Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Το μοναδικό στρατιωτικό κοιμητήριο στην Αλβανία με αναγνωρισμένους πεσόντες του'40

Του Αγαθοκλή Παναγούλια
Ιστορικού ερευνητή -Συγγραφέα

Στο χωριό Βουλιαράτι Αργυροκάστρου που βρίσκεται μόλις 6 χιλιόμετρα μετά το μεθοριακό φυλάκιο της Κακαβιάς βρίσκεται το μοναδικό Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο στην Αλβανία με αναγνωρισμένους πεσόντες του 1940-41, το οποίο οι κάτοικοι διατήρησαν με αξιοθαύμαστο τρόπο, όπως θα περιγράψω στη συνέχεια.
Στο χωριό αυτό την περίοδο 1940-41 έγιναν 2 σημαντικά γεγονότα. Το πρώτο, η φονική μάχη που έγινε με τους οπισθοχωρούντες Ιταλούς στο υπερκείμενο του χωριού ύψωμα Αγίου Αθανασίου, την 1η Δεκεμβρίου 1940. Οι απώλειες 15 Ελληνες στρατιώτες νεκροί και 130 τραυματίες. Ολοι τους από τη Βόρεια Πελοπόννησο, Κορινθία και Αχαϊα. Οκτώ απ'αυτούς φιλοξενεί η Βουλιαρατινή γη στα οστεοφυλάκια του νεκροταφείου.
Το δεύτερο γεγονός, ήταν ότι στο χωριό αυτό λειτούργησε επί 3,5 μήνες το 1940-41 υγειονομικός σχηματισμός, το Σ1 Πεδινό χειρουργείο δυναμικότητας 300 κλινών. Αυτό το χειρουργείο-νοσοκομείο προσέφερε περίθαλψη στους Ελληνες τραυματίες που διακομίζονταν από διάφορα μέρη του μετώπου.
Οι κάτοικοι του χωριού πρόσφεραν σπίτια, που χρησίμευσαν ως θάλαμοι νοσηλείας, πρόσφεραν κατάλληλη τροφή για τη δίαιτα των τραυματιών και άλλες υπηρεσίες που είχαν να κάνουν με επιδιόρθωση και συντήρηση δρόμων για τη μεταφορά των τραυματιών.
Οσοι απ'τους τραυματίες έχαναν τη μάχη για τη ζωή, οι κάτοικοι τους τίμησαν όπως έπρεπε. Παραχώρησαν ένα χωράφι που είχε μέσα ένα εξωκλήσι (τον Αγιο Βασίλειο) και το μετέτρεψαν σε περιστασιακό στρατιωτικό νεκροταφείο.
Εχασαν τη μάχη για τη ζωή 57 στρατιώτες. Οι κάτοικοι τους έθαψαν με όλες τις τιμές και όπως αρμόζει. Στους τάφους τους τοποθέτησαν σταυρούς με αριθμούς και κράτησαν ένα πρόχειρο κατάλογο των ονομάτων (με αρκετές ελλείψεις) ένας δε κάτοικος ο Δημήτρης Μπάκος επί 32 ολόκληρα χρόνια (όσο ζούσε) συντηρούσε το νεκροταφείο, στερέωνε τους σταυρούς και τους αντικαθιστούσε όταν καταστρέφονταν. Περίμενε την ημέρα, που θα μπορούσε να παραδώσει κανονικά στους συγγενείς και να δείξει τον τάφο του δικού τους ανθρώπου. Ομως η ημέρα αυτή άργησε. 
Αυτός έφυγε απ'τη ζωή αφού είχε παραδώσει τον πρόχειρο κατάλογο στους συγγενείς του.

Δημήτρης Μπάκος
Γεώργιος Κ.Καλυβόπουλος
Ενας άλλος κάτοικος, ο φωτισμένος δάσκαλος και Διευθυντής του Δημοτικού σχολείου του χωριού Γεώργιος Καλυβόπουλος, ζήτησε και έλαβε από τις στρατιωτικές αρχές πριν φύγουν από το χωριό, καταλόγους των απωλειών της μάχης του υψώματος Αγίου Αθανασίου και του Σ1 Πεδινού χειρουργείου. Τους ήθελε για το ηρώο που επιθυμούσε να στηθεί στο χωριό του, τον τόπο τιμής των Ελλήνων πεσόντων μαχητών του 1940-41. 
Το όραμά του έγινε πραγματικότητα μετά από 59 χρόνια όταν αυτός είχε φύγει απ'τη ζωή. Τους καταλόγους αυτούς φύλαξε ο γιος του Χρήστος Καλυβόπουλος επίσης δάσκαλος.







Το στρατιωτικό νεκροταφείο στο Βουλιαράτι Αργυροκάστρου. Εδώ αναπαύονται 58 στρατιώτες και 1 αξιωματικός και τιμής ένεκεν ο επί πολλά χρόνια συντηρητής του νεκροταφείου.
Επίσης στα οστεοφυλάκια αυτού του νεκροταφείου έχουν μεταφερθεί τα οστά 8 πολεμιστών που έπεσαν στο ύψωμα Αγίου Αθανασίου καθώς και άλλων (πάνω από 200) που βρέθηκαν σε διάφορα γειτονικά μέρη.

 




 
Γνώριζα τους καταλόγους αυτούς από το 1995, όταν είχα ασχοληθεί με μία ιστορική έρευνα για τους πεσόντες από τον τόπο καταγωγής μου, την επαρχία Ολυμπίας. Στην έρευνα αυτή είχα εντοπίσει αρκετούς στρατιώτες για τους οποίους ως τόπος αποβιώσεως αναφερόταν το Σ1 Πεδινό χειρουργείο χωρίς άλλα στοιχεία. Με απασχόλησε ο τόπος που λειτούργησε το νοσοκομείο αυτό γιατί καμία ιστορική πηγή δεν το αναφέρει.
Από τις μονάδες των πεσόντων προσδιόρισα ότι πρέπει να βρίσκεται στην περιφέρεια Αργυροκάστρου και μετά από αρκετές προσπάθειες απευθύνθηκα σε διάφορους βορειοηπειρώτες. Απευθύνθηκα και στο Βουλιαρατινό δάσκαλο Χρήστο Καλυβόπουλο που γνώριζα ότι αυτός την περίοδο του 1940-41 βρισκόταν στην περιοχή αυτή και είχε προσφέρει μάλιστα και σημαντικές υπηρεσίες για τους Ελληνες μαχητές του' 40.
Αυτός με πληροφόρησε για τον τόπο λειτουργίας του Σ1 Πεδινού χειρουργείου και έθεσε μάλιστα στη διάθεσή μου τα σημαντικά έγγραφα που προανέφερα, τα οποία είναι τα μοναδικά, γιατί όπως προκύπτει απ΄την Ιστορία του στρατού (ΓΕΣ/ΔΙΣ) μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα δόθηκε εντολή αφενός μεν να αποσυρθούν οι υγειονομικοί σχηματισμοί αφετέρου δε να καταστραφούν τα αρχεία. Ετσι χάθηκε και η ιστορία μας και αν δεν είχε προνοήσει ο Διευθυντής του σχολείου να ζητήσει τα έγγραφα αυτά, δεν θα γνωρίζαμε σήμερα τους Ελληνες πεσόντες στο χωριό Βουλιαράτι.
Το 1999 όταν αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις Ελλάδος και Αλβανίας η Ελληνική Πολιτεία, έπραξε το καθήκον της. Ανακατασκεύασε το στρατιωτικό νεκροταφείο, έφτιαξε ατομικούς τάφους και τοποθέτησε μέσα σ'αυτούς τα οστά των πεσόντων, έγραψαν δε πάνω σ'αυτούς τα ονόματά τους. Σε 18 έγραψαν "ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ". Εγινε ακόμη και ειδική τελετή χωρίς τους συγγενείς των πεσόντων αλλά και με άγνωστους πεσόντες.
Οταν το διαπίστωσα αυτό από μια εκπομπή της Ελληνικής τηλεόρασης, ζήτησα πληροφορίες από τους κατοίκους του χωριού και για να συμπληρώσω την έρευνά μου επισκέφθηκα το χωριό αρκετές φορές.
Στην πρώτη επίσκεψή μου διαπίστωσα ότι κανένας από τους συγγενείς των πεσόντων δεν είχε επισκεφθεί τον τόπο που αναπαύονται οι δικοί τους και ο λόγος ήταν γιατί κανένας δε φρόντισε να τους αναζητήσει και να τους ενημερώσει.
Μετά τις διαπιστώσεις αυτές θεώρησα χρέος μου, να βρω τους συγγενείς τους και να γράψω ένα βιβλίο που αναφέρεται στα ιστορικά γεγονότα της περιόδου εκείνης στην περιοχή και στους πεσόντες, που κρατεί στα σπλάχνα της η Βουλιαρατινή γη. Το βιβλίο με τίτλο "ΟΣΟΙ ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ"  το πρόσφερα δωρεάν στο χωριό για να εξασφαλίσουν έσοδα για τη συντήρηση του νεκροταφείου και για έργα στο χωριό
Με πολλές δυσκολίες έψαξα και βρήκα αρκετούς συγγενείς, τους οποίους επισκέφθηκα σε διάφορα μέρη της χώρας, πήρα πληροφορίες και τις φωτογραφίες των πεσόντων  τις οποίες παραθέτω στο βιβλίο το οποίο έγραψα γι'αυτούς. Τις φωτογραφίες αυτές τοποθετήσαμε στη συνέχεια και στους τάφους των πεσόντων.
Στις 28 Οκτωβρίου 2002 οργανώσαμε προσκυνηματική εκδρομή στον τόπο τιμής όπου για πρώτη φορά μετά από 62 χρόνια οι συγγενείς αντίκρυσαν τους τάφους των πεσόντων. Οι σκηνές ήταν συγκινητικές
.






Νεκροταφείο πεσόντων -Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την πρώτη επίσκεψη συγγενών






Σε ομιλία που έγινε την ημέρα εκείνη στο στρατιωτικό κοιμητήριο, εκτός από την αναφορά που έγινε για το κοιμητήριο και τον αξιοθαύμαστο τρόπο διατήρησής του, έγινε για πρώτη φορά και ένα διαφορετικό προσκλητήριο πεσόντων όπως θα παρακολουθήσετε το σχετικό βίντεο που ακολουθεί.
 Οι φορείς του χωριού στο διήμερο 27 και 28 Οκτωβρίου 2002 οργάνωσαν εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τους πεσόντες.





Τρισάγιο πεσόντων στις 28.10.2002
χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου
Τιράνων και πάσης Αλβανίας
κ. Αναστασίου


Τις εκδηλώσεις τίμησαν ο Αρχιεπίσκοπος  Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, ο  Πρόξενος της Ελλάδος στο Αργυρόκαστρο, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου, Πανεπιστημιακοί της Ελληνικής Μειονότητας, εκπρόσωποι του Υπουργείου Αμυνας της Ελλάδος, οι συγγενείς των πεσόντων, σχολεία και φορείς της περιοχής και πλήθος κόσμου.

Βίντεο απ'όλο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων μνήμης και τιμής στον τόπο των πεσόντων δείτε στη συνέχεια
 
Στήν πηγή.http://agpanag.blogspot.com/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το μοναδικό στρατιωτικό κοιμητήριο στην Αλβανία με αναγνωρισμένους πεσόντες του'40"

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

1940.Τότε που οι άνδρες είχαν κάτι μέσα στα παντελόνια τους

ΣΤΗΛΗ Α. ΡΕΤΟΥΛΑ  Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Πρόδρομου Κερτεμελίδη, Αντιστρατήγου ε.α., «Στην δίνη του πολέμου» εκδόσεις Αρσενίδη: «….Το πρωϊ της 28ης Οκτωβρίου  1940, η Ιστορία έπαψε να είναι λόγια των σχολικών βιβλίων και έγινε πράξη ζωής. Και ο πιο απλός άνθρωπος, ένοιωθε να ξυπνάει μέσα του η ένδοξή μας ιστορία και τρείς χιλιάδες χρόνια τον καλούσαν να την υπερασπιστεί. Η είδηση, έτρεχε παντού: «Πόλεμος! Οι Ιταλοί εισβάλλουν στην Ελλάδα!» Κύματα λαού και στρατού χειροκροτούσαν, ζητοκραύγαζαν και βροντοφωνούσαν « ΟΧΙ.  ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ».
                                                                                          Στο μέτωπο

« Η κυανόλευκη σημαία μας  κυμάτιζε παντού υπερήφανη και ατσάλωνε τις ψυχές μας με δύναμη και αισιοδοξία. Βρισκόμουν στην αμυντική τοποθεσία του ποταμού Καλαμά στο Καλπάκι και στα δεξιά μας ήταν η  Γκραμπάλα, ένα βραχοβούνι ύψους 1200 μέτρων, κατάγυμνο και  φαλακρό, ένα φρούριο- παρατηρητής, αποτραβηγμένο στο πλάί, όσο χρειάζεται για να επιτηρεί και να δεσπόζει. Κυττάζοντας από την Γραμπάλα τον ορίζοντα  αργά-αργά από την Ανατολή μέχρι την Δύση, νοιώθεις να ξεκόβεται  βαρύ και  αμίλητο, τείχος της Ηπείρου».

 «Αυτό το σημείο είχε διαλέξει  η VIII Μεραρχία μας  για τον αγώνα της ζωής και του θανάτου. Από την μία βνουνό κι’ από την άλλη βουνό και ποτάμι. Εκεί, στην μέση των βάλτων, θα βούλιαζαν για πάντα και τα άρματα των Ιταλών. Γιατί η γή  αυτή, έχει μια παράξενη ευαισθησία και χτυπάει με θάνατο όποιον την προσβάλει».

 ‘Η νύχτα ήταν άγρια και φουρτουνιασμένη. Αστραπές αυλάκωναν τον ουρανό ασταμάτητα και βροντές συντάραζαν  το στερέωμα, το νερό έπεφτε σαν καταρράκτης με λύσσα, για να πρίξει την πλάση. Και ξαφνικά, μέσα στο υγρό και αναστατωμένο σκοτάδι, εκεί πάνω στο φυλάκιο, ακούστηκε από τις σκοπιές ο συναγερμός: « Στα όπλα!». Ήταν πρωϊ 5 και 30΄ της 28ης Οκτωβρίου 1940».

   Αμέσως,  καλπασμοί και φωνές σπάθιζαν μέσα στην νύχτα «Στα όπλα, Πόλεμος». Μέσα στο σκοτάδι, ξεχώριζαν τώρα κάποιες βροντές πιο τρανταχτές, πιο κοντινεές, που έκαναν την γή να τραντάζεται ξαφνιασμένη. ΄Εσχιζαν το σκοτάδι εδώ κι’ εκεί λάμψεις από το πυροβολικό του εχθρού, ενώ οι πρώτες οβίδες σφύριζαν και έσκαγαν.  Η γή της Ηπείρου, χτυπημένη κατάσαρκα στα σπλάχνα της, ανασείστηκε, βόγγγηξε σαν μαχαιρωμένο θηρίο. Το μέτωπο  τώρα πέρα έως πέρα, καιγόνταν από τα πυρά του εχθρού. 

  « Η εισβολή άρχισε, μόλις κόπασε το κανονίδι, από πολλές μεριές μαζί. Από την Μέρτζανη προς το χάνι Μπουραζάνι, από τις Δρυμάδες προς το Δελβινάκι και  πάλι από την Κακαβιά προς  το χάνι Δελβινάκι. κι’ από την Κονίσπολη προς τους Φιλιάτες.  Είχε ξημερώσει τώρα και τα τμήματα του εχθροήυ φαίνοντα ξεκάθαρα να προχωρούν μέσα στο χώμα μας.  Οι φρουρές των φυλακίων μαζί με τα τμήματα προκαλύψεως, άρχισαν τον επιβραδυντικό αγώνα, όπως όριζε το σχέδιο της Μεραρχίας. Μόλις  ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί  των Ελλήνων στρατιωτών από τις ραχούλες, οι Ιταλικές φάλαγγες, κλονίστηκαν, έσπασαν, σκόρπισαν στις γύρω πλαγιές, μέσα στα σκίνα και τα πουρνάρια. Οι λιγοστοί άνδρες των ελληνικών  φυλακίων από τα υψώματα, έρριχναν πάνω στον εχθρό συνέχεια και με πείσμα.»

 «Σύσσωμη η Ήπειρος, πρόμαχος της ελληνικής γης, ορθώθηκε έτοιμη να κατασπαράξει τον άνανδρο  εχθρό, που τόλμησε να βιάσει την ελληνική γή μας. Η VIII Μεραρχία, στρατολογημένη εξ ολοκλήρου από την ‘ Ηπειρο, που  αγωνιζόνταν τώρα για την πατρική γή, δεν θα έσωζε μόνον την τιμή των Ελληνικών Όπλων. Θα τους χάριζε και τις πρώτες νίκες. ΄Ήταν μεγάλη τύχη  και η μεγαλύτερη τιμή για μένα που μου έλαχε να πολεμώ μαζί με τέτοιους ήρωες, σ’ αυτόν τον καθαγιασμένο τόπο, όπου έλαβα το βάπτισμα του πυτρός. Τα τμήματα προκαλύψεώς μας, είχαν κρατήσει τον εχθρό ολόκληρη την ημέρα μακριά  απ΄οτις τοποθεσίες που θα δινόταν η μάχη της Ηπείρου, η μάχη της Ελλάδος, στο Καλπάκι. Το πυροβολικό μας, σκόρπαγε τους εχθρούς με σίδερο αναμένο. Και στις 2 Νοεμβρίου, οι προετοιμασίες για την μεγάλη επίθεση, είχαν ολοκληρωθεί»

  Στις 9 το πρωϊ, κύματα από Ιταλικά αεροπλάνα χυμούσαν και έριχναν βόμβες πάνω στην τοποθεσία αντιστάσεως. Το μεσημέρι, όλο το Ιταλικό πυροβολικό, άρχισε να βάλλει. Τα χαρακώματα της Γκραμπάλας, της Ασόνισας, του Καλπακίου σκάβονταν από τις εκρήξεις, ο τόπος τρανταζόνταν, τα βλήματα έσκαγαν μέσα στα χαρακώματά μας. Το ελληνικό πυροβολικό όμως, απαντούσε με πάθος. Ολόκληρη η τοποθεσία είχε φουντώσει, βρόνταγε κι’ ανάβραζε σαν καταχθόνιο ηφαίστειο. Οι βράχοι που τσακίζονταν και  τίναζαν γύρω λεπιδωτά σβουριχτά κομμάτια, που σφύριζαν σχίζοντας τον αέρα.

  « Στις 14.30, μετά το μεσημέρι, το Ιταλικό πυροβολικό σώπασε, ενώ το πεζικό ξεκινούσε για την επίθεση. ΄Ερχονταν προς τις γραμμές μας σφιγμένοι σε πυκνές φάλαγγες, στίμφη σκυφτά από παντού. Το πυροβολικό μας είχε αγριέψει κι’ έρριχνε πάνω τους γοργά και με πείσμα. Μερικές φάλαγγες του εχθρού, με κομμένη την ανάσα  εμπρος στο φράγμα του πυρός, σταμάτησαν. Άλλες πιο επίμονες, ξαναχυμούσαν για να καθηλωθούν κι’ αυτές σε λίγο».

   Σε λίγο τα πυρά αραίωσαν. Πουθενά οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν να βάλουν πόδι στην τοποθεσία μας. Καθώς βράδυαζε, ο καιρός βάραινε, και  την νύχτα θα ξέσπαγε μεγάλη μπόρα. Κατάκοποι οι άνδρες, συμμαζεύονταν στα χαρακώματά τους, τυλιγμένοι πρόχειρα σε μια κουβέρτα ή αντίσκηνο, γιατί ήξεραν ότι έπρεπε να ξαγρυπνούν με το αυτί τεντωμένο και  με το όπλο στο χέρι, γιατί ο εχθρός ήταν κοντά.

 « Θα ήταν η ώρα μόλις 8 το βράδυ, όταν ξαφνικά φούντωσε πάλι το ιταλικό πυροβολικό. (για να μην αφήσει τους ΄Ελληνες να κοιμηθούν….).Η Γκραμπάλα, καιγόνταν  από την ρίζα έως την κορυφή, βογγούσε ως τα έγκατά της, στις κρύες πλαγιές της άναβαν  αστραπές απανωτές, κι’ αντιφέγγιζε σπασμωδικά ο χαμηλωμένος από την συννεφιά ουρανός. Από τον βορρά η Γραμπάλα, έχει μία πλευρά απότομη, έναν γκρεμό. Από εκεί, ένα εχθρικό τμήμα, το επίλεκτο «Τάγμα Θανάτου», μαζί με  Αλβανούς, σκαρφάλωσε αθέατο βράχο- βράχο και σαν έφθασαν κοντά στην κορφή, χύμηξαν. Ήταν σαν να τους ξέρναγε το σκοτάδι. Πάτησαν την Γκραμπάλα και ο εχθρός, γάντζωσε στον βράχο. Βροχή άγρια, οργισμένη με κεραυνού και χαλάζι, έπνιξε την Γκραμπάλα στον κατακλυσμό της. Ο εχθρός, δεν μπόρεσε να ενισχυθεί και να σταθεροποιηθεί στην κορυφή. Η δυνατή βροχή, το σκοτάδι και η κούραση της ανάβασης, τους είχαν παραλύσει».

   Ήταν η καλύτερη στιγμή για αντεπίθεση. Οι αξιωματικοί της Γκραμπάλας, έδωσαν το πρόσταγμα: «εμπρός δια της λόγχης». Και πρώτοι  οι Έλληνες αξιωματικοί, με τις οβίδες στο χέρι, χύμηξαν και ξεφώλιασαν  πίσω από τους βράχους τους Ιταλούς που είχαν τολμήσει να πατήσουν την Γκραμπάλα. Οι λογχοφόροι στρατιώτες, ξεσηκώθηκαν και τους ακολούθησαν, τρέχοντας  κατά πάνω στον εχθρό με βαρύ και σταθερό δρασκελισμό. Πιάστηκαν στα χέρια και άρχισε η πάλη σώμα με σώμα. Ήταν κάτι το δραματικό και γοργό. Η φοβερή νύχτα που είχε ευνοήσει τους Ιταλούς, τώρα τους εμπόδιζε να ριζώσουν. Δείλιασαν, πάλεψαν για λίγο, αλλά παγωμένοι μπροστά στην κρύα λάμψη της ελληνικής λόγχης, πήραν τον κατήφορο. ΄Αφησαν  πίσω τους 20 νεκρούς και 6 αιχμαλώτους, πολυβόλα, όλμους και πυρομαχικά. Εδώ σκοτώθηκε  με μια σφαίρα στο μέτωπο, ο φίλος μου από το Γ΄ Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, ο Ανθυπολοχαγός Νίκος Χατζόπουλος. Αλλά ο μεγάλος κίνδυνος της διάσπασης της τοποθεσίας άμυνας, αποφεύχθηκε από τον αφάνταστο ηρωίσμό των στρατιωτών και των επικεφαλής αξιωματικών».

   «Στις 4 το απόγευμα, διακρίνεται κάπου 1500 μέτρα από το Καλπάκι, μία φάλαγγα από 50 άρματα που σταμάτησαν, κόπηκε στα δύο και το πρώτο κομμάτι αραίωσε σε βάθος. Ήταν περίπου τριάντα  άρματα και προχώρησαν, ενώ το δεύτερο κομμάτι κρύφθηκε μέσα στις δενδροστοιχίες..Όταν έφθασαν περίπου στα 300 μέτρα από την  τοποθεσία αμύνης μας, τα δύο κομμάτια ενώθηκαν, ενώ στα πλάγια των δύο κλιμακίων πήγαιναν μοτοσυκλέτες. Το θέαμα ήταν επιβλητικό και απειλητικό.

  Ο Έλληνας στρατιώτης, μέσα από τα χαρακώματα, παρακολουθούσε με μάτι άγρυπνο τα άρματα πού έρχονταν κατά πάνω του αγέρωχος, ενώ όλα τα πυρά του πυροβολικού και των πολυβόλων μας είχαν συγκεντρωθεί  εναντίον τους και ξαφνικά, κάποια άρματα καθηλώθηκαν χτυπημένα κι’ έφραξαν τον δρόμο. Ανάμεσά τους τρύπωσαν οι μοτοσυκλετιστές και  πυροβολούσαν τις θέσεις μας. Γινόταν χαμός. Συρματοπλέγματα, φράγματα από σιδηροτροχιές, πυκνοί πυροβολισμοί έκλειναν τον δρόμο. ΄Όταν τα άρματα μάχης  ανοίχτηκαν και πήραν τα χωράφια, τότε η γή σκίστηκε και κατάπιε τα δύο  πρώτα. Τα άλλα λόξεψαν, αλλά κάτω από την κοιλιά τους έσκαζαν νάρκες, με γδούπο φοβερό και υποχθόνιο, που τίναζε  στο αέρα μέσα στις φλόγες και μαύρους καπνούς, σιδερικά κομματιασμένα. Τα υπόλοιπα άρματα που έρχονταν πίσω, κάνουν μεταβολή, σκοντάφτουν μεταξύ τους και πάνω σ’ αυτήν την παραζάλη, το πυροβολικό μας συγκεντρώνει τα πυρά του πάνω τους και τα κοπανάει γοργά, δίχως ανάσα. Ήταν ένας στρόβιλος από κεραυνούς, φλόγες και καυτό χαλάζι που τα τύλιξε. Οι Ιταλοί, με την φάλαγγά τους εξαρθρωμένη πλέον, έτρεχαν δεξιά και αριστερά σαν ζώα παλαβωμένα, για να βρούνε πέρασμα να φύγουν»

  « Από τα χαρακώματα, οι Έλληνες στρατιώτες, είχαν ενθουσιαστεί και πηδούσαν έξω από χαρά. Στα χωράφια και στην δημοσιά, 9 άρματα καψαλισμένα και τσακισμένα έμεναν ακίνητα, έμεινε ένα όχημα για την ζεύξη των τάφρων και 50 μοτοσυκλέτες, πολυβόλα, τουφέκια και άλλο υλικό. Αλλά η μάχη δεν είχε τελειώσει εκεί. Ξημερώματα της η 5ης  Νοεμβρίου 1940, το μέτωπο άρχισε πάλι να βροντοχτυπιέται από άγρια βολή του εχθρικού πυροβολικού, ενώ τα αεροπλάνα τους βομβάρδιζαν τις ελληνικές θέσεις μάχης, τα μετόπισθεν, τις θέσεις του πυροβολικού μας  και για δεύτερη φορά, τα Γιάννενα. Εξόρμησαν με ορμή πεζικό και άρματα μάχης, αλλά σκόνταψαν πάνω στο φράγμα πυρός του ελληνικού πυροβολικού και πολυβόλων, κι’ όπου κατάφεραν να βάλουν πόδι, οι Έλληνες, με σφοδρές αντεπιθέσεις και  καλά σχεδιασμένες, τους έρριξαν πίσω. Δεκαπέντε (15) εχθρικά άρματα βούλιαξαν στους βάλτους του Καλαμά. Οι Ιταλοί όμως, δεν το έβαλαν κάτω. Πίστεψαν ότι μπορούσαν να λυγίσουν τις ψυχές των  στρατιωτών μας με αδιάκοπες κι’ επενειλημμένες επιθέσεις.  

 Αλλά οι Έλληνες αξιωματικοί και οι στρατιώτες μας, ήταν  αποφασισμένοι να παλαίψουν και με τον Χάρο για να μην σκλαβωθούν.. Στις 7 Νοεμβρίου, ξαναρχίζει  νέα επίθεση με σφοδρή και παρατεταμένη  προπαρασκευή πυρός όλων των οπλικών μέσων. Ένα τάγμα Ιταλών ξεκίνησε προς την Γκραμπάλα προς το απόγευμα, αλλά καθηλώθηκε κι’ αυτό, και σκόρπισε στην ρεματιά κοντά στα Καλύβια της Αρίστης».

    «΄Όμως, όταν έπεσε η νύχτα, οι Ιταλοί ένοιωθαν πώς ή τώρα ή, ποτέ. Το βράδυ, κατόπιν σφοδρής προπαρασκευής πυροβολικού συγκεντρωμένης ολόκληρης στην Γκραμπάλα, το τμήμα που κρυβόταν στην ρεματιά της Αρίστης, κατάφερε να  σκαρφαλώσει στην κορυφή. Η άμεση αντεπίθεση των λίγων εφεδρειών που βρίσκονταν εκεί, απέτυχε και η Γκραμπάλα, μένει στα χέρια των Ιταλών μέχρι τα μεσάνυχτα, οπότε εκδηλώθηκε η νέα αντεπίθεση των άϋπνων Ελλήνων, με ότι είχε απομείνει από τα ανατραπέντα τμήματα του στρατού μας, που συμπληρώθηκαν από ημιονηγούς, από  μαγείρους, γραφιάδες και  τραυματίες. Με εφ’ όπλου λόγχη οι Έλληνες στρατιώτες, γλιστρούν στο σκοτάδι και ορμούν σαν τα λιοντάρια πάνω στους Ιταλο-Αλβανούς. Πιάστηκαν στα χέρια, η πάλη ήταν λαχανιασμένη με τα δόντια σφιγμένα, γιατί εδώ παιζόταν η τύχη της Ηπείρου και η τύχη ολόκληρης της Ελλάδος.  Το «ή ήταν ή επί τάς» εκεί ξαναζούσε.

  Οι Ιταλοί αναγκάστηκαν να κατρακυλήσουν από την κορυφή κι’ έχασαν για πάντα την Γραμπάλα, αφήνοντας  πίσω πάνω από 45 νεκρούς. Η αδάμαστη ψυχή του ΄Έλληνα μαχητή μας, είχε αντέξει στην πιο σκληρή δοκιμασία των ανυπέρβλητων Ιταλικών  οπλικών μέσων και,  της  σφοδρής και συνεχούς κακοκαιρίας.

 Σ’ αυτόν τον πραγματικά τιτάνιο αγώνα και σε όλο του το μάκρος, παραστάθηκε στον Έλληνα πολεμιστή, η  αφοσιωμένη, η αλύγιστη, η ολόρθη εικόνα του χρέους και της τιμής, η μάνα, η αδελφή, η γυναίκα, η θυγατέρα, η τρομερή και ανώνυμη γυναίκα της Ηπείρου, η αγέρωχη Ηπειρώτισσα».

  Πρόδρομος Κερτεμελίδης   « Στην δίνη του πολέμου», εκδόσεις Αρσενίδη.  

 Έχοντας την τιμή να γνωρίσω στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τον Αντιστράτηγο πλέον,   κ.  Πρόδρομο Κερτεμελίδη, τον είχα ρωτήσει δειλά-δειλά: « Τι θυμάσθε περισσότερο από εκείνες τις τρομερές μάχες; ». Και η απάντηση του  Π. Κερτεμελίδη, συγκινημένου και δακρυσμένου:   « Την λάμψη από τις ξιφολόγχες, στο φως του φεγγαριού, καθώς οι Έλληνες εφορμούσαν! ». Τι άλλο να προσθέσει κανείς, γι’ αυτούς τους γρανιτένιους στρατιώτες που πέρασαν πλέον  στην σφαίρα του θρύλου;

   Τίποτα. Ησυχάστε νικητές κι’ αφουγκρασθήτε. Κανείς και ποτέ  δεν κατάφερε να σας ξερριζώσει από τις καρδιές των Ελλήνων. Ούτε πρόκειται να το καταφέρει.  Έχετε προσέξει πως σας κυττούν τα παιδιά; Γεμάτα δέος, λατρεία, θαυμασμό και απέραντη Αγάπη. Εσείς είστε οι νεκροί;  Τότε τους νεκρούς να φοβηθείτε όλοι ! Γιατί την Ιστορία, την γράφουν οι νεκροί,  κι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Οι ιστορικοί απλώς αντιγράφουν………

                                                                 Τι θα γινόταν σήμερα;

 Το ίδιο ακριβώς!  Ναι, μην αμφιβάλλετε. Το ίδιο ακριβώς θα έκαναν και οι νέοι του σήμερα, οι τόσο συκοφαντημένοι.  Και τα παλληκάρια του ‘ 40, το ίδιο τα συκοφαντούσαν τότε οι λιμοκοντόροι των σαλονιών. Με την ίδια κακεντρέχεια και τον ίδιο  φθόνο.

 Απλά ο Έλληνας, ο θαρραλέος και ο ατρόμητος, ο φτιαγμένος για ανοιχτή μάχη, δεν είναι συνηθισμένος σ’ αυτόν τον  ελεεινό πόλεμο που του γίνεται σήμερα. Τον πόλεμο των λιμοκοντόρων του ΔΝΤ.  Αυτός ο πόλεμος, είναι άγνωστος στους ήρωες και στους απογόνους των ηρώων.

   Γι’ αυτό και δεν μας προκαλούν σε ανοικτή μάχη. Δεν τολμούν. Θυμούνται τι έπαθαν το 1940 οι Ιταλοί και οι ίδιοι οι Γερμαναράδες. Δεν ξέχασαν την  μάχη των Οχυρών. Δεν ξέχασαν την πανωλεθρία που έπαθαν.  Και τώρα μας έρχεσθε με κουρελόχαρτα και πωπό-χαρτα που τα ονομάσατε  δάνεια για να μας επιβληθείτε;  Όμως ξεχάσατε κάτι: Ότι εμείς, θα ασκηθούμε  και σ’ αυτό  το χυδαίο σας είδος πολέμου. Θα μάθουμε και  θα σας ξεπεράσουμε. Και πάλι θα σας στείλουμε στα τσακίδια. Γιατί εμείς είμαστε οι απόγονοι των ηρώων. Εσείς απλά, είστε οι απόγονοι του Χίτλερ και των Ναζί.  Τίποτε άλλο…Να το θυμάσαι  αυτό, χοντρο-βαρέλα Αδόλφε Χίτλερ-Μέρκελ. 

   Τέλος, αφιερώνω στον ηρωϊκό ελληνικό λαό,  κάποιους στίχους, αφιερωμένους στους πολεμιστές του Μαραθώνα:

  « Μα από τον θρήνο των παιδιών τους, οι Μαραθωνομάχοι ορθώνονται, αστράφτουν οι θώρακες, ανοίγουν οι τάφοι, οι πολεμιστές βηματίζουν ξανά, αστροπελέκια κρατάνε, πρόγονοι και απόγονοι αγκαλιάζονται τώρα με δάκρυα σφιχτά, γιατί η Ελλάδα, τους παγκόσμιους παλιάτσους θα νικήσει για πάντα, μην φοβάσθε παιδιά! »       

  Αγγελική  Ρέτουλα. 
ΠΗΓΗ
http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=2715
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "1940.Τότε που οι άνδρες είχαν κάτι μέσα στα παντελόνια τους"

Erhart Kästner: "Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή!"

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.
»Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος....
Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα.
«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.
 ΠΗΓΕΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Erhart Kästner: "Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή!""

Αναφορά στον Ramanujan

Του Νίκου Λυγερού

Το αεροσκάφος έφτανε στη Ζυρίχη. Δεν είχε καθυστέρηση. Παρόλο που ήταν σύντομη η πτήση είχε προλάβει να θυμηθεί τα απαραίτητα για ν' αρχίσει την αναφορά του. Το πρώτο στίγμα ήταν το βιβλίο. Gödel, Escher, Bach. Εκείνη την εποχή δεν γνώριζε τίποτα για τον Douglas Hofstaedter. Ενώ είχε ακουστά για το βιβλίο Nobel του πατέρα του. Δεν ήταν λοιπόν ο συγγραφέας που τον είχε αγγίξει και ακόμα λιγότερο το βραβείο Pulitzer. Ήταν ήδη αφοσιωμένος στα μαθηματικά και δεν πρόσεχε τα κανονικά.

Το αγαπημένο του βιβλιοπωλείο ήταν ανοιχτό. Εκεί θα περνούσε αρκετή ώρα πριν επιλέξει με στρατηγικό τρόπο το βιβλίο που θα μελετούσε και όχι απλά θα διάβαζε. Εκτός από τα εγκυκλοπαιδικά, τα βιβλία του τομέα ήταν σπάνια μεγάλα. Το κωδικοποιημένο κείμενο των μαθηματικών ήταν συμπαγές και το ένα εξηγούσε το άλλο. Έτσι όταν ανακάλυψε τον τίτλο πάνω στη ράχη τον ξάφνιασε.

*Πρώτη επαφή

Ένα τόσο μεγάλο βιβλίο με τέτοια θεματολογία ήταν παράξενο.

-Καλώς ήρθατε στη Ζυρίχη.
Πολλές φορές είχε σκεφτεί το Διεθνές Συνέδριο των Μαθηματικών το 1994 αλλά τότε δεν είχε αρκετά χρήματα για την εγγραφή και τη διαμονή.

*Άπονη ζωή

Έπιασε το βιβλίο. Ήταν ογκώδες…

Το ξεφύλλισε με το δικό του τρόπο. Έτσι είδε ότι το κείμενο ήταν όντως αυτοαναφορικό και χάρηκε διότι ήταν το πρέπον. Δεν έψαχνε για πληρότητα διότι ήξερε για το θεώρημα του 1931. Το είχε απασχολήσει διότι τότε το πρόγραμμα του David Hilbert δεν του είχε φανεί παράλογο διότι ακόμα μάθαινε τις επιπτώσεις της πλάγιας σκέψης στα μαθηματικά. Αλλά ήταν έτοιμος να αποδεχτεί τη συμβολή του παράδοξου. Στο βιβλίο υπήρχαν βέβαια και αναφορές στους τομείς των εικαστικών και της κλασσικής μουσικής. Συμπλήρωσαν τη θετική εικόνα που είχε αποκομίσει και πήρε την απόφασή του. Αυτό το βιβλίο θα άνηκε στο έργο. Η έρευνά του στα μαθηματικά ήταν βασική αλλά πάντα με επίκεντρο τα θεμέλια. Ακολουθούσε μια δομική προσέγγιση ακόμα και αν φαινομενικά τον ενθουσίαζαν οι αριθμοί.

Η κωδικοποίηση είχε αρχίσει με τα νοητικά σχήματα πριν γίνουν μαθηματικά.

Η επιβίβαση είχε ολοκληρωθεί. Ο απόγονος της πτητικής μηχανής του Leonardo da Vinci απογειώθηκε.

Η Ζυρίχη ήταν βυθισμένη μέσα στη νύχτα, αλλά έβλεπε τα ανθρώπινα φώτα. Ήταν σαν σπόρια από το ρόδι της ανθρωπιάς. Αυτήν την εικόνα είχε στο μυαλό του όταν έγραψε πάνω στο σημειωματάριό του. Κι ένιωσε τη χαρά της ύπαρξης που τον άγγιξε όσο κανένας άλλος. Άναψε το φως της καμπίνας και είδε το φωτεινό λουλούδι του πάθους του. Ένιωθε μια ικανοποίηση, όταν έβλεπε μέσα στα μαθηματικά του δίχως να του δώσει μία συγκροτημένη εξήγηση.

*Υπολογιστικά μοντέλα.

Το βιβλίο ήταν βαρύ και τον ενθουσίαζε. Έβλεπε ήδη το βάθος που θα έπρεπε να βουτήξει. Δεν ήξερε ακόμα τι είχε πει ο Σωκράτης για τον Ηράκλειτο και δεν είχε δει τη Δήλο για να το προβλέψει.
Στο μετρό δεν άκουσε το θόρυβο. Η Toccata του J-S Bach έπαιζε μέσα του κι αναζητούσε τα μοτίβα. Έξω από το παράθυρο του αεροσκάφους οι μεταμορφώσεις των σκιών τού θύμισαν τα σχέδια του M. Escher.

Έπρεπε να τα διηγηθεί και στο Τέρας.

*Η καταγραφή ενεργοποιήθηκε.

Ναι, ήταν απαραίτητο, διότι ακόμα και η αρχή είχε μία ιστορία.

Έξω η νύχτα θύμιζε τους διαδρόμους του μετρό.

Παραλίγο να χάσει τη στάση. Χαμογέλασε για την αντίδρασή της, όταν θα το διάβαζε.

Κατέβηκε εγκαίρως…


Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8019-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αναφορά στον Ramanujan"

ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ;;

Α. Άραγε για το δημοψήφισμα της ανεξαρτοποίησης το 2012 και θέλουν να έχουν καλό προφίλ ; Τόσα χρόνια που ήταν ; Και αν ενδιαφέρονται γιατί τότε δεν δίνουν τις αποζημιώσεις ; Μόνον στην Κρήτη υπήρχαν θύματα ή έγιναν βασανιστήρια ; Τον χρυσό που πήραν γιατί δεν τον δίνουν πίσω ;
Απεσταλμένοι του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Γερμανίας άκουσαν με τα αυτιά τους τις θηριωδίες των γερμανικών στρατευμάτων από το στόμα επιζησάντων στα καμένα χωριά του Ρεθύμνου...

Οι Γερμανοί ξανάρθαν κι έψαχναν τους επιζήσαντες! Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήρθαν στρατοί, αλλά μόνο δύο άτομα. Θέλουν να αποδώσουν δικαιοσύνη ή τουλάχιστον έτσι λένε...


Η Δευτέρα και η Τρίτη ήταν μέρες αναμνήσεων για τις επαρχίες Αμαρίου και Αγίου Βασιλείου. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του cretalive.gr, επιθεωρητής από το Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου που εδρεύει στη Στουτγκάρδη και μία δικαστής, απεσταλμένοι και οι δύο του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Γερμανίας, επισκέφθηκαν 8 χωριά, τα οποία οι Γερμανοί έκαψαν και ισοπέδωσαν. Στην περιήγησή τους αυτή συνοδεύονταν από τον ιστορικό, Ιάσονα Χανδρινό και το δημοσιογράφο και συγγραφέα Μανόλη Παντινάκη.

Οι δύο Γερμανοί αναζητούσαν επιζήσαντες, ανθρώπους που πολέμησαν και κατάφεραν να κρατηθούν στη ζωή ή ανθρώπους που τότε ήταν μικρά παιδιά και θυμούνται τις θηριωδίες των γερμανικών στρατευμάτων. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να λησμονήσει κανείς βασανιστήρια, θανάτους αγαπημένων προσώπων και ολόκληρα χωριά να φλέγονται;


Παρά τις «μαύρες» αναμνήσεις που στοιχειώνουν ως σήμερα όσους είναι ακόμη στη ζωή, άνοιξαν τα σπίτια τους στους απεσταλμένους του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Τους υποδέχτηκαν με θέρμη, όπως οι Κρητικοί ξέρουν, κάτι που εξέπληξε ευχάριστα τους Γερμανούς, οι οποίοι ανησυχούσαν ότι ενδεχομένως θα συναντούσαν αντιδράσεις.


Το Γερακάρι, το Καρδάκι, οι Βρύσες, το Άνω Μέρος και η Λοχριά της επαρχίας Αμαρίου και τα Σαχτούρια, η Κρύα Βρύση και η Κοξαρέ στην επαρχία Αγίου Βασιλείου είχαν πολλά να διηγηθούν. Ήταν η πρώτη φορά που η γερμανική πλευρά συνομίλησε με επιζήσαντες των εγκλημάτων που συντελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα σε βάρος του ελληνικού λαού.


Και οι Γερμανοί ζητούσαν να μάθουν όχι μόνο για τις απεχθείς πράξεις, αλλά ακόμη ...όλο και περισσότερες λεπτομέρειες: Τι χρώμα στολή φορούσαν οι Γερμανοί στρατιώτες; Υπήρχε πέταλο στη στολή; Φορούσαν δίκοχο; Θυμάστε κάποιο όνομα στρατιώτη;


Στο "σκαμνί" οι επιζήσαντες βασανιστές

Την Παρασκευή, οπότε η δικαστής και ο επιθεωρητής επιστρέφουν στη Στουτγκάρδη, θα αντιπαραβάλουν τα στοιχεία που συνέλεξαν με τα δικά τους αρχεία αλλά και τις πληροφορίες που έλαβαν πέρυσι από αρχεία που εντόπισαν στο Ηράκλειο.

Στόχος, όπως οι απεσταλμένοι της Γερμανίας είπαν, είναι να εντοπίσουν τυχόν επιζήσαντες Γερμανούς βασανιστές και να τους παραπέμψουν στη Δικαιοσύνη. Όπως είπαν, άλλωστε, η Γερμανία κοιτάζει το παρόν και το μέλλον και δε θέλει να ζήσει κανένας λαός ξανά μία τέτοια καταστροφή.


Η κατ'ιδίαν επαφή Γερμανών με θύματα της γερμανικής θηριωδίας έχει τη δική της (ηθική) σημασία για τα καμμένα χωριά που είδαν τους Γερμανούς να ξανάρχονται με διάθεση απονομής Δικαιοσύνης. Κι οι Γερμανοί όμως, αν και ήταν προετοιμασμένοι ακόμη και για ενδεχόμενες ακραίες αντιδράσεις, βίωσαν την κρητική φιλοξενία κι από την πλευρά τους χειρίστηκαν με διακριτικότητα περιπτώσεις ηλικιωμένων ή κατάκοιτων, τους οποίους δε θέλησαν να πλησιάσουν καν, φοβούμενοι ότι θα αναστατώνονταν επαναφέροντας στη μνήμη τους την αγριότητα που βίωσαν.


Μέσα στη μέρα ο Γερμανός επιθεωρητής και η δικαστής θα συναντήσουν τον αγωνιστή και πρώην δήμαρχο Ανωγείων, Γ. Κλάδο, ενώ την Πέμπτη θα επισκεφθούν το Σκαλάνι και τα Σκούρβουλα στο Ηράκλειο.

ΠΗΓΕΣ
newsit.gr 
http://dexiextrem.blogspot.com/ 
http://human-philosophie.blogspot.com/ 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ;;"

Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες του πολέμου: Οι δυνάμεις των αντιπάλων και οι πρωταγωνιστές.

(Δ. Λιμνιάτης, Αντιστράτηγος ε.α., "Το έπος του 1940 και ο στρατηγός Κατσιμήτρος", περιοδικό "Ιστορία", τ. 352, Οκτ. 1997.)

    "Αναφέρατε παρακαλώ εις τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ ότι η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριο την πρωίαν, ίσως δε και κατά την διάρκειαν της νυκτός 27 με 28 Οκτωβρίου, θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα επιτελέση το καθήκον της προς την πατρίδα, συμφώνως προς διαταγάς και οδηγίας του ΓΕΣ. Δύναμαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ, και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως, ότι δεν θα περάσουν Ιταλοί από το Καλπάκι."
    (Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, Διοικητής VIII Μεραρχίας Ηπείρου, σε τηλεφωνική επικοινωνία με το ΓΕΣ (Ανσχη Κορώζη), 27 Οκτωβρίου 1940.)

Οι δυνάμεις των αντιπάλων κατά την έναρξη του πολέμου.
Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες μέχρι την ανάσχεση της επιθέσεως των Ιταλών (μάχη Ελαίας (Καλπάκι) - Καλαμά, 2-8 Νοεμ. 1940), την ολοκλήρωση της επιστρατεύσεως και την Ελληνική αντεπίθεση.

Ιταλικές δυνάμεις:
Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση: Διοικητής Στρατηγός Βισκόντι Πράσκα. Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου.
XXV Σώμα Στρατού: Διοικητής Στρατηγός Κάρλο Ρόσσι. Τέσσερις μεραρχίες (23η: "Φερράρα", 51η: "Σιένα", 131η: Τ/Θ "Κενταύρων" και μια μεραρχία ιππικού). Συνολική δύναμη: 42000 άνδρες περίπου.
XXVI Σώμα Στρατού: Διοικητής Στρατηγός Γκαμπριέλε Νάσσι. Τέσσερις μεραρχίες (49η: "Πάρμα", 29η: "Πιεμόντε", 19η: "Βενέτσια", 53η: "Αρέτζο"). Συνολική δύναμη: 44000 άνδρες περίπου.
Μεταξύ των δύο σωμάτων στρατού, στον Τομέα της Πίνδου: 3η Μεραρχία Αλπινιστών "Τζούλια".
Συνολική δύναμη: 59 τάγματα πεζικού, 135 πυροβολαρχίες (23 βαριές), 150 άρματα μάχης, 18 ίλες ιππικού, 6 τάγματα όλμων και ένα τάγμα πολυβόλων.
Ελληνικές δυνάμεις:
Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου:
VIII Μεραρχία Πεζικού:
Διοικητής Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, και το στρατηγείο της III Ταξιαρχίας Πεζικού με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Πεζικού Δημήτριο Γιατζή. Συνολικά περιελάμβανε: 4 διοικήσεις συνταγμάτων πεζικού, 15 τάγματα πεζικού, 16 πυροβολαρχίες, 5 ουλαμούς πυροβολικού συνοδείας, 2 τάγματα πολυβόλων κινήσεως, μία πυροβολαρχία βαρέων πολυβόλων, μία μεραρχιακή μονάδα αναγνωρίσεως. Το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της III Μεραρχίας (κινούμενο από την Αιτωλοακαρνανία προς Ήπειρο).
    Στις 12 Οκτωβρίου 1940: Τέθηκε στη διάθεση της Μεραρχίας ο Υποστράτηγος Ν. Λιούμπας, στον οποίο ανατέθηκε η διοίκηση του τομέα της Θεσπρωτίας. Έφθασε μια αντιαεροπορική πυροβολαρχία (3 πυροβόλα), η οποία διατέθηκε για την προστασία των Ιωαννίνων. Συμπληρώθηκαν οι διοικήσεις της Μεραρχίας ως ακολούθως: Αρχηγός Πεζικού Μεραρχίας: Συνταγματάρχης Γεώργιος Ντρες. Διοικητής 4ου Συντάγματος Πεζικού: Συνταγματάρχης Κ. Παπαδόπουλος. Διοικητής 40ου Συντάγματος Ευζώνων: Συνταγματάρχης Θρ. Τσακαλώτος.
    Στις 27 Οκτωβρίου 1940 η Μεραρχία έχει συμπληρώσει την επιστράτευσή της.
Θέατρο επιχειρήσεων Δυτικής Μακεδονίας:
Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ):
Διοικητής Αντιστράτηγος Ιωάννης Πιτσίκας (έδρα Κοζάνη).
Το Β' Σώμα Στρατού: Διοικητής Αντιστράτηγος Δημήτριος Παπαδόπουλος, με τις: I Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Δημήτριος Βραχνός, IX Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Χρήστος Ζυγούρης, V Ταξιαρχία Πεζικού: Διοικητής Συνταγματάρχης Πεζικού Αναστάσιος Καλής, IX Συνοριακό Τομέα.
Το Γ' Σώμα Στρατού: Διοικητής Αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου (έδρα Θεσσαλονίκη), με τις: X Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Χρήστος Κίτσος, XI Μεραρχία: Διοικητής Συνταγματάρχης Πυροβολικού Γεώργιος Κώσταλος, IV Ταξιαρχία Πεζικού, Διοικητής Υποστράτηγος Αγαμέμνων Μεταξάς, και τους IX, X, XI Συνοριακούς Τομείς.
Το Απόσπασμα Πίνδου:
Διοικητής ο μόνιμος εξ εφέδρων Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης (Επταχώρι). Τομέας ευθύνης μεταξύ του δεξιού της VIII Μεραρχίας και του αριστερού της IX Μεραρχίας (ανάπτυγμα ΖΕ 37 χλμ. περίπου). Περιελάμβανε: Το 51ο Σύνταγμα Πεζικού (μείον), μία ορειβατική πυροβολαρχία 75 χιλ., έναν ουλαμό πυροβολικού συνοδείας των 65 χιλ. και έναν ουλαμό ιππικού. Είχε σοβαρές ελλείψεις σε οπλισμό, ιματισμό, υπόδηση και εφεδρικά πυρομαχικά. Από 8 διοικητές λόχων 2 ήταν Ανθυπολοχαγοί και 2 Έφεδροι Λοχαγοί. Από τους 32 Διμοιρίτες 3 μόνο ήταν μόνιμοι.
Συνολική δύναμη: 39 τάγματα πεζικού, 40½ πυροβολαρχίες διαφόρων διαμετρημάτων. Δύναμη περίπου 35000 άνδρες.
Σύγκριση δυνάμεων:
Στην Ήπειρο: Έναντι των 22 ταγμάτων πεζικού, 3 συνταγμάτων ιππικού, 61 πυροβολαρχιών (18 βαριές) και 90 αρμάτων μάχης του XXV Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 15 τάγματα πεζικού, μία ομάδα αναγνωρίσεως και 16 πυροβολαρχίες (2 μόνο βαριές) της VIII Μεραρχίας.
Στην Πίνδο: Έναντι 5 ταγμάτων πεζικού, μιας ίλης ιππικού της Ιταλικής Μεραρχίας Αλπινιστών, υπήρχαν 2 τάγματα πεζικού, μια ίλη ιππικού και μιάμιση πυροβολαρχία του αποσπάσματος Πίνδου.
Στη Δυτική Μακεδονία: Έναντι 17 ταγμάτων πεζικού, μιας ίλης ιππικού, 24 πυροβολαρχιών (5 βαριές) και 10 αρμάτων μάχης του XXVI Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 22 τάγματα πεζικού, 2 ομάδες αναγνωρίσεως και 22 πυροβολαρχίες (7 βαριές) του ΤΣΔΜ.
Συμπεράσματα: Στην Ήπειρο ήταν συντριπτική η υπεροχή των Ιταλών σε πυροβολικό και άρματα. Στην περιοχή Δυτ. Μακεδονίας οι μονάδες ήταν ισοδύναμες με μικρή υπεροχή των Ελληνικών. Στην περιοχή της Πίνδου οι Ιταλοί υπερτερούσαν σε αναλογίες 1:2 περίπου στο πεζικό και 1:4 στο πυροβολικό.
    Να επισημανθούν και τα ακόλουθα: Η ασφάλεια των Ελληνικών ακτών ήταν επισφαλής, λόγω της συντριπτικής υπεροχής του Ιταλικού ναυτικού. Στηριζόμαστε μόνο στις ναυτικές δυνάμεις της Μ. Βρετανίας και στις δεσμεύσεις της Ιταλίας με τη Λιβύη. Στην αεροπορία, η Ιταλική είχε την κυριαρχία. Έναντι 400 Ιταλικών αεροσκαφών, διαθέταμε 143 παλαιού τύπου και μικρής αποδόσεως. Τα 65 διαφόρων αποστολών (βομβαρδιστικά κ.λπ.) ήταν σε καλή κατάσταση.
    Να προσθέσουμε ακόμα ότι: Η αμυντική οργάνωση του Ελληνικού εδάφους, κυρίως στην Ήπειρο, με τις έντονες προσπάθειες της VIII Μεραρχίας, το δύσβατο του εδάφους με τα περιορισμένα δρομολόγια και οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες ήταν αρνητικοί παράγοντες για τις επιθετικές επιχειρήσεις των Ιταλών.
Στρατηγικό συμπέρασμα: Η έκβαση των επιχειρήσεων κυρίως στην Ήπειρο (τοποθεσία Ελαίας-Καλαμά) ήταν υπόθεση τόλμης και αντοχής της VIII Μεραρχίας τις 5-10 πρώτες ημέρες, διότι, με τον ερχομό των ενισχύσεων και την πτώση του ηθικού των Ιταλών (επακόλουθο της αποτυχίας), η πλάστιγγα θα έγερνε υπέρ των Ελληνικών δυνάμεων. Αυτό πέτυχε η VIII Μεραρχία με διοικητή τον γενναίο Υποστράτηγο Χ. Κατσιμήτρο.
ΠΗΓΗ
http://pheidias.antibaro.gr/1940/war.htm
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες του πολέμου: Οι δυνάμεις των αντιπάλων και οι πρωταγωνιστές."

Τὸ ΟΧΙ μέσα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Time

Ἔχει ἐνδιαφέρον ἡ ματιὰ τῶν ξένων γιὰ τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν μακρινὴ Ἀμερική. Πῶς ἡ ἄγνωστη, μικρή, ἀσήμαντη γιὰ τοὺς ξένους Ἑλλάδα, σὲ λίγες ἑβδομάδες ἔγινε ἡ χώρα τῶν ἀρχαίων ἡρώων. Οἱ τίτλοι εἶναι χαρακτηριστικοί: Ἡ «Χώρα τῶν εἰσβολῶν» δίνει τὴν θέσι της στὰ έπιφωνήματα θαυμασμοῦ: «Ζήτω ἡ Ἑλλάς», «Γιοὶ τῆς Ἑλλάδος», «Παιδιὰ τοῦς Σωκράτους»!
4-11-1940: Land of Invasion
     Τὸ πρῶτο τεῦχος τοῦ «Time» μετὰ τὴν ἰταλικὴ ἐπίθεσι, μὲ τὸν Βασιλέα Γεώργιο Β' στὸ ἐξώφυλλο. Ἄρθρο ποὺ ξενίζει τὸν σημερινὸ ἀναγνώστη. Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἄρθρου ἀναλίσκεται σὲ ἀμφιλεγόμενα κουτσομπολιὰ γιὰ τὴν βασιλικὴ αὐλὴ (σὲ ἐπόμενο τεῦχος δημοσιεύεται ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας ὁμογενοῦς ἀναγνώστου) καὶ λανθασμένες ἐκτιμήσεις γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ φρόνημα ἡγεσίας καὶ λαοῦ. Ὁ τίτλος, «χώρα εἰσβολῆς»· οὔτε σκέψις γιὰ ἀπόκρουσι τῆς ἐπιθέσεως.
4-11-1940: Shots at Corizza
11-11-1940: Episode in Epirus
     Φθάνουν οἱ εἰδήσεις γιὰ τὴν σθεναρὴ ἑλληνικὴ ἀντίστασι! Ἐν τούτοις, ἀπίστευτο μοιάζει ἀκόμη γιὰ τὴν παγκόσμια κοινότητα τὸ ὅτι οἱ Ἕλληνες μποροῦν νὰ ἀντέξουν. «Παρὰ τὸ σθένος τῶν γενναίων Ἑλλήνων, οἱ Ἰταλοὶ τὰ καταφέρνουν καλά», καταλήγει τὸ ἄρθρο, καὶ ἕνας ὁμογενής μας στέλνει ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας, κατηγορώντας τὸ περιοδικὸ γιὰ ἡττοπάθεια!
18-11-1940: Murk
25-11-1940: First Round: Hellas
     Ὀ ἀχὸς τῆς νίκης τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων φθάνει πλέον στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Οἱ Ἕλληνες ἀρχίζουν νὰ ἀναφέρονται ὡς ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων ἡρώων: «The war was being fought, and its first phase was now won, straight out of antique textbooks.»
2-12-1940: Zeto Hellas
     Ἀπελευθέρωσις τῆς Κορυτσᾶς!
2-12-1940: Sons of Greece
     Ἡ ὁμογένεια τῶν Η.Π.Α. κινητοποιεῖται καὶ προσφέρει ὅ,τι μπορεῖ στὸν Ἀγῶνα.
16-12-1940: Surprise No. 6
     Ὁ κόσμος ὅλος ἐκφράζει πιὰ τὸν ἀνυπόκριτο θαυμασμό του γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ εἶναι ἀφιερωμένο στὶς μεγάλες ἐκπλήξεις, μέχρι τότε, τοῦ πολέμου· καὶ μεγαλύτερη ὅλων, γράφει, ἡ νίκη τῶν Ἑλλήνων. Στὸ ἐξώφυλλο ὁ Ἀρχιστράτηγος τῆς Νίκης, Ἀλέξανδρος Παπάγος.
6-1-1941: Winston Churchill, Man of the Year
     Ἐξαιρετικὸ ἄρθρο γιὰ τὸν «ἄνδρα τῆς χρονιᾶς» Ουίνστων Τσώρτσιλ. «Μεταξὺ τῶν ὑπολοίπων Εὐρωπαίων ποὺ σημάδευσαν τὸ 1940», ἐπισημαίνει τὸ περιοδικό, «ἦταν ὁ μικρόσωμος Στρατηγὸς Ἰωάννης Μεταξᾶς, Πρωθυπουργὸς τῶν Ἑλλήνων, ὁ ὁποῖος γελοιοποίησε τὸν Μπενίτο Μουσσολίνι.»
27-1-1941: Dominick the Greek
     Ἔκθεσις δεκαοκτώ ἔργων τοῦ Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, τοῦ «μεγαλυτέρου Ἕλληνος ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα» στὴν Νέα Ὑόρκη. Τὰ ἔσοδα διατίθενται γιὰ τὴν ἐνίσχυσι τοῦ γενναίου Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ.
10-2-1941: Wanted: Bone and Gristle
     Ἐπικήδειος γιὰ τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ.
10-2-1941: Heaviest, Firmest
     Διαψεύδονται οἱ ἰταλικὲς προσδοκίες ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Μεταξᾶ θὰ λυγίσῃ τοὺς Ἕλληνες.
17-3-1941: Even Without the Turks
     Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἀποφασισμένη νὰ ἀντισταθῇ στοὺς Γερμανούς, ἀκόμη καὶ χωρὶς τὴν βοήθεια τῆς «ἐπιτήδειας οὐδέτερης» Τουρκίας.
21-4-1941: Weakness Defies Strength
     Ἡ Μάχη τῶν Ὀχυρῶν τῆς Γραμμῆς Μεταξᾶ.
28-4-1941: 80-Day Premier
     Ὁ πρωθυπουργὸς Ἀλέξανδρος Κορυζῆς σφραγίζει μὲ αὐτοκτονία τιμῆς τὸ ὕστατο ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων. Τὸ σκότος τῆς κατοχῆς ἀρχίζει... 
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τὸ ΟΧΙ μέσα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Time"

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ...


Ἢ οὕτως εἶ σοφὸς ὥστε λέληθέν σε ὅτι μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ Θεοῖς καὶ παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσιν...



Ή μήπως είσαι τόσο "σοφός" ώστε σου διέφυγε ότι η Πατρίδα είναι κάτι πολυτιμώτερο, σεβαστότερο και αγιώτερο, πάνω και από την μητέρα και από τον πατέρα και από όλους τους προγόνους, και τίθεται σε μείζονα μοίρα τόσο από τους Θεούς, όσο και από τους ανθρώπους εκείνους που έχουν μυαλό...


Σωκράτης


(Πλάτωνος, Κρίτων / Περί του Πρακτέου)
ΠΗΓΗ
http://pyrisporos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ..."

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΕΣ, ΞΑΦΝΙΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ...

...ΕΧΘΡΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΠΟΙΟΝ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ;

Μια από τις χρυσές σελίδες της Ιστορίας μας αποτελεί η Ηπειρώτισσα Γυναίκα. Η αυθόρμητη προσφορά, η αυτοθυσία και το μεγαλείο της ψυχής των γυναικών της Ηπείρου, "έγραψαν" μαζί με τους ηρωικούς στρατιώτες μας, το έπος του '40.



Οι γυναίκες αυτές έδωσαν το δικό τους παρών στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Πίνδο κουβαλώντας όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα στους φαντάρους μας αλλά και μεταφέροντας τραυματίες, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, μέσα από χαράδρες, γκρεμούς και σκαρφαλώνοντας σε υψόμετρο 2.000 και 2.500 μέτρων.
Οι υπηρεσίες που προσέφεραν πολύτιμες και πρέπει όλοι μας να νιώθουμε υπερηφάνεια για την παρουσία και τον αγώνα τους.

Εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές.
Όταν φύγαμε από τη Λάρισα για να πάμε στην Κοζάνη, στο Σαραντάπορο εκεί πέρα οι δρόμοι τότε ήτανε καλντερίμια και χωματόδρομοι, θυμάμαι εκεί επάνω πριν από τα Σέρβια ότι ήταν γυναίκες οι οποίες την δεύτερη ημέρα ακριβώς προς την τρίτη φτιάχνανε τον δρόμο, δηλαδή ρίχνανε πέτρες μες στις λάσπες. Από τότε, από την ίδια μέρα και βέβαια εν συνεχεία στην Ήπειρο εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές. Εθαυμάσθησαν πολύ γιατί μετέφεραν εκεί που δεν μπορούσε ούτε μουλάρι. Βάζανε στην πλάτη, μαθημένες αυτές, αυτές κουβαλούσαν νερό και ξύλα. Πήγαιναν στο ρουμάνι μια ώρες δυο, φορτωνόταν τα ξύλα στην πλάτη και τα μετέφεραν στα σπίτια τους μέσα στα χιόνια. Εκάνανε βέβαια μια προμήθεια από το καλοκαίρι για τον χειμώνα, κάνανε για ένα μήνα, από κει και ύστερα. Πηγαίνανε πλέον μέσα στα χιόνια...
(Προφορική μαρτυρία Τάκη Τράντα, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 103.)





Γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά.
7 Νοεμβρίου 1940. Σήμερα σκοτώθηκαν δύο παιδιά του 33ου Συντάγματος και αυτό μάνιασε περισσότερο τους στρατιώτες. Φωνάζαν εμπρός για τη Ρώμη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΕΣ, ΞΑΦΝΙΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ..."

ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ


Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μια συνεχής αμφισβήτηση προς ό,τιδήποτε το εθνικό. Η έννοια «Έθνος» απαξιώθηκε μέσα από μια σειρά αμφισβητήσεων, η οποία υπήρξε έργο της νεοταξικής γραμμής, που έλεγε ότι για να υπάρξει παγκοσμιοποίηση έπρεπε να καταστραφεί ο πυλώνας που λέγεται «Έθνος» και ο οποίος είχε μείνει ανέπαφος μέσα από χιλιάδες «σεισμούς» στο πέρασμα των αιώνων της ελληνικής ιστορίας που καλύπτει χιλιάδες χρόνια!

Κι όμως, είναι πρόσφατο το τηλεοπτικό σίριαλ που μας «φώτισε» ιστορικά για τη γένεση του Έθνους μας. Η ελληνική εθνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού…

Οι Έλληνες από τα βάθη των αιώνων, μπορεί να ήσαν διασκορπισμένοι σε όλη τη Μεσόγειο, διαιρεμένοι σε πολλά κράτη δεν έπαυσαν ποτέ όμως να έχουν ζωηρή συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια οικογένεια, την οποία συνδέουν αδιάσπαστοι ηθικοί δεσμοί. «Οι δεσμοί αυτοί είναι η κοινή καταγωγή, η κοινή θρησκεία, η γλώσσα και τα κοινά έθιμα, το όμαιμον,ομόγλωσσον, τα κοινά ιδρύματα των θεών, οι κοινές θυσίες, τα ομότροπα ήθη». Τον ορισμό του έθνους έδωσε ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος 2.500 χρόνια πριν…

Οι «αγράμματοι» ήρωες που μας ελευθέρωσαν αναφέρονται συχνά (προφορικά ή γραπτά) στο ένδοξο παρελθόν της Ελλάδας. Αυτό σημαίνει ότι διατηρούσαν άσβεστη στη συνείδησή τους την ιδέα του Ελληνικού Έθνους και την βαθιά πίστη τους στην Ορθοδοξία. Είναι ακριβώς αυτά που θέλουν κάποιοι να σβήσουν από τις καρδιές των Ελλήνων.

Με τις εθνικές εορτές και την έξαρση της σημασίας των γεγονότων, για τα οποία γιορτάζουμε την ημέρα αυτή, τονώνεται το εθνικό και πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων πολιτών, πράγμα το οποίο έρχεται σε αντίθεση στη νεοταξική γραμμή, η οποία εργάζεται για την παγκοσμιοποίηση. Γι’ αυτήν πρέπει να καταστραφεί ο πυλώνας που λέγεται «Έθνος». Έτσι, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να περιοριστεί ο εορτασμός, να περάσει όσον είναι δυνατό στα «ψιλά»

Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των παρελάσεων, που αποτελούν μέρος των εθνικών εορτών. Κάποιοι θολοκουλτουριάρηδες, για να υπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς, ομιλούν αυθαίρετα και αβασάνιστα και πλάθουν φανταστικές ιστορίες, ότι οι παρελάσεις καθιερώθηκαν από τον Μεταξά, κλπ., κλπ..

Οι παρελάσεις γίνονται, για να τιμηθούν εκείνοι που έδωσαν τη ζωή τους για να είναι σήμερα ελεύθεροι και αυτοί που πουλάνε θεωρίες ανυπόστατες. Δεν αναρωτήθηκαν ποτέ πόσοι νεαροί 19, 20, 21 ετών έδωσαν ηρωικά την ζωή τους σε μάχες καθοριστικές! Γιατί να μη παρελάσουμε γι’ αυτούς; Γιατί να μη τους τιμήσουμε; Γνωρίζουμε τι θα πει «χρέος»;

Όσον αφορά στο χρόνο που άρχισαν οι παρελάσεις, υπενθυμίζουμε, ότι η παρέλαση υπήρχε στην Ελλάδα από τους αρχαίους χρόνους με παρόμοιους με τους σημερινούς τρόπους. Οι αναμνηστικές επέτειοι μεγάλων μαχών πάντοτε συνοδεύονταν από παρελάσεις στρατιωτικών σωμάτων στην αρχαία Ελλάδα. Απαραιτήτως συνοδεύονταν από παιάνες, τα ειδικά στρατιωτικά άσματα, με την συνοδεία των οποίων «ανέβαινον» στην οδό της εκστρατείας ή έμπαιναν στα πλοία. Γι’ αυτόν τον λόγο μάλιστα μέχρι σήμερα οι παιάνες ονομάζονται «εμβατήρια άσματα» (από το εμβαίνω).Ο Πλούταρχος στον βίο του Λυκούργου (21,1-3) ερμηνεύει τον ρόλο των παιάνων και των εμβατηρίων αυτών.

Σήμερα, όμως, επειδή ο στόχος είναι να χαθούν τα έθνη για να κυριαρχήσει η παγκοσμιοποίηση, γι’ αυτό αποκόπτουν μία – μία τις ρίζες που μας συνδέουν με το ένδοξο προγονικό παρελθόν. Δηλαδή τη γλώσσα, την ιστορία,τη θρησκεία, τον πολιτισμό. Το ότι οι νέοι θεωρούν σε μεγάλο ποσοστό το στρατό θεματοφύλακα των προγονικών αρετών, οι συνήγοροι της παγκοσμιοποίησης το εκλαμβάνουν ως τροχοπέδη. Οι παρελάσεις ενδυναμώνουν το εθνικό φρόνημα του ελληνικού λαού εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό και δεν τις θέλουν καθόλου. Γι’ αυτό και τις πολεμούν και τις μέμφονται…

Αυτό έχει την εξήγησή του: Οι παρελάσεις, σήμερα, ούτε οικονομικό όφελος έχουν για τους κοσμοεξουσιαστές αλλά ούτε και πολιτικό, εφόσον ενδυναμώνουν το εθνικό φρόνημα του ελληνικού λαού εναντίον της παγκοσμιοποίησης.

Ερχόμαστε τώρα στο Εθνικό μας Σύμβολο, την Σημαία. Γνωρίζει και ο τελευταίος Έλληνας την συμπεριφορά μιας μερίδας νέων. Ασχημονούν ποικιλοτρόπως απέναντι στο ιερό αυτό Εθνικό μας Σύμβολο, για το οποίο χύθηκαν ποταμοί αιμάτων. Πόσες φορές είδαμε νέους, νέα παιδιά της Ελλάδας να καίνε την Ελληνική Σημαία!.. Και το χειρότερο να παρουσιάζονται κάποιοι «πνευματικοί» άνθρωποι να λένε χωρίς ντροπή: «Ένα πανί είναι»…

Απάντηση στο θέμα αυτό μας δίνουν οι ήρωες Μπιζανομάχοι: Ο γενναίος σημαιοφόρος στρατιώτης, όταν έστησε την Σημαία στην κορυφή του πρώτου υψώματος στο Μπιζάνι, σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά. Ακολούθησε σκληρή μάχη. Σκοτώθηκαν δέκα στρατιώτες, για να μη πέσει η Σημαία στα χέρια του εχθρού. Στο τέλος απέμεινε ζωντανός μόνον ο επικεφαλής λοχίας ομαδάρχης, ο οποίος με αυτοθυσία όρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε την Σημαία, κατρακύλησε αιμόφυρτος στην πλαγιά και, όταν έφθασε στον διοικητή του τάγματος με ηρωική προσπάθεια, στάθηκε όρθιος, χαιρέτησε και ανέφερε στον διοικητή: «Κύριε διοικητά, έχω την τιμήν να σας παραδώσω την Σημαίαν». Και έπεσε νεκρός!..

Αξίζει να θυμηθούμε και την ηρωική πράξη του Κρητικού πολεμιστή το 1897 σε μια από τις πολλές επαναστάσεις της Κρήτης. Τα πλοία των Ευρωπαίων, που δεν επιθυμούσαν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, βρισκότανε στο λιμάνι της Σούδας. Όταν είδαν υψωμένη την Ελληνική Σημαία στο Ακρωτήρι, με κανονιοβολισμούς έκοψαν τον ιστό (το κοντάρι) της Σημαίας. Και τότε! Τότε έγινε το απίστευτο. Οι Ευρωπαίοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, όταν είδαν το απίστευτο: Ο λεοντόθυμος Κρητικός χρησιμοποίησε το σώμα του για κοντάρι και με τα δυο του χέρια κρατούσε αναπεπταμένη την Ελληνική Σημαία

Είναι δυνατό να θεωρούμε «ένα πανί» αυτή τη Σημαία!.. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των ηρώων που έπεσαν γι’ αυτήν, όταν κάποιοι νέοι μας την καίνε… 

[www.proinoslogos.gr]
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ"

Η ΣΙΓΗ

Τον βλάκα μπορείς να τον καταλάβεις από δυο ενδείξεις: μιλάει για πράγματα που είναι γι' αυτόν άχρηστα και εκφράζει γνώμη για κάτι που κανείς δεν τον ρώτησε. Πλάτων
Μια από τις ανώτερες ψυχικές αρετές οι οποίες πρέπει να κοσμούν τους νέους, αλλά και τους πάσης ηλικίας ανθρώπους είναι η ΣΙΩΠΗ ή ΣΙΓΗ.
Σιγήν επέβαλε στους μαθητές του ο μεγάλος φιλόσοφος και μύστης Πυθαγόρας, επί δύο έως τέσσερα χρόνια. Απαγορευόταν όχι μόνο η ομιλία, αλλά και η ερώτηση, με ποινή την αποβολή τους απ' τη Σχολή του.
Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο έλεγχε την ικανότητα των μαθητών του αλλά και τους ασκούσε στην ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και στην ΑΥΤΟΕΠΙΒΟΛΗ, στην ΑΥΤΟΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ και στην ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, στην ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ και στη ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΗ χρήση του νου και γενικά της δυναμικότητας του Εγώ τους.
Πραγματικά, από το βαθμό της αυτοαποκαλύψεως και αυτογνωσίας εξαρτάται η επιτυχία στη ζωή και απ' αυτήν η σχετική ευτυχία.
Ο Αρποκράτης, παιδί του Όσιρη και Ίσιδος, λατρευόταν ως θεός της σιγής. Η παροιμία "σιγή Αρποκράτειος", ήταν συνηθέστατη στους Έλληνες. Παριστανόταν σε αγάλματα, ο Αρποκράτης, σαν νέος καθισμένος πάνω σ' ένα άνθος λωτού και έχοντας το δείκτη του δεξιού χεριού του στο στόμα σε ένδειξη αυστηρής σιγής.
Συμβολικά ως "νεανίας", για να διδάξουν ότι οι νέοι πρέπει να βλέπουν και να ακούν πολλά, να μαθαίνουν, να στοχάζονται, αλλά και να αυτοεπιβάλλουν απόλυτη σιγή στον εαυτό τους και αυτοσυγκράτηση και αποχή από κάθε υπερβολή.
Οι ένδοξοι πρόγονοί μας, οι Aρχαίοι Έλληνες δίδασκαν τη σιγή ως την ύψιστη Αρετή.
Ο Όμηρος, ο μεγαλύτερος επικός όλων των εποχών και των εθνών, λέει παραστατικότατα, (σε μια απ' τις συγκρούσεις Αχαιών και Τρώων, ότι "ΤΡΩΕΣ ΜΕΝ ΓΛΑΓΓΗι Τ' ΕΝΟΠΗι Τ' ΙΣΑΝ ΟΡΝΙΘΕΣ, ΩΣ... (Ιλιάδ. Γ2) ...ΟΙ Δ' ΑΡ' ΙΣΑΝ ΣΙΓΗι ΜΕΝΕΑ ΠΝΕΙΟΝΤΕΣ ΑΧΑΙΟΙ, ΕΝ ΘΥΜΩι ΜΕΜΑΩΝΤΕΣ ΑΛΕΞΕΜΕΝ ΑΛΛΗΛΟΙΣΙΝ" (Ιλ. Γ8).
Δηλ. Οι μεν Τρώες με κραυγές και φωνές και θόρυβο επιτίθεντο· ενώ (οι έχοντες ανώτερο ήθος και γενικά πολιτισμό Αχαιοί) βάδιζαν στη φοβερή σύγκρουση με απόλυτη σιγή μέσα τους, στη ψυχή τους "ΜΕΝΕΑ ΠΝΕΟΝΤΕΣ" αλλά και με απόλυτη αυτοκυριαρχία βάδιζαν, οπλισμένοι με αδάμαστη και άκαμπτη αποφασιστικότητα να αγωνιστούν γενναία και να νικήσουν. 
Πολλά τα ρητά και οι γνώμες παλαιών και νέων περί σιγής. "ΛΑΛΗΣΑΣ ΜΕΝ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΜΕΤΕΝΟΗΣΕ, ΣΙΩΠΗΣΑΣ ΔΕ ΟΥΔΕΠΟΤΕ" δηλ. διδάσκει ο Σιμωνίδης ότι πολλές φορές μετάνιωσε που μίλησε· ποτέ όμως γιατί σιώπησε.
Και ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης: "ΣΙΓΗΝ ΟΥ ΜΟΝΟΝ ΑΔΙΨΟΝ (= δεν προκαλεί επιθυμία) ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΥΠΟΝ (= χωρίς στενοχώριες) ΚΑΙ ΑΝΩΔΥΝΟΝ (= και χωρίς πικρίες και πόνους).
Και ο τραγικός ποιητής: "Ω ΠΑΙ, ΣΙΩΠΑ ΠΟΛΛΑ ΕΧΕΙ Η ΣΙΓΗ ΚΑΛΑ", απευθύνεται στους νέους αλλά και στις γυναίκες τις περισσότερο εκδηλωτικές με το: "Η ΣΙΓΗ ΚΟΣΜΟΝ (= στολίδι) ΤΑΙΣ ΓΥΝΑΙΞΙ ΦΕΡΕΙ". Το γνωστό: "ΚΡΕΙΤΤΟΝ ΣΙΓΑΝ Ή ΛΑΛΕΙΝ ΜΑΤΗΝ".
Η παροιμία: "Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει", τονίζει τις συμφορές απ' τη φλυαρία.
Η μεγάλη ενοραματική αγγλίδα `Αννυ Μπέζαντ (1843 - 1933, πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας) έλεγε: "Οι μισές απ' τις δυστυχίες της ανθρωπότητας οφείλονται στα περιττά λόγια".
"Περιττά λόγια": αυτά που φέρνουν και στον λέγοντα και στον ακούοντα ηθικές και υλικές ζημίες και συμφορές και γενικότερα στους ανθρώπους και στην ανθρωπότητα.
Αυτά είναι όσα προέρχονται απ' τη φλυαρία, την ακριτομυθία, την κολακεία, τον αυτοέπαινο και την κακολογία, τη συκοφαντία, την κατάδοση, τη ψευδολογία, τη μυθομανία, τη βωμολοχία, τη ψευδομανία, την προπέτεια.
Η ακράτεια λόγων και η εκστόμιση περιττών λόγων, προδίνουν κατώτερο χαρακτήρα και παραβλάπτουν το ήθος και ενοχλούν και ζημιώνουν τους άλλους.
Αλλά και οι κατάσκοποι και οι καταδότες και οι προδότες και οι πάσης φύσεως εγκληματίες πετυχαίνουν στον εγκληματικό και κάποια φορά μακάβριο σκοπό τους (άνθρωποι κάτω απ' αυτούς κατακρεουργήθηκαν, πόλεις και χώρες ερειπώθηκαν, λαοί περιέπεσαν σε στυγνή δουλεία και απερίγραπτη αθλιότητα εξ' αιτίας τους), όλοι οι παραπάνω εκμεταλλεύθηκαν την έλλειψη σιωπής και απόλυτης σιγής σε ρητά και απόρρητα· στηρίχθηκαν στην ακριτομυθία των αφελών και την αθυροστομία των φλύαρων.
Αυτοί που δεν τηρούν σιγή όπου και όταν πρέπει, οι φλύαροι και οι ανίκανοι να μένουν εχέμυθοι, συμπράττουν στο έγκλημα.
Ότι δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει δεν είναι μόνο περιττό σ' αυτόν αλλά και επιζήμιο και για τους άλλους.
Απ' αυτή την αιτία, οι ειδικοί επιστήμονες, αρχιτεχνίτες, καλλιτέχνες κλπ. ό,τι γνωρίζουν, σε ειδικούς μόνο συναδέλφους τους το γνωστοποιούν και μάλιστα αφού πάντα φυλάξουν και κάποια μυστικά της ειδικότητάς τους για τον εαυτό τους.
Η Σιγή λοιπόν πρέπει να τηρείται και από πρόνοια και από σύνεση και από ανάγκη.
Η ύψιστη όμως αξία και σημασία της σιγής και η μεγαλειώδης της εκδήλωση, πρέπει να αναζητηθεί σε κάτι το βαθύτερο, το ουσιαστικότερο.
Με τη σιγή βυθίζεται ο νους σε στοχασμούς οι οποίοι αποτελούν τον ευγενέστερο τρόπο σκέψης.
Οι μεγάλες εμπνεύσεις και οι διαυγείς ενοραματισμοί πετυχαίνονται σε στιγμές απόλυτης σιγής.
Όταν ο καθείς γνωρίζει πότε και πώς και τι πρέπει να λέει, δεν σκανδαλίζει, δεν ενοχλεί, δεν προκαλεί παρανοήσεις, ζηλοτυπία, φθόνο, μίσος, εχθρότητες, διαπληκτισμούς, συμφορές.
Εκείνος που στους λόγους του συγκρατείται από τη "συνετή εχεμύθεια" διδάσκει και διδάσκεται, τιμά και τιμάται, διασώζει τη δική του και των άλλων την αξιοπρέπεια, ποτέ δεν μετανοεί.
ΠΗΓΕΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΙΓΗ"

Οι νοητικές φάσεις του παιδιού

Του Νίκου Λυγερού

Υπάρχουν πολλά νοητικά εργαλεία που επιτρέπουν την ανάπτυξη της σκέψης του παιδιού. Σε πολλούς είναι παντελώς άγνωστα και σε άλλους δεν είναι κατανοητά. Μέσω των πειραμάτων μας έχουμε δει τη διαφοροποίηση που προκαλούν ακόμα και σε παιδιά που θεωρούνται προβληματικά ως προς την κλασική μάθηση. Αυτός ο πλάγιος τρόπος προσέγγισης των γνωστικών αντικειμένων με την χρήση των ανοιχτών προβλημάτων δίνει μεγάλες δυνατότητες στο παιδί, δηλαδή στον επόμενο άνθρωπο να εκφραστεί και μάλιστα να ξαφνιάσει ακόμα και το δάσκαλό του με τον τρόπο με τον οποίο λύνει ένα πρόβλημα. Σε πρώτη φάση λοιπόν, τα προβλήματα πρέπει να είναι προσιτά για να αυξηθεί η αυτοπεποίθηση του παιδιού, αλλά να μην είναι ποτέ εύκολα, αλλιώς δεν θα μετατραπεί ποτέ σε μαθητή ικανό να λύσει προβλήματα που θεωρεί αρχικά τουλάχιστον αδύνατα να λυθούν, αν δεν είναι άλυτα. Σε δεύτερη φάση, ο μαθητής αποκτά ένα ρόλο στην ομάδα των μαθητών, που του επιτρέπει να πάρει ευθύνες πάντα νοητικές, αλλά και πρακτικές ανάλογα με τις τάσεις του κι όχι με το επίπεδό του, το οποίο αφορά αποκλειστικά το δάσκαλο. Σε τρίτη φάση, ο μαθητής είναι ικανός να λειτουργήσει ως μέλος της ομάδας και να προσφέρει τις δυνατότητες στους άλλους. Τότε μπορεί να προσφέρει πραγματικά ως επόμενος άνθρωπος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε σε όλες αυτές τις φάσεις την ανάγκη της χαράς η οποία παραμένει ο πρώτος στόχος. Δίχως χαρά, ακόμα και αν είναι νοητική, δεν υπάρχει ουσιαστική εξέλιξη. Και ο λόγος είναι σχετικά απλός. Η χαρά είναι ο βασικός πυρήνας της ολοκλήρωσης. Είναι η ίδια αναλογία που ισχύει για την νοημοσύνη και την σκέψη. Επιπλέον, η σκέψη πάνω στη σκέψη που αντιστοιχεί στη συνείδηση έχει το ανάλογο της μέσω της ολοκλήρωσης και είναι η πληρότητα. Η πληρότητα του μαθητή λειτουργεί ως όραμα στο πλαίσιο της μεταδιδακτικής. Σε κάθε φάση, ο ρόλος του δασκάλου είναι σημαντικός αν και διαφορετικός. Τα αντίστοιχα στάδια είναι η κατάλυση, η ανάφλεξη, η συμβουλή. Γι' αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η πολυμορφία του δασκάλου. Τα μετέπειτα στάδια έχουν ένα χαμαιλεοντικό χαρακτήρα και θα εξετασθούν σε άλλο σημείωμα. Σημασία για το παρόν είναι η χρήση νοητικών εργαλείων που ξεφεύγουν από τη συντηρητική παράδοση της ύλης που δεν ασχολείται με την νοημοσύνη αλλά με την ένταξη των παιδιών στην κοινωνία. Αν για πολλούς αυτός ο σκοπός είναι ορθολογικός αυτό δεν σημαίνει ότι σχετίζεται και με την ανάπτυξη της σκέψης του παιδιού. Μάλιστα η διαφορά φαίνεται και μέσω της χαράς. Η κοινωνία θέλει τα άτομα να είναι ευτυχισμένα και να έχουν όνειρα, που τους πουλά αν δεν έχουν, τα οποία δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Ενώ η ανθρωπότητα μέσω των δασκάλων θέλει τη χαρά των ανθρώπων και αυτά να έχουν οράματα που θα υλοποιήσουν, για να συμβάλλουν σε αυτό που ονομάζουμε το έργο.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8013-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι νοητικές φάσεις του παιδιού"

Η τύχη, ο διχασμός και η ιστορική ευθύνη

.
.
του Ηλία Κουσκουβέλη
.
.
Τύχη είναι ο αστάθμητος, ο απροσδόκητος παράγων που μπορεί να αλλάξει το ρου των γεγονότων. Αν είναι «κακή» και δεν τη διαχειριστούμε σωστά, τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές. Τρία τυχαία γεγονότα – ο λοιμός, η καταστροφή των Ερμών και η τρικυμία μετά τη ναυμαχία στις Αργυνούσες – γονάτισαν την Αθηναϊκή ηγεμονία. Αντίθετα, αν η τύχη είναι «αγαθή», τότε αυτοί που θα μπορέσουν να τη διαχειρισθούν, θα καταγράψουν σημαντικές επιτυχίες.
Η περίπτωση των υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ είναι τύχη αγαθή. Κάποτε παραπονιόμασταν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για την παράνομη εισβολή και κατοχή τής Κύπρου, ενώ, αντίθετα, οι πάντες κινητοποιήθηκαν για το Κουβέιτ. Η ερμηνεία ήταν – με λαϊκή και χιουμοριστική διατύπωση – ότι «η Κύπρος δεν βγάζει πετρέλαιο, αλλά χαρούπια». Έχει όμως η Ιστορία γυρίσματα!
Διότι, να που η τύχη χαμογέλασε και βρέθηκαν υδρογονάνθρακες στην Κυπριακή ΑΟΖ και, στη βάση αυτής της προοπτικής και ισχυρών κοινών συμφερόντων, συνήφθησαν ισχυρές συμμαχίες. Χαμογέλασε και στην Ελλάδα, ενώ γύρισε την πλάτη στην Τουρκία, της οποίας την έξοδο στη Μεσόγειο εμποδίζει ένα νησάκι: το Καστελόριζο. Θυμηθείτε όμως ότι στο πλαίσιο του σχεδίου Άτσεσον, σε αντάλλαγμα για την Ένωση, η Ελλάδα θα παραχωρούσε το Καστελόριζο! Και η Τουρκία το απέρριψε! Όντως, έχει η Ιστορία γυρίσματα.
Από τη μεριά της η Ελλάδα δεν διαχειρίζεται την αγαθή τύχη της, όπως άνετα, λόγω ισχυρότατων συμφερόντων, θα μπορούσε και δεν ανακηρύσσει ΑΟΖ. Όσο για την Κύπρο, όλα πήγαιναν πάρα πολύ καλά, μέχρι τη στιγμή που ένα ατυχές, από κάθε πλευρά, γεγονός ήρθε να αναταράξει το πολιτικό σκηνικό και διαίρεσε λαό και πολιτικούς.
Η διαίρεση αυτή φαίνεται να εντείνεται και να δημιουργεί προοπτικές διχασμού τη στιγμή που θα ξέρουμε αν από τα σπλάχνα τής Μεσογείου θα μεγαπλασιαστούν οι συντελεστές ισχύος μας. Θυμίζω ότι από διχασμό θα χανόταν η Επανάσταση του 21, από διχασμό χάθηκε η Μικρά Ασία, και ο διχασμός ευθύνεται, μεταξύ άλλων, για το 1974.
Η Τουρκία αντιλαμβάνεται τη σημασία των εξελίξεων και γι αυτό αντιδρά σπασμωδικά – χωρίς όμως να μπορεί να κάνει και πολλά εκτός από να ρίχνει πυροτεχνήματα. Η στιγμή είναι ιστορική και η ορθή διαχείρισή της θα αλλάξει τη ροή των γεγονότων για το Κυπριακό και για πολλά άλλα. Πριν λίγες μέρες είχα πει στον Φιλελεύθερο (26-9-2011) ότι ίσως ζούμε μία από εκείνες τις στιγμές στην Ιστορία που το τελευταίο εναπομείναν περιφερειακό κέντρο τού Ελληνισμού – η Κύπρος – μπορεί να τραβήξει προς τα μπρος όλους μας.
Γι αυτό και η ευθύνη τού πολιτικού προσωπικού τής Κύπρου είναι τεράστια. Θεωρώ επιστημονικό, τουλάχιστον, καθήκον μου, να υπενθυμίσω ότι για την ορθή διαχείριση μίας κρίσης απαιτούνται σύνεση, ψυχραιμία και ενότητα. Ιδιαίτερα όταν γι αυτά που μπορεί να συμβούν ο υπέρτατος και έσχατος δικαστής θα είναι η Ιστορία.
 .
 .
Ο Ηλίας Κουσκουβέλης είναι
Καθηγητής ΔιεθνώνΣχέσεων
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η τύχη, ο διχασμός και η ιστορική ευθύνη"
Related Posts with Thumbnails