Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Για ποιο λόγο οι Εβραίοι μισούν τους Έλληνες !!!
Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι οι Εβραίοι καταδιώκουν το Ελληνικό έθνος;
Υπάρχει από την πλευρά των Εβραίων κάποια συντονισμένη προσπάθεια, εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων, ή μήπως υπάρχει μια σατανική σύμπτωση καταστάσεων και προσώπων και εμείς απλά την παρεξηγούμε;
Μήπως κινδυ­νεύουμε να πέσουμε και εμείς θύματα μιας υποβό­σκου­σας και διαρκώς διογκούμενης αντισιωνιστικής αντί­λη­ψης των πραγμάτων;
Υπάρχει μια βάση ιστορικής αλήθειας, η οποία να δικαιολογεί ένα τέτοιο συμπέρασμα;
Σαφώς και υπάρχει.
Απλά υπάρχει "αποκρυμμένη" με τον πλέον ευφυή τρόπο.
Είναι απολύτως φανερή.
Φανερή σε τέτοιο σημείο, που στο τέλος να μην γίνεται αντιληπτή.
Αποτελεί ιστορική βεβαιότητα ότι οι Εβραίοι μισούν τη Μακεδονία.
Την μισούν, γιατί κάποτε απείλησε την εθνική τους ύπαρξη.
Είναι η μόνη δύναμη που ποτέ τους απείλησε πραγματικά.
Σε ολόκληρη την ιστορία τους δεν έχουν αγωνι­στεί ποτέ για την ύπαρξή τους όσο αγωνίστηκαν εναν­τίον της Μακεδονίας.
Γι' αυτόν τον λόγο μισούν πα­θιασμένα το σύστημα το οποίο εξέφραζε επισήμως τον ελληνισμό.
Τον ελληνισμό, που απειλούσε το έθνος τους με διάλυση.
Αυτό δεν της το συγχωρούν.
Αυτό θέλουν να αποτρέψουν ως ενδεχόμενο να επαναληφθεί στο μέλλον.
Γι' αυτό την μισούν.
Γι' αυτό θέλουν να την καταστρέψουν.
Απλά πρέπει να γνωρίζεις πώς ακριβώς απειλούνται, για να γνωρίζεις πώς αντιλαμβάνονται την καταστροφή του εχθρού τους.
Καταστροφή γι' αυτούς δεν είναι να εξαφα­νίσουν τον λαό της ή να θάψουν το όνομά της στα "βάθη" της ιστορίας.
Καταστροφή γι' αυτούς είναι να κατα­στρέ­ψουν το σύνολο των όσων αυτή αντιπροσωπεύει και το αντιλαμβάνονται ως εθνική απειλή.
 Η Μακεδονία δεν απεί­λησε τον εβραϊσμό με σφαγές ή διώξεις.
Οι σφαγές και οι διώξεις είναι το "βούτυρο" στο "ψωμί" των Εβραίων.
Τους συντηρούν και τους διατηρούν ακμαίους.
Τις περισ­σότερες φορές οι ίδιοι προκαλούν τις διώξεις τους, για να "μαντρώνουν" τους Εβραίους.
Μετά από κάθε νέο διωγμό ο εβραϊσμός βγαίνει πανίσχυρος και ανακτά τη φρεσκάδα του.
Η Μακεδονία αποτέλεσε τον πιο ισχυρό εχθρό του εβραϊσμού, γιατί τον απείλησε με τον ανεξέλεγκτο εξελ­ληνι­σμό των Εβραίων, που άφηνε τους ραβίνους χωρίς "ποίμνια".
Αφαιρούσε από το σύστημά τους Εβραίους.
"Αφυδάτωνε" από έμψυχο δυναμικό το εβραϊκό σύστημα.
Τους έκανε Έλληνες.
Εξαιτίας της Μακεδονίας οι Εβραίοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους πήγαιναν στα γυμνα­στήρια.
Για πρώτη φορά πλένονταν.
Για πρώτη φορά ερω­τεύονταν ελεύθερα.
Για πρώτη φορά αμφισβητούσαν τους "αλάθητους" οδηγούς της ερήμου.
Για πρώτη φορά αμφι­σβη­τούσαν την αξία της εβραϊκής τους καταγωγής. Ελληνικά μιλούσαν μεταξύ τους και στην ελληνική γραμ­ματεία αναζητούσαν απαντήσεις στα θεμελιώδη ζητήματα που τους αφορούσαν.

Αυτό ήταν τρομερό για το πρώτο και πιο αυθεντικό έθνος στον κόσμο.
Τα παιδιά "απαρνούνταν" τους γονείς τους.
Τα παιδιά δεν ήθελαν την πολιτισμική τους "κληρο­νομιά".
 Ο κρίκος του αίματος, που συνέδεε μεταξύ τους τα μέλη του έθνους, είχε πλέον σπάσει.
Αυτό ήταν κάτι το οποίο έθιγε απόλυτα τους ηγέτες του και δεν μπορούσαν να το αποδεχθούν.
Θα έμεναν χωρίς λαό.
Στα σκουπίδια της ιστορίας θα κατέληγαν.
Οι ίδιοι άνθρωποι που αποφά­σι­σαν κάποτε ότι "συμφέρει" το έθνος να θανατωθεί ο Ιησούς, γιατί τους έπαιρνε τον λαό, αποφά­σισαν ότι εθνι­κός τους εχθρός είναι οι Έλληνες, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Τον Ιησού Τον σταύρωσαν για να Τον "ξεφορτωθούν", ενώ τους Έλληνες ως λαό, απλά προσπα­θούν να τον μπλέκουν σε περιπέτειες, για να μην ισχυρο­ποιηθεί ξανά και τους απειλήσει.

Όλα αυτά μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι εικασίες, οι οποίες προκύπτουν από κάποιο εθνικιστικό παραλήρημα του γράφοντος.
"Για όλα φταίνε οι Εβραίοι" ...λένε οι ρατσιστές αντισιωνιστές.
Γιατί να μην φταίνε και για τα ελληνικά προβλήματα για τους Έλληνες ομοίους τους; 
Η εύκολη λύση.
Πάντα φταίνε οι κακόμοιροι οι Εβραίοι.
Μήπως και ο γράφων, εξαιτίας της αδυναμίας του να κατανοήσει την κατάσταση, κατέφυγε στην εύκολη λύση να κατηγορεί αδίκως τους δύσμοιρους τους Εβραίους; 
Υπάρ­χουν αποδείξεις ότι υπάρχει αυτό το μίσος;
Ένα μίσος, το οποίο θα πρέπει να είναι "άσβεστο", εφόσον θεωρούμε ότι όλους αυτούς τους αιώνες καταδιώκουν τον ελληνισμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη.
Θα ξεκινήσουμε τη σκέψη μας λίγο ιδιόμορφα και στην πορεία πιστεύουμε ότι θα καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που το κάνουμε και τι θέλουμε να πούμε.
Δεν έχουμε στη διάθεσή μας έγγραφα να επικαλεστούμε, για ν' αποδείξουμε αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε.
Δεν έχουμε μυστικά έγγραφα σιωνιστικών οργανώσεων, ώστε μέσα από αυτά να μπορούμε ν' αποδείξουμε ότι οι Εβραίοι μι­σούν τους Έλληνες και ως εκ τούτου αποτελεί εθνική τους προτεραιότητα να τους καταστρέψουν.
Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ούτε καν τα έγγραφα με τις "ρήσεις" του διαβόητου Κίσινγκερ, εφόσον δεν γνωρίζουμε την αυθε­ντι­κότητά τους.
Το συμπέρασμα που μας ενδιαφέρει θα προσπα­θή­σουμε να το "εξάγουμε" εμμέσως μέσα από πραγματικά γεγονότα, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Σύμ­μαχος μας είναι ο ιστορικός χρόνος, εφόσον μέσα στο βάθος του μπορεί η αλήθεια να αποκαλυφθεί με τη λογική και τη γνώση, χωρίς να είναι απαραίτητη η πληροφορία.
Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να βρούμε την αλήθεια δια της "αφής". Όπως κάποιος που βαδίζει στο σκοτάδι και ­ να καταλάβει τι συμβαίνει, ψηλαφίζοντας γνώριμα αντικεί­με­να.
Αντικείμενα, που η γνώση του επιτρέπει να τα καταλα­βαίνει με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς να χρειάζεται να τα δει.
Μέσα στο σκοτάδι —ακόμα κι όταν αυτό είναι απόλυτο— μπορεί κάποιος με αυτήν την μέθοδο να καταλάβει στα σίγουρα για το αν βρίσκεται μέσα σε ένα γραφείο ή μέσα σε μια κουζίνα.
Για να ακολουθήσεις μια τέτοια αναλυτική προσέγγιση, πρέπει να ξεκινήσεις από την ερμηνεία αυτών που θεωρείς γνωστά και άρα γνώριμα για τους πάντες.
Είναι όμως τέτοια για όλους —με βάση αντικειμενικά κριτήρια— ή είναι "γνώριμα" επειδή ταιριάζουν στις απόψεις σου;
Πρέπει δηλαδή να τεθούν κριτήρια, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν.
Ούτε καν από αυτούς που θίγονται.
Κριτήρια, τα οποία να είναι κοινά για τους πάντες.
Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι πιάνεις μια "κατσαρόλα", υπονοώντας ότι βρίσκεσαι σε μια "κουζίνα" και όλοι οι υπόλοιποι να βλέπουν στην περιγραφή σου μια "γραφο­μηχανή".
 "Κατσαρόλα" με πλήκτρα δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει και "γραφομηχανή" με βαλβίδα εκτόνωσης.
Άρα σε μια τέτοια περίπτωση η καλύτερη μέθοδος ανάλυσης είναι η ερμηνεία ομοίων συμπεριφορών.
Θα ασχοληθούμε με τα "δικά" μας, για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε αυτά των "άλλων".
Θα περιγράψουμε τις δικές μας εθνικές "κατσαρόλες", για να ψάξουμε να βρούμε αυτές των άλλων.
Θέλοντας δηλαδή να εντοπί­σουμε τον εθνικό εχθρό των Εβραίων, θα δούμε πώς χτί­ζεται ένας εθνικός "μύθος", γιατί μέσα σ' αυτόν τον "μύθο" υπάρχει πάντα ο εθνικός εχθρός.
Θα δούμε πώς μέσα από τα ασήμαντα και τα σημαντικά καλλιεργείται αυτός ο "μύ­θος", που διασφαλίζει εθνικές "πορείες" και "επιβιώ­σεις".
Υπάρχει αναγκαιότητα να εμπλέκονται τα ασήμαντα μέσα στα σημαντικά, γιατί διαφορετικά με την πάροδο των αιώνων παύουν τα σημαντικά να είναι τέτοια. Πρέπει τα σημαντικά του εθνικού "μύθου" να περνούν στην καθημερι­νό­τητα, για να επιβιώνουν κατά τη μετάβασή τους από γενιά σε γενιά.
Εύκολα οι νέοι βαριούνται τα "μνημόσυνα" και το σύστημα πρέπει να τους πιάσει εκεί όπου μπορεί, για να μην τους χάσει από "πελάτες".
Πού όμως εκφράζεται η αγωνιστική διάθεση μιας εθνικής κοινωνίας μέσα στην καθημερινότητά της;
Πού μπορεί αυτή η αγωνιστική διάθεση να λειτουργήσει ως πυροκροτητής μιας εθνικής έκρηξης, όταν θα την έχουν ανάγκη κάποιοι πατριδοκάπηλοι εθνοπατέρες; Εκεί που για ασήμαντη αφορμή υπάρχει μίμηση συνθηκών πολέμου και συγκρούσεων. Στην αθλητική της δραστηριότητα.
Στις κερκίδες των σταδίων γίνεται ένας "αχταρμάς" ανθρώ­πινης ηλιθιότητας και ιστορικών παθών εμπλουτισμένων με πλήθος θρησκευτικών "μπαχαρικών".
Κάποιοι πονηροί τη θέληση για νίκη σε ένα παιχνίδι την "διανθίζουν" όπου μπορούν με "αντλήσεις" από την ιστορία.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε καθημερινά όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο.
Άλλοι παριστάνουν τους "Ιερολοχίτες" και άλλοι "παριστάνουν" τους "Μαραθωνομάχους".
Ο ΠΑΟΚ προστα­τεύει "Θερμοπύλες" και ο Ολυμπιακός θριαμβεύει σε νέες "Σαλαμίνες".
Όλα αυτά για εμάς τους Έλληνες είναι γνωστά.
Τα βλέπουμε καθημερινά.
Έχουν κέρδος κάποιοι "εθνοπατέρες" με το να καλλιεργούν έστω και στις κερκί­δες τα εθνικά στερεότυπα.
Ό,τι συμβαίνει με τους Έλληνες, συμβαίνει και με τους άλλους λαούς.
Απέναντι στα "τουρκοφάγα" παιδιά του Κολο­κοτρώνη, που χτυπιούνται στις κερκίδες του Παναθη­ναϊκού, στέκονται τα "ελληνοφάγα" παιδιά του Κεμάλ, που υποστηρίζουν την Γαλατά Σεράι ή τη Φενέρ Μπαξέ.
Είναι γνωστό ότι τα ακραία εθνικιστικά στοιχεία κάθε λαού "κρύβονται" μέσα στους αθλητικούς συλλόγους.
Εκεί μπο­ρούν να εκφράζουν εύκολα τα πάθη τους και να κάνουν "πρόβες" μέχρι να τους "χρειαστεί" το έθνος.
Εκεί φιλο­ξε­νούνται οι πάσης φύσεως προβοκάτορες.
Οι χαπακωμένοι "ήρωες".
Ακόμα και στην πρόσφατη "βίαιη" διαδήλωση στα Σκόπια είναι βέβαιον ότι τέτοιοι χρησιμοποιήθηκαν.
Αυτό καταλαβαίνουμε, κάνοντας μια πρόχειρη εκτίμηση αυτών που είδαμε στην τηλεόραση.
Εκτός από τους "πατριώτες" "Σκοπιανούς", που διαδήλωναν σχετικά ήρεμα, αυτοί οι οποίοι έκαναν τη φασαρία ήταν οι οργανωμένοι οπαδοί της Βαρντάρ.
Αυτοί οι μαινόμενοι και κατά πάσα βεβαιότητα μαστουρωμένοι "πατριώτες" οπαδοί το ίδιο θα έκαναν ό,τι κι αν τους παράγγελναν οι "χορηγοί" τους.
Θα μπορούσαν να τα σπάσουν όλα, ακόμα και για τη διάσωση της "Καρέτα-Καρέτα". Ευκαιρία περιμένουν να βγουν στον δρόμο να σπάσουν και να ρημάξουν.
Η αιτία σπάνια τους ενδιαφέρει. Δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ημεδαπούς "γνωστούς-αγνώστους".
Οι ίδιες πρακτικές ακολουθούνται παντού.
Άρα αναζητούμε κάτι το ανάλογο και στην περίπτωση των Εβραί­ων.
Δεν είναι δυνατόν το πιο αυθεντικό έθνος στον κόσμο να μην έχει βρει τη λύση να περνά στην καθημε­ρινό­τητά του τα εθνικιστικά του "πάθη".
Άρα τι ψάχνουμε;
Το εθνικό αθλητικό τους περιβάλλον.
Εκεί θα βρούμε τους "Ιερολοχίτες" ή τους "Σπαρτιάτες" του εβραϊκού έθνους.
Τι βλέπουμε εκεί;
Την απόλυτη παντοκρατορία της Μακάμπι. Μακάμπι Τελ Αβίβ, Μακάμπι Χάιφα. Μακάμπι στο ποδό­σφαι­ρο, Μακάμπι στο μπάσκετ, Μακάμπι ακόμα και στο πινγκ-πονγκ.
Μακάμπι, όπου μπορεί να εκφραστεί ενθουσιωδώς μέχρι βίας η εθνική "περηφάνια" των Εβραίων.
Κάπου δηλαδή καταλήξαμε.
 Η έννοια "Μακάμπι" εκφράζει στο καθημερινό "πεζοδρόμιο" τα εθνικά τους πάθη. Η έννοια "Μακάμπι", η οποία προκύπτει από τους ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ.
Άρα σημαντικοί για τους Εβραίους θα είναι αυτοί.
Κάτι σαν τους δικούς μας "τριακόσιους" του Λεωνίδα.
Αφού είδαμε την "έκφραση" της αγωνιστικότητας στα ασήμαντα, πάμε να δούμε και τα σημαντικά.
Το θεμέλιο του εθνικού "μύθου" του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι η επανάσταση κατά των Τούρκων.
Αυτοί είναι οι αρνητικοί πρωταγωνιστές του εθνικού μας "μύθου".
Οι Τούρκοι είναι οι εχθροί μας και εναντίον αυτών ξεσηκώθηκαν οι Έλλη­νες υπό την ηγεσία των ηρώων τους.
Αυτό είναι το θεμέ­λιο.
Το φλογερό μίσος κατά των Τούρκων, που διατη­ρεί "ζεστό" το εθνικό ένστικτο.
Δεν είναι "αυθεντικός" Έλληνας όποιος δεν μισεί τους Τούρκους.
Όποιος δεν προσπαθεί με τα όποια μέσα διαθέ­τει να τους κάνει ζημιά, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα.
Η αρχή είναι μία και μοναδική ...η ζημιά του εχθρού είναι κέρδος για εμάς.
Οι εχθροί των εχθρών μας είναι φίλοι μας.
Αυτό καλλιεργούν μέσω της παιδείας στον ελληνικό λαό.
Από εκεί και πέρα αυτό αναπαράγεται με διάφορες γιορτές, γιατί είναι γνωστό ότι "η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως".
Αυτήν την εθνική γιορτή προσπαθούν να την συνδέ­σουν και με τη θρησκεία, για να την ισχυροποιήσουν όσο μπορούν.
Η πιο μεγάλη γιορτή του ελληνικού κράτους είναι την 25η Μαρτίου.
Την ίδια ημέρα που "γιορτάζει" και η Παναγία.
Αυτή η "σύμπτωση" έγινε εκ του πονηρού.
Πάντα έτσι γίνεται από όλους και βέβαια δεν αποτελεί ελληνική "πατέντα".
Για τους Έλληνες η Παναγία συνοδεύει τους αγώνες τους, για τους Ιρλανδούς ο Άγιος Πατρίκιος και για τους Άγγλους ο Άγιος Γεώργιος.
Όλοι έχουν τον δικό τους ειδικό υποστηρικτή.
Τον δικό τους "άνωθεν" σπόνσορα.
Γι' αυτόν τον λόγο στην γιορτή υποτίθεται του Κολοκοτρώνη βάζουν και λίγο Παναγία, για να δώσουν μια πιο υπερβα­τική υπόσταση στον εθνικό αγώνα.
Δεν ήταν μόνον ο Κολοκοτρώνης που "ήθελε" την ελευθερία μας, αλλά και η Παναγιά.
Μια μέρα ολόκληρη κάθε χρόνο προσπαθούν να μας "υπενθυμίσουν" την επιθυμία Θεών και ηρώων.
Τότε εμφανίζονται όλοι οι πιθανοί και απίθανοι άνθρω­ποι, που μπορούν να εμφανιστούν σαν φορείς της εθνικής ευαισθησίας.
Στην κυριολεξία γινόμαστε μάρτυρες μιας "ανάστασης" νεκρών.
Άνθρωποι, τους οποίους δεν τους υπολογίζει κανένας για τριακόσιες εξήντα τέσσερις μέρες τον χρόνο, εκείνη την ημέρα έχουν την τιμητική τους.
Ανεβαίνουν στο βήμα και αποσπούν την προσοχή όλου του έθνους.
Θρησκόληπτοι παπάδες, πατριδοκάπηλοι πολιτικάν­τη­δες, ξεχασμένοι γυμνασιάρχες, παχύσαρκοι θαμώνες του Αγίου Όρους.
Όλοι έχουν κάτι να πουν εκείνη την ημέρα, γιατί δεν τους ακούει κανείς όλες τις υπόλοιπες.
Όπως και να έχει όμως αυτή η "γιορτή" διαρκεί μία μέρα.
Δεν αντέ­χει περισσότερο.
Δεν αντέχουν οι μορφωμένοι Έλληνες παραπάνω από μία μέρα την "τουρκοφαγία".
Οι μόνες γιορτές που αντέχουν περισσότερους "πανηγυρισμούς" είναι οι θρησκευτικές γιορτές του χριστιανισμού.
Εκεί υπάρ­χουν μέχρι και εορταστικά "επταήμερα".

Επαναλαμβάνοντας την ίδια διαδικασία και για τους Εβραίους, αναζητάμε την μεγάλη γιορτή τους.
Την μεγάλη εθνική τους γιορτή με το υπερβατικό περιεχόμενο.
Την γιορτή που τους συνδέει ως έθνος με το Θείο και τη "βοή­θειά" του.
Τη γιορτή που τους "θυμίζει" ποιος είναι ο μεγά­λος εχθρός τους.
Τη γιορτή που τους "θυμίζει" ότι ο "σωστός" Εβραίος πρέπει να μεριμνά καθημερινά για την εξασθένιση του μεγάλου εθνικού εχθρού.
Τη γιορτή που αποκαλύπτει ποιανού λαού η ζημιά είναι κέρδος για το εβραϊκό έθνος.
Εύκολα εντοπίζουμε τη μεγάλη τους γιορτή και αυτή είναι η περίφημη Χανουκά. Αναζητούμε την αιτία αυτής της οκταήμερης γιορτής και πάλι πέφτουμε στους Μακκα­βαίους.
Στη Χανουκά γιορτάζουν τα κατορθώματα των Μακκαβαίων.
Μα τι έκαναν επιτέλους αυτοί οι Μακκαβαίοι;
Γιατί μπαίνουν τόσο πολύ στην καθημερινότητα των Εβραί­ων μετά από δύο χιλιάδες χρόνια;
Γιατί άλλαξαν τόσο πολύ την ιεράρχηση των θρησκευτικών γιορτών σε ένα έθνος με άπειρους "αγίους" και "προφήτες";

Μήπως αντιστάθηκαν σε έναν πανίσχυρο εισβολέα και διασφάλισαν την ελευθερία των συμπατριωτών τους, όπως έκανε για παράδειγμα ο Λεωνίδας;
Μήπως επαναστάτησαν εναντίον ενός κατακτητή, εξασφαλίζοντας ένα ανεξάρτητο κράτος για τους συμπατριώτες τους, όπως έκανε για παρά­δειγμα ο Κολοκοτρώνης;
Αυτοί όλοι είναι εθνικοί ήρωες, γιατί υποτίθεται εξυπηρέτησαν τα εθνικά συμφέ­ρον­τα του λαού στον οποίον ανήκαν.
Οι Μακκαβαίοι προφα­νώς είναι κάτι παραπάνω από τους συμβατικούς εθνικούς ήρωες, γιατί σχεδόν λατρεύονται σαν άγιοι και όχι απλά σαν εθνικοί ήρωες.
Προς τιμήν τους δεν δονούνται μόνον τα σύγχρονα αθλητικά στάδια του Ισραήλ, αλλά γίνεται η μεγαλύτερη εθνική και θρησκευτική γιορτή του εβραϊκού λαού παγκοσμίως.
Οκτώ ημέρες τους γιορτάζουν κάθε χρόνο.
Ένας πραγματικά εορταστικός "μαραθώνιος".
Μπροστά τους ο ίδιος ο πατριάρχης τους Αβραάμ είναι "παραμε­λημένος" από τους απογόνους του.
Ο άνθρωπος που "γέννησε" το έθνος από το αίμα του.
Ούτε τον Μωυσή δεν τον τιμούν τόσο.
Τον άνθρωπο που "έσωσε" το έθνος μέσα από την έρημο.
Άρα και οι Μακκαβαίοι θα έκαναν κάτι ανάλογα σημαντικό.
Θα πολέμησαν τον εθνικό τους εχθρό.
Θα έσωσαν το έθνος από έναν εχθρό, που, τηρουμένων των εορταστικών αναλογιών, θα ήταν πιο επικίνδυνος ακόμα και από την ίδια την έρημο.
Οι Μακκαβαίοι δηλαδή είναι αυτοί οι οποίοι αποκαλύπτουν τον πιο σημαντικό εχθρό που γνώρισαν ποτέ οι Εβραίοι.
Τι έκαναν λοιπόν οι Μακκαβαίοι και οι Εβραίοι τους λατρεύουν στην κυριολεξία;
Η ιστορία λέει ότι υπό μακε­δονική κατοχή επαναστάτησαν και κατέλαβαν για κάποιο ελάχιστο χρονικό διάστημα τον Ναό του Σολομώντα.
Στα χρόνια του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανή πήγαν υπό την καθοδήγηση του Ιούδα του γιου του Ματαθία και κατέλα­βαν τον Ναό του Σολομώντα.
Με βάση μια συμβατική εθνική πολιτική δεν έκαναν τίποτε το σπουδαίο.
Στρατιω­τικά, οικονομικά και πολιτικά θα έλεγε κανείς ότι έκαναν μια "τρύπα" στο νερό.
Μια ομάδα θρησκόληπτων κακομοίρηδων πήγε και έκανε μια προβοκάτσια εναντίον της επίσημης αρχής.
Μερικοί άπλυτοι και δυστυχισμένοι "περιθωριακοί" της κοινωνίας έφυγαν από το χωριό τους και πήγαν και "κατέ­λαβαν" τον ναό στην Ιερουσαλήμ.
Σε ένα χαλαρό από πλευράς εξουσίας σύστημα πήγαν κάποιοι φανατικοί και έκαναν μια συμβολική κίνηση.
Δεν είχαν μαζί τους ούτε καν μια λίστα αιτημάτων.
Δεν απαίτησαν ούτε ανεξαρτησία ούτε αυτοδιάθεση.
Δεν απαίτησαν καν μια πιο ευνοϊκή φορολογική πολιτική.
Πήγαν και με δολοφονικό τρόπο προ­κά­λεσαν ένα πρόβλημα, για να δρομολογήσουν κάποιες εξελίξεις.
Τα γνωστά εβραϊκά κολπάκια.
Όπως μετά από αιώνες πήγε ο δολοφόνος Σαρόν στην Ιερουσαλήμ και σκότωσε Παλαιστίνιους, προκειμένου να ενεργοποιήσει μια "Ιντιφάντα", η οποία βρισκόταν σε κατάσταση ύφεσης.
Στο συμβατικό επίπεδο αυτοί όχι μόνον ήρωες δεν ήταν, αλλά ήταν καταστροφείς.
Σε φυσιολογικές συνθήκες οι ίδιοι οι Εβραίοι της εποχής θα έπρεπε να τους αρπά­ξουν και να τους λιώσουν.
Γιατί;
Γιατί προκάλεσαν ένα χαλαρό σύστημα και το ανάγκασαν να σκληραίνει τη στάση του. Γιατί έβαλαν σε μπελά έναν ολόκληρο λαό, που εκείνη τη στιγμή είχε βελτιώσει τη ζωή του εξαιτίας των "κατα­κτητών" και δεν την είχε επιβαρύνει.
Αυτά δεν αποτε­λούν δικές μας υποκειμενικές διαπιστώσεις.
Δικές τους δια­πι­στώ­­σεις ήταν, εφόσον από αυτήν τη βελτίωση είχε δημι­ουργηθεί το πρόβλημά τους.

Ο εβραϊκός λαός στην εποχή των Μακεδόνων είχε μορφωθεί καλύτερα απ' ό,τι μορφωνόταν μέχρι τότε.
Είχε οικονομικές δραστηριότητες μέσα σε ένα μεγάλο και οργα­νω­μένο σύστημα, που τους πρόσφερε μεγαλύτερα κέρδη απ' ό,τι μέχρι τότε είχαν.
Μέχρι και το νερό είχαν ανακαλύψει εκείνη την εποχή οι Εβραίοι.
Πλένονταν και δεν ξεφλούδιζαν τη βρομιά από πάνω τους.
Μπορούσαν και θαύμαζαν τα ελληνικά αγάλματα και δεν τα έβλεπαν σαν πορνογραφικό υλικό, όπως οι αυνανιστές πρόγονοί τους.
Τέτοιου είδους "ήρωες" ένας λαός όχι μόνον δεν έχει λόγο να τους θυμάται, αλλά αντίθετα προσπαθεί να τους ξεχάσει.
Οι Εβραίοι όμως δεν είναι συμβατικό έθνος και άρα και τα συμφέροντά του δεν είναι τέτοια.
Οι Μακκα­βαίοι στην κυριολεξία "έσωσαν" το εβραϊκό έθνος.
Το έθνος, που εκείνη τη στιγμή κινδύνευε να χαθεί, γιατί έχανε τη "συνέχειά" του.
Τα νεαρά εβραιόπουλα εξελλη­νί­ζονταν και δεν ακολουθούσαν.
Ο ελληνισμός ήταν για τον εβραϊσμό πιο επικίνδυνος από την πιο αφιλόξενη έρημο.
Τα ελληνικά συγγράμματα ήταν πιο επικίνδυνα από το πιο δηλητηριασμένο νερό της ερήμου.
Οι Μακκαβαίοι με την προβοκάτσια τους έβαλαν το "ψωμί" τους μπροστά στους Μακεδόνες και αυτοί από την άγνοιά τους έβαλαν πάνω σ' αυτό το πολυπόθητο "βού­τυρο".
Οι αγράμματοι προκάλεσαν την εχθρότητα των εξουσια­στών απέναντι στους μορφωμένους και εξελληνι­σμένους Εβραίους και τους συσπείρωσαν γύρω από την αγράμματη και θρησκόληπτη ηγεσία τους.
Έχυσαν αίμα μακεδονικό, για να προκαλέσουν τα αντίποινα και άρα να προκαλέσουν αιμορραγία στον εβραϊκό κορμό.
Αυτός ήταν ο στόχος τους.
Στόχος τους δεν ήταν οι Μακεδόνες.
Στόχος τους ήταν οι ανυπάκουοι Εβραίοι, που μέχρι τότε τους ξέφευγαν και μπορούσαν να "μαντρωθούν" μόνον υπό την απειλή των μακεδονικών όπλων.

Όλα αυτά τα εξασφάλισαν με μια απλή προβοκάτσια.
Οι νεαροί Εβραίοι ξαφνικά μέσα σε έναν εξελληνισμένο κόσμο έπαψαν να είναι και οι ίδιοι Έλληνες.
Έγιναν και πάλι Εβραίοι.
Αυτό ήταν το ζητούμενο.
Να πάψουν να συνα­να­στρέφονται ξένους και κυρίως τους Έλληνες.
Να πά­ψουν να υιοθετούν τις συνήθειές τους.
Να πάψουν να πηγαίνουν στα γυμναστήρια, για να είναι όμοιοι με τους καχεκτικούς πατέρες τους.
Να πάψουν να πλένονται, για να είναι όμοιοι με τους βρομύλους πατέρες τους.
Να πάψουν να μιλάνε ελληνικά, για να καταλαβαίνουν μόνον τους αγράμματους πατέρες τους.
Να πάψουν να μορφώ­νονται, για να μαθαίνουν την "αλήθεια" από τους ιερείς τους.
Με λίγα λόγια να επιστρέψουν στον "πάγκο" του πατέρα.
Οι Εβραίοι έπρεπε να βλέπουν μόνον τους συγ­γενείς και τους ιερείς τους ως δικούς τους ανθρώπους.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της προβοκάτσιας.
Οι φίλοι και οι γνωστοί έπαψαν να τους εμπιστεύονται.
Αυτό ήταν αμοιβαίο, εφόσον και αυτοί έπαψαν να τους εμπιστεύονται.
Διχάστηκε ο κόσμος και τα μίση επανήλθαν ξανά στα επί­πεδ­α που ευνοούσαν τους "προστάτες".
Με μια προβο­κάτσια έμπλεξαν τον λαό σε έναν ανταρτοπόλεμο της συμφοράς, ο οποίος μπορεί να μην απέδωσε συμβατικούς καρπούς για ένα έθνος, αλλά εξασφάλισε πιστούς στα ιερατεία.
Ο ραβίνος και πάλι βρήκε νεκρούς να θάψει σαν μάρτυρες.
Ο ραβίνος και πάλι βρήκε κλαμένους να παρη­γο­ρήσει.
Ο ραβίνος και πάλι βρήκε διωκόμενους να κρύψει.
Ο εβραϊσμός είχε "σωθεί".
Από εκεί και πέρα "Business as usual".
Ως εχθροί οι Μακεδόνες ήταν μια χαρά.
"Καλύτεροι" απ' ό,τι ήταν πριν την προβοκάτσια, γιατί ήταν πλέον εχθρικοί προς τους Εβραίους.
Χρήσιμοι για το εβραϊκό έθνος όπως ήταν οι Ρωμαίοι, οι ναζιστές και όλοι οι ρατσιστές αυτού του κόσμου.

Αυτά όλα τα οποία περιγράφουμε μπορεί να φαίνονται παράξενα, αλλά δεν είναι.
Ακόμα και στις μέρες μας συμβαίνουν, έστω και σε άλλες κλίμακες πολύ μικρότερες από αυτές των εθνών.
Όλες οι ιδιόμορφες κοινωνικές ομάδες, που ασκούν εξουσία στα μέλη τους, με έναν ανάλογο τρόπο λειτουργούν.
Απλά δεν φαίνονται.
Ένας γύφτος, για παράδειγμα, λειτουργεί με ανάλογο τρόπο.
Συνήθως κάνει τα αντίθετα από αυτά για τα οποία κλαίει και παραπονιέται.
 Κλαίει, για να δείξει σε κάποιους ότι έστω και στοιχειωδώς αγωνίζεται μέσα στην άδικη "κενωνία".
Παραπονιέται διαρκώς, για να επωφεληθεί από τον πολιτισμό της υπόλοιπης κοινωνίας, μπας και τσιμπήσει κανένα "ψιλό" και όχι επειδή θέλει ν' αλλάξει.
Δεν τον συμφέρει ν' αλλάξει.
Δεν τον συμφέρει να πάει το παιδί του σχολείο, γιατί σ' αυτήν την περίπτωση δεν θα πάει στα φανάρια να ζητιανέψει, για να του φέρει χρήματα να τα πιει στο καφενείο.
Δεν τον συμφέρει να μορφωθεί αυτό το παιδί, γιατί δεν θα υπακούει στη "σοφία" του.
Δεν τον συμφέρει να είναι καθαρό, γιατί χωρίς τη βρώμα δεν θα στιγμα­τίζεται και ως εκ τούτου δεν θα απομονώνεται μέσα στην κοινωνία.
Δεν τον συμφέρει καν να είναι υγιές, γιατί μειώ­νεται η "απόδοσή" του στη ζητιανιά.
Δεν τον συμφέρει να εκπολιτιστεί, γιατί αυτό θα καταστρέψει το γένος του.
Θα τους βλέπει κι αυτό σαν γύφτους.
Απλά πράγματα.
Ο κάθε γύφτος κάνει από δέκα παιδιά, για να έχει δέκα διαφο­ρε­τικούς οικονομικούς "πόρους".
Κάθε "φανάρι", όπου αυτά ζητιανεύουν, γίνεται ένα "μαγαζί" του.
Θα έκανε δέκα παι­διά, αν έπρεπε να δουλέψει ο ίδιος για να τα σπουδάσει;

Τα ακριβώς ανάλογα συμβαίνουν και με τους Εβραί­ους.
Ακόμα και τα παράπονά τους για τον αντισιωνισμό είναι εκ του πονηρού.
Δεν τους συμφέρει να μην υπάρχει αντισιωνισμός.
Βγάζουν κέρδη από τον αντισιωνισμό.
Το λειτουργικό αυτής της κοινωνίας το εφεύραν οι "ήρωες" Μακκαβαίοι.
Τα απόλυτα και αξεπέραστα "πρότυπα" όλων των γύφτων.
Έτσι έσωσαν τον εβραϊσμό και γι' αυτό λατρεύονται σαν ήρωες.
Χάρη σ' αυτούς έφτασαν όπως έφτασαν οι Εβραίοι στη σημερινή εποχή.
Χάρη σ' αυτούς ζούσαν "όμορφα" σε τρισάθλια γκέτο.
Έμεναν για χρόνια άπλυτοι, έστηναν πάγκους, προωθούσαν πόρνες, χαφιέ­διζαν τους λαούς επί αιώνες.
Χάρη σ' αυτούς το έθνος αποκτούσε το "στίγμα", που δεν τους επέτρεπε να ενσωμα­τωθούν στις κοινωνίες που τους φιλοξενούσαν.
"Άκμαζε" το έθνος επί αιώνες.
Όποιος ήθελε χαφιέδες, δολο­φόνους, προβοκάτορες, μπορούσε να τους εξασφα­λίσει.
Αρκεί να είχε χρήματα, για να πληρώσει τα "παιδιά" των Μακκαβαίων.
Οι λαοί τους μισούσαν, μετατρέποντας τις κοινωνίες τους σε αφιλόξενες "έρημους", που έδιναν λόγο ύπαρξης στους διαδόχους των "οδοιπόρων" Μακ­καβαίων.
Τραγικό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος.
Μερικοί αγράμματοι παρέσυραν στο λάθος τους μορφωμένους Έλληνες και Εβραίους της εποχής και τους παγίδευσαν θανάσιμα.
Αυτό ήταν ένα λάθος, το οποίο το χρεώνονται εξ’ ολοκλήρου οι Μακεδόνες.
Αν ήταν πονηροί οι Μακε­δόνες, δεν έπρεπε καν ν' ασχοληθούν μαζί τους.
Ούτε καν να τους έβγαζαν από τον ναό.
Να τους έστελναν ακόμα και προμήθειες, για να καθίσουν όσο θέλουν εκεί μέσα.
Να τους έχουν μαζεμένους σε έναν χώρο.
Να τους εξευ­τε­­λίσουν.
Απέναντι σε προβοκάτορες μόνον με προβο­κάτσια μπορείς να απαντήσεις.
Αυτή η πονηριά έλειπε από τους Μακεδόνες, γιατί απλούστατα ήταν Έλληνες.
Οι Έλληνες δεν είναι πονηροί.
Οι Έλληνες εκφράζουν πάντα την ισχύ και αυτό τους καθι­στά αγαθούς.
Δεν γνωρίζουν την τέχνη της προβο­κάτσιας.
Δεν έχουν μάθει να τρώνε ψωμί με κλάματα σαν θύματα.
Όταν είναι ισχυροί, στέκονται στα πόδια τους και γελάνε.
Όταν είναι αδύναμοι, γονατίζουν και δεν σταμα­τούν να κλαίνε μέχρι να σηκωθούν. Δεν έχουν μάθει να προο­δεύουν, παριστάνοντας τους κακομοίρηδες.
Δεν έχουν μάθει να αισθάνονται ισχυροί στα γόνατα.
Αυτό το οποίο κάνουν μονίμως οι Εβραίοι.
Εκεί την "πάτησαν" οι Μακε­δόνες.

Είδαν τους Μακκαβαίους όρθιους και νόμισαν ότι έχουν μπροστά τους έναν εχθρό, που πρέπει να του επιτεθούν.
Δεν κατάλαβαν ότι αυτοί "σηκώθηκαν" όρθιοι, απλά για να ρίξουν και τους υπόλοιπους ομοεθνείς τους στα "γόνατα".
Δεν κατάλαβαν ότι οι "παράλυτοι" σηκώθηκαν στιγμιαία, ποντάροντας στο ότι οι εξουσιαστές —αντι­δρώ­ντας ενστικτωδώς— θα τους ξαναρίξουν κάτω.
Οι Μακεδό­νες επιτέθηκαν στους έρποντες Μακκαβαίους και στην ουσία έκαναν ζημιά στους μόνους Εβραίους οι οποίοι λόγω του εξελληνισμού τους κατόρθωσαν να σταθούν στα πόδια τους.
Αυτό ήταν λάθος.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για έλλειψη πονηριάς από την πλευρά των Μακεδόνων.
Αντέδρασαν με λάθος τρόπο απέναντι σε εξειδικευμένους προβοκάτορες.
Δεν έκαναν αυτό που έπρεπε.
Μετά την προβοκάτσια των Μακκαβαίων έπρεπε να βάλουν πάγκους έξω από τον ναό και να κόβουν εισιτήρια για όποιον θέλει να δει "ζωντανά" τα "απώτατα" όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Να οργανώνουν "χάπενινγκ" με καλλίγραμμες κοπέλες.
Ήταν θέμα χρόνου να τους τελειώσουν.
Από πανούκλα θα πέθαιναν οι βρομιάρηδες.
Με αυνανισμό θα γέμιζαν τις ώρες τους.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για αντισυμβατικότητα.
Αν οι Εβραίοι ήταν συμβατικό έθνος, οι μεγαλύτεροι ήρωες του θα ήταν οι Εβραίοι που ίδρυσαν το Ισραήλ το 1948.
Πρώτος ο Μωυσής, που τους παρέδωσε εκείνο το μέρος ως "Γη της Επαγγελίας" και δεύτεροι αυτοί που χιλιάδες χρόνια μετά το ανέκτησαν για λογαριασμό του έθνους.
Ενδιάμεσα δεν μπορούν να υπάρχουν ήρωες σε εθνικό επίπεδο.
Ήρωες, που να τρέχουν κλαίγοντας με τους πάγκους τους στους ώμους για να σωθούν, δεν υπάρχουν.
Ήρωες, κρυβόμενοι σε λαγούμια και υπονόμους, δεν υπάρχουν.
Άρα για τους Εβραίους η εθνική τους "επιτυχία" ήταν διαφορετική από αυτήν που αντιλαμβάνονται ως τέτοια τα υπόλοιπα έθνη.
Γι' αυτούς επιτυχία είναι να επιβιώνουν και να προοδεύουν με τους πάγκους.
Επιτυχία τους είναι να τρώνε "παντεσπάνι", έστω και στα γόνατα.
Ακόμα και η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ δεν αποτελεί ξεχωριστή εθνική επιτυχία γι' αυτούς.
Δεν την γιορτάζουν ως τέτοια.
Είναι ένα ακόμα εθνικό "πρότζεκτ", που ενισχύει τα συμφέροντα του εβραϊσμού παγκοσμίως.
Για κάποιους Εβραίους το κράτος του Ισραήλ δεν σημαίνει τίποτε σημαντικό και γι' αυτόν τον λόγο δεν υπάρχει στο εορτολόγιό τους με την ανάλογη έκταση.
Για όλους όμως τους Εβραίους ανεξαιρέτως οι Μακκαβαίοι είναι οι εθνικοί ήρωες.
Στο κράτος του Ισραήλ "διαπρέπουν" οι κάθε λογής Μακάμπι.
Το έθνος προοδεύει όπως αποφάσισαν εκείνοι οι Μακκαβαίοι και απλά το Ισραήλ είναι μέρος αυτής της προόδου και όχι το θεμέλιό της, όπως θα ήταν για ένα συμβατικό έθνος.
Βλέποντας λοιπόν ο αναγνώστης όλα αυτά, καταλα­βαίνει τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο.
Εθνικός εχθρός των Εβραίων είναι αυτός τον οποίον όρισαν οι εθνικοί του ήρωες ως τέτοιον.
Εχθρός τους είναι η Μακε­δονία και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει.
Εχθρός τους είναι ο ελληνισμός, που απειλεί μόνιμα το εβραϊκό έθνος και καθιστά τον αγώνα των Μακκαβαίων παντοτινά επίκαι­ρο.
Όταν γνωρίζεις ποιος είναι ο εχθρός τους, μπορείς να καταλάβεις και ποιοι είναι οι "σωστοί" Εβραίοι με βάση τα πρότυπά τους.
Με βάση τα πρότυπα που για οκτώ ημέρες κάθε χρόνο θα τους υπενθυμίζονται.
Με βάση τα μνημόσυνα των "σωστών" Εβραίων, που για οκτώ ημέρες θα υπενθυμίζονται στους υπολοίπους.

"Σωστός" Εβραίος είναι ο Ιωσήφ "Τίτο", που έβαλε τα "θεμέλια", για να κάνει ζημιά στη Μακεδονία.
"Σωστός" Εβραίος είναι ο Μπεναρόγια, που δημιούργησε το μετέ­πειτα ΚΚΕ ως μοχλό πρόκλησης έντασης στη Μακεδονία.
"Σωστός" Εβραίος είναι ο Κίσινγκερ, που έκανε ζημιά στον ελληνισμό με την Κύπρο.
 "Σωστός" Εβραίος είναι ο Νίμιτς, που παριστάνει τον διαπραγματευτή, για να εξασφαλίσει τα εβραϊκά συμφέροντα εις βάρος των εχθρών του.
"Σωστός" Εβραίος είναι ο Σόρος, που χρηματοδοτεί τον κάθε πιθανό ή απίθανο παράγοντα, που μπορεί να κάνει κακό στη Μακεδονία.
 "Σωστός" Εβραίος είναι ο Γιωργάκης, που, ως υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, αναγνώρισε "ίχνη" μακεδονικού έθνους στη σημερινή Ελλάδα.
 Όλοι αυτοί είναι "σωστοί" όχι μόνον γιατί πρόσφεραν κέρδη στο έθνος τους, αλλά γιατί δεν ξέχασαν να κάνουν ζημιά και στους εχθρούς του.

Όλοι αυτοί "τιμούνται" στη Χανουκά, γιατί είναι γνήσιοι "Μακκαβαίοι".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή ''Καλή σας μέρα". ΡΙΚ 1, 3/11/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή ''Καλή σας μέρα". ΡΙΚ 1, 3/11/2014 "

O Ρωσικός κομμουνισμός ως ένας από τους βασικούς υπαίτιους της Μικρασιατικής καταστροφής

Ένας από τους βασικότερους συντελεστές της τελικής ήττας του Ελληνικού στρατού και της συνεπακόλουθης Μικρασιατικής Καταστροφής υπήρξε η σημαντική μπολσεβικική υλικοστρατιωτική βοήθεια που παρείχαν οι Ρώσοι κομμουνιστές στον Κεμάλ. Ήδη από τις αρχές του 1919 χάρις την γεωμετρική αριθμητική αύξηση του Κόκκινου στρατού και την πετυχημένη στιβαρή ηγεσία του Τρότσκι, η αντεπανάσταση των “ Λευκών” είχε ουσιαστικά αποτύχει όπως και η συμμαχική εκστρατεία στην Ουκρανία στην οποία η Ελλάδα συμμετείχε με μια μεραρχία. Έτσι το νέο κομμουνιστικό καθεστώς κατάφερε να στερεωθεί στο εσωτερικό και ξεκίνησε τις επεμβάσεις στο εξωτερικό υποβοηθώντας κομμουνιστικές εξεγέρσεις στην Γερμανία (Σπαρτακιστές) και στην Ουγγαρία το 1920 (Μπέλα Κουν).

Η αντιιμπεριαλιστική εκστρατεία του Λένιν ταίριαζε απόλυτα με το πολιτικό πρόγραμμα του Κεμάλ που ουσιαστικά στρεφόταν κατά των νικητών του Α΄παγκοσμίου πολέμου. Ταυτόχρονα το νεοπαγές κομμουνιστικό καθεστώς είχε βρεθεί σε Διεθνή απομόνωση και αναζητούσε ερείσματα και διεθνή
διπλωματικά στηρίγματα, ενώ είχε προκαλέσει οργή στους Ρώσους κομμουνιστές η Ελληνική συμμετοχή στην εκστρατεία της Ουκρανίας την οποία είχαν χαρακτηρίσει ως ιμπεριαλιστική.
 Έτσι τα δύο καθεστώτα ήρθαν σε συννενόηση και διαπραγματεύσεις ήδη από το δεύτερο εξάμηνο του 1920, και υπέγραψαν το πολύ σημαντικό Τουρκοσοβιετικό Σύμφωνο Φιλίας (3 Μαρτίου 1921).
Το σύμφωνο αυτό ουσιαστικά διένειμε ανάμεσα στις δύο χώρες τα έδάφη του “ Αρμενικού κράτους” το οποίο είχε ιδρυθεί “ στα χαρτιά” της Συνθήκης των Σεβρών χάρις την Αμερικανική επιμονή. Σύμφωνα με την σημαντική αυτή διμερή συμφωνία η Κεμαλική Τουρκία κρατούσε το Κάρς και το Αρδαχάν ενώ οι Ρώσοι κομμουνιστές διατηρούσαν υπό τον έλεγχο τους το Βατούμ, ενώ οι δύο χώρες αποκτούσαν πλέον κοινά σύνορα.
 Eπίσημες αναφορές του Υπουργείου Eξωτερικών της σοβιετικής Pωσίας καταγράφουν με λεπτομέρειες την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που έδωσε ο Λένιν στο Mουσταφά Kεμάλ. Ιδού ελάχιστα από τα τεκμήρια από το Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης και μάλιστα από το προσωπικό αρχείο του Λένιν. 
H πρώτη δόση ήταν το καλοκαίρι του 1920. O Γ. Oρτζονικίτζε παρέδωσε σε αντιπροσώπους της M.E.T. 6 χιλιάδες όπλα, 5 εκατομμύρια σφαίρες και 17.600 οβίδες. Tο Σεπτέμβριο παραδόθηκαν στο Eρζερούμ 200,6 χιλιόγραμμα χρυσού σε ράβδους. Tο Nοέμβριο του 1920 διακόπηκε προσωρινά η παράδοση χρυσού και όπλων εξαιτίας της εισβολής του κεμαλικού στρατού στην Aρμενία. Tο Δεκέμβριο επαναλήφθηκε η παράδοση χρυσού και όπλων.
Tον Iανουάριο και Φεβρουάριο του 1921 παραδόθηκαν στον Tουαψή για λογαριασμό της κεμαλικής κυβέρνησης 1.000 βόμβες, 1.000 εγκαιροφλεγείς πυροσωλήνες, 1.000 γομώσεις, 1.000 σωλήνες στροφαλοτριβής, 4.000 χειροβομβίδες και 4.000 εγκαιροφλεγείς σφαίρες. Aυτές οι παροχές ήταν το πρόγευμα για το μεγάλο φαγοπότι που υπογράφτηκε στις 16 Mαρτίου 1921. Tότε ο Λένιν προσέφερε 33.275 τυφέκια, 57.986.000 φυσίγγια, 327 πολυβόλα, 54 τεμάχια πυροβολικού, 129.479 οβίδες, 1.500 σπάθες, 20.000 αντιασφυξιογόνες προσωπίδες και μεγάλες ποσότητες άλλων στρατιωτικών ειδών. H σοβιετική κυβέρνηση συνέχισε να βοηθά το Mουσταφά Kεμάλ ως το τέλος της μικρασιατικής περιπέτειας. Στις 23 Mαρτίου 1921 η κυβέρνηση του σοβιετικού Αζερμπαϊτζάν έστειλε δωρεάν για τις ανάγκες του κεμαλικού στρατού 30 δεξαμενές με πετρέλαιο, 2 δεξαμενές με βενζίνη και 8 δεξαμενές με κηροζίνη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "O Ρωσικός κομμουνισμός ως ένας από τους βασικούς υπαίτιους της Μικρασιατικής καταστροφής"

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Γεννήθηκε σαν σήμερα ο Οδυσσέας Ελύτης (1911 – 1996)


Οδυσσέας Ελύτης

Έλληνας ποιητής και ζωγράφους. Ο Οδυσσέας Ελύτης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές μας, που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. Αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. 
Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν ο μικρότερος από τα έξι παιδιά του Λέσβιου επιχειρηματία Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της συμπατριώτισσάς του Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε το 1895 στο Ηράκλειο, όπου ίδρυσε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελουργίας, και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τη μητέρα του.

Με την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, ο Παναγιώτης Αλεπουδέλης μεταφέρει την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην Αθήνα και εγκαθίσταται με την οικογένειά του στην οδό Σόλωνος 98α. Σε ηλικία έξι ετών ο Οδυσσέας εγγράφεται στο ιδιωτικό Λύκειο Μακρή, που βρισκόταν τότε στην οδό Ιπποκράτους. Το 1918 πεθαίνει η μεγαλύτερη αδελφή του Μυρσίνη, σε μόλις ηλικία 20 ετών. Το 1923, ένα έτος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένεια Αλεπουδέλη ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία). Το 1924 θα γνωρίσει στη Λωζάνη τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που αποτελούσε το πολιτικό ίνδαλμα της οικογένειάς του. 
Το φθινόπωρο του 1924 μετεγγράφεται στο Γ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και τον επόμενο χρόνο χάνει τον πατέρα του. Σ’ αυτή την περίοδο των μαθητικών του χρόνων εκδηλώνονται τα πρώτα πνευματικά του ενδιαφέροντα. Συνεργάζεται με το περιοδικό Διάπλασις των Παίδων, διαβάζει ελληνική και γαλλική λογοτεχνία και το 1927 έρχεται σε επαφή με την ποίηση του Καβάφη. Το 1928 παίρνει το απολυτήριο του τότε Γυμνασίου και γνωρίζει την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Όλα αυτά τα χρόνια ο Οδυσσέας επισκεπτόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου, γεγονός που θα επηρεάσει το λυρικό υπόστρωμα της ποίησής του. 
Το 1929 αποτελεί καθοριστικό έτος για την ποιητική του διαδρομή. Ανακαλύπτει τον σουρεαλισμό και διαβάζει Λόρκα και Ελιάρ. Γράφει τα πρώτα του ποιήματα και τα στέλνει με ψευδώνυμο σε περιοδικά. Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η οικογένειά του μετακομίζει στην οδό Μοσχονησίων 146 (Πλατεία Αμερικής). Το 1933 γίνεται μέλος της Ιδεοκρατικής Φιλοσοφικής Ομάδαςτου Πανεπιστημίου και συμμετέχει σε εκδηλώσεις και συζητήσεις με τους Ιωάννη Συκουτρή, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Κωνσταντίνο Τσάτσο. 
Το 1935 θα γνωρίσει τον ποιητή και ψυχαναλυτή Ανδρέα Εμπειρίκο, που θα επηρεάσει καθοριστικά την ποίησή του, όπως και τη λαϊκή ζωγραφική τουΘεόφιλου, η οποία θα ασκήσει σημαντική επίδραση στον εικονιστικό προσανατολισμό της ποίησής του. Τον ίδιο χρόνο, ο φίλος και ομότεχνός του Γιώργος Σαραντάρης τον φέρνει σε επαφή με τη λογοτεχνική συντροφιά, που εξέδιδε το πρωτοποριακό περιοδικό Νέα Γράμματα. Την αποτελούσαν, μεταξύ άλλων, οι Γιώργος Σεφέρης, Γιώργος Θεοτοκάς, Γιώργος Κατσίμπαλης και Ανδρέας Καραντώνης. Στα Νέα Γράμματα θα δημοσιευτεί το πρώτο του δόκιμο ποίημα με τίτλο Του Αγαίου, με την υπογραφή: Ελύτης. 
Το 1936 γνωρίζεται με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο και από τότε θα τους συνδέσει μια μακρόχρονη και στενή φιλία. Στην παρέα τους εντάσσονται οι ζωγράφοι Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και Γιάννης Μόραλης, καθώς και ο ποιητής Νίκος Καρύδης, δημιουργός του εκδοτικού οίκου Ίκαρος, ο οποίος θα εκδώσει τα περισσότερα από τα βιβλία του Ελύτη. Τον ίδιο χρόνο θα διακόψει τις σπουδές του στη Νομική και θα στρατευθεί. Θα απολυθεί ως έφεδρος αξιωματικός το 1938. 
 
Ο Ελύτης παραλαμβάνει το Νόμπελ Λογοτεχνίας 
Τον Δεκέμβριο του 1939, όταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεσπάσει, θα εκδώσει σε 300 αντίτυπα την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλοΠροσανατολισμοί, μια φωτεινή αχτίδα μέσα «στη συννεφιά του κόσμου». Το 1940 η οικογένεια Αλεπουδέλη μετακομίζει στην οδό Ιθάκης 31 και την ίδια χρονιά ο Σάμουελ Μπο-Μποβί μεταφράζει τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη στα γαλλικά. 
Με την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) επιστρατεύεται ως ανθυπολοχαγός και ο παγωμένος χειμώνας του '40, τον βρίσκει στην πρώτη γραμμή του πυρός. Στις 13 Δεκεμβρίου 1940 προωθείται με το λόχο του εντός του αλβανικού εδάφους. Στις αρχές του 1941 παθαίνει κοιλιακό τύφο και μεταφέρεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Γλυτώνει τον θάνατο ως εκ θαύματος και μεταφέρεται στην Αθήνα. Η μακριά του ανάρρωση συμπίπτει με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα και την επακολουθήσασα Κατοχή. 
Το 1943 κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική του συλλογή Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα, μια αλληγορική αντίσταση μέσα στην Κατοχή, καμουφλαρισμένη σε μια υπερρεαλιστική φόρμα, όπως η Αμοργός του Γκάτσου και ο Μπολιβάρ του Εγγονόπουλου, που κυκλοφορούν την ίδια χρονιά. 
Το 1945 συνεργάζεται με το υπερρεαλιστικό περιοδικό Τετράδιο. Δημοσιεύει μεταφράσεις ποιημάτων του Λόρκα κι ένα δικό του έργο, την ελεγεία Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Την ίδια χρονιά, με εισήγηση του Γιώργου Σεφέρη, τοποθετείται διευθυντής προγράμματος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), θέση από την οποία παραιτείται μετά από λίγο. Την περίοδο αυτή ασχολείται με τη ζωγραφική, που ήταν μια παλιά του απασχόληση, συμπληρωματική της ποίησης του. 
Το 1948 φεύγει από την Ελλάδα, που δοκιμάζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο, για την Ελβετία και από εκεί στο Παρίσι, όπου εγκαθίσταται. Εκεί γνωρίζεται με την πρωτοπορία της γαλλικής διανόησης (Μπρετόν, Ελιάρ, Τζαρά, Καμί) και έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως οι Πικάσο, Ματίς, Σαγκάλ και Τζιακομέτι. Το 1950 επισκέπτεται την Ισπανία και στο τέλος του ίδιου χρόνου εγκαθίσταται στο Λονδίνο, όπου συνεργάζεται με το BBC. 
Το 1952 επιστρέφει στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο επανακάμπτει στο ΕΙΡ ως διευθυντής προγράμματος, θέση που θα κρατήσει για ένα μονάχα χρόνο. Το 1959 κυκλοφορεί το Άξιον Εστί, μια κορυφαία στιγμή της ελληνικής λογοτεχνίας. Ο ποιητής καταδύεται στις ρίζες του ελληνικού μύθου και αντλεί υλικό και μορφές, εικόνες και ήχους, επιτυγχάνοντας μια δραματική σύνθεση, στην οποία το λυρικό «εγώ» ταυτίζεται με το επικό «εμείς» και η σύγχρονη γραφή συνδυάζεται με μια περιουσία, αρχαία βυζαντινή και νεώτερη. Το έργο αυτό του Ελύτη θα γνωρίσει πλατιά αναγνώριση και θα γίνει «κτήμα του Λαού», όταν θα μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη το 1964. 
Το 1967 το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου τον βρίσκει να μεταφράζει αποσπάσματα της Σαπφούς, στη νέα του κατοικία επί της οδού Σκουφά 23. Το 1969 φεύγει για δεύτερη φορά από την Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου θα παραμείνει έως το 1971, οπότε επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα. Μετά την πτώση της δικτατορίας, διορίζεται πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ε.Ι.Ρ.Τ. και μέλος για δεύτερη φορά του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1974 - 1977). Παρά την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο των βουλευτών Επικρατείας, ο Ελύτης αρνείται, παραμένοντας πιστός στην αρχή του να μην αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική πρακτική. Το 1977 αρνείται, επίσης, την αναγόρευσή του ως Ακαδημαϊκού. 
Το 1979 έρχεται η μεγάλη στιγμή για τον ποιητή. Στις 18 Οκτωβρίου η Σουηδική Ακαδημία ανακοινώνει ότι θα του απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας «για την ποίησή του, που με βάθρο την ελληνική παράδοση περιγράφει με αισθητική δύναμη και υψηλή πνευματική διακριτικότητα, τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για την ελευθερία και τη δημιουργία». Στην ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας επισημαίνεται ότι το Άξιον Εστί αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της ποίησης του 20ου αιώνα. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής στις 10 Δεκεμβρίου 1979 στη Στοκχόλμη, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Κάρολο Γουσταύο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. 
Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκούντως δημιουργικά για τον Ελύτη, με σημαντικές εκδόσεις έργων του στην ποίηση, το δοκίμιο και τη μετάφραση. Οι διακρίσεις και οι τιμές για το έργο του, εντός και εκτός της Ελλάδας, θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης θα φύγει από τη ζωή στις 18 Μαρτίου 1996, σε ηλικία 85 ετών. 
Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του τριάντα, ένα από τα χαρακτηριστικά της οποίας υπήρξε το ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Ο ίδιος ο Ελύτης χαρακτήριζε τη δική του θέση στη γενιά αυτή ως παράξενη, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «από το ένα μέρος ήμουνα ο στερνός μιας γενιάς, που έσκυβε στις πηγές μιας ελληνικότητας, κι απ' την άλλη ήμουν ο πρώτος μιας άλλης που δέχονταν τις επαναστατικές θεωρίες ενός μοντέρνου κινήματος». 
sansimera.gr
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γεννήθηκε σαν σήμερα ο Οδυσσέας Ελύτης (1911 – 1996)"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Στρατηγική Απελευθέρωσης". Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου. Λεμεσός

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Στρατηγική Απελευθέρωσης". Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου. Λεμεσός"

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ


ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ---
Εδώ το πνεύμα, εκεί το πνεύμα, που είναι το Ελληνικο πνεύμα;----
Πράγματι σαν το παιχνίδι του παπά με τα χαρτιά της τράπουλας ψάχνουμε να βρούμε και πολλοί αναρωτιούνται (όσοι μπορούν ακόμη να τολμούν) τι πραγματικά έγινε αυτό το πανάρχαιο, αξιοθαύμαστο πνεύμα του αρχαίου Έλληνα;---
Υπάρχει ακόμα; Εάν ναι που είναι;Που πήγε; Έφυγε; Πέταξε; Το πήρε ο άνεμος; Χάθηκε για πάντα;----

Πάρα πολλοί ξένοι «παντογνώστες» με μεγάλες περγαμηνές έχουν επανειλημμένα τρέξει να ανακοινώσουν με μεγάλη άνεση και βεβαιότητα ότι οι μοντέρνοι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους προγόνους μας και φυσικά δεν έχουν καθόλου το πνεύμα τους. Μήπως πιστεύουν ότι το πνεύμα χάθηκε μαζί με τον θάνατο των υλικών σωμάτων των αρχαίων;
Δηλαδή η διάρκεια ζωής του πνεύματος είναι όσο και του υλικού σώματος;
Είμαστε άραγε μείγμα Τούρκων και Σλάβων ή άλλων κατωτέρων πολιτιστικών εθνικοτήτων; και εάν ναι, γιατί πράγματι τόση προσπάθεια, τόσο πάθος και αγώνας για να μας διαβεβαιώσουν γι ' αυτό.

Είναι αλήθεια ότι όποιος έλθει στην Ελλάδα του σήμερα θα απογοητευτεί. Όποιος αναγκαστεί να ακουμπήσει την οποιαδήποτε κρατική γραφειοκρατία και μηχανή θα τραυματιστεί ή και ακόμη μπορεί να καεί ή να καταστραφεί.«Η Ελλάδα είναι καλή μόνο για διακοπές» θ' ακούμε συχνά από τους Έλληνες του εξωτερικού και δεν έχουν καθ' όλου άδικο.
Μα και εμείς οι σκεπτόμενοι Έλληνες είμαστε όλοι απογοητευμένοι.
Μας παίρνουν την γλώσσα μας, την ιστορία μας και την ηθική μας βάζοντας ότι πιο πρόστυχο και ανήθικο υπάρχει μέσα στα σπίτια μας δια μέσου των ΜΜΕ.
Παντού φαίνεται να επιβραβεύεται η αδικία, το ψέμα, η μικρότητα, η κακομοιριά και γενικά οτιδήποτε δεν μπορεί να κάνει υπερήφανου ς τους σημερινούς Έλληνες.
Οπδήποτε μπορεί να μας κλέψει την υπερηφάνεια μας.
Δεν χρειάζεται νο αναφέρουμε ότι σήμερα, όσοι πρόσφεραν το αίμα τους για την Ελλάδα, φοβούντω να το ανακοινώσουν λες και έκαναν κάτι στραβό.
Στην ιστορία μας όμως αλλά και στην καθημερινότητα βλέπουμε ότι ο Έλληνας όταν του ζητηθεί βοήθεια την δίδει με υπέρμετρο ενθουσιασμό και με όλη την ψυχική τοι δύναμη.

Όπου δεν τον εμποδίζει αυτός ο αόρατος μηχανισμός, δημιουργεί κω μεγαλουργεί.
Δεν χρειάζεται φυσικά να κάνουμε αναφορά στους Έλληνες του εξωτερικού Οί οποίοι όπου και να επήγαν μεγαλούργησαν. Προσφέρουν όμως ακόμη και σήμερο τις υπηρεσίες τους και τις γνώσεις τους στους ξένους και όχι στην πατρίδα.
Παραδείγματα των τελευταίων χρόνων για την Ελληνική μεγαλοψυχία έχουμε άπειρα, όπως ο πάρα πολύ καλά οργανωμένος αγώνας της Φιλικής, ο αγώνας τοι '21, ο Μακεδονικός αγώνας, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Μικρασιάτικη εκστρατεία, το έπος του '40.

Φυσικά υπάρχουν πάρα πολλά, μπορεί και αμέτρητα μικρότερα περιστατικά που συνέχεια απεικονίζουν και διαλαλούν το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής και φυσικό.του αρχαίου και τωρινού Ελληνικού πνεύματος. Τα περιστατικά αυτά ως είναι ευνόητον, η ιστορία ούτε που τα έχει ακουμπήσει.
Δεν θα μιλήσουμε ούτε θα καταγράψουμε λεπτομέρειες διότι και κάποιους μπορεί να αδικήσουμε αλλά και με τα τόσα πολλά μπορεί να κουράσουμε.
Η αλήθεια όμως είναι ότι και τώρα, μόλις κάποιος έχει πρόβλημα και το
γνωστοποιήσουν στην τηλεόραση, όλος ο κόσμος γεμάτος συγκίνηση θα τρέξει νc
τον βοηθήσει. Όχι ο κρατικός μηχανισμός αλλά οι Έλληνες.

Αγαπητοί μου φίλοι, το πνεύμα, όπως και οι ψυχικές ικανότητες και αρετές δεν χάνονται, δεν φεύγουν, δεν σβήνουν, αντίθετα με τα χρόνια και τους καιρούς μεγαλώνουν και αυξάνουν.
Το πνεύμα των αρχαίων ημών προγόνων είναι μέσα μας, ζει, πάλετε, φωνάζει.
Γι αυτό και είμαστε όλο συγκίνηση και ενθουσιασμό για ότι κάνουμε. Ή συν - κίνηση κινεί και το πνεύμα μας, το κάνει να ζει, να λαμβάνει μέρος να συμβάλει μαζί με τα σωματάκια μας και έτσι να δημιουργεί.

ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΖΩΝΤΆΝΙΑ; ΟΛΟ ΖΩΗ·,
Αυτό το γνωρίζουν οι διάφοροι ξένοι, το θαυμάζουν αλλά και το φοβούνται και επειδή δεν μπορούν να καταφέρουν να γίνουν σαν κι εμάς προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας μειώσουν, να μας αποσπάσουν την ελπίδα και αλίμονο την πίστη, ότι μπορούμε να βρούμε και πάλι το πνεύμα μας και μαζί τις ικανότητες μας.

Το πνεύμα μας και φυσικά την γνώση μας (εννοώ την ψυχική) και τις αρετές μας, δεν μπορούν να μας τις πάρουν. Μπορούν όμως να τις μπλοκάρουν για να μην έλθουν στην επιφάνεια, να μην εμφανισθούν και έτσι να μείνουν για πάντα θαμμένες και αφανές μέσα στις ψυχές μας.
Ας δούμε λοιπόν τι πραγματικά έχουμε μέσα μας. Ας δούμε τις αρετές μας και τις ψυχικές ικανότητες μας και ας σταματήσουμε να υποκρινόμαστε και να κλέβουμε τους εαυτούς μας, διότι τότε θα γίνουμε μοντέρνοι σκλάβοι και εμείς και τα παιδιά μας.
Ας σταματήσουμε να ακολουθούμε τις μικρότητες που μας δίδουν για παράδειγμα τα ΜΜΕ. και οι διάφοροι κρατικοί μηχανισμοί.

Ας σταματήσουμε τα κουτσομπολιά και τα πολλά λόγια, τα οποία ικανοποιούν μόνο τον εγωισμό μας.Ας σταματήσουμε να παρακολουθούμε το τι κάνουν οι άλλοι και ας συγκεντρωθούμε στο τι κάνουμε εμείς.
Ας δούμε πως μπορούμε να καλυτερεύσουμε τον εαυτόν μας.
Ας δούμε τι μπορούμε να προσφέρουμε καλύτερα στο σύνολο και πως μπορούμε να γίνουμε ποιο υπεύθυνοι και θετικοί, σε οποιονδήποτε τομέα και αν βρισκόμαστε.
Ας γίνουμε σωστοί οικογενειάρχες, σωστοί γονείς, σωστοί δάσκαλοι και καθηγητές, σωστοί υπάλληλοι, σωστοί γιατροί, σωστοί εργάτες, σωστοί εργολάβοι, σωστοί άνθρωποι.
Ας βάλουμε και πάλι ΚΑΛΛΟΣ σε οτιδήποτε κάνουμε.
Ας βάλουμε αγάπη σε ότι δημιουργούμε.
Ας σεβαστούμε τους εαυτούς μας και ας γίνουμε και πάλι παραδείγματα προς μίμηση.
Ας γίνουμε και πάλι υπερήφανοι για το ποίοι είμαστε, ας σηκώσουμε επιτέλους τα κεφάλια μας και χωρίς φόβο και ντροπή, ας βροντοφωνάξουμε
ΝΑΙ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥΣ ΠΆΛΕΤΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ
Δεν είναι δύσκολο να το επιτύχουμε, αρκεί να το πιστέψουμε. Εάν δεν οραματιστούμε, δεν μπορούμε να ελπίσουμε και εάν δεν ελπίζεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Μπορούμε, ΘΕΛΗΣΗ χρειάζεται.ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ "

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού περί αποστολών στα Κατεχόμενα. Σχολή Μιτσή, Λεμίθου 31/10/14

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού περί αποστολών στα Κατεχόμενα. Σχολή Μιτσή, Λεμίθου 31/10/14"

Οι τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

 
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν έγινε τυχαία. ----Και στις δέκα τεχνικές θα αναγνωρίσει κανείς τη δική του καθημερινότητα, τη δική του πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια της ευημερίας μας. ---Δικαίως συμπεραίνει κανείς ότι όλα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχαν σχεδιάσει. ---Όλες οι τεχνικές εφαρμόστηκαν πάνω μας και σήμερα πια μπορούμε να πούμε ότι αποδειχθήκαμε τα ιδανικά πειραματόζωα!





1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, διʼ ενός αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται, να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.


2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.



3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μʼ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα• τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.



4. Η στρατηγική της αναβολής

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτʼ απʼόλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.



5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού».

Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους»

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...



7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες».

Απόσπασμα από το «όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».



8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.



9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..



10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, η κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσεις του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απʼ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απʼόσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους..

Νόαμ Τσόμσκι: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης."

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού στο ράδιο Πάφος 93.7fm με τον Πανίκο Ευριπίδου, 30/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού στο ράδιο Πάφος 93.7fm με τον Πανίκο Ευριπίδου, 30/10/2014 "

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην Έ. Χαραλάμπους. Πρώτο πρόγραμμα ΡΙΚ, 30/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην Έ. Χαραλάμπους. Πρώτο πρόγραμμα ΡΙΚ, 30/10/2014 "

Αποστολή του Ν. Λυγερού στην Κατεχόμενη Αμμόχωστο. Μικρά Κατεχόμενα, 28 Οκτωβρίου 2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αποστολή του Ν. Λυγερού στην Κατεχόμενη Αμμόχωστο. Μικρά Κατεχόμενα, 28 Οκτωβρίου 2014"

Οι ναύσταθμοι του Πειραιά – ραχοκοκαλιά της Αθηναϊκής Δημοκρατίας



Σήμερα, Τετάρτη 29/10/2014 και ώρα 19:00 στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά o Dr. Bjørn Lovén μιλά για την εξέλιξη των ναυστάθμων του Πειραιά: "Οι ναύσταθμοι του Πειραιά – ραχοκοκαλιά της Αθηναϊκής Δημοκρατίας". 

Η εξέχουσα θέση της Αθήνας κατά τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. βασιζόταν κυρίως στη ναυτική της υπεροχή. Ανάλογη ήταν και η σημασία των λιμένων της Αθήνας στον Πειραιά, στους ναυστάθμους των οποίων στεγάζονταν εκατοντάδες τριήρεις αποτελώντας το κυριότερο μέσο επιβολής της Αθηναϊκής θαλάσσιας κυριαρχίας. Σύμφωνα με ανώνυμο Αθηναίο συγγραφέα, οι ναύσταθμοι του Πειραιά ξεπερνούσαν σε μεγαλείο ακόμα και τα αρχιτεκτονήματα της Ακροπόλεως των Αθηνών: «δέσποιν’ ἁπασῶν πόντι Ἀθηναίων πόλι, ὡς μοι καλόν σου φαίνεται τό νεώριον, ὡς καλός ο Παρθενῶν, καλός δ’ ὁ Πειραεύς.» 

Η διάλεξη αυτή θα συνοψίσει τα σημαντικότερα αποτελέσματά των ερευνών του Zea Harbour Project, μέσω των οποίων αποκαλύφθηκε η εξέλιξη των ναυστάθμων από την πρώιμη φάση τους στο τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. ή στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., μέχρι την ήττα του Αθηναϊκού στόλου στη ναυμαχία της Αμοργού το 322 π.Χ. όταν και η Αθηναϊκή ναυτική κυριαρχία έδωσε τη θέση της στην Μακεδονική ηγεμονία. 

Ο Δρ. Bjørn Lovén, του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, ειδικεύεται στη μελέτη αρχαίων λιμένων και καταποντισμένων χώρων. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Κλασσική Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Άαρχους και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Διετέλεσε διευθυντής του Zea Harbour Project από το 2001 και συνδιευθύνει τις πρόσφατες έρευνες στο αρχαίο λιμάνι του Λεχαίου στην Κόρινθο. Έχει εμπειρία πεδίου 5.5 χρόνων (40 μήνες ερευνών σε καταποντισμένες περιοχές, 9.5 μήνες σε ναυάγια και 16.5 μήνες σε χερσαίες ανασκαφές). Ο Δρ. Lovén και οι συνεργάτες του δημοσίευσαν το 2011 τον πρώτο τόμο μιας μονογραφίας για τους νεώσοικους και τα νεωλκεία του λιμένα της Ζέας, ενώ ο δεύτερος τόμος αναμένεται να δημοσιευτεί φέτος ολοκληρώνοντας τις έρευνες των λιμενικών εγκαταστάσεων της Ζέας.


Πηγή: ΚΣΤ' ΕΠΚΑ


ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι ναύσταθμοι του Πειραιά – ραχοκοκαλιά της Αθηναϊκής Δημοκρατίας "

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Αναζητώντας πρότυπα στην εκπαίδευση", Λευκωσία 29/10/14

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Αναζητώντας πρότυπα στην εκπαίδευση", Λευκωσία 29/10/14 "
Related Posts with Thumbnails