Ο ιταλός στρατηγός Σαντόρε Ντι Σανταρόζα.

«Ο ελληνικός λαός, καλός και γενναίος που έζησε αιώνες δουλείας είναι δικός μας αδελφός».=== Ο ιταλός κόμης Σανταρόζα που πολέμησε με τους Έλληνες στη μάχη της Σφακτηρίας και σκοτώθηκε από τους άνδρες του Ιμπραήμ   Στην επανάσταση του 1821 πολλοί φιλέλληνες βοήθησαν προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον αγώνα των Ελλήνων. 
Πολλοί δεν δίστασαν να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για τη χώρα.
 Ανάμεσά τους και ο ιταλός στρατηγός Σαντόρε Ντι Σανταρόζα, ο οποίος αναδείχθηκε σε ήρωα της ελληνικής επανάστασης και άφησε τη τελευταία του πνοή στις 8 Μαΐου 1825 στη Σφακτηρία της Μεσσηνίας. Ο κόμης Σανταρόζα γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1783 στη Σαρδηνία και από μικρός στρατολογήθηκε και έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις μάχες κατά του Ναπολέοντα στην Ιταλία.
 Διετέλεσε δήμαρχος στο Σαβιλιάνο του Πεδεμοντίου, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ενεργό μέλος στην εξέγερση της πόλης του κατά των Αυστριακών. Μετά την επανάσταση του Πεδεμοντίου ο Σανταρόζα έγινε Υπουργός Στρατιωτών. Ωστόσο το αξίωμα του δεν κράτησε πολύ, καθώς γρήγορα οι επαναστάτες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Ο Σανταρόζα κατάφερε να δραπετεύσει από την Ιταλία για το Λονδίνο. Την περίοδο εκείνη στο Λονδίνο όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι άνθρωποι ήταν ευαισθητοποιημένοι με τον αγώνα της Ελλάδας. Ο Σανταρόζα που έζησε σκληρές μάχες από πρώτο χέρι στην πατρίδα του, αποφάσισε να βοηθήσει τους Έλληνες. « Αγαπώ την Ελλάδα με μια αγάπη που έχει κάτι το υπέροχο. 
Ο ελληνικός λαός, καλός και γενναίος που έζησε αιώνες δουλείας είναι δικός μας αδελφός. Είναι κοινές οι τύχες της Ιταλίας και της Ελλάδος και επειδή δεν μπορώ να κάμω τίποτε πια για την πατρίδα μου, έχω υποχρέωση να αφιερώσω στην Ελλάδα τα λίγα χρόνια και τις δυνάμεις που μου μένουν…» Λόγια του Σανταρόζα που εκφράζει την αγάπη του για την Ελλάδα και τη διάθεσή του να συνδράμει στον αγώνα της. Το 1824 πήγε στο Ναύπλιο και έκανε αίτηση για να καταταγεί στις επαναστατικές δυνάμεις. 
Ωστόσο για να εγκριθεί το αίτημα του έπρεπε να πείσει τους Κουντουριώτη και Παπαφλέσσα για τις προθέσεις του. Πράγματι, ο Ιταλός αξιωματικός όταν παρουσιάστηκε, ζήτησε την θέση ενός απλού στρατιώτη χωρίς κανένα αντάλλαγμα και τους παρακάλεσε να τον στείλουν στη Μεσσηνία για να πολεμήσει στο πλευρό του Μαυροκορδάτου.
 Η Σφακτηρία πολιορκούταν από τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ Πασά και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος είχε πάει με τους άντρες του να την υπερασπιστεί.
 Ο Ντερόσι, όπως ήταν το όνομα που δόθηκε στον Σανταρόζα από τους Έλληνες επαναστάτες, ήταν ανάμεσα στο στρατό του Μαυροκορδάτου. Μάχη της Σφακτηρίας Ο Αναγνωσταράς που έβλεπε τον πολυάριθμο στρατό του Ιμπραήμ να πλησιάζει, ζήτησε στον Μαυροκορδάτο να του στείλει βοήθεια.
 Ο Μαυροκορδάτος που είχε εγκατασταθεί στο Νεόκαστρο, την προηγούμενη μέρα της μάχης έστειλε στη Σφακτηρία 100 αγωνιστές.
 Στις 8 Μαΐου 1825 ο Ιμπραήμ με τρεις χιλιάδες άντρες και μεγάλο στόλο έναντι των Ελλήνων, κατέλαβε τη Σφακτηρία. Οι Έλληνες επαναστάτες έδωσαν γενναία μάχη, αλλά δεν κατάφεραν να νικήσουν τις Αιγυπτιακές δυνάμεις. Ο απολογισμός των νεκρών ήταν 350 Έλληνες.
 Ανάμεσά τους και ο γενναίος Σαντόρε Σανταρόζα. Ο ιταλός φιλέλληνας τραυματίστηκε από τους εχθρούς, αλλά συνέχισε να μάχεται έως ότου ένας Αιγύπτιος τον πλήγωσε θανάσιμα. Ο Σανταρόζα έδωσε ανιδιοτελή μάχη και ο ηρωισμός του αναγνωρίστηκε τόσο από τους Έλληνες όσο και από τους συμπατριώτες του. 
Η Σφακτηρία στην Πύλο Αργότερα στη Σφακτηρία στήθηκε αναμνηστική πυραμίδα στη μνήμη του Σανταρόζα και των Ελλήνων ηρώων, καθώς και μνημεία προς τιμήν των Άγγλων, Ρώσων και Γάλλων που έπεσαν δύο χρόνια αργότερα στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου του 1827) που οδήγησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας.... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-ellinikos-laos-kalos-ke-genneos-pou-ezise-eones-doulias-ine-dikos-mas-adelfos-o-italos-komis-santaroza-pou-polemise-me-tous-ellines-sti-machi-tis-sfaktirias-ke-skotothike-apo-tous-andres-tou/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ιταλός στρατηγός Σαντόρε Ντι Σανταρόζα."

Λόρδος Βύρων:Πολέμιος της αδικίας και των ισχυρών της εποχής του

  «Θα ξεσηκώσω, αν μπορέσω  και τις πέτρες ακόμα ενάντια στους τυράννους της γης»
(Λόρδος Βύρων)------
22 Γενάρη, πριν 224 χρόνια, γεννιόταν στο Λονδίνο ο Λόρδος Βύρων, που έμελλε να αναδειχθεί μεγάλος ποιητής, κορυφαίος εκπρόσωπος του ποιητικού (και πολιτικού) ρεύματος του Ρομαντισμού και ήρωας της εθνικής ανεξαρτησίας των Ελλήνων.

Όλοι κάτι έχουμε μάθει για τον Λόρδο Βύρωνα από τα μαθητικά μας χρόνια. Λίγοι, όμως, συμπατριώτες μας γνωρίζουν ότι πρώτος ο Λόρδος Βύρων ύψωσε τη φωνή του κατά της λεηλασίας του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν, ότι έγραψε και ένα ολόκληρο ποίημα για το ζήτημα αυτό με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η κατάρα της Αθηνάς», που αποτελεί δριμύ «κατηγορώ» του Μπάιρον εναντίον του Έλγιν, όπως προκύπτει από το ακόλουθο απόσπασμα:

Η Παλλάδα πρώτος θάναι της Πατρίδας σου εχθρός / Την αιτία θες να μάθεις; Κοίτα γύρω σου κι εμπρός / Έχω δει πολλούς πολέμους κι ερημώσεις να πληθαίνουν / Κι άλλες τόσες τυραννίες να ανεβοκατεβαίνουν / Απ’ των Τούρκων τη μανία γλύτωσα και των βανδάλων / Μα η χώρα σου έναν κλέφτη μούχει στείλει πιο μεγάλο

Επίσης, λίγοι γνωρίζουν ότι προτού έρθει στο Μεσολόγγι, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 19 Απρίλη 1824, ο Μπάιρον έδρασε επί έξι χρόνια στην Ιταλία μέσα από το επαναστατικό κίνημα των Καρμπονάρων.

Μια άλλη -άγνωστη στους πολλούς- πτυχή της δράσης του Μπάιρον είναι ότι στην πρώτη ομιλία του στη Βουλή των Λόρδων (27.2.1812), υπήρξε καταπέλτης εναντίον νομοσχεδίου (που μόνο αυτός καταψήφισε), το οποίο προέβλεπε τη θανατική ποινή για τους εξεγερμένους κλωστοϋφαντουργούς του Νότιγχαμ, οι οποίοι κατέστρεφαν τις μηχανές που τους οδηγούσαν σε μαζική ανεργία.

Ο Λόρδος Βύρων στιγμάτιζε την κοινωνική εξαθλίωση μέσα στην ίδια τη Μ. Βρετανία. «Έχω ταξιδέψει στην Ιβηρική χερσόνησο - είχε πει στη μνημειώδη εκείνη ομιλία του - όταν ήταν σε κατάσταση πολέμου, βρέθηκα σε μερικές από τις καταπιεσμένες επαρχίες της Τουρκίας, αλλά πουθενά δεν είδα τέτοια ρυπαρή αθλιότητα…». «Δεν υπάρχει αρκετό αίμα στον ποινικό μας κώδικα - είχε αναρωτηθεί - ώστε να πρέπει να χυθεί περισσότερο για να υψωθεί στον ουρανό και να μαρτυρήσει εναντίον σας; Είναι αυτό γιατρικό για έναν πεινασμένο και απελπισμένο πληθυσμό;»

«Ο Μπέρτραντ Ράσελ - γράφει ο αείμνηστος Κεν Κόουτς - αναγνώρισε ότι ο Μπάιρον μιλούσε για μια επαναστατική εποχή. Το ποίημα «Δον Ζουάν» εξέφραζε την εποχή με τέτοια οξύτητα, ώστε ο Ράσελ αισθάνθηκε την ανάγκη να περιλάβει ένα κεφάλαιο για τον Μπάιρον στην Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας, παρότι ο ποιητής δεν χαρακτηριζόταν συνήθως ως φιλόσοφος».

Η ιδέα της ελευθερίας σ' όλο τον κόσμο διαπερνάει όλο το έργο του Μπάιρον.«Μύρια στήθη συνενώνει μία και κοινή αιτία / Δυτικοί και ανατολίτες επαναστατούν με βία», λέει στο ποίημά του «Η εποχή του Ορειχάλκου». «Υπήρξε ο ποιητής - γράφει ο καθηγητής Μ.-Β. Ραΐζης - που κατέκρινε την αυθαιρεσία και την απανθρωπιά των τυράννων που καταπίεζαν και ποδοπατούσαν τους αδύναμους συνανθρώπους τους, ενώ κολάκευαν ή προσκυνούσαν τους ισχυρούς».

Η ποίησή του Μπάιρον είναι και μία δυνατή φωνή υπέρ της ομορφιάς της φύσης και της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών.
Παρότι πέρασαν δύο αιώνες, τα μηνύματα της ποίησης και των αγώνων του Λόρδου Βύρωνα παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα. Γιατί και σήμερα κυριαρχεί το δίκαιο των ισχυρών, οι ανισότητες διευρύνονται και τα ανθρώπινα δικαιώματα συνθλίβονται από τις νεοφιλελεύθερες βαρβαρότητες. Η υποκρισία και ο κυνισμός αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά ενός διεθνούς συστήματος που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, της οποίας τις συνέπειες βιώνει επώδυνα και ο ελληνικός λαός.

Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος ποιητής, σίγουρα δεν θα ήταν καθόλου ευτυχής και θα καταριόταν τους ενόχους για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Αλλά δεν θα απογοητευόταν, διότι από το πρώτο ταξίδι στην Ελλάδα είχε εκφραστεί με θέρμη υπέρ της αναγέννησής της.

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου «ΜΠΑΪΡΟΝ» για τον φιλελληνισμό και τον πολιτισμό.

Πηγή: Αυγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Λόρδος Βύρων:Πολέμιος της αδικίας και των ισχυρών της εποχής του"

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η «Ψωροκώσταινα» Η Αληθινή Ιστορία της

Η «Ψωροκώσταινα»: Μία συγκινητική και αληθινή ιστορία που πρέπει να γνωρίσουν όλοι οι Έλληνες!------Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα».

----Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.

Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα…

Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής:
«Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.

Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»

Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα».

Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα.

Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;

Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της.

Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.

Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.

via

http://www.tilestwra.com/i-psorokostena-mia-sigkinitiki-ke-alithini-istoria-pou-prepi-na-gnorisoun-oli-i-ellines/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η «Ψωροκώσταινα» Η Αληθινή Ιστορία της"

Τα όπλα των αγωνιστών του 1821

 Μεγάλη σημασία έδιναν οι αγωνιστές στον οπλισμό τους-------Μεγάλη σημασία έδιναν οι αγωνιστές στον οπλισμό τους.-------- Επρόκειτο για όπλα πρωτόγονα που απαιτούσαν σωματική ρώμη και γρήγορα αντανακλαστικά από τους χειριστές τους. Οι ονομασίες που τους έδιναν, όπως Nταλιάνι, Λαζαρίνα, Σισανές, μαρτυρούν την ιδιαίτερη σχέση που είχαν για τους κατόχους τους.

 Τον δεσμό αυτό αλλά και την οικονομική κατάσταση του κατόχου φανερώνει ο τρόπος με τον οποίο διακοσμείται  ο οπλισμός. Χάλυβας, χαλκός, χρυσός και φίλντισι, ασήμι, πολύτιμες πέτρες, δέρμα, ακόμη και μαργαριτάρια και κοράλλια ήταν τα διακοσμητικά υλικά σε λαβές τουφεκιών, γιαταγανιών και σπαθιών.

Εργαστήρια για την κατασκευή των όπλων υπήρχαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα όμως στην Ήπειρο και τα Άγραφα. Επίσης, στη Δημητσάνα, την Aρκαδία και το Mαυρίλο στη Φθιώτιδα κατασκευάζονταν πυρομαχικά. Αργότερα οι φιλέλληνες και ο οργανωμένος τακτικός στρατός προμήθευσαν τους αγωνιστές με σύγχρονα ευρωπαϊκά όπλα, Γαλλικής, Βελγικής, Ιταλικής και Ρωσικής προέλευσης.

Oι μνήμες της επανάστασης είναι πλέον αντικείμενα συλλογών και μουσειακά εκθέματα, ηρώα, αφίσες στους σχολικούς χώρους, λιθογραφίες, γραμματόσημα, ποιήματα και πεζογραφήματα. Έτσι τις γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Είναι αυτονόητο ότι τα όπλα που διασώθηκαν έως σήμερα ήταν τα πολυτιμότερα, τα ανθεκτικότερα και μάλλον τα λιγότερο χρησιμοποιημένα στη μάχη.

Χαρμπί

Χρησιμοποιείται για το γέμισμα του όπλου , αλλά και ως λίμα για το τρόχισμα των σπαθιών.

Πιστόλα ή Μπιστόλα (ρόκες)

Κοντόκανο όπλο που χρησιμοποιήθηκε κατά την Επανάσταση από τους αγωνιστές του 1821. Ήταν μονόκανες και δίκανες. Τις δίκανες τις έλεγαν διμούτσουνες. Στην φωτογραφία είναι ασημένιες επίχρυσες πιστόλες (ρόκες) Τέλη 18ου αιώνα. Μήκος 58 εκ. Εξαιρετικό δείγμα Ηπειρώτικης αργυροχρυσοχοϊας στα όπλα. Είναι στολισμένες με αχιβάδες , κανόνια , πελέκεις , ακόντια , λάβαρα και φυτά. Οι μηχανισμοί πυροδότησης είναι ευρωπαϊκοί.

Τρομπόνι – τρομπόνια

Σε αντίθεση με τους στεριανούς οι Ελληνες Ναυτικοί δεν κρατούσαν τα καριοφίλια αλλά τα λεγόμενα Τρομπόνια .
Βραχύκαννα δηλαδή όπλα τα οποία έβαλλαν ταυτόχρονα πολλά μικρά σφαιρίδια μαζί .  Όπλο με πλατιά κάνη με μηχανισμό πυριτόλιθου, διακοσμημένο με σταυροειδή ασημένια καρφάκια 1750-1800.

Καρυοφύλλι – καριοφίλι

Παλιό εμπροσθογεμές τουφέκι με μακριά κάννη, που είχε για την πυροδότησή του πυριτόλιθο. Το καριοφίλι διαθέτει μεγάλο κοντάκιο με κοίλο περίγραμμα στην πάνω και πλαϊνή πλευρά και ελαφρά κυρτό στην κάτω. Η κάνη είναι επιμήκης, σχεδόν κυλινδρική, σιδερένια με στόχαστρο. Κάτω από την κάνη αναπτύσσεται ο ξύλινος ξυστός, που στο εσωτερικό του δέχεται το σιδερένιο οβελό γεμίσματος του όπλου. 

Σχεδόν όλο το ξύλινο κοντάκιο καθώς και ο ξυστός καλύπτονται με ελάσματα μπρούντζου που φέρουν εγχάρακτη διακόσμηση με φυτικά κυρίως μοτίβα και ενώνονται με μικρά καρφάκια, φανερώνοντας τάση για καλλιτεχνική διακόσμηση του όπλου. Πλατύ έλασμα περιβάλλει τη σκανδάλη, ενώ σώζεται καλά το σύστημα πυροδότησης του μπαρουτιού. Στη χειρολαβή υπάρχει κρίκος, προφανώς για το λουρί του όπλου. Την ονομασία του την οφείλει στο Βενετικό εργοστάσιο κατασκευής όπλων, «CΑRLΟ E. FIGLI» (Κάρλο και υιοί) το οποίο και κατασκεύασε το πρώτο καριοφίλι.

  Το καριοφίλι ήταν το κλασικό όπλο της ελληνικής επανάστασης του 1821. Με αυτό δοξάστηκε η κλεφτουριά. Έγινε ο αχώριστος σύντροφος κάθε κλέφτη, κάθε αρματολού. Από τον ήχο του αντηχούσαν οι απόκρημνες ελληνικές βουνοκορφές.

 Οι πόλεις που το κατασκεύαζαν ήταν η Δημητσάνα και η Νάουσα. Η δημοτική μούσα ύμνησε το καριοφίλι όσο κανένα άλλο όπλο, το οποίο μεταχειρίστηκαν οι Έλληνες στους τίμιους αγώνες τους. Γνωστοί οι στίχοι που φανερώνουν την επιθυμία αλλά και τη δύναμη του λαϊκού αγωνιστή: «Θα πάρω το τουφέκι μου, τ’ άγιο το καριοφίλι».

Παλάσκες

Ασημένια περίτεχνη ηπειρώτικη παλάσκα με φυτικά θέματα, διακοσμημένη με την τεχνική Σαβάτ. Αρχές 19ου αιώνα. Οι αγωνιστές του 1821 φορούσαν γύρω από την μέση τους τις Παλάσκες στις οποίες τοποθετούσαν τα πολεμοφόδια τους.  Μία μικρή μεταλλική ορθογωνική θήκη για τις τσακμακόπετρες των πυροβόλων όπλων τους και το «μεδουλάρι» .

Σελάχι

Δερμάτινο σελάχι με πιστόλες και μαχαιρακι. Το σελάχι ήταν ανδρική ζώνη-θήκη που φοριόταν με τις φορεσιές με φουστανέλα. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους οπλαρχηγούς της Επανάστασης και αργότερα από ορισμένους αστούς στην Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και Ήπειρο.

Μεδουλάρι

Ασημένιο μεδουλάρι (δοχείο λίπους) 19ος αιώνας. Το Μεδουλάρι είναι μεταλλική θήκη όπου φυλαγόταν το μεδούλι (λίπος) για την λίπανση των όπλων. Κρεμόταν από τη μέση, στερεωμένο στο σελάχι ή το ζωνάρι, συνήθως στην αριστερή πλευρά.

Σπάθη – Σπάθα

Χαρακτηριστική … είναι η «Aσήμω» (με το μαύρο φόντο) , η σπάθα του Oδυσσέα Aνδρούτσου (1788/89-1825), ο οποίος μετά το θρυλικό κατόρθωμα της Γραβιάς ανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος της Aνατολικής Στερεάς, για να κατηγορηθεί στη συνέχεια από τους αντιπάλους του και να δολοφονηθεί στην Aκρόπολη της Aθήνας τον Iούνιο του 1825. Ενα απαραίτητο συμπλήρωμα του οπλισμού των αγωνιστών του 1821 ήταν η κυρτή ανατολικού τύπου ΣΠΑΘΗ , την οποία αναρτούσαν με μεταξωτά κυλινδρικά κορδόνια από τον ώμο τους ή σπανιότερα την αναρτούσαν με δύο λεπτά λουριά σε μία επίσης λεπτή δερμάτινη ζώνη την οποία φορούσαν στην μέση τους .
Επίσης : Οι σπάθες αποτελούσαν μέρος του οπλισμού των στρατιωτών μέχρι και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Εντυπωσιάζει το σπαθί από την εποχή της Τουρκοκρατίας, με επιμήκη λάμα, κυρτή στη ράχη της ενώ στην κόψη είναι κοίλη και προς την αιχμή γίνεται κυρτή. Η λαβή αποτελείται από δυο τμήματα ξύλου που στο κάτω άκρο τους αποκτούν πλατιά, κυρτή επιφάνεια, εσωτερικά και εξωτερικά επίπεδη. Το κενό ανάμεσά τους καλύπτει ταινιωτό έλασμα από ατσάλι που φέρει εγχάρακτη διακόσμηση από κυματιστές γραμμές. Το έλασμα αυτό συνεχίζεται και πάνω από την ξύλινη λαβή, καλύπτοντας ένα τμήμα πριν αρχίσει η λάμα. Στη βάση της λάμας, και στις δυο όψεις, υπάρχει διακοσμητικό εγχάρακτο έλασμα, σχεδόν τριγωνικό, του οποίου η μια πλευρά σχηματίζει καμπύλες πάνω στην ξύλινη λαβή.

Γιαταγάνι (Yatagan)

Είναι ένα είδος μεγάλης μαχαίρας, χωρίς φυλακτήρα στη λαβή , τουρκικής προέλευσης.  Η λεπίδα του γιαταγανιού σχηματίζει κοίλη καμπύλη στο μέσο και κυρτή στην αιχμή. Πλατιά και καμπυλωτή προς το μέρος της αιχμής μάχαιρα ή σπάθη που χρησιμοποιήθηκε από τους Άραβες και τους Τούρκους.
Η χρήση του γενικεύτηκε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης και αποτέλεσε απαραίτητο εξάρτημα του οπλισμού των Ελλήνων αγωνιστών.

ΠΗΓΕΣ : asxetos.gr και η εφημερίδα Μακεδονία, με φωτογραφίες από το μουσείο Φωτίου Ραπακούση

ΕΛΛΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα όπλα των αγωνιστών του 1821"

Πώς έζησαν έκτοτε μέχρι το τέλος τους οι αγωνιστές του '21;

Αντιμετώπιση των Αγωνιστών του 1821-----

Η «εφιαλτική» από τους Κυβερνώντες, Αντιμετώπιση των Αγωνιστών του 1821
Οι Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση.----
Ορισμένες φορές η περιφρόνηση αυτή λαμβάνει την μορφή ωμής καταδίωξης και φυσικής εξόντωσης. Κραυγαλέες περιπτώσεις οι θανατικές καταδίκες των πατριωτών στρατηγών Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (25 Μαΐου 1834) και Γιάννη Μακρυγιάννη (16 Μαρτίου 1853), του Νικολάου Πλαπούτα κλπ.
«Έτσι δυσαρεστημένη και αγανακτισμένη έσβησε η τάξη των αγωνιστών με το πέρασμα του χρόνου».
Το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο βρήκε την έκφρασή του στην λογοτεχνία της εποχής. Στην ποίηση, την πεζογραφία (δηλαδή κυρίως στα Απομνημονεύματα του Αγώνα) και το θέατρο. Οι προοδευτικοί λογοτέχνες του περασμένου αιώνα διεκτραγωδούν την οικονομική εξαθλίωση των αγωνιστών, οι οποίοι, φτωχοί και ρακένδυτοι, ζητιανεύουν για να ζήσουν και μερικοί πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα.
Και το ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι, πέρα από τις ιδεολογικές και τεχνοτροπικές διαφορές τους, τα κείμενα αυτά συνδέονται μεταξύ τους με έναν κοινό ηθικό παρονομαστή, ιδιαίτερα ισχυρό και επίμονο. Απέναντι στο ίδιο φαινόμενο η αντίδραση συγγραφέων ποικιλότατης ιδιοσυγκρασίας και παιδείας, από τον Μακρυγιάννη ως τον Αλέξανδρο Σούτσο, διαμορφώνει μιαν ενιαία στάση: πικρή απογοήτευση και επαναστατική διαμαρτυρία.
* Νικηταράς ο Τουρκοφάγος: Όταν η Τρίπολη καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δε ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του και όταν του πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή κυβέρνηση. Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του Δράμαλη στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τους Δημήτριο Υψηλάντη και Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει τη χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ’ όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, τους προκάλεσε δε μεγάλη καταστροφή.
Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγινόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία. Στη μάχη αυτή πήρε και το όνομα τουρκοφάγος, καθώς, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, έσπασε τρεις σπάθες με τη δύναμη με την οποία χτυπούσε. Στο τέλος της μάχης το χέρι του είχε μαρμαρώσει και δεν μπορούσε να αφήσει την σπάθα. (26 – 28 Ιουλίου 1822).
Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα. Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη από τα βασανιστήρια που του έκαναν κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του. Έπασχε από ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όραση του.
Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της ελληνικής πολιτείας όταν του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένεια του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε «άδεια επαιτείας» στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843 όταν ο βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει σύνταγμα στην Ελλάδα, του απομενήμηθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849 σε ηλικία 68 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στο Κολοκοτρώνη όπως και έγινε.

Νικηταρά – Νικηταρά πού’χεις στα πόδια σου φτερά και στην καρδιά ατσάλι

* Οδυσσέας Ανδρούτσος: Οι παλιές προστριβές του Ανδρούτσου με τους καλαμαράδες, όπως ονόμαζε τους πολιτικούς, και οι έντονες αντιδράσεις του, η τάση τέλος της Κυβέρνησης Κουντουργιώτη να τον παραγκωνίζει και να μην του χορηγεί τα απαιτούμενα χρήματα και εφόδια για τη συγκρότηση ισχυρού στρατού και στρατοπέδων στη Στερεά, είχαν απογοητεύσει τον Ανδρούτσο.
Ο εμφύλιος πόλεμος στην Πελοπόννησο, η απροθυμία της κυβερνήσεως να τον βοηθήσει και ο κίνδυνος των επαρχιών της Στερεάς Ελλάδας από την προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων, τον είχαν κάνει στις αρχές Αυγούστου 1824 να έλθει σε επαφή με τους Τούρκους αρχηγούς για να βάλει ξανά καπάκια, μολονότι μόλις τον Απρίλιο, στη συνέλευση των Σαλώνων, είχε αποφασισθεί «κανένας στρατιωτικός να μην ημπορεί να βάλει τα λεγόμενα καπάκια».
Διαβλέποντας παντού μηχανορραφίες των πολιτικών, ο Ανδρούτσος αποσύρεται απογοητευμένος στη σπηλιά του, στη Μαύρη Τρύπα, στα βόρεια του Παρνασσού, κοντά στο χωριό Βελίτσα. Οι κινήσεις και οι διαθέσεις του όμως τον έκαναν περισσότερο ύποπτο στην κυβέρνηση, και κυρίως στον Κωλέττη και στους άλλους εχθρούς του, που ζητούσαν να διορίσουν άλλους καπεταναίους στη θέση του.
Η καχυποψία του ενισχύθηκε όταν έμαθε τη σύλληψη του Κολοκοτρώνη. Τα γεγονότα αυτά επηρέασαν τόσο πολύ τον Ανδρούτσο, ο οποίος θέλοντας να φοβίσει τους καλαμαράδες, ενώθηκε με τους Τούρκους με τον όρο να του δώσουν την αρχηγία των επαρχιών της Εύβοιας, Ταλαντίου, Λιβαδιάς και Θήβας. Η συμφωνία που κλείστηκε τότε με τον Ομέρ πασά του Ευρίπου «ήταν κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα καπάκια, ήταν μια πράξη απελπισίας που έφθανε στα όρια της προδοσίας».  Ο πραγματικός της σκοπός φαίνεται από όσα γράφει ο Σπηλιάδης, «…αν εφάνη συνεννοούμενος με τον εχθρό δεν αποδείχνει άλλο ειμή ότι ηπείλει την κυβέρνησιν, και εν ταυτώ ηπάτα τους Τούρκους δια τον σκοπόν του »
Τότε η κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει την ύποπτη στάση του διόρισε στις 20 Φεβρουαρίου 1825 το παλιό πρωτοπαλίκαρό του Γιάννη Γκούρα αρχηγό της εκστρατείας στην ανατολική Ελλάδα και του χορήγησε 140.000 γρόσια. Ο Γκούρας βάδισε προς τη Δόμβραινα και από εκεί στη Λειβαδιά. Οι κυβερνητικές δυνάμεις τον ακολούθησαν καταπόδι και τον ανάγκασαν, αυτόν και τους 400 Τούρκους ντελήδες (ιππείς) που του είχε στείλει ο Ομέρ πασάς από τη Χαλκίδα, να υποχωρήσουν στη Χαιρώνεια και κατόπιν στην πατρίδα του Λιβανάτες. Στο μοναστήρι της Βελιβούς, μεταξύ 27 Μαρτίου- 7 Απριλίου, η θέση του Ανδρούτσου έγινε δύσκολη και τελικά, μετά από συνεννοήσεις με τον Νικόλαο Γκριτζιώτη, εγκατέλειψε κρυφά τους ντελήδες και παραδόθηκε στον Γκούρα που τον έστειλε με συνοδεία στην Αθήνα.
Μόλις έφθασε εκεί, τον έκλεισαν σε φυλακή στο κάτω μέρος του ψηλού Γουλά (πύργου) που υψωνόταν δεξιά στην είσοδο των Προπυλαίων της Ακρόπολης. Τότε έγινε απόπειρα απελευθέρωσης του Ανδρούτσου. Όταν ο Γκούρας ο οποίος είχε στρατοπεδεύσει στον Όσιο Λουκά, επειδή είχε ανάγκη από τρόφιμα και πολεμοφόδια για να αντιμετωπίσει τον Ντεμίρ πασά και τον Μουστάμπεη οι οποίοι είχαν μπει στα Σάλωνα, είχε στείλει τον παλαιό γραμματικό του Οδυσσέα Γεωργαντά να κάνει προμήθειες στο Λουτράκι. Εκεί θα συναντήσει τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, φίλο του Ανδρούτσου και τον Κώστα Μπότσαρη. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης μόλις έμαθε τα γεγονότα σχετικά με τη φυλάκιση του Ανδρούτσου, εξοργίστηκε και «έβρισε τον Γκούρα παλιόβλαχο»  Ο Καραϊσκάκης θα ξεκινήσει για το στρατόπεδο της Στερεάς για να απελευθερώσει τον φίλο του.
Ο Γκούρας θα οχυρωθεί εκεί και ο Καραϊσκάκης δεν θα μπορέσει να τον απελευθερώσει. Για να αποκλιμακώσει την ένταση η Διευθυντική Επιτροπή της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος έστειλε επιστολή στην έδρα της διοικήσεως γνωμοδοτώντας την μετάθεση του Γκούρα στο στρατόπεδο της Αθήνας  και η κυβέρνηση να μαλακώσει τον Καραϊσκάκη. Περιμένοντας να δικαστεί ο Ανδρούτσος, στις 5 Ιουνίου μετά τα μεσάνυχτα, ο οπλαρχηγός Μαμούρης και Γκούρα, οργάνωσαν την δολοφονία του μεγάλου αγωνιστή.
Εκτελεστικά όργανα της δολοφονίας ήταν οι Ιωάννης Μαμούρης, Παπακώστας Τζαμάλας, Μήτρος της Τριανταφυλλίνας και ο στρατιώτης Θεοχάρης από το Λιδωρίκι, ενεργώντας κατά διαταγή του Γκούρα, απομάκρυναν τον δεσμοφύλακα, μπήκαν στο κελί του Οδυσσέα Ανδρούτσου και τον θανάτωσαν με τα ίδια τους τα χέρια. Ύστερα γκρέμισαν το σώμα του από τον Γουλά κάτω στο λιθόστρωτο του ναού της απτέρου Νίκης και διέδωσαν ότι τάχα ο φυλακισμένος είχε επιχειρήσει να δραπετεύσει, αλλά το σχοινί που χρησιμοποίησε κόπηκε και έτσι σκοτώθηκε.
* Μπουμπουλίνα η Λασκαρίνα: Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες στις 30 Νοεμβρίου 1822, το νεοσύστατο κράτος της έδωσε κλήρο στην πόλη ως ανταμοιβή για την προσφορά της στο έθνος και η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε εκεί. Στα τέλη του 1824, η Ελλάδα υποφέρει από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο, όπου η Κυβέρνηση Κουντουριώτη (η κυβέρνηση των Καπεταναίων των νησιών) υπερισχύει του συνασπισμού των Κοτζαμπάσηδων και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου, με αποτέλεσμα ο Πάνος Κολοκοτρώνης, που διατελούσε φρούραρχος Ναυπλίου, να δολοφονηθεί και ο Κολοκοτρώνης να συλληφθεί και να φυλακιστεί μαζί με άλλους οπλαρχηγούς σε ένα μοναστήρι της Ύδρας, τον Προφήτη Ηλία.
Η Μπουμπουλίνα αντέδρασε και ζήτησε την αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη,, λόγω του σεβασμού που έτρεφε προς αυτόν. Τότε η ίδια κρίνεται επικίνδυνη από την Κυβέρνηση και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Τελικά η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες χάνοντας τον κλήρο γης που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο.
Το 1825 και ενώ η Μπουμπουλίνα ζούσε στις Σπέτσες, πικραμένη από τους πολιτικούς και την εξέλιξη του Αγώνα και έχοντας ξοδέψει όλη την περιουσία της στον πόλεμο, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά σε μεγάλο κίνδυνο. Στις 12 Φεβρουαρίου ο Αιγύπτιος ναύαρχος Ιμπραήμ Πασάς με έναν τουρκοαιγυπτιακό στόλο, αποβιβάζεται στο λιμάνι της Πύλου στην Πελοπόννησο με 4.400 άντρες, σε μια τελευταία προσπάθεια να σταματήσει την επανάσταση.
Η Μπουμπουλίνα, παραμερίζοντας την δυσαρέσκειά της για τους πολιτικούς και καθοδηγούμενη μόνο από την φιλοπατρία της, άρχισε να προετοιμάζεται για νέες μάχες όταν έρχεται όμως τότε το άδοξο τέλος της, στις 22 Μαΐου 1825. Ο μικρότερος γιος της από τον πρώτο της γάμο, ερωτεύεται την κόρη της πολύ πλούσιας οικογένειας των Κουτσαίων στις Σπέτσες.
Οι Κουτσαίοι ήταν πάρα πολύ πλούσια οικογένεια και πρόκριτοι των Σπετσών, οι οποίοι όμως δεν ήθελαν τον γάμο μεταξύ των δύο οικογενειών διότι η Μπουμπουλίνα είχε ξοδέψει πια την τεράστια περιουσία της και είχε παραπέσει οικονομικά. Υπάρχει και η εκδοχή ότι η κοπέλα αυτή, Ευγενία Κούτση, ήταν ήδη λογοδοσμένη να πάρει κάποιον άλλον πλουσιότερο Σπετσιώτη. Οι δύο νέοι όμως αγαπιούνται, κλέβονται και πηγαίνουν στο σπίτι του πρώτου άντρα της Μπουμπουλίνας, του Δημητρίου Γιάννουζα.
Η Μπουμπουλίνα μαθαίνει το γεγονός και πάει και αυτή στο σπίτι να δει τι γίνεται, λίγο αργότερα καταφθάνουν και οι Κουτσαίοι πολύ εξαγριωμένοι με την απαγωγή, την οποία θεώρησαν μεγάλη προσβολή σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής. Κατά την διάρκεια μιας πάρα πολύ μεγάλης λογομαχίας μεταξύ Μπουμπουλίνας και Κουτσαίων, o Ιωάννης Κούτσης πυροβολεί την Μπουμπουλίνα το βόλι την πετυχαίνει στο μέτωπο και την αφήνει αμέσως νεκρή.
Έτσι η Μπουμπουλίνα, που αφιέρωσε όλη της τη ζωή για την απελευθέρωση του έθνους της, δολοφονήθηκε ύπουλα σε μια γελοία συμπλοκή. Οι Ρώσοι μετά τον θάνατό της, της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου», έναν τίτλο με παγκόσμια μοναδικότητα για γυναικεία μορφή. Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.
* Μαντώ Μαυρογένους: Καταγόταν από ελληνική οικογένεια της Ρουμανίας, η οποία έφυγε κρυφά για την Ιταλία. Εγκαταστάθηκαν στην Τεργέστη και εκεί ο πατέρας της Nικόλαος Μαυρογένης ασχολήθηκε με το εμπόριο. Με την έναρξη της Επανάστασης πήγε στην Μύκονο και ξεσήκωσε τους κατοίκους εναντίον των Τούρκων. Με πλοία εξοπλισμένα με δικά της έξοδα, καταδίωξε τους πειρατές που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες και αργότερα πολέμησε στο Πήλιο, στη Φθιώτιδα και στη Λιβαδειά.
Κάτοχος της γαλλικής γλώσσας, συνέταξε συγκινητική έκκληση προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στον πληθυσμό της Ελλάδας. Για τον Αγώνα διέθεσε όλη της την περιουσία. Για τη δραστηριότητά της, συνολικά, ο Ιωάννης Καποδίστριας της απένειμε -τιμή μοναδική σε γυναίκα- το αξίωμα του επίτιμου αντιστράτηγου και της παραχώρησε κεντρικό σπίτι στο Ναύπλιο.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πώς, εκτός από τη Γαλλική, μιλούσε άπταιστα την Ιταλική αλλά και την Τουρκική. Μετά την Επανάσταση, απογοητευμένη από την άτυχη ερωτική περιπέτειά της με το Δημήτριο Υψηλάντη και καταδιωκόμενη από τον Ιωάννη Κωλέττη, ξαναγύρισε στη Μύκονο και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε πολύ φτωχή παραγκωνισμένη από την οικογένεια της και λησμονημένη από την πατρίδα που ελευθέρωσε.
* Πλαπούτας (ἢ Κολιόπουλος) Δημήτριος (Παλούμπα Γορτυνίας, 1786-1864)  Φιλικός και οπλαρχηγός του 1821, στενός συνεργάτης του Θ. Κολοκοτρώνη. Μὲ τοὺς διωγμοὺς τῶν Τούρκων, πήγε στη Ζάκυνθο και κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό ὡς εκατόνταρχος. Επιστρέφοντας στὸ Μοριά, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον ξεσηκωμό της Γορτυνίας. Μετά την απελευθέρωση ὑποστήριξε τὸν Ἰ. Καποδίστρια καὶ πῆρε τὸ βαθμὸ τοῦ συνταγματάρχη. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Γορτυνίας στὴν Δ´ Ἐθνοσυνέλευση τοῦ Ἄργους (1824).
Το 1832 ταξίδεψε στὸ Μόναχο μαζί με τον Κ. Μπότσαρη και Ἀ. Μιαούλη νια να υποβάλλουν χαιρετισμό στὸν πρίγκιπα Ὄθωνα, μέλλοντα βασιλιά της Ελλάδας. Το 1833 τον κατηγόρησαν, μαζὶ μὲ τον Θ. Κολοκοτρώνη ως υποπτο συνωμοσίας εναντίον της αντιβασιλείας, πριν από την ενηλικίωση τοῦ Όθωνα. Οἱ δυό αγωνιστές κλείστηκαν στις φυλακές τοῦ Ναυπλίου, δικάστηκαν καὶ καταδικάστηκαν σε θάνατο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Με την ενηλικίωση τοῦ βασιλιά, τους δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκαν. Ἔγινε γερουσιαστής καὶ αποσύρθηκε στὴ γενέτειρά του με το βαθμό του αντιστράτηγου. Πέθανε απογοητευμένος  στον οἰκογενειακὸ πύργο, που σώζεται ακόμη καὶ αποτελεί αξιοθέατο σημείο για τους επισκέπτες.
* Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Σημείο αναφοράς της ομιλίας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη Πνύκα (1838) αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα:

«Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας».
Στο μεταξύ, ο Κολοκοτρώνης είχε περάσει στις φυλακές μεταχείριση που δεν του είχαν επιφυλάξει ούτε οι Οθωμανοί διώκτες του. Έζησε για εφτά μήνες στα μπουντρούμια των μεσαιωνικών φυλακών στο Παλαμήδι και την Ακροναυπλία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από εγκεφαλικό επεισόδιο, επιστρέφοντας από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα.

«Μ’ έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. Για τρεις μέρες δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ’ έχουν κλεισμένο. Με τον καιρό μου πέρασε απ’ το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που ‘χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την επιρροή. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες».

Κίτσος Τζαβέλας:  Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Πολέμησε στο Δίστομο και στο Κρεμμύδι της Πύλου. Διέσπασε τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούνιο του 1825 στο Μεσολόγγι και μπήκε στην πόλη. Κατά την ηρωική έξοδο των Μεσολογγιτών αρχηγός 2.500 ανθρώπων έσπασε τις γραμμές των Τούρκων και πήγε στα Σάλωνα (Άμφισσα) με 1.300 άνδρες. Πήρε μέρος μαζί με τον Καραϊσκάκη στις μάχες τις Αττικής και, μετά το θάνατο του δεύτερου, ανατέθηκε σ’ αυτόν η αρχιστρατηγία, προσωρινά.
Ο Καποδίστριας τον έκανε χιλίαρχο, αναθέτοντάς του μάλιστα να καθαρίσει την Στερεά Ελλάδα από τους Τουρκαλβανούς και τους Τουρκοαιγυπτίους.  Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή, διότι υπήρξε μέλος της ρωσόφιλης μερίδας. Ο Όθωνας τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, το 1847-1848 πρωθυπουργός (Κυβέρνηση Κίτσου Τζαβέλλα 1847) και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι.
Όταν στην Ελλάδα ξέσπασε το Απελευθερωτικό Κίνημα των Αλύτρωτων περιοχών, μαζί με άλλους Σουλιώτες αξιωματικούς ανέλαβε την ηγεσία των επιχειρήσεων στην Ήπειρο. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, απογοητευμένος αποσύρθηκε. Πέθανε στις 9 Μαρτίου 1855 στην Αθήνα.

 Ο ΨΩΜΟΖΗΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Ένας γέρος στρατιώτης με του ζήτουλα τον δίσκο,
Στο ραβδί ακουμβισμένος και με το σακκί στον ώμο,
Έλεγε σ’ ένα παιδάκι που του έδειχνε τον δρόμο•
Μη, παιδάκι μου, μην τρέχης και πολύ οπίσω μνήσκω•
Εσύ είσ’ ευτυχισμένο… τα ματάκια σου τα έχεις,
Γερά έχεις ποδαράκια, κ’ ελαφρό σαν λάφι τρέχεις.
Εγώ έχασα το φως μου στου Μεσολογγιού την πόλι,
Και το ένα μου ποδάρι με το άρπαξε το βόλι.

Πού να είμασθε, παιδί μου; Είναι νύκτα;μ Είναι μέρα;
- Νύκτα είναι… Στο Ανάπλι εζυγώσαμε, πατέρα.
- Στο Ανάπλι! -Κλαίεις, γέρο; -Τα παλιά μου ενθυμούμαι.
Τ’ ήμουν πρώτα, τ’είμαι τώρα στέκουμαι και συλλογούμαι.
Στο Ανάπλι!!! Εγώ πρώτος και με το σπαθί στο στόμα
Πήδησα στο Παλαμίδι•

Από ένα σ’ άλλον βράχο πρώτα ρίπτουμουν σαν φίδι,
Και σηκώνω μόλις τώρα το βαρύνεκρό μου σώμα.

Ετυφλώθηκα. Δεν βλέπω της Ελλάδος τα βουνά,
Κι’ ο ελεύθερός της ήλιος στα ματάκια μου δεν λάμπει.
Δενδροσκέπαστοι, ωραίοι κ’αιματοβρεμένοι κάμποι,
Σ’εσάς τώρα κόσμος άλλος ζωήν ήσυχη περνά.
Εγώ μόνος, για να ζήσω, τρέχω και ψωμοζητώ•
Στα ερημοκλήσια μέσα και στους δρόμους ξενυκτώ.

Παντού είμαι απορριμένος•
Ξένος είμαι στην Ελλάδα, και στο σπήτι μ’είμαι ξένος.

Όλος άλλαξε ο κόσμος, και την σήμερον ημέρα
Τα παιδιά εις την Ελλάδα δεν γνωρίζουν τον πατέρα.
Ταις θυσίαις, τους αγώνας ξέχασαν των παλαιών,
Και τον Πλούτον έχουν όλοι δια μόνον τους θεόν.
Προσπαθώ του κάκου ναύρω έναν φίλο του παλιού μας,
Του ηρωικού καιρού μας.

Άλλοι πέθαναν, και άλλοι ζουν απ’ όλους ξεχασμένοι•
Όπου κι’ αν σταθώ με σπρώχνουν, με περιγελούν οι ξένοι.

Ξένοι, μην περιγελάτε τα χυμένα μου τα μάτια,
Το σπασμένο μου ποδάρι•
Του μεγάλου Μπότζαρή μας ήμουν πρώτο παλλικάρι.
Η παλιά μου φουστανέλλα, όπου βλέπετε κομμάτια,
Χάρισμα του Καραΐσκου, από δόξα με σκεπάζει•
Το σπαθί αυτό που φέρνω στο πλευρό μου κρεμαστό,

Αν δεν ήναι με χρυσάφι και κοράλια σκεπαστό,
Είν’ ενθύμησις φιλίας του Ναυάρχου μας Τομπάζη.

Ήρωες εξακουσμένοι!
Και αν ήσθε πεθαμένοι,
Στην ενθύμησιν του κόσμου, στην ενθύμησίν μας ζήτε•
Πέθαναν, κι’ αν ζουν ακόμα, όσοι άτιμοι πολίται
Εις τους τάφους σας πατούν,
Να κληρονομήσουν όλας τας θυσίας σας ζητούν,

Και αφίνουν της πατρίδος τους πατέρας, τους προμάχους,
Να ψωμοζητούν στας πόλεις και να ξενυκτούν στους βράχους.

(Τον Ιούνιον του 1831) Αλέξανδρος Σούτσος (1803-1863)

 

Αντιμετώπιση των Αγωνιστών του 1821 Αναρτήθηκε από Eos Aurora  // info facts

 

Τι απέγιναν οι αγωνιστές του '21;----

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αθηναϊκό καφενείο τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση---

Παρελάσεις και χορούς είδαμε προχθές, προς τιμήν εκείνων που πολέμησαν γενναία για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως Έλληνες και να καμαρώνουμε για την ιστορία μας.----

Δεν υπήρξα ποτέ εναντίον των παρελάσεων. Τουναντίον, πιστεύω ότι και απαραίτητες είναι όλες οι γιορτές,άρα και παρελάσεις, που θυμίζουν όσα η Ιστορία μας κατέγραψε και κακό δεν προκαλούν σε κανέναν.

Ανασκάλεμα μνήμης που είναι απαραίτητη μια και ποτέ στα σχολεία ως μαθητές δε δίνουμε βάση- τουλάχιστον η πλειοψηφία- σε ό,τι μαθαίνουμε. Γιατί είμαστε ανιστόρητοι ως πολίτες. Είναι γεγονός. Αλλιώς πώς εξηγείς ότι τίποτε δεν μας έχει διδάξει η Ιστορία μας;

Εκείνοι, οι αγωνιστές του 1821, που πολέμησαν, έχυσαν το αίμα τους στην κυριολεξία για την ελευθερία των επόμενων γενναίων, πρέπει να τιμώνται όπως τους αξίζει.

Ανδραγαθήματα, ριψοκίνδυνες ενέργειες, γενναιότητα και αγάπη στην πατρίδα, όνειρα για μια ελεύθερη Ελλάδα που δεν είχαν γνωρίσει αλλά μόνο ονειρεύονταν, λάθη σίγουρα που έγιναν μια και άνθρωπος χωρίς λάθη δεν νοείται, συμφέροντα που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στις αποφάσεις, είναι όλα αυτά που πρέπει να θυμόμαστε, έστω μια φορά το χρόνο. Γιατί αυτά είμαστε όλοι εμείς. Γιατί αυτά διδάσκουν. Γιατί αν ξεχνάς παθαίνεις τα ίδια.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς να ένιωθαν οι αγωνιστές του 1821 με την απελευθέρωση και την ίδρυση του πρώτου Ελληνικού κράτους, όσο μικρό και αν ήταν τότε! Σίγουρα το όνειρό τους δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Η οποία πολλές φορές μας απογοητεύει.

Αν λάβουμε υπόψιν τις φυλακίσεις ηρώων του '21- δε σου λέω ονόματα τα ξέρεις- αν λάβουμε υπόψιν δικαστήρια και καταδίκες εναντίον εκείνων που διαφωνούσαν και απειλούσαν την καθεστηκυία τάξη που δημιουργήθηκε, σίγουρα απογοητεύτηκαν πολλοί.

Τα συμφέροντα και οι πολιτικές πεποιθήσεις έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην μετέπειτα ζωή πολλών αγωνιστών στην ελεύθερη Ελλάδα.

Πώς έζησαν έκτοτε μέχρι το τέλος τους;
Με τι ασχολήθηκαν;

Κάτι έπρεπε να κάνουν για να ζήσουν αφενός. Έπρεπε να προσαρμοστούν στο νέο κράτος.

Τι ξέρω για το μετά των αγωνιστών;;
Υπήρξαν πολλοί που συνέχισαν τον αγώνα και πήγαιναν όπου υπήρχε μάχη με τους Τούρκους στην υπόλοιπη Ελλάδα. Πολλοί διατηρούσαν σε όλο τον αγώνα δικό τους σώμα που το συντηρούσαν μόνοι τους, και πολεμούσαν όπου ο τόπος είχε ανάγκη μέχρι το τέλος τους. Χρήματα είχαν...........

Υπήρξαν και άλλοι που ασχολήθηκαν με την πολιτική. Που στάθηκαν στον πλευρό του πρώτου κυβερνήτη μας του Καποδίστρια ή που κοντράρισαν με τον Όθωνα τον πρώτο βασιλιά της χώρας μας, ξενόφερτος αυτός.

Άλλοι εντάχθηκαν στον τακτικό στρατό της Ελλάδας, παίρνοντας αξιώματα και αριστεία για τις προσφορές τους στον αγώνα.

Λίγοι είναι η αλήθεια, στάθηκαν στο πλευρό του Όθωνα, σταδιοδρόμησαν ως πρόξενοι ή ως σύμβουλοι ή σε άλλες θέσεις όπως έφοροι.Δεν προκαλεί απορία ότι πολλοί διώχθηκαν από το στρατό όταν ήλθε ο Όθων με τους Βαυαρούς του!!!

Δεν υπάρχουν πολλές καταγραφές για όσους δεν ασχολήθηκαν με την πολιτική. Η Ιστορία καταγράφει μόνο εκείνους που συνεχίζουν να ''ασχολούνται μαζί της''.

Πάντως, ένα από τα πρώτα τυπογραφεία στην Ελλάδα άνοιξε αγωνιστής του '21 (Γ Αθανασιάδης Μελισταγής).

Μια βραχύβια θεατρική ομάδα με έργα δικά του έστησε ο οπλαρχηγός του '21 Αλκαίος Θεόδωρος.
Υπήρξαν και αρκετοί που έφυγαν στο εξωτερικό.
Πολλοί επιδόθηκαν σε ληστείες παντός είδους! Ληστείες που μάστιζαν για καιρό τη χώρα. Επαιτεία ή ληστεία ήταν για πάρα πολλούς η κατάληξη.
Πόσο λυπηρό!!!!!!!!

Υπήρξαν πολλοί που πέθαναν πάμφτωχοι.
Θυμήσου το Νικηταρά που πέθανε επαίτης στον Πειραιά!!! Άπορος στο Ρέθυμνο πέθανε και ο Ιω Αληκάκης, αγωνιστής της επανάστασης, αφού πολέμησε ακατάπαυστα.
Δεν είναι λίγοι και οι αγωνιστές που έφτιαξαν οικογένεια και που δυσκολεύτηκαν να τη ζήσουν.

Αυτά ξέρω μέχρι στιγμής....και ονόματα πολύ λίγα!
Θα ήθελα να γνωρίζω όμως, όχι μόνο την πολιτική σταδιοδρομία κάποιων...όχι μόνο να νιώθω την ντροπή από τη δίωξη αγωνιστών για πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά και για τόσους γενναίους που δεν έχουμε λεπτομέρειες για τη μετέπειτα ζωή τους.

Άνευ σημασίας επιθυμία λες;;

από τη φίλη ANNA Flo

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πώς έζησαν έκτοτε μέχρι το τέλος τους οι αγωνιστές του '21;"

ΑΡΜΑΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΕΣ

ΑΡΜΑΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΤΑ ΕΝΟΠΛΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821------

Γράφει ο
Παναγιώτης Ι. Παπαδόπουλος
Φιλόλογος-Καθηγητής------

Είναι γεγονός ότι η οικονομική και πνευματική ανάπτυξη των Ελλήνων στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οδήγησε στην εθνική αφύπνιση. 

Μέσα στους νάρθηκες των εκκλησιών και των απομακρυσμένων μοναστηριών σφυρηλατήθηκε η ψυχή των Ελλήνων για να είναι έτοιμη όταν έρθει η ώρα να διεκδικήσει την ελευθερία. Εκεί μέσα έσπαζαν οι κρίκοι της αλυσίδας που κρατούσε δέσμια την αγάπη για την ελευθερία.

Έτσι, δεν άργησε, όταν η τουρκική αυθαιρεσία περνούσε τα ανθρώπινα όρια, να γεμίσουν τα βουνά του Ολύμπου και της Πίνδου από τους ατίθασους και απείθαρχους αντάρτες. Τότε γεννήθηκε η κλεφτουριά που έγραψε τις δικές της σελίδες στην ιστορία του έθνους. Άπειρα είναι τα ποιήματα και τα τραγούδια του λαού με τα οποία εξύμνησε τα ηρωικά κατορθώματα των κλεφτών. Αλλά για ποιους κλέφτες μιλάμε. Είναι εκείνοι που αρνήθηκαν το ζυγό, αρνήθηκαν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό.

Πήραν τα βουνά της Πίνδου και του Ολύμπου. Κλέφτες τους ονόμαζαν οι Τούρκοι στους Έλληνες των χωριών και των πόλεων στην προσπάθειά τους να τους πείσουν να αρνηθούν τον εφοδιασμό των ανταρτών με τρόφιμα και ρουχισμό. Η ελληνική, όμως, ψυχή αγιοποίησε τη λέξη «κλέφτης» ώστε να συμβολίζει τον γενναίο, τον τολμηρό που καλείται να υπερασπιστεί τις ζωές και τις περιουσίες των συμπατριωτών του αλλά και τα ιδεώδη μιας ολόκληρης φυλής.

Κάποιες φορές, όμως, οι αντάρτες από τα Άγραφα κατεβαίνουν στην θεσσαλική πεδιάδα, ληστεύουν τις ιδιοκτησίες των Τούρκων. Με την πάροδο του χρόνου εξελίχθησαν οι κλέφτες, οι τιμωροί των Τούρκων στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τις αυθαιρεσίες τους αλλά πολλές φορές και για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία τρόφιμα για την επιβίωσή τους.

«Ο κλέφτης της ελληνικής εκείνης εποχής, δεν είναι ούτε ο άριστος τύπος των ανθρώπων, ούτε ο άσχημος, ούτε ο αστός, ούτε ο χωριάτης, ούτε ο γεωργός, αλλά είναι και θα είναι και θα παραμένει στην ιστορία αυτός που είναι. Είναι ατόφιος, ο Έλληνας, ο κλέφτης με την ξεχωριστή και την ιδιόρρυθμη λεβεντιά του, την γεμάτη περηφάνια και ανδρεία. Μια γονιμότητα και μια δύναμη είναι φωλιασμένη στην ψυχή του». (1)

Η ζωή του κλέφτη επάνω στου βουνό έχει τις δικές της δυσκολίες, κυρίως, τις εποχές του χειμώνα όταν επικρατούν συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων. Όταν όλα γύρω του είναι χιονισμένα και παγωμένα. Πρώτα η αναζήτηση στέγης σε κάποια σπηλιά μαζί με τα άγρια ζώα, σε κάποια ξεχασμένη μάντρα ή και τα σπίτια κάποιου απομακρυσμένου χωριού.

Δεν είναι μόνο οι στερήσεις των φυσικών αγαθών. Είναι και οι στερήσεις των δικών τους προσώπων στο χωριό ή στην πόλη. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί την ώρα της Ανάστασης, το Πάσχα, ή της πρωτοχρονιάς επικράτησε σήμερα το έθιμο να πυροβολούν στον αέρα; Η απάντηση βρίσκεται στην ιστορία. Η οικογένεια του αντάρτη ειδοποιούσε με τον τρόπο αυτό την ώρα της Ανάστασης, για να τσουγκρίσει το κόκκινο αυγό με τον συμπολεμιστή του. Του έλειπε η οικογένεια, τα παιδιά και αυτό δεν διαρκούσε κάποια χρόνια, παρά ολόκληρη τη ζωή του.

Κάποια στιγμή θα ανέβαινε στο βουνό και το παιδί του, είτε παρασυρμένο από το κλέφτικο τραγούδι, γοητευμένο από τα κατορθώματα του πατέρα του ή και από την εκδικητική μανία των Τούρκων όταν αναζητούσε το παιδί του.

Ήταν υποχρεωμένος ο αντάρτης-κλέφτης να γυμνάζεται μαζί με τους συμπολεμιστές του. Να ασκεί το σώμα του αλλά και τη ψυχή του. Να ασκείται στην σκοποβολή για να έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα αφού τα πυρομαχικά του είναι πάντα περιορισμένα έναντι των Τούρκων.

Ήταν συνήθως ηλιοκαμένος, λεπτός και αδύνατος. Φορούσε την παραδοσιακή ενδυμασία της φουστανέλας ζωσμένος στη μέση με τις πιστόλες της εποχής εκείνης και τα μαχαίρια για την προσωπική του ασφάλεια αλλά και για την υπεράσπιση των ιδανικών του.

Αχώριστος σύντροφος των κλεφτών είναι το καριοφίλι, το ντουφέκι του, γύρω από το οποίο η λαϊκή μούσα έχει πλέον τα ομορφότερα τραγούδια.
«Πολλά τουφέκια πέφτουνε, μιλιόνια, καριοφίλια» (2)

Στην προσπάθειά τους οι Τούρκοι να περιορίσουν τις δραστηριότητες των ανταρτών αναγκάστηκαν να εξοπλίσουν, να αρματώσουν Έλληνες με σκοπό να επιβάλουν την τάξη και να προστατέψουν τους τουρκικούς πληθυσμούς, ίδρυσαν το αρματολίκι. Δηλαδή μια συγκεκριμένη περιοχή την οποία αναλάμβαναν οι αρματολοί να διαφυλάξουν με ανταλλάγματα, φυσικά οικονομικά. Αμοιβές, φοροαπαλλαγές και, κυρίως, απαλλαγές των παιδιών τους από την υποχρέωση των γενιτσάρων. Το τελευταίο ήταν μια καλή ευκαιρία να γλιτώσει το παιδί από τα χέρια του δυνάστη, αλλά και να εκπαιδευτεί ο πατέρας στα όπλα, ήταν κάτι που υπολόγιζε ο σκλαβωμένος Έλληνας.

Για να προστατευτούν, λοιπόν, οι Τούρκοι από τις επιδρομές των ανταρτών-κλεφτών αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν το θεσμό του αρματολού. Του ένοπλου, δηλαδή στρατευμένου Έλληνα που θα προστάτευε τις ζωές και τις περιουσίες των Τούρκων και των Ελλήνων. Ο σουλτάνος Μουράτ Β’ (1421-1451) λίγα χρόνια πριν την άλωση της Πόλης αναγκάζεται να δημιουργήσει το πρώτο αρματολίκι στην περιοχή του ελλαδικού-τουρκοκρατούμενου χώρου, αναθέτοντας σε ένα από τους παλιούς κλέφτες.

Σκοπός του ήταν η τήρηση της τάξης. Βέβαια, τη θέση αυτή δεν την κρατούσε πολύ γιατί κάποιες ενέργειες του κλέφτη-αρματολού θα κινούσαν την υποψία των Τούρκων ότι εξυπηρετεί τους Έλληνες ή τους ευρωπαίους χριστιανούς. Ο αρματολός αφού έπεσε στη δυσμένεια των Τούρκων, ξαναγύριζε στο βουνό κοντά στους συμπατριώτες του για να ζήσει κοντά τους υπερασπιζόμενος τους Έλληνες και τα ιδανικά τους.

Ο θεσμός των αρματολών θα γενικευτεί σε πολλά μέρη της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος, της Ηπείρου και της Μακεδονίας, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Πολλοί αρματολοί φρόντισαν να κάνουν τα αρματολίκια τους κληρονομικά με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τελικά μια κλειστή σχεδόν τάξη, τα «τζάκια» που προκάλεσε και την εχθρότητα των Ελλήνων.

Στην ιστορία έγιναν γνωστά πάντως τα αρματολίκια των Αγράφων και του Ολύμπου γιατί στις περιοχές εκείνες είχαν καταφύγει στα βουνά της οι κλέφτες από πολλές περιοχές. (3)

Εκείνο, όμως, που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το γεγονός ότι: στις δύο αυτές ομάδες πολεμιστών στηρίχθηκε η ελληνική επανάσταση. Αυτοί αποτέλεσαν τον ένοπλο πυρήνα του στρατού που θα πήγαινε μπροστά για να συγκρουστεί με τον τακτικό στρατό της Τουρκίας. Κοντά τους θα συσπειρωθούν πολλοί Έλληνες την ημέρα του ξεσηκωμού. Μέσα από αυτούς θα προκύψουν και πολέμαρχοι που θα τους οδηγήσουν στη νίκη.

Συνεχίζεται
Βιβλιογραφία
1.Η κλεφτουριά του Μωριά, Ανδρέα Μιχαλόπουλου. Αθήνα 1963
2.Το κλέφτικο τραγούδι, Γιάννη Αποστολάκη Εκδ. Ι. Κολλάρου
3.Ν. Ελληνική ιστορία του Απ. Βακαλόπουλου. Εκδ. Βάσια σελ. 93-95

http://mathainoumeellinikiistoria.blogspot.gr/2010/09/1821.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΡΜΑΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΕΣ"

Ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου στην Ελλαδα.

Η 25η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική εορτή της χώρας μας στις 15 Μαρτίου 1838, με διάταγμα του βασιλιά Όθωνα, που εκτελούσε παράλληλα και τα καθήκοντα του πρωθυπουργού εκείνη την περίοδο. Η πρόταση του Γραμματέα της Επικρατείας (Υπουργού) επί των Εκκλησιαστικών και της Δημόσιας Παιδείας, Γεωργίου Γλαράκη (ηγετικού στελέχους του κόμματος των Ναπαίων ή Ρωσικού Κόμματος), έγινε αμέσως δεκτή από τον Όθωνα, που την είδε και ως μία ευκαιρία να αυξήσει τη δημοτικότητά του.

Στο βασιλικό διάταγμα αναφέρεται μεταξύ άλλων: 

...Θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου είναι λαμπρά και καθ’ αυτήν εις πάντα Έλληνα δια την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος δια την κατ’ αυτήν την ημέραν έναρξιν του περί της ανεξαρτησίας αγώνος του ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν εθνικής εορτής.

Ο πρώτος εορτασμός της εθνικής επετείου έγινε λίγες ημέρες αργότερα, σύμφωνα με το πρόγραμμα που κυκλοφόρησε στις 18 Μαρτίου. Οι 21 κανονιοβολισμοί το σούρουπο της παραμονής ήταν το προανάκρουσμα. Με την ανατολή του ήλιου ρίφθηκαν εκ νέου 21 κανονιοβολισμοί, ενώ μία μπάντα, που γυρνούσε στους δρόμους της Αθήνας, υπενθύμιζε στους κατοίκους της πρωτεύουσας τη μεγάλη ημέρα.

Στις 8 το πρωί, στρατιωτικά τμήματα παρατάχθηκαν στους δρόμους μεταξύ των των Ανακτόρων (σημερινό κτίριο της Βουλής) και της εκκλησίας της Αγίας Ειρήνης (επί της οδού Αιόλου), όπου θα τελούνταν η επίσημη δοξολογία. Μία ώρα αργότερα, ο Όθωνας και η Αμαλία, ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες, έφθασαν με άμαξα στον καθεδρικό ναό της Αθήνας, επευφημούμενοι από το πλήθος, που είχε συρρεύσει από κάθε γωνιά της Αττικής. Στη δοξολογία παρέστησαν οι αρχές της πόλης, εκπρόσωποι των συντεχνιών και μέλη του διπλωματικού σώματος. Το τέλος της δοξολογίας σήμαναν 21 κανονιοβολισμοί και οι βασιλείς υπό τις συνεχείς επευφημίες του πλήθους πήραν το δρόμο της επιστροφής για το παλάτι.

Το ραντεβού του κόσμου δόθηκε στην Πλατεία του Παλατιού (σήμερα η ευρύτερη περιοχή της πλατείας Συντάγματος), όπου ο Δήμος Αθηναίων είχε στήσει ένα τρόπαιο και γύρω του στήθηκε ένα τρικούβερτο γλέντι μέχρι πρωίας, όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής.

Την παράσταση έκλεψε μία ηλικιωμένη κυρία, ονόματι Λέκκα, η οποία θέλησε να σύρει πρώτη το χορό «Σταματήσατε, παιδιά μου, εις εμέ ανήκει ν’ αρχίσω τον χορό, διότι εις αυτό το έδαφος πρόσφερα δύω ανδρείους αδελφούς και τον μοναχόν υιό μου». Της επετράπη να σύρει το χορό, παρότι γυναίκα, «και με δάκρυα στα όμματα συνεχόρευε και συναγάλλετο με τους Έλληνας» (προφανώς ήταν Αρβανίτισσα). Η εικόνα αυτή έκανε μεγάλη εντύπωση στην παρευρισκόμενη γερμανίδα Γιούλια φον Νόρντενπφλιχτ (κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας), η οποία δεν δίστασε να την παρομοιάσει με αρχαία Σπαρτιάτισσα.

Όλη την ημέρα η Αθήνα ήταν ένα πανηγύρι, σύμφωνα με τον Τύπο. Το βράδυ φωταγωγήθηκαν με φανούς η Ακρόπολη, τα δημόσια κτίρια, αλλά και πολλά σπίτια. Μεγάλη εντύπωση στους Αθηναίους έκανε ο σχηματισμός ενός μεγάλου φωτεινού σταυρού σε μια πλευρά του Λυκαβηττού.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/913#ixzz3VNikVs8x

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου στην Ελλαδα."