Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2024

ΙΤΑΛΙΚΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

 ΝΑΞΙΑΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ


Προέλευση των ιταλογενών ναξιακών επωνύμων
Η ύπαρξη ιταλικής προέλευσης ναξιακών οικογενειακών ονομάτων επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και αποδίδεται σε διάφορες αιτίες:
α) Οι φέροντες τέτοια ονόματα είναι δυνατό να είναι γόνοι οικογενειών με ρίζες από τη Δύση και ιδίως από βορειοϊταλικές πόλεις (π.χ. από τη Βενετία, τη Γένοβα, τη Μπολώνια, τη Βερώνα, το Μιλάνο κ.α.), που είτε εγκαταστάθηκαν στη Νάξο ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα, είτε μετανάστευσαν εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές κατάτην Τουρκοκρατία, χωρίς να αποκλείεται να πρόκειται για απλές επιδράσεις στην ονοματοδοσία τους. 
Αρχικά όλοι οι Ιταλοί επήλυδες ασπάζονταν το δυτικό δόγμα, ωστόσο με την πάροδο των αιώνων, πολλοί από τους απογόνους τους προσεχώρησαν στην Ορθοδοξία.
β) Περιπτώσεις μικτών γάμων. Παρατηρείται στη μεσαιωνική Νάξο, αλλά και αργότερα το φαινόμενο της σύναψης γάμου μεταξύ ετεροδόξων. Μία από τις βασικές του αιτίες ήταν (ιδίως κατά τους πρώτους αιώνες της λατινικής κυριαρχίας) η δυσχέρεια εξεύρεσης δυτικών γυναικών στο χώρο των Κυκλάδων, με σκοπό το γάμο.
Έτσι παρατηρήθηκε στο Αιγαίο το φαινόμενο της γέννησης παιδιών, που είχαν πατέρα Λατίνοκαι μητέρα Ελληνορθόδοξη, τα οποία ονομάζονταν γασμούλοι, βασμούλοι ή bastardi. Αυτοί δε θεωρούνταν ούτε ελεύθεροι, ούτε σκλάβοι, αλλά μία ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στους «Φράγκους»και τους Έλληνες.
Οι γασμούλοι είχαν γενικά τη δυνατότητα να επιλέξουν το δόγμα της αρεσκείας τους, κατά τη συνήθη όμως πρακτική στη Νάξο τα αγόρια, που προέρχονταν από μεικτό γάμο, ασπάζονταν το δόγμα του πατέρα, ενώ τα κορίτσια αυτό της μητέρας, ενώ κατάάλλη εκδοχή, οι γόνοι των μεικτών γάμων -αμφοτέρων των φύλων- στις Κυκλάδες έπαιρναν το δόγμα της μητέρας.
γ) Περιπτώσεις ντόπιων Ελληνορθοδόξων κατοίκων της Νάξου, που για διαφόρους λόγους απέκτησαν επώνυμο ή βαπτιστικό όνομα, προερχόμενο κατά κανόνα από τη βενετσιάνικη διάλεκτο: πιθανόν είτε λόγω στενών σχέσεων με κάποιο φεουδάρχη, το κύρος του οποίου στην τοπική κοινωνία μπορούσε ενδεχομένως να ασκήσει σημαντική επιρροή ως προς την ονοματοδοσία μελών της ελληνορθόδοξης πλειοψηφίας, είτε κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης στο λεξιλόγιο του ντόπιου πληθυσμού ιταλικών λέξεων και εισαγωγής πολλών βαπτιστικών ονομάτων βενετικής προέλευσης.
 Έτσι τα λατινικής προέλευσης Ναξιακά επώνυμα τα διακρίνουμε για λόγους μεθοδολογικούς στις εξής κατηγορίες:
1) Σε επώνυμα γνωστών δυτικών οικογενειών, μέλη των οποίων εγκαταστάθηκαν στη Νάξο κατά τους μεσαιωνικούς και μεταμεσαιωνικούς χρόνους, που σήμερα είτε διατηρούν τη ρωμαιοκαθολική τους πίστη (π.χ. Δελλα-Ρόκκας), είτε έχουν ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα (π.χ. Μπαζαίος).
2) Σε πατριδωνυμικά επώνυμα. π.χ. Βερώνης, Πρίντεζης, Δεγαΐτας.
3) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά βαπτιστικά. π.χ. Ανδριέλλος, Τζαννετής, Τζουάννης, Τζαννίνης, Φραγκίσκος, Φρατζέσκος, Μαράκης, Στάης.
4) Σε αυτά που προέρχονται από παρωνύμια. π.χ. Λυμπερτάς, Τζόβενος.
5) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά επαγγελματικά επώνυμα ή που προήλθαν από τίτλους και αξιώματα της εποχής του Δουκάτου του Αιγαίου και που επιβίωσαν κατά την Τουρκοκρατία. π.χ. Καστελλάνος, Κατζηλιέρης κ.α.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΙΤΑΛΙΚΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ"

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2023

ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ

SURNAMES OF DAMARIONAS, DAMALAS,BOYRBOYRIA NAXOS

ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ (ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ) ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΔΑΜΑΡΙΩΝΑ, ΔΑΜΑΛΑ ΚΑΙ ΒΟΥΡΒΟΥΡΙΑ ΝΑΞΟΥ
Η καταγραφη των επιθέτων αρρένων που κατοικούν σημερα η έγινε γνωστό ότι κατοίκησαν κάποτε παλιά μόνιμα στα χωριά Δαμαριώνα, Δαμαλά και Βουρβουριά, έγινε σε τρεις κατnγορίεs:
α) Επίθετα αρρένων που κατοικούν μόνιμα σημερα στα χωριά μαs.
β) Επίθετα αρρένων που κάποτε κατοίκησαν μόνιμα στα χωριά μαs και σημερα λόγω μετανάστευσηs των, είτε λόγω μετακίνnσι'ιs των, κατοικούν σε άλλα μερη εντόs και εκτόs tns Ελλάδαs και έρχονται μόνο σαν επισκέπτεs σ' αυτά.
γ) Επίθετα αρρένων που μου έγιναν γνωστά από πληροφορίεs η έγγραφα ότι κατοίκησαν κάποτε σ' αυτά τα χωριά, αλλά σημερα δεν έχουν καμία επαφη με αυτά η έχουν εξαφανισθεί τελείωs τα ίχνη τoυς, από πιθανέs μεταναστεύσειs η άγνωστεs άλλες αιτίες.
Από τις πρώτεs καταγραφέs των επιθέτων αναμφισβητητα πρώτο εις πληθοs αρρένων κατατάσσεται σημερα το επίθετο Δέτσns.
Ακολουθεί με σημαντικη διαφορά σε δεύτερη σειρά μια ομάδα επιθέτων με μικρέs διαφορέs πληθουs μεταξύ των όπωs: των Προμπονά, Βερώνη, Συριανού, ΤΖαννίνη, Γρατσία.
Επίσns μια τρίτη με μικρέs επίσns διαφορέs μεταξύ των: Τζιμπλάκn, Κάτσαρη, Στρούβαλη, Ορφανού, Μάκαρη, Κάγκανη, Λεκάκη, Μαρόκη,Βασαλακη
Σε 4η σειρά θα είναι όλα τα άλλα επίθετα.
Τα πιο πάνω επίθετα που ονομαστικώs αναγράφονται αποτελούν την πλειονότητα του συνολικού πληθουs αρρένων εξ όλων των επιθέτων που είναι σημερα εν Ζωη και κατοικούν στα χωριά μαs, έχουν μετακινηθεί η μεταδημοτεύσει, αλλά επισκέπτονται αυτά.

Α.Επίθετα αρρένων που κατοικούν μόνιμα σήμερα σε Δαμαριώνα, Δαμαλά, Βουρβουριά.
Α .Ανωμερίτns, Ασλάνns
Β. Βάβουλαs, ΒαΒουλnδεs, ΒύΖns Σύζns Bυznδεs, Βούλγαρns Βουλγάρnδεs, Βρετόs, Βρετούδεs, Βλασερόs Βλασεράδεs, Βασιλάκns ιερεύs
Γ .Γρατσίαs , Γρύλλns.
Δ. Δέτσns Δέτσnδεs.
Θ. Θεοχαρης.
Κ. Κάτσαρns Καrσάρnδεs, Καλαϊτζης, Καλαβρόs, Κάγκανns, Κατσούλns
Λ. Λυμπερτάs, Λεκάκns Λεκάκnδεs, Λαμπαδάκns Λαμπαδάκnδεs.
Μ Μάκαρns Μακάρnδεs Μαράκns Μαράκnδεs Μπάνns
Ν. Νομικόs Νομικούδεs
Ιενικουδάκns (ΒουρΒουριά).
Ο. Ορφανόs Ορφανούδεs.
Π. Προμπονάs Προμπονάδεs Παραράs Παραράδεs Πίπιδαs Πιπιδάδεs Παπαδάκns Πετρόκολοs. Σ. Συριανόs Συριaνάδεs, Στρούβαλns, Σέρβοs ΣέρΒnδεs, Σαλτερηs, Σωμαρίππαs Σωμαρουππαίοι, Σοφικίτns.
Τ. Τριαντάφυλλοs, Τζιμπλάκns , Tzavvivns ΤΖαννίνnδεs.
Φ. Φράγγοs
Χ. Χοχλιόs
Ψ. Ψαρράs Ψαρράδεs
Β. Επίθετα αρρένων που κατοίκησαν παλιά μόνιμα σε Δαμαριώνα, Δαμαλά, Βουρβουριά.
Σήμερα έχουν εξαφανισθεί ή έχει πάψει κάθε επαφή tous με τα άνω χωριά.
Αρώνns Αξωτάκns
Βερνίκοs Βρυώνns
Γαβαλάs Γασπαρίτns
Δnμnτριάδns
Καμαριανόs (ΒουρΒουριά) Κουτρουκάs Κουρτελάs Καλαμπάκαs Κοκκίνns Κορρέs Κουνάs Κεφαλάs Κατσιφάρns Καλορίτns ΚΟΤΖαλάs
Λινάρδοs Λαγογιάννns Λενταρώνns Λεμπέσns Λιοφάγοs
Μυρωδιάs Μπουντάs ΜπαγούΖns Μελ ισσου ργόs MωραlΊ:π~ Μίνωαs (ΒουρΒουριά) Ματούλαs Μαυροματάκns Μαυρομιχάλns Μπούτουναs Μελισσινόs Μαρκουλίτns Μακάριοs
Ν.Νεοφώτιστοs Ντεϊλάs Νκολαδάκns
Ι.Ιενάκns
ΟΧανεσιάν Εμμ. (Δαμαριώναs)
Παπαρρnγόπουλοs Παντελάκns Παράβαs Πορτάρns Παπαϊωάννου Πουλnμένοs Πάγκαλοs Παντελόs
Σάββαs Σουλι'ιs Σαλταφέραs Σπανομαρίδns Σκοπελίτns Συκάδns
Τσακωνιάτns Τουρλίτns Τελομέρns
Φάβαs ιερεύs Φουρνιέλοs
Χαντζnγιάννns
Γ. Επίθετα αρρένων που κατοίκησαν μόνιμα παλιά σε Δαμαριώνα, Δαμαλά, Βουρβουριά
Τώρα κατοικούν μόνιμα αλλού.είναι όμωs γνωστά και επισκέπτονται τα χωριά μαs.
Α.Αγγεληs Αγγέπnδεs Αδάμ Αδάμnδεs
Β.Βερώνns Βερώνnδεs Βενιεράκns Βενιεράκnδεs Βαμβακόπουλοs ΒαμΒακοπουπαίοι Βαλινδράs Βαλινδράδεs Βάσιλαs Βασαλάκns Βασαλάκnδεs
Γ.Γρυλλάκns Γρυππάκnδεs Γλέζος
Δ.Δnμnτροκάλns Δημητροκάληδεs Δημητρίου Δρεμπεντέρns , Τρεμπεντέρns
Κ.Κόκκινοs Κόκκινοι Κρnτικοπούλns Κυπραίοs Κυπραίοι, Κεφαλλnνιάδns
Λ.Λυκοσκούφns Λιανόπουλοs Λιανοπουπαίο/ Λιαρμακόπουλοs Λιαρμακοπουπαίοι
Μ,Μάλαμαs , Μάλαγμαs Μαγερόπουλοs Μαγεροπουπαίοι Μαστρογιαννόπουλοs Μαυρογιαννόπουλοs Μαυρογιαννοπουπαίοι Μπεμπένns Μπεμπένnδεs Μαυρομάτns Ν.Ναυπλιώτns Ναυπλιωταίοι
Π.Πέποναs Πεπόνnδεs Περιστεράκns Περισrεράκnδεs
Ρ. Ρούσσοs Ρούσσnδεs
Σ. Σιδερι'ιs Σιδερnδεs
Τ.TzaVVHns ΤΖαννεrάδεs ΤΖιώτns ΤΖιώrnδεs
Χ.Χωματάs Χωματάδεs


COLIN Fraser (ΑΓΓΛΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣκαι ιδιοκτητης οικίαs στο Δαμαλά, συχνόs επισκέπrns του από το 1996).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ"

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

ΙΤΑΛΙΚΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

ΝΑΞΙΑΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Προέλευση των ιταλογενών ναξιακών επωνύμων
Η ύπαρξη ιταλικής προέλευσης ναξιακών οικογενειακών ονομάτων επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και αποδίδεται σε διάφορες αιτίες:
α) Οι φέροντες τέτοια ονόματα είναι δυνατό να είναι γόνοι οικογενειών με ρίζες από τη Δύση και ιδίως από βορειοϊταλικές πόλεις (π.χ. από τη Βενετία, τη Γένοβα, τη Μπολώνια, τη Βερώνα, το Μιλάνο κ.α.), που είτε εγκαταστάθηκαν στη Νάξο ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα, είτε μετανάστευσαν εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές κατάτην Τουρκοκρατία, χωρίς να αποκλείεται να πρόκειται για απλές επιδράσεις στην ονοματοδοσία τους. Αρχικά όλοι οι Ιταλοί επήλυδες ασπάζονταν το δυτικό δόγμα, ωστόσο με την πάροδο των αιώνων, πολλοί από τους απογόνους τους προσεχώρησαν στην Ορθοδοξία.
β) Περιπτώσεις μικτών γάμων. Παρατηρείται στη μεσαιωνική Νάξο, αλλά και αργότερα το φαινόμενο της σύναψης γάμου μεταξύ ετεροδόξων. Μία από τις βασικές του αιτίες ήταν (ιδίως κατά τους πρώτους αιώνες της λατινικής κυριαρχίας) η δυσχέρεια εξεύρεσης δυτικών γυναικών στο χώρο των Κυκλάδων, με σκοπό το γάμο.
Έτσι παρατηρήθηκε στο Αιγαίο το φαινόμενο της γέννησης παιδιών, που είχαν πατέρα Λατίνοκαι μητέρα Ελληνορθόδοξη, τα οποία ονομάζονταν γασμούλοι, βασμούλοι ή bastardi. Αυτοί δε θεωρούνταν ούτε ελεύθεροι, ούτε σκλάβοι, αλλά μία ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στους «Φράγκους»και τους Έλληνες.
Οι γασμούλοι είχαν γενικά τη δυνατότητα να επιλέξουν το δόγμα της αρεσκείας τους, κατά τη συνήθη όμως πρακτική στη Νάξο τα αγόρια, που προέρχονταν από μεικτό γάμο, ασπάζονταν το δόγμα του πατέρα, ενώ τα κορίτσια αυτό της μητέρας, ενώ κατάάλλη εκδοχή, οι γόνοι των μεικτών γάμων -αμφοτέρων των φύλων- στις Κυκλάδες έπαιρναν το δόγμα της μητέρας.
γ) Περιπτώσεις ντόπιων Ελληνορθοδόξων κατοίκων της Νάξου, που για διαφόρους λόγους απέκτησαν επώνυμο ή βαπτιστικό όνομα, προερχόμενο κατά κανόνα από τη βενετσιάνικη διάλεκτο: πιθανόν είτε λόγω στενών σχέσεων με κάποιο φεουδάρχη, το κύρος του οποίου στην τοπική κοινωνία μπορούσε ενδεχομένως να ασκήσει σημαντική επιρροή ως προς την ονοματοδοσία μελών της ελληνορθόδοξης πλειοψηφίας, είτε κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης στο λεξιλόγιο του ντόπιου πληθυσμού ιταλικών λέξεων και εισαγωγής πολλών βαπτιστικών ονομάτων βενετικής προέλευσης. Έτσι τα λατινικής προέλευσης ναξιακά επώνυμα τα διακρίνουμε για λόγους μεθοδολογικούς στις εξής κατηγορίες:
1) Σε επώνυμα γνωστών δυτικών οικογενειών, μέλη των οποίων εγκαταστάθηκαν στη Νάξο κατά τους μεσαιωνικούς και μεταμεσαιωνικούς χρόνους, που σήμερα είτε διατηρούν τη ρωμαιοκαθολική τους πίστη (π.χ. Δελλα-Ρόκκας), είτε έχουν ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα (π.χ. Μπαζαίος).
2) Σε πατριδωνυμικά επώνυμα. π.χ. Βερώνης, Πρίντεζης, Δεγαΐτας.
3) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά βαπτιστικά. π.χ. Ανδριέλλος, Τζαννετής, Τζουάννης, Τζαννίνης, Φραγκίσκος, Φρατζέσκος, Μαράκης, Στάης.
4) Σε αυτά που προέρχονται από παρωνύμια. π.χ. Λυμπερτάς, Τζόβενος.
5) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά επαγγελματικά επώνυμα ή που προήλθαν από τίτλους και αξιώματα της εποχής του Δουκάτου του Αιγαίου και που επιβίωσαν κατά την Τουρκοκρατία. π.χ. Καστελλάνος, Κατζηλιέρης κ.α.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΙΤΑΛΙΚΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ"

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018

Τα Οικόσημα των Ελλήνων Ευγενών

Οικόσημα Ελλήνων Ευγενών - Η Τέχνη της Εραλδικής στην Ελλάδα.
---      Γράφτηκε από Κεφαλάς Αλέξανδρος    


Οικόσημα Ελλήνων Ευγενών - Η Τέχνη της Εραλδικής στην Ελλάδα


Υπήρξαν ευγενείς στην Ελλάδα; Αριστοκρατικές οικογένειες με οικόσημα, φέουδα και γενεαλογία που φτάνει στα βάθη του χρόνου; Μα φυσικά! Δεν κατάγονται όλοι οι Έλληνες από ταπεινούς χωρικούς, καλοκάγαθους νησιώτες και πλούσιους, στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοαστούς. Το ελληνικό αρχοντολόι υπήρχε για αιώνες (από το Βυζάντιο ήδη), ακόμα και στα τετρακόσια χρόνια του οθωμανικού ζυγού, και εξαλείφθηκε μετά την επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. (Αριστερή φωτογραφία: Οίκος Γαβαλά)


Εκείνη την περίοδο ο θεσμός της φεουδαρχίας καταργήθηκε και πλέον, σύμφωνα με το άρθρο 3§3 του ελληνικού συντάγματος: " Είς πολίτας Έλληνας τίτλοι ευγενείας ή διακρίσεως ούτε απονέμονται ,ούτε αναγνωρίζονται ". Μπορεί η λήθη του χρόνου και μια κακώς εννοούμενη εθνικιστική προσέγγιση της ιστορίας μας, που απορρίπτει συλλήβδην τις δυτικές επιρροές, να κυριαρχούν σήμερα στην αντίληψη του Νεοέλληνα, παρόλα αυτά αρκετοί φέρουν επίθετα που μαρτυρούν τη γαλαζοαίματη καταγωγή τους και δηλώνουν τον αριστοκρατικό οίκο από τον οποίο προέρχονται.
oikos-piertzovaliΟίκος Πιερτζοβάλη
Οι γνήσιες ελληνικές οικογένειες με οικόσημα ανήκουν συνήθως σε παλαιοβυζαντινούς αρχοντικούς οίκους (πχ. Κομνηνοί, Παλαιολόγοι, Κεφαλάδες, Χρυσολοράδες, Αγαλλιανοί κοκ). Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας ή Λατινοκρατίας (1204-1566), όπου η Ελλάδα ήταν χωρισμένη σε πριγκιπάτα, δουκάτα και βαρονίες πολλοί Έλληνες φεουδάρχες διατήρησαν τη γη, τους δουλοπάροικους και τους τίτλους τους και αναγορεύθηκαν από τους Φράγκους κατακτητές σε ιππότες.

Το ίδιο συνέβη και κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας στην Κρήτη και στα νησιά του Ιονίου, όπου μάλιστα υπήρχαν και τα λεγόμενα «Libro D' Oro», κατάλογοι κατά τα ενετικά πρότυπα δηλαδή των αριστοκρατικών οικογενειών. Μαζί με τους ντόπιους Έλληνες φεουδάρχες, βλέπουμε συχνά ιταλικές αρχοντικές οικογένειες, φραγκολεβαντίνους όπως τους ονομάζει ο λαός μας, (πχ. Αλιμπράντης, Ζηνόβιο, Καρούζο, Δελλαπόρτα, κοκ) εγκατεστημένες στα νησιά αυτά, όπως και πλούσιες οικογένειες που ανέβηκαν στις αριστοκρατικές τάξεις λόγω των χρηματικών κυρίως υπηρεσιών που προσέφεραν στους κατακτητές και στο δημόσιο ταμείο. Έτσι, το 1542 δημιουργήθηκε η Χρυσή Βίβλος της Ζακύνθου και το 1593 η νέα Χρυσή Βίβλος της Κεφαλονιάς και της Κέρκυρας.
oikosimo-kefala-marmaroΟίκος Κεφαλά
Το 1797, με το τέλος της Ενετοκρατίας στην Ελλάδα, οι κατάλογοι αυτοί κάηκαν από τους Γάλλους στρατιώτες του Ναπολέοντα. Την ανασύσταση τους προσπάθησε να κάνει ο Ευγένιος Ραγκαβής με τη συγγραφή του έργου του «Η Χρυσή Βίβλος των Ιονίων Νήσων». Παρόλα αυτά τα ανάγλυφα οικόσημα στις οικίες, τις εκκλησίες και τους τάφους των εν λόγω οικογενειών, όπως και οι τίτλοι(πχ. Κόντε Ρώμας, Βαρώνος Σινάς κλπ) διατηρήθηκαν μέχρι και τις αρχές του εικοστού αι. Στις αριστοκρατικές αυτές οικογένειες, πρέπει να σημειώσουμε, δεν ανήκουν όλα τα επίθετα φραγκολεβαντίνικης προέλευσης, καθώς κάποια είναι δηλωτικά συνήθως τόπου καταγωγής, τα λεγόμενα πατριδωνύμια (πχ. Πρίντεζης, αυτός που προέρχεται από το Printezi της Ιταλίας) ή επαγγέλματος-ιδιότητας (π.χ. Αλιφιέρης ή Αλιφέρης ή Αλφέρης που σημαίνει σημαιοφόρος). Επίσης με την έλευση του Όθωνα ήρθαν αρκετοί Βαυαροί ευγενείς στην Ελλάδα, όπως και πλήθος Γερμανών στρατιωτών, που δε μπορούμε όμως να τους κατατάξουμε στην παλαιά ελληνική αριστοκρατία.

oikos-metaksaΟίκος ΜαταξάΗ επιστήμη της οικοσημολογίας, δηλαδή η συλλογή, καταγραφή, μελέτη και ανάλυση των εμβλημάτων που αποτελούν τους θυρεούς-οικόσημα, όχι μόνο των αριστοκρατικών οικογενειών αλλά και των εθνικών και εκκλησιαστικών ταγμάτων, ονομάζεται εραλδική. Στην Ελλάδα με την επιστήμη αυτή ασχολείται η Εραλδική & Γενεαλογική Εταιρεία Ελλάδος (ΕΓΕΕ). Στα αρχεία της και στα επιστημονικά δελτία που κατά καιρούς εκδίδει μπορεί κανείς να βρει σημαντικές ιστορικές πληροφορίες για τους ευγενείς της Ελλάδας. Η εταιρεία επίσης έχει πραγματοποιήσει τέσσερα σημαντικά επιστημονικά συνέδρια.

Τα οικόσημα συνήθως φέρουν σύμβολα και χρώματα που χαρακτηρίζουν την ιστορία και τα επιτεύγματα του εκάστοτε οίκου. Μπορεί να είναι απλά, σε αυτά ανήκουν τα ομιλούντα ή φανερά οικόσημα (πχ. Οίκος Κλαδά, φέρει ένα κλαδί, Οίκος Κεφαλά, δείχνει μια κεφαλή ανδρός, Οίκος Καλογερά, αναπαριστά έναν καλόγερο, ο Οίκος Σολωμού, το ψάρι σολωμός κοκ) ή πιο πολύπλοκα. Τα χρώματα επίσης είναι σημαντικά (πχ. κόκκινο, δηλωτικό αιματοχυσίας και κατά συνέπεια ανδρείας στη μάχη, γαλάζιο, δηλωτικό αγνότητας και ήθους κοκ) όπως και τα στέμματα στο άνω τμήμα που οι εξοχές τους δηλώνουν το βαθμό ευγενείας(πέντε εξοχές βαρώνος, δικέφαλος αετός, βυζαντινός αυτοκράτορας κοκ). Στην Ελλάδα ο μοναδικός εικαστικός καλλιτέχνης που αναλαμβάνει με αρτιότητα και επαγγελματισμό την έρευνα και ανασύσταση οικοσήμων είναι ο Ιωάννης Π. Βλαζάκης.

Ακολουθεί ένας πλήρης κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών σύμφωνα με τα γνωστά ιστορικά αρχεία και τις πηγές που έχουν διασωθεί:

Α: Αβάσταγος, Αβούρης, Αβρ(α)άμη, Αγαλλιανού, Αγγέλου, Αγέλαστου, Αγκούρου, Αγιαποστολίτης, Αγουστόνης, Ακουίλα, Αλαμάνου, Αληπούτζα, Aλιμπράντης, Αλισάφη, Αλμπέρτο, Αλταβίλλα, Αλλαγκατέλα, Αλλαμάνου, Αλμπάνα, Αμοιραλή, Αναπλιώτη, Αναστάζη, Ανδρουτσέλη, Ανδρούτσος-Τρομπέττας, Ανεσίνη, Αννίνου, Ανκούσολ, Αντονάτο, Αντρηόλας, Αντρίζης, Αντίοχου, Αντρούτσος, Αντύπας, Αρακλιότης, Αργέντη, Αργυρόπουλος, Αργυρόπουλου, Αργυρού, Αρκούδη, Αρκουλή, Αρλιώτη, Αρταβάνη, Αρχολέου, Α(σ)σάνη, Ασημοπούλου, Ασπρουλιανού, Αυγερικού , Αυλωνίτη.
Β: Βαζαΐος, Βαλαρέτζος, Βάλβης, Βαλιέρ, Βαλλιάρη, Βαλσαμάκη, Βάλσαμος, Βαμβάτη, Βαρβάτη, Βαρβαρήγος, Βαρβιάνης, Βαρδάνης, Βάρδας, Βάρθη, Βαρζός, Βαρούχα, Βασάλλου, Βασιλάτου, Βατατζή, Βέγια, Βελέττης, Βέμπο, Βενάρδος, Βενετάντο, Βενέτος, Βενιέρ/Βενιέρη, Βεντούρας, Βεντουρής, Βεντραμίν, Βερβιτσιώτη, Βεργής, Βερίκιος, Βιδάλε, Βιτζαρά, Βιτούρης, Β(ου)ιτσαρά, Βλάσση, Βλασόπουλος-Βλασσόπουλου, Βλαστός/Βλαστού, Βολεντιέρας, Βονδιλάγκη, Βορήσης, Βουγλέσση, Βούλγαρης, Βούλτσος, Βούρου, Βραχλιώτη, Βροχίνη.
Γ: Γαβαλα, Γαήτας , Γαλάτη, Γαλέτος, Γαλιάτζας, Γάμπαρας, Γαμπριέλ, Γαρδέλης, Γαρζώνης, Γερακάρης, Γεράκη, Γερομεριάτη, Γεροπετρή, Γεωργάνος, Γιαλέλου, Γιαλινά, Γιαννόπουλος, Γιαργυρόπουλος, Γιράρδη, Γκαγκάδη, Γκαλιέλλο, Γκαζολίν, Γκαφίν, Γκεντιλίνη, Γκίκα, Γκίζης Γ(κ)λιοπούλου, Γκράντος, Γκοζαντίνων, Γκύλη, Γουσίδου, Γουλιανού, Γραμματικόπουλου, Γρατενίγος, Γκριμάνης, Γονέμη, Γράψα, Γριμάλδη(ι), Γρίτη, Γρυπάρης.
Δ: Δαβερώνα, Δάλλε, Δαμαλά, Δαμουλάτη, Δαμουλή, Δαμύλλου, Δάνδολος - Δανδόλου, Δαράτζου, Δαρίβας, Δαρέζης, Δαρμένου, Δελαζάρης, Δελλαγραμμάτη, Δελλαδέτσιμα, Δελλαπόρτα, Δελλα Ρόκκα, Δελέντα, Δενάζης, Δελιγότη, Δερώσσης, Δεσύλλας - Σιγούρος, Δετζώρτη, Διγότη, Δικόπουλος, Διπλοβατάτζη, Δόνδη, Δονάτος, Δομενεγίτης, Δοξαρά, Δούκα, Δουσμάνη, Δραγουμάνου, Δραμιτινού, Δώρια.
Ε: Επάρχου, Εβρετόπουλου.
Ζ: Ζαγκαρόλ, Ζάκκου Ζαμπέλης, Ζαχαριά, Ζερβού, Ζίφου, Ζουλάτη, Ζυγομαλά, Ζωγράφος, Ζωΐτσης, Ζωναράς.
Η: -
Θ: Θεοτόκη, Θερειανός.
Ι: Ιατρού, Ιγγλέση, Ιουστινιάνη, Ισιγόνης.
Κ: Καβαλάρη, Καβάλλης, Καβάσιλα, Καζανόβα, Κακαβέλλα, Κακοψόφη, Κακούρης, Καλανδρηνός, Καλάργας, Καλβοκορέση, Κάλβος, Καλέκας, Καλέτζης, Καλλέργης, Καλλιμάχη, Καλογερά, Καλοθέτη, Καλόφωνος, Καλουτά, Καλούτσικο, Καμάλη, Καμύλος, Καμινάρης, Κανάλ, Κανάλε, Καναλιώτη, Κανδήλας, Καντακουζηνού, Καντούνης, Καοτόρτα, Καούτζης, Καπαδόχα, Κάπαρη, Καπέλλος-Καπέλλου, Καπνίσης, Καποδίστρια, Καραβέλα, Καραβία, Καράλη, Καραντινός-Καραντινού, Καρατζά, Καρβελάς, Καριώτη, Κάρμπουρη, Καρούσου Καρρέρ, Καρτάνου, Κάρτσερη, Καρύδη, Καρυοφύλλη, Καστέλλη, Κάστρι, Κατελάνος, Κατήφορος, Κατσαϊτη, Καψάς, Καψοκέφαλος, Κεφαλά-Κεφαλάς, Κεφαλληνός/Μαλατέστας, Κερκυραίου, Κερκόφιλου, Κιγάλα, Κλαδά, Κλάδης, Κοκκίνη- Κοκκίνης, Κόκκος, Κόλας, Κολίβα, Κολλήτα, Κομνηνός-Κομνηνού, Κομούτος, Κομποθέρκα, Κονδοκάλη, Κονδύλη, Κόνταρης, Κονταράτος, Κονταρίνης, Κοντονής, Κοντοσταύλου, Κοντούτζης, Κονσόλα, Κόντη, Κόππο, Κοραής, Κορνάρος, Κορνέρ/Κορρέρ, Κορέση, Κορονέλλου, Κουαρτάνου-Καρτιάνου-Καρτάνου, Κουβαρά, Κουερίνης, Κουιρίνη, Κουκουλομάτης, Κουμπή, Κουλούρη, Κουρκουμέλλη, Κουρούμαλλος, Κούρσαρη, Κούρτζολάς, Κούτζης, Κουτούβαλης, Κρίσπη-Κρίσπο, Κροκίδα, Κυβετός, Κυρίαρχου, Κυπριανός-Κυπριανού.
Λ: Λάβαρο, Λαμπέτης, Λάνδου, Λάντζα, Λατούρο, Λάσκαρη, Λεκατσάς, Λεντεσούρη, Λεονταράρχη, Λεοντάρη, Λευκαδίτης, Λευκοκοίλου, Λεπενιώτη, Λιβάνης, Λίβιος, Λιβρίνα, Λισγάρα, Λοβέρδου, Λογοθέτης, Λο(ν)γκοβίτη, Λοκατέλλης, Λορενταν(ο) (Λούρδα), Λούζη, Λουκάνη, Λουμπάρδης, Λούντζης, Λουπίνα. Λούρου, Λούβρου, Λύδη.
Μ: Μαγδαληνός, Μαζαράκη, Μακέντο, Μακρής, Μαλατέστα, Μαλιπιέρος, Μαμωνά -Μαμωνάς, Μανδρικάρδης, Μάνεσης, Μανιατάκης, Μάνιος Μανολέτσος, Μάνου, Μανούσος, Μαντιγκούστι, Μαρίνης, Μαξίμου, Μερκάτης, Μαρίνου, Μαρκέτου, Μαρκορά, Μάρμορα, Μαρντίτος, Μάρουλλι, Μαρσέλλος, Μαρτελάος, Μαρτινέγκας, Μασακίτη, Μασάρης, Μάσου, Μάστη, Μάστρακα, Μάτεσης, Μάτζα, Ματσολένη, Μαύρου, Μαυρογένους, Μαυροκέφαλος, Μαυροκορδάτου, Μαυρομμάτη, Μαυρουδή, Μαυρογένη, Μαύρου, Μελισσηνός-Μελισσηνος, Μελισσουργός, Μελκή, Μέμο, Μεταξά, Μέτζο, Μιάνης, Μιδέη, Μικέλης, Μικέλι, Μιλίκης, Μίνιος- Μίνιου , Μινώτος, Μιστόρης, Μιχαλίτζης, Μοάτζος-Μοάτσο-Μουδάτσο-Μουντάτσο, Μοθωναίος, Μολίν, Μομφερράτου, Μονδίνος, Μόντε, Μορέλλης, Μοριωνά, Μοροζίνης, Μόρμορης, Μόρο, Μόστο, Μοστράτου, Μοσχοβίτης, Μόσχου, Μότας, Μοτσανέγα, Μοντζενίγος, Μουδάτζου, Μουλάς, Μουτζάν, Μουρούζη, Μουσελίμη, Μουστοξύδι, Μπαζέου, Μπαζιάνι-Μπαζιάνας, Μπάκου, Μπαρμπαρίγου, Μπάρμπαρο, Μπαρότσης-Μπαρότσι, Μπαρότσι, Μπασάν, Μπάφος- Μπάφου, Μπελάντα, Μπελόνια, Μπενεβίτη, Μπιζάς-Μπιζάνο, Μπλέσσα, Μπολάνης, Μπολντού, Μπόνο, Μποντιμιέρ, Μποριέζης, Μπόρσας Μπουζιάνης, Μπραγκαντίν, Μπουά.
Ν: Ναδάλ, Ναυπλιώτη, Νεγρεπόντη, Νέγρης, Νεόφυτου, Νεράτζης, Νερούλης-Νερουλού, Νικόπουλος, Νομικός, Νούτσιο, Ντα Κορώνια, Ντακουζάν, Νταμουσός, Ντάντολος, Ντε Λαστικ, Ντιέντο, Ντονάτος.
Ξ: Ξανθόπουλος.
Ο: Ογκλέζος, Οναβάλ, Οφιομάχου.
Π: Παίδης, Παδοβά, Πάγκαλη, Παλαιολόγος-Παλαιολόγου, Παλατιανού, Παλατσόλη, Παλατσουόλ, Παλλαδάς, Πανά, Παντίν, Πανιάλη, Πανιπέρη, Παντουβέρης, Παπαδάτος-Παπαδάτου, Παπαδοπόλη, Παπαδημητρίουλο, Παραμάνη, Παραστάθη Παρούτας, Πασκαλίγος, Πασπάτη, Παρένιο, Πεκατόρι, Πενδαμόντη, Περδικάρης, Πατέριου Πετρέτη, Πετροκόκκινου, Πήλικα, Πιενέρο. Πιέρη, Πιερτζοβάλη, Πινιατώρου, Πιτσαμάνου , Πλανούδη, Ποκατέρα, Πολίτη, Πολυλά, Πολλάρε, Πόθου, Πραματευτή, Πρασακάκη, Πρατούνα. Προσσαλένδη-Προσσαλέντης, Πούμπλια.
Ρ: Ραγγαβή, Ράλλη, Ραμαντάση, Ραμνίτου, Ραρτούρου, Ρεγγίνη-Ρεγγίνα, Ρέγκουλο. Ρεκανέζη, Ρέντη, Ρεσελέττη, Ρίζου, Ρίκκη, Ριμαντορο, Ρισικάρη, Ροδοκανάκη, Ροδοκέφαλου, Ροδοστάμου, Ροδίτη, Ρομανού, Ροσολύμου, Ρούσος, Ροίδη, Ρωμιού, Ρωσσέτη.
Σ: Σα(γ)κρέντο, Σαλβάγη, Σανούδος, Σαραντάρης, Σαραντηνού, Σαρρή, Σαχλίκη, Σγούτα, Σδρίν, Σεβαστόπουλου, Σεκιάρη, Σεριοποτάνου, Σιγάλα, Σιφάνδου, Σκαναβή, Σκαραμαγκά, Σκιάβων, Σκιαδά, Σκιριώτη, Σκορδίλη, Σκούρα, Σκούταρη, Σκυλίτση, Σολ(ω)ομού, Σομμαρίπα, Σορδίνα, Σουβλάκη, Σούτζου, Σοφιανός-Σοφιανού, Σπαδάς, Σπαδουλίνου, Σπανόπουλου, Σπαταφόρα, Σπεκιέρη, Σπέκου, Σπινέλλη, Σπρίτζη, Σπίρη, Σπ(ι)υρίδου, Σταμίτσα, Στατιέρι, Στέλλα, Στεφανόπουλος-Στεφανόπουλου, Στιάρχου, Στρατηγού, Συβάτη, Συνοδινού, Σφενδόνη, Σχινά.
Τ: Τζουλάτη, Τουρλίνι. Τριαντάφυλλου, Τριβόλη, Τριούλ(λ)ι, Τροίλου, Τρυφερού, Τσερούλη, Τσιγώνια, Τσιμάρα, Τσιτσίνια, Τυπάλδου.
Υ: Υψηλάντη.
Φ: Φόρτσα, Φ(ω)όσκολος, Φέστα, Φίντεου, Φίλιου, Φλώρος-Φλώρου, Φορσίγου, Φόρτιου, Φραγγίδου, Φραγκιάδη, Φραγκοπούλου, Φρά(ν)γκου, Φραντζή, Φωκά.
Χ: Χαρβούρη, Χαντζέρη, Χαντζηκομνηνού, Χέλμη, Χοϊδά, Χρυσοβελόνη, Χρυσολωράς, Χρυσοσκουλέου, Χωραφά.
Ψ:-
Ω:-

http://www.artmag.gr/articles/art-articles/about-art/item/3731-greek-arms-nobles
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα Οικόσημα των Ελλήνων Ευγενών"

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Κρητικά χανιώτικα επώνυμα στη Νάξο

Κρητικά και ιδίως χανιώτικα επώνυμα στη Νάξο

κατάλοιπα κρητικών εποικισμών

Είναι ευρέως διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η Κρήτη και η Νάξος είναι δύο νησιά που έχουν ιδιαιτέρως στενές μεταξύ τους ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς, αλλά και πιθανότατα δεσμούς αίματος.
Υπάρχουν οικογενειακές αφηγήσεις ανθρώπων που ζουν κυρίως στο ορεινότερο τμήμα της Νάξου, οι οποίες κάνουν λόγο για απώτερη καταγωγή τους από την Κρήτη, είτε λόγω διωγμού τους από τους Τούρκους είτε λόγω κάποιας βεντέτας, ενώ διάχυτη είναι η γενικότερη αντίληψη του αγροτοποιμενικού, κατά κύριο λόγο, πληθυσμού του νησιού, ιδίως των κατοίκων ορισμένων ορεινών χωριών, ότι οι Κρητικοί είναι συγγενείς τους. Επιπροσθέτως, ο παρόμοιος ποιμενικός, τρόπος ζωής, οι παραπλήσιοι κώδικες συμπεριφοράς, το παρεμφερές αξιακό σύστημα, καθώς και ορισμένες παρόμοιες συνήθειες (π.χ. ζωοκλοπή, παραγωγή και εκτεταμένη κατανάλωση ρακής, γαμήλιες μπαλωθιές και συνήθης ονοματοδοσία βαπτιστικών που εντοπίζονται κατ’ εξοχήν στην Κρήτη, όπως Μανώλης, Μιχάλης, Αντώνης, Φραγκίσκος, Μανούσος, Μαριέττα, Μαριάνθη, Καλλιόπη, Δέσποινα, Στέλλα κ.ά.) αποτελούν στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού του μεγαλύτερου νησιού των Κυκλάδων, τα οποία μάς παραπέμπουν συνειρμικά στην Κρήτη, χωρίς ωστόσο να αποτελούν απαραιτήτως και τεκμήρια της κρητικής καταγωγής των κατοίκων του, δεδομένου ότι κάποια από αυτά τα στοιχεία θεωρούνται κοινά για το νότιο Αιγαίο, αλλά και ενίοτε για τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου γενικότερα. Ωστόσο, το γλωσσικό ιδίωμα της Νάξου, και δη ορισμένων ορεινών χωριών της, θεωρείται ιδιαιτέρως συγγενικό προς το κρητικό, και μάλιστα προς εκείνο της δυτικής Κρήτης, λόγω επαλλήλων κυμάτων κρητικών εποικισμών κατά τους παρελθόντες αιώνες.
Τ’ Απεράθου και οι σχέσεις του με τα Σφακιά
Το πλέον γνωστό πανελληνίως χωριό της Νάξου για την κρητική καταγωγή των κατοίκων του είναι τ’ Απεράθου ή η Απείρανθος, σύμφωνα με την επίσημη ονομασία του. Πρόκειται για το μοναδικό εκτός Κρήτης χωριό στο οποίο εντοπίζεται η ιδιότυπη προφορά του φθόγγου λ, παρόμοια με εκείνη του γλωσσικού ιδιώματος των Σφακίων, αλλά και των Ανωγείων, καθώς και άλλων χωριών της δυτικής Κρήτης. Επιπλέον, γραπτές μαρτυρίες του β΄ μισού του 19ου αιώνα και οικογενειακές αφηγήσεις διασώζουν την πεποίθηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού του χωριού ότι έλκουν την καταγωγή τους από τα Σφακιά: «Τα Κρητικόπουλα με το βασιλιά ντωνε κάνουσιν έφοδο τη νύχτα, πκιάνουσι ντο βασιλιά, βρίσκου γκαί τη βασίλισσα. Ετότες επομείνασι στ’ Απεράθου εφτά οικογένειες Σφακιανοί απού τα παλληκάρια του βασιλιά τση Κρήτης κ’ εχτίσα ντο χωριό μας». Πιστεύεται ότι σημαντικός αριθμός Σφακιανών εγκαταστάθηκε στο χωριό (1771-74), αμέσως μετά την καταστολή της Επανάστασης του Δασκαλογιάννη (1770-71), χωρίς ωστόσο να υπάρχουν γραπτές πηγές της εποχής οι οποίες να επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο, γεγονός στο οποίο βασίζεται η επιχειρηματολογία μερίδας Απεραθιτών που αρνούνται, “κατηγορηματικά” θα έλεγε κανείς, την ύπαρξη οποιουδήποτε μαζικού εποικισμού του χωριού τους από Κρητικούς. Επώνυμα πάντως που συνδέονται με κρητικούς εποικισμούς στο χωριό (τέλος 18ου αι.) θεωρούνται τα: Αρχοντάκης, Πυτιλάκης, Σκληράκης, Μηλιδάκης, Βασιλακάκης, Πρωτοπαπαδάκης, Φραγκούλης, Κρητικός, Σφακιανός, Φραγκίσκος, Μπαρδάνης ή Βαρδάνης, Γαλάνης, Βλαστός, Πατακός, καθώς και τα εξαφανισμένα πλέον Αγαθάκης, Βαφιανός, Καπράκης, Καπρακάκης, Πιταράκης, Δασκαλάκης, Σακελλαράκης Σηφάκης, Σκορδίλης ή Σκορδιλάκης, Διγενάκης κ.ά., όπως και τα ακόμη προγενέστερα: Ανουσάκης, Βλαχάκης, Παπαδάκης και Παυλονικολάκης. Επιχωριάζει δε εκεί το χαρακτηριστικό βαπτιστικό Φραγκίσκος (Φρατζέσκος) και πιθανόν παλαιότερα το Νταμουλής.
Η περίπτωση του Φιλωτίου
Στο Φιλώτι, το μεγαλύτερο χωριό της Νάξου, διάχυτη είναι στους κατοίκους η αίσθηση ότι υπάρχει συγγένεια με τους Κρητικούς. Σύμφωνα δε με προφορικές μαρτυρίες, οι δύο μεγαλύτερες οικογένειες του χωριού είναι κρητικής καταγωγής: οι Μουστάκηδες φέρεται να έλκουν την καταγωγή τους από την περιοχή του Σελίνου, οι δε Βασιλάκηδες ίσως από το Λουτρό Σφακίων, ενώ οι Σουλήδες κατάγονται από κάποιον Κρητικό φυγάδα ονόματι Μπαλή, που άλλαξε το επώνυμό του για να ξεφύγει από τους Τούρκους. Υπάρχουν σήμερα και άλλα κοινά με την Κρήτη επώνυμα, όπως τα: Μανιός και Κρασσάς, ενώ παλαιότερα, κατά την Τουρκοκρατία, εντοπίζονταν και άλλα: Σαλιαράκης (καπετάνιος από τα Χανιά), Λιμογιάννης, Μιξάκης, Τζι(μ)πλάκης, Βαρδαράκης, Παντελάκης, Τζαννιδάκης, Ταταδάκης, Ταταράκης, Καλλέργης, Βλαστός, Παπαδάκης, Περουλάκης, Περάκης, Κουντουράκης, Τζουανάκης, Γλιμάκης, Κουρούπης, Λαμπαδάκης, Σκουλούδης, Νανάς, Λαπαδάκης, Μιλιδάκης, Βαβουλάκης, Τζουνάκης, Σταματάκης, Σφυριδάκης, Μακαράκης(;), Κρητικός και Κρητικοπούλης, καθώς και το βαπτιστικό Μανούσος, πιθανόν δε και το Νταμουλής. Επιπλέον, το γλωσσικό ιδίωμα του χωριού φαίνεται να είναι παρόμοιο (βάσει γραμματικής και λεξιλογίου) με εκείνο της δυτικής Κρήτης, ίσως δε περισσότερο -κατά μία εκτίμηση- με εκείνο του Αποκόρωνα, με χαρακτηριστικότερο γνώρισμά του την αποβολή του φθόγγου λ προ των α, ο και ου, φαινόμενο κοινό, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, και για ορισμένα χωριά των επαρχιών Κυδωνίας και Αποκορώνου, που βρίσκονται στις υπώρειες των Λευκών Ορέων, καθώς και για τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου.
Κρητικά επώνυμα σε άλλα χωριά της Νάξου
Παρόμοιο γλωσσικό φαινόμενο επιχωριάζει και στην ιδιαιτέρως ορεινή Κωμιακή ή Κορωνίδα, όπου εντοπίζονται τα θεωρούμενα ως κρητικά επώνυμα Βιτζηλαίος, Νικολάκης, Παπαδάκης, καθώς και τα βαπτιστικά Φραγκίσκος και Μανούσος. Το Μανούσος επιχωριάζει και στον επίσης ορεινό Κυνίδαρο, όπου κατά το παρελθόν είχαν καταφύγει Σφακιανοί αγωνιστές (π.χ. Μανούσος Στρατίκης ή Κούτσουπας, πρωτοπαλλήκαρο του Δασκαλογιάννη), ενώ κυνιδαριώτικα επώνυμα που θεωρείται ότι έχουν κρητική προέλευση είναι τα Χανιώτης, Αντωνάκης, Λιαδάκης, Γεροντάκης, Καπετανάκης, Τρανουδάκης και Νανάς (από το Ναναδάκης), όπως και παλαιότερα τα Γιακουμηδάκης, Μηλιδάκης, Τσουνάκης και Φεραντάκης. Στο λεκανοπέδιο της Τραγαίας και
τα χωριά του εντοπίζονται τα
Μπαρότσης, Ψιλάκης, Λαμπαδάκης, Χριστοδουλάκης, Ψωμαδάκης, Φραγκουδάκης, Γαβαλάς, Παπαδάκης, Βλησίδης, Βασαλάκης, Μαράκης, Βενιεράκης, Κρητικοπούλης, Τζιμπλάκης, Λεκάκης κ.ά., στη Μονή τα Κωνσταντάκης και Περιστεράκης, ενώ στις Μέλανες το Βασιλάκης και στην Ποταμιά τα Μαρούλης και Γρυλλάκης. Σύμφωνα με οικογενειακές αφηγήσεις ατόμων που φέρουν τα παραπάνω επώνυμα, αυτά έλκουν ως επί το πλείστον την καταγωγή τους από τη δυτική Κρήτη, πρωτίστως από την ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Επίσης, στην πεδινότερη Νάξο επιχωριάζουν μεταξύ άλλων τα: Μαρούλης, Φραγκιουδάκης, Σκουλούδης, Σκουλουδάκης, Ξενικουδάκης, Καπρής, Λαμπριανάκης, Χανιώτης, Χανιωτάκης, Χαμπάκης, Φλωράκης κ.ά., όπως και παλαιότερα το Βαρβατάκης. Τέλος, στη Χώρα της Νάξου, επώνυμα κρητικής προέλευσης θεωρούνται τα: Βλαχάκης, Σπυριδάκης, Ζωλοτάκης, Πιτταράκης, Κουτσογιαννάκης και Μελισσηνός, ενώ πριν από έναν περίπου αιώνα εντοπίζονταν ακόμη τα: Ψωμαδάκης, Μαυρογιαννάκης, Μανετάκης, Βαρότσης, Γαβαλάς, Σκορδύλης, Κάνδιας κ.ά.
Τα παραπάνω επομένως στοιχεία ενισχύουν την εκτίμηση ότι πράγματι υπήρξαν εποικιστικές μετακινήσεις από την Κρήτη προς την Νάξο, κυρίως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Αξιοσημείωτη δε είναι η σχετικά μεγάλη αναλογία ναξιακών επωνύμων κοινών με τη δυτική Κρήτη και ιδίως με τον νομό Χανίων (σε αντιδιαστολή με την πλησιέστερη από γεωγραφική άποψη ανατολική Κρήτη), που σε συνδυασμό με το γεγονός των εμφανών γλωσσικών και των εν γένει πολιτισμικών ομοιοτήτων ανάμεσα στις δύο περιοχές, καθιστά μία περαιτέρω προσπάθεια διεπιστημονικής διερεύνησης των μεταξύ τους δεσμών ιδιαιτέρως ελκυστική.
*δρ Ιστορίας του Πολιτισμού
http://www.haniotika-nea.gr/kritika-ke-idios-chaniotika-eponima-sti-naxo/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κρητικά χανιώτικα επώνυμα στη Νάξο"

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΖΕΥΓΩΛΗΣ

ΖΕΥΓΩΛΗΣ Ζευγιτης μόναδα μετρησης γης Διακοσια εκταρια Η λεξη ζευξη επαναλαμβανεται κ οικιοποιειται στις εκτασεις κ ως επαγγελμα Εχωντας στην κατοχη σου καποια στρεμματα Αναφερεται στους δρακόντειους νομους περι φορολογιας γης.-- Οποτε ο ζευγωλης σαν επιθετο παραγεται απο τη ασχολεια της ζευξης τωνζωων τα οποια χρειαζεται ενας χ αριθμος ζωων για την καλλιεργεια Διακοσιων εκταριων στο οποιο ονομαζεται η μετρηση της γης ζευγιτης.αξιολογο ειναι ο αριθμος 2 που υνδεει τη ζευξη δυο ζωα Αλλα κ το 200 εκταρια
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΖΕΥΓΩΛΗΣ"

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

ΝΑΞΙΑΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ


Προέλευση των ιταλογενών ναξιακών επωνύμων ----
Η ύπαρξη ιταλικής προέλευσης ναξιακών οικογενειακών ονομάτων επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και αποδίδεται σε διάφορες αιτίες:
α) Οι φέροντες τέτοια ονόματα είναι δυνατό να είναι γόνοι οικογενειών με ρίζες από τη Δύση και ιδίως από βορειοϊταλικές πόλεις (π.χ. από τη Βενετία, τη Γένοβα, τη Μπολώνια, τη Βερώνα, το Μιλάνο κ.α.), που είτε εγκαταστάθηκαν στη Νάξο ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα, είτε μετανάστευσαν εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές κατάτην Τουρκοκρατία, χωρίς να αποκλείεται να πρόκειται για απλές επιδράσεις στην ονοματοδοσία τους. Αρχικά όλοι οι Ιταλοί επήλυδες ασπάζονταν το δυτικό δόγμα, ωστόσο με την πάροδο των αιώνων, πολλοί από τους απογόνους τους προσεχώρησαν στην Ορθοδοξία.
β) Περιπτώσεις μικτών γάμων. Παρατηρείται στη μεσαιωνική Νάξο, αλλά και αργότερα το φαινόμενο της σύναψης γάμου μεταξύ ετεροδόξων. Μία από τις βασικές του αιτίες ήταν (ιδίως κατά τους πρώτους αιώνες της λατινικής κυριαρχίας) η δυσχέρεια εξεύρεσης δυτικών γυναικών στο χώρο των Κυκλάδων, με σκοπό το γάμο.
Έτσι παρατηρήθηκε στο Αιγαίο το φαινόμενο της γέννησης παιδιών, που είχαν πατέρα Λατίνοκαι μητέρα Ελληνορθόδοξη, τα οποία ονομάζονταν γασμούλοι, βασμούλοι ή bastardi. Αυτοί δε θεωρούνταν ούτε ελεύθεροι, ούτε σκλάβοι, αλλά μία ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στους «Φράγκους»και τους Έλληνες.
 Οι γασμούλοι είχαν γενικά τη δυνατότητα να επιλέξουν το δόγμα της αρεσκείας τους, κατά τη συνήθη όμως πρακτική στη Νάξο τα αγόρια, που προέρχονταν από μεικτό γάμο, ασπάζονταν το δόγμα του πατέρα, ενώ τα κορίτσια αυτό της μητέρας, ενώ κατάάλλη εκδοχή, οι γόνοι των μεικτών γάμων -αμφοτέρων των φύλων- στις Κυκλάδες έπαιρναν το δόγμα της μητέρας.
γ) Περιπτώσεις ντόπιων Ελληνορθοδόξων κατοίκων της Νάξου, που για διαφόρους λόγους απέκτησαν επώνυμο ή βαπτιστικό όνομα, προερχόμενο κατά κανόνα από τη βενετσιάνικη διάλεκτο: πιθανόν είτε λόγω στενών σχέσεων με κάποιο φεουδάρχη, το κύρος του οποίου στην τοπική κοινωνία μπορούσε ενδεχομένως να ασκήσει σημαντική επιρροή ως προς την ονοματοδοσία μελών της ελληνορθόδοξης πλειοψηφίας, είτε κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης στο λεξιλόγιο του ντόπιου πληθυσμού ιταλικών λέξεων και εισαγωγής πολλών βαπτιστικών ονομάτων βενετικής προέλευσης. Έτσι τα λατινικής προέλευσης ναξιακά επώνυμα τα διακρίνουμε για λόγους μεθοδολογικούς στις εξής κατηγορίες:
1) Σε επώνυμα γνωστών δυτικών οικογενειών, μέλη των οποίων εγκαταστάθηκαν στη Νάξο κατά τους μεσαιωνικούς και μεταμεσαιωνικούς χρόνους, που σήμερα είτε διατηρούν τη ρωμαιοκαθολική τους πίστη (π.χ. Δελλα-Ρόκκας), είτε έχουν ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα (π.χ. Μπαζαίος).
2) Σε πατριδωνυμικά επώνυμα. π.χ. Βερώνης, Πρίντεζης, Δεγαΐτας.
3) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά βαπτιστικά. π.χ. Ανδριέλλος, Τζαννετής, Τζουάννης, Τζαννίνης, Φραγκίσκος, Φρατζέσκος, Μαράκης, Στάης.
4) Σε αυτά που προέρχονται από παρωνύμια. π.χ. Λυμπερτάς, Τζόβενος.
5) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά επαγγελματικά επώνυμα ή που προήλθαν από τίτλους και αξιώματα της εποχής του Δουκάτου του Αιγαίου και που επιβίωσαν κατά την Τουρκοκρατία. π.χ. Καστελλάνος, Κατζηλιέρης κ.α.
Του Θανάση Κωστάκη (συγγραφέα)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΝΑΞΙΑΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ"

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Ναξιακά Επώνυμα Ιταλικής Προέλευσης.

Το Αιγαίο, λόγω της δεσπόζουσας γεωγραφικής του θέσης στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, ανέκαθεν αποτελούσε σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης. Ιδίως οι Κυκλάδες υπήρξαν διαχρονικά ένας κατ’ εξοχήν τόπος συνάντησης εθνοτήτων, θρησκειών, νοοτροπιών, πολιτιστικών ρευμάτων, καθώς και χώρος ανάπτυξης οικονομικών ανταλλαγών μέσα στα ευρύτερα πλαίσια της αλληλοεπικοινωνίας των λαών της Μεσογείου.
Η Νάξος, δεδομένης της ιδιαιτέρως σημαντικής γεωγραφικής της θέσης στην καρδιά του Αιγαίου, ως περάσματος και κομβικού σημείου για τις θαλάσσιες οδούς, που συνέδεαν Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, υπήρξε ανά τους αιώνες στόχος για ξένους επιδρομείς και κατακτητές, γεγονός που συνετέλεσε στη δημιουργία επικοινωνίας με άλλους μεσογειακούς λαούς και εν προκειμένω με λαούς της ιταλικής χερσονήσου ήδη από τα πανάρχαια χρόνια.
Μία πολύ σημαντική καμπή για την ιστορία της περιοχής υπήρξε η διεξαγωγή της Δ` Σταυροφορίας και εκτροπή της με την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους και τους Βενετούς στα 1204. Τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διαλύθηκε και κατακερματίστηκε, γεγονός που είχε ως συνέπεια την κατάκτηση πολλών εδαφών του ελληνικού χώρου από Φράγκους, Βενετούς, Γενουάτες και άλλους «Δυτικούς», ενώ σημαντικό τμήμα των ελληνικών πληθυσμών βρέθηκε υπό λατινική κυριαρχία. Η πρώην βυζαντινή επικράτεια διαιρέθηκε σε διάφορα αντιμαχόμενα λατινικά και ελληνικά κρατίδια. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την ενίσχυση της λατινικής παρουσίας στην Ελλάδα για τους επόμενους αιώνες και την εκ των πραγμάτων δημιουργία στενότερων σχέσεων του ντόπιου στοιχείου με τους Λατίνους κατακτητές.
Η Βενετία επωφελούμενη από τις ευνοϊκές γι’ αυτήν συγκυρίες και εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας, που δημιουργήθηκε στην περιοχή μετά την πτώση της Βασιλεύουσας, κατόρθωσε να ανελιχθεί σε μία μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Οι Βενετοί, λόγω του ότι οι κύριες οικονομικές τους δραστηριότητες ήταν το εμπόριο και η ναυτιλία, ενδιαφέρθηκαν για την απόκτηση βάσεων για τον ανεφοδιασμό των πλοίων τους και την ανάπτυξη του θαλάσσιου εμπορίου τους και έτσι έθεσαν υπό την κυριαρχία τους σημαντικές γι’ αυτούς παράκτιες και νησιωτικές περιοχές σεθέσεις-κλειδιά για τον έλεγχο των θαλασσίων οδών.

Ωστόσο, μεγάλος αριθμός νησιών του Αιγαίου -μεταξύ των οποίων και η Νάξος- είτε δεν είχαν συμπεριληφθεί στις συμφωνίες διανομής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ Φράγκων και Βενετών, είτε είχαν κατακυρωθεί στη Βενετία, αλλά η ίδια ήταν απρόθυμη εκείνη την περίοδο να τα καταλάβει με δικά της μέσα, λόγω του ότι το εγχείρημα αυτό απαιτούσε υψηλό κόστος, δεδομένου μάλιστα ότι η ίδια ήταν απασχολημένη με άλλα, πιο σημαντικά ζητήματα
 Έτσι η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, ενθάρρυνε την κατάκτησή των αδιανέμητων αυτών νησιώναπό ιδιώτες Βενετούς, που θα βρίσκονταν στη συνέχεια εντός της σφαίρας επιρροής της, αναγνωρίζοντας ωστόσο ως επικυριάρχό τους το Λατίνο αυτοκράτορα Κωνσταντινουπόλεως. Στην πρόσκληση αυτή της Βενετίαςανταποκρίθηκε ο ευγενής Μάρκος Σανούδος (MarcoSanudo), ανιψιός του Βενετού δόγη,Ερρίκου Dandolo, ο οποίος επάνδρωσε οκτώ γαλέρες με ένα ετερόκλητο πλήθος από τυχοδιώκτες και κατέλαβε τη Νάξο στα 1207.
Έτσι ιδρύθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα το Δουκάτο του Αιγαίου ή του Αρχιπελάγους, μία ανεξάρτητη λατινική ηγεμονία, που όμως ουσιαστικάήταν κηδεμονευόμενη για μεγάλο χρονικό διάστημα από την ίδια την πατρίδα των Σανούδων, τη Βενετία, παρόλο που βρισκόταν αρχικά τουλάχιστον υπό την επικυριαρχία των Φράγκων της Πελοποννήσου. Περιελάμβανε και άλλα νησιά των Κυκλάδων και είχε ως πρωτεύουσα τη Χώρα της Νάξου. Μέσα στο Κάστρο της Χώρας είχε την έδρα του ο εκάστοτε δούκας και οι λοιπές αρχές του κρατιδίου αυτού.

Οι Λατίνοι κατακτητές -οι οποίοι δεν ήταν μόνο Βενετοί- εισήγαγαν δυτικές πρακτικές στη Νάξο, μετεμφυτεύοντας εκεί τη φεουδαρχία, ένα πλέγμα πολιτικών και κοινωνικό-οικονομικών σχέσεων, που στη μεσαιωνική δυτική Ευρώπη αποτελούσε καθεστώς. Στα τέλη του 14ου αιώνα τους Σανούδους διαδέχτηκαν οι βερωνέζικης καταγωγής, Κρίσποι. Αν και το Δουκάτο του Αιγαίου καταλύθηκε από τους Τούρκους στα μέσα του 16ου αιώνα, ωστόσο οι Λατίνοι φεουδάρχες της Νάξου διατήρησαν σημαντικό μερίδιο της ισχύος κατά τους δύο περίπου επόμενους αιώνες, με την ανοχή των οθωμανικών αρχών. Επίσης άλλες επιφανείς βορειοϊταλικής προέλευσης οικογένειες των Κυκλάδων και της Κρήτης εγκαταστάθηκαν στο νησί μετά την κατάκτηση της μεγαλονήσου από τους Τούρκους, λαμβάνοντας μάλιστα και φέουδα, Αξίζει να αναφερθεί ότι, οι Λατίνοι της μεταμεσαιωνικής Νάξου (σε αυτούς προστέθηκαν από το 17ο αιώνα Γάλλοι έποικοι, κυρίως μοναχοί) αποτελούσαν περίπου το 5% του συνολικού πληθυσμού του νησιού.
Η δυναμική αυτή παρουσία των «Φράγκων» στην περιοχή κατά την ύστερη μεσαιωνική και μεταμεσαιωνική περίοδο, είχε ως συνέπεια τη διείσδυση στο νησί ιταλικών γλωσσικών στοιχείων. Έτσι παρατηρείται ακόμη και σήμερα το φαινόμενο της ύπαρξης στο τοπικό ναξιακό λεξιλόγιο, όχι μόνο λέξεων καθημερινής χρήσης, αλλά και κυρίων ονομάτων (επωνύμων και βαπτιστικών), των οποίων η προέλευση θεωρείται ιταλική. Δεν είναι πάντοτε σαφές, εάν η ύπαρξη ενός επωνύμου ιταλικής, βενετικής κατά κύριο λόγο προέλευσης, αποτελεί ένδειξη ή απόδειξη ότι ο κάτοχός του έλκει την καταγωγή του από την Ιταλία ή πρόκειται απλώς για απόρροια της μακρόχρονης συμβίωσης Ελλήνων και Λατίνων και της υιοθέτησης από πλευράς ατόμων ελληνικής καταγωγής και δόγματος, ονομάτων που έχουν ενταχθεί στο τοπικό λεξιλόγιο των μέσων και των νεότερων χρόνων και που επιβιώνουν μέχρι τις ημέρες μας. Είναι επίσης ενίοτε ασαφές, εάν ιταλογενή επώνυμα αυτής της κατηγορίας έχουν ως τόπο δημιουργίας τους τη Νάξο ή πρόκειται για ονόματα κατοίκων, που έχουν μεταναστεύσει εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές, όπου επικρατούσαν παρόμοιες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες με τη Νάξο (π.χ. Κρήτη, Χίος, Άνδρος). Το βέβαιο πάντως είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των ναξιακών επωνύμων ιταλικής προέλευσης ή επιδράσεων, που έχει εντοπιστεί σε πηγές (15ος-18οςαιώνας), έχει εκλείψει και δεν απαντάται πλέον στο νησί.

Προέλευση των ιταλογενών ναξιακών επωνύμων
Η ύπαρξη ιταλικής προέλευσης ναξιακών οικογενειακών ονομάτων επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και αποδίδεται σε διάφορες αιτίες:
α) Οι φέροντες τέτοια ονόματα είναι δυνατό να είναι γόνοι οικογενειών με ρίζες από τη Δύση και ιδίως από βορειοϊταλικές πόλεις (π.χ. από τη Βενετία, τη Γένοβα, τη Μπολώνια, τη Βερώνα, το Μιλάνο κ.α.), που είτε εγκαταστάθηκαν στη Νάξο ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα, είτε μετανάστευσαν εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές κατάτην Τουρκοκρατία, χωρίς να αποκλείεται να πρόκειται για απλές επιδράσεις στην ονοματοδοσία τους. Αρχικά όλοι οι Ιταλοί επήλυδες ασπάζονταν το δυτικό δόγμα, ωστόσο με την πάροδο των αιώνων, πολλοί από τους απογόνους τους προσεχώρησαν στην Ορθοδοξία.
β) Περιπτώσεις μικτών γάμων. Παρατηρείται στη μεσαιωνική Νάξο, αλλά και αργότερα το φαινόμενο της σύναψης γάμου μεταξύ ετεροδόξων. Μία από τις βασικές του αιτίες ήταν (ιδίως κατά τους πρώτους αιώνες της λατινικής κυριαρχίας) η δυσχέρεια εξεύρεσης δυτικών γυναικών στο χώρο των Κυκλάδων, με σκοπό το γάμο. Έτσι παρατηρήθηκε στο Αιγαίο το φαινόμενο της γέννησης παιδιών, που είχαν πατέρα Λατίνοκαι μητέρα Ελληνορθόδοξη, τα οποία ονομάζονταν γασμούλοι, βασμούλοι ή bastardi. Αυτοί δε θεωρούνταν ούτε ελεύθεροι, ούτε σκλάβοι, αλλά μία ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στους «Φράγκους»και τους Έλληνες. Οι γασμούλοι είχαν γενικά τη δυνατότητα να επιλέξουν το δόγμα της αρεσκείας τους, κατά τη συνήθη όμως πρακτική στη Νάξο τα αγόρια, που προέρχονταν από μεικτό γάμο, ασπάζονταν το δόγμα του πατέρα, ενώ τα κορίτσια αυτό της μητέρας, ενώ κατάάλλη εκδοχή, οι γόνοι των μεικτών γάμων -αμφοτέρων των φύλων- στις Κυκλάδες έπαιρναν το δόγμα της μητέρας.
γ) Περιπτώσεις ντόπιων Ελληνορθοδόξων κατοίκων της Νάξου, που για διαφόρους λόγους απέκτησαν επώνυμο ή βαπτιστικό όνομα, προερχόμενο κατά κανόνα από τη βενετσιάνικη διάλεκτο: πιθανόν είτε λόγω στενών σχέσεων με κάποιο φεουδάρχη, το κύρος του οποίου στην τοπική κοινωνία μπορούσε ενδεχομένως να ασκήσει σημαντική επιρροή ως προς την ονοματοδοσία μελών της ελληνορθόδοξης πλειοψηφίας, είτε κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης στο λεξιλόγιο του ντόπιου πληθυσμού ιταλικών λέξεων και εισαγωγής πολλών βαπτιστικών ονομάτων βενετικής προέλευσης. Έτσι τα λατινικής προέλευσης ναξιακά επώνυμα τα διακρίνουμε για λόγους μεθοδολογικούς στις εξής κατηγορίες:
1) Σε επώνυμα γνωστών δυτικών οικογενειών, μέλη των οποίων εγκαταστάθηκαν στη Νάξο κατά τους μεσαιωνικούς και μεταμεσαιωνικούς χρόνους, που σήμερα είτε διατηρούν τη ρωμαιοκαθολική τους πίστη (π.χ. Δελλα-Ρόκκας), είτε έχουν ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα (π.χ. Μπαζαίος).
2) Σε πατριδωνυμικά επώνυμα. π.χ. Βερώνης, Πρίντεζης, Δεγαΐτας.
3) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά βαπτιστικά. π.χ. Ανδριέλλος, Τζαννετής, Τζουάννης, Τζαννίνης, Φραγκίσκος, Φρατζέσκος, Μαράκης, Στάης.
4) Σε αυτά που προέρχονται από παρωνύμια. π.χ. Λυμπερτάς, Τζόβενος.
5) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά επαγγελματικά επώνυμα ή που προήλθαν από τίτλους και αξιώματα της εποχής του Δουκάτου του Αιγαίου και που επιβίωσαν κατά την Τουρκοκρατία. π.χ. Καστελλάνος, Κατζηλιέρης κ.α.
Του Θανάση Κωστάκη (συγγραφέα)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ναξιακά Επώνυμα Ιταλικής Προέλευσης."

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ


SURNAMES OF AMORGOS ISLAND----

ΣΤΗΝ ΝΗΣΟ ΑΜΟΡΓΟ διατηρούνται μέχρι σήμερα πολλά βυζαντινά επώνυμα και με μεγάλη συχνότητα στον πληθυσμό του νησιού.
ΓΕΡΑΚΗΣ - ετος 1446
ΚΑΛΟΔΑΣ - 1482
ΘΕΟΛΟΓΗΤΗΣ - 1487
ΤΖΑΜΑΝΤΟΥΡΑΣ - 1487
ΧΑΡΟΚΟΠΟΣ - 1487
ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ - 1508
ΤΟΡΝΕΑΣ - 1521
ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ - 1529
ΣΥΜΕΔΑΛΑΣ - 1530
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ - 1550
ΠΑΣΣΑΡΗΣ - 1555
ΡΟΥΣΟΣ - 1555
ΚΑΤΖΙΦΟΥΡΗΣ - 1563
ΚΟΤΥΣ - 1584
ΣΥΝΟΔΗΝΟΣ - 1588
ΣΚΑΡΛΑΤΟΣ - 1593
ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ - 1610
ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - 1610
ΤΖΙΓΑΛΑΣ - 1624
ΠΡΑΣΙΝΟΣ - 1661
ΓΑΒΑΛΑΣ - 1662
ΝΟΜΙΚΟΣ - 1663
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - 1683
ΛΑΜΝΑΤΟΣ - 1720
ΣΙΓΑΛΑΣ - 1722
ΜΑΝΙΑΤΗΣ - 1728
ΧΙΩΤΙΝΗΣ - 1740
ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ - 1769
ΚΩΒΕΟΣ - 1769
ΚΟΡΒΕΣΗΣ - 1778
ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ - 1778
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ - 1793
ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - 1796
ΖΑΝΝΟΣ - 1797

Στον πίνακα (επανω) εμφανίζεται ένας κατάλογος ιστορικών επωνύμων της Αμοργού, κατά την χρονολογική σειρά που καταγράφονται σε διάφορα έγγραφα, κυρίως μοναστηριακά, μέχρι το 1800.
Ο κατάλογος αυτός δεν είναι πλήρης και όσον αφορά την καταγραφή επωνύμων και όσον αφορά την χρονολογική τους εμφάνιση, γιατί οι πηγές που έχουμε στην διάθεσή μου είναι σχετικά περιορισμένες.
Ωστόσο το δείγμα είναι στατιστικά επαρκές και μπορούμε να διαπιστώσουμε με βεβαιότητα την ιστορικότητα των περισσότερων επωνύμων της Αμοργού.
Εξαιρετικά μεγάλος είναι ο αριθμός των βυζαντινών επωνύμων.
Ορισμένα, μάλιστα, έχουν ειδικό ιστορικό βάρος, γιατί αναφέρονται σε ιστορικές πηγές και για σημαντικά γεγονότα. Τέτοια για παράδειγμα είναι τα Συνοδινός (Συναδηνός), Γαβαλάς, Καλοδάς (Κολιδάς), Γεράκης, Γαβράς, κ.α. Το γεγονός αυτό και γενικά η συντριπτική παρουσία ελληνικών βυζαντινών επωνύμων σε μεγάλο βάθος χρόνου δείχνουν την ιδιαιτερότητα της Αμοργού στον ιστορικό χώρο των Κυκλάδων και του Αιγαίου.
Ο Ιωάννης Κ. Βογιατζίδης, προκειμένου να εξηγήσει την μεγάλη παρουσία γνωστών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, καταφεύγει στο φαινόμενο των πολιτικών εξορίστων, το οποίο στις Κυκλάδες εμφανίζεται στην ρωμαϊκή εποχή και συνεχίζεται στα βυζαντινά χρόνια. Υποστηρίζει ότι τα επώνυμα αυτά προέρχονται από μέλη ευγενών οικογενειών που εξόρισε στην Αμοργό ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης (1222-1254), επειδή στασίασαν εναντίον της εξουσίας του.
Η εξήγηση αυτή ήταν πειστική μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Από το 1918 που εκδόθηκε το βιβλίο του Βογιατζίδη («Αμοργός, Ιστορικαί έρευναι περί της νήσου») οι βυζαντινολογικές σπουδές προχώρησαν και πολλά νέα στοιχεία προστέθηκαν στις γνώσεις μας.
Έτσι από τις μελέτες του καθηγητή Σπύρου Βρυώνη προκύπτει ότι η έλευση ορισμένα βυζαντινών επωνύμων (Συνοδινός, Βρούτσης) πρέπει να αναχθεί σε εποχή παλαιότερη του Βατάτζη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού, ανακαινιστή της Χοζοβιώτισσας.
 Επιπλέον η παρουσία των Γαβαλάδων στο Αιγαίο ήταν εδραιωμένη πριν τον Βατάτζη, όπως φαίνεται από την εξουσία του Λέοντος Γαβαλά στην Ρόδο εκείνη την περίοδο. Με βάση την παράδοση για την ίδρυση του μοναστηριού της Χοζοβιώτισσας, φαίνεται επιβεβλημένο να πάμε ακόμη πιο πίσω, στην εποχή της εικονομαχίας και στην περίοδο της ανάκτησης από τον Νικηφόρο Φωκά της Κρήτης που κατείχαν οι Άραβες.
Μ’ άλλα λόγια, φαίνεται ότι στο βασικό υπόστρωμα του αμοργιανού πληθυσμού (π.χ. Θεολογίτες) προστέθηκαν πριν περίπου 1.000 χρόνια ορισμένοι πληθυσμοί από την Μικρά Ασία (π.χ. Συναδηνοί). Αργότερα πιθανότατα ήρθαν και ορισμένοι βυζαντινοί πολιτικοί εξόριστοι.
 Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η συνεχής παρουσία ιστορικών βυζαντινών επωνύμων στην Αμοργό, προσφέρει στο νησί μία ιστορικότητα και μία συνέχεια, που πολύ δύσκολα συναντιούνται σε άλλα νησιά του Αιγαίου.
Αν στα επώνυμα προσθέσουμε τα ονόματα (ιδιαιτέρως τα γυναικεία), τα τοπωνύμια, τα έθιμα και τις παραδόσεις, τότε η Αμοργός αποκτά μία ιδιαίτερη σημαντικότητα στην νεότερη ιστορία του Αιγαίου.
Αναρτήθηκε από NIKOΣ N. στην ιστοσελιδα ονοματολογια της Αμοργου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ"

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Επώνυμα της Νάξου τον 17ο αιώνα

Ε------




Στον κώδικα του νοταρίου Νάξου Ιωάννου Μηνιάτη πέρα των άλλων πληροφοριών μπορούμε να δούμε και μερικά από τα επώνυμα οικογενειών ή προσώπων που ζούσαν στη Νάξο τον 17ο αιώνα . Πολλά από αυτά τα επώνυμα υπάρχουν ακόμα και σήμερα ενώ ανατρέπονται και κάποιες ιστορίες επωνύμων που θεωρούνταν νεότερα στη Νάξο .

Οι πληροφορίες είναι από την έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών με τίτλο Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΝΟΤΑΡΙΟΥ ΝΑΞΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΗΝΙΑΤΗ 1680 – 1689 (χφ Γ.Α.Κ. 86 ) , επιμέλειας Αναστασίας Σιφωνίου – Καράπα , Γεωργίου Ροδαλάκη , Λυδίας Αρτεμιάδη  / Αθήνα 1990 από το αρχείο του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Κύλη ------


ΑΒΑΖΗΣ---ΔΕΤΖΗΣ---ΚΟΥΛΕΤΙΕΣ-ΜΠΑΚΛΑΤΖΗΣ---ΠΟΛΥΚΡΕΤΗΣ-ΦΟΥΡΛΑΣ
ΑΓΓΕΛΗ--ΔΗΜΗΤΡΟΚΑΛΛΗΣ-ΚΟΥΛΟΥΜΠΑΚΗΣ-ΜΠΑΚΟΥΜΟΣ-ΠΟΝΑΝΟΣ-ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ
ΑΓΓΟΝΑΚΗΣ--ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ-ΜΠΑΛΑΣ-ΠΟΝΗΡΑΚΗΣ-ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
ΑΓΙΟΜΑΥΡΙΤΗΣ--ΔΙΑΚΟΚΛΕΚΑΣ-ΚΟΥΜΕΛΑΣ-ΜΠΑΛΗΣ-ΠΟΝΗΡΟΣΦΡΑΝΓΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΑΝΙΤΖΑΣ--ΔΙΑΚΟΝΟΠΟΥΛΟΣ-ΚΟΥΜΕΡΤΑΣ-ΜΠΑΛΙΟΣ-ΠΟΝΤΙΚΑΚΗΣ-ΦΡΑΝΓΚΟΣ
ΑΘΗΝΑΙΟΣ--ΔΙΑΠΕΤΗΣ-ΚΟΥΜΟΥΛΟΣ-ΜΠΑΛΙΤΡΑ-ΠΟΝΤΙΚΟΣ-ΦΡΕΣ
ΑΚΡΙΒΟΣ--ΔΙΑΣΙΤΗΣ-ΚΟΥΜΟΥΝΟΣ-ΜΠΑΛΤΗΣ-ΠΟΣΑΝΤΖΗΣ-ΦΡΙΕΛΟΣ
ΑΚΡΟΣΤΙΧΑΡΗΣ--ΔΙΑΣΟΡΗΝΟΣ-ΚΟΥΝΑΔΗΣ-ΜΠΑΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-ΠΟΥΛΑΔΑΣ-ΦΡΟΥΛΗ
ΑΛΕΦΡΑΝΓΓΗΣ--ΔΟΛΙΟΣ-ΚΟΥΝΟΥΠΑΣ-ΜΠΑΝΤΕΣΤΟΥ-ΠΟΥΛΑΔΑΣΦΡΟΥΣΤΖΑΝΑΚΗΣ
ΑΛΗΣΑΦΗΣ-ΔΟΝΤΑΣΚΟΥΝΤΡΟΥΜΠΟΥΤΖΗΣ-ΜΠΑΝΤΖΕΡΟΣΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΗΣΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΜΑΓΗΣ Ή ΑΜΑΗΣ--ΔΡΑΓΑΖΗΣ-ΚΟΥΡΛΕΤΗΣ-ΜΠΑΝΤΟΥΡΗ-ΠΟΥΛΙΟΣ-ΦΩΤΕΙΝΟΣ
ΑΜΑΝΙΤΑΣ--ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΑΚΗΣ-ΚΟΥΡΤΕΛΑΣ-ΜΠΑΡΜΠΑΔΑΚΗΣ-ΠΟΥΛΟΣ-ΧΑΜΗΛΟΘΩΡΙΟΣ
ΑΜΟΥΡΗΣ--ΔΡΑΚΑΚΗΣ-ΚΟΥΣΑΕΝΑΚΗΣ-ΜΠΑΡΜΠΑΡΑΚΗΣ-ΠΟΥΜΠΛΗΣ-ΧΑΜΠΑΚΗΣ
ΑΜΟΥΡΗΣ Ή- ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ-ΔΡΑΚΟΣ-ΚΟΥΣΗΣ-ΜΠΑΡΜΠΑΡΗΣ-ΠΟΥΜΠΛΙΟΣ-ΧΑΜΠΑΣ
ΑΜΠΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΣ--ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ-ΚΟΥΤΕΛΑΡΟΣΜΠΑΡΜΠΕΡΑΚΗΣΠΡΟΚΟΠΗΣΧΑΝΙΩΤΗΣ
ΑΜΠΡΑΜΟΥ-ΔΡΗΣ-ΚΟΥΤΖΟΚΟΥΛΟΣΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣΠΡΟΜΠΟΝΑΣΧΑΝΤΖΑΚΗΣ
ΑΝΑΠΛΙΩΤΗΣ-ΔΡΙΝΗΣΑΝΤΕΣ-ΚΟΥΤΖΟΥΚΗΣΜΠΑΡΟΝΗΠΡΟΠΟΛΙΑΝΟΣΧΑΝΤΖΑΡΗΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ-ΔΡΙΣΠΟΣ-ΚΟΥΤΖΟΥΚΟΓΙΑΝΝΗΣΜΠΑΡΟΝΤΖΗΣΠΡΟΣΠΕΡΗΣΧΑΝΤΖΗΣ
ΑΝΔΡΙΟΛΑΚΗΣ-ΔΡΟΣΑΣ-ΚΟΥΤΖΟΥΚΟΣΜΠΑΡΤΑΣΑΡΟΣΠΡΟΦΙΤΑΚΗΣΧΑΝΤΖΟΣ
ΑΝΕΒΛΑΒΗΣ-ΔΡΟΣΙΤΗΣ-ΚΟΥΤΖΟΥΝΑΔΗΣΜΠΑΡΤΟΛΟΜΑΙΟΣΠΡΩΤΟΓΕΡΟΣΧΑΡΒΑΛΙΑΣ
ΑΝΕΓΡΙΩΜΕΝΟΣ-ΔΡΟΣΟΣ-ΚΟΥΤΟΥΚΑΡΗΣΜΠΑΣΜΑΣΡΑΪΝΑΣΧΑΡΧΑΛΙΑΣ
ΑΝΕΜΑΤΕΡΟΠΟΥΛΟΣ--ΕΛΕΖΗ-ΚΟΥΦΑΣΜΠΑΣΤΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣΧΑΡΧΑΝΤΖΙΛΗΣ
ΑΝΕΜΟΓΙΑΚΟΥΜΟΣ-ΕΥΔΑΙΜΟΣ-ΚΟΥΦΟΠΟΥΛΟΣΜΠΑΤΗΣΡΕΪΖΗΣΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
ΑΝΕΡΑΓΔΟΥ--ΖΑΖΑΝΗΣ-ΚΡΑΥΓΑΣΜΠΑΦΟΣΡΕΜΑΝΤΙΝΧΕΙΛΑΣ
ΑΝΕΦΑΝΤΑΚΗΣ-ΖΑΪΡΗΣ-ΚΡΗΤΙΚΟΣΜΠΕΓΑΚΗΣΡΕΦΕΝΕΣΧΙΑΜΗΣ
ΑΝΕΦΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ-ΖΑΚΥΘΗΝΟΣ--ΚΡΙΜΕΝΤΖΗΣΜΠΕΛΕΓΡΑΡΙΖΟΣΧΙΑΝΟΥΜΙΡΑΚΗΣ
ΑΝΟΥΣΑΚΗΣ-ΖΑΡΑΚΗΣ-ΚΡΙΣΠΟΣΜΠΕΛΙΤΖΑΚΗΣΡΙΤΖΕΡΗΣΧΙΩΤΗΣ
ΑΝΤΖΙΓΓΑΝΑΚΗΣ-ΖΑΡΙΦΗΣ-ΚΡΙΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣΜΠΕΛΙΤΖΑΣΡΟΔΙΤΗΣΧΟΝΤΖΙΑΣ
ΑΝΤΡΙΑΔΑΚΙΟΣ-ΖΑΦΕΙΡΗΣ-ΚΥΝΗΓΟΣΜΠΕΛΙΩΤΗΣΡΟΤΑΣΧΟΡΕΥΤΗΣ
ΑΝΤΡΙΕΛΑΚΗΣ-ΖΕΡΒΟΣ--ΚΥΠΡΑΙΟΣΜΠΕΛΟΣΡΟΥΓΓΕΡΗΣΧΟΧΛΙΟΣ
ΑΝΤΡΟΝΙΚΟΣΖΕΥΓΑΚΗΣΚΥΡΚΟΣΜΠΕΛΩΝΙΑΣΡΟΥΜΠΕΡΤΟΣΧΡΟΥΣΟΧΟΣ
ΑΝΤΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣΖΕΥΓΟΛΗΣΚΩΒΑΙΟΣΜΠΕΟΠΟΥΛΟΣΡΟΥΣΙΑΣΧΡΥΣΟΛΟΥΡΑΣ
ΑΞΩΤΑΚΗΣΖΕΥΓΟΥΣΛΑΜΠΑΚΗΣΜΠΕΡΔΕΣΗΣΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣΧΩΜΑΤΙΑΝΟΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΖΟΡΕΝΑΣΛΑΜΠΑΣΜΠΕΡΝΟΡΟΣΡΩΜΑΝΟΣΨΑΡΑΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΑΣΖΟΡΟΣΛΑΜΠΡΙΑΝΟΣΜΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣΡΩΣΗΣΨΑΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΑΡΓΑΝΗΣΖΟΡΣΛΑΟΥΔΑΣΜΠΗΡΙΚΟΥΣΑΒΑΣΙΛΑΚΗΣΨΑΧΝΑΔΗΣ
ΑΡΓΙΤΗΣΖΟΥΛΗΣΛΑΡΔΗΣΜΠΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣΣΑΒΒΑΣΨΗΦΗΣ
ΑΡΓΥΡΗΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣΛΕΓΑΚΗΣΜΠΙΤΖΙΑΣΣΑΒΕΡΗΣΨΙΑΚΟΣ
ΑΡΚΑΣΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣΛΕΚΑΣΜΠΟΛΙΤΡΑΣΣΑΪΝΗΣΨΩΜΑΣ
ΑΡΜΑΣΘΕΟΦΙΛΟΣΛΕΜΟΝΙΤΗΣΜΠΟΝΑΝΟΣΣΑΛΑΜΟΥΡΑΣ
ΑΡΝΑΡΗΣΘΕΡΓΙΑΝΟΣΛΕΤΑΚΗΣΜΠΟΡΗΣΣΑΛΙΑΡΑΚΗΣ
ΑΡΦΑΝΟΣΘΕΤΕΚΑΣΛΕΥΚΑΡΗΣΜΠΟΥΜΠΛΗΣΣΑΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΡΧΟΛΟΣΘΕΩΝΑΣΛΕΦΚΑΣΜΠΟΥΝΤΟΥΝΑΣΣΑΝΟΥΔΟΣ
ΑΡΩΝΗΣΚΑΒΑΛΑΣΛΗΜΟΓΙΑΝΝΗΣΜΠΟΥΡΓΑΚΗΣΣΑΝΤΑΜΑΥΡΟΣ
ΑΣΗΜΟΠΕΤΡΙΤΗΣΚΑΒΑΛΛΑΡΗΣΛΗΝΑΡΑΣΜΠΟΥΡΛΗΣΣΑΝΤΟΡΙΝΑΙΟΣ
ΑΤΤΑΛΕΙΩΤΗΣΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣΛΙΑΝΟΣΜΠΟΥΡΤΑΛΑΜΙΟΣΣΑΡΑΝΤΙΝΟΣ
ΑΦΕΝΤΑΚΗΣΚΑΒΟΥΡΑΣΛΙΑΝΟΥΔΑΚΗΣΜΠΟΥΤΖΑΡΑΚΗΣΣΑΡΡΗΣ
ΑΦΕΝΤΙΚΟΣΚΑΓΙΑΦΟΣΛΙΒΑΧΗΣΜΠΟΥΤΖΟΥΡΑΣΣΑΧΑΣ
ΑΧΟΥΜΑΤΗΣΚΑΖΑΝΟΒΑΣΛΙΓΟΨΥΧΟΣΜΠΟΥΦΑΣΣΕΡΓΗΣ
ΒΑΒΟΥΛΑΣΚΑΖΑΝΤΖΗΣΛΙΝΑΡΔΟΣΜΠΡΑΕΡΗΣΕΡΤΖΑΚΟΣ
ΒΑΒΟΥΝΗΣΚΑΚΑΛΙΩΡΗΣΛΙΟΚΑΜΕΝΟΣΜΥΚΟΝΙΑΤΗΣΣΙΓΑΛΑΣ
ΒΑΒΥΛΩΝΗΣΚΑΛΑΒΡΟΣΛΙΟΝΤΗΣΜΥΡΙΑΒΑΛΕΣΣΙΓΑΛΑΣ
ΒΑΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣΚΑΛΑΜΑΡΑΚΗΣΛΙΠΑΡΗΣΝΑΡΟΔΟΣΣΙΜΙΤΙΚΟΛΟΥ
ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΣΚΑΛΑΜΑΡΑΣΛΟΪΖΟΣΝΕΝΕΣΣΙΜΟΥΤΟΣ
ΒΑΡΑΝΗΣΚΑΛΑΜΠΑΚΗΣΛΟΝΓΓΙΝΟΣΝΙΖΗΡΗΣΣΙΝΜΟΣ
ΒΑΡΒΑΤΑΚΗΣΚΑΛΑΤΡΟΓΜΕΝΟΣΛΟΥΓΓΕΡΗΣΝΙΚΟΛΑΡΑΚΗΣΣΙΟΠΑΤΗΣ
ΒΑΡΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣΚΑΛΑΦΑΤΗΣΛΟΥΚΗΣΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΑΡΒΑΤΟΥΚΑΛΒΟΣΛΟΥΛΟΣΑΜΑΓΗΣΝΙΣΥΡΙΟΣΣΚΑΛΙΑΡΗΣ
ΒΑΡΔΑΡΑΚΗΣΚΑΛΙΑΤΖΗΣΛΟΥΜΠΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣΝΟΜΙΚΟΣΣΚΑΡΕΝΤΖΟΣ
ΒΑΡΣΑΜΑΝΗΣΚΑΛΙΒΟΥΡΤΖΗΣΛΟΥΜΠΑΣΝΤΑΚΟΡΟΝΙΑΣΣΚΙΑΤΗΣ
ΒΑΣΑΛΑΚΗΣΚΑΛΛΕΡΓΗΣΛΟΥΡΔΑΣΝΤΑΚΟΥΝΤΡΗΣΣΚΙΖΑΚΗΣ
ΒΑΣΑΛΟΣΚΑΛΛΙΑΡΧΟΣΛΟΥΡΔΗΣΝΤΑΛΙΑΠΛΕΡΑΣΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ
ΒΑΣΙΛΑΚΗΣΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΗΛΥΚΑΡΗΣΝΤΑΜΕΝΤΖΟΣΣΚΛΗΡΟΣ
ΒΑΦΙΑΣΚΑΛΜΠΟΣΜΑΓΑΛΥΝΗΣΝΤΑΜΙΓΟΣΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ
ΒΕΓΓΙΑΣΚΑΛΟΓΕΙΤΟΝΑΣΜΑΓΕΡΑΝΤΑΜΟΥΛΗΣΣΚΟΡΔΙΛΗΣ
ΒΕΛΩΝΗΣΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣΜΑΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣΝΤΑΜΠΑΚΗΣΣΚΟΥΛΑΤΟΣ
ΒΕΝΕΤΖΙΑΝΟΣΚΑΛΟΤΑΣΜΑΖΑΡΗΣΝΤΑΜΠΗΣΣΚΟΥΛΗΚΑΣ
ΒΕΝΤΟΥΡΗΣΚΑΛΥΒΑΣΜΑΘΑΙΟΣΝΤΑΝΕΖΗΣΣΚΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ
ΒΕΡΝΙΚΟΣΚΑΜΗΛΑΡΑΚΗΣΜΑΘΙΟΣΝΤΑΠΛΗΣΙΑΣΣΚΥΛΑΚΗΣ
ΒΙΑΡΟΣΚΑΝΑΓΙΑΣΜΑΪΤΟΣΝΤΑΠΟΛΑΣΣΜΑΪΛΗΣ
ΒΙΖΑΤΟΣΚΑΝΚΑΝΗΣΜΑΚΑΝΑΡΗΣΝΤΕ ΓΑΝΟΣΣΜΥΡΝΑΙΟΣ
ΒΙΖΗΣΚΑΝΤΑΜΠΙΤΗΣΜΑΚΕΛΑΡΕΣΝΤΕΓΑΪΤΑΣΣΟΥΛΑΡΗΣ
ΒΛΑΣΤΟΣΚΑΝΤΙΩΤΗΣΜΑΚΤΟΣΝΤΕΛΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣΣΟΥΜΜΑΡΙΠΑΣ
ΒΛΑΧΑΚΗΣΚΑΠΟΣΜΑΛΑΤΕΣΤΑΣΝΤΕΛΛΑ ΡΟΚΚΑΣΣΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΟΛΑΡΑΣΚΑΠΟΥΝΗΣΜΑΜΟΥΚΑΣΝΤΕΛΛΑΝΑΒΕΣΣΠΑΘΑΡΟΣ
ΒΟΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣΚΑΠΡΑΝΑΚΗΣΜΑΜΟΥΝΑΝΤΕΣΤΕΣΣΠΑΝΙΟΛΟΣ
ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣΚΑΡΑΒΟΚΥΡΑΚΗΣΜΑΝΑΣΝΤΗΝΙΑΚΟΣΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΥΖΑΝΤΙΟΣΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣΜΑΝΓΓΑΚΗΣΝΤΟΝΑΔΟΣΣΠΑΝΟΣ
ΓΑΒΑΛΑΣΚΑΡΑΚΥΡΗΣΜΑΝΓΓΟΣΝΤΟΝΤΟΥΛΟΣΣΠΑΡΤΑΛΗΣ
ΓΑΒΡΑΝΟΣΚΑΡΑΜΑΝΗΣΜΑΝΙΟΣΝΤΟΥΝΑΒΗΣΣΤΑΚΤΙΑΣ
ΓΑΒΡΑΣΚΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣΜΑΝΟΥΣΟΣΝΤΡΑΟΥΜΑΝΑΚΗΣΣΤΑΜΑΤΑΚΟΣ
ΓΑΒΡΙΑΝΟΣΚΑΡΑΜΠΑΤΖΙΔΙΟΣΜΑΝΤΑΚΑΣΞΕΝΑΚΗΣΣΤΑΜΕΛΗΣ
ΓΑΒΡΙΗΛΚΑΡΑΝΤΖΗΣΜΑΝΤΑΚΗΣΞΕΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣΣΤΑΜΠΑΚΟΣ
ΓΑΖΗΣΚΑΡΑΝΤΖΙΑΣΜΑΝΤΑΣΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣΣΤΑΥΡΑΚΗΣ
ΓΑΛΑΝΑΚΗΣΚΑΡΑΝΤΟΥΜΑΝΤΡΑΙΟΣΞΕΝΟΣΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ
ΓΑΛΑΝΟΣΚΑΡΒΟΥΝΑΡΗΣΜΑΝΩΛΑΣΞΟΔΙΑΡΗΣΣΤΕΛΙΑΝΟΥ
ΓΑΛΑΝΤΕΣΚΑΡΕΓΛΑΣΜΑΝΩΛΗΣΞΥΛΙΚΗΣΣΤΕΦΑΝΑ
ΓΑΛΑΤΕΡΟΠΟΥΛΟΣΚΑΡΕΝΤΖΟΣΜΑΡΑΓΓΟΣΟΡΦΑΝΟΣΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ
ΓΑΛΑΤΟΓΛΟΥΚΑΡΜΠΟΣΜΑΡΑΚΗΣΠΑΓΙΑΝΝΗΣΤΡΑΤΗΣ
ΓΑΡΔΑΡΑΣΚΑΡΠΟΝΤΙΝΗΣΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣΠΑΔΙΑΤΗΣΣΤΡΟΥΒΑΛΗΣ
ΓΑΡΔΑΣΗΣΚΑΣΕΛΟΣΜΑΡΓΙΟΡΑΣΠΑΖΑΡΑΣΣΤΡΟΥΜΟΣ
ΓΑΡΔΕΛΗΣΚΑΣΚΑΝΗΣΜΑΡΗΣΠΑΛΑΣΣΤΡΟΥΜΠΕΛΟΣ
ΓΑΣΚΑΣΤΕΛΛΑΝΟΣΜΑΡΙΝΑΚΗΠΑΛΙΑΤΖΗΣΣΥΡΙΑΝΟΣ
ΓΑΣΠΑΡΙΝΗΣΚΑΣΤΡΗΣΜΑΡΙΝΟΣΠΑΛΙΟΣΣΥΡΙΓΟΣ
ΓΑΤΟΣΚΑΤΕΛΟΥΖΟΣΜΑΡΚΑΝΤΩΝΙΟΣΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣΣΦΥΡΟΓΥΡΟΣ
ΓΓΙΛΗΣΚΑΤΕΡΙΝΗΣΜΑΡΚΑΡΑΚΗΣΠΑΝΙΟΛΟΣΤΑΓΑΡΗΣ
ΓΓΙΛΙΟΣΚΑΤΖΑΛΕΠΡΗΣΜΑΡΚΟΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣΤΑΓΑΡΗΣ
ΓΕΜΑΛΙΑΡΗΣΚΑΤΖΙΑΝΗΣΜΑΡΜΑΡΑΣΠΑΝΤΑΛΟΥΦΟΣΤΑΜΑΝΙΤΗΣ
ΓΕΡΑΚΑΡΗΣΚΑΤΖΙΓΙΑΝΝΗΣΜΑΡΜΑΡΟΚΟΠΟΣΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣΤΑΜΕΝΤΖΟΣ
ΓΕΡΑΡΔΗΣΚΑΤΖΙΜΠΑΣΜΑΡΟΠΟΥΛΟΣΠΑΝΤΙΚΑΚΗΣΤΑΝΑΝΣ
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣΚΑΤΖΟΥΛΑΚΗΣΜΑΡΟΥΛΉΣΠΑΝΤΟΛΑΙΟΣΤΑΤΑΡΑΚΗΣ
ΓΕΡΟΝΤΗΣΚΑΤΖΟΥΛΗΣΜΑΡΟΥΣΠΑΞΙΜΑΔΑΣΤΖΑΜΕΝΟΥΚΟΣ
ΓΕΡΟΥΓΙΑΝΝΗΣΚΑΤΖΟΥΡΗΣΜΑΡΤΖΕΛΑΣΠΑΞΙΜΑΔΗΣΤΖΑΜΠΟΥΝΑΡΗΣ
ΓΕΡΟΥΜΑΝΩΛΗΣΚΑΤΗΦΟΡΗΣΜΑΡΤΖΕΛΟΣΠΑΞΙΜΑΔΟΠΟΥΛΟΣΤΖΑΝΕΤΗ
ΓΕΡΩΝΥΜΟΣΚΑΤΙΝΑΣΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣΠΑΠΑΔΑΚΗΣΤΖΑΝΕΤΗΣ
ΓΕΩΡΓΑΚΗΣΚΑΤΡΕΦΤΑΚΗΣΜΑΣΤΡΑΠΗΛΙΑΣΠΑΠΑΔΙΑΣΤΖΑΝΕΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΝΗΣΚΑΦΑΝΙΤΗΣΜΑΤΑΚΗΣΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΤΖΑΝΙΔΑΚΗΣ
ΓΙΑΚΟΥΜΗΣΚΑΨΙΚΑΜΑΤΤΙΣΤΑΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣΤΖΑΝΙΝΗΣ
ΓΙΑΜΑΝΗΣΚΑΨΟΧΕΙΛΗΣΜΑΥΛΙΣΤΗΣΠΑΠΛΩΜΑΤΑΣΤΖΑΟΥΣΑΚΗΣ
ΓΙΑΜΟΥΡΗΣΚΕΚΑΣΜΑΥΡΕΑΣΠΑΠΟΥΔΑΣΤΖΑΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΣΚΕΝΤΕΣΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣΠΑΡΑΚΑΛΕΤΟΣΤΖΑΡΟΥΧΑΣ
ΓΙΑΝΝΑΣΚΕΦΑΛΑΣΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣΠΑΡΑΝΜΠΟΥΛΟΣΤΖΕΛΕΠΗΣ
ΓΙΑΝΝΟΥΤΖΟΣΚΙΑΤΗΣΜΑΥΡΟΜΜΑΤΑΚΗΣΠΑΡΑΡΑΣΤΖΕΡΙΝΗΣ
ΓΙΑΤΡΟΣΚΙΛΙΟΣΜΕΪΜΕΤΑΚΗΣΠΑΡΔΑΝΛΟΣΤΖΕΤΕΣ
ΓΙΑΤΡΟΥΔΑΚΗΣΚΙΜΟΥΛΙΩΤΗΣΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣΠΑΡΖΑΛΗΣΤΖΙΛΙΚΟΥΡΔΗΣ
ΓΙΕΡΗΣΚΙΟΕΟΥΡΑΚΗΣΜΕΛΟΥΡΑΝΤΖΟΣΠΑΡΙΑΜΗΣΤΖΙΛΟΜΕΡΗΣ
ΓΙΖΗΣΚΙΤΡΙΛΑΚΗΣΜΕΝΔΡΙΝΟΣΠΑΡΙΑΝΟΣΤΖΙΝΤΙΛΑΚΗΣ
ΓΙΜΕΛΙΑΡΗΣΚΙΤΡΙΛΗΣΜΕΡΜΗΓΓΑΣΠΑΡΠΑΡΑΝΗΣΤΖΙΝΤΙΛΗ
ΓΙΟΥΡΓΟΣΚΛΑΜΜΕΝΟΣΜΗΝΙΑΤΗΣΠΑΣΑΓΕΝΙΤΗΣΤΖΙΡΙΩΤΗΣ
ΓΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣΚΛΟΣΤΟΜΑΛΛΗΣΜΗΤΡΟΛΙΑΝΟΣΠΑΣΚΑΛΗΣΤΖΙΡΟΣ
ΓΙΡΑΡΔΗΣΚΛΟΥΒΑΤΟΣΜΙΚΕΛΕΣΠΑΣΤΡΙΚΟΣΤΖΙΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΥΔΗΣΚΟΪΝΑΡΗΜΙΛΕΟΣΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣΤΖΙΦΕΡΑΚΗΣ
ΓΚΑΝΑΓΙΑΣΚΟΪΝΗΣΜΙΛΗΔΑΚΗΣΠΕΛΕΚΑΝΟΣΤΖΙΧΝΙΑΣ
ΓΚΙΑΟΥΡΑΚΗΣΚΟΚΚΙΝΟΣΜΙΡΙΚΗΠΕΝΤΑΔΗΣΤΖΟΤΖΟΛΗΣ
ΓΚΟΥΦΑΣΚΟΚΚΟΣΜΙΧΑΛΙΤΖΗΣΠΕΠΟΝΗΣΤΖΟΥΝΑΚΗΣ
ΓΛΑΚΑΚΟΛΟΝΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣΠΕΡΑΟΤΖΟΥΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΛΗΝΑΚΟΜΗΤΑΣΜΙΧΕΛΕΤΟΣΠΕΡΓΑΝΤΗΣΤΗΝΙΑΚΟΣ
ΓΛΙΜΙΔΑΚΗΣΚΟΜΝΗΝΟΣΜΟΔΙΝΟΥΠΕΡΙΚΟΣΤΟΥΛΑΝΗΣ
ΓΛΙΜΙΔΑΣΚΟΝΣΕΡΒΑΣΜΟΛΗΡΗΣΠΕΡΚΟΥΛΟΣΤΟΥΛΟΥΚΑΣ
ΓΛΙΝΟΣΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣΜΟΛΙΤΡΗΣΠΕΡΟΣΤΟΥΛΟΥΠΗΣ
ΓΛΥΚΗΣΚΟΝΤΕΣΜΟΣΚΙΩΤΗΣΠΕΡΟΥΤΖΑΝΕΣΤΟΥΡΛΙΑΣ
ΓΟΡΓΟΓΡΙΣΠΕΡΟΣΚΟΝΤΖΑΛΑΣΜΟΣΤΡΑΤΟΣΠΕΡΠΙΡΗΣΤΟΥΡΣ
ΓΟΡΓΟΓΥΡΗΣΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣΜΟΣΧΟΝΑΣΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣΤΟΥΤΟΥΡΛΙΑΣ
ΓΟΤΗΣΚΟΝΤΟΠΕΤΡΟΥΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣΠΕΤΙΝΑΚΗΣΤΟΥΧΑΝΤΑΚΗΣ
ΓΟΥΛΙΑΜΑΚΟΝΤΟΠΙΔΗΣΜΟΣΧΟΥΠΕΤΟΥΣΤΡΑΠΕΖΟΝΤΕΑ
ΓΟΥΛΙΑΡΜΑΚΗΚΟΝΤΟΣΜΟΥΛΑΡΟΥΠΕΤΡΙΝΟΛΗΣΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
ΓΟΥΛΙΑΡΜΗΣΚΟΝΤΟΣΤΑΥΛΟΣΜΟΥΝΟΥΧΑΚΗΣΠΕΤΡΙΤΗΣΤΡΙΒΙΖΑΣ
ΓΟΥΝΑΡΗΣΚΟΝΤΟΦΡΕΟΣΜΟΥΡΟΝΗΣΠΕΤΡΟΚΟΛΑΚΗΣΦΑΚΙΝΟΣ
ΓΟΥΝΤΡΑΚΗΣΚΟΡΑΚΑΣΜΟΥΡΟΥΖΙΝΗΣΠΕΤΡΟΥΦΑΛΟΣ
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣΚΟΡΑΚΙΤΗΣΜΟΥΡΟΥΝΗΣΠΗΤΙΛΑΙΟΣΦΑΡΑΓΓΑΡΗΣ
ΓΡΑΤΖΙΑΣΚΟΡΔΟΛΑΙΜΟΣΜΟΥΣΕΛΙΜΗΣΠΙΚΟΛΟΣΦΑΡΑΟΣ
ΓΡΙΜΑΛΔΗΣΚΟΡΟΓΕΝΑΚΗΣΜΟΥΣΚΑΡΔΑΣΠΙΚΟΥΛΟΣΦΑΣΟΛΑΣ
ΓΡΙΜΑΝΗΣΚΟΡΟΝΕΛΛΟΣΜΟΥΤΖΟΥΝΗΣΠΙΠΕΡΟΜΜΑΤΗΣΦΑΦΛΑΟΣ
ΓΡΙΜΠΙΑΣΚΟΡΤΕΑΝΟΣΜΟΥΤΟΥΛΑΣΠΙΤΑΡΑΣΦΕΟΥΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΡΙΠΓΩΤΗΣΚΟΡΦΙΑΤΗΣΜΠΑΒΕΝΤΖΟΣΠΛΑΣΤΗΡΗΣΦΕΡΕΝΤΑΚΗΣ
ΓΡΙΣΠΟΣΚΟΣΚΙΝΑΣΜΠΑΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΚΗΦΙΚΑΣ
ΓΡΙΦΟΣΚΟΤΑΚΗΣΜΠΑΓΓΑΛΟΣΠΟΘΗΤΟΣΦΙΝΟΤΟΣ
ΓΥΑΛΙΑΣΚΟΤΙΛΗΣΜΠΑΓΙΑΣΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣΦΛΑΜΠΟΥΡΟΣ
ΓΥΑΛΙΝΟΣΚΟΥΒΑΝΤΙΣΜΕΝΟΣΜΠΑΔΙΑΤΗΣΠΟΛΙΤΗΣΦΛΟΚΑΣ

ΚΟΥΪΝΗΣΜΠΑΖΑΡΑΣΠΟΛΥΔΟΥΚΑΤΟΥΣΦΟΡΤΖΟΣ

ΚΟΥΛΕΤΗΣ


http://orinosaxotis.blogspot.gr/2015/11/17.html



 ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ email: giorgos.manolas@yahoo.gr




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επώνυμα της Νάξου τον 17ο αιώνα"
Related Posts with Thumbnails