Η ΑΜΦΙΠΟΛΗ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

Η ΑΜΦΙΠΟΛΗ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

Το να μιλήσεις για αυτό το μοναδικό ταφικό-μνημείο είναι εύκολο. 

Να πεις όμως ουσιώδεις και λογικές αλήθειες, αυτό είναι δύσκολο.

Όχι όμως λόγω του “γρίφου”, που κάποιοι ισχυρίζονται πως καλύπτει την έρευνα, αλλά λόγω των γεωστρατηγικών συμφερόντων που υπάρχουν από πίσω και λόγω φυσικά του ανθελληνικού “λόμπυ” που κυβερνάει και ελέγχει τα πράγματα στην Ελλάδα.

Είναι η ώρα λοιπόν, να μάθουν ΚΑΙ οι Έλληνες την αλήθεια για το παγκόσμια μοναδικό και μεγαλοπρεπές Ταφικό ΜΝΗΜΕΙΟ της ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ. 

Και λέω να μάθουν και οι Έλληνες, γιατί ΟΛΟΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ εκτός από τους Έλληνες.

Το γνωρίζουν οι αρχαιολόγοι της Ελλάδος, αλλά και αρχαιολόγοι του εξωτερικού.

Το γνωρίζουν όλοι σχεδόν οι Κυβερνήτες και οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδος, από τον Μεταξά μέχρι σήμερα.

Αλλά κανείς δεν έδωσε ποτέ την εντολή της ανασκαφής, γιατί αυτό δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα των ανθελλήνων και των Μασόνων που μας ελέγχουν.

Σε κανέναν δεν άρεσε δηλαδή η Ιδέα, της τεράστιας προβολής που θα έπαιρνε η Ελλάδα ανά τον κόσμο, μετά την ανασκαφή του ταφικού μνημείου, της μεγαλύτερης και ιστορικότερης παγκόσμιας μορφής, του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.

Μην βλέπετε που δείχνουν οι αρχαιολόγοι “ψύχραιμοι”.

Τα ευρήματα μέχρι τώρα είναι απίστευτα , μοναδικά και πρωτόγνωρα για την παγκόσμια αρχαιολογία.

Για να σας το πω σε μια πιο απλή γλώσσα, κοιτάζονται μεταξύ τους, για να βεβαιωθούν πως είναι αλήθεια αυτά που βλέπουν και δεν ζουν σε όνειρο.

Δεν βλέπουν μόνο έναν ΤΑΦΟ. Βλέπουν μαζί και ένα ΜΝΗΜΕΙΟ.

Βλέπουν μαζί και ένα ΗΡΩΟ. Βλέπουν μαζί και ένα ΜΑΝΤΕΙΟ.

Βλέπουν ένα παγκόσμια ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΑΥΜΑ, όπως παγκόσμια ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ είναι και ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

Γνωρίζουν πως θα βρουν τον ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ από την ώρα που αποφάσισαν να ξεκινήσουν την εκσκαφή.

Όπως είπαμε είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, αλλά κανείς δεν το ξεκίναγε, διότι επικρατούσαν τα ανθελληνικά συμφέροντα.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΔΗΛΑΔΗ ΞΑΦΝΙΚΑ;;

ΕΓΙΝΑΝ ΦΙΛΛΕΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;;
Όχι, όχι μην νομίζετε πως το κάνουν για το συμφέρον της Ελλάδος.

Τα ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ που βρίσκονται από πίσω και αποφάσισαν την εκσκαφή, ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ, και εντελώς ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ και ΑΝΤΕΘΝΙΚΑ.

Αλλά πριν ΑΠΟΚΑΛΥΨΩ τις πληροφορίες μου, να δούμε τα πράγματα ένα ένα και να τα βάλουμε στη θέση τους.

Καλά δεν αναρωτήθηκε κανένας, γιατί να θέλουν ΤΩΡΑ οι καταστροφείς της Ελλάδος, να κάνουν την εκσκαφή του Τάφου του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ;;;

Γιατί τώρα αφού το γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες;;

Μήπως νομίζετε πως τώρα τους έπιασε το ενδιαφέρον για τον ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;;

Και να κάνω και άλλη μία ερώτηση;

Αν οριστικοποιηθεί πως είναι ο τάφος του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, αυτό τι σημαίνει για τα Σκόπια ΞΕΡΕΤΕ;;;;

Σημαίνει ΔΙΑΛΥΣΗ του ψευτοκράτους εντός 15 ημερών αφού θα τελειώσει γι’ αυτούς οριστικά το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ που πάνω σε αυτό θεμελίωσαν το ψευδοκράτος και τις όποιες διεκδικήσεις τους.

Και να κάνω άλλη μία ερώτηση;

Οι κυβερνώντες μας, ΣΑΜΑΡΑΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και τα λοιπά ΛΑΜΟΓΙΑ που αποφάσισαν τώρα την εκσκαφή, γιατί νομίζετε το έκαναν;;

Για να ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ τα Σκόπια;;

Και θα έκαναν μόνοι τους κάτι τέτοιο, στο ΠΡΩΤΕΚΤΟΡΆΤΟ των ΗΠΑ;;

Τους έχετε δηλαδή για τόσο “καρυδάτους Έλληνες”;;

Και θα κάνω και άλλη μία συγκεντρωτική ερώτηση:

Πόσο νομίζετε μας αγαπούν οι λεγόμενοι “σύμμαχοί”μας;;

Πόσο μας αγαπούν οι ΗΠΑ;;

Πόσο η Γερμανία;;

Πόσο τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη;;

Πόσο οι γείτονες;;

Πόσο η Τουρκία;;

Πόσο η Αλβανία;;

Πόσο τα Σκόπια;;

Πόσο μας αγαπούν οι ομάδες των Αλβανών του UCK που είναι οπλισμένες στην Ελλάδα;;

(ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΑ: Απόρρητη έρευνα για τον UCC. Κρύπτες όπλων και ομάδες των 5, προδίδουν την ύπαρξη του)

Πόσο οι λαθροματανάστες και οι Τζιχαντιστές που είναι μέσα στο σπίτι μας;;

Πόσο μας αγαπάει η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ μας;;

ΑΛΗΘΕΙΑ, μήπως έχετε αναρωτηθεί, πως ζούμε και υπάρχουμε ακόμα, με τόση “αγάπη” γύρω μας;;

ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ, ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Εσείς θα απαντήσετε ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ στις ερωτήσεις που έκανα.

Τώρα θα ΑΠΟΚΑΛΥΨΩ τις πληροφορίες μου και θα τις συνδέσω με την εκσκαφή της Αμφίπολης, για να καταλάβουμε όλοι γιατί έγινε τώρα.
Από την αρχή του χρόνου, οι δύο γείτονες που έχουμε από ΠΑΝΩ μας, (Σκόπια-Αλβανία) δέχονται πολλές πιέσεις από τους “φίλους” και τους “συμμάχους” μας στο ΝΑΤΟ, να μας επιτεθούν.

Ναι όπως το ακούτε.

Να μας επιτεθούν στρατιωτικά.

Από το 2012 το συζητάνε, αλλά τον τελευταίο χρόνο τους πιέζουν πολύ, ιδιαίτερα τα Σκόπια.

Τους διαβεβαιώνουν πως η Ελλάδα δεν έχει καμία τύχη και να μην φοβούνται, γιατί ταυτόχρονα θα χτυπήσει και η Αλβανία και η Τουρκία και ο UCK που έχει οπλισμένες ομάδες μέσα στην Ελλάδα και οι Τζιχαντιστές με τους μετανάστες μέσα στις πόλεις. ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Έτσι τους λένε.

Αρκεί να κάνετε εσείς από ΠΑΝΩ την αρχή.

Γιατί το λέει και η προφητεία του αγίου Κοσμά:

“Αν πιαστεί ο πόλεμος από πάνω, τότε θα ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ”.

Οι Σκοπιανοί όμως παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών ΔΕΝ ΤΟ ΤΟΛΜΟΥΝ.

Τους απείλησαν λοιπόν ανοιχτά πως αν δεν επιτεθούν στην Ελλάδα, Θα διαλυθούν σαν κράτος και θα προσχωρήσουν στην Αλβανία.

Ταυτόχρονα έδωσαν εντολή να ξεκινήσουν οι ανασκαφές στον Τύμβο της Αμφίπολης, που εδώ και δεκαετίες γνωρίζουν πως πρόκειται για τον τάφο του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.

Τον έχουν “σαρώσει” με ακτίνες από δορυφόρο και γνωρίζουν πως οι θάλαμοι είναι επτά.

Στον δε έβδομο υπάρχει κάτι που θα αφήσει άφωνη την ανθρωπότητα.

Αρκεί να υπάρχει ακόμα η Ελλάδα, γιατί ο σκοπός των “φίλων” και των “συμμάχων” που μας “αγαπούν” είναι ένας:

ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ.

Η βοήθεια που προσφέρει η Ελληνική Κυβέρνηση στους επιτιθέμενους είναι αυτή: “

27 Οκτ 2013 - Καταργούν πλήρως σε λίγες ημέρες το ένδοξο Β΄ Σώμα Στρατού, που τσάκισε τους Ιταλούς το 1940 ... νικηφόρα ως την ηρωική Χειμάρρα της Βορείου Ηπείρου!”

Με εντολή του “πατριώτη” ∆ηµήτρη Αβραµόπουλου, καταργείται το Β’ Σώµα Στρατού, που εδρεύει στη Βέροια και στο οποίο υπάγεται όλη η αφρόκρεµα των Ειδικών ∆υνάµεων, καταδροµείς, αλεξιπτωτιστές και πεζοναύτες.

Αυτή είναι η Βοήθεια που προσφέρουν οι προδότες της κυβέρνησης στους εχθρούς της Ελλάδος. ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ των Εθνοφυλάκων της Μακεδονίας το 2012 και ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ της Βορείου Ελλάδος με κατάργηση του Β’ σώματος στρατού το 2013.

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ Η ΟΧΙ;;

Η Κυβέρνηση τους ανοίγει τον δρόμο για να επιτεθούν, και αυτοί ακόμα φοβούνται τους Έλληνες.

Τώρα όμως με την ανασκαφή της Αμφίπολης κινδυνεύουν άμεσα να διαλυθούν ως κράτος, γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι.

Αν ακούτε λοιπόν ότι οι ανακοινώσεις των κατευθυνόμενων αρχαιολόγων και τα ΜΜΕ, μιλούν ότι πλησιάζουμε στον Μέγα Αλέξανδρο, ΤΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ.

Αν ακούτε ότι δεν μιλούν για τον Μέγα Αλέξανδρο, αλλά για την Ολυμπιάδα, την Ρωξάνη, και οποιαδήποτε άλλη ηλιθιότητα τους κατέβει, ΤΟΤΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΥΠΕΚΥΨΑΝ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ.

Αλλά για να ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ και με τις ηλιθιότητες περί Ολυμπιάδας, Ρωξάνης και με όλες τις υπόλοιπες τρίχες που διαδίδουν οι “παπαγάλοι”, σημειώστε τα εξής:

Η Ολυμπιάδα ότι ήταν το χρώσταγε στον Φίλιππο Β’.

Ακόμα και το όνομα της το πήρε από την νίκη του Φιλίππου στους Ολυμπιακούς αγώνες το 356 π.Χ.

Το κανονικό της όνομα ήταν Πολυξένη.
Ο Φίλιππος Β’ ο Μακεδών, κατά το συνήθειο της εποχής παντρεύτηκε και άλλες γυναίκες εκτός από την Ηπειρώτισα την Πολυξένη-“Ολυμπιάδα”.

Παντρεύτηκε την Αυδάτα, την Φιλίνα, την Νικησίπολη, την Μήδα και είχε παιδιά από την Φιλίνα και την Αυδάτα, πριν από τον Αλέξανδρο.

Και μόλις του είπε η Ολυμπιάδα ότι δεν είναι αυτός ο πατέρας του Αλέξανδρου, την ξαπόστειλε στην Ήπειρο και παντρεύτηκε μία Μακεδόνισσα την Κλεοπάτρα.

Η Ολυμπιάδα δεν ήταν αγαπητή στη Μακεδονία και είχε διωχθεί από τον Φίλιππο, με την κατηγορία της μοιχείας.

Ζούσε από τότε στην πατρίδα της την Ήπειρο και μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, εκστράτευσε κατά των Μακεδόνων για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του εγγονού της που τον είχε μαζί της στην Ήπειρο μαζί με την Ρωξάνη.

Όταν εκστράτευσε στην Μακεδονία, ο Κάσσανδρος με τον Μακεδονικό στρατό ήταν στην Αθήνα και έτσι χωρίς να βρει αντίσταση, νίκησε εύκολα την Ευρυδίκη και τον Αριδαίο τους οποίους φόνευσε άγρια.

Διώχθηκε όμως από τον Κάσσανδρο, μόλις επέστρεψε από την Αθήνα και μετά από επτάμηνη πολιορκία στην οχυρωμένη παραθαλάσσια πόλη του Θερμαϊκού κόλπου Πύδνα, παραδόθηκε, αλλά ήταν τόσο εξαγριωμένοι οι Μακεδόνες μαζί της που την λιθοβόλησαν και την άφησαν ατιμωτικά άταφη να σαπίσει.

Ο τάφος της ΞΕΡΟΥΝ που βρίσκεται.

Είναι στον τύμβο "Τούμπα" στό μακρύγιαλο της Πύδνας και δεν έχει ακόμα ανασκαφεί.

Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν, ο τάφος του Βασιλιά Φιλίππου Β’ του Μακεδόνα, που ήταν ο ισχυρότερος και επιφανέστερος Έλληνας της εποχής του, να είναι 45 τετραγωνικά μέτρα και μιας από τις πιο μισητές γυναίκες του, να είναι όσο το Καλλιμάρμαρο;

ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑΝ ΑΤΑΦΗ ΝΑ ΣΑΠΙΣΕΙ, ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΑΦΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ;;;;;;;

ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΝΗΜΕΙΟ, ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.
ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

Και ο λόγος που αποφάσισαν να κάνουν τώρα την εκσκαφή οι ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ είναι ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ των ΣΚΟΠΙΩΝ για να μας επιτεθούν και να “πιαστεί” το κακό από ΠΑΝΩ.

Ιωάννης Λαμπρόπουλος
Συγγραφέας-ερευνητής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΜΦΙΠΟΛΗ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ"

Άλλοι λαοί έχουν αγίους. Οι Έλληνες έχουν σοφούς.Φρίντριχ Νίτσε

by ellas

Μ’ έναν μεγάλο λαό, μεγαλοφυή, συμβαίνει ό,τι και με τον άνθρωπο τον μεγαλοφυή. Και οι παραμικρότερες εκδηλώσεις τη ζωής, έχουν το σημάδι της μεγαλοφυΐας.

Οι Έλληνες είναι όπως και η μεγαλοφυΐα: Απλοί. Γι’ αυτό είναι διδάσκαλοι αθάνατοι. Οι θεσμοί τους, τα δημιουργήματά τους, φέρνουν τη σφραγίδα της απλότητας, τόσο, που συχνά μένει κανείς εκστατικός, βλέποντας ως τι σημείο είναι μοναδικοί σ’ αυτή τους την απλότητα. Και, παραδόξως, είν’ εξίσου τόσο «βαθείς», όσο και απλοί. Μολοντούτο, σπάνια μας αποκαλύπτουν τα βάθη της σοφίας και της γνώσης τους…

Ανάμεσα στον μεγάλο άνθρωπο της διάνοιας, τον Αριστοτέλη, και στα ήθη και την τέχνη των Ελλήνων, υπάρχει άβυσσος τεράστια, έτσι που ο καθείς από εμάς φαίνεται ρηχός και άτονος, συγκρινόμενος με το απροσμέτρητο μεγαλείο του ελληνικού ενστίκτου. Είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες αρετές των Ελλήνων το να μην θέλουν να μεταπλάσουν σε διανόημα ό,τι καλύτερο κλείνουν μέσα τους. Μ’ άλλα λόγια, είναι «αφελείς»· είναι μια λέξη που συνοψίζει την απλότητα και το βάθος. Έχουνε μέσα τους κάτι από το έργο της τέχνης. Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα…

Θα προσπαθήσουμε να διδαχτούμε από τους Έλληνες και θα διδάξουμε με οδηγό τα παραδείγματά τους. Αυτό θα είναι το έργο μας…

***

Ο Έλληνας δεν είναι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος· είναι, στη βαθύτατη ουσία του,«ανδρικός». Βλέπει τα τρομερά πράματα, όπως είναι και δεν τα κρύβει από τον εαυτό του.

***

Η φιλανθρωπία των Ελλήνων συνίσταται στην αφέλεια που χαρακτηρίζει στον κόσμο τους τον άνθρωπο, το κράτος, την τέχνη, το δίκαιο του πολέμου και το διεθνές δίκαιο, τις φυλετικές σχέσεις, την αγωγή, τη ζωή των κομμάτων· είναι ο ίδιος ανθρωπισμός που εκδηλώνεται σ’ όλους τους λαούς, όμως στους Έλληνες εμφανίζεται με τέτοια γύμνια, με τέτοιον απανθρωπισμό, που μας δίνει ένα μάθημα δυσαναπλήρωτο.

***

Αν η εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού έχει τέτοια σημασία, είναι γιατί ολόκληρος ο δυτικός μας κόσμος πήρε απ’ αυτόν τον παλμό του· η μοίρα θέλησε να είναι ο πιο πρόσφατος και πιο εκφυλισμένος Ελληνισμός που παρουσίασε τη μεγαλύτερη ιστορική δύναμη. Γι’ αυτό, ο πρωτόγονος Ελληνισμός εκτιμήθηκε πάντοτε σφαλερά. Πρέπει να γνωρίσουμε και τον πρόσφατο Ελληνισμό για να τον ξεχωρίσουμε απ’ τον παλιό. Απομένει ακόμα ν’ ανακαλύψουμε πολλές δυνατότητες. Οι Έλληνες ανακάλυψαν άλλες και κατόπιν ανακάλυψαν εκ νέου.

***

Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί και τούτο είναι ζήτημα ύφους. Οι Έλληνες, αξιοθαύμαστοι, χωρίς σπουδή. Πρόγονοί μου: Ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής, Ο Σπινόζα, ο Γκέτε.

***

Δεν γνώρισα ποτέ κανέναν, που να έχει εμπνεύσει τόσο σεβασμό, όσον οι Έλληνες φιλόσοφοι.

***

Δεν θα κουραστώ ν’ αναπολώ με τα μάτια της ψυχής, ολόκληρη σειρά από φιλοσόφους που ο καθένας τους ενσωματώνει αυτή την ακατανόητη ιδιομορφία και ξυπνάει αυτή την ίδια την κατάπληξη με την δυνατότητα της ζωής που μπόρεσε ν’ ανακαλύψει μόνο για τον εαυτό του. Εννοώ τους φιλοσόφους που έζησαν στη ρωμαλεότερη και γονιμότερη εποχή, στον αιώνα που προηγήθηκε των μηδικών πολέμων και στα χρόνια των πολέμων αυτών.

***

Οι Έλληνες, λαός αληθινά υγιής, δικαίωσαν τη φιλοσοφία μια για πάντα, από το γεγονός και μόνο ότι φιλοσόφησαν. Φιλοσόφησαν δε, περισσότερο από τους άλλους λαούς.

***

Να μην μας επιβάλουν το συμπέρασμα πως η φιλοσοφία στην Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ τίποτε άλλο παρά είδος εισαγωγής από το εξωτερικό· ότι δεν βλάστησε από το εθνικό και φυσικό χώμα κι ακόμα πως, όντας ξενικό προϊόν, οδήγησε τους Έλληνες στην καταστροφή μάλλον παρά στην πρόοδο… Αν πήγαν τόσο μακρυά, ήταν γιατί μπόρεσαν να σηκώσουν για να το πετάξουν πιο μακρυά, ένα δόρυ που κάποιος άλλος είχε αφήσει καταγής.

***

Οι Έλληνες, ασφαλώς, δεν υπερεκτιμηθήκανε ποτέ, γιατί θα έπρεπε να είχαν εκτιμηθεί στην πραγματικοί τους αξία κι αυτό είναι αδύνατον. Πώς θα τους αποδίδαμε δικαιοσύνη; Αλλά τους εκτιμήσαμε λαθεμένα.

***

Οι αληθινοί Έλληνες φιλόσοφοι είναι οι Προσωκρατικοί (με τον Σωκράτη κάτι αλλάζει). Είναι όλοι πρόσωπα διακεκριμένα, που ζούνε μακρυά απ’ τον λαό και τις κοινές συνήθειες, ώριμοι, σοβαροί μέχρι υποχονδρίας, με το βλέμμα ράθυμο και καθόλου ξένοι στα πράγματα της πολιτικής ή της διπλωματίας. Ανακαλύπτουν πριν απ’ τους σοφούς, όλες τις μεγάλες έννοιες των πραγμάτων· αντιπροσωπεύουν τις μεγάλες αυτές έννοιες, μεταπίπτουν οι ίδιοι σε συστήματα. Τίποτα δεν δίνει πληρέστερη ιδέα του ελληνικού πνεύματος από την ξαφνική τούτη πληθώρα των τύπων, απ’ αυτόν τον ανεπιτήδευτο τρόπο, του να συνθέτουν με πληρότητα όλες τις μεγάλες δυνατότητες του φιλοσοφικού ιδεώδους.

***

Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα είναι ξεπερασμένα· οι Έλληνες ακτινοβολούν με μια λάμψη δυνατότερη παρά ποτέ, ειδικά οι Έλληνες πριν τον Σωκράτη.

***

Ο Έλληνας, είναι ως την ώρα, εκείνος που έφερε τον άνθρωπο μακρύτερα.

***

Οι Έλληνες ανακάλυψαν τους κυριότερους τύπους φιλοσοφικού πνεύματος, στους οποίους οι μεταγενέστερες γενεές δεν πρόσθεσαν τίποτε το ουσιαστικό.

***

Οι αρχαίοι Έλληνες είναι οι αθάνατοι διδάσκαλοι της ανθρωπότητας.

***

Στα λόγια των φιλοσόφων, από τον Θαλή ως τον Σωκράτη, όπως άλλωστε και στις προσωπικότητές τους, προβάλλουν τα μεγάλα χαρακτηριστικά της ελληνικής μεγαλοφυΐας.

***

Ξαναγυρίζουμε σήμερα σ’ αυτές τις θεμελιακές εξηγήσεις του σύμπαντος, που το ελληνικό πνεύμα ανακάλυψε με τον Αναξίμανδρο, τον Ηράκλειτο, τον Παρμενίδη, τον Εμπεδοκλή, τον Δημόκριτο και τον Αναξαγόρα. Γινόμαστε, από μέρα σε μέρα, περισσότερο Έλληνες· πρώτα πρώτα, φυσικά, στις αντιλήψεις και στις κλίσεις μας, σαν να μην είμαστε παρά ελληνίζοντα φαντάσματα· μ’ ας ελπίσουμε πως μια μέρα θα γίνουμε και κατά τη φύση Έλληνες. Αυτό είναι και αυτό ήταν πάντα εκείνο που ελπίζω από τον Γερμανισμό.

***

Ξεχωρίζω με βαθύτατο σεβασμό το όνομα του Ηράκλειτου. Ενώ το υπόλοιπο φιλοσοφικό έθνος περιφρονούσε τη μαρτυρία των αισθήσεων γιατί φανερώνουν την πολλαπλότητα και την αλλαγή, αυτός περιφρονούσε τη μαρτυρία τους γιατί δίνουν στα πράγματα τη μορφή της διάρκειας και της ενότητας.

***

Θα χρωστούσαμε στον Δημόκριτο πολλές μεταθανάτιες θυσίες, μόνο και μόνο για να επανορθώσουμε, έστω και στο ελάχιστο, τα άδικα του παρελθόντος απέναντί του. Πραγματικά, σπάνια ένας τόσο σπουδαίος συγγραφέας έγινε στόχος τόσης πολεμικής οφειλόμενης σε διάφορους λόγους. Θεολόγοι και μεταφυσικοί, επισώρευσαν εναντίον του τα πεπαλαιωμένα παράπονά τους κατά του υλισμού. Ο δε θείος Πλάτωνας, έφτασε να θεωρεί τα γραψίματά του τόσο επικίνδυνα, ώστε λογάριαζε να τα εξαφανίσει σ’ ένα ιδιωτικό «auto da fe» κι εμποδίστηκε μονάχα από τούτη τη σκέψη, πως ήταν ήδη πολύ αργά και το δηλητήριο είχε πια διαδοθεί. Αργότερα, οι συσκοτιστές της αρχαιότητας τον εκδικήθηκαν, εισάγοντας με το δικό του σήμα το λαθρεμπόριο των μαγικών και αλχημιστικών συγγραμμάτων τους, πράγμα που επιβάρυνε τον πατέρα όλων των ορθολογικών τάσεων με τη φήμη του αρχιμάγου. Ο γεννώμενος Χριστιανισμός πέτυχε να εκπληρώσει το δραστικό σχέδιο του Πλάτωνα κι ασφαλώς ένας αιώνας αντικοσμικός θα κατέληγε να θεωρήσει τα συγγράμματα του Δημόκριτου και του Επίκουρου ως την ενσάρκωση του ειδωλολατρισμού. Και της εποχής μας η κλήρα ήτανε ν’ αρνηθεί επίσης το φιλοσοφικό μεγαλείο του ανδρός και να του αναγνωρίσει μια ιδιοσυγκρασία σοφιστή. Όλες αυτές οι επιθέσεις αναπτύσσονται σε έδαφος που δεν μπορούμε πια να υπερασπίσουμε.

***

Ο Δημόκριτος, είναι ο πρώτος που απέκλεισε αυστηρά από τη θεωρία το μυθικό στοιχείο. Είναι ο πρώτος ορθολογιστής.

***

Ο Σωκράτης, ξορκίζοντας τον φόβο του θανάτου, είναι ο τελευταίος τύπος του σοφού που μας δόθηκε· ο σοφός νικητής των ενστίκτων διά της σοφίας.

***

Η γνωριμία με τους μεγάλους Έλληνες, ήταν ο μεγάλος δάσκαλός μου. Υπάρχουν περισσότερα πράγματα για να σεβαστεί κανείς στον Ηράκλειτο, στον Εμπεδοκλή, στον Παρμενίδη, στον Αναξαγόρα, στον Δημόκριτο (παρά στους νεώτερους)· αυτοί είναι πληρέστεροι. Ο Χριστιανισμός το φέρει βάρος στη συνείδησή του ότι χάλασε πολλές πλήρεις προσωπικότητες, όπως λ.χ. τον Πασκάλ και πριν απ’ αυτόν, τον διδάσκαλο Έκαρτ.

***

Ο Επίκουρος πολέμησε τη διαφθορά των ψυχών από τις έννοιες της ενοχής, της τιμωρίας και της αθανασίας. Πολέμησε τις υποχθόνιες λατρείες που ήταν σχεδόν μια λανθάνουσα μορφή του Χριστιανισμού. Η απόρριψη της αθανασίας, ήταν τότε πραγματική σωτηρία. Κι ο Επίκουρος κέρδισε τη μάχη· κάθε έντιμο πνεύμα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν επικούρειο.

***

Η σοφία δεν προχώρησε ούτε ένα βήμα μετά τον Επίκουρο και συχνά βρίσκεται χιλιάδες βήματα πίσω του.

***

Ό,τι μας χωρίζει από τον Καντ, όπως κι απ’ τον Πλάτωνα και τον Λάιμπνιτς, είναι ότι παραδεχόμαστε το «γίγνεσθαι», ακόμη και σ’ αυτά τα άυλα πράγματα· είμαστε ολότελα εμποτισμένοι από το ιστορικό πνεύμα. Αυτή είναι η μεγάλη καμπή. Ο Λαμάρκ και ο Χέγκελ -κι αυτός ο Ντάρβιν-, δεν είναι παρά μια συνισταμένη. Η σκέψη του Ηράκλειτου και του Εμπεδοκλή αναστήθηκε.

***

Με μόνη τη φιλοσοφική τους υπόσταση, έχουν φτάσει στον ανώτατο βαθμό του Κλασικισμού σ’ ό,τι αφορά την επιστημονική σκέψη. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια, έστω και κατά προσέγγιση, σειρά φιλοσόφων, στους οποίους η φιλοσοφική «δυναμική» να έχει αναπτυχθεί με τόση πληρότητα… Είναι ίσως αξιοσημείωτο το ότι σ’ έναν λαό τόσο ενστικτωδώς ενεργητικό, η σκέψη, μαζί με τη μορφή, πήρε τέτοια ανάπτυξη. Στο σύνολο δεν ξεχωρίζει κανείς αντιφάσεις, όμως οι διαφορετικές εκφάνσεις κι ακόμη οι έμφυτες ιδιότητες των διαφόρων ελληνικών φυλών, φαίνονται να εκδηλώνονται στους διάφορους φιλοσόφους. Ο σοφός είναι ένας τύπος ξένος σ’ αυτή την εποχή που αγνοεί επίσης την ειδίκευση των επιστημών. Ό,τι φαίνεται έκδηλα, είναι απόπειρες κυριαρχίας του σύμπαντος με τη σκέψη. Όλα τα κατοπινά συστήματα προανακρούονται μέσα σ’ αυτές.

***

Οι Έλληνες ξέρουν να μαθαίνουν… Στους Έλληνες, όλα γίνονται ζωή! Σ’ εμάς, τα πάντα μένουν στο στάδιο της γνώσης.

***

Η κορυφή της φιλοσοφίας: Στους Ελεάτες και στον Εμπεδοκλή.

***

Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνώνονταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι, ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, που και που, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα.

***

Φυλαχτείτε από την ιδέα να χλευάζετε τη μυθολογία των Ελλήνων με το πρόσχημα ότι μοιάζει τόσο λίγο με τη δική σας βαθιά μεταφυσική! Οφείλετε να θαυμάζετε έναν λαό που επέβαλε εδώ μια διακοπή στην οξύνοιά του και που είχε για πολλά χρόνια αρκετή διακριτικότητα ώστε να ξεφύγει από τον κίνδυνο του σχολαστικισμού και της σοφιστικής πρόληψης.

***

Να κάνουμε τα πιο αποκρουστικά πράγματα για τα οποία δεν τολμά κανείς να μιλήσει, αλλά που είναι χρήσιμα και αναγκαία, είναι κι αυτό κάτι ηρωικό. Οι Έλληνες δεν ντρέπονταν να συγκαταλέγουν στα μεγάλα κατορθώματα του Ηρακλή τον καθαρισμό ενός στάβλου.

***

Χρόνια και χρόνια τώρα τίποτα δεν μου φαίνεται πιο έκδηλο από το γεγονός ότι ο αρχαιοελληνικός κόσμος που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε και που μας παρουσιάζεται απλά και καθαρά, είναι στην πραγματικότητα δυσκολονόητος, δυσπρόσιτος, και ότι η συνηθισμένη ευκολία με την οποία μιλούμε για τους αρχαίους είναι, είτε ελαφρότητα, είτε η παλιά κληρονομημένη ματαιοδοξία της απερισκεψίας…

***

Οι Έλληνες σε μια ζωή όπου οι μεγάλοι κίνδυνοι και οι κατακλυσμοί παραμόνευαν σε κάθε στιγμή, ζητούσαν στον διαλογισμό και στη γνώση ένα είδος ασφάλειας του συναισθήματος και ένα τελευταίο καταφύγιο. Εμείς που ζούμε σε μια ασύγκριτα μεγαλύτερη ηρεμία, έχουμε φέρει τον κίνδυνο στον στοχασμό και στη γνώση, και είναι μέσα στη ζωή που επαναπαυόμαστε και ηρεμούμε.

***

Οι κύριες ηθικές εντολές που πάντα διδάσκουν και κηρύσσουν σε έναν λαό, σχετίζονται με τα κύρια σφάλματά του και γι’ αυτό δεν τις βρίσκει καθόλου ενοχλητικές. Οι Έλληνες που τηρούσαν τόσο συχνά τη μετριοπάθεια, την ψυχραιμία, την έννοια της δικαιοσύνης και γενικά, τη σύνεση, έδιναν βάση στις τέσσερις σωκρατικές αρετές, επειδή είχαν τόση ανάγκη απ’ αυτές τις αρετές και ακριβώς τόση λίγη τάση σ’ αυτές!

***

Τι σημαίνει η φλυαρία μας για τους Έλληνες; Τί καταλαβαίνουμε λοιπόν από την τέχνη τους που η ψυχή της είναι το πάθος για τη γυμνή αρσενική ομορφιά; Μόνο ξεκινώντας από δω συναισθάνθηκαν τη θηλυκή ομορφιά. Είχαν λοιπόν γι’ αυτή, μια τελείως διαφορετική προοπτική από τη δική μας. Και το ίδιο έγινε με την αγάπη τους για τη γυναίκα: Σέβονταν διαφορετικά, περιφρονούσαν διαφορετικά.

***

«Ας γίνεται να μη νιώθουμε ότι περνούμε πολύ άνετα!». Αυτός ήταν ο μυστικός φόβος των Ελλήνων της παλιάς καλής εποχής. Να γιατί κήρυτταν το μέτρο. Κι εμείς!

***

«Η δύναμη την οποία κακολογούν πολύ, αξίζει περισσότερο από την αδυναμία στην οποία συμβαίνει μόνο κάτι καλό». Αυτή ήταν η νοοτροπία των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει ότι εκτιμούσαν περισσότερο το αίσθημα της δύναμης από κάθε ωφέλεια ή καλή φήμη.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Άλλοι λαοί έχουν αγίους. Οι Έλληνες έχουν σοφούς.Φρίντριχ Νίτσε"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο TVKOSMOS με τον Λ. Λοίζο, 22/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο TVKOSMOS με τον Λ. Λοίζο, 22/10/2014 "

Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα».  Γιώργος Σεφέρης
Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.

Για του λόγου το αληθές θα αναφέρουμε  μερικά παραδείγματα ομηρικών λέξεων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας γλώσσα για να δούμε ότι η ελληνική-Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.
Ακαθαρσία, αντί ρύπος, αλλά ρύπανση, αντιρύπανση.
Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
Άλογο, αντί ίππος, αλλά ιππασία
Αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής
Αστυ έχουμε: αστυνομία, αστυνομικός, αστυφιλία, κ.τ.λ.
Νναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
Βάρος, αντί άχθος, αλλά αχθοφόρος
Βόδι, αντί βοϋς, αλλά βουστάσιο
Βουνό, αντί όρος, αλλά ορειβάτης
Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο
Βρωμιά, αντί λύμα, αλλά λύματα
Γαϊδούρι, αντί όνος, αλλά ήμίονος
Γεύμα, αντί έστίασις, αλλά εστιατόριο, συνεστίαση
Γή, αντί άρουρα, αλλά αρουραίος ποντικός
Γή, αντί χθων, αλλά υποχθόνιος, καταχθό­νιος
Γλιστερός, αντί ολισθηρός, αλλά κατολίσθηση
Γροθιά, αντί πύξ, αλλά πυγμάχος
Δάσος, αντί ύλη, αλλά υλοτόμος
Δέρμα, αντί βύρσα, αλλά βυρσοδέψης
Δέρμα, αντί δορά, αλλά υποδόριος, εκ­δορεύς
Δέσιμο, αντί πέδη, αλλά χειροπέδες, τροχο­πέδη
Διένεξις, αντί νεϊκος, αλλά φιλονικεία
Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.
Έδαφος, αντί πέδον, αλλά οικόπεδο, στρατόπεδο
Έδω, αντί τρώγω, αλλά έδεσμα, έδώδιμα
Ένδυνάμωσις, αντί ρώσις, αλλά ανάρρωση
Επιστροφή, αντί νόστος, αλλά νοσταλγία, παλινόστησις
Έρανος έλεγαν το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν . Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.
Ζάρια, αντί κύβοι, αλλά διακυβεύω
Ζωή, αντί βίος, αλλά βιοπορίζομαι, αντιβιοτικό
Ήμερος, αντί τιθασός, αλλά τιθασεύω
Θέλησις, αντί βούλησις, αλλά άβουλος
Καθρέπτης, αντί κάτοπτρον, αλλά αντικατοπτρίζεται
Κλήρος, αντί λάχος, αλλά λαχείο
Κοιλία, αντί λαπάρα, αλλά λαπαροτομία, λαπαροσκόπηση
Κόκκινος, αντί ερυθρός, αλλά υπέρυθροι α­χτίνες, Ερυθρός Σταυρός
Κομμάτι, αντί κέρμα, αλλά κατακερματίζω
Κόπος, αντί κάματος, άλλα μεροκάματο, α­κάματος
Κόττα, αντί όρνις, αλλά ορνιθολόγος, ορνί­θων
Κουπί, αντί κώπη, αλλά κωπηλασία
Κρασί αντί οίνος, αλλά οινολόγος, οινοποιία
Κρεβάτι λεγόταν λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.
Κρεββάτι, αντί κλίνη, αλλά κλινική, κλινο­σκεπάσματα, κλινήρης
Κυριευόμενος, αντί άλωτός, αλλά αιχμά­λωτος, ευάλωτος
Λάδι, αντί έλαιον, αλλά σπορέλαιο, ελαιουργείο
Λαιμός αντί δέρη, αλλά περιδέραιο
Λουλούδι, αντί άνθος, αλλά ανθοκόμος, ανθοδέσμη
Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.
Μαλλί, αντί έριον, αλλά εριουργία
Μάτι, αντί οφθαλμός, αλλά οφθαλμίατρος, εποφθαλμιώ
Μέσα, αντί ένδον, αλλά ενδοχώρα, ενδό­μυχος
Μύτη, αντί ρίς, αλλά ρινορραγία, ωτορινο­λαρυγγολόγος
Ναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
Νεαρός, αντί πάλλαξ, αλλά παλληκάρι
Ντροπή, αντί αιδώς, αλλά αναιδής
Ντύσιμο, αντί άμφίεσις, αλλά μεταμφίεση, άμφια
Οινοπνευματώδες, αντί μέθυ, αλλά μεθυ­σμένος
Όχι, αντί ού, αλλά ούτε
Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο, Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες
Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Περιποιούμαι, αντί κομώ, άλλα ανθοκόμος, νοσοκόμος, βρεφοκόμος
Πέτρα, αντί λάας ή λας, αλλά λατομείο
Πλησίον, αντί πέλας, αλλά προσπέλαση
Πόδι, αντί ποϋς, αλλά δίπους, τρίπους
Πόλη αντί άστυ αλλά: αστυνομία, αστυνομικός, αστυφιλία, κ.τ.λ.
Πόνος, αντί άλγος, αλλά αναλγητικός, αλ­γεινός
Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.
Στολίδι, αντί κόσμος, αλλά διακοσμώ, κό­σμημα
Συκώτι, αντί ήπαρ, αλλά ηπατοπάθεια
Συχνά, αντί θαμά, αλλά θαμών λέσχης
Σωλήνας, αντί αυλός, αλλά υδραυλικός
Τέρας, αντί πέλωρ, αλλά πελώριος
τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.
Τιμωρία, αντί τίσις, αλλά έκτισις, απότιση
Τρικυμία, αντί κλύδων, άλλα κλυδωνίζομαι
ύδωρ έχουμε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Ύψωμα, αντί μετεωρία, αλλά μετεωρολο­γία, μετέωρα
Φαγητό, αντί δίαιτα, άλλα συνδαιτημών
φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες
Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».
Φοβίζω, αντί σοβώ, αλλά άποσόβησις
Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.
Φωνή, αντί αυδή, αλλά άναυδος
Φως, αντί λύκη, αλλά λυκόφως, λυκαυγές
Φωτιά, αντί πυρ, αλλά πυροσβέστης, πυρκαγιά
Χαλί, αντί τάπης, αλλά ταπητουργία
χειρ έχουμε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Χόλο αποκαλούσαν τον θυμό. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.
Χρέος, αντί όφλησις, αλλά εξόφληση
Ψάρι, αντί ιχθύς, αλλά ιχθυοτροφείο

Βλέπουμε ότι δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.
Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.

Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετίες πριν από αυτόν.

 Πηγές: Απολλώνιου Σοφιστού Λεξικόν κατά στοιχείον Ιλιάδος και Οδύσσειας Εκδόσεις Ηλιοδρόμιο.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ο Ζεόλιθος ως σύμμαχος της ελιάς". Αετός, 18/10/14

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ο Ζεόλιθος ως σύμμαχος της ελιάς". Αετός, 18/10/14 "

ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ

 

Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους,είναι η ανθρώπινη ζωή·συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά
, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή.
Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεση, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για 
παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου. 
Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου. Έτσι, μοίρα σημαίνει πάνω απ' όλα το μερίδιο που διεκδικεί ο καθένας στη ζωή και την ευτυχία. Ας φανταστούμε τη μοιρασιά του κρέατος ενός ζώου. Τυχαίνει, καθώς το τεμαχίζουν, άλλος να πάρει μικρό ή μεγάλο "κομμάτι", με πολύ ή με λίγο λίπος· έτσι γίνεται και στη ζωή. Άλλοι ζουν πολλά χρόνια, άλλοι λιγότερα, άλλοι είναι ευτυχισμένοι κι άλλοι όχι. 
Πίστευαν πως το νήμα της ζωής το έγνεθαν οι Μοίρες δυο φορές κατά τη διάρκειά της: μία κατά τη γέννηση και μία κατά το γάμο, γιατί ήταν δύο γεγονότα σημαντικά για την παραπέρα πορεία της. Ο Νέστορας, ο βασιλιάς της Πύλου, λόγου χάρη, αποτελούσε στην αρχαιότητα ένα ιδανικό ζωής, χάρη στην εύνοια της Μοίρας: έζησε πολύ και από το γάμο του απέκτησε πολλούς γιους. Η περίπτωση του Αχιλλέα αποτελεί, παράλληλα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίληψης ότι τα πολλά χρόνια ζωής δε σημαίνουν απαραίτητα πως αυτά είναι γεμάτα χαρά κι ευτυχία: Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα μιλά για τη μοίρα του, που ξέρει πως είναι διπλή από τη μητέρα του τη Θέτιδα: μπορεί να έχει μια μακρόχρονη, αλλά ασήμαντη ζωή, αν γυρίσει στην πατρίδα του, ή να επιλέξει να μείνει και να πολεμήσει στην Τροία, να διακριθεί για τα πολεμικά του κατορθώματα, αλλά και να πεθάνει νέος. Το όνομά του θα συνδεθεί με τη δόξα κι όλοι θα τον θυμούνται σαν φοβερό ήρωα στο παρόν και στο μέλλον, όπως και έγινε τελικά. 
Ενδεικτικός για το ρόλο που έπαιζαν οι Μοίρες στη γέννηση του ανθρώπου είναι ο μύθος του Μελέαγρου. Όταν μια γυναίκα θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου γιου της, παραφύλαξε τις Μοίρες, τη νύχτα που θα έρχονταν να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού· άκουσε λοιπόν από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό. Η Άτροπος όμως, φώναξε πως πρόκειται το παιδί να πεθάνει σε λίγο κι έδειξε ένα πυρωμένο ξύλο που καιγόταν στο τζάκι.
Έπειτα, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί αποκαεί. Αφού έφυγαν οι Μοίρες από την κάμαρα, η μητέρα άρπαξε το μισοκαρβουνιασμένο ξύλο, το έσβησε και το έχωσε βαθιά μέσα σε μια κασέλα. Κράτησε για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε. Όταν κάποτε πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσε μαζί του για τη μοιρασιά και, πάνω στο θυμό του, τον σκότωσε. ΄Οταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή. 
Στον Τρωικό πόλεμο ο γιος του Δία, ο Σαρπηδόνας, μάχεται γενναία εναντίον του Πάτροκλου, ο οποίος όμως τον έχει σχεδόν νικήσει. Ο Δίας παρακολουθεί τη μονομαχία και πονάει για το γιο του· σκέφτεται λοιπόν ν' αντιταχτεί στη μοίρα και ν' αποφευχθεί ο θάνατος του Σαρπηδόνα, που πολύ τον αγαπούσε. Εμπιστεύεται στην Ήρα τη σκέψη του ν' αλλάξει τα γραμμένα, εκείνη όμως τον συνεφέρει με τα λόγια της· υπενθυμίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους θεούς. Εκείνος, τελικά, υποχωρεί και ρίχνει στη γη ματωμένες ψιχάλες, για να δείξει τη λύπη του. Λίγο παρακάτω, όταν ο Έκτορας μονομαχεί με τον Αχιλλέα και πρόκειται σε λίγο να σκοτωθεί, ο Δίας εκμυστηρεύεται στην Αθηνά πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσαν όλοι οι θεοί να συμφωνήσουν, ώστε ν' αλλάξουν τη μοίρα του και να τον γλιτώσουν. Η Αθηνά του αποκρίνεται ακριβώς όπως και η Ήρα, οπότε ο Δίας συμμορφώνεται και πάλι. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όμως, της αναμέτρησης, παίρνει μια χρυσή ζυγαριά, ώστε να κριθεί με αντικειμενικό τρόπο το ποιος θα επικρατήσει. Σε κάθε μεριά της βάζει από μια μοίρα του θανάτου και την ισορροπεί. Τελικά, βαραίνει η μεριά του Έκτορα που πρέπει τώρα να πεθάνει. Ο Απόλλωνας, που μέχρι τότε συνεχώς τον προστάτευε, τον εγκαταλείπει. Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, η Μοίρα είναι κάτι το δεδομένο από την αρχή της ζωής. Οι Μοίρες όμως είναι απλώς το όργανο στην υπηρεσία των θεών, που εκτελούν τη θέλησή τους. Το νήμα της ζωής το γνέθουν ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι καθορίζουν τα γεγονότα, τις περιπέτειες, τον πλούτο και το θάνατο για τον κάθε άνθρωπο. Οι θεοί μπορούν και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα, αφού οι ίδιοι την ορίζουν στην αρχή της ζωής των θνητών. Μια τέτοια αλλαγή όμως θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες, γιατί θα διατάρασσε την αρμονία και την τάξη. Ο Δίας, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει τη Μοίρα, μα προτιμά να μην το κάνει, γιατί κι οι άλλοι θεοί θα ζητούσαν να κάνουν το ίδιο για τους δικούς τους προστατευόμενους. 
Η Μοίρα είναι πάνω απ' όλα ιδιοκτησία του, γι' αυτό και τον ονόμαζαν "Μοιραγέτη" (ηγέτη, οδηγό, αρχηγό των Μοιρών), παρόλο που εκείνη τον περιορίζει και αναγκάζεται να τη σεβαστεί. Η σύγκρουση αυτή είναι αναπόφευκτη, γιατί αφορά την ίδια τη ζωή κι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της: ποιος είναι πιο πάνω, ο θεός ή "ό,τι είναι γραφτό να συμβεί;". Το ερώτημα απασχόλησε, όπως ήταν φυσικό, και όλους τους μεταγενέστερους ποιητές και φιλοσόφους. 
Ήδη από την εποχή του Ησίοδου (7ος αι.) οι Μοίρες δεν είναι πια τα όργανα που εκτελούν τυφλά τη βούληση των θεών, μα έχουν και κάποιες δικές τους αρμοδιότητες και ρόλους. Παρόλα αυτά, ο Δίας είναι πάλι εκείνος που τους παραχώρησε την πολύ μεγάλη τους εξουσία, παραμένει δηλαδή "Μοιραγέτης". Αυτή η αντίληψη της παντοδυναμίας των θεών γενικά κυριαρχεί στην αρχαιότητα: οι θεοί υπακούν βέβαια στη Μοίρα, μόνο και μόνο όμως επειδή την έχουν οι ίδιοι ορίσει. Συναντάμε και σε μεταγενέστερες εποχές πολλές περιπτώσεις σύγκρουσης Μοίρας και θεών, όπου όμως τα γραμμένα καμιά φορά αλλάζουν· στην περίπτωση του Κροίσου, ο Απόλλωνας κατάφερε να πάρει για χάρη του από τις Μοίρες τρία χρόνια αναβολή, για την άλωση των Σάρδεων. Ο Απόλλωνας, πάλι, επενέβη στην περίπτωση του Άδμητου, που έπρεπε να πεθάνει· μέθυσε τις Μοίρες και τις ξεγέλασε, ώστε να δεχτούν να πεθάνει η γυναίκα του, η Άλκηστη, αντί για κείνον.Ας δούμε τους ρόλους που με τον καιρό απέκτησαν οι Μοίρες, όπως αναφέρθηκε παραπάνω: ο ποιητής Ησίοδος μας πληροφορεί πως υπήρχαν δύο εκδοχές για την καταγωγή τους. Σύμφωνα με την πρώτη, οι Μοίρες ήταν κόρες της Νύχτας, μοιράζουν τα καλά και τα κακά, μα και καταδιώκουν τους θεούς κι ανθρώπους για τα εγκλήματά τους, μέχρι να τους εκδικηθούν και να τους τιμωρήσουν με τρόπο φοβερό. 
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας. Πρόσθεταν μάλιστα και μια τέταρτη αδερφή, την Τύχη, που θεωρούνταν ότι είχε και το μεγαλύτερο κύρος. Οι δύο αυτές εκδοχές συμβολίζουν και δύο διαφορετικούς ρόλους. Ως κόρες της Νύχτας είναι κακοποιές δυνάμεις, που συγγενεύουν με το σκοτάδι, τον Άδη και τον Κάτω Κόσμο. Από την άποψη αυτή, συνδέονται με τις Ερινύες, που επίσης είναι αδίστακτες τιμωροί των ανθρώπων. Ακριβώς όμως, επειδή οι πράξεις του ενός έχουν άμεσο αντίκτυπο στο σπίτι του και στους γύρω του, η κρίση των Μοιρών, που επιβάλλεται εντελώς αυθαίρετα και ανεξάρτητα από τους θεούς, φτάνει να αφορά και ολόκληρες οικογένειες, κάποτε για πολλές γενιές. 
Άλλοτε φτάνουμε να μιλάμε και για μια ολόκληρη πόλη, όπου οι Μοίρες καλούνται να διαφυλάξουν και ν' αποκαταστήσουν την κοινωνική τάξη και τη δικαιοσύνη. Πρόκειται, πλέον, για το ρόλο τους σε επίπεδο κοινωνικό. Ως κόρες του Δία και της Θέμιδας, από την άλλη πλευρά, είναι δυνάμεις καλοπροαίρετες, ουράνιες και φωτεινές, που λαμπρύνουν με την παρουσία τους σημαντικά γεγονότα, όπως η ίδρυση των Ολυμπιακών αγώνων. 
Είναι θεότητες της ευτυχίας και της ευλογίας, καθώς και όργανα της βούλησης των θεών. Μιλάμε, επομένως, για τα εντελώς αντίθετα απ' αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Ο Πίνδαρος διηγούνταν πως εκείνες οδήγησαν με χρυσά άλογα τη Θέμιδα (που δεν ήταν όμως μητέρα τους, σύμφωνα με τον ποιητή) στον Όλυμπο, για να παντρευτεί τον Δία, επιβεβαιώνοντας έτσι την παραδοσιακή σχέσή τους με το γάμο, ως θεότητες ευγονίας και ευτυχίας. Τις βρίσκουμε να τραγουδούν στους γάμους της Θέτιδας, καθώς και του Δία και της Ήρας. 
Όταν μια κοπέλα στην αρχαία Αθήνα γινόταν νύφη, πρόσφερε τις κοτσίδες της στις Μοίρες και οι γυναίκες ορκίζονταν στο όνομά τους. Επίσης, έχοντας άμεση σχέση με τη γέννηση των ανθρώπων, γιατί η δύναμη τους κατά κύριο λόγο τότε φανερώνεται, είναι πολύ συχνά παρούσες στις γέννες ως βοηθοί, όπως για παράδειγμα στη γέννηση του Ασκληπιού. Γι' αυτό και συνήθιζαν να τις λατρεύουν κάποτε μαζί με θεές σχετικές με τον τοκετό, όπως η Άρτεμη και η Ειλείθυια (που έφερνε τους πόνους της γέννας). Τις Μοίρες τις συναντάμε μέχρι σήμερα διατηρημένες στη λαϊκή μας παράδοση: είναι πάντα τρεις γυναίκες, συνήθως γριές, που γνέθουν για τον καθένα το νήμα της ζωής, μέχρι να τελειώσει το μαλλί ή να κοπεί απότομα. Παρουσιάζονται συνήθως στη γέννηση του μωρού, τη νύχτα μετά την τρίτη μέρα.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Νοημοσύνη και Καινοτομία". 20/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Νοημοσύνη και Καινοτομία". 20/10/2014 "

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο ράδιο Κόσμος 20/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο ράδιο Κόσμος 20/10/2014 "

"Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες"και ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή

Στη λίμνη Στυμφαλία, ζούσαν κάποια φοβερά πουλιά, τα οποία είχαν σιδερένιο ράμφος και νύχια και ατσάλινα φτερά. Προστατεύονταν από τον θεό Άρη. Ο Ηρακλής ανέλαβε να απαλλάξει τη περιοχή από την απειλή αυτή. Πήγε στη λίμνη, αλλά δεν έβλεπε τα πουλιά. Τότε εμφανίστηκε η θεά Αθηνά και του είπε τι να κάνει. 
Ο Ηρακλής άρχισε να κάνει ένα δυνατό θόρυβο με κρόταλα, τα πουλιά ταραγμένα βγήκαν από τις κρυψώνες τους κι εκείνος τα σκότωσε με δηλητηριασμένα βέλη, από το δηλητήριο της Λ. Ύδρας . Μερικά που σώθηκαν πέταξαν προς τη Κολχίδα, όπου ένας άλλος ήρωας, ο Ιάσονας, τα συνάντησε.

Οι στυμφαλίδες όρνιθες 
συμβολίζουν τα όρνεα που κατατρώγουν τη συνείδηση κι εξουδετερώνονται με το ιερό πυρ που προαναφέραμε. Σκέψεις και ιδέες που αναπτύσσονται και μπορούν να μας βλάψουν, περιορίζοντας τη διεύρυνση της συνειδητότητάς μας. Πρέπει να αποκτήσουμε αντίληψη του δικαίου και της διάκρισης μεταξύ ορθού και μη ορθού. Στο μύθο αυτό εμφανίζεται η Αθηνά, θεά της σοφίας, να δώσει τη λύση.

Ο ήρωας είναι πια αρκετά δυνατός και τα όρνεα δεν τολμούν εύκολα να επιτεθούν. Κρύβονται. Αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Με σοφία τα αναγκάζει να εκδηλωθούν και τα εξουδετερώνει. Με την ενδοσκόπηση θα αποκτήσουμε το γνώθι σ’ αυτόν, και θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε και συνειδητοποιήσουμε τις κακές αυτές ιδέες, σκέψεις και τάσεις.

Θα πρέπει να πολεμήσουμε τις όρνιθες της κακολογίας, της περιαυτολογίας, της φιλαυτίας, του φθόνου, της λαιμαργίας, της λαγνείας, της οργής κ.α. Αυτά κακά πολέμησε εδώ ο Ηρακλής και τις ασήμαντες σκέψεις που επέζησαν, τις εξόρισε. Και τις πολέμησε με την δημόσια γνωστοποίηση και αποκάλυψη. Εκείνο που φοβούνται οι συκοφάντες και κακολόγοι είναι η δημοσιοποίηση του έργου τους και η αποκάλυψη τους.

Δεν αρκεί λοιπόν μόνο η δική μας ενδοσκόπηση αλλά δεν θα πρέπει να σιωπούμε και απέναντι σε ανθρώπους συκοφάντες, εγωιστές κ.α. αλλά να τους αποκαλύπτουμε γιατί αλλιώς είναι σαν να συναινούμε στο έργο τους

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες"και ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή"