«Γιατί δεν είμαι δημοκράτης», αντηχεί η φωνή του Αριστοτέλους
Αν ζούσε σήμερα ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης και παρατηρούσε τα πολιτικά συμβάντα γύρω του, θα εξηγούσε «Γιατί δεν είμαι δημοκράτης». Θα ανέλυε για μία ακόμη φορά το γιατί το δημοκρατικό πολίτευμα καταστρέφει το έθνος.
Μία μειοψηφία πολιτικών παπαγαλίζει ύμνους προς την δημοκρατία, χωρίς να εξηγεί γιατί πρέπει να υπάρχει δημοκρατία. Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» εξηγεί το βασικό ελάττωμα της δημοκρατίας: εξομοιώνει τα ανόμοια και εξισώνει τα άνισα.
Το πολίτευμα της δημοκρατίας δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές ικανότητες, έτσι καταργεί την αξιοκρατία. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές υποχρεώσεις, έτσι καταργεί την υπευθυνότητα. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικά αποτελέσματα, έτσι καταργεί την νόμιμη διαφορά στις ηθικές ανταμοιβές.
Η δημοκρατία δίνει μία ψήφο, σε κάθε άτομο, ανεξαρτήτως ενεργού πολιτικής δράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ένας πολίτης που δεν συμμετέχει ποτέ στα κοινά, όταν έρθει η στιγμή της κάλπης, αντιμετωπίζεται ως ίσος με κάποιον που αγωνίζεται συνεχώς για το κοινό συμφέρον. Έτσι η δημοκρατία παρά το ότι διαφημίζεται ως πολίτευμα όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν, στην ουσία επιβραβεύει την πολιτική απάθεια και νωθρότητα. Ο δημοκρατικός πολίτης που δεν συμμετέχει στα κοινά, δεν απειλείται με κάποια ποινή. Και γιατί να αντιμετωπίζει ποινή ο απλός πολίτης, αφού δεν απειλούνται με ποινές για κακοδιαχείριση αυτοί που εκλέγονται ως δημοκρατικοί ηγέτες.
Η δημοκρατία δεν έχει απόλυτες, έχει σχετικές ηθικές αξίες. Η ανευθυνότητα είναι το βασικό της στοιχείο, στήνει βωμούς στην ατομική και συλλογική ανευθυνότητα. Η ευθύνη του δημοκρατικού αξιωματούχου χάνεται μέσα στο απρόσωπο όλον. Δεν λογοδοτεί ποτέ και σε κανέναν. Δεν τιμωρείται ποτέ, ό,τι έγκλημα και αν διαπράξει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Αλλά δεν σταματά εκεί το κακό. Στην σημερινή εποχή έχει καταβληθεί προσπάθεια από τους δημοκρατικούς ηγέτες να απαλειφθεί η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και Ελληνικής δημοκρατίας. Δημοκρατία έχουν και οι ΗΠΑ, δημοκρατία είχε και η Σοβιετική Ένωση, δημοκρατία έχει και το Ιράν. Αλλά διαφέρει σημαντικά η αστική δημοκρατία των ΗΠΑ, από την λαϊκή δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως και από την ισλαμική δημοκρατία του Ιράν.
Στην σύγχρονη Ελλάδα ο όρος δημοκρατία έχει καταστεί κενός περιεχομένου, σημαίνει απλώς ότι κυβερνά η πλειοψηφία. Τί πολιτικούς στόχους έχει η πλειοψηφία, πώς κατασκευάζεται η συναίνεση μίας πλειοψηφίας, ποιάς εθνικότητος άτομα αποτελούν την πλειοψηφία, είναι ζητήματα που δεν αφορούν τους δημοκράτες στην σύγχρονη Ελλάδα.
Αλλά αφορά τους Έλληνες. Παρά τους δημοκρατικούς ύμνους υπέρ της πλειοψηφίας, οι δημοκρατίες δεν διοικούνται από πλειοψηφίες μορφωμένων και ενεργών πολιτών. Όπως αποδεικνύει καθημερινώς η πραγματικότητα οι δημοκρατίες διοικούνται από μειονότητες οικονομικών συμφερόντων, από μειονότητες ωργανωμένων εγκληματιών, από μειονότητες που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Το σύνθημα των δημοκρατιών ότι αποτελούν κυβερνήσεις που εκπροσωπούν την πλειοψηφία των πολιτών, είναι ένα κακόγουστο αστείο.
Αλλά ούτε και αυτό είναι το πιό σημαντικό ελάττωμα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τα ελαττώματα που αναφέρθηκαν είναι ήσσονος σημασίας, και έχουν αναλυθεί πολλάκις από πολιτικούς φιλοσόφους. Όμως τα πιό σημαντικά ελαττώματα έχουν να κάνουν με την επιβίωση της κοινωνίας επί της οποίας εδράζεται το δημοκρατικό σύστημα. Το δημοκρατικό καθεστώς έχει αποδειχτεί ανίκανο να υπερασπιστεί την ανάγκη για επιβίωση μιάς κοινωνίας. Έχει αποδειχτεί ακατάλληλο ως σύστημα που να υπερασπίζεται την συνέχεια μίας κοινωνίας.
Το δημοκρατικό σύστημα διαπράττει ένα απίστευτο έγκλημα κατά της κοινωνίας που διοικεί. Έχει ως βασική αρχή την πλειοψηφία, άνευ προϋποθέσεων. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπει(ή δεν αποτρέπει) την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού. Δηλαδή αν αλλάξει η εθνολογική σύσταση ενός πληθυσμού, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας του κράτους. Αν για παράδειγμα στην Γαλλική δημοκρατία, κάποια στιγμή οι Άραβες γίνουν πλειοψηφία, το δημοκρατικό καθεστώς τους επιτρέπει όχι μόνον να πάρουν την εξουσία, αλλά να αλλάξουν τον χαρακτήρα του κράτους, από γαλλικό σε αραβικό.
Αυτό το έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί διότι απλούστατα το δημοκρατικό πολίτευμα δεν ενδιαφέρεται για το έθνος, για την φυλή, για την ιστορία, για τον πολιτισμό. Ενδιαφέρεται πάνω απΆ όλα για ψήφους. Ασχέτως από ποιόν προέρχονται οι ψήφοι. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται αυτός που θα καταλάβει την εξουσία, να το κάνει με εκλογές και όχι δια της βίας. Αδιαφορεί τελείως η δημοκρατία για την εθνοτική, φυλετική, ιστορική, πολιτιστική, θρησκευτική καταγωγή της ομάδος που θα καταλάβει την εξουσία.
Αυτός ακριβώς είναι ο βασικός λόγος που οι δημοκρατίες από την Αρχαιότητα έως σήμερα ήταν βραχύβιες(στην Ιστορία 50 χρόνια είναι ελάχιστος χρόνος). Το δημοκρατικό πολίτευμα εξ αιτίας της δομής του, εμπεριέχει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής.
Ο δεύτερος βασικός λόγος που οι δημοκρατίες καταρρέουν είναι η δομική έλλειψη μνήμης. Οι βασικοί νόμοι της δημοκρατίας(πλην όσων αφορούν την ακεραιότητα του δημοκρατικού καθεστώτος), αλλάζουν συχνά και πολύ εύκολα. Οιαδήποτε πολιτική ομάδα καταλάβει την εξουσία, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να αλλάξει την οικονομική πολιτική, μπορεί να αλλάξει το αμυντικό δόγμα, προς όποια κατεύθυνση θέλει, χωρίς φραγμούς. Βέβαια οι αλλαγές μπορεί να είναι προς το καλύτερο, αλλά συνήθως είναι προς το χειρότερο, όπως αποδεικνύει η σύγχρονη πολιτική ιστορία.
Οι δημοκρατίες έχουν μία αντιπάθεια στις αιώνιες αξίες. Έχουν την τάση να αποδεσμεύωνται από τον πολιτισμό, από την ηθική, από τους Θεούς, από τις εθνικές παραδόσεις. Θεωρούν κάθε καινοτομία εξ ορισμού καλή, εξ ου και το σύνθημα «προοδευτικός». Θεωρούν δεισιδαιμονία την εμμονή στις προγονικές παραδόσεις.
Η δημοκρατία όχι μόνον δεν σέβεται την συλλογική μνήμη του έθνους, αλλά θεωρεί ως μεγίστη αξία την κατάργησή της. Στην προσπάθειά της να καινοτομήσει σε όλες τις σφαίρες της πολιτικής ζωής, αποτρέπει τους πολίτες από το να θυμούνται τις ρίζες των. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται αποκλειστικώς για το παρόν. Ούτε για παρελθόν, ούτε για το μέλλον. Δεν νοιάζεται για την συλλογική μνήμη του λαού, αφού εξ ορισμού δίνει το δικαίωμα να αλλάζει όποιος θέλει το καθεστώς και να κάνει ό,τι αλλαγές θέλει.
Η έλλειψη συλλογικής μνήμης, η αντιπάθεια για τις παραδόσεις, έχει σοβαρότατες συνέπειες για το ίδιο το δημοκρατικό καθεστώς, αλλά κυρίως για το έθνος και τον πολιτισμό.
Ο τρίτος βασικός λόγος αυτοκαταστροφής των δημοκρατιών είναι η τάση τους να θεωρούν ότι τίποτε δεν υπάρχει πάνω από την δημοκρατία. Η τάση τους να αυτοθεοποιούνται. Το δημοκρατικό καθεστώς δεν ανέχεται να τίθενται οι Θεοί πάνω από την δημοκρατία στην ιεραρχική κλίμακα των κοινωνικών αξιών. Για αυτό οι δημοκρατίες συκοφαντούν τους ευσεβείς πολίτες ως θρησκόληπτους, και τον σεβασμό στην παραδοσιακή θρησκεία ως θεοκρατία ή ως προγονοπληξία.
Επειδή οι δημοκρατίες δεν θέλουν οι πολίτες να δίνουν την αφοσίωσή τους σε τίποτε άλλο εκτός της δημοκρατίας, καταφεύγουν στον εξευτελισμό των Αθανάτων Θεών. Το δημοκρατικό σύστημα επιδιώκει να γίνει ένα είδος θεού, που να το προσκυνούν οι πάντες. Και όταν η δημοκρατία χλευάζει τους Αληθινούς Θεούς, χάνει την ανθρωπιά της. Αρχίζει να παριστάνει η ίδια τον θεό. Και αυτή είναι η έναρξη του τέλους της.
Αυτοί οι τρεις λόγοι, α) αποδέσμευση από το έθνος, β) αποδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, γ) ασέβεια προς τους Θεούς, καταστρέφουν την δημοκρατία. Διότι αυτοί οι τρεις λόγοι αποτελούν τους στυλοβάτες του μέλλοντος, της αιωνιότητος. Αντιθέτως η δημοκρατία στηρίζεται πάνω απΆ όλα στην ευκαιριακή πλειοψηφία. Συνεπώς το δημοκρατικό πολίτευμα στηρίζεται σε πρόσκαιρες καταστάσεις, και λόγω αυτής της δομικής αντιλήψεως απορρίπτει την αιωνιότητα. Άρα απορρίπτει την συνέχεια. Την δική της συνέχεια.
Η ηθική παρακμή στις δημοκρατίες δεν αναχαιτίζεται διότι απλούστατα δεν υπάρχει μηχανισμός που να εξυψώνει τα ήθη. Αντιθέτως όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί και μηχανισμοί είναι έτσι σχεδιασμένοι που να συντείνουν στην ηθική διαφθορά.
Από την στιγμή που το δημοκρατικό σύστημα έχει την αρχή, «θα εξισώνω τους πάντες και τα πάντα προς τα κάτω», είναι αδύνατον ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα να αναχαιτίσει την ηθική παρακμή. Γίνεται το ίδιο μηχανισμός αναπαραγωγής της διαφθοράς. Η δημοκρατία δεν έχει ως πρότυπο τον άριστο πολίτη, αλλά τον λιγώτερο ικανό.
Το δημοκρατικό πολίτευμα διαχέει στους υπηκόους του μία σιωπηρή παραδοχή, μία κεκαλυμμένη αξία: «Ζήσε για το σήμερα, μην ενδιαφέρεσαι για το μέλλον». Οι δημοκρατίες δεν δίνουν σημασία στις μελλοντικές συνέπειες των πολιτικών τους αποφάσεων. Είναι βασική τους αρχή να ασχολούνται με την υλική διάσταση της ζωής. Η πνευματική διάσταση αφήνει τις δημοκρατίες παγερά αδιάφορες. Με τέτοιες δοξασίες, δεν είναι παράξενο που οι δημοκρατίες καταρρέουν εύκολα και είναι βραχύβιες.
Είναι λάθος να διαφημίζεται ως ωφέλιμο ένα καθεστώς, το οποίο δεν ενδιαφέρεται να σπείρει στο παρόν για να δρέψει καρπούς στο μέλλον. Οι δημοκρατίες δεν θέλουν να βλέπουν το μέλλον, δεν θέλουν να ασχολούνται με το μέλλον. Ζωτικοί θεσμοί μιάς κοινωνίας όπως η οικογένεια, καταρρακώνονται με την κρατική χρηματοδότηση των αμβλώσεων με πρόσχημα τον προοδευτισμό. Ένα πολίτευμα που χρηματοδοτεί την μαζική δολοφονία των αγέννητων πολιτών του, τί μέλλον μπορεί να έχει;
Όταν το δημοκρατικό πολίτευμα δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν ενδιαφέρεται για την εθνολογική σύνθεση της χώρας, και ταυτοχρόνως καταδιώκει τους αντιδημοκράτες, είναι σαν να δηλώνει: «Δεν με ενδιαφέρει αν εισβάλλουν 30 εκατομμύρια Κινέζοι στην χώρα και πάρουν την εξουσία, αρκεί να την πάρουν με εκλογές. Ας αλλάξουν τον εθνικό χαρακτήρα του κράτους. Αλλά δεν θα επιτρέψω ποτέ να πάρουν την εξουσία ομοεθνείς αντιδημοκράτες». Με τέτοιες δοξασίες που διαλύουν την κοινωνική συνοχή, τί μέλλον μπορεί να έχει το δημοκρατικό πολίτευμα;
Το δημοκρατικό πολίτευμα λατρεύει τον ηθικό σχετικισμό, την ανευθυνότητα, τον υλισμό, το παρόν, την λήθη, την ποσότητα, την ισοπέδωση. Και συγχρόνως απεχθάνεται το πνεύμα, το μέλλον, την ποιότητα, το ηθικό απόλυτο, την υπευθυνότητα, την συλλογική μνήμη, την ιεραρχία.
Οι δημοκρατίες καταρρέουν και αφανίζονται διότι στερούνται τελικού σκοπού, οράματος, νοήματος της ζωής. Απόδειξη αποτελεί αυτό που συμβαίνει στις φυλακές της πολυδιαφημισμένης αμερικανικής δημοκρατίας. Το ισλάμ και άλλες θρησκευτικές οργανώσεις προσηλυτίζουν πολύ εύκολα φυλακισμένους κατά χιλιάδες, διότι οι θρησκείες γεμίζουν το συναισθηματικό κενό των εγκλείστων. Ουδείς φυλακισμένος ζήτησε να εγγραφεί στο δημοκρατικό κόμμα ως ένα είδος πνευματικής ανάγκης.
Οι δημοκρατίες δεν έχουν το στοιχείο της συνέχειας. Προωθούν τον ατομισμό, τον ατομισμό της μιάς ψήφου. Η εσωτερική τους διάσπαση είναι αποτέλεσμα της δικής τους αδιαφορίας για το κοινωνικό σύνολο. Συμπεριφέρονται στις κοινωνίες ως μάζες ψηφοφόρων, όχι ως όντα που αποτελούν ένα κρίκο σε μία ιστορική αλυσίδα που θα συνεχίσει την εθνική παράδοση.
Η συνέχεια και η αναπαραγωγή της πολιτιστικής παραδόσεως, αν συμβαίνει, όποτε συμβαίνει στις δημοκρατίες, είναι αποτέλεσμα τύχης και ενδιαφέροντος παραγόντων που δεν έχουν σχέση με το δημοκρατικό πολίτευμα. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται μόνον για την καλλιέργεια δημοκρατικού αισθήματος στους πολίτες. Είναι χαρακτηριστική η αδιαφορία των δημοκρατικών καθεστώτων για την μόλυνση του περιβάλλοντος και για τον αφανισμό των ζωικών ειδών.
Σε όσες ιστορικές δοκιμασίες πέρασε το δημοκρατικό πολίτευμα, απέτυχε οικτρά. Απέδειξε ότι δεν μπορεί να διατηρήσει την εθνική συνέχεια.
Ο δημοκρατικός κύκλος αρχίζει με την ομάδα των ανθρώπων που θα καταλάβει την εξουσία. Κάποιες κοινωνικές ομάδες γίνονται πλούσιες και δυνατές. Ελέγχουν την πολιτική και οικονομική εξουσία. Αλλά αδιαφορούν για την εθνική συνέχεια. Οι αξίες που συντηρούν μία κοινωνία, όπως δικαιοσύνη, οικογένεια, θρησκεία, παράδοση, αξιοκρατία, πριονίζονται έσωθεν. Οι ηγετικές ομάδες γίνονται τρυφηλές, αδιάφορες για την κοινωνική δυστυχία. Θεωρούν ότι η δημοκρατία τους εξασφαλίζει την κοινωνική προβολή, αλλά αδιαφορούν για την κοινωνική συνοχή. Η πλειοψηφία της δημοκρατικής κοινωνίας αποξενώνεται, χάνει την σύνδεση με τους δημοκρατικούς ηγέτες. Χωρίς όραμα, χωρίς ηθικές αναστολές και ανταμοιβές, η κοινωνία σαπίζει. Το τέλος του δημοκρατικού κύκλου έφτασε. Το σκηνικό έχει στηθεί για την τελευταία πράξη του δημοκρατικού δράματος: ανατρέπεται από εσωτερική επανάσταση ή εξωτερική εισβολή.
Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει την φυσική τάση να ξεχνά τις αιτίες αυτοκαταστροφής του. Αλλά και κάτι χειρότερο. Έχει την φυσική τάση να μην ενδιαφέρεται καν να αναλύσει, πολλώ δε μάλλον να διορθώσει, τις αιτίες αυτοκαταστροφής του.
APOLLONIA ELLINIKI KINISI
http://apollonios.pblogs.gr/2008/11/o-aristotelhs-peri-dhmokratias-kai-aristokratias.html
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου