ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Μια από τις πολλές ηρωικές μορφές που ανέδειξε η αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής ήταν η Λέλα Καραγιάννη. Γεννήθηκε στη Λίμνη Ευβοίας το 1899 και ήταν κόρη του Αθανάσιου Μινόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Παντρεύτηκε τον φαρμακέμπορο Νικόλαο Καραγιάννη στην Αθήνα, με τον οποίο απέκτησε επτά παιδιά.
Από τον Μάιο του 1941, συγκροτεί αντιστασιακή ομάδα και αρχίζει τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Την απόφασή της ανακοινώνει στην οικογένειά της, της οποίας και τα μέλη ως ιδρυτές αποτελούν τα πρώτα στελέχη: ο σύζυγός της Νικόλαος και τα παιδία τους Ιωάννα, Ηλέκτρα, Γιώργος, Βύρων, Νέλσων, Νεφέλη και Ελένη. Με κέντρο ένα σπίτι στην οδό Φυλής και το φαρμακείο του άντρα της στην Πατησίων, οργανώνει ολόκληρο δίκτυο απόκρυψης, περίθαλψης και φυγάδευσης στρατιωτών οι οποίοι είχαν ξεφύγει από την αιχμαλωσία. Περιέθαλψε Έλληνες φαντάρους που επέστρεφαν από το μέτωπο και περίπου 140 συμμάχους ενώ νοίκιασε τρία σπίτια στα οποία τους έκρυβε.
Αργότερα, με κέντρο την Μονή του Αγίου Ιερόθεου στα Μέγαρα, συγκροτεί την παράνομη οργάνωση "Μπουμπουλίνα" η οποία έχει χαρακτήρα κατασκοπευτικό και στην οποία συμμετέχουν 140 πατριώτες, άνδρες και γυναίκες.
Με την οργάνωση αυτή καταφέρνει να συλλέγει πληροφορίες με άκρα μυστικότητα από το αρχηγείο των Γερμανών, από το Ναυαρχείο, την μυστική αστυνομία και το Ιταλικό φρουραρχείο. Η Λέλα είχε στήσει ολόκληρο δίκτυο χάρη στη συνεργασία της με το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, τον Αρχηγό της Αστυνομίας Άγγελο Έβερτ καθώς και διάφορους αντιφασίστες και αντιναζιστές που υπηρετούσαν μέσα στις υπηρεσίες των στρατευμάτων των κατακτητών, για να της δίνουν πολύτιμες πληροφορίες. Με τη δράση της βυθίστηκαν πολλά πλοία, ανατινάχτηκε το αεροδρόμιο του Τατοϊου και κάηκαν αποθέματα βενζίνης και πυρομαχικών.
Κατορθώνει επίσης να οργανώσει αποδράσεις αιχμαλώτων από το στρατόπεδο Άγγλων αιχμαλώτων της Κοκκινιάς. Για τη φυγάδευσή τους στη Μ. Ανατολή αγοράζει καΐκι, που με καπετάνιο τον Ηλία Χρυσίνη μεταφέρονται οι στρατιώτες στην Αίγυπτο. Από εκεί το καΐκι φέρνει στην Ελλάδα ασυρμάτους και άλλα εφόδια. Σε λίγο καιρό, προστίθενται άλλα δυο καΐκια, με καπετάνιους στο ένα τον Κρητικό Μαμαλάκη και στο άλλο τον Καπετάν Γιαννούλο. Στενοί συνεργάτες της ήταν η Νίκη Χωμενίδου, ο φούρναρης της Κοκκινιάς Παπαβασιλείου, ο υπολοχαγός Κουτρουμπέλης, ο Ηλίας Σκηνίτης.
Στις 23 Οκτωβρίου 1941 συλλαμβάνεται, ύστερα όμως από κράτηση οκτώ μηνών ελευθερώνεται και συνεχίζει τον αγώνα. Το 1944 αναγκάζεται να εισαχθεί στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού και τον Ιούνιου του ίδιου έτους οι Γερμανικές υπηρεσίες έχοντας μάθει για τη δράση της, ετοιμάζονται να τη συλλάβουν. Εκείνη ειδοποιεί τα παιδιά της και όσους συνεργάτες της μπορεί έως τη σύλληψή της στις 11 Ιουλίου του 1944.
Μεταφέρεται στην οδό Μέρλιν όπου και υπόκειται σε πρωτοφανή βασανιστήρια προκειμένου να ομολογήσει, κάτι που δε συνέβη ποτέ. Τα χαράματα της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, οδηγήθηκε μαζί με εξήντα γενναίους άνδρες και γυναίκες πατριώτες στο Δαφνί, όπου εκτελέστηκε ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο, εμψυχώνοντας έως την τελευταία στιγμή τους μελλοθανάτους. Η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε τιμής ένεκεν "Χρυσούν Μετάλλιον" ενώ η προτομή της έχει στηθεί στην οδό Στουρνάρα।
Πηγή
http://enneaetifotos।blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ"

Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ - Η Ελληνίδα Φαραώ της Αιγύπτου (69 π.Χ.- 30 π.Χ.)

Η Κλεοπάτρα (Ιανουάριος 69 π.Χ. – 12 Αυγούστου, 30 π.Χ.) ήταν η τελευταία βασίλισσα της ελληνιστικής Αρχαίας Αιγύπτου, προτού αυτή αποτελέσει πλέον κομμάτι της πανίσχυρης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η βασιλεία της σηματοδοτεί το τέλος της ελληνιστικής και την αρχή της ρωμαϊκής περιόδου στην ανατολική Μεσόγειο. Ο μύθος της επιβίωσε ως τις μέρες μας μέσα από πάρα πολλές δραματοποιήσεις της ιστορίας της, συμπεριλαμβανομένου του έργου «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» από τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και πολλών σύγχρονων κινηματογραφικών ταινιών. Αν και ικανή και δαιμόνια μονάρχης, έμεινε διάσημη κυρίως γιατί κατάφερε να γοητεύσει δυο από τους ισχυρότερους άνδρες της εποχής της, τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα και τον Μάρκο Αντώνιο, αλλά και για το τραγικό της τέλος. Χάρη στη φιλοδοξία και την προσωπική της γοητεία επηρέασε καθοριστικά τη ρωμαϊκή πολιτική σε μια αποφασιστική περίοδο και κατέληξε να αντιπροσωπεύει, όσο καμιά άλλη γυναίκα στην αρχαιότητα, το πρότυπο της ρομαντικής μοιραίας γυναίκας.

Η Κλεοπάτρα ήταν άμεσος απόγονος του στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Πτολεμαίου Α' του Σωτήρος. Ήταν κόρη του βασιλιά της Αιγύπτου, Πτολεμαίου ΙΒ' Αυλητή, με μητέρα την Κλεοπάτρα Ε' Τρύφαινα. Μετά το θάνατο του Πτολεμαίου ΙΒ' το 51 π.Χ., ξεκίνησε η βασιλεία της μεγαλύτερης εν ζωή θυγατέρας του, της Κλεοπάτρας Ζ', με την οποία έμελλε να λάβει τέλος η Δυναστεία που ίδρυσε ο δαιμόνιος Μακεδόνας στρατηγός περίπου τριακόσια χρόνια πριν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ - Η Ελληνίδα Φαραώ της Αιγύπτου (69 π.Χ.- 30 π.Χ.)"

Οι Νύμφες στην Ελληνική ιστορία και μυθολογία . . .

Οι Νύμφες ήταν γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση, τριγύριζαν στα βουνά, συνοδεύοντας την Άρτεμη και παίζοντας μαζί της.

 Ήταν όλες τους πανέμορφες, η Άρτεμη όμως ξεχώριζε με τη θωριά της ανάμεσά τους. Τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα στα λιβάδια και στις πλαγιές, συνήθως κοντά στις πηγές.
Υμνούσαν με τις γλυκιές φωνές τους τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή.

 Μαζί τους χόρευε και η Αφροδίτη, μαζί με τις Χάριτες, όπως λέει ο Όμηρος, στο βουνό Ίδα, στην Τροία. Άλλοτε το χορό τους τον οδηγεί ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας.

Οι Νύμφες θεωρούνταν γενικά κάτι μεταξύ θεών και θνητών, όχι καθαυτό θεές. Δεν ήταν αθάνατες, ζούσαν όμως... πάρα πολύ και τρέφονταν με αμβροσία.

Συγγένευαν με μεγάλους θεούς, ενώ ο Ερμής θεωρούνταν γιος Νύμφης, της Μαίας. Γενικά, επικρατούσε η αντίληψη πως ήταν κόρες του Δία. Άλλοι, πάλι, τις θεωρούσαν κόρες ποταμών: είτε του μεγαλύτερου ποταμού που υπήρχε, του Ωκεανού, είτε του Αχελώου, είτε κόρες των τοπικών ποταμών ενός τόπου. Έτσι, κάθε περιοχή είχε τα ποτάμια της και καθένα απ' αυτά είχε γεννήσει τις Νύμφες της περιοχής αυτής, λ.χ. ο ποταμός Πηνειός ήταν ο πατέρας των Νυμφών της Θεσσαλίας και ο ποταμός Ξάνθος ήταν ο γεννήτορας των Νυμφών της Τροίας.
 Πολύ συχνά εκείνες έδιναν τα ονόματά τους στις κοντινές πόλεις, όπως έγινε με τη Νύμφη Σπάρτη, που ήταν κόρη του ποταμού Ευρώτα. Υπήρχαν όμως και κάποιες Νύμφες, οι οποίες λέγονταν Μελίες και είχαν γεννηθεί από τις σταγόνες του αίματος του Ουρανού, που έπεσαν στη Γη, όταν ο Κρόνος, ο γιος του, του έκοψε τα γεννητικά του όργανα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Νύμφες στην Ελληνική ιστορία και μυθολογία . . ."

Αμαζόνες

Αμαζόνες, οι θρυλικές γυναίκες πολεμίστριες.

Ο μύθος τους παραμένει μέχρι σήμερα ζωντανός γοητευτικός γεμάτος μυστήριο, συνεχίζοντας να εξάπτει και την πιο αδιάφορη φαντασία.
Τις πρωτοσυναντούμε στον Τρωικό Πόλεμο, να παίρνουν το μέρος των Τρώων και να πολεμούν εναντίον των Αχαιών.
Τις συναντούμε στους άθλους του Ηρακλή και του Θησέα, στην περίφημη Αμαζονομαχία, στην εκστρατεία του Διόνυσου, στις θρυλικές διηγήσεις για την Ατλαντίδα…

Ποιες ήταν όμως οι Αμαζόνες; Υπήρξαν στην πραγματικότητα; Πού κατοικούσαν; Πώς ζούσαν; Πώς λειτουργούσε η μητριαρχική τους κοινωνία; Ποια ήταν τα πιστεύω τους; Πώς χάθηκαν; Ερωτήματαχωρίςαπαντήσεις? Η μήπως όχι?

Οι Αμαζόνες δεν ήταν απλά ένας μυθικός λαός, ένα απόκτημα της φαντασίας των Ελλήνων, ούτε μακρινή ανάμνηση της μητριαρχίας αλλά ένας ιστορικός λαός. Οι Αμαζόνες ήταν κοινότητες κυνηγών και πολεμιστριών που κατάγονταν από τον θεό Άρη και τη νύμφη Αρμονία ή κατά άλλη εκδοχή τη θεά Αθηνά, δηλαδή γνήσιες Ελληνίδες και σε καμία περίπτωση δεν ανήκαν όπως λανθασμένα πολλοί ισχυρίζονται στο γένος των Σκύθων, το αποδεικνύει ο Μ. Αλέξανδρος και το εξηγεί πεντακάθαρα ο Ηρόδοτος : ότι κάθε φορά διεκδικούσαν δυναμικά τα «αντρικά» πολεμικά τους δικαιώματα από τους Σκύθες:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αμαζόνες"

Η Δόμνα Βισβύζη και η οικογένειά της

Στην επανάσταση του 1821, πήραν μέρος πολλοί άνθρωποι, άνθρωποι απλοί και καθημερινοί που μέσα από τις ηρωικές πράξεις τους πέρασαν στην αθανασία. Όλοι; Δυστυχώς όχι. Υπάρχουν μορφές του Ελληνισμού για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτα εμείς οι «πρωτευουσιάνοι». Καιρός είναι λοιπόν να μάθουμε μερικά πράγματα για τους ανθρώπους χάρη στους οποίους δεν αναπνέουμε όλοι τον αέρα της τουρκικής σκλαβιάς.

Μία τέτοια μορφή είναι η Δόμνα Βισβύζη με την οικογένειά της. Ο Χατζη-Αντώνης Βισβύζης μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία στις 15 Μαρτίου 1821. Γόνος πλούσιας οικογένειας και πλοιοκτήτης, το 1808 παντρεύτηκε την επίσης πλούσια συμπατριώτισσά του Δόμνα και απέκτησαν πέντε παιδιά. Τα έξοδα που έκανε ο Χατζη-Αντώνης όπως λέγεται ήταν για να «χτιστεί το χρυσό παλάτι της Ελευθερίας».

Μια μέρα έφθασε στα ακρογιάλια της Θράκης το φύσημα του ανέμου, που μιλούσε για τον ξεσηκωμό...Λίγες μέρες αργότερα, όπως γράφει ο Σ.Τρικούπης στην ιστορία του, τα χαράματα στις 2 Μαϊου 1821, τέσσερα Ψαριανά πλοία με αρχηγό τον καπετάνιο Γιαννίτση, έπλευσαν στην Αίνο. Εκεί υπήρχε τουρκικό φρούριο, το οποίο άρχισε να βoμβαρδίζει ο Γιαννίτσης. Την νύχτα έκαναν απόβαση και κατάφεραν να πάρουν 24 κανόνια τα οποία στην συνέχεια τα μετέφεραν στα Ψαρά.

Ο καπετάν Βισβύζης μετά από αυτά τα ευχάριστα επαναστατικά γεγονότα, γεμάτoς χαρά, ετoιμάζει την οικογένεια για τον μεγάλο αγώνα. Συγκεντρώνει όλα τα μετρητά, τα εικονίσματα και διάφορα άλλα αντικείμενα αξίας, μπαίνoυν στο πλοίο τους και πηγαίνουν να συναντήσουν τους Ψαριανούς, Άφησε την ιδιαίτερα πατρίδα του, μαζί με το σπίτι του και τα κτήματά του χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Το πλοίο του καπετάν Βισβύζη oνoμάζεται "Kαλoμoίρα" και ήταν ένα όμoρφo μπρίκι με 16 κανόνια και 160 άνδρες πλήρωμα.Το πλοίο διέθετε κάτι σπάνιο για την εποχή του, μια μεγάλη αίθουσα (σάλα) που σ' αυτήν θα γίνουν πολλές συζητήσεις και συνεδριάσεις του Αρείου Πάγου. Αρκετές φορές σε αυτά τα συμβούλια, θα μετέχoυν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο Νικηταράς.

Σημαντική και καθοριστική ήταν η συμβολή του καπετάν Αντώνη στις μάχες που δόθηκαν στην Στυλίδα και Αγ.Μαρίνα, όπου συμμετείχαν οι Οδυσσέας Ανδρούτσος, Νικηταράς, Δυοβουνιώτης, Ζαφειρόπουλος, Κοντογιάννης, Σκαλτσάς και Πανουργιάς.

Όμως όλα τα καλά δεν διαρκούν για πάντα. Κατά την διάρκεια της μάχης ο γενναίος Βισβύζης έπεσε νεκρός. Μυστηριώδης έμεινε ο θάνατός του. Κάποιοι λένε ότι προήλθε από συμφόρηση, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δολοφονήθηκε κατά την ώρα της μαχης.

Και τότε θα περίμενε κανείς γράφει ο αείμνηστος Αδαμάντιος Ταμβακίδης ,η γυναίκα του να αποσύρει το τολμηρό μπρίκι για να πάει να κλάψει το νεκρό καπετάνιο του ,αλλά, αν και ο καπετάνιος απέθανε, το καράβι δεν έμεινε ακυβέρνητο.» Τούτη την κρίσιμη στιγμή η τολμηρή Θρακιώτισσα, γνήσια Ελληνίδα, πετιέται δίπλα από τον νεκρό. Στέκεται ορθή στο τιμόνι, «Καλομοίρας» παίρνει στα χέρια της την τύχη του καραβιού και των ναυτών, γιατί βλέπει πως δεν έχει καιρό να χάνει κλαίοντας τον άνδρα της. Διατάσσει αμέσως να μεταφέρουν το νεκρό σώμα του στο αμπάρι για να τον κλάψουν τα παιδιά του και αυτή με τον υπαρχηγό του πλοίου Καπετάν Σταυρή συνεχίζει τον αγώνα έως την άλλη μέρα.

Και όταν η μάχη κόπασε τότε αποσύρεται στη Λιβάδα της Εύβοιας να κλάψει, να ενταφιάσει τον άνδρα της στην Εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, τον ήρωα από την Αίνο, που μένει ακόμη σκλάβα καρτερώντας ίσως τα άδηλα γυρίσματα των καιρών.

Τρία χρόνια η Δόμνα Βισβύζη διέσχιζε περήφανα τα Ελληνικά Πελάγη εξακολουθεί να αγωνίζεται αψηφώντας τους κινδύνους και ξοδεύει όλη την περιουσία της για τον αγώνα, για τη λευτεριά. Οι ηρωισμοί της, εφάμιλλοι της Μπουμπουλίνας και της Μαντούς Μαυρογένους, της Τζαβέλαινας και άλλων ηρωίδων μοναδικής, σπάνιας γενναιότητας την πέρασαν στην σφαίρα της αθανασίας.Η ίδια ήταν και είναι καύχημα και σέμνωμα των Ελληνίδων της μαρτυρικής Θράκης τις οποίες εκπροσωπούσε.

Φύση προνομιούχα σε αρετή και τόλμη και συγκρατημένη σε προσωπικότητα, επιβλητική, προκαλούσε το θαυμασμό και ενέπνεε συγχρόνως το σεβασμό και την εμπιστοσύνη όχι μόνο στους ναύτες και στους απλούς στρατιώτες αλλά και στους αρχηγούς τους. Δίκαια την υμνεί η λαϊκή μούσα της Θράκης με τα δημοτικά τραγούδια που μιλούν για τη χάρη της.

http://ellhnides.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Δόμνα Βισβύζη και η οικογένειά της"

Ο «Χορός του Ζαλόγγου»

ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΕΣ

Οι σχέσεις των φύλων στο περήφανο και αδούλωτο Σούλι θύμιζαν τη θέση της γυναίκας στην αρχαία Σπάρτη.
Οι άντρες σέβονταν τις γυναίκες τους και συχνά ζητούσαν τη γνώμη τους, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιστάσεις.
Οι σεβαστότερες απ΄ αυτές αναλάμβαναν το ρόλο του διαιτητή σε διαμάχες μεταξύ των ανδρών.
Αντίθετα, ουδέποτε άνδρες ανακατεύονταν σε γυναικείους καβγάδες.

Μερικές καπετάνισσες έπαιρναν μέρος στα στρατιωτικά συμβούλια, όπου οι γνώμες τους υπολογίζονταν όσο και των καπεταναίων. Στο σπίτι, τέλος, οι γυναίκες ήταν οι αδιαμφισβήτητες αφέντρες.

Οι Σουλιώτισσες, πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν όλες μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν, σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός Όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, οι γυναικείες εφεδρείες ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντάς τον με καυτά βόλια, άλλοτε ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο «Χορός του Ζαλόγγου»"

Οι γυναίκες της Σάντας του Πόντου

Είναι δύσκολο να γράψει κανείς για τις γυναίκες της Σάντας και να τις περιγράψει σε όλο τους το μεγαλείο.

Οι Σανταίες δεν ήσαν συνηθισμένες γυναίκες, είχαν αρετές και ιδιαιτερότητες που δεν τις βρίσκουμε στον υπόλοιπο Πόντο.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παλαιότεροι ιστοριογράφοι του Πόντου, όταν αναφέρονται στην Σάντα κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στις γυναίκες της, τονίζοντας την αρετή, την ανδρεία και την εργατικότητά τους.Αναφέρω λοιπόν σχετικά αποσπάσματα από τα γραφόμενα παλαιοτέρων συγγραφέων και ιστοριογράφων:
Ο Περικλής Τριανταφυλλίδης, στο έργο του «Η εν Πόντω ελληνική φυλή» Αθήναι 1866 σελ. 60, αναφέρει:
«… Η Σουμελά είχε εις εκκλησιαστικήν αυτής δικαιοδοσίαν και το χωρίων Σάντα, τρέφον αρειμανίους ου μόνον τους άνδρας αλλά και τας γυναίκας, οπλοφορούσαν καθ’ όλον το έτος, εν απουσία των ανδρών..»
Ο Σανταίος Φίλιππος Χειμωνίδης, στο έργο του «Ιστορία και στατιστική της Σάντας», Αθήναι 1902, σελ. 141-142, γράφει:
«…Καθ’ όλον το διάστημα της απουσίας των ανδρών αι γυναίκες ως άλλαι Σπαρτιάτιδες είναι οι διευθυνταί των οίκων, αυταί περί αυτού φροντίζουσαι. Η φιλεργία των γυναικών ιδία είναι παραδειγματική…»
Σε άλλο σημείο: «Άλλαι αρεταί κοσμούσαι την Σανταίαν ‘κοδέσποιναν είναι η κοσμιότηες και η αυστηρότηες των ηθών, η πίστις εις την οικογένειαν και η σοβαρότητης…»
Ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος, στο έργο του «Περιηγήσις εις τον Πόντο» Αθήνα 1903, σελ. 140-141 γράφει:
«Αι Σανταίαι γυναίκες φημίζονται ως συνεταί, ανδρείαι και εργατικαί. Κατά την απουσία των ανδρών αυταί φροντίζουσι περί πάντων εν τω οίκω και ταις έξω εργασίαις φορούσι δ’ αυταί εν ώρα ανάγκης τα όπλα των ανδρλων προς φύλαξιν της τιμής αυτών και προς υπεράσπισιν και άμυναν της οικογενειακής περιουσίας. Και κατά τα άλλα δε κέκτηναι αι Σανταίαι γυναίκες απάσας τας αρετάς των καλών συζύγων…»
Τέλος, ο Δ.Η. Οικονομίδης, στο έργο του «Ο Πόντος και τα δίκαια του εν αυτώ ελληνισμού», Αθήναι 1920, σελ. 28, μας πληροφορεί:
«…Αι Σανταίαι είναι εύσωμοι και τολμηραί ως οι άνδρες των. Εξησκημέναι εις την χρήσιν των όπλων, οπλοφορούσι και αυταί εν ώρα ανάγκης. Ηνδραγάθησαν πολλάκις αύται και μέγαν έδειξαν ηρωισμόν, ώστε δικαίως δύνανται να θεωρώνται ως άλλαι Αμαζόνες…» […]

Στοιχεία που επέδρασαν στη δημιουργία του χαρακτήρα της
Τρία είναι τα σημαντικότερα στοιχεία που επέδρασαν ώστε να δημιουργήσει η Σανταία έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό χαρακτήρα:
1) Ο φυσικός περίγυρος
2) Οι διαρκείς συγκρούσεις των Σανταίων με Τούρκους και άλλα βαρβαρικά φύλα.
3) Ο τρόπος ζωής των Σανταίων.
Φυσικός Περίγυρος
Η Σανταία έζησε σε μια περιοχή με πανέμορφη, παραδεισένια φύση, σε μια περιοχή τριγυρισμένη από βαθυπράσινα ελατόδασα, με βαθιά φαράγγια, όμορφες ρεματιές και άφθονα κρύα νερά.
Όλος αυτός ο μαγευτικός φυσικός περίγυρος, της έδωσε μια διάθεση ρομαντισμού και της χάρισε λεβεντιά, περηφάνια και προπαντός καλή υγεία. Ήσαν όλες ροδομάγουλες, γεμάτες σφρίγος και ζωή, γεροδεμένες, σωστές αντρογυναίκες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι γυναίκες της Σάντας του Πόντου"

Θηλυκός κυνηγός πειρατών! – Η µοναδική γυναίκα στην οµάδα των ΟΥΚ του «Λήµνος» που κάνει νηοψίες

Ως µαθήτρια, τις ελεύθερες ώρες της µάθαινε στη Βέροια κικ µπόξινγκ, καράτε και τάε κβον ντο και ονειρευόταν θαλασσινά ταξίδια, όπως αυτά της Ελίζαµπεθ Σουάν των «Πειρατών της Καραϊβικής». Σήµερα µε το αυτόµατο G-3 στα χέρια και µε πλήρη εξάρτυση κοµάντο κάνει βόλτες στο κατάστρωµα της φρεγάτας «Λήµνος» ανοιχτά της Λιβύης, ψάχνοντας για «πειρατές»-εµπόρους όπλων, οι οποίοι ίσως θελήσουν να σπάσουν το εµπάργκο που έχει επιβάλει ο ΟΗΕ στον Καντάφι.

Η 27χρονη επαγγελµατίας οπλίτης ∆έσποινα Ελευθεριάδου, µία από τις 15 γυναίκες που επιβαίνουν στο ελληνικό πολεµικό σκάφος, είναι η µοναδική γυναίκα µέλος του αγήµατος νηοψιών του «Λήµνος» – τα υπόλοιπα µέλη είναι άνδρες των ΟΥΚ µε ειδική εκπαίδευση και εξοπλισµό. Η µόλις ενός έτους ναύτης – θαλαµηπόλος στην κανονική της ειδικότητα – επιλέχτηκε από τον κυβερνήτη, αντιπλοίαρχο Ανδρέα Βέττο, για να στελεχώσει το άγηµα λόγω των… διπλωµάτων της στις πολεµικές τέχνες και της έφεσής της για δράση.

Η φύση των αποστολών νηοψίας επιβάλλει την ένταξη στην οµάδα των µάχιµων και µιας γυναίκας, για να κάνει σωµατική έρευνα σε περιπτώσεις όπου µεταξύ των υπόπτων υπάρχουν και γυναίκες.

Το πλοίο περιπολεί ανοιχτά της Λιβύης, στο πλαίσιο της επιχείρησης του ΝΑΤΟ, από τις 26 Μαρτίου. Κάθε ηµέρα διανύει 250-300 µίλια και µέχρι τώρα έχει κάνει περίπου 15 ελέγχους ύποπτων πλοίων µέσω ασύρµατου, ενώ χθες έκανε την πρώτη νηοψία σε πλοίο γαλλικών συµφερόντων µε σηµαία Μάλτας. «∆εν φοβάµαι, νιώθω ασφάλεια σε αυτή την οµάδα» – το ίδιο ένιωσε, λέει η κ. Ελευθεριάδου, και όταν έµαθε ότι το «Λήµνος» θα µπει στην «πρώτη γραµµή» της συµµαχικής επιχείρησης. «Ηµουν σίγουρη για τον κυβερνήτη µας», επισηµαίνει και συµφώνησε όταν την επέλεξε και τηνέστειλε για εξτρά-επείγουσα εκπαίδευση στο «αντιτροµοκρατικό» Κέντρο Ναυτικής Αποτροπής του ΝΑΤΟ στη Σούδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Θηλυκός κυνηγός πειρατών! – Η µοναδική γυναίκα στην οµάδα των ΟΥΚ του «Λήµνος» που κάνει νηοψίες"

Χαρίκλεια Δασκαλάκη

Η αφήγηση της Χαρίκλειας Δασκαλάκη για την εθελοθυσία του Αρκαδίου

Το μοναδικό ντοκουμέντο της συνέντευξης στην εφημερίδα «Αιών», στις 2 Μαρτίου 1867

Είναι η ηρωική μορφή, ένα σύμβολο του αγώνα της Κρήτης για την ελευθερία. Η μάνα που έβλεπε τα παιδιά της να σκοτώνονται στις μάχες με τους Τούρκους, και τα παρότρυνε να προκαλέσουν το θάνατο, να χύσουν το αίμα τους για την ελευθερία της Κρήτης. Το όνομα της Χαρίκλειας Δασκαλάκη, της Δασκαλοχαρίκλειας, έγινε θρύλος σ’ όλο το νησί. Συμβόλιζε τη θυσία για τον αγώνα. Καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών, ενώ ο σύζυγός της ήταν απόγονος του Δασκαλογιάννη. Ο πατέρας της σκοτώθηκε στο κίνημα του 1858.

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Γιώργος Εκκεκάκης στον πρώτο τόμο του έργου του «Ρεθεμνιώτες» (2007), καταγόταν από τα Χάρκια Ρεθύμνου και ήταν κόρη του παλαίμαχου αγωνιστή της επανάστασης του 1821 Πέτρου του Αρκαδιώτη. Πρέπει να γεννήθηκε στο Τόλο Ναυπλίου (άγνωστο πότε), όπου είχε καταφύγει ο πατέρας της.Είχε παντρευτεί τον Μιχαήλ (Αναγνώστη) Δασκαλάκη από την Αμνάτο και ζούσε εκεί. Απέκτησε 13 παιδιά από τα οποία επέζησαν τέσσερις θυγατέρες και τρεις γιοι: ο Γεώργιος, ο Αντώνιος και ο Κωνσταντίνος. Τους έχασε και τους τρεις στην επανάσταση του 1866. Ο τελευταίος ήταν 24 χρονών όταν τον είδε να θανατώνεται δια λογχισμών μετά την κατάληψη του Αρκαδίου. Λίγο μετά από την απελευθέρωση της από την αιχμαλωσία, κατέφυγε στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου και πέθανε, χωρίς να είναι γνωστή η ημερομηνία.

Η Χαρίκλεια Δασκαλάκη ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που κλείστηκαν στο μοναστήρι. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην άμυνα και την εθελοθυσία. Ήταν από τους ελάχιστους που κατάφεραν να διασωθούν. Μαζί της ήταν ο γιός της Κώστας, που βρήκε το θάνατο μπροστά στα μάτια της, και η κόρη της Ελένη, που επίσης διασώθηκε. Λίγους μήνες μετά τα γεγονότα, που αφύπνισαν την Ευρώπη και έκαναν τους ευρωπαϊκούς λαούς να ευαισθητοποιηθούν και να σταθούν δίπλα στους Κρήτες, η Χαρίκλεια αφηγήθηκε τα όσα έζησε σ’ έναν από τους Έλληνες εθελοντές που ήλθαν στην Κρήτη για να βοηθήσουν την επανάσταση. Κι εκείνος έστειλε μια δική του ανταπόκριση με την αφήγηση της ηρωικής μάνας στην εφημερίδα της Αθήνας «Αιών», που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Πέμπτης 2 Μαρτίου 1867.

Το κείμενο υπογράφεται με τα αρχικά Σ.Φ.Τ., και η εφημερίδα δεν αποκάλυπτε ποιο ήταν το πραγματικό όνομα του συντάκτη του κειμένου. Το ότι ήταν εθελοντής αποδεικνύεται από τις αναφορές του ίδιου στην ανταπόκριση.

Η Χαρίκλεια Δασκαλάκη αφηγήθηκε με λεπτομέρειες τα δραματικά γεγονότα. Τις συνομιλίες των υπερασπιστών. Την απόφασή τους να ανατινάξουν στον αέρα το μοναστήρι. Κατονομάζει τον Ντελή Δράκο Τσιμπραγό, ράφτη του Ηρακλείου από τις Γωνιές Μαλεβιζίου, ως τον πυρπολητή (υπάρχει και σχετική έκθεση, την οποία έχομε δημοσιεύσει στο ένθετο αφιέρωμα για τη μεγάλη επανάσταση 1866-69, που συμφωνεί με το όνομά του), ξεκαθαρίζει ότι ο ηγούμενος Γαβριήλ Μαρινάκης δεν αυτοκτόνησε, αλλά τον σκότωσε η πιστόλα του Τούρκου Μεμίρ αγά. Μιλάει για το θάνατο του γιού της, αλλά και του φρούραρχου του Αρκαδίου ανθυπολοχαγού Ιωάννη ή Γιάγκου Δημακόπουλου, που ήταν, καθώς αποκαλύπτει η ίδια, ο αγαπημένος της κόρης της Ελένης, πιθανότατα αρραβωνιαστικός της.


Αλέκος Α. Ανδρικάκης

andrikakis@patris.gr
http://www.patris.gr/articles/190074?PHPSESSID=obpt3rlce68amsjabo78dp5es7

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Χαρίκλεια Δασκαλάκη"

Η κυρά των Μαρασίων, 105 ετών, φυλάει ακόμη "Θερμοπύλες"

Λίγα μέτρα χωρίζουν το φτωχόσπιτο από τα συρματοπλέγματα των συνόρων. Από την πολυθρόνα της η υπερήλικη γυναίκα κοιτάζει με ανυπομονησία προς το παράθυρο. Το σώμα της είναι105 χρόνων, στη δύση της ζωής, αλλά το βλέμμα της βγάζει σπίθες.
Σαν 20χρονο κορίτσι. Είναι πρωί και περιμένει τα "παιδιά" της, τους φαντάρους, που "φυλάνε Θερμοπύλες", να έρθουν να τη βοηθήσουν για να υψώσει την ελληνική σημαία στο φυλάκιο των Μαρασίων. Στο Δήμο Τριγώνου, στον βόρειο Έβρο. Είναι το καθήκον της, η δουλειά της. Αυτό που κάνει εδώ και 50 χρόνια. Της αρέσει να τη βλέπουν οι Τούρκοι στρατιώτες της άλλης πλευράς. "Για να φαίνεται η σημαία απέναντι, εκεί όπου γεννήθηκα", λέει η ίδια.
Συμβολίζει τη Μάνα. Όσοι έκαναν τη στρατιωτική θητεία τους στον Έβρο, οι
σημερινοί σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, τη θυμούνται με λατρεία και ευγνωμοσύνη.
Στο σπίτι της έβρισκαν καταφύγιο. Τους μαγείρευε, τους έπλενε, τους συμβούλευε. Έβλεπε τα φανταράκια σαν δικά της παιδιά.
Η Βασιλική Λαμπρίδου - Φωτάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες - συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο.
"Είναι μια ευγενική και υπερήφανη γυναίκα. Και οι 7.000 κάτοικοι του Τριγώνου τη σέβονται και την εκτιμούν. Όπως και οι σημερινοί φαντάροι που μαθαίνουν την ιστορία της, λέει η Ανθή, που την επισκέπτεται καθημερινά, στο πλαίσιο του προγράμματος "Βοήθεια στο Σπίτι". Τα κορίτσια που δουλεύουν στο πρόγραμμα αλλά και οι γυναίκες του Στρατού την έχουν αγκαλιάσει, τώρα που έχει την ανάγκη των άλλων. Την κάνουν μπάνιο, της ψωνίζουν, της δίνουν τα φάρμακά της, την εξυπηρετούν σε ό τι τους ζητήσει. Τα απογεύματά της τα περνά με τα παιδιά της, τους φαντάρους, μέχρι να πέσει για ύπνο.
Πάντα έχει παρέα μέσα στο σπίτι της. Ακόμη και ο Διοικητής της Μονάδας πίνει μαζί της το καφεδάκι του. Το 2007 η Ακαδημία Αθηνών τη βράβευσε για την πολυετή προσφορά της στα στρατευμένα νιάτα. Η πρόταση για τη βράβευση έγινε από γυναικεία σωματεία της Θεσσαλονίκης και το δήμαρχο Τριγώνου Έβρου, κ.Μαν.Χατζηπαναγιώτου.
"Η τιμή που έγινε στο πρόσωπό της αποτέλεσε τιμή προς όλες τις γυναίκες και τους άνδρες του Τριγώνου Έβρου, που αποτελούν το ζωντανό προμαχώνα της πατρίδας μας στην πιο νευραλγική περιοχή των συνόρων μας," λέει ο δήμαρχος Τριγώνου Έβρου.
ΕΤ

Read more: http://www.i-diadromi.com/2010/01/105.html#ixzz1JDnGvU8z

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η κυρά των Μαρασίων, 105 ετών, φυλάει ακόμη "Θερμοπύλες""

Η Ελληνίδα αστροφυσικός που μετέχει στα προγράμματα της NASA

Της Κατερίνας Μυλωνά

Ίχνη ζωής υπάρχουν μέχρι τον Κρόνο

H Eλληνίδα αστροφυσικός Α. Κουστένη, επικεφαλής αποστολών της NASA, κορυφαία επιστήμονας στη Γαλλία, μιλά στην “Π”

Ζωή ακόμα και στο μακρινό μας Κρόνο ανακάλυψαν οι επιστήμονες, οι οποίοι ετοιμάζουν νέα αποστολή στο σύστημά του για να διαπιστώσουν μέχρι πού υπάρχει ένδειξη ότι η .. γειτονιά μας δεν είναι η μόνη βιώσιμη στο Διάστημα!

Εξάλλου, η πραγματικότητα ξεπερνά καμιά φορά και την επιστημονική φαντασία, όπως λέει, σε συνέντευξή της στην «Π», η Διευθύντρια Ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας (CNRS), κ. Αθηνά Κουστένη.

Την περασμένη Τετάρτη βρέθηκε στο Ηράκλειο και μίλησε για τα αποτελέσματα από την εξερεύνηση του πλανήτη Κρόνου και των δορυφόρων του. Στον Τιτάνα, όπως είπε, βλέπουμε το παρελθόν και το μέλλον της Γης και οι άνθρωποι πρέπει να διδαχθούμε από αυτό και να αποφύγουμε λάθη που οδηγούν σε φαινόμενα, όπως του θερμοκηπίου.

Η ομιλία της κ. Κουστένη έγινε στο πλαίσιο σειράς επτά διαλέξεων διακεκριμένων Ελλήνων Αστροφυσικών, τις οποίες διοργανώνει το Αστεροσκοπείο Σκίνακα (Παν/μιο Κρήτης – Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας).

Αθ. Κουστένη

Είναι από τους πλέον καταξιωμένους διεθνώς επιστήμονες στη μελέτη των εξωτερικών πλανητών και των δορυφόρων τους στο ηλιακό μας σύστημα.

Υπήρξε βασικό στέλεχος σε τρία από τα όργανα της αποστολής Cassini-Huygens που έφτασε στον Κρόνο και το δορυφόρο του Τιτάνα το 2004.

Επίσης από το 2007 είναι επικεφαλής για τη προετοιμασία μιας νέας αποστολής των διαστημικών οργανισμών NASA και ESA, με στόχο την επιστροφή μας στο σύστημα του Κρόνου μετά το 2020.

Η αναγνώριση που χαίρει η κα. Κουστένη στη διεθνή αστρονομική κοινότητα φαίνεται και από το γεγονός ότι δόθηκε το όνομα της σε αστεροειδή που ανακαλύφθηκε το 2000.

http://www.kairatos.com.gr/koydteni.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ελληνίδα αστροφυσικός που μετέχει στα προγράμματα της NASA"

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΔΙΟΤΙΜΑ. Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Η Διοτίμα έζησε στο β' μισό του -5ου αι. και συγκαταλέγεται μαζί με τους Πυθαγόρα, Σωκράτη, Ιπποκράτη και Πλάτωνα, στους μεγάλους κλασσικούς δασκάλους του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Ήταν ιέρεια στην Αρχαία Μαντινεία, φιλόσοφος, Πυθαγόρεια και μάλιστα γνώστρια της Πυθαγόρειας Αριθμοσοφίας. Η κύρια αναφορά και η φιλοσοφική φυσιογνωμία της Διοτίμας βρίσκεται στο λόγο του Σωκράτη στο "Συμπόσιο" (ή "περί Έρωτος") του Πλάτωνα, όπου εμφανίζεται σαν πολύ σημαντικό πρόσωπο. Στο ίδιο έργο ο Σωκράτης αναφέρεται σ' αυτήν ως δασκάλα του λέγοντας ότι ήταν ιέρεια στην Μαντίνεια και ότι τελούσε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του -429. Ο Σωκράτης δηλώνει ότι οφείλει σ' αυτήν ακριβώς τις απόψεις του για τον έρωτα, ως πόθο και κίνητρο για το ωραίο και αληθινό. Σε ένα μεγάλο μέρος ο λόγος του είναι η αφήγηση του διαλόγου περί Έρωτος που είχε με αυτήν. Ουσιαστικά πρόκειται για το λόγο και τη διδασκαλία της Διοτίμας. Το διάλογο αυτό ο Σωκράτης μεταφέρει στους φίλους του, διδάσκοντας ότι ο ίδιος είχε προηγουμένως μάθει για τον Έρωτα από αυτήν, η οποία "σε αυτό το θέμα ήταν πολύ σοφή".
Το κλειδί της Σωκρατικής σκέψης βρίσκεται μέσα στη διδασκαλία της Διοτίμας, όπως αυτή παρατίθεται από τον Πλάτωνα στο Συμπόσιο . Είναι το μόνο σημείο όπου, τόσο ο Πλάτωνας, όσο και μέσω αυτού ο Σωκράτης, προσδιορίζουν τη Διοτίμα ως τη «δασκάλα του Σωκράτη» και δείχνεται έτσι η κατεύθυνση απ' την οποία έχει προέλθει η διδασκαλία που ευαγγελίζονται: η αληθινή σημασία αυτών που θα πράξει ο άνθρωπος δεν έχει σχέση με τη δράση του, τις επιπτώσεις της οποίας ούτως ή άλλως δεν μπορεί να καταλάβει αφού δεν γνωρίζει τίποτα. Σκοπός της ζωής του είναι να πραγματωθεί μέσα του μια συγκλονιστική υπαρξιακή αλλαγή, να φθάσει μέχρι τη θέαση του απολύτου κάλλους που «δεν υπόκειται ούτε εις γέννηση ούτε εις αφανισμό».
Με σύγχρονους όρους, η φιλοσοφία αυτή είναι «εσωτερική». Δηλαδή στοχεύει, όχι στην εξωτερική αλλαγή, αλλά στην ανάπτυξη της ίδιας της ύπαρξης, της συνείδησης, του τρόπου που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται με τις ίδιες του τις αισθήσεις τον εαυτό του και τον κόσμο.
Η διδασκαλία της Διοτίμας δίνεται στο Συμπόσιο με τη διεξοδική περιγραφή των φάσεων από τις οποίες περνά αυτή η εσωτερική πορεία, η ενασχόληση με τη φιλοσοφία, που κινητήρια δύναμή της είναι ο «διαρκώς φιλοσοφών Έρως».

Εννεα ετη φωτος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΔΙΟΤΙΜΑ. Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ"

Μήδεια: «Το Ανεπιθύμητο Αγαθό»

Η Μήδεια ανέτρεψε την θεία Τάξη των πραγμάτων με τις τρομερές γνώσεις της, γιατί κατείχε τα μυστικά της αθανασίας και μπορούσε να καταργεί τα θλιβερά γηρατειά και τον θάνατο, χαρίζοντας το σφρίγος και τα νειάτα. Ο Ευριπίδης της επιτρέπει να γνωρίζει τη μοίρα της: «...Αν στους αδαείς καινούργια φέρνεις Γνώση, βλαβερό θα σε πουν και όχι σοφό, και αν πάλι καλύτερος φανείς απ’ αυτούς, που θαρρούν πως κάτι ξέρουν, ενόχληση θα γίνεις για την πόλη. Και εγώ την ίδια την τύχη αυτή μοιράζομαι: Γιατί είμαι σοφή, πολλοί με μισούν, άλλοι με θεωρούν εμπόδιο και άλλοι πάλι και τα δύο» (Ευριπίδης, «Μήδεια» 298-305).

Αυτή η άξια διάδοχος του μεγάλου Ασκληπιού δεν λέγεται τυχαία Μήδεια. Το όνομά της προέρχεται από το ρήμα μήδομαι = σκέπτομαι, εφευρίσκω, προνοώ. Ο γάμος της δεν της έφερε την ευτυχία, αλλά στάθηκε η αρχή των φριχτών περιπετειών της. Αυτή η παν-επιστήμων γυναίκα βοήθησε τον Ιάσονα να νικήσει σημεία και τέρατα, τον έστεψε βασιλιά και νικητή, συνδέοντας το όνομά της με την τολμηρή γνώση αλλά και με την ανεξερεύνητη γυναικεία ψυχή.

Οι άνδρες, που ήθελαν τις γυναίκες αμαθείς και σιωπηλές, θα δράσουν δήθεν εν ονόματι του νόμου και εφαρμόζοντας τον νόμο θα ανατρέψουν την μητριαρχία και θα εγκαθιδρύσουν δημοκρατίες μόνον για άνδρες, εξορίζοντας την ανεξέλεγκτη γνώση, που ενοχλεί (γένους θηλυκού), όπως και την Μήδεια, που την κατέχει, ως «ανεπιθύμητο αγαθό». Ο επίσημος σκοταδισμός γίνεται όπλο που στιγματίζει και εξοντώνει κάθε τι, που διαφέρει, ανεξαρτήτως φύλου, όπως τον Σωκράτη, τον Ηράκλειτο, τον Πυθαγόρα και άλλους.

Ο Ευριπίδης θα πλάσει μια Μήδεια τρελλή, ζηλιάρα και κακούργα, αποσιωπώντας το γεγονός, ότι η Μήδεια ήταν η κυρίαρχος της ζωής, που ήξερε να νεκρανασταίνει και να ξανανιώνει τους ανθρώπους. Μόνον ο Δίας δικαιούται να νεκραναστήσει το Διόνυσο, στην Μήδεια αυτό είναι απαγορευμένο. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς συνέβη, αν η «μάγισσα» ξαναζωντάνεψε τα παιδιά της ή τα σκότωσε πράγματι, γιατί η Γνώση θα ενταφιασθεί, και η Μήδεια θα παρουσιασθεί ως μια ενοχλητική αλχημίστρια, εξωστρακισμένη από την πατριαρχική κοινωνία, ενώ οι τραγωδοί θα σταθούν ανελέητοι μαζί της.

Η Μήδεια, κόρη του βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη, βοήθησε τον Ιάσονα, που είχε ερωτευθεί, να κλέψει το Χρυσόμαλλο Δέρας. (John William Waterhouse, 1907.)

Η καταιγίδα - Μήδεια είναι εφιάλτης των ανδρών, γιατί αναποδογύρισε τον κόσμο, περιφρόνησε τον νόμο, πρόδωσε τον πατέρα της, σκότωσε τον αδελφό της, τόλμησε να ερωτευθεί και να ακολουθήσει τον Ιάσονα, γιατί έτσι αποφάσισε η ίδια. Η Μήδεια- Γνώση δεν μπορεί να δαμαστεί. Η Μήδεια, που ξετρέλλανε τον Ιάσονα, γιατί ήταν προικισμένη από την ίδια την Αφροδίτη με τα φίλτρα του Έρωτα, είναι η θηλυκή αδάμαστη φύση, που κουβαλάει το χάος, την επιτυχία, την δράση, τον θάνατο και την περιπετειώδη ζωή, που σάρωσε τις ψευτο-συμβατικότητες και τους νόμους της εποχής της. Να μην έχει ποτέ δίκιο λοιπόν. Να τιμωρηθεί! Να βιώσει τον απέραντο πόνο και να ταυτιστεί με τη φρίκη της παιδοκτονίας. Οι τραγωδοί, που έπλασαν μία Μήδεια τρελλή, θα αποσιωπήσουν το κυριότερο: Ότι η Μήδεια δεν τιμωρήθηκε. Οι ίδιοι οι θεοί είναι ανίσχυροι μπροστά της. Αντιθέτως παντρεύτηκε τον μεγάλο βασιλιά των Αθηνών, τον Αιγέα, και απέκτησε τον Μήδο.

Αλλά η Μήδεια αναφέρεται ως θεά (!) σε μια ξεχασμένη πινακίδα της Μυκηναϊκής Εποχής και ως θεά λατρευόταν στην Κόρινθο μέχρι και τους Ιστορικούς Χρόνους. Έτυχε μοναδικών τιμών αργότερα, γιατί στις σπάνιες αγγειογραφίες της παρουσιάζεται στα Ηλύσια Πεδία, ανάμεσα στους ήρωες και εμφανίζεται ως ιέρεια στην Ελευσίνα, τον πιο ιερό τόπο του αρχαίου κόσμου, όπως και στον ιερό τόπο των Νεοπυθαγορείων, στη Ρώμη. Η Μήδεια αγαπήθηκε απέραντα και υμνήθηκε πάρα πολύ από τους Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας (Κάτω Ιταλία). Την ύμνησε και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ως γυναίκα- θησαυρό, που έσωζε συχνά τους Αχαιούς από βέβαιο χαμό, ως ανεκτίμητη- συγκυβερνήτρια και ισότιμη σύντροφο του Ιάσονα, με μία παρουσία κυριαρχική, που επεσκίαζε ακόμη και τον ίδιον.

Για τον φανατικό μισογύνη Φρόυντ η Μήδεια είναι η μεγάλη Δράκαινα, που καταπίνει τους άνδρες, η ίδια η απειλητική μήτρα, που ορίζει την ζωή και τον θάνατο, κάτι που μισεί θανάσιμα ο διαταραγμένος εξ αιτίας της κόκας εγκέφαλος του Φρόυντ, και ενάντια στην Μήδεια, που εχθρεύεται, θα αντιπαραθέσει τη θεωρία της «έχθρας του πέους», κάτι σαν υποχρεωτική ασθένεια, που πρέπει υποχρεωτικά να μαστίζει όλες τις γυναίκες του πλανήτη, επειδή δεν έχουν πέος... (όμως οι σύγχρονοι και νεώτεροι του Φρόυντ χαρακτήρισαν όλα αυτά ως πεο-θεωρίες και πεο-συγγράμματα).

Η ενοχλητική μορφή της Μήδειας μέχρι και σήμερα προκαλεί έντεχνα την φρίκη. Στον νέο χριστιανικό και χυδαίο κόσμο έπεισαν τους ανθρώπους να λατρεύουν το ακίνδυνο πρότυπο μιας μητέρας-παρθένου, που δήθεν θυσιάζει τον ερωτισμό της για το καλό των άλλων. Η φοβερή Μήδεια, η αφύσικη, η τρομερή και απαράδεκτη, θα ερμηνευθεί επίτηδες από την ανδρική αλλαζονία ως ψυχικά διαταραγμένη, ζηλιάρα και μισότρελλη, αλλά πάντα ατιμώρητη. Όσοι επιχείρησαν να την υπεραπλουστεύσουν και να της αφαιρέσουν το μεγαλείο της, απέτυχαν. Η Μήδεια δεν μπορεί να απλουστευθεί από κανέναν και ουδέποτε. Πάντα θα είναι η άγρια καταιγίδα Μήδεια.

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μήδεια: «Το Ανεπιθύμητο Αγαθό»"

Διαπρεπής φυσικός.

Η Φωτεινή Μαρκοπούλου - Καλαμάρα μπήκε τυχαία στον χώρο της αστροφυσικής, όταν παρακολούθησε ένα σεμινάριο του θεωρητικού της Κβαντικής Βαρύτητας Chris Isham, ενώ σπούδαζε Φυσική στο Imperial College του Λονδίνου. Μετά το πτυχίο της συνέχισε για διδακτορικό με επιβλέποντα τον Isham. Ακολούθησε ερευνητική εργασία στο Ινστιτούτο Albert Einstein της Γερμανίας, στο Πανεπιστήμιο Penn State των ΗΠΑ και στο Πανεπιστήμιο Waterloo του Καναδά. Πρόσφατα η Φωτεινή κέρδισε το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού Νέων Ερευνητών του Princeton, κερδίζοντας και επίσημα τη διεθνή αναγνώριση. Στον Καναδά έχει μετακομίσει από το 2001 ακολουθώντας τον Lee Smolin και άλλους ερευνητές της κβαντικής βαρύτητας στο Perimeter Institute for Theoretical Physics. Αυτό το περιώνυμο πλέον «θερμοκήπιο της νέας φυσικής» στήθηκε με χρηματοδότηση ενός Ελληνα της ομογένειας, του Μιχάλη Λαζαρίδη, προέδρου της καναδικής εταιρείας Research In Motion.

http://www.livepedia.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διαπρεπής φυσικός."

Ηλέκτρα: «Η Παγωμένη στο Χρόνο»

Η Ηλέκτρα από πολύ μικρή ζει δραματικά γεγονότα, δυσβάσταχτα, που θα σημαδέψουν την ψυχή της και το μέλλον της. Ο πατέρας της αναχωρεί για έναν πόλεμο, που ούτε τον καταλαβαίνει ούτε την ενδιαφέρει. Σε λίγο θα φύγει και η μητέρα της, συνοδεύοντας την αδελφή της Ιφιγένεια στην Αυλίδα, όπου θα ανακαλύψουν, πως θέλουν να την θυσιάσουν. Η Ηλέκτρα μένει ολομόναχη στο σπίτι και γαντζώνεται πάνω στον μικρότερο αδελφό της Ορέστη, τον οποίο και μεγαλώνει. Η ανάμνηση του πατέρα της είναι δεμένη με την φοβερή σκέψη, ότι μπορεί να κινδυνεύει και η ίδια απ’ αυτόν. Η μητέρα της τριγυρίζει με τον εραστή της και δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτήν.

Ενδόμυχα ελπίζει, ότι ο γυρισμός του πατέρα θα αλλάξει τη ζωή της. Διαψεύδεται όμως σκληρά, και ο κόσμος αναποδογυρίζει στην εφηβεία της, όταν επιστρέφει ο Αγαμέμνων και δολοφονείται από την μητέρα της, η οποία αμέσως παντρεύεται τον εραστή και συνεργό της, ο αδελφός της φυγαδεύεται από τον παιδαγωγό του, για να μην δολοφονηθεί, και η Ηλέκτρα μένει έρημη χωρίς κανένα στήριγμα. Είναι η νόμιμη διάδοχος του θρόνου και όμως απειλείται μέσα στο παλάτι του πατέρα της από τον πατρυιό της. Κουβαλάει από μικρή ένα ασήκωτο βάρος, το οποίο δεν μπορεί να αντέξει. Σέρνεται παρά την θέλησή της σε έναν λευκό γάμο, αφού μητέρα και πατρυιός την δίνουν σε έναν φτωχό γεωργό και όχι σε αρχοντόπουλο της περιοχής, φοβούμενοι ότι ένας αριστοκράτης γαμπρός θα τους εκθρονίσει.

Η Ηλέκτρα νεκρώνει από συναισθήματα και «παγώνει» μέσα στον χρόνο. Αρνιέται οποιαδήποτε χαρά, αρνιέται τις ερωτικές σχέσεις με τον σύζυγό της, ο οποίος την σεβάσθηκε πλήρως, δικαιώνοντας έτσι το όνομά της, που προέρχεται από το α-λέκτρον = χωρίς κρεβάτι, αλλά και από το ήλεκτρον, που πάλι σημαίνει το αργυρό, το βασιλικό κρεβάτι, που ποτέ της δεν είχε. Η λεπτή ιδιοσυγκρασία της βαθιά πληγωμένης Ηλέκτρας δεν είναι ευπροσάρμοστη σε τέτοιες μεταβολές. Θα αργήσει να παραδεχθεί το οριστικό των γεγονότων και τα συντρίμμια που είναι γύρω της. Ο πατέρας της είναι νεκρός, τα αδέλφια της δεν ξέρει αν ζουν, η μητέρα της έχει μεταβληθεί σε μέγαιρα, η ζωή της κινδυνεύει από τον πατρυιό της.

Η σύγκρουση τάσεων και ικανοτήτων

Η τάση της Ηλέκτρας να εκδικηθεί συγκρούεται με την πλήρη ανικανότητά της για κάτι τέτοιο. Σιγά- σιγά ο,τιδήποτε μισεί η αποδιωγμένη κόρη, θα έχη την μορφή και το όνομα της μητέρας της. Ανίσχυρη να αναμετρηθεί με την τρομερή μητέρα της, η Ηλέκτρα θα περιμένει μετέωρη την επιστροφή του σωτήρα- αδελφού της, που θα της φέρει την λύτρωση. Η μόνη πικρή ασχολία, που έχει, είναι να μαζεύει για ατέλειωτα χρόνια μίσος μέσα στην καρδιά της, το οποίο όμως θα είναι ικανή να το διοχετεύσει στον φυγάδα αδελφό της, για να του οπλίσει το χέρι. Είναι η μόνη ικανότητα, που έχει. Η τραγική Ηλέκτρα είναι η αδύναμη φιγούρα εκείνου, που δεν έχει κότσια να εκδικηθεί και εκδικείται μέσω αντιπροσώπου, επιβεβαιώνοντας το απόφθεγμα «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι».

Για την Ηλέκτρα όμως και τον Ορέστη η δολοφονία της μητέρας τους και του Αίγισθου δεν φέρνει την λύτρωση. Τα δύο τραγικά αδέλφια, εκμηδενισμένα και διαλυμένα από την μητροκτονία, θα βρεθούν σε ακόμη αθλιώτερη θέση με δύο ακόμη φόνους και θα αποξενωθούν περισσότερο μεταξύ τους. Χωρίς η πικρία τους να βρίσκει διέξοδο, βουλιάζουν σε μίαν άβυσσο, που τους καταπίνει και τους «παγώνει» μέσα στην ατέλειωτη μηχανή του χρόνου.

Ο ίδιος ο Ευριπίδης είναι σε αδιέξοδο και σκαρφίζεται τον από μηχανής θεό, για να «ξεπαγώσει» τους δύο τραγικούς Ατρείδες, προσφέροντάς τους την κάθαρση και την λύτρωση. Παραδόξως ο Ευριπίδης δεν εκτιμά αυτήν την φθηνή λύση και θα ρίξει ριπές εναντίον του θεού Απόλλωνος, ο οποίος, ενώ ενθάρρυνε την μητροκτονία, κατόπιν παραδέχεται ότι μπορεί να έκανε και λάθος.

Η Ηλέκτρα, ο Ορέστης και ο Ερμής στον τάφο του Αγαμέμνονα. (Ερυθρόμορφη πελίκη, δ΄ αι. π.Χ., Μουσείο Λούβρου.)

Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης μετά την τρομερή βουτιά στα σκοτεινά μονοπάτια του εγκλήματος, βασανισμένοι από τις τύψεις και τον πόνο, θα επανέλθουν σε μία «ομαλή» ζωή, από την οποία θα απουσιάζουν οι λέξεις αθωότητα και χαρά. Δεν θα μάθουμε ποτέ, εάν ο Ευριπίδης πιέσθηκε από την άρχουσα τάξη των πλούσιων χορηγών να αποχαυνώσει τους ανθρώπους, ώστε να περιμένουν σαν ανόητοι αργόσχολοι έναν θεό να τους δώσει λύση, διότι ο επίλογός του είναι σαρκαστικός: «...κι όποιος άνθρωπος μπορεί μες την ζωή του να χαίρεται χωρίς καμμιά δυστυχία, αυτός μονάχα ζει καλά και είν’ ευτυχισμένος...».

Ναι, αλλά πως θα εμποδίσουμε την εισβολή του τυχαίου και απρόβλεπτου μέσα στην ζωή μας; Πως θα αποτρέψουμε τα συνταρακτικά γεγονότα, που αναποδογυρίζουν τον κόσμο μας; Μήπως με λιβάνια, ξόρκια, κεράκια, και προσευχούλες; Τι υποκρισία! Μόνον ο Επίκουρος είναι άξιος να δώσει την λύση λέγοντας: «Αφήστε ήσυχους τους θεούς και χρησιμοποιήστε το μυαλό σας». Αν οι στρατιώτες του Βιετνάμ διάβαζαν την Ηλέκτρα, θα προτιμούσαν να πάνε φυλακή ως λιποτάκτες, παρά να ζήσουν την μεγαλύτερη κόλαση στην ζωή, δηλαδή την διαπίστωση ενός λάθους, το οποίο είναι αδύνατον πλέον να διορθώσουν, γιατί τα σφαγμένα μωρά του Βιετνάμ θα στοιχειώνουν το μυαλό τους, όπως και το δικό μας. Και οι θεοί φημίζονται για την ανικανότητά τους να κάνουν κάτι, προ πάντων δε ο μισάνθρωπος και μισογύνης Γιαχβέ.

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηλέκτρα: «Η Παγωμένη στο Χρόνο»"

Αντιγόνη: «Ο Ευγενικός Όλεθρος»

Η Αντιγόνη είναι η μεγάλη έκπληξη του Φρόυντ, είναι η γυναίκα που ξεσκέπασε την απάτη του «Οιδιποδείου Συμπλέγματος», κατακρημνίζοντας ως ψεύτη τον εμπνευστή της, γι’ αυτό κάποτε οι Έλληνες ψυχολόγοι, όπως και οι ανιστόρητοι «ιστορικοί» θα πρέπει να διαλύσουν αυτήν την παρεξήγηση: Γιατί ούτε η Αντιγόνη ούτε τα αδέλφια της είναι καρποί ενός αιμομικτικού γάμου. Αντιθέτως και τα τέσσερα παιδιά του Οιδίποδα είναι νόμιμα, γεννήθηκαν από την σύζυγό του Ευρυγάνεια, την κόρη του Υπέρφαντος, την οποία νυμφεύθηκε μετά την τραγική αυτοκτονία της Ιοκάστης.

Ο Οδυσσέας συνάντησε στον Άδη την Ιοκάστη (Επικάστη), την μητέρα του Οιδίποδα («Οδύσσεια», Ραψωδία λ). Ο Απολλόδωρος αναφέρει, ότι: «Τα παιδιά τα γέννησε η κόρη του Υπέρφαντα Ευρυγάνεια, όπως αναφέρει ο ποιητής του έπους, που λέγεται Οιδιπόδεια» (πρόκειται για το χαμένο έπος του Κιναίθωνα του Λακεδαιμόνιου). Ο Παυσανίας τάσσεται εναντίον του στιγματισμένου γάμου και αναρωτιέται, πως είναι δυνατόν να αποκτήσει η Ιοκάστη τέσσερα παιδιά, ενώ αμέσως μετά τον γάμο, «άφαρ δ’ ανάπυστα θεοί θέσαν ανθρώποισιν», δηλαδή αμέσως οι θεοί τα φανέρωσαν αυτά στους ανθρώπους, και η Ιοκάστη κρεμάστηκε; Και ο Παυσανίας επίσης αναφέρεται στην ραψωδία λ της «Οδύσσειας». Τα παιδιά είναι της Ευρυγάνειας.

Ο ζωγράφος Ονασίας ζωγράφισε την Ευρυγάνεια λυπημένη να παρακολουθεί την διαμάχη των δύο γυιών της σε μια τοιχογραφία στις Πλαταιές.

Άλλη πληροφορία μας δίνει ο Φερεκύδης από την Σύρο, που αναφέρει, ότι ο Οιδίποδας έλαβε αργότερα και τρίτη σύζυγο, ενώ ούτε τυφλώθηκε ούτε ποτέ εγκατέλειψε τον θρόνο της Θήβας. Άγνωστο παραμένει το γιατί οι τραγωδοί και το κοινό, που διάβαζαν Όμηρο και ήξεραν την αλήθεια, φόρτωσαν στον Οιδίποδα και τα παιδιά του τέτοια ανόσια ύβρη.

Η Αντιγόνη διαθέτει τόση τόλμη, που ενώ φοβάται τον θάνατο, που θα την βρει πάνω στα χρυσά της νειάτα, εν τούτοις τον αψηφά μπροστά στο καθήκον, θυμίζοντάς μας, ότι κάποτε έρχεται η στιγμή να υπερασπιστούμε τα όσα διακηρύξαμε.

Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό αδελφό της Πολυνείκη.

Εκείνο όμως που έχει υποτιμηθεί στην Αντιγόνη είναι η ολέθρια επίδρασή της πάνω στην ζωή του Κρέοντα, γιατί τα δεινά που θα πλήξουν την οικογένειά του θα είναι μεγάλα, αφού εξ αιτίας του θα αυτοκτονήσουν ο γυιός του Αίμων και η μητέρα του Ευριδίκη. Ο Κρέων θα γίνει διάσημος μόνο για την εκτέλεση της Αντιγόνης κι όχι επειδή διαθέτει κάποιο χάρισμα.

Από την σφοδρή του σύγκρουση με την «ασήμαντη» κατά την γνώμη του Αντιγόνη θα βγει ατιμασμένος και εξευτελισμένος, γιατί είναι η αιώνια σύγκρουση μεταξύ Κράτους και Ανθρώπου, είναι η αντίθεση ανάμεσα στην άσκηση της στυγνής εξουσίας και στο «πρέπει» μιας ευγενικής ψυχής.

Η Αντιγόνη θα γίνει στους αιώνες πρότυπο αφοσίωσης και αντίστασης. Υποτίθεται, ότι ο Κρέων εκφράζει τον νόμο της πόλης, αλλά το να αρνιέται να θάψουν έναν νεκρό ποιόν νόμο εξυπηρετεί; Εκτός από τον μισογυνισμό του τι ακριβώς είναι αυτό, που κάνει έξαλλο τον Κρέοντα;

Ο θηλυκός Κρέων

Η Αντιγόνη είναι το ευαίσθητο κορίτσι με το αναμφισβήτητο ήθος και τις χιλιάδες αρετές, αλλά, την στιγμή που ορθώνεται στον Κρέοντα, καταλύει όλες τις γυναικείες μορφές της εποχής της, κουβαλώντας επάξια στους λεπτούς της ώμους όλες τις παλαιότερες: Κουβαλάει το χάος της Μήδειας, την τραχειά αποφασιστικότητα της Κλυταιμνήστρας, την ύπουλη δύναμη της Ελένης, τον όλεθρο και τις συμφορές της παραμελημένης Ηλέκτρας.

Είναι αυτό ακριβώς, που βλέπει μπροστά του ο έντρομος Κρέων: Βλέπει τον εφιάλτη των ανδρών, την ανεξέλεγκτη δύναμη, που δεν μπορεί να δαμάσει, μια αγέρωχη δωρική κολώνα απέναντί του με την μορφή ενός γλυκού κοριτσιού. Αν είχε να αναμετρηθεί με τον Ηρακλή, τότε θα υποκρινόταν δουλικά τον μεγαλόψυχο, αλλά αυτήν την μικρή οχιά πρέπει να την ξεπαστρέψει. Πόσο μοιάζουν αλήθεια η Αντιγόνη και ο Κρέων; Πάρα πολύ. Εκείνος υποστηρίζει τον νόμο, που είναι στα μέτρα του, όπως και την εξουσία του. Το ίδιο κάνει και η Αντιγόνη, αλλά χωρίς την εξουσία στα μέτρα της .

Όταν οδηγούν την Αντιγόνη μπροστά του, απαιτεί να σηκώσει το κεφάλι της, να τον κυττάξει, αλλά η Αντιγόνη, αδιαφορώντας για την παρουσία του, δεν θα τον τιμήσει ούτε με μία ματιά. Μόνον ο Κρέων αντιλαμβάνεται την βαθειά της περιφόνηση, ότι τον θεωρεί μίασμα της πόλης, δειλό και φοβιτσιάρη, και απαξιοί να τον κυττάξει όχι από φόβο, αλλά από ακαταδεξία. Δεν θέλει να μολυνθεί από την αηδιαστική του παρουσία, ακόμη και σ’ αυτό του πάει κόντρα.

Το κοριτσόπουλο αυτό έχει το φωτοστέφανο των Ηρωϊκών Χρόνων, γιατί μάχεται μαζί του στήθος με στήθος, και αυτό τρομοκρατεί κι άλλο τον Κρέοντα. Βλέπει ολοκάθαρα, πως αν της οπλίσουν το χέρι, η μικρή Αντιγόνη δεν θα διστάσει να σκοτώσει τον ίδιον, αλλά και όποιον την εμποδίσει να κάνει το καθήκον της. Ε, όχι. Αυτή η μορφή πάει πάρα πολύ για τις πατριαρχικές κοινωνίες. Να εξαφανισθεί, να χαθεί, να μην την θυμούνται.

Ο Σοφοκλής θέλει τα τελευταία της λόγια να απευθύνονται στον πατέρα της. «Τρέφω όμως μεγάλη ελπίδα, καθώς έρχομαι, θα φθάσω αγαπητή σ’ εσένα, πατέρα». Πρέπει στον άνδρα της οικογένειας να έχει αδυναμία, όχι στην μητέρα της, αυτό απαγορεύεται. Δυστυχώς είναι αυτοί οι τραγωδοί, που βοήθησαν τον Φρόυντ να σκαρώση την πρωτάκουστη φάρσα του «Οιδιποδείου συμπλέγματος» και την «έχθρα του πέους».

Ο Φρόυντ όμως άρπαξε την μεγάλη ευκαιρία. Δεν θα στιγματίσει την ζωώδη μανία του ομοεθνούς του πατριάρχη Λωτ να πλαγιάζει και με τις δύο του κόρες και να τις καθιστά εγκύους. Δεν θα ονομάσει αυτήν την κτηνωδία ως «Λώτειο Σύμπλεγμα» αλλά ως «Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα». Κάλυψε την άκρως κερδοφόρα συνήθεια του αρχι-προαγωγού της Βίβλου Αβραάμ, που εξέδιδε ο ίδιος την γυναίκα του Σάρα έναντι αδρής αμοιβής και δεν ασχολήθηκε με «Αβρααμικό Σύνδρομο».

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αντιγόνη: «Ο Ευγενικός Όλεθρος»"

Κλυταιμνήστρα: «Η Γυναίκα μη Τρόπαιο»

Είναι η τρομερή γυναίκα με την παράξενη ομορφιά, που για χάρη της ο Αγαμέμνων σκότωσε τον πρώτο του εξάδελφο και σύζυγό της, για να την αποκτήσει. Μέσω αυτού του γάμου ο Αγαμέμνων ισχυροποιείται και γίνεται μέλος της πανίσχυρης δυναστείας των Ηρακλειδών, που απαριθμεί 1.700 χρόνια ιστορίας βασιλικού οίκου πίσω της. Ο Αγαμέμνων είναι ο «σώγαμπρος» σ’ ένα πλούσιο σπίτι και εξ αιτίας του ισχυρού ονόματος των Ηρακλειδών ορίζεται αρχιστράτηγος της εκστρατείας των Ελλήνων εναντίον της Τροίας. Φεύγοντας για τον πόλεμο αφήνει πίσω του έναν έμπιστο αοιδό, να κατασκοπεύει τη γυναίκα του.

Αλλά η Κλυταιμνήστρα, που είναι γεννημένη για βασίλισσα, αναλαμβάνει τα ηνία της εξουσίας με άνεση και εκφράζει το θηλυκό πρότυπο του ηγεμόνα, ασκώντας μόνον δικαιώματα και ερωτοτροπώντας ελεύθερα με τον Αίγισθο, όπως άλλωστε ερωτοτροπεί και ο σύζυγός της με τις σκλάβες του. Όταν ο Αγαμέμνων επιστρέφει από την Τροία θριαμβευτής, γεμάτος πλούτη, υπηρέτριες και λάφυρα, η Κλυταιμνήστρα, που φέρει επάξια τον διπλού πέλεκυ της εξουσίας στο χέρι, δεν θα παραδώσει αυτήν την εξουσία στον άντρα της και δεν θα ανεχθεί την παρουσία της νεαρής εγκύου ερωμένης του, της γυναίκας-τροπαίου, της Κασσάνδρας, στο παλάτι της.

Η Κλυταιμνήστρα, ζυγίζοντας ψυχρά και ωμά τα πράγματα, αποφασίζει να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα, όχι με κάποιο δηλητήριο και να ξεμπερδεύει, αλλά με μαχαίρι. Θα αναμετρηθεί με τον σκληροτράχηλο αρχιστράτηγο στήθος με στήθος. Θέλει να αντικρύζει το βλέμμα του καθώς τον δολοφονεί, θέλει να νοιώσει το ζεστό του αίμα στα χέρια της. Ο δειλός εραστής της Αίγισθος δεν τολμάει να επιχειρήσει πρώτος το κακούργημα, αλλά θα επιτεθεί μετά στον ήδη κατακρεουργημένο Αγαμέμνονα με μερικές ψευτο-μαχαιριές, ίσα- ίσα για να διεκδικήσει τον θρόνο.

H Kλυταιμνήστρα οπλισμένη με μαχαίρι πηγαίνει να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα. Πίσω της ο διστάζων Αίγισθος.

Η Κλυταιμνήστρα ουδέποτε θα μετανοιώσει, ούτε θα θεωρήσει την πράξη της σαν έγκλημα. Μιλώντας με την κόρη της, Ηλέκτρα, θα χαρακτηρίσει τη δολοφονία αυτή αόριστα σαν υπερβολική σκληρότητα, σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον άπιστο σύζυγο ή, ακόμη πιο βολικά, σαν μητρική εκδίκηση στο όνομα της αδικοχαμένης Ιφιγένειας. Αυτή η ισχυρή γυναίκα- μη τρόπαιο, που μαγνήτισε τους άνδρες της εποχής της, προκάλεσε δέος στους επόμενους, αναστάτωσε τους τραγωδούς, εξακολουθεί να προκαλεί το ίδιο δέος και στους σημερινούς.

Η Κλυταιμνήστρα σαν ηρωΐδα «απορροφά» όλα τα κύρια πρόσωπα της τραγωδίας, τον Αγαμέμνονα, τον Αίγισθο, τα παιδιά της. Δεσπόζει σε όλη την σκηνή, καταργώντας τους άλλους. Στην ουσία είναι αήττητη, είναι αδίσταχτη και ανεξάρτητη και δεν έχει θέση στην καινούργια πατριαρχική κοινωνία, που οι γυναίκες πρέπει να έλθουν στα μέτρα των ανδρών, όπως αυτοί τα ορίζουν.

Πως να υποβιβάσουν οι τραγωδοί αυτήν την τρομερή γυναίκα; Και όμως βρήκαν τον τρόπο: Από δυναμική και αγέρωχη βασίλισσα θα την παρουσιάσουν ως απλή μάνα και γιαγιά, που τρέχει γεμάτη λαχτάρα προς την διωγμένη κόρη της, μόλις μαθαίνη, ότι η Ηλέκτρα είναι λεχώνα, και ότι αυτή, η Κλυταιμνήστρα, έχει ένα εγγονάκι. Οι τραγωδοί βάζουν την μεγάλη βασίλισσα να έχη μετατρέψει τον χαμό της σε γιορτή, τρέχοντας αλαφιασμένη, για να αντικρύση εκείνο το μικρό πλασματάκι.

Η ενοχλητική και «άγνωστη» Κλυταιμνήστρα μόνον ως μάνα θα βρει την τιμωρία, που κατά την γνώμη τους της αξίζει, γιατί μόνον ως μάνα ανέχονται πλέον την γυναίκα οι πατριαρχικές κοινωνίες. Επιτρέπουν στην Ηλέκτρα να μισήσει όσο θέλει την μητέρα της, αλλά απαγορεύουν να μισήσει τον πατέρα της, που την πρόδωσε το ίδιο, γυρίζοντας στο σπίτι όχι ως πατέρας αλλά ως τροπαιούχος εραστής, με μία ερωμένη περίπου στην ηλικία της κόρης του, που μάλιστα κυοφορεί το παιδί του. Δεν θα απολογηθεί ο Αγαμέμνων για τις πράξεις του, μόνον από την γυναίκα του θα ζητήσουν τον λόγο, αυτήν θα τιμωρήσουν και θα βάλουν τα παιδιά της να την δολοφονήσουν.

Η μορφή της Κλυταιμνήστρας θα εμπνεύσει αμέτρητους ποιητές, συγγραφείς, τραγωδούς, θα αντέξει το χριστιανικό Μεσαίωνα και θα μεταφερθεί στους αναγεννησιακούς χρόνους, θα υμνηθεί από Ιταλούς και Γάλλους δραματουργούς, θα παιχθεί στο Γαλλικό Θέατρο, στο Επτανησιακό Θέατρο, στο νεώτερο και διεθνές δραματολόγιο, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, και θα είναι πάντα μία ανεξιχνίαστη μορφή, γεμάτη ισχύ και πάθος, ανυπόταχτη, με ένα τρομαχτικό μέγεθος. Η επιβλητική γυναίκα είναι το τελευταίο πρότυπο της μητριαρχικής εποχής, που είχε την δύναμη ενός ηγεμόνα, που ήξερε να γεύεται την εξουσία και να απολαμβάνει έντονα τα πάθη της, δεν θέλει να τα περιορίσει.

Αλλά η Κλυταιμνήστρα έχει και μία άλλη μορφή: Η τραγική μητροκτονία, που αντιπροσωπεύει, ίσως να απηχεί την δική μας κακή πλευρά, να μας απευθύνεται ως μια κρυμμένη σκέψη, που απαγορεύεται να συζητηθεί, γι’ αυτό καταχωνιάζεται βαθιά μέσα στα παράξενα και σκοτεινά υπόγεια του υποσυνειδήτου. Είναι μαζί η «αγαπημένη και μισημένη», όπως την θρηνεί συντετριμμένη πλέον η Ηλέκτρα, μετά τον τραγικό χαμό της.

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κλυταιμνήστρα: «Η Γυναίκα μη Τρόπαιο»"

Ελένη: Η «Μάγισσα της Διπλωματίας»

Η Ωραία Ελένη είναι συνηθισμένη στις απαγωγές από την εφηβεία της και έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, σαν γνήσια απόγονος των Ηρακλειδών, μπορεί να αψηφά τους νόμους της εποχής χωρίς συνέπειες για την ίδια, με καταστροφικά αποτελέσματα για τους άλλους. Ποιός θα τολμούσε να απλώσει χέρι σε μία απόγονο των Ηρακλειδών; Κανείς! Διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο και βολικό Μενέλαο, που τον είχε του χεριού της και όχι τον ανυπόταχτο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμόχαρο οίκο των Ατρειδών· παράξενο, γιατί Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς τους Ηρακλείδες, εκδιώκοντάς τους μακρυά.

Η Ελένη όμως δεν αποκλείεται να έχει παίξει κάποιο σατανικό πολιτικό παιχνίδι σε βάρος του συζύγου της και του οίκου των Ατρειδών, παρασύροντας και τους υπόλοιπους Αχαιούς σε μια εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε και διέλυσε τους Ατρείδες, αφού λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, που λατρευόταν σαν θεά, έχουμε την επάνοδο των Ηρακλειδών, που δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ξεθεμελιώνοντας τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Τόσο η Κλυταιμνήστρα όσο και Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους παρακατιανούς συζύγους τους, τους οποίους φαίνεται ότι τους πήραν ως «σώγαμπρους».

Οι σημερινοί νέοι αρνούνται να πιστέψουν, ότι η Ελένη ωδήγησε τους Έλληνες με 1.080 πλοία εναντίον της Τροίας, γιατί κατά την γνώμη τους έκαναν τον πόλεμο για τον οικονομικό έλεγχο των Στενών, ενώ οι Αχαιοί λεηλάτησαν την Τροία, σκότωσαν τους κατοίκους και έφυγαν όλοι. Αλλά, επειδή σήμερα έχει καταργηθεί η λέξη «τιμή», δυσκολεύονται να καταλάβουν, ότι η Ελένη ήταν μία ισχυρή βασίλισσα, που είχε απαχθεί έστω και εκούσια από έναν πρίγκηπα, που φιλοξενούσε στο ανάκτορό της. Είχε τρωθεί λοιπόν η τιμή ολόκληρου του έθνους, και η αγένεια αυτή του Ασιάτη ηγεμόνα, που άπλωσε χέρι στην βασίλισσα, έπρεπε να τιμωρηθεί.

Επί πλέον η Ελένη έχει πάρει από το παλάτι της αμύθητους θησαυρούς, αλλά είναι άγνωστο, τι ήταν αυτό που δελέασε τους Τρώες, ώστε να αρνηθούν επίμονα την πρόταση των Αχαιών να επιστρέψουν την Ελένη, και να μην γίνει πόλεμος. Δεν έχουμε καμμία άποψη της Ελένης για την «απαγωγή», και έτσι είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί ο ρόλος της. Είναι όμως ολοφάνερο, ότι περιφρονεί τον Πάρη, γιατί συχνά τον βρίζει ως δειλό και εύχεται τον θάνατό του λέγοντάς του: «Μακάρι να σε είχε σκοτώσει ο άνδρας, που πρώτο μου ήταν ταίρι».

Ο μόνος άνδρας, που την εντυπωσίασε βαθιά και την ξετρέλλανε, φαίνεται πως ήταν ο Έκτορας. Ο ατρόμητος ηγεμόνας είναι το πρότυπο του πραγματικού ηγέτη με την ατσάλινη θέληση και την καρδιά λεονταριού, σύμβολο της αρρενωπότητας, της γοητείας, του θάρρους και της ανδρείας. Η λάγνα Ωραία Ελένη συχνά εκλιπαρεί τον Έκτορα «να πάει να καθίσει κοντά της», αλλά εκείνος πάντα αρνείται. Όταν ο Έκτορας σκοτώνεται, εκείνη τον θρηνεί σπαρακτικά, αποκαλώντας τον: «Έκτορα, της καρδιάς μου αγαπημένε», κάτι που ουδέποτε είπε για τον Πάρη η τον Μενέλαο.

Η Ελένη και ο Πάρις. (Jacques-Luis David, 1788, Moυσείο Λούβρου, Παρίσι.)

Αλλά πάνω απ’ όλα η Ελένη δεν θέλει να νικήσουν οι Αχαιοί. Είναι η πρώτη, που αντιλαμβάνεται την θανάσιμη παγίδα του Δούρειου Ίππου, η μόνη που γνωρίζει, ποιοί είναι κρυμμένοι μέσα. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί έναν- έναν τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα, για να τους αποκαλύψει. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή μαρτυρία για την αινιγματική προσωπικότητα της Ελένης και για την αινιγματική φυγή της.

Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ακόμη ξέρει περίφημα τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, τις ήξερε, όταν έφευγε, και γνωρίζει τώρα ποιοί κρύβονται μέσα στον Δούρειο Ίππο. Αυτό μας βάζει σε σκέψεις για το σατανικό πολιτικό παιχνίδι, που ήταν ικανή να παίξει. Στο τέλος του πολέμου η διπλωμάτισσα Ελένη, που είναι και η νικήτρια, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος, που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι «ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών», αφού η Αφροδίτη την έσπρωξε στην αγκαλιά του Πάρη.

Η καλλονή αυτή των Ηρωϊκών Χρόνων, που ενέπνευσε όλους τους ποιητές και τραγωδούς της ανθρωπότητας, αυτή η θεοποιημένη γυναίκα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να ασχολούνται όλοι μόνον με την ερωτική της φύση, παραβλέποντας το πανούργο πολιτικό παιχνίδι, που πιθανόν να έπαιξε στους Ατρείδες, επισπεύδοντας την άνοδο των συγγενών της στην Εξουσία.

Και μόνο για την ερωτική νύχτα που πέρασε με τον Πάρη στην Κρανάη έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις εποχές. Η Ελένη πάντα αναλαμβάνει τις ευθύνες της, αλλά ποτέ δεν μετανοιώνει, αντίθετα χαίρεται, που οι μελλοντικές γενιές θα την τραγουδούν για πάντα.

Ο ισχυρός της χαρακτήρας σκιαγραφείται θαυμάσια στην «Ελένη» του Ευριπίδη, που, ενώ είναι εξόριστη, έρημη και απροστάτευτη στην Αίγυπτο, πάλι εμφανίζεται ως μια ικανώτατη διπλωμάτισσα και πολιτικός, διότι δεν διστάζει να αναμετρηθεί με την πανίσχυρη αδελφή του βασιλιά της Αιγύπτου, την βασίλισσα Θεονόη, να την χτυπήσει στο πιο ευαίσθητο σημείο της, λέγοντάς της: «Η κόρη σου δεν πρόκειται να παντρευτεί, όσο εγώ είμαι εδώ. Μόνον εάν με αφήσεις να φύγω, θα παντρευτεί.» Από αυτήν την δραματική και καταπληκτική σύγκρουση του αιώνια ανίσχυρου με τον ισχυρό η Ελένη θα βγει κερδισμένη χάρις στην μεγάλη διπλωματία και την ικανότητα του λόγου που έχει. Ο καυγατζής Μενέλαος, που της προτείνει το ένα σχέδιο χειρότερο από το άλλο, σίγουρα θα οδηγούσε στην σύλληψη αυτού και της γυναίκας του, με βέβαιο το θάνατό τους.

Η Ωραία Ελένη χιλιάδες χρόνια μετά μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας ρωτάει προκλητικά: «Ποιά είμαι;» Με αυτό το λάγνο χαμόγελο της Ελένης έπρεπε να ασχοληθεί ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, όχι με της Τζοκόντας, γιατί η Ελένη ακόμη και σήμερα θα μπορούσε να παρασύρει τους κοσμοκράτορες με περισσότερα καράβια και αεροπλάνα από τότε σε έναν ολέθριο πόλεμο, πάντοτε στο όνομά της.

Μήπως οι μελετητές της Ωραίας Ελένης πρέπει να ασχοληθούν και με αυτήν την πλευρά της και με το γιατί οι Τρώες δεν την παρέδωσαν; Εκείνη η «Πολεμική Αιγίδα», που κρατούσε ο Έκτωρ στην μάχη και πάντα νικούσε, ήταν ένα όπλο που ανέκαθεν είχαν οι Τρώες, ή το έκλεψε η Ελένη και το πήγε στην Τροία; Αχ, Ελένη, μήπως μας την έφερες;

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελένη: Η «Μάγισσα της Διπλωματίας»"