Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ


Ασφαλως και απαιτουνται να εξαχθουν συμπερασματα αλλα και να γινουν διορθωτικες κινησεις στον παναρχαιο και καλα διατηρημενο εως σημερα Ελληνικο χαρακτηρα απο την παρακατω γρηγορη ιστορικη αναδρομη.
Παρολα αυτα το Ελληνικο κρατος ακομη δεν εχει βρει τον δρομο του.
Ακομη προσπαθει να γραψει την ιστορια του και να την δωσει στους Ελληνες μαθητες.Και καθε χρονο γραφουμε μια νεα ιστορια αναλογα με τις διεθνεις εξελιξεις.
Και καθε χρονο ερχεται και νεος υπουργος και θετει νεες βασεις και αρχες για την Ελληνικη παιδεια
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ.
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Θεμιστοκλής
Ο περιφημος Θεμιστοκλής ήταν πολιτικός και στρατηγός, γεννημένος στην Αθηνα το 527 π.χ. Στη μαχη του Μαραθωνα το 490 π.χ. ήταν στρατηγός των Αθηναιων και επίσης νικητής της Ναυμαχιας στην Σαλαμινα οπου με την στρατηγικη του κατετροπωσε τον Περσικο στολο του εισβολεα Ξερξη το 480 π.χ. σωζωντας την Ελλαδα απο την σκλαβια των Περσων.

Είπε το περιφημο «πάταξον μεν, άκουσον δε» στο Σπαρτιάτη στρατηγό Ευριβιαδη.
Εξοστρακίστηκε το 471 π.χ. και αυτοκτόνησε στην αρχαία Περσια στην αυλή του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη 461 π.χ.Ο ανθρωπος που αντιμετωπισε τους βαρβαρους αναγκασθηκε να καταληξει και να αυτοκτονησει στην περσικη αυλη εξωριστος--------------------------------------------------------------------------------------------
Ελληνικός εμφύλιος της περιόδου 1823-1825
Ελαβε χώρα κατά τη διάρκεια της ελληνικης Επαναστασης εναντιον των τουρκων ως ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία της επανάστασης αλλά και του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους.
Χωρίζεται σε δύο φάσεις: η πρώτη (Φθινόπωρο 1823- Καλοκαίρι 1824) χαρακτηρίστηκε από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων ενώ η δεύτερη (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825) από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Αγγλία, και Πελοποννησίων.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ( 1770-1843) ήταν καπετάνιος και στρατηγός της Επαναστασης εναντιον των τουρκων το 1821. Γνωστός και ως Γέρος του Μοριά.
.Οι νικες του τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου.Κατα την διαρκεια της Επαναστασης πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη.
Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Με την ιδρηση του Ελληνικου Κρατους υπήρξε οπαδός της πολιτικής του Καπποδιστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Οθωνα.

Το 1883 όμως, οι διαφωνίες του με την αντιβασιλεια τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του στο Ναυπλιο με την κατηγορία της εσχατης προδοσιασ και το 1834 μαζί με τον Πλαπουτα καταδικάστηκε σε θάνατο.Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835 οπότε και ονομάστηκε στρατηγος και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας».Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από φυσικα αιτια. --------------------------------------------------------------------------------------
O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1946-1949)
αποτελει ενα απο τα σημαντικότερα γεγονότα στη νεότερη εθνική μας ιστορία.

Οι ρίζες της ελληνικής αδελφοκτόνας αυτής σύρραξης μπορούν να ιχνηλατηθούν στις πολλαπλές ρήξεις και συγκρούσεις που ξέσπασαν στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα στα χρόνια της κατοχής και μάλιστα στην περίοδο της λευκής τρομοκρατίας (1945-46).
Ο παγκόσμιος διπολισμός παρέσυρε την Ελλάδα στη δίνη μιας πρωτόφαντης σε οξύτητα και κλίμακα αντιπαράθεσης, από την οποία δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Οι ηγεσίες όλων των πολιτικών παρατάξεων της χώρας φέρουν τεράστια ευθύνη γι' αυτό.
Η χώρα βγήκε βαριά πληγωμένη από τον εμφύλιο με 40.000 νεκρούς σύμφωνα με επίσημες στατιστικές ή 60.000 έως 80.000 κατ' άλλους υπολογισμούς, ενώ 80.000 έως 100.000 άτομα διέσχισαν τα σύνορα και εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ"

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ

Αρχαίες ελληνικές και νεοελληνικές διάλεκτοι

»»» Hodot, R.
Oι γραπτές πηγές που διαθέτουμε για την ελληνική γλώσσα καλύπτουν -σχεδόν χωρίς διακοπές- μια περίοδο τριανταπέντε αιώνων. Aυτή η σπάνια στην ιστορία των γλωσσών μακροβιότατα γίνεται ακόμη πιο σημαντική ενόψει του γεγονότος ότι αφορά μία γλώσσα, αναγνωρίσιμη στις δομές της και σε ένα μεγάλο τμήμα του λεξιλογίου της, σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής αλυσίδας. ...η προβληματική της νέας ελληνικής γλώσσας είναι μια προβληματική ποικιλίας και πολυμορφίας. Tο ζήτημα της εθνικής γλώσσας που όφειλε να συνοδεύει την συγκρότηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους στο 19o αιώνα είχε τεθεί με όρους διγλωσσίας· και σήμερα που η διγλωσσία αυτή φαίνεται οριστικά ξεπερασμένη, η γλωσσική κοινότητα στρέφεται προς τις διαλέκτους της, που παρουσιάζονται ως διατηρητέα κληρονομιά, ως πλούτος που πρέπει στο εξής να αναδειχθεί.
1. Aυτή η πολυμορφία μέσα στην ενότητα διαφαίνεται από τις πρώτες γραπτές πηγές που μας έχουν σωθεί, σε συλλαβικό σύστημα, και που χρονολογούνται στον 15ο αιώνα π.X. H εμφάνιση του αλφαβήτου μερικούς αιώνες αργότερα φέρνει την διαλεκτική πολυμορφία στην επιφάνεια. H πολυμορφία αυτή είναι παρούσα ήδη στις πρώτες επιγραφικές πηγές, και αναδεικνύεται στο πρώτο λογοτεχνικό μνημείο: η γλώσσα των ομηρικών ποιημάτων είναι, όπως και το ίδιο το περιεχόμενο των αφηγήσεων, μια ραψωδία. Eπιπλέον, οι διάλεκτοι συνυπάρχουν για καιρό χωρίς την παρουσία μιας τυποποιημένης γλώσσας αναφοράς. H έννοια αυτή μάλιστα φαίνεται ότι ήταν ξένη για την γλωσσολογική σκέψη των αρχαίων.
Yπήρχαν λοιπόν διάλεκτοι στην αρχαία ελληνική, υπάρχουν διάλεκτοι και στην νέα ελληνική. Eδώ θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει πολλά ερωτήματα διαφορετικής τάξης και άνισης σημασίας στις διάφορες αναλύσεις του ζητήματος:
- Παρατηρείται συνέχεια ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους;
- Σε ποιο βαθμό η γνώση των αρχαίων διαλέκτων μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση της συγκρότησης της νέας ελληνικής γλώσσας;
- Σε ποιο βαθμό είναι χρήσιμη για τη μελέτη των αρχαίων διαλέκτων η συνεξέταση της νέας ελληνικής και των ποικιλιών της;
2. Oι πρώτες αλφαβητικές πηγές παρουσιάζουν διαλεκτικά χαρακτηριστικά. Σε γενικές γραμμές όμως οι πηγές αυτές είναι λίγες σε αριθμό έως την κλασική εποχή και σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις επιτρέπουν μια ολοκληρωμένη περιγραφή του διαλεκτικού συστήματος που εκπροσωπούν. Συχνά οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι η μελέτη μιας αρχαίας ελληνικής διαλέκτου ισοδυναμεί με την ιστορία της υποχώρησής της απέναντι στην κοινή. Mε βάση αυτήν την διαπίστωση θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε την ακόλουθη σχηματική περιγραφή της ιστορίας της ελληνικής στην αρχαιότητα:
(1) Tην υποθετική αρχική ενότητα της πρωτοελληνικής, (2) ακολουθεί μια πρώτη διάσπαση σε διαλέκτους, αρχαιότερη από τις παλιότερες γραπτές πηγές. Tο συλλαβογραφικό σύστημα που είναι γνωστό ως γραμμική B καταγράφει την γλωσσική μορφή που συμβατικά ονομάζουμε μυκηναϊκή. H γλωσσική αυτή μορφή εμφανίζει χαρακτηριστικά τα οποία, ανεξάρτητα από την ερμηνεία που τους δίνουμε, προϋποθέτουν κάποια διαλεκτική διαφοροποίηση. Παρατηρούμε έτσι την εξέλιξη του ti σε si στον τύπο o-di-do-si du-ru-to-mo/ t δίδωσι δρυτόμος (PY Vn 10, 1), ενώ άλλες διάλεκτοι διατηρούν το ti κατά την πρώτη χιλιετία. Aυτό σημαίνει ότι στην εποχή των μυκηναϊκών ανακτόρων πολλοί Έλληνες σε περιοχές που βρίσκονται στα όρια της μυκηναιόφωνης κοινότητας χρησιμοποιούσαν διαφορετική προφορά. Γραφηματικές παραλλαγές όπως pe-mo/ pe-ma (σπέρμα) φαίνεται ότι μαρτυρούν την απουσία απόλυτης ομοιογένειας ακόμη και στο εσωτερικό της μυκηναιόφωνης κοινότητας. (3) H μυκηναϊκή λοιπόν είχε από νωρίς το ρόλο μιας ομοιογενοποιημένης διοικητικής γλώσσας που γραφόταν από γραφείς των οποίων τα μητρικά ιδιώματα ενδεχομένως ήταν διαφορετικά και οι οποίοι ίσως διατηρούσαν διαφοροποιημένες χρήσεις στον προφορικό λόγο.
(4) Mετά την κατάρρευση των βασιλείων της δεύτερης χιλιετηρίδας, η διάσπαση σε διαλέκτους ακολουθεί ελεύθερη πορεία. Πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, όπως η δημιουργία των πόλεων-κρατών και ο αποικισμός σε όλο το μήκος των ακτών της Mεσογείου, ευνοούν την ανάπτυξή τους έως την έλευση της κλασικής εποχής. (5) Aπό τον 5ο αιώνα όμως αρχίζει μια σταδιακή διαδικασία ενοποίησης. Oι διάλεκτοι των πόλεων χάνουν έδαφος μπροστά στην αττικο-ιωνική κοινή, και η διαδικασία αυτή, που επιταχύνεται σημαντικά με την αυτοκρατορία του Mεγάλου Aλεξάνδρου και τα ελληνιστικά βασίλεια, ολοκληρώνεται κάτω από την ρωμαϊκή κυριαρχία, όταν η κοινή γίνεται η πιο διαδεδομένη γλώσσα επικοινωνίας του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας.
(6) H διάλυση του ρωμαϊκού κράτους και στη συνέχεια οι ανακατατάξεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας δημιουργούν τις συνθήκες για μια νέα διάσπαση σε διαλέκτους και τη δημιουργία ενός αυξανόμενου χάσματος ανάμεσα στην ομιλούμενη και τη γραφόμενη γλώσσα, (7) οδηγώντας έτσι στη γνωστή προβληματική κατάσταση και τις γνωστές διαμάχες για τον καθορισμό της εθνικής γλώσσας που εκδηλώθηκαν κατά τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
3. Mια τέτοια σχηματική παρουσίαση της ιστορίας της ελληνικής ακυρώνει καταρχήν την πιθανότητα ύπαρξης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες διαλέκτους, που υποχώρησαν μπροστά στην κοινή, και τις σύγχρονες διαλέκτους, η διαίρεση των οποίων έχει διαφορετική βάση από αυτήν των αρχαίων διαλεκτικών ομάδων. Ωστόσο αναγνωρίζονται γενικά δύο εξαιρέσεις στην αρχική αυτή θέση: 1. ο πελοποννησιακός θύλακος της τσακωνικής συσχετίζεται άμεσα με την αρχαία διάλεκτο της Σπάρτης, τη λακωνική· 2. η παρουσία ελληνικών διαλεκτικών θυλάκων στη νότια Iταλία ερμηνεύεται συχνά -αν και αυτό είναι αμφιλεγόμενο- ως κατάλοιπο των δωρικών αποικιών που ιδρύθηκαν εκεί στην πρώτη χιλιετία π.X.
4. ...η πορεία των διαλέκτων εξαρτάται καθοριστικά από τη γεωγραφία και την ιστορία, από τη δημογραφία και την οικονομία. H μελέτη των αρχαίων διαλέκτων, όπως και των σύγχρονων, δεν πρέπει να εξαντλείται στην εξέταση του ρεπερτορίου των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους ούτε των ισογλώσσων που τις συνδέουν με τις γειτονικές διαλέκτους. Mε δεδομένη τη μεσολάβησή της κοινής, είναι απαραίτητο να υποβάλουμε και αυτήν στη μικροσκοπική ανάλυση που χρησιμοποιείται και για τις διαλέκτους.
 Bλέπουμε λοιπόν ότι ο όρος κοινή απέχει πολύ από το να περιγράφει μία και μόνη πραγματικότητα, ακόμη και όταν την περιορίζουμε στη γραπτή της μορφή, που παρεμβάλλεται στο εγχείρημα της πρόσβασης στην ομιλούμενη γλώσσα.
Για να περιοριστώ σε μία μόνο πλευρά, που μου φαίνεται ότι προσφέρεται για κάποιο παραλληλισμό με το ζήτημα της διαμόρφωσης της νεοελληνικής κοινής, παρατηρούμε ότι από τη μια περιοχή στην άλλη δεν είναι πάντα οι ίδιες κοινωνικές ομάδες που λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις για την εισαγωγή της κοινής. Tέτοιο ρόλο κάποτε έχουν οι άρχουσες πολιτικές τάξεις, όπως π.χ. στη Mακεδονία κατά τον 5ο και τον 6ο π.X. αιώνα [...], ή στη Λυκία, για να αναφέρουμε το παράδειγμα ενός μη ελληνικού κράτους [...]. Oι έμποροι και άλλοι παράγοντες της ιδιωτικής οικονομίας χρησιμοποίησαν από πολύ νωρίς την κοινή ως γλώσσα των συναλλαγών. 'Ετσι, από τον 5ο αιώνα, οι επιγραφές που αφορούν τον κατασκευαστικό τομέα συντάσσονται, σχεδόν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, στην κοινή [...]. Στην Aθήνα, τα λαϊκά στρώματα, εν μέσω ενός κοσμοπολίτικου περιβάλλοντος, λειτούργησαν ως ένας από τους φορείς της γλωσσικής αλλαγής [...]. 'Ενας άλλος φορέας της εξέλιξης εκπροσωπείται από τις μορφωμένες ελίτ που ελκύονταν από το γόητρο της ιωνικής λογοτεχνικής γλώσσας και τις απασχολούσε η "απο-επαρχιοποίηση" της γλώσσας τους, έτσι ώστε να γίνει ένα ανταγωνιστικό προς την πρώτη όργανο [...].
Tα επίπεδα ύφους της γλώσσας που επηρεάστηκαν ποικίλλουν βέβαια ανάλογα με τους εν λόγω παράγοντες της αλλαγής, καθώς επίσης ποικίλλει και ο ρυθμός αντικατάστασης της διαλέκτου από την κοινή και, αρχικά, και η ίδια η λειτουργία της κοινής: εδώ γλώσσα της διοίκησης, αλλού lingua franca. Στη συνέχεια οι λειτουργίες συγκεντρώνονται σχηματίζοντας ένα συνεχές [...].
H διάδοση όμως της κοινής δεν επιτεύχθηκε χωρίς αντιστάσεις. Φαίνεται ότι κατά την ελληνιστική εποχή αρκετές πόλεις επέλεξαν να ακολουθήσουν ή τουλάχιστον θέλησαν να εξαγγείλουν γλωσσικές πολιτικές, διατηρώντας παράλληλα αυτούσια τη χρήση της αρχαίας διαλέκτου στα επίσημα κείμενα. Eυδοκιμούν λοιπόν άφθονα χαρακτηριστικά μιας κοινής και υπερδιαλεκτισμοί που προδίδουν το πρόβλημα της πραγματικής γνώσης της διαλέκτου -δεν αντιστοιχεί πια στη γλωσσική πραγματικότητα των γραφέων. Aκόμη, εμφανίζονται ενδιάμεσα στάδια ανάμεσα στις διαλέκτους και την κοινή. 'Ετσι, κυρίως στην επικράτεια της δωρικής, παράλληλα με την κοινή και ανταγωνιστικά προς αυτήν, αναπτύσσονται μορφές κοινών, με βάση ένα είδος standard, "πρότυπης δωρικής", απαλλαγμένης από τα πολύ ειδικά χαρακτηριστικά των τοπικών ιδιωμάτων.
 Ωστόσο τα υποκατάστατα αυτά, παρόλο που καθυστέρησαν -σε ορισμένες περιπτώσεις για μεγάλο διάστημα- την εισαγωγή της αττικο-ιωνικής στα επίσημα κείμενα, διευκόλυναν ταυτόχρονα τη διείσδυσή της στην τρέχουσα χρήση, υποβιβάζοντας το γόητρο της τοπικής γλώσσας και στιγματίζοντας τις πιο έντονες ιδιαιτερότητές της.
Πριν επιβληθεί η κοινή ως νόρμα αλλά και ως καθημερινό όργανο, η πλειοψηφία των Eλλήνων χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει, για ένα διάστημα μεγαλύτερο ή μικρότερο ανάλογα με τον τόπο, συγχρόνως δύο ή τρεις διαφορετικούς κώδικες.
Σε αυτό τους βοήθησε ένα παλιό βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κουλτούρας: τουλάχιστον από την καθιέρωση των Oλυμπιακών Aγώνων (γεγονός αφετηριακό), οι αρχαίοι Έλληνες είχαν έντονα τη συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια κοινότητα, πέρα και παρά τις ιδιαιτερότητές τους. Παρόλο που μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους, δεν αισθάνονταν λιγότερο ελληνόφωνοι, και τα λογοτεχνικά έργα -αυτό το κοινό πολιτισμικό κεφάλαιο που ξεκίνησε με τα ομηρικά ποιήματα- δημιουργούσε ένα αίσθημα οικειότητας ως προς τη διαφορετικότητα των γειτονικών συστημάτων. Tα πνεύματα και τα αυτιά πρέπει λοιπόν να ήταν αρκετά προετοιμασμένα να δεχτούν την κοινή και τις κοινές.
5. H αναφορά σε ένα κοινό πρότυπο δεν εγγυάται την πλήρη ομοιομορφία στη χρήση. H αρχαία ελληνική κοινή δεν είναι απαλλαγμένη από κατά τόπους διαφοροποιήσεις. Aυτές εκδηλώνονται κυρίως σε φωνολογικά χαρακτηριστικά και στο λεξιλόγιο. Oι τοπικές αυτές ποικιλίες είναι προφανώς παράγωγες των διαλέκτων ή των γλωσσών που βρίσκονταν σε χρήση παλιότερα στην περιοχή, και η μελέτη τους συμπληρώνει εκείνη των διαλέκτων ή των γλωσσών αυτών. Ένα δείγμα τέτοιων εργασιών μπορεί να βρει κανείς στον Brixhe 1998.
Aπό την άλλη, οι νεότερες απολήξεις φαινομένων που παρατηρούνται στην κοινή εν είδει παραλλαγών αξίζει επίσης να ερευνηθούν και να αναλυθούν. H κατανόηση των αρχαίων δεδομένων και η κατανόηση των νεότερων δεδομένων μπορούν να βοηθηθούν αμοιβαίως. Aν και οι αρχαίες διάλεκτοι δεν διασώθηκαν ως οργανωμένα γλωσσικά συστήματα, ορισμένα χαρακτηριστικά μπόρεσαν να επιζήσουν στη διάρκεια των ιστορικών ανακατατάξεων σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή, και μάλιστα να εξαπλωθούν και να βρουν σήμερα την πλήρη έκφρασή τους. Δύο παραδείγματα είναι αρκετά:
Α. με αφετηρία τη διπλή θέση των εγκλιτικών προσωπικών αντωνυμιών στη γλώσσα της Kαινής Διαθήκης, ο Janse (1993) επισημαίνει την ύπαρξη διαφοροποίησης ανάμεσα στις ηπειρωτικές νεοελληνικές διαλέκτους, που γενικεύουν την πρόταξη, και τις νησιωτικές-μικρασιατικές διαλέκτους, που δείχνουν προτίμηση στην επίταξη.
Β. O Brixhe (1999) αναγνωρίζει σε πρόσφατα δημοσιευμένα μακεδονικά επιγραφικά κείμενα μια τάση για κλείσιμο των μεσαίων φωνηέντων, χαρακτηριστικό που συνεισέφερε η μακεδονική στην τοπική κοινή και που σήμερα το μοιράζεται "με μια μεγάλη ζώνη που περιλαμβάνει την Aττική, τη Bοιωτία και τη Θεσσαλία".
6. Eπιστρέφω, κλείνοντας, στα τρία ερωτήματα που διατυπώθηκαν στην αρχή αυτής της ανακοίνωσης: σε σχέση με το πρώτο περιορίζομαι να απαντήσω ότι η ύπαρξη άμεσης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους είναι σε γενικές γραμμές απίθανη και πάντως μη αποδείξιμη. Ωστόσο δεν βρίσκεται εκεί η ουσία, αφού, ως προς τα δύο επόμενα ερωτήματα μου φαίνεται εύλογο οι ειδικοί και των δύο περιόδων να έχουν έκδηλο ενδιαφέρον να γνωρίσουν τη δουλειά ο ένας του άλλου και να διασταυρώσουν τις μελέτες τους.
 Στην ουσία, παρά τον άστατο χαρακτήρα των εκδηλώσεών της στην πορεία των αιώνων, την ιστορία της ελληνικής διατρέχει το ίδιο πρόβλημα: το ευρέως διαδεδομένο συναίσθημα μιας διπλής ένταξης,
 α. στην μεγάλη ελληνόφωνη κοινότητα και στην παιδεία της,
 β. στην ιδιαίτερη πατρίδα -φορέα ιδιαίτερων αξιών- και στο ιδίωμά της.
Για τον λόγο αυτό, περισσότερο ίσως από ό,τι σε άλλους τομείς, η πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ιστορία έχει διαπλακεί και διαπλέκεται ακόμη με την καθαυτό γλωσσική εξέλιξη, παρόλο που τα φαινόμενα που σχετίζονται με την εξέλιξη αυτή δεν αποκτούν την πλήρη σημασία τους παρά μόνο μέσα στη μακρά διάρκεια.
»»» Hodot, R.
Mετάφραση Ελένη Μπακαγιάννη
© ΥΠΕΠΘ & Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ"

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Απέσυραν τον πίνακα του Ντελακρουά με τη Σφαγή της Χίου για να μη προκαλείται η Τουρκία!

Σωρεία σοβαρών ερωτημάτων προκαλεί η απόφαση (άγνωστος ο εμπνευστής), να μην εκτίθεται, από τώρα και στο εξής, στο επισκευασμένο Βυζαντινό Μουσείο Χίου (Μετζιτιέ Τζαμί), το πιστό αντίγραφο της Σφαγής της Χίου, του διάσημου Γάλλου Ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά.
Την έλλειψη του πίνακα, διαπίστωσε σε ξενάγησή της, στο χώρο της έκθεσης η Νομαρχιακή Σύμβουλος Χίου Ισαβέλλα Μπουρνιά, η οποία ήδη με επιστολή της προς τον Υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο, ζητά την παρέμβασή του.
Όπως αναφέρει η τοπική εφημερίδα "Πατρίδα", υπάρχει ήδη μία μυστική προφορική συμφωνία προκειμένου να καθαιρεθεί ο πίνακας, ως ένδειξη απάλειψης του ιστορικού χάσματος που χωρίζει τους δύο λαούς! Η Τουρκία, επεδίωξε τη μεν πρώτη φορά, να αφαιρεθούν οι ταμπέλες από τις οστεοθήκες των θυμάτων της Σφαγής, στη Μονή του Αγίου Μηνά, που έφεραν την επιγραφή: "ΕΡΓΑ ΟΘΩΜΑΝΩΝ" καθώς και την καθαίρεση της αντίστοιχης επιγραφής στη Νέα Μονή Χίου.
Έξι ημέρες, πάντως, πριν γιορτάσουμε την επέτειο της απελευθέρωσης της Χίου (11η Νοεμβρίου 1912) και την ενσωμάτωση με την Ελλάδα, πολλοί αναρωτιούνται, ως που θα φθάσει η Ελληνική υποχώρηση και αν αυτή είναι άξια να διαγράψει τη σφαγή 58.000 κατοίκων και την εξαφάνιση πολιτιστικών εκθεμάτων πανευρωπαϊκής και παγκόσμια εμβέλειας.
Για την Ιστορία (όχι αυτή που διδάσκεται στα σχολεία πάντως), ο αφανισμός των κατοίκων της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε και ο Βίκτωρ Ουγκώ το ποίημά του "Το Ελληνόπαιδο".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ"

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

 Οι συνομιλίες και η κρίση που έρχεται
Αντιστρατήγου ε.α. Γ. ΚΟΡΑΚΗ
Στα 27 χρόνια που πέρασαν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, έγιναν απ΄ευθείας, εκ του σύνεγγυς, φανερές, μυστικές, διαμεσολαβητικές κ.λ.π. συνομιλίες χωρίς να σημειωθεί καμία πρόοδος μέχρι σήμερα παρά τις σημαντικές υποχωρήσεις της Ε/Κ πλευράς.
Οι αλλεπάλληλοι κύκλοι και τύποι συνομιλιών για λύση του Κυπριακού προβλήματος κατέληγαν σε αποτυχία λόγω της αδιαλλαξίας της Τουρκικής πλευράς. Η Ε./Κ πλευρά εγκλωβίστηκε σε διακοινοτικό διάλογο και κάτω από τον διαρκή εκβιασμό της παρουσίας των στρατευμάτων κατοχής, αλλοτρίωσε το πρόβλημα και από θέμα εισβολής και κατοχής το μετέτρεψε σε διακοινοτική διένεξη. Η Τ/Κ πλευρά στα πολλά χρόνια που πέρασαν αναβάθμισε τις παράλογες απαιτήσεις σε βαθμό που εντελώς απαράδεκτα ξεπέρασε και τις προβλέψεις των επαίσχυντων και αντεθνικών συμφωνιών κορυφής του 1977 και 1979 και σήμερα επιμένει σε λύση συνομοσπονδίας.
Στις αρχές Ιανουαρίου άρχισε ένας νέος κύκλος συνομιλιών «πρόσωπο με πρόσωπο». Παρά το ιστορικό προηγούμενο των συνομιλιών, την αδιαλλαξία της Τουρκικής πλευράς, από εντεταλμένους μεσολαβητές και συντονιστές εκφράσθηκε η αισιοδοξία ότι οι «από καρδιάς» συνομιλίες μπορούν να καταλήξουν σε αίσιο τέλος μέχρι του προσεχούς Ιουνίου. Το αίσθημα της ευφορίας είναι ανερμήνευτο, εκτός εάν οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι αποτελεί «πρόοδο» το γεγονός ότι οι Ε/Κ και Τ/Κ ευρίσκονται σε διαδικασία συνομιλιών ή γνωρίζουν πράγματα που εμείς αγνοούμε.
Την εξωπραγματική αισιοδοξία όμως συμμερίζεται και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών που δήλωσε ότι επιβάλλεται να αξιοποιηθεί η «ιστορική ευκαιρία» των συνομιλιών.
Η αισιοδοξία θα εδικαιολογείτο εάν διαφαίνοντο βάσιμες ενδείξεις μεταστροφής της Άγκυρας και του Ντεκτάς και άσκηση αποτελεσματικής πιέσεως στην Τουρκική πλευρά, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αυτό όμως που δεν έγινε επί δεκαετίες είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα γίνει μέσα στους προσεχείς λίγους μήνες.
Από τον Μάρτιο του 1995 όταν αποφασίσθηκε κάτω από ετεροβαρείς όρους, να δοθεί η ημερομηνία ενάρξεως των ενταξιακών διαδικασιών για είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. υποστηρίχθηκε από την ηγεσία μας και μάλιστα αναδείχθηκε στην πρώτη γραμμή, η βέβαιη και απρόσκοπτη ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και το «κοινοτικό κεκτημένο» που ερμηνεύθηκε με την απλοϊκή σκέψη ότι εάν η Ε.Ε. εντάξει στους κόλπους της ολόκληρη την Κύπρο, τότε με έμμεσο τρόπο θα λυθεί και το Κυπριακό (ελευθερία κινήσεως ανθρώπων, κεφαλαίων κ.λ.π. που ισχύουν στις χώρες της Ε.Ε.), εάν όμως ενταχθεί μόνο η Ε/Κ πλευρά, τότε θα διασφαλισθεί η ελευθερία και γενική η επιβίωση των Ε/Κ αφού η Τουρκία δύσκολα θα επιχειρήσει να καταλάβει έδαφος της Ε.Ε.
Αρκετοί από τους ιθύνοντες, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, υποστηρίζουν την άποψη της λεγόμενης πολιτικής του «καλού παιδιού». Αυτή η θεωρία αποδέχεται ότι η καλή μας συμπεριφορά αυξάνει τις πιθανότητες ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. διότι η καλή μας διαγωγή θα ληφθεί υπόψη από τους Ευρωπαίου εταίρους όταν θα κληθούν να αποφασίσουν.
Οι λόγοι που θα καθορίσουν την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών, δεν έχουν καμία σχέση με την καλή διαγωγή. Εκείνο που θα εξετασθεί είναι το κέρδος ή το όφελος που θα προκύψει για την Ε.Ε. από την ένταξη της Κύπρου και το κόστος και ο κίνδυνος από την μη ένταξή της.
Η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. με άλυτο το Κυπριακό και με την Τουρκία να απειλεί την ενσωμάτωση της Βόρειας Κύπρου λειτουργεί αρνητικά. Άλλωστε οι ηγέτες της Ε.Ε. δεν θα ήθελαν να δουν μια χώρα μέλος της Ε.Ε. να διαμελίζεται και να απειλείται πόλεμος μεταξύ δύο μελών (Ελλάδος-Κύπρου) εναντίον ενός υποψηφίου μέλους της (Τουρκίας).
Η Ευρώπη πιέζει για λύση του Κυπριακού πριν από την ένταξη, η Ε/Κ πλευρά επιδιώκει την ένταξη της Κύπρου, η Τ/Κ πλευρά δεν έχει λόγους να θέλει λύση του Κυπριακού, η Τουρκία που δεν προβλέπεται να γίνει μέλος της Ε.Ε. για πολλά ακόμη χρόνια, όσο μένει ανοικτό το Κυπριακό πρόβλημα εξασφαλίζει με εκβιασμό διάφορες παραχωρήσεις στις Ευρωτουρκικές σχέσεις.
Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει την Ελληνοτουρκική προσέγγιση και τον ενδοκοινοτικό διάλογο για να κάνει σοβαρά βήματα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει εκμεταλλευθεί την περίπτωση προς όφελός της χωρίς να δώσει απολύτως τίποτα. Ο μόνος λόγος που έτσι «ξαφνικά» ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ανακοίνωσε την πρόθεσή του να συνομιλήσει είναι να καθυστερήσει την ένταξη της Κύπρου ίσως και να την ανατρέψει.
Ο Ευρωπαίος Επίτροπος κ. Φερχόϊγκεν πρόσφατα δήλωσε : «ότι αποφασισθεί μεταξύ των δύο μερών στην Κύπρο θα είναι κοινοτικό και κεκτημένο». Με τη δήλωση αυτή επιδιώκεται η «αθώωση» της Τουρκίας για ότι έχει κάνει στην Κύπρο και αυτό συνεπάγεται απογύμνωση των θέσεών μας.
Από πολλούς Τούρκους επισήμους έχουν διατυπωθεί σοβαρές απειλές εάν η Κύπρος γίνει μέλος της Ε.Ε. χωρίς προηγούμενη επίλυση του προβλήματος. Από τις απειλές αυτές έχει ιδιαίτερη σημασία εκείνη που διατυπώθηκε από τον Αρχηγό των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στα κατεχόμενα της Κύπρου. Είπε ο Τούρκος Επιτελάρχης ότι : «εάν οι συνομιλίες δεν καταλήξουν σε αποτέλεσμα οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι σε θέση να εκτελέσουν το καθήκον τους». Η ιδιαιτερότητα της απειλής αυτής έχει σχέση με το ρόλο του στρατού στην Τουρκία και το όραμά του για το μέλλον της χώρας. Στην Τουρκία επικρατεί μια μιλιταριστική λογική.
Ο Στρατός εκεί δίνει αρκετά μηνύματα στην Ευρώπη μέσω του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας που αποτελεί την ημιπολιτική του προέκταση. Ο Στρατός μέσω της διαδικασίας ένταξης θα χάσει οπωσδήποτε μια για πάντα την εξουσία του, αφού, όπως και στις άλλες δυτικές δημοκρατίες το καθήκον του θα είναι η προστασία της χώρας από εξωτερικό ή εξωτερικούς εχθρούς και θα υπόκειται στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα.
Η Τουρκία δεν έζησε πόλεμο κατά τα τελευταία 50 χρόνια. Έζησε όμως πολλές κρίσεις. Ο Στρατός στην Τουρκία χρειάζεται τις κρίσεις για να μπορεί να διαδραματίζει τον καθοριστικό του ρόλο στο πολιτικό σύστημα, να μπορεί να δικαιολογεί τους υπερβολικούς εξοπλισμούς και να νομιμοποιεί την στρατηγική που εφαρμόζει.
Ο Στρατός στην Τουρκία διασφαλίζει την συνταγματικότητά του μέσα από τις κρίσεις που δημιουργεί και στη συνέχεια τις κατευθύνει, έχει δε εξειδικευθεί στο να δημιουργεί κρίση, εξωτερική ή εσωτερική. Δύο εκκολαπτόμενες κρίσεις είναι το θέμα της Ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας αντίδρασης και της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. Ενδέχεται οι δύο αυτές εξωτερικές κρίσεις να εκδηλωθούν στο εγγύς μέλλον ώστε να δικαιολογηθεί η διακοπή της προοπτικής της πορείας της Τουρκίας προς την Ε.Ε. για να εξακολουθήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις στην Τουρκία να διαδραματίζουν τον καθοριστικό τους ρόλο. Η απειλή λοιπόν που προέρχεται από στρατιωτικό κατεστημένο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να υλοποιηθεί και οφείλουμε ως Ελληνισμός να την λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Ας προσέξουμε…..
Τα πάντα είναι ανοικτά. Οι τουρκικές απειλές λειτουργούν ως μοχλός πίεσης. Όσο πλησιάζουμε προς το κρίσιμο χρονικό σημείο τα πράγματα θα περιπλέκονται πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά.
 Το δίλημμα ότι προκειμένου να αποφύγουμε την κρίση να δεχθούμε εκπτώσεις από τους όρους ένταξης, είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί μπροστά μας, δηλαδή ναι στην είσοδο αλλά με ακρωτηριασμένα δικαιώματα.
Αυτοί που επιδιώκουν «κλείσιμο» του Κυπριακού με την όποια λύση είναι πολλοί και ο λόγος τους «περνάει».
Τελικά θα λυθεί, δεν θα λυθεί, θα λυθεί το Κυπριακό ; Οι μαργαρίτες έχουν γεμίσει τους αγρούς τούτη την εποχή και με μια μαργαρίτα στο χέρι ίσως μάθουμε αν θα λυθεί ή όχι το Κυπριακό στην παρούσα φάση
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ"

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Διωγμοί Ελλήνων...

Διωγμοί χριστιανών υπηκόων

της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1912-1918),

προ του μεγάλου διωγμού του 1922

Στο «Ελληνόραμα»

υπάρχει 9σέλιδο άρθρο του Γιώργου Λεκάκη

με τον παραπάνω τίτλο.

Στο άρθρο αναφέρονται:

· Ο αριθμός των Ελλήνων που διέφυγαν στην Ελλάδα ή εξορίσθηκαν.

· Ο αριθμός των Ελλήνων που εκτοπίσθηκαν στο εσωτερικό, λόγω πολεμικών συνθηκων.

· Τα κατασχεθέντα ελληνικά αγροκτήματα.

· Οι εγκαταλελειμμένες εκτάσεις από Έλληνες.

· Τα εγκαταλελειμμένα κτήρια από Έλληνες.

· Η αξία εγκαταλελειμμένων περιουσιών από Έλληνες.

Και όλα αυτά από τα αρχεία του Ταλαάτ-πασά, που πρόσφατα δημοσιεύθηκαν!

Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,

να το αποθηκεύσετε

ή να το εκτυπώσετε από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως:

http://www.lekakis.com

Επιτρέπεται η αναδημοσίευσις των άρθρων μου,

αρκεί να αναφέρεται ο συγγραφέας,

η πηγή και η ημερομηνία

πρώτης δημοσιεύσεώς τους.

(Αποστέλλεται και σε Word).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διωγμοί Ελλήνων..."

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Ο ΜΥΘΟΣ ΔΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗΣ

1. Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑ

Στατήρας Γόρτυνας, 320-270 π.Χ., με την Ευρώπη στο πλάτανο και το μεταμορφωμένο σε ταύρο Δία
Σύμφωνα με την Ελληνικ μυθολογία η Ευρώπη ήταν κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάεσσας, ηγεμόνων της Φοινίκης, και αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας και μια μέρα, καθώς μεγάλωνε, πήγε στα λιβάδια της παραλίας, για να παίξει με τις φίλες της και να μαζέψει λουλούδια. Εκεί συνάντησε το θεό Δία. Εκείνον αμέσως τον χτύπησε ο Έρωτας και για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο και πήγε δίπλα της κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, σκεφτόμενος με τι τρόπο θα την κατακτούσε. Εκείνη τότε πλησίασε τον ταύρο - Δία και άρχισε να τον χαϊδεύει γοητευμένη από την ωραία κορμοστασιά του και τη μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δε δίστασε και να τον ιππεύσει. Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα.
 Η Ευρώπη έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει, γιατί φοβόταν μήπως σκοτωθεί. Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε στην Κρήτη. Όταν ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο, κατακόκκινη και με το βλέμμα χαμηλωμένο γιατί είχε πια καταλάβει που πήγαινε. Εκεί, στο Δικταίο άντρο, οι νύμφες και οι νεράιδες είχαν στρώσει το νυφικό κρεβάτι, όπου η Ευρώπη συνευρέθηκε με το Δία και αργότερα γέννησε το Μίνωα.
Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη και πήγε στον Όλυμπο, για να γίνει βασιλιάς θνητών και αθανάτων, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της τον βασιλιά της Κρήτης Αστέριο, που υιοθέτησε τους γιους που εκείνη είχε αποκτήσει από το Δία, επειδή αυτός δεν είχε γιο, για να αφήσει ως διάδοχο. Μετά το θάνατο του βασιλιά Αστερίωνα, το θρόνο πήρε ο Μίνωας.
Σημειώνεται ότι:
1) Σύμφωνα με το Λουκιανό, η πρώτη ερωτική ένωση του Δία και της Ευρώπης έγινε στο Δικταίο Άντρο, στο σπήλαιο όπου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει ο Δίας, πρβ: «επεί δε επέβη τη νήσω (Κρήτη) ο μεν ταύρος ουκέτι εφαίνετο, επιλαβόμενος δε της χειρός o Ζεύς απήγε την Ευρώπην εις το Δικταίον άντρον ερυθριώσαν και κάτω ορώσαν…», (Λουκιανός Σαμωσατέας, Ενάλιοι Διάλογοι, 15, 4)
2) Σύμφωνα με το Θεόφραστο ερωτική συνάντηση Δία και Ευρώπης (τρία παιδιά είχε κάνει η Ευρώπη) έγινε στη σκιά ενός πλατάνου στη Γόρτυνα που από τότε παρέμεινε αειθαλής, κάτι που αποτυπώνεται στα νομίσματά της πόλης αυτής, πρβ: «εν Κρήτη δε λέγεται πλάτανόν τινα είναι εν τη Γορτυναία προς πηγή τινί η ου φυλλοβολεί. μυθολογούσι δε ως υπό ταύτη εμίγη της Ευρώπη ο Ζευς». (Θεόφραστος, Ιστορία Φυτών, 9,5).
3) Ο Όμηρος (Ιλιάδα Ξ 310 – 320 κ.α.) αναφέρει ότι ο Δίας απέκτησε δυο παιδιά από την Ευρώπη, το Μίνωα και το Ραδάμανθυ, πρβ: Ουδ’ ότε Φοίνικος κούρης τηλεκλειτοίο η τεκε μοι Μίνων τε και αντίθεον Ραδάμανθυν (Ιλιάδα Ξ 321-322). Κατ’ άλλους ο Δίας με την Ευρώπη απέκτησαν τρία παιδιά, το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και το Σαρπηδόνα, που όμως ο Όμηρος λέει ότι ο Σαρπηδόνας ήταν γιος του Δία και της Χίμαιρας.
ΕΝΑΛΙΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ
Ο Λουκιανός στο έργο του «Ενάλιοι διάλογοι» σχετικά με το μύθο Δία και Ευρώπης, αναφέρει (σε μετάφραση εκδόσεων «Κάκτος») τα εξής:
ΖΕΦΥΡΟΣ: Ποτέ δεν είδα τόσο μεγαλόπρεπη πομπή στη θάλασσα, αφ’ ότου υπάρχω και πνέω. Εσύ δεν την είδες Νότε;
ΝΟΤΟΣ: Ποια πομπή εννοείς, Ζέφυρε; Και ποιοι έπαιρναν μέρος;
ΖΕΦΥΡΟΣ: Έχασες το πιο ευχάριστο θέαμα, που παρόμοιό του δε θα δεις ποτέ ξανά.
ΝΟΤΟΣ: Είχα δουλειά στην Ερυθρά θάλασσα και φύσηξα επίσης σε κάποια περιοχή της Ινδίας, στα παράλια της χώρας. Δεν έχω λοιπόν ιδέα για τι πράγμα μου μιλάς.
ΖΕΦΥΡΟΣ: Πες μου, ξέρεις τον Αγήνορα από τη Σιδώνα;
ΝΟΤΟΣ: Ναι, τον πατέρα της Ευρώπης. Και λοιπόν;
ΖΕΦΥΡΟΣ: Γι αυτή την κοπέλα θα σου διηγηθώ.
ΝΟΤΟΣ: Μήπως ο Δίας είναι ερωτευμένος μαζί της εδώ και καιρό; Τούτο το ξέρω από παλιά.
ΖΕΦΥΡΟΣ: Για τον έρωτα μπορεί να ξέρεις, άκου όμως τι έγινε στη συνέχεια. Η Ευρώπη παίζοντας κατέβηκε προς την ακτή μαζί με τις φιλενάδες της. Τότε ο Δίας πήρε τη μορφή ταύρου κι έπαιζε μαζί τους, πάρα πολύ όμορφος, γιατί ήταν κατάλευκος, με ωραία στριφογυριστά κέρατα και ήμερο βλέμμα. Πηδούσε λοιπόν κι αυτός στην ακρογιαλιά και μούγκριζε τόσο γλυκά, που η Ευρώπη τόλμησε ν’ ανέβει πάνω του. Μόλις έγινε αυτό, ο Δίας όρμησε προς τη θάλασσα με κείνη στην πλάτη του, έπεσε μέσα και κολυμπούσε. Αυτή τότε τρομοκρατήθηκε πολύ, με το αριστερό χέρι κρατιόταν από το κέρατο για να μη πέσει και με το άλλο κρατούσε το πέπλο της που ανέμιζε.
ΝΟΤΟΣ: Ευχάριστο το θέαμα που είδες, Ζέφυρε, και ερωτικό’ το Δία να κολυμπά και να μεταφέρει την αγαπημένη του!
ΖΕΦΥΡΟΣ: Κι όμως ό,τι ακολούθησε ήταν πολύ πιο ευχάριστο, Νότε. Η Θάλασσα έμεινε αμέσως ακυμάτιστη, ηρέμησε κι έγινε λάδι. Όλοι εμείς κάναμε ησυχία και τους ακολουθούσαμε, απλοί θεατές των συμβάντων, ενώ Έρωτες πετούσαν δίπλα, λίγο πάνω από τη θάλασσα, ώστε να χαϊδεύουν πότε-πότε με την άκρη του ποδιού τους το νερό, και κρατώντας αναμμένες δάδες, τραγουδούσαν τον υμέναιο, και οι Νηρηίδες βγήκαν στην επιφάνεια και πήγαιναν δίπλα-δίπλα, καβάλα στα δελφίνια, χειροκροτώντας, ημίγυμνες στα περισσότερα μέλη του σώματός τους. Το γένος των Τριτώνων επίσης και όποιο άλλο θαλάσσιο πλάσμα δεν προκαλεί φόβο στο μάτι χόρευε γύρω από την κοπέλα. Ο Ποσειδώνας εξάλλου ανέβηκε σε άρμα με την Αμφιτρίτη (τη γυναίκα του) πλάι του κι άνοιγε χαρούμενος δρόμο για τον αδελφό του που κολυμπούσε. Το αποκορύφωμα ήταν πως δυο Τρίτωνες μετέφεραν την Αφροδίτη ξαπλωμένη σε κοχύλι να ραίνει τη νύφη με κάθε λογής άνθη. Όλα τούτα γίνονταν από τη Φοινίκη μέχρι την Κρήτη. Όταν όμως επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίο άντρο, κατακόκκινη και με το βλέμμα χαμηλωμένο γιατί είχε πια καταλάβει που πήγαινε. Τότε εμείς πέσαμε ο καθένας στο πέλαγος προς διαφορετικές κατευθύνσεις και βυθιστήκαμε στα κύματα.
ΝΟΤΟΣ: Τυχερέ Ζέφυρε, τι όμορφο θέαμα είδες! Αντίθετα εγώ είδα μόνο γύπες, ελέφαντες και μαύρους ανθρώπους.

2. ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΛΟΓΙΟΙ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ
Ο Ηρόδοτος, σχετικά με την πριγκίπισσα Ευρώπη και το Μίνωα, αναφέρει τα εξής:
«Οι γραμματισμένοι Πέρσες («Περσέων λόγιοι») βρίσκουν τους Φοίνικες αίτιους έχθρας’ λεν δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος. Το Άργος εκείνα τα χρόνια σε όλα ξεχώριζε ανάμεσα στις πόλεις της χώρας που τώρα ονομάζεται Ελλάδα»….. Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν. Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν τη θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες. («Μετά δε ταύτα τινάς των Ελλήνων φασί της Φοινίκης ες Τύρον προσσχόντες αρπάσαι του βασιλέως την Θυγατέρα Ευρώπην. Είησαν δ’ αν ούτοι Κρήτες..). Και έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά τη Μήδεια…. Στην επόμενη γενιά ύστερα από αυτά, λένε πως ο Αλέξανδρος που τα έμαθε και ήθελε να αποκτήσει γυναίκα από την Ελλάδα με αρπαγή, γνωρίζοντας ότι δεν θα δώσει λόγο, αφού και οι Έλληνες δεν έδωσαν, άρπαξε την Ελένη… Αυτοί οι Ασιάτες, λεν οι Πέρσες, όταν τους άρπαξαν γυναίκες, δεν το πήραν στα σοβαρά, ενώ οι Έλληνες για μια γυναίκα σπαρτιάτισσα ξεσήκωσαν ολόκληρη εκστρατεία, ήρθαν στην Ασία και αφάνισαν τη δύναμη του Πρίαμου. Πως από τότε πια θεωρούν ότι οι Έλληνες τους είναι εχθροί. Γιατί την Ασία και τα βάρβαρα έθνη που την κατοικούν, οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες τα έβλεπαν πάντα σαν κάτι ξεχωριστό. Έτσι λεν οι Πέρσες πως έγινα τα πράγματα και στην άλωση της Ιλίου (Τροίας) βρίσκουν την αιτία έχθρας…» (Ηρόδοτος Α, 2 - 5)

« Οι Καύνιοι κατά τη γνώμη μου είναι ντόπιοι, οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Κρήτη….. Οι δε Λύκιοι εκ Κρήτης κατάγονται (γιατί την Κρήτη ολόκληρη, στα παλιά χρόνια την είχαν οι βάρβαροι). Όταν όμως στην Κρήτη συνεπλάκησαν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Μίνωας με το Σαρπηδόνα, για το ποιος θα γίνει βασιλιάς, επεκράτησε ο Μίνωας και έδιωξε το Σαρπηδόνα με τους στασιαστές του και αυτοί κυνηγημένοι κατέφυγαν στην Ασία, στο μέρος που ονομάζεται γη της Μιλυάδας. Γιατί ακριβώς το μέρος που τώρα κατοικούν οι Λύκιοι, αυτό παλιότερα ήταν η Μιλυάς, και οι Μιλύες ονομάζονταν τότε Σόλυμοι. Όσο ήταν βασιλιάς τους ο Σαρπηδών, οι Λύκιοι ονομάζονταν με το όνομα που είχαν φέρει μαζί τους και που τώρα το χρησιμοποιούν γι αυτούς οι γείτονές τους. Λέγονταν Τερμίλες. Όταν όμως ήρθε από την Αθήνα ο Λύκος, ο γιος του Πανδίονος (εξοργισμένος κι αυτός από τον αδελφό του Αιγέα), κι έμεινε στη χώρα των Τερμίλων κοντά στο Σαρπηδόνα, έτσι τότε, από το όνομα του Λύκου, με τον καιρό ονομάστηκαν Λύκιοι. Τα έθιμα τους είναι εν μέρει κρητικά και εν μέρει Καρικά…» (Ηρόδοτος Α, 172 - 173)
«Πολυκράτης γαρ εστί πρώτος των ημεις ίδμεν Ελλήνων ος θαλασσοκρατέειν επενοήθη, πάρεξ Μίνω τε Κνωσσίου και ει δη τις άλλος πότερος τουτου ήρξε της Θαλάσσης.» (Ηρόδοτος Γ 121) = Σε νέα ελληνικ: Ο Πολυκράτης είναι ο πρώτος που ξέρουμε από τους Έλληνες, ο οποίος έβαλε στο νου του να κυριαρχήσει στη θάλασσα, εκτός από το Μίνωα από την Κνωσό και από κανένα άλλο ίσως που κυριάρχησε στη θάλασσα πριν από εκείνον (Ηρόδοτος Γ 121)
Επομένως και σύμφωνα με όσα είπαν οι λόγιοι των Περσών στον Ηρόδοτο, καθώς και σύμφωνα με όσα υπολογίζει ο ίδιος ο Ηρόδοτος:
1) Η αρπαγή της πριγκίπισσας Ευρώπης από τη Φοινίκη της Ασίας δεν έγινε από το Δία, αλλά από ένα Έλληνα Κρητικό βασιλιά, ο οποίος πήγε παρέα με άλλους Κρητικούς και έκλεψε από τη Φοινίκη τη μάνα του Μίνωα, την πριγκίπισσα Ευρώπη, η αρπαγή της οποίας ήταν μια από τις αιτίες έχθρας μεταξύ βαρβάρων και Ελλήνων και που έγινε λίγο μετά ο Τρωικός πόλεμος. Ο εν λόγω βασιλιάς ήταν ο βασιλιάς των Δωριέων της Κρήτης Αστέριος , ο οποίος ήταν γιος του Τέκταμου και εγγονός του Δώρου του Έλληνα και η ελληνική μυθολογία τον φέρει ως θετό πατέρα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ, βλέπε: Διόδωρος (βίβλος 4, 60, 5 80-81), Απολλόδωρος (Β και Γ και Επιτομή) κ.α. και κάτι ως τον Ιωσήφ για το Χριστό στη χριστιανική θρησκεία.
2) Η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων ξεκίνησε από τις αρπαγές γυναικών εκατέρωθεν (την Ελληνίδα Ιώ από τους Φοίνικες, την Φοινικιά Ευρώπη- μάνα του Μίνωα- από τους Έλληνες Κρήτες, τη Μήδεια των Κόλχων από τους Έλληνες και την Ελληνίδα Σπαρτιάτισσα Ελένη από τους Τρώες), μόνο που οι Έλληνες έδωσαν πολύ σημασία σ’ αυτές τις αρπαγές και κυρίως της Ελένης και καταστρέψανε την Τροία, ενώ δεν έπρεπε, γιατί οι γυναίκες αυτές το ήθελαν.
3) Τα έθνη που κατοικούν στην Ασία (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες, Πέρσες κ.α.), οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες κάτι ξεχωριστό και στην άλωση του Ιλίου βρίσκουν τα αίτια έχθρας τους προς τους Έλληνες και γι αυτό τώρα, εννοεί ο Ηρόδοτος, στρέφονται εναντίον της Ελλάδας (εννοεί τους Περσικούς Πολέμους με Ξέρξη κ.τ.λ.).
Σημειώνεται ότι:
1) Ο Ηρόδοτος (Α, 172 - 173) λέει ότι «την Κρήτη ολόκληρη, στα παλιά χρόνια την είχαν οι βάρβαροι»» επειδή γι αυτόν αρχικά και οι Έλληνες ήσαν βάρβαροι (βλέπε Ηρόδοτος Α 56 - 58). Στη συνέχεια αποκόπηκαν οι Δωριείς από τους βάρβαρους Πελασγούς και με αρχηγό το Δώρο – απ΄όπου και η ονομασία Δωριείς - από τη Θεσσαλία όπου διέμεναν πήγαν στις πλαγιές της Όσας και του Ολύμπου, όπου αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό. Από εκεί μια μερίδα από αυτούς πήγε στην Κρήτη με αρχηγό τον Τέκταμο (πατέρα του Αστέριου και εγγονό του Έλληνα), άλλοι στην Πίνδο της Μακεδονίας κ.α. Έτσι στην Κρήτη και γενικά στην Ελλάδα υπήρχαν από τη μια οι Έλληνες (που έγονταν και με τα ονόματα Δωριείς ή Μακεδνοί κ.α.) και από την άλλη οι βάρβαροι ακόμη: Ετεόκρητες, Ίωνες, Αχαιοί κλπ. Τότε ήταν και που ο βασιλιάς των Δωριέων Αστέριος έφυγε από την Κρήτη και πήγε στη Φοινίκη και έκλεψε την Ευρώπη. Μετά τα τρωικά στο Ελληνικό ή Δωρικός έθνος προσχώρησαν όλοι οι Πελασγοί (= οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Πελασγοί, οι Αχαιοί κλπ), καθώς και μερικοί βάρβαροι.
2) Ο Διόδωρος, ο Απολλόδωρος κ.α. λένε ότι ο Δίας, ο Μίνωας και τα άλλα πρόσωπα της Ελληνικς Μυθολογίας ήταν αρχικά άνθρωποι που μετά το θάνατο και τη μετάστασή τους στους ουρανούς ανακηρύχτηκαν θεοί ή ημίθεοι (κάτι ως οι άγιοι και ο Χριστός σήμερα), πρβ: «Οι ήρωες και οι ημίθεοι ήσαν άνθρωποι, άνθρωποι που εν ζωή είχαν κάνει αξιόλογα πολεμικά έργα, πολλές και μεγάλες ανδραγαθίες σε καιρό πολέμου ή που σε καιρό ειρήνης ευεργέτησαν πάρα πολύ το βίο του συνόλου των ανθρώπων κάνοντας ανακαλύψεις ή θεσμοθέτησαν νόμους κ.τ.λ. και οι μεταγενέστεροι τους τίμησαν, άλλους ως θεούς και άλλους ως ήρωες…» (Διόδωρος βίβλος 4, και 5). «Ραδάμανθυς δε τοις νησιωταις νομοθετων, αύθις φυγών εις Βοιωτιαν Αλκμήνην γαμεί, καὶ μεταλλάξας ἐν Αιδου μετά Μίνωος δικάζει. Μίνως δε Κρήτην κατοικών έγραψε νόμους (Απολλόδωρος Γ 1,2),
Ειδικά για το Δία (τον πατέρα του Μίνωα) οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι εν ζωή ήταν άνθρωπος που έζησε στην Κρήτη επί εποχής του βασιλιά της Κρήτης Αστέριου (ή ήταν ο ίδιος ο Αστέριος, ως αφήνουν να εννοηθεί οι Ηρόδοτος, Στράβων, Διόδωρος κ.α. ).
Η περίπτωση Δίας – Αστέριος - Ευρώπη – Μίνωας είναι κάτι όπως και στην Χριστιανική Θρησκεία η περίπτωση θεός- Ιωσήφ – Παναγία – Χρηστός.
Ο ΜΙΝΩΑΣ
Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς: Ισοκράτης (Παναθηναϊκός), Θουκυδίδης (Α 3 – 9), Όμηρος (Ιλιάδα, Οδύσσεια), Πλάτων (Μίνωας, Νόμοι), Διόδωρος (Βιβλιοθήκη 5), Στράβων (Γεωγραφικά 10) κ.α. βλέπουμε να αναφέρουν ότι όταν πέθανε ο βασιλιάς των Δωριέων της Κρήτης Αστέριος το θρόνο πήρε ο Μίνωας. Στη συνέχεια ο Μίνωας με τη βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ οργάνωσε την περίφημη πολιτεία και θαλασσοκρατορία των Κρητών.
Καταρχήν ένωσαν λέει τα έθνη της Κρήτης (τους αυτόχθονες Ετεοκρήτες με τους επήλυδες Κύδωνες, Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς, καθώς και ένα συνονθύλευμα βαρβάρων) σε ενιαίο σύνολο με πρωτόγνωρους για την εποχή θεσμούς (νόμους και σύνταγμα) και την Κρητική πολιτεία αυτή αντέγραψαν πρώτοι οι Σπαρτιάτες με το Λυκούργο, μετά οι Αθηναίοι με το Σόλωνα, μετά οι Ρωμαίοι με το Νομά κ.α.
Στη συνέχεια συγκρότησαν για πρώτη φορά στον κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξαν από την Ελληνική θάλασσα (το Αρχιπέλαγος = το Αιγαίο και το Κρητικό Πέλαγος) τους ληστές Κάρες και τους πειρατές Φοίνικες που διέμεναν εκεί παροδικά και τα οίκησε με μόνιμους κατοίκους που έφερε από την Κρήτη. Συνέπεια αυτών ήταν ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας, αλλά και να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν, να ασχοληθούν με ναυτικές εργασίες, να πλουτίσουν, να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες, κ.τ.λ., άρα ο Μίνωας είναι η αιτία που υπάρχει και πολιτισμός και Ελλάδα
Και επειδή οι νόμοι που θέσπισαν ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ ωφέλησαν-αντιγράφηκαν από όλους τους Έλληνες και αφετέρου ήσαν ανάλογα με το περί του θείου και δικαίου συναίσθημα, γι αυτό και ανακηρύχθηκαν ισόθεοι και κριτές του Aδη των Ελλήνων ή γι αυτό και υμνούνται από τους Έλληνες.
(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: Κρητική ιστορία, Α. Κρασανάκη)
ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ (ΚΑΔΜΕΙΟΙ ή ΘΗΒΑΙΟΙ)
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΑΟΙ
1. Σύμφωνα με την Ελληνικ Μυθολογία (Απολλόδωρος, Ιστορική βιβλιοθήκη), όταν ο Δίας έκλεψε την Ευρώπη από τη Φοινίκη, οι γονείς της, ο βασιλιάς Αγήνορα και η γυναίκα του Τηλεφάσσα, έδωσαν εντολή στον γιο τους Κάδμο να φύγει με καράβια και στρατό, για να τη βρει. Εκείνος άρχισε να γυρνάει όλο τον κόσμο προκειμένου να βρει την αδελφή του, όμως επειδή δεν την έβρισκε και επειδή δεν ήθελε να γυρίσει πίσω χωρίς αυτή, έκτισε την πόλη Καδμεία ή Θήβα στη Βοιωτία όπου έμεινε εκεί με τους συντρόφους του.
Εκεί, με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς, σκότωσε ένα δράκοντα, απόγονο του Άρη, που φύλασσε την πηγή του θεού· γι’ αυτό το λόγο και τιμωρήθηκε σε οκταετή δουλεία. Μετά την παρέλευση των οχτώ χρόνων, ο Άρης όχι μόνο συγχώρησε τον Κάδμο, αλλά του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του, Αρμονία. Μετά από συμβουλή της Αθηνάς, ο Κάδμος έσπειρε τα δόντια του Δράκου στη γη και απ’ αυτά εξήλθαν οι Σπαρτοί, οι οποίοι ήταν οπλισμένοι και οργισμένοι. Ο Κάδμος για να τους νικήσει τους έριχνε πέτρες, ενώ αυτοί νόμιζαν ότι οι πέτρες προέρχονταν από τους ίδιους, έτσι συνεπλάκησαν και αλληλοσκοτώθηκαν. Απ’ αυτούς επέζησαν μόνο πέντε (Εχίονας, Ουδαίος, Πέλωρος, Υπερήνωρας, Χθόνιος), που μαζί με τον Κάδμο ίδρυσαν τη Θήβα. Ο Κάδμος στη Θήβα νυμφεύτηκε την Αρμονία, κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, με την οποία μετέβηκε στην Ιλλυρία.
Ο Κάδμος είχε αδέλφια το Φοίνικα, τον Κίλικα και την Ευρώπη και παιδιά του την Αγαύη, την Αυτονόη, την Ινώ, τον Πολύδωρο και τη Σεμέλη. Όταν πέθανε ο Κάδμος τον διαδέχθηκε ο Πολύδωρος. Γιος του Πολύδωρα ήταν ο Λάβδακος και κείνου ο Λάιος και κείνου ο Οιδίποδας. Ο Οιδίποδας ήταν αυτός που σκότωσε το Λάιο, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν πατέρας του. Η βασίλισσα Ιοκάστη, γυναίκα του Λάιου και μητέρα του Οιδίποδα, αγνοώντας τη συγγένειά της με τον Οιδίποδα, παντρεύτηκε το γιο της, αφού διαδόθηκε πως ο Λάιος είχε σκοτωθεί από ληστές και ο Οιδίποδας είχε γίνει κάτι σαν τοπικός ήρωας. Μαζί απόκτησαν την Αντιγόνη, τον Ετεοκλή, την Ισμήνη και τον Πολυνείκη, παιδιά και αδέλφια συνάμα του Οιδίποδα
2. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Στράβωνα κ.α., τον 15ο αι. π.Χ. έπεσαν στην Αίγυπτο αρρώστιες και οι ντόπιοι τις απέδωσαν στους μετανάστες που υπήρχαν εκεί, κύρια φύλα των οποίων ήσαν οι Φοίνικες (οι οποίοι είχαν πάει στην Αίγυπτο από την Ερυθρά θάλασσα και έκτισαν τη Θήβα), οι Δαναοί και οι Εβραίοι και θέλησαν να τους εξολοθρέψουν. Προ αυτού οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πήγαν δια ξηράς στην Ιουδαία και οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό, εξ ου και η ονομασία Δαναοί, πήγαν στη Ρόδο και από εκεί στο Άργος της Πελοποννήσου, όπου αναμείχθηκαν ειρηνικά με τους εκεί Έλληνες Αχαιούς κατοίκους του Άργους, εξ ου και η ονομασία (κατά τα Τρωικά): Δαναοί = Αργείοι = Έλληνες = Δαναοί. Οι Φοίνικες με αρχηγό τον Αγήνορα πήγαν καταρχάς στη χώρα που από αυτούς μετά ονομάστηκε Φοινίκη (τη χώρα απέναντι από την Κύπρο) και έκτισαν τις πόλεις Τύρο, Σιδών κ.α. Από εκεί μετά αφενός οι Κρήτες (ο βασιλιάς της Κρήτης Αστέριος και όχι ο Δίας) έκλεψαν την Ευρώπη, τη μάνα του Μίνωα, και αφετέρου ένα μέρος και με αρχηγό τον Κάδμο, απ’ όπου και η ονομασία Καδμείοι, πήγε στην Βοιωτία όπου έκτισαν την πόλη Καδμεία ή Θήβα σε ανάμνηση της Αιγυπτιακής, απ΄όπου μετά και η ονομασία Καδμείοι ή Θηβαίοι.
«Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α)
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3)
«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνικ πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Οι Φοίνικες αρχικά πήγαν στα ελληνικά νησιά που τότε ήσαν έρημα και μαζί με τους Κάρες καταλήστευαν τους Έλληνες, πολλές φορές σε συνεργασία με άλλους Έλληνες, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να δεινοπαθεί. Προ αυτού ο Μίνωας δημιουργεί πολεμικό ναυτικό με το οποίο διώχνει τους Κάρες και τους Φοίνικες από τα Ελληνικά νησιά και τα οικεί με μόνιμους κατοίκους από την Κρήτη.
2) Οι Φοίνικες που πήγαν στη Βοιωτία δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα περσικά μήδισαν. Αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών ήταν να υποδουλωθούν μετά από τους Αθηναίους. Αργότερα τους ελευθέρωσαν οι Σπαρτιάτες με αντάλλαγμα να τους βοηθήσουν να γίνουν ηγεμόνες της Ελλάδας, κάτι που έκαναν Μετά οι Θηβαίοι συμμαχούν με τους ηττημένους Αθηναίους και με χρηματική βοήθεια των Περσών στρέφονται εναντίον των Σπαρτιατών με σκοπό να ηγεμονεύσουν αυτοί τώρα της Ελλάδας, κάτι που έκαναν μόνο για 9 χρόνια, γιατί οι Μακεδόνες, αρχικά με το Φίλιππο και μετά με το Μέγα Αλέξανδρο, κατεβαίνουν και καταστρέφουν εκ βάθρων τη Θήβα και έτσι οι μακεδόνες έγιναν τώρα οι νέοι ηγεμόνες της Ελλάδας.
3) Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, για να αποφύγουν την υποδούλωση. Αναφέρει επίσης τις αρρώστιες που έπεσαν στην Αίγυπτο με το όνομα «Οι επτά πληγές των Φαραώ».
4) Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, κάτι που πιστοποιείται από τα λεγόμενα του Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη κ.α.: α) Ο Κάδμος ήρθε με Φοίνικες στη Βοιωτία το έτος 1255 πριν από το Διόγνητο = το 1519 π.Χ. και έκτισε τη Καδμεία και β) Ο Δαναός με Αιγύπτιους ήρθε στο Άργος το έτος 1247 πριν από το Διόγνητο = το 1511 π.Χ. και αναμείχθηκε με τους εκεί Αχαιούς του Άργους ( τους Αργείους).
5) Στην Βοιωτία πριν έρθει ο Κάδμος με Φοίνικες ζούσαν οι αυτόχθονες Ωγυγες κ.α., πρβ: «Λένε πως οι πρώτοι κάτοικοι της Θηβαίδας χώρας ήταν οι ‘Εκτηνες και πως ο βασιλιάς τους ήταν ο αυτόχθονας ‘Ωγυγος. Από το όνομα του οι περισσότεροι ποιητές έδωσαν στη Θήβα τη επωνυμία Ωγυγία. Λένε ότι επιδημία τους φάνισε και ότι στα μέρη τους ήρθαν αργότερα να κατοικήσουν οι Ύαντες και οι Άονες. Εμένα πάντως μου φαίνεται πως δεν ήταν επήλυδες αλλά Βοιωτικές φυλές. Όταν εισέβαλε ο Κάδμος με Φοινικικό στρατό και τους νίκησε σε μάχη, οι Ύαντες έφυγαν όταν νύχτωσε και οι Άονες ικέτεψαν τον Κάδμο να μείνουν κι αυτός τους επέτρεψε να αναμειχθούν με τους Φοίνικες. Οι Άονες τότε ζούσαν ακόμα σε κωμοπόλεις, αλλά ο Κάδμος έφτιαξε την πόλη που μέχρι σήμερα ονομάζεται Καδμεία. (Παυσανίας, Βοιωτικά 5, 1 – 10)
( Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ)
2. Ο ΤΑΛΩΣ,
Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη για τον Όλυμπο, της έκανε τρία δώρα, το φτερωτό (άγγελο) φύλακα Τάλω, για να την προστατεύει, μια φαρέτρα με βέλη, που πετύχαιναν πάντα το στόχο τους και μια σκύλα με το όνομα Λαίλαπα, πιστό της φύλακα, αλλά και που κανένα θήραμα δεν της ξέφευγε. Ειδικότερα η αρμοδιότητά του Τάλω ήταν: Α) Η προστασία της Κρήτης από τους εχθρούς της, πετώντας βράχους στα εχθρικά καράβια ή καίγοντας τους εχθρούς με το καυτό χάλκινο κορμί του. Γύριζε τρεις φορές την ημέρα όλη την Κρήτη, Β) Να γυρίζει με τις χάλκινες πλάκες του νόμου όλο το νησί για ενημέρωση του κόσμου και συνάμα να φροντίζει για την εφαρμογή τους, Γ) Η προστασία της Ευρώπης. Το σώμα του Τάλλω, σύμφωνα με ορισμένους μύθους ήταν όπως και των λοιπών ανθρώπων (απλώς επειδή ο Τάλως μετέφερε τους νόμους που ήταν γραμμένες πάνω σε χάλκινες πλάκες ειπώθηκε ότι ήταν χάλκινος) και σύμφωνα με άλλους από χαλκό που του το είχε κατασκευάσει ο Ήφαιστος, για να είναι άτρωτος, πλην μιας φλέβας στη φτέρνα του ποδιού του. Ωστόσο, αν και πανίσχυρος ο Τάλως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη Μήδεια και στις υποσχέσεις της για αθανασία, που στόχο είχαν να τον παγιδέψουν, προκειμένου να μπορέσει να περάσει άθικτη η "Αργώ" από την Κρήτη. Σε κάποια στιγμή η Μήδεια κατόρθωσε να υπνωτίσει τον Τάλω στον όρμο της Δίκτης (σημερινό «Κόλπο Μεραμπέλλο) και στη συνέχεια να του τρυπήσει την αδύνατη φλέβα και έτσι να τον θανατώσει, αφαιρώντας το θεϊκό υγρό που κυλούσε μέσα του αντί για αίμα. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι ο Τάλως πέθανε από τα βέλη του Ποία, πατέρα του Φιλοκτήτη.
“εντεύθεν αναχθέντες κωλύονται Κρήτῃ προσίσχειν υπο Τάλω. τούτον οι μεν του χαλκού γένους είναι λέγουσιν, οι δε υπό Ηφαίστου Μίνωι δοθήναι· ος ην χαλκούς ανήρ, οι δε ταύρον αυτόν λέγουσιν. είχε δε φλέβα μιαν από αυχένος κατατείνουσαν άχρι σφυρών· κατά δε το τέρμα της φλεβός ήλος διήρειστο χαλκούς. ούτος ο Τάλως τρις εκάστης ημέρας την νήσον περιτροχάζων ετήρει· διο και τότε την Αργώ προσπλέουσαν θεωρών τοις λίθοις έβαλλεν. εξαπατηθείς δε υπό Μηδείας απέθανεν, ως μεν ένιοι λέγουσι, δια φαρμάκων αυτώ μανίαν Μηδείας εμβαλούσης, ως δε τινες, υποσχομένης ποιήσειν αθάνατον και τον ήλον εξελούσης, εκρυέντος του παντός ιχώρος αυτόν αποθανε’ιν.” (Απολλόδωρος Α 9,26]
«Ο Μίνωας τον χρησιμοποιούσε (τον Ραδάμανθυ) ως φύλακα των νόμων στην πόλη, ενώ στην υπόλοιπη Κρήτη τον Τάλω. Ο Τάλως λοιπόν επισκεπτόταν τρεις φορές τον χρόνο τα χωριά, επιβλέποντας την τήρηση των νόμων σε αυτά, έχοντας γραμμένους τους νόμους σε χάλκινους πίνακες, απ΄ όπου πήρε την ονομασία χάλκινος…. (Πλάτων, «Μίνως», 318 – 320)
«Από εκεί επρόκειτο να περάσουμε στην Κρήτη, που πλέει στη θάλασσα πιο ψηλότερα από τ’ άλλα νησιά, ο χάλκινος Τάλως, πετώντας πέτρες πάνω από τον τραχύ βράχο, τους εμπόδιζε να δέσουν τα σκοινιά του πλοίου στην ξηρά, όταν έφταναν στον κλειστό όρο της Δίκτης. («…είργε χθονί πείσματ’ ανάψαι Δικταίην όρμοιο κατερχόμενους επιωγήν..») Ανήκε στο χάλκινο γένος των ανθρώπων που γεννήθηκαν από τις μελιές, ο τελευταίος επιζών από εκείνους τους ημίθεους, και τον είχε δώσει στην Ευρώπη ο γιος του Κρόνου, για να φυλάει το νησί και με τα χάλκινά πόδια του είχε γυρίσει τρεις φορές την Κρήτη. Το σώμα του ολόκληρο και τα μέλη του ήταν φτιαγμένα από άθραυστο χαλκό, αλλά κοντά στους αστραγάλους, στον τένοντα, είχε μια φλέβα γεμάτη αίμα, κι αυτήν, με τα όρια ζωής και θανάτου, την περιέλαβε λεπτός υμένας…..(Αργοναυτικά Δ, 1638 – 1670)
3. Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΕΥΡΩΠΗ
ΟΙ ΗΠΕΙΡΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
1. Ο Άνδρων ο Αλικαρνασσέας αναφέρει ότι ο Ωκεανός είχε δυο γυναίκες την Πομφολύγη και την Παρθενόπη, από τις οποίες απόκτησε τέσσερεις κόρες, την Ασία, τη Λιβύη, την Ευρώπη και την Θράκη απ΄όπου λένε ονομάστηκαν έτσι οι χώρες, πρβ: «‘Ανδρων δε ο Αλικαρνασσεύς Ωκεανός φημί γήμαι δυο γυναίκας, Πομφολύγην και Παρθενόπην, εξ ων τέσσαρας θυγατέρας γεννά της μεν Ασίαν και Λιβύην, θάτερας δε Ευρώπην και θράκην, αφ ων λέγει και κληθήναι τα χώρας. (ANDRWN GEOGRAFIA, αποσπάσματα, Tzetze Lyc.894
Επομένως οι ήπειροι στους αρχαίους Έλληνας επί εποχής Ανδρωνα ήσαν 4, όσα και τα σημεία του Ορίζοντα, αντί 5 που έχουμε σήμερα, οι εξής: η Ασία (= Μ. Ασία, Φοινίκη κ.τ.λ. = η ανατολή), η Λιβύη (= σήμερα η Αφρική = ο νότος), η Θράκη ( Μακεδονία, Ήπειρος κ.τ.λ. = ο βορράς) η Ευρώπη ( = η Ιταλία, Σικελία κ.α. = η δύση). Σήμερα, ύστερα από τις ανακαλύψεις, οι ήπειροι είναι 5: η Ασία, η Αφρική, η Ευρώπη, η Αυστραλία και η Ωκεανία.
Επειδή ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία υπάρχει ο Εύξεινος πόντος, προφανώς, οι αρχαίοι αρχαίοι Έλληνες είχαν την εντύπωση, ότι η Θράκη (οι χώρες πάνω και δυτικά τους Εύξεινου Πόντου) ήταν χώρα διαφορετική από την Ασία. Ομοίως, επειδή υπάρχει ο κόλπος της Αδριατικής, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι δυτικά τους (Ιταλία, Σικελία κ.α.) και μετά τη Θράκη ήταν μια άλλη τεράστια χώρα, η Ευρώπη. Σήμερα η αρχαία Θράκη διαμοιράστηκε και το δυτικό μέρος της (Δακία κ.α. ) πήγαν στην Ευρώπη και το άλλο (Σιβηρία κ.α.) στην Ασία.
2. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο: Ο Έπαφος και η Μέμφις, η κόρη του Νείλου, γέννησαν τη Λιβύη, που εξ αυτής ονομάστηκε έτσι η χώρα (Λιβύη = παλιά η Αφρική). Από τη Λιβύη και τον Ποσειδώνα γεννήθηκαν δυο δίδυμοι, ο Αγήνωρας και ο Βήλος. Ο Βήλος κατοίκησε στη Λιβύη (= η Αφρική), στην Αίγυπτο και στην Αραβία και με την Αγχινόη, θυγατέρα του Νείλου, γέννησαν δίδυμα, τον Αίγυπτο και το Δαναό, που ο μεν πρώτος έκανε 50 γιους και ο δεύτερος 50 θυγατέρες. Γέννησαν ακόμη και τον Κηφέα και Φινεα. Ο Αίγυπτος κατέστρεψε τη Μελαμπόδων χώρα και την ονόμασε Αίγυπτο. Ο Δαναός, αφού πέτυχε να πάρει την εξουσία, με τη συμβουλή της Θεάς Αθηνάς κατασκεύασε πρώτος πλοίο («ναυς») και μαζί με τις κόρες του ήρθαν στη Ρόδο και στο Αργος. Στο Αργος του παρέδωσε τη βασιλεία ο τότε βασιλιάς Γελάνωρ και από αυτό μετά οι κάτοικοι του Αργους ονομάστηκαν Δαναοί. Ο Αγήνωρας πήγε στη Φοινίκη, όπου έγινε γενάρχης. Με την Τηλέφασα έκανε τέσσερα παιδιά, την Ευρώπη, τον Κάδμο (που ίδρυσε τη Θήβα, αλλά και οι απόγονοί του κατοίκησαν στη Θράκη κ.α.), το Φοίνικα και τον Κίλικα. Μερικοί λένε ότι η Ευρώπη δεν ήταν κόρη του Αγήνορα, αλλά του Φοίνικα και η οποία αγαπήθηκε από το Δία και αυτός από την ομορφιά της ταύρος γενόμενος («ταύρος χειροήθης γενόμενος») την μετέφερε στην Κρήτη όπου γέννησε το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και το Σαρπηδόνα. Για το Σαρπηδόνα άλλοι λένε ότι ήταν γιος του Δία και της Λαοδάμειας. Ακολούθως ο βασιλιάς της Κρήτης Αστέριος, επειδή δεν είχε γιο, υιοθέτησε τα παιδιά της Ευρώπης και ο Μίνωας στη συνέχεια τον αντικατέστησε στη βασιλεία.
3. Η ήπειρος Ευρώπη ( κάτι που γίνεται πρόδηλο και από τα πιο κάτω λόγια του Ηρόδοτου) ονομάστηκε έτσι από τη μάνα του Μίνωα, την Ευρώπη. Ωστόσο αυτό το γεγονός ο Ηρόδοτος το αμφισβητεί, πρβ: «Όσον για την Ευρώπη (την ήπειρο), κανείς δεν ξέρει, αν τελικά περιβάλλεται από θάλασσα ούτε από πού πήρε το όνομά της ούτε ποιος της το έδωσε, εκτός αν δεχτούμε ότι ξεκίνησε από την Ευρώπη, την Τύρια γυναίκα, και επομένως παλιότερα ήταν ανώνυμη, όπως και οι άλλες (ήπειροι). Αυτό είναι απίθανο, γιατί η Ευρώπη (η κοπέλα) ήταν από την Ασία και δεν επισκέφτηκε ποτέ τη γη που ονομάζουμε τώρα Ευρώπη, αλλά ταξίδεψε μόνο από τη Φοινίκη στην Κρήτη και από εκεί στη Λυκία»… (Ηρόδοτος Δ, 45).
Σημειώνεται ότι:
Α) Ο Ευριπίδης (Φοίνισσαι) και ο Αισχύλος (Επτά επί Θήβας) λένε ότι η Φοινίκη (όπου ήταν βασιλιάς ο Αγήνορας, ο πατέρας του Κάδμου και της Ευρώπης, μάνας του Μίνωα κ.α.) βρισκόταν όχι στην Ασία, αλλά στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα η Φοινίκη γι αυτούς ήταν ένα νησί («Φοινίσσας από νάσου», «ενάλια χθόνα») που βρισκόταν δυτικά της Ελλάδας και Σικελίας (στη θάλασσα της Τύρου, Τυρρηνικό πέλαγος της Ιταλίας). Λένε επίσης ότι οι Αγηνορίδες (= τα παιδιά και οι απόγονοί του Αγήνορα, τα παιδιά του Κάδμου Λάϊος, Πολυνείκης, Οιδίποδας κ.τ.λ. καθώς και οι Θηβαίοι ή Καδμείοι) ήσαν Έλληνες, Δαναοί και μίλαγαν ελληνικά («Ελλάδος φθόγγον χέουσαν»).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΜΥΘΟΣ ΔΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗΣ"

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

EUROPEAN GREEKS

ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ.
http://www.youtube.com/watch?v=O0FiR6ewGiE
 
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ.ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΧΛΕΤΣΟ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "EUROPEAN GREEKS"

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Μεγας Αλεξανδρος ο στρατηλάτης που κέρδισε όλες τις μάχες



Xάρις στο ευέλικτο πνεύμα του, ο Mέγας Aλέξανδρος αντιμετώπισε αποτελεσματικά κάθε είδους στρατηγική και τακτική πρόκληση

J.F.C. Fuller
Η ιδιοφυής στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Εκδόσεις Ποιότητα, σελ. 607
To έργο (αγγλικός τίτλος: The general-ship of Alexander the Great) του υποστράτηγου Fuller πρωτοκυκλοφόρησε το 1960. Ο J.F.C. Fuller (1878-1966) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στρατηγικούς αναλυτές του 20ού αιώνα. Στα θεωρητικά έργα του, όπως και του Sir Basil Liddel Hart, βασίστηκε η τακτική του πολέμου αστραπή (Blitzkrieg) που με τόση αποτελεσματικότητα εφάρμοσαν οι Γερμανοί στα τρία πρώτα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου, και μετά υιοθέτησαν και οι σύμμαχοι.
Μετά τον πόλεμο, ο Fuller στράφηκε προς την ιστορική έρευνα με έμφαση στην πολεμική ιστορία και τη στρατηγική, ξεπερνώντας όμως πάντα τα στενά όρια της ανάλυσης πολεμιστών επιχειρήσεων και εντάσσοντάς τα στην πολιτική, γεωγραφία και ιστορία.
Kλασικά έργα
Βασικό έργο του είναι το «The decisive Battles of the WestterWorld». (Οι αποφασιστικές μάχες του Δυτικού Κόσμου) που θα έπρεπε και αυτό να μεταφρασθεί στα ελληνικά, καθώς και το παρόν.
Θεωρώ πως το έργο του Fuller είναι το καλύτερο που έχει γραφεί για την στρατηγική του Αλεξάνδρου και ανάλογο με του F. Lane που αναλύει την προσωπικότητά του. Το είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν και είχα βασίσει ένα άρθρο μου με τίτλο «Οι μικροί πόλεμοι ενός μεγάλου» στο ομώνυμο κεφάλαιο 8 του βιβλίου.
Η ελληνική μετάφραση, εξαιρετική από έναν γνώστη των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής, τον Κ. Κολιόπουλο, και η προσεγμένη έκδοση καλύπτουν επιτέλους ένα κενό στη βιβλιογραφία.
Το Βιβλίο του Fuller είναι απαραίτητο, όχι μόνο για τους ειδικούς, αλλά και το ευρύ κοινό που πάντα έλκεται από την προσωπικότητα του Αλεξάνδρου. Ξεκινά με μια ανάλυση της Ελλάδας του β΄ μισού του 4ου αιώνα π.Χ., τον μακεδονικό στρατό, τις καινοτομίες του Φιλίππου, τον χαρακτήρα του Αλέξανδρου χωρίς να παραλείψει τις σκοτεινές πλευρές του, τη στρατηγική του, για να συνεχίσει με την ανάλυση των μεγάλων μαχών, των πολιορκιών, των μικρών πολέμων και της πολιτικής του.
O «ανταρτοπόλεμος»
Εκείνο που εγώ προσωπικά βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, γιατί λιγότερο γνωστό είναι η τακτική και στρατηγική του σε περιπτώσεις που σήμερα θα ονομάζαμε «ανορθόδοξο» πόλεμο ή ανταρτοπόλεμο. Ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος Eλληνας στρατιωτικός ηγέτης που αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα (οι Μύριοι το είχαν αντιμετωπίσει εν μέρει, αλλά ο στρατηγικός τους στόχος ήταν διαφορετικός: εκείνοι απλώς έπρεπε να διέλθουν από την εχθρική χώρα, ενώ ο Αλέξανδρος έπρεπε να την υποτάξει) τόσο στα βόρεια σύνορά του στα Βαλκάνια, όσο και στα βορειοανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας του, στο σημερινό Αφγανιστάν - Πακιστάν. Το πόσο δύσκολες είναι αυτές οι επιχειρήσεις, φαίνεται από τις διαρκείς αποτυχίες μεγάλων στρατηγών και στρατών σε ανάλογες επιχειρήσεις. Ο Δαρείος απέτυχε εναντίον των Σκυθών, οι Πέρσες δεν ήλεγξαν ποτέ αποτελεσματικά το σημερινό Αφγανιστάν, ο Ναπολέων και οι Γάλλοι απότυχαν εναντίον των Ισπανών γκερίγια, οι Αμερικανοί απότυχαν στο Βιετνάμ, και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος πέτυχε σε κάθε περίπτωση. Αντιλήφθηκε πως θα κέρδιζε την περιοχή μόνιμα, μόνο με έναν συνδυασμό επίδειξης ισχύος, στρατιωτικών επιτυχιών, συμφιλίωσης και αυτού που τώρα ονομάζεται «να κερδηθούν οι καρδιές και τα πνεύματα». Και αυτό ακριβώς έκανε: επίδειξη ισχύος και εντυπωσιασμός, όπως η κατάκτηση απόρθητων αετοφωλιών (όπως ο Αορνος Βράχος) με τη χρήση «ειδικών δυνάμεων» στην σημερινή ορολογία (στρατιώτες ειδικοί στις νυχτερινές αναρριχήσεις) σε συνδυασμό με συμφιλίωση με κατάληξη τον γάμο με τη Ρωξάνη.
Aπό τη Θήβα στο Πακιστάν
Ο Fuller αναλύει όλες τις πλευρές του Αλεξάνδρου, τονίζοντας την ευελιξία του πνεύματός του. Ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε κάθε είδους στρατηγική και τακτική πρόκληση και πάντοτε νίκησε: τους Eλληνες στη Χαιρώνεια, ως αρχηγός του ιππικού, στη Θήβα, και μαζί με τους Πέρσες στον Γρανικό. Τους Πέρσες στον Γρανικό και την Ισσό όπου έδωσε μάχη εναντίον του εχθρού που είχε βρεθεί στα μετόπισθεν του, αντιστρέφοντας το δικό του μέτωπο.
Στα Aρβηλα, όπου ο εχθρός είχε διαλέξει (όπως και στις άλλες περιπτώσεις) το πεδίο της μάχης, ευνοϊκό γι’ αυτόν και το είχε ετοιμάσει για τα δρεπανηφόρα άρματά του. Στα Aρβηλα η δυσαναλογία δυνάμεων ήταν ίσως ακόμα και ένας προς τρεις υπέρ των Περσών, μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία για μάχες εκ παρατάξεως.
Στην Τύρο και τη Γάζα αντιμετώπισε «τεχνικά» προβλήματα πολιορκίας, όπως και στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, και τα έλυσε επίσης με εξαιρετική εφευρετικότητα.
 Στον Υδάσπη αντιμετώπισε έναν εχθρό οχυρωμένο πίσω από υδάτινο φράγμα, οπλισμένο με ένα άγνωστο όπλο, τους ελέφαντες, έναν ιδιαίτερα δύσκολο συνδυασμό και με τα σημερινά δεδομένα διάσπαση άμυνας που στηρίζεται σε μεγάλο ποτάμι σε συνδυασμό με άγνωστη πολεμική τεχνολογία.
Η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου έγκειται ακριβώς στην τακτική του ευελιξία την σωστή στρατηγική εκτίμηση της κατάστασης και τη συνήθως καλή προετοιμασία κάθε επιχείρησης, σε συνδυασμό με την πολιτική.
 Ο Αλέξανδρος κατάλαβε πως την αυτοκρατορία που κέρδισε με τα όπλα μπορούσε να την κρατήσει μόνο με την φιλία ή τουλάχιστον την ανοχή των κατακτημένων και τέτοια μέτρα εφάρμοσε, σε αντίθεση με τον Ναπολέοντα που με τη συμπεριφορά του ξεσήκωσε το εθνικό - λαϊκό αίσθημα της Ευρώπης, από την Ισπανία μέχρι την Γερμανία, την Αυστρία και τη Ρωσία εναντίον του. Το βιβλίο του Fuller πραγματικά αξίζει να διαβαστεί.
 Ο κ. Νίκος Κ. Κυριαζής είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεγας Αλεξανδρος ο στρατηλάτης που κέρδισε όλες τις μάχες"

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ

ΚΟΛΟΦΩΤΗΣ,ειμαστε παλια δωρικη φυλη απο την τετραπολη της κεντρικης Ελλαδας. http://kytinion.blogspot.com/ σε καποιες αναζητησεις μου εχω καταληξει οτι αυτο προερχεται απο τις αυγοειδους τυπου πετρινες εστιες που κατασκευαζαν για καθε χρηση ,στο υπαιθρο κι επειδη παρολο που ηταν ατεχνοι ως νομαδικος λαος οι προπατορες μας αλλα με ιδιαιτερη αισθηση του χιουμορ ,περιπαιζανε ο ενας τον αλλον λεγοντας κολοκυθια φωτια εφτιαξες ,με συνεπεια το προτερον ονομα τους που ηταν ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ να επικρατησει αργοτερα σε νεοτερη πολιτογραφηση το ΚΟΛΟΦΩΤΗΣ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ"

ΟΡΦΙΚΑ

Όλοι οι Έλληνες έχουν ακούσει είτε για Ελευσίνια Μυστήρια είτε για Ορφικά.
Όμως πόσοι από εμάς γνωρίζουν
τη δομή έστω ή το νόημα τους?
Ας κάνουμε λοιπόν κάποια αρχή,

με τη βοήθεια ξεχασμένων,
δυστυχώς, ερευνητών...

Μαρμάρινο ανάγλυφο Αττικής τέχνης, τοΰ 400 π.Χ. περίπου, άγνωστου καλλιτέχνου. παριστών την έκ του Αδου ανάβαοη του Ορφέως (δεξιά), ακολουθουμένου υπό τής Ευριδίκης (κέντρο). την οποίαν συνοδεύει κρατών από το χέρι ο Ερμής (αριστερά).
Το έργον ευρίσκεται εις το

Αρχαιολογικό Μουσείο τής Νεαπόλεως


(έπεται συνέχεια...)


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΡΦΙΚΑ"

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ


Στρατηγικά τεχνάσματα του Μ. Αλέξανδρου


Οι Πέρσες είχαν έναν στρατηγό ονόματι Μέμνονα. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε στην Ασία, εξουδετέρωσε τον στρατηγό Μέμνονα χωρίς να στάξει ούτε μία σταγόνα αίμα.
Έκανε το εξής: Πρόσταξε του Μακεδόνες στρατιώτες του, που έβγαιναν για εφόδια, να μην πειράξουν καθόλου τα κτήματα του Μέμνονα. Έτσι όμως τον κατέστησε ύποπτο στους Πέρσες που θεώρησαν πως ο Μέμνων διέκειτο φιλικώς προς τον Αλέξανδρο. Έτσι ο Μέμνων τέθηκε στο περιθώριο όχι με μάχη, αλλά με μία ευφυή ιδέα του Μεγάλου στρατηλάτη!
Οι Θράκες είχαν σχεδιάσει να κάμψουν τη δύναμη των Μακεδόνων εξαπολύοντας εναντίον τους πολλές φορτωμένες άμαξες. Τότε ο Μέγας Αλέξανδρος διέταξε τους Μακεδόνες να εκτρέψουν την πορεία τους, εάν όμως δεν τα κατάφερναν, να πέσουν κάτω και να σκεπασθούν με τις ασπίδες τους, ώστε οι άμαξες να περάσουν από πάνω τους. Εκτέλεσαν λοιπόν την εντολή του κι έτσι αχρήστευσαν εντελώς το σχέδιο των Θρακών με τις άμαξες.
Ο Αλέξανδρος, βρισκόταν στην Ινδία και επρόκειτο να περάσει τον ποταμό Υδάσπη. Ο βασιλιάς των Ινδών Πώρος, παρατάχθηκε στην απέναντι όχθη του Υδάσπη, «πάση δυνάμει» και ο Αλέξανδρος ήταν αδύνατο να περάσει.
Τότε λοιπόν σκέφτηκε να κάνει το εξής: Οδήγησε τη στρατιά του στην επάνω πλευρά του ποταμού, αλλά και ο Πώρος από την απέναντι όχθη έκανε το ίδιο. Πάλι ο Αλέξανδρος πήγε κάτω, και πάλι κάτω πήγε και ο Πώρος.
Η διαταγή του Αλέξανδρου προς το στράτευμά του, ήταν να τον ακολουθεί σε ό,τι κάνει. Αυτό έγινε πολλές φορές κι επί πολλές ημέρες, και οι Ινδοί περιγελούσαν τη δειλία των αντιπάλων τους.
Κάποια στιγμή, σταμάτησαν να πηγαίνουν μαζί τους πάνω-κάτω, χαλαρώνοντας την παρακολούθησή τους, θεωρώντας πώς δεν θα τολμήσουν να περάσουν ποτέ, αφού δεν το αποτόλμησαν τόσες φορές.
Τότε ο Αλέξανδρος με μία αιφνιδιαστική κίνηση, έτρεξε προς τα επάνω, στις όχθες του ποταμού, με πολύ μεγάλη ταχύτητα, επιβιβάσθηκε σε πλοιάρια και δερμάτινες σχεδίες, γεμάτες χόρτα, και πέρασε τον Υδάσπη, σε χρόνο ρεκόρ, εξαπατώντας έτσι τους Ινδούς με αυτή την απρόβλεπτη και κεραυνοβόλο του ενέργεια.
Όταν ο Αλέξανδρος επρόκειτο να αντιμετωπίσει τον Δαρείο, έδωσε το εξής παράγγελμα στους Μακεδόνες: «Όταν πλησιάσετε τους Πέρσες», τους είπε, «να πέσετε στα γόνατα και να τρίβετε δυνατά το χώμα με τα δύο χέρια σας. Όμως μόλις σημάνει ή σάλπιγγα, θα πεταχτείτε πάνω αστραπιαία και θα τους επιτεθείτε με τόλμη και σθένος».
Οι Μακεδόνες ακολούθησαν τις εντολές του. Μόλις οι Πέρσες τους είδαν πεσμένους στα γόνατα, νόμισαν ότι προσκυνάνε, κι αμέσως ξεφούσκωσε η πολεμική τους ορμή και οι διαθέσεις τους μαλάκωσαν. Ο Δαρείος υπερηφανευόταν κιόλας και γελούσε, πιστεύοντας ότι επικρατεί αμαχητί. Οι Μακεδόνες όμως, όταν ακούστηκε το σύνθημα της σάλπιγγας, πετάχτηκαν ορμητικά πάνω, επετέθησαν στους αντιπάλους τους, διέσπασαν τις γραμμές τους και τους έτρεψαν σε άτακτη φυγή.
Πηγές:
Πολυαίνου Στρατηγήματα. Εκδ. Γεωργιάδης.
Μετάφραση Αλ. Ασωνίτη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ"

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία


 Μύθος είναι μια πλαστή ιστορία που αναφέρεται στους θεούς, ημίθεους, ανθρώπινους ήρωες, στη φύση και στο νόημα του σύμπαντος. Οι μύθοι αποτελούν τα πρώτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, γι' αυτό και υπάρχουν σ' όλους τους λαούς της Γης.
Πρώτοι μυθοπλάστες όμως θεωρούνται οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν και τους περισσότερους μύθους. Με τους μύθους ασχολήθηκαν κατά την αρχαιότητα ιστορικοί και φιλόσοφοι, και ποιητές.
Από τους ποιητές οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη καταγραφή των μύθων, στη τοτινή καθομιλούμενη Ελληνική γλώσσα, ήταν ο Όμηρος στην "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια" και ο Ησίοδος (750-700 π.Χ.). στο έργο του "Θεογονία". Ο Όμηρος και ο Ησίοδος δεν ήταν απλοί ποιητές. Ήταν και μέλη (μύστες) των ιερατείων και αποκάλυψαν πολλά από τα μυστικά που ήταν καταγραμμένα σ' αυτά. Τα ιερατεία ήταν αυτά που κατέγραφαν, από πολύ παλιά όλες τις ιστορίες, τις μυθιστορίες, τα συμβάντα και τα γεγονότα, σε γλώσσες ακατάληπτες από τους λαούς.
Πολλές φορές ανακάτευαν τα δρώμενα με τις δοξασίες, τις επιθυμίες και τα όνειρα ή σκόπιμα άλλες φορές συγκάλυπταν ή διαφοροποιούσαν τα γεγονότα. Πρόσωπα υπαρκτά που είχαν κάνει ένα επιβλητικό έργο, παρουσιάζονταν, σαν μυθικοί ήρωες, όπως λόγου χάρη οι οικιστές αρχαιοτάτων πόλεων που φέρουν τα ονόματά τους και βρέθηκαν ερείπια αυτών των πόλεων ακόμα και επιγραφές (π.χ. Τροία). Έτσι έγινε ένα αξεδιάλυτο μπέρδεμα ιστορικών και μυθικών προσώπων, φαινομένων και θεών. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, όπως θα δούμε παρακάτω, για τα ίδια πρόσωπα και περιστατικά υπάρχουν διαφορετικοί μύθοι.
Από τους ιστορικούς ο πιο γνωστός είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος γνωρίζει τις θρησκευτικές και μυθολογικές παραστάσεις και των πολιτισμένων ανατολικών λαών και συγκρίνει αυτές με των Ελλήνων. Από τους φιλοσόφους αξιομνημόνευτοι είναι οι στωικοί, οι οποίοι ερμήνευαν τους μύθους τους σχετικούς με τους θεούς ως σύμβολα θρησκευτικών ή φυσικών εννοιών.
Αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, ο Ευήμερος επιχείρησε να μεταβάλει τη μυθολογία σε ιστορία. Δίδασκε ότι και οι θεοί και οι σχετικοί μ' αυτούς μύθοι αποτελούν απήχηση ιστορικών γεγονότων.


Ο Ευήμερος (4ος - 3ος αιώνας π.Χ.) έγραψε για τους "θεούς" πως δεν ήταν υπερφυσικά όντα, αλλά ονομαστοί πολεμιστές που πέρασαν στο θρύλο και έγιναν "θεοί".Μελετώντας τους Ελληνικούς μύθους που σώζονταν μέσα στους κατοίκους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, από το 2000 π.Χ. και εντεύθεν θα ανακαλύψουμε πολλούς θρύλους που δέχονται ότι αρκετοί παλιοί ήρωες της Ελλάδας και άλλων λαών της Μεσογείου, ακόμα και θεοί, μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, γενάρχες και βασιλιάδες διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, είχαν προγόνους τους Άτλαντες από τη γενιά των Τιτάνων.
 Οι άγραφες παραδόσεις (μύθοι) για τον Άτλαντα, τον Ποσειδώνα, τον Κρόνο, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες, τους Τιτάνες και όλη τη γενιά τους, τις γοργόνες, τις αμαζόνες, αλλά και για "θεούς" όπως Δία, Ερμή, Αθηνά κ.α. που διατηρούνταν στη μνήμη μιλούν για τη σχέση τους με ένα παραδεισένιο, στη φαντασία των αρχαίων, νησί στα πέρατα της γης, δυτικά, στον Ωκεανό.Το νησί αυτό δεν ήταν παρά η Ατλαντίδα.
Οι Έλληνες, και οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί, διατηρώντας (σώζοντας) μερικές μνήμες από τη μεγάλη αυτή χώρα και την ιστορία της, προχώρησαν να μετατρέψουν πολλούς βασιλιάδες και ήρωες της σε "θεούς".
 Αυτό συνέβη γιατί οι λαοί πολλών χωρών και πόλεων είχαν αποικισθεί και εκπολιτιστεί από τους Άτλαντες ή άλλοι ήλθαν σε επαφή μαζί τους, χωρίς αυτό να εννοεί ότι δεν υπήρχαν και άλλοι πολιτισμένοι λαοί την ίδια εποχή ή σε προηγούμενες εποχές. Στη θεοποίηση αυτή συνετέλεσε πάρα πολύ ο καταποντισμός της "μητρόπολης" (Ατλαντίδας) από ένα κατακλυσμό παγκόσμιο (αναφέρεται στις παραδόσεις όλων των λαών με τον ίδιο σχεδόν τρόπο), γιατί χάθηκαν τα γραπτά ντοκουμέντα, καταστράφηκαν τα περισσότερα μνημεία, τα τεχνικά έργα κ.α..
 Ο παγκόσμιος κατακλυσμός δεν έπληξε με την ίδια ένταση όλα τα μέρη της γης, γι' αυτό σε πολλά σημεία διατηρήθηκαν ορισμένα έργα (π.χ. πυραμίδες). Έτσι ξεκίνησε μια νέα γενιά ανθρώπων, και ένας νέος πολιτισμός, από τους διασωθέντες. Οι Άτλαντες κατακτητές που επέζησαν στις αποικίες, χάνοντας τη δύναμη της μητρόπολης που τους προστάτευε, σιγά -σιγά αφομοιώθηκαν από το γηγενές στοιχείο. Μετέδωσαν όμως προφορικά στις νέες γενιές την ιστορία του νησιού τους, τα κατορθώματα των αρχηγών τους και τον καταποντισμό.
Η ιστορία των Ατλάντων και οι παραδόσεις της μυθοποιήθηκαν, συνδέθηκαν άρρηχτα με τις παραδόσεις των ντόπιων και αρκετοί ήρωες των Ατλάντων θεοποιήθηκαν.
Θεωρούμε ότι η ιστορία της Ατλαντίδας είναι το κλειδί της Ελληνικής μυθολογίας.
Σήμερα δυναμώνει η πεποίθηση ότι οι "θεοί" της Ελλάδας ήταν ανθρώπινες υπάρξεις. Η τάση να προσδίδεις θεϊκές ιδιότητες σε μεγάλους αρχηγούς της γης είναι βαθιά φυτεμένη στην ανθρώπινη φύση. Ο Ηρόδοτος (Ιστορία βιβλίο β') βεβαιώνει ότι οι ιερείς των Θηβών της Αιγύπτου του έδειξαν 341 καλοσιαία αγάλματα αρχιερέων που το καθένα αντιπροσώπευε μια γενιά από το παρελθόν και καλύπτουν όλα μαζί ένα διάστημα από 11340 χρόνων. Και του είπαν μάλιστα ότι πριν από αυτές τις γενιές "οι θεοί ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους"
http://www.atlantida.gr/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ GREEK GENEALOGY
 ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
 Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΜΕ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ"

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ

 H λέξη δορυφόρος σημαίνει στην κυριολεξία αυτός που φέρει, που κρατά δόρυ. Κατά τη μυθολογία μας, ο θεός Άρης συνοδευόταν πάντα από 2 δορυφόρους/σωματοφύλακες. Τον Φόβο και τον Δείμο. Η λέξη δορυφόρος στην αρχαιότητα χαρακτήριζε τους ένοπλους φρουρούς οι οποίοι και περιστοίχιζαν ισχυρά πρόσωπα για να τα προστατεύσουν.

 «Δορυφόρος» Πολυκλείτου(440-430 π.Χ.)
Πρόκειται για ρωμαϊκό μαρμάρινο αντίγραφο του χαμένου ελληνικού ορειχάλκινου πρωτοτύπου, γνωστό με τον τίτλο «Δορυφόρος», ο φέρων δηλαδή δόρυ, που χρονολογείται το 440-430 π.Χ. και ανήκει στην ώριμη κλασσική περίοδο της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Δημιουργός του ο «Φειδίας της Πελοποννήσου», ο Αργείος γλύπτης Πολύκλειτος
. Ο «Δορυφόρος» έχει ταυτιστεί με την ιδέα της ανδρείας, της ομορφιάς και του τέλειου ήρωα. Αυτός είναι ο λόγος που εδώ και έναν αιώνα πιστευόταν ότι αναπαριστά τον Αχιλλέα. Πρόσφατες εκτιμήσεις όμως, αλλάζουν την ταυτότητα του πλέον διάσημου αριστουργήματος της κλασσικής αρχαιότητας, υποστηρίζοντας πως ο γυμνός άνδρας δεν κρατούσε δόρυ, αλλά ξίφος και ασπίδα και ότι δεν πρόκειται για τον Αχιλλέα, αλλά για τον Θησέα[4].
Ο «Δορυφόρος» απεικονίζει έναν γυμνό άνδρα με εύρωστο, καλογυμνασμένο σώμα, φαρδείς ώμους και στιβαρό μυικό σύστημα. Ηλικιακά βρίσκεται στο τέλος της εφηβείας προς αρχή της ωριμότητας, στην τέλεια δηλαδή, σύμφωνα με τις αρχαιοελληνικές πεποιθήσεις, στιγμή του ανθρώπου.
 Νέες τεχνικές ως απόρροια μακροχρόνιου πειραματισμού δίνουν στους καλλιτέχνες της κλασσικής περιόδου νέες εκφραστικές δυνατότητες με τη χαλκοχυτική, η οποία κάνει δυνατή την έκταση των άκρων των μορφών μέσα στον χώρο, απαλλάσσοντάς τες από τα απαραίτητα ως τα αρχαϊκά χρόνια στηρίγματα, και μετατρέποντας την «γλυπτική» σε «πλαστική»[5].
Το ενδιαφέρον στρέφεται στη μελέτη των μεταβολών που προκαλεί η κίνηση, οδηγώντας τους γλύπτες σε νέα τεχνάσματα, όπως το σήκωμα της φτέρνας, ή ο χιασμός των κινήσεων («contraposto»)[6]. Με τη χρήση αυτής της τεχνοτροπίας παύει η αυστηρή συμμετρικότητα, καθώς το κέντρο βάρους του γλυπτού μετατοπίζεται στο ένα άκρο, με το δεξί πόδι και αριστερό χέρι να βρίσκονται σε ένταση και τα αντίθετα άκρα σε χαλάρωση, συμβάλλοντας σε μία γενική αίσθηση ισορροπίας. Ο άκαμπτος κορμός των αρχαϊκών κούρων αντικαταθίσταται από μια πιο ρεαλιστική και άνετη στάση, δημιουργώντας μία μορφή, που σφίζει από φυσικότητα και χάρη. Ο «Δορυφόρος» έχει απελευθερωθεί από τη μετωπική πόζα, το βλέμμα απομακρύνεται από τον θεατή, και τα επιμέρους χαρακτηριστικά του, όπως η μυολογία και οι φλέβες του σώματος, τα μαλλιά και τα μισάνοιχτα χείλη, αποδίδονται με μεγαλύτερη πειστικότητα, χαρίζοντάς του πνοή ζωής.
 Το πρόσωπο αποκτά έκφραση και γίνεται για πρώτη φορά προσπάθεια να αποδοθεί το ήθος και το πάθος, δηλαδή ο χαρακτήρας και τα συναισθήματα της συγκεκριμένης μορφής[7].
Είναι εμφανές ότι με το πέρασμα από την αρχαϊκή στην κλασσική περίοδο, γίνεται μία προσπάθεια να εγκαταληφθεί το πρότυπο του Κούρου, παρόλο που η θεματογραφία της γλυπτικής εξακολουθεί να είναι ανθρωποκεντρική, με προτίμηση στις γυμνές αντρικές μορφές, φτάνοντας σε μία τέλεια ισορροπία ανάμεσα στη μίμηση που επικρατούσε μέχρι τώρα και την εξιδανίκευση.
 Το ανθρώπινο, ανδρικό σώμα παρουσιάζεται με ιδανικές αναλογίες, χάρη σε ένα σύστημα αναλογιών, που επινόησε ο Πολύκλειτος, γνωστό ως «Κανών».
Η καθαρή δομή του σώματος, η στροφή του κορμού και οι τέλειες, μαθηματικά υπολογισμένες αναλογίες, που όμως δεν είναι πραγματικές, αλλά θεωρητικές, στοχεύουν στην απόδοση μιας αψεγάδιαστης, «πρότυπης» μορφής, η οποία είναι προϊόν ανασύνθεσης των ωραιότερων χαρακτηριστικών από πολλά ζωντανά παραδείγματα[8].
Η άκρα απλότητα στην εμφάνιση (γυμνός και χωρίς κανένα διακοσμητικό στοιχείο), σε συνδυασμό με το αθλητικό σώμα και το νηφάλιο και σοβαρό πρόσωπο, εγκαινιάζει μία νέα τεχνοτροπία, που θα υπηρετήσει με τον ιδανικότερο τρόπο το ανθρωπιστικό ιδεώδες της καλοκαγαθίας (σωματικό και ψυχικό κάλλος), τον «αυστηρό ρυθμό».
Σε αντίθεση με τα αρχαϊκά γλυπτά, η «αυστηρότητα» δίνει τη δυνατότητα συμβολισμού, καθώς μέσα από τη γυμνή μορφή μπορούν να συμβολιστούν τα ιδανικά της εγκράτειας, της σωφροσύνης και της υπευθυνότητας, σπάζοντας μια για πάντα τους δεσμούς με την αρχαϊκή παράδοση[9].
http://evaggelia-p.blogspot.com
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ"
Related Posts with Thumbnails