Ο κόσμος του Αριστοτέλη

 Εκτός από τη γνώμη του τη σχετική με τις "ιδέες" του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει και άλλες αρχές. Δεν αποκρούει την ηδονή, αλλά προτιμά την πιο τέλεια, αυτή δηλαδή που πηγάζει από τη διάνοια. Ο σκοπός των ανθρώπινων ενεργειών, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ευδαιμονία, την οποία ορίζει ως ενέργεια σύμφωνη με την αρετή. Η αρετή, όταν κυριαρχεί στα πάθη και στις ορμές, τα ρυθμίζει, παίζοντας το ρόλο του μέτρου ανάμεσα στις δύο ακρότητες, δηλαδή στην υπερβολή και την έλλειψη. Έτσι π.χ. η "πραότης" είναι αρετή ως μεσότητα της οργής και της αναισθησίας, η "ανδρεία", επειδή βρίσκεται ανάμεσα στη θρασύτητα και στη δειλία, και η "αιδώς", επειδή κατέχει το μέσο της αδιαντροπιάς και της κατάπληξης, που είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα της αρετής είναι και τα αγαθά του σώματος (δύναμη, υγεία, ομορφιά) και τα αγαθά της τύχης (πλούτος, ευγενική καταγωγή κλπ.). Σύμφωνα μ' αυτά, ευτυχισμένος είναι εκείνος που ενεργεί κατά τις επιταγές της αρετής και συγχρόνως έχει μερίδιο και στα άλλα αγαθά, τα "εκτός αγαθά", όπως τα ονομάζει.

Ο Αριστοτέλης ταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ' αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.

Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη Γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό. Τέλος, με την τυπική λογική, βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της. Ο Αριστοτέλης ήταν ο φιλόσοφος που διετύπωσε τη θεωρία της ύπαρξης του πέμπτου στοιχείου της φύσης. Συγκεκριμένα οι Έλληνες φιλόσοφοι από την Ιωνία θεωρούσαν ότι στη φύση υπάρχουν τέσσερα στοιχεία ή ουσίες. Γη, ύδωρ, πυρ και αήρ. Ο Αριστοτέλης πρόσθεσε στην τετράδα τον αιθέρα ο οποίος θα αποτελέσει την πέμπτη ουσία την πεμπτουσία. Το στοιχείο αυτό παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες, είναι αγέννητο, αγήρατο, άφθαρτο, αΐδιο, αναυξές και αναλλοίωτο. Επιπλέον εντοπίζεται στον "άνω τόπο" όπου κατοικεί η Θεότητα.

Σχετικά με την επιλογή προκειμένων^[22]
Ιδιαίτερη σημασία έχει η επιλογή προκειμένων άμεσων (αυταπόδεικτων), γνωριμοτέρων του συμπεράσματος και ουσιωδών αιτιών του. Αν πάρουμε τις έννοιες πλανήτης, ουράνιο σώμα που φωτίζει σταθερά (μη στίλβον) και κοντινό (εγγύς) ουράνιο σώμα θα μπορούσαμε να φτιάξουμε τους 2 παρακάτω συλλογισμούς:
[Σ1] Τα μη στίλβοντα ουράνια σώματα είναι εγγύς ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι εγγύς ουράνια σώματα
[Σ2] Τα εγγύς ουράνια σώματα είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι εγγύς ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Ο Σ1 είναι συλλογισμός του ότι (του γεγονότος), ενώ ο Σ2 είναι συλλογισμός του διότι (του αιτιολογημένου γεγονότος). Δηλαδή η προκείμενη «Τα εγγύς ουράνια σώματα είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα» είναι ορθότερη από την προκείμενη «Τα μη στίλβοντα ουράνια σώματα είναι εγγύς ουράνια σώματα», καθόσον επειδή είναι εγγύς δεν στίλβουν, και όχι επειδή δεν στίλβουν είναι εγγύς.

Σχετικά με την επιστημονική εξήγηση ^[23]
Σημαντικό ρόλο στην επιστημονική εξήγηση γεγονότων κατά τον Αριστοτέλη έχει η αγχίνοια (ευστροφία) ή ευστοχία στην ανακάλυψη του μέσου όρου σε άσκεπτο χρόνο (ακαριαία), π.χ. βλέποντας ότι η σελήνη έχει συνεχώς στραμμένη την ίδια φωτεινή πλευρά της προς τον ήλιο, και βάσει του ότι ο ήλιος φωτίζει, αποδίδει τη φωτεινότητα της σελήνης στο φως του ήλιου.
Τυπική διατύπωση:
Προκείμενες
Αν ένα σώμα έχει στραμμένη μια πλευρά του σε μια φωτεινή πηγή (σε ένα αντικείμενο που φωτίζει) τότε φωτίζεται δανειζόμενη το φως της φωτεινής πηγής
Η σελήνη έχει συνεχώς στραμμένη την ίδια πλευρά της Α στον ήλιο
Ο ήλιος είναι φωτεινή πηγή
Συμπέρασμα
Η πλευρά Α της σελήνης φωτίζεται δανειζόμενη το φως του ήλιου

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82#%CE%96%CF%89%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B7

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο κόσμος του Αριστοτέλη"

Το Κοσμολογικό Επιχείρημα για την ύπαρξη του Θεού

[…] το Επιχείρημα του Αρχικού Αιτίου, γνωστό και ως Κοσμολογικό Επιχείρημα, βασίζεται μόνο στο εμπειρικό γεγονός ότι το σύμπαν υπάρχει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του συγκεκριμένα δεδομένα για τη μορφή του.

Το Επιχείρημα του Αρχικού Αιτίου δηλώνει ότι τα πάντα έχουν προκληθεί από κάτι άλλο που προηγήθηκε. Δεν υπάρχει τίποτα αυθύπαρκτο, τίποτα που να δημιουργήθηκε χωρίς κάποιο αίτιο. Επειδή γνωρίζουμε ότι το σύμπαν υπάρχει, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι η παρούσα μορφή του αποτελεί την κατάληξη μιας ολόκληρης σειράς αιτίων και αποτελεσμάτων. Αν ακολουθήσουμε αυτή τη σειρά προς τα πίσω, θα φτάσουμε στο πρωτογενές αίτιο, στο ποιητικό αίτιο. Το ποιητικό αίτιο, όπως υποστηρίζει το Επιχείρημα του Αρχικού Αιτίου, είναι ο Θεός. Εντούτοις, όπως και το Τελεολογικό Επιχείρημα, αυτό το επιχείρημα έχει δεχτεί πολλές επικρίσεις.

Κριτική του Επιχειρήματος του Αρχικού Αιτίου

Αντιφατικό

Το Επιχείρημα του Αρχικού Αιτίου ξεκινά με την υπόθεση ότι το κάθε πράγμα έχει προκληθεί από κάτι άλλο, στη συνέχεια όμως αντιφάσκει λέγοντας ότι ο Θεός ήταν το ποιητικό αίτιο. Υποστηρίζει τόσο ότι δεν μπορεί να υπάρξει αναίτιο αίτιο, όσο και ότι υπάρχει ένα αναίτιο αίτιο: ο Θεός. Προκαλεί από μόνο του την ερώτηση: «Και ποιο είναι το αίτιο του Θεού;». Κάποιος που έχει πειστεί από το Επιχείρημα του Αρχικού Αιτίου μπορεί να αντιπαρατάξει ότι δεν εννοούσε ότι τα πάντα έχουν αίτιο, αλλά ότι τα πάντα εκτός από το Θεό έχουν αίτιο. Ούτε κι αυτό όμως λέει τίποτα. Αν η σειρά των αιτίων και των αιτιατών πρόκειται να σταματήσει σε κάποιο σημείο, γιατί πρέπει να σταματήσει στο Θεό; Γιατί να μη σταματήσει νωρίτερα, στην εμφάνιση του ίδιου του σύμπαντος, ας πούμε;

Δεν αποτελεί απόδειξη

Το Επιχείρημα του Αρχικού Αιτίου θεωρεί ότι αίτια και αιτιατά δεν θα μπορούσαν να ακολουθούν μια άπειρη σειρά αιτιών σε μια ατέρμονη συλλογιστική ακολουθία. Μια πορεία, δηλαδή, στο παρελθόν που δεν έχει τέλος. Θεωρεί ότι υπήρχε ένα ποιητικό αίτιο που προκάλεσε τη δημιουργία όλων των άλλων πραγμάτων. Είναι όμως απαραίτητο να έγινε πράγματι έτσι; Αν χρησιμοποιούσαμε ένα παρόμοιο επιχείρημα για το μέλλον, τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιο τελικό αποτέλεσμα που δεν αποτελεί αίτιο για τίποτα περαιτέρω. Παρ' όλο όμως που είναι πράγματι δύσκολο να φανταστούμε μια ακολουθία αιτίων και αιτιατών που κινούνται σε μια μελλοντική πορεία ως την αιωνιότητα, η σκέψη φαίνεται εύλογη, ακριβώς όπως δεν υπάρχει ο μέγιστος αριθμός, αφού πάντοτε μπορούμε να προσθέτουμε τη μονάδα σε οποιονδήποτε αριθμό και να τον

κάνουμε μεγαλύτερο. Αν είναι δυνατόν να υπάρχει ατέρμονη ακολουθία, γιατί να μην μπορούν αίτια και αιτιατά να εκτείνονται και στο παρελθόν επ' άπειρον;

Συμπέρασμα και περιορισμοί

Ακόμα κι αν αντικρούσει κανείς αυτά τα δύο αντεπιχειρήματα, δεν αποδεικνύεται ότι το ποιητικό αίτιο είναι ο Θεός που περιγράφουν οι Θεϊστές. Όπως συμβαίνει και με το Τελολογικό Επιχείρημα, το Επιχείρημα του Αρχικού Αιτίου παρουσιάζει σοβαρούς περιορισμούς.

Πρώτον, το αρχικό αίτιο θα πρέπει να ήταν μάλλον εξαιρετικά ισχυρό για να μπορέσει να δημιουργήσει και να θέσει σε κίνηση τη σειρά των αιτίων και των αποτελεσμάτων που ως κατάληξη είχαν την ύπαρξη ολόκληρου του σύμπαντος στη σημερινή του μορφή.

Μπορεί λοιπόν κανείς να ισχυριστεί μάλλον δικαιολογημένα ότι το επιχείρημα φανερώνει την ύπαρξη ενός ιδιαίτερα ισχυρού, αν όχι παντοδύναμου, Θεού.

Το επιχείρημα όμως αυτό δεν παρέχει κανένα στοιχείο ούτε ότι ο Θεός είναι παντογνώστης ούτε ότι είναι πανάγαθος. Καμιά απ' αυτές τις ιδιότητες δεν είναι απαραίτητες για το αρχικό αίτιο. Και όπως συνέβη με το Τελολογικό Επιχείρημα, ούτε ο υποστηρικτής του Επιχειρήματος του Αρχικού Αιτίου θα μπορούσε να ξεπεράσει το πρόβλημα ότι ένας παντοδύναμος, παντογνώστης και πανάγαθος Θεός είναι δυνατόν να ανέχεται τόσο κακό πάνω στη γη.

Nigel Warburton, Φιλοσοφία: Τα βασικά ζητήματα

(Εκδόσεις Περίπλους, 1999, σελ. 33-36)

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Κοσμολογικό Επιχείρημα για την ύπαρξη του Θεού"

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

«ΌΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΟΤΙ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ»

  Μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη των τελευταίων ετών: οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το πολυδιαφημιζόμενο Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως είναι η επίσημη ονομασία του.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και το σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα. Μια ανακάλυψη που αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε για τον κόσμο...

Καθώς λοιπόν τα διθυραμβικά σχόλια για τη σπουδαία αυτή ανακάλυψη έδιναν και έπαιρναν, αποφασίσαμε να ζητήσουμε την άποψη ενός ειδικού, παλιού γνώριμου του ΑΒΑΤΟΝ, του επίκουρου καθηγητή αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνου Δανέζη.

Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Δρ. Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτής της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί!
Χρήστος Ελμάζης
Καθηγητά Δανέζη ξέρω ότι παρακολουθείτε με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο CERN. Πως σχολιάζεται τις τελευταίες εκκωφαντικές εξελίξεις;
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι σέβομαι απεριόριστα όλους τους επιστήμονες που αγωνίζονται να βρουν κάτι καινούργιο, που υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή μας. Αυτό όμως που με βρίσκει αντίθετο είναι όλο αυτό το μάρκετινγκ που αρχίζει να απλώνεται γύρω από την επιστήμη. Επιχειρείται ένας εξευτελισμός της δηλαδή, με όρους αγοράς.
Η έρευνα για την ανεύρεση του Μποζονίου Χίγκς είναι η μόνη έρευνα που δοξάστηκε και πλασαρίστηκε ως μεγάλο γεγονός, προτού καν αυτό ανακαλυφθεί.
Μιλάμε για κάτι καθαρά αντιεπιστημονικό. Χρειάζονται πολλές επαναλήψεις ενός πειράματος, επαληθεύσεις και αξιολόγηση των δεδομένων από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα για να δημοσιευτεί κάτι επίσημα. Πρέπει να έχει προηγηθεί μια «βάσανος επιστημονική» πριν αρχίσουμε τις ανακοινώσεις. Δεν στήνουμε γιορτές και πανηγύρια για κάτι το οποίο υποτίθεται ότι ΘΑ βρούμε.

Μα όλα τα ΜΜΕ παρουσίασαν ως γεγονός την ανακάλυψη του σωματιδίου...

Προσέξτε, δεν είπε κανένας ότι το βρήκαν. Είπαν ότι έχουμε μια ένδειξη ότι ίσως κάτι υπάρχει. Ο ίδιος ο διευθυντής του CERN προέτρεψε τους συναδέλφους του να έχουν υπομονή, να επιδείξουν σωφροσύνη και να είναι συγκρατημένοι στις προσδοκίες τους. Ερωτηθείς δε από δημοσιογράφους για το πώς νοιώθει για τον επικείμενο εντοπισμό του Μποζονίου, απάντησε ότι η Φυσική δεν έχει να κάνει με συναισθήματα αλλά με τη λογική. Εκτός όμως από αυτοσυγκράτηση, υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζήτημα και αμφισβητούν το κατά πόσο το υποατομικό σωματίδιο είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των επιστημών.

Εκφραστής αυτής της άποψης είναι και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Guardian, Andrew Brown ο οποίος σε άρθρο του λέει κατά λέξη: «Η ονομασία του Μποζονίου σε σωματίδιο του Θεού ήτανε μια ευφυέστατη κίνηση μάρκετινγκ γιατί αμέσως όλοι κατέγραψαν την ύπαρξή του στην μνήμη τους, χωρίς ουσιαστικά να πλουτίσουν την γνώση τους γύρω από αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση, οι επιστήμονες δε θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις επιχορηγήσεις που όπως φαίνεται κέρδισαν».
Όπως καταλαβαίνετε, παίζονται διάφορα παιχνίδια εδώ. Πάντως όταν το βρουν και το δημοσιεύσουν επίσημα, θα μπορεί και η υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα να εκφέρει άποψη.
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;
Γιατί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη». Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας.
Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν;
Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο.
Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;
Ακριβώς!
Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;
Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας.
Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.

Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.

Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα;

Όχι, είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).

Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.

Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.

Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.

Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.

Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.

Θεωρητικά, ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.

Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.

Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.

Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω.

«Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό...

Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.

Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;

Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα. Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.

Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!

Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές...

Ακριβώς. Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.

Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, ένα matrix.

Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια.

Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.

Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;

Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.

Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;

Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.

Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.

Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες, για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.

πηγή: Αντίφωνο, πρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, Φεβρουάριος 2012, Τεύχος 114, σελ.40-43

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ"

Διάλογος Μεγάλου Αλέξανδρου με τον Διογένη

Όποιον και αν ρωτήσεις, τι είπε ο Διογένης στον Μεγαλέξανδρο, θα σου απαντήσει εκείνο το χιλιοειπωμένο «μη μου κρύβεις τον ήλιο» ή 

 «μη μου στερείς αυτό που δεν μπορείς να μου χαρίσεις».

 (Ὀ Διογένης εἶπε στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο: "ἀποσκότησόν με", ποὺ ἔχει διττὴ σημασία: καί "μὴν μοῦ κάνης σκιά" καί "μὴν μὲ σκοτίζης")

Οι νεοέλληνες ειδικοί κατά έναν περίεργο τρόπο, σταματούν εδώ χωρίς να επεκτείνονται στην υπόλοιπη συζήτηση του Αλεξάνδρου με τον Διογένη, η οποία είναι πραγματική διάλεξη πολιτικής κοινωνιολογίας. Ο Διογένης συμφωνεί με την Σωκρατική αντίληψη περί γνώσεως. Δηλαδή δεν μπορεί να ασχοληθεί κάποιος επιτυχώς και επωφελώς με κάτι αν το αγνοεί.

Νομίζεις λέει στον Μέγα Αλέξανδρο πως είναι ηνίοχος εκείνος που δεν μπορεί να κρατήσει τα ηνία; Ή εκείνος που δεν ξέρει να κυβερνήσει είναι κυβερνήτης; Ο Αλέξανδρος τότε, ανήσυχος μήπως θεωρηθεί ότι δεν γνωρίζει να βασιλεύει, ρωτά πολύ εύστοχα: Ποιος διδάσκει την βασιλική τέχνη που πρέπει να μεταβεί κανείς για να την μάθει;

Στο ερώτημα ο Διογένης απαντά, πως η μόρφωση είναι δυο ειδών. Εκείνη που διαθέτει ο άνθρωπος από την φύση, την «θεία», και εκείνη που αποκτά από τους ανθρώπους την «ανθρώπινη». Δηλαδή η έμφυτη και η επίκτητη. Για να γίνει όμως κάποιος σωστά μορφωμένος, είναι απαραίτητο να προστεθεί η ανθρώπινη στην θεία. Δηλαδή ο κυβερνήτης ο βασιλεύς ο ιατρός πρέπει να έχει το ταλέντο, την έμφυτο κλίση να κυβερνήσει να βασιλεύει να ιατρεύει κλπ. Η άποψη αυτή του Διογένους επικρατεί σήμερα στην παιδαγωγική επιστήμη και αποτελεί την βάση του επαγγελματικού προσανατολισμού.

Ο Διογένης βεβαιώνει τον Αλέξανδρο, ότι όποιος έχει την θεϊκή-έμφυτη μόρφωση, εύκολα αποκτά και την άλλη, την ανθρώπινη, αφού ακούσει λίγα και λίγες φορές. Απορίας άξιο είναι, γιατί περιορίζουν τον Διογένη στα αστεία και στα πειράγματά του και «αγνοούν» την προσφορά του στην επιστήμη της πολιτικής κοινωνιολογίας. Άλλωστε δεν είπε τυχαία στο τέλος την κουβέντα ο Αλέξανδρος, πως, «Αν δεν ήμουν Αλέξανδρος θα ήθελα να ήμουν Διογένης». 

Ολοκληρώνοντας τον διάλογό του ο Διογένης, με τον Μέγιστο της οικουμένης, λέει: «Ακόμη κι αν κατακτήσεις όλον τον κόσμο, ακόμη κι αν περάσεις τις ηράκλειες στήλες και κατακτήσεις την μεγάλη ήπειρο που βρίσκεται πέρα από τον μεγάλο ωκεανό που είναι μεγαλύτερη από την Ασία, δεν θα είσαι μεγάλος βασιλιάς, αν πρώτα δεν είσαι καλός άνθρωπος. «Μείζω της Ασίας ήπειρον, τον Ωκεανόν διανηξάμενος».

Σε ποιά Ήπειρο αναφερόταν ο Διογένης άραγε; Μα είναι πασιφανές πως μιλάει για την Αμερική ( καθότι η Ατλαντίδα ήταν στον βυθό...). Είναι προφανές πως η μυστική ιστορία του Γένους μας εξαπλώνεται σε μέρη και καταστάσεις που δεν έχουμε αντιληφθεί. 

Η αρχαία Ελληνική πραγματεία και μυθολογία - ιστορία μας μιλάει για υπερατλαντικά ταξίδια σε όλο τον κόσμο, για υπερόπλα, ακόμα και για πτητικές μηχανές. Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια σε κάτι που "βγάζει μάτι". Δεν νομίζω ότι είναι ούτε ντροπή, ούτε φασιστικό να πούμε πως η Ελλάς είναι η γενέτειρα και ο ηνίοχος κάθε ανθρώπινης γνώσης.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλογος Μεγάλου Αλέξανδρου με τον Διογένη"

Η έννοια της λογικής ενώνει τα μαθηματικά με τη φιλοσοφία

Τι ενώνει τα μαθηματικά με τη φιλοσοφία;

Η έννοια της λογικής ενώνει τις δύο επιστήμες
Έχοντας αμέτρητα πράγματα να «χωρίσουν», οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες αποτελούν ξεχωριστή επιλογή κάθε μαθητή του λυκείου που έρχεται στην δύσκολη θέση να διαλέξει μεταξύ... δύο βασικών κλάδων της επιστήμης.
Το ταλέντο στα μαθηματικά, ή η έφεση στα αρχαία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που θα οδηγήσουν τους μαθητές στην επιλογή της κατεύθυνσης τους. Μια επιλογή που έρχεται να αποκλείσει σε τεράστιο βαθμό κάθε επαφή με την... θεωρητικά αντίθετη επιστήμη. Γιατί όμως στηρίζουμε αυτό το ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ θετικών και θεωρητικών επιστημών;
Αδιαμφισβήτητα, μαθηματικά και φιλοσοφία είναι δυο διαφορετικές επιστήμες. Ειδικότερα στην εποχή μας, όπου κάθε επιστήμη εμβαθύνει όσο το δυνατόν παραπάνω στην εξειδίκευση, όπου κάθε σχολή έχει τη τάση να διαφοροποιείται από τις διπλανές της, η βαθιά και σημαντική σχέση που διατηρούσαν οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες έχει αποδυναμωθεί εμφανώς.
Προφανώς και οι ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί στη σημερινή εποχή, ως ένα σημείο «εμποδίζουν» τη συστηματική ενασχόληση με θεματικούς κύκλους που ξεφεύγουν από το καθαρό γνωστικό αντικείμενο κάθε επιστήμονα.
Η τεχνολογική ανάπτυξη σίγουρα έχει «βοηθήσει» στο διαχωρισμό κάθε επιστήμης. Η πλήρης αφοσίωση κάθε επιστήμονα στα... γνωστά μονοπάτια του αντικειμένου του όμως ήδη εμφανίσει αρνητικά στοιχεία.
Όταν ο Πλάτωνας δημιουργούσε τη φημισμένη σχολή του το 387 π.Χ, φρόντισε με μια επιγραφή σε κεντρικό κτίριο να περάσει ένα σημαντικότατο μήνυμα. Το ρητό «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μου την στέγην» εξηγούσε ακριβώς τη στάση που κρατούσε ο αρχαίος φιλόσοφος απέναντι στα μαθηματικά, την επιστήμη που πλέον κανένας θεωρητικός επιστήμονας δεν... παίρνει στα σοβαρά.
Σε όλες τις εποχές της κουλτούρας και της μάθησης υπήρξαν φιλόσοφοι-μαθηματικοί και μαθηματικοί – φιλόσοφοι. Ο γνωστός μαθηματικος Μπερνάντ Μπολζάνο, το 19ο αιώνα είχε δηλώσει πως: «Ένας αδύνατος μαθηματικός δεν θα γίνει ποτέ δυνατός φιλόσοφος.» Η σχέση που συνδέει μαθηματικά και φιλοσοφία, αλλά και γενικότερα θεωρητικές και θετικές επιστήμες, είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να περνά ανυπολόγιστη από όσους επιστήμονες θέλουν να διακριθούν.
Ο βασικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των δυο επιστήμων είναι η έννοια της λογικής.
Όποιος έχει εμβαθύνει έστω και λίγο σε κάποια θεωρητική ή θετική επιστήμη, γνωρίζει τη βασική τους λογική. Είτε μαθηματικά είτε φιλοσοφία όμως, ο τρόπος σκέψης είναι κατά βάση ίδιος.
Η λογική της απόδειξης, της πλήρους τεκμηρίωσης κάθε δεδομένου που προκύπτει, είναι κοινή και για τις δύο επιστήμες. Τα λογικά βήματα που ακολουθούνται, είναι σε μεγάλο βαθμό κοινά.
Φιλοσοφία και μαθηματικά είναι δυο επιστήμες που αναπτύσσονται ταυτόχρονα. Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους όμως είναι πως και όσο διαφορετικά και να δείχνουν, αλληλοστηρίζονται ώστε να αναπτυχθούν.
Το πρακτικό στοιχείο των μαθηματικών βοηθά την εξέλιξη της φιλοσοφίας και αντίστοιχα το θεωρητικό κομμάτι της φιλοσοφίας αποτελεί πηγή έμπνευσης νεοφώτιστων μαθηματικών. Έχοντας κοινή λογική, εφαρμόζοντας τους ίδιους νοηματικούς κανόνες, οι δύο επιστήμες συμπλέουν αρμονικά.
Άλλωστε, κάθε μαθηματική ανακάλυψη αποτελεί αντικείμενο φιλοσοφικών αναζητήσεων. Κάθε μαθηματικό μοντέλο χρειάζεται τη συμβολή της φιλοσοφίας ώστε να αναδειχθεί και να μετατραπεί σε πρακτική εφαρμογή μέσα στη κοινωνία.
Με την ίδια λογική, κάθε φιλοσοφική ρήση αποτελεί πηγή ιδεών για τους θετικούς επιστήμονες, δίνοντας τους την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέες πτυχές του αντικειμένου τους,
Λαμβάνοντας υπόψιν τα σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά δύο τόσο... διαφορετικών επιστημών, είναι απορίας άξιο πως μαθηματικά και φιλοσοφία έχουν καταλήξει να είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετα γνωστικά αντικείμενα.
Με βάση την... ερωτική σχέση που διατηρούν εδώ και τόσους αιώνες, θα έπρεπε κάθε φιλόσοφος και κάθε μαθηματικός να «αγαπούν» εξίσου και τις δύο επιστήμες. Ίσως αυτό αποτελέσει μια λύση στη μονοδιάστατη λογική που τείνει να αφομοιώσει η σημερινή κοινωνία.

thecuriosityofcat

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η έννοια της λογικής ενώνει τα μαθηματικά με τη φιλοσοφία"

Οι δημοφιλείς θρησκείες του Κόσμου

 Οι πιο δημοφιλείς θρησκείες του Κόσμου

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ 2.000.000.000 πιστοί

Ο Χριστιανισμός προέρχεται από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και ενσωματώνει την ελληνική φιλοσοφία και τη βασική πεποίθηση της μονοθεϊστικής θρησκείας, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Υιός του Θεού. Αποτελείται κυρίως από την Καθολική Εκκλησία, την Ορθόδοξη Εκκλησία και τις Προτεσταντικές Εκκλησίες.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί αποτελούν το 16,83% του παγκόσμιου πληθυσμού, οι Προτεστάντες το 6,08%, οι Ορθόδοξοι το 4.03% και οι Αγγλικανικοί το 1.26%.

ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ 1.650.000.000 πιστοί

Σχηματίστηκε τον 7ο αιώνα και διαμορφώθηκε με το κήρυγμα και τη δράση του Προφήτη Μωάμεθ. Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο Μωάμεθ είναι ο Προφήτης και ο ανώτερος μεταξύ των θεοτήτων ήταν ο Αλλάχ, ο δημιουργός του κόσμου. Κάθε Μουσουλμάνος θα πρέπει να τηρεί 5 κανόνες του Ισλάμ, ένας από τους οποίους είναι και το Χατζ, δηλαδή το προσκύνημα στην ιερή πόλη Μέκκα.

Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 22,43% του πληθυσμού του κόσμου.

ΑΘΡΗΚΣΕΙΑ/ΑΘΕΪΑ 1.000.000.000 “πιστοί”

Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι στον κόσμο, που είναι άθεοι ή αγνωστικιστές ή απλά δεν ενδιαφέρονται για κάποια θρησκεία (άθρησκοι).

Οι άθεοι αποτελούν το 2,04% του κόσμου ενώ το 9,42% των ανθρώπων δεν ασχολείται με τις θρησκείες.

ΙΝΔΟΥΪΣΜΟΣ 828.000.000 πιστοί

Ο Ινδουισμός ή αλλιώς Σανατάνα Ντάρμα (“ο αιώνιος νόμος”) έχει σοβαρούς λόγους να θεωρείται η παλαιότερη θρησκεία στον κόσμο κι αυτό γιατί η πρώτη φορά που γίνεται αναφορά στα αρχαία ιερά κείμενα γι’ αυτόν εντοπίζεται στον 18ο αιώνα π.Χ.

Ως “η θρησκεία των 330.000.000 θεών”, ο Ινδουισμός περιλαμβάνει έναν αμέτρητο αριθμό των αρχαίων παραδόσεων και πεποιθήσεων, που περιλαμβάνουν τουλάχιστον δεκάδες χιλιάδες θεότητες, γεγονός που καθιστά δύσκολο να καθοριστεί το καθολικό δόγμα του. Μία από τις πιο ευρείες πεποιθήσεις του Ινδουισμού είναι η έννοια της μετενσάρκωσης και το κάρμα.

Οι Ινδουιστές εκτιμάται ότι αποτελούν το 13,78 % του πληθυσμού της Γης.

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ 500.000.000 πιστοί

Μία από τις πεποιθήσεις του Βουδισμού που αναπτύχθηκε από ένα Ινδό Πρίγκιπα τον 5ο αιώνα π.Χ. είναι ότι τα πάντα στο σύμπαν είναι συνδεδεμένα σε ένα κοσμικό ιστό της αιτίας και του αποτελέσματος. Οι περισσότεροι Βουδιστές “ξεφεύγουν” από τα προβλήματα και τους πόνους μέσω του διαλογισμού.

Το 7,13% του κόσμου χαρακτηρίζονται Βουδιστές.

ΚΟΥΜΦΟΥΚΙΑΝΙΣΜΟΣ 400.000.000 πιστοί

Γενικός όρος που χρησιμοποιείται για να συμπεριλάβει ένα ευρύ φάσμα παραδόσεων και φιλοσοφιών που καθιερώθηκαν μεταξύ των Κινέζων Χαν και των μειονοτικών ομάδων στην Κίνα. Οι κινεζικές θρησκείες περιλαμβάνουν γενικά κάποια μορφή λατρείας των προγόνων, τον ανιμισμό, τον πνευματισμό και θεούς που σχετίζονται με φυσικά φαινόμενα ή συγκεκριμένες κοινότητες.

Ο υπολογισμός του αριθμού των οπαδών των κινεζικών θρησκειών είναι εξαιρετικά δύσκολος όχι μόνο λόγω του αριθμού των πιστών σε διαφορετικές παραδόσεις, αλλά και γιατί πολλοί επαγγελματίες αποφεύγουν να προβούν στον καθορισμό τους ως οργανωμένη θρησκεία.

ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ 18.000.000 πιστοί

Η παλαιότερη μονοθεϊστική θρησκεία στον κόσμο είναι ο Ιουδαϊσμός, ο οποίος οφείλει τις ρίζες του στις απαρχές των αρχαίων Ισραηλιτών, περίπου στον 10ο έως και στον 13ο αιώνα π.Χ. Παραδοσιακά, οι Εβραίοι μοιράζονται την πίστη τους σε ένα μόνο Θεό, ο οποίος υποσχέθηκε να φέρει τους απογόνους του Αβραάμ προς το μεγαλείο Του.

Οι Εβραίοι αποτελούν το 0,21% του παγκόσμιου πληθυσμού.

ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ 12.000.000 πιστοί

O Τζαϊνισμός ή Ζαϊνισμός είναι μία θρησκεία που προέρχεται από την Ινδία και εμφανίστηκε κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ του 9ου και του 6ου αιώνα π.Χ. Ο Τζαϊνισμός κατέχει τις ψυχές όλων των μορφών της ζωής και αποδοκιμάζει τη βία. Είναι εύκολο να ξεχωρίσουν οι πιστοί αυτής της θρησκείας, λόγω του υφάσματος-μάσκας που φορούν πάνω από τα στόματά τους. Σύμφωνα με τους Τζαϊνιστές, ο στόχος του ανθρώπου είναι να επιτευχθεί η θεία συνείδηση κι η ευδαιμονία, ζώντας μια ασκητική ζωή.

ΣΑΗΕΝΤΟΛΟΓΙΑ 100.000 πιστοί

Μια αμφιλεγόμενη οργάνωση που ιδρύθηκε το 1952 από τον αμερικανό συγγραφέα L. Ron Hubbard. Σε πολλές χώρες υπάρχει η οργή για το αν πρέπει ή όχι η Σαηεντολογία να αναγνωρίζεται ως θρησκεία.

http://nicktzim.wordpress.com/2011/12/11/popular-relegions/

ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Οι γνωστές σήμερα θρησκείες διακρίνονται στις φυσικές και στις αποκαλυμμένες. Η ιστορία της Θρησκείας αρχίζει ταυτόχρονα με την ιστορία του ανθρώπου. Το πραγματικό νόημα της θρησκείας θα μπορούσε να συνοψιστεί σε τρεις λέξεις, στην Πίστη, στη λατρεία και στην ηθική. Οι γνωστές σήμερα θρησκείες διακρίνονται στις φυσικές και στις αποκαλυμμένες
ΥΠΟΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΥ
Των Σιθαϊτών  Οι Σιβαϊτες λατρεύουν το Σιβά, θεό καταστροφέα και δημιουργό, που συμβολίζεται με μορφή ασκητή με τρία μάτια, με ένα φίδι γύρω από το κεφάλι του τυλιγμένο με δέρμα τίγρη και στολισμένος με ένα περιδέραιο από ανθρώπινα κρανία. Των Σάκτας  Οι Σάκτας λατρεύουν τη σύζυγο του Σιβά, που την επικαλούνται άλλοτε με το όνομα Ντέσι, που συμβολίζει τη μητέρα της ζωής και της τρυφερότητας και άλλοτε με το όνομα Ντούργκα ή Κάλι, που συμβολίζει τη σκληρή και αιμοβόρα θεά. Των Καναπάτγια  Οι Καναπάτγια λατρεύουν το Γκανέσα, που παριστάνεται με νέο με κεφάλι ελέφαντα και βοηθάει στις δυσκολίες της ζωής.
Ταοϊσμός
Ιστορικά στοιχεία  Ο Ταοϊσμός είναι μία από τις τρεις μεγάλες θρησκείες της Κίνας μετά το Βουδισμό και τον Κομφουκιανισμό. Η ονομασία του οφείλεται στη λέξη Τάο που σημαίνει οδός. Η θεωρία του Ταοϊσμού διατυπώθηκε τον 4. αιώνα π.Χ. από τον Τάο - Τε - Τσίγγκ.
Διδασκαλία του Ταοϊσμού  Ο Ταοϊσμός οργανώθηκε σαν θρησκεία σύμφωνα με τα πρότυπα του Βουδισμού. Πριν από τις διάφορες τελετές, οι οπαδοί του Ταοϊσμού υποβάλλονται σε νηστείες και απομονώσεις, οι οποίες κρίνονται αναγκαίες για την άφεση των αμαρτιών. Στη     λατρεία      του   Ταοϊσμού χρησιμοποιούνται διάφορες πρακτικές, όπως ο πνευματισμός, η γεωμαντία, οι εξορκισμοί καθώς και κάθε είδους μαγεία. Οι οπαδοί του Ταοϊσμού διακρίνονται ιδιαίτερα για το μυστικισμό τους και την πίστη τους σε κάθε είδους παράλογο ή υπερφυσικό γεγονός.
Συμπέρασμα  Ο Ταοϊσμός είναι πολυθεϊστική θρησκεία που δίνει μεγάλη σπουδαιότητα στους μαγικούς τρόπους λατρείας.
Ζωροαστρισμός
	Ιστορικά στοιχεία  Είναι θρησκεία που διαδόθηκε στην Περσία τον 7. αιώνα π.Χ. και επινοήθηκε από το Ζωροάστρη ή Ζαρατούστρα, μετά από παραμονή του για επτά χρόνια μέσα σε ένα σπήλαιο. Στη θρησκεία αυτήν είχε πιστέψει ο Κύρος και ο Δαρείος. Σήμερα οι οπαδοί του Ζωροαστρισμού ανέρχονται στα τρία εκατομμύρια περίπου και είναι εγκαταστημένοι σε διάφορες Ινδικές πόλεις.
Διδασκαλία του Ζωροαστρισμού  Ο Ζωροαστρισμός δέχεται την ύπαρξη δύο Θεών, του Άχουρα -Μάσδα που είναι ο Θεός του καλού και του Αριμάν που είναι ο Θεός του κακού. Οι δύο αυτοί θεοί βρίσκονται σε αιώνιο αγώνα μεταξύ τους, στον οποίο επικρατεί πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Ο Ζωροάστρης είναι προφήτης του Θεού του καλού και έχει σαν αποστολή να πείθει τους ανθρώπους να κάνουν καλά έργα, για να επικρατεί πάντοτε ο Θεός του καλού. Η δυαρχία του Ζωροαστρισμού επεκτείνεται σε κάθε είδους μυστηριώδη πνεύματα αγαθά και πονηρά, που και αυτά πολεμούν μεταξύ τους. Ιερό σύμβολο είναι η φωτιά και γι' αυτό πάρα πολλές τελετές γίνονται γύρω ή μπροστά σε αναμμένες φωτιές. Σήμερα έχει δεχθεί την επίδραση διάφορων Θρησκειών και έχει πάρει πολλά στοιχεία απ' αυτές. Συμπέρασμα  Ο Ζωροαστρισμός είναι δυαρχική θρησκεία.
Σιντοϊσμός
Ιστορικά στοιχεία  Είναι η παραδοσιακή θρησκεία των Ιαπώνων. Η ονομασία της οφείλεται στις λέξεις «Σιν - Ταό» που σημαίνουν «δρόμος Θεού». Δεν έχει ιδρυτή. Είναι γνωστή σε όλες τις λεπτομέρειες της.
Διδασκαλία του Σιντοϊσμού                                        Ο Σιντοϊσμός δέχεται ότι υπάρχουν χιλιάδες θεοί και θεές. Εξέχουσα θέση έχει η θεά Αματερασού που είναι η θεά του ήλιου και συνοδεύεται πάντοτε από ένα μεγάλο καθρέπτη.        Από τη θεά αυτή γεννήθηκε ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας και οι απόγονοι του, για να κυβερνούν το λαό και να συντηρούν τη θρησκεία. Ανάμεσα στο μεγάλο πλήθος των θεών επικρατούν σχέσεις μίσους και καταδιώξεων. Όλοι οι θεοί είναι πάντοτε παρόντες, κρυμμένοι σε διάφορα αντικείμενα, όπως νομίσματα, μαχαίρια κ.ά. και συνεργάζονται με τους ανθρώπους. Όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, γίνονται εξωγήινα όντα και προκαλούν φόβο στους ζωντανούς, γιατί δεν είναι γνωστό με ποιους θεούς έχουν συμμαχήσει. Για το λόγο αυτό γίνονται στο σπίτι του πεθαμένου πολλοί καθαρμοί.
ΣυμπέρασμαΟ Σιντοϊσμός είναι πολυθεϊστική και βαθιά ειδωλολατρική θρησκεία.
Χιλιασμός
Ιστορικά στοιχεία Ο Χιλιασμός ιδρύθηκε από τον Εβραίο Κάρολο Ράσσελ το 1879. Η κεντρική έδρα του Χιλιασμού είναι στο Μπρούκλιν της Αμερικής. Στην Ελλάδα ο Χιλιασμός παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1906 όταν γύρισαν από την Αμερική Έλληνες μεταναστάτες. Τότε ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τα 5 άτομα, ενώ το 1920 είχαν γίνει 35 και σήμερα ξεπερνούν τα 20.000       άτομα. Οι   χιλιοστές ονομάζονται και μάρτυρες του Ιεχωβά.
	Διδασκαλία του Χιλιασμού Αρνούνται την αθανασία της ψυχής. Αρνούνται τη Θεότητα του Χριστού και υποστηρίζουν ότι ο Χριστός αξιώθηκε από το Θεό μιας ανώτερης θέσης επειδή ήταν πιστός στον Ιεχωβά Αρνούνται την τριαδικότητα του Θεού, γιατί τη θεωρούν    παράλογη. Από τα μυστήρια της εκκλησίας δέχονται μόνο το Βάπτισμα με την κατάδυση, σε ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Καταφέρονται κατά των αγίων και ιερών εικόνων. Αρνούνται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας Καταφέρονται κατά του Τιμίου Σταυρού και λένε ότι ο Χριστός δε σταυρώθηκε, αλλά κρεμάστηκε σε πάσαλο. Καταφέρονται κατά   των Εκκλησιών,  των Αγίων, και των Ιερών συμβόλων .
Συμπέρασμα  Ο Χιλιασμός είναι αντιχριστιανική θρησκευτική αίρεση.
Μασονισμός
Ιστορικά στοιχεία Ο Μασονισμός πήρε το όνομα του από τη γαλλική λέξη ΜΑ38ΟΝΕ που σημαίνει Τεχνίτης, Τέκτονας, Οικοδόμος. Λέγεται και Τεκτονισμός ή Ελευθεροτεκτονισμός, γιατί έχει την αρχή του στα σωματεία των Τεκτόνων (Οικοδόμων) του        μεσαίωνα.   Υπάρχουν σήμερα πολλές μασονικές οργανώσεις (δόγματα). Οι περισσότεροι Μασόνοι ανήκουν στο Σκωτικό δόγμα που ιδρύθηκε το 1717 στη Σκωτία. Το Σκωτικό δόγμα αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα σαν ίδρυμα το   1927.
Διδασκαλία του ΜασονισμούΟ Μασονισμός υποστηρίζει ότι δεν είναι θρησκεία αλλά σωματείο με ανθρωπιστικούς   σκοπούς. Τα στοιχεία που συνιστούν το θρησκευτικό χαρακτήρα του Μασονισμού είναι τα εξής: Ο  Μασονισμός έχει τους δικούς του τόπους λατρείας, τις Στοές.        Έχει δικές του τελετές με λατρευτικό περιεχόμενο, όπως είναι η τελετή της υιοθεσίας λυκιδέως που αντιστοιχεί με το χριστιανικό βάπτισμα. Έχει δικά του τελετουργικά τυπικά και δικούς του «Ιερείς», τους Μασόνους.  Τα κυριότερα σημεία της διδασκαλίας του Μασονισμού είναι: Ο Μασονισμός πιστεύει στην ύπαρξη Θεού με την προσωνυμία «Μέγας Αρχιτέκτων Του Σύμπαντος» «ΜΑΤΣ». Ο Θεός αυτός είναι ο ήλιος. Ο Μασόνοι αρνούνται την Αγία Τριάδα και δεν πιστεύουν στη Θεότητα του Χριστού ούτε δέχονται το λυτρωτικό Του έργο. Θεωρούν το Χριστό σαν απλό        μύστη. Έχουν θεοποιήσει το Χιράμ, τον Όσιρη, το Βάκχο και άλλους ειδωλολατρικούς θεούς στους οποίους αποδίδουν λατρεία. Συμπέρασμα Ο Μασονισμός είναι κράμα αρχαίων ειδωλολατρικών θρησκειών και θρησκευτικών αιρέσεων με αντιχριστιανικό προσανατολισμό.
Προτεσταντισμός
Ιστορικά στοιχεία Ο Προτεσταντισμός δημιουργήθηκε το 16. αιώνα, από ορισμένους Ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους, σε ένδειξη διαμαρτυρίας τους προς τον αρχηγό της παπικής εκκλησίας. Η Προτεσταντική Εκκλησία η οποία ονομάστηκε και Διαμαρτυρόμενη και Ευαγγελική, με την πάροδο των ετών υποδιαιρέθηκε σε άλλες μικρότερες οι οποίες σήμερα ξεπερνούν τις 350.
Διδασκαλία του Προτεσταντισμού Οι Προτεστάντες δέχονται ότι για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι αρκετή μόνο η πίστη και δεν απαιτούνται τα αγαθά     έργα. Κατάργησαν τα μυστήρια εκτός από το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία τα οποία τα θεωρούν σαν απλά σύμβολα ή αναμνήσεις. Κατάργησαν τον Ιερό Κλήρο και το Μοναχισμό. Ορισμένοι διατήρησαν μόνο ένα βαθμό της ιεροσύνης . Αρνούνται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και θεωρούν αρκετή μόνο την Αγία Γραφή, την οποία όμως ερμηνεύουν με δικό τους τρόπο. Κατάργησαν τις επικλήσεις προς τη Θεομήτορα και προς τους Αγίους, καθώς και την απόδοση τιμής προς τα Άγια λείψανα και τις εικόνες. Αρνούνται το σημείο του       Σταυρού.
Συμπέρασμα Ο Προτεσταντισμός έχει την ίδια διδασκαλία με το Χιλιασμό και γι' αυτό είναι αντιχριστιανική θρησκευτική αίρεση.
Ουνία
Ιστορικά στοιχεία Η Ουνία δημιουργήθηκε από Ορθόδοξους Χριστιανούς οι οποίοι εγκατέλειψαν την Ορθοδοξία και προσηλυτίστηκαν     στον Καθολικισμό. Οι πρώτες Ουνίτικες εκκλησίες ιδρύθηκαν στην Πολωνία από τους Ιησουΐτες. Οι Ιησουΐτες είναι μοναχικό τάγμα της Καθολικής Εκκλησίας το οποίο ιδρύθηκε το 1534 και το οποίο μεταχειριζόταν για την επιτυχία των σκοπών του την αρχή. Στην Ελλάδα παρατηρήθηκε μεγάλη Ουνίτικη κίνηση μετά το 1922. Σήμερα, ο συνολικός αριθμός των Ουνιτών σε όλο τον κόσμο ξεπερνά τα 8 εκατομμύρια.  Διδασκαλία της Ουνίας Η Ουνία περιλαμβάνει στη διδασκαλία της ορισμένα στοιχεία της ορθοδοξίας και ορισμένα του καθολικισμού. Οι Ουνίτες ιερείς έχουν την εξωτερική εμφάνιση των Ορθόδοξων ιερέων. Κατά τη λειτουργία χρησιμοποιούν τη γλώσσα του έθνους στο οποίο βρίσκονται, λειτουργούν με Ορθόδοξο τρόπο, πλην όμως μνημονεύουν τον Πάπα, γιατί τον θεωρούν υπέρτατο αρχηγό του Χριστιανισμού. Στο σύμβολο της πίστεως άλλοι διατηρούν το «και εκ του Υιού» και άλλοι το έχουν καταργήσει. Η Ουνία σε αντίθεση με τον καθολικισμό επιτρέπει το γάμο στους κληρικούς. Συμπέρασμα Η Ουνία είναι ένα κράμα στοιχείων Ορθοδοξίας και Καθολικισμού. Τα στοιχεία αυτά προσαρμόζονται κάθε φορά ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των οπαδών της.
Ουνιταριανισμός
Ιστορικά στοιχεία Ιδρύθηκε στην Τρανσυλβανία από το 1550 μέχρι το 1600μΧ., από το Φραγκίσκο Στανκάρο και το Γεώργιο Μπιαντράτα. Αργότερα διαδόθηκε στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στην Αγγλία και στις ΗΠΑ. Αν και καταδιώχτηκε πολλές φορές από διάφορους καθολικούς και Καλβινιστές, κατόρθωνε να αναδιοργανώνεται και να επιζεί. Δεν κατόρθωσε όμως να επεκταθεί πέρα από τις παραπάνω Χώρες, ούτε υπάρχουν πιθανότητες για μελλοντική επέκταση του. Διδασκαλία του Ουνιταριανισμού Οι Ουνιταριανοί δέχονται την απόλυτη ενότητα και θεότητα του Θεού Πατρός. Αρνούνται τη θεία ιδιότητα του Ιησού, τον οποίο θεωρούν σαν το μεγαλύτερο προφήτη από όλους όσους εμφανίστηκαν στη γη. Απορρίπτουν το δόγμα της Αγίας Τριάδας και δε δέχονται την Αγία Γραφή σαν θεόπνευστο κείμενο. Πιστεύουν στην τελική σωτηρία όλων των ανθρώπων.  Συμπέρασμα  Ο Ουνιταριανισμός είναι μονοθεϊστική αντιχριστιανική θρησκεία.
Ανιμισμός
Διδασκαλία του Ανιμισμού Ο Ανιμισμός είναι το δόγμα που ισχυρίζεται ότι τα πράγματα έχουν ψυχές. Είναι μια αρχαία δοξασία η οποία μπορεί να προτάθηκε ως μια εξήγηση για τη διαφορά που παρουσιάζουν τα ζωντανά με τα νεκρά πράγματα. Μπορεί επίσης να προτάθηκε και για να εξηγήσει την εμφάνιση ανθρώπων μέσα στις παραισθήσεις και στα όνειρα. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ψυχές των ανθρώπων υπάρχουν πριν ή και μετά από το θάνατο του σώματος. Κάποιοι πιστεύουν ότι οι ψυχές των ζώων και των φυτών δεν πεθαίνουν ποτέ. Ο ανιμισμός είναι εμφανής σε πολλά παραμύθια, στα κινούμενα σχέδια και σε πολλές τηλεοπτικές διαφημίσεις όπου ακόμα και το χαρτί υγείας μπορεί να μιλάει σαν να έχει συνείδηση. Συμπέρασμα Ο Ανιμισμός είναι μία αρχαία δοξασία που ισχυρίζεται ότι τα πράγματα έχουν ψυχές.
		Πωλίνα Γκόλε http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1988848087675030417#editor/target=post;postID=528713619245522169

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι δημοφιλείς θρησκείες του Κόσμου"

Σωκράτης - ο παραδειγματικός φιλόσοφος

Το παρόν σε απάντηση ορισμένων που θέλουν να καταργούν κομμάτια της ιστορίας ώστε να επιτίθενται εκ του ασφαλούς.-- Η καταδίκη του Σωκράτη δείχνει περίτρανα ότι στην αρχαιότητα μπορούσε κανείς να πεθάνει για θρησκευτικά αδικήματα ή προσθήκη νέων θεοτήτων , διάφορων της πόλης-κράτους άσχετα αν πίσω από την καταδίκη του υπήρχαν κι άλλες σκοπιμότητες. Εξάλλου όσο κι αν επιμένουν για το αντίθετο οι Εθνικοί, ο Σωκράτης καταδικάσθηκε με θρησκευτικές κατηγορίες κι όχι με πολιτικές κι αυτό είναι και το σημαντικότερο που πρέπει να καταλάβουμε εδώ. ( Το κείμενο είναι από τα Ιστορικά της ελευθεροτυπίας της 7/06/2001 με ορισμένους πρόσθετους συλλογισμούς)

«Ο Σωκράτης» (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Strange, τεύχος 64, άρθρο «Η αλήθεια για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους», Παντελής Γιαννουλάκης, σελίδα 36)

Ο Σωκράτης , υιός του γλύπτη (λιθοξόου) Σωφρονίσκου και της μαίας Φαιναρέτης , γεννήθηκε στην Αθήνα στον Δήμο Αλωπεκής το 470 π.Χ.
Οι Εθνικοί ενώ από την μία προσπαθούν να πλήξουν τους Χριστιανούς - Χριστιανισμό για ανθελληνικό πνεύμα από την άλλη προσπαθούν με πλήθος θεωριών να αποτινάξουν τις κατηγορίες που βαραίνουν την θρησκεία τους στους αρχαίους χρόνους για οπισθοδρομισμό ενάντια σε πλήθος σοφών της κλασικότητας , προσπαθώντας να εμπερικλείουν τους τελευταίους αποκλειστικά στον Εθνισμό. Πέφτουν έτσι σε πλήθος αντιφάσεων καταργώντας την ορθολογική , πάνω στην οποία βασίστηκε και η Ομηρική - Ολύμπια πίστη. Αναλύοντας παρακάτω την ζωή του Σωκράτη ο καθένας που έχει απλή λογική μπορεί κάλλιστα να καταλάβει προς τα πού τείνει περισσότερο ο Σωκράτης. Στην πολυθεΐα ή στον μονοθεϊσμό; Επίσης θα φανούν και τα ελληνικά στοιχεία των σκέψεών του μέσα στον ελληνικό Χριστιανισμό - Ορθοδοξία που μακρά απέχουν εκείνων του Εθνισμού. Στενοχωριόνται οι Εθνικοί που δυστυχώς γι’ αυτούς δεν μπορούν να εντάξουν όλους τους αρχαίους μέσα στην δική τους θρησκευτική πίστη. Τι να κάνουμε…εκείνοι οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν ανοιχτά μυαλά και σκέψη. Κάποιοι νέοι απόγονοί τους πάσχουν από μάλλον αρτηριοσκληρωτικό , θα μπορούσε να πει κανείς , πνεύμα. Ο συσχετισμός Σωκράτη - Ιησού είναι απαράμιλλος.


Κοιτώντας καλύτερα την ιστορία θα δούμε ότι ο Σωκράτης παρόλο ότι ήταν βαθιά θρησκευόμενος είχε πάρα πολύ δραστήριο πνεύμα και προσπαθούσε να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους το οποίο και εξελάμβανε σαν ειδική εντολή που του δόθηκε από τον Θεό. Λέει ο Ξενοφώντας «Αυτός αεί περί των ανθρωπείων διελέγετο , σκοπών , τι καλόν , τι αισχρόν , τι ευσεβές , τι ασεβές , τι δίκαιον , τι άδικον , τι σωφροσύνη , τι μανία , τι ανδρεία , τι δειλία , τι πόλις , τι πολιτικός , τι αρχή ανθρώπων , τι αρχικός ανθρώπων» (Απομν. Α’ α , 16). Κάτι παρόμοιο με τις κατηγορίες και το κριτικό πνεύμα του Χριστού ενάντια στο Φαρισαϊσμό. Ο Σωκράτης κατά την διδασκαλία του συναναστρέφονταν με τους νέους γι αυτό και έπειτα κατηγορήθηκε ότι «τους νέους διαφθείρει».

Αρκετοί καλόγεροι σήμερα , που διακηρύττουν και βιώνουν τις ίδιες αρχές με τον Σωκράτη , γίνονται παραλήπτες του γιουχαΐσματος των Εθνικών μόνο και μόνο επειδή είναι Χριστιανοί . Από αυτό καταλαβαίνει κανείς ότι τους φανατικούς Εθνικούς δεν τους ενδιαφέρουν οι «αξίες» αλλά τους ενδιαφέρει σε ποια θρησκευτική παράταξη ανήκουν τα «πρόσωπα» που τις διαδίδουν. Η Ορθοδοξία αντιθέτως ένταξε ακόμη και στο Αγιολόγιο της άνδρες με σοφία που έζησαν προ Χριστιανισμού. Χριστιανοί να ενταχθούν στο Ηρώο του σημερινού Εθνισμού είναι αδύνατο διότι ο σημερινός Εθνισμός είναι στείρος και κουτσουρεμένος και επί συνόλου Αντίχριστος Σημ: αρνείται τον Υιό του Θεού Χριστό ως Θεό.

Ο Σωκράτης δίδασκε ότι η αρετή ταυτίζεται με την σοφία που απ’ αυτήν απορρέουν όλες οι άλλες αρετές , γιατί αυτές είναι το υπέρτατο αγαθό και την αντιπαρέβαλε στα αγαθά που φάνταζαν αξιοζήλευτα στη λαϊκή συνείδηση : την ομορφιά , τον πλούτο , τη δύναμη , τη σωματική αλκή , τις ηδονές των αισθήσεων κ.λ.π. Ποιος αμφισβητεί άραγε την ομοιότητα του λόγου του Χριστού «πολλοί όμως πρώτοι θέλουσι είσθαι έσχατοι, και οι έσχατοι πρώτοι» κατά Μαρκον ι-31, και του περίφημου Σωκράτη; ο αντιθέτως ο φυσιοκεντρισμός του Εθνισμού μάλλον βρίσκεται μακριά από αυτόν. Φανταστείτε έναν καλόγερο σήμερα που θα διεκύρηττε τις ίδιες αρχές με τον Σωκράτη , τι γιουχάισμα θα λάμβανε από τους Εθνικούς μόνο και μόνο επειδή είναι Χριστιανός , πράγμα που έχει γίνει πλείστες φορές και ιδίως στα διάφορα φόρουμ. Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι τους φανατικούς Εθνικούς δεν τους ενδιαφέρουν οι «αξίες» αλλά τους ενδιαφέρει τα «πρόσωπα» που τις διαδίδουν σε ποια θρησκευτική παράταξη ανήκουν. Αν και ο Σωκράτης δεν μπορεί να ενταχθεί εις τον Εθνισμό σε καμία περίπτωση Η Ορθοδοξία αντιθέτως ένταξε ακόμη και στο Αγιολόγιο της άνδρες με σοφία που έζησαν προ Χριστιανισμού. Χριστιανοί να ενταχθούν στο Ηρώο του σημερινού Εθνισμού είναι αδύνατο διότι ο σημερινός Εθνισμός είναι στειρότατος και κουτσουρεμένος και επί συνόλου Αντίχριστος σημ: αρνείται τον Υιό του Θεού).



Το αντίθετο της ζωής και των σκέψεων του Σωκράτη με την Εθνική κοινωνία της εποχής του φαίνεται και από το ότι διακωμωδήθηκε στα έργα του Αριστοφάνη «Νεφέλες» , «Όρνιθες» κ.α.



Ο Σωκράτης έλεγε για τα θεία «Το θείον τοσούτον και τοιούτον εστί , ώσθ’ άμα πάντα ορά και πάντα ακούειν και πανταχού παρείναι και άμα πάντων επιμελείσθαι». Στην Χριστιανική πίστη έχουμε «ο Θεός πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Από αυτό φαίνεται περίτρανα η σύνδεση ελληνικού πνεύματος και Ορθοδοξίας και κατ’ επέκταση Χριστιανισμού.



Η καταδίκη του Σωκράτη στο δικαστήριο μοιάζει πάρα πολύ με αυτήν του Χριστού. Ο Σωκράτης στο δικαστήριο άκρα φιλοσοφικός δεν εκλιπάρησε , δεν έκλαψε , δεν κατέφυγε σε απολογίες αλλά συνέδεσε απόλυτα διδασκαλία και πράξεις. Ο Χριστός ήλθε για να θυσιαστεί και γι’ αυτό στους δικαστές του δεν απολογήθηκε ώστε να θανατωθεί μπορώντας κατόπιν να αναστηθεί αποδεικνύοντας την θεϊκή υπόστασή του. Τέλεια συνδεδεμένη η ζωή του με την διδασκαλία του ώστε την στιγμή του θανάτου στον σταυρό ζητάει από τον πατέρα του να συγχωρήσει τους ανθρώπους διότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν (με το να τον σταυρώνουν). Ο Σωκράτης ενώ έμεινε στο κρατητήριο ένα μήνα πριν θανατωθεί δεν χρησιμοποίησε αθέμιτους τρόπους (δωροδοκία Κρίτωνα) για να εξέλθει του μαρτυρίου του. Σαν ένας αρχαιότερος Χριστός ο Σωκράτης , ο μέγιστος των Σοφών , δίνει το παράδειγμα σε όλους τους απλούς πολίτες για την εφαρμογή του νόμου θέλοντας να δημιουργήσει μια τέλεια πολιτεία - κράτος , δίνοντας το παράδειγμα περισσότερο στους πολιτικούς της εποχής του. Σήμερα αντιθέτως επικρατεί η κομπίνα , η διαφθορά , η εξαπάτηση και η φοροδιαφυγή από το κράτος (αυτόν τον μηχανισμό κοινωφέλειας) όσο και η διαπλοκή μέσα στην ίδια την κρατική εξουσία σε μια πιο εξελιγμένη μορφή της φθοράς της Αθηναϊκής Δημοκρατίας την εποχή του Σωκράτη. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Χριστός ο μέγιστος της ηθικής και Θεός ο ίδιος , ταπεινώνεται μπροστά σε όλους τους αλαζονικούς της εποχής του δίνοντας ένα παράδειγμα αυτοθυσίας για τον συνάνθρωπο προσβλέποντας στην αιώνια λύτρωσή του. Βασικότατη ομοιότητα της διδασκαλία του Σωκράτη και του Χριστού είναι η ηθική και η ανθρωπολογική διδασκαλία του πρώτου και του δεύτερου. Ο Σωκράτης πιστεύει ότι «καλύτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς» και ότι «καλύτερα να τιμωρείσαι άδικα , παρά να γλιτώνεις από δίκαιη τιμωρία». Αυτό συμβαδίζει απόλυτα με την Χριστιανική κοινότητα της αγάπης και της συγχώρησης των άλλων.



Όσο αναφορά την δίκη πρέπει να πούμε ότι το δικαστήριο της Ηλιαίας που δίκασε τον Σωκράτη αποτελούνταν από 500 δικαστές + 1 άρχοντα - βασιλιά = 501 δικαστές οι οποίοι αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της Αθηναϊκής κοινωνίας ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε τις συνήθειες και τους νόμους των αρχαίων περί ασέβειας προς τους θεούς κ.λ.π.

«Δαυίδ: Ο Σωκράτης πίνει το Κώνειο» (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Strange, τεύχος 64, άρθρο «Η αλήθεια για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους», Παντελής Γιαννουλάκης, σελίδα 37)

Η κατηγορία του Σωκράτη μπορεί να έχει βαθύτερα πολιτικά κίνητρα και όχι μόνο θρησκευτικά όπως υποστηρίζουν και οι Εθνικοί προσπαθώντας να αποστασιοποιηθούν από την καταδίκη του, αλλά το σημαντικό είναι ότι δικάστηκε και καταδικάσθηκε για θρησκευτικούς λόγους παρουσιάζοντας σε μας τους κινδύνους που περιέβαλαν τους πολίτες στις αρχαίες πόλεις για αδικήματα ασεβείας - αθεΐας (δηλαδή μη αποδοχής των Ολύμπιων Θεών). Μάλιστα η περίπτωση της δίκης του Σωκράτη αποτελεί καταπέλτη ενάντια στα επιχειρήματα των Εθνικών περί ανεξιθρησκίας και δυνατότητα αθεΐας στην αρχαία Ελλάδα γιατί η πρώτη και κύρια απολογία του Σωκράτη έτσι όπως την παρέδωσε ο Πλάτωνας έχει 4 στόχους

1. την διαβολή που επί δεκαετίες σέρνονταν εξωδίκως εναντίον του , από τότε που ο Αριστοφάνης τον είχε σατιρίσει με τις Νεφέλες του ως άθεο και κερδοσκόπο σοφιστή , που διδάσκει τους νέους ν‘ απολακτίζουν την πατρική εξουσία , υπό την οποία διατελούσαν



2. την κατηγορία ότι δήθεν δεν πιστεύει στους πατροπαράδοτους θεούς , αλλά σε καινούργιες θεότητες



3. την κατηγορία ότι διαφθείρει το ήθος των νέων και



4. την υποχθόνια κατηγορία ότι διαπνέεται από αντιδημοκρατικά φρονήματα , έτσι ώστε να είναι επικίνδυνος για το δημοκρατικό πολίτευμα
Αποτέλεσμα : Ένοχος 280 - Αθώος 221

Μετά βέβαια την αντιπρόταση του Σωκράτη για ισόβια σίτισή του στη Θόλο ώστε να μην ικετεύσει τους δικαστές και να μην επιτρέψει στον εαυτό του το «ηττάσθαι υπό των ηδονών» (ειρωνική αντιπρόταση Σωκράτη) το αποτέλεσμα μεταβλήθηκε σε

Ένοχος 360 - Αθώος 141

Έτσι λοιπόν ενώ ο Σωκράτης κατηγορήθηκε
«Ούς μεν η πόλις νομίζει θεούς , ού νομίζων , έτερα δε δαιμόνια εισφέρων»
1. ότι φέρνει νέους θεούς μέσα στους ήδη υπάρχοντες της πόλης
2. δεν πιστεύει στους θεούς της πόλης από την άλλη οδηγήθηκε σε δίκη βάση του νόμου (ψήφισμα) του Διοπείθη που θεωρείται ως αδίκημα η αθεΐα. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι όποιος δεν πίστευε στους θεούς της αρχαίας πόλης μπορούσε να κατηγορηθεί για άθεος ακόμη και αν πίστευε σε άλλους θεούς (δηλαδή δεν ήταν εντελώς άθεος). Είμαι σίγουρος ότι οι Εθνικοί δεν θα ήθελαν ποτέ να παρουσιάζονταν ο Σωκράτης έτσι ώστε εμείς οι Χριστιανοί να μην έχουμε ούτε ένα επιχείρημα ενάντιά τους. Δυστυχώς για όλους αλλά κυρίως για τους Εθνικούς ο Σωκράτης καταδικάσθηκε αποδεικνύοντας που είχε περιπέσει η θρησκευτική πλάνη και δεισιδαιμονία στην αρχαιότητα που έτρωγε τις ίδιες τις σάρκες της. Τέλος ο Σωκράτης αντί να μεθοδεύσει την φυγή του με την βοήθεια των μαθητών του δεν θα θελήσει να αποφύγει τον θάνατο διότι πίστευε ότι μετά τον θάνατο η ψυχή επιστρέφει στον θεό , από όπου είχε έλθει στην γη.

1. ΝΑΙ δεν ήταν άδικη η κρίση των δικαστών της Ηλιαίας ότι ο Σωκράτης δεν πίστευε στην πατροπαράδοτη θεολογία του Δωδεκαθέου , έτσι όπως είχε διαπλαστεί από τους ποιητές και ιδίως από τον Όμηρο και τον Ησίοδο. Ο θεός του Σωκράτη «το δαιμόνιό του» είχε δική του πνευματική διάσταση. Με αυτήν την έννοια όντως εισήγαγε νέα θεολογία. Και την εξέφραζε επιθετικά στο Λύκειο , στην Αγορά , στα συμπόσια και τους δρόμους της Αθήνας κάνοντας ανοιχτή προπαγάνδα ενάντια στην πατροπαράδοτη λατρεία του Δωδεκαθέου.

2.ΝΑΙ ούτε ήταν αβάσιμη και συνακόλουθα άδικη η κατηγορία πως καθιστούσε τους νέους ικανούς να προβληματίζονται και να αναζητούν λύσεις , έξω από το συντηρητικό φρόνημα των πατέρων τους.

Και με τις 2 καινοτομίες του ο Σωκράτης ανήγαγε την φιλοσοφία σε κέντρο αντίδρασης εναντίον του θρησκευτικού και πολιτικού κατεστημένου της αθηναϊκής πολιτείας . Και φυσικό είναι πως αυτό το κατεστημένο αμύνθηκε αντεπιτιθέμενο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σωκράτης - ο παραδειγματικός φιλόσοφος"

Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου

Αρχικώς θα τονίσουμε ότι αφενός το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου, η σημαντικότερη δυνατότητα, που του δόθηκε στον αγώνα του να προσεγγίσει του “Είναι” (όντως ύπαρξη), την τελειότητα & το όλον, είναι ο Έρως : Άλλωστε όπως λέγει ο Σωκράτης του «Συμποσίου, 192.e.10 – 193.a.1» : «Του ολοκλήρου η επιθυμία και η ορμή έχει το όνομα έρως – τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ διώξει ἔρως ὄνομα»!.

Άλλωστε ο αιώνας του σύμπαντος αισθητοποιεί την κίνησή του απάνω στην διαδοχική ταλάντωση που ενεργεί το φαινόμενο του αφανισμού και της ξαναδημιουργίας. Έτσι το σημείο που σχεδόν συναγγίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη με έναν απο τους βαθύτερους νόμους της φύσης είναι το ενικό γεγονός του έρωτα και του θανάτου. [1]

Αφετέρου ότι η ουσία της ανθρώπινης φύσης συνοδεύεται σταθερά από την «αρχή του Αντιθέτου». Άλλωστε «ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίην» έλεγε ο Ηράκλειτος (απ. Νο.8).

Ο αυθεντικός έρωτας, δηλ., προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης.

Το ίδιο όμως και ο ίμερος, η αντιφατική σύσταση της ερωτικής ορμής, χαρακτηρίζεται από δύο συστατικές αρχές : την ηδονή και τη οδύνη ως στέρηση & κορεσμός μαζί, λαχτάρα και αποστροφή μαζί, δάκρυ και γέλωτας μαζί – «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο![2]

Μάλιστα η Σαπφώ – η αιολική ποιήτρια που ο ερωτικός της άθλος ταυτίζεται με τα έργα του Ηρακλή - είχε εφεύρει νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του “πόθου” και του “πόνου”. Όλη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής.

Κατά αυτή την έννοια η ουσία του Ίμερου είναι ο «πόθος» ως αμφίσημο έρεισμα του «πάθους». Από το «ποθώ» που αντιστοιχεί στο «έχειν και μη έχειν» (που ως άλλο σωκρατικό «Ἐν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» καταδεικνύει την γνώση της απουσίας και την άγνοια της παρουσίας, ή την παρουσία της άγνοιας και την απουσία της γνώσης.) και στο «πάσχω» που δηλοί το Ηρακλείτειο «εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν – είμεθα και δεν είμεθα» (που καταδεικνύει την οντολογική πραγματικότητα του ανθρώπου : είμαστε της στιγμής : μια αείροη παρουσία – απουσία.). Μάλιστα ο ίμερος στον Όμηρο, στην Ιλιάδα ραψωδία Ψ’ σ. 14, είναι γείτονας του θρήνου : «και μεταξύ τους η Θέτις τον ίμερο του γόου όρθωσε – μετὰ δέ σφι Θέτις γόου ἵμερον ὦρσε».

Ως εκ τούτων μόνο ο ερωτικός δεσμός που πληρούται από την οδύνη του θανάτου είναι γνήσιος, μιας και μόνο τότε η ερωτική πλησμονή είναι ευγένεια της πενίας και αρχέγονη στέρηση απέναντι στο τέλειο και στο απόλυτο, στις αρχετυπικές καταβολές του όντος. Με άλλα λόγια μόνο ο ερωτικός δεσμός που στο σμίξιμο έχει την ένταση και την ποιότητα που μετριέται και βρίσκεται ισόμετρη προς την ένταση και τη σκληρότητα του θανάτου! Άλλωστε η ταύτιση του έρωτα και του θανάτου, κατά το ηρακλείτειο «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος», πρακτικά σημαίνει ότι η ερωτική ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο. Ένα είδος πόνου ζωντανού, που δεν γαυριά, αλλά ούτε πραΰνεται ούτε μετριάζεται ούτε τελειώνει [3] – (εξ ου και η συνηθισμένη μορφή του έρωτα της υπερ-πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι ολονυκτία καρικών γυναικών & σκηνοπηγία πτωμάτων).

Μάλιστα, για του λόγου το αληθές, μέσα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Υπάρχει, όμως, ένα παράδειγμα που το δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο: είναι η συναπαντή του Φάουστ και της Μαργαρίτας. Με αυτή, ο Γκαίτε θα χτίσει έναν μεγάλο έρωτα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης. Έναν έρωτα που θα τον εξορύξει από τα κρύσταλλα της μεγάλης έμπνευσης. Τα υλικά του θα τα λάβει από τη στέρνα του Ομήρου με την Ανδρομάχη, του Δάντη με τη Βεατρίκη, του Πλάτωνα με τη Διοτίμα, του Σαίξπηρ με την Ιουλιέττα, του Ευριπίδη με την Μήδεια και την Άλκηστη. Και όχι αλλιώτικα, παρά καθώς όλοι εκείνοι οι μεγάλοι ερωτολόγοι, την ουσία του έρωτα θα την αποκαλύψει στην καταστροφή και την οδύνη.

Εν ολίγοις, ο Γκαίτε μας ξαναέδωσε με τη σειρά του το απόσταγμα της παλαιής σοφίας: ο έρωτας που δε φέρνει μέσα του σπόρο τη συφορά και το θάνατο είναι θέμα της κωμωδίας!

Έτσι καθώς θα τελειώσει η τρυφερή ιστορία, η μικρή Μαργαρίτα θα βρεθεί χρεωμένη με πολλαπλό άγος. Θα σκοτώσει το εξώγαμο μωρό της. Θα φαρμακώσει τη μητέρα της. Θα σταθεί αφορμή να σφαχτεί ο στρατιώτης αδερφός της. Θα δικάσει τον εαυτό της να της κοπεί το κεφάλι από τον ουδέτερο δήμιο. Και όλα αυτά τα φοβερά θα τα κάνει η Μαργαρίτα. Η παιδίσκη η ακηλίδωτη. Που πριν απαντήσει τον έρωτα, έζησε καθαρή όσο μια σταγόνα δροσιάς στο κύπελλο της αυγής.

Ο ορισμός, λοιπόν, που δόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά τους λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος : έρωτας είναι τέχνη του να φεύγεις, έτσι που η σφαγή που νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από την σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά.[4]

Φανταστείτε μια ερωτευμένη γυναίκα (ή έναν ερωτευμένο νέο αντίστοιχα) που περιμένει τον εραστή/αγαπημένο της (ή την ερωμένη/αγαπημένη του αντίστοιχα), ο πόνος της έλλειψης που νιώθει….. δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Η γυναίκα όμως είναι η ευνοημένη της ερωτικής εκλογής, οι δεσμοί της με τον ίμερο/έρωτα είναι πολύ πιο οικείοι και ισχυροί από τους δεσμούς του άντρα και η μετοχή της στο ερωτικό αγαθό της χορηγεί ηγεμονικά προνόμια. Ακόμα και σε καθαρά υλική σφαίρα την ευαισθησία της στις προσβολές του ρίγους, που συνοδεύει την γενετήσια πράξη, χαρακτηρίζει εύνοια. Η Ελληνική μυθολογία μας παραδίδει την σχετική διένεξη των φύλων και την κρίση του ερμαφρόδιτου Τειρεσία, ο οποίος ελεεινολόγησε την ηδονιστική πενία του αρσενικού. «Αν είναι δέκα τα μερίδια ευχαρίστησης κατά την συνουσία, το ένα ανήκει στον άνδρας και τα υπόλοιπα στην γυναίκα – δέκα μοιρῶν περὶ τὰς συνουσίας οὐσῶν τὴν μὲν μίαν ἄνδρας ἥδεσθαι, τὰς δὲ ἐννέα γυναῖκας» είπε ο Τειρεσίας. [5]

Στον έρωτα δηλ. όλα γίνονται για το θηλυκό! Η Φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατελείωτη προσφορά, και θεία στέρηση για το θηλυκό. Πάντα, όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας : γιατί όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την έχει ο άντρας. Στην διαλεκτική με τον έρωτα η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος ερωτικής απουσίας & 9 μέρη ερωτικής παρουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο (εξ ου και άλλοτε ο ένας και άλλοτε ο άλλος δεν “χορταίνουν” την πείνα τους, και το αποτέλεσμα είναι γνωστό).

Όμως o έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δυο όψεις του ίδιου προσώπου : επί παραδείγματι ένας δημοτικός 15-σύλλαβος που λέγει: «Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχει να διαλέξεις» αλλά κυρίως ο Ηράκλειτος που έλεγε: «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος» το επικυρώνει και κάνει τον Έρωτα να είναι η ιερογλυφική ονομασία του θανάτου και αντίστροφα! Ως εκ τούτου, και παραφράζοντας τα λόγια του Τειρεσία, αν «είναι δέκα τα μερίδια ερωτικού πόνου (μικρού θανάτου), το ένα ανήκει στον άνδρα και τα υπόλοιπα στην γυναίκα» : η σφαγή που βιώνει η γυναίκα, ο πόνος που νιώθει, ο βαθμός που πάσχει είναι ανάλογος.

Στην διαλεκτική με τον ερωτικό πόνο - ως μικρό θάνατο – η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος θανατηφόρου παρουσίας και 9 μέρη θανατηφόρου απουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο – εξ ου και τον θάνατο οι γυναίκες τον αντιμετωπίζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους, κυρίως όμως με γοερά μοιρολόγια που σε ένταση και δυναμική δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα την ερωτική κορύφωση!

Εξ όλων αυτών συμπεραίνουμε ότι ο ερωτικός πόνος της «απαρνημένης» είναι ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου και μόνο αυτός αρκεί για να την ανυψώσει ως τα γόνατα των θεών !! [6]

Κατά αυτή την έννοια λέμε ότι το τιμιότερο έργο που θα είχε να παρουσιάσει ο άνθρωπος σαν απολογία μπροστά στην θεότητα και να το επικαλεσθεί για να μαρτυρήσει την αγωνιστική προθυμία του, δεν είναι ούτε η αρχιτεκτονική ούτε η μουσική τέχνη, αλλά μια ερωτευμένη γυναίκα, που ατενίζει ήρεμα από το παράθυρό της τη νύχτα και διαλέγεται με τα σκοτάδια της ερωτικής απουσίας της![7]

*******Μάλιστα τα ερωτικά έργα της γυναίκας αντιπροσωπεύουν την ανώτερη επίδοση του ανθρώπου και ουδέποτε θα μπορέσουμε να τα υμνήσουμε άξια! Και ακόμη πιο πέρα: τα μεγάλα έργα του ανθρώπου, που καθρεφτίζουν την ανεξάντλητη δυνατότητα της ανδρικής φύσης, δεν ημπορούν να υπομείνουν τη δοκιμασία της σύγκρισης με τα ερωτικά έργα της γυναίκας, εφόσον είναι αληθινά. Μάλιστα από την άποψη της ανδρείας ότι είναι ο ήρωας άνδρας ανάλογο και αντίστοιχο του είναι η ερωτευμένη γυναίκα, τα μεγάλα όμως κατορθώματα του ήρωα άνδρα υστερούν μπροστά σε θαυμάσια έργα εκείνης. Άλλωστε γνωστό είναι ότι η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας. Οι μεγάλοι διδάσκαλοι του ανθρώπου δεν εζήτησαν να τους φωτίσουν οι θεοί, για να κάμουν το όραμά τους έργο. Εζήτησαν ταπεινά την συμπαράσταση και την εύνοια της γυναίκας, της μούσας! Η γυναίκα ανοίγει τις πύλες της ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρράκτες του ίμερου/έρωτα, φέρνει τον άντρα σε φωτισμό και του διδάσκει του έρωτα. Είναι η σωκρατική Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Αυτή την φορά είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Ο έρωτάς της συνενώνει τη γνώση και την πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα επάνω : το αιώνιο θηλυκό μας τραβάει ψηλά – όπως έλεγε ο Φάουστ! Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άνδρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο μεγάλος, μάλιστα, λυρικός ποιητής & πεζογράφος Ράινερ Μαρια Ρίλκε (Rainer Maria Rilke) γνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσο λίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άνδρα και τον Κόσμο με τρόπο απλό : συγκράτα τον! Έτσι η αντίληψη που θέλει το έργο του πολιτισμού να κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο [ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές], είναι παντελώς λάθος, μιας και παραβλέπει το γεγονός ότι η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των «sine qua non, δηλαδή απαραίτητη προϋπόθεση»). Εξίσου λανθασμένο όμως είναι και το σύγχρονο κίνημα για την αποκατάσταση της γυναίκας (φεμινισμός), ανεξάρτητα αν εκφράζει τη δίκαιη αντίδραση στην πολυαιώνια υποτίμησή της, και αυτό διότι στηρίζεται στην εξωτερική όψη της δύναμης της γυναίκας αλλά παραβλέπει την πηγή της. Δυστυχώς. Και αυτό είναι μέγα λάθος. Ο φεμινισμός σήμερα κινδυνεύει να περιπέσει στη χονδροκόπο και άκριτη εξομοίωση των φύλων με την αγνόηση της φυσικής διαφοράς τους. Εκείνης της διαφοράς που καθρεπτίζεται στην μακάρια σύμπλεξη του αρχαίου γυμνού, που ηρεμεί ανάμεσα στον κοίλο Ερμή και στην κυρτή Αφροδίτη. Ο φεμινισμός αξιώνει και οι δύο θεοί να ευρίσκονται στην ίδια στάση. Εν ολίγοις η γυναίκα αντί να επιδιώκει την επανενθρόνιση της στο θρόνο της μούσας, κυνηγά μετά μανίας αφενός ανούσια και αφετέρου επικίνδυνα πράγματα!).[8] *******

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατά μία εκδοχή απαρνημένη και εγκαταλελειμμένη από τον Θησέα στην νήσο Δία/Νάξο Αριάδνη. Έπειτα ο Διόνυσος παντρεύεται την απαρνημένη που λαμβάνει δώρο από την Αφροδίτη και τις Ώρες ένα χρυσό στεφάνι. Η Αριάδνη μετά τον θάνατό της καταστερίζεται από τον Διόνυσο μαζί με το στεφάνι της ως Βόρειος Στέφανος (Γκέμμα)!!

Μια άλλη μορφή με την ίδια όμως ποιότητα και δυναμική είναι η Πηνελόπη, που ζει το κλίμα της απουσίας είκοσι έτη. Μάλιστα η Πηνελόπη δεν αποτελεί απλά ένα οικοδομικό εράνισμα στο γενικό σχέδιο της Οδύσσεια. Εάν το κεντρικό πρόβλημα του ομηρικού έπους είναι η δραματική κίνηση του ήρωα πάνω από καταιγίδες και κατακλυσμούς, που μέλλουν να τον οδηγήσουν στην τελική του υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, την ίδια πορεία πρέπει να περπατήσει και η Πηνελόπη στην σιωπή και την απουσία – η άλλη μορφή των κινδύνων και των τεράτων του ομηρικού ήρωα – για να φθάσει στην δική της υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, στην επιστροφή του αγαπημένου. Η Πηνελόπη πρέπει να καταταχθεί στις «απαρνημένες» και αξίζει περισσότερο από τον Οδυσσέα, τον ήρωα!![9]

Παράδειγμα είναι και η Ηρώ, η κόρη που με τον λύχνο (το άστρο) καθοδηγεί κατά την ενύπνιο διαδικασία τον αγαπημένο της να έρθει προς αυτή : η παρθένος κόρη που από τον πύργο της στην Σηστό του Βοσπόρου/Ελλήσποντου αγναντεύει τα αντικριστά ασιατικά παράλια και την εκεί πόλη της Αβύδου, περιμένοντα τον αγαπημένο της «ἱμερόει Λέανδρο – θελκτικό Λέανδρο» να έρθει κολυμπώντας από την μία άκρη στην άλλη, καθώς ήτο κάτοικοι αντικριστών πόλεων και κατά συνέπεια πολικά αντίθετα!

Το σπουδαιότερο όμως παράδειγμα είναι η Μαγδαληνή : Η Μαγδαληνή, η νύφη στα νερά. Συντροφιά με Νημερτή και Κυμοθόη, με Δωτώ και Πρωτώ, με Δεξαμένη και Φέρουσα. Είναι η σύνοδος και η συμβολή σε πολιτείες και πύλες παλαιές. Το Δίπυλο, η Τρίπολη, η Πεντάπολη, το Σεπτιμόντιο, ο Επτάλοφος. Στην μορφή της Μαγδαληνής συρρέουν και όρχουνται όλες οι θεμελιώδεις κατηγορίες του θηλυκού στην διαλεκτική του με τον άντρα: Η αγία μητέρα Ιοκάστη. Η σταμνοφόρος στο φιλιατρό του πηγαδιού. Η μοιχαλίδα, που κυνηγιέται να λιθασθεί από τον όχλο στην πλατιά ρούγα. Η πόρνη στο πανδοχείο της νύχτας, που δίνει τους μαύρους κρίκους των ματιών της, για να πάρει τα δηνάρια του στρατιώτη της λεγεώνας των Αγριοχοίρων. Η μυροφόρος, όταν πλένει με αλόη τα πόδια του άντρα εραστή, και τα σπογγίζει με το λαιμό και τα μαλλιά της. Και η άλλη Μαρία, που γονατίζει σιωπηλή μπροστά στα μάτια του δασκάλου, και διαλέγει την αγαθή μερίδα. Να ακούει. Να ακούει τα λόγια του, την ώρα που στάζει τη δροσιά της αυγής το περιβόλι. Η Μαγδαληνή δεν προπέμπει τον Ιησού στον Άδη, όπως έκαμε η Κίρκη, η Σίβυλλα και η Λιβιδώ. Αντίθετα, υποδέχεται τον άντρα που αγάπησε στους κήπους και στις ελιές, όταν εκείνος θα γυρίσει από την έκπληξη του θανάτου. Υποδέχεται, δηλ., και φιλοξενεί τον αιώνιο χωρισμό, ζωντανό και λειτουργικό και νύσσοντα στη συνείδηση της. Και τον μεταμορφώνει σε βασική θυρίδα των διαλογισμών της, όσο χρόνο της μέλλεται να ζήσει. Της μένει τώρα α θυμάται. Να θυμάται τον κλονισμό του φευγαλέου, και τους δονητούς οίστρους. Την στάση την αρχαία με τα ανοιχτά γόνατα και τα ανοιχτά μάτια. Και τις φωνές της, καθώς ανέβαινε στην παραλαλιά, όταν τις μεθούσε το σπίρτο του ονείρου. Έτσι στέκεται, και έτσι παντυχαίνει. Τον ζητεί καθισμένη στο λευκό μνημείο της απουσίας. Και σιγά – σιγά μαθαίνει να τρώει και να πίνει τη θύμηση του, όπως οι άλλοι τρώνε και πίνουν το κρασί και τον άρτο. Και κλαίει. Κλαίει ήσυχα, τραβηγμένη σε παράμερο μέρος. Γιατί τώρα είναι που έμαθε ότι δε θα τον ξαναγγίξει ποτέ. Εκείνο το αγρίμι, που αγκάλιαζε τρέμοντας κάτω από τα αγκάθια του λευκού θάμνου στους λόφους, έγινε το λευκό σημείο στα βάθη του σύμπαντος. Είναι και στέκει εκεί με το θάνατο του άστρου, τον αφεγγή και παγωμένο στους αιώνες αιώνων. Στην Μαγδαληνή ότι μένει είναι η μνήμη. Μονιά και μνημείο στο μυαλό της. Μέσα της έχει το λατομείο του μαρμάρου για τα αγάλματα, και την αλωνιά του σταριού για τους άρτους. Την σκηνή του κήπου τη σκέπασαν τα στερνά του λόγια : Μαρία με τα γλαρά μάτια, δεν θα μ’ αγγίξεις πια![10]

πηγή
Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων] (15/12/2008, Ελλάς)

---

[1] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Ο Νηφομανής – η ποιητική του Σεφέρη, σελ. 37».
[2] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 190.

[3] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 & 351 – σχόλιο 212,12 – 26 & σχόλιο 213,22.

[4] Βλ Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 170.

[5] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202 – 203.

[6] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 200.

[7] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202.

[8] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 – 208

[9] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 195.

[10] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 197-198.

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2011/12/anotatos-athlos-tou-anthropou.html#ixzz1gmDHfLfL

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου"