Παίζουμε τα ίδια παιχνίδια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα...

Παίζουμε τα ίδια παιχνίδια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αξίζει να δείτε ποια είναι και τα παράξενα ονόματά τους...

Όσο και αν η τεχνολογία προχωρήσει και τα ενδιαφέροντα των παιδιών αλλάξουν δε θα σταματήσουν ποτέ να παίζουν τα ίδια παιχνίδια, στη φύση ή στο δρόμο. Παιδί και παιχνίδι, δυο λέξεις που συνεπάγεται η μια την άλλη και γιαυτό εδώ και χιλιάδες χρόνια με κάποιους ίδιους τρόπους τα παιδιά ψυχαγωγούνται, αυτοδιαπαιδαγωγούνται, δημιουργούν προσωπικότητα, κοινωνικοποιούνται, ασκούν το σώμα και το πνεύμα τους με τα παιχνίδια. «Το παιγνίδι είναι έκφραση του υποσυνείδητου και της φαντασίας του παιδιού», είπε ο Φροιντ.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με τα ίδια παιχνίδια Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στο παιχνίδι και στο ρόλο του. Αφιέρωναν μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους σε ομαδικά παιγνίδια και σε αγώνες, στους δρόμους, τις αυλές των σπιτιών και είχαν πάντα σαν στόχο να υπάρχουν κανόνες και να τηρούνται.  Ο Πλάτωνας τόνιζε την ανάγκη να αφήνουν τα παιδιά να παίζουν ως τα έξη τους χρόνια, με όποια παιγνίδια ήθελαν και όπως ήθελαν, ενώ ο Αριστοτέλης συμβούλευε τους γονείς να δίνουν όσο γίνεται πιο πρωτότυπα παιγνίδια, για να αφοσιώνονται σ’ αυτά και να ενοχλούν λιγότερο και ταυτόχρονα να αναπτύσσουν δημιουργική φαντασία.... 

Στον Ιπποκράτη συναντάμε τη συμβουλή να παίζουν με το στεφάνι και οι μεγάλοι, τότε ονομαζόταν κρίκος σε εμάς τσέρκι ή ρόδα. Τα αγόρια έπαιζαν διαφορετικά παιχνίδια από τα κορίτσια αλλά όχι πολύ διαφορετικά από τα σημερινά, κυνηγητό, κρυφτό, τόπι, στεφάνι, κότσια, σβούρα. Τα κορίτσια παίζανε με πήλινες ή κέρινες «πλαγγόνες» (κούκλες),που τις έντυναν με ρούχα. Ακόμα έπαιζαν με τόπια, στεφάνια, μικροσκοπικά είδη νοικοκυριού. ...

Στους βυζαντινούς χρόνους συνέχισαν με κάποια ίδια παιχνίδια, κρυφτό,  κυνηγητό,  τσιλίκι, γουρούνα, τυφλόμυγα, αλώνι,  μήλο και άλλα, και τα κορίτσια με τις κούκλες στο σπίτι. Το ίδιο και στην Τουρκοκρατία Μερικά από τα παιγνίδια που έπαιζαν ήταν το κλέφτικο (το κρυφτό ), ο πετροπόλεμος, η ξιφομαχία, το κυνηγητό. Υπήρχαν υπαίθρια παιγνίδια και για τα κορίτσια όπως η μέλισσα, το κουτσό  το μήλο, η πινακωτή η τυφλόμυγα το τσιλίκι.Οι μεταπολεμικές αλάνες φιλοξένησαν τα παιχνίδια των παιδιών μετά  τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν σχεδόν τα ίδια με των προηγούμενων χρόνων....

Μικρό λεξικό με παιχνίδια της αρχαιότητας που αγαπάμε και σήμερα Μπορεί οι ονομασίες τους να είναι διαφορετικές, αυτά όμως τα παιχνίδια τα αγαπούν τα παιδιά και σήμερα και ας μην έχουν ονομασίες που μας φαίνονται παράξενες.... 

Αιώρα, η γνωστή κούνια ή κρεμάστρα Ακινητίνδα, στα νεώτερα χρόνια το παίζονταν με την ονομασία τ΄ Αγκούτς. Παραλλαγή του παιγνιδιού είναι τα σημερινά  στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα  και τα αγαλματάκια. Αμπάριζα , κυνηγητό, σήμερα το συναντάμε με το ίδιο όνομα και σαν σκλαβάκια... 

Ασκωλιασμός , παιγνίδι ισορροπίας,  σήμερα το βρίσκουμε ως ασκί και με παραλλαγές ,στον τρόπο παιξίματος, σαν :κουτσαλωνάκι, προζύμι, κουτσοκαλόγερος, άντζης, κουτσό-κουτσό. Αστραγαλισμός , τυχερό παιγνίδι,(ζάρια), παίζονταν με πεσσούς-κύβους (ζάρια) και κόττα (αστραγάλους-κότσια) .στους νεώτερους χρόνους έχουμε κάποιες παραλλαγές στον τρόπο παιξίματος, χρησιμοποιώντας όμως τα κότσια, αλλά και αμύγδαλα, ποντιακά καρύδια (μικρά στο μέγεθος) και μεταλλικά νομίσματα. Βασιλίνδα, όμοιο με το  κλέφτες και αστυνόμοι Διελκυστίνδα, το σημερινό τράβηγμα του σχοινιού, το τραβηχτό...

Εφεδρισμός, το συναντάμε σαν πλακίτσες, λούμπαρδα, τσουνιά , κά. Ιμαντελισμό,  το συναντάμε σήμερα σαν λουρί Κολλαβισμός , το γνωστό μπιζ ή βζζ. Κρικηλασία,παιγνίδι με κρίκο, τροχό, το σημερινό στεφάνι, το τσέρκι. Κρυπτίνδα ή αποδιδρασκίνδα ή μυίνδα, το γνωστό κρυφτό Κυνδαλισμός, παίζεται το ίδιο και σήμερα, με άλλες ονομασίες: παλούκια, αλαμάνα, μπηχτιές, καζίκια, καρφιά. Κώνος, ή στρόμβος, στρόβιλος, ρόμβος, βόμβυκας, η γνωστή σβούρα.... 

Πέταυρον, η τραμπάλα με διάφορες ονομασίες σήμερα: τράμπα, ξυλογαϊδάρα, νταντζαλαβίτσα , κά. Πεντέλιθα,  τα  πεντόβολα, επίσης  ονομάζεται: πετράδια, πενταπέτρια, πεντεκούκια, πεντεγούλια, στα βυζαντινά χρόνια το ονόμαζαν καλαλάτζια ή καλολαλάκια. Πετροπόλεμος, επικίνδυνο παιγνίδι παίζεται και σήμερα αλλά όχι τόσο έντονα όπως παλιά. Στρεπτίνδα, σήμερα το βρίσκουμε σαν γυριστάρι, πετράδι, βωλάκι, γκαζές Σφαίρα, η  μπάλα, το τόπι. Όπως και σήμερα παίζονταν πολλά παιγνίδια με την μπάλα.  Κάποια που τα ονόμαζαν ουράνια σφαίρα και ήταν το πέταγμα της στον αέρα, απόρραξις που ήταν το χτύπημα της στον τοίχο ή στο έδαφος, επίσης άλλοι τρόποι παιξίματος ήταν: το χτύπημα της με κάποιο αντικείμενο (ξύλο ή ρακέτα),  το να σημαδέψει κάτι μ΄ αυτήν ή να την ρίξει μέσα σ΄ ένα αγγείο ή μια τρύπα . Όλες αυτές οι χρήσεις της μπάλας τις βρίσκουμε σε πολλά σημερινά παιγνίδια.... 

Σοινάκι,  το γνωστό μας σχοινάκι που παίζεται από ένα η περισσότερα άτομα. Σχοινοφιλίνδα,παίζεται το ίδιο και σήμερα αλλάζει ονομασία ,όπως μαντιλάκι, λουρί, λουριδίτσα, πετρούλα, χτυπητό, βαρετό, βαλμάς. Φωτιά,  το συναντάμε σαν αγιώργηδες, τζίφο, καστροπαρσιά, κάστρο κτλ.  Χυτρίνδα, παίζεται και σήμερα με τον ίδιο τρόπο. Το βρίσκουμε σαν γύρω γύρω  το ψητό, παπαδίτσα, φεσάς, μυζηθρούλα, μπλαγόμεσο, χύτρα κ.τ.λ. Χαλκή μυία ή ψηλαφίνδα,  η τυφλόμυγα γνωστό παιγνίδι και σήμερα. Το συναντάμε  σαν: τυφλοπάννι, τυφλοπαννιάρα, τυφλοπάννα, τυφλός, ζουρλοπαννιάρα, γούσταρ-πάτσα, μπούφος... 

ΠΗΓΗ arxaia-ellinika.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Παίζουμε τα ίδια παιχνίδια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα... "

Οι τροχοπέδες της όρασης

Το παραμύθι είναι πολύ γνωστό και υπέροχα διαχρονικώς  αλληγορικό. Ο υπερφίαλος αυτοκράτορας ράβει συνεχώς καινούργια ρούχα και οι ράφτες του και οι αυλοκόλακες του τον ξεγελούν με αποτέλεσμα να  παρελαύνει γυμνός. Από φόβο, χειραγώγηση και συνήθεια, οι υπήκοοι υποτελείς του, τον χειροκροτούν και ο ίδιος καμαρώνει αυτάρεσκα. Οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο;;;;

Όχι, θα αποδείξει ένα παιδί.

Μαμά, λέει, το παιδί, ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, δεν φοράει τίποτα.

Βλέπει το παιδί;

Βλέπει καθαρά με τα μάτια της ψυχής του και εκτός κοινωνικής διαμόρφωσης,πριν παγιωθεί.

Τι είναι κοινωνική διαμόρφωση;

Κοινωνική διαμόρφωση, είναι ένα ΜΑΤΡΙΞ, ένα σπήλαιο. Μπαίνουμε γύρω στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων, χάνοντας την παιδική αθωότητα και γύρω στα 12, με την είσοδο στην εφηβεία, έχουμε τον πλήρη διαχωρισμό του ενεργειακού σώματος με το φυσικό σώμα. Τα παιδιά και οι έφηβοι βρίσκονται στο έλεος του άγριου Κέρβερου και της φιλελεύθερης σεξουαλικότητος  να χρησιμεύουν σαν φρέσκια ενέργεια για ζόμπι ενήλικες.Αποστραγγίζονται νωρίς. Στην ουσία πεθαίνουν νωρίς ακόμη και αν αυτός ο θάνατος δεν είναι φυσικός. Ό,τι απομένει θα το αποστραγγίξει το κατεστημένο μιας εργασιακής συνθήκης δουλοπαροικίας, το αδιέξοδο μιας ανεργίας, οι πληρωμές των φόρων και των ειδικών τελών, στο ανύπαρκτο περιτύλιγμα των κατά συνθήκη κοινωνικών σχέσεων.

Έρωτας; Πληρωμένος ή εξαγορασμένος.

Φιλία; Γνωστοί και άγνωστοι του Φβ. Καμιά σχέση με τον Δάμωνα και τον Φιντία.

Κοινωνικές επαφές, καθαρά συμφερολοντογικές, χρησηοθηρικές, με μόνη αξία, τη χρηματοπιστωτική.

Ο δε «αυτοκράτωρ» ανακοινώνει νέα μέτρα για την αγάπη, την ισότητα για την ειρήνη μέσω κομμάτων,  επιχορηγούμενων ΜΚΟ και οργανώσεων θρησκευτικών σε μία αλλοτρίωση λέξεων και εννοιών, καθολική.

-Μαμά, λέει τι παιδί, αφού ο αυτοκράτωρ θέλει την ισότητα γιατί είναι αυτός πολύ πλούσιος και εμείς φτωχοί; Υπάρχει αληθινή ισότητα σε μια μεγάλη οικονομική ανισότητα;

-Μαμά, τον αυτοκράτορα τον ψηφίζει ο θεός ή εμείς; Πως είναι ο ίδιος πάντα ή, παρόμοιος;

-Μαμά, πόσα ρούχα, κόμματα, εκκλησίες και αρώματα, έχει ένας αυτοκράτορας;

-Πόσους ράφτες και μανδαρίνους, υπουργούς και συμβούλους;

-Γιατί τον χειροκροτούν όλοι αυτοί με τις αλυσίδες γύρω  στο λαιμό τους, που φορούν;

-Δεν κρυώνει τόσο γυμνός που κυκλοφορεί ;

-Σε τι κλίμακα μετριέται η παγωνιά της ψυχής και η ανυπαρξία της φωτιάς του πνεύματος;

«Θέλω να δω με τα δικά σου μάτια, τον κόσμο από την αρχή, τον αυτοκράτορα, τα ρούχα του, τους ραφτάδες του, τις σκιές που τον ακολουθούν. Θέλω να δω αυτή την παρέλαση, όλων αυτών που τον χειροκρ0τούν χωρίς τις αλυσίδες τους να φορούν στην απέλαση των νιφάδων του χιονιά

Δείξε μου πως βλέπεις καθαρά μέσα στην ομίχλη με μια ελεύθερη ψυχή, ενός νέου Ηρακλή, λέει η μητέρα καρδιά, σε ένα παιδί και, μονομιάς ένα διεφθαρμένο σύστημα θα γκρεμιστεί.»

ΠΗΓΗ.astreaastreaa.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι τροχοπέδες της όρασης"

Η οθωμανική εντολή που να επιτρέπει στον Λόρδο του Έλγιν να αφαιρέσει τα Γλυπτά του Παρθενώνα δεν υπάρχει, λένε οι ειδικοί.

Ακουαρέλα του 19ου αιώνα της Ακρόπολης από τον Edward-Dodwell (1767-1832)  : Μουσείο Μπενάκη

Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο Λόρδος Έλγιν λεηλατούσε το μνημείο της Ακρόπολης χωρίς την άδεια του Σουλτάνου. Αυτό το επιχείρημα αψηφά τον ισχυρισμό του Βρετανικού Μουσείου ότι υπήρχε ένας οθωμανικός σφραγισμένος που του επέτρεψε να πάρει τα γλυπτά.



Σύμφωνα με το Βρετανικό Μουσείο, ο Elgin αφαιρεί τα γλυπτά του Παρθενώνα με άδεια του σουλτάνου, ωστόσο αυτό το έγγραφο δεν σώζεται και αυτό που έχει το μουσείο στα αρχεία του, είναι μια μεταγενέστερη μετάφραση στα ιταλικά, μιας φιλικής επιστολής από τον Καϊμακάμ Πασά, να κάνει εκμαγεία των γλυπτών αλλά δεν τον εξουσιοδότησε να προκαλέσει ζημιές στο μνημείο, λέει ο Επίτιμος Γενικός Διευθυντής Αρχαιοτήτων Ελένη Κόρκα.
Η κ. Κόρκα τόνισε επίσης ότι το γράμμα δεν ήταν από τον ίδιο τον σουλτάνο, αλλά από τον Καϊμακάμ Πασά, ο οποίος ήταν τότε στην Κωνσταντινούπολη, αντικαθιστώντας τον Μεγάλο Βισέρη και δεν είναι επίσημο οθωμανικό έγγραφο
Οι Βρετανοί ισχυρίζονται ότι έχουν και άλλα έγγραφα εκτός από αυτό, ωστόσο, ο Ιρανός ερευνητής Sarian Panahi, ένας από τους λίγους ιστορικούς που μπορεί να διαβάσει τους Οθωμανούς Τούρκους και έχει ερευνήσει όλα τα επίσημα έγγραφα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει πουθενά άδεια στα στελέχη για τη μεταφορά γλυπτών.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε από δύο Τούρκους ερευνητές σε μια συνέντευξη που έδωσαν στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ειδικότερα, οι Τούρκοι ερευνητές Zeynep Aygen και Orhan Sakin παρουσίασαν τα αποτελέσματα μιας μακράς μελέτης των επίσημων εγγράφων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία σχετίζονται με τον Λόρδο Έλγιν και τόνισαν το γεγονός ότι: "Όλα τα φιρμάνια  καθώς και το περιεχόμενό τους, αναγράφονταν σε  ειδικό βιβλίο ". (Σαν πρωτόκολλο)

Ο Σάκιν απέρριψε τον βρετανικό ισχυρισμό ότι τα έγγραφα του σουλτάνου  έδωσαν στον Έλγιν την άδεια να εξάγει τα Μάρμαρα. "Πρώτα απ 'όλα, αυτό δεν ήταν σε κάποιο στέλεχος. Ίσως ήταν μια προσωπική επιστολή, αλλά όχι ένα στέλεχος αναγραφής φιρμανιού . Ένα φιρμάνι  μπορούσε να υπογραφεί μόνο από τον σουλτάνο, όχι από τον πασά. Υπήρχε μόνο άδεια για επίσκεψη », δήλωσε ο Τούρκος ερευνητής.

ΠΗΓΗ

ellinondiktyo.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η οθωμανική εντολή που να επιτρέπει στον Λόρδο του Έλγιν να αφαιρέσει τα Γλυπτά του Παρθενώνα δεν υπάρχει, λένε οι ειδικοί."

Η ΜΕΘΟΔΕΥΜEΝΗ ΠΡΟΣΠAΘΕΙΑ ΑΠΕΘΝΟΠΟΙHΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛHΝΩΝ!!!!

 

Υπάρχει η άποψη πώς κάπου κάπως κάποτε, οι Έλληνες πήραν τις γνώσεις τους από λαούς της Ανατολής, τού Βορρά, της Δύσης, του Νότου, ίσως και από λαούς άλλων πλανητών, αρκεί να μην ήταν δικές τους και κατόπιν θεμελίωσαν με τάξη μεν αλλά φαντασία δε όλες τις θετικές και κλασσικές επιστήμες!!

Ωστόσο όσο και αν ψάξει κάποιος δεν υπάρχει περίπτωση να βρει ούτε έναν - ούτε έναν σημαντικό αστρονόμο με συγγράμματα πού να έστειλε «εξ ανατολών το φώς» στους Έλληνες!!!!

Ο ελληνικός πολιτισμός είναι σημείο αναχώρησης όλων των πολιτισμών του κόσμου!!!!

Ο Γερμανός φιλόσοφος Γκαίτε αφού μελέτησε χρόνια τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς καταλήγει:

«Όπως τα άνθη στολίζουν την γη και οι αστέρες τον ουρανό, έτσι και ή Ελλάς κοσμεί την οικουμένη».

Ο Σέλλευ γράφει:

«Όλοι είμαστε Έλληνες. Νόμοι, φιλολογία, θρησκεία, τέχνες, έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα».

Χαρακτηριστική είναι ή φράση τού μεγάλου χημικού Μπερθελότ :

«Οι Έλληνες απήλλαξαν τις φυσικές επιστήμες από το μυστήριο και την μαγεία και ίδρυσαν την λελογισμένη επιστήμη της φύσεως, όπως την εννοούμε σήμερα».

Στο ίδιο κλίμα βρίσκονται και οι:

Γαλιλαίος, Κοπέρνικος, Kepler, Pascal, Lavoisier, Laplace, Helmholtz, Lamarque, Darwin, Arrhenius, Lemaitre, Poincare, Einstein, Evans, Σλήμαν, Νίτσε, Μπίρτ, Σνάϊντερ, Ρενέ Ντισό και άλλοι!!!

Αυτοί λοιπόν οι μέγιστοι του πνεύματος και των επιστημών, δίδουν απάντηση σε ουρανοκατέβατες αυθεντίες τύπου Φαλλμεράυερ, πού με σφεντόνες στα χέρια ανύπαρκτων Δαβίδ, νομίζουν πώς θα νικήσουν τον γίγαντα Ελληνικό πολιτισμό Γολιάθ!!!!!!!!!!!!

Οι Έλληνες δεν χρησιμοποιούν τα μαθηματικά για να ξαναβρούν τα χωράφια των μέσα στην λάσπη τού Νείλου, αλλά τα χρησιμοποιούν για να εξερευνήσουν δρόμους άβατους και αιώνιους!!

Οι Έλληνες δεν παρατηρούσαν τα αστέρια για να οδηγηθούν σε κάποιον Θεό, αλλά για να κατανοήσουν το σύμπαν και το πώς αυτό λειτουργεί.

Η διανόηση των αρχαίων Ελλήνων επιστημόνων είναι αναντίρρητα μία πηγή ζωογόνος.

Το έργο τους άντεξε στο χρόνο επειδή ήταν μεστό και ολοκληρωμένο και έγινε ή αφετηρία και το έναυσμα για όλο τον κόσμο, δίδοντας τα πρότυπα για τις σύγχρονες θεωρίες και την βάση όλων των ορολογιών.

Αυτοί λοιπόν οι Δαβίδ της παγκοσμίας διανόησης χτυπούν σήμερα τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό στον προσωπικό του βίο, χωρίς ίχνος αληθείας.

Η κλασσική εποχή δεν ήταν ή αρχή και το τέλος της Ελληνικής διανόησης.

Ο εμπρησμός της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας, αλλά και άλλων, είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή πάνω από 700.000 συγγραμμάτων.

Από τα ελάχιστα που σώθηκαν μπορούμε να αντλήσουμε κάποιες πληροφορίες και να εκτιμήσουμε το μέγεθος της γνώσης πού κατείχαν οι πρόγονοι μας.

Η διαπίστωση της σφαιρικότητας της Γής, και ή ανακάλυψη των κινήσεων των ουρανίων σωμάτων, τα ημερολόγια, οι αριθμοί (1,2,3...), ή στερεομετρία, ή γεωμετρία, ή άλγεβρα, ή φυσική, ή χημεία, ή αστρονομία και άλλα, δεν είναι δυνατόν να έγιναν μέσα σε δύο αιώνες, ξεκινώντας από το μηδέν!!

Τα αρχαιολογικά ευρήματα πανάρχαιων Ελληνικών περιόδων, όπως της Μινυακής, Μινωικής και Μυκηναϊκής, μας δίδουν αποδείξεις περί γνώσεων υψηλού επιπέδου σε πολύ παλαιά χρόνια.

Η συγκέντρωση όλων αυτών των γνώσεων έδωσε το πλεονέκτημα σε σπουδαία πρόσωπα της κλασσικής εποχής, να πατήσουν σε αυτές τις γνώσεις και να τις αναπτύξουν σε επιστήμες σε σύντομο χρόνο.

Το ίδιο συμβαίνει και με την ποίηση.

Δεν είναι δυνατόν να ξεκινά ή ποίηση στην Ελλάδα με ≈ 25.000 στίχους τού Ομήρου τον 8ον π.χ. αιώνα.

Η λογική θέλει εκατοντάδες χρόνια πριν, την δημιουργία μικρών ποιημάτων 5-10 στίχων και κατόπιν την ανάπτυξή τους!!!

Τα έργα όμως αυτών και άλλων ακόμη Ελλήνων καλλιτεχνών τι απέγιναν ;

Έπαθαν ότι ακριβώς και τα βιβλία, λεηλατήθηκαν, αρπάγησαν, εκλάπηκαν, καταστράφηκαν!!!

Το 146 π.χ οι Ρωμαίοι λεηλατούν την Κόρινθο.

Ο Στράβων γράφει ότι οι Ρωμαίοι στρατιώτες έρριπταν τούς πίνακες κάτω και χρησιμοποιώντας τους ως τάβλι έπαιζαν ζάρια!!!

Πολλά έργα πού εξαφανίστηκαν κάπου στην Ευρώπη, έμειναν γνωστά με άλλα ονόματα :

Ελγίνεια (τα μάρμαρα τού Παρθενώνος), η Παριζιάνα (η τοιχογραφία της Κνωσσού), ο Πρίγκηψ με τα κρίνα (ο νεαρός Μινωίτης), ο ιππέας τού Rampin (το περίφημο άγαλμα τού Αθηναίου ιππέως, του οποίου την κεφαλή κατείχε ένας Γάλλος διπλωμάτης, η Αφροδίτη του Kaufman (τού Πραξιτέλη), η Αφροδίτη της Arl (έργο πάλι τού Πραξιτέλη),το βάζο τού Francois (αγγείο του Εργοτίμου), τα μπρούτζινα αγάλματα τού Ρηγίου της Κ. Ιταλίας, οι πολεμιστές του Riace (έργο τού Φειδία), η Θεά τού Βερολίνου (είναι από την Κερατέα Αττικής).

Αναβαπτίζονται αγγεία όπως :

Πινάκιον τής Βοστώνης (έργο Πασέου 4ος αι.πχ), ο Κρατήρ του Βερολίνου (του Ευφρονίου), το αγγείον της Tarquinia (του Φειντίου), το πινακίδιον της Οξφόρδης γράφει πάνω «Μιλτιάδης Καλός».

Η Οινοχόη του Goluchow, απεικονίζει αυλητή.

Ο Κρατήρ της Νέας Υόρκης, απεικονίζει τον Σαρπηδόνα νεκρό.

Ο Ψυκτήρ του Λονδίνου, απεικονίζει σατύρους.

Τα αγγεία του αγίου Βαλεντίνου, απεικονίζει την γλαύκα της Αθηνάς.

Οι Κρατήρες της ομάδος Otchet, απεικονίζουν Έρωτες.

Οι Κρατήρες της ομάδος L.C. απεικονίζουν την Ερωτοστασίαν και ο Kρατήρας Falaieff, απεικονίζει τον Διόνυσο.

Οι αμφορείς Nola και μία αριστουργηματική κύλιξ, φέρει το όνομα Gotha.

Ο Ζωγράφος τού Dutuit (απεικονίζει σάτυρο και μαινάδες), ο Ζωγράφος του Scheurleer (ελληνικά γυμνά).

Οι Ζωγράφοι τού Winchester, Herrow, Matsch, Tyszkiewicz, Κοπεγχάγης, Βόννης, Leningrad, Providence, Vill Giulia, Bologna, Spreekel, Γενεύης, Deepne, Clevend, Sabouroff, Bowdoin, Καρσρούης, Lewis, Czartoryski, Goghill, Christie, Barclay, Shubalov, Mannheim, Marlay, Wurzburg, Bozanquet, Suesula, Jena, Pourtales, Filottrano αντιστοίχως απεικονίζουν :

Άλτη, έρωτα, Ηρακλή, Αθηνά, Ίππαρχο, ελάφι, Αθηνά νίκη, Ερμή, Διόνυσο, Απόλλωνα Άρτεμιδα, Επτά επί Θήβας, Κάδμο, Αχιλλέα, σατύρους, οπλίτη, Απόλλωνα, Αθηνά, κανηφόρους, Ηώ, Μαινάδα, αυγή, Κώμονα, Ινώ καί Φρύξο, Αταλάντη, Ίωνα και Κρέουσα, οπλίτη, Ήλιο και Σελήνη, οδίτη, προσφορά σε νεκρό, Γιγαντομαχία, Σάτυρο, Νηρηίδα, Ελευσίνια, Διόσκουρους.

Οι πρώτοι είναι ξένοι ζωγράφοι και τα δεύτερα είναι τα έργα των αρχαίων Ελλήνων ζωγράφων πού κατάκλεψαν!!!!!!!!

Πρόκειται περί απωθημένης μανίας, ευσεβείς πόθοι και πιθηκισμοί σε όλο τους το μεγαλείο!!!

Αυτοί πού κατηγορούν συνεχώς τούς Έλληνας, αποδεικνύονται αντιγραφείς και κλέφτες!!!

Όχι μόνο κλέβουν το έργο των Ελλήνων, αλλά τολμούν να το παρουσιάσουν ως δικό τους!!

Η Ελληνική ζωγραφική είναι ή λογική της γραμμής.

Ζωγράφος σημαίνει: <<ό απεικονίζων διά της γραφίδος την ζωή και φύσιν, αλλά φύσις εστί ζωή>>!!!

Η Ελληνική γλυπτική είναι ή λατρεία της συμμετρίας, η Ελληνική αρχιτεκτονική είναι ή γεωμετρία τού μαρμάρου!!

Η Ελληνική τέχνη των ψηφιδωτών, εκτελείται από τον ψηφοθέτη, ψηφωτή.

Όλα τα δυτικά μωσαϊκά είναι απομιμήσεις των Ελληνικών.

Το μωσαϊκό, προέρχεται από την λέξη Μουσείο, μουσειακό!!

Αργότερα οι Έλληνες αντί για ψηφίδες χρησιμοποίησαν τεμάχια υάλου.

Από την μέθοδο αυτήν κατάγονται τα βιτρώ, που η λέξη είναι Fειδώ + τρύω, το βλέπειν διά μέσου!!!!

Στην Κόρινθο βρέθηκαν τοιχογραφίες από γυαλί και θεωρούνται από τα σπάνια ευρήματα!!

Πήραν όμως τον δρόμο της συντηρήσεως, δηλαδή της εξαφανίσεως!!

Η ιστορία αυτή έχει αρχίσει από πολύ παλαιά.

Λίγα τα όσα γνωρίζουμε, περισσότερα τα όσα αγνοούμε.

Όταν ο Ξέρξης πυρπολεί την Αθήνα συγκεντρώνει και παίρνει μαζί του τα βιβλία των Αθηναίων, όπου ο Μέγας Αλέξανδρος τα βρίσκει στην Περσέπολη και οι διάδοχοί του τα στέλνουν πίσω στον τόπο πού ανήκουν!!

Τα περισσότερα όμως είχαν χαθεί για πάντα.

Ήδη ο Πλούταρχος στον Βίο Νουμά, αναφέρει ότι ο επιφανής Ρωμαίος νομοθέτης είχε «συνταφή μέ ιεράς κύρβεις», δηλαδή βιβλία, εκ των οποίων τα περισσότερα Ελληνικά.

Όταν μετά από 400 χρόνια έγινε εκταφή των ευρεθέντων συγγραμμάτων, ‘’αναγνώναι μεν αυτά λέγεται Πετίλιος, στρατηγών τότε, προς δε την σύγκλητον διεμήνυσε ότι δεν επετρέπετο να κοινοποιηθούν εις το πλήθος τα γραπτά :

« μή όσιον έκπυστα πολλοίς τα γεγραμμένα γενέσθαι διό και κομισθείσας εις την αγοράν τά βύβλους, κατακαήναι».!!!

Ο Αριστοτέλης είχε κληροδοτήσει τα βιβλία του στον Θεόφραστο, αυτός δε στον Νηλέα.

Ορισμένα εξ αυτών μεταφέρθηκαν στην Ασία και των περισσοτέρων τα ίχνη χάνονται!!!

Τα εναπομείναντα εξ αυτών αγόρασε ο Φιλόσοφος Απελλικών, την βιβλιοθήκη του οποίου απήγαγε το 83 π.χ ο Σύλλας όταν εκπόρθησε το κλεινόν άστυ.

Τα βιβλία αυτά κληρονόμησε ο Φαύστος ο οποίος τα εκποίησε λόγω χρεών.

Έκτοτε θεωρούνται εξαφανισμένα!!

Στη Ρώμη είχε επίσης μεταφερθεί η σπουδαιότατη βιβλιοθήκη του Βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα, μετά την ήττα του από τον Αιμίλιο Παύλο, το 168 π.χ.

Τότε λοιπόν τέθηκαν επισήμως τα θεμέλια των Ρωμαϊκών βιβλιοθηκών, οπότε και η Δύση γνώρισε την λέξη βιβλιοθήκη:

Bibliotheca, bibliothque, biblioteca, biblothek!!!

Έκτοτε οι Ρωμαίοι εξελίσσονται σε μεγάλους κυνηγούς βιβλίων, κατηγορώντας τους άλλους βαρβάρους για την τυχόν απώλεια πολύτιμων συγγραμμάτων.

Η πλουσιότατη σε Ελληνικά συγγράμματα βιβλιοθήκη του Βησσαρίωνος, κατέληξε στην βιβλιοθήκη τού Μάρκου στην Βενετία.

Η διασημότερη όμως καταστροφή ήταν της θρυλικής βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας, της πρώτης τράπεζας δεδομένων, ή οποία φιλοξενούσε από 700.000-1.000.000 τόμους βιβλίων.

Το 47 π.χ ο Ιούλιος Καίσαρ την έκαψε για πρώτη φορά.

Μετά το 391 μ.χ κατ’ εντολή τού αυτοκράτορα Θεοδοσίου ξανακάϊκε, ώσπου το 640 μ.χ καταστράφηκε οριστικά από τον Εμίρη Άμρ ίμπν Άλ Άς, ως περιέχουσα βιβλία άχρηστα προς την σοφία του Κορανίου!!!!!!!

Για να καεί όλο το υλικό της βιβλιοθήκης πού είχε απομείνει από τις προηγούμενες καταστροφές, απαιτήθηκαν (6) ολόκληροι μήνες!!!

Από πυρκαγιές και λεηλασίες αφανίσθηκε και ή ισάξια της Αλεξάνδρειας, βιβλιοθήκη της Περγάμου.

Τα βιβλία της Εφέσου μετακόμισε στη Ρώμη ο γνωστός Λούκουλος, ονομαστός τόσο για τα γεύματά του όσο και για την πλουσιότατη ιδιωτική του βιβλιοθήκη!!

Από πυρκαγιά καταστρέφεται και η βιβλιοθήκη Αντιοχείας, επί Ιοβιανού (360 μ.χ).

Αλλά όπως γράφει και ο Λουτσιάνο Κάμφορα «οι πυρκαγιές δεν ξεσπάνε από μόνες τους..»!!!

Στην πυρκαγιά του Καπιτωλίου της Ρώμης, επί Σύλλα, καίγονται ιερά βιβλία της Κιμαίας Σίβυλλας τα οποία είχε αγοράσει ο Ρωμαίος Βασιλεύς Ταρκουίνιος, αντί ολόκληρης περιουσίας!!

Από τα πολυάριθμα συγγράμματα τού Γαληνού, τα περισσότερα καταστρέφονται από φωτιά στον ναό της Ειρήνης στη Ρώμη.

Κατά την καταστροφή της Βαγδάτης καίγεται και η γεμάτη Ελληνική σοφία βιβλιοθήκη της, από το τάγμα των Ασσασίνων και τον ηγέτη τους Άλ Γκαζάλι.

Οι βιβλιοθήκες της Κων/λεως, όπου φυλάσσονται τα εναπομείναντα αρχεία της αρχαίας Ελληνικής σοφίας και αίγλης, δεν πρόκειται βεβαίως να γλυτώσουν την συστηματική καταστροφική μανία!!

Επί Ζήνωνος Ισαύρου (5ος αί.μ.χ.) πυρπολείται εξ εμπρησμού η φημισμένη βιβλιοθήκη τού Ιουλιανού, η οποία αριθμούσε 120.000 τόμους.

Κατά την άλωση το 1204 μ.χ η καταστροφική μανία των Φράγκων σταυροφόρων εξαφανίζει μαζί με τα αγάλματα της Ελληνικής τέχνης και τα αθάνατα πνευματικά δημιουργήματα της Ελληνικής αρχαίας σοφίας!!!

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μέχρι το 1204 μ.χ, στις βιβλιοθήκες της Πόλεως ευρίσκονταν ακέραιες οι (100) τραγωδίες του Αισχύλου, οι (123) του Σοφοκλή και οι (92) του Ευριπίδη!!!!

Τελικά απέμειναν (7) τού πρώτου, (7) τού δευτέρου και (18) του πιο τυχερού Ευριπίδη!!!!!!

Οι καταστροφές βέβαια που έγιναν το 1453 μ.χ αποτελείωσαν ότι είχε απομείνει μετά κόπου και βασάνων.

Βέβαια οι Τούρκοι « δεν είχαν σκοπό » να καταστρέψουν βιβλία, αλλά μη έχοντας δει ποτέ πριν τέτοια πράγματα, σκέφτηκαν πόσο χρήσιμα θα ήταν στον καθαρισμό του πρωκτού, αφού έως τότε τον καθάριζαν με τα χέρια τους!!!!!!!!!

Το 1555 μ.χ ο πρεσβευτής της Βιέννης στην Πόλη, διαλέγει 240 πολύτιμα βιβλία, από τα χιλιάδες πού υπήρχαν κάποτε, και τα αποστέλλει στην κυβέρνηση του.

Tο 1741 μ.χ Γάλλοι αρχαιοκάπηλοι φορτώνουν πλοία στην Θεσσαλονίκη, λεηλατώντας το άγιο Όρος, όπως καταγγέλλει ο Βενετός πρόξενος Μ. Φέρρο.

Ακόμη και ο Ιβάν ο Τρομερός συγκεντρώνει με «Τρομερή » μανία Ελληνικά βιβλία, τα οποία λίγο πριν τον θάνατό του (1584 μ.χ) φροντίζει να εξαφανίσει!!!

Σήμερα οι Ρώσοι ακόμα προσπαθούν να ανεύρουν την χαμένη βιβλιοθήκη τού Ιβάν.

Περίφημη υπήρξε και ή βιβλιοθήκη τού Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων.

Αφανίσθηκε και αυτή από επιδρομές των Περσών.

Οι καταστροφές όμως συνεχίζονται έως και τις ημέρες μας.

Η βιβλιοθήκη της Κέρκυρας με 40.000 τόμους, πυρπολήθηκε κατά τον βομβαρδισμό του 1943, ενώ η βιβλιοθήκη της Ζακύνθου καταστρέφεται ολοσχερώς από πυρκαγιά το 1953!!

Και σήμερα στην Αθήνα του 21ου αιώνα, είναι κοινό μυστικό ότι από την Εθνική Βιβλιοθήκη έχουν «κλαπεί» 200.000 τόμοι!!!!

Το 1888 ο μεγάλος ιστορικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος Σπύρου Λάμπρου στην Βουλή των Ελλήνων λέει :

« στο Άγιο Όρος έχουν καταστρέψει όλα τα αρχαία Ελληνικά συγγράμματα.

Τα σκίζουν, τα πουλούν, ακόμα τα χρησιμοποιούν για να τυλίγουν τους Άρτους»!!!!

Και γεννάται το μέγα ερώτημα :

-Ποιος καταστρέφει συστηματικά τα βιβλία μας ;

-Ποιος κλέβει μεθοδικά την σοφία μας ;

-Ποιος εξαφανίζει για να σφετεριστεί κατόπιν τις πνευματικές πρωτιές των Ελλήνων πρωτοπόρων ;

(ένα μόνο παράδειγμα σφετερισμού ο Κοπέρνικος από τον Αρίσταρχο)!!!!

Επί Τιβερίου ο Έλληνας θαλασσοπόρος Ίππαλος ανακάλυψε τα μυστικά των Μουσώνων και πλοία Ελληνικά έφθασαν στην νότια Ινδία των Ταμίλ, αλλά και ακόμα πάρα πέρα.

H χρυσή χερσόνησος(Ταϊλάνδη) απoτέλεσε σταθμό στα Ελληνικά εμπορικά.

O Κ.Α. Αθανασιάδης στο βιβλίο του « Αι ναυτικαί εξερευνήσεις κατά την αρχαιότητα » εκδ.Παπαζήση, 1969 αναφέρει ότι επί της Βασιλείας Αδριανού οι Έλληνες ναυτικοί έφθαναν έως την Κώρουλα, μετά στην Πάλαυρα, διανύοντας 9.450 στάδια (1.814 χλμ.)!!

Κατόπιν από το βόρειο άκρο τού κόλπου της Βεγγάλης κατέπλεαν στην Σάδα και διανύοντας 3.500 στάδια (672 Χλμ.) έφθαναν στην Ταμάλα.

Από εκεί μόλις 1.600 στάδια (307 χλμ.) χρειάζονταν για την χρυσή χερσόνησο (Ταϋλάνδη).

Οι πόλεις αυτές αντιστοιχούν σήμερα στις πόλεις Ράμρι, Σαντογουέϋ, Μπασέϊν, Ραγκούν καί Θάτον.

Αργότερα ο Αλέξανδρος ο θαλασσοπόρος, με τους ετήσιους μουσώνες διέπλευσε τον κόλπο τού Σιάμ και έφθασε στην Καμπότζη μετά από 20 ημέρες ταξίδι.

Ο Στράβων στην περιγραφή της Ασίας και των λαών ανατολικά από τούς Βασιλείς της Βακτριανής, Σήρους και Φρύνους, ομοιάζει με τις περιγραφές των Κινεζικών χρονικών για πολέμους με τους « βαρβάρους » της Δύσης κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.

Ή « εφημερίδα » της Κινεζικής αυλής στους 3.000 τόμους της αναφέρει αποστολές εμπορικές από την Δύση κατά το 97 μ.χ, 166 μ.χ, 226 μ. χ με αρχηγό κάποιον Λούν (Λούν στα Κινέζικα, Λέοντα στα Ελληνικά) και το 286 μ.χ για τελευταία φορά.

Η γέννηση μάλιστα τού Βουδισμού Μαχαγιάνα τον 4ον και 5ον αιώνα μ.χ, οφείλεται κατά μεγάλο βαθμό στην Ελληνική κοσμοθέαση!!

Ο Βουδισμός δεν εισχώρησε στην Κίνα από την Ινδική χερσόνησο, αλλά από την Ελληνιστική Γκαντάρα και τα έργα τέχνης της εποχής, όπως για παράδειγμα τα αγάλματα της Θεάς Κάνον πού παραπέμπουν άμεσα σε Ελληνιστικά πρότυπα.

Τελικά ή Βραχμανική Κάστα ανέλαβε πάλι την εξουσία και το Βουδιστικό ρεύμα στράφηκε στην ανατολή και συγκεκριμένα στην χρυσή χερσόνησο.

Την δυνατότητα αυτή όμως την είχαν μόνο τα Ελληνικά πλοία πού ήταν τα μόνα αξιόπλοα σε ανοιχτή θάλασσα!!!

Οι Ρωμαίοι βέβαια διέθεταν πλοία όμοια με τα Ελληνικά, αφού και εκείνων οι ναυπηγοί ήταν Έλληνες, αλλά ήταν άτολμοι σε τέτοιες εξερευνητικές αποστολές!!

Προτιμούσαν ως συνέταιροι να χρηματοδοτούν τις αποστολές!!

Κορυφή όλης αυτής της προσπάθειας απόδειξης της Ελληνικής παρουσίας στην Βιρμανία και Ταϊλάνδη είναι ή παρουσία στο εθνικό μουσείο της Μπανγκόγκ, μεγάλων καζανιών ή χαλκίων τυμπάνων πού φέρουν τον Ήλιο της Βεργίνας περιτοιχισμένο από μαιάνδρους!!

Ο Edward Schafer στο βιβλίο του « The Vermillion Birds » γράφει πώς μία φυλή του Βιετνάμ οι Chams ονομάζουν τους Βιετναμέζους Yavanas - Yuon, αλλά με αυτήν την λέξη ως γνωστό περιέγραφαν οι Ινδοί τους Έλληνες!!!

H ανεπαρκής όμως έρευνα για το πώς αναπτύχθηκαν οι περιοχές αυτές και οι λαοί αυτοί δεν δίνουν την δυνατότητα κατανόησης των ιστορικών συμβάντων που θεμελίωσαν των πολιτισμό τους.

Τα εμπορικά αυτά ταξίδια, προϋπόθεταν γνώσεις ναυτιλίας, ικανές να δώσουν την δυνατότητα στους Έλληνες να ταξιδέψουν από την Ισλανδία έως τις Ινδίες και ακόμα μακρύτερα.

Οι Έλληνες πριν από χιλιάδες χρόνια γνώριζαν ότι η Γη έχει σχήμα σφαιροειδές, γνώριζαν τις κινήσεις της, ως και τις φαινομενικές της κινήσεις (Αριστ. Τοπ 1.1).

Ο Ορφεύς στους « Ύμνους στην Αστρονομία » και « Φυσικά » και ο Μουσαίος στην « Σφαίρα » αναφέρουν σχετικά.

Επίσης ο Θαλής « κατέλιπεν Ναυτική αστρολογίαν», «Περί τροπής» και « Περί ισημερίας » και ο Αναξίμανδρος βεβαίωνε « σφαίριν περιφυήναι τώ περί τήν γή αέρι..»!!!

Από χιλιάδες γεωγράφους και μαθηματικούς, μόνο από 200 ους γνωρίζουμε απλώς το όνομά τους και μερικούς τίτλους έργων τους.

Μας απέμειναν μόνον τα « Γεωγραφικά» του Στράβωνος, η « Γεωγραφική Υφήγησις» του Πτολεμαίου και πληροφορίες από κάποιους « ελάσσονες » όπως τον Αγαθήμερο.

Ουσιαστικά μετά δε τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Μαρίνο τον Νεαπολίτη και το κλείσιμο των σχολών της Αθήνας επέρχεται το βαθύ Γιαχβεδικό σκότος!!!!!!!!!!!!!!!!!

Επιμέλεια παρουσίασης: Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΕΘΟΔΕΥΜEΝΗ ΠΡΟΣΠAΘΕΙΑ ΑΠΕΘΝΟΠΟΙHΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛHΝΩΝ!!!!"

Αγγλογαλλική Κατοχή: Οι Μ.Δυνάμεις τιμωρούν την Ελλάδα για τις εξεγέρσεις σε Μακεδονία, Θράκη και Ήπειρο

Κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, ανάμεσα στην τσαρική Ρωσία και την συμμαχική δύναμη της Αγγλίας, Γαλλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λαμβάνει χώρα μια όχι και τόσο γνωστή κατοχή ελληνικού εδάφους από τις αγγλο-γαλλικές δυνάμεις.

Συγκεκριμένα, για περίοδο τριών ετών, Αθήνα και Πειραιάς βρίσκονται υπό ξένη κατοχή, ως μια μορφή διπλωματίας των κανονιοφόρων, καθώς οι δύο αυτές Μεγάλες Δυνάμεις είχαν εξοργιστεί με την ελληνική πλευρά και τον Όθωνα, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τον Κριμαϊκό Πόλεμο ώστε να υποστηρίξει εθελοντικές δυνάμεις για την απελευθέρωση των υπόδουλων περιοχών της Ηπείρου, Θράκης και Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό οθωμανικό ζυγό. 

Πώς ακριβώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στην "Αγγλογαλλική Κατοχή", που έλαβε τέλος σαν σήμερα, στις 15 Φεβρουαρίου του 1857;

Τέσσερα χρόνια μετά τα Παρκερικά, οι μεγάλες δυνάμεις επεμβαίνουν και πάλι στα εσωτερικά της Ελλάδας. 

Στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλλίας και της Βρετανίας θέτουν για τρία χρόνια υπό τον έλεγχό τους την Αθήνα και τον Πειραιά (1854-1857), επειδή ο βασιλιάς Όθων υποδαύλιζε την εξέγερση των Ελλήνων στις υπόδουλες περιοχές της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, ενέργεια που αντιστρατευόταν τα συμφέροντα τους. 

Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), που αναδιαμόρφωσε τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη, στα μέσα του 19ου αιώνα.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο δυναμικός τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Α' ήθελε να τελειώνει με τη θνήσκουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με σκοπό να επωφεληθεί από την κληρονομιά της. 

Η απόφασή του να κηρύξει τον πόλεμο στον Σουλτάνο στις 4 Οκτωβρίου του 1853 βρήκε αντίθετες τη Γαλλία και τη Βρετανία, που για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα τάχθηκαν υπέρ της ακεραιότητας της αυτοκρατορίας του. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους Έλληνες, που θεώρησαν ότι είχε έλθει η στιγμή για την εκπλήρωση των εθνικών ονείρων και της Μεγάλης Ιδέας.

Σχεδόν αμέσως συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, τα οποία έχοντας την ολόθερμη συμπαράσταση του βασιλικού ζεύγους, του Όθωνα και της Αμαλίας, εισέβαλαν στα αλύτρωτα εδάφη της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, για να ενισχύσουν τις τοπικές εξεγέρσεις του ελληνικού στοιχείου.

Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είδαν με καλό μάτι την κίνηση αυτή των Ελλήνων, που αντικειμενικά ευνοούσε τον τσάρο, αφού κρατούσε καθηλωμένες στον υπόδουλο ελληνικό χώρο σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις των συμμάχων τους Οθωμανών. Έτσι, άρχισαν να βομβαρδίζουν με διαβήματα τον Όθωνα για την απόσυρση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Εις μάτην όμως, αφού ο Όθων ήταν αποφασισμένος να επιμείνει στην πολιτική του αυτή (και για τη βελτίωση της φθίνουσας δημοτικότητάς του), παρά τις προειδοποιήσεις των διπλωματικών μας αποστολών σε Παρίσι, Λονδίνο και Κωνσταντινούπολη, που του επισήμαναν τους κινδύνους που εγκυμονούσε η πολιτική του για τη χώρα μας.

Επειδή τα διαβήματα των Αγγλογάλλων δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, οι δύο χώρες αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά για να επιβάλλουν τις απόψεις τους. 

Οι πρεσβευτές τους στην Αθήνα επέδωσαν τελεσίγραφο στον βασιλιά και μετά τη λήξη του στις 12 Μαΐου του 1854, πρώτα ο γαλλικός στρατός αποβιβάσθηκε στον Πειραιά, για να ακολουθήσει λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός. Υπό την πίεση των όπλων, ο Όθων αναγκάσθηκε να διακηρύξει την ουδετερότητα της Ελλάδας στον Κριμαϊκό Πόλεμο και να αποσύρει σταδιακά τα στρατιωτικά σώματα από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Παράλληλα, απάλλαξε από τα καθήκοντά της την κυβέρνηση του Αντωνίου Κριεζή και όρκισε νέα υπό τον βετεράνο πολιτικό και πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Με απαίτηση των Γάλλων, το υπουργείο Στρατιωτικών (σήμερα Εθνικής Άμυνας) δόθηκε στον μισητό του αντίπαλο Δημήτριο Καλλέργη, που πρωταγωνίστησε στην εναντίον του επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. 

Η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, γνωστή και ως «Υπουργείο Κατοχής», θα παραμείνει στην εξουσία έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1855 και θα αντικατασταθεί από την κυβέρνηση του Δημητρίου Βούλγαρη.

Το μοναδικό, ίσως, επίτευγμα της κυβέρνησης Μαυροκορδάτου υπήρξε η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχαν διακοπεί λόγω της εισβολής των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων στα εδάφη της και η σύναψη εμπορικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών (27 Μαΐου 1855), που υπήρξε ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. 

Αρχικά, ο Σουλτάνος είχε απαιτήσει αποζημίωση από την Ελλάδα για τις καταστροφές που είχαν προκληθεί στις επαρχίες του, αλλά οι αξιώσεις του απορρίφθηκαν από τους Αγγλογάλλους, με το αιτιολογικό τις βιαιοπραγίες των στρατευμάτων του εναντίον των Ελλήνων κατοίκων των περιοχών αυτών.

Η κατοχή των Αγγλογάλλων αρχικά περιορίσθηκε μόνο στον Πειραιά, αλλά λόγω του ανθυγιεινού κλίματος του επινείου της Αθήνας, επεκτάθηκε το καλοκαίρι του 1854 ως τα Πατήσια και την Πεντέλη. Η παραμονή των ξένων δυνάμεων στην πρωτεύουσα ήταν αρκετά επώδυνη για τους κατοίκους της, παρά την ενασχόλησή τους με πολλά κοινωφελή έργα. 

Οι ξένοι στρατιωτικοί αναμίχθηκαν στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα, κατέστρεψαν εγκαταστάσεις αντιπολιτευόμενων εφημερίδων («Αιών»), συνέλαβαν μη αρεστούς σ’ αυτούς δημοσιογράφους, όπως ο Ιωάννης Φιλήμων και ο Κωνσταντίνος Λεβίδης και πλήγωσαν την υπερηφάνεια των Αθηναίων, όταν παρήλαυναν προκλητικά μπροστά από το παλάτι του Όθωνα (κτίριο σημερινής Βουλής) στην Πλατεία Συντάγματος. 

Μα πάνω απ' όλα θα προκαλέσουν το μίσος των Αθηναίων, όταν από το πλήρωμα ενός γαλλικού πλοίου θα προέλθει η χολέρα, που θέρισε την Αθήνα και προκάλεσε τον θάνατο 3.000 ανθρώπων, δηλαδή το ένα δέκατο των κατοίκων της.

Τα αγγλογαλλικά στρατεύματα θα αναχωρήσουν τελικά από την Ελλάδα στις 15 Φεβρουαρίου του 1857, ένα χρόνο μετά την ήττα των Ρώσων και τη Συνθήκη των Παρισίων (30 Μαρτίου 1856), που έθεσε και επισήμως τέρμα στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Η τρίχρονη κατοχή της Αθήνας και του Πειραιά ανέβασε προσωρινά τη δημοτικότητα του Όθωνα. 

Σε συνδυασμό δε με την έκβαση του Κριμαϊκού Πολέμου και την απογοήτευση από τη μη εκπλήρωση των εθνικών πόθων, προκάλεσε την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με την εξαφάνιση των τριών μεγάλων κομμάτων της εποχής, του «Αγγλικού», του «Γαλλικού» και του «Ρωσικού», και την εμφάνιση νέων πολιτικών ανδρών.

Με πληροφορίες και φωτογραφίες από: San simera 
http://www.onalert.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αγγλογαλλική Κατοχή: Οι Μ.Δυνάμεις τιμωρούν την Ελλάδα για τις εξεγέρσεις σε Μακεδονία, Θράκη και Ήπειρο"

Ελληνικά επώνυμα απο Κ-Σ.

Κ

Κούνδουρος– 1) Κολοβός, με κομμένη ουρά: σκυλί κουντούρι (Σπαν. (Ζώρ.) V 389). 2) Κοντός: κόβγει τα (ενν. τα ρούχα) ως τα γόνατα και κούντουρα τ’ αφήνει (Ερωτόκρ. Δ´ 579). 3) (Στη θέση εθν.): εν έτει ‚ςωοδ´ απήραν οι κούντουροι την Μεσημβρίαν (Byz. Kleinchron. Α´ 2141). Η λ. και τ. Κούνδουρος σε τοπων.: (Δωρ. Μον. XX), (Χρον. Μορ. P 1724). [<επίθ. κ{ΜΣΚ}όντουρος. Η λ. τον 9. αι. (βλ. Κριαράς 1988: Β´ 89· Kahane, GR I 571-2), στο Meursius και σήμ. ιδιωμ.]

Κουντουράς– Απο το μεσ.ελλ.(9ος αιων.), κόντουρος ,ο κολοβός ή μεσ.ελλ. κουντούρα, είδος παπουτσιού.

Κούτρας/Κούτρης– Απο το δημώδ. κούτρα, το κεφάλι. Το επώνυμο ίσως με την έννοια του «κεφάλα». Ετυμολογικά προέρχεται απο το μεσν. κούτρα και αυτό με τη σειρά του απο το λατινικό scutra. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα(1304), αναφέρεται κάποιος Δημήτριος Κούτρας, πάροικος Λήμνου.

Κουτσομύτης– που έχει κομμένη μύτη, ως επώνυμο τον 11. αι στην Αλεξιάδα της Ειρήνης της Κομνηνής. Ταυτόσημο με το βυζ. Ρινότμητος, λόγω της συνήθους τιμωρίας να κόβουν την μύτη στον ένοχο.

Κουτσούκος– Από το τουρκ. kucuk, μικρός.

Κουτσούμπας– Από το διαλεκτ. κουτσουμπός, α άνευ κορυφής, ”κουτσουμπό κυπαρίσσι”, ”κουτσουμπή μύτη”, γενικά ο κολοβός. Ετυμολογικά σχετικό με το “κουτσός”.

Κρεμαστινός– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από χωριό με το όνομα Κρεμαστή. Χωριά με αυτό το όνομα υπάρχουν στη Ρόδο, Ξάνθη, Λακωνία.

Κροντηράς– Από το δημωδ. κροντήρι, ο κρατήρας, από το μεσν. κροντήριον< κρυωρήριον, εκεί που κρυώνει το νερό. Συν την κατάλ. –άς, που δηλώνει επάγγελμα (πρβλ.φαναράς, παπλωματάς, γαλατάς κτλ).

Κρούσκας– Από το αρβαν. krushk, ο κουμπάρος και ο ανύπαντρος συγγενής, <*kushker<λατιν. consocer”πεθερός” .

Κυρίτσης– τιμητικός τίτλ. 1) κύριος, άρχοντας, 2)αξιωματούχος: του κλήρου κυριτσάδες, <ουσ. κύρης + κατάλ. –ίτσης. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 11^οαιώνα, (Κυρίτζης).

Κύρκος– Από το βαφτ. Κύρκος,<μεσν.Κύρικος(κύρ(ιος)+ικός) ή(και) του βαφτ. Κυρ(ιά)κος. Η ίδια αρχή σε πολλές παραλλαγές, φανερώνοντας τη διάδοσή του υποκορ. αυτού τύπου, όπως Κυρκόπουλος, Κυρκίδης, Κυρκάκης,Κύρκου, Κυρκούδης, Κυρκούσης κτλ.(ΑΝΧΜ)

Κωνσταντόπουλος: Γιος ή απόγονος του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος προέρχεται από το λατινικό Constantinus.

Λ

Λάγιος– Από το δημ. λάγιος, ονομασία προβάτων που έχουν μαύρο χρώμα,πρβλ. λαγιαρνί, <δάνειο από τα βλάχικα.

Λαμπέτης– Από το μεσν. λαμπέτης, ο λαμπρός, ο λάμπων. Σαν επώνυμο αναφέρεται για πρώτη φορά το 1320 ως επώνυμο κατοίκου της Χαλκιδικής, Λαμπέτης.

Λάσκαρης– Επώνυμο σημαντικής βυζαντινής οικογένειας. Χρησιμοποιείται και ως κύριο όνομα. Λάσκαρης<λάσκαρης «δάσκαλος»<ράσκαλης με αντιμετάθεση r-l<>r< δάσκαλος. Οι παραπάνω τύποι απαντούν στο μικρασιατικό ιδίωμα της Σίλλης(περ.Ικονίου) όπου ο ρωτακισμός αποτελεί γενικό κανόνα(πβ.δεξί-ρεξί,δεσπότης-ρεσπότσης).

Λαφαζάνης– Από το τουρκ.περσ. lafazan, ο φλύαρος, καυχηματίας.

Λέχος– Μητρωνυμικό, από το λεχώ-λεχώνα, 1) γυναίκα που γέννησε πρόσφατα και 2) (μτφ.) για άνθρωπο τεμπέλη και φυγόπονο,3) Από το ιδιωμ.(Αρκαδ.) λέχος, «η εν ύδατι αναλυομένη κόπρος των βοών, εν η εμβάλλουσι τα βαμβακερά υφάσματα άμα υφανθέντα. Μένουσιν δ’εν αυτή 3-4 ημέρας ταύτα, είτα εξάγουσιν αυτά(ξελεχώνουσι) και τα λευκαίνουσιν». Ίσως λέχος,παρατσούκλι, αυτού που έκανε αυτή τη δουλειά.  

Λιάγκας– Μητρων. από το βαφτ. Λιάγκα, ιδιωμ. μορφή του Αλέκα< Αλεξάνδρα . Ή από το ιδιωμ.(Αιτ/νια) λιάγκας, ο πολύ αδύνατος.

Λιάπης– Από το αλβ. Lab-I, ο κάτοικος της Λιαπουριάς(η περιοχή γύρω από τη Χειμάρα).

Λιάρος– Από το ν.ε. λιάρος «ο σταχτόχρους με στίγματα», < βλαχ.leara  ”ποικιλόχρωμος,  για κατσίκια, πρόβατα κτλ», αλβ.larë“ίδια έννοια με τη βλάχ.”.

Λιβαθινός(Λειβαθινός)- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την περιοχή Λιβαθώ (Λειβαθώ) της Κεφαλλονιάς.Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού με πλούσια ναυτική παράδοση.

Λιβανός– Η ευρεία διάδοση του επιθέτου αυτού οφείλεται στο ότι το Λιβάνιος/ Λιβανός χρησιμοποιούταν/ χρησιμοποιείται και ως βαφτιστικό.Λιγότερο πιθανές οι περιπτώσεις :i) Αυτός που εμπορεύεται λιβάνι, ή ii) από την ονομασία που δίνεται στις μαυρο-κόκκινες κατσίκες. Πβ. Ψάρρος, Λιάρος, Νταβέλης, Ρ

Λοβέρδος– Επώνυμο από το ιταλ. κύριο όνομα Lombardo<αρχικά όνομα εθνότητας,τν Λομβαρδών-Λογγοβάρδων.

Λοΐζος/Λουΐζος/Αλοΐζος– Από το βαφτ. Λογίζος-Λοΐζος-Αλοΐζος, <βεν.Aloiso,γαλ.Loys. Βαφτιστικό που είχε ευρεία διάδοση σε ελληνικούς πληθυσμούς (νησιά, Πελ/σο, Θεσσαλία, Μακεδ.κτλ) την περίοδο της φραγκοκρατίας και βενετοκρατίας.

Λούβαρης/Λουβιάρης– Από το δημώδ. λουβιάρης, λωβιάρης, ο λεπρός, ο έχων λούβα/λώβα, <αρχ. ουσ. λώβη, συν την κατάλ. –(ι)άρης.                                            

Λουλές –Από το δημωδ. λουλές, η πήλινη εστία του ναργιλέ, στην οποία τοποθετούνται τα κάρβουνα και ο καπνός, <τουρκ. Lule.

Λυμπέρης/Λυμπερόπουλος/Λυμπεράκος– Επώνυμο που προέρχεται από το βαφτιστικό Λυμπέρης, από το ιταλ.Libero>λατ.liber(ελευθερία).

Μ

Μαγκριώτης-, Από το βαφτ. Μαγκριώτης, χρησιμοποιούμενο κυρίως στη Θράκη. Μετέπεσε σε κύριο όνομα από κάποια παλιότερη βυζαντινή επωνυμία, όπως συνέβη με άλλα όπως Παλαιολόγος, Βάρδας, Κομνηνός, Δούκας-Δούκισα, Ασάνης-Ασάνω κτλ.

Μάζης– 1) Από το αρβαν. mëz (το ë προφέρεται κάπως μεταξύ -α- και –ε-, όπως το αγγλ. about), και σημαίνει πουλάρι, 2) από το αρβαν. mazë, η κρέμα, η κρούστα που δημιουργείται πάνω στο γάλα<σλαβ.mazъ-το λίπος. Πρβλ. Γκίζας.

Μάϊνας– Από το ρήμα μαϊνάρω, (ναυτ.) χαλαρώνω, κατεβάζω τα πανιά, <βεν. mainar.

Μαντάς– i) Ο κατασκευαστής ή πωλητής μαντών (μαντά, τα). Μάντα, είδος μανδύα <ιταλ. manta. Το επώνυμο σχηματίζεται από το ουσ. μάντα και την επαγγελ. κατάληξη –άς (βλέπε βαρελάς, ψωμάς, παπλωματάς κ.α.). ii) Από το τουρκ. mandaz, το βουβάλι. Ή από το μεσν./δημωδ. μάντης.

Μαρκεζίνης: Σχετικό με το μαρκήσιος, μαρκέζης. Τίτλος δυτικών ευγενών. <μεσν. λατ. marcensis – marquesius.

Μάτσας– Ίσως από το αρομ.(βλαχ.) mață,η γάτα.

Ματσούκας– Από τη λέξη ματσούκι, ραβδί χοντρό που απολήγει σε σφαιροειδή όγκο ή παλούκι, πάσσαλος. <μεσν. λατ. mazuca <λαϊκ. λατ. Matteūca. Ως επώνυμο τουλάχιστον από το 13^ο αιώνα, Ματζούκης, Μιχαήλ, το 1293 στη Σμύρνη.

Μαυραγάνης– Από το ιδιωμ. μαυραγάνι, είδος σιταριού με μαύρο άγανο ή αγάνι (<ακάνιον<ακάνθιον).

Μελάς– Από το δημωδ. μελάς, ο παραγωγός ή έμπορος μελιού, μέλι συν το παραγ. επίθ. –άς. Διασημότερος φέρων του επίθετου αυτού, φυσικά ο Παύλος Μελάς. Ως επώνυμο, Μελάς, το συναντάμε πρώτη φορά, τουλάχιστον απ’ότι έχω βρει, το 14^ο αιώνα στη Βέροια.

Μερκούρης– Από το βαφτ. Μερκούριος/Μερκούρης (Άγιος Μερκούριος)<λατ. Mercurius (ο Ρωμ. Ερμής).

Μουζάκης-: Από το αρβανίτικο muzaqi “μοσχάρι, δαμάλι” και σχετίζεται με το αλβαν. Τπνμ. Muzhake. Επίθετο ευγενούς μεσαιωνικής αλβανικής οικογένειας. Κάλλιστα μπορεί το επώνυμο να προέρχεται από το μεσν. ελλ. μουζάκιον «είδος παπουτσιού».<αραβ. ή περσ.

Μπαμπινιώτης– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το χωριό Μπαμπίνη, δημ. Αστακού, νομ. Αιτωλ/νίας.

Ν

Ναλμπάντης– Από το τουρκ. nalbant, ο πεταλωτής.

Νεγρεπόντης: Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το Νεγρεπόντε, η Εύβοια στα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Παρετυμολογικά από το τοπικό όνομα για ολόκληρη την Εύβοια, Έγριπος< Εύριπος, ο στενότερος πορθμός του Ευβοικού κόλπου, στη Χαλκίδα.

Νιάρχος: Από το σπάνιο βαφτιστικό Νέαρχος, όνομα αγίου που γιορτάζει στις 22 Απριλίου, <νε(ο)+-άρχος (άρχω).

Ξ

Ξηρός– Από τη λέξη ξηρός, ξερός, ο μη έχων υγρασία-νερό. Μτφ για ανθρώπους ο τραχύς, σκληρός. Ως επώνυμο ήδη από το 12^ο αιώνα, Ξηρός Ιωάννης, αξιωματούχος του Βυζαντίου.

Ξηροτύρης– Από το ν.ε. ξηροτύρι, ξερό (στεγνό ή σκληρό) τυρί, ξηρός + ουσ. τυρί.

Ο

Οικονόμου (Οικονομόπουλος, Οικονομάκης κ.ο.κ.)- Συχνότατο ελληνικό επώνυμο, κυρίως λόγω της σημασίας της λέξης οικονόμος ως εκκλησιαστικός αξιωματούχος, κληρικός, υπεύθυνος κυρίως για την οικονομική διαχείριση εκκλησίας ή μοναστηριού.

Π

Παγανός– Από το μεσν. και δημωδ. παγάνος, ο πολίτης, αντίθ. ο στρατιωτικός, σύμφωνα με το Λεξ. Σουΐδα, «παγάνος, αστράτευτος». Ως επώνυμο τουλάχιστον, από το 13ο αιώνα σε Λήμνο, Χαλκιδική, Μεθώνη κ.α. Σύμφωνα με το μεσαιωνικό λεξικό του Εμ. Κριαρά, η λέξη δηλώνει τον αλλόθρησκο. Σύμφωνα με το Λεξ. Τριανταφυλλίδη η λέξη «παγανός» δηλώνει τον καλικάντζαρο, ενώ η λέξη προέρχεται από το ελληνιστικό παγανός (ο ειδωλολάτρης, ο αγρότης, ο αγροίκος), το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το λατινικό «paganus»>»pagus» που δήλωνε την ύπαιθρο ή το χωριό.

Πάγκαλος– Από το μεσν. πάγκαλος, υπερθ. παγκάλλιστος, 1) ο πάρα πολύ ωραίος, πανέμορφος, 2) ο πάρα πολύ ενάρετος, έντιμος, ηθικός< αρχ. επίθ. πάγκαλος. Ως επώνυμο τουλάχιστον από το 13^ο αιώνα, σε Θεσσ/κη, Κύπρο, Τραπεζούντα, Σέρρες, Χαλκιδική, κτλ.

Παλαιολόγος– Από το μτγν. ρημ. παλαιολογώ, λέω, ομιλώ περί αρχαίων-παλαιών πραγμάτων. Επώνυμο της τελευταίας δυναστείας του Βυζαντίου. Συνηθέστατο επώνυμο σήμερα, κυρίως λόγω της χρησιμοποίησης του «Παλαιολόγος» ως βαφτιστικού, όπως έγινε και με το Κομνηνός, Δούκας, Ράλλης (Ραλλού), Δούκας (Δούκισσα), Βάρδας κτλ.

Παξινός– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από τους Παξούς, Ιόνιο πέλαγος.

Παπαδόπουλος: Γιος ή απόγονος του παπά (παπαδοπαίδι), ίσως το πολυπληθέστερο όνομα στην Ελλάδα μαζί με την κατάληξη -οπουλος.

Παπαχελάς– Από το σύνηθες πρώτο συνθετικό παπάς, και το χελάς, ο ψαράς ή πωλητής χελιών. <μσν. χέλι < αρχ. ἐγχέλειον. Η κατάληξη –άς, από το ελνστ. επίθημα -ᾶς, δηλώνει το πρόσωπο που το επάγγελμά του είναι σχετικό με αυτό που εκφράζει η πρωτότυπη λέξη, φτιάχνει ή πουλάει αυτός που φανερώνει η πρώτη λέξη, πρβλ. γάλα-γαλατάς, ψωμί-ψωμάς, ελνστ. χαρκωματ-ᾶς `χαλκωματάς΄ κτλ.

Παπούλιας– Από το δημωδ. παπούλιας-παπούλης, υποκορ.του παππούς, και ο γέρος ιερέας. Οι καταλ. –ούλης/-ούλιας, συνηθέστατες σε επώνυμα, προέρχεται από το μσν. επίθημα -ούλι(ν). Σε επώνυμα η κατάλ. -ούλης τουλάχιστον από τον 13αιώνα, πρβλ. Σακκούλης, Γιαννούλης (1402-Κρήτη), Φωτούλης (1318-Στρυμών), Καρδούλης(1303-Χαλκιδική) κτλ. Σήμερα βλ. Γιαννούλης-Γιαννούλιας, Φωτούλης- Φωτούλιας, κτλ.

Παπουτσής– παπουτσής, υποδηματοποιός, τσαγκάρης<τουρ. papuccu

Παρίσης– Από το βαφτ., κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, Παρίσης, <Κυπαρίσσης, από την ευχή: να γίνει ψηλός σαν κυπαρίσσσι, όπως Πολύζος – να έχει πολυζωΐα, Πολυζώης – το ίδιο, Ρίζος – να ριζώσει, Στέριος – να στεριώσει κτλ.

Πατακός– Από το ιδιωμ.(Κρήτη), πατακός, πατακιός, ο μικρόσωμος, ο άσχημος, αρχ. πάταικος.

Πεπονής: ν.ε. πεπόνι<μσν. πεπόνι< ελνστ. πεπόνιον υποκορ. του αρχ. (σίκυος) πέπων, αγγούρι ώριμο

Πρέκας/Πρέκκας– Από το ν.ε. διαλεκτ. πρέκι, οριζόντιος δοκός που τοποθετείται στο πάνω μέρος της πόρτας ή του παραθύρου, για να στηρίζει τον τοίχο από πάνω, μεσν. πριέκιον. Το επώνυμο εμφανίζεται κυρίως στα Δωδεκάνησα (Ρόδος, Κως κτλ), Κυκλάδες (Σαντορίνη,Αμοργός κτλ). (Λ.Μ), πρβλ. το ομόσημο επων. Γκλαβάνης – γκλαβάνι (σλαβ. αρχής).

Πρωτόπαπας– Ο πρωτοπρεσβύτερος. [μσν. πρωτοπαπάς < πρωτο- + παπάς και μετακ. τόνου κατά τα άλλα σύνθ.].

Πρωτοψάλτης– Ο επικεφαλής των ψαλτών μιας εκκλησίας, μσν. πρωτοψάλτης < πρωτο- + ψάλτης

Πυλαρινός– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την περιοχή Πύλαρος της Κεφαλλονιάς, από τις πιο ορεινές στο ΒΑ τμήμα του νησιού. Κυριότεροι οικισμοί τα Μακριώτικα και η Αγ.Ευφημία.

Ρ

Ρήγας: Από το νεοελληνικό ρήγας, λαϊκότροπα ο βασιλιάς (μεσαιωνικό ρήγας). Προέρχεται από το ελληνιστικό ρηξ, αιτιατική ρήγα, που προέρχεται από το λατινικό rex.

Ρουβάς– Από το διαλεκτ. (Λιτοχ.) ρουβός, σημαίνει= όχι ευθύς, ύπουλος, πονηρός. Και ως επίρρ. «με κοιτάει ρουβά», στραβά. Σύμφωνα με την Δούγα-Παπαδοπούλου προέρχεται: από το αρχ. ραιβός>ριβός (σημ.Στερ.Ελλ.) με στένωση του άτονου αι, κανονική στα βόρεια ιδιώματα> ρουβός, με χείλωση του ι>ου εξαιτίας του παρακείμενου χειλικού β.

Ρούσσος/Ρούσοπουλος– Από το ν.ε. ρούσος< για άνθρωπο με κοκκινωπά μαλλιά ή για ζώα με κοκκινωπό τρίχωμα,< μσν. ρούσος < λατ. russ(us). Το Ρουσόπουλος ως επώνυμο ήδη από τον 11^ο αιώνα, βυζαντινού αξιωματούχου.

Σ

Σακελλάριος– Από το βυζαντ. Εκκλησιαστικό τίτλο σακελάριος<λατ. sacellarius-ο }βαλαντιοφύλακας, θησαυροφύλακας.

Σαμαράς, Προέρχεται από το προσηγορικό (κοινής έννοιας) ουσ. σαμάρι με την κατάληξη -ας με την οποία σχηματίζονται επαγγελματικά ουσιαστικά (ψωμάς, ψαράς, λαδάς, ωρολογάς). Στο σαμάρι υπάρχει η αρχαία ελληνική λέξη σάγμα (σέλλα, σαμάρι, εφίππον, από το ρήμα σάττω (φορτώνω, συσκευάζω) και τη λατινική κατάληξη -αριουμ- αριονσαγμάριο – σαμάριον – σαμάρι. Τη λέξη δανείστηκαν από μας οι Τούρκοι και την έχουν στη γλώσσα τους ως σεμέρ, όπως έχουν και το σεμερσί που σημαίνει σαμαράς.

Σαχίνης– Από το τουρκ. περσ. sahin, γεράκι.

Σβωλός– Σχετικό με το ουσ. σβόλος , μικρή μάζα ξεραμένης λάσπης από χώμα.

Σεκέρης– Από το τουρκ. seker, η ζάχαρη.

Σινόπουλος– Από το βαφτ. Σήνος, Σίνης, παραλλαγή του ονόματος Στασινός/Στασηνός < Αναστάσιος, σε διάφορες περιοχές όπως Μακεδονία, Κύμη, Πελ/σο κτλ.

Σκαραμαγκάς– Επώνυμο που δηλώνει τον κατασκευαστή σκαραμαγγίων, πολυτελές ύφασμα επί Βυζαντίου, συνήθως φερόμενο από τους αυτοκράτορες. Μεγάλη βυζαντινή οικογένεια με κλάδους σε Πόλη, Χίο και Αθήνα, εξ ου και το τοπωνύμιο Σκαραμαγκά Αττικής.

Σκλαβενίτης– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από τόπους όπως Σκλαβηνία, Σκλαβουνιά, τοπωνύμια που χαρακτηρίζουν περιοχές με σλαβική κατοίκηση. Επί Βυζαντίου οργανώθηκαν στα αυτοκρατορικά εδάφη αυτόνομα μορφώματα Σκλαβούνων (Σθλαβίνων).

Σκουτέλης– Από τη λέξη σκουτέλλι, το πήλινο πιάτο, μικρή γαβάθα < μσν. σκουτέλλι(ν) < σκουτέλλιον υποκορ. του σκουτέλλα < λατ. scutella{ΣΧΓ}

Σκουτέρης– Από το δημωδ. σκουτέρης, ο ποιμένας, ο τσοπιμένας, ο τσοπάνος, κυρίως ο προϊστάμενος στην στάνη.

Σόμπολος– Από το ουσ. σόμπολα, οι μικρές πέτρες που χρησιμοποιούνται για τα μεταξύ των μεγαλύτερων πετρών χάσματα στις οικοδομές. Ίσως ο χτίστης που είχε την ιδιότητα να τοποθετεί τα σόμπολα (και σομπολάκια) στο υπό κατασκευή κτίριο.

Σούρλας– Από το ιδιωμ. (Ήπειρ.) σούρλα, κάθε τι ψηλό που λήγει κωνοειδώς, π.χ. σουρκέφαλος, ο σχινοκέφαλος, που έχει μακρύ κεφάλι. Ετυμολογικά συνδέεται με το σλαβ. сурла, η προβοσκίδα ή η πίπα/σφυρίχτρα/φλογέρα. (MEYER)

Στασινόπουλος/Στασινός– Από το βαφτ. Στασηνός-Στασινός, παραλλαγή του ονομ. Αναστάσιος, ήδη από την παλαιολόγεια εποχή, σε περιοχές όπως Θεσσ/κη, Σέρρες, Πόλη, Χαλκιδική, Καστοριά, Καππαδοκία κτλ. Συνηθισμένο και στην Αρκαδία.

Στεφανόπουλος. Η κατάληξη σε -όπουλος είναι πατρωνυμικό του βαφτιστικού Στέφανος, το οποίο είναι αυτούσιο, το αρχαίο (ομηρικό) προσηγορικό ουσιαστικό στέφανος… στεφάνιον… στεφάνι. Οι παραγωγικές καταλήξεις -άνος, -άνον σχηματίζονται ουσιαστικά από ρήματα και δίνουν σ’ αυτά τη σημασία του οργάνου: στέφω –

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνικά επώνυμα απο Κ-Σ."