Πλάτων και Σωκράτης για τα Μαθηματικά και την Γεωμετρία

 

Τα μαθηματικά και η φιλοσοφία γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της αγάπης των αρχαίων ελλήνων στην ακριβολόγηση και την απόδειξη. Μια ιστορική επομένως ανασκόπηση της φιλοσοφίας των μαθηματικών είναι φυσιολογικό να αρχίζει από εκεί. Σύμφωνα με τον Thomas Kuhn για να κατανοήσουμε παλαιότερες εργασίες οφείλουμε να ξεχάσουμε την τρέχουσα επιστήμη και να εμβαπτισθούμε στην ανατραπείσα θεωρία.

Ένας όμως σύγχρονος μαθηματικός δεν χρειάζεται να αναδιοργανώσει τη σκέψη του για να μελετήσει τα Στοιχεία του Ευκλείδη, τα οποία μοιάζουν με τις σύγχρονες εργασίες. Σήμερα είναι παραδεκτό πως τα Στοιχεία είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της ζωής του Πλάτωνα.

Ο Κόσμος του Είναι

Πρόκειται για μια σύντομη περιγραφή της θεωρίας των Ιδεών του Πλάτωνα. Έχουμε πχ εικόνες του ωραίου παρόλα αυτά τίποτα δεν είναι απολύτως ωραίο. Ο υλικός κόσμος έχει ψεγάδια. Υπάρχει όμως ο κόσμος των Μορφών (Ιδεών), αιώνιος και αναλλοίωτος στον οποίο υπάρχει η «όντως Ομορφιά», η «Όντως Δικαιοσύνη» κλπ. Οι ιδέες είναι οντολογικά υπαρκτές όχι νοητικά κατασκευάσματα. Έτσι ο Πλάτων δεν θα συμφωνούσε με την άποψη ότι η ομορφιά ή δικαιοσύνη κλπ βρίσκονται στο τρόπο που βλέπει κανείς τα πράγματα. Ο φυσικός κόσμος ονομάζεται κόσμος του γίγνεσθαι γιατί υπόκειται σε αλλαγή και στη φθορά, κατανοείται δε με τις αισθήσεις.


Πώς κατά τον Πλάτωνα αντιλαμβανόμαστε τις Μορφές, δηλ. ποια είναι η επιστημολογία του; Τις αντιλαμβανόμαστε μέσω της νόησης. Στον έργο του «Μένων», ο Πλάτωνας υποστηρίζει ότι η «μάθηση» στην πραγματικότητα είναι ανάμνηση από τη ζωή της ψυχής στον κόσμο της Αληθείας, πριν εισέλθει στο σώμα. Τα μαθηματικά κατά τον Πλάτωνα είναι ένα μέσο για να εξυψωθεί το πνεύμα πέρα από τον υλικό κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Είναι.

Ο Πλάτωνας για τα Μαθηματικά

Η γεωμετρία αποτελεί κατά τον Πλάτωνα ένα παράδειγμα του κόσμου των Ιδεών και της σχέσης του με τον φυσικό κόσμο. Ο τελευταίος δεν περιέχει τέλειους κύκλους ευθείες ή σημεία, σε αντίθεση με τον πρώτο. Τα γεωμετρικά αντικείμενα ως αιώνια και αναλλοίωτα δεν υπάρχουν στον φυσικό κόσμο. Τοιουτοτρόπως τα θεωρήματα της γεωμετρίας είναι αντικειμενικά αληθή ανεξάρτητα από τον νου την γλώσσα, ή άλλα χαρακτηριστικά του μαθηματικού. Πρόκειται για ένα ρεαλισμό ως προς την τιμή αληθείας, που φθάνει μέχρι τον ρεαλισμό στην οντολογία. Η ιεράρχηση στην οντολογία του Πλάτωνα φαίνεται στο σχήμα. Η γεωμετρική γνώση αποκτάται με καθαρή σκέψη, ή με ανάμνηση της ψυχής από την ύπαρξή της στον κόσμο του Είναι πριν εισέλθει στο σώμα.

Η δυναμική γλώσσα στη γεωμετρία (πχ κατασκευές) έφερε σε δύσκολη θέση πολλούς από την Ακαδημία του Πλάτωνα, αφού δεν συμβιβάζεται με το αναλλοίωτο και αιώνιο των γεωμετρικών αντικειμένων. Το γεωμετρικό σχήμα κατά τον Πλάτωνα βοηθά τον νου να συλλάβει τον αιώνιο και αναλλοίωτο κόσμο της γεωμετρίας, πως γίνεται όμως αυτό αφού ο κόσμος του Είναι είναι προσεγγίσιμος μόνο μέσω του νου και όχι των αισθήσεων. Οι συνεχιστές των θεωριών του Πλάτωνα, αν και εγκατέλειψαν κάποιες μυστικιστικές απόψεις του σχετικά με την επιστημολογία, διατήρησαν την άποψη ότι η γεωμετρική γνώση είναι a priori, ανεξάρτητη από την αισθητηριακή εμπειρία. Ένα εγειρόμενο ερώτημα που ζητά απάντηση είναι το πώς η γεωμετρία έχει εφαρμογές στο φυσικό κόσμο. Τις ίδιες απόψεις του ρεαλισμού ως προς την τιμή αληθείας, και ως προς την οντολογία έχει ο Πλάτων και για την αριθμητική και την άλγεβρα. Ισχύουν προσεγγιστικά στο φυσικό κόσμο, ενώ ισχύουν ακριβώς και αυστηρώς στον κόσμο του Είναι.

Η θεωρία των αριθμών στη αρχαία Ελλάδα ονομάζετο αριθμητική, ενώ η πρακτική αριθμητική λογιστική. Και η λογιστική και η αριθμητική κατά τον Πλάτωνα ανήκουν στον κόσμο των Ιδεών. Η αριθμητική ασχολείται με τους φυσικούς αριθμούς και η λογιστική ασχολείται με την σχέση μεταξύ των αριθμών. Και οι δύο βοηθούν το πνεύμα να συλλάβει τη φύση του αριθμού καθεαυτή.

Ο Σωκράτης για τα Μαθηματικά

Ο Πλάτωνας θαύμαζε τα επιτεύγματα των μαθηματικών. Δεν ήταν όμως ίδια η στάση του Σωκράτη. Ο Σωκράτης ενδιαφερόταν για την πολιτική και ηθική και όχι για την επιστήμη. Συζητούσε με τον καθένα που ήθελε και αυτό το έπραττε σε καθημερινή βάση. Στη συζήτηση προχωρούσε προσεκτικά, εκμαιεύοντας το πιστεύω του συνομιλητή του και κατόπιν προχωρούσε σε απροσδόκητες και ανεπιθύμητες συνέπειες αυτού του πιστεύω. Η όλη συζήτηση βοηθούσε στο ξεκαθάρισμα των αντιλήψεων. Αντίθετα ο ώριμος Πλάτων, ενδιαφέρεται για τα μαθηματικά και διατείνεται ότι είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει κάποιος, αφού είναι χρήσιμα σε όλες τις τέχνες αλλά και σε κάθε μορφή γνώσης και διανοητικής λειτουργίας. Υποστήριζε ότι με τα μαθηματικά μπορούσε να περάσει κάποιος την πύλη που οδηγεί στο όντως Είναι. Με τα μαθηματικά οι άρχοντες θα περάσουν από τον κόσμο του γίγνεσθαι στον κόσμο του Είναι. Για αυτό συνιστούσε πολύχρονη μελέτη των μαθηματικών, των οποίων η γνώση προϋποτίθετο για την ενασχόληση με την φιλοσοφία.

Ο Πλάτωνας δεν πιστεύει ότι η φιλοσοφία είναι για τον οποιονδήποτε. Στην ιδανική του πολιτεία, ελάχιστοι συμμετέχουν στον φιλοσοφικό στοχασμό, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία παίρνει τις οδηγίες από αυτούς κοιτώντας την δουλειά της. Έφθανε στο σημείο να υποστηρίξει ότι η φιλοσοφία είναι ακόμη και επικίνδυνη για τις μάζες. Τα μαθηματικά προχωρούν με την μέθοδο της αποδείξεως, ενώ η Σωκρατική μεθοδολογία προχωρά με την μέθοδο της δοκιμής και του λάθους. Έτσι προϊόντος του χρόνου η μέθοδος του Σωκράτη εγκαταλείπεται από τον Πλάτωνα, ο οποίος θέλγεται από την χωρίς περιπλοκές μαθηματική μεθοδολογία την οποία θέλει να εφαρμόσει σε όλη την γνώση. Μετά τις σπουδές στα μαθηματικά και την φιλοσοφία κάποιοι θα συναντήσουν και κατανοήσουν τις Μορφές, ανεξάρτητα από παραδείγματα του υλικού κόσμου, φθάνοντας σε μη υποθετικές πρώτες αρχές.

http://www.ellinikoarxeio.com/2011/01/plato-and-socrates-mathematics.html#ixzz1EDzeUGzX

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πλάτων και Σωκράτης για τα Μαθηματικά και την Γεωμετρία"

Τα 10 πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!

 Όπως πίστευε ο Επίκουρος, ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο. Την ευτυχία, τη μακαριότητα, την έχει μέσα του, φτάνει να παραμερίσει όσα τον ενοχλούν και του κάνουν κόλαση τη ζωή. Εδώ σας δίνουμε 10 μικρά αλλά πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!

1. Κάνε τα πάντα με αγάπη!

Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς.

Η αγάπη είναι η αιτία ενότητας όλων των πραγμάτων

2. Αγκάλιασε τις προκλήσεις και μάθε από αυτές

Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό: «Ζήσε το σήμερα και ξέχασε το παρελθόν». Οι προκλήσεις είναι πάντα μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ακόμη και το ΟΧΙ μπορεί να γίνει μια νέα για να κινηθούμε σε μια νέα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.

«Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων έργων».

3. Πίστεψε στον εαυτό σου, άκουσε τον και μην παίρνεις πολύ σοβαρά αυτά που σου λένε οι άλλοι.

Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και κανείς τα παιδιά σου. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δεν θα μοιραστούν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες απόψεις και το ίδιο όραμα με εσένα, όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Θα υπάρξουν πολλοί που θα σου δώσουν δωρεάν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή σου ως μητέρα ή πατέρας. Άκουσε τους χωρίς να τους κρίνεις και ακολούθησε αυτό που σου λέει η καρδιά σου

«Εκείνος που ξέρει να ακούει επωφελείται ακόμη κι από εκείνους που μιλούν άσχημα».

«Μάθε να είσαι σιωπηλός, άφησε το μυαλό ήσυχο να ακούσει και ν’ απορροφήσει»

4. Ονειρέψου αυτά που θέλεις, και όχι αυτά που δεν θέλεις

Είναι σημαντικό να ονειρευόμαστε, να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Αλλά πάντα να ελπίζουμε στα καλύτερα

«Μην ξοδεύεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις. Θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, είναι κάτι απ’ όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκες να αποκτήσεις»

5. Ποτέ μην τα παρατάς και ποτέ μη χάνεις την πίστη σου

Αντικατέστησε τον φόβο με την ελπίδα.Η ταπεινοφροσύνη, ή αγάπη και η πίστη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και όλα θα συμβούν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη εποχή.

«Δεν υπάρχει τίποτα «μεγάλο» που δημιουργείται ξαφνικά…Ένα τσαμπί σταφύλια χρειάζεται χρόνο να ανθίσει, να καρποφορήσει και να…ωριμάσει»!

6. Πάντα να σκέφτεσαι και να «νιώθεις» θετικά

Η θετική σκέψη είναι δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων. Εστιάστε πάντα στο παρόν και στους λόγους για τους οποίους χαίρεστε! Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους αρνητικούς ανθρώπους και φροντίστε πάντα να περιβάλλεστε από ανθρώπους με θετική ενέργεια. Και όπως λένε και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:

«Η ιατρική είναι συνυφασμένη με την ουσία του νου»

«Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας»

7. Ψάξε μέσα σου τις απαντήσεις

Πάντα η σκέψη και η ενδοσκόπηση μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή λύση, όταν νιώθουμε μπερδεμένοι

«Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε εσωτερικά θα αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα.» Πλούταρχος

8. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι που μας κάνουν πιο θαρραλέους

«Το θάρρος μας δε φαίνεται στις καθημερινές μας χαρούμενες σχέσεις, αλλά στις προκλήσεις της ζωής και τις αντιξοότητες»

9. Μην αντιστέκεσαι στο πεπρωμένο σου

«Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του»

«Στον καθένα υπάρχουν τρεις αρετές: Η σύνεση, η δύναμη και η καλή τύχη»

Ίων ο Χίος

10. Δες τα λάθη σου θετικά και σαν εμπειρίες που θα κινούνται προς την κατεύθυνση των ονείρων σου.

«Αυτός που κάνει τα περισσότερα κάνει τα περισσότερα λάθη»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα 10 πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!"

Ο κόσμος του Αριστοτέλη

 Εκτός από τη γνώμη του τη σχετική με τις "ιδέες" του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει και άλλες αρχές. Δεν αποκρούει την ηδονή, αλλά προτιμά την πιο τέλεια, αυτή δηλαδή που πηγάζει από τη διάνοια. Ο σκοπός των ανθρώπινων ενεργειών, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ευδαιμονία, την οποία ορίζει ως ενέργεια σύμφωνη με την αρετή. Η αρετή, όταν κυριαρχεί στα πάθη και στις ορμές, τα ρυθμίζει, παίζοντας το ρόλο του μέτρου ανάμεσα στις δύο ακρότητες, δηλαδή στην υπερβολή και την έλλειψη. Έτσι π.χ. η "πραότης" είναι αρετή ως μεσότητα της οργής και της αναισθησίας, η "ανδρεία", επειδή βρίσκεται ανάμεσα στη θρασύτητα και στη δειλία, και η "αιδώς", επειδή κατέχει το μέσο της αδιαντροπιάς και της κατάπληξης, που είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα της αρετής είναι και τα αγαθά του σώματος (δύναμη, υγεία, ομορφιά) και τα αγαθά της τύχης (πλούτος, ευγενική καταγωγή κλπ.). Σύμφωνα μ' αυτά, ευτυχισμένος είναι εκείνος που ενεργεί κατά τις επιταγές της αρετής και συγχρόνως έχει μερίδιο και στα άλλα αγαθά, τα "εκτός αγαθά", όπως τα ονομάζει.

Ο Αριστοτέλης ταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ' αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.

Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη Γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό. Τέλος, με την τυπική λογική, βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της. Ο Αριστοτέλης ήταν ο φιλόσοφος που διετύπωσε τη θεωρία της ύπαρξης του πέμπτου στοιχείου της φύσης. Συγκεκριμένα οι Έλληνες φιλόσοφοι από την Ιωνία θεωρούσαν ότι στη φύση υπάρχουν τέσσερα στοιχεία ή ουσίες. Γη, ύδωρ, πυρ και αήρ. Ο Αριστοτέλης πρόσθεσε στην τετράδα τον αιθέρα ο οποίος θα αποτελέσει την πέμπτη ουσία την πεμπτουσία. Το στοιχείο αυτό παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες, είναι αγέννητο, αγήρατο, άφθαρτο, αΐδιο, αναυξές και αναλλοίωτο. Επιπλέον εντοπίζεται στον "άνω τόπο" όπου κατοικεί η Θεότητα.

Σχετικά με την επιλογή προκειμένων^[22]
Ιδιαίτερη σημασία έχει η επιλογή προκειμένων άμεσων (αυταπόδεικτων), γνωριμοτέρων του συμπεράσματος και ουσιωδών αιτιών του. Αν πάρουμε τις έννοιες πλανήτης, ουράνιο σώμα που φωτίζει σταθερά (μη στίλβον) και κοντινό (εγγύς) ουράνιο σώμα θα μπορούσαμε να φτιάξουμε τους 2 παρακάτω συλλογισμούς:
[Σ1] Τα μη στίλβοντα ουράνια σώματα είναι εγγύς ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι εγγύς ουράνια σώματα
[Σ2] Τα εγγύς ουράνια σώματα είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι εγγύς ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Ο Σ1 είναι συλλογισμός του ότι (του γεγονότος), ενώ ο Σ2 είναι συλλογισμός του διότι (του αιτιολογημένου γεγονότος). Δηλαδή η προκείμενη «Τα εγγύς ουράνια σώματα είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα» είναι ορθότερη από την προκείμενη «Τα μη στίλβοντα ουράνια σώματα είναι εγγύς ουράνια σώματα», καθόσον επειδή είναι εγγύς δεν στίλβουν, και όχι επειδή δεν στίλβουν είναι εγγύς.

Σχετικά με την επιστημονική εξήγηση ^[23]
Σημαντικό ρόλο στην επιστημονική εξήγηση γεγονότων κατά τον Αριστοτέλη έχει η αγχίνοια (ευστροφία) ή ευστοχία στην ανακάλυψη του μέσου όρου σε άσκεπτο χρόνο (ακαριαία), π.χ. βλέποντας ότι η σελήνη έχει συνεχώς στραμμένη την ίδια φωτεινή πλευρά της προς τον ήλιο, και βάσει του ότι ο ήλιος φωτίζει, αποδίδει τη φωτεινότητα της σελήνης στο φως του ήλιου.
Τυπική διατύπωση:
Προκείμενες
Αν ένα σώμα έχει στραμμένη μια πλευρά του σε μια φωτεινή πηγή (σε ένα αντικείμενο που φωτίζει) τότε φωτίζεται δανειζόμενη το φως της φωτεινής πηγής
Η σελήνη έχει συνεχώς στραμμένη την ίδια πλευρά της Α στον ήλιο
Ο ήλιος είναι φωτεινή πηγή
Συμπέρασμα
Η πλευρά Α της σελήνης φωτίζεται δανειζόμενη το φως του ήλιου

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82#%CE%96%CF%89%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B7

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο κόσμος του Αριστοτέλη"

Αριστοτέλης, ο απώτερος σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι απλώς η ευτυχία.

 

Κατά την άποψη του Αριστοτέλη, ο απώτερος σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι απλώς η ευτυχία. (EDITH HALL)

Στην εισαγωγή των Ηθικών Ευδημείων ο Αριστοτέλης παραθέτει ένα σοφό δίστιxο που ήταν λαξευμένο σε έναν αρχαίο λίθο στο ιερό νησί της Δήλου. Σύμφωνα με αυτό, τα τρία καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι η δικαιοσύνη, η υγεία και η εκπλήρωση των επιθυμιών.

Ο Αριστοτέλης διαφωνεί κάθετα. Κατά την άποψή του, ο απώτερος σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι απλώς η ευτυχία, που σημαίνει να βρεις έναν σκοπό για να αξιοποιήσεις τις δυνατότητές σου και να εργαστείς πάνω στη συμπεριφορά σου ώστε να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Εσύ ο ίδιος είσαι ο ηθικός παράγοντάς σου, αλλά ενεργείς σε έναν κόσμο με διασυνδέσεις, όπου οι συνεργασίες με άλλους ανθρώπους είναι πολύ σημαντικές.

Δάσκαλος του Αριστοτέλη ήταν ο Πλάτων, ο οποίος ήταν μαθητής του Σωκράτη, πού είχε πει το περιβόητο «ὁ δὲ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ» («ζωή που δεν την εξετάζεις, δεν αξίζει να τη ζεις»). Ο Αριστοτέλης θεωρούσε κάπως σκληρά αυτά τα λόγια. Ήξερε ότι πολλοί άνθρωποι – η πλειονότητα ίσως- ζουν ενστικτωδώς και συχνά χωρίς καν να σκέφτονται, αλλά απολαμβάνουν πολλή ευτυχία, ακόμα κι αν ζουν στον «αυτόματο πιλότο». Εκείνος θα έδινε έμφαση στην πρακτική δραστηριότητα και στο μέλλον, ενώ το εναλλακτικό απόφθεγμά του θα ήταν: «Η μη προγραμματισμένη ζωή μάλλον δεν είναι απόλυτα ευτυχής».

Η αριστοτελική ηθική έθεσε το άτομο προ των ευθυνών του. Όπως διαπίστωσε ο Αβραάμ Λίνκολν, «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο αποφασίζουν να είναι». Αντί να εργάζεσαι στον αυτόματο πιλότο, η αριστοτελική ηθική σε τοποθετεί ως μοναδικό πιλότο σε έναν πλήρη πίνακα ελέγχου. Το σημείο αφετηρίας του ηθικού παράγοντα της αριστοτελικής ηθικής έχει κοινά στοιχεία με τον ηθικό εγωισμό που συνδέεται με τον φιλόσοφο της πρώιμης νεότερης εποχής Μπέρναρντ ντε Μάντεβιλ (1670-1733), αλλά μόνο ως εκεί. Το συγκεκριμένο σύστημα συστήνει σε κάθε άτομο να ενεργεί συνειδητά με στόχο τη μεγιστοποίηση τον προσωπικού οφέλους του.

Φανταστείτε ότι έχετε καλέσει σε τσάι δέκα γείτονές σας. Γνωρίζετε ότι δύο από αυτούς είναι χορτοφάγοι. Αλλά τα σάντουιτς για χορτοφάγους είναι τρεις φορές ακριβότερα από τα σάντουιτς με ζαμπόν. Αν αγοράσετε δύο μερίδες σάντουιτς για χορτοφάγους περιορίζοντας τα σάντουιτς με ζαμπόν, θα υπάρχει λιγότερο φαγητό συνολικά για όλους. Ο εγωιστής θα αγνοούσε τις ανάγκες όλων των άλλων και είτε θα προνοούσε είτε όχι για το φαγητό των χορτοφάγων ανάλογα με τις προσωπικές διατροφικές συνήθειες του. Αν δεν ήταν χορτοφάγος, σίγουρα δεν θα ήθελε να μειώσει τηv ποσότητα των σάντουιτς με ζαμπόν για να φροντίσει τις διαφορετικές διατροφικές επιλογές οποιουδήποτε άλλου. Αν ήταν χορτοφάγος, θα αγνοούσε τη στέρηση που θα βίωναν οι οκτώ κρεατοφάγοι με τις μικρότερες μερίδες και απλώς θα φρόντιζε να υπάρχει άφθονη χορτοφαγική τροφή για τον ίδιο και θα παράγγελνε και μια επιπλέον μερίδα ειδικά γι’ αυτόν.

Οι ωφελιμιστές, από την άλλη, προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την ευτυχία των περισσότερων ανθρώπων εστιάζοντας στις συνέπειες των πράξεων: για τους ωφελιμιστές το αποτέλεσμα οκτώ ευτυχισμένων κρεατοφάγων υπερέχει του ταυτόχρονου προβλήματος των δύο δυστυχισμένων χορτοφάγων. Ο ωφελιμισμός καθίσταται δύσκολος όταν οι μειονότητες είναι μεγάλες: ένα τσάι με τέσσερις δυστυχισμένους χορτοφάγους, για παράδειγμα, και μόλις έξι ευτυχείς κρεατοφάγους σίγουρα δεν θα γινόταν σε εορταστικό κλίμα.

Οι οπαδοί του Ιμμάνουελ Καντ δίνουν έμφαση στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις, διερωτώμενοι αν θα έπρεπε να υπάρχει ένας συμπαντικός και σταθερός νόμος σχετικά με τηv αναλογία των διαφορετiκών ειδών σάντουιτς που θα έπρεπε να είναι διαθέσιμα στο τσάι.

Οι οπαδοί του πολιτισμικού σχετικισμού, από την άλλη, έχουν επιμείνει στο γεγονός ότι δεν υπάρχει συμπαντικός ηθικός νόμος. Όλοι, όπως ισχυρίζονται, ανήκουν σε μια ομάδα ή σε ομάδες που έχουν δικούς τούς εσωτερικούς νόμους και έθιμα. Σε όλο τον πλανήτη υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί και κοινόmτες που δεν καταναλώνουν καθόλου χοιρινό˙ άλλοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη χορτοφαγία ή ακόμα και τις συγκεντρώσεις για τσάι.

Ο Αριστοτέλης, αντίθετα, θα συνειδητοποιούσε ότι η απόφαση σχετικά με τα σάντουιτς δεν θα μπορούσε να ληφθεί απερίσκεπτα και αβασάνιστα. Θα αφιέρωνε χρόνο για να στοχαστεί σχετικά με το πρόβλημα και να κάνει κάποιο προγραμματισμό. Θα κοίταζε πίσω από τον προγραμματισμό των εδεσμάτων για να εντοπίσει συνειδητά την πρόθεσή του – αν η πρόθεση είναι να νιώσουν και οι δέκα γείτονες ευπρόσδεκτοι και να φάνε καλά, επειδή αυτό θα έκανε τη γειτονιά καλύτερη για να ζει κάποιος εκεί, συμβάλλοντας στην ατομική και συλλογική ευτυχία, τότε η απόφασή του θα έπρεπε να μεγιστοποιεί την πιθανότητα να υλοποιηθεί η συγκεκριμένη πρόθεση. Δεν θα είχε νόημα να προσβάλει έστω και λίγους καλεσμένους. Στη συνέχεια θα συμβουλευόταν τους ενδιαφερομένους, μεταξύ αυτών τους καλεσμένους και τους υπεύθυνους για το φαγητό, για να ελέγξει τις πιθανές αντιδράσεις. Θα σκεφτόταν συναντήσεις για τσάι που είχε οργανώσει ή στις οποίες είχε παραστεί στο παρελθόν, θα εξέταζε τα προηγούμενα δεδομένα και πιθανότατα θα ανακάλυπτε μια λύση για το πρόβλημα ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία των συναντήσεων για τσάι – για παράδειγμα, θα σέρβιρε γλυκά χωρίς γαλακτοκομικά που θα άρεσαν σε όλους αντί για τα διχαστικά σάντουιτς. Επίσης, θα φρόντιζε να απολαύσει και ο ίδιος προσωπικά τα γλυκά που θα επέλεγε, γιατί η περιττή αυταπάρνηση δεν έχει θέση στη φιλοσοφία του, η οποία προβλέπει τον σεβασμό τόσο προς τον εαυτό μας όσο και προς τους άλλους.

Η βασική προϋπόθεση της αντίληψης του Αριστοτέλη περί ευτυχίας είναι υπέροχα απλή και δημοκρατική: όλοι μπορούν να αποφασίσουν να είναι ευτυχισμένοι. Έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα οι σωστές πράξεις εδραιώνονται ως συνήθεια κι έτσι νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας˙ η επακόλουθη κατάσταση του νου είναι η ευδαιμονία, που είναι και η λέξη την οποία χρησιμοποιεί ο Αριστοτέλης για την ευτυχία.

Edith Hall

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ – Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΟΦΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΖΩΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Αριστοτέλης, ο απώτερος σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι απλώς η ευτυχία."

Πλάτων και Σωκράτης για τα Μαθηματικά και την Γεωμετρία

Τα μαθηματικά και η φιλοσοφία γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της αγάπης των αρχαίων ελλήνων στην ακριβολόγηση και την απόδειξη. Μια ιστορική επομένως ανασκόπηση της φιλοσοφίας των μαθηματικών είναι φυσιολογικό να αρχίζει από εκεί. Σύμφωνα με τον Thomas Kuhn για να κατανοήσουμε παλαιότερες εργασίες οφείλουμε να ξεχάσουμε την τρέχουσα επιστήμη και να εμβαπτισθούμε στην ανατραπείσα θεωρία.

Ένας όμως σύγχρονος μαθηματικός δεν χρειάζεται να αναδιοργανώσει τη σκέψη του για να μελετήσει τα Στοιχεία του Ευκλείδη, τα οποία μοιάζουν με τις σύγχρονες εργασίες. Σήμερα είναι παραδεκτό πως τα Στοιχεία είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της ζωής του Πλάτωνα.

Ο Κόσμος του Είναι

Πρόκειται για μια σύντομη περιγραφή της θεωρίας των Ιδεών του Πλάτωνα. Έχουμε πχ εικόνες του ωραίου παρόλα αυτά τίποτα δεν είναι απολύτως ωραίο. Ο υλικός κόσμος έχει ψεγάδια. Υπάρχει όμως ο κόσμος των Μορφών (Ιδεών), αιώνιος και αναλλοίωτος στον οποίο υπάρχει η «όντως Ομορφιά», η «Όντως Δικαιοσύνη» κλπ. Οι ιδέες είναι οντολογικά υπαρκτές όχι νοητικά κατασκευάσματα. Έτσι ο Πλάτων δεν θα συμφωνούσε με την άποψη ότι η ομορφιά ή δικαιοσύνη κλπ βρίσκονται στο τρόπο που βλέπει κανείς τα πράγματα. Ο φυσικός κόσμος ονομάζεται κόσμος του γίγνεσθαι γιατί υπόκειται σε αλλαγή και στη φθορά, κατανοείται δε με τις αισθήσεις.


Πώς κατά τον Πλάτωνα αντιλαμβανόμαστε τις Μορφές, δηλ. ποια είναι η επιστημολογία του; Τις αντιλαμβανόμαστε μέσω της νόησης. Στον έργο του «Μένων», ο Πλάτωνας υποστηρίζει ότι η «μάθηση» στην πραγματικότητα είναι ανάμνηση από τη ζωή της ψυχής στον κόσμο της Αληθείας, πριν εισέλθει στο σώμα. Τα μαθηματικά κατά τον Πλάτωνα είναι ένα μέσο για να εξυψωθεί το πνεύμα πέρα από τον υλικό κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Είναι.

Ο Πλάτωνας για τα Μαθηματικά

Η γεωμετρία αποτελεί κατά τον Πλάτωνα ένα παράδειγμα του κόσμου των Ιδεών και της σχέσης του με τον φυσικό κόσμο. Ο τελευταίος δεν περιέχει τέλειους κύκλους ευθείες ή σημεία, σε αντίθεση με τον πρώτο. Τα γεωμετρικά αντικείμενα ως αιώνια και αναλλοίωτα δεν υπάρχουν στον φυσικό κόσμο. Τοιουτοτρόπως τα θεωρήματα της γεωμετρίας είναι αντικειμενικά αληθή ανεξάρτητα από τον νου την γλώσσα, ή άλλα χαρακτηριστικά του μαθηματικού. Πρόκειται για ένα ρεαλισμό ως προς την τιμή αληθείας, που φθάνει μέχρι τον ρεαλισμό στην οντολογία. Η ιεράρχηση στην οντολογία του Πλάτωνα φαίνεται στο σχήμα. Η γεωμετρική γνώση αποκτάται με καθαρή σκέψη, ή με ανάμνηση της ψυχής από την ύπαρξή της στον κόσμο του Είναι πριν εισέλθει στο σώμα.

Η δυναμική γλώσσα στη γεωμετρία (πχ κατασκευές) έφερε σε δύσκολη θέση πολλούς από την Ακαδημία του Πλάτωνα, αφού δεν συμβιβάζεται με το αναλλοίωτο και αιώνιο των γεωμετρικών αντικειμένων. Το γεωμετρικό σχήμα κατά τον Πλάτωνα βοηθά τον νου να συλλάβει τον αιώνιο και αναλλοίωτο κόσμο της γεωμετρίας, πως γίνεται όμως αυτό αφού ο κόσμος του Είναι είναι προσεγγίσιμος μόνο μέσω του νου και όχι των αισθήσεων. Οι συνεχιστές των θεωριών του Πλάτωνα, αν και εγκατέλειψαν κάποιες μυστικιστικές απόψεις του σχετικά με την επιστημολογία, διατήρησαν την άποψη ότι η γεωμετρική γνώση είναι a priori, ανεξάρτητη από την αισθητηριακή εμπειρία. Ένα εγειρόμενο ερώτημα που ζητά απάντηση είναι το πώς η γεωμετρία έχει εφαρμογές στο φυσικό κόσμο. Τις ίδιες απόψεις του ρεαλισμού ως προς την τιμή αληθείας, και ως προς την οντολογία έχει ο Πλάτων και για την αριθμητική και την άλγεβρα. Ισχύουν προσεγγιστικά στο φυσικό κόσμο, ενώ ισχύουν ακριβώς και αυστηρώς στον κόσμο του Είναι.

Η θεωρία των αριθμών στη αρχαία Ελλάδα ονομάζετο αριθμητική, ενώ η πρακτική αριθμητική λογιστική. Και η λογιστική και η αριθμητική κατά τον Πλάτωνα ανήκουν στον κόσμο των Ιδεών. Η αριθμητική ασχολείται με τους φυσικούς αριθμούς και η λογιστική ασχολείται με την σχέση μεταξύ των αριθμών. Και οι δύο βοηθούν το πνεύμα να συλλάβει τη φύση του αριθμού καθεαυτή.

Ο Σωκράτης για τα Μαθηματικά

Ο Πλάτωνας θαύμαζε τα επιτεύγματα των μαθηματικών. Δεν ήταν όμως ίδια η στάση του Σωκράτη. Ο Σωκράτης ενδιαφερόταν για την πολιτική και ηθική και όχι για την επιστήμη. Συζητούσε με τον καθένα που ήθελε και αυτό το έπραττε σε καθημερινή βάση. Στη συζήτηση προχωρούσε προσεκτικά, εκμαιεύοντας το πιστεύω του συνομιλητή του και κατόπιν προχωρούσε σε απροσδόκητες και ανεπιθύμητες συνέπειες αυτού του πιστεύω. Η όλη συζήτηση βοηθούσε στο ξεκαθάρισμα των αντιλήψεων. Αντίθετα ο ώριμος Πλάτων, ενδιαφέρεται για τα μαθηματικά και διατείνεται ότι είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει κάποιος, αφού είναι χρήσιμα σε όλες τις τέχνες αλλά και σε κάθε μορφή γνώσης και διανοητικής λειτουργίας. Υποστήριζε ότι με τα μαθηματικά μπορούσε να περάσει κάποιος την πύλη που οδηγεί στο όντως Είναι. Με τα μαθηματικά οι άρχοντες θα περάσουν από τον κόσμο του γίγνεσθαι στον κόσμο του Είναι. Για αυτό συνιστούσε πολύχρονη μελέτη των μαθηματικών, των οποίων η γνώση προϋποτίθετο για την ενασχόληση με την φιλοσοφία.

Ο Πλάτωνας δεν πιστεύει ότι η φιλοσοφία είναι για τον οποιονδήποτε. Στην ιδανική του πολιτεία, ελάχιστοι συμμετέχουν στον φιλοσοφικό στοχασμό, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία παίρνει τις οδηγίες από αυτούς κοιτώντας την δουλειά της. Έφθανε στο σημείο να υποστηρίξει ότι η φιλοσοφία είναι ακόμη και επικίνδυνη για τις μάζες. Τα μαθηματικά προχωρούν με την μέθοδο της αποδείξεως, ενώ η Σωκρατική μεθοδολογία προχωρά με την μέθοδο της δοκιμής και του λάθους. Έτσι προϊόντος του χρόνου η μέθοδος του Σωκράτη εγκαταλείπεται από τον Πλάτωνα, ο οποίος θέλγεται από την χωρίς περιπλοκές μαθηματική μεθοδολογία την οποία θέλει να εφαρμόσει σε όλη την γνώση. Μετά τις σπουδές στα μαθηματικά και την φιλοσοφία κάποιοι θα συναντήσουν και κατανοήσουν τις Μορφές, ανεξάρτητα από παραδείγματα του υλικού κόσμου, φθάνοντας σε μη υποθετικές πρώτες αρχές.

http://www.ellinikoarxeio.com/2011/01/plato-and-socrates-mathematics.html#ixzz1EDzeUGzX

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πλάτων και Σωκράτης για τα Μαθηματικά και την Γεωμετρία"

Η κατάκτηση της ευτυχίας κατά τον Έλληνα φιλόσοφο Επίκουρο

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Επίκουρος (341 π.Χ. – 270 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και ότι ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή, η οποία ονομαζόταν Κήπος του Επίκουρου. Θεωρείται μια από τις πιο γνωστές σχολές της ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Επίκουρος πίστευε πως η ευτυχία μπορεί να κατακτηθεί μέσω ορισμένων βασικών αποκτημάτων. Ποια είναι όμως αυτά; Ακολουθεί η επικούρεια λίστα αποκτημάτων :

Ι. Φιλία

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 306 π.Χ., ο Επίκουρος στην ηλικία των 35, επέλεξε μια ασυνήθιστη κατοικία. Εντόπισε μια μεγάλη οικία λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, στον δήμο της Μελίτης, μεταξύ αγοράς και λιμανιού στον Πειραιά, και μετακόμισε εκεί με μια παρέα φίλων. Ο Επίκουρος παρατήρησε ότι: «Από όσα παρέχει η σοφία για την ευτυχία της ζωής συνολικά, το κατά πολύ πιο σημαντικό είναι η απόκτηση φίλων».Τέτοια ήταν η προσήλωση του στην ευχάριστη παρέα, ώστε ο Επίκουρος συνιστούσε να προσπαθεί κανείς να μην τρώει ποτέ μόνος:

«Προτού φας ή πιεις οτιδήποτε, σκέψου προσεκτικά με ποιον τρως ή πίνεις παρά τι τρως και τι πίνεις: το να τρέφεσαι χωρίς κάποιο φίλο θυμίζει τη ζωή λέοντα ή λύκου».

Δεν υπάρχουμε παρά μόνο αν υπάρχει κάποιος που διαπιστώνει την ύπαρξη μας, όσα λέμε δεν έχουν νόημα μέχρι να τα καταλάβει κάποιος. Ο Επίκουρος, διακρίνοντας την κρυφή μας ανάγκη, αναγνώρισε πως μια χούφτα πραγματικοί φίλοι μπορούσαν να παρέχουν την αγάπη και το σεβασμό που πιθανόν να μην επιτύγχανε μια ολόκληρη περιουσία.

ΙI. Ελευθερία

Ο Επίκουρος και οι φίλοι του εισήγαγαν μια δεύτερη ριζοσπαστική καινοτομία. Προκειμένου να μην αναγκάζονται να δουλεύουν για άτομα που δεν συμπαθούσαν και να είναι υπόλογοι σε δυνητικά ταπεινωτικές ιδιοτροπίες, αποσύρθηκαν από τις εμπορικές δραστηριότητες των Αθηνών («πρέπει να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από το κάτεργο της καθημερινής ρουτίνας και της πολιτικής») και ξεκίνησαν κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ακριβέστερα ως κοινόβιο, αποδεχόμενοι έναν απλούστερο τρόπο ζωής με αντάλλαγμα την ανεξαρτησία. Θα διέθεταν λιγότερα χρήματα αλλά δε θα αναγκάζονταν ποτέ ξανά να ακολουθήσουν τις διαταγές απεχθών ανωτέρων. Έτσι αγόρασαν έναν κήπο κοντά στο σπίτι, άρχισαν να καλλιεργούν διάφορα λαχανικά και αγκινάρες. Διαιτολόγιο όχι πολυτελές, ούτε άφθονο, αλλά γευστικό και θρεπτικό.

ΙΙΙ. Σκέψη

Υπάρχουν ελάχιστες καλύτερες γιατρειές για το άγχος από τη σκέψη. Γράφοντας ένα πρόβλημα ή αναφέροντάς το σε μια κουβέντα, επιτρέπουμε να αναδειχθούν οι ουσιαστικές πλευρές του. Και γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του, απομακρύνουμε, αν όχι το ίδιο το πρόβλημα, τουλάχιστον τα δευτερεύοντα, επιβαρυντικά χαρακτηριστικά του: τη σύγχυση, τη μετατόπιση, την έκπληξη.
Στον Κήπο -όπως έγινε γνωστή η κοινότητα του Επίκουρου- η διαδικασία της σκέψης ενθαρρυνόταν ιδιαίτερα. Πολλοί από αυτούς τους φίλους ήταν συγγραφείς. Στα κοινά δωμάτια του σπιτιού στη Μελίτη και στον κήπο με τα λαχανικά, πρέπει να υπάρχουν συνεχείς ευκαιρίες για την εξέταση προβλημάτων με ανθρώπους ευφυείς που συμμεριζόταν τα ίδια ιδανικά.

Ο Επίκουρος ενδιαφερόταν ιδιαίτερα ώστε εκείνος και οι φίλοι του να μάθουν να αναλύουν τις αγωνίες τους με το χρήμα, την αρρώστια, τον θάνατο και το υπερφυσικό. Αν κάποιος σκεφτόταν λογικά το θέμα της θνησιμότητας, θα μπορούσε, όπως υποστήριζε ο Επίκουρος, να συνειδητοποιήσει ότι μετά το θάνατο δεν υπήρχε τίποτα πέρα από τη λήθη, και πως

«αδίκως θλιβόμαστε περιμένοντας ένα πράγμα που σαν το’χουμε δίπλα μας δεν μας ενοχλεί».

Είναι άσκοπο να θορυβείται κανείς προκαταβολικά για μια κατάσταση που δεν θα βιώσει ποτέ:

«Γιατί τίποτα μέσα στη ζωή δεν είναι φοβερό για όποιον έχει στ’ αλήθεια κατανοήσει ότι τίποτε φοβερό δεν υπάρχει στο να μη ζει κανείς.»

Η νηφάλια ανάλυση ηρεμούσε το μυαλό. Απέτρεπε τους φίλους τους Επίκουρους από το να ρίχνουν κλεφτές ματιές στις δυσκολίες που θα τους στοίχειωναν στο αστόχαστο περιβάλλον πέραν του Κήπου.

Φυσικά ο πλούτος είναι απίθανο να κάνει κάποιον δυστυχή. Όμως ο πυρήνας του επιχειρήματος του Επίκουρου είναι πως αν διαθέτουμε χρήματα δίχως φίλους, ελευθερία και μια μοναδική ανάλυση της ζωής μας, δεν θα είμαστε ποτέ αληθινά ευτυχισμένοι. Και αν τα διαθέτουμε αλλά στερούμαστε πλούτου, δεν θα είμαστε ποτέ δυστυχισμένοι. Για να τονίσει τι είναι απαραίτητο για την ευτυχία και τι θα μπορούσε να αποποιηθεί δίχως ιδιαίτερη στεναχώρια κάποιος που στερείται την ευμάρεια λόγω κοινωνικής αδικίας ή οικονομικών δυσκολιών, ο Επίκουρος διαίρεσε τις ανάγκες μας σε τρεις κατηγορίες : Από τις επιθυμίες, ορισμένες είναι φυσικές και αναγκαίες, ορισμένες είναι φυσικές αλλά όχι αναγκαίες, και, τέλος, ορισμένες άλλες δεν είναι ούτε φυσικές ούτε αναγκαίες.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Φυσικά και αναγκαία
Φίλοι / Ελευθερία / Σκέψη

Φυσικά και όχι αναγκαία
Μεγάλο σπίτι / Ιδιωτικά λουτρά / Συμπόσια / Υπηρέτες / Ψάρι, κρέας

Ούτε φυσικά, ούτε αναγκαία
Φήμη / Εξουσία

Ο τριμερής διαχωρισμός του Επίκουρου υπονοούσε – καίρια για όσους δεν μπορούν να βγάλουν χρήματα ή φοβούνται μην τα χάσουν – ότι η ευτυχία βασιζόταν σε ορισμένα περίπλοκα ψυχολογικά αγαθά αλλά ήταν σχετικά ανεξάρτητη από τα υλικά, πέρα από τα μέσα για την αγορά μερικών ζεστών ενδυμάτων, μιας κατοικίας και τροφής – μια ομάδα προτεραιοτήτων σχεδιασμένη να προκαλέσει σκέψεις σε όσους είχαν εξισώσει την ευτυχία με την πραγμάτωση μεγάλων οικονομικών σχεδίων, και τη δυστυχία με το φτωχικό εισόδημα.

“Μια σκέτη σούπα σου δίνει ίση ευχαρίστηση με ένα πολυτελές γεύμα, όταν έχει φύγει όλο το δυσάρεστο αίσθημα από την έλλειψη.”

“Τίποτα δεν ικανοποιεί τον άνθρωπο που δεν ικανοποιείται με τα λίγα.”

“Δεν ελευθερώνουν τη ψυχή από την ταραχή και δεν φέρνουν την αληθινή χαρά τα αμέτρητα πλούτη.”

Στην σημερινή πραγματικότητα δίνεται έμφαση στις πολυτέλειες και στα πλούτη, και σπάνια στη φιλία, στην ελευθερία και στη σκέψη. Η κυριαρχία της κενοδοξίας δεν είναι συμπτωματική. Οι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν συμφέρον να αλλοιώσουν την ιεράρχηση των αναγκών μας, να προωθήσουν ένα υλικό όραμα του καλού και να υποβαθμίσουν κάποιο δυσπώλητο. Και ο τρόπος να μας δελεάσουν είναι μέσα από την ύπουλη διασύνδεση των περιττών αντικειμένων με όσες άλλες μας ανάγκες έχουμε ξεχάσει.

Πηγή :  roadartist από το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν “παρηγορία της φιλοσοφίας” , Εκδόσεις Πατάκης

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η κατάκτηση της ευτυχίας κατά τον Έλληνα φιλόσοφο Επίκουρο"

ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ;

Αρκετοί προφανώς θα είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν με την άποψη πως ο κόσμος μας μπορεί να δημιουργήθηκε από κάποιον Λογικό Νου (Θεό;).

Όμως τα πάντα στη φύση λειτουργούν στηριγμένα σε μαθηματικές δομές, οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν την ύπαρξη Λογικής.

Η Λογική υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου Νου και ο Νους φυσικά σε κάποιον ανήκει…

Άλλωστε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ένα βασικό αξίωμα:

«ΠΟΤΕ ΤΟ ΑΝΝΟΟ (ΤΟ ΑΝΕΥ ΝΟΥ) ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΕΝΝΟΟ (ΤΟ ΕΧΩΝ ΝΟΥ)».

Προκειμένου λοιπόν να βρούμε την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος θεός έφτιαξε τον κόσμο που ζούμε;», θα πρέπει να ανατρέξουμε σε κάποια αρχαία κείμενα, ώστε να κάνουμε μια συρραφή στοιχείων για να σκιαγραφήσουμε την εικόνα του δημιουργού μας.

1ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

Πλωτίνος Ένν. V,IV1 – Πρόκλου Πλάτωνος Θεολογικά II-Ψ- Διονυσίου Αεροπαγ.π. θείων ονομάτων. Δι’ ανάλογον αντίληψιν περί πρώτης αρχής βλ. Ιάμβλ. π. μυστ. VIII,2
«Πριν από αυτούς που υπάρχουν πραγματικά, και πριν από όλους τους άρχοντες, (όλες τις αρχές/ξεκινήματα/δημιουργίες)
Υπάρχει Ένας Θεός,
Προηγούμενος από τον Πρώτο θεό και βασιλιά, διαμένοντας ακίνητος μέσα στην μοναδικότητα της Ενότητάς Του.
Διότι ούτε κάτι κατανοητό περί αυτού ακολουθεί, ούτε κάποιο άλλο παράδειγμα υπάρχει για τον Αυτο-πάτορα, Αυτο-γέννητο Θεό, τον πραγματικά Αγαθό.
Διότι είναι Μεγαλύτερος και Πρώτος και πηγή όλων και βάση-αρχή των πρώτων νοούμενων ιδεών -των αρχετύπων- όλων.
Και από Αυτόν τον (Πρώτον) Έναν, ένας (Δεύτερος) αυτούσιος θεός επρόβαλε, αυτάρκης και αυτεξούσιος.
Διότι αυτός (ο Δεύτερος) και αρχή είναι, και θεός άλλων (υποδεέστερων) θεών, Μονάδα και αυτός (ο Δεύτερος) από τον Πρώτο πηγάζων και από την ίδια ουσία.»

Άρα εδώ έχουμε την πληροφορία για την ύπαρξη ενός Πρώτου/Βασιλιά Θεού, πηγή άλλων υποδεέστερων δυνάμεων/θεοτήτων, ο οποίος όμως πήγασε/πρόβαλε από κάποιον Άλλο μεγαλύτερο και Πρώτο και Αυτο-γέννητο.

Κάποια επιπλέον στοιχεία μας επιβεβαιώνουν την παραπάνω άποψη:

2ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

ΚROLL 33 – PLACES 185 – Πρ, Τιμ. 249 Β, 256 Α
«Ότι ο ήλιος εγεννήθη ως τα άλλα υπό του δευτέρου νου χρόνου, χρόνον αποκληθέντα».

3ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΛΟΓΟΣ Α
«§8. Και εγώ του είπα: Από πού προέρχονται τα στοιχεία τούτα της φύσης; Και εκείνος μου απάντησε ξανά.
Από τη θεία Βούληση που έλαβε τη μορφή του Λόγου και είδε τον καλό κόσμο (του 1ου Θεού και της 1ης Δημιουργίας) και τον μιμήθηκε, δημιουργώντας κόσμο με τα δικά της στοιχεία και τα δικά της δημιουργήματα, τις ψυχές».

4ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (V, 29a2-29b2):
«Εάν βέβαια είναι ωραίος ο κόσμος αυτός, και ο Δημιουργός αγαθός, είναι φανερό ότι ο πλάστης απέβλεπε προς το αιώνιο (το αμετάβλητο).
…Και εφ’ όσον αυτά υπάρχουν κατ’ αυτόν τον τρόπον, κατ’ απόλυτο ανάγκη, αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου.
Το βασικότερο λοιπόν καθήκον παντός ερευνητού είναι να ξεκινά από την φυσική αρχή».
Ας δούμε όμως πώς αυτός το ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, έφτιαξε τον κόσμο μας:

5ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

Απόσπασμα από σχόλιο του Πρόκλου (στον Τιμαιο d), Ομιλεί περί αιώνος:
«…Αφ’ ου δηλαδή, έδρεψεν εντελώς μόνος δια τον εαυτόν του ‘το άνθος του νου’ εκ της Πατρικής Δυνάμεως, δύναται να νοεί τον Πατρικόν Νουν και να παραδίδει τον Νουν εις όλας τας πηγάς και αρχάς και να περιδινεί τον άοκνον στρόβιλον και να μένει πάντοτε εν αυτώ».

Εμφανίζεται δηλαδή αυτός ο Δεύτερος Νους/Θεός ‒με κάποιο τρόπο‒ να αρπάζει Ιερά Στοιχεία από τον Πατέρα Του, προκειμένου να λειτουργήσει την δική του δημιουργία.

Αν ανατρέξουμε στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, θα διαπιστώσουμε ότι ο Ευαγγελιστής είναι περισσότερο επικριτικός μαζί του, αφού τον κατηγορεί πως «αυτοκλήθηκε θεός»:

6ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

«Αυτοκλήθηκε λοιπόν θεός και δεν εμπιστευόταν τον χώρο απ’ όπου προήλθε».

Ας δούμε όμως τώρα με ποιο τρόπο αυτός ο Δεύτερος Δημιουργός Νους, έθεσε σε λειτουργία την δημιουργία Του:

7ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

‘ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΚΕΦ. 1
«§ 11. Ο δε Δεύτερος Δημιουργός Νους, ο περικλείων τους επτά κύκλους και τις δίνες των ριζών τους, μαζί με τον λόγο έστρεψε τα δημιουργήματά του, κι αυτά άρχισαν να περιστρέφονται από μια αόριστη αρχή, προς ένα απέραντο τέλος». (Το Α και το Ω)

Η Λογική δημιουργία του κόσμου μας ανήκει στον Λόγο (Λογική).

Έτσι περνάμε σε ένα νέο κεφάλαιο για να αναλύσουμε αυτόν τον Λόγο του Δεύτερου Δημιουργού Νου.

Αν λάβουμε όμως υπόψη μας ότι αυτός ο Δεύτερος Δημιουργός Νους (Θεός) «αει γεωμετρεί» τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε τον Λόγο Του, ως κλάσμα:
Ο Λόγος/κλάσμα = Διαίρεση (ο λόγος του κλάσματος), σχάση, διαχωρισμός.

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΣΥΜΒΟΛΟ/ΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΛΕΞΗ, ΕΚΡΥΒΕ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ.

Έτσι όπως η λέξη Θεός αρχίζει από το συμβολικό γράμμα Θ που είναι το σύμβολο του κόσμου μας σαν ένας κύκλος/αυγό [Ο] όπου μέσα του περιέχει το θείο σπέρμα [ʘ], έτσι και το πρώτο γράμμα της λέξης Λόγος δηλώνει με το σχήμα του ακριβώς αυτή τη σχάση/διαίρεση, με τη δημιουργία των δύο σκελών (Λ) του Λάμδα, σχηματίζοντας το σχήμα μιας ταλάντωσης (Λ).

Αλλά και αν ακόμη ανατρέξουμε στην Αγγλική λέξη WORD = ΛΟΓΟΣ, πάλι διακρίνουμε στο πρώτο γράμμα της λέξης το σύμβολο της ταλάντωσης (W).

Ο Λόγος του Θεού λοιπόν δηλώνει τη δημιουργία της διττότητας, η οποία κυριαρχεί στον κόσμο μας.

Η διττότητα απαρτίζεται από τους δύο πόλους της: τον θετικό και τον αρνητικό.

Τα δύο σκέλη του Λ αντιστοιχούν σ’ αυτές στις δύο θέσεις, οι οποίες διαφορετικά εκφράζουν το «καλό» και το «κακό» του κόσμου μας.

Ανάμεσα στα δύο άκρα/πόλους του Λόγου, εκδηλώνεται η Ταλάντωση η οποία προσπαθεί να συνενώσει το ένα άκρο (+) με το άλλο (-) φέροντας την εναλλαγή.

ΈΤΣΙ, Η ΤΑΛΑΝΤΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ

ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (ΧΙΧ 52d4-53):

«Η δε τροφός της δημιουργίας, η οποία υγραίνεται και πυρακτούται και δέχεται τις μορφές της γης και του αέρος και δέχεται όλες τις συνακόλουθες μεταβολές που υφίστανται αυτά, με συνέπεια να φαίνεται ποικίλη στην όψη.
… Ταλαντευόμενη όμως ανωμάλως προς όλες τις κατευθύνσεις συμβαίνει να σείεται η ίδια από τις ευρισκόμενες μέσα της δυνάμεις, και καθώς εκείνη κινείται, να σείει πάλι αντιστοίχως εκείνα.
Τα δε στοιχεία εκείνα καθώς κινούνται άλλα προς τα εδώ και άλλα προς τα εκεί μεταφερόμενα, διαχωρίζονται, όπως ακριβώς τα κοσκινιζόμενα κατά τη διαδικασία του καθαρισμού του σίτου».

ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΠΩΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑΛΑΝΤΩΝΟΝΤΑΙ.

Από το φως που το χαρακτηρίζουν ως μια ταλάντωση ηλεκτρικού και μαγνητικού πεδίου, τα ηλεκτρόνια των ατόμων [Louis de Broglie (1892-1987)], έως και τα νετρίνα των ηλεκτρονίων.

Άλλωστε η θεωρία των κβαντικών χορδών θεωρεί τα θεμελιώδη συστατικά του σύμπαντος, όχι σαν σωματίδια, αλλά σαν χορδές.

Αυτές οι ελεύθερες χορδές δονούνται (ταλαντώνονται).

Οι διαφορετικοί τρόποι δόνησης (ταλάντωσης) της χορδής, αντιπροσωπεύουν και τους διαφορετικούς τύπους των σωματιδίων».

Εκτός όμως από την ύλη, εξίσου ταλαντώνονται και τα συναισθήματα των ανθρώπων ανάμεσα στις ευχάριστες και δυσάρεστες συναισθηματικές καταστάσεις.

Άλλωστε η ΆΝΑΣΣΑ (= ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ) ανάσα, είναι μια ταλάντωση· με την εισπνοή στο ένα σκέλος και την εκπνοή στο άλλο.

Η ταλάντωση συμβολίζεται με το φίδι, επειδή η φυσική κίνηση του φιδιού είναι μια πολύ ξεκάθαρη κυματοειδής ταλάντωση.

Το φίδι είναι ένα σύμβολο που συναντάται πρωτίστως στη Χριστιανική Θρησκεία και ταυτίζεται με τον Εωσφόρο.

Άρα: ταλάντωση = φίδι = Εωσφόρος

Έτσι καταλήγουμε πως ο Λόγος του Θεού Δημιουργού, γεννά πρωτίστως την ταλάντωση αυτού του κόσμου και ταυτίζεται με τον Εωσφόρο.

Και η Έλενα Μπλαβάτσκυ γράφει:

«Από την αρχαιότατη εποχή στη Αίγυπτο, η θεά της Μεγάλης Άρκτου και μητέρα του Χρόνου ήταν η Ζώσα Λέξη και ο Σεμπεκ-Κρόνος –του οποίου το αρχέτυπο ήταν ο Κροκόδειλος-Δράκοντας ή προ-πλανητική μορφή του Κρόνου– ονομαζόταν γιος και σύζυγος της. Αυτός ήταν η Λέξη-Λόγος της. …Το επτακέφαλο φίδι είχε περισσότερες από μια σημασίες στις Απόκρυφες διδασκαλίες. Είναι ο επτακέφαλος Δράκος, κάθε κεφάλι του οποίου είναι ένα αστέρι της Μικρής Άρκτου αλλά επίσης και κυρίως ο Όφις του Σκότους του οποίου τα επτά κεφάλια είναι οι επτά Λόγοι, οι αντανακλάσεις του ενός και πρώτου εκδηλωμένου Φωτός του συμπαντικού Λόγου».

Ας δούμε όμως ποιος είναι αυτός ο επτακέφαλος δράκος:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦ. ΙΒ §3

«Και εφάνη άλλο σημείον εν τω ουρανώ, και ιδού, δράκων μέγας κόκκινος, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα, και επί τας κεφαλάς αυτού διαδήματα επτά. …§9. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην».

Έτσι με λύπη διαπιστώνουμε, ότι ο θεός που οι περισσότεροι άνθρωποι εν αγνοία τους λατρεύουν ‒Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΩΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ‒ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΠΕΣΩΝ (ΚΛΕΦΤΗΣ) ΕΩΣΦΟΡΟΣ, μια υποδεέστερη σκοτεινή θεότητα που αδυνατεί να παράγει αποκλειστικά το Αγαθό, επειδή διαθέτει μέσα του και το κακό.

Γι’ αυτό κάποιοι διαπιστώνουν ότι ο υλικός άνθρωπος είναι παιδί/δημιούργημα ενός κατώτερου θεού… το δε υλικό σώμα (ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ) είναι η φυλακή του πραγματικού Ουράνιου Ανθρώπου.

Ο άνθρωπος όμως που αναζητά τον Αληθινό Θεό, θα πρέπει να γνωρίζει αυτή την «λεπτομέρεια» ‒η οποία ΣΚΟΠΙΜΩΣ αποκρύφτηκε‒ και να απευθύνεται για την πνευματική του λύτρωση στον ΠΡΩΤΟ ΑΥΤΟ-ΓΕΝΝΗΤΟ ΠΑΤΕΡΑ ΘΕΟ!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές από σχετική εργασία της Αγγελικής Αναγνώστου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ;"