Η ιστορία της άρδευσης

ΙΣΤΟΡΙΑ..--


Αρχαιολογική έρευνα έχει εντοπίσει στοιχεία της άρδευσης, όπου οι φυσικές βροχοπτώσεις ήταν ανεπαρκείς για τη στήριξη των καλλιεργειών.---



Πολυετείς άρδευσης ασκήθηκε στις καλλιέργειες Μεσοποταμίας πεδιάδα οπότε ελήφθησαν οι ποτίζονται τακτικά καθ 'όλη την καλλιεργητική περίοδο από καλόπιασμα νερό μέσα από ένα πλέγμα μικρών καναλιών που σχηματίζονται στον τομέα.



Αρχαίοι Αιγύπτιοι ασκείται άρδευση λεκάνη με τις πλημμύρες του Νείλου να κατακλύζουν οικόπεδα που είχαν περιβάλλεται από αναχώματα. Το νερό από τις πλημμύρες κρατήθηκε μέχρι το γόνιμο ίζημα είχαν εγκατασταθεί πριν από το πλεόνασμα επέστρεψε στην κοίτη. Υπάρχουν στοιχεία της αρχαίας Αιγύπτου Φαραώ Amenemhet ΙΙΙ στο δωδέκατο δυναστείας (περίπου 1800 π.Χ.) χρησιμοποιώντας την φυσική λίμνη της Faiyum Oasis ως δεξαμενή για την αποθήκευση πλεονασμάτων νερού για χρήση κατά τη διάρκεια των ξηρών περιόδων, η λίμνη διογκώθηκε ετησίως από τις πλημμύρες του Νείλου.



Οι αρχαίοι Nubians αναπτύξει μια μορφή της άρδευσης με τη χρήση ενός waterwheel-όπως συσκευή που ονομάζεται sakia. Άρδευση ξεκίνησε το Νουβία κάποιο χρόνο μεταξύ της τρίτης και δεύτερης χιλιετίας π.Χ.. Είναι largegly εξαρτιόταν από τα νερά των πλημμυρών που θα εισρεύσουν μέσω του ποταμού Νείλου και σε άλλους ποταμούς σε αυτό που είναι τώρα το Σουδάν.



Στο «υπο-Σαχάρια Αφρική" άρδευση έφτασε τα Νίγηρα πολιτισμούς περιοχή του ποταμού και πολιτισμών από την πρώτη ή τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. και βασίστηκε σε υγρή πλημμύρες εποχή συγκομιδής και νερό.



Άρδευση Αίθριο αποδεικνύεται σε προ-Κολομβιανή Αμερική, στις αρχές της Συρίας την Ινδία και την Κίνα. Στην κοιλάδα του Zana βουνά των Άνδεων στο Περού, αρχαιολόγοι βρήκαν υπολείμματα τριών αρδευτικών καναλιών ραδιενεργό άνθρακα χρονολογούνται από την 4η χιλιετία π.Χ., την 3η χιλιετία π.Χ. και τον 9ο μ.Χ. αιώνα. Αυτά τα κανάλια είναι η αρχαιότερη καταγραφή της άρδευσης στο Νέο Κόσμο. Ίχνη από ένα κανάλι, που χρονολογούνται από την 5η χιλιετία π.Χ. βρέθηκαν κάτω από την 4η χιλιετία κανάλι. Εξελιγμένα συστήματα άρδευσης και αποθήκευσης αναπτύχθηκαν από τον πολιτισμό κοιλάδα του Ινδού στο σημερινό Πακιστάν και τη Βόρεια Ινδία, συμπεριλαμβανομένων των δεξαμενών στο Girnar το 3000 π.Χ. και ένα σύστημα έγκαιρης άρδευσης κανάλι από περίπου 2600 π.Χ.. Πολυάριθμα γεωργία κλίμακας ασκήθηκε και ένα εκτεταμένο δίκτυο των καναλιών εχρησιμοποιήθη για το σκοπό της άρδευσης.



Αρχαία Περσία (σύγχρονη ημέρα Ιράν) ήδη από την 6η χιλιετία π.Χ., όπου κριθάρι καλλιεργείται σε περιοχές όπου τα φυσικά βροχόπτωση ήταν ανεπαρκής για να υποστηρίξει μια τέτοια καλλιέργεια. Οι Qanats, που αναπτύχθηκε στην αρχαία Περσία σε περίπου 800 π.Χ., είναι από τις παλαιότερες γνωστές μεθόδους άρδευσης ακόμα σε χρήση σήμερα. Είναι τώρα βρίσκονται στην Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Το σύστημα αποτελείται από ένα δίκτυο κάθετων φρεατίων και ήπια κλίση σήραγγες οδηγείται στις πλευρές των βράχων και απότομους λόφους για την αξιοποίηση των υπόγειων υδάτων. Η Noria, ένας τροχός νερού με πήλινα αγγεία γύρω από το χείλος τροφοδοτείται από τη ροή του ρεύματος (ή από ζώα, όπου η πηγή του νερού ήταν ακόμα), για πρώτη φορά τίθενται σε λειτουργία σε περίπου αυτή τη φορά, από τους Ρωμαίους αποίκους στη Βόρεια Αφρική. Μέχρι 150 BCE οι γλάστρες εφοδιασμένα με βαλβίδες για να επιτρέψει την ομαλότερη πλήρωση καθώς αναγκάστηκαν μέσα στο νερό.



Η αρδευτικών έργων της αρχαίας Σρι Λάνκα, η πρώτη χρονολογείται από το 300 περίπου π.Χ., κατά τη βασιλεία του βασιλιά Pandukabhaya και υπό συνεχή ανάπτυξη για τα επόμενα χίλια χρόνια, ήταν ένα από τα πιο πολύπλοκα συστήματα άρδευσης του αρχαίου κόσμου. Εκτός από υπόγεια κανάλια, η Sinhalese ήταν η πρώτη για την κατασκευή εντελώς τεχνητές δεξαμενές για την αποθήκευση νερού. Λόγω της μηχανικής υπεροχή τους στον τομέα αυτό, που συχνά ονομάζεται «κύριοι της άρδευσης». Τα περισσότερα από αυτά τα συστήματα άρδευσης εξακολουθούν να υπάρχουν άθικτα μέχρι τώρα, σε Ανουραντχαπούρα και Πολοναρούβα, λόγω της προηγμένης τεχνολογίας και ακριβή. Το σύστημα ήταν σε μεγάλο βαθμό αποκατασταθεί και να επεκταθούν περαιτέρω κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Parakrama Bahu (1153-1186 μ.Χ.).



Τα παλαιότερα γνωστά υδραυλικά μηχανικοί της Κίνας ήταν Sunshu Ao (6ος αιώνας π.Χ.), από την περίοδο της άνοιξης και του φθινοπώρου και Ximen Bao (5ος αιώνας π.Χ.) της περιόδου εμπόλεμων κρατών, δύο από τους οποίους εργάστηκαν στα μεγάλα αρδευτικά έργα. Στην περιοχή Σετσουάν που ανήκουν στο κράτος των Τσιν της αρχαίας Κίνας, το σύστημα άρδευσης Dujiangyan χτίστηκε το 256 π.Χ. για την άρδευση μια τεράστια έκταση της γεωργικής γης που σήμερα εξακολουθεί να προμηθεύει νερό. Με τον 2ο μ.Χ. αιώνα, κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Χαν, οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν επίσης αντλίες αλυσίδα που σήκωσε το νερό από το χαμηλότερο υψόμετρο σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Αυτά powered by εγχειρίδιο πεντάλ, υδραυλικά waterwheels, ή περιστρεφόμενα μηχανικά τροχοί τράβηξε από βόδια. Το νερό που χρησιμοποιείται για τα δημόσια έργα της παροχής νερού για τις αστικές κατοικημένες συνοικίες και κήπους του παλατιού, αλλά κυρίως για την άρδευση γεωργικών εκτάσεων των καναλιών και των καναλιών στα πεδία.



Τον 15ο αιώνα Κορέα, πρώτα μετρητή νερού του κόσμου, uryanggye (:) Κορέας, επινοήθηκε το 1441. Ο εφευρέτης ήταν Jang Yeong-sil, μια κορεατική μηχανικός της δυναστείας Joseon, κάτω από την ενεργό καθοδήγηση του βασιλιά, τη Μεγάλη Sejong. Είχε εγκατασταθεί σε δεξαμενές άρδευσης ως μέρος του εθνικού συστήματος για τη μέτρηση και συλλογή βροχόπτωση για γεωργικές εφαρμογές. Με αυτό το εργαλείο, οι σχεδιαστές και οι αγρότες θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη χρήση των πληροφοριών που συγκεντρώθηκαν κατά την έρευνα.



Στην Αμερική, εκτατικά συστήματα άρδευσης δημιουργήθηκαν από πολλές ομάδες σε προϊστορικούς χρόνους. Ένα παράδειγμα φαίνεται στις πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές κοντά στον ποταμό Santa Cruz σε Τούσον, Αριζόνα. Έχουν μια τοποθεσία που βρίσκεται το χωριό που χρονολογείται από το 4.000 χρόνια πριν. Η κοίτη πλημμυρών του ποταμού Σάντα Κρουζ ήταν εκτατικής καλλιέργειας κατά την Πρώιμη Γεωργική περίοδο, γύρω στο 1200 π.Χ. με 150 μ.Χ.. Αυτοί οι άνθρωποι κατασκευαστεί αρδευτικά κανάλια και μεγάλωσε καλαμπόκι, τα φασόλια, και άλλες καλλιέργειες, ενώ τη συλλογή άγριων φυτών και ζώων κυνηγιού.



Παρούσα βαθμό

Στα μέσα του 20ου αιώνα, η έλευση του ντίζελ και ηλεκτρικών κινητήρων οδήγησε για πρώτη φορά σε συστήματα που θα μπορούσε να αντλήσει από τα υπόγεια ύδατα των μεγάλων υδροφορέων ταχύτερα από ό, τι είχε επαναφορτιστεί. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη απώλεια της ικανότητας υδροφόρου ορίζοντα, μείωση της ποιότητας του νερού, υποχώρηση του εδάφους, καθώς και άλλα προβλήματα. Το μέλλον της παραγωγής τροφίμων σε τομείς όπως η Βόρεια Κίνα Απλό, το Πουντζάμπ, και τις μεγάλες πεδιάδες των ΗΠΑ απειλείται.



Σε παγκόσμια κλίμακα, 2.788.000 χιλιόμετρα ² (689 εκατομμύρια στρέμματα) της γεωργικής γης ήταν εξοπλισμένο με υποδομές άρδευσης γύρω από το έτος 2000. Περίπου το 68% της έκτασης είναι εξοπλισμένες για άρδευση βρίσκεται στην Ασία, 17% στην Αμερική, 9% στην Ευρώπη, το 5% στην Αφρική και κατά 1% στην Ωκεανία. Οι μεγαλύτερες συνεχόμενες περιοχές με υψηλή πυκνότητα άρδευσης που βρέθηκαν στη Βόρεια Ινδία και το Πακιστάν κατά μήκος των ποταμών Γάγγη και Ινδό, στο Hai Εκείνος, Huang He και λεκάνες Yangtze στην Κίνα, κατά μήκος του ποταμού Νείλου στην Αίγυπτο και το Σουδάν, στο Μισισιπή-Missouri ποταμού λεκάνη και σε μέρη της Καλιφόρνια. Οι μικρότερες περιοχές άρδευσης εξαπλωθεί σε όλη σχεδόν συμπληρωθεί όλα τα μέρη του κόσμου.