Με το τριαντάφυλλο στο βλέμμα

Του Νίκου Λυγερού

Ο Δάσκαλος μελετούσε το βιβλίο με πάθος. Υπήρχαν όντως πολλά στοιχεία. Ο συγγραφέας ως ιχνηλάτης είχε βρει σπάνια χειρόγραφα που επέτρεπαν την ταυτοποίηση των στιγμάτων που έκρυβαν τα τείχη. Κάθε σελίδα τον βοηθούσε να εισβάλει όλο και πιο βαθιά στον κόσμο των Ιπποτών. Πέρα από την κλασική εραλδική που του ήταν γνωστή εδώ και αιώνες, προσπαθούσε ν' αντλήσει νέες γνώσεις από την παλαιογραφία και τη νομισματική. Η πατρίδα του ήταν πλουσιότερη απ' ότι πίστευε η κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας. Ήταν βαθιά αγκυροβολημένη μέσα στο χρόνο για ν' αντέξει τις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Αλλά ποιος το έβλεπε; Κοίταζαν όλοι ποιος κυριαρχούσε στα μέσα και ξεχνούσαν τις στρατηγικές λεπτομέρειες που καθοδηγούσαν τη σκέψη του στο μονοπάτι του φωτός. Γύριζαν γρήγορα οι σελίδες του βιβλίου του πάνω στο γραφείο του όπου υπήρχαν οι πένες, τα μελάνια, και το πορτραίτο με το τριαντάφυλλο. Το φως κάλυπτε όλη την επιφάνεια αλλά δεν επαρκούσε. Μόνο οι υπολογιστές ήταν ικανοί να κατανοήσουν τις σημειώσεις του. Σε αυτές, έβαζε τα νοητικά στρατηγικά σχήματα που θα έπρεπε ν' ακολουθήσουν οι μαθητές του για να υποστηρίξουν το έργο των Υπηρετών της Ανθρωπότητας. Ποιος πρόσεχε πια τα κεριά κι όμως αυτά ήταν οι μικροί φάροι των βιβλίων μας. Ο Δάσκαλος κοιτούσε προσεκτικά τα λατινικά κείμενα των επιγραφών για να διασταυρώσει τις γνώσεις του πάνω σ' ένα θέμα που τον έκαιγε. Το οθωμανικό πλαίσιο ήταν το ίδιο. Μόνο μερικοί Ιππότες έβλεπαν τον κίνδυνο και προετοίμαζαν τα τείχη. Οι κάτοικοι αδιαφορούσαν και προσπαθούσαν απλώς να επιβιώσουν ονομάζοντας αυτήν την πράξη, ζωή. Όμως η ζωή δεν είχε σχέση με αυτό. Το είχε ανακαλύψει ένα κλαδί εδώ και αιώνες. Και τώρα προσπαθούσε η βελανιδιά να προστατεύσει όχι μόνο το αίμα του Χριστού αλλά και το σώμα του από τη βάρβαρη επίθεση. Το βιβλίο περιέγραφε όλο το σκηνικό. Κάθε λεπτομέρεια ήταν χρήσιμη για τη μάχη που θα γινόταν. Κοίταξε το πορτραίτο. Το τριαντάφυλλο του χαμογελούσε όπως πάντα. Αυτό του έδινε κουράγιο για να συνεχίσει παρά την κούραση και το σκοτάδι. Πήρε και πάλι την γυάλινη την πένα και άρχισε να γράφει αναλυτικά το σύστημα της αντεπίθεσης κάνοντας χρήση της πλάγιας σκέψης, όπως είχε μάθει στα κονταροχτυπήματα των άλλων αιώνων κι ένιωθε το βάρος της αόρατης πανοπλίας του.



Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8272-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Με το τριαντάφυλλο στο βλέμμα"

“ΤΟΥΡΚΙΚΗ” Η ΡΟΔΟΣ ΣΕ ΧΑΡΤΗ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ!

«Τουρκική» η Ρόδος σε χάρτη των Βρυξελλών!

Απίστευτη πρόκληση για τη ν Ελλάδα αποτελεί η παρουσία χάρτη σε διεθνές αεροδρόμο, στον οποίο εμφανίζεται η Ρόδος να ανήκει στην Τουρκία!

Το εξωφρενικό είναι, ότι ο χάρτης αυτός δεν βρίσκεται αε κάποιο αεροδρόμιο της γείτονας χώρας – εξάλλου δεν θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία πρόκληση από τηv πλευρά της Τουρκίας, αλλά στην”καρδιά’ της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες!

Το θέμα έφτασε μέχρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, έπειτα από σχετική ερώτηση της Κύπριας Ευρωβουλευτού κα Ελένης Θεοχάρους.

Ερώτηση στη Βουλή______

Ερώτηση στο ελληνικό Κοινοβούλιο κατέθεσε πριν από λίγες ημέρες ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κ. Ιωάννης Κοραντής.

Συγκεκριμένα, σπς· 22 Νοεμβρίου ρώτησε τον αρμόδιο υπουργό Εξωτερικών:

“Σε μεγάλου μεγέθους χρωματιστό χάρτη της Ευρώπης, που έχει αναρτηθεί στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, η Ρόδος παρουσιάζεται ως ανήκονσα στην Τουρκία (έχει δηλαδή το ίδιο χρώμα με εκείνο της γειτονικής μας χώρας), ενώ δεν εμφανίζεται καθόλου η Κύπρος.

Είναι πρόδηλη συνεπώς η αρνηπκή και εσφαλμένη η εικόνα που αποκομίζουν όσοι ταξιδεύουν από και προς Βρυξέλλες, mv πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Ερωτάται ο κ. Υπουργός: Εχει ενημερωθεί το ΥΠΕΞ για τον ανωτέρω χάρτη;

Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί, προκειμένου να διορθωθεί η απαράδεκτη αυτή εικόνα;”.

Την ίδια ημέρα ο υπουργός Εξωτερικών κ. Σταύρος Δήμας ’ απάντησε στον βουλευτή του ΛΑ ΟΣ., ότι εστάλη διάβημα στο βελγικό υπουργείο Εξωτερικών προκειμένου να διορθωθούν οι ανακρίβειες με τη Ρόδο και την Κύπρο, ενώ ειδικότερα για την τελευταία, δεν εμφανίζεται, διότι ο χάρτης είναι του 2002, δηλαδή πριν την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

“Κατόπιν σχετικής ενημέρωσης, η βελγική πλευρά ζήτησε συγγνώμη και μας διαβεβαίωσε όπ θα γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να διορθωθούν τα όποια λάθη (λανθασμένη χρωματική απεικόνιση Ρόδου, απουσία Κύπρου), και ο ενλόγω χάρτης, να αντικατασταθεί, ενώ δεσμεύθηκε να ζητήσει από τις Αρχές του αεροδρομίου, την επικαιροποίηση όλων των αναρτημένων εκεί χαρτών προς αποφυγή τυχών άλλων ανακριβειών.

Όπως, λοιπόν, παραδέχεται ο υπουργός Εξωτερικών, επί χρόνια ο χάρτης αυτός βρισκόταν στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών χωρίς κανείς να ανπληφθεί πς σοβαρότατες ανακρίβειες, αλλά και παραπληροφορώντας τους ταξιδιώτες όσον αφορά mv εθνική κυριαρχία και τα σύνορα της Ελλάδας και ειδικότερα τη Ρόδο।

ΠΗΓΕΣ

http://nationalpride।wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "“ΤΟΥΡΚΙΚΗ” Η ΡΟΔΟΣ ΣΕ ΧΑΡΤΗ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ!"

Η Άμεση Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας

(φώτο): Ο τόπος όπου συνεδρίαζε η αθηναϊκή εκκλησία του δήμου, η Πνύκα, βρίσκεται δυτικά της Ακρόπολης.

Η άμεση δημοκρατία έλκει την καταγωγή της από την αθηναϊκή δημοκρατία της κλασικής εποχής, όπου η Εκκλησία του δήμου (η συνέλευση όλων των πολιτών της αθηναϊκής πόλης-κράτους) λάμβανε τις πολιτικές αποφάσεις και για την εκτέλεσή τους όριζε κάποιους αξιωματούχους άμεσα ανακλητούς και ελέγξιμους, με περιορισμένη διάρκεια θητείας, προκειμένου να μην «επαγγελματοποιηθούν» ως πολιτικοί ηγέτες. Για τον ίδιο λόγο η μεγάλη πλειονότητα των αξιωματούχων επιλεγόταν με κλήρωση, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, από το σύνολο των συμμετεχόντων στην εκκλησία του δήμου.

Ωστόσο μόνο άρρενες ενήλικοι που είχαν ολοκληρώσει τη διετή (από τα 18 μέχρι τα 20) στρατιωτική τους θητεία είχαν το δικαίωμα να συμμετάσχουν και να ψηφίσουν στη συνέλευση. Αυτό απέκλειε την πλειονότητα του πληθυσμού, δηλαδή τους δούλους, τις γυναίκες και τους μετοίκους. Επίσης, δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν στη συνέλευση αυτοί των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα είχαν ανασταλεί (συνήθως γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν τις οφειλές τους προς την πόλη). Για ορισμένους Αθηναίους αυτό ισοδυναμούσε με μόνιμη (και κληρονομήσιμη) στέρηση δικαιώματος. Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση με τις ολιγαρχικές πόλεις, δεν υπήρχε ουσιαστικά όριο ελάχιστης απαιτούμενης περιουσίας ή εισοδήματος.

Τη δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε στο β' μισό περίπου του 5ου αι. τη γνωρίζουμε καλύτερα από μια σειρά αναθεωρήσεων των νόμων της ανάμεσα στο 410 και το 399. Τμήματα του συστήματός της αναλύονται στο 2ο μισό του έργου «Αθηναίων πολιτεία» του Αριστοτέλη (42-69). Τα εμφανέστερα χαρακτηριστικά αυτής της δημοκρατίας ήταν η εκκλησία του δήμου και η βουλή των πεντακοσίων. Τα μέλη της επιλέγονταν με ένα σύνθετο σύστημα που βοηθούσε στην ευρεία αντιπροσώπευση των δήμων.

Η βουλή εκτός των άλλων διαχειριστικών καθηκόντων της για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης περνούσε ψηφίσματα για ιδιαίτερα ζητήματα, ενώ αντίθετα οι νόμοι διαμορφώνονταν από τους νομοθέτες και εξετάζονταν ενίοτε λεπτομερειακά σε περιπτώσεις ένστασης. Το επαγγελματικό προσωπικό σε ζητήματα διαχειριστικά της τάξης της πόλης, καθώς και σε θρησκευτικά οργανωτικά ζητήματα ήταν ελάχιστο, λίγες εκατοντάδες δούλοι περιουσία του κράτους που ήταν στη διάθεση διάφορων αξιωματούχων ή λειτουργούσαν ως απλή αστυνομική δύναμη. Τα δικαστήρια ήταν σημαντικό τμήμα της δημοκρατικής ζωής τόσο για τα πολιτικά ζητήματα που εξέταζαν όσο και σαν μέσα επίλυσης επιχειρηματικών διαφορών.

Το εντυπωσιακό στην όλη περίπτωση είναι ότι περίπου το 1/3 των πολιτών πάνω από τα σαράντα υπηρετούσε επί διετία σε κάποια στιγμή στη ζωή του στη βουλή των 500, ένα λειτούργημα εξαιρετικά απαιτητικό και χρονοβόρο, που βοηθούσε ωστόσο στην εξοικείωση με τα προβλήματα της πόλης. Καθίσταται φανερό ότι η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν άμεση, η αμεσότερη δυνατή τουλάχιστον, καθώς μέσω των συλλογικών διεργασιών της εκκλησίας, της βουλής και των δικαστηρίων κατόρθωνε να ελέγχει τις πολιτικές της διαδικασίες με συστήματα εναλλαγής των προσώπων που προφύλασσαν σε σημαντικό βαθμό από τη διαφθορά της υπηρεσίας επί μακρόν σε υψηλά αξιώματα.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, η αθηναϊκή δημοκρατία δεν λειτουργούσε βάσει συντάγματος, αλλά χρησιμοποιούσε μια προφορική παράδοση, σκοπός της οποίας ήταν κυρίως η διατήρηση ενός συνόλου ουσιαστικών ιδεών για τη λειτουργία της πόλης. Το ίδιο το σύστημα εξελισσόταν μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών, στις οποίες σπάνια συμμετείχε το σύνολο των Αθηναίων πολιτών.
Αν και το αθηναϊκό σύστημα εξελίχθηκε, δεν ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με τον πυρήνα των ιδεών της δημοκρατίας. Το τίμημα που πλήρωσαν οι Αθηναίοι για την απομάκρυνση από τις βασικές ιδέες που διαμόρφωσαν την κλασική Αθήνα φόβισε πολλούς από τους ιστορικούς και φιλοσόφους της εποχής, που είδαν καθαρότερα τη σκοτεινή πλευρά της αθηναϊκής δημοκρατίας.

Η κλασική δημοκρατία έπεσε σε παρακμή μετά την ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και υπήρξαν περίοδοι που στην πόλη επικρατούσε εμφανής ολιγαρχία. Μερίδα του πληθυσμού και ορισμένοι φιλόσοφοι (π.χ. ο Πλάτων) υποστήριζαν ανοιχτά την ολιγαρχία και θεωρούσαν τη δημοκρατία σαθρή και ασταθή διακυβέρνηση από τον όχλο. Οι απόψεις τους και η κρίση τους πέρασε διαδοχικά στους αιώνες στις επερχόμενες γενεές διανοητών με τόση σφοδρότητα ώστε η ιδέα της δημοκρατίας απέκτησε «βαριά μυρωδιά για περισσότερα από 2.000 χρόνια».

Μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους κάθε ίχνος δημοκρατικής διακυβέρνησης εξαφανίστηκε από τον μεσογειακό κόσμο, αν και συνέχισαν να υπάρχουν εστίες αυτοδιοίκησης στα αστικά κέντρα, με ολιγαρχικό όμως χαρακτήρα και ευρισκόμενες στα χέρια των οικονομικά ισχυρότερων οικογενειών κάθε περιοχής.

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον πρώιμο Μεσαίωνα, όταν αυτές οι δυνατότητες τοπικής αυτοδιοίκησης πέρασαν οριστικά στον έλεγχο της Εκκλησίας.

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2011/07/amesh-dhmokratia-athinas.html#ixzz1RDHhoqk5

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Άμεση Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας"

Ν.Λυγερός - Θ.Καρυώτης Ημερίδα περί ΑΟΖ. Αθήνα 12/11/11

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός - Θ.Καρυώτης Ημερίδα περί ΑΟΖ. Αθήνα 12/11/11"

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΘΕΣΠΕΣΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ"

Οι καστροηρώισσες του Αιγαίου.

Μαρούλα και Μαριέττα στην Λήμνο,

Αριάνα και Οριέττα στην Λέσβο!

Άγνωστες ηρωικές σελίδες Ελληνίδων

Στο φύλλο της 22^ας Νοεμβρίου 2011

της εφημερίδος «ΧΡΟΝΟΣ» Κομοτηνής

δημοσιεύθηκε το παραπάνω άρθρο

του Γιώργου Λεκάκη, μέλους της ΕΜΑΕΜ.

Το άρθρο αυτό – μαζί με άλλα - μπορείτε να τα διαβάσετε,

να τα αποθηκεύσετε

ή να τα εκτυπώσετε

στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://www.lekakis.com/index.php?option=com_content&view=article&id=95&Itemid=116

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι καστροηρώισσες του Αιγαίου."

ΕΛΛΑΔΑ=ΕΥΡΩΠΗ

Νιώθω βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο πως η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο "ευρωπαϊκή" απ' ό,τι φαίνεται» κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει. Νιώθω ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιο τρόπο την ιστορία και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού (poniros στο πρωτότυπο) Ελληνα.

Αν λοιπόν δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο; Ο γερμανός βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας, κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου; Περισσότερο ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη - και κυρίως όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα; Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά, μια χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο υποδειγματική απέναντι στον Ναζί κατακτητή. Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και πολλά χρόνια ζωή, αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας. Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι ένα ακέραιο δεδομένο.

Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη διότι, λέει, από αυτή τη χώρα έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός. Εστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία, την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική… Αλλά ο τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού γεννήθηκε η δημοκρατία, το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή, καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους. Αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις τέχνες, τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.

Η θέση της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης, πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο ζωντανές και τις πιο λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας: με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην ποίηση, με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου, με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης… Δείτε ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα: ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά• δείτε πού διαπλάθονται οι ελίτ: στον τομέα της ιστορίας, η EHESS (Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο. Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.

Ολοι λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»; Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο… Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους που γνωρίζω• δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της Ευρώπης. Οσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους, σε ποια χώρα δεν υπάρχουν, έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια;

Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή: τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό. Να θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από Κρήτες προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος μύθος σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών. Τσιμέντο της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός, και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν• αλίμονο, υπάρχουν τόσο λίγα!

Vive la Grece! Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς, πόσω μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑ=ΕΥΡΩΠΗ"

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού "Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ"

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ".
Ομάδα Ανεξάρτητων Πολιτών Σαρωνικού.
Αμφιθέατρο Δήμου Σαρωνικού.
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011, ώρα: 18.30

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εισήγηση του Νίκου Λυγερού "Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ""

ΕΣΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕ....

Όλα αυτά και όλα τα άλλα που κλέβουν κάτω από το τραπέζι, τα πληρώνουμε εμείς, ο απλός κόσμος... και σαν να μην έφτανε αυτό, μας ζητούν να συνεισφέρουμε για να σωθεί η πατρίδα... η ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο δηλαδή!
Δείτε παρακάτω...

1. Μηνιαίος μισθός 6.100 ευρώ.

2. Σύνταξη μετά από 4 χρόνια βουλευτικής θητείας. Ποσό σύνταξης μηνιαίως 4.880 ευρώ.

3. Για συμμετοχή σε επιτροπές, 250 ευρώ την ώρα…

4. Οι βουλευτές της επαρχίας παίρνουν το μήνα 1.000 ευρώ για ενοίκιο.

5. Όλοι οι βουλευτές παίρνουν άπαξ 1.500 ευρώ για οργάνωση γραφείου και 1.000 ευρώ τις γιορτές λόγω αυξημένης επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους τους. Το Δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας είναι ξεχωριστά.

6. Δικαιούνται 104 αεροπορικά εισιτήρια ετησίως δωρεάν και απεριόριστες μετακινήσεις με ΟΣΕ και ΚΤΕΛ.

7. Πολυτελές αυτοκίνητο, δωρεάν καύσιμα με επίδομα 600 ευρώ το μήνα, ένα χωροφύλακα για φρουρό, 4 κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας και ένα στο σπίτι, σταθερό, όλα δωρεάν.

8. Απολαμβάνουν πλήρους ασυλίας για όποιο αδίκημα διαπράξουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως βουλευτές.

9. Δεν πληρώνουν φόρο για ένα μέρος του μισθού ή της συντάξεως.

10. Δικαιούνται γραμματειακή υποστήριξη για 4 υπαλλήλους και 1 επιστημονικό συνεργάτη. Όλους αυτούς τους πληρώνει το Δημόσιο.

11. Δικαιούνται άτοκα δάνεια ως βουλευτές και ως επαγγελματίες.

12. Δωρεάν γυμναστήριο, σάουνα, νηπιαγωγείο για τα παιδιά τους.

13. Τηλεφωνική ατέλεια.

14. Δωρεάν επισκέψεις σε αρχαιολογικούς και καλλιτεχνικούς χώρους.

15. Δωρεάν διόδια.

16. Δωρεάν εισιτήρια, ξενοδοχεία, γεύματα όταν ταξιδεύουν στο εξωτερικό ως μέλη επιτροπών κλπ…..

www.on-news.gr

ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ''ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
«…Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω… διά την εθνικήν ανεξαρτησίαν και ελευθερίαν, δι΄ αυτό το τόσον θεάρεστον έργον, τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας… Διά τον αυτόν τούτον λόγον θέλη αποφεύγει και ήδη να δεχθή την προσδιοριζόμενην ποσότητα διά τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απεχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου επαρκούν από το να εγγίσω μέχρι οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν… Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν… Ελπίζω ότι όσοι εξ΄ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μετ΄ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς ανάλογους με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της». (Ο Καποδίστριας προς την Δ’ Εθνικήν Συνέλευση, Άργος 4 Αυγούστου 1829).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΣΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕ...."

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "D.N.A" Δ.Δούκας 13/12/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή του Δημοσθένη Δούκα "D.N.A"
Δέλτα T.V
13/12/2011

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "D.N.A" Δ.Δούκας 13/12/11"

13 Δεκεμβρίου 1943: Η τραγική Σφαγή των Καλαβρύτων

Στους χαλεπούς και σκοτεινούς καιρούς που ζούμε, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική και ζωτική η ανάγκη να ανατρέχουμε στις μεγάλες δραματικές στιγμές της Ιστορίας μας, όσο οδυνηρό κι αν είναι αυτό. Η συλλογική ιστορική μνήμη παραμένει εσαεί πολύτιμη, για πολλούς και ευνόητους -σε όλους- λόγους.
Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 1943, όταν στο τρίγωνο Καλάβρυτα, Κερπινή, Ρογοί, κορυφώθηκαν οι θηριωδίες των ναζιστικών δυνάμεων στην περιοχή, με τη μαζική εκτέλεση Καλαβρυτινών στη μαρτυρική κωμόπολη.
Αφορμή για τις αγριότητες στις οποίες προέβησαν οι Γερμανοί υπήρξε η συντριπτική ήττα επίλεκτου γερμανικού τάγματος από τις αντάρτικες δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Κερπινή, τον Οκτώβριο του 1943.

Ως αντίποινα, γερμανικά στρατεύματα σκόρπισαν τον όλεθρο στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων προχωρώντας σε ομαδική εκτέλεση κατοίκων στην κοινότητα Ρόγων. Ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα η μαζική εκτέλεση του ανδρικού πληθυσμού στα Καλάβρυτα και η ολοσχερής καταστροφή της πόλης.

Επρόκειτο για το μεγαλύτερο και φρικιαστικότερο μαζικό έγκλημα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ελλάδα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "13 Δεκεμβρίου 1943: Η τραγική Σφαγή των Καλαβρύτων"

Από την ανθεκτική στρατηγική στην αποτελεσματική τακτική

Πραγματοποιήθηκε χθες 11 Δεκεμβρίου 2011 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρούπολης εισήγησης του κύριου Λυγερού με θέμα: "Από την ανθεκτική στρατηγική στην αποτελεσματική τακτική". Η διοργάνωση της εκδήλωσης έγινε από την XXIII Ταξιαρχία Τεθωρακισμένων.

Στην εισήγηση του ο κύριος Λυγερός υποστήριξε ότι η σύγχρονη τάση της αντιμετώπισης του πολέμου ως μάχη για λόγους επικοινωνιακούς, έχει προεκτάσεις και στις έννοιες της στρατηγικής και της τακτικής.

Η αντιπαράθεση του τοπικού και του ολικού δεν αρκεί για να διαχωρίσει αυτές τις έννοιες, ειδικά σ’ ένα σύγχρονο πλαίσιο. Η έλλειψη σαφήνειας δεν είναι τωρινή. Το σκάκι θεωρείται από τους περισσότερους ως στρατηγικό παίγνιο, ενώ στην ουσία ανήκει στην τακτική.

Το πρόβλημα της απομόνωσης της μάχης από το πεδίο δράσης του πολέμου για να μη φανεί το ολικό πλαίσιο, είναι ότι στην ουσία αντικαθιστά τη στρατηγική με την τακτική. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν εξετάζονται οι στρατηγικές επιπτώσεις. Η επικέντρωση της σκέψης πάνω στο πλήγμα ακόμα κι όταν είναι έντονο, δεν μπορεί ν’ αποφύγει την στρατηγική ουρά.

Η αναλογία όμως είναι φυσιολογική, όταν εξετάζουμε το μοντέλο του Gauss. Ενώ ο πληθυσμός καλύπτει όλο το εύρος του φάσματος, η κοινωνία επιμένει να θεωρεί το κέντρο της μάζας ως το μοναδικό στοιχείο που υπάρχει. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κόσμο δίχως ουρές. Όμως οι ουρές υπάρχουν και διαμορφώνουν όλο το πλαίσιο.

Η οικονομία το ανακάλυψε πρόσφατα με τη μορφοκλασματική ανάλυση. Το θέμα είναι να μην αναγκαστεί να γίνει μια αποκάλυψη για τα στρατιωτικά δεδομένα. Τα νοητικά σχήματα υπάρχουν, όπως και το μαθηματικό πεδίο που εμφανίζεται μόνο επιφανειακά με τη θεωρία παιγνίων και τη θεωρία ομάδων.

Η έμφαση της τακτικής γίνεται από τους ισχυρούς παίκτες που βασίζονται στη δύναμη του στρατηγικού δόγματος. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό είναι ισχυρό όσο βρίσκεται στο δυνητικό χώρο. Η ολική αντιπαράθεση αλλάζει όλα τα δεδομένα. Και ο λόγος είναι απλός. Η αντιπαράθεση είναι το αποτέλεσμα της αμφισβήτησης του στρατηγικού δόγματος.

Αυτό σημαίνει ότι de facto θα αναπτυχθεί αναπόφευκτα μια στρατηγική ουρά πέρα από το γεγονός της τακτικής. Ενώ η μάχη θα δώσει έμφαση στο χώρο, η αντίσταση θα βασιστεί στο χρόνο. Η ανάπτυξη της στρατηγικής ουράς θα δημιουργήσει το χρόνο της αντίστασης και θα καταρρεύσει το μοντέλο του πολέμου – μάχης και θα εμφανιστεί και πάλι η μάχη του πολέμου.

Βέβαια, επικοινωνιακά το τέλος της μάχης μπορεί ν’ αποτελέσει το τέλος του πολέμου. Όμως αυτός ο τεχνητός εκφυλισμός παγιδεύει μόνο την κοινωνία και κανέναν άλλο. Αλλά ακόμα και η κοινωνία, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο αριθμός των νεκρών στρατιωτών συνεχίζει να μεγαλώνει, ενώ τελείωσε ο επίσημος πόλεμος, αρχίζει να αντιδρά.

Στο ενδιάμεσο έχει αναπτυχθεί ο ανταρτοπόλεμος που λειτουργεί μόνο μέσα στο χρόνο και όχι στο χώρο λόγω έλλειψης δυνάμεων. Αυτή η νέα κρίση που δεν θέλει ν’ αντιμετωπιστεί στο επικοινωνιακό πλαίσιο υπάρχει. Και δίχως τη διαχείριση της δεν μπορεί να υπάρξει επίλυση. Κατά συνέπεια, πρέπει ν’ αναλυθεί η συμβολή της τακτικής και να εκτιμηθεί αν έχει δημιουργήσει ένα ασύμμετρο πεδίο.

Δίχως αλλαγή φάσης, η επιρροή της τακτικής του χώρου αφοπλίζεται από την αντίσταση της στρατηγικής του χρόνου. Συνεπώς, η επιμονή της αντικατάστασης της στρατηγικής με την τακτική αποτελεί ένα στρατηγικό λάθος. Διότι με την έλλειψη της αρχής δεν συνεπάγεται το τέλος.

Ο χρόνος θα ενσωματώσει την τακτική μέσα στο πλαίσιο και θα αναδείξει τα στρατηγικά νοητικά σχήματα.

Στο τέλος της ομιλίας ο Ταξιαρχος Στεφανής Αλκιβιάδης έδωσε στον κύριο Λυγερό αναμνηστική πλακέτα με το έμβλημα της XXIII ΤΘΤ, η οποία έχει ως σύνθημα της το ρητό του Περίανδρου "ΚΑΙΡΟΝ ΠΡΟΣΜΕΝΕ"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από την ανθεκτική στρατηγική στην αποτελεσματική τακτική"

THE ART OF WAR

Η μονομαχία όλων των εποχών, ΑΧΙΛΕΥΣ ΚΑΙ ΕΚΤOΡΑΣ,

δυο από τους σημαντικότερους ήρωες της ελληνικής μυθολογίας.

Εδω σκιαγραφείται μια ολόκληρη εποχή, κατά την οποία η έννοια του πολέμου ήταν ταυτόσημη με την έννοια της αρετής και της τέχνης.

Παρόλο που ο Όμηρος είναι ποιητής και όχι ιστορικός, ωστόσο, μέσα από τη μονομαχία των δύο ηρώων μας αποκαλύπτει με πειστικότητα τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονταν οι μάχες εκείνη την εποχή.

Οι ατομικές μονομαχίες και η επιδίωξη του προσωπικού κλέους ήταν για τους αρίστους τα ιδανικά για τα οποία εκπαιδεύονταν όλη τους τη ζωή, αφού ο πόλεμος θεωρείτο αποκλειστικό προνόμιο της αριστοκρατικής τάξης. Μονομαχίες σώμα με σώμα, σε μια αναμέτρηση όπου υπερισχύει ο καλύτερος στο σώμα και στο πνεύμα.Ατρόμητοι ήρωες που θα θεοποιηθούν κατά τα αρχαϊκά χρόνια και θα λατρευτούν ως πρότυπα ομορφιάς, αγωνιστικότητας και ηρωικού κλέους.

Σύντομα, η τακτική της μονομαχίας σώμα με σώμα που καθόριζε την έκβαση της μάχης στα ομηρικά χρόνια, αντικαταστάθηκε από μια νέα τακτική, που θα μονοπωλούσε τις πολεμικές επιχειρήσεις στον ελλαδικό χώρο σε όλη την διάρκεια των κλασικών χρόνων, την οπλιτική φάλαγγα.

Την ανάγκη γι’ αυτή την αλλαγή επέβαλε η εμφάνιση της πόλης ως νέο πλαίσιο δράσης και ανάπτυξης των πολιτών, η υπεράσπιση της οποίας χρειαζόταν πλέον ισχυρούς αμυντικούς μηχανισμούς που θα απέτρεπε να καταπάτηση των εδαφών της από τις γειτονικές πόλεις-κράτη.Έτσι, την τέχνη του πολέμου οικειοποιούνται ευρύτερες μάζες πολιτών, οι οποίοι επωμίζονταν την ευθύνη της υπεράσπισης της πόλης τους όταν το καλούσε η ανάγκη. Όσοι ήταν σε θέση να προμηθευτούν οι ίδιοι τον απαραίτητο εξοπλισμό, αποκτούσαν και την ιδιότητα του οπλίτη.

Σύντομα οι ηρωικές μονομαχίες αντικαταθιστώνται από μαχόμενους που προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, παραταγμένους σε γραμμές που σχημάτιζαν μια συμπαγή μάζα που προστατευόταν από το αδιάσπαστο τείχος μιας νέας ασπίδας, η οποία θα έφερνε την επανάσταση στον τρόπο διεξαγωγής των μαχών.

Ο προηγούμενος τύπος ασπίδας, ο λεγόμενος Πύργος, που ακουμπούσε λόγω μεγέθους στο έδαφος, έκανε την δυνατότητα ελιγμών σχεδόν αδύνατη, γι’ αυτό και θεωρείτο καθαρά αμυντικό όπλο.

Τώρα, με την χρήση της νέας ασπίδας, οι οπλίτες είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν, να ελίσσονται, να αλλάζουν διάταξη και να πολεμούν με μεγαλύτερη ευχέρεια.

Το Όπλο (από όπου πήραν και το όνομά τους οι οπλίτες) ήταν στρογγυλή ασπίδα διαμέτρου 90 περίπου εκατοστών, όπου η λαβή είχε μετατεθεί από το κέντρο της ασπίδας στο άκρο της. Με αυτή την αλλαγή καλυπτόταν μόνο το αριστερό τμήμα του σώματος του οπλίτη, αφήνοντας ακάλυπτο το δεξί, την κάλυψη του οποίου αναλάμβανε ο συμπολεμιστής που βρισκόταν ακριβώς στα δεξιά του κ.ο.κ.

Η αλληλοκάλυψη των οπλιτών που αποτελούσαν την οπλιτική φάλαγγα, όπου κανείς δεν ήταν αναντικατάστατος και όλοι εξαρτιώνταν από όλους, γέννησε την έννοια της ισότητας. Η διεύρυνση του προνομίου της εκπαίδευσης στις πολεμικές τεχνικές και η ισότιμη συμμετοχή στην μάχη, οδήγησε στην ίση απονομή των λαφύρων, είτε επρόκειτο για όπλα είτε για γη.

Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο η στρατιωτική ισότητα να οδηγήσει σταδιακά στην διεκδίκηση ισότητας συμμετοχής και στην πολιτική εξουσία, την οποία μέχρι τότε είχαν στα χέρια τους αποκλειστικά οι αριστοκράτες, αφού αυτοί ήταν οι μόνοι που γνώριζαν την τέχνη του πολέμου μέχρι τότε.

Ο φαλαγγίτης δεν έχει άλογα και δεν είναι εκπαιδευμένος σε μονομαχίες. Είναι πεζός με όπλα του ένα μακρύ δόρυ, ένα κοντό σπαθί και την νέα στρογγυλή ασπίδα, που καλύπτει το μισό σώμα του ίδιου και το μισό σώμα του διπλανού του. Πολεμούν ο ένας δίπλα στον άλλον, ο αριστοκράτης δίπλα στον αγρότη, ο πλούσιος δίπλα στον φτωχό, όπου η ζωή, η περιουσία και το μέλλον του ενός εξαρτάται από όλους τους υπόλοιπους, μια αδιάσπαστη έννοια συνοχής, αλληλεξάρτησης και ισότητας, σε μια μάχη για τη δόξα της πόλης και όχι των αριστοκρατών ή την ατομική δόξα (κλέος).Έτσι ξεκίνησε η έννοια της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Λίγο οξύμωρο, αν το σκεφτεί κανείς: η τέχνη του πολέμου να γεννά την ιδέα της δημοκρατίας… Από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει όσον αφορά στις πολεμικές τακτικές. Έχουμε φτάσει στο σημείο να γίνονται μάχες χωρίς την ανθρώπινη παρουσία στα πεδία των μαχών (παιχνίδια πολέμου). Όλα να γίνονται ηλεκτρονικά. Η εκπαίδευση γίνεται μέσα από ηλεκτρονικούς εξομοιωτές, που αντικαθιστούν τον αντίπαλο, αλλά και όλες τις συνθήκες της μάχης με απόλυτη ακρίβεια. Τα σενάρια πολέμου έχουν μεταφερθεί στις αίθουσες των υπολογιστών. Τα σύγχρονα όπλα δέχονται χειρισμούς εξ' αποστάσεως και εντοπίζουν τον στόχο με τη βοήθεια δορυφόρων.

Η απόβαση των πολέμων δεν εξαρτάται πλέον ούτε από την αριθμητική υπεροχή ούτε από την προσωπική ικανότητα του στρατιώτη. Νικά όποιος κατέχει την πιο σύγχρονη τεχνολογία. Όλα υπακούν σε αυτήν και χωρίς αυτήν τίποτα δεν μπορεί να τεθεί σε λειτουργία.
Ίσως σήμερα να έχουν γίνει πιο απρόσωπα τα πράγματα, να χάνονται ολόκληροι λαοί με το πάτημα ενός κουμπιού, όμως η τέχνη του πολέμου εξακολουθεί να υπάρχει. Φαίνεται μέσα από τα ονόματα με τα οποία βαπτίζονται τόσο οι πολεμικές επιχειρήσεις («καταιγίδα της ερήμου», «κόκκινος Οκτώβρης» κτλ) όσο και οι εξοπλισμοί.

Παραθέτω μερικούς για του λόγου το αληθές:
Αεροπλάνα:- mosquito (νυκτερινά καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά-Αγγλία)- spitfire (καταδιωκτικά-Αγγλία)- hurricane (καταδιωκτικά-Αγγλία)- «ιπτάμενα φρούρια» (βομβαρδιστικά-USA)- mirage (καταδιωκτικά-Γαλλία)- phantom (καταδιωκτικά-USA)- starfighter ή «ιπτάμενα φέρετρα» (USA)- zero Mitsubishi (Ιαπωνία)- tomachok (καταδιωκτικά-Γερμανία)- hercules (μεταφορικά)- falcon (Γαλλία)
Άρματα μάχης:- challenger (Αγγλία)- panther (Γερμανία)- leopard (Γερμανία)

Ελικόπτερα:- hioui- apache- comache- puma (USA)- sea hawk- sea king

Υποβρύχια:- typhoon

Πύραυλοι:- patriot (αντι-αεροπορικοί εδάφους-αέρος)- sidewider (αέρος-αέρος)- sparrow (αέρος-αέρος)- penguin (εδάφους-θαλάσσης, θαλάσσης-θαλάσσης)
Βόμβες:- «μαύρη χήρα» (η βόμβα στη Χιροσίμα)Αντιαεροπορικά πυροβόλα:- άρτεμις (Ελλάδα)
Πλοία:- enterprise (αεροπλανοφόρο-USA)- πυρπολητής (κανονιοφόρο-Ελλάδα)- ζαν ντ’ αρκ (αεροπλανοφόρο-Γαλλία)

Ονόματα που εντυπωσιάζουν στο άκουσμά τους, αλλά που όμως δεν θα καλύψουν ποτέ την ζοφερότητα της επόμενης μέρας, όσο κι αν εξελιχθεί η ηλεκτρονική πλέον τέχνη του πολέμου...
ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ art & culture ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ Π.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "THE ART OF WAR"

"Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας" Αλεξανδρούπολη 10/12/11

Φωτογραφικό υλικό από την εισήγηση του κύριου Λυγερού στην Αλεξανδρούπολη με θέμα: "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας".
Στην εισήγηση του ο κύριος Λυγερός τόνισε την σημασία της ΑΟΖ ως νομική ορολογία αλλά και την ανέλυσε μέσω μαθηματικών μοντέλων και πιο συγκεκριμένα μέσω της Θεωρίας των Διαγραμμάτων Voronoi. Επίσης, για ακόμη μια φορά σημείωσε την εξαιρετική σημασία που έχουν τα νησιά Ζουράφα και Γαύδος καθώς και το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ""Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας" Αλεξανδρούπολη 10/12/11"

Οι πιο «θανατηφόροι δικτάτορες»

Το 42χρονο καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι τελείωσε με τον εξεγερμένο λαό να πανηγυρίζει πάνω από το νεκρό σώμα του άλλοτε ισχυρού ηγέτη της πιο πλούσιας πετρελαιοπαραγωγού χώρας της βόρειας Αφρικής. Όμως ο... Συνταγματάρχης Καντάφι δεν κατατάσσεται ανάμεσα στους πιο «θανατηφόρους δικτάτορες», που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και μαζικές δολοφονίες, των τελευταίων 100 ετών. 

Οι δικτάτορες που οδήγησαν στο θάνατο περισσότερους από 1 εκατ. ανθρώπους, είτε προχωρώντας σε γενοκτονίες είτε μέσω κακής διαχείρισης πόρων που οδήγησε σε λιμοκτονία το λαό τους, είναι οι εξής:

  

12. Enver Pasha, Τουρκία 

Αριθμός νεκρών: από 1,1 εκατ. μέχρι 2,5 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 5 (1913-1918) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία των Αρμενίων 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Σκοτώθηκε σε μάχη σύμφωνα με αρκετές πηγές

11. Kim II Sung, Βόρεια Κορέα 

Αριθμός νεκρών: 1,6 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 46 (1948-1994) 

Χειρότερο αδίκημα: Ο πόλεμος της Κορέας 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή προσβολή

10. Ho Chi Minh, Βόρειο Βιετνάμ 

Αριθμός νεκρών: 1,7 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 24 (1945-1969) 

Χειρότερο αδίκημα: Ο πόλεμος στο Βιετνάμ 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή ανεπάρκεια

  

9. Pol Pot, Καμπότζη 

Αριθμός νεκρών: από 1,7 εκατ. μέχρι 2,4 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 4 (1975-1979) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία στην Καμπότζη 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Άγνωστη

8. Saddam Hussein, Ιράκ 

Αριθμός νεκρών: 2 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 34 (1969-2003) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία των Κούρδων 

Τύπος καθεστώτος: Αυταρχικό 

Αιτία θανάτου: Εκτελέστηκε

7. Yahya Khan, Πακιστάν 

Αριθμός νεκρών: από 2 εκατ. μέχρι 12 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 2 (1969-1971) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία στο Μπαγκλαντές 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Άγνωστη

6. Tojo Hideki, Ιαπωνία 

Αριθμός νεκρών: 4 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 3 (1941-1944) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία πολιτών κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Εκτελέστηκε

5. Hirohito, Ιαπωνία 

Αριθμός νεκρών: 6 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 62 (1926-1989) 

Χειρότερο αδίκημα: Σφαγή στη Nanking 

Τύπος καθεστώτος: Μοναρχία 

Αιτία θανάτου: Καρκίνος

4. Chiang Kai-Shek, Κίνα 

Αριθμός νεκρών: 10 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 18 (1928-1949) 

Χειρότερο αδίκημα: Σφαγές 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Νεφρική ανεπάρκεια

3. Adolf Hitler, Γερμανία 

Αριθμός νεκρών: από 17 εκατ. μέχρι 20 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 11 (1934-1945) 

Χειρότερο αδίκημα: Το Ολοκαύτωμα 

Τύπος καθεστώτος: Φασιστικό 

Αιτία θανάτου: Αυτοκτονία

2. Joseph Stalin, USSR 

Αριθμός νεκρών: από 40 εκατ. μέχρι 62 εκατ.

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 12 (1941-1953) 

Χειρότερο αδίκημα: Στρατόπεδα Gulag 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή προσβολή

1. Mao Zedong, Κίνα 

Αριθμός νεκρών: από 45 εκατ. μέχρι 75 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 34 (1943-1976) 

Χειρότερο αδίκημα: Η εποχή της πείνας στην Κίνα 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή προσβολή

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ. ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ 

Jeffrey-Giorgos Andrea Papandreou

Αριθμός στοχευμένων-υποψήφιων νεκρών: 5.530.427 Ελληνες φορολογούμενοι.

Αριθμός παράπλευρων απωλειών: 4.469.573 (Σύνολο 10.000.000 Ελληνες)

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 2 (2009 -         )

Χειρότερα αδικήματα: 2 χρόνια ψέμματα,εξοντωτικοί φόροι,κλοπή μισθών και συντάξεων,ανεργία,εξαθλίωση,ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας,υπόθαλψη εγκληματιών

Τύπος καθεστώτος: Κοινοβουλευτική δικτατορία.

Χαίρει άκρας υγείας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι πιο «θανατηφόροι δικτάτορες»"

ΩΣ ΠΟΤΕ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΩΣ ΠΟΤΕ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ?"

Ποια Χώρα χρωστάει σε ποιόν και πόσα.

Ενδιαφέρουσα γραφική παρουσίαση του BBC mobile του ποια Χώρα χρωστάει σε ποιόν και πόσα.
Έτσι, για να καταλαβαίνουμε καλύτερα το παιχνίδι !!!

http://www.bbc.co.uk/news/business-15748696


Κάνετε κλικ σε κάθε Χώρα που θέλετε να δείτε σε ποιές Χώρες χρωστάει σήμερα και πόσα. . . .
Τα βέλη δείχνουν από τον Χρεώστη προς τον Πιστωτή και το πάχος τους είναι ανάλογο προς το οφειλόμενο ποσό στο τέλος Ιουνίου 2011.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποια Χώρα χρωστάει σε ποιόν και πόσα."

Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου.

Αρχικώς θα τονίσουμε ότι αφενός το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου, η σημαντικότερη δυνατότητα, που του δόθηκε στον αγώνα του να προσεγγίσει του “Είναι” (όντως ύπαρξη), την τελειότητα & το όλον, είναι ο Έρως : Άλλωστε όπως λέγει ο Σωκράτης του «Συμποσίου, 192.e.10 – 193.a.1» : «Του ολοκλήρου η επιθυμία και η ορμή έχει το όνομα έρως – τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ διώξει ἔρως ὄνομα»!.

Άλλωστε ο αιώνας του σύμπαντος αισθητοποιεί την κίνησή του απάνω στην διαδοχική ταλάντωση που ενεργεί το φαινόμενο του αφανισμού και της ξαναδημιουργίας. Έτσι το σημείο που σχεδόν συναγγίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη με έναν απο τους βαθύτερους νόμους της φύσης είναι το ενικό γεγονός του έρωτα και του θανάτου. [1]

Αφετέρου ότι η ουσία της ανθρώπινης φύσης συνοδεύεται σταθερά από την «αρχή του Αντιθέτου». Άλλωστε «ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίην» έλεγε ο Ηράκλειτος (απ. Νο.8).

Ο αυθεντικός έρωτας, δηλ., προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης.

Το ίδιο όμως και ο ίμερος, η αντιφατική σύσταση της ερωτικής ορμής, χαρακτηρίζεται από δύο συστατικές αρχές : την ηδονή και τη οδύνη ως στέρηση & κορεσμός μαζί, λαχτάρα και αποστροφή μαζί, δάκρυ και γέλωτας μαζί – «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο![2]

Μάλιστα η Σαπφώ – η αιολική ποιήτρια που ο ερωτικός της άθλος ταυτίζεται με τα έργα του Ηρακλή - είχε εφεύρει νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του “πόθου” και του “πόνου”. Όλη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής.

Κατά αυτή την έννοια η ουσία του Ίμερου είναι ο «πόθος» ως αμφίσημο έρεισμα του «πάθους». Από το «ποθώ» που αντιστοιχεί στο «έχειν και μη έχειν» (που ως άλλο σωκρατικό «Ἐν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» καταδεικνύει την γνώση της απουσίας και την άγνοια της παρουσίας, ή την παρουσία της άγνοιας και την απουσία της γνώσης.) και στο «πάσχω» που δηλοί το Ηρακλείτειο «εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν – είμεθα και δεν είμεθα» (που καταδεικνύει την οντολογική πραγματικότητα του ανθρώπου : είμαστε της στιγμής : μια αείροη παρουσία – απουσία.). Μάλιστα ο ίμερος στον Όμηρο, στην Ιλιάδα ραψωδία Ψ’ σ. 14, είναι γείτονας του θρήνου : «και μεταξύ τους η Θέτις τον ίμερο του γόου όρθωσε – μετὰ δέ σφι Θέτις γόου ἵμερον ὦρσε».

Ως εκ τούτων μόνο ο ερωτικός δεσμός που πληρούται από την οδύνη του θανάτου είναι γνήσιος, μιας και μόνο τότε η ερωτική πλησμονή είναι ευγένεια της πενίας και αρχέγονη στέρηση απέναντι στο τέλειο και στο απόλυτο, στις αρχετυπικές καταβολές του όντος. Με άλλα λόγια μόνο ο ερωτικός δεσμός που στο σμίξιμο έχει την ένταση και την ποιότητα που μετριέται και βρίσκεται ισόμετρη προς την ένταση και τη σκληρότητα του θανάτου! Άλλωστε η ταύτιση του έρωτα και του θανάτου, κατά το ηρακλείτειο «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος», πρακτικά σημαίνει ότι η ερωτική ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο. Ένα είδος πόνου ζωντανού, που δεν γαυριά, αλλά ούτε πραΰνεται ούτε μετριάζεται ούτε τελειώνει [3] – (εξ ου και η συνηθισμένη μορφή του έρωτα της υπερ-πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι ολονυκτία καρικών γυναικών & σκηνοπηγία πτωμάτων).

Μάλιστα, για του λόγου το αληθές, μέσα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Υπάρχει, όμως, ένα παράδειγμα που το δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο: είναι η συναπαντή του Φάουστ και της Μαργαρίτας. Με αυτή, ο Γκαίτε θα χτίσει έναν μεγάλο έρωτα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης. Έναν έρωτα που θα τον εξορύξει από τα κρύσταλλα της μεγάλης έμπνευσης. Τα υλικά του θα τα λάβει από τη στέρνα του Ομήρου με την Ανδρομάχη, του Δάντη με τη Βεατρίκη, του Πλάτωνα με τη Διοτίμα, του Σαίξπηρ με την Ιουλιέττα, του Ευριπίδη με την Μήδεια και την Άλκηστη. Και όχι αλλιώτικα, παρά καθώς όλοι εκείνοι οι μεγάλοι ερωτολόγοι, την ουσία του έρωτα θα την αποκαλύψει στην καταστροφή και την οδύνη.

Εν ολίγοις, ο Γκαίτε μας ξαναέδωσε με τη σειρά του το απόσταγμα της παλαιής σοφίας: ο έρωτας που δε φέρνει μέσα του σπόρο τη συφορά και το θάνατο είναι θέμα της κωμωδίας!

Έτσι καθώς θα τελειώσει η τρυφερή ιστορία, η μικρή Μαργαρίτα θα βρεθεί χρεωμένη με πολλαπλό άγος. Θα σκοτώσει το εξώγαμο μωρό της. Θα φαρμακώσει τη μητέρα της. Θα σταθεί αφορμή να σφαχτεί ο στρατιώτης αδερφός της. Θα δικάσει τον εαυτό της να της κοπεί το κεφάλι από τον ουδέτερο δήμιο. Και όλα αυτά τα φοβερά θα τα κάνει η Μαργαρίτα. Η παιδίσκη η ακηλίδωτη. Που πριν απαντήσει τον έρωτα, έζησε καθαρή όσο μια σταγόνα δροσιάς στο κύπελλο της αυγής.

Ο ορισμός, λοιπόν, που δόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά τους λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος : έρωτας είναι τέχνη του να φεύγεις, έτσι που η σφαγή που νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από την σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά.[4]

Φανταστείτε μια ερωτευμένη γυναίκα (ή έναν ερωτευμένο νέο αντίστοιχα) που περιμένει τον εραστή/αγαπημένο της (ή την ερωμένη/αγαπημένη του αντίστοιχα), ο πόνος της έλλειψης που νιώθει….. δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Η γυναίκα όμως είναι η ευνοημένη της ερωτικής εκλογής, οι δεσμοί της με τον ίμερο/έρωτα είναι πολύ πιο οικείοι και ισχυροί από τους δεσμούς του άντρα και η μετοχή της στο ερωτικό αγαθό της χορηγεί ηγεμονικά προνόμια. Ακόμα και σε καθαρά υλική σφαίρα την ευαισθησία της στις προσβολές του ρίγους, που συνοδεύει την γενετήσια πράξη, χαρακτηρίζει εύνοια. Η Ελληνική μυθολογία μας παραδίδει την σχετική διένεξη των φύλων και την κρίση του ερμαφρόδιτου Τειρεσία, ο οποίος ελεεινολόγησε την ηδονιστική πενία του αρσενικού. «Αν είναι δέκα τα μερίδια ευχαρίστησης κατά την συνουσία, το ένα ανήκει στον άνδρας και τα υπόλοιπα στην γυναίκα – δέκα μοιρῶν περὶ τὰς συνουσίας οὐσῶν τὴν μὲν μίαν ἄνδρας ἥδεσθαι, τὰς δὲ ἐννέα γυναῖκας» είπε ο Τειρεσίας. [5]

Στον έρωτα δηλ. όλα γίνονται για το θηλυκό! Η Φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατελείωτη προσφορά, και θεία στέρηση για το θηλυκό. Πάντα, όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας : γιατί όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την έχει ο άντρας. Στην διαλεκτική με τον έρωτα η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος ερωτικής απουσίας & 9 μέρη ερωτικής παρουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο (εξ ου και άλλοτε ο ένας και άλλοτε ο άλλος δεν “χορταίνουν” την πείνα τους, και το αποτέλεσμα είναι γνωστό).

Όμως o έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δυο όψεις του ίδιου προσώπου : επί παραδείγματι ένας δημοτικός 15-σύλλαβος που λέγει: «Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχει να διαλέξεις» αλλά κυρίως ο Ηράκλειτος που έλεγε: «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος» το επικυρώνει και κάνει τον Έρωτα να είναι η ιερογλυφική ονομασία του θανάτου και αντίστροφα! Ως εκ τούτου, και παραφράζοντας τα λόγια του Τειρεσία, αν «είναι δέκα τα μερίδια ερωτικού πόνου (μικρού θανάτου), το ένα ανήκει στον άνδρα και τα υπόλοιπα στην γυναίκα» : η σφαγή που βιώνει η γυναίκα, ο πόνος που νιώθει, ο βαθμός που πάσχει είναι ανάλογος.

Στην διαλεκτική με τον ερωτικό πόνο - ως μικρό θάνατο – η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος θανατηφόρου παρουσίας και 9 μέρη θανατηφόρου απουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο – εξ ου και τον θάνατο οι γυναίκες τον αντιμετωπίζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους, κυρίως όμως με γοερά μοιρολόγια που σε ένταση και δυναμική δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα την ερωτική κορύφωση!

Εξ όλων αυτών συμπεραίνουμε ότι ο ερωτικός πόνος της «απαρνημένης» είναι ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου και μόνο αυτός αρκεί για να την ανυψώσει ως τα γόνατα των θεών !! [6]

Κατά αυτή την έννοια λέμε ότι το τιμιότερο έργο που θα είχε να παρουσιάσει ο άνθρωπος σαν απολογία μπροστά στην θεότητα και να το επικαλεσθεί για να μαρτυρήσει την αγωνιστική προθυμία του, δεν είναι ούτε η αρχιτεκτονική ούτε η μουσική τέχνη, αλλά μια ερωτευμένη γυναίκα, που ατενίζει ήρεμα από το παράθυρό της τη νύχτα και διαλέγεται με τα σκοτάδια της ερωτικής απουσίας της![7]

*******Μάλιστα τα ερωτικά έργα της γυναίκας αντιπροσωπεύουν την ανώτερη επίδοση του ανθρώπου και ουδέποτε θα μπορέσουμε να τα υμνήσουμε άξια! Και ακόμη πιο πέρα: τα μεγάλα έργα του ανθρώπου, που καθρεφτίζουν την ανεξάντλητη δυνατότητα της ανδρικής φύσης, δεν ημπορούν να υπομείνουν τη δοκιμασία της σύγκρισης με τα ερωτικά έργα της γυναίκας, εφόσον είναι αληθινά. Μάλιστα από την άποψη της ανδρείας ότι είναι ο ήρωας άνδρας ανάλογο και αντίστοιχο του είναι η ερωτευμένη γυναίκα, τα μεγάλα όμως κατορθώματα του ήρωα άνδρα υστερούν μπροστά σε θαυμάσια έργα εκείνης. Άλλωστε γνωστό είναι ότι η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας. Οι μεγάλοι διδάσκαλοι του ανθρώπου δεν εζήτησαν να τους φωτίσουν οι θεοί, για να κάμουν το όραμά τους έργο. Εζήτησαν ταπεινά την συμπαράσταση και την εύνοια της γυναίκας, της μούσας! Η γυναίκα ανοίγει τις πύλες της ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρράκτες του ίμερου/έρωτα, φέρνει τον άντρα σε φωτισμό και του διδάσκει του έρωτα. Είναι η σωκρατική Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Αυτή την φορά είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Ο έρωτάς της συνενώνει τη γνώση και την πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα επάνω : το αιώνιο θηλυκό μας τραβάει ψηλά – όπως έλεγε ο Φάουστ! Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άνδρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο μεγάλος, μάλιστα, λυρικός ποιητής & πεζογράφος Ράινερ Μαρια Ρίλκε (Rainer Maria Rilke) γνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσο λίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άνδρα και τον Κόσμο με τρόπο απλό : συγκράτα τον! Έτσι η αντίληψη που θέλει το έργο του πολιτισμού να κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο [ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές], είναι παντελώς λάθος, μιας και παραβλέπει το γεγονός ότι η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των «sine qua non, δηλαδή απαραίτητη προϋπόθεση»). Εξίσου λανθασμένο όμως είναι και το σύγχρονο κίνημα για την αποκατάσταση της γυναίκας (φεμινισμός), ανεξάρτητα αν εκφράζει τη δίκαιη αντίδραση στην πολυαιώνια υποτίμησή της, και αυτό διότι στηρίζεται στην εξωτερική όψη της δύναμης της γυναίκας αλλά παραβλέπει την πηγή της. Δυστυχώς. Και αυτό είναι μέγα λάθος. Ο φεμινισμός σήμερα κινδυνεύει να περιπέσει στη χονδροκόπο και άκριτη εξομοίωση των φύλων με την αγνόηση της φυσικής διαφοράς τους. Εκείνης της διαφοράς που καθρεπτίζεται στην μακάρια σύμπλεξη του αρχαίου γυμνού, που ηρεμεί ανάμεσα στον κοίλο Ερμή και στην κυρτή Αφροδίτη. Ο φεμινισμός αξιώνει και οι δύο θεοί να ευρίσκονται στην ίδια στάση. Εν ολίγοις η γυναίκα αντί να επιδιώκει την επανενθρόνιση της στο θρόνο της μούσας, κυνηγά μετά μανίας αφενός ανούσια και αφετέρου επικίνδυνα πράγματα!).[8] *******

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατά μία εκδοχή απαρνημένη και εγκαταλελειμμένη από τον Θησέα στην νήσο Δία/Νάξο Αριάδνη. Έπειτα ο Διόνυσος παντρεύεται την απαρνημένη που λαμβάνει δώρο από την Αφροδίτη και τις Ώρες ένα χρυσό στεφάνι. Η Αριάδνη μετά τον θάνατό της καταστερίζεται από τον Διόνυσο μαζί με το στεφάνι της ως Βόρειος Στέφανος (Γκέμμα)!!

Μια άλλη μορφή με την ίδια όμως ποιότητα και δυναμική είναι η Πηνελόπη, που ζει το κλίμα της απουσίας είκοσι έτη. Μάλιστα η Πηνελόπη δεν αποτελεί απλά ένα οικοδομικό εράνισμα στο γενικό σχέδιο της Οδύσσεια. Εάν το κεντρικό πρόβλημα του ομηρικού έπους είναι η δραματική κίνηση του ήρωα πάνω από καταιγίδες και κατακλυσμούς, που μέλλουν να τον οδηγήσουν στην τελική του υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, την ίδια πορεία πρέπει να περπατήσει και η Πηνελόπη στην σιωπή και την απουσία – η άλλη μορφή των κινδύνων και των τεράτων του ομηρικού ήρωα – για να φθάσει στην δική της υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, στην επιστροφή του αγαπημένου. Η Πηνελόπη πρέπει να καταταχθεί στις «απαρνημένες» και αξίζει περισσότερο από τον Οδυσσέα, τον ήρωα!![9]

Παράδειγμα είναι και η Ηρώ, η κόρη που με τον λύχνο (το άστρο) καθοδηγεί κατά την ενύπνιο διαδικασία τον αγαπημένο της να έρθει προς αυτή : η παρθένος κόρη που από τον πύργο της στην Σηστό του Βοσπόρου/Ελλήσποντου αγναντεύει τα αντικριστά ασιατικά παράλια και την εκεί πόλη της Αβύδου, περιμένοντα τον αγαπημένο της «ἱμερόει Λέανδρο – θελκτικό Λέανδρο» να έρθει κολυμπώντας από την μία άκρη στην άλλη, καθώς ήτο κάτοικοι αντικριστών πόλεων και κατά συνέπεια πολικά αντίθετα!

Το σπουδαιότερο όμως παράδειγμα είναι η Μαγδαληνή : Η Μαγδαληνή, η νύφη στα νερά. Συντροφιά με Νημερτή και Κυμοθόη, με Δωτώ και Πρωτώ, με Δεξαμένη και Φέρουσα. Είναι η σύνοδος και η συμβολή σε πολιτείες και πύλες παλαιές. Το Δίπυλο, η Τρίπολη, η Πεντάπολη, το Σεπτιμόντιο, ο Επτάλοφος. Στην μορφή της Μαγδαληνής συρρέουν και όρχουνται όλες οι θεμελιώδεις κατηγορίες του θηλυκού στην διαλεκτική του με τον άντρα: Η αγία μητέρα Ιοκάστη. Η σταμνοφόρος στο φιλιατρό του πηγαδιού. Η μοιχαλίδα, που κυνηγιέται να λιθασθεί από τον όχλο στην πλατιά ρούγα. Η πόρνη στο πανδοχείο της νύχτας, που δίνει τους μαύρους κρίκους των ματιών της, για να πάρει τα δηνάρια του στρατιώτη της λεγεώνας των Αγριοχοίρων. Η μυροφόρος, όταν πλένει με αλόη τα πόδια του άντρα εραστή, και τα σπογγίζει με το λαιμό και τα μαλλιά της. Και η άλλη Μαρία, που γονατίζει σιωπηλή μπροστά στα μάτια του δασκάλου, και διαλέγει την αγαθή μερίδα. Να ακούει. Να ακούει τα λόγια του, την ώρα που στάζει τη δροσιά της αυγής το περιβόλι. Η Μαγδαληνή δεν προπέμπει τον Ιησού στον Άδη, όπως έκαμε η Κίρκη, η Σίβυλλα και η Λιβιδώ. Αντίθετα, υποδέχεται τον άντρα που αγάπησε στους κήπους και στις ελιές, όταν εκείνος θα γυρίσει από την έκπληξη του θανάτου. Υποδέχεται, δηλ., και φιλοξενεί τον αιώνιο χωρισμό, ζωντανό και λειτουργικό και νύσσοντα στη συνείδηση της. Και τον μεταμορφώνει σε βασική θυρίδα των διαλογισμών της, όσο χρόνο της μέλλεται να ζήσει. Της μένει τώρα α θυμάται. Να θυμάται τον κλονισμό του φευγαλέου, και τους δονητούς οίστρους. Την στάση την αρχαία με τα ανοιχτά γόνατα και τα ανοιχτά μάτια. Και τις φωνές της, καθώς ανέβαινε στην παραλαλιά, όταν τις μεθούσε το σπίρτο του ονείρου. Έτσι στέκεται, και έτσι παντυχαίνει. Τον ζητεί καθισμένη στο λευκό μνημείο της απουσίας. Και σιγά – σιγά μαθαίνει να τρώει και να πίνει τη θύμηση του, όπως οι άλλοι τρώνε και πίνουν το κρασί και τον άρτο. Και κλαίει. Κλαίει ήσυχα, τραβηγμένη σε παράμερο μέρος. Γιατί τώρα είναι που έμαθε ότι δε θα τον ξαναγγίξει ποτέ. Εκείνο το αγρίμι, που αγκάλιαζε τρέμοντας κάτω από τα αγκάθια του λευκού θάμνου στους λόφους, έγινε το λευκό σημείο στα βάθη του σύμπαντος. Είναι και στέκει εκεί με το θάνατο του άστρου, τον αφεγγή και παγωμένο στους αιώνες αιώνων. Στην Μαγδαληνή ότι μένει είναι η μνήμη. Μονιά και μνημείο στο μυαλό της. Μέσα της έχει το λατομείο του μαρμάρου για τα αγάλματα, και την αλωνιά του σταριού για τους άρτους. Την σκηνή του κήπου τη σκέπασαν τα στερνά του λόγια : Μαρία με τα γλαρά μάτια, δεν θα μ’ αγγίξεις πια![10]

πηγή
Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων] (15/12/2008, Ελλάς)

---

[1] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Ο Νηφομανής – η ποιητική του Σεφέρη, σελ. 37».
[2] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 190.

[3] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 & 351 – σχόλιο 212,12 – 26 & σχόλιο 213,22.

[4] Βλ Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 170.

[5] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202 – 203.

[6] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 200.

[7] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202.

[8] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 – 208

[9] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 195.

[10] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 197-198.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου."