ο μεγαλύτερος εξευτελισμός της Ευρώπης θα είναι να εξαμερικανιστεί». Νίτσε
Μετά την μεταπολίτευση του 1974 η νεολαία της χώρας της Ελλάδος, κυρίως η αριστεράς αποχρώσεως αλλά όχι μόνο, ξεχύθηκε στους δρόμους διαδηλώνοντας, μεταξύ των άλλων, «έξω οι Αμερικάνοι», «έξω οι βάσεις του θανάτου». Λίγοι πρόσεξαν – και προ παντός οι ίδιοι – ότι οι νεολαίοι αυτοί, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ήσαν ενδεδυμένοι, κουρεμένοι και παπουτσωμένοι με αμερικανικό τρόπο, συχνάζοντες σε μπαράκια αμερικανικού τύπου, πίνοντες ουϊσκάκι, ακούγοντας ροκ μουσική, καπνίζοντας «μάλρμπορο» τσιγαράκι, μασώντας «τσίπς» και γαριδάκια. Κοντολογίς όντες βουτηγμένοι πατόκορφα στον αμερικάνικο τρόπο ζωής.
Ένας σωστός τραγέλαφος. Μιά κατάσταση για γέλια και για κλάματα. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Ο άνθρωπος της πολιτιστικής κατοχής προβαίνει σε απίστευτα καραγκιοζιλίκια. Πώς να ξεχάσουμε τους νεολαίους του τότε Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού – όχι ότι μόνον αυτοί πάτησαν την πεπονόφλουδα – ν’ απαντούν με στόμφο και κομπορρημοσύνη, μέσα από την εφημερίδα τους «Θούριος», στους νεολαίους άλλης κομματικής νεολαίας, επειδή οι τελευταίοι τους αμφισβήτησαν την πρωτοπορία του ότι αυτοί έφεραν την ροκ μουσική στην Ελλάδα. Η νεολαία του κόμματος που αυτοονομάστηκε Εσωτερικού, επαίρονταν για το εξωτερικό της περιεχόμενο, επί σοβαροτάτων θεμάτων!
Πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα: ένα από τα ισχυρότερα όπλα με το οποίο επιβάλλεται πλέον ο ιμπεριαλισμός, ο πολιτιστικός αφού στη χώρα μας ο στρατιωτικός δεν χρειάζεται καθόλου, είναι η μουσική. Η αμερικανική στην προκειμένη περίπτωση. Η κομμουνιστική αντι-ιμπεριαλιστική πιπίλα έγραφε πάνω της «made in U.S.A.». Μάλιστα διότι αυτός είναι ο μέγιστος βαθμός επιτυχίας του κάθε ιμπεριαλισμού. Ο γενίτσαρος, ο εθελοντής. Την ώρα που θρέφεται με, πληρωμένη ακριβά, αμερικάνικη παπάρα να φωνάζει «έξω οι Αμερικάνοι».
Εάν μπορούμε λοιπόν να δεχτούμε την λέξη «κατοχή» με μιά πλατύτερη έννοια, η Ελλάδα κι όλη η Ευρώπη βρίσκονται υπό αμερικανική πολιτιστική κατοχή. Την σοβαρότερη και πιό επιζήμια απ’ όλες τι άλλες: οικονομική, στρατιωτική κ.ά. Η στρατιωτική κατοχή, για να αναφέρουμε την πιό άμεσα αντιληπτή – γι’ αυτό και την λιγότερο επιζήμια – μπορεί να ελαττώσει κατά τι τον πληθυσμό ενός λαού, αλλά ποτέ σχεδόν δεν τον αφανίζει.
Η πολιτισμική κατοχή επιδρά απ’ ευθείας στην ψυχή ενός λαού και τον αφανίζει όχι ως πληθυσμό αλλά ως εθνική υπόσταση. Πρόκειται για την προοπτική της παρακμής και του εκφυλισμού. Τι θα μπορούσε να γράψει άραγε στο βιβλίο της η παγκόσμια ιστορία για την σημερινή Ελλάδα; Και προπαντός τι το Ελληνικό. Τι σαν Ελληνικό έθνος.
Η τελευταία αυτή λέξη κοντεύει να εξαλειφθεί από το λεξιλόγιό μας από τον φόβο των Ιουδαίων, την ρετσινιά του εθνικιστή. Στην χώρα της Ελλάδος δικαιούται κανείς να δηλώνει υπέρ οποιουδήποτε έθνους πλην ενός. Αυτού του δικού του, του Ελληνικού. Ας μαραζώνει λοιπόν το έθνος μας, ας παρακμάζει. Καταντήσαμε ένας πληθυσμός, λαός όμως και έθνος δεν μας ενδιαφέρει να γίνουμε. Αυτό το μάθημα μας το δίδαξε τόσο εμπεδωμένα η κομμουνιστική ιδεολογία. Το δράμα δε είναι ότι κι άλλη πλευρά δεν το εννοεί καθόλου όταν το ισχυρίζεται. Ότι αρκείται σε ανοησίες του τύπου ανήκωμεν εις την Δύσην. Και η Δύση πού ανήκει; Ανήκει στην Αμερική. Άριστα! Εύγε!
Ποιοί είναι οι στόχοι της σημερινής Ελλάδος; Το πολύ η πτώση του πληθωρισμού, οι επενδύσεις και ό,τι άλλο δευτερεύον και τριτεύον υπάρχει για το πεπρωμένο ενός έθνους, συγνώμη ενός λαού. Οι υπηρέτες στην θέση των αφεντικών. Τα έσχατα έσονται πρώτα, λέει η ξενόφερτη τριτοκοσμική θρησκεία του. Η οικονομία («οικονόμες» δεν έλεγαν παλιά τις δούλες) ανώτερος σκοπός. Η πολιτική στην υπηρεσία της οικονομίας. Το κράτος χωροφύλακας, νυχτοφύλακας και δούλος της οικονομίας των «εξευγενισμένων» κλεπτών. Ολόκληρη η ανθρωπότητα παγιδευμένη στα πλοκάμια του οικονομισμού.
Πώς προέκυψε αυτό το καθεστώς, αυτός ο προσανατολισμός; Θα το πληροφορηθούμε από τον Μάρξ. Όχι επειδή είναι ή δεν είναι κομμουνιστής, αλλά επειδή το διατύπωσε με συνοπτικό και βαρύτατο λόγο. . Στο βιβλίο του «ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ» εκδ. «Οδυσσέας» γράφει: «το χρήμα είναι ο φλογερός θεός του Ισραήλ, που μπροστά του δεν μπορεί να σταθεί άλλος θεός. Το χρήμα εξευτελίζει όλους τους θεούς του ανθρώπου και τους μετατρέπει σε εμπόρευμα … Αυτό που στην εβραϊκή θρησκεία βρίσκεται σε αφηρημένη μορφή – η περιφρόνηση της θεωρίας, της τέχνης, της ιστορίας, του ανθρώπου ως αυτοσκοπού – είναι η πραγματική, ενσυνείδητη άποψη του χρηματανθρώπου, η αρετή του».
Λίγο πιο κάτω χώνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο: «ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε πλάι στον χριστιανισμό όχι μόνον σαν θρησκευτική κριτική του χριστιανισμού, όχι μόνον σαν ενσαρκωμένη αμφιβολία για την θρησκευτική γέννηση του χριστιανισμού αλλά εξίσου και γιατί το πρακτικό-εβραϊκό πνεύμα, γιατί ο Ιουδαϊσμός, διατηρήθηκε μέσα στην ίδια την χριστιανική κοινωνία και μάλιστα πήρε εδώ την ύψιστή του ανάπτυξη. Ο Εβραίος, ως ιδιαίτερο μέλος της κοινωνίας των ιδιωτών, δεν είναι παρά η ιδιαίτερη εκδήλωση του Ιουδαϊσμού μέσα στην κοινωνία των ιδιωτών. Ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε όχι στο πείσμα της ιστορίας αλλά χάριν στην ιστορία. Η κοινωνία των ιδιωτών γεννά συνεχώς από τα ίδια της τα σπλάχνα τον Εβραίο». Αυτά τα λέει ένας Εβραίος στην καταγωγή. «Η Ελλάς ανήκει εις την Δύσην», η Δύση στην Αμερική κι όλοι μαζί εις τον Γιαχβέ, τον θεό των Ιουδαίων.
Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να ενωθούν κυρίως δια του οικονομικού τομέα. Δηλαδή Ιουδαϊκώ τω τρόπω. Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Ορθώς το είχαν διατυπώσει αρχικώς: Ε.Ο.Κ. (Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση). Σύμπασα η ανθρωπότητα μιά ενωμένη παγκόσμια αγορά.
Πώς να συμβεί όμως αυτό εάν η πελατεία δεν συμπεριφέρεται ομοιόμορφα, εάν δεν έχει τα ίδια γούστα στα γενικά και επί μέρους θέματα; Πώς να συμβεί αυτό, όταν υπάρχουν κοινότητες, επαρχίες, λαοί και έθνη; Όταν υπάρχει η διαφορά και οι ποικιλίες, τα κατ’ εξοχήν αυτά γνωρίσματα της παγκόσμιας κοινότητας; Πώς θα υπάρξει ο τεχνητός κοσμοπολιτισμός χωρίς να εξαφανιστούν οι υπόλοιποι γνήσιοι πολιτισμοί;
Οι Η.Π.Α. την εποχή ακριβώς που παρουσίαζαν την χειρότερη εικόνα των τελευταίων δεκαετιών και αποτύγχαναν στα εξωτερικά και εσωτερικά τους ζητήματα – Βιετνάμ, σκάνδαλο Ουώτεργκαίητ, αποτυχίες στα οικονομικά τους – την εποχή εκείνη ακριβώς ήταν που κέρδιζαν την σημαντικότερη νίκη τους. Αυτή της επιβολής του τρόπου ζωής τους παγκοσμίως, δουλεύοντας άριστα τη «μηχανή του θεάματος» σε παγκόσμια κλίμακα, επιδρώντας ταυτόχρονα στο μάτι και στο αυτί, τις δυό εισόδους της ψυχής του ανθρώπου.
Κραυγαλέα συνέπεια αλλά και αιτία πλέον τα περίφημα «βίντεο κλίπ». Ας προσέξουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο πατέρας Κονιτόπουλος – από την ξακουστή οικογένεια μουσικών του Αιγαίου με συνεχή παρουσία πέντε και πλέον γενεών – για να πουλήσει τον καινούργιο του μουσικό δίσκο αναγκάστηκε να γυρίσει μερικά «βίντεο κλιπ», όπως τα νεαρά παιδιά του. Η αρχή του τέλους ή το τέλος του ελληνικού νησιώτικου μουσικού πολιτισμού, που άντεξε επί χιλιετίες μέσα σε κατοχές και αφανισμούς. Δεν μπόρεσε όμως να αντέξει καθόλου στην επίθεση του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Μιά τραγική φιγούρα της πανάρχαιας ελληνικής μουσικής παράδοσης.
Πράγματι, μέσα σε δυό δεκαετίες τα τέκνα των Κονιτόπουλων μόλυναν το πανέμορφο μουσικό ύφος του νησιώτικου τραγουδιού, στρέφοντάς το σε συρτοτσεφτετελίστικα μονοπάτια, εντελώς ξένα προς αυτό. Ο μεγάλος αυτό νονός που λέγεται λαός, έσπευσε πάραυτα να το βαφτίσει. Και το όνομα αυτού Σκυλοψαράδικο.
Οι Η.Π.Α., λοιπόν επηρεάζοντας και ασκώντας έλεγχο στα διεθνή τηλεοπτικά μέσα, πέτυχαν «με το γάντι» την επιβολή τους εκεί που αποτύγχαναν, όταν επιχειρούσαν με την βία. Όσο κανείς επεμβαίνει με τρόπο μη ευδιάκριτο, οι αντιστάσεις είναι από αδύναμες μέχρι και μηδαμινές. Στις βίαιες επιβολές αντιδρούν οι περισσότεροι. Στις πολιτιστικές ελάχιστοι, πάντα μη αρκετοί.
Τη στιγμή που το διεθνές αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CNN μας έδειχνε τα αμερικανικά αεροπλάνα να αδειάζουν τόνους βομβών πάνω στο Ιράκ, η ελληνική τηλεόραση σε εκπομπή της με θέμα την καθημερινή ζωή στο Ιράκ έδειχνε μιά ιρακινή οικογένεια, που γιόρταζε τα γενέθλια του παιδιού της, να τραγουδά σύσσωμη το αμερικάνικο γνωστό τραγούδι των γενεθλίων «Χάππυ μπέρθνταιϋ του γιού». Ένας τραγέλαφος σ’ όλο του το μεγαλείο.
Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός – αυτό το αίητζ που σκοτώνει τις ψυχές των λαών – σκοτώνει διότι εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού των εθνών. Σκοτώνει το ένστικτο – και οι λαοί έχουν ένστικτα – της τήρησης των αποστάσεων μεταξύ τους, το οποίο ένστικτο συντηρεί τις ποικιλίες και τις πολιτιστικές διαφορές τους, τα κατ’ εξοχήν αυτά συστατικά της ζωής τους, που είναι και οι απαραίτητες προϋποθέσεις της συνέχισης της ιστορίας τους και της ιστορίας της οικουμένης των ανθρώπων.
Υπάρχει όμως μιά σημαντική εξέλιξη στην ιστορία της πολιτιστικής κατοχής. Οι φορείς του πολιτιστικού αυτού ιού δεν προέρχονται πλέον κατά κύριο λόγο από τις Η.Π.Α. Η νόσος κατάντησε πια ενδημική σε κάθε χώρα. Αυτοί που έρχονται σ’ επαφή με τους περισσότερους συντοπίτες τους, στο εσωτερικό κάθε χώρας, είναι πλέον όλοι φορείς, όλοι μολυσμένοι και δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μεταδίδουν το μικρόβιο εν αγνοία τους. Όπως οι κρατικοί αλλά κυρίως οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, οι φονιάδες αυτοί της ατομικής και συλλογικής συνείδησης, όπως κατάντησαν ή μάλλον όπως ήσαν εξ αρχής.
Ειδικά οι επαρχιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, όταν τελειώνουν κάθε βράδυ το δικό τους πρόγραμμα (ποιό δικό τους θα έλεγε κανείς με το δίκιο του, αφού βρίθουν από αμερικάνικα τηλεοπτικά σκουπίδια) συνδέονται και αναμεταδίδουν προγράμματα δορυφορικών καναλιών, τα οποία εκπέμπουν κυρίως αμερικανικά «βίντεο κλιπ». Φτηνή δικαιολογία: το ζητούν οι νέοι.
Ας το πούμε μιά και καλή. Οι νέοι έχουν πάντοτε και παντού ανάγκη διαπαιδαγώγησης η οποία να διαμορφώνεται από την χώρα τους κι όχι απ’ όπου να ’ναι. Γιατί άραγε, όταν οι νέοι μας απαιτούν δυναμικά λύσεις στα σοβαρά προβλήματά τους, αμολάνε οι ιθύνοντες τα ΜΑΤ με τα ρόπαλα εναντίον τους; Γιατί στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει η πρόταση «ό,τι θέλουν οι νέοι». Μήπως ισχύει μόνον όταν πρόκειται για θέματα που τους καθιστούν καταναλωτές;
Η νέα τάξη πραγμάτων δεν μας έπεσε ουρανοκατέβατη. Διαθέτοντας συνείδηση του εαυτού της, γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να εδραιωθεί εάν δεν δούλευε συστηματικά στο ιδεολογικό επίπεδο. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένας Λένιν εάν δεν προηγούνταν ένας Μαρξ. Ο Γκράμσι, ο θεωρητικός του Ευρωκομμουνισμού, δεν έπαψε να το λέει σ’ όλους τους τόνους, στους Ιταλούς κομμουνιστές, ότι εάν θέλουν να καταλάβουν την πολιτική εξουσία, έπρεπε να δράσουν πρώτα και κύρια στον πολιτιστικό τομέα. Ήταν από τους πρώτους που διέκρινε την διαδικασία αυτή που ίσχυε κυρίως στις ανεπτυγμένες χώρες. Φαίνεται όμως ότι τα μάθημα αυτό το πήραν τοις μετρητοίς κάποιοι άλλοι και το εφάρμοσαν με θαυμαστή επιτυχία.
Πώς λοιπόν ενήργησε η νέα τάξη πραγμάτων στο ιδεολογικό επίπεδο; Δεν θα μπορούσε πράγματι να εφεύρει πιο ύπουλο και δόλιο τρόπο απ’ αυτόν που σκαρφίστηκε: την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου!!! Ο λύκος ντυμένος με προβιά. Ολόκληρη η ανθρωπότητα πλακωμένη από το λαφρύ συναίσθημα. Ουδείς λόγος για τα δικαιώματα των ανθρώπων, των λαών και των εθνών. Τα δικαιώματα του ατόμου υπεράνω των δικαιωμάτων της κοινότητας, του συνόλου. Κανείς δεν πρόσεξε ότι ουδεμία αναφορά υπήρχε σε καθήκοντα και υποχρεώσεις. Μα τα καθήκοντα ακριβώς και οι υποχρεώσεις αφορούν περισσότερο την στάση του ατόμου απέναντι στην κοινωνία.
Εφευρέθηκε επί τέλους το διαλυτικό των λαών. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει όταν τα δικαιώματα του ανθρώπου έρχονται σε αντίθεση με τα δικαιώματα της κοινότητας; Γιατί να μη γίνει και η διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών και εθνών;
Ποιός θα τολμήσει τώρα να ξεστομίσει απόψεις, όπως ότι δεν δικαιούνται όλοι τα ίδια δικαιώματα, για τον απλούστατο λόγο, διότι δεν δύνανται να φέρουν και τις ανάλογες υποχρεώσεις. Ότι όταν κανείς έχει περισσότερα δικαιώματα απ’ ότι υποχρεώσεις, αυτομάτως καθίσταται τύραννος στους υπόλοιπους. Ότι το σπουδαιότερο δικαίωμα των ανθρώπων είναι αυτό του να έχουν καθήκοντα και υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία που τους γέννησε και τους ανάθρεψε. Πόσοι τώρα μπορούν να αναγνωρίσουν την βασιλεία του Προκρούστη;
Η παγκόσμια αγορά θεωρεί σίγουρα όλους τους ανθρώπους ίσους και με τα ίδια δικαιώματα. Με μιά προϋπόθεση όμως. Τους ανθρώπους ως καταναλωτικά μόνον όντα. Όντα που θα γεμίζουν την μαύρη τρύπα της αδηφαγίας της. Μιά τρύπα που πάντοτε είναι άδεια.
Ποιά θα μπορούσε να είναι η προοπτική για τη φυγή από το αδιέξοδο. Πώς η ανθρωπότητα θα επανακτήσει έναν ανθρώπινο ρυθμό; Μόνον εάν επιστρέψουμε στο σημείο από το οποίο χάσαμε τον δρόμο. Επείγει ανασύνταξη λαών και εθνών. Ο «πολιτισμός» στον οποίο θέλουν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα οι Η.Π.Α. οδηγεί την ιστορία προς το τέλος της. Προς την αποτελμάτωσή της. Αυτό που φοβήθηκε ο Νίτσε άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά. «Ο μεγαλύτερος εξευτελισμός της Ευρώπης θα είναι να εξαμερικανιστεί».
Η Ευρώπη ξέφυγε από τον Ταύρο, αλλά βιάστηκε από τον Παύλο. Ο αρχιαπατεώνας αυτός και κατόπιν τα πνευματικά του τέκνα, οι λεγόμενοι «πατέρες» της εκκλησίας, κατάφεραν να αλώσουν θρησκευτικά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να μολύνουν τον λαμπρό Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Να διαβάλλουν την αρετή της ανεκτικότητας και του σεβασμού προς τους άλλους με την διαποτισμένη από φανατισμό και μισαλλοδοξία Ιουδαϊκή θρησκεία τους. Με δόλια και ψευδή επιχειρήματα αναποδογύρισαν την Ευρωπαϊκή ιστορία διαστρεβλώνοντας τις αρετές και της αξίες της.
Ένα και μόνο παράδειγμα αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της κακοήθειας της χριστιανικής νοοτροπίας: Ο Έρασμος λοιπόν στο περίφημο βιβλίο του «Μωρίας Εγκώμιον», εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 Κεφ. 64 σελ. 145, αναφέρει μεταξύ άλλων: «… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη», σχόλ. στις πράξεις των Αποστόλων (17,23). Προσέξτε παρακαλώ περί τι είδους αλλαγή πρόκειται: «Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να έβλαπταν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες – αγνώστω θεώ – και πάλι τις άλλαξε κομμάτι, γιατί ολόκληρη η επιγραφή έλεγε: ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ». Και συνεχίζει ο άγιος αυτός του Ελληνισμού άνθρωπος: «Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν’ ακολουθούν τα παιδιά οι θεολόγοι. Ψαρεύουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις, στην ανάγκη τις αλλάζουν το νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και στα κομμάτια αν αυτό που έρχεται πριν ή μετά δεν έχει καμμιά σχέση με το θέμα ή πάει κι αντίθετα. Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξεδιαντροπιά που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί» μετάφρ. Στρατή Τσίρκα.
Εάν ο Έρασμος κύτταζε τους σημερινούς απόγονους των θεολόγων της εποχής του θα καταλάβαινε ότι η περιγραφή του αυτή καθόλου πλέον δεν επαρκεί, για να περιγράψει ούτε καν την μισή αλήθεια, για την επίδοσή τους στην απάτη.
Ποια αλήθεια λοιπόν καταδιαστρέβλωσαν «τα παιδιά οι θεολόγοι»: Οι Αθηναίοι τιμούν τους θεούς τους, τιμούν του θεούς των γειτόνων τους, όσους φυσικά γνωρίζουν, αλλά δεν τους αρκεί αυτό. Στήνουν μνημείο ακόμα και για όλους τους θεούς των τριών ηπείρων τους οποίους ούτε καν γνωρίζουν, για να δείξουν τον σεβασμό τους προς την παγκόσμια κοινότητα.
Τον υπερευγενικό αυτό σεβασμό προς τους αλλότριους θεούς, γνωστών και αγνώστων, έρχεται ο ξεδιάντροπος (τουλάχιστον κατ’ Έρασμο) Παύλος και τον αποκαλεί «τω αγνώστω θεώ» = Γιαχβέ (έτσι αποκαλείται ο θεός των Ιουδαίων στα ιερά βιβλία τους).
Μ’ αυτό το ελεεινό ψέμα διαπαιδαγωγούνται μέχρι την σήμερον, ποιος ξέρει και μέχρι πότε, όλα τα Ελληνόπουλα, σε συνδυασμό με το δίδυμο αδελφάκι του την δήθεν ειδωλολατρία.
Γι’ αυτό το τελευταίο αυτό αδελφάκι είναι καιρός ν’ ακούσουμε έναν άλλο τίμιο χριστιανό, τον Νικόλαο Τωμαδάκη, καθηγητή της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο έργο του «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» τόμ. Α΄τεύχ. Α΄ έκδ. Β΄ Αθήναι 1956, μας λέει τα εξής: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποίαν ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι’ ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης».
Ας δούμε δε στο σημείο αυτό τα παθήματα των «ειδωλολατρών», κατά χριστιανούς, Ελλήνων, μέσα από το βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ» εκδ. «Ψυχογιός» 1988, της Πρυτάνεως στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ, η οποία θεωρείται ένα από τα ιερά τέρατα της βυζαντινολογίας. Από την σελ. 17 διαβάζουμε: «… Εναντίον των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που συχνά πήραν το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύθηκαν. Τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς… οι ιερείς υποχρεώθηκαν – να σιγήσουν ή να αποθάνουν – όπως γράφει ο Λιβάνιος…».
Η Αμερική είναι κόρη της Ευρώπης. Της χριστιανικής Ευρώπης. Η Βίβλος είναι το ιερό της ευαγγέλιο. Η εξωτερική της πολιτική είναι Βιβλική. Ιουδαϊκή. Αισθάνεται πως είναι ο εκλεκτός λαός της ανθρωπότητας. Δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε, προκειμένου να επιβάλλει την πολιτική της σ’ όλον τον πλανήτη.
Ο εκλεκτός λαός δικαιούται να καταστρέφει τους άλλους χάριν των συμφερόντων του: (Δευτερονόμιο Ζ΄ ): «1 Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλη από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους…Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας, 2 και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου, θα κτυπήσης αυτούς, θα τους εξαφανίσης τελείως, δεν θα συνάψης καμμίαν συνθήκην μαζή των και δεν θα τους λυπηθήτε καθόλου…5 Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξης εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών: Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακόψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. 6 Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος εις τον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος και Θεό σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία… 8… αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν εις τους προπάτοράς σας … Αλλά είναι και Θεός δίκαιος, ο οποίος ανταποδίδει προσωπικώς εις τους μισούντας αυτόν και αμετανοήτους κατά τα έργα αυτών και εξολοθρεύει αυτούς… 16 Συ θα απολαύσης τα λάφυρα των εθνών τα οποία ο Κύριος σου δίδει… 22 Κύριος ο Θεός σου θα καταστρέψη και θα εξαφανίση ολίγον κατ’ ολίγον τα έθνη αυτά από εμπρός σου. Δεν θα ημπορέσης και δεν πρέπει, να εξαφανίσης αυτούς ταχέως, δια να μη μείνη έρημος και ακατοίκητος η χώρα από ανθρώπους και πληθυνθούν τα άγρια θηρία εναντίον σου. 23 Αυτούς Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώση εις τας χείρας σου και θα καταστρέφης αυτούς ολοκληρωτικώς μέχρις ότου εξολοθρευθούν και εξαφανισθούν πλήρως. 24 Ο Θεός θα παραδώση εις τα χέρια σας τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε, ώστε να χαθούν και τα ονόματα αυτών από τον τόπον, όπου εβασίλευον. Κανείς δεν θα ημπορέση να αντισταθή απέναντί σας, μέχρις ότου τους εξολοθρεύσετε όλους. 25 Τα αγάλματά τών θεών των θα τα παραδώσετε εις το πυρ, δια να καούν…».
Αριθμοί (λα΄. 7): «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».
Απορούσαν κάποιοι γιατί οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν νοσοκομεία όταν επιτέθηκαν στην Σερβία. Μα δεν το λέει το ιερό τους βιβλίο: «απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών».
Η Αμερική είναι μια νέα Καρχηδόνα। Η κόρη της Ευρώπης που της ρουφά το αίμα και την ντροπιάζει συνεχώς. Κανενός είδους ένωση δεν θα την σώσει, όσο θα βρίσκεται υπό θρησκευτική και πολιτισμική κατοχή. Αυτό που πρέπει ν’ ακούσουμε από το στόμα της είναι ένα καινούργιο και αποφασιστικό: «Carthago delenta est». Ένα αποφασιστικό: «Γιαχβέ πάρε δρόμο από την Ευρώπη και τράβα στο σπίτι σου. Εκεί στην έρημο του Σινά που είναι η πατρίδα σου. Ο τόπος που γεννήθηκες από τον Μωϋσή».
Βασδέκης Ν. Σταύρος
Μαυροκορδάτου 31
621000 Σέρρες
τηλ. 23210-52462
i.jpg)
Αναρτήσεις
