ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

 

ΤΑ ΘΕΙΚΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ Giorgio de Chirico 1963

Ο Αχιλλέας μιλά με περηφάνια για τα  άλογα του, τον ΞΑΝΘΟ και ΤΟΝ ΒΑΛΙΟ (παρδαλό, μπάλιο), και τα χαρακτηρίζει γρήγορα και αθάνατα, δώρα των θεών.
"Πόσο γρήγορα είναι τα δικά μου άλογα, το ξέρετε,
γιατί είναι αθάνατα, δώρο του Ποσειδώνα στον Πηλέα,
τον πατέρα μου, κι εκείνος πάλι τα χάρισε σε μένα." ΡΑΨ. ψ 276-284

Tα αθάνατα άλογά του του ΑΙΑΚΙΔΗ , ήταν τέκνα του Ζέφυρου και της Ποδάργης και αγωνίζονται και συμπάσχουν μαζί με τον άνθρωπο που αγαπούν. Πετούν σαν πουλιά και ξεπερνούν κάθε εμπόδιο και κάθε κίνδυνο
.Νιώθουν βαθιά θλίψη και θρηνούν, όπως οι άνθρωποι, όταν ένιωσαν πως ο αγαπημένος τους αμαξηλάτης, Πάτροκλος, έπεσε νεκρός από το κοντάρι του Έκτορα."Στο μεταξύ του Αιακίδη (Αχιλλέα) τ' άλογα μακριά από τη μάχη
θρηνούσαν, απ' τη στιγμή που ένιωσαν πως ο αμαξηλάτης τους
έπεσε μες στη σκόνη απ' τον ανθρωποκτόνο Έκτορα."(ΡΑΨ.Ρ 426-439).  Τα άλογα, που είχαν προαισθανθεί το θάνατο του Πάτροκλου, μένουν ασάλευτα, κλαίνε και θρηνούν  τον γενναίο τους ηνίοχο.

"Στο μεταξύ του Αχιλλέα τ' άλογα μακριά από τη μάχη
θρηνούσαν, απ' τη στιγμή που ένιωσαν πως ο αμαξηλάτης τους
έπεσε μες στη σκόνη απ' τον ανθρωποκτόνο Έκτορα" .
Θρηνούσαν και δεν ήθελαν να να γυρίσουν στον πόλεμο.
" Μόνο, όπως μένει ασάλευτη μια στήλη, που στήθηκε
σε τύμβο ανδρός νεκρού ή γυναικός,
έτσι έμεναν ασάλευτα ζεμένα στο πανέμορφο αμάξι,
με τα κεφάλια τους κάτω στη γη σκυμμένα, ζεστά τρέχαντα δάκρυα απ' τα βλέφαρα στο χώμα, καθώς θρηνούσαν
αποζητώντας τον ηνίοχο.....
Τα είδε να υποφέρουν ο Δίας και λυπήθηκε.
Κούνησε το κεφάλι του και είπε μονολογώντας:
" Δύστυχα, γιατί σας έδωσα στο βασιλιά Πηλέα, σ' ένα
θνητό, εσάς τ' αγέραστα κι αθάνατα;
Να βασανίζεστε κι εσείς με τους δύστυχους θνητούς;
Από τον άνθρωπο δεν είναι άλλο πλάσμα πιο δύσμοιρο
απ' όσα στη γη επάνω κινούνται και αναπνέουν.
Ωστόσο, δε θ' αφήσω να ανεβεί στο στολισμένο άρμα σας
ο γιος του Πρίαμου, ο Έκτορας¨(ΡΑΨ. Ρ 426-449).

Ο Αυτομέδων, ο ανδρειωμένος γιος του Διώρη, άλλοτε τα χτύπαγε με το ελαφρύ μαστίγιο, άλλοτε τους μιλούσε με λόγια γλυκά και άλλοτε τα φοβέριζε·εκείνα όμως δεν ήθελαν ούτε να πάνε πίσω στα καράβια πλάι στον πλατύ Ελλήσποντο ούτε να μπουν στον πόλεμο μαζί με τους Αχαιούς.

Ο ΑΥΤΟΜΕΔΩΝ ΜΕ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ Henri Regnault 1868 Museum  of Fine Arts, Bost

Ο Ομηρος, αναφερόμενος στα θαυμάσια αυτά άλογα, συμπληρώνει πως ήταν ατίθασακαι ότι μόνον ο Αχιλλέας μπορούσε να τα δαμάσει.

Το ομολογεί ο Οδυσσέας, όταν συλλαμβάνει το Δόλωνα να κατασκοπεύει το στρατόπεδο των Αχαιών και, μετά από ισχυρή πίεση, αναγκάζεται να αποκαλύψει πως για την αποστολή του αυτή ο Έκτορας του υποσχέθηκε να του δώσει τα ωραία άλογα του Αχιλλέα, αν κέρδιζε τον πόλεμο.
Γι' αυτό, απαντώντας με ειρωνεία ο Οδυσσέας, του λέει:"Αλήθεια, η καρδιά μεγάλα δώρα πόθησε,
του αντρειωμένου Αιακίδη τ' άλογα, που δύσκολα οι θνητοί
μπορούν να τα δαμάσουν και να τα κυβερνήσουν
άλλος κανείς εξόν ο Αχιλλέας, που αθάνατη τον γέννησε μητέρα,"( ΡΑΨ.Κ 400-403).

 Τα ίδια άλογα έπραξαν το καθήκον τους, όταν διαπίστωσαν πως κινδύνευε ο νέος τους ηνίοχος, ο Αυτομέδων, οπότε με μια τολμηρή κίνηση διέσπασαν την εχθρική παράταξη και βγήκαν έξω από αυτή." ...εκείνον όμως μακριά
τον πήγαιναν τ' άθάνατα γρήγορα άλογα
δώρα λαμπρά που οι θεοί είχαν δώσει στον Πηλέα"(ΡΑΨ.Π 865-867).

Ο Αχιλλέας απευθύνεται κι αυτός στα άλογά του και τα παρακινεί να φέρουν πίσω ζωντανό τον ηνίοχό τους, τον Αυτομέδοντα.
" Ξάνθε και Βαλίε, τέκνα της Ποδαργης ξακουστά,
προσέξετε να φέρετε σώο τον ηνίοχο πίσω
στους Δαναούς, αφού χορτάσουμε τον πόλεμο.
Μην αφήσετε, όπως τον Πάτροκλο, εκεί πέρα σκοτωμένο' ( ΡΑΨ.Τ 400-403).Η Ήρα δίνει λαλιά στον Ξάνθο κι εκείνος απαντά στο παράπονο του Αχιλλέα."Σίγουρα θα σε σώσουμε και τούτη τη φορά, κραταιέ Αχιλλέα, ..................
Δεν ήταν από βραδύτητα ή τεμπελιά δική μας
που οι Τρώες πήρανε τα όπλα σου απ' τους ώμους του Πάτροκλου,
απ' τους θεούς ο άριστος, που γέννησε η καλλίκομη Λητώ,
τον σκότωσε μες στους προμάχους κι έδωσε στον Έκτορα τη νίκη
Οι δυό εμείς σαν την πνοή του Ζέφυρου να τρέξουμε μπορούμε που ελαφρότατη λένε πως είναι. αλλά και σε σένα τον ίδιο της μοίρας είναι απο θεό και άνδρα δυνατό να δαμασθής" ( Τ 408-420).Τα άλογα διαμαρτύρονται και υποστηρίζουν πως ένας θεός σκότωσε τον Πάτροκλο και όχι η δική τους βραδύτητα ή τεμπελιά και προμηνύουν τον δικό του θάνατο.

ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ Anthony van Dyck 1635 

Τα άλογα του Αχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο-
μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο-
ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ"

LNG, Ρεβυθούσα και αποστάσεις

Του Νίκου Λυγερού

Επειδή ακούγονται πολλά αυτή την περίοδο για το LNG, είναι καλό να έχουμε στο μυαλό μας και μερικά βασικά στοιχεία. Το LNG είναι υγροποιημένο φυσικό αέριο που μεταφέρεται μέσω ειδικών καραβιών. Αυτά τα καράβια προέρχονται από σταθμό υγροποίησης που έχουν κατεβάσει το φυσικό αέριο στους -162ο C χωρίς συμπίεση. Στη συνέχεια, καταλήγουν σε σταθμό αεριοποίησης για να τροφοδοτήσουν το δίκτυο φυσικού αερίου. Θερμοδυναμικά η πιο δύσκολη μετατροπή είναι η πρώτη λόγω της θερμοκρασίας. Υπάρχει, μάλιστα, και φιλτράρισμα του φυσικού αερίου με το ζεόλιθο, για να δεσμευτούν τα υγρά του στοιχεία από την εξόρυξη. Για σταθμό αεριοποίησης έχουμε στην Ελλάδα το παράδειγμα του νησιού της Ρεβυθούσας. Μπορεί, βέβαια, αυτός ο σταθμός να γίνει και πλωτός, όπως προβλέπεται και σε άλλες περιοχές. Σε αυτό το σημείο ακούμε και το θέμα της απόστασης, όπου πάλι λέγονται πολλά. Έτσι, θέλουμε να επισημάνουμε ότι ο σταθμός με τις δύο δεξαμενές, που θα γίνουν και τρεις σύντομα, βρίσκεται πάνω σε νησάκι, το οποίο απέχει 450 μέτρα από την ακτή, όπου φαίνεται και στους χάρτες που παραθέτουμε στη συνέχεια. Έτσι, γνωρίζουμε μια αντικειμενική παράμετρο που αφορά επιπλέον μια θαλάσσια περιοχή, σχετικά κλειστή, όχι μόνο λόγω του κόλπου, αλλά και της Σαλαμίνας, πράγμα το οποίο χρησιμοποιήθηκε και στην περίφημη και διαχρονική μάχη. Όποιος έχει αυτιά ας ακούσει λοιπόν.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15810&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "LNG, Ρεβυθούσα και αποστάσεις"

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Τι έγραφε το 1944 ο Σταμάτης Μερκούρης για τον Γεώργιο Σημίτη, πατέρα του πρώην πρωθυπουργού;

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 ο λαός της Αθήνας, υπό των χαρμόσυνο ήχο των καμπάνων, ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας την ελευθερία του.Την ίδια μέρα η εφημερίδα "Ριζοσπαστική Ηχώ" είχε ένα άρθρο με τίτλο "Οι Καπάτσοι".

Το άρθρο αναφερόταν στον πατέρα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και το έγραφε , πατέρας της Μελίνας.

Γράφει: Ιδού η τεμπελιά των επιτήδειων που μαστίζουν τον τόπο. Ένας από αυτούς προσπάθησε και πέτυχε να σφηνωθεί σε όλες σχεδόν τις ανώνυμες εταιρίες και ιδιαίτερα στις τραπεζικές ως νομικός σύμβουλος,με αποτέλεσμα να εισπράττει και πριν και κατά την διάρκεια της κατοχής, πολύ περισσότερα από όσα, το αντίστοιχο χρονικό διάστημα, εισέπραξαν λόγω μισθού το σύνολο των δικαστών και των υπαλλήλων του Άρειου Πάγου.

Ήδη ο κ. Γεώργιος Σημίτης με μιας αλλάζει πορεία. Αντιλαμβάνεται ότι το καθεστώς της έμμισθης τεμπελιάς ,του οποίου μέχρι χθες ήταν εκλεκτός, βαίνει προς τη δύση του.Και τι κάνει ο υπερέξυπνος κ Γ.Σημίτης; Εγκαταλείπει με τη θέληση του και μεταπηδά στο στρατόπεδο,από όπου φαίνεται ότι είναι κοντά η ανατροπή του οικονομικού συστήματος.Γίνεται λοιπόν ο κ. Γεώργιος Σημίτης-κρατηθείτε καλά στο κάθισμα σας-κοινοκτήμων.Και καθόλου απίθανο, μέχρι το βράδυ, να τον δούμε Κομισάριο,να απαγγέλει από το βήμα το ανάθεμα του συγκεντρωμένου κεφαλαίου, για όσα ανόσια και ειδεχθή έκανε σε βάρος του λαού! [...]

Και καταλήγει: ο κ.Γεώργιος Σημίτης είναι κάθαρμα. Όπως καθάρματα είναι και η συνομοταξία των υπερέξυπνων ,όσοι αφού συνέφαγαν και συνεκόπρισαν μέχρι σκασίματος επί δύο τρία έτη, σε σφιχτό εναγκαλισμό με τον κατακτητή, ανοίχθηκαν έγκαιρα στο πέλαγος, για να βρεθούν σήμερα επί αιγυπτιακού εδάφους ασφαλείς, για να μην τους ενοχλήσουν.Και αυτοί και εκείνος-ο κ. Γ. Σημίτης-και οι όμοιοί τους,έχουν ανοικτή μερίδα στα μαύρα κατάστιχα της τετραετίας. Η μέρα της κάθαρσης δεν είναι μακριά.

Υ.Γ 

Ο Σταμάτης Μερκούρης, που γράφει το άρθρο, είναι αδερφός του Γεωργίου Μερκούρη. Αλλά ο Γεώργιος Μερκούρης δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο στην κατοχική Αθήνα. Ηταν αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, ενός ναζιστικού κόμματος, που ήταν το μόνο που λειτουργούσε στην κατοχή.Ο πατέρας Σημίτης ήταν στενός συνεργάτης του.

Κι όταν ο Μερκούρης ανέλαβε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας τον διόρισε Γενικό Γραμματέα της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών.

Με το ΕΑΜ ο Γ.Σημίτης αναμείχθηκε και πήγε στα βουνά, αφού είχε πεθάνει ο Γ. Μερκούρης. Αυτό έγινε πολύ καθυστερημένα, τους πρώτους μήνες του 1944,όταν πια είχε φανεί ότι ηταν βέβαιη η ήττα των Γερμανών και ορατό το τέλος της κατοχής.

Στην φώτο: (Κώστας Σημίτης-πρώην πρωθυπουργός, ο πατέρας Γεώργιος Σημίτης περπατά ως "απελευθερωτής"της Λαμίας στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.Μερικούς μήνες αργότερα θ'ακολουθούσε η αποκαθήλωση του.)

Kali Sfetsou 

Πηγή: http://www.logiosermis.net/2014/07/1944.html#ixzz36zHOv2Sr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ"

Ελληνικές λέξεις στην Γερμανική γλώσσα

 

Ψάχνοντας κανείς τις λέξεις του γερμανικού λεξιλογίου θα διαπιστώσει, πέρα από τις παγκοσμίως χρησιμοποιούμενες δάνειες εκ της Ελληνικής λέξεις (pause, Philosophie, theater κοκ), ότι υπάρχουν και άλλες παρεφθαρμένες λέξεις που ανάγονται στην Ελληνική. 

Έτσι, παραθέτοντας τμηματικά, κάποιες εξ αυτών των λέξεων βλέπομε τις ομοιότητες που έχουν με τις λέξεις της Ελληνικής.

steigen < στείχειν (=ερχομαι)
dach < τέγος (στέγη)
zeug < τεύχεα (όπλα ή ο,τιδήποτε μπορεί να κατασκευαστεί. Εκ του τεύχω = κατασκέυάζειν). Το Μουσείον όπλων λέγεται και Zeugmuseum.
zeigen < δείκνυμι
wein < Fοινος (μέσωι λατινικής vinum)
Woche (εβδομάς) < Fοχος (δλδ αυτό που περνάει ωσάν όχημα)
Feder < πτερόν
warm < θερμός (αιολ. φερμός)
Vater < πατήρ
Μutter < μήτηρ
bruder (αδελφός) < φρατήρ (τα μέλη μιας φατρίας ή φρατρίας ήταν μεταξύ τους σαν αδέλφια)
Tochter < θυγάτηρ
Volk < Fοχλος
machen(=κάνω) < μαχανά, μαχανάομαι (=κατασκευάζω, κάνω)
schaum(=αφρός) < (σ)κυμα (λατ. spuma)
wollen < βούλομαι (δωρ. βώλομαι, λατ. volo)

Jahr (=χρόνος) < (j)ώρα
Ubel (κακό) < ύπουλον (το υπό την ουλήν κείμενον, το πονηρόν)
bleiben (παραμένω) < γοτθ. bileipan < (α)πολείπειν
bund, binden (δεσμός, δένω) < σπένδεσθαι (κάνω σπονδή, εξ ου και ομο-σπονδ-ία)
sterben (πεθαίνω) < στερφός (=στείρος, πετρωμένος)
lachen (γελώ) < λαγαίω, λαγαρός
muhe (μόχθος) < μόγις (μετα κόπου), μόχθος
Wurzel < (F)ρίζα
nehmen(πάιρνω) < νέμειν
mild (=μαλακός) < βλαδύς (*μλαδύς)
ewig (αιώνιος)< αιFών
kurz (βραχύς) < κυρτός
mischen (αναμειγνυω) < λατ. miscere < μίσγω ή μείγνυμι
Blick (βλέμμα) < βλέπω
suss (γλυκός) < ηδύς (*σFαδύς)
Angst (φόβος) < άγχω, άγχος
maus (ποντίκι) < μυς
schworen (ορκιζομαι) < (σF)ορκος
Werk (έργο) < (F)έργον
schutz (προστασία)< σκυτόν (ασπίδα)
losen (λύνω) < λύσειν
milch(γάλα) < αμέλγω (αρμέγω)
brav (ήσυχος) < πράFος
klang < κλαγγή 

werfen (ρίχνω) < Fρίπτειν
werden (γίνομαι) < Fέρδειν (κάνω)
warnen (προειδοποιώ) (wara = προσοχή) < Fοράω (βλέπω). Με τη σημασία ειδικότερα του προσέχειν ακολουθείται από ενδοιαστική πρόταση εισαγόμενη με τον σύνδεσμο μή. Ὅρα μή τις σε πλανήσῃ ἀπὸ ταύτης τῆς ὁδοῦ τῆς διδαχῆς, ἐπεὶ παρεκτὸς θεοῦ σε διδάσκει (Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων)
schuhe < συκχίς (φρυγ. συκχος)
Schwieger(vater) (πεθερός) < (σF)εκυρός (πεθερός)
legen (τοποθετώ) < λέγειν (αρχική σημασία "τοποθετώ".Λέγειν σημαίνει επίσης "τοποθετούμαι", μεταφορικά δε και ισχυρίζομαι, λέγω. Εκέι που τοποθετώ εαυτόν ειναι το λέκτρον, δηλαδή το κρεββάτι. Οι νόμοι παρά τοις Ρωμαιοις ειναι leges, οπερ σημαινει τα θεσπισθέντα, τα τεθέντα.
tief (βαθιά), αγγλ. deep < δέπας (κύπελλο). Βλεπε παρ' Ομήρωι "δέπας αμφικύπελλον"
Buche (βελανιδιά).Εξ αυτού και Buch (βιβλίο) < φηγός (βελανιδιά)
dehnen (τεντώνω) < τείνειν (ρ. τεν-)
kampf (μαχη) < κάμπος, ένθα λαμβάνει χώραν η μάχη
sau (χοιρος) < (σ)υς (χοίρος)
neu (νεος) < νέFος
nebel < νεφέλαι
horn < κέρας
Flach < πλάξ, γεν. πλακός (βλ και πέλαγος, πλάζω, πλατύς)
Garten < συγγενεύει με το τοπωνύμιο Γόρτυς (Κρητη) ή Γόρδιον (Φρυγία)
bergen (προστατεύω). Berg (βουνό)< φάργνυμι (εμποδίζω, προστατεύω βλ και φράγμός). Εκέιθεν και οι φρυκτωρίες, δηλαδή πύργοι που χρησιμοποιήθηκαν για την ανάπτυξη συστήματος μεταβίβασης φωτεινών σημάτων στην περιοχή της αρχαίας Ελλάδας.
schauen (αγγλ. show = κοιτάζω) < σκοπέω (εξετάζω κοιτάζοντας)

Teig (ζύμη)<τείχος. Το τείχος απο τα νεολιθικά χρόνια κατασκευάζονταν είτε με λίθους είτε με ωμούς πλίνθους είτε με αχυρόλασπη και κλαδιά. Η τελέυταία περίπτωση αποτελέι αυτό που σαν ρίζα έχει η λέξη τείχος.

Στα Γερμανικά έχει τη σημασία απλώς της ζυμωμένης μάζας, παραπέμποντας σε κάποιο συνθετικό υλικό όπως η αχυρόλασπη.
lehnen < αρχ. γερμανικό (h)lehnan < κλίνειν
schlieβen (κλείνω) <λατ. claudere < κλείειν (*κλαFjειν)
leben[b][/b] (ζω) < ριζα λιβ- (υγρός) εξου λιβάδι (βλ. αλίβας= ο πεθαμένος, ο μη υγρός)
hδren (ακούω)< α-κρο-άομαι
stube (τζακι) <λατ. stupere (είμαι θυμωμένος, "βγάζω" καπνούς) < τέτυφα, τυφλός
Leute (πλήθος)< λεFώε (λαός)
kuss[b][/b] < κύσον
glanz (λάμψη)< α-γλα-ός (φωτεινός)
Hδlle < κοίλος (κούφιος)
schweigen(σιωπώ) < σιγαν
Heiden < έθνος
Hutte (καλύβα) < κέυθειν (κρύβω)
gehnen < έ-χαν-ον (χάσκω)
graben (ορύττω)< γράφειν (σκαλίζω επί λίθου)
setzen (καθίζω) < έζομαι (*σεδjομαι)
kind (παιδί) < θρακ. κένθυς (ο απόγονος)
impfen < εμφυτεύω
pflaster < έμπλαστρον
Tier < θήρ (θηρίον)
weise (σοφός) < (F)οιδα (γνωρίζω)
fruh < πρωί
offnen (ανοιγω) < οπή
auf < επι
aus[b][/b] < εκ ή εξ
ab< λατ.ab < από
mit < μετά + γενική
in < λατ. in < αρκαδικό ιν (εν)
ver- <λατ. per < περί
vor < λατ. pro < προ
an < ανά
uber < υπέρ

Οφείλουμε, λοιπόν, να υποκλιθούμε OΛΟΙ στο μεγαλείο της μετά από αυτήν τη δημοσίευση και να σεβαστούμε τον πλούτο της και την διαχρονικότητα της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Η αρετή των Ελλήνων κατά τον Αριστοτέλη

Ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-323 π.Χ.) μαζί με τον διδάσκαλό του Πλάτωνα αποτελούν την φωτεινή δυάδα της φιλοσοφίας του αρχαίου κόσμου. Εκτός από τα μεγάλα και αθάνατα φιλοσοφικά του συγγράμματα, μας άφησε και τον περίφημο ύμνο στην Αρετή.

Αφορμή για να γράψει αυτόν τον ύμνο υπήρξε η σύλληψη με δόλο του επιστήθιου φίλου του Ερμεία από τον βασιλιά των Περσών Δαρείο, ο οποίος τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και τελικά τον εθανάτωσε με σταυρικό θάνατο. Αυτό γιατί ο Δαρείος ζητούσε από τον Ερμεία να αποκαλύψει τις συνεννοήσεις του με τον Φίλιππο Β’ πατέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου.

Κατά τις τελευταίες του στιγμές ρωτήθηκε, αν είχε να κάμει κάποια ανακοίνωση για τους φίλους του. Τότε είπε: «αναγγείλατε εις τους φίλους μου ότι ουδέν έπραξα ανάξιον της φιλοσοφίας».

Ο θάνατος αυτός του Ερμεία συγκίνησε βαθύτατα τον Αριστοτέλη. Για να τιμήσει την μνήμη του έγραψε τον ύμνο με τον οποίο κατέταξε τον Ερμεία μεταξύ των ηρώων, παραβάλλοντας αυτόν με τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα και τον Αίαντα.

Ο ύμνος σε μετάφραση:

«Αρετή, συ η οποία γίνεσαι προσιτή στο γένος των θνητών ανθρώπων κατόπιν πολλών μόχθων (και είσαι) ωραιότατη επιδίωξη για τη ζωή. Για τη δική σου μορφή, παρθένα, και ο θάνατος θεωρείται στην Ελλάδα ζηλευτή μοίρα, (καθώς) και το να υποφέρει κανείς με καρτερία φλογερούς και ακατάπαυστους κόπους. Τέτοιον θάνατον καρποφορείς στα μυαλά (εις τας φρένας) των ανθρώπων καρπόν ανώτερον από τον χρυσόν και από τους (ευγενείς) γονείς και από τον ύπνο που ακτινοβολεί τρυφερή λάμψη. Για χάρη σου ο καταγόμενος από τον Δία Ηρακλής και τα τέκνα της Λήδας (οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης) υπέφεραν πολλά, δι’ ενδόξων έργων επιδιώκοντας να αποκτήσουν τη δύναμή σου. Εσένα δε ποθούντες ο Αχιλλέας και ο Αίας ήλθαν στην κατοικία του Άδη. Ένεκα δε της δικής σου γοητευτικής σου μορφής και ο ανατραφής στον Αταρνέα (ο Ερμείας) εγκατέλειψε τις ακτίνες του ηλίου (πέθανε). Ένεκα τούτου αναδείχτηκε άξιος να υμνήται με άσματα ανάλογα με τα κατορθώματά του και με τους ύμνους τους θα τον υμνήσουν οι Μούσες ως αθάνατον, οι θυγατέρες της Μνημοσύνης, κάνοντας μεγάλο τον σεβασμό του Ξένιου Δία και την επιβράβευση της πιστής φιλίας».

Ανατρέχοντας την Ελληνική ιστορία από τους αρχαιοτάτους χρόνους διαπιστώνουμε ότι το ίδιο πνεύμα διακατέχει την ψυχή του Έλληνα σε όλη τη διαδρομή της ιστορίας του, όπως το εκφράζει ο Αριστοτέλης στον ύμνο της Αρετής.

Μέσα στη σύγχυση των εθνών και των γλωσσών της Ευρ. Ένωσης, το χωνευτήρι αυτό των εθνικών και ηθικών αξιών, δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε την ιδιότητα του Έλληνα. Αυτή πρέπει να είναι η ταυτότητά μας και η ικανοποίησή μας. Διότι, από εθνική άποψη, είμαστε απόγονοι Ηρώων και Εθνομαρτύρων.

Προγονονλατρεία λοιπόν; Όχι, αλλά είναι τιμή στους προγόνους, όταν διατηρούμε την μνήμη τους και ακολουθούμε το παράδειγμά τους. Είναι δε υποχρέωσή μας να συνδυάσουμε την αρχαία ελληνική αρετή με την πνευματική χριστιανική αρετή και με αυτόν τον τρόπο να υπερακοντίσουμε την αρετή κάθε άλλου εταίρου της Ενωμένης Ευρώπης…

Αλλά, ας ιδούμε πώς εξεδήλωσαν την αρετή οι Έλληνες στα τρεις χιλιάδες χρόνια της ιστορικής τους ζωής.

Πρώτα απ’ όλα εδίδαξαν την αγάπη των πολιτών για την ελευθερία της πατρίδας, η οποία εκτός των άλλων αγαθών, επιτρέπει και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου – πολίτη, αλλά και των προσωπικών του ικανοτήτων.

Δεύτερο: εδίδαξαν την ελεύθερη επιλογή των προσώπων στα οποία να αναθέτουν κάθε φορά την διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Είναι δε τόση η αίγλη της Δημοκρατίας, ώστε όλα τα Κράτη της Ανατολικής Ευρώπης πριν ανατραπεί το στυγνό Κομμουνιστικό καθεστώς τους, είχαν παραπλανητικά, τον τίτλο «Δημοκρατία» και μάλιστα «Λαοκρατική Δημοκρατία», για να γίνεται καλύτερο το καμουφλάρισμά τους.

Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να αναφέρουμε ένα απόσπασμα από την εμπνευσμένη ομιλία του αείμνηστου καθηγητή της φιλοσοφίας και ακαδημαϊκού Ιω. Θεοδωρακοπούλου στη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 11 Νοεμβρίου 1980:

«…Οι Έλληνες ως λαός είναι ένας κοσμοϊστορικός λαός. Και ονομάζεται κοσμοϊστορικός λαός εκείνος που το «δούναι» του προς την ανθρωπότητα είναι μεγαλύτερο από το«λαβείν». Οι Έλληνες έδωσαν πολύ περισσότερα στην ανθρωπότητα, από όσα έλαβαν από αυτήν.

Οι Έλληνες παρέδωσαν στον παγκόσμιο πολιτισμό την έννοια του πολίτη, της πολιτείας και της δημοκρατίας, της δημοκρατίας εκείνης που το όνομά της κυκλοφορεί ευρύτατα σήμερα, όχι όμως και η ουσία της. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ίσοι στο λόγο, όταν συναθροίζονταν στην Πνύκα και οι αποφάσεις λαμβάνονταν από όλους. Ήταν ίσοι στο λόγο και στη σκέψη ίσοι. Αυτό το αγαθό είναι και η τιμή της ελευθερίας.

Η σημερινή δημοκρατία είναι έμμεση, αντιπροσωπευτική και βρίσκεται πολύ μακριά από εκείνη την άμεση, που στηρίζονταν στη γνώμη και στην παρουσία του πολίτη.
Οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν και τη φιλοσοφία, ένα μεγάλο αγαθό. Το σύστημα των εννοιών, με το οποίο προσπάθησαν οι Έλληνες να κατανοήσουν τ’ ανθρώπινα. Είναι μερικά αγαθά που δημιούργησαν οι Έλληνες οικουμενικά και είναι αυτά που τους καθιερώνουν ως κοσμοϊστορικό λαό.

Τα οικουμενικά αυτά αγαθά βρίσκονται μέσα στο κλασσικό μέγεθος των αρχαίων Ελλήνων, στο μετακλασσικό μέγεθος του Μ. Αλεξάνδρου, που δεν πολέμησε για να κατακτήσει την Ασία, αλλά για να ιδρύσει την οικουμένη. Είναι ο οδηγός της οικουμένης ο Αλέξανδρος. Αυτό είναι το βίωμα και το τρομακρικό όνειρό του. Βεβαίως με τη δημιουργία της οικουμένης καταργείται η πόλη. Χάνεται ο Αθηναίος και ο Σπαρτιάτης.

Αυτή ήταν η τεράστια ανατροπή που επέφερε στον Ελληνισμό, μετέβαλε τη συμπεριφορά, την πολιτική των Ελλήνων. Ακολουθεί η Ρωμαιοκρατία, που είναι ένα ανεξάντλητο οχυρό, το Βυζάντιο, η Τουρκοκρατία και το 1821. Ακόμη και η πολυπαθής Κύπρος νοείται μόνον σαν λάμψη από εκείνες του ’21 («Η Δράση μας» τ. 519).

Το ίδιο πνεύμα, η ίδια αρετή κοσμούσε τον Έλληνα σε όλη τη διαδρομή του στους αιώνες που ακολούθησαν μέχρι τους νεωτέρους χρόνους. Αξίζει να δούμε ένα απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του άδολου Γιάννη Μακρυγιάννη.

Όταν ο Ιμπραήμ αλώνιζε την Πελοπόννησο χωρίς σοβαρή αντίσταση, ετοιμαζότανε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου. Ο Μακρυγιάννης με τον Δημήτριο Υψηλάντη έστησαν πρόχειρα οχυρά στους Μύλους του Άργους από όπου θα περνούσε ο Ιμπραήμ. Στα παράλια αγκυροβολούσε η γαλλική ναυαρχίδα με ναύαρχο τον Δεριγνύ.
Ο Μακρυγιάννης γράφει:

«Εκεί οπού ‘φκιανα τις θέσεις εις τους Μύλους, ήρθε ο Ντερνύς να με ιδεί. Μου λέγει: “Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραΐμη αυτού;”. Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός, οπού μας προστατεύει και θα δείξουμε την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση, οπού είμαστε σήμερα εδώ, είναι τοιούτη. Και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. –Τρε μπιέν λέγει κι ανεχώρησε ο ναύαρχος».

Όταν πλησίασαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, ο Μακρυγιάννης και οι συμπολεμιστές του πολέμησαν γενναιότατα και προξένησαν μεγάλες απώλειες στο στρατό του Ιμπραήμ. Έτσι υποχώρησαν και γλύτωσε το Ναύπλιο. Τραυματίστηκε, όμως, σοβαρά στο δεξί χέρι ο Μακρυγιάννης. Όταν τελείωσε η μάχη, πήραν τον Μακρυγιάννη και τον πήγαν στη ναυαρχίδα του Δεριγνύ για πρώτες βοήθειες. Όταν πλησίασαν, έδωσε εντολή ο ναύαρχος στην μπάντα να παιανίσει την Μασσαλιώτιδα για να τιμήσουν τον Μακρυγιάννη…
***
Σήμερα, δυστυχώς, κείμενα σαν κι αυτό που είδαμε παραπάνω, που υπήρχε στο βιβλίο της Γ’ Λυκείου, σήμερα (επαναλαμβάνω) εξοβελίστηκαν από τα σχολικά βιβλία. Αντί για κείμενα πατριωτικά διαβάζουμε σαν κι αυτό που υπάρχει στη «Γλώσσα» της Ε’ Δημοτικού τεύχος Β’ σελ. 44. «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Και διάλογοι του τύπου: «Πατέρας: Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας. Παιδί: Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας». Ανεπίτρεπτη και απαράδεκτη αντιμετώπιση της εθνικής μας γιορτής. Όχι ηρωισμός, φιλοπατρία και θυσία, αλλά φόβος, ηττοπάθεια και περίεργα υπονοούμενα. Χλευασμός και υποτίμηση της εθνικής μας επετείου, ενώπιον δεκάχρονων παιδιών…

Αλλά, η νέα τάξη ενδιαφέρεται για άλλα πράγματα. Στο βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Β’ Γυμνασίου σελ. 190 υπάρχει «αισθησιακό» ποίημα. Οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;».

O tempora, o mores! - Αθανάσιος Δέμος [proinoslogos.gr] - πηγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η αρετή των Ελλήνων κατά τον Αριστοτέλη"