Σπουδαίο εφεύρημα, μα τον Δία, ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός των μουτζαχεντίν ρασοφόρων του (μισελληνικού) παπαδοκηφηναριού που μας έχει ανέβει στο σβέρκο τους τελευταίους αιώνες.
Τα αστεία επιχειρήματά τους προσπαθούν να μας πείσουν πως το Βυζάντιο είναι η συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδας, ως κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας και άρα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το ιδεοληπτικό ανοσιούργημα που καλείται «Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός».
Όμως πώς μπορούμε να μιλάμε π.χ. για τον Ελληνισμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όταν οι πολίτες του αυτοαποκαλούνταν Ρωμιοί και είχαν δηλωτικό της πολιτισμικής και κοινωνικής ταυτότητάς τους την καταγωγή από τους Ρωμαίους;
Τα σχολικά βιβλία πάσχουν από τα σοβαρά κενά στη διδασκαλία τους, τουλάχιστον παλιότερα μας έλεγαν ότι ο Ελληνισμός τελειώνει το 146 π.Χ. όταν νικούν οι Ρωμαίοι στην Κόρινθο και συνεχίζει, θαυματουργά αναγεννημένος ξαφνικά από τις στάχτες του, επί Κωνσταντίνου.
Η ενδιάμεση ρωμαϊκή περίοδος είναι απλά μια αποσιωπημένη παρένθεση και όσο λιγότερα γνωρίζουμε γι αυτήν, τόσο το καλύτερο για μας τα καλά χριστιανόπουλα.
Και πραγματικά, δεν υπάρχει κάποιο γνωστό -στην Ελλάδα- σύγγραμμα που να αφοσιώνεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτήν τη “χαμένη” ιστορική περίοδο.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ελληνικός πολιτισμός αφομοιώθηκε από τον ρωμαϊκό με μεγάλη ευκολία και ταχύτητα, καθώς ο τελευταίος εμπνεόταν συχνά πυκνά από την ομηρική εποχή, από την αρχιτεκτονική μέχρι τη θρησκεία.
Πρόκειται για ένα σχεδόν τυπικό δείγμα συμπεριφοράς μιας πολυεθνικής αυτοκρατορίας, όπου τα μέλη της δρουν αλληλεπιδραστικά με την κεντρική διοίκηση πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά για συνεκτικούς λόγους.
Ένα σοβαρό σφάλμα που γίνεται εδώ στην ελληνική μπανανία των καθαρόαιμων απογόνων του Μεγαλέξανδρου, είναι να θεωρείται η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως ελληνορωμαϊκή πολιτισμική σύγκλιση.
Ουδέν ψευδέστερο. Οι Ρωμαίοι ήταν πολυεθνικό κράτος και όσα δικαιώματα είχαν οι Έλληνες, τα μοιράζονταν εξίσου με τους άλλους κατακτημένους λαούς. Πολλοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες ήταν “βάρβαροι” και η δομή της αυτοκρατορίας χαρακτηριζόταν από τον πλουραλισμό που διέπει σήμερα, τα σύγχρονα πολυεθνικά κράτη (βλέπε Η.Π.Α.). Απλά, το ελληνικό στοιχείο επηρέασε και διαμόρφωσε πρώτο, λόγω καλής γειτονίας αρχικά, τον ρωμαϊκό πολιτισμό.
Για να κατανοήσουμε όμως τον Χριστιανισμό, πρέπει να κατανοήσουμε τη θρησκευτική πραγματικότητα της εποχής.
Είναι ψέμα ολκής ότι οι ρωμαϊκοί θεοί ήταν σχεδόν αποκλειστικά και ελληνορωμαϊκοί. Από τον 3ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 3ο μ.Χ. αναπτύχθηκε σε πολύ μεγάλη έκταση το φαινόμενο του θρησκευτικού συγκρητισμού, όπου οι θεότητες από την Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Ανατολή και τον ευρωπαϊκό Βορρά αναμίχθηκαν σε ένα ιδιότυπο ρωμαϊκό πολυθεϊστικό σύμπαν, που συμπεριελάμβανε τους θεογονικούς και κοσμογονικούς μύθους που τις συνόδευαν. Έτσι, δίπλα στις ρωμαϊκές, ετρουσκικές και ελληνικές θεότητες συμπορεύονταν οι θεοί που έφεραν οι Πέρσες, οι Μήδοι, οι Ασσύριοι, οι Χαλδαίοι, οι Μαγουσαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Εβραίοι, οι Φοίνικες, οι Σκύθες, οι Αρμένιοι…
Μια πολυεθνική κοινωνία δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς τους θεούς κάθε φυλής και εθνότητας.
Σε αυτό το σημείο, οι Ρωμαίοι φάνηκαν διαλλακτικοί και η διορατικότητά τους εξασφάλισε στην αυτοκρατορία αρκετούς αιώνες επιβίωσης μέχρι την μεγάλη πτώση της ή περισσότερο ακριβολογικά, τη μεγάλη διάσπασή της.
Στα μέσα εκείνης της περιόδου έρχεται ο απόστολος Παύλος να βάλει (σε μια τάξη αυτό το πολυθεϊστικό χάος, που σημειωτέον ανέπτυξε τη μαγεία γοητεία ή γητεία είναι ο ακριβής όρος για εκείνη την εποχή) σε τέτοιο βαθμό που εξισώθηκε με τις υπάρχουσες θρησκείες σαν σύμφυρμα θεουργικών εκδηλώσεων -μέσω του συγκρητισμού- ως βασική έκφρασή τους.
Τότε γεννήθηκαν οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες, που άρχισαν από νωρίς να εφαρμόζουν τις αρχές της αυτοδιαχείρισης μέσα στην ρωμαϊκή κοινωνία. Φυσικά, και οι άλλες εθνότητες ήταν σε ένα σημαντικό βαθμό αυτοδιαχειριζόμενες αλλά σε αντάλλαγμα ήταν υποχρεωμένες να εφοδιάζουν τη Ρώμη με προϊόντα πρώτης ανάγκης, φόρους και άνδρες για το στρατό της.
Οι Χριστιανοί ήταν αντίθετοι σε αυτό το σύστημα εισφορών γιατί δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα από τα σπλάχνα της αυτοκρατορίας -δεν υπήρχαν από πριν για να κατακτηθούν- προβάλλοντας αξιώσεις για αυτονομία. Με άλλα λόγια, ήταν ο εσωτερικός εχθρός.
Αυτός ήταν ο ουσιαστικός λόγος που οι Ρωμαίοι τους κυνήγησαν κι όχι το παραμύθι που μας ταΐζουν στα σχολεία περί θρησκευτικής αντίθεσης με τα άγια και αγνά θύματα κάτω από τους ματωμένους κυνόδοντες των θηρίων στις αρένες.
Είπαμε, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν πολυσυλλεκτικό και πολυπολιτισμικό φαινόμενο, τόσες πολλές θρησκείες ήταν ανεκτές στο εσωτερικό της, οι Χριστιανοί τι τους πείραζαν ως ακόμα μία θρησκευτική κοινότητα ανάμεσα στις δεκάδες;
Η ανάπτυξη του Χριστιανισμού ήταν καθαρά πολιτικό ζήτημα με τεράστιες οικονομικές προεκτάσεις που έβλαπτε τα συμφέροντα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Δεν αρκεί η αγάπη και η προσευχή προς τον Θεό για να τραφείς πνευματικά, προηγούνται οι σωματικές ανάγκες και γι αυτές πρέπει να ασκήσεις μια μορφή εμπορίου ή να παράγεις αυτά που χρειάζεσαι για να επιζήσεις.
Αφού οι τοπικές κοινωνίες των Χριστιανών ήταν αυτοδιαχειριζόμενες και συναλλάσσονταν μόνο μεταξύ τους, αναμενόμενο είναι ο Καίσαρας να θυμώνει που δεν αποδίδεται σε εκείνον αυτό που του ανήκει…
Η αλματώδης άνοδος του Χριστιανισμού δεν ήταν αυτή που διέσπασε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Οι πολιτικές έριδες, η κοινωνική, θρησκευτική και πνευματική διαφθορά, οι σπάταλοι πόλεμοι, οι συχνές εξεγέρσεις και οι επιδρομές των βαρβάρων στα σύνορα έφεραν την ανεπανόρθωτη πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και πολιτιστική καθίζηση, που βέβαια ελάχιστα επηρέασε τους πρώτους Χριστιανούς αφού αυτοί ήταν αυτοτελείς ως κοινότητες και είχαν αποκτήσει εν τω μεταξύ οικονομική ανεξαρτησία.
Όταν έσπασε στα δύο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πρώτος ο Κωνσταντίνος θα συνειδητοποιήσει πως οι Χριστιανοί θα είχαν τον κυρίαρχο ρόλο στα πράγματα.
Θα το καταλάβουν αργότερα και στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας όταν οι Χριστιανοί αρχίσουν να παραγκωνίζουν ανταγωνιστικά τους Φοίνικες και τους Εβραίους στο εμπόριο, ενώ τα υπολείμματα της Ρώμης είχαν παραδοθεί βορά στους κάθε λογής εισβολείς, με αποτέλεσμα την οριστική διάλυση του δυτικού τμήματος και την ανάδυση των νέων δυνάμεων με τη δημιουργία των πρώτων χριστιανικών κρατών στην Δυτική Ευρώπη.
Το πρώϊμο Βυζάντιο, ακολούθησε μια πιο μακροπρόθεσμη συνεκτική πολιτική που είχε σαν αντίκρισμα να ακολουθήσει επίφοβες επεμβάσεις για να κρατήσει τη συνοχή του ανατολικού ρωμαϊκού τμήματος.
Χάρη στον διορατικό Κωνσταντίνο, οι Χριστιανοί επέβαλλαν με την τρομοκρατική πνευματική ισχύ τους και την οικονομική ευμάρεια τους την άμεση συμμετοχή στη διοίκηση αυτού του μορφώματος που θα ονομαστεί πολύ αργότερα, και αρκετά αυθαίρετα, Βυζαντινός Πολιτισμός.
Που κατά βάση ήταν Ρωμαϊκός, με επίσημη θρησκεία τον Χριστιανισμό.
Και θα επιζήσει μασκαρεμένος, για 400 χρόνια ακόμα, ως Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Μην γελιόμαστε και μην τρέφουμε αυταπάτες, για να επιζήσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναγκαστικά υιοθέτησε τις πολιτικές και στρατιωτικές δομές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που ουσιαστικά ήταν Ρωμαϊκή!
Δεν είναι, λοιπόν, μεγάλη υπερβολή να πούμε ότι τα κατάλοιπα της Ρώμης επέζησαν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια μέχρι να ρίξει οριστικά την ταφόπλακα ο Κεμάλ Ατατούρκ (*), πρόσφατα πριν ένα αιώνα…
(*) δείγμα τουρκολαγνείας η αναφορά στον Μουσταφά Κεμάλ ως Ατατούρκ (δλδ σαν Εθνάρχη ή Πατέρα των Τούρκων, Atatürk)• δεν έχω ακούσει – ρε γαμώτο μου - Τούρκο να αναφέρεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο ως… Εθνάρχη Βενιζέλο (δλδ Venizelo Atayunan)!
Όμως οι Εθνικοί, οι πιστοί των πατρώων θρησκειών, ως κυρίαρχη θρησκευτική πρακτική, παρέμεναν αδιάλλακτοι όσο η εξουσία δεν μπορούσε να τους ελέγχει εύκολα. Ήταν οι “παγανιστές”, οι χωρικοί της υπαίθρου όπως δηλώνει η λατινική ρίζα pagan, αλλά η έννοια θα αφορά εύλογα και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού των αστικών κέντρων. Οι τελευταίοι θα την πληρώσουν πρώτοι με μαζικές σφαγές, δημεύσεις περιουσιών και βίαιους ξεριζωμούς. Οι χωρικοί θα συγχρωτιστούν, αν δεν απωθηθούν, με τους αλλοδαπούς μετοίκους που προέρχονταν από τις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών που εφάρμοζαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. H αλλοίωση του ευρύτερου πληθυσμού στα Βαλκάνια ήταν ένα αναπόδραστο γεγονός για το οποίο εθελοτυφλούμε συστηματικά στο όνομα της τρισχιλιετούς συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού.
Η ελληνικότητα του Βυζαντίου είναι περισσότερο μια προσχηματική εικόνα που τότε εξυπηρετούσε τα γεωπολιτικά συμφέροντα της περιοχής.
Γιατί, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και την Ανατολή, τα ελληνικά ήταν η lingua franca για την επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών γλωσσικών κοινοτήτων με τον ίδιο τρόπο που σήμερα χρησιμοποιούνται τα αγγλικά.
Επί του αυτοκράτορα Ηράκλειου (6ος-7ος αιώνας μ.Χ.) επικράτησε η ελληνική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας. Πιο πριν, ο Ιουλιανός δολοφονείται από έναν στρατιώτη για του Χριστού την πίστη, ο ανίκανος Αρκάδιος έδωσε την άδεια στον Αλάριχο να ερειπώσει την Ελλάδα για να αποτρέψει τον δυτικό αυτοκράτορα Ονώριο από το να κατακτήσει την καμένη γη που ορεγόταν, ο Θεοδόσιος σφάζει αβέρτα τους Εθνικούς στη Θεσσαλονίκη και ο Ιουστινιανός σφραγίζει και τις τελευταίες πνευματικές αναλαμπές της αρχαίας Ελλάδας.
Ας μην συνεχίσουμε άλλο, πολύ ελληνική συμπεριφορά είχαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες της Νέας Ρώμης!
Δεν είχε καμία απολύτως αξία η καταγωγή σου. Είτε ήσουν Έλληνας, Άραβας, Αρμένιος, πάνω απ’ όλα έπρεπε να είσαι Χριστιανός.
Αν οι Βυζαντινοί άκουγαν τον όρο ελληνοχριστιανισμός, το λιγότερο που θα σου έκαναν θα ήταν να σου κόψουν τη γλώσσα.
Πόσο βυζαντινο-ελληνικός είναι ο πολιτισμός των σημερινών χωρών των Βαλκανίων, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία;
Αν έχουμε την απαίτηση να ονομάζουμε ελληνικό το Βυζάντιο, πείτε το και στα αδέρφια μας τους Σλάβους που ήταν υποτακτικοί [μας] για εκατοντάδες χρόνια αλλά γεννήθηκαν μέσα από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Η ελληνικότητα του Βυζαντίου γεννήθηκε στα στερνά του για εθνικιστικούς λόγους, λίγο πριν από την Άλωση, όταν είχε χάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των εδαφών της.
Η πνευματική οπισθοδρόμηση του Βυζαντίου είναι εμφανής στα καλλιτεχνικά (ας πούμε…) έργα.
Αν δεις μια αγιογραφία είναι σαν να τις έχεις δει όλες.
Αν ακούσεις έναν βυζαντινό ύμνο, έχεις προσλάβει αμέσως όλο το απροσμέτρητο… βάθος της Βυζαντινής μουσικής, αφού υφολογικά δεν προοδεύει μέσα στο χρόνο.
Κάθε μορφή τέχνης, ακολουθεί ένα κώδικα που παραμένει ίδιος και αναλλοίωτος επί χίλια σχεδόν χρόνια μέχρι την Άλωση.
Πολλοί ελληνικοί πάπυροι με πολύτιμη γραμματεία ξύνονται για να γραφούν από πάνω ανούσιοι ύμνοι και εσχατολογίες σαλεμένων καλόγερων.
Το Βυζάντιο ήταν ένας βάλτος του πνεύματος και της σκέψης που πάγωσε το χρόνο, οι ελάχιστες εξαιρέσεις (Πλήθων Γεμιστός, Λέων ο Μαθηματικός ή Σοφός, Μιχαήλ Ψελλός κι άλλοι λίγοι άξιοι πνευματικοί άνθρωποι) επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όμως η ανάσταση της σύγχρονης ελληνικότητας είναι… δυτικό εφεύρημα.
Μέχρι να μας δώσει ο Τζωρτζ Κάνινγκ την ευκαιρία να ορθοποδήσουμε ως έθνος, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να ντυνόμαστε με τούρκικες φορεσιές, να κάνουμε ασβεστοκονίαμα αγάλματα και μέλη αρχαίων ναών, να μιλάμε άλλες γλώσσες εκτός της (επίσημης και κρατικής) ελληνικής, να χρησιμοποιούμε τη λέξη Έλληνας ως βρισιά.
Όταν μάθαμε ότι μπορούμε να εμπορευτούμε τα περασμένα μεγαλεία μας με λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου, γίναμε ξαφνικά απόγονοι του πιο πριν μισητού Πλάτωνα, του καταραμένου Αριστοφάνη, του πουστάρα Μεγαλέξανδρου, του φτηνού Ομήρου, του επαίσχυντου ηδονιστή Επίκουρου…
Σήμερα, οι κληρονόμοι της οπισθοδρόμησης και του σκοταδισμού έχουν την απαίτηση να τους πάρουμε στα σοβαρά.
Αν πράγματι το χριστιανικό ιερατείο ήθελε να είναι ειλικρινές, θα παραδεχόταν ανοιχτά τις μελανές σελίδες της ιστορίας του, απαλλάσσοντάς το από την υποχρέωση να απολογηθεί ετεροχρονισμένα.
Αλλά, ο δεσμός του με την εξουσία δεν κρύβει το καταστροφικό βυζαντινισμό και το ραγιαδισμό απέναντι στην κληρονομιά της ύστατης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την κυρίως ειπείν Οθωμανική, που οι συνέπειες της κατάρρευσής της ταλανίζουν μέχρι σήμερα το πολιτικό μας σύστημα με την επιβίωση και τον παρασιτισμό του ρασοφόρου πολιτικοκοινωνικού μορφώματος!!!!!!
Αναρτήσεις
