1940

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "1940"

Οι Πόντιοι αξιωματικοί που έπεσαν στον πόλεμο του 1940-41

Περίπου 650 ήταν οι Έλληνες αξιωματικοί που έπεσαν στο πεδίο της μάχης το 1940/41 κατά τον ελληνοϊταλικό και τον σύντομο ελληνογερμανικό πόλεμο.---- Ανάμεσά τους και 45 αξιωματικοί ποντιακής καταγωγής.----

Ο μικρός αριθμός των Πόντιων αξιωματικών οφείλεται στο γεγονός ότι μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, και την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, ο χρόνος που μεσολάβησε για να εισαχθούν στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ή να αναδειχθούν στο στράτευμα ως έφεδροι αξιωματικοί, ήταν πολύ μικρός. ΄Ετσι, σε αντίθεση μ’ αυτόν τον μικρό αριθμό των ποντιακής καταγωγής νεκρών αξιωματικών, ο αριθμός των υπαξιωματικών και των οπλιτών Ποντίων ήταν πολύ μεγάλος.

Ο πλέον υψηλόβαθμος Πόντιος αξιωματικός που έπεσε στο πεδίο της μάχης ήταν ο Σαμψούντιος Θεόδωρος Αποστολίδης από τη Θεσσαλονίκη, που προήχθη μετά θάνατον σε αντισυνταγματάρχη.

Γεννήθηκε  το 1895 στην Σαμψούντα και το 1914 έφυγε από τον Πόντο για τη Γαλλία όπου σπούδασε, και το 1917 μετέβη στη Θεσσαλονίκη μετά την έκρηξη του Κινήματος της «Εθνικής Αμύνης» και ονομάστηκε έφεδρος ανθυπολοχαγός. Πήρε μέρος με το 17ο Σ.Π. της 11ης Μεραρχίας στη Μικρασιατική Εκστρατεία και ειδικότερα στη φονική μάχη του Αλή Βεράν, και αργότερα στο έπος του ’40, υπηρέτησε στο 50ό Σ.Π. κι έπεσε ηρωικά μαχόμενος στη βουνοκορφή του Μόροβα στις 17/11/1940.

Από τους Πόντιους αξιωματικούς, πέντε έπεσαν στο πεδίο της μάχης την ίδια μέρα (14/11/1940) και είναι οι: Βασιλειάδης Ιωάννης, Διαμαντίδης Βασίλειος, Κοντίδης Μιλτιάδης, Παπαδόπουλος Δημήτριος και Φωτιάδης Νικόλαος.

Ο κατάλογος των νεκρών Πόντιων αξιωματικών έχει ως εξής:

1) Ακριτίδης Κλεάνθης του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπασπιστής, από τη Μερσίνη Γρεβενών, γεννήθηκε το 1895. Υπηρετούσε στο 27ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1876 στην Κάμια στις 4/4/1941.
2) Αμανιτίδης Πασχάλης (ο… Ορντουλούς). Έφεδρος ανθυπολοχαγός, υπηρετούσε στο 67ο Σ.Π. και εφονεύθη στα στενά της Κλεισούρας στις 10/3/1941.
3) Αμαραντίδης Μιχαήλ του Παναγιώτου. Ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1918. Υπηρετούσε στο 87ο Τάγμα Πεζικού κι έπεσε στην Κλεισούρα στις 13/4/1941.
4) Αντωνιάδης Αλέξανδρος του Αντωνίου. Λοχαγός από την Ευξεινούπολη Μαγνησίας, γεννήθηκε το 1899. Υπηρετούσε στο 30ό Τ.Π. και έπεσε στην Τομορίτσα στις 30/12/1940.

Αντωνιάδης Αλέξανδρος του Αντωνίου

5) Αποστολίδης Απόστολος του Ανέστη. Υπολοχαγός από τον Παράδεισο Καβάλας, γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στην V Μοίρα Ορ. Πυροβολικού κι έπεσε στην Κλεισούρα στις 11/3/1941.
6) Αποστολίδης Θεόδωρος του Ευσταθίου (έχουμε αναφερθεί παραπάνω).
7) Βασιλειάδης Γαβριήλ του Σωκράτους. Ανθυπολοχαγός, εφονεύθη στο Ηράκλειο, στη Μάχη της Κρήτης, στις 27/5/1941.
8) Βασιλειάδης Ιωάννης του Θεοδώρου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από την Πτολεμαΐδα, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Γκολίνα στις 14/11/1940.
9) Γεωργιάδης Θεμιστοκλής του Νικολάου. Λοχαγός από την Εύβοια, γεννήθηκε το 1894. Υπηρετούσε στο 3ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Κλεισούρα στις 27/1/1941.
10) Γεωργιάδης Κων/νος του Λεωνίδα. Ανθυπασπιστής από την Έδεσσα, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 30ό Σ.Π., εφονεύθη στο ύψωμα 1878 (Μόροβα) στις 20/11/1940.

Αποστολίδης Θεόδωρος του Ευσταθίου

11) Δημητριάδης Γεώργιος του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Νέα Ιωνία Αττικής, γεννήθηκε το 1912. Υπηρετούσε στο 1ο Σ.Π. και πέθανε στο χειρουργείο της 14ης Μεραρχίας στο ύψωμα Τεκέ στις 3/4/1941.
12) Διαμαντίδης Βασίλειος του Ιωάννου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τα Παλατίτσια Ημαθίας, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 68 Σ.Π., εφονεύθη στη Νικολίτσα (ΝΔ Μόροβα) στις 14/11/1940.
13) Ελευθεριάδης Ελευθέριος του Δημητρίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στο 13ο Σ.Π., εφονεύθη στο ύψωμα 935 στις 24/3/1941.
14) Ελευθεριάδης Παρασκευάς του Σάββα. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1915 (στην Κερασούντα). Υπηρετούσε στο 27ο Σ.Π., εφονεύθη στο ύψωμα Γκούρι Τοπίτ στις 11/2/1941.
15) Ευαγγελίδης Ιωάννης του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από την Κοζάνη, γεννήθηκε το 1913. Υπηρετούσε στο 13ο Σ.Π., εφονεύθη στο Μπούμπεσι στις 20/2/1941.

Θωμαΐδης Θωμάς του Αναστασίου

16) Θωμαΐδης Θωμάς του Αναστασίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στο 65ο Σ.Π., εφονεύθη στο Τρεμπέλ Μοσχοπόλεως στις 24/1/1941.
17) Ιακωβίδης Χαράλαμπος του Χρυσοστόμου. Ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1914. Υπηρέτησε στο 66ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1598 στις 29/1/1941.
18) Κανδηλάπτης Θεόδωρος του Γεωργίου (ο… Γκιουμουσχαναλής). Ανθυπολοχαγός από την Αλεξανδρούπολη, γεννήθηκε το 1917. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα Μπούμπεσι κοντά στην Κλεισούρα στις 28/2/1941 (σ.σ.:. Τέλη Γενάρη του ’41, του γράφει η μητέρα του: «Παιδί μου πρόσεχε και μην εκτίθεσαι πολύ στους κινδύνους». Μέσα Φεβρουαρίου, μια βδομάδα πριν σκοτωθεί, η μητέρα του παίρνει απαντητική επιστολή του: «Γλυκειά μου μανούλα, μη λησμονήσης ότι πρώτα ανήκω στην πατρίδα και έπειτα σε σένα!»).

Κανδηλάπτης Θεόδωρος του Γεωργίου (ο… Γκιουμουσχαναλής)

19) Καρυπίδης Αντώνιος του Σάββα. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από το Κρατερό Φλώρινας, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 931, βορείως του Πούμπεσι, στις 29/1/1941.
20) Κοντίδης Μιλτιάδης του Μιχαήλ. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Φλώρινα, γεννήθηκε το 1916. Εφονεύθη στη φονική μάχη του Ιβάν στις 14/11/1940.
21) Μαυρίδης Γεώργιος του Δημητρίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη. Υπηρετούσε στο 72ο Σ.Π. και εφονεύθη στις 10/4/1941 στο Τομόρι.
22) Νικολαΐδης Απόστολος του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τον Πειραιά, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 3ο Σ.Π. και εφονεύθη στη μάχη του υψώματος 1285 (Μαλέσοβα) στις 31/12/1940 (μία ώρα πριν από την Πρωτοχρονιά).
23) Οικονομίδης Νικόλαος του Ευσταθίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από την Αθήνα, γεννήθηκε το 1892. Υπηρετούσε στο 20ό Σ.Π. και πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λαρίσης στις 3/1/1941.
24) Οπρογλίδης Αθανάσιος του Γρηγορίου. Ανθυπολοχαγός από τον Εξαπλάτανο Αριδαίας, γεννήθηκε το 1904. Υπηρετούσε στο 14ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Τρεμπεσίνα στις 29/1/1941.

Καρυπίδης Αντώνιος του Σάββα

25) Πανίδης Χαρίλαος του Κωνσταντίνου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τις Συκιές Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε το 1919. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π., εφονεύθη στην Κλεισούρα στις 8/1/1941.
26) Παπαδόπουλος Δημήτριος του Αλεξάνδρου, ο Τραπεζούντιος. Έφεδρος ανθυπασπιστής από την Αριδαία Πέλλας, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 90ό Σ.Π. και εφονεύθη στο Ιβάν στις 14/11/1940.
27) Παπαδόπουλος Σταύρος του Περικλέους. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 65ο Σ.Π., εφονεύθη στο Ορμάδι (Κάμια) στις 22/12/1940.
28) Παρασίδης Δημήτριος του Γεωργίου. Ανθυπολοχαγός από την Κιβωτό Γρεβενών, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 31ο Σ.Π. και πέθανε στο ορεινό χειρουργείο μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του στη μάχη του Πόγραδετς στις 6/12/1940.
29) Πολυχρονιάδης Αντώνιος του Φωτίου. Ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 19ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 731 στις 25/3/1941.

Παρασίδης Δημήτριος του Γεωργίου

30) Πατμανίδης Ισαάκ του Λαζάρου. Ανθυπολοχαγός από την Πάργα Πρεβέζης, γεννήθηκε το 1920. Υπηρετούσε στο 87ο Σ.Π. και εφονεύθη σε αεροπορικό βομβαρδισμό στις 26/4/1941.
31) Παυλίδης Λαυρέντιος του Παύλου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1917. Υπηρετούσε στο 16ο Σ.Π. και εφονεύθη στο Μπάλι Κλεισούρας στις 13/1/1941.
32) Παυλίδης Παύλος του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από το Μεγάλο Μοναστήρι Λαρίσης, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 4ο Σ.Π. και εφονεύθη στο Ελεύθερο Κονίτσης στις 11/11/1940.
33) Σαρίδης Ονούφριος. Έφεδρος ανθυπασπιστής. Υπηρετούσε στο 90ό Σ.Π., εφονεύθη στο Μάλι Χιρότσε κοντά στην Πρεμετή στις 8/1/1941.
34) Σγουρίδης Σγουρός. Ανθυπασπιστής. Υπηρετούσε στο 33ο Σ.Π. κι εφονεύθη στο Μπούμπεσι στις 5/2/1941.
35) Σταμπολίδης Αχιλλεύς του Ανέστη. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1915 και εφονεύθη στην Τρεμπεσίνα στις 30/1/1941.

Στογιαννίδης Ευάγγελος του Ιωάννου

36) Σταυρίδης Ευστάθιος του Νικόλαου. Ανθυπολοχαγός από την Αθήνα, γεννήθηκε το 1918. Υπηρετούσε στο 5ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 717 κοντά στην Κλεισούρα στις 9/2/1941.
37) Στεφανίδης Παύλος του Στεφάνου. Ανθυπολοχαγός από το Κιλκίς, γεννήθηκε το 1911. Υπηρετούσε στο 33ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 802 στο Μπούμπεσι στις 14/2/1941.
38) Στογιαννίδης Ευάγγελος του Ιωάννου. Από την Ξάνθη, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 87ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Κλεισούρα στις 12/4/1941.
39) Συμεωνίδης Χρύσανθος του Παναγιώτου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1912. Υπηρετούσε στο 76ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1437 στις 10/3/1941.
40) Ταρασίδης Σωκράτης του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη. Υπηρετούσε στο 31ο Σ.Π. και πέθανε βαριά τραυματισμένος στο Πόγραδετς στις 11/4/1941.

Ταρασίδης Σωκράτης του Γεωργίου

41) Τελκερίδης Τιμόθεος του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από το Κιλκίς, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 21ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 869 στον αυχένα Μπούμπεσι στις 11/4/1941.
42) Τριανταφυλλίδης Κωνσταντίνος του Δημητρίου. Έφεδρος ανθυπίατρος από την Ξάνθη, γεννήθηκε το 1907. Υπηρετούσε στη 15η Μοίρα Πυροβολικού και εφονεύθη στο υψόμετρο Κιάφε Σοφιούτ κοντά στην Κλεισούρα στις 13/3/1941.
43) Τσαλουκίδης Πολυχρόνης του Μωϋσή. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από την Καστοριά, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 32ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1548, στην Κάμια στις 28/11/1940.
44) Φωτιάδης Νικόλαος του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από την Κοζάνη, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 27ο Σ.Π. και εφονεύθη στις Κορομηλιές Μόροβα στις 14/11/1940.
45) Χαραλαμπίδης Νικόλαος του Ζαχαρία από το Κιλκίς, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 13ο Σ.Π. και εφονεύθη στο Μάλι Σπαντάριτ στις 15/3/1941.

------Έρευνα του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη--

http://www.pontos-news.gr/article/142512/oi-pontioi-axiomatikoi-poy-epesan-ston-polemo-toy-1940-41 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Πόντιοι αξιωματικοί που έπεσαν στον πόλεμο του 1940-41"

Το μνημείο του ιππικού», ως απόδοση φόρου τιμής στους πεσόντες Έλληνες ιππείς στον πόλεμο του 1940-41

 

Το μνημείο του ιππικού..

Στην είσοδο της πόλης του Μετσόβου στήθηκε από τον «Σύνδεσμο Αποστράτων Αξιωματικών Ιππικού-Τεθωρακισμένων» το «μνημείο του ιππικού», ως απόδοση φόρου τιμής στους πεσόντες Έλληνες ιππείς στον πόλεμο του 1940-41. Το μνημείο που είναι έργο της γλύπτριας Αγγέλικας Κοροβέση κατασκευάστηκε το 2013 από ορείχαλκο και πωρόλιθο και έχει διαστάσεις 4m X 4m X 1m.

Στην σελίδα του συνδέσμου αποστράτων και στην ανάρτηση που αφορά τα εγκαίνια της ολοκλήρωσης της διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου του μνημείου, που έγιναν στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη, μεταξύ άλλων υπάρχει και το παρακάτω ιστορικό της ηρωικής δράσης των Ελλήνων στρατιωτών ιππέων στον πόλεμο του ’40:

«…Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου την 28η Οκτωβρίου 1940, η Μεραρχία Ιππικού με Διοικητή το Υποστράτηγο Στανωτά Γεώργιο από τη Θεσσαλονίκη προωθήθηκε στην Καλαμπάκα με τελικό προορισμό την περιοχή της Πίνδου.

Άμεσα και ταχύτατα συγκεντρώθηκαν 5.000 επίτακτα άλογα και συγκροτήθηκαν οι υπόλοιπες μονάδες της Μεραρχίας. Ως τομέας ενεργείας ορίστηκε η περιοχή του Μετσόβου. Αποστολή του Σχηματισμού ήταν να καλύψει τον άξονα Ιωάννινα-Καλαμπάκα, ο οποίος κινδύνευε σοβαρά να αποκοπεί εξαιτίας της διεισδύσεως της 3ης Μεραρχίας Αλπινιστών «ΤΖΟΥΛΙΑ», από την άνω κοιλάδα του Αώου και την κοιλάδα του Ζαγορίτικου και να αποκαταστήσει σύνδεσμο με την σκληρά δοκιμαζόμενη VIII Μεραρχία και το Β’ ΣΣ.

Την 1η Νοεμβρίου η Διοίκηση της Μεραρχίας Ιππικού βρισκόταν στο Μέτσοβο.

Η είσοδος της Μεραρχίας Ιππικού στον αγώνα, είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσει να συμπιέζεται επικίνδυνα ο θύλακας που είχε δημιουργηθεί από την ιταλική διείσδυση στον τομέα της Πίνδου.

Το βράδυ της 3ης Νοεμβρίου η Ταξιαρχία Ιππικού της Μεραρχίας ανακατέλαβε τη Σαμαρίνα και την επομένη η Μεραρχία Ιππικού με τα Συντάγματά της ανακατέλαβε τη Βωβούσα.

Στις 8 Νοεμβρίου η Ταξιαρχία Ιππικού κατέλαβε το Δίστρατο. Εκεί συνέλαβε αριθμό Ιταλών και ορεινό χειρουργείο της «Τζούλια», όπου νοσηλεύονταν 30 Στρατιώτες. Μία ώρα μετά την Ταξιαρχία Ιππικού, έφτασαν στο Δίστρατο και τα πρώτα τμήματα της Μεραρχίας Ιππικού, που είχε διεξαγάγει σκληρούς αγώνες μεταξύ Βωβούσας και Δίστρατου.

Στη συνέχεια η Μεραρχία Ιππικού στράφηκε προς Ελεύθερο-Κόνιτσα, ώστε να διευκολύνει την ενέργεια του Β’ ΣΣ προς την κατεύθυνση αυτή. Έπειτα από επτάωρο σκληρό αγώνα κατόρθωσαν να διαλύσουν τις ιταλικές δυνάμεις, συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους 15 αξιωματικούς και 700 οπλίτες και κυριεύοντας πολλά υλικά, 100 ημιόνους και 5 όλμους.

Η άλλοτε επίλεκτη Ιταλική Μεραρχία «Τζούλια» περιήλθε σε τραγική κατάσταση, γεγονός που ήταν αποτέλεσμα των αγώνων και των επιτυχιών της Μεραρχίας Ιππικού. .

Στις 11 Νοεμβρίου το Ιταλικό 9ο Σύνταγμα Αλπινιστών διατάχτηκε να κρατήσει τον αυχένα Χρηστοβασίλη ώστε να καλύψει την υποχώρηση ιταλικών τμημάτων προς την Κόνιτσα.

Εκεί δέχτηκε σφοδρή επίθεση τμημάτων της Μεραρχίας Ιππικού. Ύστερα από πολύωρο αγώνα οι Ιταλοί ανατράπηκαν και καταδιώχτηκαν προς την Κόνιτσα, αφήνοντας πλήθος υλικών στο δρόμο προς την πόλη.

Στις 16 Νοεμβρίου, με την απελευθέρωση της Κόνιτσας, τελείωσε και τυπικά η Μάχη της Πίνδου, μία από τις πιο αποφασιστικές και δραματικές του Ελληνοϊταλικού πολέμου.

Αν η επίλεκτη Μεραρχία Αλπινιστών κατόρθωνε να καταλάβει το Μέτσοβο, οι ελληνικές δυνάμεις του μετώπου της Ηπείρου θα χωρίζονταν από κείνες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας.

Η Μεραρχία Ιππικού, με Διοικητή το Στρατηγό Γεώργιο Στανωτά, συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάλειψη αυτού του κινδύνου και δικαίωσε τις προσδοκίες του Γενικού Στρατηγείου.

Οι αγώνες της Μεραρχίας Ιππικού δεν σταμάτησαν εκεί. Στις 21 Νοεμβρίου τα πρώτα τμήματά της διέσχισαν την ελληνοαλβανική μεθόριο, διαβαίνοντας τον χείμαρο Σαραντάπορο εντός της Βορείου Ηπείρου. Στις 3 Δεκεμβρίου μετά από σφοδρές συγκρούσεις με εχθρικές δυνάμεις, ο σχηματισμός εισήλθε στην Πρεμετή.

Οι νίκες ακολουθούν η μία την άλλη, οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα και η Ευρώπη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την αντίσταση ενός μικρού αλλά γενναίου , περήφανου λαού που αντιστέκεται θαρραλέα για την Ελευθερία, την Ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη Δημοκρατία.

Και εδώ μας έρχονται στο νου τα λόγια του Κωστή Παλαμά: Παιδιά μου, ο πόλεμος για σας περνάει θριαμβευτής των αδίκων, ο πόλεμος δεν είναι εκδικητής. Είναι ο θυμός της άνοιξης και της δημιουργίας. Η Ελλάδα είναι στεφανωμένη με δάφνες και κρίνα της νίκης. Παντοδύναμος την έπλασε τεχνίτης. Η δόξα, το καμάρι της. Η αλήθεια είναι δική της. Κι αν είναι και στον πόλεμο μέσα, η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την αθανασία…».

 https://apeirosgaia.wordpress.com/2015/11/19/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Το μνημείο του ιππικού», ως απόδοση φόρου τιμής στους πεσόντες Έλληνες ιππείς στον πόλεμο του 1940-41"

Γιατί δόθηκαν μόνο τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

 Οι διεκδικήσεις της κυβέρνησης Τσαλδάρη - Ποιοι και γιατί απέτρεψαν την παραχώρηση στην Ελλάδα της Βορείου Ηπείρου και τμημάτων της Βουλγαρίας - Ο ρόλος της Ε.Σ.Σ.Δ. και του Στάλιν απέναντι στις ελληνικές αξιώσεις

Η Ελλάδα ήταν μία από τις χώρες που πολέμησε σκληρά εναντίον των δυνάμεων του Άξονα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι απώλειές της σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε υποδομές ήταν τεράστιες. Οι επιτυχίες της εναντίον των Ιταλών, η καθυστέρηση προέλασης των Γερμανών, αλλά και η Εθνική Αντίσταση θα έπρεπε να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τους νικητές Συμμάχους στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1946 και να ικανοποιηθούν περισσότερα από τα ελληνικά αιτήματα. Ποιοι ήταν οι παράγοντες που συντέλεσαν στο να μην γίνει κάτι τέτοιο και να δοθούν μόνο τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα; Ας ξεκινήσουμε πρώτα με μια σύντομη αναφορά στις τεράστιες απώλειες της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι απώλειες της Ελλάδας σε ανθρώπους και υποδομές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Ξεκινώντας από τις ανθρώπινες απώλειες, η Ελλάδα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θρήνησε 475.000 ανθρώπους, το 6,5% δηλαδή του πληθυσμού της (7.335.000) προπολεμικά. Από τα 2.005.000 ζώα εργασίας προπολεμικά, έχασε τα 855.000 (ποσοστό 42,6%). Από τα 24.840.000 πρόβατα, πουλερικά και χοίρους απώλεσε τα 12.305.000 (49,5%). Το ¼ των δασών της καταστράφηκε. Από τα 19.180 τ.χλμ. δασών έμειναν περίπου 14.000 τ.χλμ. Στη χώρα μας προπολεμικά υπήρχαν 17.200 οχήματα (επιβατικά, φορτηγά και λεωφορεία). Τα 11.300 από αυτά καταστράφηκαν στη διάρκεια του Β’ Π.Π. Καταστράφηκε επίσης το 93,5% του σιδηροδρομικού τροχαίου υλικού (ατμομηχανές, βαγόνια κ.λπ.), συγκεκριμένα 6.080 από 6.502 σιδηροδρομικά οχήματα.

Οι οδικές γέφυρες μήκους άνω των 6 μέτρων καταστράφηκαν σε ποσοστό 90%, ενώ από τις σιδηροδρομικές γέφυρες μήκους άνω των 10 μέτρων δεν «επιβίωσε» καμία (96/96 καταστράφηκαν). Από το 1.730.000 οικοδομές καταστράφηκαν οι 401.000 (ποσοστό 23,2%) και 1.000.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι! Τέλος 434 από τα 583 ελληνικά εμπορικά πλοία (ποσοστό 74,5%) επίσης καταστράφηκαν. Τα στοιχεία προέρχονται από την έκδοση «Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», του Υφυπουργείου Ανοικοδομήσεως, Αθήναι 1946. Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω υπήρξε και σημαντική μείωση στην εξόρυξη ορυκτών και μεταλλευμάτων. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το χρώμιο. Αυτό οφείλεται στο ότι το μετάλλευμά του ήταν απαραίτητο στη γερμανική πολεμική βιομηχανία.

Από το 1941 ως το 1944 περίπου 145.000 τόνοι μεταλλεύματος χρωμίου στάλθηκαν από την Ελλάδα στην Γερμανία. Χωρίς αυτούς οι Γερμανοί θα αντιμετώπιζαν τεράστια προβλήματα, καθώς τα δικά τους αποθέματα εξαντλήθηκαν από το 1942. Και η αγροτική παραγωγή όμως μειώθηκε δραματικά. Η ετήσια παραγωγή καπνού, από 54.455 τόνους το 1940 μειώθηκε σε 8.884 το 1944. Μάλιστα, η Βουλγαρία προσάρτησε τις περιοχές που παρήγαγαν σε καιρό ειρήνης το 53% ολόκληρης της ελληνικής συγκομιδής.

Σε καθαρά οικονομικά μεγέθη, η απώλεια του εθνικού πλούτου κατά τον Β’ Π.Π. εκτιμήθηκε σε 17.871 εκ. δολάρια. Ο υπερπληθωρισμός προκάλεσε ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή. Τον Ιούλιο του 1944 οι καταναλωτικές τιμές αυξήθηκαν 858.272 φορές από τις αξίες του Οκτωβρίου του 1940. Μια οκά (1.282 γραμμάρια) ψωμιού κατά την απελευθέρωση κόστιζε 34.000.000.000 δραχμές.

Η Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι και οι ελληνικές διεκδικήσεις (1946)

Την άνοιξη του 1946 ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη. Ο πρωθυπουργός και υπουργός εξωτερικών διακήρυξε ότι η Ελλάδα επιδίωκε την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου και των Δωδεκανήσων, τη «βελτίωση» των συνόρων με τη Βουλγαρία έτσι ώστε να είναι ασφαλέστερα για τη χώρα μας που είχε δεχτεί επανειλημμένες βουλγαρικές επιθέσεις, καθώς και τη σύναψη συμφωνίας με τη Βρετανία για την Κύπρο. Διακήρυξε ακόμα ότι η Ελλάδα ήθελε να έχει καλές σχέσεις και με τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά και ότι λόγω της θέσης της στη Μεσόγειο, έπρεπε να είναι στο πλευρό των ναυτικών δυνάμεων, δηλαδή των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας.

Οι εθνικές διεκδικήσεις χρονολογούνταν από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκινούσαν βαθιά την κοινή γνώμη στη χώρα μας. Από την πλευρά των Συμμάχων δε, υπήρξαν σαφέστατες διαβεβαιώσεις για ικανοποίηση των ελληνικών αιτημάτων. Χαρακτηριστικά είναι όσα είπε ο, τότε υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Ίντεν στον Γεώργιο Β’ στις 18/12/1942: «Απορώ διατί ανησυχείτε! Αφού είναι γνωστόν ότι η Βόρ. Ήπειρος είναι ιδική σας, ότι η κυριαρχία σας εις τα Δωδεκάνησα θα είναι αναγνωρισμένη στο τέλος του πολέμου και ότι θα γίνει υπέρ υμών (της Ελλάδας δηλαδή) η ευρύτερα δυνατή διαρρύθμισις των ελληνοβουλγαρικών συνόρων» (Παναγιώτης Πιπινέλης, «Γεώργιος Β’», σελ. 125 – 126).

Ο Γεώργιος επανήλθε υποβάλλοντας στον Τσόρτσιλ ένα υπόμνημα, μόλις πληροφορήθηκε το σχέδιο του Βρετανού πρωθυπουργού για αποβίβαση συμμαχικών στρατευμάτων στην Κέρκυρα. Πρότεινε ακόμα, να ηγηθεί προσωπικά του «Ιερού Λόχου» και να αποβιβαστεί στη Βόρειο Ήπειρο. Από την πλευρά του, το Κ.Κ.Ε. υποστήριζε αρχικά την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου και την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων. Αργότερα όμως άλλαξε γνώμη, διακηρύσσοντας ότι επιθυμεί τη διατήρηση των υφισταμένων συνόρων. Αντίθετο επίσης ήταν το Κ.Κ.Ε. και ως προς τη διεκδίκηση βουλγαρικών εδαφών. Έθεσε όμως θέμα διεκδίκησης της Ανατολικής Θράκης και ζήτημα ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Τα άλλα πολιτικά κόμματα θεωρούσαν ότι το Κ.Κ.Ε. με αυτό τον τρόπο προσπαθούσε να δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις της χώρας μας με τη Βρετανία και την Τουρκία.

Διπλωματικές επαφές της ελληνικής πλευράς για προώθηση των διεκδικήσεών της

Η ελληνική κυβέρνηση ξεκίνησε μια διπλωματική εκστρατεία για την ενημέρωση των Συμμάχων σχετικά με τις διεκδικήσεις της. Στις 17 Απριλίου 1946 ο Έλληνας πρεσβευτής στην Ουάσινγκτον Κίμων Διαμαντόπουλος παρουσίασε τις ελληνικές θέσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αφού τόνισε ότι η χώρα μας θα συνέχιζε να αποτελεί το προπύργιο των δυτικών δημοκρατιών στην Ανατολική Μεσόγειο ζήτησε να δοθούν στην Ελλάδα βουλγαρικά εδάφη, καθώς η Βουλγαρία είχε επιτεθεί στη χώρα μας ως μέλος του Άξονα, καθώς και εδάφη της Αλβανίας (Β. Ήπειρο), την οποία είχε απελευθερώσει (για τρίτη φορά σε λιγότερα από 30 χρόνια…) ο Ελληνικός Στρατός το 1940 – 1941.

Για τη διεκδίκηση της Βορείου Ηπείρου η Ελλάδα χρησιμοποίησε κυρίως εθνολογικά στοιχεία, με την παρουσία Ελλήνων στην περιοχή, ενώ για τη διεκδίκηση βουλγαρικών εδαφών, σε υπόμνημά της στις 22/4/1946 ανέφερε ότι η αναδιάρθρωση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων είχε δύο στόχους: να προσφέρει μια ισχυρότερη αμυντική γραμμή στην Ελλάδα και να δημιουργήσει ένα αίσθημα ασφάλειας στους συνοριακούς πληθυσμούς, που δεινοπάθησαν από τους Βούλγαρους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Καθώς η Αθήνα επικαλέστηκε στρατηγικούς λόγους, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παρέπεμψε το θέμα στο Υπουργείο Στρατιωτικών.

Το Μεικτό Επιτελείο των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων (Joint Chiefs of Staff – JCS) επισήμανε ότι η Βόρεια Ήπειρος είχε μεγάλη οικονομική σημασία για την Αλβανία, που ήταν μια φτωχή χώρα, ενώ η Ελλάδα μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει μόνη της πιθανή αλβανική επίθεση. Η απώλεια της Βορείου Ηπείρου θα στερούσε από την Αλβανία τις μοναδικές φυσικές της θέσεις άμυνας εναντίον μιας επίθεσης από τον νότο, ενώ θα της επέβαλε στενότερη οικονομική και στρατιωτική συνεργασία με τη Γιουγκοσλαβία, που ίσως την απορροφούσε. Τέλος υπήρχε ο κίνδυνος αντάρτικου από τους Αλβανούς, που θα έθετε σε κίνδυνο την ειρήνη στα Βαλκάνια. Για το θέμα των ελληνοβουλγαρικών συνόρων οι Αμερικανοί τόνισαν ότι η Ελλάδα επιθυμούσε να διπλασιάσει το εύρος των εδαφών της ανάμεσα στη Βουλγαρία και το Αιγαίο Πέλαγος. Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν περίπου 400.000 άτομα, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Πομάκοι, Μωαμεθανοί ή τουρκογενείς. Η ένταξη των περιοχών αυτών στην Ελλάδα θα βελτίωνε σαφώς τις αμυντικές της δυνατότητες, όμως πιθανότατα, σύμφωνα πάντα με τους Αμερικανούς, θα προκαλούσε βίαιες αντιδράσεις και ανταρτικές επιδρομές που θα διατάρασσαν την ειρήνη στα Βαλκάνια.

Κι ενώ οι Αμερικανοί γραφειοκράτες παρουσίαζαν διάφορες δικαιολογίες για να μην δοθούν στην Ελλάδα όσα ζητούσε, η Αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα τους ενημέρωνε ότι το πατριωτικό συναίσθημα στη χώρα μας ήταν ιδιαίτερα ισχυρό και οι Έλληνες ανέμεναν ιδιαίτερα την παραχώρηση της Βορείου Ηπείρου. Τόνιζαν δε οι εδώ διπλωμάτες, ότι πιθανή άρνηση των Συμμάχων στις ελληνικές διεκδικήσεις, ίσως έστρεφε τη χώρα μας προς το ανατολικό μπλοκ.

Στις 25 Απριλίου 1946 συνήλθε στο Παρίσι το Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών των συμμαχικών κρατών. Από την ελληνική πλευρά συμμετείχε ο υφυπουργός Εξωτερικών Φίλιππος Δραγούμης, ο οποίος σε συνάντησή του με τον Αμερικάνο ΥΠΕΞ Byrnes τόνισε ότι η Ελλάδα διατύπωσε εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Αλβανίας και της Βουλγαρίας για λόγους ασφαλείας και ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα υπέγραφε Συνθήκη Ειρήνης που δεν θα πρόσφερε στη χώρα ανάλογες εγγυήσεις. Ο Byrnes δεν πήρε ξεκάθαρη θέση, είπε μόνο ότι οι ελληνικές θέσεις θα αντιμετωπίζονταν με προσοχή, αλλά εξέφρασε αμφιβολίες για το αν η ασφάλεια της Ελλάδας ή οποίας άλλης χώρας σε αυτό το μέρος του κόσμου θα μπορούσε να επιτευχθεί με εδαφικές αναδιαρθρώσεις.

Τόνισε πάντως ότι τα μέλη του Συμβουλίου συμφώνησαν καταρχήν ότι τα Δωδεκάνησα πρέπει να δοθούν στην Ελλάδα, αλλά η Ε.Σ.Σ.Δ. είχε αρνηθεί οριστική συμφωνία στο θέμα αυτό. Στις 8 Μαΐου 1946 οι υπουργοί Εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων συμφώνησαν ότι τα σύνορα της Βουλγαρίας θα παραμείνουν εκεί που βρίσκονταν την 1/1/1941. Η Αθήνα θορυβήθηκε και έστειλε (10 Μαΐου 1946) όμοιες επιστολές στους υπουργούς Εξωτερικών των Η.Π.Α. Byrnes και της Μ. Βρετανίας Bevin όπου ζητούσε την βοήθειά τους για ικανοποίηση των ελληνικών αιτημάτων. Εκείνη την εποχή υπήρχαν μάλιστα πληροφορίες ότι η Αλβανία θα ενωνόταν σε ομοσπονδία με τη Γιουγκοσλαβία, η οποία προωθούσε την ιδέα μίας «Βαλκανικής Ομοσπονδίας». Παρά τις ελληνικές προσπάθειες στην πρώτη συνεδρίαση του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών κανένα από τα ελληνικά αιτήματα δεν ικανοποιήθηκε.

Τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα – Οικονομική ενίσχυση της χώρας μας πριν τη Διάσκεψη των Παρισίων

Κατά τη δεύτερη συνεδρίαση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών, στις 27 Ιουνίου 1946 παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα αφού συναίνεσε και ο Σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Μολότοφ (το πραγματικό ονοματεπώνυμο του οποίου ήταν Βιατσεσλάβ Σκριάμπιν). Η έκπληξη των άλλων υπουργών ήταν τεράστια (δείτε σχετικό άρθρο μας στις 11/3/2023). Ο Μολότοφ όμως, δεν παρέλειψε την ίδια μέρα να καταλογίσει στην ελληνική κυβέρνηση διαφθορά, επιθετικές τάσεις και απροειδοποίητες επιθέσεις κατά της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας…

Η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στην κυβέρνηση, τη Βουλή και τον Τύπο. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός Κ. Τσαλδάρης, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη ολόκληρου του ελληνικού λαού προς το Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών. Αντίθετα, ο λαός δεν έδειχνε ανάλογο ενθουσιασμό, καθώς θεωρούσε τα Δωδεκάνησα ελληνικά, κάτι βέβαια σωστό και την απόκτησή τους δικαιωματική και αυτονόητη. Η Τουρκία έδειξε ικανοποιημένη από την παραχώρηση των Δωδεκανήσων, αν και έμμεσα διεκδίκησε το Καστελλόριζο και τη Σύμη. Οι Τούρκοι άλλωστε έπνεαν μένεα εναντίον των Ιταλών που είχαν καταλάβει τα Δωδεκάνησα από την οθωμανική Αυτοκρατορία.

Πριν την έναρξη της Διάσκεψης της Ειρήνης, ο Κ. Τσαλδάρης δεν έγινε δεκτός στην Ουάσιγκτον και πήγε στο Παρίσι, όπου συναντήθηκε ανεπίσημα με τους Byrnes και Bevin και στη συνέχεια πήγε στο Λονδίνο για λεπτομερείς συνομιλίες με τη βρετανική κυβέρνηση. Ο Τσαλδάρης ήθελε να προβάλει τις ελληνικές διεκδικήσεις και να ζητήσει χρήματα για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας.

Στις 3 Ιουλίου 1946, ο Τσαλδάρης υπέβαλε ένα υπόμνημα στους Byrnes και Bevin με κύριο αίτημα να δοθούν χρήματα στην Ελλάδα για την ανασυγκρότηση της χώρας. Το συνολικό ποσό που ζήτησε ήταν 6 δισεκατομμύρια δολάρια, κάτι που θεωρήθηκε υπερβολικό. Επίσης, ο Τσαλδάρης έθεσε και τις εδαφικές διεκδικήσεις της Ελλάδας, προσθέτοντας και κάποιες απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, μετά την υπογραφή Συνθήκης αμοιβαίας υποστήριξης μεταξύ Τίτο και Χότζα. Οι Byrnes και Bevin δεν ενθάρρυναν τον Τσαλδάρη. Όσο για τα οικονομικά η Ουάσινγκτον ήταν επιφυλακτική με την ελληνική κυβέρνηση, καθώς δεν είχε δείξει καμία ικανότητα στην αποτελεσματική διαχείριση των σχετικών κονδυλίων.

Τελικά, μετά από σύσταση του αναπληρωτή του Byrnes, Ντιν Άτσεσον, η Ελλάδα έστειλε το καλοκαίρι του 1946 αντιπροσωπεία για σύναψη δανείων στις Η.Π.Α. Η ελληνική αποστολή απαρτιζόταν από τους Σοφοκλή Βενιζέλο (επικεφαλής) και μέλη τον Μιχαήλ Αιλιανό (υφυπουργός Συντονισμού) και τους βουλευτές Κωνσταντίνο Καραμανλή και Αναστάσιο Μπακάλμπαση. Η αποστολή συνάντησε τον Τρούμαν, τον Άτσεσον και εκπροσώπους της Export – Import Bank με σκοπό να εξασφαλίσει κάποιο δάνειο. Αυτό δεν έγινε εφικτό. Το μόνο που έγινε ήταν η παροχή βοήθειας από την UNRRA (Οργανισμός Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως των Ηνωμένων Εθνών) που έφτασε τα 358 εκ. δολάρια ως το τέλος του 1946.

Η Διάσκεψη των Παρισίων – Η διάψευση των ελληνικών προσδοκιών

  

Η Διάσκεψη της Ειρήνης συνήλθε στο Παρίσι από τις 29 Ιουλίου ως τις 11 Οκτωβρίου 1946. Η Ελλάδα ζήτησε αποζημίωση 700 εκ. δολαρίων από τη Βουλγαρία για τις καταστροφές που είχε υποστεί κατά τη βουλγαρική κατοχή. Επίσης ο Κ. Τσαλδάρης ζήτησε την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου και την αναδιάρθρωση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Στις 10 Αυγούστου ο Σοβιετικός αντιπρόσωπος Αντρέι Βισίνσκι υπερασπίστηκε την Αλβανία και τη Βουλγαρία, ενώ στις 14 Αυγούστου ο Βούλγαρος αντιπρόσωπος Κούλισεφ, όχι μόνο χαρακτήρισε τις ελληνικές διεκδικήσεις αβάσιμες, αλλά και ζήτησε διέξοδο στο Αιγαίο για τη Βουλγαρία μέσω της Δυτικής Θράκης! Τις εξωφρενικές βουλγαρικές απαιτήσεις υποστήριξαν η Γιουγκοσλαβία και ο υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας Ντμίτρι Μανουίλσκι, ο οποίος κατηγόρησε την Ελλάδα για ιμπεριαλιστική πολιτική! Την επόμενη μέρα όμως, ο Byrnes χαρακτήρισε άδικη τη στάση των Ανατολικών, υπενθύμισε τη γενναία αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα και δήλωσε τέλος ότι οι Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. δεν έπρεπε να ξεχνούν την οφειλή τους στον ελληνικό λαό.

Στις 7 Αυγούστου 1946 η Ε.Σ.Σ.Δ. ζήτησε να τεθεί η υπεράσπιση των Στενών (Δαρδανελίων) υπό την ευθύνη όλων των χωρών της Μαύρης Θάλασσας. Αυτό σήμαινε ότι η Ε.Σ.Σ.Δ. θα εγκαθιστούσε βάσεις σε τουρκικό έδαφος και ίσως στο μέλλον προσπαθούσε να κυριαρχήσει στην Τουρκία.

Η απαίτηση αυτή της Ε.Σ.Σ.Δ. προκάλεσε τεράστιες ανησυχίες στη Δύση και ερμηνεύτηκε ως αρχή μιας προσπάθειας να αποκτήσει η Μόσχα την υπέροχη στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι Η.Π.Α. αντέδρασαν και έστειλαν στην Μεσόγειο το αεροπλανοφόρο «Franklin D. Roosevelt», το οποίο μάλιστα, μαζί με τα συνοδευτικά του πλοία επισκέφτηκε τον Πειραιά στις 5 Σεπτεμβρίου 1946. Οι Η.Π.Α. ανέλαβαν πλέον πρωτεύοντα ρόλο στις διαπραγματεύσεις με την Ε.Σ.Σ.Δ. στην Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που χαροποίησε ιδιαίτερα την ελληνική κυβέρνηση. Ωστόσο, οι επιθέσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. εναντίον της Ελλάδας συνεχίστηκαν.

Στις 24 Αυγούστου 1946 ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αποτελούσε κίνδυνο για την ειρήνη και την ασφάλεια στα Βαλκάνια και ότι καταδίωκε, με τη βοήθεια των Βρετανών, τις μειονότητες στη Μακεδονία και τη Θράκη, ότι επέτρεπε στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να δημιουργούν επεισόδια στα ελληνοαλβανικά σύνορα και δολοπλοκούσε για να «αρπάξει» τη Βόρειο Ήπειρο από την Αλβανία. Η προσφυγή αυτή υποκινήθηκε από την Ε.Σ.Σ.Δ. και η συζήτησή της άρχισε στις 4 Σεπτεμβρίου 1946, τρεις μέρες μετά το ελληνικό δημοψήφισμα, με το οποίο επανήλθε ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ στον θρόνο με ποσοστό 69%. Τότε ο Έλληνας αντιπρόσωπος Βασίλειος Δενδραμής αντεπιτέθηκε καταγγέλλοντας ότι η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία και η Αλβανία βοηθούν τους αντάρτες του Κ.Κ.Ε. στη Βόρεια Ελλάδα. Με την ελληνική θέση συντάχθηκαν και οι Η.Π.Α. που ζήτησαν να εξεταστεί η κατάσταση στα βόρεια ελληνικά σύνορα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., όμως οι Σοβιετικοί έθεσαν βέτο.

Οι Σοβιετικοί σκλήρυναν τη στάση τους, όμως η ελληνική κυβέρνηση επέμεινε στις διεκδικήσεις της. Στις 30 Αυγούστου 1946 ο Δενδραμής ζήτησε από τη Διάσκεψη να συμπεριλάβει στην ημερήσια διάταξη της επόμενης μέρας και τη λύση του βορειοηπειρωτικού. Σοβιετικοί και Γιουγκοσλάβοι αντέδρασαν, όμως οι Byrnes και Bevin επέμειναν ότι η Ελλάδα είχε το δικαίωμα να εκθέσει την υπόθεσή της. Η Διάσκεψη αποδέχτηκε την ελληνική πρόταση με ψήφους 12-7. Φάνηκε όμως ξεκάθαρα ότι οι Η.Π.Α. ήταν πρόθυμες να στηρίξουν την Ελλάδα σε θέματα διαδικασίας, όχι ουσίας. Στις 11 Οκτωβρίου 1946 ο Αμερικανός αντιπρόσωπος Jefferson Caffery τόνισε ότι οι Η.Π.Α. δεν μπορούσαν να στηρίξουν τις ελληνικές διεκδικήσεις στο θέμα των συνόρων με τη Βουλγαρία. Ωστόσο, η Ελλάδα αποφάσισε να θέσει τις διεκδικήσεις της στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών.

Ο Κ. Τσαλδάρης απευθύνθηκε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ το οποίο τον συμβούλευσε να μην κάνει κάτι τέτοιο. Η ελληνική κυβέρνηση όμως αγνόησε την αμερικανική σύσταση και έθεσε στο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της Νέας Υόρκης τις ελληνικές διεκδικήσεις. Ο Βρετανός Bevin πρότεινε κάποιες μικρές αλλαγές, υπέρ της Ελλάδας, στα σύνορα με τη Βουλγαρία, μικρότερες όμως απ’ όσες ζητούσε η Ελλάδα. Όμως σύντομα ανακάλεσε, καθώς ο Byrnes αρνήθηκε να τις στηρίξει και ο Μολότοφ, έστω και να τις συζητήσει. Το μόνο που δέχτηκε το Συμβούλιο ήταν η καταβολή αποζημιώσεων στην Ελλάδα (105 εκ. δολάρια από την Ιταλία και 45 εκ. από την Ελλάδα), ενώ τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα θα παρέμεναν στο καθεστώς της 1/1/1941 (απόφαση της 3ης Δεκεμβρίου 1941). Αντίθετα το ζήτημα των νότιων συνόρων της Αλβανίας παρακάμφθηκε και εκκρεμεί μέχρι σήμερα.

Οι σφοδρές αντιδράσεις των Ελλήνων μετά τις αποφάσεις των Συμμάχων

Μετά τις αποφάσεις των Συμμάχων με τις οποίες παραχωρούνταν στην Ελλάδα μόνο τα Δωδεκάνησα, η χώρα μας αισθάνθηκε, και δικαιολογημένα, αδικημένη και απογοητευμένη. Ο ελληνικός λαός δεν μπορούσε να πιστέψει ότι οι αρχές της διεθνούς ηθικής και της δικαιοσύνης έχασαν όλη την αξία τους και ότι ένας πιστός σύμμαχος, η συμβολή του οποίου στις κρίσιμες ώρες του Β’ Π.Π. είχε αναγνωριστεί επίσημα, δεν θα ανταμειβόταν. Και μάλιστα, η Βουλγαρία, βασικός σύμμαχος των ναζί επιβραβευόταν για τη στάση της κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π., καθώς επικυρωνόταν η προσάρτηση σ’ αυτή της νότιας Δαβρουτσάς που είχε αποσπάσει από τη Ρουμανία το 1940 με τη συνθήκη της Κραϊόβας, με τη συναίνεση του Στάλιν και του Χίτλερ. Αλώβητη έμεινε και η Αλβανία που συμμετείχε ενεργά στην ιταλική επίθεση ενάντια στην Ελλάδα…

Επίλογος

Η Ελλάδα, όπως είδαμε στην αρχή του άρθρου πλήρωσε βαρύτατο τίμημα στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δεν ανταμείφθηκε μετά το τέλος του, πάρα μόνο με την, αυτονόητη, παραχώρηση των Δωδεκανήσων. Απ’ όσα αναφέραμε, είναι φανερό ότι η Βουλγαρία και η Αλβανία διατήρησαν τις υπό διεκδίκηση περιοχές χάρη στη στήριξη του Στάλιν. Οι Η.Π.Α. και η Βρετανία ήταν πρόθυμες να μην επιτρέψουν τη γεωγραφική επέκταση της σοβιετικής επιρροής και των συμμάχων της, αλλά δεν είχαν καμία πρόθεση να διακυβεύσουν τις σχέσεις τους με τη Μόσχα ικανοποιώντας τα ελληνικά αιτήματα. Ίσως και οι χειρισμοί της τότε ελληνικής κυβέρνησης να μην ήταν οι πλέον ενδεδειγμένοι. Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα, αν και βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, δεν έλαβε όσα ανταλλάγματα άξιζε με βάση την προσφορά της. Καλό είναι οι νυν κυβερνήτες, αλλά και όσοι κυβερνήσουν τη χώρα στο μέλλον, να λάβουν σοβαρά υπόψη τους όσα έγιναν το 1946 και να αντιληφθούν ότι ο ρόλος του «χρήσιμου κορόιδου» δεν αρμόζει στην Ελλάδα…

Πηγές: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ», Τ. ΙΣΤ., ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ

Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949», Εκδόσεις Σάκκουλα, 2014

https://www.pentapostagma.gr/politismos/istoria/7204074_giati-dothikan-mono-ta-dodekanisa-stin-ellada-meta-ton-b-pagkosmio?utm_source=projectagora&utm_medium=contentdiscovery

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί δόθηκαν μόνο τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;"

15 Οκτωβρίου 1944: Παράδοση της Νάξου στον Ιερό Λόχο

 

Η Α΄ Μοίρα του Ιερού Λόχου καταβάλει τη γερμανική φρουρά της Νάξου μετά από τριήμερο σκληρό αγώνα και συλλαμβάνει 69 αιχμαλώτους. Η επιχείρηση κατά της Νάξου αναλήφθηκε μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων από την Αθήνα και με την απόφαση για εγκατάλειψη των Βαλκανίων ειλημμένη. Κάποιες φρουρές σε στρατηγικά σημεία ωστόσο, θα παρέμεναν για λόγους τόσο πρακτικούς όσο και γενικότερης σκοπιμότητας. Το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής είχε την πληροφορία πως η γερμανική φρουρά της Νάξου είχε περιοριστεί σε 70 περίπου άνδρες που είχαν συγκεντρωθεί στο φρούριο της πόλης, στην έπαυλη “Έλλη” και στο χωριό Απείρανθος. Το ηθικό ήταν χαμηλό και το αίσθημα εγκατάλειψης και του επερχομένου τέλους του πολέμου είχε οπωσδήποτε επηρεάσει την ψυχοσύνθεση των Γερμανών.

Στο πλαίσιο των επιχειρήσεων στο Αιγαίο, ο Ιερός Λόχος ανέλαβε με απόσπασμά του να αποβιβαστεί και να καταβάλλει τη φρουρά απελευθερώνοντας το νησί. Ομάδα 71 Ιερολοχιτών της ‘Δύναμης Β’ υπό τους λοχαγούς Βασίλειο Μάραντο και Κ. Καλογερόπουλο καθώς και τον ίλαρχο Δ. Τζενάκη μαζί με δύο Βρετανούς αξιωματικούς και δύο διαβιβαστές οργανώθηκαν από τη Χίο και αποβιβάστηκαν στις 12 Οκτωβρίου σε παραλία του νησιού.

Σειρά λαθών δυσκόλεψε την επιχείρηση. Καταρχάς το σκότος και η απειρία των πληρωμάτων ήταν υπεύθυνα για να αποβιβαστεί η δύναμη σε λάθος σημείο. Η ομάδα αναγνώρισης κατόρθωσε και ήρθε σε επαφή με τους συνδέσμους και τη δύναμη ανταρτών στο νησί αλλά ο χρόνος πέρασε και μέχρι να κινηθεί η δύναμη τη βρήκε το ξημέρωμα. Στη συνέχεια τα αποβατικά από λάθος κατευθύνθηκαν, αντί για την Πάρο όπου ήταν η βάση τους, προς το λιμάνι της Νάξου! Το τρίτο λάθος ήταν των Γερμανών: ο διοικητής της φρουράς, αναμένοντας την ημέρα εκείνη γερμανικά αποβατικά που θα εκκένωναν τους άνδρες του, πίστεψε πως τα βρετανικά πλοία ήταν γερμανικά και κινήθηκε ο ίδιος για να συννενοηθεί. Φυσικά, συνελήφθη και κρατήθηκε ενώ τα πλοία αποχώρησαν για τη Νάξο βαλλόμενα από το φρούριο που επιτέλους είχε καταλάβει τί είχε συμβεί.

Η δύναμη του Ιερού Λόχου προσπάθησε να πετύχει την παράδοση της γερμανικής φρουράς που με τον διοικητή της αιχμάλωτο και τη γνώση ύπαρξης συμμαχικών στρατευμάτων στο νησί θα μπορούσε να καταθέσει τα όπλα χωρίς μάχη. Οι Γερμανοί ξεκίνησαν συνομιλίες αλλά ξαφνικά, Έλληνες αντάρτες που δεν είχαν ενημερωθεί για τις διαπραγματεύσεις άρχισαν να βάλλουν στα τυφλά προς το φρούριο. Οι συνομιλίες διακόπηκαν προς στιγμήν αλλά οι Γερμανοί απαίτησαν να μιλήσουν με τον διοικητή τους που ήταν αιχμάλωτος στο βρετανικό πλοίο. Αυτός με τον ασύρματο τους διέταξε να αμυνθούν μέχρις εσχάτων. Οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν και αναλήφθηκε επίθεση όπως είχε προγραμματιστεί. Ωστόσο, το εγχείρημα αποδείχθηκε δυσκολότερο από όσο φανταζόταν κανείς. Μετά από μερικές άκαρπες ενέργειες και πυρά κατά του φρουρίου και δύο προτάσεις παράδοσης που απορρίφθηκαν ο λοχαγός Μάραντος ζήτησε ενσχύσεις σε άνδρες, όλμους και αεροπορική υποστήριξη.

Τις πρωϊνές ώρες της 15ης Οκτωβρίου έφτασαν ενισχύσεις του Ιερού Λόχου από την Πάρο μαζί με τον διοικητή της Α΄Μοίρας, συνταγματάρχη Ανδρέα Καλλίνσκη. Με το πρώτο φως έφτασαν και δύο γερμανικά υδροπλάνα για να εκκενώσουν τη φρουρά αλλά δέχτηκαν πολυβολισμούς και ανέστρεψαν. Ο συνταγματάρχης Καλλίνσκης αφού επανέλαβε τους όρους παράδοσης της φρουράς αλλά η πρότασή του αποκρούστηκε για άλλη μια φορά, ανέλαβε το μεσημέρι με την υποστήριξη 4 βρετανικών αεροσκαφών που έπληξαν τις θέσεις του φρουρίου και πυρά από τα αποβατικά σκάφη, επίθεση κατά των γερμανικών θέσεων. Σύντομα οι πύλες παραβιάστηκαν και οι Ιερολοχίτες όρμησαν εντός του φρουρίου. Το κόστος ήταν δύο νεκροί: ο Ιερολοχίτης λοχίας/διαβιβαστής Νικόλαος Μπενίκος και ο Γιώργος Βαλληνδράς του ανταρτικού σώματος Νάξου.

(Πηγή πληροφοριών: “Ανιχνευτής”, περιοδικό ‘ΤΟΛΜΩΝ’)

ΕΘΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ
«ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΝ ΤΜΗΜΑ ΝΑΞΟΥ»
(Νέμβριος 1941- Οκτωβρίος 1944)

ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΟΜΑΔΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑΣ
Εις το Συμμαχικόν Αρχηγείον απεστάλησαν λεπτομερή σχεδιαγράμματα διατάξεως και εγκαταστάσεως του εχθρού εις τας νήσους των ΚΥΚΛΑΔΩΝ και παρεσχέθησαν ακριβείς και θετικαί πληροφορίαι περί της κινήσεως των πλωτών μέσων αυτού ως και πάσα άλλη χρήσιμος περί τούτου πληροφορία. Ούτω αι υπό της οργανώσεως ημών αποσταλείσαι πάσης φύσεως πληροφορίαι και σχεδιαγράμματα παρέσχον αφ’ ενός μεν υπερόχους στόχους εις την σύμμαχον αεροπορίαν, αφ’ ετέρου δε έξοχα πολύτιμα στοιχεία διά κάθε χερσαίαν ή θαλασσίαν επιδρομικήν επιχείρησιν και σαμποτάζ υπό των Συμμάχων.
Τινά εκ των γνωσθέντων αποτελεσμάτων χάρις των πληροφοριών ημών εισίν τα κάτωθι:
23-10-43 Βομβαρδισμός υπό Συμμαχικών αεροπλάνων των
Γερμανικών εν ΝΑΞΩ εγκαταστάσεων.
30-10-43 Πολυβολισμός Γερμανικών σκαφών εις λιμένα ΝΑΞΟΥ.
7-11-43 Βομβαρδισμός Γερμανικών σκαφών εις όρμους ΝΑΞΟΥ
και λιμένα ΝΑΟΥΣΗΣ – ΠΑΡΟΥ.
16-11-43 Τορπιλλισμός εξωπλισμένου Γερμανικού ιστιοφόρου παρά τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ – ΝΑΞΟΥ.
23-10-43 Βύθισις γερμανικού υδροπλάνου εις λιμένα ΝΑΞΟΥ.
23-11-43 Βύθισις γερμανικού φορτηγού σκάφους ALMA εις λιμένα ΝΑΞΟΥ.
13-3-43 Βομβαρδισμός δύο Γερμανικών εξοπλισμένων ιστιοφόρων μεταφερόντων τρόφιμα και καυσίμους ύλας. Το έν εβυθίσθη, το έτερον υπέστη σοβαράς ζημίας εκ πυρκαϊάς.
1-4-44 Προσβολή ιστιοφόρου μεταφέροντος βαρέλια πλήρη καυσίμων.
4-4-44 Προσβολή αεροδρομίου και εγκαταστάσεως ΠΑΡΟΥ.
6-4-44 Βομβαρδισμός Γερμανικών εγκαταστάσεων εν ΝΑΞΩ.
15-4-44 Ομοίως ως άνω.
Το κατωτέρω συγχαρητήριον τηλεγράφημα εκ του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής είναι χαρακτηριστικόν των ακριβεστάτων και αρίστων πληροφοριών ας παρείχεν η ημετέρα οργάνωσις πληροφοριών προς τας Συμμαχικάς δυνάμεις.
Μ.Ο.4 και συνεργάτας σας Έχω την τιμήν να σας μεταβιβάσω επισήμως τα θερμά συγχαρητήρια των αντιπροσώπων αεροπορίας και στόλου μας οι οποίοι λέγουν ότι χάριν των ακριβεστάτων και αρίστων πληροφοριών σας, οι αεροπόροι μας δύνανται να πυροβολήσουν ανά έναν τους στόχους έστω και πέντε βαρέλια.
Ομοίως επί των επισυναπτομένων εγγράφων εμφαίνεται γενικώς το όλον έργον και η απόδοσις της ημετέρας οργανώσεως πληροφοριών.
Την Διοίκησιν του ανωτέρω δικτύου πληροφοριών είχεν ο υποφαινόμενος από της ιδρύσεώς του (Δεκέμβριος 1943) μέχρι της διαλύσεως αυτού (Οκτώβριος 1944).
Υπηρεσία προπαγάνδας
Αποστολή της υπηρεσίας ταύτης ήτο η διατήρησις και εξύψωσις του εθνικού φρονήματος των κατοίκων και η διάβρωσις του ηθικού των κατακτητών.
Τούτο επετεύχθη
(α) Διά καταλλήλων προπαγανδιστών του Σ.Τ.Ν.
(β) Διά κυκλοφορίας καθ’ εκάστην δελτίων ειδήσεων λαμβανομένων εκ των μυστικών ραδιοφώνων του Σ.Τ.Ν. και εκ των διαφόρων Συμμαχικών υπηρεσιών μεθ’ ων το Σ.Τ.Ν. ετέλει εν επαφή και συνηργάζετο.
(γ) Διά κυκλοφορίας διαφόρων προπαγανδιστικών περιοδικών και εντύπων άτινα απεστέλλοντο από τας Συμμαχικάς υπηρεσίας (επιστολή ΚΟΣΚΙΝΑ).
(δ) Δι’ ενισχύσεως πτωχών οικογενειών και θυμάτων πολέμου. Διενεμήθησαν φάρμακα αποσταλέντα παρά του Δ/τού ιερού λόχου Συν/ρχου ΤΣΙΓΑΝΤΕ ως και ιματισμός και υπόδυσις χορηγηθέντων υπό της εν ΝΑΞΩ στρατ. αποστολής Μ.Ο.4 (Σημείωμα Συν/ρχου ΤΣΙΓΑΝΤΕ και κατάστασις διανεμηθέντων φαρμάκων). Διά παροχής ιατρικής περιθάλψεως δωρεάν εις τους απόρους. Τρεις ομάδες υγειονομικαί υπό εφ. υγειονομικούς αξ/κούς προσέφεραν δωρεάν τας ιατρικάς των βοηθείας.
Διά κυκλοφορίας ανατρεπτικών προκηρύξεων του Σ.Τ.Ν. και του αρχηγείου Μέσης Ανατολής μεταξύ των τμημάτων του εχθρού (Συν. μία εκ των διαφόρων τοιούτων προκηρύξεων ριφθεισών εις τα τμήματα των Γερμανών).
Υπηρεσία φυγαδεύσεως Συμμάχων και Ελλήνων
Την 1-5-44 μεταξύ ΑΜΟΡΓΟΥ και ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ μία Γερμανική τορπιλλάκατος συνεκρούσθη μετά του υπ’ αριθμ. 1380 Β.C. συμμαχικού πλοιαρίου. Εκ της συγκρούσεως ταύτης 5 Άγγλοι ναυαγοί εξ ων δύο τραυματίαι ενεργείαις του Σ.Τ.Ν. εφυγαδεύθησαν.
Την 24-8-44 εφυγαδεύθησαν οι Έλληνες ιδιώται ΒΛΗΣΙΔΗΣ ΜΑΝΘΟΣ νύν λοχαγός και ο ιδιώτης ΝΑΥΠΛΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ.
Την 7-10-43 οι μον. αξ/κοί ΑΓΙΟΠΕΤΡΙΤΗΣ, ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ και άλλοι.
Την 14-10-43 εις χωροφύλαξ.
Την 18-8-44 εις Ιταλός Υπολοχαγός ονόματι ΣΑΡΙ κατόπιν εντολής Αρχηγείου Μέσης Ανατολής.
(Σχετικά στοιχεία επιστολή υπολ/ρχου ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ).
Συνεργασία μετά Συμμάχων και περίθαλψις τούτων
Από της πρώτης στιγμής της ιδρύσεως του Σ.Τ.Ν. και μέχρι της διαλύσεώς του το Σ.Τ.Ν. δεν έπαυσεν να παρέχη κάθε δυνατή βοήθεια, προστασίαν και φιλοξενίαν εις κάθε Σύμμαχον Αποστολήν ή μεμονωμένον Σύμμαχον πρόσωπον το οποίον έφθασεν εις ΝΑΞΟΝ.
– Στοιχεία επί τούτου υπάρχουσιν εις τα συνημμένα έγγραφα.
Η μετά των Συμμάχων συνεργασία εκτίθεται εις τα προηγούμενα κεφάλαια και ειδικώτερον εις το κεφάλαιον πληροφορίαι.
Τέλος δηλώ ως αυτοτελής αρχηγός της οργανώσεως Σ.Τ.Ν. και συμφώνως προς την υπ’ αριθμ. 262/526.Δ/Υ.Θ.Α. ότι η ημετέρα οργάνωσις έλαβεν μέρος κατόπιν Δ/γής του Συμμαχικού Στρατηγείου εις τας ανωτέρω περιγραφείσας επιχειρήσεις ήτοι:
(α) εναντίον των Γερμανών εις την νήσον ΝΑΞΟΝ την 12-10-43 Διάρκεια επιχειρήσεων (προπαρασκευή εκτέλεσις) 24 ώραι.
(β) εναντίον των Γερμανών εις την πρωτεύουσαν της ΝΑΞΟΥ την 24-5-44 – νυκτερινόν εγχείρημα (Προπαρασκευή και εκτέλεσις) από 17-24/5/44.
(γ) εναντίον των Γερμανών εις την πρωτεύουσαν της ΝΑΞΟΥ από 12 με 15-10-44.

Ατυχώς λόγω συνθηκών, απωλεσθέντος του μεγαλυτέρου μέρους του αρχείου της ημετέρας οργανώσεως, ως μοναδικά επίσημα στοιχεία υποβάλλονται μόνον τα εναπομείναντα.

Βεβαιούται το γνήσιον της υπογραφής
του Συντ/ρχου ΔΕΤΣΗ Γ.
Β.Σ.Τ. 900 τη 6-12-52 Β.Σ.Τ. 900 τη 5/12/1952
Ο Ο
Υποσ/τής του 9ου Σ, Πρ/ψεως αρχηγός της οργανώσεως Σ.Τ.Ν.

ΔΕΤΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Συντ/ρχης Πεζικού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "15 Οκτωβρίου 1944: Παράδοση της Νάξου στον Ιερό Λόχο"