε και πάλι από οπαδούς του πατριάρχη, κατά τις διαμάχες του τελευταίου με τον αυτοκράτορα. Κατά τη Στάση του Νίκα το 532, ο Ιουστινιανός τη βλέπει να πυρπολείται για άλλη μια φορά στην ιστορία της και αποφασίζει να την ξαναχτίσει με τρόπο τόσο μεγαλοπρεπή που να είναι δύσκολο για το χέρι του -εξωτερικού ή εσωτερικού- εχθρού να την κάψει.

Ο Ιουστινιανός προσέλαβε τους αρχιτέκτονες και γεωμέτρες Ανθέμιο από τις Τράλλεις (Τραλλιανός) και Ισίδωρο από τη Μίλητο (Μιλήσιος) να φιλοτεχνήσουν το νέο σχέδιο μιας επιβλητικής εκκλησιάς που να δεσπόζει στη Βασιλεύουσα. Τα θεμέλια της δεύτερης αυτής Αγιας-Σοφιάς τίθενται στις 23 Φεβρουαρίου 532 και μετατρέπεται σύντομα σε έναν κατασκευαστικό άθλο με κολοσσιαίες διαστάσεις.

Χρειάστηκαν έξι χρόνια αδιάλειπτης εργασίας, κάπου 10.000 τεχνίτες αλλά και 120 εκατ. ευρώ για την αποπεράτωσή της, αν και πάλι αν δεν επιστρατευόταν ο απανταχού ελληνισμός δύσκολα θα ολοκληρωνόταν. Ο καθένας έστελνε ό,τι είχε για την ανέγερση του λαμπρότερου χριστιανικού ναού: η Μάνη και η Κάρυστος τα χαρακτηριστικά πράσινα μάρμαρά τους, η Φρυγία τα ροδί και η Αίγυπτος τα κόκκινα, όταν και έγινε σαφές πως καραβιές ακόμα χρυσού, ασημιού, πολύτιμων λίθων και ελεφαντόδοντου απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί ο εσωτερικός της διάκοσμος.

Αφού κινητοποιήθηκε ο γνωστός κόσμος για την εξεύρεση των πολυτελών αγαθών, ο Ιουστινιανός ήταν έτοιμος να εγκαινιάσει τον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας στις 27 Δεκεμβρίου 537. Το θέαμα που αντίκρισε ο αυτοκράτορας τον έκανε να αναγνωρίσει την υπεροχή της Βασιλικής του έναντι του ξακουστού Ναού του Σολομώντα, αναφωνώντας όλο χαρά: «Δόξα τω Θεώ, το καταξιωσάντι με τελέσαι τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε Σολομών»!

Μια ακόμα προσθήκη θα λάμβανε χώρα ώστε να πάρει η Αγια-Σοφιά τον τελικό της χαρακτήρα: 20 χρόνια μετά τα πρώτα θυρανοίξια, κατά τον Εγκέλαδο του 557, ο τολμηρότατος κατασκευαστικά θόλος της εκκλησίας κατακρημνίστηκε. Την εκ νέου ανέγερσή του ανέλαβε ο ανιψιός του Ισιδώρου, Ισίδωρος ο Νεότερος, ο οποίος τον κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό σχεδιαστικά. Τα δεύτερα εγκαίνια της ιουστινιάνειας Αγια-Σοφιάς τελέστηκαν με πάσα επισημότητα στις 24 Δεκεμβρίου 563 και ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς ήταν έτοιμο να μακροημερεύσει.

Αυτό ήταν, η Αγία Σοφία θα αποτελούσε πια το απόλυτο κέντρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού για τα επόμενα χίλια και πλέον χρόνια, μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453. Εκεί αποθέωναν τους νέους αυτοκράτορες, εκεί πενθούσαν τις εθνικές τραγωδίες, εκεί θρηνούσαν τις συμφορές και εκεί πανηγύριζαν τους θριάμβους τους οι Βυζαντινοί, με τη μεγαλοπρεπή εκκλησιά να ακολουθεί κατά πόδας τις ζυμώσεις και τις περιπέτειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Εκεί θα ακουστεί για τελευταία φορά η στερνή ορθόδοξη λειτουργία στις 29 Μαΐου 1453, όταν ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος ΙΑ’ Δραγάσης Παλαιολόγος, αφού προσευχήθηκε δίπλα στον λαό και απολογήθηκε για τα λάθη του, έφυγε για τα τείχη της πόλης όπου και έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Το τέλος της χριστιανικής ιστορίας της Κωνσταντινούπολης θα σήμανε και το τέλος της Αγια-Σοφιάς ως εκκλησίας, αφού με την επικράτηση των Οθωμανών μεταμορφώθηκε σε τέμενος και πλέον περιβαλλόταν από τους τέσσερις χαρακτηριστικούς μιναρέδες της.

Πέντε σχεδόν αιώνες αργότερα, με την επικράτηση του κοσμικού Κινήματος των Νεότουρκων και του Κεμάλ Ατατούρκ, η Αγια-Σοφιά μετατράπηκε σε μουσείο (1934), θυμίζοντας και πάλι το αρχιτεκτονικό θαύμα του Ιουστινιανού και τη σπουδαία αυτοκρατορία του.

Μοναδικό διάλειμμα στην αδιάλειπτη ορθόδοξη παράδοση της Αγιας-Σοφιάς ήταν η περίοδος 1204-1261, όταν η Επτάλοφος έπεσε στα χέρια των Φράγκων που μετέτρεψαν πρόθυμα τον λαμπρό ναό σε ρωμαιοκαθολική εκκλησία (επισκευάζοντας τις μεγάλες φθορές του). Ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος την επανέφερε στην ορθόδοξη λατρεία κατά τη στέψη του εκεί στις 15 Σεπτεμβρίου 1261, έναν μήνα μετά την ανάκτηση της βυζαντινής πρωτεύουσας από τους Σταυροφόρους.

Η κορυφαία ίσως στιγμή της βυζαντινής ναοδομίας συνέχισε να αποτελεί σύμβολο της Κωνσταντινούπολης και κατά την οθωμανική της περίοδο, αν και τότε γνώρισε νέες σημαντικές καταστροφές. Τώρα μπήκαν στο στόχαστρο οι περίλαμπρες χριστιανικές τοιχογραφίες, οι οποίες ασβεστώθηκαν μιας και η Αγια-Σοφιά ήταν τέμενος και η απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος θεωρείται βλασφημία στον ισλαμικό κόσμο…

Αρχιτεκτονικό θαύμα

Η Αγια-Σοφιά είναι χτισμένη σε ρυθμό βασιλικής με τρούλο. Το κύριο σώμα του οικοδομήματος έχει ορθογώνιο σχήμα μήκους 78,16 μ. και πλάτους 71,82 μ., επιβλέποντας τον πρώτο λόφο της Βασιλεύουσας. Τέσσερις τεράστιοι τετράγωνοι στύλοι (πεσσοί) υποστηρίζουν τα ισάριθμα τόξα πάνω στα οποία εδράζεται ο μεγαλοπρεπής θόλος με τη διάμετρο των 31 μέτρων.

Η τρίκλιτη τρουλαία βασιλική έχει αποτελέσει με τον νεωτερικό σχεδιασμό της πρότυπο για πολλές βυζαντινές εκκλησίες αλλά και μουσουλμανικά τεμένη, καθώς η πρωτοφανής αρμονία φωτός και αρχιτεκτονικής που παρουσιάζει έγινε κι αυτή με τη σειρά της σύμβολο του βυζαντινού κόσμου. Όσο για τα 100 παράθυρα της Αγιας-Σοφιάς που τη λούζουν στο φως, προσφέρουν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της.

Στην κορυφή του θόλου έφερε άλλοτε τον μεγάλο «Ερυσίπτολι Σταυρό», το σύμβολο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο έχει πλέον αντικατασταθεί από την ημισέληνο. Κληρονομιά της μετατροπής της σε μουσουλμανικό τέμενος είναι και οι τέσσερις μιναρέδες που περιβάλλουν το κύριο κτίσμα.

Ο πλούσιος εσωτερικός διάκοσμος της Αγια-Σοφιάς φιλοξενούσε σημαντικά ψηφιδωτά της βυζαντινής μνημειακής τέχνης, τα οποία έχουν υποστεί κι αυτά με τη σειρά τους εκτεταμένες φθορές στους τόσους αιώνες της παρουσίας της. Κατά τους παλαιολόγειους χρόνους (13ος-14ος αιώνας), ο μητροπολιτικός ναός υπέστη για άλλη μια φορά σημαντικές καταστροφές και η επισκευή του κάλεσε σε ριζική επαναδιακόσμηση του εσωτερικού. Το μνημείο έλαβε έτσι την τελική του μορφή, με την οποία σώζεται μέχρι σήμερα.

Στην υπαίθρια μαρμαρόστρωτη και περίστυλη αυλή στεκόταν άλλοτε η «κομψή φιάλη», η περιβόητη μαρμάρινη κρήνη που φέρει την καρκινική επιγραφή «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ» (νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν – ξέπλυνε τις αμαρτίες, όχι μόνο το πρόσωπό σου). Η οποία οφείλει μάλλον να διαβαστεί και να αποστηθιστεί απ’ όλους.

Γιατί η Αγια-Σοφιά δεν είναι μόνο ένα πνευματικό και πολιτικό σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ένα διαχρονικό ορόσημο της χριστιανικής αρχιτεκτονικής, αλλά ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς που κατάφερε να επιβιώσει ως τις ημέρες μας σε πείσμα όσων την ήθελαν ερείπια…  πηγη

https://national-pride 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ιστορία της Αγια-Σοφιάς, του διαχρονικού συμβόλου της ορθόδοξης πίστης "