Ο Βαρώνος Σίνας, «η Πυθία της παγκόσμιας οικονομίας»

Μετά από ένα μικρό διάστημα, στο οποίο ανακεφαλαιώσαμε έρευνές μας σχετικές με την γλώσσα, τις επιστήμες, την υγεία και άλλους τομείς, που σημαδεύτηκαν ανεξίτηλα από τον Ελληνισμό και την δράση του, επιστρέφουμε ξανά στο κεφάλαιο «Άγνωστοι Έλληνες ήρωες».
Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας μας, μέσα από το οποίο ανακαλύπτουμε σταδιακά πως πάντα και παντού υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλουργούν έχοντας σαν πυξίδα τους αφενός την αγάπη τους για την Ελλάδα και αφετέρου την θέλησή τους για προσφορά.

Έτσι, στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στον Γεώργιο Σίνα ή αλλιώς Βαρώνο, όπως τον αποκαλούσαν οι Αυστριακοί, εμβληματική φυσιογνωμία, ο οποίος μεταξύ άλλων σπουδαίων έργων που επιτέλεσε, δημιούργησε ουσιαστικά την Βουδαπέστη, ενώνοντας με γέφυρα την Βούδα με την Πέστη.

Ασχολήθηκε ακόμη, με την κατασκευή σιδηροδρόμων, γεγονός το οποίο τον ανέδειξε στον πατέρα των σιδηροδρόμων των νοτίως του Δούναβη χωρών της Βαλκανικής αλλά και με την οικονομία, καθώς ίδρυσε την Εθνική Τράπεζα της Αυστρίας, προέβη υπέρογκες δωρεές σε Αυστρία και Ελλάδα και ανέδειξε την Βιέννη σε ακμάζουσα ελληνική αποικία.

Τέλος, υπήρξε και ο ιδρυτής του Αστεροσκοπείου των Αθηνών…

Ειδικότερα…

Παρέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση το 1822. Τότε η οικογένεια ανέπτυσσε πλέον εκτεταμένη εμπορική και εξαγωγική δραστηριότητα, και εκτελούσε μεταφορές εμπορευμάτων και για λογαριασμό άλλων. Από πολύ μικρός, επομένως, ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.

Σε ηλικία είκοσι ετών έγινε συνέταιρος στις επιχειρήσεις του πατέρα του και κατάφερε και ανέπτυξε εξαιρετική πρωτοβουλία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της αυστριακής βιομηχανίας και του εμπορίου. Επίσης διέθεσε μεγάλο μέρος των κεφαλαίων του για την αγορά ακινήτων και έγινε ο μεγαλύτερος τότε γαιοκτήμονας και ιδιοκτήτης αρχοντικών οικιών στην Αυστροουγγαρία. Κατάφερε να γίνει τραπεζίτης διεθνούς φήμης και πιστωτής όχι μόνο μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά και δανειστής κυβερνήσεων και αυτοκρατοριών.

Το 1825 εκλέχτηκε πρώτος από τους δέκα διευθυντές της Εθνικής Τράπεζας της Αυστρίας και διατήρησε τη θέση αυτή για 25 έτη.

Από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις του Γ. Σίνα ήταν τα νηματουργεία της Κάτω Αυστρίας και το εργοστάσιο χαρτοποιίας στην ίδια περιοχή. Μεγάλη υπήρξε και η συμβολή του στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών της Αυστρίας: ανέλαβε την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου και παρόλο που το έργο δεν ολοκληρώθηκε, ο Σίνας θεωρείται πατέρας των σιδηροδρόμων των νοτίως του Δούναβη χωρών, καθώς και της Βαλκανικής. Επίσης υπήρξε ο ιδρυτής της πρώτης ατμοπλοϊκής Εταιρείας του Δουνάβεως και ανέλαβε την διάνοιξη πολλών διωρύγων κατά μήκος του ποταμού καθώς και την κατασκευή της περίφημης κρεμαστής γέφυρας της Βουδαπέστης (1840-1849). Στα ευεργετήματά του προς την Αυστρία συγκαταλέγεται και σημαντική χρηματική χορηγία για την ίδρυση του Πολυτεχνείου της Βιέννης.

Αλλά και με το πέρας των Ναπολεόντιων πολέμων, ο Βαρώνος προσπάθησε και πέτυχε να ανορθώσει την αυστριακή οικονομία, δωρίζοντας τεράστια ποσά από την τσέπη του.

Ακόμη, το 1838, μετά την μεγάλη πλημμύρα της Πέστης, πρόσφερε 40.000 φιορίνια στους πλημμυρόπληκτους και έδωσε χαμηλότοκο δάνειο ύψους αρκετών εκατομμυρίων στην πόλη. Η ευεργετική του δράση δεν έμεινε χωρίς ανταπόκριση: στις 23 Ιανουαρίου 1839 η πόλη της Βούδας τον ανακήρυξε επίτιμο πολίτη της.

Στις 25 Φεβρουαρίου 1839 η πόλη Szeged απένειμε δίπλωμα επίτιμου πολίτη στον Βαρώνο Γεώργιο Σίνα.«Μελετήσαντες και λαβόντες υπ” όψιν τας εκάστοτε πατριωτικής υπηρεσίας της Αυτού Εξοχότητος, κυρίου κυρίου Γεωργίου Σίνα, Ελευθέρου Βασιλικού Βαρώνου του Hódos και του Kizdia, προς όφελος και συμφέρον της πατρίδος ημών, καθώς και την εξαιρετικήν προθυμίαν και ακαταπόνηιον ζήλον όν έδειξεν εις την δημιονργίαν και ίδρυσιν διαφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων και ιδρυμάτων - τας γενναιόδωρους αυτού θυσίας ας προσήνεγκεν εις τον βωμόν της ανθρωπότητος, βοηθήσας τοις εις πτωχείαν καταπεσούσιν κατοίκοις των εκ της επικινδύνου εκχειλίσεως του ποταμού Δουνάβεως αμέ-τρως ζημιωθεισών αδελφών πρωτευουσών Βούδας τε και Πέστης καθώς και τον ενθουσιασμόν μεθ” ου εβοήθησεν το εγχώριον εμπόριον όπως φθάση εις μεγαλυτέραν ακμήν -, ιδίως δε την υπ” αυτού αναζωογόνησιν, δια της διανομής αναγκαίας βοηθείας, της ήδη σχεδόν παρηκμασάσης παραγωγής καπνού προς όφελος χιλιάδων παραγωγών…»

Ο ίδιος διατηρούσε δεσμούς με την Ελλάδα και το 1833 διορίστηκε από τον βασιλιά Όθωνα πρόξενος της Ελλάδας στην Βιέννη, όπου και παρέμεινε ως τον θάνατό του. Ενίσχυσε οικονομικά την ελληνική παροικία της Βιέννης, χτίζοντας παράλληλα τον Ορθόδοξο Ναό της Αγίας Τριάδος και σε δική του έκταση είναι χτισμένο μέχρι σήμερα το ελληνικό χωριό «Μπελογιάννης».
Συνέδραμε επίσης, στην ίδρυση πολλών ταμιευτηρίων, πυρασφαλιστικών εταιρειών και του πολυτεχνείου της Βιέννης.
Η οικονομική του οξυδέρκεια του απέδωσε τον τίτλο: «Η Πυθία του χρηματιστηρίου της Βιέννης».

Επίσης προσέφερε αστρονομικά χρηματικά ποσά σε φιλανθρωπικά και πνευματικά ιδρύματα του ελληνικού κράτους:

Λύκειο Θηλέων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (το μετέπειτα Αρσάκειο)
Πανεπιστήμιο Αθηνών
Οφθαλμιατρείο
Αρχαιολογική Εταιρεία κ.α.
Η μεγαλύτερη δωρεά προς την Ελλάδα υπήρξε η ίδρυση του Αστεροσκοπείου στον λόφο των Νυμφών της Αθήνας, του οποίου η ανέγερση (1842-1845) πραγματοποιήθηκε από τον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν. Επίσης φρόντισε για τον εξοπλισμό του κτηρίου με κατάλληλα μετεωρολογικά και αστρονομικά όργανα.
Για την προσφορά του τιμήθηκε με το μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος.

ΠΥΓΜΗ.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Βαρώνος Σίνας, «η Πυθία της παγκόσμιας οικονομίας»"

Η τιμή και η δόξα δεν μετρούνται δια της ύλης και δια του μετάλλου

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Το 1862 η Αθήνα και η Ελλάδα ολόκληρη βρισκόταν σε αναβρασμό. Ο θρόνος του πρώτου βασιλιά Όθωνα κυριολεκτικά «έτριζε» και ο κόσμος έψαχνε διάφορους τρόπους για να στείλει το μήνυμα της δυσαρέσκειας στο Παλάτι. Την Πρωτοχρονιά, λοιπόν, μια παρέα αποφάσισε να φτιάξει ένα λεύκωμα αφιερωμένο στον γέροντα μπουρλοτιέρη Κανάρη, που δεν είχε δεχτεί να λάβει τιμητική σύνταξη, ως αντίδραση για τα δεινά που υπέφεραν οι συμπατριώτες του, βουτηγμένοι στη φτώχεια και την ανέχεια.

Πρωτεργάτης ο Ιωάννης Φιλήμων. Το δε λεύκωμα θα είχε μία καινοτομία. Θα περιλαμβανόταν σε αυτό η «φωτογεγραμμένη εικών», δηλαδή φωτογραφία – η μεγάλη εφεύρεση της εποχής– του μπουρλοτιέρη. Στην απέναντι δε σελίδα με χρυσά γράμματα προβλεπόταν να είναι εκτυπωμένο το 107 άρθρο του Συντάγματος που ανέφερε πως «Η τήρησις του Συντάγματος αφιερούται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων». Σε μία δύο ημέρες ήδη περισσότεροι από διακόσιοι επαγγελματίες και έμποροι των Αθηνών είχαν υπογράψει και εισφέρει τον οβολό τους για τη δημιουργία του λευκώματος. Το θέμα δεν άργησε να λάβει διαστάσεις και να εκδηλωθεί η πρώτη αντίδραση της Αστυνομίας, επειδή ο ποινικός νόμος απαγόρευε τους εράνους.

Ακολούθησε επιστολή στην πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας, δηλαδή στον Υπουργό Εσωτερικών, δηλώνοντας ότι με την ενέργειά τους ήθελαν να εκφράσουν βαθιά ευγνωμοσύνη στο γηραιό αγωνιστή και όχι να υποσκάψουν «τα καθεστώτα».

Στήλες ολόκληρες γέμισε στην εφημερίδα του ο Φιλήμων αναδεικνύοντας σε μείζον θέμα την τιμή προς τον Κανάρη. «Η τιμή και η δόξα δεν μετρούνται δια της ύλης και δια του μετάλλου», έγραφε, ενώ περισσότεροι από δύο χιλιάδες άνθρωποι στέκονταν αρωγοί στην απόφαση τιμής του εθνικού ήρωα. Το γεμάτο με συμβολισμούς λεύκωμα φτιάχτηκε και παραδόθηκε στον γέρο μπουρλοτιέρη, ο οποίος λίγες ημέρες αργότερα κλήθηκε από τον Όθωνα να σχηματίσει κυβέρνηση!

 [mikros-romios.gr]

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η τιμή και η δόξα δεν μετρούνται δια της ύλης και δια του μετάλλου"

Απελλής - ο διασημότερος ζωγράφος της αρχαιότητας, (352-300 π.Χ)

Τζιοβάνι Μπατίστα Τιέπολο:

"Ο Μ. Αλέξανδρος και η Καμπάσπη

στο εργαστήριο του Απελλή" (1740)

Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Απελλής άκμασε κατά την περίοδο της 112ης Ολυμπιάδος δηλαδή μεταξύ του 332 και του 329. Η συνεργασία του με τον Πτολεμαίο Α’ της Αιγύπτου υποδηλώνει πως υπήρξε ενεργός τουλάχιστον μέχρι το -305, όταν ο Πτολεμαίος ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Εκτιμάται ότι έζησε από το -352 έως το -300 περίπου. Καταγόταν από την ιωνική πόλη Κολοφώνα βόρεια της Εφέσου.

Ο Απελλής υπήρξε αρχικά μαθητής του Εφόρου του Εφέσιου. Καθιερωμένος ήδη ζωγράφος έρχεται στη Σικυώνα. Σπουδάζει για 12 έτη στη Σικυώνια Σχολή Ζωγραφικής με δάσκαλο τον Πάμφιλο στον οποίο έδινε ένα τάλαντο το χρόνο. Λέγεται ότι μαθήτευσε και πλησίον του ζωγράφου Αμφιπολίτη. Στη διάρκεια της παραμονής του στη Σικυώνα, συνεργάζεται με τον ζωγράφο Μελάνθιο για την κατασκευή της εικόνας του τύραννου Αρίστρατου. Την πληροφορία αυτή μας τη δίνει ο περιηγητής Πολέμων (αποσπάσματα: Πλούταρχος, Βίος Αράτου, παρ. 13 και Πλίνιος, Φυσική Ιστορία, βιβλίο 35, παρ. 123). Στη Σικυώνα τον βρήκε ο Μέγας Αλέξανδρος και μαζί με τον Λύσιππο τους πήρε στη μακεδονική αυλή.

Ο Απελλής εργάστηκε σαν ζωγράφος στο περιβάλλον του Φιλίππου Β’ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φιλοτεχνώντας αρκετές προσωπογραφίες τους. Όπως αναφέρει ο Πλίνιος, ο Μέγας Αλέξανδρος εκτιμούσε ιδιαίτερα τις ικανότητές του. Για το λόγο αυτό, ο Μέγας Αλέξανδρος είχε απαγορεύσει να τον ζωγραφίζει άλλος εκτός από τον Απελλή (Πλίνιος, Φυσική Ιστορία, βιβλίο 35, παρ. 85). Σημειώνεται ότι ο Απελλής ακολούθησε τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία μέχρι την Έφεσο.

Η Καμπάσπη. Όταν ήταν στη μακεδονική αυλή ζωγράφισε την ερωμένη του Αλεξάνδρου Καμπάσπη την οποία ο Απελλής ερωτεύθηκε. Ο πίνακας εντυπωσίασε τόσο τον Μέγα Αλέξανδρο ώστε αργότερα παραχώρησε την Καμπάσπη στον Απελλή.

Giovanni Battista Tiepolo, O Μέγας Αλέξανδρος και η Καμπάσπη στο εργαστήριο του Απελλή, π. 1740, λάδι σε μουσαμά, 54x74 εκ., Μουσείο Getty. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Μέγας Αλέξανδρος ζήτησε από τον Απελλή να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο της παλλακίδας Καμπάσπης και εκείνος την ερωτεύτηκε. Ο πίνακας εντυπωσίασε τόσο τον Αλέξανδρο ώστε αργότερα την παραχώρησε ως δώρο στο ζωγράφο.

Άλλα σπουδαία έργα του Απελλή είναι:

«Αλέξανδρος Κεραυνοφόρος» στον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο για τον οποίο αμείφθηκε με το υπέρογκο ποσό των 20 χρυσών ταλάντων (Πλίνιος, βιβλίο 35, παρ. 92). Ο Πλούταρχος στο “Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής”, λέγει πως “εκ των Αλεξάνδρων ο μεν του Φιλίππου υπήρξεν ανίκητος, ο δε του Απελλού αμίμητος”. Ο ίδιος συγγραφέας λέγει, επίσης, για τον ίδιο πίνακα, ότι έδωσε το χρώμα του δέρματος του Αλεξάνδρου φαιότερο, ενώ το πρόσωπο και το στήθος είχαν μια καταπληκτική ερυθρωπή λευκότητα.

Για την «Αναδυόμενη Αφροδίτη» ο Απελλής να χρησιμοποίησε σαν μοντέλο την πανέμορφη εταίρα της Αθήνας και ερωμένη του Πραξιτέλη Φρύνη. Ο Στράβων γράφει ότι ο Απελλής εμπνεύσθηκε το θέμα του πίνακα όταν είδε την περίφημη εταίρα Φρύνη να λούζεται στην Ελευσίνα. Ο πίνακας αφιερώθηκε στο Ναό του Ασκληπιού στην Κω.

«Η Συκοφαντία». Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τον πίνακα του Απελλή «Η Συκοφαντία» που σώζεται σε αντίγραφο από τον Σάντρο Μποτιτσέλι ο οποίος το ζωγράφισε βασισμένος σε περιγραφή του Λουκιανού για τον πίνακα του Απελλή στην πραγματεία του «Περὶ τοῦ μὴ ῥᾳδίως πιστεύειν διαβολῆ» δηλαδή πως δεν θα πιστεύετε εύκολα τη συκοφαντία. Η ιστορία αναφέρεται στον ζωγράφο Αντίφιλο που ενοχλείτο γιατί ο Μακεδόνας βασιλιάς της Αιγύπτου Πτολεμαίος Α’ ο Λάγου έδειχνε ιδιαίτερη εκτίμηση στον Απελλή παρά σε αυτόν. Για το λόγο αυτό, ο Αντίφιλος συκοφάντησε τον Απελλή στον Πτολεμαίο ότι δήθεν συμμετείχε στη συνωμοσία του έπαρχου της Τύρου Θεοδότα εναντίον του Πτολεμαίου. Ο Πτολεμαίος εξοργίσθηκε κατά του Απελλή αλλά όταν αργότερα έμαθε την αλήθεια ντράπηκε και α) δώρισε στον Απελλή 100 τάλαντα και β) του έδωσε τον Αντίφιλο σαν δούλο. Αντιδρώντας ο Απελλής στη συκοφαντία, εξ αιτίας της οποίας κινδύνευσε, ζωγράφισε τον περίφημο πίνακα «Διαβολή» δηλαδή συκοφαντία.

Σάντρο Μποτιτσέλι, Η Συκοφαντία του Απελλή, π. 1495, Πινακοθήκη Ουφίτσι.

Έργο βασισμένο σε περιγραφή έργου του Απελλή, όπως αυτή δίνεται από τον Λουκιανό.

Σάντρο Μποτιτσέλι, Η Συκοφαντία του Απελλή, (λεπτ)

Να πως περιγράφει τον πίνακα ο Λουκιανός:

«Στα δεξιά κάθεται κάποιος άνδρας με πολύ μεγάλα αυτιά, σχεδόν όμοια με αυτά του Μίδα, προτείνοντας το χέρι στη Συκοφαντία ενώ ακόμα στέκεται μακριά της. Γύρω του στέκονται δύο γυναίκες, η Άγνοια, νομίζω, και η Δοξασία. Από την άλλη μεριά πλησιάζει η Συκοφαντία, γυναίκα υπερβολικά όμορφη, γεμάτη θέρμη και ερεθισμό, σαν να δείχνει τη λύσσα και την οργή, κρατώντας στο αριστερό χέρι αναμμένη δάδα και με το άλλο χέρι σέρνοντας από τα μαλλιά ένα νεαρό που τεντώνει τα χέρια στον ουρανό και καλεί για μάρτυρες τους θεούς. Προηγείται άνδρας κάτωχρος και άσχημος, με διαπεραστική ματιά, που μοιάζει να έχει γίνει σκελετός από μακρόχρονη ασθένεια. Θα μπορούσε κάποιος να νομίσει ότι αυτός είναι ο Φθόνος (ζήλια). Επιπρόσθετα, τη Συκοφαντία ακολουθούν και άλλες δύο γυναίκες που την ενθαρρύνουν τη ντύνουν και τη στολίζουν. Όπως μου είπε ο ξεναγός, η μία είναι η Επιβουλή και η άλλη η Απάτη. Μετά ακολουθούσε κάποια γυναίκα με εμφάνιση εντελώς πένθιμη, ντυμένη στα μαύρα αληθινά ράκος. Αυτή λεγόταν, νομίζω, Μετάνοια. Αυτή, λοιπόν, στρεφόταν προς τα πίσω με δάκρυα και γεμάτη ντροπή έριχνε λοξές ματιές στην Αλήθεια που πλησίαζε».

Ο Απελλής έγινε διάσημος για τον πλούτο των χρωμάτων του. Είχε ανακαλύψει μεθόδους παρασκευής χρωμάτων από ποικιλία διαφόρων ουσιών που ακόμα και σήμερα μας είναι άγνωστες. Χρησιμοποιούσε ένα τρόπο βαφής που κανείς άλλος δεν μπόρεσε να τον μιμηθεί. Επαινείται δε από όλους η ειλικρίνεια του καλλιτέχνη, ο οποίος έλεγε ότι υπολείπεται του Μελανθίου κατά τη διάταξη, του δε Ασκληπιόδωρου κατά τη συμμετρία και το μέτρο, για το οποίο τον θαύμαζε. Αναφέρεται επίσης σαν καινοτόμος στον τομέα της τεχνικής, έχοντας επινοήσει μία ειδική μέθοδο προετοιμασίας της μίξης των ουσιών των χρωμάτων από ελεφαντόδοντο (Πλίνιος, βιβλίο 35, παρ. 25). Η χρήση του βοηθούσε στη διατήρηση και προστασία των έργων ενώ παράλληλα επιδρούσε πιθανά και στην άμβλυνση των χρωμάτων.

Το κύριο χαρακτηριστικό της τέχνης του Απελλή ήταν η λεπτότητα των χαρακτηριστικών γραμμών του, η αληθοφάνεια των χρωμάτων του, η άμετρη χάρη, καλλονή, εκφραστικότητα των μορφών του και η αποφυγή κάθε υπερβολής και στο σχέδιο και στα χρώματα. Εκτιμάται ότι πρώτος ο Απελλής ζωγράφισε αλληγορικές εικόνες και προσωποποιήσεις ιδεών όπως η βροντή, η άγνοια, η υπόληψη, ο φθόνος, η διαβολή, η αλήθεια. Ο Πίνδαρος έγραφε πως ο Απελλής «μείλιχα» εργάζεται για τους θνητούς και αυτό το απέδιδε στην παιδική αριστοκρατική του αγωγή, τη βαθιά μουσική του παιδεία, την έμφυτη ευγένεια και τη χάρη που είναι δώρο των θεών. Ο Πλίνιος (Φυσική Ιστορία, βιβλίο 35, παρ. 88) υποστήριξε πως ο Απελλής υπήρξε ανώτερος από τους ζωγράφους που διαδέχτηκε και από εκείνους που υπήρξαν συνεχιστές του. Ανέφερε χαρακτηριστικά πως οι προσωπογραφίες του ήταν τόσο αληθοφανείς, ώστε ένας μετωποσκόπος μπορούσε να προβλέψει την ηλικία του εικονιζόμενου προσώπου, καθώς και να πραγματοποιήσει προβλέψεις για το μέλλον του.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Απελλής - ο διασημότερος ζωγράφος της αρχαιότητας, (352-300 π.Χ)"

Ζαχαρίας Ιωννίδης- Ζανσέν, ο εφευρέτης του πρώτου γνωστού τηλεσκοπίου

Ο Ελληνισμός, όπως έχουμε επισημάνει σε μία μεγάλη σειρά άρθρων μας, δεν γνωρίζει σύνορα και δεν μπαίνει σε καλούπια.
Ανέκαθεν οι Έλληνες ταξίδευαν σε όλον τον κόσμο και διατηρώντας την «ελληνική φλόγα» άσβηστη στην καρδιά τους, «σημάδευαν» με την συμβολή τους την ιστορία κάθε τόπου και την επιστήμη γενικότερα…

Ένας από αυτούς τους Έλληνες είναι και το πρόσωπο, με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα.
Ο λόγος για τον Ιωαννίδη Ζαχαρία Ζανσεν, τον εφευρέτη και κατασκευαστή του γνωστού σε όλους μας τηλεσκοπίου.

Φυσικά, κάποιοι, εθελημένα ή άθελα, αποδίδουν την εφεύρεσή του στον Γερμανό-ολλανδό Χανς Λίμπερσχάι, ο οποίος ναι μεν κατασκεύασε ένα τηλεσκόπιο αλλά σε καμία περίπτωση δεν το εφηύρε. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι την στιγμή που έκανε αίτηση για το προνόμιο της ευρασιτεχνίας, αυτή απορρίφθηκε ομόφωνα από το αρμόδιο συμβούλιο με την αιτία ότι πολλά άτομα τύχαινε να είναι ήδη γνώστες της συγκεκριμένης εφεύρεσης.

Στον αντίποδα αυτού ο ιστορικός και συγγραφέας Αλέξανδρος Λαγκαδάς στο βιβλίο του: «Νικ. Κοπέρνικος και Γαλιλαίος Γαλιλέι» αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το τηλεσκόπιο είναι εφεύρεση ενός Έλληνα εν ονόματι Ζαχαρίας Ιωαννίδης Ζανσέν.
Ειδικότερα: «Το τηλεσκόπιο, με το οποίο ο άνθρωπος γύρισε τον κόσμο των άστρων, και τα έφερε κοντά του, ήταν ελληνική εφεύρεση. Ήταν δημιούργημα του Έλληνα Ζαχαρία Ιωννίδη που ήταν κατασκευαστής οπτικών ειδών και ωρολογοποιός στην Ολλανδία και ονομαζόταν Ζανσέν».

Πώς όμως προέκυψε η εν λόγω εφεύρεση;

Γύρω στο 1950 τα παιδιά του Ζαχαρία, ενώ έπαιζαν, πήραν δύο από τους φακούς που είχε στο εργαστήρι του και άρχισαν να τους περιεργάζονται. Έτσι, όπως πειραματίζονταν τοποθέτησαν τυχαία τους δύο φακούς το έναν πίσω από τον άλλον και κατάλαβαν πως έβλεπαν μακρινά αντικείμενα πολύ κοντά τους.

Αμέσως έτρεξαν γεμάτοι χαρά να πουν στον πατέρα τους την μεγαλοφυή ανακάλυψή τους!
Εκείνος πήρε τους φακούς και τους τοποθέτησε σε έναν μακρύ σωλήνα, τον οποίο ονόμασε στα παιδιά του ως «ο μαγικός σωλήνας»!

Αριστερά ο συγγραφέας Αλέξανδρος Λαγκαδάς και δεξιά ο Γαλιλαίος

Η ανακάλυψη αυτή έδωσε τεράστια ώθηση στον τομέα της Αστρονομίας αλλά και γενικότερα των επιστημών, καθώς και της ιστορίας του πλανήτη.
Η φήμη του ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο και πολλοί επιστήμονες σιγά σιγά άρχισαν να το χρησιμοποιούν, προκειμένου να «φέρουν κοντά τους» την Σελήνη και να αποκτήσουν μία πιο συγκεκριμένη αντίληψη για ο,τι μας περιβάλλει…

Μερικοί από τους γνωστότερους επιστήμονες που χρησιμοποίησαν πρώτοι την εφεύρεση αυτή ήταν ο Τόμας Χάρριοτ και ο Γαλιλαίος!
Ο Γαλιλαίος, μάλιστα, έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στο τηλεσκόπιο του Ζανσέν, εξελίσσοντάς το στο να έχει μεγέθυνση 100 φορές μεγαλύτερη, προκειμένου να μελετήσει διάφορες πτυχές των γνωστών πλανητών. Ο Κέπλερ το ονόμασε δορυφόρο, ονομασία η οποία επικράτησε και στην συνέχεια…

Ωστόσο, υπάρχει και μία αντίθετη άποψη, η οποία δεν αποδίδει το τηλεσκόπιο στον Ζανσέν αλλά στους αρχαίους Έλληνες!
Εν μέρει λογικό, αν σκεφτούμε πως ο Μασσαλιώτης Πυθέας απέδειξε χρησιμοποιώντας προχωρημένη αστρονομία ότι η Βρετανία είναι νησί! Αλλά και ο Αρχιμήδης με τις περίφημες διόπτρες του, ο Ίππαρχος που προσπάθησε να υπολογίσει την διάμετρο της Σελήνης και του Ηλίου και άλλοι πολλοί…

Αφορμή για αυτή την άποψη υπήρξε αγγείο του 5ου αι. π.Χ., το οποίο απεικονίζει μία γυναίκα να κρατά ένα αντικείμενο, που ξεκάθαρα παραπέμπει σε τηλεσκόπιο!

Όπως και να έχει, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες για ακόμη μία φορά στιγμάτισαν έναν από τους σημαντικότερους κλάδους της Επιστήμης, και η συμβολή τους αυτή, όπως και οι περισσότερες, παραγκωνίζεται και λησμονείται…

Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι αυτό έκαναν ανέκαθεν οι Έλληνες… Ταξίδευαν συνεχώς και δώριζαν γνώση! Μοιράζονταν την γνώση, ήθελαν να είναι προσιτή σε όλους, γι αυτό και οι ίδιοι την αναζητούσαν συνεχώς!
Σε αντίθεση βρίσκεται ο σκοταδισμός των ημερών μας, ο οποίος έχει ξεκινήσει χρόνια τώρα και θέλει τους ανθρώπους σε πλήρη άγνοια της πραγματικής γνώσης και αλήθειας, ώστε το σύστημα να έχει να κάνει με άβουλα όντα, ευκόλως χειραγωγήσιμα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι οι περισσότεροι νομίζουν ότι πως έχουν κατακτήσει την γνώση, στην πραγματικότητα, όμως, δεν γνωρίζουν τίποτα, όπως έλεγε και ο πατέρας της παγκόσμιας Φιλοσοφίας, Σωκράτης…

ΠΥΓΜΗ.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Ζαχαρίας Ιωννίδης- Ζανσέν, ο εφευρέτης του πρώτου γνωστού τηλεσκοπίου "

Ιωάννης Φωκάς...Χουάν ντε Φούκα, ο θρυλικός θαλασσοπόρος

Ο Ελληνισμός, όπως έχουμε επισημάνει σε μία μεγάλη σειρά άρθρων μας, δεν γνωρίζει σύνορα και δεν μπαίνει σε καλούπια.
Ανέκαθεν οι Έλληνες ταξίδευαν σε όλον τον κόσμο και διατηρώντας την «ελληνική φλόγα» άσβηστη στην καρδιά τους, «σημάδευαν» με την συμβολή τους την ιστορία κάθε τόπου και την επιστήμη γενικότερα…

Ένας ακόμα ακούραστος ταξιδευτής του Ελληνισμού, ο οποίος έμεινε στην ιστορία γι αυτό ακριβώς το αέναο ταξίδι του, και ο Ιωάννης Φωκάς (Απόστολος Βαλεριανός) ή Χουάν ντε Φούκα, όπως είναι ευρέως γνωστός.

Αλλά ας ταξιδέψουμε κι εμείς στην δική του ιστορία…

Ο Ιωάννης Φωκάς γεννήθηκε το 1536 στην Κεφαλλονιά και είχε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Νέος, ακόμη, πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς και εργάστηκε ως πλοηγός στον στόλο των δυτικών Ινδιών της Ισπανίας.

Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, κατέλαβαν το πλοίο στο οποίο επέβαινε, Άγγλοι, με αποτέλεσμα να πιαστεί και ο ίδιος αιχμάλωτος, χάνοντας έτσι όλες του τις οικονομίες και το φορτίο του πλοίου.

Δεν άργησε, όμως, να αφεθεί ελεύθερος, οπότε και ταξίδεψε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Ο Ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Luis de Velaseo, του ζήτησε να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ., Estrecho de Anián), τα οποία ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Η πρώτη του απόπειρα ήταν ανεπιτυχής σε αντίθεση με την δεύτερη, κατά την οποία κατόρθωσε να βρει το πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου.
Ωστόσο, κανείς δεν τον αντάμειψε για το κατόρθωμά του αυτό, το οποίο κανείς δεν είχε πετύχει ως τότε.

Απογοητευμένος, αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι του, την πατρίδα του, την Ελλάδα και συγκεκριμένα την Κεφαλλονιά, που ποτέ δεν είχε ξεχάσει…

Στην πορεία του προς την Κεφαλονιά, πέρασε και από την Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντούγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειές του. Ο Ντάγκλας τού έδωσε μία συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Michael Lok, πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία.

Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και στον Λοκ, ζητώντας του να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Βλέπετε, είναι στην φύση του Έλληνα η επιθυμία για συνεχή εξερεύνηση και αναζήτηση του νέου!

Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκά στην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλλονιά.
Το 1602 ο Λοκ έγραψε μία επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι ο Λοκ υπέθεσε πως ο ηλικιωμένος Φωκάς είχε ήδη πεθάνει…

Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας.

Το 1787 ο Βρετανός πλοίαρχος Charles Barkley, αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, καθώς και πιστοποιώντας την τεράστια ακρίβεια των περιγραφών του, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγ. Strait of Juan de Fuca).

Έτσι, το όνοματου Κεφαλλονίτη θαλασσοπόρου δόθηκε στο σύμπλεγμα των στενώνμεταξύΒανκούβερ και Αμερικήςαπό τη Ρωσική Αυτοκρατορική Ακαδημία Επιστημών στα 1725, γνωστό σήμερα παγκοσμίως ως«Juan de Fuca Strait».

Επομένως, ο Ιωάννης Φωκάς, ο μεγάλος αυτός θαλασσοπόρος, που με τα λιγοστά μέσα και χρήματα που είχε στα χέρια του, καθώς η τεχνολογία ήταν σε πρώιμο στάδιο εκείνη την περίοδο, όσον αφορά τον ναυτιλιακό τομέα, αναγνωρίστηκε παγκοσμίως και κατέκτησε εξέχουσα θέση ανάμεσα στους συνεχιστές του Οδυσσέα και των Αργοναυτών…

ΠΥΓΜΗ.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ιωάννης Φωκάς...Χουάν ντε Φούκα, ο θρυλικός θαλασσοπόρος"

Ελ Γκρέκο,μεγάλος Έλληνας ζωγράφος

Θεοτοκόπουλος Δομήνικος 

Ο κορυφαίος ζωγράφος με παγκόσμια φήμη Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστός και ως "Ελ Γκρέκο" (Ο Ελληνας), γεννήθηκε στο Φόδελε Ηρακλείου Κρήτης το 1541. Σπούδασε στο μετόχι της Μονής του Σινά που βρίσκεται στο Ηράκλειο (ναός Αγίας Αικατερίνης, σήμερα μουσείο), όπου λειτουργούσε αξιόλογη σχολή κλασσικής μορφώσεως. Είκοσι ετών έφυγε για τη Βενετία, όπου σπούδασε ζωγραφική, με τον διδάσκαλο Τισιανό. Το 1570 βρίσκεται στη Ρώμη, γνωστός πια ζωγράφος. Στην περίοδο εκείνη της ζωής του ανάγεται και η δήλωση του ότι, αν καταστρεφόταν οι τοιχογραφίες του Μιχαήλ Αγγελο στην Καππέλλα Σιστίνα, αυτός θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει πολύ καλύτερες.

Ο Θεοτοκόπουλος αργότερα βρέθηκε στην Ισπανία, δεν είναι γνωστό για το πότε πήγε, αλλά το 1577 βρισκόταν ήδη στο Τολέδο όπου, επί 30 χρόνια, τον θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη της Ισπανίας, χωρίς αυτό να αμβλύνει τον πατριωτισμό του. Στα έργα του υπέγραφε πάντοτε ελληνικά και κάτω από το όνομα του σημείωνε : "Κρής".

Στην Ισπανία, απαλλαγμένος από ιταλικές επιδράσεις φιλοτέχνησε τα αρτιότερα έργα του, μεταξύ των οποίων και "Η ταφή του κόμιτος Οργκάθ" ( 1587 ), ένα από τα αριστουργήματα της ζωγραφικής, εκπληκτικό και ως σύλληψη και ως εκτέλεση. Ξεχωριστή θέση στους 500 περίπου πίνακες του έχουν οι προσωπογραφίες του.
Σε αυτές, παράλληλα με το ρεαλιστικό στοιχείο, προσπαθεί να συλλάβει και την ψυχική ιδιοσυστασία των εικονιζόμενων.

Ο Θεοτοκόπουλος απέκτησε πολλά χρήματα, γεγονός που του επέτρεψε να ζει πολύ άνετα και να ενισχύει τους συμπατριώτες του Ελληνες και άλλους άπορους και κατατρεγμένους από τη ζωή. Στην τέχνη του, υπήρξε πάντοτε φιλελεύθερος και σ' αυτό οφείλεται και η αποδέσμευση της ζωγραφικής του από τους κανόνες που της επέβαλε η παράδοση.

Η μεγάλη μορφή του Θεοτοκόπουλου τιμάται ιδιαίτερα στην πατρίδα μας. Σε κεντρική πλατεία του Ηρακλείου, έχει δημιουργηθεί πάρκο με το όνομα του, στο οποίο αναστήθηκε και η προτομή του. Στο χωριό Φόδελε υπάρχει αναμνηστική πλάκα του ισπανικού πανεπιστημίου Βαλαδολίδ, η οποία μαρτυρεί την ευγνωμοσύνη των Ισπανών προς την γενέτειρα του Θεοτοκόπουλου. Πίνακες υπάρχουν στην Εθνική μας Πινακοθήκη και στο Μουσείο Μπενάκη.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πέθανε στο Τολέδο στη Ισπανίας το 1614

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελ Γκρέκο,μεγάλος Έλληνας ζωγράφος"

Ο ιδρυτής της Παντείου Σχολής...Γεώργιος Σωκράτη Φραγκούδης (1869-1939)

by ellas

Ένα όνομα με βαρυσήμαντη ιστορία!

Πόσοι άραγε γνωρίζετε ότι ο ιδρυτής της Παντείου Σχολής, είναι Κύπριος; Και πόσοι γνωρίζουν το όνομά του; Πρόκειται για τον Γεώργιο Φραγκούδη, ένα λαμπρό επιστήμονα και γνήσιο πατριώτη! Αν και γεννήθηκε στη Λεμεσό, σταδιοδρόμησε στην Αθήνα, χωρίς ωστόσο να χάσει ποτέ τους δεσμούς του με την πατρίδα του, αλλά και να διαπρέψει και εδώ!

Γεννήθηκε το 1869 και καταγόταν από ιστορική οικογένεια της Λεμεσού. Ο πατέρας του Σωκράτης ήτανε γόνος της μεγάλης οικογενείας Φραγκούδη και η μητέρα του Ζωίτσα της επίσης μεγάλης οικογενείας Πηλαβάκη. Η καταγωγή τους ήταν Επτανησιακή.

Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Ήταν επιστήμονας, νομικός, πολιτικός, δημοσιονόμος, δημοσιογράφος, ερευνητής, εκπαιδευτικός, συγγραφέας, αγωνιστής, φυσιολάτρης, επαναστάτης, λάτρης της δημοκρατίας και αλλά πολλά ακόμη!

Παρόλα αυτά, η πολιτική δραστηριότητά του σημαδεύτηκε με διώξεις, φυλάκιση, ακόμη και με απόπειρα δολοφονίας. Τον Δεκέμβριο του 1923, ο Γεώργιος Φραγκούδης εξελέγη πληρεξούσιος Αθηνών – Πειραιώς, υπήρξε μέλος της επιτροπής για το Νέο Σύνταγμα και διετέλεσε κοσμήτωρ της Βουλής.

Εξέφραζε πάντα την άποψή, του είτε σε ομιλίες είτε δημοσιογραφώντας, μέσω των δύο εφημερίδων του, τη μία στην Κύπρο «Το Φως» και την άλλη στην Ελλάδα «Η Μεταρρύθμιση», με βιωσιμότητα μόλις δύο μήνες.

Το έργο του Γεώργιου Φραγκουδή

Ο Δήμος Καλλιθέας, ο Δήμος Λεμεσού και το Πάντειο Πανεπιστήμιο συνδέονται άμεσα με το όνομα του Γεώργιου Φραγκουδή. Κι αυτό διότι αν και ταξίδευε πολύ συχνά, πάντα ενημερωνόταν για τα συμβάντα που διαδραματίζονταν τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, λαμβάνοντας πάντα ενεργό δράση στα κοινά. Συγκεκριμένα, το 1901 διοργάνωσε μια έκθεση για την Κύπρο στο Ζάππειο «με στόχο την προβολή της ελληνικής της ταυτότητας, της ιστορίας και της σύγχρονης ζωής και δημιουργίας στο νησί». Το 1935, ο Γεώργιος Φραγκούδης προσπάθησε χωρίς επιτυχία να προωθήσει μια λύση του κυπριακού ζητήματος, όχι με αίτημα την ένωση αν και θερμός υποστηρικτής της, αλλά καταδικάζοντας το κίνημα του 1931.

Ο Γεώργιος Φραγκούδης έκανε πολλές προσπάθειες, επίσης, να καλυτερεύσει τον Δήμο Καλλιθέας, όπως διαβεβαιώνει και ο δήμαρχος του δήμου και γι’ αυτό, το 2007, κατόπιν πρότασης της Πρεσβείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, τοποθετήθηκε στην πλατεία Κύπρου του Δήμου Καλλιθέας, αναμνηστική πλάκα για την Επέτειο της Ανεξαρτησίας της μεγαλονήσου.

Ιδρυτής της Παντείου Σχολής Πολιτικών Επιστημών

Το Πάντειο Πανεπιστήμιο συμπληρώνει φέτος 87 χρόνια λειτουργίας από την ίδρυσή του. Η προσφορά του Γεώργιου Φραγκούδη στην ανωτάτη εκπαίδευση είναι μεγίστης αξίας, διότι πολέμησε με σθένος για να πραγματοποιήσει το όραμά του, την ίδρυση μιας σχολής, η οποία να προσφέρει τα εφόδια για σωστή πολιτική αντίληψη, σκέψη και δράση, την Πάντειο Ελευθέρα Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίων Υπαλλήλων, όπως αρχικά ονομάστηκε. Ένας από τους σκοπούς του ήταν η δημιουργία μιας σχολής που να προσφέρει την κατάλληλη παιδεία σε όσους θα εμπλέκονταν με τα κοινά. Για να επιτύχει τον στόχο του πήγε πρώτα στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Αίγυπτο, όπου από τις εισφορές των εκεί δήμων αγοράστηκε το οικόπεδο, που βρίσκεται σήμερα το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έτσι, άρχισε η οικοδόμηση της Σχολής. Όταν γύρισε στην Αθήνα, το ποσό που είχε συγκεντρώσει από εράνους ελληνικών παροικιών ανερχόταν στα ενάμισι εκατομμύριο δραχμές. Πήρε ένα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα και η κυβέρνηση χορήγησε άλλο ένα εκατομμύριο. Τέλος, το ποσό έφτασε τα τρία εκατομμύρια δραχμές. ΟΓεώργιος Φραγκούδης ήθελε η Σχολή που θα ίδρυε να είναι λαμπρή. Φρόντισε ακόμη ο ίδιος την επίπλωση και τη διακόσμηση του κτηρίου. Εν τέλει, το κόστος της Σχολής έφτασε τα εφτά εκατομμύρια δραχμές.

Τα μαθήματα άρχισαν επίσημα στις 18 Νοεμβρίου 1930. Πρωτοπορία για εκείνα τα χρόνια είναι και η εγγραφή γυναικών στη Σχολή έπειτα από επιθυμία του Φραγκούδη. Το 1937 ανακηρύσσεται σε Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και λειτουργεί ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου.

Η οικογένεια των Φραγκούδηδων

Ο Γεώργιος Φραγκούδης απέκτησε τρία παιδιά, τον Ερμή (17.1.1921), την Αθηναΐδα (7.4.1924) και τη Ζωή (2.11.1935). Εξ αυτών ο Ερμής απεβίωσε στις 10 Ιουνίου 1980, η μικρότερη κόρη του Ζωή απεβίωσε στις 26 Ιανουαρίου 2003. Ο Γεώργιος Σωκράτης Φραγκούδης έσβησε αθόρυβα στο γενικό νοσοκομείο Αθηνών «Ευαγγελισμός» την 7η Αυγούστου του 1939. Σύμφωνα με τα λεγόμενα πέθανε από καρκίνο στον λαιμό, ωστόσο κατά τον γιο του Ερμή από καφεδάκι, μιας και την εποχή εκείνη μέσα σε δύο μήνες χάθηκαν από καφεδάκι τουλάχιστον 40 πολιτικοί! Η κόρη του Αθηναΐς, σεβόμενη την τελευταία του επιθυμία μετέφερε τα οστά του το 1952 στον οικογενειακό τάφο των Φραγκούδηδων, όπου σήμερα αναπαύονται ο Ερμής και η μητέρα του Σοφία Φραγκούδη, η οποία απεβίωσε στις 16 Νοεμβρίου του 1976. Η Ζωή αναπαύεται στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών κατά την επιθυμία της στον οικογενειακό τάφο του αείμνηστου συζύγου της, Σπυρίδωνα Δελούκα.

Οι ξεκάθαρες φεμινιστικές θέσεις της Πολυξένη Λοϊζιάς

Δύο κεφάλαια από το συγγραφικό της έργο: «Περί τινών διατάξεων του νέου περί παιδείας νόμου εν Κύπρω εφαρμοσθέντος τω 1923-24» και «Μελέτη περί της θέσεως της γυναικός ως Εστιάδος και ως πολίτιδος», δίνουν μια πληρέστερη εικόνα για τις φεμινιστικές θέσεις της Πολυξένη Λοϊζιάς. «Περί τινών διατάξεων του νέου περί παιδείας νόμου εν Κύπρω εφαρμοσθέντος τω 1923-24», Κυπριακόν Λεύκωμα (Λεμεσός 1924, σσ.131-136). Πρόκειται για τον νόμο του 1923, επί Αρμοστείας Στήβενσον, με τον οποίο στην πραγματικότητα άρχιζε και η κατάλυση των δικαιωμάτων του λαού στην Παιδεία. Αφαιρέθηκε από τις σχολικές Εφορείες το δικαίωμα διορισμού των δασκάλων και ανατέθηκε στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο του οποίου μέλη ήσαν και βουλευτές. Μία από τις πρόνοιες του νόμου έλεγε: «Οι διδάσκαλοι αποσύρονται της υπηρεσίας εις το 60ον έτος και αι διδασκάλισσαι εις το 55ον. Ουδεμία έγγαμος διδασκάλισσα δύναται του λοιπού να εργασθεί».

«Οι Αγώνες μου» – Αθήναι 1939 (Απόσπασμα από το βιβλίο του)

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το αυτοβιογραφικό σημείωμά του «Οι Αγώνες μου», που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Ιστορία και Γενεαλογία της μεγάλης οικογένειας Φραγκούδη και των συγγενικών οικογενειών».

«Δεν φρονώ ότι πέρασα κακά τη ζωή μου. Υπήρξα ο μεγαλύτερος Έλλην ταξιδιώτης, πεζοπόρος και περιηγητής. Η ζωή μού έδωκε όλες τις χαρές της. Χάρηκα τη δόξα του λόγου και του πλήθους τον θαυμασμόν. Στους αγώνες μου υπήρξα πάντα αισιόδοξος με στιγμές απαισιοδοξίας, και καταπτώσεως. Πολλές φορές μου ήρθε να τα πετάξω όλα και να ησυχάσω σε μια γωνιά της πατρίδας, μα η λιποψυχία λίγες φορές με κατανίκησε. Βασανίζομαι όλη τη νύκτα μεταξύ ελπίδας και απελπισίας, μα το πρωί πάντα χαιρετίζω τον ήλιο που ανατέλλει γεμάτος ενθουσιασμό. Μου αρκεί λίγη μουσική, η ανάγνωσις ενός καλού βιβλίου, ή από τον βίον ενός μεγάλου ανδρός για ν’ αναπτερώσει τις δυνάμεις μου και να μου δώσει θάρρος στον αγώνα της ζωής. Μπορεί η ζωή να είναι μάταιη, ο σκοπός της ζωής βρίσκεται στον αγώνα και στον προορισμό που τάσσει κάθε άνθρωπος στον εαυτό του, ή όπου η φύσις τον τάσσει.

Ποια υπήρξε η κύρια γραμμή και η ιδέα που οδηγού-σε τη ζωή μου; Η θυσία μου για το καλό του Έθνους, η προσπάθειά μου για την Μεγάλην Ελλάδα. Εις όλους τους λόγους, εις όλα τα γραφόμενά μου η αυτή βασιλεύει ιδέα, πώς θα συντελούσα με το κήρυγμά μου στην αναγέννηση της φυλής, στην οργάνωση της Ελλάδος σε Πολιτείαν ευνομουμένην.

Αν αποτυχία μου είναι πως δεν κατόρθωσα να επιβάλω το πρόσωπο και τις αρχές μου, αυτό μπορεί να μην είναι δική μου αποτυχία, αλλά του έθνους μου. Και αυτή είναι η συμφορά. Δεν υπήρξα μικροφιλόδοξος. Η φιλοδοξία μου υπήρξεν απέραντη, αντίθετη προς την αντίληψη που έχουν οι Ρωμιοί για τη δόξα. Αν έχω τώρα τη φιλοδοξία της υστεροφημίας, αυτό το θέλω για το Έθνος μου, για να μη πουν πως δεν υπήρξε ούτε ένας Ρωμιός που να μη τα σκέφθηκε και που να μη τα ’γραψε και που να μη τα είπε, αυτά που έγραψα και σκέφθηκα εγώ για όλα τα εθνικά μας πράγματα. Αν και ξέρω πολλά και από όλα, ένα πράγμα ξέρω καλύτερα απ’ όλα, ότι δεν ξέρω τίποτα. Σ’ ότι θέλω να κάμω, ακούω και ρωτώ όλους και η ικανότητά μου είναι ότι κατόπιν ξέρω να δίνω την καλύτερη λύση».

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ιδρυτής της Παντείου Σχολής...Γεώργιος Σωκράτη Φραγκούδης (1869-1939)"

Μέγας Αλέξανδρος....Δολοφονία ή ασθένεια;

Το 323 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος επέστρεψε στη Βαβυλώνα, το κέντρο της νέας αυτοκρατορίας του. Είχε υποσχεθεί να επισκεφτεί τη γιορτή ενός γνωστού, στις 29 Μαΐου. Το πρωί εκείνης της ημέρας, παραπονέθηκε ότι δεν ένιωθε καλά. Ωστόσο, πήγε στη γιορτή παρά την αδιαθεσία και ως γνήσιος Μακεδόνας στρατιώτης ήπιε πολύ αλκοόλ. Την επόμενη μέρα, είχε ανεβάσει υψηλό πυρετό.

Η υγεία του δεν επανήλθε ποτέ και πέθανε 11 μέρες μετά, στις 11 Ιουνίου του 323 π.Χ. Οι μελετητές δεν μπορούν να συμφωνήσουν, αν ήταν αποτέλεσμα κάποιας ασθένειας, ή αν ο Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε. Αν δηλητηριάστηκε, δε γνωρίζουν από ποιον και με ποια ουσία. Κι αν ήταν απλώς μία ασθένεια, δεν ξέρουν ποια ήταν αυτή.

 

Η ασθένεια

Οι υποστηρικτές του σεναρίου του «φυσικού θανάτου», υποστήριζαν ότι ο Αλέξανδρος πέθανε από ελονοσία ή τυφοειδή πυρετό. Μία καινούρια θεωρία λέει, ότι πέθανε από τον ιό του Δυτικού Νείλου. Πολύ γρήγορα απορρίφθηκε, γιατί ο ιός του Δυτικού Νείλου εμφανίστηκε πρόσφατα και θα ήταν αδύνατο να είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο 2.347 χρόνια πριν. Ο τυφοειδής πυρετός παρουσιάζει επίσης ανακρίβειες.

 

Συνήθως εμφανιζόταν σε επιδημίες και εκείνη την περίοδο, πέρα απ’ τον Αλέξανδρο, δεν υπήρξανμαζικοί θάνατοι με τα ίδια συμπτώματα. Θα ήταν πολύ πιθανό ο Αλέξανδρος να έπασχε από ελονοσία, αφού εκστράτευε σε περιοχές που η ασθένεια ήταν πολύ συχνή. Όμως τα συμπτώματα που παρουσίασε, δε συμφωνούσαν απόλυτα με τη συγκεκριμένη ασθένεια.

Το δηλητήριο

Αυτό είναι πιθανότατα το φυτό που σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο! Το είδος Veratrum album, χρησιμοποιείτο από τους αρχαίους Έλληνες ως βότανο κατά του εμετού και μπορεί να επιφέρει βραδύ θάνατο. (πηγή:Εκπαιδευτική Ιστοσελίδα wi-fi botany ) Οι μελετητές θεωρούν πιθανότερη την εκδοχή του δηλητηρίου. Μέχρι πρόσφατα, πίστευαν ότι δηλητηριάστηκε με αρσενικό. Όμως, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, ο Αλέξανδρος θα είχε πεθάνει πολύ πιο γρήγορα. Ο Μακεδόνας Βασιλιάς ταλαιπωρήθηκε για 11 μέρες, που σημαίνει ότι η ουσία που κατανάλωσε είχε πιο αργή δράση απ’ ότι το αρσενικό. Η νεότερη θεωρία που έχει κυκλοφορήσει, είναι αυτή του Δρ. Λίο Σκεπ, απ’ το Πανεπιστήμιο Οτάγκο της Νέας Ζηλανδίας.

Σύμφωνα με τον Σκεπ, η ουσία που προκάλεσε τον αργό και βασανιστικό θάνατο του Αλέξανδρου, είναι το δηλητηριώδες φυτό «λευκός ελλέβορος». Το φυτό ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες, γιατί το χρησιμοποιούσαν για να σταματούν τον εμετό. Σε μεγαλύτερες δόσεις, όμως, μπορούσε να οδηγήσει σε θάνατο. Τα συμπτώματα που παρουσίασε ο Αλέξανδρος, ταιριάζουν απόλυτα με αυτά που προκύπτουν από δηλητηρίαση με ελλέβορο, δηλαδή γαστρικός πόνος, ναυτία, βραδυκαρδία, υπόταση και μυϊκή αδυναμία. Τις τελευταίες μέρες πριν τον θάνατό του, ο μεγάλος στρατηλάτης δεν μπορούσε να κουνηθεί, ούτε να μιλήσει. Βέβαια, το σενάριο της δηλητηρίασης οδηγεί στο καίριο ερώτημα. Ποιος τον δηλητηρίασε;

 

Ποιος σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο;

Η πιο δημοφιλής θεωρία συνωμοσίας, παρουσιάζει τον Αντίπατρο ως τον εγκέφαλο, πίσω απ’ τη δολοφονία.

 

Ο Αντίπατρος

Ο Αντίπατρος ήταν στρατηγός του Φιλίππου Β’, του πατέρα του Αλεξάνδρου. Αργότερα, έγινε ένας απ’ τους μεγαλύτερους υποστηρικτές και του Αλεξάνδρου. Όσο ο Αλέξανδρος έλειπε στη μακροχρόνια εκστρατεία του, ο Αντίπατρος είχε αναλάβει την Αντιβασιλεία στη Μακεδονία. Το 324 π.Χ., η σχέση των δύο αντρών είχε αρχίσει να καταρρέει. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να αντικαταστήσει τον Αντίπατρο, ίσως μετά από ώθηση της μητέρας του, Ολυμπιάδας, που πίστευε ότι ο Αντίπατρος σκόπευε να τον προδώσει. Ο Αντίπατρος έστειλε τον γιο του, Κάσσανδρο, στη Βαβυλώνα, για να μεταπείσει τον Αλέξανδρο. Αλλά ο Αλέξανδρος πέθανε, πριν προλάβει να του αλλάξει γνώμη ο Κάσσανδρος. Συγχρόνως όμως, λόγω του ξαφνικού θανάτου, δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί η διαταγή του Αλέξανδρου, για αντικατάσταση του Αντίπατρου. στοιχείο ήταν, ότι ο αδερφός του Κάσσανδρου, ο Ιόλαος, ήταν ο οινοχόος του Αλέξανδρου και θα είχε πάμπολλες ευκαιρίες να δηλητηριάσει το ποτό του. Μετά τον Αντίπατρο, στη λίστα των πιθανών δολοφόνων είναι οι γυναίκες του Αλεξάνδρου.

Οι γυναίκες του

Καμία δεν φαίνεται να είχε κάποιο πολιτικό κίνητρο. Η Βαρσίνη ήταν η ερωμένη του, με την οποία απέκτησε κι έναν γιο, τον Ηρακλή. Όμως, ποτέ δεν την παντρεύτηκε. Αντιθέτως, παντρεύτηκε μια νεαρή καλλονή απ’ την εξωτική Βάκτρια, τη Ρωξάνη. Και μετά τη Ρωξάνη, παντρεύτηκε τη Στάτειρα, την κόρη του Βασιλιά Δαρείου. Μπορεί η Βαρσίνη να ζήλευε τη Ρωξάνη και η Ρωξάνη τη Στάτειρα; Μπορεί να αποφάσισε η καθεμία ξεχωριστά να σκοτώσει τον άντρα που την πλήγωσε; Τα σενάρια είναι όσα και οι εχθροί του Αλεξάνδρου, δηλαδή αμέτρητα. Ο χαμός του μπορεί να ωφέλησε πολλούς, αλλά ακόμη περισσότεροι ζημιώθηκαν. Δεν πρόλαβε να ορίσει διάδοχο και επικράτησε χάος, που χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλαγιάσει. Το μόνο βέβαιο, είναι ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ τα σενάρια για τον θάνατο του μεγαλύτερου στρατηλάτη, που υπήρξε ποτέ.

 ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μέγας Αλέξανδρος....Δολοφονία ή ασθένεια;"

Νικόλαος Χριστόφιλος:Ο τρέλλληνας

by ellas

Αναζητώντας τόσον καιρό τα ίχνη των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο και ερευνώντας την τεράστια συμβολή τους σε επίπεδο πολιτισμού, τεχνών, επιστήμης και γενικότερα γνώσης σε όποιο μέρος του κόσμου και αν ταξίδευαν, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την ιδιαίτερη παρουσία κάποιων μεγάλων προσωπικοτήτων που ξεχώρισαν συμβάλλοντας δυναμικά στα προβλήματα κάθε τόπου.

Γιατί οι Έλληνες, όπου κι αν πάνε, όπου κι αν βρίσκονται, δεν μπορούν με τίποτα να ξεχάσουν το «δαιμόνιο» που έχουν στο DNA τους και το οποίο τους κάνει να μεγαλουργούν!

Αναλόγως και ο Νικόλαος Χριστόφιλος, ο «τρέλληνας» της Αμερικής, που συνέδεσε το όνομά του με το πρώτο πείραμα στο διάστημα, το περίφημο Argus.

Ο Νικόλαος Χριστόφιλος γεννήθηκε το 1916 στην Βοστόνη και από παιδί εξέφρασε την αγάπη του και την κλίση του –όπως φάνηκε αργότερα-, στην ραδιοφωνία, κατασκευάζοντας μόνος του πομπούς και δέκτες.

Έπειτα αποφοίτησε και από την Σχολή Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και άρχισε να δουλεύει για την εταιρεία Wisk Inc, η οποία εγκαθιστούσε και συντηρούσε ανελκυστήρες. Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής υποχρέωσαν την εν λόγω εταιρεία, σύμφωνα με τον Διευθυντή του Ινστιτούτου Διαστημικών εφαρμογών και Τηλεσκόπισης του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, Ι. Δαγκλή, να εγκαταλείψει τους ανελκυστήρες και να αναλάβει την συντήρηση φορτηγών. Αυτό, για τον πολυμήχανο Χριστόφιλο, ήταν πιο πολύ παιχνίδι παρά δουλειά και του άφηνε πολύ ελεύθερο χρόνο για να μελετά πυρηνική φυσική και μάλιστα από γερμανικά βιβλία, αφού μόνο αυτά ήταν εύκολο να βρεθούν στην κατοχική Αθήνα.

Μετά τον πόλεμο ο Χριστόφιλος άνοιξε δική του εταιρεία για ανελκυστήρες αλλά ο έρωτάς του για την πυρηνική φυσική συνεχίστηκε και σύντομα άρχισε να στήνει δικές του θεωρίες. Το 1946 υπέβαλε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για έναν επιταχυντή παρόμοιο στον σχεδιασμό του με το σύγχροτρον, τον κυκλικό επιταχυντή όπου συνδυάζονται ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία για να επιτύχουν φορτισμένα σωματίδια σε πολύ υψηλές ενέργειες. Ωστόσο, σύντομα ενημερώθηκε από τα περιοδικά φυσικής ότι ένας τέτοιος επιταχυντής είχε ήδη εφευρεθεί.

Απτόητος ο Χριστόφιλος, συνέχισε να σχεδιάζει επιταχυντές και το 1950 υπέβαλε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για «την Αρχή της Ισχυρής Εστίασης» της δέσμης επιταχυντών.

Η αναγνώρισή του δεν άργησε να φανεί…

Το Γραφείο Ευρεσιτεχνιών των Η.Π.Α. του απένειμε το σχετικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1956, με τον αριθμό, 2,736,799.

Εν συνεχεία έγινε ερευνητής ενός από τα σημαντικότερα εθνικά ερευνητικά κέντρα των Η.Π.Α. Λόγω του απόρρητου χαρακτήρα των ερευνών στις οποίες συμμετείχε, μετακινήθηκε στο Εθνικό Εργαστήριο Livermore, όπου και παρέμεινε μέχρι και το τέλος της σταδιοδρομίας του.

Παρόλο που αφοσιώθηκε κυρίως στην επίτευξη της πυρηνικής σύντηξης, συμμετείχε και σε πλήθος άλλων πρωτοποριακών πειραμάτων, πολλά από τα οποία υπήρξαν καθοριστικά για τις μετέπειτα εξελίξεις σε διάφορους τομείς. Ένα από τα πιο γνωστά πειράματα που συνέλαβε ο Χριστόφιλος και πρότεινε στην κυβέρνηση των Η.Π.Α. ήταν και το Argus.

Το φιλερευνητικό του πνεύμα όμως δεν μπορούσε να σταματήσει εκεί…

Μετά την επιτυχή εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου, του σοβιετικού«Σπούτνικ», ο Χριστόφιλος σκέφτηκε πως η προσπάθεια μαγνητικής παγίδευσης ηλεκτρονίων (ενός από τα κεντρικά στοιχεία της πυρηνικής σύντηξης) θα μπορούσε να δοκιμαστεί ως διαστημικό πείραμα σε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνει σε οποιοδήποτε εργαστήριο στην επιφάνεια της Γης.

Πρότεινε λοιπόν την εκτόξευση ατομικής βόμβας, η οποία με την έκρηξή της θα παρήγαγε ένα πολύ μεγάλο πλήθος ηλεκτρονίων υψηλής ενέργειας, τα οποία ακολούθως θα παγιδεύονταν από το μαγνητικό πεδίο της Γης και θα σχημάτιζαν ζώνες ή φλοιούς ηλεκτρονίων γύρω από τη Γη. Αν πράγματι τα ηλεκτρόνια, αντί να διασκορπιστούν ατάκτως στα πέρατα του διαστήματος, συγκεντρώνονταν και κατευθύνονταν από το γεωμαγνητικό πεδίο, θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να βλάψουν δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Η πρότασή του συζητήθηκε και στην τελική απόφαση συνέβαλε το γεγονός ότι ανακαλύφθηκαν οι φυσικές ζώνες ηλεκτρονίων και πρωτονίων γύρω από την Γη, από τον Τζέιμς βαν Άλεν, με μετρήσεις των δύο πρώτων αμερικανικών δορυφόρων.
Επομένως, ο πρόεδρος Αιζενχάουερ συμφώνησε να ελεγχθεί η σκοπιμότητα του πειράματος. Ακολούθησαν πυρετώδεις διασκέψεις και σχεδιασμοί. Την Πρωτομαγιά του 1958 ο Αιζενχάουερ έδωσε το πράσινο φως για την διεξαγωγή του πειράματος.

Το πείραμα στήθηκε μέσα σε χρόνο ρεκόρ: σε λιγότερο από 4 μήνες όλα ήταν έτοιμα.

Στις 26 Ιουλίου του 1958 εκτοξεύθηκε ο Explorer-4, ο τρίτος δορυφόρος στην ιστορία των Η.Π.Α., ο οποίος θα παρακολουθούσε την εξέλιξη του πειράματος στο Διάστημα. Την1η Αυγούστου το Norton Sound του Πολεμικού Ναυτικού, με τους πυραύλους και τις βόμβες του πειράματος, απέπλευσε από το Σαν Φρανσίσκο με προορισμό τον Νότιο Ατλαντικό. Ταυτόχρονα απέπλευσαν άλλα δύο πλοία από λιμάνια της Ανατολικής Ακτής, για συμμετοχή στο πείραμα με παρατηρήσεις από την θάλασσα.

Η επιλογή της απομακρυσμένης περιοχής του πειράματος, περίπου 1800 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, έγινε για διαφόρους λόγους, με κυριότερο την μυστικότητα και ασφάλεια, καθώς και την ιδιαιτερότητα της γεωμετρίας του γεωμαγνητικού πεδίου στο Νότιο Ατλαντικό, που έδινε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στο πείραμα.

Στις 27 και 30 Αυγούστου και στις 6 Σεπτεμβρίου εκτοξεύθηκαν τρεις ατομικές βόμβες των 2 χιλιοτόνων οι οποίες εξερράγησαν στα 200, 240 και 540 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Τόσο οι μετρήσεις του Explorer-4 όσο και οι παρατηρήσεις από το έδαφος επιβεβαίωσαν την θεωρία του Χριστόφιλου: δημιουργήθηκε μια τεχνητή ζώνη σωματιδιακής ακτινοβολίας ανάμεσα στις δύο ζώνες βαν Άλεν, που μάλιστα διατηρήθηκε για περισσότερο χρόνο απ’ ότι είχε προβλεφθεί, αφού αυτή αποδομήθηκε έπειτα από δύο εβδομάδες και όχι σε μερικές μέρες όπως αναμενόταν. Επιπλέον, τα ηλεκτρόνια του Argus δημιούργησαν Σέλας –ήταν η πρώτη φορά στην Ιστορία που στους ουρανούς δημιουργήθηκε Σέλας από ανθρώπινη ενέργεια και όχι από φυσικά αίτια.

Η επιτυχία του Argus δικαίωσε τον «τρέλλληνα», στέλνοντάς τον στην κορυφή του επιστημονικού κόσμου και οδήγησε αργότερα σε πειράματα μεγαλύτερης έντασης.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Νικόλαος Χριστόφιλος:Ο τρέλλληνας"