Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ποιοί φοβούνται και γιατί την Πυραμίδα της Θήβας;


H μεγαλύτερη βαθμιδωτή πυραμίδα της τρίτης χιλιετίας μείον

«Κάτι τους φοβίζει και απαγορεύουν την είσοδο στο εσωτερικό του λόφου του Αμφείου» δηλώνει ο Αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος, που ανακάλυψε την βαθμιδωτή πυραμίδα, αλλά που δεν ολοκλήρωσε, καθώς...μετατέθηκε ξαφνικά από την Θήβα, την οποία επισκέπτεται διαρκώς
και με αμείωτο πάντα το ενδιαφέρον του για τις εξελίξεις στο θέμα. Ρωτήσαμε τον κ. Σπυρόπουλο αν υπάρχουν εξελίξεις, καθώς το όνομά του «παίζει διαρκώς σε ξένα και ελληνικά έντυπα».


Απάντηση:

«Ουδεμία, εκτός μιας ομάδας Θηβαίων που αγαπούν την παράδοση και τον πολιτισμό τους, τον οποίο όμως βλέπουν να καταρρακώνεται, να βρωμίζει και να εγκαταλείπεται».

Η δική του συνεχής προσπάθεια είναι το κίνητρο της ανάσυρσης της έρευνας από την λήθη και το παρελθόν, της έρευνας που έκανε στον χώρο του Αμφείου και αποκάλυψε την μεγαλύτερη βαθμιδωτή πυραμίδα της τρίτης χιλιετίας π.Χ, η οποία έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σ' ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία του Ευρωπαϊκού χώρου!

«Το πυραμιδικό σχήμα» εξηγεί, «απαντάται σε όλους τους πολιτισμούς (κεντρική Αμερική - Ευρώπη - Ινδία - Αίγυπτο), αλλά η επικρατούσα θεωρία πως το συγκεκριμένο σχήμα βρέθηκε και υιοθετήθηκε στην Αίγυπτο τίθεται υπό αμφισβήτηση μετά την ανακάλυψη του εκπληκτικού μνημείου στη Θήβα, το οποίο η Ελληνική πολιτεία συνεχίζει να αγνοεί και κάθε προσπάθεια για την ανάδειξή του προσκρούει στην ειρωνεία, δοκησισοφία και το κατεστημένο, το οποίο τελεί με την εντύπωση της αλάθητης γνώσης».


Να υπενθυμίσουμε πως ο Θ. Σπυρόπουλος είχε καταθέσει την θεωρία του για την βαθμιδωτή πυραμίδα του Αμφείου στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ομόφωνα έγινε υφηγητής! Και θα συνέχιζε την έρευνα, αλλά η ξαφνική του «μετάθεση» άλλαξε τα σχέδια του.

Ο ίδιος θυμάται τον Απρίλη του 1973, όταν κατά την κάθ' οδό στην πυραμίδα με τους συνεργάτες του ανακάλυψαν το «θαύμα της κατασκευής», που ερχόμενο στην επιφάνεια «θα συγκλονίσει όχι μόνο την τοπική κοινή γνώμη, που θα χαρεί για το λαμπρό μνημείο που διαθέτει, αλλά θα ανακινήσει και θα ακυρώσει πολλές ψευδεπίγραφες θεωρίες».

«Η απόσταση από τον δρόμο Αγίου Αθανασίου - Λαϊου, μέχρι το εσωτερικό της πυραμίδας είναι περίπου 50 εκατοστά και το μόνο που χρειάζεται είναι τολμηρή απόφαση, για την οποία διερωτώμαι ποιος δεν έχει το θάρρος να πάρει, ώστε να μπούμε μέσα και να διαπιστώσουμε πως εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο, λαμπρότερο και τεχνικότερο μνημείο του προϊστορικού μας πολιτισμού» καταλήγει ο κ. Σπυρόπουλος, ευχόμενος ο αγώνας των λίγων έστω Θηβαίων να συνεχιστεί, ώστε να διαφωτίσουν τους επικεφαλείς της πολιτείας και της επιστήμης να ερευνήσουν τον Αμφείο Λόφο!!!

Θ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Στον λόφο του Αμφείου υπάρχει η Πυραμίδα των Θηβών»

Ο κ. Σπυρόπουλος στη συνέχεια αναφερόμενος στην σημερινή κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων της Θήβας τόνισε ότι «αισθάνεται κανείς πικρία για την εικόνα που παρουσιάζουν τα μνημεία μας, πάνω στα οποία αποτυπώθηκε το μεγαλείο και η λαμπρή περιπέτεια του Ελληνισμού στη Θήβα. Της αξίζει μια καλύτερη τύχη και αν η δική μου παρουσία σήμερα εδώ έχει την δυνατότητα να συμβάλλει στην αφύπνιση των πολιτών ώστε να δώσουμε ξανά στη Θήβα τον προορισμό της, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, είπε χαρακτηριστικά.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ

Παράλληλα ο αρχαιολόγος αναφέρθηκε, μετά από ερώτηση δημοσιογράφου, και στην πρόταση του ιδρύματος Πάκαρντ να προχωρήσει σε ανασκαφές. Ο κ. Σπυρόπουλος έκανε αναφορά στον δάσκαλο του κ. Μαρινάτο που την δεκαετία του 70 τον παρακίνησε, όπως λέει χαρακτηριστικά, να κάνει ένα σχέδιο προσδιορισμού του ανακτορικού συγκροτήματος του Καδμείου. «Στόχος ήταν να σωθεί το ανάκτορο από την οικοπεδοποίηση, διότι την εποχή εκείνη που ήταν η δικτατορία, είχε προταθεί από κάποιους φορείς της πόλης να κτιστεί στην θέση της δημοτικής αγοράς η Λέσχη των Αξιωματικών και στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο να κατασκευαστούν πολυκατοικίες και τα αρχαία να μείνουν στα υπόγεια. Ευτυχώς η πρόταση αυτή δεν πέρασε και η δική μας πρόταση ήταν να απαλλοτριωθούν αυτά τα δύο οικοδομικά τετράγωνα ώστε να δημιουργηθεί ένας πνεύμονας οικιστικός και πολιτιστικός ο οποίος θα προστατεύσει και θα αναδείξει το Ανάκτορο. Χαίρομαι που υπάρχει ένας φορέας που θέλει να συνεχίσει τις ανασκαφές αυτές που καθυστέρησαν πολλά χρόνια. Η απαλλοτρίωση έγινε για να αναδειχθεί το Ανάκτορο του Κάδμου και αυτό δεν μπορεί να μετατίθεται συνεχώς για το απώτερο μέλλον. Πρέπει να γίνει τώρα».

ΑΜΦΕΙΟΝ ΚΑΙ ΠΥΡΑΜΙΔΑ

Ο κ. Σπυρόπουλος μίλησε όπως ήταν φυσικό και για τον λόφο του Αμφείου εκεί που όπως υποστηρίζει ο ίδιος βρίσκεται η πυραμίδα των Θηβών. «Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η τύχη του μνημείου. Περί της τύχης και της μορφής του Μνημείου υπέβαλλα διατριβή επί υφηγεσία στο μεγαλύτερο πνευματικό ίδρυμα της χώρας μας, το πανεπιστήμιο Αθηνών, που εγκρίθηκε ομοφώνως. Σήμερα υπάρχουν διαπρεπής επιστήμονες, όπως ο κ. Ράμπαχ που είναι μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και ανασκαφέας ενός τύμβου στην Ολυμπία, που χαρακτηρίζουν το Αμφείον... Πυραμίδα. Και από την εξωτερική του μορφή ότι είναι βαθμιδωτό συμφωνούν άπαντες. Είναι λυπηρό ότι ο σημερινός έφορος αρχαιοτήτων κ. Αραβαντινός, στο συνέδριο που έγινε πέρυσι στο Ούντινε, δεν είχε το θάρρος να κρατήσει την σειρά ομιλίας σύμφωνα με το πρόγραμμα. Για να αποφύγει την κριτική εναντίον του άλλαξε την σειρά και μίλησε μετά από εμένα. Εκεί όμως, όταν εμφανίζεται στα Διεθνή συνέδρια, φοβάται να πει ότι το μνημείο δεν υπάρχει. Εκεί λέει ακριβώς τα αντίθετα. Όταν εκεί υποστηρίζει ότι στον χώρο του Μουσείου βρήκε ένα μνημείο με πλινθοκατασκευή το οποίο είναι όμοιο με εκείνο που ανακάλυψα εγώ στην κορυφή του λόφου του Αμφείου, αφήνω την κρίση σε εσάς».

Που είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα για την Πυραμίδα του Αμφείου....;
Τι βρήκε ο Α. Κεραμόπουλος, που έσκαψε από την ανατολική πλευρά του λόφου, την οποία έκοψε ο παλιός εθνικός δρόμος Αθήνας - Λαμίας; Στο πάνω μέρος είναι ο τύμβος , από κάτω είναι μια ζώνη με λευκό χρώμα , μετά το κάτω τμήμα του λόφου και μετά ο δρόμος που οδηγούσε προς την πλατεία. Ο Α. Κεραμόπουλος και αργότερα κάποιος άλλος αρχαιολόγος ερεύνησε την κορυφή του λόφου, αλλά και οι δυο δεν ευτύχησαν να βρουν ένα ταφικό μνημείο. Ο Παυσανίας όμως, αντιγράφοντας την τοπική παράδοση λέει πως εκεί υπάρχει κοινός τάφος για τον Ζήθο και τον Αμφίωνα. Ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος ξεκίνησε δοκιμαστικά κι έπεσε πάνω στον τον τάφο. Πρόκειται για έναν τεράστιο κιβωτιόσχημο τάφο, τον μεγαλύτερο στον Ελλαδικό χώρο, που μέσα είχε δυο αποθέτες, που αντιστοιχούν σε δυο νεκρούς. Μέσα στον τάφο και λίγο έξω από αυτόν βρήκαν 4 χρυσά κοσμήματα και άλλα μικρά κομματάκια από χρυσό διάκοσμο, τα οποία δεν ήσαν στη θέση τους, γιατί ο τάφος ήταν κλεμμένος.

Εκδήλωση με θέμα «Θηβαϊκά Δρώμενα σε Αρχαίους και Σύγχρονους Καιρούς» πραγματοποίησε στο συνεδριακό κέντρο Θήβας, με εισηγητή τον Αρχαιολόγο Θεόδωρο Σπυρόπουλο, ο Σύλλογος Πολιτιστικής Ανάπτυξης Θήβας «ΛΑΪΟΣ».«Το περιεχόμενο της σύζευξης, των δρώμενων της αρχαιότητας και του σήμερα, είναι συγχρόνως και αντίθεση. Στην αρχαιότητα είχαμε μια πόλη των Θηβών η οποία ακτινοβολούσε από δημιουργικότητα και πολιτισμό και σήμερα έχω την αίσθηση ότι η πόλη δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν στην αρχαιότητα» είπε σε δηλώσεις του ο κ. Σπυρόπουλος και συνεχίζει «στην απώτερη αρχαιότητα η Θήβα έχει να παρουσιάσει μερικά έξοχα μνημεία που την κατατάσσουν στην πρώτη σειρά των μεγάλων αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδος. Η δόξα της συνέχισε και στους μεταγενέστερους χρόνους έτσι ώστε ο ένας κύκλος από τους κύκλους των τραγικών της αρχαιότητας να είναι ο θηβαϊκός που τροφοδότησε την Αττική τραγωδία».


Σκάβοντας με την ομάδα του (8 - 10 άτομα από την Θήβα), από το κέντρο του τύμβου, κατέβηκαν ένα πηγάδι 20 μέτρων και ανακάλυψαν ότι όλος ο λόφος του Αμφείου δεξιά και αριστερά ήταν κομμένος σε καταπληκτικές γαλαρίες ύψος 5 μ. και πλάτος 1,5 μ. , ενώ συνέχεια εύρισκαν κόχες. Τις γαλαρίες είχε δει και ο Α. Κεραμόπουλος όταν κόπηκε ο δρόμος. Αρχαιολογικό δελτίο 3/1917, σελ. 388, αλλά θεωρούσε πως ήσαν υδραγωγείο. Σκάβοντας και διατρέχοντας όλες τις γαλαρίες έφτασαν στην ΒΑ πλευρά, όπου άκουγαν τα βήματα των περαστικών απ' έξω. «Πρόθεσή μας ήταν να ρίξουμε το μικρό χωμάτινο χώρισμα που υπήρχε , ώστε να βγούμε στον δρόμο και να συνεχίσουμε ευκολότερα από το να κατεβαίνουμε διαρκώς με ανεμόσκαλα από το πηγάδι, αλλά δεν προλάβαμε. Μετατέθηκα ξαφνικά και το πηγάδι γέμισε τσιμέντο...» συνεχίζοντας την περιγραφή ο Θ. Σπυρόπουλος.


Οι αρχαιολόγοι τότε αιφνιδιάστηκαν για να παραδεχθούν ότι το μνημείο είναι ενιαίο κι έτσι άρχισε η πρώτη κριτική και ο πόλεμος για την χρονολόγησή του. Για τον λόγο αυτό δε, ήρθε στην Θήβα ο 80χρονος Γερμανός καθηγητής της Βιέννης Φριτς Σταινμάγιερ, ο οποίος δέχτηκε τα πάντα, πλην όμως ζήτησε από τον Θ. Σπυρόπουλο να κατεβάσει την χρονολογία. «Μα αν κατεβάσω την χρονολογία τότε χάνει την αξία του το μνημείο το οποίο δεν βρίσκεται στην ουρά της εξέλιξης αλλά στην κορυφή αφού είναι το αρχαιότερο τυμβοειδές μνημείο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» είχε απαντήσει τότε ο Έλληνας Αρχαιολόγος..


Σήμερα 30 χρόνια μετά τις αξιολογήσεις του Θ. Σπυρόπουλου, ουδείς στην διεθνή βιβλιογραφία αμφισβητεί ότι το Αμφείο χρονολογείται το 2.500 π.χ, ότι τα χρυσά κοσμήματα και τα ευρήματα ανήκουν σε μια εποχή που συμπορεύεται με την παράδοση και ότι πρόκειται για τον διπλό τάφο των Ζύθου και Αμφίωνα. Οι αντιρρήσεις που υπάρχουν, αφορούν την πυραμίδα και είναι λίγες. Μερικοί δε από τους διαπρεπέστερους σήμερα αρχαιολόγους του κόσμου, όπως η Ζανέτ Φορσέ, ο Μαράν, ο Ράμπαχ (ανασκαφέας της Ολυμπίας) μιλούν για τον μεγαλύτερο τύμβο της Ελλάδας που έχει τη μορφή γήινης πυραμίδας. Το Αμφείο!


«Οι αντιδρώντες έχουν την εντύπωση ότι παλιότερα στην Ελλάδα κατοικούσαν μόνο τσοπάνηδες και ψαράδες. Δηλαδή, ενώ στον περίγυρο μας υπήρχαν υψηλοί πολιτισμοί (Μεσοποταμία, Τροία Αίγυπτος, Κρήτη) η Ελλάδα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αυτό γιατί έτσι αρέσει σε εκείνους που έπρεπε να εντάξουν τους "ινδοευρωπαίους" σε κάποια χρονολογία και μια από αυτές είναι το Αμφείο, το οποίο όμως τους διαψεύδει, αφού είναι αρχαιότερο από τις τυμβοχωήσεις που υποτίθεται πως συνδέονται με την εισβολή "ινδοευρωπαίων" στην Ελλάδα. Και για να στηρίξουν τις θεωρίες τους έφτασαν στο σημείο να πουν πως ο πολιτισμός στην Ελλάδα αρχίζει με την Μυκηναϊκή εποχή το 1600 π.χ και ότι τον δημιούργησαν αυτοί που ήρθαν από Ουγγαρία, Αφγανιστάν κ.α. Παραμύθια της Χαλιμάς, που δυστυχώς τα διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μας» επεσήμανε ο Θ. Σπυρόπουλος, προσθέτοντας:


"Όχι κύριοι. Θα αναστραφεί αυτή η πορεία είτε το θέλετε είτε όχι. Θα καταλάβετε ότι στην Ελλάδα από το 2.500 π.χ μέχρι το 1750 π.χ υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική ανάπτυξη που δεν ξανάγινε ποτέ. Όλη η Μεσογειακή ζώνη έχει επηρεαστεί από τον ελληνικό πολιτισμό. Και η ίδια η Αίγυπτος στην υιοθέτηση του πυραμιδικού σχήματος ακολουθεί την Ελλάδα. Και απόδειξη δεν αποτελεί μόνο το περίοπτο μεγαλόπρεπο ασύγκριτο μνημείο του Αμφείου. Θέτουμε υπό την κρίση της πόλης και των επιστημόνων το θέμα: Δέχεστε αυτά που περιγράφω ότι είδα, δέχεστε μήπως ότι είναι υδραγωγείο κατά τον Κεραμόπουλο ή μήπως πως αποτελεί φυσικό φαινόμενο; Ότι και να δέχεστε, αξίζει τον κόπο να διαθέσουμε ένα μεροκάματο για να αφαιρέσουμε αυτό το μικρό παραπέτασμα του χώματος και να μπούμε μέσα. Δηλώνω πως αν μπούμε μέσα, θα ανακαλύψουμε πως εκεί θα χωρέσει ολόκληρη η πόλη και είναι κρίμα να μας στερούν αυτή τη δυνατότητα".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποιοί φοβούνται και γιατί την Πυραμίδα της Θήβας;"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού στο CRETA TV Γ.Λαμπράκης 19/12/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στo Δελτίο Ειδήσεων του CRETA TV
με τον Γ. Λαμπράκη
19/12/2011

Πηγή: http://www.tvcreta.gr/website/index.php?option=com_content&view=article&a...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού στο CRETA TV Γ.Λαμπράκης 19/12/11"

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Γλυκά ροδοπέταλα

Του Νίκου Λυγερού

Είχε μέρες να φάει ο Δάσκαλος. Τον είχε απορροφήσει το έργο του. Και όταν σήκωσε το κεφάλι του, βλέποντας το πορτρέτο της, θυμήθηκε τα γλυκά ροδοπέταλα, που του είχε αφήσει... Τον ήξερε... Και μόνο αυτά θα δεχόταν να φάει και να διακόψει την εργασία του. Όταν έλειπε δεν πρόσεχε τον εαυτό του γιατί όταν ήταν μαζί του τον πρόσεχε εκείνη... Τα ροδοπέταλα ήταν πεντάμορφα... ένιωσε ότι είχε αφήσει τον εαυτό της για να τον προσέχει. Πήρε ένα μόνο ροδοπέταλο και το έβαλε στο στόμα σαν να ήταν ιερό. Δεν το δάγκωσε. Το άφησε απλώς να φυλίσει τη γλώσσα του. Την είχε μέσα του. Αυτό ήθελε λοιπόν... Να την σκέφτεται με τις πέντε αισθήσεις του. Ήταν ο μόνος τρόπος για να την γευτεί ολικά. Αυτό το τίποτα που είναι το παν. Το πέταλο κάλπαζε μέσα στο στόμα του για να του θυμίσει τον τοξότη, το σύμβολο της. Γι'αυτό ήταν ικανή να τον προστατέψει και στις πιο δύσκολες στιγμές όπως το είχε αποδείξει και στην Κύπρο με τις κονταρομαχίες. Είχε τη γεύση της στον ουρανίσκο σαν να έδεναν και πάλι το γαλάζιο με το ερυθρό. Ήταν λοιπόν συνεχώς μαζί του ακόμα και όταν ταξίδευε μακρυά του. Έτσι δεν την ένιωθε και αυτός όταν βρισκόταν σε αποστολή σε όλα τα μέρη της Ευρώπης. Ναι έτσι ήταν. Ήταν ένα νέο μάθημα που του είχε δώσει. Έτσι παρέμενε σεμνός ο υπηρέτης της ανθρωπότητας διότι μάθαινε από το μέλλον του. Το ροδοπέταλο έφτασε στο λαιμό του. Το κατάπιε δίχως να διστάσει. Μόνο έτσι θα την ένιωθε εντελώς μαζί του. Δεν πεινούσε πια. Μόνο αυτήν ήθελε. Έτσι ο θρύλος του ιππότη με το τριαντάφυλλο επαναλαμβανόταν εδώ και αιώνες. Έπρεπε λοιπόν να πάνε μαζί στη Ρόδο. Ήξερε ότι δεν έχει πάει ποτέ της σε αυτό το νησί. Τουλάχιστον δεν το θυμόταν. Ενώ εκείνος ήξερε ήδη που θα έμεναν τη νύχτα για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα και να γίνουν τα οράματα πραγματικότητα. Εκεί στο δρόμο των Ιπποτών που πέρασε τόσες φορές θα την έφερνε μαζί του για να δει τις πέτρες που δεν ξέχασαν τις πολιορκίες, υπήρχε ένα στενό με δυο στροφές. Εκεί θα την πήγαινε για να θυμηθεί πως ήταν μαζί πριν από μερικούς αιώνες όταν τον έσωσε από τη θανάσιμη πληγή με το αίμα της. Εκεί θα της έλεγε τις λέξεις που είχε γράψει για να ζήσουν μαζί και να παραδώσουν στην ανθρωπότητα τους επόμενους ανθρώπους. Εκεί θα γινόταν η νέα διακλάδωση.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8281-gr.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γλυκά ροδοπέταλα"

Καλύτερο Πολιτικό Ντοκιμαντέρ: «Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο»

Αναγνώριση της παραγωγού του Αθηνάς Κρικέλη στην Νέα Υόρκη.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης επέλεξε το φιλμ «Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο», που γύρισε η δημοσιογράφος και παραγωγός Αθηνά Κρικέλη, ως το Καλύτερο Πολιτικό Ντοκιμαντέρ Ηνωμένων Πολιτειών και Διεθνώς για το 2011.

Η Αθηνά Κρικέλη, διευθύντρια της εδρεύουσας στην Νέα Υόρκη τηλεοπτικής εταιρείας «Ελλοπία» και ανταποκρίτρια της Ελληνικής Υπηρεσίας της «Φωνής της Αμερικής» στην ίδια Αμερικανική μεγαλούπολη, θα παραλάβει το επίζηλο βραβείο σε ειδική τελετή πού θα γίνει στις Κάννες το 2012.

Να σημειωθεί ότι το ντοκιμαντέρ «Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο» διακρίθηκε ανάμεσα σε 30 χιλιάδες συμμετοχές.

Η κυρία Κρικέλη, μόλις πληροφορήθηκε την τιμητική διάκριση που της έγινε, δήλωσε έκδηλα συγκινημένη: «Είναι μια δικαίωση για τους εγκλωβισμένους, ένα εισιτήριο για να γνωρίσει ο κόσμος την ιστορία τους. Δυστυχώς η υπόθεσή τους δεν χωρούσε στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό κι έτσι οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν να ζήσουν φυλακισμένοι στα δικά τους χώματα, μετά την τουρκική εισβολή, παραμένοντας ελεύθεροι πολιορκημένοι». [Γιώργος Μπίστης, Πηγή]

http://ellas2.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καλύτερο Πολιτικό Ντοκιμαντέρ: «Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο»"

ΛΑΟΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ!!! ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

Γραφει : ο Νίκος Λυγερός , στρατηγικός αναλυτής.


Η αξιοπρέπεια δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας, δεν μετριέται με δείκτες. Και η μούτζα μας στην κατοχή χρησιμοποιούσε όλα τα δάκτυλα του χεριού. Πολλές φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα για το λαό μας, αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Ακόμα και ηττημένοι. Ούτε στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν σκύβαμε. Δεν υπήρχε λόγος, η γη μας θα ήταν ο τάφος μας. Μπορεί να ξερίζωσαν ακόμα και τα θεμέλια των σπιτιών μας όταν αντισταθήκαμε αλλά το αντέξαμε και χτίσαμε καινούργια πάνω στην ίδια γη, ενώ οι κατακτητές μας έφτυσαν αίμα και φύγαν. Είμαστε ακραίοι, υπερβολικοί και φωνακλάδες γιατί είμαστε ακρίτες, δεν μας αρέσει η μετριότητα και αγαπάμε δυνατά. Παίζουμε θέατρο ναι, αλλά από την αρχή για ν’ αντέχουμε τις τραγωδίες και να πεθαίνουμε με κωμωδίες. Χαζεύουμε τον ουρανό, αγναντεύουμε τη θάλασσα, είναι αλήθεια. Έτσι δημιουργήσαμε την αστρονομία και κατασκευάσαμε το ναυτικό. Μας αρέσει να ξαναφτιάχνουμε τον κόσμο, έτσι πλάσαμε τα μαθηματικά. Κι όπως νιώθουμε πάντα αδύναμοι επινοήσαμε τη στρατηγική. Δεν είμαστε διαφορετικοί αλλά κάνουμε τη διαφορά. Ζούμε αιώνες μ’ ένα κομμάτι γης γιατί έχουμε τον ουρανό και τη θάλασσα. Κι αν είμαστε μόνο σκιές για τους άλλους είναι γιατί έχουμε ήλιο. Ο λαός μας έτρωγε πέτρες αλλά σκάλιζε μάρμαρο. Πολλές φορές μας έκαψαν αλλά δεν μας κατέστρεψαν γιατί το φως δεν καίγεται. Μας πήραν πολλές φορές το χώρο μας αλλά πάντα είχαμε το χρόνο. Μοιάζουμε με τη θάλασσά μας. Ποιος μπόρεσε να την αρπάξει; Κι αν την μαστίγωσαν δεν έπαθε τίποτα. Αυτή είναι το αίμα μας γιατί δεν μας έδωσαν άλλο γαλάζιο. Είναι το δώρο μας, το μοναδικό. Αυτός είναι και ο μόνος μας πλούτος. Αλλιώς θα μας είχαν κατακλέψει. Είμαστε τα παιδιά που δεν έκανε η Αντιγόνη γι’ αυτό και δεν πεθαίνουμε ποτέ. Ποιος να σκοτώσει ένα σύμβολο; Κι όταν πεθαίνει ένας δικός μας κι έχει αφήσει έργο, δεν είναι τυχαίο που η κραυγή μας βγάζει τη λέξη: άξιος! Και ζούμε για να τον θυμόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή, είναι θέμα ανάγκης. Είμαστε λίγοι στην αρχή και γινόμαστε σπάνιοι στο τέλος. Αυτή είναι η μοναχική μας πορεία. Έτσι γεννήθηκε ο ελληνισμός και παραμένει μια αξία για όλη την ανθρωπότητα ενώ έπεσαν τόσες ιδεολογίες που θεωρούσαμε αθάνατες. Ενώ εμείς ξέρουμε εξαρχής ότι δεν υπάρχει αθανασία. Το έχουμε μέσα μας με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, ακόμα και αν είχαμε χάσει τις πινακίδες μας, τις μυκηναϊκές. Τίποτα δεν ξεχάσαμε γιατί ποτέ δεν χάσαμε τις αξίες μας. Κι αν δίνουμε τόση σημασία στην ελευθερία, είναι γιατί συνδυάζεται με τη σκέψη. Δίχως ελεύθερη σκέψη, δεν είσαι άνθρωπος. Κι εμείς παραμείναμε άνθρωποι ακόμα και σκλαβωμένοι. Μόνον έτσι δεν γίναμε σκλάβοι. Πολιορκημένοι ναι, αλλά πάντα ελεύθεροι, διότι δεν ξέραμε να ζήσουμε αλλιώς. Αυτό λέει ακόμα και η σημαία μας με τις γαλανόλευκες συλλαβές της: Ελευθερία ή Θάνατος. Γιατί λοιπόν να γονατίσουμε τώρα; Μετά από τόσους αιώνες, να παραδοθούμε για ποιο λόγο; Επειδή θεωρούν ότι μας έπεισε η ρητορική της κρίσης; Εμείς έχουμε κρίση από τον Σωκράτη χάρη στη μαιευτική. Δεν θα χάσουμε την αξιοπρέπειά μας για τόσο λίγο !


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΛΑΟΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ!!! ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ"

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ

Φωτογραφικό υλικό από την εισήγηση του κύριου Λυγερού με τίτλο "Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ" που πραγματοποιήθηκε στο  Αμφιθέατρο του Δήμου Σαρωνικού .



Ο κύριος Λυγερός καλεσμένος από την Ομάδα Ανεξάρτητων Πολιτών Σαρωνικού τόνισε τη σημασία των Διαγραμμάτων  Voronoi για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Ταυτόχρονα τόνισε ότι η  ΑΟΖ δεν είναι μια ουτοπία.



Η Κύπρος  το απέδειξε με τις δημοκρατικές συμφωνίες που έκανε με την Αίγυπτο και το Λίβανο, κράτη τα οποία δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και κατάφερε αυτές τις συμφωνίες, ενώ είναι κράτος που έχει υποστεί εισβολή και ζει ακόμα και τώρα την κατοχή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η επίτευξη του στόχου έγινε μέσω του ευρωπαϊκού πλαισίου, αφού η Κύπρος είχε ενταχθεί το 2004.  Η προσέγγιση του προβλήματος της ΑΟΖ είναι παραδειγματική. Αφού υπήρχε σοβαρή εμπλοκή με την Τουρκία, λειτούργησε μέσω των ελιγμών κι όχι των συνδυασμών, για να μην κάνει χρήση της στρατηγικής θυσίας, η οποία θα είχε επιπτώσεις σε πολιτικό πλαίσιο.


 




Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ανάλογη και μάλιστα καλύτερη, διότι δεν υπάρχει στρατιωτική εμπλοκή. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1981, η Ιταλία από το 1957 κι η Κύπρος, όπως είπαμε από το 2004. Οι τρεις χώρες είναι επίσης στην ευρωζώνη κι εφαρμόζουν τη συνθήκη Schengen. Κατά συνέπεια,  τίποτα δεν μπορεί να τις εμποδίζει όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ, η οποία θα είναι εξ ολοκλήρου στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά στο Νότιο Μέρος της Ελλάδας, η ΑΟΖ έχει κοινά σημεία με την Λιβύη και την Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν μας βλέπουν αρνητικά.




 




Η σημασία αυτών των διακρατικών συμφωνιών εμφανίζεται μέσω της συνεκτικότητας της όλης δομής, όχι μόνο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά και το μεσογειακό, το οποίο όλο και περισσότερο ενισχύεται. Η τοποστρατηγική μέσω των διαγραμμάτων Voronoi δείχνει στο πεδίο δράσης της υψηλής στρατηγικής στον μεσογειακό χώρο. Κάνοντας μία υπέρβαση όσον αφορά στη συνεκτικότητα, αντιλαμβανόμαστε τη θετικότητα της επαφής μας και με την Μάλτα. Μπορεί, λοιπόν, να μην βλέπουμε την αναγκαιότητα της ΑΟΖ, διότι δεν έχουμε εικόνα, λόγω της θάλασσας, όμως οι δυναμικοί χάρτες υπάρχουν και τα διαγράμματα Voronoi μέσω των μαθηματικών δεν έχουν να συγκρουστούν με κανέναν, για να πείσουν ακόμα και τους ουδέτερους ή τους αδιάφορους.




 




Το πλαίσιο, το πεδίο και το πεδίο δράσης είναι έτοιμα για διαπραγματεύσεις, όχι όμως για συμβιβασμούς. Διότι οι συμφωνίες περί ΑΟΖ δεν είναι συμβιβασμοί αλλά συνέργιες υψηλού επιπέδου. Πλέον το παίγνιο εξαρτάται από τους παίκτες. Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος με την Κύπρο έδωσε το στίγμα του. Κι η αξία των πολιτικών ηγετών φαίνεται σε αυτό το επίπεδο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα διαγράμματα Voronoi ως υπόβαθρο της ΑΟΖ"

"3.800 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..." «Μίνως γάρ… ναυτικόν εκτήσατο και της νυν Ελληνικής θαλάσσης επί πλείστον εκράτησε…» (Θουκυδίδης, Ιστοριών Α 4)

Κείμενο φωτογραφίες: Βασίλης Μεντόγιαννης
Επαγγελματίας Δύτης (Φωτογραφία – κάμερα – Σκηνοθεσία)

Ανάρτηση στο Περί Αλός με την έγκριση του
UFR TEAM Underwater Filming & Research
και του συγγραφέως Βασίλη Μεντόγιαννη, το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011


«Ακριβώς δίπλα από το καλάθι συλλογής αγγείων, πλάι στον αναρροφητήρα έχουμε αποθέσει το αγγείο 52. Θέλω να το ανεβάσεις προσεκτικά, γιατί είναι γεμάτο άμμο και είναι βαρύ. Σας περιμένουμε.» μου λέει η Ελπίδα Χατζηδάκη, διευθύντρια της υποβρύχιας αρχαιολογικής έρευνας στην Κρήτη.
«Απαλά, μαζί με την Νίκη Μάρντερ, βυθιζόμαστε για να φτάσουμε στο χώρο της ανασκαφής. Καταλήγοντας στο ναυάγιο ξεκινάμε να ολοκληρώσουμε κάποιες υποβρύχιες λήψεις και στο τέλος θα ανεβάσουμε το αγγείο. Παραδίδω την φωτογραφική μου μηχανή στη Νίκη και με πολύ προσοχή αγκαλιάζω το αγγείο. Πατάω το κουμπί παροχής αέρα φουσκώνοντας τον ρυθμιστή πλευστότητας για να μπορέσω να εξισορροπήσω το επιπλέον βάρος. Το αγγείο είναι πράγματι βαρύ, χρειάστηκε να γεμίσει σχεδόν όλο το τζάκετ για να ξεκινήσω και να έχω ανοδική πλευστότητα. Ανεβαίνοντας αργά σκέφτομαι πως το αγγείο που έχω αυτή την στιγμή στην αγκαλιά μου είναι 3.800 ετών. Στο μυαλό μου άρχισε να στριφογυρίζει η ιδέα του αριθμού, 3.800 χρόνια πριν, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, κάποια άλλα χέρια άγγιζαν αυτό το αγγείο. Με μια πρώτη εντύπωση απλά κρατούσα άλλο ένα αρχαίο δοχείο. Αλλά κοιτάζοντας το προσεκτικά αναλογίζομαι τον χρόνο, πόσα πράγματα μπορούμε να έχουμε μπροστά μας που να έχουν τέτοια ηλικία και να παραμένουν αμετάβλητα; Στην επιφάνεια, επάνω στο σκάφος αφού ξεντύθηκα πήγα και πλησίασα ξανά το αγγείο, το κοιτούσα προσεκτικά.
Προσπαθούσα να φανταστώ τους ανθρώπους που τα μετέφεραν, να βρω στοιχεία από τον χρόνο επάνω του. Μια μαγική δύναμη με είχε συνεπάρει…»
Κρήτη, Κόλπος του Μεραμπέλλου, Ιούνιος του 2006.
3.800 χρόνια μετά μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής την αρχαιολόγο της Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτήτων και διδάκτορα της ναυτικής αρχαιολογίας Ελπίδα Χατζηδάκη, καταδύεται για τέταρτη συνεχή χρονιά στο πρώτο Μινωικό ναυάγιο που έχει βρεθεί ποτέ!

Το R.O.V. που χρησιμοποιήθηκε στις έρευνες. ΦΩΤΟ: Βασίλης Μεντόγιαννης

Ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, αναφέρει την θρυλική μορφή του βασιλέα και νομοθέτη Μίνωα, ως τον πρώτο θαλασσοκράτορα που εξασφάλισε τις ακτές από τις πειρατικές επιδρομές και προστάτευσε τις θαλάσσιες οδούς για το εμπόριο.
Τα μινωικά πλοία, με τα οποία ο βασιλιάς Μίνωας και οι Κρήτες κυριάρχησαν σε όλο το Αιγαίο, υπήρξαν για την έρευνα της υποβρύχιας αρχαιολογίας για περισσότερο από μισό αιώνα «πλοία φαντάσματα». Ευσεβής πόθος και ανεκπλήρωτο όνειρο μίας ολόκληρης γενιάς ερευνητών, παρέμεναν πεισματικά κρυμμένα διαφυλάσσοντας επί τέσσερις χιλιετίες τα μυστικά τους.
Τα μέχρι σήμερα τεκμήρια ύπαρξης των πλοίων της εποχής της Pax Minoica, βρίσκονται κυρίως στη εικονογραφία, όπως απεικονίσεις σε σφραγιδόλιθους, σε αγγεία, σε τοιχογραφίες, και σε ομοιώματα πλοίων, όπως παραδείγματος χάριν είναι η πήλινη λέμβος από την περιοχή της Μονής Οδηγήτριας των Αστερουσίων. Παρόλο που δια μέσου των αιώνων εκατοντάδες καράβια ναυάγησαν στις θάλασσες του Αιγαίου, του Κρητικού και του Λιβυκού Πελάγους, η απτή ύπαρξη ενός Μινωϊκού πλοίου, αποτελούσε μακρινό όνειρο για κάθε μελετητή της αρχαίας ναυσιπλοΐας και ναυπηγικής.
Οι πρώτες υποβρύχιες έρευνες ξεκίνησαν το 2003, με γεωφυσικές διασκοπήσεις των υδάτων σε θαλάσσιες περιοχές της ανατολικής Κρήτης. Εξειδικευμένο κλιμάκιο από το Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, χρησιμοποιώντας όργανα υποβρύχιας έρευνας και αποτύπωσης του πυθμένα ξεκίνησαν τις πρώτες ενέργειες για τον εντοπισμό πιθανών στόχων.
Ένα ηχοβολιστικό πλευρικής σάρωσης (Side Scan Sonar), με εύρος σάρωσης της τορπίλης τα 200 μέτρα, καθώς επίσης και ένα πολυδεσμικό ηχοβολιστικό υψηλής ευκρίνειας (Multi Beam), αποτύπωναν το ανάγλυφο του βυθού.

ΦΩΤΟ: Βασίλης Μεντόγιαννης

Σκοπός της έρευνας ήταν ο εντοπισμός αρχαίων ναυαγίων. Η περαιτέρω αξιολόγησή τους θα κατέληγε στην μελλοντική υποβρύχια ανασκαφής τους. Η θάλασσα στις προαναφερόμενες περιοχές έχει βάθη άνω των 100 μέτρων και η ιζηματογέννεση σύμφωνα με τους γεωλόγους ανέρχεται μόνο σε μερικά εκατοστά για κάθε 1.000 χρόνια. Επομένως, τα αρχαία ναυάγια σε αυτήν την περιοχή διατηρούνται καλύτερα καθώς δεν επηρεάζονται από την δύναμη των κυμάτων. Το χαμηλό ποσοστό των θαλάσσιων επικαθήσεων, μας δίνει αρκετές πιθανότητες ώστε να μην είναι βαθιά θαμμένα στην άμμο και να αφήνουν ορατά ίχνη, τα οποία διευκολύνουν στον εντοπισμό τους.
Κατά την διάρκεια της πρωταρχικής έρευνας εντοπίστηκαν πάνω από 20 στόχοι σε βάθη έως και 120 μέτρων, από το σχήμα τους - τρεις από αυτούς, αντιστοιχούσαν σε βυθισμένα αεροπλάνα, πιθανόν από την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο βυθός στις περισσότερες περιοχές ήταν αμμώδης ή ιλυώδης, ενώ ήταν ορατοί οι αύλακες των καλάδων από τις ανεμότρατες.
Η οικολογική καταστροφή του πυθμένα από αυτό το είδος της αλιείας, είναι τρομακτική. Διευκρινίζουμε ότι οι ως άνω στόχοι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ερμηνευτούν όλοι ως ναυάγια, παρόλο που υπολογίζεται ότι ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς σίγουρα είναι. Η έρευνα με τα μηχανήματα της υποβρύχιας αποτύπωσης παρέχει μια ακουστική αποτύπωση όπου πάνω σε αυτήν σημειώνονται στόχοι, που ξεχωρίζουν λόγω του μεγέθους αλλά και του σχήματος. Αυτό δεν αποκλείει κάποιοι από αυτούς, να είναι φυσικοί πέτρινοι σχηματισμοί ή άλλες γεωφυσικές παραλλαγές. Η πιστοποίηση ενός στόχου επαληθεύεται από την καταδυτική ομάδα καθώς επίσης και από την οπτική εικόνα που παρέχει το υποβρύχιο τηλεκατευθυνόμενο όχημα (R.O.V.) Ένας από τους στόχους που βρέθηκε ανήκει σε ναυάγιο χρονολογούμενο στους νεώτερους χρόνους, μετά το 1800. Σε φωτογραφία από το R.O.V. ξεχώρισε η αλυσίδα με την σιδερένια άγκυρα.

ΦΩΤΟ: Βασίλης Μεντόγιαννης

Ο εντοπισμός προϊστορικών ναυαγίων είναι ένα δύσκολο επίτευγμα. Εάν ληφθεί υπόψη ο παράγοντας των γεωλογικών μεταβολών μετά από χιλιάδες χρόνια και την αναμόχλευση του βυθού από την αλιεία με μηχανότρατες. Έχουμε μόνο μικρά ίχνη και αχνούς σχηματισμούς που μπορούν να μας δηλώσουν μια πιθανή θέση. Ταυτόχρονα, απαιτούνται γνώσεις σχετικά με την αρχαία ναυπηγική, τους θαλάσσιους εμπορικούς δρόμους και των τρόπων κατασκευής των λιμενικών εγκαταστάσεων κατά την πρώιμη εποχή του χαλκού.
Η πρώτη ένδειξη ενός αρχαίου ναυαγίου είναι συνήθως σωροί αμφορέων ή άλλων αγγείων μεταφοράς προϊόντων, που αποτελούσαν μέρος του φορτίου του πλοίου. Η κατεύθυνση των αγγείων συνήθως προδιαθέτει τους αρχαιολόγους για την έκβαση της έρευνας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ξύλινο σκαρί του πλοίου θα διατηρείται κάτω από την επιφανειακή στρώση.
Η αρχαιολογική γνώση, οδήγησε την ομάδα ανοιχτά του ορμίσκου της βραχονησίδας Ψείρα, όπου ανασκάφηκε σημαντικός οικισμός των Μινωικών χρόνων από τους αρχαιολόγους Ρ. Σήγκερ το 1909 και τους καθηγητές Κ. Δαβάρα και Φίλ. Μπέτανκουρτ το 1986 και συνεχίζεται έως σήμερα.
Μεγάλο τμήμα του οικισμού που είχε οικοδομηθεί στην αρχαιότητα κατά μήκος της απότομης βραχώδους ακτής, σήμερα έχει καταποντιστεί στον όρμο μέχρι και τα 23 μέτρα βάθος.
Στον ορμίσκο αυτό, ο οποίος αποτελούσε και το αρχαίο λιμάνι του νησιού, είχε καταδυθεί το 1976 η ομάδα του Ζακ Υβ Κουστώ και τον αρχαιολόγο. Λ. Κολώνα, οι οποίοι και ανέλκυσαν αγγεία που ήταν διάσπαρτα στον πυθμένα. Ο Κουστώ είχε διατυπώσει τότε την θεωρία, ότι τα αγγεία προήρχοντο από πλοίο που βυθίστηκε με το τσουνάμι που δημιούργησε η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης.
Η ανωτέρω θεωρία όμως δείχνει να μην ευσταθεί.
Στις χερσαίες ανασκαφές του 1991 στην βραχονησίδα Ψείρα, βρέθηκε ένας μικρός σφραγιδόλιθος, του οποίου η μία πλευρά απεικονίζει ένα πλοίο. Ξεχωρίζει το κατάρτι το οποίο ενώνεται με τα δυο άκρα του σκάφους με σχοινιά. Το πλοίο δεν έχει κουπιά, αλλά υψηλή πρύμνη με διχαλωτή προεξοχή και πλώρη σε σχήμα ράμφους, κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί, κατά την γνώμη των αρχαιολόγων, ως πρωτότυπο έμβολο ραμφοειδούς σχήματος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρχαίοι κάτοικοι της Ψείρας, διέθεταν πλοία για τα ταξίδια τους απέναντι στην Κρήτη και δεν αποκλείεται το ναυάγιο που βρέθηκε, να ανήκει σε αυτό το είδος των πλοιαρίων.
Ο συγγραφεύς και δύτης Βασίλης Μεντόγιαννης

Τον Ιούνιο του 2004 η έρευνα συνεπικουρήθηκε χρησιμοποιώντας ένα Υποβρύχιο Τηλεκατευθυνόμενο Όχημα (R.O.V.), που αποδείχτηκε ένα ιδιαίτερα χρήσιμο όργανο, διότι καταδύεται σε μεγάλα βάθη, παραμένει στο βυθό για ώρες και καθοδηγεί τους δύτες στους επιθυμητούς στόχους. Εν τούτοις, είναι αποτελεσματικό μόνο όσον αφορά στην επιφανειακή εξερεύνηση του θαλασσίου πυθμένα και σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά την άμεση επαφή του ανθρώπινου οφθαλμού με το αντικείμενο και ούτε είναι δυνατόν να πραγματοποιήσει υποθαλάσσια ανασκαφή.
Τέλος, το καταδυτικό κλιμάκιο εντόπισε κάτω από μια βραχώδη κατωφέρεια, διάσπαρτα ανάμεσα σε αμμοθύλακες, θαμμένες συστάδες αγγείων, σε βάθη 42 με 50 μέτρων. Η πλειονότητα των αγγείων είχε την ίδια Βόρειο - Ανατολική κατεύθυνση, ενώ ορισμένα από αυτά βρίσκονταν σε παράταξη.
Τα αγγεία αυτά χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση και μεταφορά υγρών και φαίνεται να συνανήκουν σε φορτίο ναυαγίου χρονολογούμενο στη Μέσο Μινωική ΙΙ Β περίοδο (1800–1700 π.χ.).
Πλησιάζοντας με το φουσκωτό το εικοσάμετρο ξύλινο καΐκι παρατηρώ πως φέτος είναι φρεσκοβαμμένο και ακόμα καλύτερα εξοπλισμένο. Τον Ιούνιο του 2005, ήταν η πρώτη φορά που καταδυθήκαμε, οργανωμένοι πλέον για ανασκαφή στο ναυάγιο της Ψείρας. Άρχισα να θυμάμαι όλα τα προβλήματα, τις αγωνίες μας, τα ευρήματα και το χρονικό διάστημα του ενός μηνός που ζήσαμε επάνω στο «Άγιος Γεώργιος». Έτσι και φέτος άλλο ένα μήνα θα συνεχίσουμε την ανασκαφή, με περισσότερη εμπειρία και γνώση αντιμετώπισης των τεχνικών δυσκολιών που θα μπορούσαν να προκύψουν από μια υποβρύχια έρευνα σε αυτό το βάθος.

ΦΩΤΟ: Βασίλης Μεντόγιαννης

Το σκάφος διαθέτει καταδυτικό θάλαμο αποσυμπίεσης, πλήρη υποστήριξη για καταδυτικές εργασίες και τρεις ανεξάρτητους αεροσυμπιεστές. Ένα για την πλήρωση των καταδυτικών φιαλών, ένα για την συνεχόμενη παροχή αέρα από την επιφάνεια (λώρος) για τον κυρίως δύτη που πραγματοποιεί ανασκαφή και ένα τρίτο για την λειτουργία του αναρροφητήρα.
Ο αναρροφητήρας είναι ένας χοντρός σωλήνας που η μια άκρη του καταλήγει στο χώρο του ναυαγίου και η άλλη στην επιφάνεια μέσα σε ένα καλάθι από μεταλλικό πλέγμα, όπου φιλτράρεται η άμμος και συγκρατεί τα μικροευρήματα. Παράλληλα με τον χοντρό και βαρύ σωλήνα της αναρρόφησης ένας άλλος μικρός σωλήνας υψηλής πίεσης καταλήγει επίσης στην άκρη του αναρροφητήρα δημιουργώντας έτσι διαφορά πίεσης αναρροφώντας με δύναμη την άμμο του πυθμένα προς την επιφάνεια.
Για να το κατανοήσουμε καλύτερα, ας φανταστούμε την ηλεκτρική σκούπα του σπιτιού μας.
Με αυτόν τον τρόπο οι καταδυόμενοι ενεργοποιούν τον αναρροφητήρα και ξεκινάνε την ανασκαφή. Ο κυρίως δύτης ο οποίος συνοδεύει τον αρχαιολόγο, φοράει μάσκα που καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπο του (Full Face) με συνεχόμενη παρoxή αέρα από την επιφάνεια. Η μάσκα διαθέτει επίσης ενδοεπικοινωνία με το σκάφος, αλλά και μια κάμερα στερεωμένη στην δεξιά πλευρά της μάσκας του. Στο εργαστήριο του σκάφους ένας άλλος αρχαιολόγος, παρακολουθεί απευθείας την πρόοδο της ανασκαφής και επικοινωνεί με τον δύτη. Παράλληλα η εικόνα καταγράφεται σε ψηφιακά μέσα για τα αρχεία της έρευνας. Όλες η εργασίες (μετρήσεις, ανασκαφή, αποτύπωση, ανελκύσεις κ.τ.λ.) τεκμηριώνονται φωτογραφικά από καταδυόμενους φωτογράφους. Η καταδυτική ομάδα, παραμένει για 30 λεπτά περίπου, στο χώρο του ναυαγίου και καταλήγει κάτω από το σκάφος ξεκινώντας την διαδικασία της αποσυμπίεσης, αναπνέοντας καθαρό οξυγόνο που παρέχεται με σωλήνες (ρυθμιστές) από την επιφάνεια.

Δύτης με full face μάσκα.
ΦΩΤΟ: Βασίλης Μεντόγιαννης
Για την αρχαιολογία, η ύπαρξη της ακρίβειας και της λεπτομερούς καταγραφής αποτελεί την βάση της επιστημονικής τεκμηρίωσης όσον αφορά την αρχαιολογική έρευνα, που γίνεται με την μέθοδο της ανασκαφής, είτε αυτή είναι χερσαία είτε υποβρύχια.
Για το λόγο αυτό, το μέρος του ναυαγίου πρέπει να χωριστεί σε ίσους τομείς. Ο ορθοκανονικός κάναβος όπως ονομάζεται, δημιουργείται με πάσσαλους και νήματα ή άλλες μεταλλικές κατασκευές. Ο κάθε τομέας ονομάζεται με ένα γράμμα και με βάση αυτή την διαδικασία όλοι η ομάδα γνωρίζει ακρι-βώς σε ποιο τομέα εργάζεται. Έχοντας λοιπόν χωρίσει το συγκεκριμένο σημείο του πυθμένα σε τετράγωνα είναι δυνατόν να δημιουργηθούν τοπογραφικά σχέδια, να υπολογιστούν με ακρίβεια οι αποστάσεις αλλά και να αποτυπωθεί
στο σύνολο ολόκληρη η εικόνα που παρουσιάζει το ναυάγιο. Έτσι ανά πάσα στιγμή γνωρίζουμε από ποιον τομέα ανελκύστηκε το κάθε αγγείο, την συγκέντρωση αλλά και την στρωματογραφία.
Το να τοποθετήσεις όμως ένα κάναβο σε βάθος 45 μέτρων και μάλιστα σε ανώμαλο πυθμένα, δεν είναι τόσο απλό. Για το σκοπό αυτό χρειάστηκαν αρκετές καταδύσεις για να μεταφερθούν τα υλικά, να μετρηθούν οι αποστάσεις και να καρφωθούν οι πάσσαλοι. Φέτος καταφέραμε να επεκτείνουμε τον κάναβο του 2005 από 4 τομείς σε 8 καλύπτοντας μια περιοχή 36 τετραγωνικών μέτρων. Από αυτούς έχουν ανασκαφεί όλοι, με τους αρχαιολόγους να πιστεύουν ότι ακόμα δεν έχει εντοπιστεί ο κυρίως όγκος του ναυαγίου. Η Ελπίδα Χατζηδάκη, υποψιάζεται ότι ίσως βρίσκεται ακόμα βαθύτερα.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως η επιτυχία κάθε αρχαιολογικής ανασκαφής δεν βασίζεται μόνο στα εντυπωσιακά ευρήματα που θαυμάζουμε στα μουσεία, αλλά και στις πληροφορίες και τη γνώση που αποκτάμε για τους αρχαίους πολιτισμούς. Κατανοώντας τις θαλάσσιες διαδρομές, το εμπόριο, την τεχνογνωσία τους και πολλά ακόμα δεδομένα, οι αρχαιολόγοι βρίσκονται σε θέση να εξηγήσουν αλλά και να συνδέσουν όλα τα στοιχεία που συσσωρεύονται από τις αρχαιολογικές έρευνες.
Επάνω στο καταδυτικό σκάφος υποστήριξης. ΦΩΤΟ: Βασίλης Μεντόγιαννης
Η φετινή αποστολή τελείωσε με την ανέλκυση των ανασκαφέντων ευρημάτων, που φέτος ανήκουν ως επί το πλείστον σε αμφορείς, πρόχοι και πιθαμφορείς. Όπως το έχουμε θεσπίσει κάθε χρόνο κάτι σαν έθιμο, συγκεντρώνουμε όλα τα ευρήματα στην πλώρη του σκάφους και φωτογραφιζόμαστε. Βλέποντας μέσα από το σκόπευτρο της φωτογραφικής μου μηχανής τα αγγεία, η ματιά μου θολώνει, σαν χρονομηχανή ταξιδεύω πίσω χιλιάδες χρόνια πριν, διάφορες σκέψεις και ερωτηματικά με κατακλύζουν. Πόσο δρόμο έχει διανύσει η ανθρωπότητα, πότε ήταν καλύτερα τότε ή σήμερα…

Επίλογος
Κλείνοντας θα θέλαμε να θέσουμε τα εξής ερωτήματα: Γιατί είναι τόσο σημαντική η ανεύρεση και ανασκαφή του συγκεκριμένου ναυαγίου και τι νέες πληροφορίες θα μπορούσε να προσθέσει στην μελέτη της ναυτικής αρχαιολογίας;
Κατά πρώτον, εφόσον δεν έχει βρεθεί άλλο Μινωικό πλοίο, εάν εντοπιστεί έστω και μικρό τμήμα του σκελετού του σκάφους, θα μπορέσουμε να πάρουμε στοιχεία για το σχήμα και το μέγεθός του από την μεταβατική περίοδο από τα σκαφτά πλοία στα πλοία με πέτσωμα, γεγονός που φαίνεται να έλαβε χώρα γύρω στο 1900 π.Χ.
Επιπλέον, ελπίζουμε να βρούμε κάποια δεδομένα σχετικά με τα υλικά που χρησιμοποιούσαν, δηλαδή το είδος του ξύλου, τη στεγανοποίηση, τον τρόπο πλοήγησης και τα προϊόντα μεταφορών.
Τέλος πως ήταν τοποθετημένο το φορτίο του πλοίου κατά την μεταφορά του σε ανοιχτές και κυματώδεις θάλασσες.
Επισημαίνεται ότι, για πρώτη φορά εντοπίζεται φορτίο Μινωϊκού πλοίου, ενώ η επιστημονική κοινότητα πληροφορείται εκ του σύνεγγυς τα είδη των δοχείων που χρησιμοποιούντο στις θαλάσσιες μεταφορές των εμπορευμάτων κατά την αυγή της άνθισης της θαλασσοκρατίας του εμπορικού ναυτικού της Μινωικής Κρήτης.
ΦΩΤΟ: Βασίλης Μεντόγιαννης

Ευρήματα
Μεταξύ των ευρημάτων του Μινωϊκού ναυαγίου συμπεριλαμβάνονται εντυπωσιακοί ακέραιοι αμφορείς με ελλειπτικό χείλος, γνωστοί από την Κνωσό, Φαιστό και Κομμό.
Ραμφόστομες πρόχοι, που χρησιμοποιούνταν στην περιοχή του Κόλπου Μεραμπέλλου κατά την Μέσο Μινωική ΙΙ Β περίοδο.

Πιθαμφορείς, οι οποίοι κατά την μεταφορά και αποθήκευση τους στα πλοία ήταν καλυμμένοι με ύφασμα ή δέρμα γύρω από το στόμιο, το οποίο έδεναν σφιχτά με σχοινί διαπερνώντας το από τις 4 λαβές. Παρόμοιοι πιθαμφορείς έχουν βρεθεί στις χερσαίες ανασκαφές της Ψείρας και στα ανάκτορα των Γουρνιών και της Κάτω Ζάκρου.
Τα αγγεία αυτά είναι κατασκευασμένα από σχετικά τραχύ και καλοψημένο πηλό και χρονολογούνται όλα στη Μέσο Μινωική ΙΙ Β περίοδο (1800–1700 π.Χ.).
Τέλος περισυλλέχθηκε μικρός αριθμός κωνικών και τροπιδωτών κυπέλλων από λεπτό πηλό, γνωστά αγγεία, από τις ανασκαφές του νεκροταφείου της Ψείρας και του Μινωϊκού οικισμού στη Βασιλική Ιεράπετρας.
Όλα τα ευρήματα φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό μουσείο της Σητείας, όπου και θα εκτεθούν μαζί με τα αγγεία των χερσαίων ανασκαφών της Ψείρας, στην ήδη υπάρχουσα έκθεση ευρημάτων.

Ένθετο
Του Δημήτρη Τιμόλογου, αρχιτέκτων
Ξεκινήσαμε την τεχνική μελέτη για την οριοθέτηση του ναυαγίου δημιουργώντας ένα τοπογραφικό διάγραμμα με μορφή συντεταγμένων (GPS), το οποίο είχε υλοποιηθεί ήδη από το καλοκαίρι του 2004, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Michael Marder.
Το διάγραμμα παρουσίαζε στόχους - ευρήματα σε συγκεκριμένα σημεία στο βυθό της νήσου Ψείρας.
Μελετώντας το διάγραμμα, σχεδιάσαμε τις ενέργειές μας από την επιφάνεια κερδίζοντας έτσι πολύτιμο χρόνο στο βυθό.
Στη συνέχεια, τον Ιούνιο του 2005, με βάση το τοπογραφικό διάγραμμα του 2004 και προκειμένου να ξεκινήσει η φάση της ανασκαφής, έγινε επισταμένη μελέτη για την οριοθέτηση του ναυαγίου.
Οι προκαταρκτικές τεχνικές εργασίες ξεκίνησαν λαμβάνοντας υπόψιν δύο σημαντικές παραμέτρους, πρώτον τα υφιστάμενα ευρήματα του επιφανειακού στρώματος και δεύτερον τον περιορισμένο επιχειρησιακό χρόνο δράσης στο βάθος των 50 μέτρων.
Αρχικά εντοπίσαμε ένα βασικό άξονα «ιδιαίτερου ενδιαφέροντος», μεταξύ 35 - 49 μέτρων και καθορίσαμε το κέντρο έναρξης των ερευνών μας στα 44 μέτρα, όπου ξεκίνησε και η οριοθέτηση του ναυαγίου με την ανάπτυξη καννάβου.
ΘΕΜΑ: Θαλάσσια έρευνα-ανασκαφή ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ: Ναυάγιο Μεσομινωϊκής Περιόδου ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Νήσος Ψείρα, Κρήτη ΣΧΕΔΙΟ: Συνολική επιφάνεια ανασκαφ. Τομών ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ: Δημήτρης Τιμόλογος ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: Ιούλιος 2005

Ο κάνναβος αναπτύχθηκε από ένα ανασκαφικό τομέα (ένα τετράγωνο πλαίσιο Α-Β-Γ-W) μεταβλητής διεύθυνσης διαστάσεων 2 επί 2 μέτρα, κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι.
Τις επόμενες μέρες τα πράγματα απλουστεύθηκαν, ακριβώς όπως εκ των υστερών είχε προβλεφθεί, η αποκάλυψη νέων ευρημάτων καθόριζε πλέον και την πορεία των ανασκαφικών τομών πέρα του αρχικού. Για τον λόγο αυτό αποφασίστηκε η διεύρυνση της περιοχής της ανασκαφής προς τα βόρεια, βορειοδυτικά και δυτικά, με την ανάπτυξη συνολικά 3 νέων ανασκαφικών τομών, εφαπτόμενων στο αρχικό Α-Β-Γ-W πλαίσιο.
Τέλος, οι εξαρτήσεις των αγγείων και των λοιπών ευρημάτων έγιναν με πραγματικές μετρήσεις από τα σημεία των τεσσάρων τομών και με υπολογισμό των συγκεκριμένων βαθυμετρήσεων. Όλα τα στοιχεία προσκομίζονταν καθημερινά στην επιφάνεια και καταγράφονταν σε υπολογιστή για περαιτέρω ψηφιακή επεξεργασία. Σχεδιαστικά σκαριφήματα, φωτογραφικές αποτυπώσεις και όλα τα παραπάνω, αναλύθηκαν ψηφιακά σε υπολογιστή, όπου και αποδόθηκε η τελική φωτοσχεδιαστική μορφή του ναυαγίου.

ΠΕΡΙ ΑΛΟΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ""3.800 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..." «Μίνως γάρ… ναυτικόν εκτήσατο και της νυν Ελληνικής θαλάσσης επί πλείστον εκράτησε…» (Θουκυδίδης, Ιστοριών Α 4)"

Το άρωμα του ρόδου

Του Νίκου Λυγερού

Όσο είχε τα μάτια του κλειστά, ο Δάσκαλος μύριζε το άρωμα του ρόδου, το νυχτερινό της φόρεμα, αφού είχε παλέψει και κερδίσει την παράξενη πολιορκία. Ένιωθε πάνω του εκείνη τη γωνιά κρυμμένη στην άκρη του λαιμού και του ώμου σαν να ήταν κοντά του. Και αυτή η ιδέα τον ανακούφισε. Ήταν μια άλλη αίσθηση μετά από την μνήμη. Κι αυτή κυλούσε αργά πάνω στο σώμα του. Ήταν ένα αόρατο χάδι που το είχε τόσο ανάγκη. Άνοιξε τα μάτια του. Το πορτραίτο ήταν στη θέση του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει απλώς η νύχτα είχε πέσει πάνω στους ανθρώπους με όλο της το βάρος και μόνο μερικά κεριά αντιστέκονταν ακόμα. Έπρεπε να κρατήσει μέχρι την αυγή για να προλάβει τον ήλιο της δικαιοσύνης. Με το άρωμά της άρχισε ένα ακίνητο ταξίδι μέσα στις μνήμες που δεν ήθελαν να γίνουν αναμνήσεις. Ήταν τόσο ζωντανές. Δεν είχε ανάγκη τη φαντασία του. Απλώς την ακολουθούσε δίχως να κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες. Το άρωμα ήταν ένα φωτεινό μονοπάτι κι αυτό. Θυμήθηκε όταν έγραφε ένα άλλο σημαντικό κείμενο για την έρευνά του κι εκείνη είχε έρθει πάνω από τον ώμο του για να του αφήσει ένα τρυφερό φιλί στον σβέρκο. Τότε είχε μυρίσει το ίδιο άρωμα μόνο και μόνο που είχε σκύψει. Είχε το βάρος ενός τριαντάφυλλου με τα πέταλά του. Άνοιξε το τετράδιό του. Δεν έπρεπε να μην αφήσει ίχνος για εκείνη τη στιγμή. Ήταν η αλληλογραφία του μέσω του έργου. Μόνο έτσι μπορούσε να την αγγίξει και σε μεγάλη απόσταση πριν επιστρέψει από το αγαπημένο της νησί. Η ιπποσύνη είχε τα καθήκοντά της. Ο Δάσκαλος το ήξερε εδώ και αιώνες. Λες και κάποιος να το είχε γράψει με το σπαθί του στη μνήμη. Η γαλαζοαίματη βελανιδιά δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Κάθε στιγμή του παρελθόντος ήταν ο μοναδικός της πλούτος. Μόνο έτσι είχε αντέξει μέχρι να επιστρέψει και ο Δάσκαλος. Τουλάχιστον εκεί που ήταν ήξερε ότι δεν κινδύνευε από τις βάρβαρες επιθέσεις. Σημείωσε έναν κώδικα για να καρφώσει το γεγονός στη μνήμη του και άρχισε την αναφορά του. Αυτό περίμενε το τριαντάφυλλό του. Τίποτα άλλο. Το ήθελε ζωντανό ακόμα και ανάμεσα στους νεκρούς. Με αυτήν άντεξε τα πάντα ακόμα και τις γενοκτονίες που τον πλήγωναν τόσο πολύ. Εκείνη ήταν η ανθρωπιά του με την ομορφιά του ρόδου. Αυτό έλεγε το άρωμά της και αυτό άκουσε όταν το μύρισε και πάλι κοντά του.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8278-gr.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το άρωμα του ρόδου"

ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ
Ανακαλύφθηκε το περιεχόμενο φαρμακευτικών χαπιών αρχαίων ελλήνων γιατρών, που βρέθηκαν σε ναυάγιο

Αμερικανοί αρχαιοβοτανολόγοι μπόρεσαν για πρώτη φορά να μελετήσουν και να αναλύσουν το περιεχόμενο χαπιών που έφτιαχναν οι γιατροί στην αρχαία Ελλάδα και τα οποία ανακαλύφθηκαν προ 20ετίας, σε ένα ναυάγιο ελληνικού πλοίου στα ανοιχτά της Τοσκάνης.
Το πλοίο από ξύλο καρυδιάς, το οποίο ναυάγησε το 130 π.Χ., μετέφερε γυαλικά από τη Συρία και φάρμακα, που τα περισσότερα δεν είχαν καθόλου μουσκέψει από το νερό. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το ναυάγιο το 1989, αλλά μόλις τώρα κατέστη δυνατό να ανακοινωθεί η μελέτη των φαρμακευτικών σκευασμάτων που αυτό περιείχε.
Οι αναλύσεις DNA έδειξαν ότι κάθε χάπι ήταν ένα μίγμα από τουλάχιστον δέκα διαφορετικά εκχυλίσματα φυτών, όπως ο ιβίσκος και το σέλινο. "Για πρώτη φορά έχουμε, πια, φυσικά στοιχεία όσων περιέχονται στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων γιατρών Διοσκουρίδη και Γαληνού", δήλωσε ο Αλέν Τουγουέιντ του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το New Scientist.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Ο νέος πίνακας

Του Νίκου Λυγερού

Ο Δάσκαλος ήθελε να γράψει τη συνέχεια αλλά δίστασε για μια στιγμή. Κοίταξε την πένα του. Δεν ήταν το κατάλληλο εργαλείο εκείνη την ώρα. Έψαξε τα πινέλα του και τα σωληνάρια. Δεν ήταν πια στο γραφείο του. Εκείνη του τα είχε ζητήσει. Πήγε λοιπόν στο εργαστήρι του και τότε θυμήθηκε το τριαντάφυλλο της Ρόδου. Το είχε δει δίπλα από την πύλη της γλώσσας του στα τείχη της Παλιάς Πόλης. Ένιωσε το βάρος του με το μέταλλο της αναπαράστασης. Λες και ήταν ένα κομμάτι της πανοπλίας του. Αυτό δεν είχε γίνει με τη πάροδο του χρόνου. Ναι, αυτή ήταν η αλήθεια. Το πήρε λοιπόν μαζί του. Έτσι θα ζωγράφιζε το δώρο της αγαπημένης του. Στο εργαστήριο κοίταξε τα χρώματα. Για το φόντο επέλεξε το πράσινο της ελιάς και του κοβάλτιου. Ήθελε όμως και το μπλε εκείνο που πήρε το όνομα του από την Τουρκία, για να μη ξεχάσει τη μάχη αλλά και αυτό του απέραντου γαλάζιου. Το προσχέδιο τηρούσε με το κάρβουνο τις καμπύλες του ρόδου. Ήταν σαν να την είχε δίπλα του. Σίγουρα θα του έλεγε να βάλει και φύλλα ακόμα και αν ήταν αυτό το μοντέλο. Χαμογέλασε και έπιασε με πάθος το πινέλο με τις τέλειες διαστάσεις. Το τριαντάφυλλο δεν ήταν πια μόνο του. Οι καμπύλες του φόντου υποστήριζαν τις δικές του ακόμα και αν δεν είχαν ακόμα τα κόκκινά της. Ο Δάσκαλος δεν σταμάτησε ούτε στιγμή. Δεν ήθελε να τον περιμένει, ήταν θέμα αρχής μεταξύ τους. Γρήγορα τελείωσε λοιπόν το πράσινο και το γαλάζιο. Τότε μόνο έπιασε το έντονο κόκκινο για να σκαλίσει με τη χρωματική του μάζα τις γεωδαισιακές των πετάλων. Ελαχιστοποιημένες επιφάνειες της ομορφιάς. Το κόκκινο που επέλεξε δεν ήταν τυχαίο. Η προέλευση ήταν από ανατολή και το όνομα του ήταν από ένα έντομο που ζούσε στη βελανιδιά. Το εκαρλάτ ήταν από την αρχή ακριβό και της ταίριαζε ακόμα και αν θα του έκανε παρατήρηση. Σκέφτηκε το πορτραίτο της και το χαμόγελο της διαδόθηκε στον πίνακα. Πρόσεξε και στα ενδιάμεσα φύλλα το κόκκινο της Ινδίας. Έτσι τελείωσε τις αποχρώσεις του ερυθρού. Το κοίταξε από πιο μακριά κι αποφάσισε να του δώσει όγκο με το μαύρο του ελεφαντοδόντου. Έτσι και έγινε. Το τριαντάφυλλο του Δάσκαλου ήταν έτοιμο. Το ίδιο και το μήνυμα. Πήρε ξανά στο χέρι του το μέταλλο του ρόδου. Κι έπιασε ασυναίσθητα τον ώμο του. Εκεί ήταν η θέση του από εκείνη την ώρα που το πήρε μαζί του στη μάχη. Το φίλησε και έκλεισε τα μάτια του.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8276-gr.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο νέος πίνακας"

Κι όμως, εγκώμιο για την Ελλάδα στην Die Welt!

«Τι χρωστάμε στην Ελλάδα: Ένας Γερμανός εκτιμά τις μεσογειακές αξίες», είναι ο τίτλος ενός… σπάνιου για τους καιρούς μας και δη για γερμανικό μέσο ενημέρωσης, άρθρου, το οποίο υπογράφει ο δημοσιογράφος Berthold Seewald.

Το κείμενο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά και κάνει ήδη τον διαδικτυακό γύρο του κόσμου…

Ο Seewald γράφει με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας, καθώς ο ίδιος με την οικογένειά του αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν αυτό το ταξίδι για να δείξουν στην 10χρονη κόρη τους τη Μεσόγειο.

Ενώ λοιπόν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και οι πορείες ήταν καθημερινά φαινόμενα τότε (λίγες μέρες πριν από την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου), έκπληκτος άκουσε την κόρη του να δηλώνει ότι θα επιθυμούσε να ζήσει στην Ελλάδα για τους εξής «απλούς» λόγους: για το θερμό κλίμα, για το γεγονός ότι όλα είναι πιο συναρπαστικά, καθαρά, και για το ότι η ζωή είναι λιγότερο έντονη και προγραμματισμένη σε σχέση με την πατρίδα της στον Βορρά.

Στην ερώτηση λοιπόν για τον αν οι Ευρωπαίοι χρειάζονται τη Μεσόγειο και την Ελλάδα, η απάντηση για τον Seewald είναι δεδομένη: »Ναι, φυσικά την χρειαζόμαστε».

Εξηγεί στο άρθρο του ότι η Ελλάδα και ο ευρωπαϊκός Νότος είναι απαραίτητα στον ψυχρό καπιταλιστικό Βορρά, καθώς κουβαλούν μια βαριά και πλούσια ιστορία και επειδή η Δύση οφείλει τον πολιτισμό αλλά και την πολιτική της δομή στην Ελλάδα και την Ιταλία.

Θυμίζει ακόμα την ιστορία της Ελλάδας και γράφει για τους Φιλέλληνες, τονίζοντας ότι η κόρη του αναγνώρισε όλες αυτές τις αξίες μέσα σε λίγες μόνο ημέρες.

Ο Γερμανός δημοσιογράφος καταλήγει παραθέτοντας φράσεις γνωστών Φιλελλήνων και θέτοντας προς τις πολιτικές και οικονομικές εξουσίες το κρίσιμο ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν η ελίτ σε αυτές τις χώρες να καταστρέφει την πατρίδα της; Γιατί οι Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι μπορούν να αγοράζουν ολόκληρες αστικές περιοχές στο Λονδίνο, ενώ μια δημόσια υπάλληλος στην Αθήνα δεν μπορεί να ταϊσει την οικογένειά της;»

πηγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κι όμως, εγκώμιο για την Ελλάδα στην Die Welt!"

Ανιχνεύοντας την Υστερη αρχαιότητα

Η περίοδος που σηματοδοτεί το τέλος της Αρχαιότητας, προσδιορίζεται ιστορικά από τον 3ο και 4ο αιώνα μ. Χ. Τα χαρακτηριστικά της, μαρτυρούν την επιβίωση ελληνικών και ρωμαικών μορφών λατρείας κατά την χρονική αυτή περίοδο, και παράλληλα, την εξάπλωση του Χριστιανισμού στο πλαίσιο του συγκεκριμένου περιβάλλοντος. Την ίδια εποχή που ο Χριστιανισμός προσάρμοζε και αφομοίωνε παλαιότερα θεματικά και μορφολογικά πρότυπα, αγάλματα προερχόμενα από χώρους λατρείας επιβεβαιώνουν ότι ο παγανισμός επιβιώνει ακόμα και στα μέσα του 6ου μ.Χ αιώνα, ενώ οι απόστολοι, αποδίδονται στον τύπο των φιλοσόφων.

Η ένταξη του Χριστιανισμού ανάμεσα στις αναγνωρισμένες θρησκείες του κράτους από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, συνδέεται με την περίοδο ανέγερσης μεγαλοπρεπών ναών στα μεγάλα αστικά κέντρα της αυτοκρατορίας. Οι παραστάσεις και τα πρόσωπα που εικονίζονται στα νομίσματα της εποχής, μαρτυρούν πως η χριστιανική εικονογραφία εντάχθηκε στην υπηρεσία της αυτοκρατορικής ιδεολογίας.

Σύμφωνα με τον Peter Brown (επίτιμο καθηγητή Ιστορίας και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Παν/μίου Πρίνστον), η περίοδος Μετάβασης προς τον Χριστιανισμό, ερμηνεύεται ανάλογα με τον τρόπο που ο σύγχρονος επιστημονικός κόσμος των τελευταίων δεκαετιών, αντιλαμβάνεται τους χρόνους παρακμής της Δυτικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. «Υπήρχε ζωή και μετά τον 3ο αιώνα και αυτή η ζωή, ονομάστηκε «Υστερη Αρχαιότητα». Η παράξενη αυτή και πολυποίκιλη ζωή μιας εποχής που κάποτε είχε βυθιστεί στο σκοτάδι, περικλείει την εκκόλαψη ενός Βυζαντινού πολιτισμού που θα διαρκούσε για περισσότερο από μια χιλιετία. Ενός πολιτισμού που αναπτύχθηκε κάτω από έναν διαφορετικό ουρανό, πιο ειρηνικό, σε μια οικουμένη που διοικείτο ακόμα από την Κωνσταντινούπολη, από Ρωμαίους Αυτοκράτορες..Απ΄όλες τις σημαντικές εποχές της αρχαιότητας, αυτή είναι η τελευταία και αντανακλά μια σπουδαία ιστορία. Τα κομμάτια της μας μιλούν απευθείας για το πώς ήταν να ζείς εν μέσω μιας τεράστιας κοσμογονικής αλλαγής».

Τα «κομμάτια» αυτά, κατασκευασμένα από διάφορα υλικά, μας παραπέμπουν σε ποικίλες πτυχές του δημόσιου και ιδιωτικού βίου της εποχής. Ψηφιδωτά, εικόνες, γλυπτά, αρχιτεκτονικά μέλη, επιγραφές, νομίσματα, λειτουργικά σκεύη, κοσμήματα και αντικείμενα οικιακής χρήσης. Στο σύνολό τους, μπορούν ν΄ αποκαλύψουν το μέγεθος της δημιουργικότητας που αναπτύχθηκε στην περίοδο της Υστερης Αρχαιότητας, η οποία αποτυπώνει την σταδιακή μετάβαση σε μια κοινωνία νέα, με εντελώς διαφοροποιημένα πολιτικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Ο σταδιακός εκχριστιανισμός, βάζει τέλος σε παγιωμένους θεσμούς της αρχαίας περιόδου όπως η αγορά και το θέατρο, ενώ η χριστιανική τέχνη δανείζεται παλιές μορφές λατρείας και τις προσαρμόζει στις νέες θρησκευτικές ανάγκες. Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο, αποτελεί ο ρυθμός της «βασιλικής» που αποτελεί εξέλιξη του ομώνυμου ρωμαικού κοσμικού κτιρίου κι΄ εμφανίζεται όλο και συχνότερα στις πόλεις. Επίσης, σύμβολα όπως το Χριστόγραμμα, ο ιχθύς, ο σταυρός, συνδυάζονται με άλλα θέματα από την ελληνορωμαική τέχνη, με νέο όμως περιεχόμενο. Η κεφαλή της Αφροδίτης από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο για παράδειγμα, φέρει χαραγμένο έναν σταυρό από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Επιδράσεις της αλλαγής, εμφανίζονται και στις ταφικές συνήθειες των ανθρώπων και εν γένει, στις λατρευτικές τους συνήθειες.

Η χριστιανική τέχνη, δανείστηκε μορφές και τεχνικές από την αρχαία τέχνη. Μια από τις πιο διαδεδομένες μορφές τέχνης του ειδωλολατρικού κόσμου, η προσωπογραφία, αντικαταστάθηκε σταδιακά από την δισδιάστατη χριστιανική εικόνα. Η εικόνα αυτή, θα συνδεόταν αργότερα, όχι μόνο με την λατρεία του προσώπου αλλά και με τις θαυματουργές δυνάμεις που μπορούσε αυτό να διοχετεύει μέσω της αναπαράστασής του. Τρία από τα εννέα πινάκια του Δαυίδ που προέρχονται από τον περίφημο «θησαυρό» της Λάμπουσας στην Κύπρο, αναδεικνύουν στοιχεία επιβίωσης της ελληνορωμαικής τέχνης στο περιβάλλον του χριστιανικού αυτοκράτορα που συνδέθηκε με τον επουράνιο Βασιλέα, τον Χριστό, απόγονο του οίκου Δαυίδ.

Η έκθεση που διοργανώνουν από κοινού το Θυγατρικό Κοινωφελές Ιδρυμα Ωνάση (ΗΠΑ) και το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο με την ακαδημαϊκή υποστήριξη μιας συμβουλευτικής επιτροπής από το Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πρίνστον, συνιστά τα χαρακτηριστικά τέχνης της Υστερης Αρχαιότητας, αποκαλύπτοντας στο κοινό μια περίοδο αξιοσημείωτης δημιουργικότητας που έλαβε χώρα στον ελληνικό κόσμο εκείνης της εποχής, όταν οι επαναπροσδιορισμοί και οι ανακατατάξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, άλλαζαν την ροή του κόσμου. Η έκθεση που θα παρουσιαστεί στο Ωνάσειο Μορφωτικό Κέντρο, στο Μανχάταν, από τις 7 Δεκεμβρίου 2011 εως τις 14 Μαίου 2012, συγκεντρώνει περίπου 170 εξαιρετικά αντικείμενα που προέρχονται από μουσεία της Ελλάδας, της Κύπρου και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ανάμεσά τους, συμπεριλαμβάνονται σημαντικά έργα τέχνης που δεν έχουν βγεί ποτέ εκτός ελληνικών συνόρων, καθώς και πρόσφατα ανασκαφικά ευρήματα τα οποία εκτίθενται για πρώτη φορά παγκοσμίως. Μερικά απ΄αυτά είναι τα ελεφαντοστέινα πλακίδια που βρέθηκαν στην Μαρωνεία. Οι επτά θεματικές ενότητες από τις οποίες αποτελείται η έκθεση, εξιστορούν τα στάδια της μετάβασης ενός κόσμου που βίωσε ριζικές αλλαγές και μεταλλάχτηκε, αποτυπώνοντας τις εκφάνσεις ζωής στα γράμματα και τις τέχνες, στοιχεία πολιτισμού ανεξίτηλα και αιώνια.

της Ελίνας Γαληνού

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ανιχνεύοντας την Υστερη αρχαιότητα"

Μία σπάνια ανακάλυψη.Ένας χαραγμένος πολύτιμος λίθος με την όψη του ΜΕΓΆΛΟΥ ΑΛΕΞΆΝΔΡΟΥ.

Ένα σπάνιο και μια εκπληκτική αρχαιολογική ανακάλυψη στην περιοχή DEL TOR.Ένας πολύτιμος λίθος με χαραγμένο το πορτραίτο του ΜΕΓΆΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ αποκαλύφθηκε κατά ΄τις ανασκαφές από μια αρχαιολογική ομάδα υπό την διεύθυνση του δρ. Ayelet Gilboa του πανεπιστημίου της Χάιφα κατ του δρ.Ilan Sharon του πανεπιστημίου του Ισραήλ.
Παρά τις μικροσκοπικές διαστάσεις του η πέτρα είναι μικρότερη από ένα εκατοστό ύψος και το πλάτος του μικρότερο από μισό εκατοστό οι επιστήμονες είναι σε θέση να δηλώσουν ότι στο στολίδι απεικονίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος χωρίς αν έχει παραλειφθεί κανένα στοιχείο από τα χαρακτηριστικά του ηγεμόνα δηλώνει ο δρ. GILBOA πρόεδρος του τμήματος αρχαιολογίας.Ο αυτοκράτορας απεικονίζεται ως νέος και ισχυρός με ισχυρό πηγούνι,ίσια μύτη και μακριά σγουρά μαλλιά διάδημα.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι το συγκεκριμένο έργο τέχνης βρέθηκε στο Ισραήλ στην περιφέρεια του ελληνιστικού κόσμου.Είναι παραδεκτό ότι οι καλλιτέχνης που χάραξε την εικόνα του ΑΛΕΞΆΝΔΡΟΥ απασχολούνταν στις κορυφαίες πρωτεύουσες όπως αυτές της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο και τη Σελεύκεια της Συρίας.
Ο πολύτιμος λίθος θα βρίσκεται σε δημόσια επίδειξη στο μουσείο Dor σε Kibbutz Nahsholim।
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μία σπάνια ανακάλυψη.Ένας χαραγμένος πολύτιμος λίθος με την όψη του ΜΕΓΆΛΟΥ ΑΛΕΞΆΝΔΡΟΥ."

Ν.Λυγερός "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας" 10/12/11

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού
με θέμα: "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας"
Αλεξανδρούπολη, Grecotel ΕΓΝΑΤΙΑ, αίθουσα Σαμοθράκη.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

http://www.lygeros.org/Talks/invitation_2011_12_10.jpg
http://www.lygeros.org/Talks/Alexandroupolis_20111210.php
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας" 10/12/11"

Η μουσική και το χαμόγελο

Του Νίκου Λυγερού

Έπρεπε να την πιστέψεις για ν' ακούσεις εκείνη τη μουσική που ερχόταν από τα βάθη του χρόνου για να μας αγγίξει. Αυτό σκέφτηκε ο Δάσκαλος μπροστά στο χαμόγελο του πορτραίτου. Το τέρας είχε την πεντάμορφη στο μυαλό του κι αν αυτό δεν άλλαζε τίποτα, δεν θα άλλαζε γι' αυτό. Το χρώμα του αοράτου ήταν πάνω στις σελίδες που μελετούσε. Οι αιώνες είχαν περάσει αλλά είχε πάντα την ίδια αγάπη για το τριαντάφυλλό του. Αυτό του έδινε τη δύναμη να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα. Ήταν το στίγμα του από τότε. Όταν η διασταύρωση της βελανιδιάς και της ελιάς ανακάλυψε το τριαντάφυλλο… Ποτέ δεν φοβήθηκε τα αγκάθια. Πάντα τα έβλεπε σαν μια προσπάθεια άμυνας. Χαιρόταν που είχε αγκάθια το λουλούδι του. Η μουσική έλεγε το ίδιο. Την είχαν ακούσει μαζί σε μια στιγμή μοιρασιάς για να μη χαθεί. Την έδεσαν πάνω στη σχέση τους για να είναι σίγουροι και οι δύο ότι δεν θα ξεχνούσαν να πιστέψουν σε αυτή αφού έλεγε την αλήθεια για το παρελθόν. Άκουγαν το παρελθόν κι έβλεπαν το μέλλον την ώρα που ζούσαν το παρόν. Άρχισε να γράφει για να καταγράψει τη σχέση τους τις σκέψεις του για να ξέρει κι αυτή τα αισθήματά του ακόμα και τη νύχτα πριν δώσει τη μάχη για το απέραντο γαλάζιο. Αυτή η μουσική ήταν ένα χάδι πάνω στην πληγή για να μετατραπεί ο πόνος του βέλους σε ανάγκη ζωής, ο ένας για τον άλλον. Είχαν το ίδιο κόκκινο. Ακόμα κι αν ο ένας ήταν ο κορμός κι ο άλλος τα πέταλα. Όμως και οι δύο μαζί, ήταν ένα βιβλίο, από δέντρο και λουλούδια. Ήταν κάθε μέρα μια νέα σελίδα κι εκείνος πάντα εκείνο το δερμάτινο εξώφυλλο που την προστάτευε. Ναι, αυτό έλεγε και η μουσική τους. Αλλά ποιος θα την άκουγε για να καταλάβει την αγάπη τους; Δεν είχε σημασία θα την έλεγαν στα παιδιά τους, την κατάλληλη ώρα για να καταλάβουν τα δεινά που πέρασαν το τριαντάφυλλο και ο ιππότης για να σταθούν μαζί μέσα στη θύελλα σ' εκείνο το νησί που χωρούσε μόνο και μόνο ένα κάστρο. Μέσα στη νύχτα έλαμπαν τα βλέμματά τους, διότι ήταν το παρελθόν και το μέλλον μαζί. Δύο φώτα, που φωτίζουν το ένα το άλλο. Αυτό έλεγε λοιπόν η μουσική και αυτό έγραφε ο Δάσκαλος εκείνο το παράξενο βράδυ πριν τη μάχη.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8273-gr.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μουσική και το χαμόγελο"

Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου


Αρχικώς θα τονίσουμε ότι αφενός το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου, η σημαντικότερη δυνατότητα, που του δόθηκε στον αγώνα του να προσεγγίσει του “Είναι” (όντως ύπαρξη), την τελειότητα & το όλον, είναι ο Έρως : Άλλωστε όπως λέγει ο Σωκράτης του «Συμποσίου, 192.e.10 – 193.a.1» : «Του ολοκλήρου η επιθυμία και η ορμή έχει το όνομα έρως – τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ διώξει ἔρως ὄνομα»!.

Άλλωστε ο αιώνας του σύμπαντος αισθητοποιεί την κίνησή του απάνω στην διαδοχική ταλάντωση που ενεργεί το φαινόμενο του αφανισμού και της ξαναδημιουργίας. Έτσι το σημείο που σχεδόν συναγγίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη με έναν απο τους βαθύτερους νόμους της φύσης είναι το ενικό γεγονός του έρωτα και του θανάτου. [1]

Αφετέρου ότι η ουσία της ανθρώπινης φύσης συνοδεύεται σταθερά από την «αρχή του Αντιθέτου». Άλλωστε «ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίην» έλεγε ο Ηράκλειτος (απ. Νο.8).

Ο αυθεντικός έρωτας, δηλ., προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης.

Το ίδιο όμως και ο ίμερος, η αντιφατική σύσταση της ερωτικής ορμής, χαρακτηρίζεται από δύο συστατικές αρχές : την ηδονή και τη οδύνη ως στέρηση & κορεσμός μαζί, λαχτάρα και αποστροφή μαζί, δάκρυ και γέλωτας μαζί – «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο![2]

Μάλιστα η Σαπφώ – η αιολική ποιήτρια που ο ερωτικός της άθλος ταυτίζεται με τα έργα του Ηρακλή - είχε εφεύρει νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του “πόθου” και του “πόνου”. Όλη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής.

Κατά αυτή την έννοια η ουσία του Ίμερου είναι ο «πόθος» ως αμφίσημο έρεισμα του «πάθους». Από το «ποθώ» που αντιστοιχεί στο «έχειν και μη έχειν» (που ως άλλο σωκρατικό «Ἐν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» καταδεικνύει την γνώση της απουσίας και την άγνοια της παρουσίας, ή την παρουσία της άγνοιας και την απουσία της γνώσης.) και στο «πάσχω» που δηλοί το Ηρακλείτειο «εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν – είμεθα και δεν είμεθα» (που καταδεικνύει την οντολογική πραγματικότητα του ανθρώπου : είμαστε της στιγμής : μια αείροη παρουσία – απουσία.). Μάλιστα ο ίμερος στον Όμηρο, στην Ιλιάδα ραψωδία Ψ’ σ. 14, είναι γείτονας του θρήνου : «και μεταξύ τους η Θέτις τον ίμερο του γόου όρθωσε – μετὰ δέ σφι Θέτις γόου ἵμερον ὦρσε».

Ως εκ τούτων μόνο ο ερωτικός δεσμός που πληρούται από την οδύνη του θανάτου είναι γνήσιος, μιας και μόνο τότε η ερωτική πλησμονή είναι ευγένεια της πενίας και αρχέγονη στέρηση απέναντι στο τέλειο και στο απόλυτο, στις αρχετυπικές καταβολές του όντος. Με άλλα λόγια μόνο ο ερωτικός δεσμός που στο σμίξιμο έχει την ένταση και την ποιότητα που μετριέται και βρίσκεται ισόμετρη προς την ένταση και τη σκληρότητα του θανάτου! Άλλωστε η ταύτιση του έρωτα και του θανάτου, κατά το ηρακλείτειο «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος», πρακτικά σημαίνει ότι η ερωτική ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο. Ένα είδος πόνου ζωντανού, που δεν γαυριά, αλλά ούτε πραΰνεται ούτε μετριάζεται ούτε τελειώνει [3] – (εξ ου και η συνηθισμένη μορφή του έρωτα της υπερ-πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι ολονυκτία καρικών γυναικών & σκηνοπηγία πτωμάτων).

Μάλιστα, για του λόγου το αληθές, μέσα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Υπάρχει, όμως, ένα παράδειγμα που το δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο: είναι η συναπαντή του Φάουστ και της Μαργαρίτας. Με αυτή, ο Γκαίτε θα χτίσει έναν μεγάλο έρωτα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης. Έναν έρωτα που θα τον εξορύξει από τα κρύσταλλα της μεγάλης έμπνευσης. Τα υλικά του θα τα λάβει από τη στέρνα του Ομήρου με την Ανδρομάχη, του Δάντη με τη Βεατρίκη, του Πλάτωνα με τη Διοτίμα, του Σαίξπηρ με την Ιουλιέττα, του Ευριπίδη με την Μήδεια και την Άλκηστη. Και όχι αλλιώτικα, παρά καθώς όλοι εκείνοι οι μεγάλοι ερωτολόγοι, την ουσία του έρωτα θα την αποκαλύψει στην καταστροφή και την οδύνη.

Εν ολίγοις, ο Γκαίτε μας ξαναέδωσε με τη σειρά του το απόσταγμα της παλαιής σοφίας: ο έρωτας που δε φέρνει μέσα του σπόρο τη συφορά και το θάνατο είναι θέμα της κωμωδίας!

Έτσι καθώς θα τελειώσει η τρυφερή ιστορία, η μικρή Μαργαρίτα θα βρεθεί χρεωμένη με πολλαπλό άγος. Θα σκοτώσει το εξώγαμο μωρό της. Θα φαρμακώσει τη μητέρα της. Θα σταθεί αφορμή να σφαχτεί ο στρατιώτης αδερφός της. Θα δικάσει τον εαυτό της να της κοπεί το κεφάλι από τον ουδέτερο δήμιο. Και όλα αυτά τα φοβερά θα τα κάνει η Μαργαρίτα. Η παιδίσκη η ακηλίδωτη. Που πριν απαντήσει τον έρωτα, έζησε καθαρή όσο μια σταγόνα δροσιάς στο κύπελλο της αυγής.

Ο ορισμός, λοιπόν, που δόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά τους λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος : έρωτας είναι τέχνη του να φεύγεις, έτσι που η σφαγή που νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από την σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά.[4]

Φανταστείτε μια ερωτευμένη γυναίκα (ή έναν ερωτευμένο νέο αντίστοιχα) που περιμένει τον εραστή/αγαπημένο της (ή την ερωμένη/αγαπημένη του αντίστοιχα), ο πόνος της έλλειψης που νιώθει….. δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Η γυναίκα όμως είναι η ευνοημένη της ερωτικής εκλογής, οι δεσμοί της με τον ίμερο/έρωτα είναι πολύ πιο οικείοι και ισχυροί από τους δεσμούς του άντρα και η μετοχή της στο ερωτικό αγαθό της χορηγεί ηγεμονικά προνόμια. Ακόμα και σε καθαρά υλική σφαίρα την ευαισθησία της στις προσβολές του ρίγους, που συνοδεύει την γενετήσια πράξη, χαρακτηρίζει εύνοια. Η Ελληνική μυθολογία μας παραδίδει την σχετική διένεξη των φύλων και την κρίση του ερμαφρόδιτου Τειρεσία, ο οποίος ελεεινολόγησε την ηδονιστική πενία του αρσενικού. «Αν είναι δέκα τα μερίδια ευχαρίστησης κατά την συνουσία, το ένα ανήκει στον άνδρας και τα υπόλοιπα στην γυναίκα – δέκα μοιρῶν περὶ τὰς συνουσίας οὐσῶν τὴν μὲν μίαν ἄνδρας ἥδεσθαι, τὰς δὲ ἐννέα γυναῖκας» είπε ο Τειρεσίας. [5]

Στον έρωτα δηλ. όλα γίνονται για το θηλυκό! Η Φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατελείωτη προσφορά, και θεία στέρηση για το θηλυκό. Πάντα, όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας : γιατί όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την έχει ο άντρας. Στην διαλεκτική με τον έρωτα η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος ερωτικής απουσίας & 9 μέρη ερωτικής παρουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο (εξ ου και άλλοτε ο ένας και άλλοτε ο άλλος δεν “χορταίνουν” την πείνα τους, και το αποτέλεσμα είναι γνωστό).

Όμως o έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δυο όψεις του ίδιου προσώπου : επί παραδείγματι ένας δημοτικός 15-σύλλαβος που λέγει: «Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχει να διαλέξεις» αλλά κυρίως ο Ηράκλειτος που έλεγε: «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος» το επικυρώνει και κάνει τον Έρωτα να είναι η ιερογλυφική ονομασία του θανάτου και αντίστροφα! Ως εκ τούτου, και παραφράζοντας τα λόγια του Τειρεσία, αν «είναι δέκα τα μερίδια ερωτικού πόνου (μικρού θανάτου), το ένα ανήκει στον άνδρα και τα υπόλοιπα στην γυναίκα» : η σφαγή που βιώνει η γυναίκα, ο πόνος που νιώθει, ο βαθμός που πάσχει είναι ανάλογος.

Στην διαλεκτική με τον ερωτικό πόνο - ως μικρό θάνατο – η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος θανατηφόρου παρουσίας και 9 μέρη θανατηφόρου απουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο – εξ ου και τον θάνατο οι γυναίκες τον αντιμετωπίζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους, κυρίως όμως με γοερά μοιρολόγια που σε ένταση και δυναμική δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα την ερωτική κορύφωση!

Εξ όλων αυτών συμπεραίνουμε ότι ο ερωτικός πόνος της «απαρνημένης» είναι ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου και μόνο αυτός αρκεί για να την ανυψώσει ως τα γόνατα των θεών !! [6]

Κατά αυτή την έννοια λέμε ότι το τιμιότερο έργο που θα είχε να παρουσιάσει ο άνθρωπος σαν απολογία μπροστά στην θεότητα και να το επικαλεσθεί για να μαρτυρήσει την αγωνιστική προθυμία του, δεν είναι ούτε η αρχιτεκτονική ούτε η μουσική τέχνη, αλλά μια ερωτευμένη γυναίκα, που ατενίζει ήρεμα από το παράθυρό της τη νύχτα και διαλέγεται με τα σκοτάδια της ερωτικής απουσίας της![7]

*******Μάλιστα τα ερωτικά έργα της γυναίκας αντιπροσωπεύουν την ανώτερη επίδοση του ανθρώπου και ουδέποτε θα μπορέσουμε να τα υμνήσουμε άξια! Και ακόμη πιο πέρα: τα μεγάλα έργα του ανθρώπου, που καθρεφτίζουν την ανεξάντλητη δυνατότητα της ανδρικής φύσης, δεν ημπορούν να υπομείνουν τη δοκιμασία της σύγκρισης με τα ερωτικά έργα της γυναίκας, εφόσον είναι αληθινά. Μάλιστα από την άποψη της ανδρείας ότι είναι ο ήρωας άνδρας ανάλογο και αντίστοιχο του είναι η ερωτευμένη γυναίκα, τα μεγάλα όμως κατορθώματα του ήρωα άνδρα υστερούν μπροστά σε θαυμάσια έργα εκείνης. Άλλωστε γνωστό είναι ότι η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας. Οι μεγάλοι διδάσκαλοι του ανθρώπου δεν εζήτησαν να τους φωτίσουν οι θεοί, για να κάμουν το όραμά τους έργο. Εζήτησαν ταπεινά την συμπαράσταση και την εύνοια της γυναίκας, της μούσας! Η γυναίκα ανοίγει τις πύλες της ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρράκτες του ίμερου/έρωτα, φέρνει τον άντρα σε φωτισμό και του διδάσκει του έρωτα. Είναι η σωκρατική Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Αυτή την φορά είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Ο έρωτάς της συνενώνει τη γνώση και την πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα επάνω : το αιώνιο θηλυκό μας τραβάει ψηλά – όπως έλεγε ο Φάουστ! Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άνδρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο μεγάλος, μάλιστα, λυρικός ποιητής & πεζογράφος Ράινερ Μαρια Ρίλκε (Rainer Maria Rilke) γνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσο λίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άνδρα και τον Κόσμο με τρόπο απλό : συγκράτα τον! Έτσι η αντίληψη που θέλει το έργο του πολιτισμού να κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο [ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές], είναι παντελώς λάθος, μιας και παραβλέπει το γεγονός ότι η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των «sine qua non, δηλαδή απαραίτητη προϋπόθεση»). Εξίσου λανθασμένο όμως είναι και το σύγχρονο κίνημα για την αποκατάσταση της γυναίκας (φεμινισμός), ανεξάρτητα αν εκφράζει τη δίκαιη αντίδραση στην πολυαιώνια υποτίμησή της, και αυτό διότι στηρίζεται στην εξωτερική όψη της δύναμης της γυναίκας αλλά παραβλέπει την πηγή της. Δυστυχώς. Και αυτό είναι μέγα λάθος. Ο φεμινισμός σήμερα κινδυνεύει να περιπέσει στη χονδροκόπο και άκριτη εξομοίωση των φύλων με την αγνόηση της φυσικής διαφοράς τους. Εκείνης της διαφοράς που καθρεπτίζεται στην μακάρια σύμπλεξη του αρχαίου γυμνού, που ηρεμεί ανάμεσα στον κοίλο Ερμή και στην κυρτή Αφροδίτη. Ο φεμινισμός αξιώνει και οι δύο θεοί να ευρίσκονται στην ίδια στάση. Εν ολίγοις η γυναίκα αντί να επιδιώκει την επανενθρόνιση της στο θρόνο της μούσας, κυνηγά μετά μανίας αφενός ανούσια και αφετέρου επικίνδυνα πράγματα!).[8] *******

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατά μία εκδοχή απαρνημένη και εγκαταλελειμμένη από τον Θησέα στην νήσο Δία/Νάξο Αριάδνη. Έπειτα ο Διόνυσος παντρεύεται την απαρνημένη που λαμβάνει δώρο από την Αφροδίτη και τις Ώρες ένα χρυσό στεφάνι. Η Αριάδνη μετά τον θάνατό της καταστερίζεται από τον Διόνυσο μαζί με το στεφάνι της ως Βόρειος Στέφανος (Γκέμμα)!!

Μια άλλη μορφή με την ίδια όμως ποιότητα και δυναμική είναι η Πηνελόπη, που ζει το κλίμα της απουσίας είκοσι έτη. Μάλιστα η Πηνελόπη δεν αποτελεί απλά ένα οικοδομικό εράνισμα στο γενικό σχέδιο της Οδύσσεια. Εάν το κεντρικό πρόβλημα του ομηρικού έπους είναι η δραματική κίνηση του ήρωα πάνω από καταιγίδες και κατακλυσμούς, που μέλλουν να τον οδηγήσουν στην τελική του υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, την ίδια πορεία πρέπει να περπατήσει και η Πηνελόπη στην σιωπή και την απουσία – η άλλη μορφή των κινδύνων και των τεράτων του ομηρικού ήρωα – για να φθάσει στην δική της υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, στην επιστροφή του αγαπημένου. Η Πηνελόπη πρέπει να καταταχθεί στις «απαρνημένες» και αξίζει περισσότερο από τον Οδυσσέα, τον ήρωα!![9]

Παράδειγμα είναι και η Ηρώ, η κόρη που με τον λύχνο (το άστρο) καθοδηγεί κατά την ενύπνιο διαδικασία τον αγαπημένο της να έρθει προς αυτή : η παρθένος κόρη που από τον πύργο της στην Σηστό του Βοσπόρου/Ελλήσποντου αγναντεύει τα αντικριστά ασιατικά παράλια και την εκεί πόλη της Αβύδου, περιμένοντα τον αγαπημένο της «ἱμερόει Λέανδρο – θελκτικό Λέανδρο» να έρθει κολυμπώντας από την μία άκρη στην άλλη, καθώς ήτο κάτοικοι αντικριστών πόλεων και κατά συνέπεια πολικά αντίθετα!

Το σπουδαιότερο όμως παράδειγμα είναι η Μαγδαληνή : Η Μαγδαληνή, η νύφη στα νερά. Συντροφιά με Νημερτή και Κυμοθόη, με Δωτώ και Πρωτώ, με Δεξαμένη και Φέρουσα. Είναι η σύνοδος και η συμβολή σε πολιτείες και πύλες παλαιές. Το Δίπυλο, η Τρίπολη, η Πεντάπολη, το Σεπτιμόντιο, ο Επτάλοφος. Στην μορφή της Μαγδαληνής συρρέουν και όρχουνται όλες οι θεμελιώδεις κατηγορίες του θηλυκού στην διαλεκτική του με τον άντρα: Η αγία μητέρα Ιοκάστη. Η σταμνοφόρος στο φιλιατρό του πηγαδιού. Η μοιχαλίδα, που κυνηγιέται να λιθασθεί από τον όχλο στην πλατιά ρούγα. Η πόρνη στο πανδοχείο της νύχτας, που δίνει τους μαύρους κρίκους των ματιών της, για να πάρει τα δηνάρια του στρατιώτη της λεγεώνας των Αγριοχοίρων. Η μυροφόρος, όταν πλένει με αλόη τα πόδια του άντρα εραστή, και τα σπογγίζει με το λαιμό και τα μαλλιά της. Και η άλλη Μαρία, που γονατίζει σιωπηλή μπροστά στα μάτια του δασκάλου, και διαλέγει την αγαθή μερίδα. Να ακούει. Να ακούει τα λόγια του, την ώρα που στάζει τη δροσιά της αυγής το περιβόλι. Η Μαγδαληνή δεν προπέμπει τον Ιησού στον Άδη, όπως έκαμε η Κίρκη, η Σίβυλλα και η Λιβιδώ. Αντίθετα, υποδέχεται τον άντρα που αγάπησε στους κήπους και στις ελιές, όταν εκείνος θα γυρίσει από την έκπληξη του θανάτου. Υποδέχεται, δηλ., και φιλοξενεί τον αιώνιο χωρισμό, ζωντανό και λειτουργικό και νύσσοντα στη συνείδηση της. Και τον μεταμορφώνει σε βασική θυρίδα των διαλογισμών της, όσο χρόνο της μέλλεται να ζήσει. Της μένει τώρα α θυμάται. Να θυμάται τον κλονισμό του φευγαλέου, και τους δονητούς οίστρους. Την στάση την αρχαία με τα ανοιχτά γόνατα και τα ανοιχτά μάτια. Και τις φωνές της, καθώς ανέβαινε στην παραλαλιά, όταν τις μεθούσε το σπίρτο του ονείρου. Έτσι στέκεται, και έτσι παντυχαίνει. Τον ζητεί καθισμένη στο λευκό μνημείο της απουσίας. Και σιγά – σιγά μαθαίνει να τρώει και να πίνει τη θύμηση του, όπως οι άλλοι τρώνε και πίνουν το κρασί και τον άρτο. Και κλαίει. Κλαίει ήσυχα, τραβηγμένη σε παράμερο μέρος. Γιατί τώρα είναι που έμαθε ότι δε θα τον ξαναγγίξει ποτέ. Εκείνο το αγρίμι, που αγκάλιαζε τρέμοντας κάτω από τα αγκάθια του λευκού θάμνου στους λόφους, έγινε το λευκό σημείο στα βάθη του σύμπαντος. Είναι και στέκει εκεί με το θάνατο του άστρου, τον αφεγγή και παγωμένο στους αιώνες αιώνων. Στην Μαγδαληνή ότι μένει είναι η μνήμη. Μονιά και μνημείο στο μυαλό της. Μέσα της έχει το λατομείο του μαρμάρου για τα αγάλματα, και την αλωνιά του σταριού για τους άρτους. Την σκηνή του κήπου τη σκέπασαν τα στερνά του λόγια : Μαρία με τα γλαρά μάτια, δεν θα μ’ αγγίξεις πια![10]

πηγή
Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων] (15/12/2008, Ελλάς)



[1] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Ο Νηφομανής – η ποιητική του Σεφέρη, σελ. 37».
[2] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 190.

[3] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 & 351 – σχόλιο 212,12 – 26 & σχόλιο 213,22.

[4] Βλ Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 170.

[5] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202 – 203.

[6] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 200.

[7] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202.

[8] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 – 208

[9] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 195.

[10] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 197-198.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου"
Related Posts with Thumbnails