Πώς δεν έλεγαν το νερό - νεράκι στην αρχαία Αθήνα

Αρχαία πηγάδια που ανασκάφηκαν στο κέντρο της Αθήνας
στο πλαίσιο της κατασκευής του Μετρό

Συστήματα δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγειες σήραγγες, υδραγωγεία που μετέφεραν νερό από τα γύρω βουνά, πολύ μεγάλο αριθμό πηγαδιών, κρήνες και γενικότερα υδραυλικά έργα μάστευσης και μεταφοράς των υδάτων έχει αποκαλύψει η αρχαιολογική σκαπάνη στην πόλη της Αθήνας. Στην Αρχαϊκή και την Κλασική εποχή δεν υπήρχε ελληνική πόλη χωρίς τα στοιχειώδη: υδραγωγείο, δίκτυο διανομής και κρήνη. Ειδικοί νόμοι εξάλλου όριζαν την χρήση όλων αυτών. 

 «Το λεπτόγεω της Αττικής και οι ιδιαίτερα περιορισμένες βροχοπτώσεις είχαν οδηγήσει τους κατοίκους στην εξαντλητική αξιοποίηση όλων των υδάτινων πόρων, αρχικά από τοπικές πηγές και στην συνέχεια, όταν αυτές δεν επαρκούσαν, από τις πιο απομακρυσμένες», είπε η αρχαιολόγος κυρία Έφη Λυγκούρη στην ημερίδα του υπουργείου Πολιτισμού «Νερό - Περιβάλλον - Πολιτισμός». Σε μία εποχή που το νερό, παρότι στον προηγμένο κόσμο παραμένει εύκολα προσβάσιμο, θεωρείται ήδη αγαθό εν ανεπαρκεία η διαχείρισή του στην αρχαιότητα γινόταν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο.

Τα ποτάμια της Αττικής αρχικώς, ο Κηφισός και ο Ιλισός που όμως δεν είχαν συνεχή ροή, ο χείμαρρος Ηριδανός που γινόταν ορμητικός μόνον ύστερα από δυνατές βροχοπτώσεις αλλά και πηγές όπως η Κλεψύδρα πάνω στην Ακρόπολη και η Καλλιρρόη δίπλα στον Ιλισό τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη της Αθήνας. Τα αποθέματά τους όμως δεν επαρκούσαν, έτσι οι Αθηναίοι προχώρησαν στην συστηματική αξιοποίηση των επιφανειακών πηγών και στην υδρομάστευση των υπογείων υδάτων καθώς και στην μεταφορά τους από απομακρυσμένες πηγές που βρίσκονταν στις πλαγιές των βουνών. Από την εποχή του Σόλωνα εξάλλου κάθε σπίτι της Αθήνας είχε πηγάδι στην αυλή του, μόνον στην Αθηναϊκή Αγορά μάλιστα έχουν ανασκαφεί σήμερα 400 πηγάδια.

«Στην Σολώνεια Νομοθεσία υπήρχαν νόμοι που προέβλεπαν το βάθος της εκσκαφής και την απόσταση που έπρεπε να έχουν τα πηγάδια μεταξύ τους καθώς και τα μέτρα που έπρεπε να λαμβάνονται για την εξασφάλιση και την αποφυγή μολύνσεών του. Ειδική επιτροπή με επικεφαλής τον μοναδικό αιρετό άρχοντα που ονομαζόταν "ο των κρηνών επιμελητής" φρόντιζε εξάλλου για την αυστηρή τήρηση των νόμων», είπε η κυρία Λυγκούρη. Αργότερα η διαχείριση του ύδατος περνάει και στους Νόμους του Πλάτωνα, ο οποίος φαίνεται να έχει ως πρότυπό του τα δίκτυα για την αποχέτευση και περισυλλογή των νερών που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Αρχαίας Αγοράς. Στην ίδια νομοθεσία όμως προβλέπεται και ο εξωραϊσμός του περιβάλλοντος μέσω του ύδατος. Οι κρήνες δηλαδή, που τροφοδοτούνται από πηγές, πρέπει να κοσμούνται με φυτά και ωραία οικοδομήματα, τα ιερά πρέπει να τροφοδοτούνται με νερά για να ποτίζονται τα ιερά άλση που τα περιβάλλουν αλλά και οι ναοί το ίδιο για να είναι όμορφοι όλες τις εποχές του έτους.

Η παρατεταμένη ξηρασία της Αττικής που άρχισε από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. οδήγησε στην δημιουργία υπόγειων δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με αγωγό. Οι δεξαμενές παρείχαν νερό για πλύσιμο αλλά και το πόσιμο, που η άντλησή του γινόταν από ξεχωριστό πηγάδι. «Πολύπλοκα και πολυδαίδαλα τέτοια συστήματα έχουν ανασκαφεί στην Αθήνα αποδεικνύοντας την σημαντική τεχνογνωσία σε υδραυλικά έργα των Αθηναίων ήδη από τον 6ο πΧ. αιώνα», όπως είπε η αρχαιολόγος. Ένα τέτοιο έργο έχει ανασκαφεί στην ανατολική πλαγιά του Αγοραίου Κολωνού, όπου βρίσκεται ο ναός του Ηφαίστου ενώ ένα ακόμη βρέθηκε από τον Ντέρπφελντ το 1892-1898 στη βόρεια πλαγιά του Αρείου Πάγου.

Η κατασκευή των μεγάλων υδραγωγείων υπήρξε ωστόσο έργο τυράννων: Το Ευπαλίνειο όρυγμα ήταν έργο του Πολυκράτη της Σάμου, το υδραγωγείο της Νάξου ήταν έργο πιθανώς του Λύγδαμι, επίσης υπήρχε η κρήνη του Θεαγένη στα Μέγαρα ενώ η Εννεάκρουνος με το αντίστοιχο υδραγωγείο στην Αθήνα δημιουργήθηκε από τους Πεισιστρατίδες. Τμήμα του Πεισιστράτειου υδραγωγείου μάλιστα αποκαλύφθηκε 1995 στην ανασκαφή για το σταθμό του μετρό «Ευαγγελισμός» στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ο αγωγός αυτός αποτελεί τη βασική αρτηρία του υδραγωγείου που μετέφερε νερό στην Αθήνα από τις πηγές του Ιλισού στον Υμηττό, οι οποίες τοποθετούνται πάνω από το δήμο Παπάγου κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Παρόμοιου τύπου ήταν ο αγωγός (530-520 π. Χ.) που τροφοδοτούσε με νερό την κρήνη της Αρχαίας Αγοράς, η οποία έχει ταυτισθεί με την Εννεάκρουνο. Την κρήνη κατασκεύασαν οι Πεισιστρατίδες για να εξωραΐσουν την πόλη και από το πλήθος των αρχαίων αναφορών αποδεικνύεται ότι αποτελούσε ένα από τα πλέον φημισμένα οικοδομήματα, που καταλάμβανε κεντρικό τμήμα της Αγοράς. Τμήμα του υδραγωγείου που κατασκεύασε εξάλλου ο Κίμων θεωρείται και ο αγωγός, που έχει ανακαλυφθεί πίσω από την Ποικίλη Στοά ενώ στην εποχή του Κίμωνα χρονολογεί η αρχαιολόγος και τους αγωγούς που βρέθηκαν στην ανασκαφή του μετρό μπροστά στη Βουλή. Στο πλαίσιο των εγγειοβελτιωκών έργων της αρχαία Αθήνας εντάσσεται όμως η αποστράγγιση της ευρύτερης περιοχής του Κεραμεικού αλλά και η διευθέτηση της κοίτης του Ηριδανού.

Ένας από τους λόγους άλλωστε που οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν ιδρύσει τα Γυμνάσιά τους έξω και μακριά από την πόλη φαίνεται ότι ήταν η εξασφάλιση του νερού, που ήταν αναγκαίο για το λούσιμο των νέων που γυμνάζονταν σε αυτά. Έτσι το Γυμνάσιο της Ακαδημίας ιδρύθηκε κοντά στην τότε όχθη του Κηφισού, το Γυμνάσιο του Λυκείου ακριβώς δίπλα στον Ιλισό, όπως και το Γυμνάσιο του Κυνοσάργους.

«Η έλλειψη του νερού στην Αττική οδήγησε τους κατοίκους της να μελετήσουν την ροή των ποταμών και τη διείσδυση της βροχής μέσα στη γη και να ανακαλύψουν που κρύβονται τα νερά ώστε να τα αντλήσουν αποκτώντας έτσι μία ξεχωριστή τεχνογνωσία. Έτσι ανέπτυξαν έναν πολύ μεγάλο υδροτεχνολογικό πολιτισμό, όπως αποδεικνύεται από τα έργα τους. Όμως παρά την αγωνιώδη τους προσπάθεια για την εξεύρεση του άριστου αγαθού κατά τον Πίνδαρο, το διέθεταν απλόχερα για τον εξωραϊσμό της πόλης τους αλλά κυρίως των δημοσίων κτιρίων και των ιερών τους, που ιδρύθηκαν μέσα σε πυκνόφυτα άλση και κοντά σε ποτάμια και πηγές», κατέληξε η κυρία Λυγκούρη.

Πηγή: Μ. Θερμού, Εφημερίδα "Το Βήμα"

 http://erroso.blogspot.com/2011/10/blog-post_18.html#ixzz1b7WsR7e5

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πώς δεν έλεγαν το νερό - νεράκι στην αρχαία Αθήνα"

Η εξάχρονη Ψυχή από τη Μήλο (1ος αιώνας μ.Χ.)

Η ιστορία της προτομής που βρίσκεται στις αποθήκες και αγοράστηκε μόλις 250 δρχ. στο τέλος του 19ου αιώνα.

Η προτομή από παριανό λυχνίτη

Την έλεγαν Ψυχή, ήταν 6-7 ετών, μια μικρή πριγκίπισσα στη Μήλο του 1ου αιώνα μ.Χ. Είχε επίθετο, αλλά όχι και πατέρα. Η μητέρα της ήταν ανύπανδρη, πιθανώς επειδή ο σύντροφός της ήταν δούλος και η ίδια απελεύθερη, δηλαδή ανώτερή του ταξικά. Σχεδόν ίση με τους ελεύθερους πολίτες, κατά τη ρωμαϊκή εποχή. Αν και κορίτσι, τη δέχθηκε στην οικογένεια ο παππούς, με το επίθετο Στάσιμος. Η μικρή Ψυχή Στασίμη αποχαιρέτησε όμως νωρίς τον μάταιο τούτο κόσμο. Τη γνωρίζουμε λόγω του πένθους της εύπορης οικογένειάς της και τη συνήθεια να δηλώνεται αυτό και μέσα από συγκεκριμένες ταφικές προτομές.

Η αρχαιολόγος Ιωάννα Μένεγκα παρουσίασε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο πλαίσιο των διαλέξεων των φίλων του ΕΑΜ το πορτραίτο της, που βρίσκεται στις αποθήκες.
Η προτομή από παριανό λυχνίτη ακολουθεί τις αρχές των εργαστηρίων της Μικράς Ασίας όπως θα πει η ομιλήτρια. “Εκτέθηκε γύρω στο 1920, εκτοπίστηκε όμως από δυναστικά πορτραίτα επωνύμων, αυτοκρατόρων και αυλικών. Αγοράστηκε έναντι 250 δρχ. στο τέλος του 19ου αι. στη Μήλο. Το ύψος είναι 33 εκ., δηλαδή το φυσικό. Κύριο χαρακτηριστικό αποτελεί η χρήση χρώματος. Τα μαλλιά και τα φρύδια της δηλώνονται μόνο ζωγραφικά, με μελανό διαλυμένο και αδιάλυτο. Το δεξιό μάτι περιγράφει μελανή γραμμή, όπως βάφουν οι κοπέλες τα μάτια τους σήμερα και όπως έκαναν και τότε, ενώ πυκνές πινελιές αποδίδουν τις βλεφαρίδες. Η ίριδα δηλώνεται επίσης με μελανό χρώμα, ενώ η διεσταλμένη κόρη παραμένει λευκή αποδίδοντας την αντανάκλαση του φωτός δίνοντας έτσι ζωντάνια στο βλέμμα”.
Η παιδίσκη “έχει πρόσωπο πλατύ, και στρογγυλό πηγούνι, με μικρό διπλοσάγονο”. Κάνει θλιμμένο μορφασμό. Τα μαλλιά της χωρίζονται στη μέση και καταλήγουν σε κοτσίδες-θηλιές, φορούσε σκουλαρίκια και “φαρδύ χιτώνα, άλλοτε χρωματισμένο κόκκινο. Ιχνη κόκκινου χρώματος ανιχνεύθηκαν και στη σχισμή των χειλιών” (οι νύφες στην αρχαία Ελλάδα φορούσαν κόκκινο νυφικό, ενώ στη Ρώμη λευκό με κόκκινο πέπλο). Τα ανύπανδρα κορίτσια θάβονταν με νυφικά, όπως συχνά και σήμερα.
Το επίθετο απαντάται σε ” Ελληνες δούλους, τους οποίους ως πλέον μορφωμένους η ρωμαϊκή αριστοκρατία επέλεγε ως τροφούς, παιδαγωγούς, γιατρούς, λογιστές”. Η Ψυχή γεννήθηκε μια εποχή που περισσότερα από τα μισά παιδιά πέθαιναν πριν από τα τρία χρόνια τους και πολλά, όπως εκείνη, άφηναν απαρηγόρητη την οικογένειά τους σε μικρή ηλικία. [Αγγελική Κώττη, Έθνος]
ΠΗΓΗ
http://ellas2.wordpress.com/2011/10/18/%ce%b7-%ce%b5%ce%be%ce%ac%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b7-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%ae%ce%bb%ce%bf-1%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%b9%cf%8e%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%bc/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η εξάχρονη Ψυχή από τη Μήλο (1ος αιώνας μ.Χ.)"

Τι μας διδάσκουν για την Παιδεία οι αρχαίοι Έλληνες…

Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος
Η εικόνα που παρουσιάζει η Παιδεία στη χώρα μας σήμερα μας αναγκάζει να στρέψουμε για λίγο την σκέψη μας στους αρχαίους μας προγόνους για να αντλήσουμε κάποια διδάγματα. Τα λόγια των αρχαίων προγόνων μας είναι τόσο σοφά και δοκιμασμένα, ώστε παρουσιάζουν μια μοναδική διαχρονικότητα. Οι σοφοί αυτοί άνδρες είχαν προβλέψει τα αποτελέσματα της καλής ή της κακής παιδείας σε ένα λαό, σε τέτοιο σημείο, ώστε, διαβάζοντας σήμερα τα λόγια αυτά, να νομίζουμε ότι γράφτηκαν για μας, τους Έλληνες του 21ου αιώνα.
Είναι γνωστό ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο λόγο του με πολύ μεγάλη υπερηφάνεια τόνιζε ότι η Αθήνα ήταν παιδευτήριο (σχολείο) ολόκληρης της Ελλάδας: «Ξυνελών τε λέγω την τε πάσαν πόλιν της Ελλάδος παίδευσιν είναι (Θουκυδίδου «Ιστορίαι», 2,41)». Δηλαδή, συνοψίζοντας λοιπόν λέω και η πόλη μας στο σύνολό της είναι σχολείο όλης της Ελλάδος.
Οπότε, είναι φυσικό, το πρώτο μέλημα της δημοκρατίας και το σημαντικότερο, αναμφισβήτητα, ήταν η παιδεία των πολιτών. Αυτό αναφέρει και ο περίφημος Γερμανός καθηγητής Βέρνερ Γαίγκερ στο τρίτομο έργο του με τον καθαρά ελληνικό τίτλο PAIDEIA (Παιδεία).
Το πνεύμα της παιδείας στην αρχαία ελληνική δημοκρατία εκφράζει άριστα ο Πλάτων. Συγκεκριμένα στους «Νόμους» (κεφ. 643e – 644α) διαβάζουμε (σε μετάφραση), «…παιδεία είναι η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή από την παιδική ηλικία, που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται στο να γίνει τέλειος, να γνωρίζει δε να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη… εκείνη, όμως, την παιδεία που αποβλέπει στον πλούτο ή μία άλλη προς την δύναμη (την ισχύ) ή μία τρίτη ακόμη (που αποβλέπει) στην απόκτηση γνώσεων χωρίς φρόνηση και δικαιοσύνη (θεωρώ) ότι είναι χυδαία και ανελεύθερη και ότι δεν αξίζει καθόλου να την ονομάζει κανείς παιδεία».
Ο Ρώσος πολιτικός και συγγραφέας Λουνατσάρσκι Ανατόλ τονίζει: «Οι Αθηναίοι ήταν λαός παιδαγωγός. Η μεγαλύτερη προσοχή τους συγκεντρώνονταν στην φυσική, πνευματική και ηθική διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς. Οι Έλληνες έλεγαν πως οι πραγματικές δυνάμεις της χώρας βρίσκονται στα παιδιά τους».
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες στόχευαν κυρίως να διαπλάσουν νέους καλούς και ενάρετους, για να γίνουν πολίτες άξιοι της κοινωνίας και της πατρίδας. Παιδεία γι’ αυτούς ήταν κυρίως η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή, να γίνει τέλειος πολίτης. Η παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση γνώσεων χωρίς φρόνηση και δικαιοσύνη δεν ήταν γι’ αυτούς παιδεία. Η ηθική διαπαιδαγώγηση της νέας γενεάς ήταν το κύριο μέλημά τους.
Ο Πλάτων άλλωστε είχε διακηρύξει: «Πάσα τε επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται». (Πλάτωνος Μενέξενος 246e).
Εκτός των άλλων, οι Αρχαίοι Έλληνες αντιλαμβάνονταν ότι μέσω της παιδείας, η δημοκρατία δοκιμάζει και σταθμίζει το πνεύμα και την αρετή των πολιτών. Έτσι, όπου στην Αρχαία Ελλάδα άνθισε η πραγματική παιδεία, στη συνέχεια ακολούθησε η δημοκρατία. Είναι γενικά διαπιστωμένο, ότι, όταν η δημοκρατία περνά κρίση η παιδεία εξαφανίζεται. Συμβαίνει, όμως, και το αντίθετο. Διότι χωρίς παιδεία δεν έχει κάποιος κριτήρια αναφοράς για τις διάφορες αξίες, οι οποίες έτσι κλονίζονται, με αποτέλεσμα τα άτομα να οδηγούνται στη διαφθορά.
Όταν στα πλαίσια μιας δημοκρατίας η πνευματική καλλιέργεια παραμελείται και έρχεται σε δεύτερη μοίρα, εμφανίζονται διάφοροι μηχανισμοί προπαγάνδας, οι οποίοι κάνουν πλύση εγκεφάλου σε άτομα, τα οποία δεν έχουν το υπόβαθρο αντίστασης που προσφέρει η παιδεία. Έτσι, δεν μπορεί το κάθε άτομο να αποφασίσει ελεύθερα για τίποτε. Το αντίθετο μάλιστα ασχολείται με το «τίποτα» επειδή τον έχουν κάνει να νομίζει ότι ασχολείται με το «παν»!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι σήμερα τα περισσότερα άτομα έχουν έναν ανησυχητικού βαθμού εφησυχασμό, με αποτέλεσμα να παρακολουθούν τις «κουταμάρες» και τα «σκουπίδια» της τηλεόρασης και να αισθάνονται σημαντικοί, αφού, όπως λέει και το σύνθημα των τηλεοπτικών σταθμών για την ψηφοφορία στα «τηλεσκουπίδια» του τύπου Big Btother, …«με την ψήφο μας συμμετέχουμε στις αποφάσεις». Φυσικά, εννοούν ότι συμμετέχουμε στις αποφάσεις του «τίποτε», για μας και των υπερκερδών για τους διαύλους.
Η παιδεία για τους αρχαίους Έλληνες ήταν συνδεδεμένη με την δημοκρατία. Ο άνθρωπος που έχει παιδεία ξέρει να προστατεύει το δημοκρατικό πολίτευμα, εφόσον μπορεί να σκέπτεται και κατά συνέπεια να κρίνει και να αποφασίζει σωστά. Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα το οποίο χαρακτηρίζει ανθρώπους, που σκέπτονται ελεύθερα και υπεύθυνα. Αλλά για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει το μέγεθος της σημασίας της, πρέπει να κατανοήσει ότι αν το μορφωτικό επίπεδο ενός λαού δεν επαρκεί, τότε δεν υπάρχει και το γόνιμο έδαφος της μορφώσεως για να βλαστήσει από μέσα του η ελευθερία.
Η ιδανική παιδεία καθιστά τον νέον ικανόν να μάχεται για να έχει καλές επιδόσεις. Να μάχεται για να βελτιώσει τον χαρακτήρα του. Η επιδίωξη της αρετής λοιπόν είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στη σωστή παιδεία.
Σήμερα όμως η παιδεία έχει απομακρυνθεί από την αρετή και αποβλέπει, δυστυχώς, στα εξής:
1) Στον πλούτο. Τα παιδιά δεν επιλέγουν ένα επάγγελμα με κριτήριο την αγάπη τους γι’ αυτό, αλλά με κριτήριο την χρηματική απολαβή. Το χρήμα έχει γίνει αυτοσκοπός και το κυνήγι του από τη νεολαία τρόπος ζωής.
2) Στην δύναμη. Αφού οι νέοι δεν παίρνουν αρχές και ιδανικά από την σημερινή απρόσωπη παιδεία και βλέποντας ότι τα μόνα που μετρούν είναι το χρήμα και η δύναμη, κάνουν πρότυπά τους άτομα χωρίς ιδιαίτερο επίπεδο γνώσεων, αλλά τους υπολογίζει και τους θαυμάζει ο κόσμος για κάποιες εμφανίσεις (τηλεόραση, καλλιστεία, κλπ.).
3) Στις γνώσεις χωρίς ήθος. Από τη στιγμή που το χρήμα και η ισχύς, η δύναμη αποτελούν την επιδίωξη των νέων, ακόμα και αν πάρουν κάποιες γνώσεις, αυτές χάνονται, διότι δεν είναι ουσιαστικές, μιας και δεν έχουν περάσει από τις αρετές της ανθρωπιστικής ελληνικής παιδείας. Η φρόνηση και η δικαιοσύνη φαίνεται να λείπουν παντελώς, αφού μία παρουσία και εφαρμογή τους θα ήταν τροχοπέδη στην εξέλιξη όσων ήθελαν να τις εφαρμόσουν (Επιστήμη χωριζομένη αρετής…).
Οι πρόγονοί μας εγνώριζαν ότι ελευθερία, παιδεία και δημοκρατία ευρίσκοντο σε σχέση αλληλεξάρτησης. Γι’ αυτό και γνώριζαν πως ό,τι εδημιούργησαν οι Έλληνες, ό,τι πρόσφερε ο ελληνικός πολιτισμός στην ανθρωπότητα, ήταν πάντοτε αποτέλεσμα της παιδείας. Η παιδεία λοιπόν για τους αρχαίους Έλληνες είναι αυτή που έχει ως στόχο να διαμορφώσει έναν νέο σε άνθρωπο ενάρετο και πολίτη τέλειο, ο οποίος να γνωρίζει να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη.
Και καταλήγει ότι η παιδεία που τείνει στο να κάνει τον νέο ικανό να αποκτά χρήματα ή κάποια ιδιαίτερη δύναμη ή κάποιες άλλες γνώσεις χωρίς όμως τον νου και την δικαιοσύνη (άνευ νου και δίκης) είναι βάναυση και ανελεύθερη, γι’ αυτό δεν αξίζει καθόλου να λέγεται παιδεία…
[Πρωϊνός Λόγος]
ΠΗΓΗ
http://ellas2.wordpress.com/2011/10/18/%cf%84%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b4%ce%ac%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%81%cf%87/#more-27666

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι μας διδάσκουν για την Παιδεία οι αρχαίοι Έλληνες…"

Τιμή στον ποιητή της υπέρβασης

Σαν σήμερα ανακοινώθηκε η απονομή του Νoμπέλ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη, με το σκεπτικό πως «η ποίησή του, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία». Ενα συνέδριο στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών φώτισε αυτές τις ημέρες το έργο του

«Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσο επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως να αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις».

Το απόσπασμα από τον λόγο του νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη (από την ομιλία του στη Στοκχόλμη κατά την απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1979) επικαλέστηκε ο καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης στην εισήγησή του «Η γλώσσα στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη», που δόθηκε στο πλαίσιο του διήμερου συνεδρίου για την «Ευέλικτη ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη» στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών.

Ηταν το πρώτο συνέδριο για την ποίηση του Ελύτη που διοργανώθηκε σε γαλλόφωνη χώρα με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή (2 Νοεμβρίου 1911).

Σε αυτό το αξιακό σύστημα στο έργο του ποιητή, την αφομοίωση διδαγμάτων της ευρωπαϊκής σκέψης την οποία μελέτησε και τη μετάπλασή τους σε ποίηση αναφέρθηκε στη δική του εισήγηση ο ελληνολάτρης πρύτανης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών Ντιντιέ Βιβιέ, ενώ γι' αυτή τη moralite (την ηθική) της ποίησης του Ελύτη που διαμορφώνεται μέσα από το τρίπολο «ελευθερία», «ομορφιά» και «δικαιοσύνη» και «μέσα από την πολυχρωμία της ξαναβρίσκει έναν κόσμο μεταφυσικής με μοναδικό μέτρο την απλότητα» μίλησε η σύντροφος του ποιητή Ιουλίτα Ηλιοπούλου.

«Το καίριο σημείο για να καταλάβουμε την ποίηση του Ελύτη είναι ότι αποτελεί μια υπέρβαση της καθημερινής πραγματικότητας καθώς όπως ο ίδιος έλεγε "αυτό στο βάθος είναι η ποίηση. Η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει" και προϋπόθεση για την υπέρβαση και τη σύλληψη της δεύτερης πραγματικότητας, της ποιητικής πραγματικότητας, είναι η ικανότητα να μπορείς να βλέπεις μέσα από τα πράγματα και μέσα από τον ίδιο σου τον εαυτό, η ικανότητα της διαφάνειας όπως την εννοεί ο Ελύτης», υπογράμμισε αναφερόμενος στον «κατ' εξοχήν ποιητή της γλώσσας» ο καθηγητής Μπαμπινιώτης. Σε ένα ακόμη γοητευτικό «μάθημα» που έκανε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών σε άψογα γαλλικά, αλλά τιμώντας τη γλώσσα του - και αυτή του Ελύτη - με τη μετάφραση στα ελληνικά, παράγραφο παράγραφο, της ομιλίας του. Κάτι που έκανε πολλούς γαλλόφωνους από το ακροατήριο να μιλήσουν για την «ποιητικότητα της ελληνικής γλώσσας».

Η διοργάνωση του συνεδρίου που αποτελεί και εκδήλωση στο πλαίσιο του εορτασμού του Ετους Ελύτη 2011 ανήκε στην πρεσβεία της Ελλάδας στο Βέλγιο, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών και στον Ελληνικό Κύκλο Σύγχρονων Μελετών. 

ΠΗΓΗ

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4666015 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τιμή στον ποιητή της υπέρβασης"

Μπερδεμένη κοινωνία

Φ. Γεωργελές

Oταν ήμουν μικρός, το σχολείο μου δεν είχε κτίριο.  Κάθε χρονιά, κάποτε και δυο φορές μες τη χρονιά, μετακομίζαμε στο επόμενο, ένα κτίριο που άδειασε, ένα παλιό νοσοκομείο. Του χρόνου ξανά. Τα βιβλία μας ήταν γεμάτα εθνικοπατριωτικό λυρισμό τύπου «Λούφα και παραλλαγή», οι καθηγητές έκαναν από 2-3 μαθήματα ο καθένας. Δεν δίναμε και πολλή σημασία σ’ όλα αυτά. Καταλαβαίναμε με εφηβικό ένστικτο ποιοι τα ’λεγαν, ποιοι ενδιαφέρονταν και αυτούς τους προσέχαμε, τους ακούγαμε. Τους άλλους τους αγνοούσαμε. Δεν θυμάμαι βιβλία, θυμάμαι μόνο κάποιες παραδόσεις που μας μάθαιναν πώς να μαθαίνουμε, πώς να αγαπάμε τη γνώση. Έτσι κι αλλιώς βιαζόμασταν, να βρούμε τα κορίτσια στη Φωκίωνος, να πάμε στα φροντιστήρια της Σόλωνος, να μεγαλώσουμε.

Τώρα κάνουν καταλήψεις στα σχολεία γιατί δεν έχουν βιβλία. Έχει περάσει ένας μήνας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι έχει παραδοθεί μόνο το 40% των βιβλίων. Κάνουν 16χρονα παιδιά κατάληψη, γιατί δεν τους έδωσαν απ’ την αρχή βιβλία; Τους τα ζήτησε κανένας; Δεν χαίρονται που έχουν ένα μήνα να καταλάβουν τι τους γίνεται, να ακούσουν, να τεστάρουν τους καθηγητές τους;

Έχεις καμιά αμφιβολία ότι οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια θα τελειώσουν κάπου εδώ;Ξεκίνησαν 300 σχολές, τώρα είναι λιγότερες από 100 κλειστές. Λέμε συχνά ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι, ανορθολογικοί, στ’ αλήθεια όμως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Σχεδόν ενστικτωδώς αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και δρουν αναλόγως. Πάνε πολλά χρόνια που τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί από ναούς της γνώσης σε εξεταστικά κέντρα που παρέχουν ένα πτυχίο χρήσιμο κυρίως στη μοριοδότηση για το διορισμό στο Δημόσιο. Είχαν άδικο; Εδώ και χρόνια, κάθε έτος οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα γίνονται όλο και λιγότερες, πιο σπάνιες, προσωρινές, μερικής απασχόλησης, ενώ οι θέσεις στο Δημόσιο συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Τα μαθήματα γίνονται λιγότερο σημαντικά από τις εξετάσεις, ο στόχος είναι το πτυχίο στο συντομότερο χρόνο. Οι καταλήψεις είναι ένα κλασικό παιχνίδι win-win, οι καθηγητές δεν χάνουν το μισθό τους και οι φοιτητές δεν χάνουν το χρόνο τους. Η εθιμοτυπική τελετουργία επαναλαμβάνεται κάθε χρονιά με καθησυχαστική ρουτίνα. Οι αιτίες δεν είναι ποτέ πρόβλημα, πάντα βρίσκεται ένας λόγος για να κάνεις αυτό που συμφέρει. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας φοιτητής σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη που να έχει καν ενδιαφερθεί να μάθει τη διαδικασία εκλογής πρυτάνεων. Στην Ελλάδα κλείνουν τα πανεπιστήμια. Γιατί στην Ελλάδα το μόνο που είχε σημασία μέχρι τώρα, ήταν οι συσχετισμοί στο κρατικοκομματικό πελατειακό σύστημα. Αυτή ήταν η μορφή ανάπτυξης.

Μέχρι τώρα. Γιατί τώρα ξαφνικά, το πάρτι τελείωσε. Οι προσλήψεις στο Δημόσιο γίνανε μία στις 5 αποχωρήσεις, μετά μία στις 10, μετά καμία. Αναγκαστική εφεδρεία, απολύσεις. Η επαγγελματική διέξοδος έκλεισε, το σύστημα κατέρρευσε. Οι φοιτητές αναθεωρούν ταχύτατα το παιχνίδι, το προηγούμενο παράγει μόνο χαμένους, αλλαγή παραδείγματος. Καταλήψεις τέλος, επιστροφή στα μαθήματα, δηλαδή στη γνώση.

Το παιχνίδι αμέσως μεταφέρεται στα γυμνάσια. Γιατί εκεί οι αναχρονιστικές δομές κυριαρχούν ακόμα. Τα παιδιά δεν θεωρούν σχολείο το σχολείο τους, αλλά το φροντιστήριο. Αυτό τα οδηγεί στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι καθηγητές τους το έχουν αποδεχθεί, από το Πάσχα και μετά, οι ίδιοι τους λένε να μετρήσουν τις απουσίες τους και αν τα έχουν υπολογίσει σωστά, να χαιρετήσουν τις τάξεις, να ασχοληθούν με το φροντιστήριο για να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές. Τώρα εδώ το παιχνίδι είναι win-win, κανείς δεν χάνει μισθό, κανείς δεν χάνει το χρόνο του. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα φροντιστήρια όμως ποτέ, τα ιδιαίτερα συνεχίζονται με αυστηρή ακρίβεια. Το πρωί επικολυρικοί ηρωισμοί για την παγκοσμιοποίηση, το μνημόνιο, το «σχολείο της αγοράς», το βράδυ πληρώνουμε και πληρωνόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Απλώς το επενδύουν με ωραία λόγια. Τα πανεπιστήμια πολύ γρήγορα θα γίνουν κανονικά πανεπιστήμια, θα πάψουν να είναι άλλη μια ελληνική «ιδιαιτερότητα». Τα σχολεία όχι ακόμα, θα ’πρεπε το απολυτήριο να οδηγούσε στο πανεπιστήμιο, να ήταν αξιόλογο εφόδιο επαγγελματικής αποκατάστασης, ένα μπακαλορεά από μόνο του. Τώρα δεν είναι.

Δεν σημαίνει αυτό ότι φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν θα υπάρχουν στο μέλλον. Μόνο που θα έχουν πια τον αντίθετο στόχο. Θα είναι καταλήψεις για να ανοίξει το πανεπιστήμιο όχι για να κλείσει. Να ανοίξει, να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες, τα χαμένα μαθήματα, ακόμα και after hours με μουσική και παραδόσεις. Καταλήψεις που θα υποχρεώνουν τους τουρίστες καθηγητές να κάνουν τη δουλειά τους, που θα αξιολογούν, θα ενθαρρύνουν τους καλούς και θα εξοστρακίζουν τους αδιάφορους, που θα προσκαλούν τους καλύτερους επιστήμονες του κλάδου, τα πιο φωτισμένα μυαλά να κάνουν παραδόσεις, να μοιραστούν τη γνώση. Κινητοποιήσεις που θα ζητάνε όλο και περισσότερο αντί για όλο και λιγότερο όπως τώρα.

Ίσως αυτό γίνει και ένα γενικότερο μάθημα για την μπερδεμένη κοινωνία μας, ίσως επαναπροσδιορίσει τι είναι προοδευτικό, ριζοσπαστικό, τι βλέπει προς το μέλλον και τι κρατάει τα πράγματα στο συντηρητικό παρελθόν.

Γιατί ό,τι κι αν λένε, όταν τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό το να τα κλείνεις τελείως. Δεν μπορεί να είναι προοδευτικό όταν η πόλη σου είναι άσχημη να την καταστρέφεις περισσότερο. Όταν το Δημόσιο δεν προσφέρει τις υπηρεσίες στους πολίτες του όπως πρέπει, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να κατεβάζεις διακόπτες, να τραβάς χειρόφρενο, να αφήνεις τα σκουπίδια, να το κάνεις χειρότερο. Όταν ζεις στο βασίλειο της ανομίας δεν μπορείς να διεκδικείς το δικό σου μερίδιο ανυπακοής στους νόμους. Όταν ζεις στη βία δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να προσθέτεις τη δική σου βία. Προοδευτικό είναι πάντα το αντίθετο από το κατεστημένο, όχι μια δόση ακόμα περισσότερο απ’ αυτό.

ΠΗΓΕΣ

Athens Voice

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/blog-post_738.html#more 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μπερδεμένη κοινωνία"

Μία παράλληλη ιστορία 900 χρόνια πριν

του Θεόδωρου Γιαννακόπουλου

Νορμανδοί πολεμιστές του 11ου αιώνα.

Ο φτερωτός λέων, σύμβολο της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας.

Βενετοί έμποροι στο λιμάνι του Γαλατά.

Το 1082, 60 χρόνια μετά το τέλος των νικηφόρων πολέμων του Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου, το λιμάνι-κάστρο και η πόλη του Δυρραχίου πολιορκήθηκε από τους Νορμανδούς. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Αλέξιος Κομνηνός, μη έχοντας εμπιστοσύνη στην μαχητική αξία του στρατού του, ζητά την βοήθεια των Βενετών για την υπεράσπισή του. Άλλο που δεν ήθελαν εκείνοι, ρίχνουν τον στόλο τους στην Αδριατική και διώχνουν τους «πειρατές της Σικελίας» Νορμανδούς.

Ταυτόχρονα, ήλθε και η ώρα της ανταμοιβής τους: ο αυτοκράτορας απαλλάσσει τα εμπορικά τους πλοία από την υποχρέωση να πληρώνουν τέλη ελλιμενισμού, φόρους εκφόρτωσης των εμπορευμάτων τους, καταβολής διοδίων στην Βυζαντινή επικράτεια. Πλήρης απαλλαγή. Μηδέν τοις εκατό, όταν για όλους τους υπόλοιπους ίσχυε 10%. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι του δημόσιου ταμείου δεν επιτρεπόταν να ελέγξουν τα εμπορεύματά τους ή να απαιτήσουν φόρο. Επίσης, επετράπη η ελεύθερη εγκατάσταση των Βενετών εμπόρων οπουδήποτε στην βυζαντινή επικράτεια, η επίταξη υπέρ τους κάθε αποθήκης και οικίας που τους ικανοποιούσε. Εκτός αυτών, στους Βενετούς παραχωρήθηκαν ιδιαίτερες προκυμαίες και συνοικία στην Κωνσταντινούπολη με δύο εκκλησίες που επιχορηγούσε το βυζαντινό κράτος...

Έτσι, οι Βενετοί, όχι μόνον πλούτιζαν υπερβολικά, αλλά στερούσαν από το βυζαντινό κράτος σημαντικά έσοδα. Εκτός από το κράτος, εκείνοι που επλήγησαν περισσότερο από τις προνομιακές συμβάσεις των Βενετών, ήταν φυσικά οι αστοί της μεσαίας τάξης (καταστηματάρχες, πλοιοκτήτες, έμποροι), οι οποίοι περιέπεσαν σε περιθωριακό ρόλο στην οικονομία και το εμπόριο. Όμως, ουδείς δικαιούτο να διαμαρτυρηθεί, καθώς σε χρυσόβουλο του αυτοκράτορα προβλέπεται πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αντιταχθεί στην θέλησή του, διότι οι Βενετοί είναι θεράποντες του θρόνου του. Άρα δρουν προς το συμφέρον όχι ίδιον, αλλά της Αυτοκρατορίας!

Στην συνέχεια και με αφορμή νέο κίνδυνο, από τους Σταυροφόρους αυτήν την φορά, ο Αλέξιος ζητά εκ νέου την βοήθεια των Βενετών. Αντιλαμβανόμενος πως πρέπει να περιορίσει την ισχύ τους, ζητά βοήθεια και εκ μέρους των Πιζάνων αυτή την φορά (ελπίζοντας ίσως πως θα φαγωθούν μεταξύ τους οι Ιταλοί) παραχωρώντας τους εξίσου δελεαστικά προνόμια και χαμηλότατη φορολόγηση (4%). Οι Ιταλοί όμως, όχι μόνον δεν «φαγώθηκαν», αλλά τα βρήκανε μεταξύ τους και σαν βδέλλες ρουφούσαν από κοινού το αίμα του κράτους και των πολιτών.

Για να μην τα πολυλέμε, ο διάδοχος του Αλεξίου, Ιωάννης Κομνηνός, προσπάθησε να βάλει φρένο στους Ιταλούς, χωρίς να το καταφέρει. Και στην συνέχεια ο δικός του διάδοχος, Μανουήλ Κομνηνός, για να περιορίσει την επιρροή του βενετικού και πιζάνικου κεφαλαίου, ανοίγει δρόμο στους Γενουάτες, μιμούμενος τον παππού του.

Πώς τελειώνει η ιστορία; Εκατό χρόνια κράτησε αυτό το χάλι, οι επαχθείς διομολογήσεις. Το σύμπαν βυθίζεται στην αναρχία, η «λατινόφιλη» πολιτική του βασιλιά, εξοργίζει τον βυζαντινό λαό και αποδοκιμάζεται. Λατίνοι κυβερνούν τον τόπο, όχι επίσημα μεν, αλλά με την αυτοκρατορική ανοχή και επιβολή, συμπεριφέρονται αλαζονικά, λειτουργούν ως κάτοχοι της χώρας, επιβάλλουν την μόνιμη παρουσία τους και τα «θέλω» τους, «περιφρονούν καθετί το ελληνικό, παραβιάζουν προκλητικά τις οδηγίες της αυτοκρατορικής εξουσίας, με το πρόσχημα ότι οι νόμοι δεν ισχύουν γι’ αυτούς» (Gerard Walter, Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο, εκδόσεις «Παπαδήμας» 2002, σελ. 156).

Αυτό που ανεμένετο να συμβεί, τελικά συνέβη. Ένα άγριο πλήθος, ερεθισμένο και ξαναμμένο από τους ανθρώπους του Ανδρόνικου Κομνηνού, έκανε επίθεση στην ιταλική συνοικία όπου έμεναν 30.000 Ιταλοί και δεν έμεινε ρουθούνι.

Κάτι σας θυμίζει η ιστορία αυτή; Ζούμε στο 1082; Ή απλώς επαναλαμβάνεται η ιστορία;

ΠΗΓΗ

http://www.metopo.gr/article.php?id=5059 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μία παράλληλη ιστορία 900 χρόνια πριν"

ΑΟΖ της Κύπρου και αγγλικές βάσεις

Του Νίκου Λυγερού

Η ΑΟΖ της Κύπρου δεν έχει μόνο και μόνο οικονομικές επιπτώσεις. Μπορεί να μην είναι άμεσα κατανοητό λόγω του ορισμού της ΑΟΖ όμως οι στρατηγικές επιπτώσεις υπάρχουν. Ένα απλό παράδειγμα είναι οι αγγλικές βάσεις τις οποίες παρουσιάζουν πειστικά και επίμονα ως κυρίαρχες. Ενώ στην πραγματικότητα ο θεσμός που καθορίζει τις βάσεις είναι απλώς μια κρατική ενοικίαση, ανεξαρτήτως αν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ζήτησε ποτέ το ανάλογο χρηματικό ποσό από το Ηνωμένο Βασίλειο και δίνει πάντα άδεια για στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή Ακάμα. Ας εξετάσουμε λοιπόν τη δράση της ΑΟΖ πάνω σε αυτό το πλαίσιο. Οι διακρατικές συμφωνίες με την Αίγυπτο, τη Λίβανο και το Ισραήλ το 2003, το 2007 και το 2010 έχουν δημιουργήσει μια συνεχόμενη διαχωριστική γραμμή στην νότια ΑΟΖ της Κύπρου, δηλαδή στη μοναδική που έχουν πρόσβαση οι αγγλικές βάσεις. Αν τις μελετήσουμε λεπτομερέστερα θα αντιληφθούμε υπολογίζοντας τις γενικευμένες κυψέλες των διαγραμμάτων Voronoi, ότι η βάση της Δεκέλειας είναι εγκλωβισμένη ως προς την ΑΟΖ της, διότι οι καθαρά κυπριακές περιοχές, ακόμα και με τα λεγόμενα του αγγλικού φορέα, την κλείνουν ενώ η βάση του Ακρωτηρίου μέσω της ΑΟΖ της θα αγγίζει και τις 3 ΑΟΖ της Αιγύπτου, του Λίβανου και του Ισραήλ. Με άλλα λόγια, η πρώτη βάση είναι εκτός πλαισίου και δεν την αφορούν τα επόμενα επιχειρήματα. Η δεύτερη βάση όμως λόγω των διακρατικών συμφωνιών της Κύπρου έχει όχι μόνο απορριφθεί, όπως το δείχνει ο χάρτης των διαγραμμάτων, αλλά η ΑΟΖ αποδεικνύει de facto και de jure ότι αυτή η βάση δεν έχει ούτε περιορισμένη ΑΟΖ, ενώ είναι κατοικημένη. Κατά συνέπεια, η έννοια της ΑΟΖ αποδεικνύει ότι η βάση αυτή δεν είναι κυρίαρχη και όπως οι δύο βάσεις έχουν το ίδιο καθεστώς αυτή η έλλειψη ιδιότητας μεταβιβάζεται και στην άλλη. Συνοπτικά λοιπόν οι αγγλικές βάσεις δεν είναι κυρίαρχες. Αυτή η μη συμβατική απόδειξη, αφού χρησιμοποιούμε το Δίκαιο της θάλασσας για να εξετάσουμε την ξηρά, βέβαια με την προϋπόθεση ότι η τελευταία έχει πρόσβαση στη θάλασσα είναι αποτελεσματική λόγω της δυναμικής της ΑΟΖ. Έτσι η ΑΟΖ λύνει έναν προβληματισμό που συνεχίζει να επηρεάζει τον κυπριακό λαό λόγω της αδράνειας. Ενώ κάθε γεώτρηση αποδεικνύει ότι οι αγγλικές βάσεις δεν έχουν πια ρόλο στη διαμόρφωση του πλαισίου της ΑΟΖ. Τώρα πλέον δεν είναι ανάγκη να ακούμε τα λεγόμενα του καθενός, αρκεί να κοιτάζουμε τον χάρτη της περιοχής μέσω της τοποστρατηγικής.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7977-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ της Κύπρου και αγγλικές βάσεις"

Οθωμανική ιστορία, αραβική αμνησία

Του Μάριου Ευρυβιάδη
«Αυτοί που δεν μπορούν  να θυμηθούν το παρελθόν τους είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν» 
Τον Αύγουστο του 1915 και τον Μάιο του 1916 οι Οθωμανοί κρέμασαν σε δημόσια θέα Άραβες προύχοντες (μουσουλμάνους και χριστιανούς) με την υποψία ότι συνεργάζονταν με Βρετανούς και Γάλλους κατά των συμφερόντων της Υψηλής Πύλης. Όχι τυχαία, η εκτέλεση έγινε στη Δαμασκό, τη μητρόπολη του αναδυόμενου αραβικού εθνικισμού και παραδοσιακού κέντρου της αραβικής ιστορίας και πολιτισμού.
Όπως συνηθίζονταν από τον Σουλτάνο και την αυλή του, η εκτέλεση έγινε για να παραδειγματιστούν οι Άραβες ώστε να μην υποκύψουν στα κελεύσματα των Βρετανών, κυρίως (αλλά και των Γάλλων) να εξεγερθούν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η τελευταία είχε συστρατευθεί με τους Γερμανούς και κήρυξε τον πόλεμο κατά των Συμμάχων (Εntente) τον Οκτώβριο του 1914.
Υπογραμμίζεται εδώ ότι η κήρυξη του πολέμου από τον Σουλτάνο ήταν στην πραγματικότητα κήρυξη Ιερού Πολέμου (Jihad) κατά των απίστων. Εκδόθηκε δηλαδή «φέτβα» από τον Σουλτάνο ως Χαλίφη που καλούσε όλους τους μουσουλμάνους και τους Άραβες, να αρχίσουν να σφαγιάζουν «άπιστους», δηλαδή χριστιανούς και Εβραίους (είναι στη βάση αυτής της «φέτβας» που άρχισαν οι πρώτες οργανωμένες σφαγές των Ελλήνων στη Θράκη το 1914 και ακολούθησαν από το 1915 και μετά αυτές των υπολοίπων χριστιανών της Μικράς Ασίας – Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων κ.λπ. Το ότι δεν υλοποιήθηκαν και οι σχεδιασμένες σφαγές των Εβραίων της Παλαιστίνης οφειλόταν στη δυναμική παρέμβαση των τότε συμμάχων των Τούρκων, Γερμανών, αλλά και των Αμερικανών).
Είναι γεγονός ότι η Αραβική Εξέγερση άρχισε δυο χρόνια αργότερα, το 1916. Και ότι στο μεσοδιάστημα οι Άραβες υπό την ηγεσία του Σερίφη των Ιερών Πόλεων Μέκκας και Μεδίνας, Εμίρη Χουσεΐν Ιμπν Αλί Αλ Χασίμι (Χασεμίτη) που θεωρούνταν απόγονος του Προφήτη, έπαιζαν τη μια πλευρά εναντίον της άλλης. Επιπλέον, παρά τις πιέσεις του Σουλτάνου, ο Χουσεΐν αρνήθηκε να κηρύξει και αυτός «φέτβα» Ιερού Πολέμου και αυτό οφείλεται στους Βρετανούς που του υποσχέθηκαν ότι με την ήττα των Οθωμανών θα του αποδίδετο ο τίτλος του Χαλίφη.
Μετά όμως το 1916 οι Άραβες, καθοδηγούμενοι από τους Βρετανούς και τους Γάλλους, κυρίως τους πρώτους (Λόρενς της Αραβίας) κατέσφαζαν Τούρκους με μεγάλη θηριωδία όπου τους έβρισκαν, μέχρι τη θριαμβευτική τους είσοδο στη Δαμασκό στις 30 Σεπτεμβρίου του 1918.
Ιδού, αποσπασματικά, πως ο Λόρενς της Αραβίας περιγράφει την είσοδο στη Δαμασκό: «Κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί της πόλης αυτής του ενός τετάρτου του εκατομμυρίου φαίνεται να βρίσκεται στους δρόμους περιμένοντας. Η Δαμασκός τρελάθηκε από χαρά. Οι άνδρες πετούσαν τα τουρμπάνια τους, οι γυναίκες τις μαντίλες τους στριγγλίζοντας, οι δερβίσηδες χόρευαν μπροστά και πίσω και έκοβαν τις σάρκες τους, και όλοι φώναζαν Φέισαλ (γιος του Χουσεΐν) Νάσιρ, Σιούκρι Οrens(Λόρενς)…».
Έτσι τελείωσαν 500 σχεδόν χρόνια οθωμανικής κυριαρχικής καταπίεσης και ευτελισμού των Αράβων. Και ναι, σίγουρα, οι Άραβες ως μουσουλμάνοι δεν υπέφεραν όσο και οι μη μουσουλμάνοι και κυρίως οι χριστιανοί. Αλλά και στη Μέση Ανατολή η κληρονομιά των Οθωμανών δεν ήταν και πολύ διαφορετική από αυτή των υπολοίπων περιοχών της Αυτοκρατορίας.
Ένα κοινό στοιχείο, που οι Άραβες επικαλούνται μέχρι και σήμερα, είναι ότι σε όλο τον αραβικό κόσμο (πλην της Αιγύπτου που από το 1882 ήταν ντε φάκτο βρετανική) είναι η καθολική απουσία «δημοσίων έργων». Ένα μόνο κοινωφελές έργο έφτιαξαν οι Οθωμανοί στην Αραβία. Την περίπου 800 μιλίων σιδηροδρομική γραμμή Δαμασκού – Μεδίνας, το λεγόμενο σιδηρόδρομο της Χετζάζ (Ηejaz) που στην πράξη ήταν η συνέχεια της σιδηροδρομικής γραμμής Βερολίνου – Βαγδάτης, αυτή που οι Γερμανοί έφτιαξαν για στρατηγικούς λόγους. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους τη συνέχισαν και οι Οθωμανοί μέχρι την Ιερή Πόλη της Μεδίνας – για να ελέγχουν την κρίσιμη αυτή περιοχή. Αυτή υπήρξε και ο κύριος στόχος της αραβικής εξέγερσης. Με την καταστροφή της κατέρρευσε και ο οθωμανικός έλεγχος της περιοχής Χετζάζ και των Ιερών Πόλεων που περιήλθαν πλέον στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους.
Αυτή την κληρονομιά της οικονομικής εξαθλίωσης, της υπανάπτυξης, του ευτελισμού και του σκοταδισμού επικαλέσθηκαν οι Άραβες και κυρίως οι Άραβες θιασώτες του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού τον εικοστό αιώνα ως σκόπελο στις προσπάθειές τους να οικοδομήσουν σύγχρονες και βιώσιμες κοινωνίες.
* Ο Μάριος Ευρυβιάδης διδάσκει Διεθνείς Σχέσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ ΞΕΧΑΣΑΝ Σήμερα σε ένα μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Και αντίθετα με ό,τι έγινε στη Δαμασκό το 1918 οι σημερινοί κληρονόμοι των Οθωμανών, οι νεο-οθωμανοί Ερντογάν – Νταβούτογλου, περιοδεύουν στις αραβικές πρωτεύουσες ως οι νέοι σωτήρεςτων Αράβων. Οποία αντίθεση της πρόσφατης επίσκεψης του Ερντογάν στο Κάιρο και την Τρίπολη με αυτά που μας περιγράφει ο Λόρενς της Αραβίας στη διάρκεια της εισόδου των Αράβων απελευθερωτών στη Δαμασκό του 1918. Κλείνω με αναφορά στην περίφημη ρήση του Ισπανού φιλόσοφου, ποιητή και λογοτέχνη George Santayana (1863-1952): «Αυτοί που δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν τους είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν». Και προσθέτω και μια δική μας κοινοτυπία που ισχύει και για μας -έτσι κεφαλή, έτσι ξυράφι χρειάζεται. 

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 
http://www.arkoleon.com/?p=793 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οθωμανική ιστορία, αραβική αμνησία"

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ (του Νίκου Λυγερού)

Η περιπέτεια της ενασχόλη­σης με τους αριθμούς και τα μυστήριά τους είναι συναρ­παστική. Η διαδρομή είναι «αρχέγονη» και «η με­γάλη έκρηξη» γίνεται την εποχή των Πυθαγόρειων. Τα περί αριθμών δρώμενα είναι ιεροτελεστία και η όλη εν γένει ενασχόληση με τους αριθμούς δημιουρ­γεί την Πυθαγόρεια, κλει­στή καταρχήν, μυστηριακή λατρεία των αριθμών. Μερικές από αυτές τις συ­ναρπαστικές ανακαλύψεις ιδιοτήτων των αριθμών είναι οι πυθαγόρειες τριά­δες, οι κυκλικοί αριθμοί, οι ναρκισσιστικοί, οι τέλειοι, οι φίλοι, οι κοινωνικοί κι οι πρώτοι αριθμοί. Οι τελευταίοι παρουσίασαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι έμελλε να αποτελέσουν την Ιθάκη των αριθμών, που είναι η απάντηση στο ερώτημα:

—Πώς άραγε να είναι τοπο­θετημένοι οι πρώτοι αριθμοί στο σύνολο των αριθμών;

Έως και σήμερα χιλιάδες μαθηματικοί ξεκίνησαν σε ρόλο Οδυσσέα τη συναρπαστική αυτή περιπλάνηση για την αναζήτη­ση της Ιθάκης. Σ’ αυτή την πορεία να θυ­μηθούμε την Κίρκη που έκανε τον Fermat να νομίσει ότι ο τύπος 22n+1, παράγει πρώτους αριθμούς. Απ’ αυτήν μας γλίτωσε ο Εuler που για n=5 απέδειξε ότι είναι σύνθετος. Ο Ευκλείδης μάς αποδεικνύει απλά ότι αφ’ ενός στο σύνολο των ακεραίων η πιθανότητα να είναι κά­ποιος πρώτος είναι μηδέν και αφ’ ετέρου ότι υπάρ­χουν άπειροι αριθμοί.

Η αναζήτηση των πρώτων αριθμών αποτέλεσε την κυρίαρχη ενασχόληση πολ­λών μαθηματικών ανά τους αιώνες και έως σήμερα. Τα ρεκόρ καταρρίπτονται από το 1461 μέχρι το 1913, 7 φορές αρχίζοντας από τον Reguis Cataldi με τον αριθμό 213−1 και φτά­νοντας στον Power το 1913 με τον αριθμό 2107−1. Έκτοτε και μετά 40 χρόνια εμφανίζεται ο Robinson το 1952 με τον αριθμό 2521−1 με 157 ψηφία, ρεκόρ που το καταρρίπτει την ίδια χρονιά ο ίδιος 5 φορές! Φθάνοντας στον αριθμό 22281−1. Κάνοντας την εμφάνισή τους οι Η/Υ θα παρατηρήσουμε ότι σε μισό αιώνα περίπου τα ρεκόρ θα καταρριφθούν 30 φορές, ενώ σε μισή χιλιετία μόνον

7 φορές! Τον 17º αιώνα ο Mersenne με τον τύπο 2p−1 προσφέρει στους μαθηματικούς ένα κλειδί για αναζήτηση πρώτων αριθμών. Βέβαια τούτο δεν σημαίνει ότι όσοι ανακαλύπτονται είναι αριθμοί Mersenne. Το 2005 ο Gordon βρήκε τον πρώτο αριθμό 27653×(29.167.433+1) με 2.759.677 ψηφία που δεν είναι πρώτος. Σήμερα το ρεκόρ κατέχει ο Smith με την ανακάλυψη στις 23 Αυγούστου 2008 του πρώτου αριθμού 243.112.609−1 με 12.978.189 ψηφία. Δεν είναι λίγοι, επίσης, οι μαθηματικοί που επιχειρούν να περάσουν από τις συμπληγάδες πέτρες της εικασίας του Goldbach. Το τόλμημα βαρύ. Κανείς μέχρι σήμερα δεν πέρασε αλώβητος με το σκάφος του. Λίγοι όμως το μετάνιωσαν που τόλμησαν αυτή την περιπέτεια. Στο διάβα τους μας χάρισαν σπουδαίες ανακαλύψεις για τους πρώτους αριθμούς. Ο Sophie Germain, η Emmy Noether είναι μερικοί από αυτούς. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναζήτηση από πολλούς μαθηματικούς πρώτων αριθμών σε αριθμητική πρόοδο. Η περιπέτεια αυτή περιγράφεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Θα ήθελα, τελειώνοντας, να επισημάνω πως ο συγγραφέας είναι ο μόνος Έλληνας επιστήμονας που εμπλέκεται στα ρεκόρ της θεωρίας αριθμών και ότι το ρεκόρ το κατέχει από το 1998 με την ανακάλυψη 10 διαδοχικών πρώτων αριθμών σε Αριθμητική πρόοδο με διαφορά ω=210 και πρώτο όρο του τον αριθμό: 100 99697 24697 14247 6377866555 87969 84032 95093 24689 19004 18036 0341775890 43417 03348 88215 90672 29719.

Σάκης Λιπορδέζης / Μαθηματικός–συγγραφέας / Διευθυντής μουσείου Καραθεοδωρή.

Πηγή: http://www.lygeros.org/Books/dekalogos_Proton.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ (του Νίκου Λυγερού)"

ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΧΟΥΝ ΨΕΥΤΟΥΠΟΥΡΓΟΙ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

Αποκαλύψεις της Γενί Ντουζέν

“Περήφανοι που είναι Τούρκοι” από τη μια αλλά καλό είναι και το το Κυπριακό διαβατήριο που ανοίγει δρόμους από την άλλη.

Λευκωσία: Συνέχεια στις αποκαλύψεις για μέλη της λεγόμενης κυβέρνησης στα κατεχόμενα που είναι κάτοχοι διαβατηρίων της Κυπριακής Δημοκρατίας, δίδει σήμερα η εφημερίδα Γενί Ντουζέν.

Με αφορμή πρόσφατες δηλώσεις του «υπουργού» εξωτερικών, Χουσεΐν Οζγκιουργκιούν στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση κατά τη συνάντησή του με μέλη της επιτροπής εξωτερικών, ότι 100,000 περίπου Τ/κ, κυρίως νέοι, είναι κάτοχοι διαβατηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας, η εφημερίδα (που πρόσκειται στο Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό κόμμα) είχε δημοσιεύσει χθες αυτούσιο το έγγραφο του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας που αποδεικνύει ότι και ο Οζγκιουργκιούν είναι κάτοχος κυπριακού διαβατηρίου.

Σήμερα, η εφημερίδα επανέρχεται δημοσιεύοντας και πάλι αυτούσια τα έγγραφα που δείχνουν ότι διάφοροι «υπουργοί» είναι κάτοχοι διαβατηρίων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα, τα έγγραφα αφορούν τον «υπουργό» δημοσιονομικών Ερσίν Τατάρ, τον «υπουργό» οικονομικών και ενέργειας Σουνάτ Ατούν, τον «υπουργό» παιδείας, νεολαίας και αθλητισμού Κεμάλ Ντουρούστ και τον «υπουργό» υγείας Αχμέτ Κασίφ.

Η εθνικιστική εφημερίδα Βολκάν αναφέρεται σήμερα στο ίδιο θέμα, γράφοντας ότι υπεύθυνος για τη διαρροή των εγγράφων αυτών στα ΜΜΕ, είναι ο Ασίμ Ακάνσοϊ, ΓΓ του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος, ο οποίος είχε διατελέσει διευθυντής του προσωπικού γραφείου του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, όταν ήταν «πρόεδρος».

ΠΗΓΕΣ
[ΚΥΠΕ, www.philenews.com]

http://ellas2.wordpress.com/

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΧΟΥΝ ΨΕΥΤΟΥΠΟΥΡΓΟΙ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ"

Πάπυρος με ποιήματα του Ησιόδου

Αρχαίος πάπυρος που περιέχει το έργο του Ησιόδου «Έργα και Ημέραι»  και βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, βρίσκεται σήμερα σε ιδιωτική συλλογή στην Ελβετία.

Ο πάπυρος αυτός χρονολογείται στον 3^ο αιώνα π.Χ., αποτελείται από δύο τμήματα και είναι γραμμένος με ελληνικά μεγάλα γράμματα, όπως συνηθιζότανε στη γραφή των παπύρων.

Το κείμενο είναι γραμμένο σε μία στήλη που αποτελείται από 13 γραμμές.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, φαίνεται να είναι αντίγραφο του έργου του Ησιόδου που βρισκόταν στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Πρόκειται για μοναδικό εύρημα και από τα ελάχιστα τόσης παλαιότητας με ποιήματα του Ησιόδου.

Σύμφωνα με την ανάλυση που έγινε στο κείμενο,  στην γραμμή 363 του παρόντος χειρογράφου, υπάρχει μια παραλλαγή του κειμένου, η οποία δεν καταγράφεται αλλού.

Ωστόσο, οι αναλυτές δεν μας έδωσαν  την εικόνα αυτής της παραλλαγής.

Υπενθυμίζεται ότι ο Ησίοδος είναι ο δεύτερος ποιητής μετά τον Όμηρο και χαρακτηρίζεται από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς ως ο ποιο δημοφιλής επικός ποιητής της Ελλάδας.

Στην Αίγυπτο, όπου έλαμψε ο ελληνικός πολιτισμός, έχουν βρεθεί και άλλοι πάπυροι οι οποίοι περιείχαν ποιήματα του Ησιόδου αλλά είναι νεωτέρας περιόδου (από το 2^ο π.Χ. αιώνα μέχρι τον 1^ο  μ.Χ. αιώνα).

ΠΗΓΗ

Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος  Ἐχέδωρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πάπυρος με ποιήματα του Ησιόδου"

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΥΛΙΩΝ ΤΟΥ 1941

Τα ερείπια που είχαν αφήσει οι Γερμανοί

Το Ολοκαύτωμα, 17 Οκτωβρίου 1941

Πρωί, Παρασκευή 17 Οκτωβρίου, δύο λόχοι Γερμανών, μαζί με τους κρατούμενους στο Σταυρό Κερδυλιώτες, με πλήρη οπλισμό ανεβαίνουν στη θέση Στόβολο και Λειβάδια και περικυκλώνουν αντίστοιχα τα Άνω και Κάτω Κερδύλια. Γύρω στις 8.00΄ οι Γερμανοί συγκεντρώνουν με τη βία όλους τους κατοίκους, γυναίκες και άνδρες, άρρωστους και ανήμπορους ηλικιωμένους, του πάνω και κάτω χωριού στη θέση Αλώνια και Κούτρες αντίστοιχα, σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων μεταξύ τους αλλά χωρίς οπτική επαφή.
Διατάσσουν τις γυναίκες να βγάλουν έξω από τα σπίτια τους ότι πολυτιμότερο είχαν και απωθούν βίαια τα γυναικόπαιδα στις γύρω χαράδρες με κατεύθυνση προς το γειτονικό χωριό Καστρί, όπου φρουρούνται από ένοπλους Γερμανούς μέχρι να τελειώσει η εκτέλεση. Στη συνέχεια λεηλατούν το χωριό και συγκεντρώνουν όλα τα ζώα τα οποία οδηγούν έξω από το χωριό. Ραντίζουν με εύφλεκτη σκόνη τα σπίτια.
Ακολουθεί έλεγχος των συγκεντρωμένων κατοίκων από τις ονομαστικές καταστάσεις της Κοινότητας. Τον έλεγχο στα Άνω Κερδύλια έκανε ο Αντιπρόεδρος Γεώργιος Πατσιάς-ο πρόεδρος και τα μέλη της Επιτροπής έλειπε στη Θεσσαλονίκη- τον οποίο στο τέλος οι Γερμανοί πέταξαν βίαια από το υπερυψωμένο σημείο που βρισκόταν, στο κέντρο της συγκέντρωσης.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στα Κάτω Κερδύλια. Από τους συγκεντρωμένους εξαιρούνται ορισμένοι κάτοικοι παπάδες και δημόσιοι υπάλληλοι, που θεωρήθηκαν δικαιολογημένα κάτοικοι των χωριών. Επέζησαν από τους συγκεντρωμένους από τα Κάτω Κερδύλια ο Θεοδόσιος Βάγιος και από τα Άνω ο Παναγιώτης Τσιάγκας και Βασίλειος Σαμαράς.
Τελευταίοι στις συγκεντρώσεις εντάσσονται και οι Κερδυλιώτες που ήταν κρατούμενοι στο Σταυρό. Οι Γερμανοί βγάζουν  από τους συγκεντρωμένους 16 ηλικιωμένους από τα Άνω Κερδύλια και 7 από τα Κάτω τους οποίους κλείνουν στο κοινοτικό κατάστημα, όπου κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί από τη γενική πυρπόληση που ακολούθησε. Αυτοί οι ανήμποροι γέροι θα υποχρεώνονταν στη συνέχεια να θάψουν τα σκοτωμένα παιδιά τους.
Στους χώρους των συγκεντρώσεων οι κάτοικοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τα πολυβόλα και τους παρατεταγμένους στρατιώτες. Η ρίψη μιας κόκκινης φωτοβολίδας δίνει το σύνθημα για την έναρξη της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θερίζουν τους συγκεντρωμένους κατοίκους και οι γειτονικές πλαγιές σείονται από τον κρότο των πολυβόλων. Τα γυναικόπαιδα στο άκουσμα των πολυβόλων γυρνούν πίσω και τρέχουν προς την κατεύθυνση των συγκεντρωμένων. Η εικόνα είναι φρικιαστική. 235 κάτοικοι, 130 από τα Άνω Κερδύλια, 80 από τα Κάτω Κερδύλια και γύρω στους 25 από άλλα χωριά, κείτονται νεκροί. Οι Γερμανοί με βιαιότητα αποτελειώνουν έναν προς έναν κάποιους τραυματισμένους και επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και εκθεμελίωση των χωριών πυρπολώντας όλα τα σπίτια.
Απομένουν  παιδιά μέχρι 15 χρονών, γυναίκες και ανήμποροι γέροι που θα αναλάβουν το οδυνηρό χρέος της ταφής των δικών τους σε αβαθείς τάφους και προσωρινά σκέπαστρα για να προφυλάξουν τα πτώματα από τα σκυλιά και τα αγρίμια.
Γύρω μόνο ερείπια. Οι Γερμανοί γκρέμισαν έως και τις παράγκες, απέμειναν όρθιες μόνο οι εκκλησίες των χωριών.
Οι  κάτοικοι αναζητούν καταφύγιο στα γύρω χωριά, κυρίως στην Ευκαρπία και στο Καστρί.
Ακολουθεί η σκληρή δοκιμασία της επιβίωσης. Η φτώχεια, η πείνα, και η ερήμωση. Πολλά ανήλικα παιδιά χάνουν τη ζωή τους από την πείνα. Το 1950 όλες μαζί οι χήρες και τα ορφανά, και από τα δύο χωριά, εγκαθίστανται σε χώρο κοντά στα κατεστραμμένα χωριά και χτίζουν από την αρχή  το καινούργιο χωριό που το ονομάζουν Νέα Κερδύλια.

Σήμερα στη θέση των δύο χωριών, υπάρχουν μόνο σημεία ερειπίων, Σώζονται ύστερα από αναπαλαίωση στα Άνω Κερδύλια  η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων και στα Κάτω Κεδρύλια η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Στα Κάτω Κεδρύλια υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και το Δημοτικό Σχολείο του χωριού.
Στους τόπους εκτέλεσης το 1950 έγιναν δύο μικρά κοινοτάφια και το 1978 με χρηματοδότηση της πολιτείας κτίστηκε στη διασταύρωση των Άνω και Κάτω Κερδυλίων μνημείο προς τιμήν των θυμάτων της σφαγής, όπου κάθε χρόνο τελείται μνημόσυνο. Με το Προεδρικό Διάταγμα 399/7-12-1998 (ΦΕΚ 277/Α/16-12-1998) η Κοινότητα Νέων Κερδυλίων χαρακτηρίστηκε Μαρτυρική για το Ολοκαύτωμα το οποίο υπέστη την περίοδο της Κατοχής.
ΠΗΓΗ
http://eistorias.wordpress.com/2010/10/17/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B4%CF%85%CE%BB%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-1941/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΥΛΙΩΝ ΤΟΥ 1941"

Δείξε μου την κούπα σου να σου πω ποιος είσαι...

Μία σειρά κυλίκων και κανθάρων, από τον 13ο  ως τον 4ο αιών π.Χ.,
 σηματοδοτεί τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς των τότε Ελλήνων 

Σε μια εποχή που η πλειονότητα των Νεοελλήνων καταφεύγει στην ανάγνωση του φλιτζανιού του καφέ για να μάθει τι επιφυλάσσει το μέλλον, ήταν αναμενόμενο να μας συμβεί και τούτο: μια καθηγήτρια πανεπιστημίου των ΗΠΑ «διάβασε» τα κρασοπότηρα των προγόνων μας για να βρει το πώς μετασχηματίστηκε η κοινωνία τους από τους αιώνες της ευημερίας ως εκείνους της παρακμής. Τελικά, η Ιστορία επαναλαμβάνεται - η κούπα της αλλάζει.

Στην αρχή της χρονιάς, και δη στις 7 Ιανουαρίου 2011, η ετήσια σύναξη του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (ΑΙοΑ) κήρυξε την έναρξη της πιο σημαντικής συνεδρίας της, της Gold Medal Session, με μια ομιλία της επίκουρης καθηγήτριας Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι Κάθλιν Λιντς (Kathleen M. Lynch). Θέμα της ομιλίας αυτής ήταν τα αρχαιοελληνικά συμπόσια, με εστίαση στα σκεύη οινοποσίας που χρησιμοποιούνταν από το 800 ως το 323 π.Χ. H κυρία Λιντς μελέτησε επισταμένως τις κατασκευαστικές διαφοροποιήσεις πολλών τέτοιων κυπέλλων - που βρέθηκαν σε σπίτι της Αρχαίας Αγοράς των Αθηνών - και αποφάνθηκε ότι διηγούνταν μια πολυσήμαντη ιστορία. Οι ακροατές της - όλοι κορυφαίοι αρχαιολόγοι - βρήκαν την ιστορία αυτή άκρως ενδιαφέρουσα και η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ανέλαβε την έκδοσή της υπό μορφή βιβλίου 400 σελίδων,The Symposium in Context. Μια συνοπτική της πρόγευση ας πάρουμε κι εμείς στη συνέχεια.

Οι κανόνες της κρασοκατάνυξης

H Καθηγήτρια Κάθριν Λίντς
με ένα από τα "πειστήρια"της  ανάλυσής της

Τα κοκτέιλ-πάρτι που ονομάζουμε συμπόσια έχουν προϊστορικές ρίζες, στην εποχή που ο Διόνυσος πηγαινοερχόταν μεταξύ Ελλάδας και Ινδίας διαδίδοντας το άθλημα της κρασοκατάνυξης. Αν όμως οι απλοί άνθρωποι το απολάμβαναν καθισμένοι σε κούτσουρα ή σε ξύλινους πάγκους, οι ισχυροί της Εποχής του Σιδήρου (1100-700 π.Χ.) το ανήγαγαν σε σπορ πολυτελείας για λίγους. Μισοξαπλωμένοι σε στρώματα ή ειδικά ανάκλιντρα που τοποθετούσαν σε κυκλική ή ορθογώνια διάταξη, συνευρίσκονταν μόνο με «ανταξίους» τους και σφυρηλατούσαν δεσμούς εξουσίας μέσα στα κλειστά αυτά «κλαμπ». Η διαδικασία πόσης είχε σαφείς κανόνες, όπως το να σερβίρεται το κρασί σε γύρους και να μη ζητάει κανείς «διπλή μερίδα» ώστε να μεθούν όλοι με τον ίδιο ρυθμό. Επικεφαλής της οινοποσίας δεν υπήρχε: στο πιώμα ήταν όλοι ίσοι. Με τον τρόπο αυτόν αναπτυσσόταν η ζητούμενη συντροφικότητα μεταξύ των «πολιτικά ομοίων». Αλλά η διοργάνωση επιτυχημένων συμποσίων περιποιούσε τιμή αξιομνημόνευτη στον χορηγό τους, τόσο ώστε να σημαδεύουν μετά θάνατον το μνήμα του με έναν κρατήρα - δοχείο ύψους ενός μέτρου όπου νέρωναν το κρασί του συμποσίου.

Κούπα - status symbol

Τα κρασοπότηρα της Εποχής του Σιδήρου ήταν απλά κύπελλα με ελάχιστη διακόσμηση και συνήθως χωρίς ποδαράκι. Στην Αρχαϊκή Περίοδο όμως που επακολούθησε (700-480 π.Χ.) η ανάπτυξη της κεραμοποιίας και η ανάδειξη των Αθηνών ως κυρίαρχης δύναμης της Μεσογείου έφεραν και την εκζήτηση στη μορφή και στα σχέδια των κυπέλλων. Το ποδαράκι κέρδισε έδαφος και τα σχέδια πύκνωσαν και έζωσαν το κύπελλο μέχρι που κάλυψαν ολόκληρο το εξωτερικό του και μπήκαν και μέσα, στον πάτο του. Εμφανίστηκαν τα πρώτα μελανόμορφα κύπελλα, με όμορφα ψημένες παραστάσεις που γυάλιζαν. Κυρίως κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα - τότε που εμφανίστηκε η πλειονότητα των σοφών της αρχαιότητας, αν θυμάστε - η ποικιλία σχημάτων των κυπέλλων και στυλ διακόσμησής τους υπήρξε πρωτοφανής. Οπως εξήγησε η Λιντς, «το να έχεις στο χέρι σου ό,τι το νεότερο σε μορφή και στυλ κούπας φαίνεται ότι αντανακλούσε στη γνώση και στην κοινωνική θέση που κατείχες. Οι ελίτ ίσως αποζητούσαν μέσω αυτού τον αυτοπροσδιορισμό τους και τη μεταξύ τους συνοχή καθώς αντιμετώπιζαν διαμάχες φατριών και λαϊκά κινήματα. Αυτή μας η υπόθεση υπογραμμίζει το πώς τα συμπόσια - και οι μορφές των κυπέλλων τους που ταυτίζονταν με συγκεκριμένες φατρίες - αξιοποιούνταν πιθανώς από την αριστοκρατία για να συσφίγγουν δεσμούς στο πολιτικά φορτισμένο περιβάλλον της εποχής».

Δημοκρατία και στην οινοποσία

Στην Υστερη Αρχαϊκή Εποχή (525-480 π.Χ.) η ποσότητα των κυπέλλων οινοποσίας αυξήθηκε δραματικά σε αριθμό, πράγμα που απηχεί τον εκδημοκρατισμό των συμποσίων, παράλληλα με τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής. Οι λαϊκές μάζες είχαν αναχθεί σε πολιτικό - αν όχι και κοινωνικό - εταίρο των ελίτ και αυτές οι μάζες απολάμβαναν τώρα την κρασοκατάνυξη σε δικά τους συμπόσια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ανασκαφές της συγκεκριμένης περιόδου βρίσκουμε τα κύπελλα συμποσίων να απαρτίζουν ως και το 60% της όλης πήλινης οικοσκευής των τυπικών αθηναϊκών σπιτιών, τη στιγμή που το υπόλοιπο σερβίτσιο φαγητού τους ήταν εξαιρετικά απλό και μικρής ποικιλότητας. Αυτή η περίοδος αφθονίας κυπέλλων έληξε με τους Περσικούς Πολέμους που αφαίμαξαν οικονομικά την Αθήνα. Ο αριθμός των κυπέλλων μειώθηκε και γύρω στο 525 π.Χ. εμφανίστηκαν τα ερυθρόμορφα κύπελλα, που έγιναν πλέον τα πιο δημοφιλή.

Ανατολή και δύση του Χρυσού Αιώνα

Στην Κλασική Περίοδο (480-400 π.Χ.) τα ερυθρόμορφα κύπελλα παραμένουν δημοφιλή, αλλά οι κούπες κερδίζουν σε ύψος (με το ποδαράκι) και χάνουν σε πλάτος. Επίσης γίνονται όλο και πιο ρηχές. Προς το τέλος αυτού του αιώνα, όμως, όταν οι Πελοποννησιακοί Πόλεμοι έφεραν τον λιμό στην Αθήνα, οι κάτοικοί της αποζητούσαν διέξοδο στα βάσανά τους. Αυτό αντικατοπτρίστηκε σε μια αισθητική ανησυχία, με μορφές κυπέλλων που εμφανίζονταν και χάνονταν χωρίς να επιβληθούν. Από την όλη ζύμωση προέκυψαν πολλές καινοτομίες που προσπαθούσαν να μιμηθούν τα χαρακτηριστικά της μεταλλοτεχνίας του πολέμου. Για παράδειγμα, εμφανίστηκαν τότε πολλές λιτές κούπες από μαύρο πηλό, ψημένες έτσι ώστε να γυαλίζουν σαν μέταλλο. Επίσης, ο πάτος τους είχε σταμπωτά και εγχάρακτα σχέδια που μιμούνταν αντίστοιχα μεταλλικά επί το φθηνότερον. Κάτι σαν «παραγωγή ιμιτασιόν» σε άργιλο των πολύ ακριβότερων κυπέλλων της αργυροχοΐας. Οσο για τα ψηλόποδα κύπελλα, αυτά είχαν γίνει από καιρό ντεμοντέ και έγιναν της μόδας τα ακρωτηριασμένα. Κατά τη Λιντς, αυτές οι επιλογές δείχνουν ότι «οι άνθρωποι ίσως αποζητούσαν ένα οπτικό αντίδοτο στις διαμάχες εκείνης της περιόδου, με μια λαχτάρα για πολυτέλεια που να έρχεται σε αντίθεση με τις καθημερινές συνθήκες ζωής τους». Σαν να λέμε, «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Πόσο επίκαιρο το συναίσθημα!..

Στην Υστερη Κλασική Περίοδο (400-323 π.Χ.) αυτή η τάση ψευδο-πολυτέλειας μέσω απομιμήσεων συνεχίστηκε. Η ποικιλία όμως των μορφών μειώθηκε, κυρίως λόγω του ότι πολλές από αυτές δεν αποδείχθηκαν πρακτικές. Παράδειγμα είναι οι πήλινοι «κάνθαροι» με μεγάλα χερούλια, σαν τραβηγμένα προς τα πάνω αφτιά. Επίσης εντυπωσιακή ήταν και η εγκατάλειψη της παραδοσιακής διακόσμησης των κυπέλλων με ανθρωπόμορφες παραστάσεις. Της μόδας πλέον έγινε η ενσωμάτωση χρωματιστών γύψινων διακοσμήσεων πάνω σε κούπες από μαύρο πηλό που απεικόνιζαν γιρλάντες και στεφάνια αλλά όχι πρόσωπα ανθρώπων.

Κούπες της κατοχής και της παρακμής

Το τέλος της «πολιτισμικής παραγωγής» των συμποσίων επήλθε με τη μακεδονική κατοχή των Αθηνών. Τώρα πια, με τη δημοκρατία καταλυμένη από τη μοναρχία, η διάκριση των πολιτικά ομοίων μέσα από τις κούπες τους δεν είχε πια σημασία. Ούτε καν η διατήρηση του μέτρου στην κρασοκατάνυξη. Οι απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη μπορούσαν πια να πνίγουν τον καημό τους σε οσοδήποτε φτηνιάρικη κούπα και, όπως αποδείχθηκε διαχρονικά ως τις ημέρες μας, να υιοθετούν ακόμη και το έθιμο των προαιώνιων εχθρών τους:

«... μεθυσκόμενοι δε εώθασι βουλεύεσθαι τα σπουδαιέστατα των πρηγμάτων» [Οι Πέρσες,από τις Ηροδότου Ιστορίες - Κλειώ, 133] - πά' να πει, σκοπίμως συσκέπτονται για τα σπουδαιότερα των θεμάτων όταν είναι μεθυσμένοι... ώστε, αν λαθέψουν στην κρίση τους, κανείς να μην μπορεί να τους κατηγορήσει πως μιλούσαν σοβαρά.

Κάπως έτσι, λένε οι κακές γλώσσες, προέκυψαν και τα Greek Statistics.

ΥΓ.: Την ομιλία της Κάθλιν Λιντς επί του θέματος μπορείτε να παρακολουθήσετε αγγλιστί στο www.youtube.com/watch?v=IT82X4fvdy8/. Το σχετικό βιβλίο της μπορείτε να το προμηθευτείτε από τις αρχές Οκτωβρίου 2011 στο www.ascsa.edu.gr/index.php/publications/book/?i=9780876615461.

Πηγή: Τάσος Καφαντάρης, Εφημερίδα "Το Βήμα"

 http://erroso.blogspot.com/2011/10/blog-post_17.html#ixzz1b1VhuesW

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δείξε μου την κούπα σου να σου πω ποιος είσαι..."