Η άνοδος του Αραβικού κινδύνου και η Α΄ πολιορκία της Κωνσταντινούπολης

Ήδη από την εποχή του αυτοκράτορα Ηρακλείου οι Άραβες έδειξαν τις επεκτατικές τους διαθέσεις εις βάρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας διαδεχόμενοι τους Σασσανίδες Πέρσες στη θέση της πλέον σημαντικής απειλής στα ανατολικά σύνορα της Αυτοκρατορίας. Σταδιακα, και εκμεταλλευόμενοι την τρομακτική εξασθένηση των Σασσανιδών οι διάδοχοι του Προφήτη Μωάμεθ εξαπέλυσαν σειρά πολέμων με στόχο να υποτάξουν τους «απίστους» στο Ισλάμ και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους πέραν της Αραβικής χερσονήσου. Κύριος αντίπαλος τους στην προσπάθεια αυτή ήταν οι Βυζαντινοί (ή σωστότερα η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ) που κατείχαν την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία, την Παλαιστίνη , περιοχές δηλαδή ζωτικού ενδιαφέροντος για τους Άραβες χαλίφηδες.

Απέναντι στην αραβική επιθετικότητα και τις επεκτατικές τους βλέψεις, οι Βυζαντινοί αντέταξαν μια νωθρότητα που πήγαζε κυρίως από την κούραση που είχε δημιουργήσει η μακρόχρονη αντιπαράθεση με τους Σασσανίδες. Υποτίμησαν τον κίνδυνο και έτσι η αντίδραση τους ήταν εξαιρετικά αργή και σπασμωδική. Ήδη από το 633 μ.Χ είχε ξεκινήσει η διείσδυση των μουσουλμανικών δυνάμεων στη Συρία ενώ την άνοιξη και το καλοκαίρι του 634 μ.Χ τα στρατεύματα της αυτοκρατορίας συγκρούστηκαν στην Παλαιστίνη (κοντά στη Γάζα ) και βορειότερα και ηττήθηκαν από τους Άραβες . Στα τέλη του ίδιου έτους και μέσα στο 635 μ.Χ οι Βυζαντινοί έχασαν σημαντικά ερείσματα τους στην περιοχή όπως η Σκυθόπολη, η Δαμασκός και η Έμεσα . Το 636 μ.Χ ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις που απέστειλε στην περιοχή ο αυτοκράτορας Ηράκλειος συνετρίβησαν στην αποφασιστικής σημασίας μάχη στον ποταμό Ιερομίακα (Γιαρμούκ)[1]. Η ήττα αυτή ήταν το τελικό χτύπημα στο ήδη αποσαθρωμένο αμυντικό σύστημα των Βυζαντινών στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας και της Παλαιστίνης και είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της Αιγύπτου και των ανατολικών επαρχιών της αυτοκρατορίας.

Σταδιακά η αραβική προέλαση οδήγησε σε κατάκτηση της Μεσοποταμίας ενώ οι βλέψεις των Αράβων έφταναν ως την Κωνσταντινούπολη , η κατάληψη της οποίας θα ήταν η ζωτικής σημασίας κίνηση που θα κατέλυε την αυτοκρατορία. Επί Κώνσταντα Β’ (641-668 μ.Χ) ολοκληρώθηκε η αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου με την είσοδο των Αράβων στην Αλεξάνδρεια το 642 μ.Χ [2]. Η Κυρηναϊκή , αποκομμένη από κάθε ενίσχυσε δεν μπόρεσε να αντισταθεί για πολύ και το 643 μ.Χ έπεσε η Τρίπολη[3]. Παράλληλα η αραβική δραστηριότητα συνεχιζόταν στην Μικρά Ασία με επιθέσεις που έφταναν ως την Αρμενία. Οι Άραβες ήξεραν πως για να έχουν βάσιμες πιθανότητες επιτυχίας έπρεπε να κατασκευάσουν ισχυρό ναυτικό και πράγματι πολύ σύντομα είχαν δημιουργήσει μια φοβερή δύναμη κρούσης που εξαπολύθηκε σε επιδρομές στα παράλια της ανατολικής Μεσογείου . Το 650 μ.Χ οι Άραβες επιτέθηκαν στην περιοχή της Ισαυρίας και προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές ενώ συνέλαβαν χιλιάδες αιχμαλώτους. Λίγο αργότερα την καταστροφή γνώρισε και η Ρόδος που λεηλατήθηκε άγρια . Η βυζαντινή αντίδραση οδήγησε σε ταπεινωτική ήττα σε ναυμαχία που έγινε στο Φοίνικα της Λυκίας[4] .

Οι εσωτερικές έριδες που ανέκυψαν στο αραβικό στρατόπεδο έφεραν μια κάποια ηρεμία στο ανατολικό μέτωπο , αλλά οι Βυζαντινοί δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις πως όλα αυτά δεν ήταν ο προάγγελος μιας μεγάλης καταιγίδας. Στα πρώτα χρόνια μάλιστα της εξουσίας του Κωνσταντίνου Δ’ , υιού και διαδόχου του Κώνσταντα Β’ οι Άραβες κατέλαβαν την Κύζικο[5] , ένα σημείο στρατηγικής σημασίας κοντά στην Κωνσταντινούπολη που θα τους χρησίμευε ως βάση στις μελλοντικές τους επιχειρήσεις κατά της Βασιλεύουσας . Παράλληλα με στρατό και στόλο επιτέθηκαν κατά της Λυκίας και της Κιλικίας σε μια προσπάθεια να παρασύρουν σε ανοιχτές μάχες τους Βυζαντινούς και να τους συντρίψουν . Όμως ο Κωνσταντίνος Δ’ δεν είχε καμιά πρόθεση να συγκρουστεί μαζί τους καθώς ήταν πεπεισμένος πως ο επόμενος στόχος τους ήταν η Κωνσταντινούπολη και θα έπρεπε να παραμείνει εκεί ενισχύοντας τις οχυρώσεις της προετοιμαζόμενος για την πολιορκία που δεν αργούσε να ξεκινήσει .

Η Α΄ πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες

Οι προετοιμασίες των Βυζαντινών κάτω από την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Δ’ στόχευαν στην ενίσχυση των οχυρώσεων της πρωτεύουσας που πολύ σύντομα θα έπρεπε να αντέξουν το βάρος μιας παρατεταμένης πολιορκίας . Αναδιοργάνωσε την άμυνα της Κωνσταντινούπολης ενώ κατανόησε πως το κύριο βάρος του αγώνα θα έπεφτε στη θάλασσα γιατί έπρεπε με κάθε θυσία να αποτραπεί ένας πλήρης αποκλεισμός της Πόλης από ξηρά και θάλασσα ώστε να υπάρχει απρόσκοπτος ανεφοδιασμός , έτσι φρόντισε να προετοιμάσει κατάλληλα το αυτοκρατορικό ναυτικό ναυπηγώντας νέα πολεμικά πλοία , κυρίως όμως σκάφη με τη δυνατότητα να φέρουν μηχανισμούς εκτόξευσης υγρού πυρός.

Ὁ δὲ προλεχθεὶς Κωνσταντίνος τὴν τοιαύτην τῶν θεομάχων κίνησιν ἐγνωκὠς κατεσκεύασε καὶ αὐτὸς διήρεις εὐμεγέθεις κακκαβοπυρφόρους καὶ δρόμωνας σιφωνοφόρους και τούτους προσορμίσαι ἐκέλευσεν ἐν τῷ Προκλιανησίῳ τῶν Καισαρίου λιμένι . (Theophanes Chronographia , 353.19-23)

Οι νέες αυτές ναυτικές δυνάμεις δεν ναυλοχούσαν αποκλειστικά στους πολεμικούς λιμένες της Κωνσταντινούπολης αλλά υπήρξε προσεκτική διασπορά τους σε κοντινά και σχετικά ασφαλή λιμάνια ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να επέμβουν εφόσον το αραβικό ναυτικό κινείτο απειλητικά.

Η μεγάλη πολιορκία άρχισε τον Απρίλιο του 674 μ.Χ[6] όπως το προέβλεψε ο Κωνσταντίνος Δ’ , δηλαδή με μια επίδειξη ισχύος του αραβικού στόλου που προσπάθησε να παρασύρει τον βυζαντινό στόλο σε ναυμαχία και να τον καταναυμαχήσει , ώστε να μείνει απροστάτευτη η Κωνσταντινούπολη από τη θάλασσα .

Τούτῳ τῷ ἔτει ὁ προλεχθεὶς τῶν θεομάχων στόλος ἀναβάλας προσώρμισεν ἐν τοῖς Θρᾳκῴοις μέρεσιν ἀπὸ τῆς πρὸς δύσιν ἀκρότητος τοῦ Ἑβδόμου , ἤτοι τῆς λεγομένης Μαγναύρας , μέχρι πάλιν τοῦ πρὸς τὴν ἀνατολὴν ἀκρωτηρίου τοῦ λεγομένου Κυκλοβίου . (Theophanes Chronographia , 353.23-28)

Η αραβική ηγεσία ήλπιζε πως ενδεχόμενη ήττα του βυζαντινού στόλου θα σήμανε την πλήρη ελευθερία κινήσεων τους και κυρίως στον τομέα της μεταφοράς στρατιωτικών δυνάμεων απευθείας δια θαλάσσης ώστε να πετύχουν έναν ασφυκτικό αποκλεισμό και μια πιο στενή πολιορκία μέσω των οποίων θα έπεφτε εν τέλει και η πολιορκημένη πόλη [7]. Το στρατηγικό τους σχέδιο περιλάμβανε δύο κύρια πλάνα δράσης . Το πρώτο αφορούσε την διεξαγωγή συνεχών εφόδων με στόχο την κατάληψη της Πόλης , ενώ το δεύτερο θα τίθετο σε εφαρμογή εάν οι επιθέσεις δεν στέφονταν με επιτυχία , και προέβλεπε την πολιορκία της Βασιλεύουσας μέχρι να παραδοθούν οι υπερασπιστές της από ασιτία λόγω του παρατεταμένου αποκλεισμού . Αλλά κανένα από το σχέδια των Αράβων δεν ευοδώθηκε.

Σε σειρά ναυμαχιών που δόθηκαν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 674 μ.Χ το βυζαντινό ναυτικό ήταν αυτό που θριάμβευσε ενώ οι Άραβες υπέστησαν σοβαρές απώλειες στις ναυτικές τους δυνάμεις , με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αποκόψουν τον ανεφοδιασμό της Κωνσταντινούπολης αλλά ούτε και να εξασφαλίσουν απρόσκοπτα τις μεταφορές τους[8]. Έτσι η πολιορκία που επιδίωκαν είχε εκφυλιστεί σε μια επιτήρηση της Βασιλεύουσας χωρίς ιδιαίτερη ένταση καθώς από το φθινόπωρο του 674 οι αραβικές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται προς την Κύζικο που ήταν η προωθημένη τους βάση ανεφοδιασμού για να διαχειμάσουν αποδεχόμενες την αποτυχία τους , την οποία θεωρούσαν βέβαια πρόσκαιρη αφού ήλπιζαν πως με νέες ενισχύσεις και καλύτερη οργάνωση θα πετύχαιναν τους στόχους τους όταν ο καιρός θα βελτιωνόταν , δηλαδή την άνοιξη του 675 μ.Χ .

καὶ ὑποστρέψαντες ἀπέρχονται ἐν Κυζίκῳ, καὶ ταύτην παραλαβόντες ἐκεῖσε παρεχείμαζον . καὶ κατὰ τὸ ἔαρ ἀναβάλλων ὁμοίως πόλεμον διὰ θαλάσσης συνῆπτε μετὰ τῶν Χριστιανῶν . (Theophanes Chronographia , 354.2-5)

Βέβαια η Κύζικος απείχε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη και έτσι δεν ήταν τόσο στενή η πολιορκία, που ούτως ή άλλως δίχως ναυτική υποστήριξη θα ήταν άνευ ουσίας και προοπτικών [9]. Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν με την βελτίωση των καιρικών συνθηκών την άνοιξη του 675 μ.Χ και για τα επόμενα τρία χρόνια , αλλά με την ίδια τακτική και το ίδιο ατυχές για τους Άραβες αποτέλεσμα. Ναυτικές ενέργειες σε Ελλήσποντο και Προποντίδα παράλληλα με επιθετικές ενέργειες στην ξηρά, κυρίως στην ασιατική ακτή . Το 678 οι Άραβες υπέστησαν σημαντική ήττα στην ξηρά όταν μια βυζαντινή δύναμη κάτω από την διοίκηση των στρατηγών Πετρωνά, Κυπριανού και Φλώρου αποδεκάτισε ένα απόσπασμα τους στέλνοντας στο θάνατο 30000 χιλιάδες στρατιώτες.

Σουφιᾶν δὲ , ὁ υἱὸς τοῦ Ἀῢφ , ὁ δεύτερος ἀδελφός , συνέβαλε πόλεμον μετὰ Φλώρου καὶ Πετρωνᾶ καὶ Κυπριανοῦ ἐχόντων δύναμιν Ῥωμαικὴν . Καὶ κτείνονται Ἄραβες χιλιάδες λ.(Theophanes Chronographia , 354.11-13)

Η ήττα αυτή των Αράβων ακολουθήθηκε από μια εξίσου σοβαρή ήττα και στη θάλασσα αφού ο βυζαντινός στόλος σε μια σειρά ναυμαχιών διέλυσε κάθε ελπίδα των Αράβων για νίκη και επικράτηση , και αυτό οφειλόταν κατά κύριο λόγο στην χρήση του υγρού πυρός από την πλευρά των Βυζαντινών . Το υγρό πυρ προξένησε τρομερές απώλειες στον αραβικό στόλο και η φθορά δεν περιορίστηκε στις υλικές απώλειες αλλά έφθειρε σημαντικά και την ψυχολογία των πολιορκητών που βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα νέο όπλο για το οποίο δεν είχαν αντίμετρα [10]. Για την απόκτηση του υγρού πυρός και την διαφυγή του Καλλινίκου στους Βυζαντινούς γράφει ο Θεοφάνης :

τότε Καλλίνικος ἀρχιτέκτων ἀπὸ Ἡλιουπόλεως Συρίας προσφυγῶν τοῖς Ῥωμαῖοις πῦρ θαλάσσιον κατασκευάσας τὰ τῶν Ἀράβων σκάφη ἐνέπρησε καὶ σύμψυχα κατέκαυσεν . καὶ οὖτως οἱ Ῥωμαῖοι ὑπέστρεψαν καὶ τὸ θαλάσσιον πῦρ εὖρον. (Theophanes Chronographia , 354.13-17)

Αποκαρδιωμένοι από τις ήττες οι Άραβες είδαν τις δυνάμεις τους σε ξηρά και θάλασσα να μειώνονται δραματικά και έτσι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το εγχείρημα αποσυρόμενοι σταδιακά. Ακόμη και στην υποχώρηση όμως στάθηκαν άτυχοι καθώς μια καταιγίδα κοντά στο Σύλλαιο προξένησε σοβαρές απώλειες στα εναπομείναντα πολεμικά τους πλοία , και όσα κατάφεραν να γλυτώσουν από την μανία της φύσης καταστράφηκαν από τον βυζαντινό στόλο του θέματος των Κιβυρραιτωτών που εκμεταλλεύθηκε την σύγχυση και την κακή κατάσταση της αραβικής αρμάδας και αντεπιτέθηκε[11]. Στην ξηρά οι αραβικές δυνάμεις δέχονταν τις ενοχλητικές επιθέσεις των Μαρδαιτών[12] στα περάσματα της Κιλικίας με αποτέλεσμα να υποστούν νέες απώλειες πέρα από τις κακουχίες που είχαν να αντιμετωπίσουν[13]. Όλες αυτές οι αντιξοότητες ανάγκασαν τον Χαλίφη Μωαβία να στείλει να απεσταλμένους στον Βυζαντινό αυτοκράτορα για συναφθεί μια συνθήκη ειρήνης μεταξύ των δύο δυνάμεων. Μια συνθήκη ειρήνης με δυσμενείς για τους Άραβες όρους που προέβλεπαν μεταξύ άλλων και την ετήσια καταβολή χρηματικού ποσού στους Βυζαντινούς [14].

Η αποτυχία των αραβικών δυνάμεων να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη ήταν εξαιρετικά σημαντική αν αναλογιστούμε το χρόνο και τα μέσα που δαπανήθηκαν σε υλικό αλλά και έμψυχο δυναμικό επί τέσσερα χρόνια δίχως αποτέλεσμα . Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως πως οι επιθέσεις που σχεδίασαν και εξαπέλυσαν οι Άραβες ήταν οι πλέον σκληρές στην έως τότε ιστορία τους και απέναντι σε οχυρώσεις τέτοιου επιπέδου που δεν είχαν ξανασυναντήσει στα προηγούμενα χρόνια των θυελλωδών τους προελάσεων και επεκτάσεων στην Ανατολή. Θα έπρεπε να περάσουν δεκάδες χρόνια μέχρι να αποτολμήσουν μια νέα επίθεση κατά της Βασιλεύουσας οι Άραβες [15].

Σημειώσεις

[1] W.Kaegi/A.Kazhdan/A.Cutler – Herakleios , σ.916 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.24

[2] J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.24

[3] P.Hollingsworth/A.Cutler - Constans , σ.496

[4] P.Hollingsworth/A.Cutler - Constans , σ.496 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.25

[5] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[6] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[7] C. Mango – Constantinople , σ.511

[8] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[9] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[10] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.27

[11] J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.27

[12] P.Hollingsworth – Mardaites , σ.1297

[13] P.Hollingsworth – Mardaites , σ.1297

[14] P.Hollingsworth/A.Cutler - Constantine , σ.501 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.27

[15] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.26

πηγή
(το εξαιρετικό)
http://thebyzantion.blogspot.com
http://www.istorikathemata.com/2012/01/blog-post_23.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η άνοδος του Αραβικού κινδύνου και η Α΄ πολιορκία της Κωνσταντινούπολης"

Η ενδιαφέρουσα οικογενειακή Ιστορία του Ζιγκμουντ Μινέϊκο και η άλωση του Μπιζανίου

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 86 χρόνια από την ημέρα που απεβίωσε στην Αθήνα ο Σίγκμουντ/Ζιγκμουντ Μινέϊκο (1840 - 1925), μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που συνδέθηκε με την

Σίγκμουντ Μινέϊκο

κοινωνία των Πατρών. Το επώνυμο Μινέϊκο βέβαια είναι γνωστό στην Ελλάδα λόγω της Σοφίας Μινέϊκο^[1], συζύγου του Γεωργίου Παπανδρέου και μητέρα του Ανδρέα Παπανδρέου. Πρόκειται για αριστοκρατική οικογένεια πολωνικής καταγωγής, μέλη της οποίας εντοπίζονται ακόμα και σήμερα στην Πολωνία. Σε αρκετά ιστολόγια διαβάζω για την δήθεν εβραϊκή καταγωγή της οικογένειας Μινέϊκο, πληροφορία που δεν επιβεβαιώνεται από καμία πηγή και που προφανώς αποτελεί μέρος της σφαίρας του φανταστικού.

Το πρώτο μέλος των Μινέϊκο που εμφανίζεται στον ελλαδικό χώρο ήταν ο Σίγκμουντ Μινέϊκο (1840 - 1925) γεννημένος το 1840 στη Λιθουανία. Σπούδασε μηχανικός στην Αγία Πετρούπολη και το 1863 συμμετείχε^[2] στην πολωνική επανάσταση εναντίον των ρωσικών δυνάμεων του Τσάρου. Για την δράση του αυτή συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο, εν τέλει όμως μεταφέρθηκε στη Σιβηρία απ' όπου δραπέτευσε το 1868 για να καταφύγει στη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του εκεί συμπλήρωσε τις σπουδές του στη στρατιωτική σχολή της Γαλλίας με υποτροφία του Βασιλιά λόγω της συνεισφοράς του στην απελευθέρωση Γάλλων υπηκόων που συμμετείχαν στην πολωνική επανάσταση.
Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου εργάστηκε στις υπηρεσίες αυτής για την κατασκευή δρόμων, γεφυρών, οχυρών (Μπιζάνι) κ.α. ενώ μεταξύ άλλων πραγματοποίησε και αρχαιολογικές ανασκαφές. Από δημοσίευμα^[3] της εφημερίδας "Ελευθερία" μαθαίνουμε πως από αυτές τις ανασκαφές απέκτησε αρκετά αρχαία αντικείμενα, τα οποία πούλησε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Το 1891 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα υπηρετώντας από διάφορες θέσεις το ελληνικό κράτος και το 1910 του απονεμήθηκε^[4] τιμητικά η ελληνική υπηκοότητα. Στους Βαλκανικούς Πολέμους διαδραμάτισε^[5] σημαντικό ρόλο καθώς χάρις αυτόν έγινε εφικτή η κατάληψη του οχυρού του Μπιζανίου. Ως μηχανικός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συμμετείχε στην κατασκευή του γνωρίζοντας τα ακριβή σχέδια του οχυρού, τα οποία και αποκάλυψε^[6] στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Γι' αυτή του τη συμβολή τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Να σημειωθεί ότι ήταν ανταποκριτής πολωνικών εφημερίδων κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας καθώς και επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου του Λβοφ.

Υπήρξε οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου και τέκτονας με πλούσια δράση. Από τα δημοσιευμένα αρχεία της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος επιβεβαιώνεται^[7] ότι ήταν μέλος της Στοάς "Πυθαγόρας". Στα μέλη της ίδιας στοάς συγκαταλέγονταν εκείνη την εποχή σημαντικοί επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, στρατιωτικοί και πολιτικοί. Σύμφωνα με τα ίδια αρχεία φαίνεται να διετέλεσε και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος χρηματίζοντας^[7] Μέγας Αρχιτρίκλινος. Κατα καιρούς υπήρξε^[8] μέλος των Μεγάλων Στοών της Ιταλίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας.

Γ. Παπανδρέου και Σ. Μινέϊκο^[9]

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου 1925 στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Το οικογενειακό μνήμα διατηρείται ακόμα στο νεκροταφείο Αθηνών. Η νεκρώσιμος ακολουθία πραγματοποιήθηκε στην Μητρόπολη Αθηνών, ο επικήδειος δε εκφωνήθηκε από τον τέκτονα Παναγιώτη Δ. Καλογερόπουλο, ο οποίος κατείχε σημαντική θέση στην στοά "Πυθαγόρας". Λόγω της ιδιότητας του Καλογερόπουλου ο Αρχιεπίσκοπος του απαγόρευσε^[14] να εκφωνήσει τον επικήδειο, κάτι που δεν έγινε λόγω αμέλειας του ιερέα του ναού, ο οποίος και τέθηκε σε αργία. Ήταν παντρεμένος με την Περσεφόνη Μάναρη, κόρη του Σπύρου Μάναρη, μαθηματικού & διευθυντού της Ζωσιμαίας Σχολής στα Ιωάννινα, και είχαν αποκτήσει αρκετά παιδιά: την Jadwiga (1886 - 1932), σύζυγο του Stanislaw Maria Ludwik Maciej Jablonowski, μέλους της πολωνικής αριστοκρατίας, την Ανδρομάχη, σύζυγος κάποιου κόμη, πέθανε στην Αυστρία το 1939, την Σοφία (1883 - 1981), σύζυγο Γεωργίου Παπανδρέου, την Έλενα (1904 - 1995), η οποία έζησε μεταξύ Πολωνίας, Βρετανίας και Ελλάδας και πέθανε στην Αθήνα, την Μαρία (1907 - 1978), την Καρολίνα (1906 - 1956), η οποία έζησε στην Πολωνία, τον Στανίσλαος (1875 - 1924), ιατρό που υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό και ποιητή που πέθανε στη Θεσσαλονίκη, τον Βίτολντ, την Aldona - Safo, σύζυγο Έλληνα αξιωματικού του στρατού που πέθανε το 1912 και τον Ευθύμιο (1893 - ;), σύζυγο Μερόπης Κατσαρού και πρόεδρο του ελληνοπολωνικού εμπορικού συμβουλίου. Εγγονός του τελευταίου είναι ο Φίλιππος Μινέϊκο που ζει στην Αθήνα.

οικογένεια Παπανδρέου. διακρίνεται: Σ. Μινέϊκο (πρώτη αριστερά)^[9]

Η παρουσία της οικογένειας στην Πάτρα χρονολογείται από το 1880. Στην Πάτρα γεννήθηκαν τα περισσότερα, αν όχι όλα, παιδιά του ζεύγους Μινέϊκο. Στην πλατεία Υψηλών Αλωνίων στην οδό Αθανασίου Διάκου υπήρχε μέχρι την δεκαετία του 1960 το κτίριο Μινέϊκο, στο οποίο στεγάζονταν^[10] τα γραφεία της Παναχαϊκής. Ο Σίγκμουντ Μινέϊκο στην Πάτρα εργάστηκε^[11] ως νομομηχανικός Αχαιοήλιδος ενώ τον Ιούλιο του 1919 κλήθηκε^[12] ως αναπληρωματικό μέλος του δημοτικού συμβουλίου Πατρών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υποθέτω ότι θα διέμενε στην Αθήνα. Η Σοφία Μινέϊκο (1883 - 1981) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Το 1910

Στο κέντρο του card postal το κτίριο Μινέϊκο

αναγορεύθηκε^[13] διδάκτωρ φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Λίγο αργότερα παντρεύτηκε τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας, με τον οποίο όμως χώρισε το 1926 για να παντρευτεί ο τελευταίος την διάσημη ηθοποιό Κυβέλη. Μοναχοπαίδι της Σοφίας ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ενώ εγγονός της ήταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Για την οικία της στο Παλαιό Ψυχικό υπήρξε διαμάχη μεταξύ των κληρονόμων λόγω της ανεύρεσης δεύτερης διαθήκης.

Σημειώσεις

1. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, τόμος Β΄, σελ.1249. Σημείωση: Ο Τριανταφύλλου αναφέρει τον Ζίγμουντ/Σίγμουντ Μινέϊκο ως "Μενέϊκος Στεν."
2. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
3. ↑ Εφημερίδα "Ελευθερία", φύλλο 3/1/1960, σελ.7
4. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
5. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
6. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, ο.π.
7. ↑ Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, Λεύκωμα των υπο την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος Τεκτονικών Στοών, Αθήνα 1998, σελ.85
8. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
9. ↑ Οι δύο αυτές φωτογραφίες προέρχονται από το ιστολόγιο http://istorikesphotografies.blogspot.com/
10. ↑ Νίκος Μολόχας, Οι πλατείες της Πάτρας, Αθήνα 1998, σελ.५१
12. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, ο.π.
13. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, ο.π.
14. ↑ Άρθρο για την Σοφία Μινέϊκο από την Βικιπαίδεια (http://el.wikipedia.org)
15. ↑ Από το ιστολόγιο http://sarantakos.wordpress.com/2011/04/14/mineyko

ΠΗΓΕΣ

http://www.istorikathemata.com/2012/01/blog-post_19.html#more

http://istorika-8emata.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ενδιαφέρουσα οικογενειακή Ιστορία του Ζιγκμουντ Μινέϊκο και η άλωση του Μπιζανίου"

Η ΘΡΑΚΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!

Ορισμένοι «τουρκικοί» κύκλοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απίστευτα γραφικοί, αν δεν ήταν επικίνδυνοι. Έτσι οι προσκείμενοι στο τουρκικό προξενείο μειονοτικοί της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ Θράκης δεν διστάζουν να εξευτελίζουν την ιστορία στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τις, ανύπαρκτες, μέχρι τον 14ο αιώνα μ.Χ. τουρκικές «ρίζες» στην περιοχή. το παιχνίδι αυτό εμπεριέχει κινδύνους – βλέπε Σκόπια – για την Ελλάδα, η ηγεσία της οποίας δεν ασχολείται με τοιαύτα φαιδρά.

Απολαύστε λοιπόν τις ιστορικές γνώσεις των «Τούρκων»:

«Η Δυτική Θράκη είναι μια περιοχή που κατοικείται από το 2000 π.Χ. Ο αρχαιότερος λαός της περιοχής είναι ο αρχαίος λαός των Θρακών, που ανήκανε στην ινδοευρωπαϊκή φυλή. Η περιοχή από 700 π.Χ. κατοικήθηκε από τους Πέρσες, Έλληνες και Μακεδόνες. Μέχρι το 335 π.Χ. διοικήθηκε κάτω από την ηγεμονία του Θρακικού Βασιλείου. Στην συνέχεια η Δυτική Θράκη έζησε κάτω από τις ηγεμονίες της Ρωμαϊκής και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το Οθωμανικό κράτος κατάκτησε την περιοχή το 1354 και την διοίκησε για 559 χρόνια. Αλλά το τουρκικό στοιχείο άρχισε να εμφανίζεται στην περιοχή από το 2000 π.Χ. όπου ερχόντουσαν στην περιοχή οι διάφορες τουρκικές φυλές από την κεντρική Ασία μεταξύ άλλων και οι Σκυθές Τούρκοι.

Οι Ούννοι το 4. αιώνα μ.Χ., οι Άβαροι, το 5. αιώνα μ.Χ., οι Πετσενέγκοι το 9. αιώνα μ.Χ. και οι Κουμάνοι το 11. αιώνα μ.Χ. εγκατασταθήκανε στην περιοχή. Αυτές οι τουρκικές φυλές ευνοήσανε σε αρκετό βαθμό την κατάκτηση των Βαλκανίων από τους Οθωμανούς. Στο θέμα των Βαλκανίων, η από τα σλαβικά προερχόμενη ονομασία των Πομάκων, «Pomaga ή Pomagadiç» που σημαίνει βοηθός, ήτανε η ονομασία που είχε δοθεί από τους Οθωμανούς στους Κουμάνους Τούρκους κατά την διάρκεια της κατάκτησης των Βαλκανίων. Οι Ούννοι στα μέσα του 4ου αιώνα που παρατήσανε τα πάτρια τους εδάφη με κατεύθυνση την δύση, κατακτήσανε την γη των Αλανών υποτάσσοντας τους Ανατολικούς Γότθους. Μετέπειτα διασχίζοντας τον Δούναβη φτάσανε μέχρι την Θράκη. Κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Ούννου ηγέτη Ρούα, αναγκάσανε οι Ούννοι την Ανατολική Ρώμη να τους πληρώνει χαράτσι. Αυτός ο λαός κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του Αττίλα μέσου τον πολέμων του Σινγκουδούνουν (Βελιγραδίου), Νις και Φιλιππούπολης, αποσπάσανε και ενώσανε στα εδάφη τους 70 Βυζαντινές πόλεις.

Μετά το θάνατο του Αττίλα, οι Ούννοι που απομείνανε στην Ευρώπη, αναμιχθήκανε με τους Αβάρους, τις γερμανικές και σλαβικές φυλές. Είναι αξιοσημείωτο ότι στις περιοχές αυτές ήρθανε οι Κέλτες, οι Ιλλυριοί και οι Θράκες πολλή πριν τους Ούννους. Οι Αβάροι Τούρκοι που ακολουθήσανε την πορεία και την κατεύθυνση των Ούννων παίρνοντας μαζί και τους Σλάβους της Δυτικής Ρωσίας, της σημερινής Πολωνίας, των βαλτικών περιοχών του Δνείπερου, τους μεταφέρανε στα Βαλκάνια και συνεισφέρανε σε μεγάλο βαθμό στο σλαβισμό των Βαλκανίων. Μετέπειτα ήρθανε στην περιοχή οι Βούλγαροι και Ούγγροι που ανήκουνε σε τουρκικές φυλές. Οι Βούλγαροι το 11ο αιώνα δείξανε πολιτική ύπαρξη στις περιοχές της σημερινής Σερβίας, Βοσνίας, Μακεδονίας. Οι Ούγγροι το 896 μ.Χ. και μετά την αποχώρηση των Πετζενέγκων Τούρκων, εγκατασταθήκανε στις περιοχές του Δούναβη και με την συμμαχία με το Βυζάντιο πολεμήσανε εναντίων των άλλων τουρκικών φυλών.

Οι Πετζενέγκοι που προέρχονται από τις τουρκικές ορδές των Ογκούζ, με τους πολέμους που κάνανε εναντίων του Βυζαντίου, περάσανε αλλεπάλληλες φορές τον Δούναβη, και φτάσανε μέχρι την σημερινή Σερβία, Μακεδονία και στην Βοσνία. Τον 12. αιώνα όμως αρχίσανε να χάνουνε την προέλευση τους και αφομοιωθήκανε μέσα στους Ούγγρους. Την ίδια εποχή οι Κουμάνοι (Κιπτσάκοι) ιδρύσανε στην ανατολική Ευρώπη δικό τους κράτος. Οι Βούλγαροι Τούρκοι, μετά την ταύτιση τους με την Ορθόδοξη Εκκλησία του Βυζαντίου, χάσανε με την πάροδο του χρόνου την πραγματική τους ταυτότητα και αφομοιωθήκανε μέσα στους Σλάβους και το 10. αιώνα ξεχάσανε τελείως την πραγματική τους γλώσσα. Οι Ούγγροι, για να μην έχουνε το παρόμοιο τέλος των Βουλγάρων Τούρκων, διαλέξανε την Καθολική Εκκλησία και αναμιχθήκανε με τις άλλες τουρκικές φυλές των Κουμάνων και Κιπτσάκιδων. Μετά την διάλυση της Ομοσπονδίας μεταξύ των Κουμάνων και των Κιπτσάκιδων το 1091μ.Χ., οι Κουμάνοι στα Βαλκάνια, Ροδόπη και στην Θράκη πιστεύανε μέχρι την κατάκτηση των Βαλκανίων από τους Οθωμανούς Τούρκους, στον Σαμανισμό. Στις 20 Αυγούστου του 1389 μ.Χ. μετά τον πρώτο πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, δεχτήκανε από μόνοι τους το Ισλάμ σαν θρησκεία.

Θα περιοριστούμε να απαντήσουμε στους αξιότιμους παραχαράκτες τα εξής; Οι Σκύθες, ευτυχώς για αυτούς, δεν υπήρξαν ποτέ Τούρκοι. Όπως επίσης και οι Ούνοι, Άβαροι, Πετσενέγκοι και Κουμάνοι που ήταν όλοι τους μογγολικής καταγωγής, μεν, αλλά όχι Τούρκοι – δεν είστε ο μόνος μογγολικός λαός στον κόσμο κύριοι. Εξάλλου όλοι αυτοί οι εκλεκτοί σφαγείς, επέδραμαν μεν στη Θράκη, αλλά δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ εκεί. Ίσως γιατί κάποιοι ανόητοι Βυζαντινοί έπραξαν αυτό που αδυνατούν οι σημερινοί ηγέτες μας.

Όσον αφορά τους Πετσενέγκους, ένας αυτοκράτορας, Ιωάννης Κομνηνός λεγόταν, τους εξόντωσε κυριολεκτικά σε μάχη στη σημερινή Βουλγαρία, το 1122. Οι έρημοι οι Πομάκοι, τέλος, δεν είχαν καμία σχέση με τους Κουμάνους ομοεθνείς σας. Ήταν και είναι γηγενείς Θρακιώτες που βίαια εξισλαμίσθηκαν από τον 14ο αιώνα μ.Χ. και μετά. Όσον αφορά το θρακικό βασίλειο που «διοικούσε» την περιοχή, αν δεν μας απατά η μνήμη μας είχε βασιλιά τον στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου τον Λυσίμαχο. Μήπως ήταν κι αυτός τίποτα κρυφοτούρκος και δεν τον είχαμε καταλάβει;

Έλεος πια।
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΘΡΑΚΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!"