Η Τουρκία κερδίζει και τη μάχη των ΑΕΙ.

Οι ελληνες προοδευτικοι καρεκλοκενταυροι πρυτανεις ακομη ψαχνουν  μεταρρυθμίσεις.---
Δέκα τουρκικά πανεπιστήμια φιγουράρουν ανάμεσα στα 500 καλύτερα του πλανήτη. Έτσι, σύμφωνα με αναφορά του URAP (University Ranking by Academic Performance Research Laboratory), το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, της Άγκυρας, το Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μέσης Ανατολής, το Γαζί, του Αιγαίου, το Μπιλκέντ, το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, του Μπογάτζιτσι και το Σαμπαντζί, συγκαταλέγονται στα κορυφαία παγκοσμίως για τις ερευνητικές τους δραστηριότητες.




Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να σημειωθεί πως το URAP ως ερευνητικό ινστιτούτο δημιουργήθηκε το 2009 από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μέσης Ανατολής, δηλαδή είναι τουρκικό, ενώ σκοπό έχει να αξιολογήσει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε παγκόσμιο επίπεδο με βάση την ακαδημαϊκή τους απόδοση και ερευνητική επίδοση, όπως αυτή καθορίζεται από τις επιστημονικές δημοσιεύσεις των μελών τους.







Αφήνοντας κατά μέρους το κλασσικό μειδίαμα… του Ελληνάρα, αναφορικά με την αξιολόγηση των παγκόσμιων ακαδημαϊκών επιδόσεων από τους γείτονες, καλά θα ήταν να εξετάσουμε τα του οίκου μας, αφού για την ώρα όλος ο αναξιοποίητος ακαδημαϊκός πλούτος της χώρας μας – ο οποίος αποδεδειγμένα είναι πολλαπλάσιας αξίας πολλών άλλων κρατών – φαίνεται στο να αναλώνεται στη διαμάχη για τα αυτονόητα, όπως το άσυλο, και για την αναγνώριση ή όχι των ιδιωτικών πανεπιστημίων.



Και αφού όσα οι άλλοι τα έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες εμείς ακόμα… συζητάμε και παρά τα οικονομικά μας χάλια το σύνθημα εξακολουθεί «τόσο % για την παιδεία», υποκρύπτοντας βέβαια τη συναλλαγή και τον παρασιτισμό στα πανεπιστήμια από φοιτητές και καθηγητές, γεμάτα «ακαδημαϊκούς απατεώνες» που δουλειά τους δεν είναι να μορφώσουν τον κόσμο αλλά το πώς θα προβληθούν οι ίδιοι στα ΜΜΕ για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου του χρήματος, ενώ η εμετική κατάσταση με τα ευρωπαϊκά κονδύλια που λυμαίνονταν οι «καρχαρίες» πετώντας ένα ξεροκόμματος σε όσους έκαναν τη δουλειά… Και πόσα άλλα…



Με όλα αυτά, οι «μπουνταλάδες» (τρομάρα μας), μας βάζουν τα γυαλιά και σε έναν τομέα στον οποίο διεκδικούμε τα παγκόσμια πρωτεία από την εποχή των Ομηρικών επών και μετά… Aς προσέχαμε. Μπράβο τους.


Την ώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση επιχειρεί να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η γειτονική Τουρκία βλέπει πολλά πανεπιστήμιά της, κυρίως μη κερδοσκοπικά, να καλπάζουν στις λίστες με τα καλύτερα ακαδημαϊκά ιδρύματα στον κόσμο. Κατανοώντας την επιθυμία πολλών οικογενειών, προερχόμενων όχι μόνο από τα παράλια της Μικράς Ασίας αλλά και από πόλεις της Ανατολίας, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, τόσο το κράτος όσο και κορυφαία ονόματα της τουρκικής επιχειρηματικής ελίτ ενθάρρυναν τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα ιδρύματα αυτά συγκεντρώνονται στις δύο μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, την Αγκυρα και (κυρίως) την Κωνσταντινούπολη. Καταφέρνουν μάλιστα χάρη στην άψογη υλικοτεχνική υποδομή αλλά και στο γεγονός ότι είναι αγγλόφωνα να προσελκύουν φοιτητές από πολλές χώρες ανά τον κόσμο.




Αλλαγές βήμα βήμα

«Στην Τουρκία υπήρχαν επί πολλά χρόνια οι ίδιες αναστολές για την εκπαίδευση που ταλαιπωρούν και την Ελλάδα» λέει στο «Βήμα» ο κ. Χ.Τζήμητρας , επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μπιλγκί και διευθυντής του προγράμματος για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο ίδιο πανεπιστήμιο. «Ο ασφυκτικός έλεγχος του κράτους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν πολύ βαθιά ριζωμένος και άρχισε να αλλάζει μόνο μετά τη σταδιακή φιλελευθεροποίηση στα μέσα της δεκαετίας του 1990» τονίζει. Πώς λειτουργεί όμως το σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Τουρκία; Κατ΄ αρχάς, η βασική δικλίδα ασφαλείας που έθεσε το Συμβούλιο Ανώτερης Εκπαίδευσης, που είναι το καθ΄ ύλην αρμόδιο, ήταν όλοι οι υποψήφιοι να δίνουν γενικές εξετάσεις είτε θέλουν να εισαχθούν σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. «Υπολογίζεται» λέει ο κ. Τζήμητρας «ότι κάθε χρόνο παίρνουν μέρος στις γενικές εξετάσεις κάτι λιγότερο από 2 εκατομμύρια παιδιά. Ο αριθμός των εισακτέων σε δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι περίπου 400.000. Και αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το 25%-30% λαμβάνει υποτροφία από το κράτος».



Εντυπωσιακό είναι όμως το ότι από εξετάσεις περνούν και τα μέλη του διοικητικού και επιστημονικού προσωπικού για όλα τα πανεπιστήμια και για όλες τις βαθμίδες. Πρόκειται για αυτό που στα σχέδια μεταρρυθμίσεων των ελληνικών πανεπιστημίων ονομάζεται «αξιολόγηση». Ισχυρά πλεονεκτήματα

Τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια στην Τουρκία ανήκουν σε ιδρύματα (βακούφια). Πολλά εξ αυτών ιδρύθηκαν από μεγάλους επιχειρηματίες οι οποίοι πέρα από τη φιλανθρωπική προσφορά ήθελαν να δημιουργήσουν και μια δεξαμενή στελεχών για τις επιχειρήσεις τους. Ετσι οι μεγάλες οικογένειες των Κοτς και Σαμπάντζι αποφάσισαν να φτιάξουν πανεπιστήμια. Το παράδειγμά τους ακολουθούν και άλλοι. Ο Χουσνού Οζγεγίν, ο επιχειρηματίας που πούλησε μέρος της Finansbank στην Εθνική Τράπεζα, αποφάσισε να διαθέσει το 20% από την εξαγορά της τράπεζας, περίπου 1 δισ. δολάρια, ώστε να ιδρυθεί νέο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Στην Τουρκία πάντως υπάρχουν σήμερα περί τα 200 πανεπιστήμια. «Και κάθε χρόνο ανοίγουν περί τα 10» προσθέτει ο κ. Ι.Γρηγοριάδης, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μπίλκεντ της Αγκυρας, που θεωρείται ίσως το καλύτερο μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο της γειτονικής χώρας.



Δεν είναι βέβαια όλα τα πανεπιστήμια της Τουρκίας πρώτης ποιότητας. Τα ιδιωτικά Μπίλκεντ, Κοτς, Σαμπάντζι και Μπιλγκί, καθώς και τα πανεπιστήμια του Βοσπόρου, της Αγκυρας, της Κωνσταντινούπολης, το Πολυτεχνείο της Πόλης και φυσικά το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μέσης Ανατολής (ΜΕΤU) στην Αγκυρα, είναι τα καλύτερα. Ανοίγουν όμως και πανεπιστήμια σε πόλεις της Ανατολίας, όπως η Καισάρεια και τα Αδανα, που εντάσσονται όλο και πιο δυναμικά στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της Τουρκίας και όπου υπάρχει μεγάλος νεαρός πληθυσμός. Κατά τον κ. Γρηγοριάδη, «τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν πολλά πλεονεκτήματα. Οι υλικές υποδομές τους είναι άψογες και θα τις ζήλευαν και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Εχουν άριστα εξοπλισμένες βιβλιοθήκες και οι καθηγητές μπορούν πολύ γρήγορα να προμηθευτούν τα βιβλία που χρειάζονται. Οι μισθοί των καθηγητών είναι πολύ καλοί, προσφέρονται παροχές σε είδος, ενώ χρηματοδοτείται γενναιόδωρα η έρευνα. Παράλληλαη χρήση της αγγλικής γλώσσας ανοίγει τις πόρτες των φοιτητών στο εξωτερικό». Τα δίδακτρα είναι υψηλά. Πολλές φορές ξεπερνούν τις 10.000-12.000 δολάρια ετησίως. Το σύστημα υποτροφιών όμως διευκολύνει πολλά παιδιά να σπουδάσουν ακόμη και αν δεν έχουν τα χρήματα. Και το σύστημα εξετάσεων είναι ιδιαίτερα αυστηρό. «Αν κάποιος φοιτητής αποτύχει π.χ.σε ένα μάθημα τον Ιούνιο, δεν μπορεί απλώς να ξαναδώσει εξετάσεις τον Σεπτέμβριο.Πρέπει να το ξανακάνει κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού εξαμήνου,στον μισό χρόνο και με διπλές ώρες» τονίζει ο κ. Γρηγοριάδης.



ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΤΕΛΗΣ

Μεταπτυχιακό στο Σαμπάντζι και διδακτορικός φοιτητής στο Μπίλκεντ

«Φωτεινό παράδειγμα»

«Ισως η πιο ευχάριστη σκέψη που θα μου μείνει από την εμπειρία μου στην Τουρκία ως μεταπτυχιακού φοιτητή και υποψήφιου διδάκτορα είναι η πραγματικά πολύτιμη βοήθεια που δέχθηκα, και δέχεται κάθε φοιτητής, από το Πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκει.Η βοήθεια αυτή μεταφράζεται όχι μόνο σε οικονομική ενίσχυση (η οποία είναι από τα περισσότερα ιδρύματα και το τουρκικό κράτος πλουσιοπάροχη),αλλά ακόμη σε πρόσβαση σε αξιοπρεπείς βιβλιοθήκες και σχεδόν όλες τις βάσεις δεδομένων,πλούσια υλικοτεχνική υποδομή και συνεχή ενθάρρυνση για εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες.Αναμφισβήτητα,η τουρκική τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να αποτελέσει, σε πολλά επί μέρους σημεία τουλάχιστον,φωτεινό παράδειγμα για τις μελλοντικές αλλαγές στα ελληνικά πανεπιστήμια».



ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ

Μεταπτυχιακό στο Μπιλγκί

«Βάρος στην έρευνα»

«Βρέθηκα στο Μπιλγκί τον Σεπτέμβριο του 2006. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι πολλές από τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου,όπως οι εστίες,είχαν κατασκευαστεί σε πρώην υποβαθμισμένες περιοχές της Κωνσταντινούπολης,σε μια προσπάθεια να αλλάξουν το “πρόσωπό” τους. Θα έλεγα ότι το Μπιλγκί ακολουθεί το αμερικανικό πρότυπο.Τα μαθήματα γίνονταν στα αγγλικά και ήταν σεμιναριακού χαρακτήρα.Πάντως υπήρχαν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των πολύ καλών και των λιγότερο καλών φοιτητών,κυρίως σε προπτυχιακό επίπεδο.Οπως και τα υπόλοιπα αγγλόφωνα ιδιωτικά τουρκικά πανεπιστήμια,το Μπιλγκί δίνει μεγάλο βάρος στην έρευνα.Επίσης η προώθηση της ελευθερίας των ιδεών και η ασφάλεια που απέπνεε είναι στοιχεία που πιστεύω ότι θα έπρεπε να υιοθετήσουμε και στην Ελλάδα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Τουρκία κερδίζει και τη μάχη των ΑΕΙ."

Gavdos Interview

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Gavdos Interview"

ΕΘΝΙΚΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ.

Μόνο 7 σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και όλοι Έλληνες κρατικοί υπάλληλοι ήταν αυτοί που είχαν την «ευφυή έμπνευση» να κλείσουν προχθές στις 2 το μεσημέρι την Ακρόπολη για να σώσουν από τον καύσωνα τον παγκόσμιο τουρισμό...

Αν δεν είχαμε αυτούς τους 7 υπέροχους συνδικαλιστές των κρατικών υπαλλήλων φύλαξης των αρχαιοτήτων κανείς δεν ξέρει με τι πτώματα θα γέμιζε η Ακρόπολη από τους «ηλιθίους» Γιαπωνέζους, Κινέζους, Αυστραλούς, Αμερικάνους, Ασιάτες και Ευρωπαίους που ήρθαν από την άκρη του κόσμου να επισκεφθούν την Ακρόπολη μέσα στο λιοπύρι και στον «Αρμαγεδδώνα»... των 39 βαθμών κελσίου!!!

Οι ηλίθιοι αυτοί τουρίστες αντί να πάνε στις πυραμίδες της Αιγύπτου που δεν κλείνουν ούτε με 60 βαθμούς κελσίου. Αντί να πάνε στην Έφεσο όπου οι Τούρκοι δείχνουν να ελληνικά αρχαία και με 50 βαθμούς ζέστη. Αντί να πάνε στην Πομπηία που οι Ιταλοί δεν καταλαβαίνουν από τέτοια, ήλθαν στην Ακρόπολη... Κακό του κεφαλιού τους.

Από την βλακεία τους όμως να ψηθούν στον ήλιο της Αθήνας τους γλύτωσε η συντεχνία των φυλάκων αρχαιοτήτων και το ίδιο το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού που συμφώνησε να κλείσει η Ακρόπολη στις 2 το μεσημέρι για να σωθούν φύλακες και κυρίως οι τουρίστες...

Πρόκειται για «σωτήρια» απόφαση της ΠΕΦΥΑ. Την ξέρετε την ΠΕΦΥΑ; Είναι η Πανελλήνια Ένωση Φυλάκων Αρχαιοτήτων η οποία, εκτός των άλλων, προστατεύει τους κρατικούς φύλακες αρχαιοτήτων ακόμη και από τον καύσωνα... Πάντα βέβαια με την σύμφωνη γνώμη και του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού... Το Τουρισμού μας έλειπε... το κοτσάραμε κι αυτό...

Τα 7 υπέροχα μέλη, λοιπόν, της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΕΦΥΑ έκριναν, ομόφωνα, προχθές ότι και οι φύλακες και οι τουρίστες δεν πρέπει να εκτεθούν άλλο στον ήλιο. Και άρα όσοι είδαν-είδαν την Ακρόπολη μέχρι τις 2 μμ. Οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε στις χώρες τους. Και ας έλθουν ξανά όταν φυσήξει αεράκι.

Έκλεισαν λοιπόν το «μαγαζί» (με την άδεια και του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού) και έχοντας κάθε νόμιμο δικαίωμα άφησαν τους τουρίστες να βλέπουν την Ακρόπολη από μακριά. Αυτή είναι όλη κι όλη η κρατική λογική της ελληνικής οικονομίας και της πολιτικής που την πλαισιώνει. Αυτή είναι η σημερινή κατάντια της χώρας την οποία υποσχέθηκε η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά να ανατρέψει δυναμικά όπως προκύπτει από τις προγραμματικές του δηλώσεις.

Αυτή όμως είναι και νέα αντίληψη που υποσχέθηκε η κυβέρνηση για την αναβάθμιση του τουρισμού και την αναθέρμανση της τουριστικής αγοράς; Αυτά είναι τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβερνητικής αποφασιστικότητας για την ανατροπή της πορείας της χώρας από την κατάρρευση; Και με τα δείγματα αυτά θα περιμένουμε από τον κ. Σαμαρά και τα κόμματα που τον υποστηρίζουν ότι θα τα βάλει με το πελατειακό κράτος, τις συντεχνίες και τους Φωτόπουλους;

Εάν είναι έτσι άντε να περιμένουμε να βγάλει ο κ Σαμαράς τις κουκούλες της αλητείας των Εξαρχείων πού έχουν το θράσος να «το παίζουν» και επαναστάτες.

Άντε να περιμένουμε. Άλλωστε το ίδιο κάνουμε εδώ και 40 χρόνια μεταπολίτευσης. Περιμένουμε.

[Του Γιώργου Κράλογλου από capital.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΘΝΙΚΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ."

Μίκης, ο μαχητής της ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Αν δεν είχαμε μια άμεση συνάντηση με το Μίκη, με όσα λέγονται για τις θέσεις του, δεν θα ξέραμε με ακρίβεια την άποψή του και τις γνώσεις του περί του θέματος. Κι όταν κάποιοι άσχετοι τον κατηγορούν ότι δεν έχει ξεκάθαρη πολιτική. Στην πραγματικότητα ο Μίκης έχει μια εικόνα για το θέμα του πετρελαίου ήδη από το 1975 όχι λόγω μιας ειδικής τεχνογνωσίας, αλλά λόγω των καταστάσεων εκείνης της εποχής. Επιπλέον είναι γνώστης εδώ και καιρό των γαλλικών ερευνών και εκτιμήσεων των κοιτασμάτων του Αιγαίου. Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο με τις επαφές που είχε να ξέρει καλά και την πιο πρόσφατη εξέλιξη των δεδομένων της Κύπρου. Κατά συνέπεια, για το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ δεν μπορούσε παρά να γίνει υπέρμαχος του θέματος. Η ΑΟΖ για το Μίκη δεν είναι ούτε μια μόδα, ούτε μια λεπτομέρεια, αλλά μια εθνική ανάγκη. Και αυτό συνδυάζεται και με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Ο Μίκης, όπως ξέρουμε όλοι, είναι κατά των αποκρατικοποιήσεων λόγω ιδεολογίας. Και γι’ αυτό το λόγο βλέπει πολύ θετικά τις κοινοπραξίες για το θέμα της ΑΟΖ. Έτσι, το θέμα παραμένει εθνικό σε όλη του τη διάσταση. Σε συνδυασμό με το προεδρικό διάταγμα που υπέγραψε ο Κάρολος Παπούλιας στις 10 Φεβρουαρίου 2012, το οποίο εξασφαλίζει ότι ο ορυκτός πλούτος που αφορά τους υδρογονάνθρακες που υπάρχουν και θα υπάρξουν θα το διαχειριστεί μια κρατική εταιρία που δεν έχει δικαίωμα να το μεταβιβάσει, η έννοια της κοινοπραξίας που προωθεί ο Μίκης αποτελεί ένα ρεαλιστικό και αποτελεσματικό τρόπο για να φέρουμε ξένους στρατηγικούς επενδυτές, όχι μόνο δίχως να παραχωρήσουμε το παραμικρό εθνικό δικαίωμα, αλλά στην ουσία ενισχύοντας αυτό το δικαίωμα με έναν έμμεσο τρόπο, λόγω της de facto αναγνώρισης της κυριαρχίας μας μέσω του κράτους, στο οποίο ανήκει η ξένη εταιρία που ενοικιάζει το οικόπεδο. Κατά συνέπεια, υπάρχει μια στρατηγική μέσω της ΑΟΖ που εξασφαλίζει μια έξοδο από την οικονομική κρίση και ταυτόχρονα υποστηρίζει τις εθνικές μας θέσεις. Ο Μίκης, λοιπόν, συμβαδίζει με αυτό το σκεπτικό και συνεπώς θέλει όχι μόνο μια γρήγορη θέσπιση, αλλά και μια οριοθέτηση για να προχωρήσει σύντομα το θέμα της εξόρυξης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=9663&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μίκης, ο μαχητής της ΑΟΖ"

Αμέτρητες οι αρχαιότητες που άρπαξαν και κατέστρεψαν κατά καιρούς οι Ευρωπαίοι.

Τα ελγίνεια μάρμαρα (γλυπτά του Παρθενώνα), για τα οποία γίνεται λόγος δεκαετίες τώρα, είναι ελαχιστότατα μπροστά στα τόσα μνημεία και τις αμέτρητες αρχαιότητες που άρπαξαν και κατέστρεψαν κατά καιρούς οι Ευρωπαίοι και κυρίως στη διάρκεια της τουρκοκρατίας.-----



Στο διάστημα 1723-1774, βασιλιάς της Γαλλίας ήταν ο Λουδοβίκος 15ος. Το 1730 ο βασιλικός βιβλιοθηκάριος αββάς Fourmont ήρθε στην Πελοπόννησο ως απεσταλμένος του Λουδοβίκου για να συλλέξει αρχαιότητες. Οι έρευνές του στράφηκαν κυρίως στον χώρο της αρχαίας Σπάρτης. Για το θέμα αυτό έγραψε σε ένα φίλο του: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πόλη δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από 30 και μερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη.

Αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος με την τελευταία καταστροφή της. Έψαξα να βρω τις αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και κατέστρεψα μερικές… Γκρεμίζοντας ναούς και τείχη, μην αφήνοντας λίθον επί λίθου, θα κάνω αγνώριστο αυτόν τον τόπο. Αλλά εγώ τουλάχιστον ξέρω πώς να τον αναγνωρίσω… Τώρα ασχολούμαι με την καταστροφή του Απόλλωνος στις Αμύκλες (περιοχή Σπάρτης). Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανοιώνω. Θα καταστρέψω και άλλους ναούς αν με αφήσουν»!..



Το 1806, όταν ήρθε στο χώρο αυτό ο Σατωβριάν και έψαχνε να βρει την αρχαία Σπάρτη δεν ευρήκε ούτε σημάδι από την πόλη του Λυκούργου και του Λεωνίδα. Όταν ρώτησε τους ντόπιους κατοίκους ούτε κι αυτοί γνώριζαν πού

βρισκότανε η αρχαία Σπάρτη… Είχαν φροντίσει γι’ αυτό οι Γάλλοι, οι πιο πολιτισμένοι Ευρωπαίοι… Γι’ αυτό και ο Σατωβριάν απογοητευμένος ανέβηκε σε ένα βράχο και φώναξε: Λεωνίδα, Λεωνίδα, Λεωνίδα!.. Εκαλούσε την ηρωική ψυχή του Λεωνίδα να αναστήσει την ένδοξη Σπάρτη.



Το 1788 ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Κων/πολη εφοδιασμένος με τουρκική άδεια επιχειρεί να αποσπάσει γλυπτά από τον Παρθενώνα. Προκάλεσε μόνον φθορές, αλλά δεν τα κατάφερε. Κομμάτιασε μόνον μία μετόπη. Οι συνεργάτες του Γάλλου πρεσβευτή σχεδίαζαν αργότερα την μεταφορά ολόκληρου του Θησείου, αλλά, ευτυχώς, δεν πρόλαβαν…



Η μεταφορά του διεθνώς γνωστού αγάλματος «Αφροδίτη της Μήλου», που σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο (Παρίσι), 23 Μαΐου 1820: «Το άγαλμα μεταφέρθηκε στο γιαλό του νησιού… Αν από θαύμα ζωντάνευε η θεά θα έκλαιγε πικρά καθώς την έσερναν στα βράχια, την αναποδογύριζαν και την κατρακυλούσαν άνθρωποι σε έξαλλη κατάσταση. Παραλίγο να γκρεμισθεί στην θάλασσα… Ακολούθησε πανδαιμόνιο γύρω από το κασόνι που την μετέφεραν. Οι Έλληνες δεν ήθελαν να το δώσουν. Ο κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου κραύγασε στους ναύτες να ρίξουν το κασόνι στη λέμβο. Τότε άρχισε η μάχη. Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο παπάς του νησιού δέχθηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και τη ράχη. Το ίδιο και οι Έλληνες που ζητούσαν βοήθεια από τον Θεό και αγωνίζονταν. Ο πρόξενος της Γαλλίας πολεμούσε καλά κρατώντας στο ένα χέρι σπαθί και στο άλλο ρόπαλο. Οι ναύτες τραβολογούσαν το κασόνι που χτυπιόταν δεξιά-αριστερά. Τότε, σ’ αυτήν τη μεταφορά έχασε η Αφροδίτη το αριστερό της χέρι, που βλέπομε σήμερα κομμένο…». Αργότερα έσπασε και το άλλο χέρι.



Λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε μετακίνηση της Αφροδίτης σε άλλη θέση. Όταν σήκωσαν το άγαλμα ανακαλύφθηκε πάνω στο βάθρο ένα κομμάτι χαρτί κιτρινισμένο από τον χρόνο, το οποίο έγραφε το εξής:



«Στην λατρευτή μου Αφροδίτη της Μήλου επαναλαμβάνω με πόνο τα λόγια του Δροσίνη. Και στη συνέχεια ήταν γραμμένο ολόκληρο το ποίημα του Δροσίνη για την Αφροδίτη. Υπογραφή στο σημείωμα: «Με πόνο. Βεατρίκη Κώττα, ετών 12». Η ανεύρεση του σημειώματος αυτού και ο τρόπος της εκφράσεως των αισθημάτων της νεαρής Ελληνίδας έκαμαν τότε ζωηρότατη εντύπωση στο Παρίσι. Ο γαλλικός τύπος και το ραδιόφωνο του Παρισιού ασχολήθηκαν επανειλημμένα. Το σημείωμα τοποθετήθηκε σε μια γυάλινη θήκη και κατατέθηκε στα αρχεία του Λούβρου.



Ο Ιταλός Κορνήλιο Μάγνι γράφει το 1674 ότι «Όσοι ξένοι δεν μπορούσαν να μεταφέρουν τα μεγάλα αγάλματα, τους έκοβαν τα κεφάλια. Τα προώριζαν για τα σαλόνια και τα γραφεία των μεγιστάνων και φιλότεχνων της Ιταλίας – Γαλλίας – Ισπανίας – Γερμανίας».



Ο San Gallo κράτησε για τον εαυτό του την κεφαλή της Νίκης από το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα.



Ο Δανός λοχαγός Hartmand απέσπασε δύο κεφάλια από την μετόπη.



Κάθε ξένος που επισκεπτόταν την Ελλάδα, τα πληρώματα κάθε πολεμικού πλοίου που επισκέπτονταν κάποιο νησί ή κάποιο άλλο λιμάνι, ή τουρίστες που επισκέπτονταν τα αρχαία μας, αποσπούσαν κάποιο κομμάτι σαν σουβενίρ. Ο ακόλουθος της αγγλικής πρεσβείας στην Κων/πολη Ουίλλιαμ Τάρνερ συνήθιζε, όπως αφηγείται ο ίδιος, να τσακίζει τις μύτες των αρχαίων αγαλμάτων και να τις παίρνει για σουβενίρ (χαρακτηριστικό ψυχοπάθειας).



Όταν ο Έλγιν άρπαζε τα γλυπτά του Παρθενώνα, την ίδια ώρα ο Εδουάρδος Κλαρκ έκλεβε το μεγάλο άγαλμα της Δήμητρας από την Ελευσίνα.



Οι Ιταλοί έγδυσαν σχεδόν ολόκληρες περιοχές με αρχαία από την Μακεδονία.



Άλλοι Γάλλοι σάρωσαν όλη την Πελοπόννησο και έκλεψαν το άγαλμα του Διός (Ολυμπία).



Οι ευγενείς των ιταλικών πόλεων έχτιζαν τα παλάτια τους με μάρμαρα αρχαίων αρχιτεκτονημάτων της Αθήνας.



Ο Γερμανός Ρούντολφ Φον Σούχεν που πέρασε από την Αθήνα γράφει ότι: «Ολόκληρη η Γένοβα ήταν χτισμένη με μάρμαρα και κίονες από την Αθήνα…».



Στην λεηλασία των ελληνικών αρχαιοτήτων διακρίθηκαν τον 16ο και 17ον αιώνα οι ζάπλουτοι αριστοκράτες της Φλωρεντίας. Υπήρχε μεγάλη, τεράστια ζήτηση στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Εστεμμένοι και κροίσοι φιλοδοξούν να στολίσουν τους κήπους και τα ανάκτορά τους με ελληνικά γλυπτά όπως έκαναν και οι Ρωμαίοι μερικούς αιώνες πριν. Συχνότατα το εμπόριο αρχαιοκαπηλείας γινότανε μεταξύ των διπλωματών στην Ελλάδα και των αγοραστών ή των Τούρκων πασάδων και των αγοραστών.



Τον 17ον αιώνα ένας λόγιος έγραψε: “Τον 17ο αιώνα ένας Άγγλος πλούσιος φεουδάρχης και ο πανίσχυρος δούκας του Μπάκινχαμ μεταφύτεψαν την Ελλάδα στην Αγγλία. Ακολουθούν οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί και άλλοι με κάθε είδους έργα τέχνης που εύρισκαν στην υποδουλωμένη Ελλάδα…”



Στο Μουσείο «Ερμιτάζ – Αγία Πετρούπολη» οι ελληνικοί θησαυροί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:



Η πρώτη περιλαμβάνει έργα τέχνης που βρέθηκαν στη μητροπολιτική Ελλάδα, στην Ιωνία και στην Κάτω Ιταλία και μεταφέρθηκαν στην Αγία Πετρούπολη, καθώς και ρωμαϊκά αντίγραφα ελληνικών αρχαιοτήτων.



Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τις αρχαιότητες που προέρχονται από τις παρευξείνιες χώρες, όπου άνθισαν οι ελληνικές αποικίες από τους Αρχαϊκούς Χρόνους. Πρόκειται ασφαλώς για εκφάνσεις της ελληνικής τέχνης, όπως συνάγεται από το θεματολόγιο, την τυπολογία και την τεχνική κατασκευής των αντικειμένων αυτών.



Αν συνυπολογίσουμε τους ελληνικούς θησαυρούς που υπάρχουν σε όλα τα μουσεία του κόσμου φθάνομε σε αστρονομικούς αριθμούς…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αμέτρητες οι αρχαιότητες που άρπαξαν και κατέστρεψαν κατά καιρούς οι Ευρωπαίοι."

Κύρια ονόματα που προέρχονται από την Π. Διαθήκη

ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
----ΕΙΑΣΑΓΩΓΗ
ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Σχεδόν όλα τα οικογενειακά ονόματα, ή όπως αλλιώς τα ονομάζουμε επώνυμα ή επίθετα, σχηματίζονται με την προσθήκη παραγωγικών καταλήξεων, δηλαδή ονοματικών καταλήξεων ενισχυμένων με άλλους φθόγγους, τα λεγόμενα προσφύματα γεωργ-ός: ός , ονοματική κατάληξη. Έχουμε επώνυμα με ονοματικές μόνο καταλήξεις: Καλ-ός, Γεώργ-ιος, - ιος , παραγωγική κατάληξη ή επίθημα. Το -ι λέγεται πρόσφυμα: Γεώργιος , αυτός που έχει σχέση με τη γεωργία, Γεωργ-ιάδης: -ιάδης, πατρωνυμική παραγωγική κατάληξη, που δηλώνει το γιο του Γεωργίου, Γεωργ-άκης: -άκης πατρωνυμική παραγωγική κατάληξη, που αρχικά ήταν υποκοριστική, αλλά σήμερα έχει ατονήσει ο υποκορισμός, και Γεωργάκης, ως οικογενειακό όνομα δεν είναι ο μικρός Γιώργος, αλλά ο γιος ή απόγονος του Γεωργίου, Γεωργ-ουλάκος: -ουλάκος, παραγωγική κατάληξη, που περιέχει δύο υποκορισμούς: -ούλι (σακούλι) και -άκος (γεροντ-άκος) της οποίας δεν είναι αισθητή ούτε η υποκοριστική ούτε η πατρωνυμική ιδιότητα και ηχεί απλώς ως κατάληξη.



Στην Ιλιάδα και Οδύσσεια ο Αγαμέμνονας λέγεται και Ατρείδης (γιος του Ατρέα) ο Ορέστης αναφέρεται και ως Αγαμεμνονίδης (γιος του Αγαμέμνονα) ο Οδυσσέας φέρει και το όνομα Λαερτ-ιάδης (γιος του Λαέρτη) και ο Μαχάων ακούει και στο Ασκληπ-ιάδης (γιος του Ασκληπιού). Πάνω από 3.000 χρόνια συνεχώς και χωρίς κανένα κενό, οι Έλληνες ονομάζονται με επώνυμα που λήγουν σε - ίδης και -ιάδης, και όχι μόνο οι Έλληνες της του ελλαδικού χωρου αλλα και της και της διασποράς. Μάλιστα από το 1922 και πολλοί μικρασιάτες πρόσφυγες για "ελληνοποίηση" των επωνύμων τους που είχαν θέματα τούρκικα, όπωςε ο Δεμερτζίδης (Σιδερίδης), ο Ακίδης (Ασπρούλης), ο Καζαντζίδης (΄γιος ή απογονος Καζανά) κ.ά.





Τ α σε -ίδης και -ιάδης επώνυμα, λοιπν, πολλαπλασιάστηκαν πολύ μετά την μικρασιατική καταστροφή. Οι πρόσφυγες δεν είχαν σταθερά επώνυμα, όπως και οι Τούρκοι, των οποίων τα επώνυμα καθόρισε με νόμο ο Κεμάλ του 1929. Οι επιτροπές υποδοχής των Ελλήνων προσφύγων έκαναν και χρέη αναδόχων. Σε πολλούς γιους Γιάννηδων έδωσαν το επώνυμο Ιωαννίδης, το παιδί του Κώστα το είπαν Κωνσταντινίδη, ενώ παράλληλα έκαναν και το έργο του εξελληνισμού των επωνύμων: τον Μπαϊρακτάρη τον έκαναν Σημαιοφορίδη, τον Εκμέκογλου Ψωμιάδη.



Στα ετυμολογούμενα επώνυμα έχουν επισημανθεί 65 παραγωγικές καταλήξεις από τις οποίες ξενικής προέλευσης είναι οι παρακάτω: -(ο)πουλος, από το λατινικό pullus (πουλαράκι, πουλάκι) και τον ένθετο φθόγγο ο. Η σημασία της ξεκίνησε από νεοσσούς: αετόπουλο, ορνιθόπουλο, παιδόπουλο, παπαδόπουλο. Σήμερα η υποκοριστική σημασία της δεν είναι αντιληπτή και περισσότερο την αισθανόμαστε ως πατρωνυμική: Αναγνωστόπουλος, γιος του Αναγνώστη. Ήδη στη βυζαντινή εποχή χρησιμοποιείται ως πατρωνυμική κατάληξη (Αργυρόπουλος, Στρατηγόπουλος, γιος ή απόγονος του Αργυρού ή του Στρατηγού) με αμβλυμμένη την υποκοριστική σημασία.







ΕΚΤΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΕΛΘΕΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ .









Αβραάμ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Abraham = γενάρχης, πατριάρχης πολλών φυλών(λαών)



Άγγελος < αρχ. ουσ. Άγγελος < άγγελος = αγγελιαφόρος // άυλο πνευματικό όν // αγαθό πνεύμα



Αδάμ (ο) εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Adham = χωματένιος.



Μ.72



Αδονάι ονομασία του Κυρίου στην καθημερινή ομιλία, αντί του θεωνυμίου Γιαχβέ (= Κύριος, Κυρίαρχος Ουρανών και Γης.



Άδωνης εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Άδωνις -ιδος πιθανόν < εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Adhon = Κύριος, (Μπαμπινιώτης, σ. 75α΄.



Άννα· εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Hannah = η χάρις, η ευλογία (ενν. του Κυρίου της Π.Δ.).



Οι Ιουδαίοι τόσο πολύ είχαν εξελληνιστεί που θεωρούσαν τιμή τους να μεταφράσουν τα βιβλικά ονόματα τους στην ελληνική. Έτσι προέκυψαν τα εξελληνισμένα ονόματα της Παλαιάς Διαθήκης: Άννα, Ηλίας, Ιωάννης, Μαρία κ.ά. όπως είναι γνωστά σήμερα.



Ακόμη πρέπει να σημειωθεί ότι η Τρίτη Εντολή του Μωσαϊκού νόμου απαγορεύει την προφορά της ονομασίας του Θεού - Πατέρα ως Ελλοχείμ με την εντολή « Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού Σου επί ματαίω…». Για το λόγο αυτό αντί του απαγορευμένου ονόματος του Θεού Πατρός και της προσωνυμίας του ως Γιαχβέ = Κυρίου = Κυρίαρχου, οι Εβδομήκοντα Εβραίοι ελληνομαθείς και μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης κατέληξαν να χρησιμοποιήσουν στη μετάφραση την ελληνική λέξη Θεός. Παρατίθενται πιο κάτω μερικά από τα γνωστά βιβλικά ονόματα:



Ααρών = ο μεγαλύτερος αδελφός του Μωυσή > αραβ. Αρούν (Harun). Τα επώνυμο αυτό, καθώς και το και το επών. Κορρές και μερικά άλλα ανήκουν σε Ισραηλινοί ου ήρθαν στην Ελλάδα το 1300 περί μ.Χ. (βλ. Τραντ. Στάθης. 90.)



Βαρνάβας < Bar - nebh’a = γιος της παρηγοριάς // γιος της ενθάρρυνσης



Βαρούχ



Βεελζεβούλ Λαϊκή ονομασία του Σατανά που θεωρείται αρχηγός των δαιμόνων. Η προέλευση, όμως της λέξης κρατά από πολύ μακριά και προέρχεται από τη λέξη Baal Zebub και στην ελληνική “Βάαλ Ζεβούβ" που στα σημιτικά θα πει ο "Κύριος των μυγών ή ο θεός μύγα. Έτσι ονομαζόταν μια θεότητα των Φοινίκων από την οποία προέρχεται και το όνομα Hanni - bal (Αννίβας) = Hannah = χάρις, δώρο, του Βάαλ. Οι ιερείς εβραίοι έλεγαν ότι το όνομα Βεελζεβούλ σημαίνει "θεός της κόπρου". Το βέβαιο είναι ότι η ονομασία αποδιδόταν σε κακή θεότητα.



Βενιαμίν εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Benjamin < Ben (= γιος)+ jamin (= δεξί χέρι) = γιος της δεξιού χεριού, το «δεξί χέρι» ενν. του Ιακώβ. Ο δωδέκατος και τελευταίος γιος του.



Γαβριήλ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Gabhri-el = ο El, ο Θεός είναι η ισχύς μου. Ο Γαβριήλ είναι, κατά την Π.Δ., ο «ταξιάρχης» ο αρχιστράτηγος των αγγέλων και ο πρωτοστάτης που έφερε το μήνυμα στη Θεοτόκο για τη Γέννηση του Σωτήρος, του Εμμανουήλ, και, κατά τους μουσουλμάνους, διάβασε το Κοράνιο στο Μωάμεθ στο όρος «Αραφάτ».



Τα βαφτιστικά τα οποία προέρχονται από την εβραϊκή γλώσσα μέσω της Π. και της Κ. Διαθήκης ήταν άγνωστα στον Ε΄ και στο Δ΄ π.Χ. αιώνα π.Χ., γιατί οι αρχαίοι δεν καταδέχονταν να χρησιμοποιούν ονόματα «βαρβαρικά», προερχόμενα από τη γλώσσα των «βάρβαρων» Εβραίων.



Ιησούς εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Γιεσουάχ (Ye-šuáh < Yeho-šuáh = o Γιαχβέ, ο Κύριος (είναι) η σωτηρία.



Δαβίδ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα < εβρ. Dāwid = αγαπητός.



Δανιήλ Daniy-el = κριτής μου είναι ο Θεός.



Δεββώρα εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Ντέμπορα (Deborah)= μέλισσα., εργατική .



Δέσποινα < Δέσποινα < αρχαίο ελληνικό όνομα *Δεσπότνια = κυρία, κυρίαρχη του οίκου της.



Σημείωση. Για απόδοση τιμής στο κύριο όνομα της Παναγίας προτάσσεται το επίθετο κυρά Κυρα - Δέσποινα και όχι το επίθετο Κυρία, γιατί το κύρια παράγεται από τον τύπο κύριος (=κυρίαρχος) και η Παναγία δεν είναι, κατά τη Αγ. Γραφή, κυρίαρχη των ουράνιων και των επίγειων δυνάμεων όπως ο Θεός Πατέρας, ο Γιαχβέ, και ο Υιός Θεός ο Εμμανουήλ, ο Χριστός.



Διάβολος < ρήμα διαβάλλω (= συκοφαντώ) = συκοφάντης Ελισάβετ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Eli-ševa = ο Θεός είναι άφθονος, δηλ. χαρίζει την αφθονία.



Ελισαίος Elisma= o Ελί, o Θεός, λυτρώνει.



Εμμανουήλ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Immanu-el < Immanou (= μαζί μας) + - El (= Θεός) = Μαζί μας είναι ο Θεός. «Μεθ’ ημών Ο Θεός.



Εύα εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Ηawah = Zωή.



Εφραίμ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Εphrajim =(πνευματικά) καρπερός.



Ζαχαρίας εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Zekhar-yah = ο Γιαχ, ο Κύριος, έχει θυμηθεί.



Ηλίας εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Eliyahu = ο Eli- (= Θεός) + Yahu (= Kύριος)= ο Θεός (είναι) Κύριος, Κυρίαρχος.



Σημείωση 1. Στα κύρια ονόματα που προέρχονται από την Π. Διαθήκη τα συντετμημένα συνθετικά El-, Elı- και el, στην ελληνική Ηλ -, Eλι - κ. - ήλ, Βλ. λ. Ηλίας, Ελισάβετ, ····Γαβριήλ, Εμμανουήλ κ.ά. μεταφράζονται πάντα με τη λέξη «Θεός» και εννοείται ο Θεός Πατέρας, ο Ελοχείμ, ενώ στην Κ. Δ. εννοείται ο Χριστός, ο Εμμανουήλ.



Σημείωση 2. Επειδή στο όνομα Ηλίας περιέχεται η λέξη Eli - που αποτελεί σύντμηση της προσωνυμίας του Θεού Πατέρα, του Ελοχείμ, κυρίαρχου των ουρανών και της γης, για το λόγο αυτό και οι ναοί του προφήτη Ηλία βρίσκονται σε μέρη υψηλά, όπως ήταν οι ναοί του Δια στον Όλυμπο και στην Ιθώμη, ο οποίος επίσης ήταν κύριος των ουράνιων φαινομένων και «θεός - πατέρας των ανδρών και των ανθρώπων.



Σημείωση 3. Η συλλαβή - ίας στα εβραϊκής προέλευσης εξελληνισμένα ονόματα: Ηλ-ίας , Ζαχαρί-ας, Ιερεμ-ίας δεν είναι κατάληξη αλλά η μετάφραση του δεύτερου συνθετικού του κύριου ονόματος και σημαίνει Γιαχβέ , δηλαδή «Κύριος», Κυρίαρχος.



Ησαΐας εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yešae-yah σύντμηση του Yesae-yahu = ο Κύριος σώζει.



Θεοφάνης < Θεοφάνια (τα) = η φανέρωση του Θεού.



Σημείωση. Από την εποχή των ομηρικών χρόνων (8ος αιώνας π.Χ.). Τα θεοφάνεια εκδηλώνονταν 1. είτε ως «επιφάνεια» είτε ως «ενανθρώπιση». Στην πρώτη περίπτωση η incognito παρουσία της θεότητας γινόταν με μορφή πουλιού (περιστεριού) ή ζώου και η «ενανθρώπιση» με τη μορφή ανθρώπου, η ο οποίος δεν αποκάλυπτε την ταυτότητά του στο άτομο στο οποίο παρουσιαζόταν με ανθρώπινη μορφή όπως η Αθηνά στον Οδυσσέα. Ήταν και αρχαία ιεροπραξία στους Δελφούς κατά την οποία εικόνες των θεοτήτων επιδεικνύονταν από τους ιερείς σ’ αυτούς που μετείχαν στις εορτές



Θωμάς εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Te’ōma = δίδυμος.



Ιάκωβος εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Ya’akov = «φτέρνα». Κατά την Π. Διαθήκη ταυτόχρονα με τη γέννηση του δίδυμου αδερφού του, του Ισαύ, γεννήθηκε και ο Ιακώβ κρατώντας τη φτέρνα του αδερφού του. Από το γεγονός έδωσαν το όνομα αυτό στον Ιακώβ // υποσκελιστής.



Ιεζεκιήλ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα ehezq-el ο Θεός ενισχύει, ενδυναμώνει.



Ιερεμίας εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yirme-yahu = ο Κύριος εξυψώνει.



Ιορδάνης εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Jardēn = κατάβαση, ροή υδάτων προς τη θάλασσα.



Ιούδας εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yehūdhā = αντικείμενο επαίνων.



Ιουδίθ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yehū-dith = Αυτή που ανήκει στη φυλή Ιούδα // αυτή που αποτελεί αντικείμενο επαίνου.



Ισαάκ (ο) εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yichāq = το γέλιο της Σάρας, όταν ο άγγελος ανήγγειλε στον Αβραάμ το θέλημα του Θεού να αποκτήσει γιο, πιστεύοντας πως η εντολή αφορούσε αυτή, αν και ήταν ενενήντα χρονών, ενώ ο άγγελος εννοούσε τη δούλη της, την Άγαρ.



Ισμαήλ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yishmā-el ο Θεός εισάκουσε.



Ισρα-ήλ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα < Ισρα - έλ = ο Θεός τον ενδυνάμωσε .



Ιωάννης εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Y(eh)okhanan = η χάρις, η εύνοια, του Κυρίου.



Ιώβ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Ιyyôbh = αντικείμενο εχθρότητας // καταδίωξης.



Ιωήλ εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yo-el Κύριος είναι μόνον) Θεός, ταυτόσ. όνομα Ηλίας.



Ιωνάς εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Yō-nāh = περιστέρι.



Ιωσήφ Yō-sēph = ο Κύριος θα τον αυξήσει. Εννοείται με περισσότερους απογόνους > εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Ιώσηπος.



Καιάφας εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα < αραμαϊκή λέξη Kayphā = μάντης.



Κασσιανή εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Κασσιανή. Βυζαντινή ποιήτρια του 9ου μ.Χ., αιώνα που έγραψε το γνωστό τροπάριο που φέρει το όνομά της.



Λάζαρος εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα < Ελ-εάζαρ < εβραϊκό El’azar = ο Θεός έχει βοηθήσει.



Λουκάς εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα < λατινικό Lucas = Ο καταγόμενος από τη Λουκανία, τις δυτικές ακτές της Ν. Ιταλίας



Μαγδαληνή εξελληνισμένο εβραϊκό όνομα Μαγδαληνή < πόλη Μάγδαλα < εβρ. Magdal (= πύργος), κωμόπολη στη Δ. όχθη της Γαλιλαίας = Η καταγόμενη από την πόλη Μάγδαλα (τα).



Μάρθα < μτγν. Μάρθα < αραμ. Mārtā =κυρία, οικοδέσποινα.



Μαρία < μτγν. εξελλην. όν. Μαρία < εβρ. Marjam πιθ. «πικρή, ανυπότακτη».



Μάρκος < μτγν. Μάρκος < λατ. Marcus πιθ. < Μars - rtis ο θεός Άρης - εως των Ρωμαίων.



Ματθαίος < μτγν. Ματθαίος < εβρ. Mattith- yah < Matith (δώρο) + Jan (Κύριος) = δώρο του Κυρίου.



Μηνάς < μεσν. Μηνάς· = 1. πιθ. < ρ. μηνώ· ειδοποιώ, στέλνω μήνυμα· αυτός που στέλνει μηνύματα, ειδοποιεί»ή 2. < μηνάς (η) σελήνη = φωτεινός..



Μιχαήλ. εξελλ. τύπ. του εβραϊκ. ονομ. Micah-el ποιος είναι ίδιος με το Θεό; Όμοιος με το Θεό. Τρ. 17.



Ναθαναήλ < μτγν.εβρ. κύρ. όν. Ναθανα-ήλ = ο Ηλ, ο Θεός, έχει δώσει, έχει δωρίσει.



Ναούμ (ο) < μτγν. εβρ. όν.= παρηγορητής.



Παντελεήμων < μεσν. Παντελεήμων* - ονος < πας + ελεήμων < ρ. ελεώ· αυτός που ελεεί τους πάντες, χωρίς διάκριση· χαϊδευτ. Παντελής.



Παράσχος < μτγν. Παράσχος <εκκλ. φράση: «Παράσχου, Κύριε» < ρήμα παράσχου, προστακτ. αορίστ. του ρ. παρέχω/παρέχομαι (προσφέρω, δίνω) «Σε, παρακαλώ, δώσε μου, Κύριε...».







Σχόλιο. Κάθε ρήμα σε έγκλιση προστακτική αορίστου χρόνου της ενεργητικής ή μέσης φωνής των ρημάτων της αρχαίας ελληνικής: Παράσχου, ελέησον, ευλόγησον (Σε παρακαλώ να μου δώσεις…, Σε παρακαλώ να με ελεήσεις… Σε παρακαλώ να ειπείς ευσεβή λόγια (ευλογία) … εκφράζουν την παράκληση αυτού που τη χρησιμοποιεί, γιατί παρακαλεί κάποιος τη Θεότητα ή του αγίους, γατί δεν μπορεί να προστάξει κάποιος τη Θεότητα τους αγίους ή και κάποιον άνθρωπο να τον ελεήσει.



Όταν ο ιερουργών προτρέπει το εκκλησίασμα να προβεί σε κάποια ενέργεια πνευματική, όπως με τη φράση» άνω σχώμεν τας καρδίας» , "ας έχουμε τις καρδιές μας στραμμένες προς τα άνω, προς το Θεό» ή να κάμει το εκκλησίασμα καποια σωματική ενέργεια, όπως με τη φράση «τας κεφαλάς ημών των Κυρίω κλίνωμεν» »ας κλίνουμε, ας σκύψουμε τα κεφάλια μας με σεβασμό ως δούλοι του προς τον Κύριο». χρησιμοποιεί την αρχαία ελληνική υποτακτική προτρεπτική, γιατί μας προτρέπει







Παύλος* < εξελλην. ρωμαϊκό ψευδώνυμο Paulus < parvulus = μικρούτσικος < parvus =μικρός .



Πέτρος < αρχ. ουσ. πέτρα (= βράχος) // ακλόνητος. Σήμερα Πέτρα = λίθος



Πρόδρομος*



Ραφαήλ* < εξελλ. εβραϊκ. όνομ. Rafa-el =



Ραχήλ < μτγν. Ραχήλ < εβρ. Rāhēl προβατίνα // άκακη σαν προβατίνα.



Ρεβέκκα < εξελλην. εβρ. όνομ. < εβρ. Ribhqāh = παχουλή. σύζυγος του Ισαάκ και μητέρα των Ισαύ και Ιακώβ



Σαλώμη < εξελλ. εβραϊκ. όνομ. Šālōm· Ειρήνη. Χαιρετισμός του Κυρίου, όταν εμφανιζόταν μπροστά στους μαθητές τους ή σε λαϊκούς «Ειρήνη» (πάσι).



Σάββας < μτγν . όν. Σάββατον = τέλος της Δημιουργία και ημέρα αργία των Ισραηλινών// αναπαυμένος. Ημέρα αργίας των Μουσουλμάνων είναι η Τζούμα, η Παρασκευή



Σαμουήλ· εξελλ. τύπ. του εβραϊκ. ονόμ. Šēmū- ēl αυτός που εισακούστηκε από το Θεό.



Σαμψών· εξελλ. τύπ. του εβραϊκ. ονόμ.Šimŝōn < υποκ. του Semes ήλιος, «μικρός ήλιος».



Σωσσάνα (= κρίνος) = αγνή.



Σαούλ (ο) όν. εβραϊκ. = αυτός που ζητήθηκε. πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ (περ. 1020- 1000 π.Χ.)



Σάρα· εξελλ. τύπ. του εβραϊκ. ονόμ. Sarah = διωγμένη // ικανοποιημένη // πριγκίπισσα.



Σατανάς < εβρ. Satan = αντίπαλος, κατήγορος, συκοφάντης (του Θεού), Διάβολος < αρχ. ελλ. ρ. διαβάλλω = συκοφαντώ.



Σαύλος εξελλην. εβραϊκ. όνομ. Σαούλ = αυτός που ποθεί με ορμή > λατιν. ψευδών. Παύλος (Paulus) = Μικρούλης. Το έλαβε ο απόστολος, για να υποδηλώνει με το νέο του όνομα Παύλος ότι έγινε ταπεινός χριστιανός.



Σεραφείμ < εξελλην. εβραϊκ. ονόμ. Seraphim < ενικ. αριθμ. seraph, το τάγμα, η «τάξις» των εξαπτέρυγων αγγέλων οι οποίοι εκπέμπουν φλόγες, ενώ τα «πολυόμματα Χερουβείμ», έχουν πολλούς οφθαλμούς, για ν’ ασκούν εποπτεία.



Σολομών* < Σολόμων < εξελλην. εβραϊκ. όνομ. Slomo· (965- 926 π.Χ.) «Ειρηνικός» = γιος και διάδοχος του Δαβίδ (965 - 926 π.Χ.) βασιλιάς του Ισραήλ.



Σπυρίδων - ωνος* = 1. πιθαν. < αρχ. ουσ. σπυρίς - ίδος (= σπείρα) = κυκλικό πλεχτό καλάθι κ. 2. ψαροκόφινο. Ο Άγ. Σπυρίδων καταγόταν από την Κύπρο και είναι προστάτης της Κέρκυρας και του Πειραιά.



Συμεών* < εξελλην. εβραϊκ. όνομ. Simon (= προσεχτικό άκουσμα από το Θεό).



Σωσσάνη* < εξελλην. εβραϊκ τύπ του Σωσάννα. (=κρίνο) και μτφ. = αγνή σαν τον κρίνο.



Ταξιάρχης όνομ. < μτγν. ταξιάρχης < αρχ. ταξιάρχης < τάξις – εως (τάγμα) + άρχω (διοικώ)· Μιχαήλ κ. Γαβριήλ.



Τίτος αβέβ. ετυμ.· πιθ. <σύντμ. του λατ. Titulus τίτλος = βραβευμένος, τιτλούχος.



Χερουβείμ < μτγν. εβρ. όν. Kerubim, πληθ. του Kerub = άγγελοι, πνεύματα πολυόμματα, που βρίσκονται κοντά στο Θεό και τον



.................................



Βιβλιογραφία- Λήμματα από το διαδίκτυο.



1. ΙΩΣΗΦ Μ. ΜΑΤΣΑ του καθηγητή «ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΙΝΑ» ΑΘΗΝΑΙ 1955).



2.. Ασέρ Ρ. Μωυσή: “Η Ονοματολογία των Εβραίων της Ελλάδος”



Αθήναι 1973.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κύρια ονόματα που προέρχονται από την Π. Διαθήκη"

2o Master Class Τοποστρατηγική & ΑΟΖ-φωτογραφίες,Γαύδος 13-16/7/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "2o Master Class Τοποστρατηγική & ΑΟΖ-φωτογραφίες,Γαύδος 13-16/7/12"

Ελλαδα-Ρωσία-Τουρκία-Ουάσιγκτον.

Η Ελλάδα πρέπει να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις... ---
...από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον!----
Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ρωσικά πολεμικά πλοία πέρασαν από τα Στενά του Βοσπόρου -και όχι της Ισταμπούλ, όπως δέχτηκαν να περάσει η ονομασία αυτή Έλληνες διπλωμάτες σε επίσημα κείμενα του ΝΑΤΟ- με κατεύθυνση τη ναυτική βάση που διατηρεί η Ρωσία στο λιμάνι της Ταρτούς, ως μέρος της πολιτικής της Ρωσίας για τη διεκδίκηση ρόλου και επιρροής στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας, με αφορμή την ταύτιση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με την πολιτική της Ουάσιγκτον στο ζήτημα της Συρίας, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η πρόταση του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας να επιβληθούν μέτρα απομόνωσης εναντίον της Ρωσίας, ως αντίποινα στη στήριξη που παρέχει η Μόσχα στον Άσαντ και το καθεστώς του.



Η περίπτωση της στάσης που τηρεί η Τουρκία σε ένα ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο και αιτία σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά για δυο λόγους.

Ο ένας έχει να κάνει με την ίδια την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και τον τρόπο που ασκείται τον τελευταίο αιώνα για ζητήματα που ξεπερνούν τον περίγυρό της.

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η εξωτερική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν στα χέρια των Νεοτούρκων, οι οποίοι, τη στιγμή που Ελλάδα προσπαθούσε να τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα, κινήθηκαν βιαστικά και πήραν θέση στο πλευρό των λεγόμενων Κεντρικών Δυνάμεων, δηλαδή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας. Το τίμημα της βιαστικής επιλογής ήταν ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαμελισμός που θα είχε προχωρήσει και τα εδάφη της Ανατολής αν γινόταν καλύτεροι χειρισμοί από την Αντάντ και από την Ελλάδα στο ζήτημα της επανάστασης των Μπολσεβίκων.

Η Τουρκία, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για τη βιαστική επιλογή των Νεοτούρκων, στον επόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο τήρησε ουδέτερη στάση, καταφέρνοντας να μην έχει απώλειες στο τέλος του πολέμου και κερδίζοντας τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου». Την πολιτική αυτή η Τουρκία, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, τήρησε σε γενικές γραμμές μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, καταφέρνοντας σε γενικές γραμμές να εξαργυρώνει τον όποιο ρόλο ή αποστολές ελάμβανε από τις Βρυξέλλες ή από την Ουάσιγκτον, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, η βάρβαρη εισβολή της Κύπρου το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του νησιού, οι εκβιαστικές αθλιότητες της Τουρκίας στο Αιγαίο και η επιβολή του τουρκοϊσλαμικού φασισμού στους Πομάκους, τους Αθιγγάνους και τους δημοκράτες τουρκογενείς της Θράκης, δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μια στο εκατομμύριο να συμβούν, αν η Τουρκία δεν είχε τις νατοϊκές πλάτες και κυρίως της Ουάσιγκτον.

Παρά την αμερικανική στήριξη που είχε η Τουρκία επί δεκαετίες έναντι της Ελλάδος, σε σημαντικά ζητήματα που αφορούσαν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν τήρησε υπάκουη στάση απέναντι στην Ουάσιγκτον, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Πόλεμο του Κόλπου, του 1991 και την εισβολή στο Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ, το 2003. Και στις δυο περιπτώσεις, παρά την βούληση του Οζάλ την πρώτη φορά και του Ερντογάν τη δεύτερη, η τουρκική διπλωματία και ο στρατός, δηλαδή το βαθύ κράτος, εξέφρασαν σφοδρές αντιρρήσεις και η Τουρκία δεν συντάχθηκε με την πολιτική των ΗΠΑ.

Όμως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει.

Μπορεί από το 2003 μέχρι σήμερα να έχουν περάσει μόνο δέκα χρόνια, όμως η αλλαγή που έχει γίνει στις δομές και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής στην Τουρκία είναι αλλαγές που με κανονικούς ρυθμούς θα ήθελαν έναν αιώνα. Η περίπτωση της Συρίας και η δήλωση Νταβούτογλου για απομόνωση της Ρωσία, είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα.

Ο άλλος λόγος για τον οποίον πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά το ζήτημα της Συρίας και η στάση που τηρεί η Τουρκία, μέχει να κάνει με τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα στο ίδιο ζήτημα. Ιστορικά και συναισθηματικά για μας τους Έλληνες η περίπτωση της Συρίας έχει γενικές ομοιότητες με αυτήν της Σερβίας.

Το καθεστώς Άσαντ, παρότι αυταρχικό, είναι πολύ πιο δημοκρατικό από τα καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας. Οι χριστιανοί του ιστορικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας -που είναι εν διωγμώ και εδρεύει στη Δαμασκό λόγω του ότι η Τουρκία, που έχει διαπράξει τη γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων χριστιανών της Ανατολής, συνεχίζει τις βαρβαρότητες εναντίον των εναπομεινάντων χριστιανών- ζουν σε καθεστώς απόλυτης ασφάλειας κάτω από το καθεστώς της Συρίας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα οι χριστιανοί της Τουρκίας, θα δικαίωναν τη θέση μας. Όμως δεν μπορούν κι αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη.

Όμως, ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει η λογική, το δίκαιο και η ιστορία, από την άλλη υπάρχει πλευρά υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, που επιβάλλει η Ελλάδα να κρατήσει μια ισορροπημένη στάση, έχοντας το ένα μάτι στη Συρία και τα άλλα ...τρία στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.

Γιατί το λέμε αυτό.

Στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης που εκδόθηκε μετά την τακτική σύσκεψη του Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας, που έγινε στις 28 Ιουνίου, λίγες ημέρες μετά την κατάρριψη του τουρκικού RF-4E και ενώ επικρατούσε περίπου πολεμικό κλίμα στην Άγκυρα για αντίποινα εναντίον της Συρίας, αναφέρονται τα εξής:

Κατά τη σύσκεψη εξετάστηκαν διεξοδικά τα μέτρα που ελήφθησαν και τα βήματα που θα γίνουν με στόχο την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας μας και της ΤΔΒΚ (sic) στη Μεσόγειο ενώ αξιολογήθηκαν και οι τελευταίες επί του θέματος εξελίξεις.

Στα πλαίσια αυτά αποφασίστηκε να συνεχιστούν άπασες οι δραστηριότητες που διεξάγονται σε συνεργασία όλων των φορέων και των υπηρεσιών μας, στο θέμα της προστασίας των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ (sic) στην Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελεί μια από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας.

Δηλαδή, τη στιγμή που θα έπρεπε να ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα της κατάρριψης του πολεμικού της αεροσκάφος από τη Συρία, για να αποφασίσει αντίποινα και να προστατέψει το κύρος της που είχε ήδη πληγεί από την παθητική στάση της Τουρκίας, που δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, όταν ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν εννιά Τούρκους πολίτες στα διεθνή ύδατα, στο Μαβί Μαρμαρά, η Τουρκία κρατά σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα της εξόρυξης φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 12, εκεί που διεξάγει προκλητικά και παράνομα ασκήσεις αυτές τις μέρες, ανεβάζοντας την ένταση στις σχέσεις της με το Ισραήλ.

Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν και τα διαδραματιζόμενα στη Συρία είναι μείζονος σημασίας για την Τουρκία, αφού το πιο πιθανόν την επόμενη ημέρα είναι να δούμε να ξεφυτρώνει ένα δεύτερο αυτόνομο κουρδικό κράτος στην περιοχή, εξέλιξη που θα φέρει πιο κοντά τους Κούρδους στη θάλασσα και την Τουρκία στο διαμελισμό, η Άγκυρα συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερο βάρος στη ΝΑ Μεσόγειο, την Κύπρο και το Οικόπεδο 12, και να δηλώνει ότι είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει και να προστατέψει τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ και των ΗΠΑ, ελέω NOBLE ENERGY.

Το τοπίο είναι εξαιρετικά περιπεπλεγμένο, αφού στην κυριολεξία η περιοχή βράζει.

Η Ελλάδα, παρότι σπαράσσεται από το πιο ηλίθιο πολιτικό δίλημμα που έχει τεθεί ποτέ, και αναφερόμαστε στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο και τη νέα του βερσιόν, διαπραγμάτευση ή όχι, έχει υποχρέωση να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον και να ακολουθήσει σώφρονα πολιτική, που μπορεί ακόμα και να αποκαταστήσει ιστορικές αδικίες που υπέστη ο Ελληνισμός τον 20ό αιώνα.

Αρκεί να ξεπεράσει τον εσωτερικό ηλίθιο σπαραγμό, στον οποίον πρωτοστατούν οι νεολαϊκιστές νεοδημαγωγοί, με άρωμα ....Ουάσιγκτον!!!









Διαβάστε περισσότερα: ΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ: Η Ελλάδα πρέπει να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις...Ε http://elladasimera.blogspot.com/2012/07/blog-post_6309.html#ixzz20rImgog7

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελλαδα-Ρωσία-Τουρκία-Ουάσιγκτον."

’Ινδοευρωπαϊστές», «Φοινικιστές», καί «‘Αφροκεντρίζοντες.

Αφιαιρούται είς τούς «’Ινδοευρωπαϊστές», «Φοινικιστές», καί «‘Αφροκεντρίζοντες».

 «’Αλλά ποίοι είναι τότε αυτοί οί ’Ινδοευρωπαϊστές, Φοινικιστές καί ’Αφροκεντρίζοντες;»

Ποία ή θεωρία τους καί τί πρεσβεύει; Αλλά ας ειδούμε τι μαθαίνουμε από τόν κ. Γ. Γεωργαλάν ίστορικόν – Συγγραφέα διά μίαν σύντομη αλλά καί σαφή εξήγηση πρός καλλιτέραν κατανόησιν από τούς αναγνώστας.

Οί ’Ινδοευρωπαϊστές

Είναι ομάδα επιστημόνων οί οποίοι φρονούν ότι όλες οί Ευρωπαϊκές φυλές κατάγονται από μίαν καί τήν αυτήν “super“ φυλήν τήν οποίαν ονόμασαν “Ινδοευρωπαϊκή”. Στηρίζουν δέ τήν άποψιν αυτήν σέ διάφορες θεωρίες, όπως π.χ μία εξ’αυτών είναι ή ομοιότης καί συγγένεια τών σημερινών Ευρωπαϊκών γλωσσών οπότε πρέπει νά προέρχονται από μίαν κοινή μητρικήν γλώσσαν, τουτέστιν (καί κατά συνέπειαν) τήν ‘Ινδοευρωπαϊκήν

Ποία ή κοιτίς τής super αυτής φυλής;

Στήν ερώτηση αυτή, οί ίδιοι επιστήμονες διαφωνούν μεταξύ τους ώς πρός τήν κοιτίδα τής φυλής αυτής καί μέχρι σήμερα έχουν προταθή,- ή Μεσοποταμία – Βακτρία (Αφγανιστάν) – Κεντρική Ασία -‘Ελη Πριπέτ (Δυτική Ρωσσία) –Κεντρική Γερμανία – Σκανδιναβία – Παράλια Βαλτικής – Παράλια Βορείου Θαλάσσης– Νότια Ρωσσία – Ουράλια έως κεντ. Ευρώπη – Περιοχή Καυκάσου – Περιοχή Ουγγαρίας καί Ουκρανίας. Στά παράλια τού Αιγαίου (λένε γιά τούς ‘Ελληνες) κατέβηκαν ( κι’ εδώ διαφωνούν μεταξύ τους) γύρω στά:1100 π.χ.-1300 π.χ. -1500 π.χ. -1900 π.χ. – 2500 π.χ. –2800 π.χ. ‘Εν τούτοις καί μέχρι σήμερον, οί επιστήμονες αυτοί δέν έχουν προσκομίσει ούτε ίχνος στοιχείων νά αποδεικνύουν τήν ύπαρξιν τοιαύτης φυλής (κατά συνέπειαν) καί γλώσσης. Ούτε ένα αγγείο, μία επιγραφή ‘’Ινδοευρωπαϊκής’’ γραφής, ένα ιερογλυ-φικό, ένα συλλαβικό, ή αλφαβητικό μνημείο. ΤΙΠΟΤΑ , ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ. Καί όχι μόνον αυτό, αλλά απεναντίας αγνοούν επιδεικτικώς καί πεισματικώς τά ευρήματα τών ‘Ελληνικών γραμμικών γραφών. …… ΓΙΑΤΙ;

Παρέλαβον, ( λένε γιά τούς ‘Ελληνες), τό αλφάβητο από τούς Φοίνικες, [βλέπε επομ. σελ. Φοινικίζοντες] συνέθεσαν δύο παραμύθια τήν ‘Ιλιάδα καί τήν ‘Οδύσεια…κτλ, ( λές καί μόλις κάποιος μάθει τό αλφάβητο, αρχίζει καί γράφει έπη όπως τά …..’Ομηρικά!). ‘Αγνοούν, ΣΚΟΠΙΜΩΣ, ότι οί γλώσσες είναι προϊόντα βραδείας εξελίξεως.

Η Αρχαιότερη

«Τό 1200 π. Χ όταν οί άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες βρίσκονταν σέ πρωτόγονη κατάσ-ταση, ό ‘Ομηρος χρησιμοποιεί 8 πτώσεις, 3 αριθμούς, καί 8 χρόνους ρημάτων».(1)

Συνεπώς, ή γλώσσα τού ‘Ομήρου, δέν μπορεί παρά νά έχη πίσω της, χιλιάδες χρόνια εξελίξεως καί όχι νά έχη φθάση έξωθεν από νομάδες βοσκών.

Oί άλλες γλώσσες δέν είναι ισόχρονες τής Ελληνικής. Η Ελληνική προηγείται τών άλλων γλωσσών κατά μερικές χιλιάδες χρόνια. Η λέξη «φιλοσοφία» δέν προήλθε από τήν Αγγλική «philosophy». Τό Λατινικό αλφάβητο δέν είναι παρά μιά έκδοση τού Ελληνικού Χαλκιδικού αλφαβήτου.

«Εκείνο πάντως πού απομένει όρθιο απ’ όλη τήν ιστορία τού ‘Ινδο-ευρωπαϊσμού, είναι ή έμμεση παραδοχή ότι πράγματι υπήρξε μιά σημαντική καί άκρως καθοριστική γλώσσα γιά τήν ευρύτατη γεωγραφική περιοχή πού μάς ενδιαφέρει. Μιά γλώσσα πού βιάσθηκαν ν’ αποκαλέσουν, ‘Ινδο-ευρωπαϊκήν, μιά γλώσσα πού κάλλιστα μπορει νά χαρακτηρισθή ώς ή πανμήτηρα γλώσσα τής περιοχής. Αυτή ή Πρωτογλώσσα, δέν μπορει παρά νά είναι ή αρχέγονη γλώσσα τών Αιγαίων-Πελλασγών, ή άμεση πρόγονος τής Ελληνικής. (2)

Η τελειότερη.

«Η ‘Ελληνική είναι ή πρώτη πού διετυπώθη γραπτώς Η μόνη πού οί λέξεις της έχουν πρωτογενές νόημα.Αυτή από τήν οποίαν προέκυψαν ή γραμματική, τό συντακτικόν καί ή γλωσσολογία »(1).

Η παγκοσμίως πλουσιότερη, μέ 6 εκατ. λέξεις καί 71 εκατ. τύπους λέξεις (όταν υπολογίζουμε τίς λέξεις ό πατήρ τού πατρός) έναντι 490. χιλ λέξεων καί 300. χιλ. τεχνικών όρων τής Αγγλικής (καταγραφές τού παν. Ιρβάϊν τής Καλιφόρνιας στόν υπολογιστή «Ιβυκος»).(1) Αυτό σημαίνει ότι τήν διεμόρφωσεν ένας λαός μέ ανώτερη πνευματική συγκρότησι καί όχι κάποιοι ημιάγριοι πολεμισταί».



Οί Φοινικιστές

Οί υποστηρικται (επιστήμονες) τής θεωρίας αυτής φρονούν ότι οί ‘Ελληνες παρέλαβον τό αλφάβητό τους από τούς Φοίνικες. Αλλά ποίοι ήσαν αυτοί οί Φοίνικες;

’Από τά πανάρχαια χρόνια εγκαταστάθηκαν στά παράλια τής Συρο-Παλαιστήνης οί πρώτοι έποικοι Κύπριοι Κρήτες καί άλλοι πρωτο-‘Ελληνες Πελλασγοί, ίδρυσαν τήν Φοινίκην από τόν Φοίνικα [ό οποίος ήταν από τούς πρώτους εποίκους] ή καί τό πιθανότερο επειδή εκεί αναπτύχθηκε ή επεξεργασία τής πορφύρας καί ή βιοτεχνία πορφυρών ενδυμάτων. Φοινίκη λοιπόν, ονομάστηκε μία παραλιακή λωρίδα μήκους 300 χιλ. καί πλάτους περίπου 40 χιλ λέξη ‘Ελληνικότατη, αφού προυπήρχε πρίν χρησιμεύση νά βαπτιστή ή Φοινίκη. (Φοινός = βαθυκόκκινος, πορφυρός).

Φοινίκη υπήρχε καί στήν ’Αρχαία ‘Ελλάδα από αρχαιοτάτους χρόνους. Οί ‘Ελληνες τής Φοινίκης, ώς άρχουσα τάξη, ονόμασαν «Σημίτες» τούς έν Φοινίκη συγκατοικούντας Ασιατικής προελέυσεως καθώς καί τούς ανατολικούς τής ενδοχώρας Μεσοποταμίους, Βαβυλωνίους, αλλά καί τούς Εβραίους. [Σημίτης= από τό «σήμα», σημαδεμένος-στιγματισμένος = περιττετμημένος].

‘Οταν ήλθαν στή Φοινίκη από τόν Περσικό κόλπο, βρήκαν ήδη εκεί τούς Ελληνες από τούς οποίους πήραν πολλά πολιτιστικά στοιχεία, τίς τέχνες τή ναυπηγική τή ναυσιπλοϊα, καθώς καί τήν γραφή. Μέ τήν εισβολή τών Χετταίων, (1360 π.χ.) στή Φοινίκη ακολούθησε ή άλωσις τών πόλεων, Ευαγορίτις, [ιδρύθηκε από τούς Ευαγορίδες τής Κύπρου - Ουγκαρίτ κατά τούς Σημίτες], Βύβλος, Ποσείδιον, ‘Αραδος καί ό αφανισμός τών ‘Ελλήνων, ένα είδος Μικρασιατικής καταστροφής.

Συνέπεια αυτής ήταν νά μείνουν οί θάλασσες ελεύθερες πλέον στούς Σημίτες τής Φοινίκης οί οποίοι διαδέχτηκαν τούς ‘Ελληνες, κληρονόμησαν τίς πόλεις τους, τή γραφή καί τίς τέχνες πού τούς εδίδαξαν Ναυπηγική καί Ναυσιπλοϊα, υφαντουργία, αρχιτεκτονική, εμπόριο, αλιεία, επεξεργασία τής πορφύρας, σφετεριζόμενοι τό όνομα «Φοίνικες» αρχίζουν νά επιβάλουν τή δική τους κυριαρχία στίς θάλασσες καί περνούν στήν ιστορία ώς «Φοίνικες» πλέον.

Οί ‘Ελληνοφοίνικες χρησιμοποιούσαν τό Κυπρο-Μινωικό συλλαβικό αλφάβητο, τό οποίο μετεξέληξαν σέ φωνητικό καί τό οποίο απεκλήθη «φοινικικό» αφού ήταν δημιούργημα τών Φοινίκων – όμως οί έν λόγω Φοίνικες ήσαν οί ‘Ελληνες τής Φοινίκης, οί ‘Ελληνοφοίνικες. Καί σ’ αυτό ακριβώς τό θέμα έχει επέλθη ή μεγίστη τών συγχύσεων.

‘Ο ch.Virolleaud μάς λέγει, « ή αλήθεια είναι προφανής. Οί Ουγκαριτινοί (Σημιτοφοίνικες) πήραν τή γραφή τους από τούς Κυπρίους καί όχι οί Κύπριοι από τούς Ουγκαριτινούς». Ο. Masson – στό Etudes Myceniennes –1954. «‘H επίσημη γραφή τής άρχουσας τάξης ήταν ή Κυπρο – Μινωική συλλαβική».

Εγινε προσπάθεια αντιστροφής. Τό αλφάβητο λένε είναι Χαναναϊκό καί από εκεί πέρασε στήν Κύπρο μέσω Ουγκαρίτ, (δηλαδή, τών Σημιτοφοινίκων). ‘Ετσι λοιπόν, οί άσημοι Χαναναίοι ξεπέρασαν τούς ανεπτυγμένους λαούς τής εποχής. Δέν τό εφεύραν οί θαλασσοκράτορες Μινωίτες καί οί λαμπροί Μυκηναίοι, τό εφεύραν οί Χαναναίοι, γεωργοί καί νομάδες γιδοβοσκών τών Συρο-Αραβικών ερήμων, χωρίς νά διαθέτουν πολιτισμό, πνευματικό βίο, λογοτεχνία, επιστήμες καί τό δίδαξαν αυτοί στούς…‘Ελληνες. Η στοιχειώδης λογική λέγει ότι οί ‘Ελληνες έδωσαν στούς εγχώριους πληθυσμούς τό αλφάβητό τους γιά νά μπορούν νά επικοινωνούν μεταξύ τους. Κάτι ανάλογο έκαναν καί οί Βυζαντινοί μέ τούς Σλάβους 2000 χρόνια αργότερα. Νά λοιπόν ποίοι είναι οί φοίνικες πού μπέρδεψαν τήν ιστορία. Δηλαδή οί Σημιτοφοίνικες. Εδώ βλέπουμε ότι πέρασαν στήν ιστορία δύο λαοί μέ τό όνομα Φοίνικες καί ή απόδοσις τής εφευρέσεως τού φωνητικού αλφαβήτου στούς Σημιτοφοίνικες οφείλεται στή σύγχυσι πού προκάλεσε ό σφετερισμός τής ονομασίας «Φοίνικες» από τούς Σημίτες πού διαδέχτηκαν στήν περιοχή τούς πραγματικούς Φοίνικες τούς Ελληνοφοίνικες. Από τά γραφόμενα τού Ομήρου, προκύπτει ότι οί Φοίνικες (δηλαδή, οί Σημιτοφοίνικες εν προκειμένω) ήσαν αντιπαθείς στούς Ελληνες, αφού τούς χαρακτηρίζουν υλιστές, άρπαγες ανθρώπων, αδίστακτους πειρατές, δόλιους, σκληρούς, δολοπλόκους καί αγρίους. Ανθρώπους χωρίς καμία πνευματικότητα πού πίσω από μιά επιφάνεια πολιτισμού παρέμειναν βάρβαροι. Τούς θεωρούσαν επίσης «ψεύτες» εξ’ού καί ή εκφρασις «Φοινικικόν ψεύδος», πού αναφέρει ό Στράβων (3.170). Τούς απέδιδαν επίσης καί σεξουαλικές διαστροφές. Τό «Φοινικίζειν» σήμαινε παρά φύσην ασέλγεια.

Φοίνικες, ναυσίκλητοι καί τρώκτες

Τό ανθρώπινο είδος πού κρυβεται πίσω από αυτούς τούς Φοίνικες [ καί δέν εννοούμε φυσικά τούς Ελληνες τής Φοινίκης ή τής Παλαιστίνης ], έχει πρό πολλού πάρει τήν ιστορική απάντηση: «Ενθα δέ Φοίνικες ναυσίκλυτοι ήλυθον άνδρες, τρώκται». [Εκεί ήλθον άνδρες Φοίνικες, περίφημοι θαλασσινοί, κατεργάρηδες], (Οδ, ο,41).«Δή τότε Φοίνιξ ήλθεν ανήρ απατήλια ειδώς, τρώκτης ός δή πολλά κακ’ανθρώποισιν εώργει». [Τότε ήλθε ένας ανθρωπος από τή Φοινίκη, ψευταράς καί κατεργάρης, πού ώς τώρα είχε βλάψει πολύ κόσμο]. (Οδ.ξ . 287). Τρώκτης, λοιπόν απατεών, αγύρτης, καί τρωκτικόν ζώον πού αρέσκεται στά υπολείματα. Ανέκαθεν οί Σημιτοφοίνικες εστάθηκαν εχθροί πρός τούς Ελληνες. Στούς Ελληνο-Περσικούς πολέμους αποτελούσαν τόν κύριο όγκο τού περσικού στόλου καθ’ ότι οί Πέρσες δέν ήτο ναυτικός λαός. Ουδέποτε όμως ενίκησαν τούς Ελληνες. Η Τύρος μία καθαρώς Σημιτο -Φοινικική πόλις πρόβαλε πείσμονα αντίσταση στόν Μέγα Αλέξανδρο και αυτός τήν κατέστρεψε. Νά!, γιατί τόν κατηγορούν ώς σφαγέα οί εχθροί τών Ελλήνων Σημίτες, καθώς καί κάτι ψευτο-Ελληνες “ ιστορικοί ”καί φιλο-Σημίτες, γιατί τούς έσπασε τά μούτρα. Λοιπόν, αυτοί οί κύριοι «επιστήμονες» έρχονται σήμερα μαζύ μέ τούς εντός τής Ελλάδος προδότες νά μάς ειπούν ότι πήραμε τό αλφάβητό μας από αυτούς τούς ποταπούς ανθρώπους.Ποτέ δέν δίδαξαν στά σχολεία τά Ελληνόπουλα τήν αλήθεια, γιά τούς πραγματικούς Φοίνικες καί το Κυπρο-Φοινικικό αλφάβητό τους.

’Αφροκεντρίζοντες

Είναι οί υποστηρικτές «επιστήμονες» τής θεωρίας «Out of Africa», (εξ ‘Αφρικής). Ποία όμως είναι αυτή ή θεωρία καί τί πρεσβεύει; Αλλά ας αφήσουμε τόν κ. Γ. Γεωργαλάν ίστορικόν – Συγγραφέα διά μίαν σύντομη αλλά καί σαφή εξήγηση πρός καλλιτέραν κατανόησιν από τούς αναγνώστας. . «Υπάρχουν δύο θεωρίες γιά τήν προέλευση τού ανθρώπου α) Η μονογενετική, κατά τήν οποίαν όλοι οί ανθρωποι καί οί φυλές τους προέρχονται από κάποιους κοινούς προγόνους πού εμφανίσθηκαν στή μία καί μοναδική κοιτίδα τού ανθρωπίνου είδους.

Σύμφωνα με την θεωρίαν αυτήν ο άνθρωπος ενεφανίσθη κάπου στήν κεντρική Αφρική πρίν από 3 εκ. χρόνια καί ο οποίος –εικάζεται- αφού πέρασε διάφορα στάδια εξελίξεως, έφτασε φυσικά στόν τέλειο άνθρωπο πρίν 100 χιλ. χρόνια. Από εκεί ακολουθώντας τή ροή τού Νείλου, έφτασε στήν Αίγυπτο καί από εκεί, πέρασε στήν Πρόσω Ασία, άλλοι στράφηκαν πρός τήν Ευρώπη καί άλλοι πρός την Ασία καί μέσω τού Βεριγγείου πορθμού διεκπεραιώθηκαν στήν Αμερικανικήν Ηπειρον τήν οποίαν καί κατέκτησαν μέχρι τήν γήν τού πυρός. Στήν τελευταία υποτίθεται ότι έφθασαν (οί Αφρικανοί πού στό μεταξύ είχαν μεταμορφωθεί σέ Λευκούς-Μογγόλους-Ερυθρόδερμους, ενώ στην Αφρική, παρέμειναν – άγνωστο γιατί – Μαύροι), πρίν από 25000 χρόνια. Αυτή είναι σέ γενικές γραμμές ή θεωρία τής «Out of Africa».

Εν τούτοις υπάρχουν καί άλλοι επιστήμονες οί οποίοι αμφισβητούν τήν ανωτέρω θεωρίαν.

β) Η πολυγενετική, κατά τήν οποίαν τό ανθρώπινο είδος προήλθε από περισσότερες κοιτίδες, τουλάχιστον τόσες , όσες οί βασικές φυλές. Τά λίθινα εργαλεία πού βρέθηκαν εκεί ( στήν Αφρική) έχουν ηλικία, μόνο 1 εκατ. ετών, ίδια μέ τούς λιθίνους πέλεκεις πού βρέθηκαν στό Βαλλόνε τής Γαλλίας (άρα υπήρχαν ήδη άνθρωποι εκεί) καθ’ήν στιγμήν τό 1997 στήν Περδίκα τής Πτολεμαϊδος βρέθηκαν λίθινα εργαλεία, σύμφωνα μέ τό πανεπιστίμιο Νότιας Καρολίνας ΗΠΑ ηλικίας 2.3 μέ 3. 2 εκατομμυρίων ετών. Στήν Ικαρία, στή Μήλο καί στό πόρτο Ράφτη Αττικής βρέθηκαν λίθινα εργαλεία ηλικίας 4.5 εκατ. ετών, στήν Πτολεμαϊδα 6 ε κατ. ετών, στήν Χαλκιδική όπως καί στή Μάνη, 11-12 εκατ. ετών. Εκτιμώ τήν εικασία εντελώς φαντασιώδη διότι τίποτα δέν αποδεικνύει τήν προέλευση τού ανθρώπου από τόν Αφρικανικό ανθρωποπίθηκο καθ’ ότι στήν κοιλάδα τού Αξιού, 65 χιλμ βορειοδυτικά τής Θεσσαλονίκης βρέθηκε κρανίο εξελιγμένου πιθήκου ηλικίας 9-10 εκατ. ετών.

Στά τέλη το 1997, ό Αρης Πουλιανός, ανθρωπολόγος ανακοίνωσε ότι οί ανασκαφές του στήν Χαλκιδική έφεραν στό φώς χιλιάδες λίθινα καί οστέϊνα εργαλεία καθώς καί υπολείμματα ανθρώπου, τών οποίων ή ηλικία εκτιμήθηκε στά 11 εκατ. έτη. Τό 1964 ό Γερμανός καθηγητής E .Bratiger ανακοίνωσε ότι στό Σπήλαιο τών Πετραλώνών βρέθηκε κρανίο ηλικίας 50- 70.000 ετών καθώς καί κρανίο «έμφρονος ανθρώπου» ηλικίας 400 μέ 500.000ετών. Μεταγενέστερες έρευνες έφεραν στό φώς δύο σκελετούς ανθρώπων ηλικίας 700 μέ 800.000 ετών. Υπάρχει ακόμα πλήθος ευρημάτων πού επιβεβαιώνει τήν πανάρχαια παρουσία τού ανθρώπου στόν Ελλαδικό καί περι-Αιγαιακό χώρο. Ιδού! Στήν Μάνη κρανίο ηλικίας 300.000 ετών, στόν Αλιάκμονα λίθινος πέλεκυς ηλικίας 250.000 ετών, στήν Μεγαλόπολη, στό Παλιόκαστρο Σιάτιστας καί στήν περιοχή Θεσσαλονίκης πέλεκεις ηλικίας 100.000 ετών, στό Ασπροχάλικο Ιωαννίνων ευρήματα ηλικίας 40.000 ετών, διάφορα εργαλεία σέ 16 άλλες τοποθεσίες τής Ηπείρου ηλικίας 35 μέ 40.000 ετών.

Παρ όλα αυτά, οί θεωρητικοί τής «Out of Africa» κηρύσουν επιδεικτικά πεισματικά καί ενάντια πρός όλες τίς αποδείξεις, ότι ό Ελλαδικός καί περι-Αιγαιακός χώρος ήταν…..ακατοίκητος κατά τήν λιθίνη εποχή. Α κ α τ ο ί κ η τ ο ς ; καί όμως, στά σπήλαια Βλιχάδα καί Αλεπότρυπα Λακωνίας τά εκεί ευρήματα πιστοποιούν ότι εκεί αναπτύχθηκε καί σχετικός πολιτισμός μέ οστέϊνα εργαλεία, κοσμήματα, σπηλαιογραφίες κ.λ.π. ηλικίας 26.000 ετών. Στό Σεϊντι Κωπαϊδος καί στά Επίδημα Μεσσηνίας παλαιολιθικοί οικισμοί ηλικίας 26.000 ετών. Αλλα παλαιολιθικά εργαλεία βρέθηκαν καί στήν Ηπειρο, στήν Θεσσαλία, στήν Πελοπόννησο, στήν Σκύρο καί αλλού, ηλικίας μόλις 10 καί 12.000 ετών.»

Τώρα άν ρίξουμε μιά ματιά, συνοψίζοντας τίς ημερομηνίες πού αναφέραμε έως τώρα, έχουμε: 11-12 εκατ. έτη, 9-10 εκατ. , 4-5 εκατ. , 2.3 -3.2 εκατ., 700-800.χιλ. έτη, 400-500 χιλ. – 300 χιλ. – 250 χιλ. – 100 χιλ. – 50-70 χιλ. – 40 χιλ. – 35 χιλ. – 26 χιλ. – 10-12 χιλ. , οπότε εδώ βλέπουμε νά εχουμε μίαν συνεχή αλυσίδα χρονολογιών πού δέν μάς αφήνουν καμία αμφιβολία ότι: Ο Ελλαδικός καί περι-Αιγαιακός χώρος κατοικείται συνεχώς καί αδιακόπτως μέχρι σήμερα.

«Τήν θεωρία «Out of Africa» τήν βρίσκω άλογη. Γιατί ή ανθρωπογένεσις νά σημειωθή μόνον σέ ένα σημείο τού πλανήτη; Δέν είναι πιό λογικό νά υποθέσουμε ότι κάθε φυλή προήλθε από τή δική της κοιτίδα, από τήν οποία απλώθηκε ακτινοειδώς πρός όλες τίς δυνατές κατευθύνσεις; Καί σήμερα ακόμα, παρά τις αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών, κάθε φυλή παραμένει κατά βάση στό δικό της χώρο. Η Λευκή στήν Ευρώπη, ή μαύρη στήν Αφρική, ή κίτρινη στήν Ασία κ.ο.κ. Εγώ είμαι οπαδός τής δεύτερης κατηγορίας καί γιά έναν ακόμα λόγο. Τό γεγονός ότι οί φυλές διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους σωματικώς, ψυχικώς καί πνευματικώς. Τά πάντα δείχνουν ότι στόν Ελλαδικό καί περι-Αιγαιακό χώρο κατά πάσα πιθανότητα γεννήθηκε ή λευκή φυλή – ή Αρία φυλή».

«’Εξ ‘Ελλήνων τό γένος ανθρώπων» Διογένης Λαέρτιος («βίοι φιλοσόφων»). «Οί ‘Αρχαίοι ‘Ελληνες είναι οί πατέρες μας», Ροζέ Γκαρωντύ. Κι’ όμως δέν μάς φτάνουν οί Ινδοευρωπαϊστες καί οί Φοινικιστές τώρα έχουμε καί τούς Αφροκεντρίζοντες νά θέλουν τήν Αθηνά καί τόν Σωκράτη…….μαύρους.

Αλλά τότε γιατί ;

αυτοί οί «επιστήμονες», ώς μιά ορχήστρα τόσον επιδεικτικώς, πεισματικώς καί προκλητικώς, επιμένουν στίς θεωρίες τους;

Απλώς: νά παύση ή ‘Ελληνικότης νά θεωρείται μητρική πηγή τού δυτικού καί πανανθρωπίνου πολιτισμού.

Οί κοσμοεξουσιαστές έχουν συμπαραστάτες τά όργανά τους πού τοποθέτησαν επικεφαλής τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ετσι, στό κατ’ εντολήν τους συνταχθέν υπό τού Ντυροζέλ ενιαίον εγχειρίδιον ιστορίας γιά τούς νέους τής δυτ. Ευρώπης, υπό τόν τίτλον «’Ιστορία τής Ευρώπης», έχει απαλειφθή ή ‘Ελληνική Συνιστώσα, μέ τό «σκεπτικόν» ότι ή ‘Ελλάς, γεωγραφικώς δέν ανήκει στήν Δυτ. Ευρώπη! Τό ίδιο συνέβη καί στήν τρίτομη «Γενική ιστορία τής Ευρώπης» τών Λιβέ καί Μουσνιέ.

‘Η Αμερικανοεβραία καθηγήτρια Μαρία Λέφκοβιτς στό βιβλίο της «Νότ ουτ of Africa», απορρίπτοντας τίς εικασίες περί Αφροσιμιτικής προελεύσεως τού Ελληνι-κού πολιτισμού, γράφει:

«Ο Σωκράτης δέν ήταν μαύρος. Ούτε ή Κλεοπάτρα. Οί ‘Ελληνες φιλόσοφοι δέν επηρεάσθηκαν από τούς Αιγυπτίους…ποίοι μύθοι καί ποιά τελετουργικά τών ‘Ελλήνων καί τών Ρωμαίων εχουν τίς ρίζες τους στήν Αίγυπτο; Μέχρι στιγμής ούτε ένας από τούς επικριτές μου δέν κατάφερε νά προσκομίσει στοιχεία πού νά καταρρίπτουν τή βασική θέση τού βιβλίου μου, ότι δηλαδή οί ‘Ελληνες ούτε έκλεψαν ούτε δανείστηκαν φιλοσοφικά στοιχεία από τούς Αιγυπτίους, ότι ή επίδραση τών Αιγυπτίων στήν ελληνική σκέψη ήταν περιορισμένη καί ότι ή άποψη περί αγνόησης τών Αιγυπτιακών καταβολών τών ‘Ελλήνων βασίζεται σέ μασονικούς μύθους καί όχι σέ ιστορικά δεδομένα». Σήμερον τά πάντα καθοδηγούνται από τό κατεστημένο τών ΗΠΑ συμπεριλα-μβανομένης καί τής επιστήμης ή οποία καθοδηγήται καί εγκλοβίζεται μέσα σέ προκαθορισμένα όρια γνώσεων πού αυτοί θέλουν. Οί γνώσεις αυτές οδηγούν σέ αδιέξοδα μέ αποτέλεσμα νά μήν διδάσκεται ή αντικειμενική επιστήμη καί οί πραγματικές αλήθειες νά αποκρύπτονται, αποσιωπούνται, ή παραβλέπονται. Δύο από αυτές τίς επιστήμες είναι ή αρχαιολογία και ή ανθρωπολογία οι οποίες εν προκειμένω μάς ενδιαφέρουν τά μέγιστα καθ’ ότι εμπλέκονται άμεσα στίς θεωρίες τών «επιστημόνων» πού είδαμε, Ινδοευρωπαϊστών, Φοινικιστών καί Αφροκεντριστών.

Εδώ ακριβώς φαίνεται ότι όλοι τους εκτελούν διατεταγμένη καί έμμισθη υπηρεσία, άν δέν πάσχουν από μαλάκυνση εγκεφάλου.

Τέλος, … έχω δύο ερωτήσεις γιά τούς κυρίους αυτούς “επιστήμονες” αλλά καί γιά τούς «φιλέλληνες» φιλο-Ινδοευρωπαϊστές, Φοινικιστές καί Αφροκεντρίζοντες, φιλο-Σημίτες. Ερώτηση 1η Κάθε φορά, ή Ινδο-ευρωπαϊκή φυλή, ξεκινά από τίς πιό απί-θανες περιοχές τού πλανήτη, ποτέ όμως από τόν Ελλαδικό ή Μεσογειακό χώρο. Μήπως είναι κι’ αυτό ένα στοιχείο πού μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί τίς σκοπιμότητες καί τίς βλέψεις οί οποίες κρύβονται πίσω από τήν Ινδοευρωπαϊκή θεωρία ;

Ερώτηση 2η: Γιατί αυτοί οί Ινδοευρωπαίοι, όντες κτηνοτρόφοι, άφησαν τίς πλούσιες πεδιάδες καί βοσκοτόπια τής Ουκρανίας καί Ουγγαρίας καί κατέβηκαν καί εγκατεστάθησαν στά ξερονήσια τού Αιγαίου;

’Επίλογος Ηταν απαραίτητη ή ανάλυσις τών ψεύδο-θεωριών τών εκτός (καί εντός) τής ‘Ελλάδος, ψευδο-επιστημόνων τούτων διά νά καταστή κατανοητός ό σκοπός αυτών από τούς αναγνώστες μας έστω καί μέ αυτά τά ολίγα πού διατυπώσαμε στίς αμέσως προηγού-μενες σελίδες. ‘Η επίπονος καί συστηματική διαστρέβλωσης τών επιστημών, τής ιστορίας, ανθρωπολογίας, καί αρχαιολογίας από αυτούς τούς κυρίους “επιστήμονες’’ αποβλέπει (επαναλαμβάνομεν εδώ) απλώς: . Νά παύση ή ‘Ελληνικότης νά θεωρείται ή μητρική πηγή τού δυτικού καί πανανθρωπίνου πολιτισμού.
Επιμέλεια Γ, Δημήτρουλα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "’Ινδοευρωπαϊστές», «Φοινικιστές», καί «‘Αφροκεντρίζοντες."

Τούρκοι και Λϊβυοι μαχητές σφαζουν τους Συριους.

Αποδεικνύεται εμπλοκή Τουρκίας: Αιχμαλωτίστηκε Τούρκος πράκτορας σε μάχη.-----Τούρκοι πράκτορες μαζί με Λίβυους μισθοφόρους ισλαμιστές αποδεικνύεται ότι συμμετείχαν στην σφαγή στο χωριό Τρέμσιχ της περασμένης Παρασκευής η οποία επιχειρήθηκε να "χρεωθεί" στο συριακό καθεστώς χρησιμοποιώντας την κλασική μέθοδο από τον πόλεμο της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου δολοφονίας αθώων πολιτών ώστε να προκληθεί διεθνής κατακραυγή και να παρέμβει η διεθνή κοινότητα.
Πιο συγκεκριμένα η κρατική τηλεόραση της Συρίας έδειξε την ταυτότητα ενός Τούρκου αιχμαλώτου ο οποίος συμμετείχε στη σφαγή που έγινε στο χωριό Τρέμσιχ, κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους περισσότερα από διακόσια άτομα.

Η είδηση που μεταδόθηκε και από τους αμερικανικούς New York Times αναφέρει ότι "ο Abdülselam Derviş, που έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των συριακών αρχών και συμμετείχε στην ομάδα που επιτέθηκε στο Τρέμσιχ, ομολόγησε ότι στην ομάδα συμμετείχαν Τούρκοι και Λϊβυοι μαχητές, ενώ τα όπλα που χρησιμοποίησαν είχαν σταλεί από την Τουρκία".

Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση της Συρίας αρνήθηκε τους ισχυρισμούς ότι κυβερνητικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν βαρέα όπλα στο χωριό Τρεμσέχ, όπου οι ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι διαπράχθηκε σφαγή αμάχων.

Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Τζιχάντ Μακντισί είχε δηλώσει ότι οι δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν 37 μαχητές και δύο αμάχους στο πλαίσιο επιχείρησης κατά του χωριού, απ΄όπου η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι οι αντάρτες πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε άλλες περιοχές.

«Οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν χρησιμοποίησαν αεροπλάνα, ελικόπτερα, άρματα μάχης ή πυροβολικό. Το βαρύτερο όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν αντιαρματικές ρουκέτες RPG», είχε δηλώσει ο εκπρόσωπος σε συνέντευξη Τύπου στη Δαμασκό, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς του Ανάν και των παρατηρητών του ΟΗΕ.

Όπως διευκρίνιζε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών «Αυτό που έγινε στο Τρεμσέχ είναι ότι ένοπλες συμμορίες εξαπέλυσαν επίθεση στο χωριό και το μετέτρεψαν σε κέντρο τρομοκρατικών επιχειρήσεων», ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι και η αναφορά του ΟΗΕ ανέφερε ότι, «Η επίθεση στο Τρεμσέχ φαίνεται ότι είχε στόχο συγκεκριμένες ομάδες και σπίτια, κυρίως λιποτακτών του στρατού και ακτιβιστών».

Σύμφωνα με τον τουρκικό τηλεοπτικό σταθμό η συριακή τηλεόραση έδειξε επίσης εικόνες από ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν όπλα που έπεσαν στα χέρια των συριακών αρχών, ανάμεσα στα οποία 54 πιστόλια, 9 ρουκετοβόλα κλπ.

Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η κλασική τακτική ενοχοποίησης της μίας πλευράς από τον ξένο παράγοντα για να δικαιολογηθεί για μία ακόμη φορά η παρέμβαση της Δύσης και των περιφερειακών συμμάχων της σε μία χώρα, μόνο που αυτή την φορά η κυβέρνηση της Συρίας φαίνεται να γνωρίζει καλά πώς να χειριστή τον μιντιακό πόλεμο των ειδικών αναλυτών της Δύσης

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τούρκοι και Λϊβυοι μαχητές σφαζουν τους Συριους."

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Ταξίδια και οράματα"Πανταζή 16/7/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Ταξίδια και οράματα"Πανταζή 16/7/12"

Η Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-49).

ΚΡΙΤΙΚΗ.---
Η Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-49) είναι πρώτα απ όλα η ιστορία μιας συλλογικής απώθησης ή, ορθότερα, η ιστορία ενός συλλογικού τραύματος αντίστοιχου, ας πούμε, με το μεταπολεμικό γερμανικό τραύμα.
----Η ελληνική Αριστερά, εγκλωβισμένη στη δεσμευτική σχέση της με τη μητέρα Ρωσία, σπανίως πρόβαλε τον Εμφύλιο στις πραγματικές διαστάσεις του.---- Οι αφηγήσεις για την Εθνική Αντίσταση, τη Μακρόνησο ή ακόμα για άλλα, δευτερεύοντα σε σχέση με τον Εμφύλιο, γεγονότα κατέχουν μεγαλύτερη έκταση και βάρος στη δική της εκδοχή του αριστερού κινήματος, ενώ σε αρκετές συζητήσεις το δεύτερο αντάρτικο αντιμετωπίστηκε ακόμα και ως αριστερίστικος βολονταρισμός.
Η συντηρητική πλευρά από την άλλη, αφού διαπίστωσε με το χρόνο ότι δεν εξυπηρετούσε άλλο η χονδροειδής προπαγάνδα του «συμμοριτοπολέμου», των «σλαβοπροδοτών» κ.λπ., τακτοποίησε (;) εν τέλει τη συνείδησή της με την «πολιτισμένη» προπαγάνδα, αυτή της «λήθης του παρελθόντος» στο όνομα του ολυμπιακού και χρηματιστηριακού μας μέλλοντος.



Αν λάβουμε υπόψη ότι στη διάρκεια του Εμφυλίου παρατάχθηκαν στα αντίπαλα στρατόπεδα περισσότεροι από πεντακόσιες χιλιάδες πολεμιστές (εκατό στον ΔΣΕ και τετρακόσιες χιλιάδες στην κυβερνητική πλευρά)· ότι ακόμα, αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες πόλεις, το μέτωπο του πολέμου εκτεινόταν, στην ουσία, σε όλη την ελληνική επικράτεια· ότι, σε έναν πληθυσμό μόλις 7.000.000 κατοίκων, περισσότεροι από 1.000.000 άμαχοι μετακινήθηκαν από τις εστίες τους και προσφυγοποιήθηκαν διά της βίας· ότι επίσης, στο μεν κυβερνητικό στρατό οι συνολικές απώλειες έφτασαν τους 44.000 (εξ ων 14.000 νεκροί), ενώ στον ΔΣΕ ο ένας στους τέσσερις σκοτώθηκε στη μάχη (νεκροί 25.000, θύματα στους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και τους αμάχους: ανυπολόγιστα)· ότι ακόμα, σε σύγκριση με τους Βαλκανικούς Πολέμους (σύνολο 8.000 νεκροί), τη Μικρασιατική Εκστρατεία (σύνολο 37.000 νεκροί και εξαφανισθέντες) ή τον πόλεμο του 1940-41 (σύνολο 15.000 νεκροί και αγνοούμενοι), ο Εμφύλιος προκάλεσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος στην ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του ελληνικού κράτους στα 1830· αν σημειώσουμε, τέλος, ότι ο πόλεμος αυτός δεν αφορούσε μόνο το μισό εκατομμύριο εμπολέμους αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία -κι ότι, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, κατ ουσίαν δεν τέλειωσε παρά σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, στη Μεταπολίτευση του 1974... τότε, θα πρέπει να συλλογιστούμε ότι το τραύμα αυτό υπήρξε απίστευτα βαθύ και άκρως επώδυνο.



Μια Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου έχει πρώτιστο καθήκον να εκθέσει το εθνικό τραύμα στο φως των πραγματικών του διαστάσεων. Διότι το τραύμα στηρίζει προς κάθε κατεύθυνση πλείστα ιδεολογήματα, πάνω στη θολή σύγχυση των οποίων οικοδομούνται στη συνέχεια πολιτικές επιλογές που διαμορφώνουν εν τέλει μια αθεράπευτα τραυματισμένη κοινωνία. Η Ιστορία του Γιώργου Μαργαρίτη κάνει ακριβώς αυτό -με ψυχραιμία, αλλά και τόλμη. Στο βιβλίο αναδύεται ανάγλυφα όλο το περίπλοκο πλέγμα των διεθνών συσχετισμών και της εντόπιας συγκυρίας υπό το βάρος των οποίων η κατεστραμμένη και ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο Ελλάδα σύρθηκε ξανά στο χάος της βαρβαρότητας.



Σε παρόμοιες βάρβαρες συνθήκες οι άνθρωποι ενδίδουν εύκολα στις όποιες υποσχέσεις για ανθρωπινότερη επιβίωση -δίχως να υπολογίζουν τα ανταλλάγματα. Οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες από τους πρόσφατους πολέμους στα Βαλκάνια δεν απέχουν πολύ από την κατάσταση στη χώρα μετά την Κατοχή. Διόλου τυχαίο που η Βρετανία αντιμετώπισε τότε την Ελλάδα με ένα «σχέδιο ανασυγκρότησης» καθαρά αποικιακού τύπου· διόλου τυχαίο επίσης που η διάδοχός της, οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιμετώπισε τη χώρα και, σε κάποιο βαθμό, κατάφερε να τη μετατρέψει σε ευρωπαϊκή «μπανανία».



Μια τόσο εξαθλιωμένη χώρα οι οικονομικά ισχυροί την προσανατολίζουν με ευκολία κατά τα συμφέροντά τους. Στην αμέσως μετά την Απελευθέρωση πεινασμένη Ελλάδα μόνο η ΟΥΝΡΑ (UNRA =United Nations Relief and Rehabilitation Administration) «ρίχνει» περίπου 2.000.000 τόνους ειδών πρώτης ανάγκης, που όμως διανέμει το δίκτυο της κυβέρνησης σε συνεργασία με το παρακράτος της υπαίθρου (ΜΑΥ, Τάγματα Ασφαλείας κ.λπ.). Η βοήθεια αυτή, κάτω από την «προστασία» των Αγγλων, λειτουργεί σε δύο κατευθύνσεις: αφενός ενισχύει συστηματικά το τότε παρακράτος, ενώ αφετέρου υπονομεύει κάθε παραγωγική προσπάθεια εφόσον: «κανένα είδος εγχώριου αγαθού δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί σε τιμή και ευκολία απόκτησης τα αντίστοιχα της ΟΥΝΡΑ». Την ΟΥΝΡΑ διαδέχεται, με το γρήγορο πέρασμα της Ελλάδας στην αμερικανική «προστασία», το πασίγνωστο Δόγμα Τρούμαν με τα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια «βοήθεια», το Σχέδιο Μάρσαλ με τα δύο δισ. δολάρια «βοήθεια» και η συνακόλουθη λογική της «συγκυβέρνησης» με τους Αμερικανούς (σύμφωνα με τους όρους του Σχεδίου οι Αμερικανοί διαχειρίζονταν από κοινού με τις ελληνικές κυβερνήσεις αυτά τα τεράστια για την εποχή ποσά).



Ο Γιώργος Μαργαρίτης επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι η ιστορία του Δεύτερου Αντάρτικου είναι η ιστορία εκείνων που πίστεψαν -με μεταφυσικό πείσμα στην κυριολεξία!- ότι μπορούν να αντισταθούν σ αυτή την αδυσώπητη πορεία της παράδοσης άνευ όρων στην ξένη κηδεμονία. Από την άλλη όμως σαφώς υπαινίσσεται ότι η ίδια ιστορία αφορά εξίσου κι εκείνους που πράγματι τους θεώρησαν ή προσποιήθηκαν ότι τους θεωρούν ή τους φαντασίωσαν ως προδότες του έθνους, «συμμορίτες», «Σλάβους» κ.λπ.· εν ολίγοις, είναι επίσης η ιστορία εκείνων που υποκύπτουν ευκολότερα στο φόβο και την ανάγκη, εκείνων που δεν άντεξαν άλλη ταλαιπωρία μετά την Κατοχή, εκείνων πρωτίστως που συνέδεσαν την επιβίωσή τους (συχνά και την κερδοσκοπία) με το παιχνίδι της νέας εξουσίας -και που επομένως μπορούσαν να συμπαρασύρουν σ αυτό όλους τους πεινασμένους, φοβισμένους, ανίδεους, απατεώνες και δωσίλογους που είχε διαμορφώσει το στερημένο και καταπιεσμένο παρελθόν.



Η «ατυχία» των πρώτων, των μελών του Δημοκρατικού Στρατού (αλλά και των απανταχού αριστερών, που συνοδοιπορούσαν ή και τους στήριζαν παντοιοτρόπως), είναι ότι πολεμούσαν κόντρα στην ιστορική αναγκαιότητα του δυτικού κόσμου της «Ελεύθερης» Αγοράς, αυτή που την παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της βιώνουμε σήμερα. Μια πρόσθετη «ατυχία» τους υπήρξε το ότι στήριζαν τις ελπίδες τους σε έναν φαντασιακό κομμουνιστικό κόσμο, εν πολλοίς ανύπαρκτο. Η «ατυχία» των δεύτερων, όλων εκείνων που πολέμησαν παντοιοτρόπως εναντίον των πρώτων, είναι ότι έκτοτε επέλεξαν ως καθολική στάση ζωής τον αγνωστικισμό, το φόβο, την υποκρισία, το βόλεμα, την απάτη, την κομπίνα, τη λοβιτούρα, ανάγοντάς τα σε θεμελιώδεις αρχές του ελληνικού κοινωνικού βίου.



Αυτά τα αντίπαλα «στρατόπεδα» του Εμφυλίου διαμόρφωσαν αμετάκλητα την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας. Πράγματι ο ξένος παράγοντας κατάφερε δι αυτού του πολέμου να συγκροτήσει και να διαιωνίσει στη μεταπολεμική Ελλάδα μια απελπιστικά διχασμένη κοινωνία: των προνομιούχων, άμεσα ή έμμεσα εξαρτημένων από την παντοειδή βοήθειά του, και των κοινωνικά αποκλεισμένων -που θα έπρεπε οιονεί να επιβιώνουν στα κατώτατα κράσπεδα της εθνικής οικονομίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.



Το εμφύλιο μίσος που γεννήθηκε μέσα σ αυτή την οδυνηρή εμπειρία άνδρωσε γενεές ολόκληρες με αντίπαλες κοινωνικές συμπεριφορές: η τρομοκρατία, που εξαπολύθηκε την επαύριο κιόλας της συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρουάριος του 45) και που ολοκληρώθηκε με το περίφημο Γ Ψήφισμα της τότε κατάπτυστης Βουλής των Ελλήνων (Ιούνιος του 1946), δεν αφορούσε μόνο τους αριστερούς πολίτες, που τους μετέτρεπε σε «πράγματα», σε ανθρώπους δίχως δικαιώματα, εναντίον των οποίων οποιοσδήποτε μπορούσε να διαπράξει οτιδήποτε. Αφορούσε εξίσου και τους «εθνικόφρονες» που, ιδίως στην ύπαιθρο, όφειλαν να αποδεικνύουν σε καθημερινή βάση το «υγιές» τους φρόνημα. Ας θυμηθούμε: αυτό το Καθεστώς του Φόβου και της παρατεταμένης έκτακτης ανάγκης άρχισε να καταλύεται μόλις στα 1974... Κανείς εμφύλιος δεν τελειώνει με μια ήττα στο πεδίο της μάχης. Με την ίδια διαδικασία που ριζώνει στους κόλπους μιας κοινωνίας έτσι και μαραίνεται: στα βάθη της συλλογικής ψυχής, μέσα από μια επίπονη διεργασία συλλογικής αναγνώρισης πρώτα, και επούλωσης ύστερα των εθνικών τραυμάτων. Το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη διαφωτίζει αυτή τη δύστροπη διαδρομή: από τη γνώση της τραυματικής Ιστορίας στην κατανόηση της τραυματισμένης κοινωνίας.



Ο συγγραφέας κατέγραψε την περίπλοκη συγκυρία του Εμφυλίου Πολέμου σε μια, μοναδική στην ελληνική βιβλιογραφία, άκρως αποκαλυπτική τοιχογραφία. Διασταύρωσε με διεισδυτικότητα και τόλμη το υλικό των πηγών (Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου του ΓΕΣ/ΔΙΣ κ.λπ.) με τις κυρίαρχες κοινωνικές στάσεις, τις συμπεριφορές, τις τεχνικές επιβίωσης και πολέμου, τις προφορικές μαρτυρίες και τα παντοία σπαράγματα του τότε ελληνικού βίου που διασώθηκαν έως τις ημέρες μας. Εκ παραλλήλου ανέσκαψε στο πυκνό πλέγμα του τότε κοινωνικού ιστού· εκείνου που δημιουργήθηκε κατ αρχήν υπό το βάρος του προσφυγικού κύματος, αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και το οποίο παγιώθηκε αργότερα, στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως του Εμφυλίου υπό την πάγια επιρροή και καθοδήγηση του ξένου παράγοντα.



Η ευρηματική οργάνωση του βιβλίου παρέχει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να διατρέξει αυτή την περίοδο μέσα από πολλαπλούς αναγνωστικούς διαύλους· οι τελευταίοι -πάντα με κεντρικό άξονα την εξονυχιστική στην τεκμηρίωση εξιστόρηση των μαχών- διατρέχουν όλη την αφήγηση και συγκοινωνούν υπογείως διαφωτίζοντας, μέσα από αποκαλυπτικές διαδρομές, την ιστορική κρίση. Ενδεικτικά επισημαίνω μερικούς από τους -κατά την ταπεινή μου γνώμη- πλέον ενδιαφέροντες:







1. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ υπήρξε ευθύς εξ αρχής υπόθεση της ελληνικής επαρχίας. Η μετά τη Βάρκιζα βαθμιαία έκπτωση και αδράνεια των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ που έδρευαν στις πόλεις, η αδυναμία να συγκροτήσουν ευέλικτη πολιτική απέναντι στον τρομοκράτη αντίπαλο, να προστατεύσουν τα μέλη τους κ.λπ. μετατόπισε εξ ανάγκης, αυθόρμητα σχεδόν, την πολιτική δράση στην περιφέρεια, στο κατ εξοχήν θέατρο της κυβερνητικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.



2. Η ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ αριθμητική του πολέμου. Ο ΔΣΕ κέρδισε πολλές και κρίσιμες μάχες σε συνθήκες εξωφρενικά άνισες, αλλά έχασε τον πόλεμο διότι, μακροπρόθεσμα, η διαρκής αιμορραγία του σε ανθρώπινες εφεδρείες, επιμελητεία και, κυρίως, πολεμοφόδια έγειραν αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ της αντίπαλης πλευράς· η τελευταία αντιθέτως, με τη συντριπτική υπεροπλία της σε ποσότητα εφοδίων και τεχνολογία, την εκτεταμένη στρατολογία αλλά και τις πολυδάπανες στρατηγικές του τύπου της Μακρονήσου (που καλλιεργούσαν επιτυχώς την «κοινωνική εμβέλειά» της) αναπτυσσόταν διαρκώς με απίστευτους ρυθμούς -πάντα υπό την αμερικανική καθοδήγηση.



3. ΟΙ ΔΥΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ, δύο κυβερνήσεις, δύο στρατοί. Ολοκληρωτικός πόλεμος για την απόλυτη (φυσική, ηθική κ.λπ.) εξόντωση του αντιπάλου. Σχετικά με αυτό παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο η εκάστοτε μικροκοινωνία της υπαίθρου επιβίωσε εν πολέμω σε μια διαρκώς ανατρεπόμενη ισορροπία τρόμου και βαρβαρότητας: διακυβεύοντας τα πάντα, σε καθημερινή βάση, ανάμεσα στο αντάρτικο και το κυβερνητικό στρατόπεδο.



4. Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ του πολέμου. Η δυνατότητα του Δημοκρατικού Στρατού να αντιμετωπίζει με επιτυχία την καταθλιπτικά δυσανάλογη υπεροπλία του αντιπάλου, υποχρεώνει συχνά τον επιστήμονα να καταφεύγει σε μια «μεταφυσική» εξήγηση. Μια μεταφυσική που ο συγγραφέας φροντίζει να διευκρινίσει ότι δεν αφορά την ψυχολογία των χαρακτήρων: αφορά εκείνη των αδυνάτων και των απελπισμένων, που μάχονται στα έσχατα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.



5. Ο ΡΟΛΟΣ των πρωταγωνιστών. Βαφειάδης, Ζαχαριάδης, Γούσιας, Παπάγος, βασιλιάς Παύλος κ.ά. Η μυθολογία για την όποια προσωπικότητα των ηγετών υποχωρεί διακριτικά εμπρός στην άτεγκτη «προσωπικότητα» των ίδιων των ιστορικών γεγονότων που τους ανέδειξαν. Με την ίδια μετριοπάθεια καταγράφονται και γεγονότα που ο χρόνος τούς έδωσε επίσης μυθικές διαστάσεις όπως π.χ. οι περίφημες εκλογές του Μαρτίου του 46 ή η κρίση στον κυβερνητικό στρατό, το φθινόπωρο του 48.



6. Η ΜΟΙΡΑ των γυναικών στον Εμφύλιο: Ο εξευτελισμός, ο βιασμός, ο διασυρμός τους ως πάγια πρακτική απέναντι στις γυναίκες που καθ οιονδήποτε τρόπο σχετίζονταν ή συγγένευαν με αντάρτες· η μειονεκτική θέση τους ως μέλη του Δημοκρατικού Στρατού (ποσοστό 25 έως 40% του συνόλου!): πρώτες στον αγώνα, τελευταίες στην ιεραρχία!



Οι αναγνωστικοί δίαυλοι είναι πολλοί, ο αναγνώστης θα εντοπίσει τους δικούς του. Η Ιστορία του Γιώργου Μαργαρίτη (γραμμένη με μοναδική για το είδος γλαφυρότητα) ορθώνει ένα πολυπρισματικό κάτοπτρο της κοινωνίας που γεννήθηκε μέσα από τον Εμφύλιο και η οποία εν πολλοίς συνεχίζεται έως σήμερα· είμαστε όλοι, είτε μας αρέσει είτε όχι, παιδιά αυτού του πολέμου. Ο καθένας επομένως μπορεί να ανακαλύψει σ αυτό το κάτοπτρο αυτογνωσίας ένα ή περισσότερα είδωλα του κοινωνικού μας βίου. Φτάνει, βεβαίως, να θέλει να το αντικρίσει κατά μέτωπο.





ΑΡΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-49)."

Συνέντευξη του Ν.Λυγερού ΝΕΑ TV 14/7/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν.Λυγερού ΝΕΑ TV 14/7/12"

Η συνδικαλιστικη 20ετία που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση της Ελλαδας.

Η 20ετία που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση


Την ώρα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης περιορίζονται σε ανακοινώσεις που αφορούν τις νέες απεργιακές κινητοποιήσεις, το αμερικανικό κανάλι CNN προβάλλει prime time τις επαγγελματικές ευκαιρίες στη γειτονική χώρα των Σκοπίων, την οποία αποκαλεί «Μακεδονία», και προτρέπει διά στόματος του πρωθυπουργού των Σκοπίων Νίκολα Γκρουέφσκι τους υποψήφιους επενδυτές να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες και το φιλόξενο κλίμα που προσφέρει η τοπική κυβέρνηση για τη δημιουργία εταιρειών σε χρόνο λιγότερο από 24 ώρες, με φορολόγηση που δεν ξεπερνά το 10%.



Ενώ οι Έλληνες επαγγελματίες μετρούν καθημερινά την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας με το κλείσιμο παραγωγικών εγκαταστάσεων απανταχού της χώρας, το υπάρχον επιχειρηματικό δυναμικό δείχνει προβληματισμένο για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίζεται τη σημερινή ύφεση.



Μεταξύ 15%30% υπολογίζεται η μείωση της απασχόλησης, σύμφωνα με την ΕΣΥΕ, σε κλάδους μεταποίησης όπως ξυλεία/βιομηχανία επίπλων, τρόφιμα-ποτά και καπνός. Οι νομοί Αχαΐας, Ημαθίας Μαγνησίας αλλά και η περιοχή της Θράκης έχουν πληγεί σοβαρά από την αποβιομηχάνιση των τελευταίων είκοσι χρόνων.



Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία οι δραστηριότητες του δημόσιου τομέα καλύπτουν το 40% του ΑΕΠ, κλάδοι όπως η ενέργεια, οι επικοινωνίες, οι μεταφορές, η μεταποίηση, ο τουρισμός αποτελούν «εξαρτήματα» του κυβερνητικού οικονομικού μοντέλου, που καθοδηγείται επί δεκαετίες από συντεχνιακά συμφέροντα πνίγοντας κάθε άλλη επιχειρηματική πρωτοβουλία. Σε τεντωμένο σχοινί παραμένουν οι σχέσεις κράτους και βιομηχανίας, την ώρα που ο κρατικός μηχανισμός εξακολουθεί ασφυκτικά να ελέγχει κάθε επενδυτική δραστηριότητα με όποιο τίμημα. Σε κατάσταση βιομηχανικού κραχ έχουν περάσει είτε περνούν σταδιακά πολλές βιομηχανικές ζώνες της χώρας μεταξύ των οποίων της Πάτρας, του Βόλου και της Βορείου Ελλάδας.



Πρωτεργάτες της αντίδρασης τα συνδικάτα

ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ και πολιτικοί φορείς από κοινού στήριξαν το μηχανισμό αποβιομηχάνισης του τόπου, με τη συστράτευση μεγάλου αριθμού συνδικαλιστών, με σκοπό να εξασφαλίσουν ίδιον πολιτικό όφελος. Ήρθε μάλιστα και η «χρυσή εποχή» με αίτημα για 35ωρο -7ωρο5ήμερο πλήρους απασχόλησης, με πλήρεις αποδοχές και πλήρη ασφάλιση.



Την περίοδο εκείνη οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ χαϊδεύανε τα αφτιά των συνδικαλιστών και υπόσχονταν σταδιακή αλλαγή· την ίδια ώρα που η Πορτογαλία και η Ισπανία επιδίωκαν το μεγάλο άλμα της ένταξης στην ΕΟΚ και του εκβιομηχανισμού των χωρών της Ιβηρικής χερσονήσου. Σύντομα τα πρώτα μηνύματα αποβιομηχάνισης έκαναν την εμφάνισή τους, καθώς οι αναρίθμητες επιδοτήσεις από τα πακέτα Ντελόρ εξωράιζαν το νέο μοντέλο της ελληνικής περιφέρειας.



Πρωτοπόροι στον τομέα της ελληνικής βιομηχανίας υπήρξαν όλες τις εποχές, καθώς σημαντικός αριθμός επιχειρήσεων επένδυσε στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, στην ποιότητα και στην καινοτομία σε νέα προϊόντα. Εντούτοις, η διάχυτη καχυποψία απέναντι στις επιχειρήσεις και η δαιμονοποίηση του κέρδους είναι ριζωμένες από τις αρχές του περασμένου αιώνα εξαιτίας των ανατροπών και των ανακατατάξεων που προκαλούσε η επιχειρηματική κοινότητα· εξακολουθούν, δε, να μην γίνονται εύκολα αποδεκτές από τις κοινωνίες και τους πολιτικούς.



Από την πλευρά του ελληνικού κράτους καταγραφόταν έντονη η αδυναμία προγραμματισμού και η κατασπατάληση των τεράστιων πόρων που εισέρρευσαν την τελευταία 20ετία στο πλαίσιο της Ε.Ε., προκαλώντας την έλλειψη κοινωνικής εμπιστοσύνης.



H ΤΕΟΚΑΡ άνοιξε το χορό των λουκέτων το ’80

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ των επιχειρήσεων ΤΕΟΚΑΡ έστειλε στην ανεργία 420 εργαζόμενους, σε μια περίοδο μάλιστα όπως η δεκαετία του ‘80 οπότε η NISSAN επιθυμούσε διακαώς τη βιομηχανική παρουσία της στην Ευρώπη με αντάλλαγμα την εργασιακή ειρήνη.



Το αποτέλεσμα ήταν ο ιαπωνικός όμιλος να μεταφέρει τις δραστηριότητές του στην Αγγλία και η βιομηχανική Θεσσαλία να γνωρίζει την απαξίωση. Ακολούθησε το κλείσιμο και άλλων μονάδων από ποικίλους κλάδους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας όπως: Βαμβακουργία, ΒΙΟΑΛ, ΣΕΞ ΑΠΗΛ, Κλωστήρια Φιλιατών, ΡΟΚΑ. Στη συνέχεια ακολούθησαν ο Σκαλιστήρης στο Μαντούδι, και οι OPEL, IDEALSTANDARD. Η πώληση των Τσιμέντων Χαλκίδας, αλλά και των μεταλλείων πρώην Σκαλιστήρη, το κλείσιμο των Μεταλλείων Φωκίδας, ΕΛΒΟ, των Φωσφορικών Λιπασμάτων, το λουκέτο στα Πλαστικά Καβάλας συμφερόντων ομίλου Πετζετάκη, και των Μεταλλείων Χαλκιδικής, το κλείσιμο των γραμμών παραγωγής της Βιαμύλ, της Siemens, η αποχώρηση των Καναδών από το Αλουμίνιον της Ελλάδος.



Αποχώρησαν περίπου 3.500 βιοτεχνίες

ΠΑΝΩ από 3.500 κλωστοϋφαντουργικές επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων δραστηριοποιούνται στο Πετρίτσι και σε άλλες περιοχές στη Βουλγαρία και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων. Οι όμιλοι Λαναρά – Αργυρού έκαναν τον κύκλο τους βάζοντας λουκέτο στα Κλωστήρια Αττικής, στις Πειραϊκή – Πατραϊκή, Κλωνατέξ, Tricolan, Ολυμπιακή και Kλωστήρια Β’ Ναούσης γράφοντας ουσιαστικά τον επίλογο της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και οδηγώντας μια μεγάλη κατηγορία εργατών στην ανεργία.



Ανεργία πάνω από 50% στη Νάουσα

ΤΟ ΑΛΛΟΤΕ «Μάντσεστερ των Βαλκανίων» όπως ονομάστηκε η Νάουσα, όπου το 1874 ιδρύθηκε το πρώτο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στα Βαλκάνια, σήμερα εμφανίζει ανεργία της τάξεως του 50%. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας 44.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν στην κλωστοϋφαντουργία ενώ τη διετία 2003-2004 έχουν απολυθεί 28.700 εργαζόμενοι.



Οι σχέσεις κράτους και βιομηχάνων

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ κράτους και βιομηχανίας, η αδυναμία εξεύρεσης ισορροπίας μεταξύ κρατικής ρύθμισης και οικονομίας της αγοράς, η υψηλή κρατική παρεμβατικότητα στην οικονομία, παραμένουν μερικά από τα μεγάλα στοιχήματα της ελληνικής οικονομίας. Μια χώρα που όχι μόνο στερείται κατάλληλου επιχειρηματικού και φορολογικού περιβάλλοντος αλλά και βιομηχανικής παράδοσης, κατάρτισης και τεχνογνωσίας. Παρά τις πρόσφατες εκκλήσεις προς την κυβέρνηση από μέρους των βιομηχάνων να δημιουργηθεί «Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών» κοντά στα βόρεια σύνορα, έτσι ώστε το κύμα μετεγκατάστασης να συγκρατηθεί, η πολιτεία απάντησε με απανωτές μεταρρυθμίσεις της εργατικής νομοθεσίας, με αποτέλεσμα οι κρατικές επιδοτήσεις για παραγωγικές επενδύσεις να σπαταληθούν στη μετεγκατάσταση των μονάδων σε χαμηλού κόστους περιοχές, κυρίως στη Μακεδονία και τη Θράκη.



Επανασχεδιασμός

Τον επανασχεδιασμό του αναπτυξιακού μοντέλου καλείται να αναλάβει η κυβέρνηση υπό την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου παρά την άρνηση του εγχώριου τραπεζικού κλάδου να επιχορηγήσει επιχειρηματικά σχέδια, που βρίσκονται ερμητικά κλεισμένα στα συρτάρια των χρυσοκάνθαρων του πιστωτικού lobby.



Σε μια νέα περίοδο έντονης επιχειρηματικής ανασφάλειας, η αρνητική στάση των κάθε μορφής συνδικαλιστικών φορέων απέναντι σε νέες ρυθμίσεις στα εργασιακά προκαλεί αρρυθμία στην αγορά και υπονομεύει την προσπάθεια εξόδου από την ύφεση. Η ελληνική βιομηχανία αναπτύχθηκε στη σκιά ενός βουλιμικά παρεμβατικού κράτους, την προστασία του οποίου ωστόσο ενίοτε διεκδίκησε και η ίδια σε περιόδους κρίσης. Την ώρα που η ελληνική βιομηχανία καταγράφει σημαντικές απώλειες σε όλους τους κλάδους μεταποίησης όπως υποδήματα, τρόφιμα, χαρτοβιομηχανία, καπνός, ξύλο, οι απεργιακές κινητοποιήσεις επιταχύνουν τις διαδικασίες διακοπής κάθε ξένης επενδυτικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.



Άλλωστε η χώρα διεκδικεί μόλις την 48η θέση το 2010 σε ό,τι αφορά την «Οικονομική Αποδοτικότητα» και την 54η στον τομέα της «Επιχειρηματικής Αποτελεσματικότητας», ενώ άγνωστο παραμένει το σκηνικό που θα διαμορφωθεί έως το τέλος του 2010.



Διέξοδο αναζητεί η ΛΑΡΚΟ

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΑΡΚΟ σήμερα αναζητεί λύση για την επιβίωσή της. Η άλλοτε κραταιά ναυαρχίδα του ομίλου Μποδοσάκη με τους 1.300 εργαζόμενους, είναι μια αμιγώς ελληνική εταιρεία και από τις πέντε μεγαλύτερες παραγωγούς σιδηρονικελίου στον κόσμο. Είναι από τις λίγες σημαντικές βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας που εξακολουθούν να λειτουργούν στη χώρα μας χωρίς όμως στρατηγικό σχεδιασμό.



Η πώληση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, άλλοτε ελληνικής μονάδας, της δεύτερης μεγαλύτερης μετά τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη της Νορβηγίας, που έφτασε να «πουληθεί» με συμβολικό τίμημα στην γερμανική HDW αφού είχε γίνει βρόχος για το Δημόσιο, είναι ενδεικτική. Η Ε.Ε. προσέφυγε κατά της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παράνομες ενισχύσεις 230 εκατ. ευρώ που χορηγήθηκαν στα ναυπηγεία από το ελληνικό κράτος και την τότε κρατικής ιδιοκτησίας τράπεζα ΕΤΒΑ υπό μορφή δανείων και εγγυήσεων.



Πώς έφυγε η Pirelli για την Τουρκία

ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ την τελευταία εικοσαετία δέχτηκε και η περιοχή της Αχαΐας, όπου η βιομηχανική αφαίμαξη οδήγησε στην ανεργία χιλιάδες άτομα. Αρχής γενομένης από την Pirelli, μια βιώσιμη μονάδα παραγωγής ελαστικών που «σφραγίστηκε» πριν από είκοσι χρόνια εξαιτίας των πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων που οδήγησαν σε ρήξη τις σχέσεις με την εργοδοσία με συνέπεια να μείνουν χωρίς δουλειά 500 άτομα.



Η ιταλική πολυεθνική ήλθε στη βιομηχανική ζώνη της Πάτρας κατόπιν συμφωνίας Ανδρέα Παπανδρέου και Λεοπόλντο Πιρέλι, για να καταλήξει λίγα χρόνια να μετεγκατασταθεί στη γειτονική Τουρκία. Η «Πειραϊκή – Πατραϊκή» (4.000 εργαζόμενοι), η χαρτοβιομηχανία «Λαδόπουλου» (1.200 εργαζόμενοι), η «Ελλάς ΑΕ» (120 εργαζόμενοι), έκλεισαν. Η μεταφορά των δραστηριοτήτων της πολυεθνικής «Barilla» ήταν θέμα χρόνου. Η καλτσοβιομηχανία «Μάντισον» (250 εργαζόμενοι), η οινοποιία «ΒΕΣΟ» (300 εργαζόμενοι), η «Ντρέσκο» (200 εργαζόμενοι) είναι μερικές από τις γνωστές εταιρείες που είτε έφυγαν από την περιοχή είτε κατέβασαν ρολά οριστικά. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Αίγιο, έκλεισαν η «Χαρτοποιία Αιγίου» (550 εργαζόμενοι), η μονάδα ενδυμάτων «Ρετσίνα» (300 εργαζόμενοι) και μια σειρά άλλες μικρότερες επιχειρήσεις. Προκαλεί θλίψη η καταμέτρηση των παραγωγικών απωλειών, που συνεχίζονται και επί των ημερών μας.
Tης Ρίτας Ζαχαριάδου







πηγη ΙΣΟΤΙΜΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η συνδικαλιστικη 20ετία που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση της Ελλαδας."