ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ"

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 3/16 Δεκεμβρίου 1912: Ναυμαχία της Έλλης, ο θρίαμβος του “Αβέρωφ”

Στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, μετά από αδράνεια δύο μηνών, που του στοίχισε την επικράτηση του ελληνικού στόλου και την απώλεια όλων σχεδόν των νησιών του Αιγαίου, ο τουρκικός στόλος, κινείται επιθετικά υπό την πίεση της κοινής γνώμης και τις εντολές του σουλτάνου.

Οι Τούρκοι παρέτασαν ένα καταδρομικό στόλου (“Μετζηντιέ”) και τέσσερα θωρηκτά (“Μπάρμπαρος Χαϊρεντίν”, “Τουρκούτ Ρεΐς” καθώς και τα παλιότερα “Μεσουντιέ” και “Ασαρ-ι-Τεβφίκ”), με τη συνοδεία τεσσάρων αντιτορπιλικών. Ο ελληνικός στόλος ήταν μικρότερος αριθμητικά και σε ισχύ πυρός, με ένα θωρακισμένο καταδρομικό (“Γ. Αβέρωφ”) και τρία θωρηκτά παράκτιας άμυνας (τα αναβαθμισμένα “Ύδρα”, “Σπέτσαι” και “Ψαρά”), συνοδευόμενα επίσης από τέσσερα αντιτορπιλικά.

“Η ναυμαχία της Έλλης”, πίνακας του Β. Χατζή, Ναυτικό Μουσείο Ελλάδας

Στις 8 το πρωΐ της 16ης Δεκεμβρίου (3η Δεκεμβρίου με το παλιό Ιουλιανό ημερολόγιο που χρησιμοποιούσε ακόμη η Ελλάδα), ο τουρκικός στόλος εξήλθε από τα Δαρδανέλια με το λάβαρο του Οθωμανού ναυάρχου Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα να κυματίζει. Ο καθαρός καιρός έκανε την στήλη καπνού των φουγάρων αμέσως διακριτή και ο ελληνικός στόλος που ναυλοχούσε στη Λήμνο, βγήκε προς συνάντησή του.

Συγκριτικός πίνακας του ελληνικού και τουρκικού στόλου το 1912

Στις 9:22, ο τουρκικός στόλος άνοιξε πυρ από τα 12.500 μέτρα αλλά τα πυρά του από μεγάλη απόσταση ήταν αρκετά άστοχα. Ο Ναύαρχος Κουντουριώτης από το “Αβέρωφ” κατηύθυνε με μεγαλύτερη πειθαρχία τη μάχη. Ο “Αβέρωφ” άνοιξε πρώτος πυρ στις 9:25 ακολουθούμενος από τα υπόλοιπα θωρηκτά. Δέκα λεπτά μετά, με πλήγματα που κατέστρεψαν τις καλωδιώσεις τηλεπικοινωνιών του “Αβέρωφ”, ο Κουντουριώτης ανυπόμονος από την αργή κίνηση των παλιών θωρηκτών έστειλε σήμα με σηματωρό «αναλαμβάνω ανεξάρτητη δράση» και σπάζοντας το σχηματισμό, ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και κινήθηκε μόνος κατά του εχθρικού στόλου.

Θωρηκτό “Ύδρα”, αρχείο Πολεμικού Ναυτικού.

Εκμεταλλευόμενος την ευκινησία του, χαρακτηριστικό των ιταλικών σχεδιάσεων, ο “Αβέρωφ” διασταύρωσε τον τουρκικό σχηματισμό θέτοντάς τον μεταξύ διασταυρούμενων πυρών, δικών του και των άλλων τριών ελληνικών θωρηκτών. Ο ελιγμός “Τ” που, είχε εφαρμοστεί από τον ναύαρχο Νέλσωνα στο Τραφάλγκαρ και τους Ιάπωνες στη ναυμαχία της Τσουσίμα, έθεσε σε πολύ δύσκολη θέση τους Τούρκους, που ανέκρουσαν και κινήθηκαν προς τα μικρασιατικά παράλια, ώστε να τεθούν υπό το προστατευτικό πυρ των παρακτίων πυροβολαρχιών.

Το τουρκικό θωρηκτό “Turgutreis”, πρώην γερμανικό SMS “Wiessenburg”, σε μεταπολεμική φωτογραφία. Επέζησε των Βαλκανικών και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα πυροβόλα του σώζονται ακόμα τοποθετημένα σε σταθερά πυροβολεία στην είσοδο των Δαρδανελίων.

Οι πυροβολαρχίες είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τη γερμανική στρατιωτική αποστολή, που επέβλεπε την αναδιοργάνωση του Οθωμανικού στρατού και ναυτικού (ήταν η ίδια που είχε οργανώσει και τις οχυρώσεις στο Μπιζάνι) και έθεταν τα Δαρδανέλια υπό μια εξαιρετικά αποτελεσματική κάλυψη (θα φαινόταν τέσσερα χρόνια μετά στην εκστρατεία της Καλλίπολης). Ο “Αβέρωφ” καταδίωξε από κοντά τον τουρκικό στόλο βάλλοντας συνεχώς μέχρι που άρχισε να δέχεται πυρά από τα τουρκικά φρούρια. Στο σημείο αυτό και έχοντας εκπληρώσει την αποστολή του, ο Κουντουριώτης γύρισε πίσω.

“Με την δύναμην του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης εναντίον του εχθρού του Γένους”, το ιστορικό σήμα του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη.

Η ναυμαχία της «Έλλης», όπως ονομάστηκε, αφού έλαβε χώρα στο στόμιο του Ελλησπόντου, έληξε με νίκη του ελληνικού στόλου. Ήταν η πρώτη φορά που κατίσχυε του τουρκικού μετά από την ελληνική επανάσταση (δεν υπήρξαν ναυτικές συγκρούσεις κατά τον πόλεμο του 1897) και αν και κανένα πλοίο δεν βυθίστηκε, η τακτική νίκη ήταν ξεκάθαρα ελληνική. Μικρές ζημιές είχαν δεχθεί τα ελληνικά πλοία με απώλειες 2 νεκρούς και 6 τραυματίες ενώ οι τουρκικές ήταν βαρύτερες, με 59 νεκρούς και τραυματίες, οι περισσότεροι από τη ναυαρχίδα “Μπάρμπαρος Χαϊρεντίν”, που δέχτηκε και τα σοβαρότερα πλήγματα.

Η νίκη του ελληνικού ναυτικού θα επιβεβαιωθεί στη δεύτερη έξοδο των Τούρκων στη ναυμαχία της Λήμνου (5/18 Ιανουαρίου) και θα σημάνει την πλήρη επικράτηση των Ελλήνων στο Αιγαίο και στην επικράτηση των Βαλκανίων συμμάχων στην ξηρά, λόγω της αδυναμίας των Οθωμανών να μεταφέρουν ενισχύσεις δια θαλάσσης.

 https://military-history.gr/1912-12-16-battle-elli/

Στάθης Βασιλείου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 3/16 Δεκεμβρίου 1912: Ναυμαχία της Έλλης, ο θρίαμβος του “Αβέρωφ”"

Κρητικά και ιδίως χανιώτικα επώνυμα στη Νάξο.

 Είναι ευρέως διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η Κρήτη και η Νάξος είναι δύο νησιά που έχουν ιδιαιτέρως στενές μεταξύ τους ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς, αλλά και πιθανότατα δεσμούς αίματος.

Υπάρχουν οικογενειακές αφηγήσεις ανθρώπων που ζουν κυρίως στο ορεινότερο τμήμα της Νάξου, οι οποίες κάνουν λόγο για απώτερη καταγωγή τους από την Κρήτη, είτε λόγω διωγμού τους από τους Τούρκους είτε λόγω κάποιας βεντέτας, ενώ διάχυτη είναι η γενικότερη αντίληψη του αγροτοποιμενικού, κατά κύριο λόγο, πληθυσμού του νησιού, ιδίως των κατοίκων ορισμένων ορεινών χωριών, ότι οι Κρητικοί είναι συγγενείς τους. Επιπροσθέτως, ο παρόμοιος ποιμενικός, τρόπος ζωής, οι παραπλήσιοι κώδικες συμπεριφοράς, το παρεμφερές αξιακό σύστημα, καθώς και ορισμένες παρόμοιες συνήθειες (π.χ. ζωοκλοπή, παραγωγή και εκτεταμένη κατανάλωση ρακής, γαμήλιες μπαλωθιές και συνήθης ονοματοδοσία βαπτιστικών που εντοπίζονται κατ’ εξοχήν στην Κρήτη, όπως Μανώλης, Μιχάλης, Αντώνης, Φραγκίσκος, Μανούσος, Μαριέττα, Μαριάνθη, Καλλιόπη, Δέσποινα, Στέλλα κ.ά.) αποτελούν στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού του μεγαλύτερου νησιού των Κυκλάδων, τα οποία μάς παραπέμπουν συνειρμικά στην Κρήτη, χωρίς ωστόσο να αποτελούν απαραιτήτως και τεκμήρια της κρητικής καταγωγής των κατοίκων του, δεδομένου ότι κάποια από αυτά τα στοιχεία θεωρούνται κοινά για το νότιο Αιγαίο, αλλά και ενίοτε για τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου γενικότερα.

 Ωστόσο, το γλωσσικό ιδίωμα της Νάξου, και δη ορισμένων ορεινών χωριών της, θεωρείται ιδιαιτέρως συγγενικό προς το κρητικό, και μάλιστα προς εκείνο της δυτικής Κρήτης, λόγω επαλλήλων κυμάτων κρητικών εποικισμών κατά τους παρελθόντες αιώνες.

Τ’ Απεράθου και οι σχέσεις του με τα Σφακιά
Το πλέον γνωστό πανελληνίως χωριό της Νάξου για την κρητική καταγωγή των κατοίκων του είναι τ’ Απεράθου ή η Απείρανθος, σύμφωνα με την επίσημη ονομασία του. Πρόκειται για το μοναδικό εκτός Κρήτης χωριό στο οποίο εντοπίζεται η ιδιότυπη προφορά του φθόγγου λ, παρόμοια με εκείνη του γλωσσικού ιδιώματος των Σφακίων, αλλά και των Ανωγείων, καθώς και άλλων χωριών της δυτικής Κρήτης. Επιπλέον, γραπτές μαρτυρίες του β΄ μισού του 19ου αιώνα και οικογενειακές αφηγήσεις διασώζουν την πεποίθηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού του χωριού ότι έλκουν την καταγωγή τους από τα Σφακιά: «Τα Κρητικόπουλα με το βασιλιά ντωνε κάνουσιν έφοδο τη νύχτα, πκιάνουσι ντο βασιλιά, βρίσκου γκαί τη βασίλισσα. Ετότες επομείνασι στ’ Απεράθου εφτά οικογένειες Σφακιανοί απού τα παλληκάρια του βασιλιά τση Κρήτης κ’ εχτίσα ντο χωριό μας». 

Πιστεύεται ότι σημαντικός αριθμός Σφακιανών εγκαταστάθηκε στο χωριό (1771-74), αμέσως μετά την καταστολή της Επανάστασης του Δασκαλογιάννη (1770-71), χωρίς ωστόσο να υπάρχουν γραπτές πηγές της εποχής οι οποίες να επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο, γεγονός στο οποίο βασίζεται η επιχειρηματολογία μερίδας Απεραθιτών που αρνούνται, “κατηγορηματικά” θα έλεγε κανείς, την ύπαρξη οποιουδήποτε μαζικού εποικισμού του χωριού τους από Κρητικούς. 

Επώνυμα πάντως που συνδέονται με κρητικούς εποικισμούς στο χωριό (τέλος 18ου αι.) θεωρούνται τα: Αρχοντάκης, Πυτιλάκης, Σκληράκης, Μηλιδάκης, Βασιλακάκης, Πρωτοπαπαδάκης, Φραγκούλης, Κρητικός, Σφακιανός, Φραγκίσκος, Μπαρδάνης ή Βαρδάνης, Γαλάνης, Βλαστός, Πατακός, καθώς και τα εξαφανισμένα πλέον Αγαθάκης, Βαφιανός, Καπράκης, Καπρακάκης, Πιταράκης, Δασκαλάκης, Σακελλαράκης Σηφάκης, Σκορδίλης ή Σκορδιλάκης, Διγενάκης κ.ά., όπως και τα ακόμη προγενέστερα: Ανουσάκης, Βλαχάκης, Παπαδάκης και Παυλονικολάκης. Επιχωριάζει δε εκεί το χαρακτηριστικό βαπτιστικό Φραγκίσκος (Φρατζέσκος) και πιθανόν παλαιότερα το Νταμουλής.

Η περίπτωση του Φιλωτίου
Στο Φιλώτι, το μεγαλύτερο χωριό της Νάξου, διάχυτη είναι στους κατοίκους η αίσθηση ότι υπάρχει συγγένεια με τους Κρητικούς. Σύμφωνα δε με προφορικές μαρτυρίες, οι δύο μεγαλύτερες οικογένειες του χωριού είναι κρητικής καταγωγής: οι Μουστάκηδες φέρεται να έλκουν την καταγωγή τους από την περιοχή του Σελίνου, οι δε Βασιλάκηδες ίσως από το Λουτρό Σφακίων, ενώ οι Σουλήδες κατάγονται από κάποιον Κρητικό φυγάδα ονόματι Μπαλή, που άλλαξε το επώνυμό του για να ξεφύγει από τους Τούρκους. Υπάρχουν σήμερα και άλλα κοινά με την Κρήτη επώνυμα, όπως τα: Μανιός και Κρασσάς, ενώ παλαιότερα, κατά την Τουρκοκρατία, εντοπίζονταν και άλλα: Σαλιαράκης (καπετάνιος από τα Χανιά), Λιμογιάννης, Μιξάκης, Τζι(μ)πλάκης, Βαρδαράκης, Παντελάκης, Τζαννιδάκης, Ταταδάκης, Ταταράκης, Καλλέργης, Βλαστός, Παπαδάκης, Περουλάκης, Περάκης, Κουντουράκης, Τζουανάκης, Γλιμάκης, Κουρούπης, Λαμπαδάκης, Σκουλούδης, Νανάς, Λαπαδάκης, Μιλιδάκης, Βαβουλάκης, Τζουνάκης, Σταματάκης, Σφυριδάκης, Μακαράκης(;), Κρητικός και Κρητικοπούλης, καθώς και το βαπτιστικό Μανούσος, πιθανόν δε και το Νταμουλής.

 Επιπλέον, το γλωσσικό ιδίωμα του χωριού φαίνεται να είναι παρόμοιο (βάσει γραμματικής και λεξιλογίου) με εκείνο της δυτικής Κρήτης, ίσως δε περισσότερο -κατά μία εκτίμηση- με εκείνο του Αποκόρωνα, με χαρακτηριστικότερο γνώρισμά του την αποβολή του φθόγγου λ προ των α, ο και ου, φαινόμενο κοινό, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, και για ορισμένα χωριά των επαρχιών Κυδωνίας και Αποκορώνου, που βρίσκονται στις υπώρειες των Λευκών Ορέων, καθώς και για τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου.

Κρητικά επώνυμα σε άλλα χωριά της Νάξου
Παρόμοιο γλωσσικό φαινόμενο επιχωριάζει και στην ιδιαιτέρως ορεινή Κωμιακή ή Κορωνίδα, όπου εντοπίζονται τα θεωρούμενα ως κρητικά επώνυμα Βιτζηλαίος, Νικολάκης, Παπαδάκης, καθώς και τα βαπτιστικά Φραγκίσκος και Μανούσος. Το Μανούσος επιχωριάζει και στον επίσης ορεινό Κυνίδαρο, όπου κατά το παρελθόν είχαν καταφύγει Σφακιανοί αγωνιστές (π.χ. Μανούσος Στρατίκης ή Κούτσουπας, πρωτοπαλλήκαρο του Δασκαλογιάννη), ενώ κυνιδαριώτικα επώνυμα που θεωρείται ότι έχουν κρητική προέλευση είναι τα Χανιώτης, Αντωνάκης, Λιαδάκης, Γεροντάκης, Καπετανάκης, Τρανουδάκης και Νανάς (από το Ναναδάκης), όπως και παλαιότερα τα Γιακουμηδάκης, Μηλιδάκης, Τσουνάκης και Φεραντάκης. Στο λεκανοπέδιο της Τραγαίας και
τα χωριά του εντοπίζονται τα
Μπαρότσης, Ψιλάκης, Λαμπαδάκης, Χριστοδουλάκης, Ψωμαδάκης, Φραγκουδάκης, Γαβαλάς, Παπαδάκης, Βλησίδης, Βασαλάκης, Μαράκης, Βενιεράκης, Κρητικοπούλης, Τζιμπλάκης, Λεκάκης κ.ά., στη Μονή τα Κωνσταντάκης και Περιστεράκης, ενώ στις Μέλανες το Βασιλάκης και στην Ποταμιά τα Μαρούλης και Γρυλλάκης. Σύμφωνα με οικογενειακές αφηγήσεις ατόμων που φέρουν τα παραπάνω επώνυμα, αυτά έλκουν ως επί το πλείστον την καταγωγή τους από τη δυτική Κρήτη, πρωτίστως από την ευρύτερη περιοχή των Χανίων.

 Επίσης, στην πεδινότερη Νάξο επιχωριάζουν μεταξύ άλλων τα: Μαρούλης, Φραγκιουδάκης, Σκουλούδης, Σκουλουδάκης, Ξενικουδάκης, Καπρής, Λαμπριανάκης, Χανιώτης, Χανιωτάκης, Χαμπάκης, Φλωράκης κ.ά., όπως και παλαιότερα το Βαρβατάκης. Τέλος, στη Χώρα της Νάξου, επώνυμα κρητικής προέλευσης θεωρούνται τα: Βλαχάκης, Σπυριδάκης, Ζωλοτάκης, Πιτταράκης, Κουτσογιαννάκης και Μελισσηνός, ενώ πριν από έναν περίπου αιώνα εντοπίζονταν ακόμη τα: Ψωμαδάκης, Μαυρογιαννάκης, Μανετάκης, Βαρότσης, Γαβαλάς, Σκορδύλης, Κάνδιας κ.ά.
Τα παραπάνω επομένως στοιχεία ενισχύουν την εκτίμηση ότι πράγματι υπήρξαν εποικιστικές μετακινήσεις από την Κρήτη προς την Νάξο, κυρίως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Αξιοσημείωτη δε είναι η σχετικά μεγάλη αναλογία ναξιακών επωνύμων κοινών με τη δυτική Κρήτη και ιδίως με τον νομό Χανίων (σε αντιδιαστολή με την πλησιέστερη από γεωγραφική άποψη ανατολική Κρήτη), που σε συνδυασμό με το γεγονός των εμφανών γλωσσικών και των εν γένει πολιτισμικών ομοιοτήτων ανάμεσα στις δύο περιοχές, καθιστά μία περαιτέρω προσπάθεια διεπιστημονικής διερεύνησης των μεταξύ τους δεσμών ιδιαιτέρως ελκυστική.

*δρ Ιστορίας του Πολιτισμού

https://www.haniotika-nea.gr/kritika-ke-idios-chaniotika-eponima-sti-naxo/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κρητικά και ιδίως χανιώτικα επώνυμα στη Νάξο."

Πώς γινόταν η ονοματοδοσία στους αρχαίους Έλληνες;

 

  Η μαρτυρία της Διοτίμας....

Η γνωστή Ελληνίδα φιλόλογος και ιστορικός κα Ευγενία Γ. Δαρβίρη, μέσα στο βιβλίο της «ΔΙΟΤΙΜΑ: Η πυθαγόρεια διδασκάλισσα του Σωκράτους», περιγράφοντας την πρώτη νύχτα της γέννησης και της «βάπτισης» της Διοτίμας, έτσι όπως αφήνει την ίδια την Διοτίμα να διηγείται στον Σωκράτη, γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Το βράδυ εκείνο έγινε ο Σωκράτης για πρώτη φορά μύστης της γυναικείας αυτής ψυχής που ταξινομούσε τον κόσμο με τρόπο καινούργιο και παράδοξο. Όπως καθόταν απέναντί του στην αδύναμη λάμψη των λύχνων, φάνταζε σαν οπτασία έτοιμη να διαλυθεί στο ημίφως, παρά σαν γυναίκα με σάρκα και οστά. Την άκουγε καθισμένος στο σκαμνί του, σιωπαίνοντας κι αδυνατώντας να καταλάβει αν ζούσε στ’ αλήθεια τη σκηνή η αν βούλιαζε σε όνειρο. Είχε γυρέψει πρώτα – πρώτα τη ζωή της να μάθει, ν’ ακούσει πως ξεχώρισε και πως βρέθηκε στη λατρεία του Θεού. Δεν αρνήθηκε. Έμοιαζε πως ήθελε και κείνη να εξομολογηθεί κάπου, από κάτι να λυτρωθεί.
«….Γεννήθηκα στη Μαντίνεια της Αρκαδίας. Όμορφη πόλη, απλή, ποιμενική αλλά και μαζί ιερή, γεμάτη ναούς. Εμείς οι Αρκάδες, Σωκράτη, είμαστε πιο πρωτόγονοι και πιο δεμένοι με τη γη, απ’ όσο εσείς οι Αθηναίοι, γι’ αυτό και κρατάμε ατόφια την προγονική ευσέβεια που στοιχειώνει θαρρείς την περιοχή. Στα δυτικά της πόλης ξεκρίνει κανείς τα ιερά όρη του Πανός και των Νυμφών, που κλείνουν τον ορίζοντα και στα ανατολικά της μικρό κάμπο. Τη θεμελίωσε στα χρόνια τα παλιά η Αντινόη, του Κηφέα η κόρη κι έχει τείχος γερό και πολυγωνικό, που τη ζώνει από παντού, ενώ ταυτόχρονα με τις δεκαοχτώ πύλες του την ενώνει με τον κόσμο. Ολόγυρά του κυλά το φιδολύγιστο υδάτινο σώμα του ο ποταμός Όφις.

Εγώ γεννήθηκα κοντά στο παλλαϊκό ιερό των Διοσκούρων. Εκεί ήταν το πατρικό μου σπίτι. Πατέρας μου ο Λυκάων και μητέρα μου η Διοδώρα. Βγήκα στον κόσμο νύχτα, φωτισμένη ωστόσο μ’ αστραφτερή πανσέληνο που ασήμωνε την πόλη και τις κορυφές του Μαίναλου στο βάθος του ορίζοντα. Παρά τις μεγαλοπρεπείς θυσίες στην Ειλείθυια, η Διοδώρα είχε δύσκολη γέννα. Την ώρα που εγώ άφηνα τις πρώτες μου κραυγές δοκιμάζοντας τη δύναμη των μικρών πνευμόνων μου, η μητέρα μου ξεματωμένη και χλωμή, κυριευμένη από δυνατό επιλόχιο πυρετό, πάλευε να κρατηθεί στη ζωή. Με χώρισαν από κοντά της, με καθάρισαν, μ’ έπλυναν, με τύλιξαν σε σεντόνι και μ’ έφεραν στην αίθουσα υποδοχής όπου περίμενε ο πατέρας μου βηματίζοντας πάνω κάτω νευρικά.

Η γιαγιά μου, η Γοργώ, με τρεμάμενα χέρια με ακούμπησε κατάχαμα μπρος του. Σύμφωνα με το πανάρχαιο έθιμο, ο πατέρας αποφασίζει αν το παιδί θα παραμείνει στον οίκο όντας γερό, η θα απορριχτεί για να πεθάνει αν είναι ανάπηρο η άρρωστο. Η δεύτερη αυτή σκληρή μοίρα χτυπά συνήθως και τα νεογέννητα κοριτσάκια. Βάρος στην οικογένεια, κατά την αντίληψη πολλών, ανίκανα για ουσιώδη εργασία, της απομυζούν την περιουσία με την προίκα που θα την υποχρεώσουν να δώσει, ενώ οι αριστοκράτες ταυτόχρονα πικραίνονται διπλά που δεν μπορούν να διαιωνίσουν και το όνομα του οίκου τους… Μα η γυναίκα, Σωκράτη, διαιωνίζει τη ζωή. Τι σημασία μπορεί να έχει το όνομα που θα δώσεις στη ζωή; Και είναι αυτή που σταλάζει στη ζωή μια γλυκιά τρυφερότητα• αυτή είναι που σηκώνει τον Άνθρωπο μια σκάλα πάνω από τα αγρίμια. Το σκληρό δίκαιο των ανθρώπων ίσως φοβάται την παντοδυναμία της, γι’ αυτό και προσπαθεί, τρομαγμένο, να την περιορίσει…

Ο πατέρας μου, παρότι σκεφτόταν καλύτερα από άλλους της γενιάς και της σειράς του, δεν μπορώ να ορκιστώ πως δε θα απογοητεύτηκε κάπως όταν με είδε, πως καμμιά σκιά τεφρή δε θα πέρασε από το βλέμμα του. Σαν άντρας, ήθελε τον πολυπόθητο διάδοχο που θα διαφέντευε την περιουσία του οίκου του και θα κληρονομούσε το όνομά του• ίσως να αχνόβλεπε στο μέλλον και τον συνεχιστή του στη λατρεία των Διοσκούρων, γιατί λησμόνησα να σου πω, πως ήταν ιερέας τους.

Ωστόσο ήταν άνθρωπος ευσεβής και μειλίχιος. Δεν ήμουν παρά το πρώτο του παιδί κι άλλωστε δεν τον πίεζε η φτώχεια. Είχε τον τρόπο του..
Έσκυψε λοιπόν και καθώς τσίριζα κι αναδευόμουν στο σεντονάκι μου, με πήρε στην αγκαλιά του βάζοντας τέρμα στην αγωνία της Γοργώς και των άλλων γυναικών που τον κοίταζαν στα μάτια. Τώρα πια είχα αληθινά το δικαίωμα να ζήσω.

“Θα την πούμε Λυκομήδεια”, είπε ο πατέρας μου και χαμογέλασε με καλοσύνη. Μ’ αυτά τα δυο λόγια έδωσε νόημα και νομική υπόσταση στους πόνους και την εννιάμηνη δοκιμασία της Διοδώρας…

Έτσι πήρα το δρόμο για το βρεφικό μου λίκνο, καμωμένο από πλεχτά κλαδιά λυγαριάς και κρεμασμένο από ένα δοκάρι της οροφής για να μπορεί να κουνιέται και να με νανουρίζει. Με το ξημέρωμα μια μάλλινη πλεχτή εσάρπα είχε κιόλας αναρτηθεί πάνω από την εξώθυρα του σπιτιού μας, για να ανακοινώσει τη γέννηση θυγατέρας και να προσδιορίσει την κοινωνική μου θέση, τη θέση της συζύγου και της νοικοκυράς. Μάλλον διέψευσα τον τεχνητό αυτό οιωνό… Ας είναι.».

Εκλογή Άγγελος Σακκέτος
CUL-HUB

https://cognoscoteam.gr/%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%bd%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%b7-%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b1/?fbclid=IwAR1sPGmmOI2DjA3DB31I5_zZqpiv2sxP7xwtMQiwKSI-F04QK088LYrOBFs

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πώς γινόταν η ονοματοδοσία στους αρχαίους Έλληνες;"

1940

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "1940"

7 Οκτωβρίου 1571: Ναυμαχία της Ναυπάκτου

 ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 7 Οκτωβρίου 1571: Ναυμαχία της Ναυπάκτου, η μεγάλη ήττα των Οθωμανών

Οι στόλοι της Ισπανίας και των ιταλικών πόλεων καταναυμαχούν τον οθωμανικό στόλο, στα ανοιχτά του Κορινθιακού κόλπου.Για χρόνια η Βενετία προσπαθούσε να αναχαιτίσει τις επεκτατικές ορέξεις της αυτοκρατορίας των Οθωμανών αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Υστερώντας συντριπτικά σε μέσα και άνδρες, οι Ενετοί συγκρούστηκαν κατ’επανάληψη με τις οθωμανικές στρατιές και παρόλο που προξένησαν μεγάλη φθορά, οι αριθμοί τους, τους λύγισαν. Το 1540 έφτασαν σε έναν συμβιβασμό με τον σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, ελπίζοντας πως αυτό θα ήταν το τέλος. Ο διάδοχός του, Σελίμ ο 2ος, θεώρησε τη συνθήκη ως έκφραση αδυναμίας των Χριστιανών και εξαπέλυσε το 1570 μια νέα εκστρατεία εναντίον τους, αυτή τη φορά με έπαθλο την Κύπρο.

Οι Ενετοί ήταν αποφασισμένοι να μην χάσουν την Κύπρο και αποτάθηκαν για βοήθεια στον Πάπα. Ο Πίος ο 5ος προσπαθούσε ήδη από το 1566 να συμπήξει μια σταυροφορία ή καλύτερα πανχριστιανική συμμαχία, μεταξύ των καθολικών δυνάμεων κατά των Τούρκων. Ωστόσο, η Γαλλία και η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν απασχολημένες με τις εσωτερικές αιματηρές έριδες της Λουθηρανής Αναμόρφωσης, που εξελισσόταν σε εμφύλιο, οι ιταλικές ηγεμονίες πολεμούσαν μεταξύ τους και η Ισπανία, η μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρώπη τότε, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα τόσο στο οικονομικό πεδίο όσο και επαναστάσεις στις υπεράκτιες κτήσεις της.

Επιπλέον, η Βενετία ήταν σε σοβαρή διάσταση με την Ισπανία για επιρροή στην ιταλική χερσόνησο και ήταν δύσκολο να πειστεί η μία να συνδράμει την άλλη, κατά του κινδύνου που φαινόταν τόσο μακρυνός. Κι ενώ η Βενετία αγωνιούσε για την Κύπρο, ο Φίλιππος της Ισπανίας ήγειρε αξιώσεις στην Τυνησία και στην Αλγερία ως ανταμοιβή για τη βοήθειά του.

Στο μεταξύ, οι Τούρκοι είχαν κυριαρχήσει στην ύπαιθρο της Κύπρου. Η Λευκωσία έπεσε στα χέρια τους το Σεπτέμβριο του 1570 και τα οθωμανικά στρατεύματα περιέσφιγγαν ήδη την Αμμόχωστο, την τελευταία μεγάλη πόλη και προπύργιο των Ενετών στο νησί. Τότε μόνο ο Πάπας κατόρθωσε να συνασπίσει τα απρόθυμα χριστιανικά βασίλεια και να κηρύξει την Ιερή Συμμαχία κατά των αλλοπίστων.

Αυτή οργανώθηκε την Άνοιξη του 1571, αλλά ο οθωμανικός στόλος είχε ήδη φτάσει στην Αδριατική. Ηγέτης ορίστηκε ο πρίγκηπας ντον Χουάν της Αυστρίας, ετεροθαλής αδελφός του Φιλίππου της Ισπανίας, με υποδιοικητή τον Ενετό στρατηγό Μαρκαντόνιο ντε Κολόνα. Ο συμμαχικός στόλος των ιταλικών πόλεων συγκεντρώθηκε στη Σικελία τον Αύγουστο του 1571 και απέπλευσαν μαζί με τον ισπανικό το Σεπτέμβριο για να συναντήσουν τον οθωμανικό στη Ναύπακτο.

Η ναυμαχία είναι μια από τις μεγαλύτερες συγκρούσεις σε αριθμούς πλοίων στην ιστορία, αφού συμμετείχαν 469 πολεμικά πλοία και 140.000 στρατιώτες, πληρώματα και κωπηλάτες, ενώ είναι η τελευταία σύγκρουση που συμμετείχαν αμιγώς γαλέρες.

Παρά την υπεροχή των Τούρκων σε αριθμούς, οι Χριστιανοί παρέτασαν περισσότερα πυροβόλα όπλα (1.815 έναντι 750 περίπου). Συνολικά διέθεταν 6 ενετικές γαλεάσσες (μεγάλα πλοία με 44 κανόνια), 207 κωπήλατες γαλέρες (105 ενετικές, 81 ισπανικές, 12 παπικές και μερικές από άλλες ιταλικές πόλεις) και αρκετά βοηθητικά πλοία. Οι Τούρκοι παρέτασσαν περισσότερα αλλά λιγότερο εξοπλισμένα πλοία, ενώ το ηθικό και η εκπαίδευση των πληρωμάτων δεν ήταν καλή.

Στο κέντρο του χριστιανικού στόλου επικεφαλής ήταν ο ίδιος ο ντον Χουάν, ο Ενετός Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγο είχε το αριστερό και ο υπαρχηγός του ισπανικού στόλου, Ανδρέα Ντόρια το δεξί. Ο Ισπανός μαρκήσιος της Σάντα Κρουζ, Αλμπάρο ντε Μπαζάν, διοικούσε την εφεδρεία.

Οι Οθωμανοί ήταν σε διάταξη ημισελήνου αλλά βλέποντας την επιθετική διάταξη του αντιπάλου, οργανώθηκαν σε ανάλογη τάξη. Η σύγκρουση των δύο στόλων εξελίχθηκε σχεδόν σε προσωπική μονομαχία μεταξύ των ηγετικών πλοίων και πληρωμάτων με τις ναυαρχίδες του ντον Χουάν “Real” και του Αλί πασά, “Sultana” να εμπλέκονται σε εμβολισμό, που ακολουθήθηκε από επιβίβαση και μάχη καταστρωμάτων. Ανάλογη ήταν και η δράση στο αριστερό με τους Μπαρμπαρίγο και τον Αιγύπτιο Μωχαμέτ Σαουλάκ να εμπλέκονται άγρια.

Μετά από ώρες, ο Αλί πασάς σκοτώθηκε και το πλήρωμά του παραδόθηκε. Οι σύμμαχοι έχασαν τον Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγο που δέχτηκε ένα βέλος στο μάτι και ο θάνατός του προκάλεσε μεγάλη οργή στους στρατιώτες του, που εκτέλεσαν τον Σαουλάκ και κατέβαλαν τους αντιπάλους τους. Προς στιγμήν, το οθωμανικό αριστερό υπό τον Αλγερινό Ουλούχ Αλί παρέσυρε τους χριστιανούς σε μια προσποιητή υποχώρηση που εξελίχθηκε σε κυκλωτικό ελιγμό, κατορθώνοντας να διασπάσει την συνοχή τους και να εισρεύσει στο κενό, αλλά η κατάρρευση και παράδοση του κέντρου και του δεξιού είχαν ήδη κρίνει το αποτέλεσμα.

Οι Οθωμανοί υπέστησαν συντριβή. Από τα 251 πλοία τους τα 187 βυθίστηκαν, καταστράφηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν και οι απώλειές τους ξεπέρασαν τους 20.000. Η χριστιανική νίκη αναχαίτισε τον Οθωμανικό επεκτατισμό στη Μεσόγειο. Ο Πάπας απέδωσε τη νίκη σε θαύμα της Παναγίας και καθιέρωσε την επέτειο της ναυμαχίας σε αργία υπέρ της Παναγίας της Νίκης (γιορτάζεται σήμερα ως Παναγία του Ροζαρίου “Madonna di Lepanto del Rozario”).

Στάθης Βασιλείου

https://military-history.gr/1571-10-07-battle-lepanto/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "7 Οκτωβρίου 1571: Ναυμαχία της Ναυπάκτου"

Τα κύρια ονόματα των κατοίκων της Θράκης

Τα κύρια ονόματα των κατοίκων της Θράκης (Βόρειας, Ανατολικής και Δυτικής) μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες, δηλαδή:

Α) Σε αυτά που επικράτησαν στη βυζαντινή Θράκη από τους πρώτους  μ. χ. αιώνες όταν και ολοκληρώθηκε ο εξελληνισμός της προερχόμενα μερικά από την Αρχαία και από την Ρωμαϊκή περίοδο
Τέτοια ονόματα είναι τα συνηθισμένα του Ελληνισμού όπως:

Κωνσταντίνος- Κωνσταντής-Κώστας-Κώτσος
Γεώργιος-Γιώργης
Δημήτριος-Δημητρός-Μήτσος, Μητσούλιας
Ελένη-Λενιώ
Ιωάννης-Γιάννης –Γιωγάνης
Αθανάσιος-Θανασός-Θανάς

Β) Όσα δημιουργήθηκαν από τον λαό στην πορεία των χρόνων και κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από ονόματα Βυζαντινών ευγενών, δένδρων, φυτών, περιφερειών, τοπονυμίων, πόλεων, χωριών, κ.λ.π. ‘όπως:
Πολυχρόνης, Παρασκευάς, Παναγιώτης, Ασημένια, Γαρουφαλιά, Διαλεκτή

Γ) Σε όσα δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια  και πάρθηκαν από την Ελληνική ιστορία και μυθολογία όπως:
Αριστείδης, Σοφοκλής Αντιγόνη, Αθηνά, Πηνελόπη κ.λ.π.

Πάντως όλα τα ονόματα που δίνονταν και χρησιμοποιούνταν μέχρι την εκδίωξη από τις αλησμόνητες πατρίδες με την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, είτε με την εκδίωξη από τους Βουλγάρους για τους Ανατολικορωμυλιώτες, ήταν αρχαία ή νεώτερα ελληνικά, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις.
Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι, παρά την μακραίωνη σκλαβιά από τους Τούρκους και παρ’ ότι, τουλάχιστον στα παράλια της Ανατολικής Θράκης και της Βόρειας Θράκης επέδραμαν λαοί όπως οι Ενετοί και οι Γενουάτες, πολύ μικρή ήταν η επίδρασή τους στην ελληνικότατη Θράκη.
Αυτό που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα είναι η μοναδικότητα των κυρίων ονομάτων που απαντώνται μόνο στους Θρακιώτες και πολύ λίγο ή καθόλου σε άλλες ελληνικές φυλές και πληθυσμιακές ομάδες.

Το σύνολο σχεδόν των Θρακιωτών είχαν τα οικογενειακά τους επίθετα-επώνυμα. Επί Τουρκοκρατίας όμως δεν τα χρησιμοποιούσαν επίσημα γιατί και η Τουρκική Πολιτεία δεν το ήθελε και επέμενε να τα αγνοεί. Στα μητρώα των σχολείων οι μαθητές γράφονταν με τα πατρικά τους ονόματα. λ.χ.   Κωνσταντίνος Ιωάννου, Κυριάκος Παρασκευά κ.λ.π.
Εν τούτοις τα οικογενειακά επώνυμα διατηρούνταν από γενιά σε γενιά και από στόμα σε στόμα. Σιγά-σιγά άρχισαν να αναγνωρίζονται και να υπογράφουν με αυτά έως ότου  η χρήση τους επιβλήθηκε επί ελληνικής διοικήσεως. Τα οικογενειακά  επίθετα σχηματίζονταν από κοινά επίθετα και παντός είδους λέξεις που σήμαιναν επαγγέλματα, τόπο καταγωγής, σωματικά ή ηθικά χαρακτηριστικά  κ.λ.π. μερικά, λίγα στη Θράκη, από την Τουρκική γλώσσα όπως και από την Σλάβικη γλώσσα, τα περισσότερα όμως είχαν ελληνική ρίζα και κατάληξη.
Η ύπαρξη στην ΑνατολικήΘράκη συμπαγών αλβανοφώνων πληθυσμών στην περιοχή του Μεγάλου Ζαλουφίου και του Ιμπρίκ-Τεπέ οι οποίοι διατήρησαν τη Γλώσσα τους διά μέσου των αιώνων.

Μερικές από τις συνήθης καταλήξεις των επιθέτων:
Κατάληξη –ης μη τονιζόμενη όπως π.χ. Τσάνταλης (καταγόμενος από την Τσαντώ),
Μαγκριώτης:  Από το βαφτ. Μαγκριώτης, χρησιμοποιούμενο κυρίως στην Θράκη. Σύμφωνα με τον Ψάλτη, στα Θρακικά του, μετέπεσε σε κύριο όνομα από κάποια παλιότερη βυζαντινή επωνυμία, όπως συνέβη με άλλα όπως Παλαιολόγος, Βάρδας, Κομνηνός, Δούκας-Δούκισα, Ασάνης-Ασάνω κτλ. Πιθανό να προδίδει και καταγωγή από την Μαγκριώτισσα,
Αμδίτης- Επώνυμο εθνικό που δηλώνει καταγωγή από περιοχή που ονομάζεται Αμδί, συν την κατάλ. -ίτης. Οικισμό Αμδί δεν βρήκα πουθενά, αμδί πάντως στην διάλεκτο της ανατολικής Θράκης (Σαράντα Εκκλησιών), έλεγαν το αμμούδι, την άμμο.
Γιαβάσης- Από το τουρκ. yavas, μαλακός
Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται και τα εις –ιδης επώνυμα: Αηδονίδης, Δοϊτσίδης, Κλωναρίδης (από το μεσν./δημωδ. κλώνι, το κλωνάρι, το τρυφερό μικρό κλαδί, σαν χαρακτηρισμός ανθρώπου με την έννοια του παλληκαριού, του νέου).,  Κούρτης (Ιταλ.), Παρδάλης  (αρχαιοελληνικό).
Κατάληξη σε  -ης τονιζόμενη π.χ.:Πασπαλτζής, Φαρφαρατζής, Γκαϊτατζής κ.λ.π.
Κατάληξη σε –ογλου-ογλους: Σε κάποιες περιοχές της Θράκης όπως στην Τσαντώ. Π.χ. Ιγνάτογλους  (Το πραγματικό επώνυμο του Κωστή Τσάνταλη του πολέμαρχου της Θράκης)..
Κατάληξη σε –ας τονιζόμενη όπως: Κουτσουράς, Κροκιδάς, Ψωμάς  κ.λ.π.
Κατάληξη σε –ας μη τονιζόμενη π.χ. Άτσαλας (επώνυμο από την Στενήμαχο), Τσότρας κ.λ.π.
Κατάληξη σε –ακης σε μερικές περιοχές της Θράκης όπως στα Μπογιαλίκια. (Άνω και Κάτω Μπογιαλίκι της Ανατολικής Ρωμυλίας): Τσιβλικάκης, Σμυδάκης , Θεοδωράκης, Γκαϊτερτζάκης κ.λ.π.
Κατάληξη εις –ουδης ιδιαίτερα σε περιοχές του Έβρου π.χ. Τσιφουντούδης, Δημούδης κ.λ.π.
Κατάληξη εις –ος μη τονιζόμενη π.χ. Τζάτζος, Ρέκλος (πιθανά από ιταλική ρίζα Ρέκλα-Ρεκλίτης, που σημαίνει χαλαρός) , Στρίκος (Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη strig που σημαίνει κουρά κυρίως προβάτων), Νέντος κ.λ.π.
Κατάληξη εις –ες (ελάχιστα) π.χ Ταρλατές.
Κατάληξη εις –αλης π.χ. Χατζηπασχάλης.
Κατάληξη εις –ανης π.χ. Δουμάνης
Κατάληξη εις –ουρας π.χ. Πατσούρας (Γκαγκαούζης).
Κατάληξη εις –αρης π.χ. Κοκονιάρης, Τσινάρης, Χαράρης,κ.λ.π.
Κατάληξη εις –ουρης π.χ. Μπιντούρης
Κατάληξη εις –ουρος π.χ. Λιούρος Δημ. (στην Αγ. Ελένη Σερρών στην καθημερινή επικοινωνία αποκαλούνταν Τρίκης ή το Τρικόπλο)
Κατάληξη σε –αδης π.χ. Ζαχαριάδης Δοξιάδης, Στεργιάδης
Κατάληξη εις –ινος π.χ Μπαντίνος, Γκουντίνος
Κατάληξη εις –οπουλος π.χ.Γκουδελόπουλος, Μποδιτσόπουλος

Για τα εις –ελης επώνυμα της Θράκης
Επώνυμα εις -έλης απαντώνται σε Μυτιλήνη , Αϊβαλί, Λήμνο, Ίμβρο, Έβρο, Έδεσσα. κτλ.(Ζαφειρέλης ,Κοκορέλης) αλλά και στην περιοχή της Θράκης και του Ελλησπόντου, όπου οι Λέσβιοι ίδρυσαν αρκετές αποικίες, όπως την Αίνο στην Ανατολική Θράκη και το Σίγειον στην περιοχή του Ελλησπόντου, για την κατοχή του οποίου πολέμησαν σκληρά με τους Αθηναίους. Το 1355 το νησί της Λέσβου θα παραχωρηθεί ως προίκα από τον Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγο στον Φραγκίσκο Γατελούζο, γόνο της ομώνυμης αρχοντικής οικογένειας της Γένοβα. Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του νησιού από τους Γατελούζους, οι οποίοι αναγνώριζαν την επικυριαρχία του Βυζαντινού αυτοκράτορα, η Λέσβος θα καταστεί κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου του βορειοανατολικού Αιγαίου και θα γνωρίσει σημαντική οικονομική ακμή. . Τα μονόγραμμα των Παλαιολόγων και τα βυζαντινά εμβλήματα θα συνυπάρξουν με τους θυρεούς των Γατελούζων τόσο στην κτητορική επιγραφή του κάστρου της Μυτιλήνης, όσο και στα νομίσματά τους, σηματοδοτώντας μια κοινή αναπτυξιακή πορεία 100 περίπου ετών για Λέσβιους και Γενοβέζους.
Λέσβιοι και Γενοβέζοι έχουν παρουσία και στα παράλια της Προποντίδας, από την πλευρά της Ανατολικής Θράκης  και της Μαύρης θάλασσας στη περιοχή της Βορειοανατολικής Θράκης
Υπάρχει η άποψη ότι η ύπαρξη επωνύμων εις –έλης  στην περιοχή χωριών της περιοχής Βιζύης στην Αν. Θράκης (Αη Γιάννης, Αη Γιώργης, Πινακά), όπως Οργιανέλης, Τσιρέλης  κ.λ.π  και χωριών της περιοχής Αγαθούπολης (Μπροντίβο, Κωστί), όπως Μαρινέλης, Ντινέλης, Πινέλης, Γκουτζέλης, Ροδέλης, Καρέλης, Μπεδέλης κ.λ.π. σε αυτή ακριβώς την παρουσία των Λέσβιων οφείλεται και οι φέροντας αυτά είναι Λέσβιοι.  Κατ΄ αρχήν δεν έχουμε οι φέροντας τα επίθετα αυτά πρόβλημα να θεωρούμαστε Λέσβιοι, Αιολείς δηλαδή κ.λ.π. όμως έχω επιφυλάξεις για αυτό και θα εξηγήσω γιατί:
1) Όπως είναι γνωστό, Θρακικά φύλλα αποίκησαν την βορειοδυτική Μ. Ασία και νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Οι Ζεϊμπέκοι για παράδειγμα είναι ιστορικά-εθνολογικά αποδεδειγμένο ότι ήταν Θράκες εξισλαμισθέντες. Αυτό το γεγονός πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
2) Τα χωριά της βορειοανατολικής Θράκης που αναφέραμε δεν είναι παραθαλάσσια. λογικά θα έπρεπε να υπάρχουν επώνυμα εις -ελης  πρώτα στις παραθαλάσσιες  κωμοπόλεις-χωριά της περιοχής αυτής όπως το Βασιλικό (σήμερα Τσάρεβο Βουλγαρίας), Αγαθούπολη (σήμερα Αχτόπολ Βουλγαρίας), αλλά και στην Μήδεια της Ανατολικής Θράκης που είναι επίνειο της Βυζώς. Από την απογραφή των προσφύγων που ήρθαν από αυτές τις πόλεις, δεν υπάρχουν επίθετα εις –ελης. Δεν μπορεί να βρέθηκαν σε συγκεκριμένα στεριανά χωριά και να μην υπάρχουν σε παραθαλάσσιες περιοχές αφού λογικά πρέπει να ήρθαν οι Λέσβιοι από την θάλασσα.
3) Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες από πατέρα σε γιο και από παππού σε εγγονό ότι υπάρχει τέτοια καταγωγή, από τη Λέσβο εννοώ σε καμία από τις οικογένειες με κατάληξη επωνύμου σε –ελης. Για παράδειγμα στην θαυμάσια εργασία του Γεωργίου Γκότσικα «Η διαδρομή της οικογένειας Γκότσικα», αναφέρεται ότι η οικογένεια ξεκίνησε γύρω στο 1650 από τα Σουλιοτοχώρια της Ηπείρου και μέσω της Χαλκιδικής πήγαν στο Αϊβαλί της Μ. Ασίας. Από εκεί, μετά από διάφορα γεγονότα έφυγαν και πήγαν στο Αϊβαλί της Θράκης. Για τη διαδρομή αυτή υπάρχει μαρτυρία από πατέρα σε γιο.
4)Η παρουσία των Γενοβέζων στα παράλια της βορειοανατολικής Θράκης (Αν. Θράκη, Αν. Ρωμυλία) ίσως επηρέασε αφού υπάρχουν λέξεις με λατινική-ιταλική  ρίζα όπως η λέξη τζούντα που σημαίνει κορυφή δένδρου. Εξ άλλου και το δικό μου επώνυμο «Πινέλης» έχει προφανώς ιταλική ρίζα.
Εν πάσει περιπτώσει όπως και να είναι  ακόμη και εάν είναι από μετανάστευση η παρουσία στη Θράκη, των εχόντων επώνυμα εις –ελης, μετά από πάνω από δύο αιώνες παρουσίας στη Θράκη, θεωρούνται και είναι Θρακιώτες.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης.

https://www.inevros.gr/2018/10/18/ta-kyria-onomata-kai-epitheta-tis-thrakis/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα κύρια ονόματα των κατοίκων της Θράκης "

Απίστευτα ελληνικά επίθετα

Επώνυμα που μένουν

Κανένας δεν θα έπρεπε να φοβάται ή να ντρέπεται για το επίθετο που "κουβαλάει". Είναι κάποια επίθετα, όμως, που σίγουρα δεν λέγονται με τόση ευκολία!

Ας μάθουμε μερικά επίθετα που σίγουρα δεν τα ξεχνάς...

Κηπουρική υπόθεση
Σε αυτή την κατηγορία κατατάσσονται τα: Τριαντάφυλλος, Γαρύφαλλος, Κηπουρός, Δάφνης, Περιβολάρης, Κρεμμύδας, Πεπόνης, Καρπούζης, Καρύδης, Ραπανάκης, Τσουκνίδας, Νεράντζης, Βερυκοκκάκης, Λόλας, Πατάτας, Λουλούδης, Παπαρούνας, Πυπεργιάς.

Ξέρω τι δουλειά έκανε ο παππούς σου...
Πολλά από τα επώνυμα της κατηγορίας αυτής, που συνήθως προδίδει το επάγγελμα κάποιου προγόνου, μάλιστα έχουν απασχολήσει κατά διαστήματα έντονα την επικαιρότητα…Παπουτσής, Κορδόνης, Ράπτης, Αλευράς, Κουλούρης, Ψύχας, Πήττας, Βαμβακάς, Γανωτής, Γεμιτζής, Μπαλτάς, Μπαχάρης, Μποτάκης, Φούρναρης, Χαλβατζής, Σαμαράς.

Με μουσική νότα
Σε αυτή την κατηγορία συναντώνται ο κ. Κονσόλας αλλά και ο κ. Τρομπέτας.

Τα dangerous
Έχουν μια επικίνδυνη χροιά… Φυτίλης, Λεπίδας, Σπαθής, Πλαταράς, Αγκαθίδου, Δράκος, Καραμπίνας με αποκορύφωμα τον κ. Κόλυβα…

Επιστροφή στη φύση
Εδώ συναντάμε τον κ.Λαγό,τον κ. Βοσκό, τον κ. Κατσίκη, τον κ. Ποντίκη, τον κ. Μόσχο, τον κ. Γάτη, τον κ. Κουνέλη, τον κ. Λύκο αλλά και τον κ. Ακρίδα.

Τα αθυρόστομα
Ο κ. Τσούλος, ο κ. Πούλος, ο κ. Πίπας, ο κ. Τσιμπούκης, καθώς και ο κ. Τσιπουκάκης, και ο κ. Φλώρος. Επίσης εδώ θα μπορούσαν να προστεθούν και τα Κεφαλάς, αν παραποιούσαμε λίγο τον τόνο, και ίσως κι ο κ. Μπούρδας.

Πώς σε λένε;
Η κατηγορία αυτή αποτελείται απο ονόματα που απορείς πως μείναν στον χρόνο για να αποκαλούν έτσι ολόκληρες οικογένειες. Τέτοια ονόματα είναι ο κ. Ταράτσας, ο κ. Παρτικόλας, ο κ. Καμμένος, ο κ. Πέτσας και ο κ. Μπουγάτσας.

parapolitika.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Απίστευτα ελληνικά επίθετα"

Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο,ΑΔΙΑΠΕΡΑΣΤΟ ΣΤΗΝ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ

Έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι τεχνολογικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ελάχιστες και υπολείποντο κατά πολύ των επιστημονικών τους θεωριών. Όμως ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών, που συστηματικά αποσιωπώνται, καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο.

Ακόμη και κάποια διασωθέντα μνημεία της αρχαιότητας παρουσιάζουν ως προς την τεχνολογία τους και τις ιδιότητές τους εκπληκτικά επίπεδα γνώσεως, που είναι γνωστά σε λίγους ερευνητές σήμερα. Παράδειγμα αποτελούν οι αποδείξεις για την επιστήμη της Χημείας, ένα γνωστικό κλάδο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού με τεχνολογικές εφαρμογές που δεν υπολείποντο σε τίποτε των σημερινών, κλάδο που εν τούτοις είναι λησμονημένος από το διεθνές ακαδημαϊκό κατεστημένο.

Ο Ιωάννης Τσαγκάρης, καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, είναι απ’ τους ελάχιστους ερευνητές , που εδώ και χρόνια προσπαθεί να ανασύρει απ’ την ιστορία την θαμμένη γνώση των προγόνων μας. Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής κ. Τσαγκάρης στο περιοδικό “Δαυλός” που φωτίζει άγνωστες πτυχές της Χημικής επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα, καθώς και η συνέντευξη του κ. Ευσταθιάδη του μηχανικού που έκανε την μελέτη του αρχαίου σκυροδέματος.
Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κύριε Τσαγκάρη, ελάχιστα γνωρίζουμε σήμερα για τις Χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Ποια είναι η κυρίαρχη άποψη που προβάλλεται σχετικά με την γέννηση αυτής της επιστήμης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα. Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς. Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888.

Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής. Στην Ελλάδα συνεχιστής των απόψεων του Μπερτελώ και πρωτεργάτης της ανάδειξης της Ελλάδος ήταν ο Μιχαήλ Στεφανίδης από την Λέσβο, καθηγητής της Ιστορίας των Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέρα από τις ιστορικές πηγές, που ερεύνησαν αυτοί οι δύο επιστήμονες, υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα, που να καταδεικνύουν ένα μέρος της γνώσης αυτής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Για παράδειγμα στην Ρόδο ήκμασε η πόλη Κάμιρος, απ’ τους Ομηρικούς χρόνους μέχρι το 400 π.Χ. , όταν ο μεγάλος αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Ιππόδαμος έκτισε την πόλη της Ρόδου και η Κάμιρος παρήκμασε.

Στην ακρόπολη λοιπόν της Καμίρου σώζεται σήμερα κτίσμα μιας μεγάλης δεξαμενής από μπετόν, χωρητικότητας 600 κυβικών μέτρων που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Είναι πράγματι από μπετόν με προδιαγραφές, σύσταση, ποιότητα, ποιοτική αντοχή και ελαστικότητα όμοια με τις σημερινές, σύμφωνα με εργασία του κ .Ευσταθιάδη.

Ο Ε. Ευσταθιάδης είναι ένας πολύ καλός μηχανικός – συνταξιούχος νομίζω τώρα – με μεγάλη πείρα στα μπετόν – μπετόν αρμέ, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Δημοσίων έργων του ΥΠΕΧΩΔΕ. Η αξιέπαινη αυτή εργασία του έγινε το 1978, η οποία δεν αμφισβητείται πειραματικώς και αποδεικνύει ότι το μπετόν της δεξαμενής της Καμίρου είναι όμοιο και ίσως καλύτερο από το σημερινό τύπου “πόρτλαντ”.

Το εύρημα αυτό, που έχει ασφαλώς τεράστιο επιστημονικό, ιστορικό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν προεβλήθη απ’ το Ελληνικό κράτος.

Τσιμέντο του 1000 π.Χ. αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια

ΕΡΩΤΗΣΗ : Είχατε αναφερθεί και στα μεταλλεία του Λαυρίου…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : …να σας πω και για το Λαύριο. Το 1992 η Αμερικανίδα φυσικοχημικός Μάρθα Μπουντγουαίη έκανε μία ανακοίνωση σε συνέδριο στην Βοστώνη, στην οποία έλεγε ότι το κονίαμα της κατασκευής των επιχρίσεων των αρχαίων μεταλλευτικών δεξαμενών του Λαυρίου είναι αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια. Πρόκειται για ένα είδος τσιμέντου που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες 3000 χρόνια πρίν – τουλάχιστον. Μάλιστα η κυρία Μπουντγουαίη συνέστησε να χρησιμοποιηθεί το υλικό αυτό ως μέσο επιχρίσεως των δεξαμενών αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Κύριε Τσαγκαράκη, μας αναφέρετε σπουδαία πράγματα, που όμως ελάχιστοι γνωρίζουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σας είπα : Αν δεν ήταν ο Μπερτελώ και ο Στεφανίδης – θα προσθέσω και τον καθηγητή μου στο Πολυτεχνείο Προκόπη Ζαχαρία, ο οποίος και με δίδαξε τις γνώσεις αυτές – ίσως να μην γνωρίζαμε τίποτα σήμερα. Μάλιστα ο Στεφανίδης με σειρές βιβλίων του απεδείκνυε, ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι “χυμευταί”, κάτι αντίστοιχο των σημερινών χημικών ή χημικών μηχανικών. Ο καθηγητής Ζαχαρίας υποστήριξε, ότι η Χημεία έπρεπε να γράφεται με υ και να αναφέρεται και ως “Χυμευτική”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πως το δικαιολογούσε αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι αρχαίοι έλεγαν, πως, για να γίνει μία χημική πράξη, έπρεπε οι ουσίες να περάσουν από την κατάσταση του “χύματος”, που ήταν η λεπτή λειοτρίβηση της ύλης, πολύ λεπτή όπως το αλεύρι, για να αναμειχθεί με άλλο “χύμα” και με την διαδικασία της μεταλλοίωσης, της μεταβολής δηλαδή, θα δώσει ένα άλλο προϊόν. Η πράξη αυτή λεγόταν “χυμίζειν” ή ακριβέστερα “χυμεύειν” . Αυτοί που έκαναν την εργασία αυτή, που κατεύθυναν τους εργάτες, ονομάζονταν “χυμευταί”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα Ελλήνων χυμευτών που διασώθηκαν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι αρκετά. Σας αναφέρω τον Θεόδωρο τον Σάμιο (6ος π.Χ. αιών), τον Γλαύκο τον Χίο (6ος – 5ος π.Χ.), τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, που ανακάλυψε, που ανακάλυψε και την πρώτη πετομηχανή (αεριωθούμενο) κ.λ.π.

Πως έγινε στάχτη η Ελληνική Επιστήμη

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γιατί δεν υπάρχουν στα αρχαία κείμενα οι λέξεις χυμευτική και χυμευτής ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Διότι τα σχετικά βιβλία κάηκαν το 323 στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στην Αίγυπτο την εποχή αυτή οι Ελληνομεμφίτες είχαν αποκτήσει τεράστιο πλούτο, λόγω της ικανότητάς τους να μετατρέπουν διάφορα ευγενή μέταλλα σε χρυσό, τα οποία πούλαγαν σε υψηλές τιμές, και έτσι αποτέλεσαν απειλή για την οικονομία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορούσαν δηλαδή να φτιάχνουν χρυσό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Ουσιαστικά πρόκειται για επιχρυσώσεις. Τις γνώσεις αυτές τις είχαν πάρει από τους Έλληνες χυμευτάς, που με τον Μ. Αλέξανδρο έφτασαν εκεί. Έτσι ο Διοκλητιανός διατάζει, όλα τα βιβλία που περιείχαν τις λέξεις “Χυμεία” και “Χυμευτική” να καούν, όπως και έγινε. Τα έκαψαν και στο Σεράπειο και στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Οι στρατιώτες έμπαιναν ακόμη και σε σπίτια, όπου είχαν πληροφορίες ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία. Και ξέρετε πως σώθηκαν μερικά; Κάποιοι χυμευτές πέθαναν πριν τον διωγμό, ήταν Αιγύπτιοι με Ελληνική μόρφωση. Όπως ξέρετε μέσα στην μούμια έβαζαν και τα αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού. Έτσι στις Θήβες της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα βρέθηκαν δύο μούμιες, που περιείχαν χειρόγραφα Χυμευτικής, τα οποία μεταφέρθηκαν στο μουσείο Λέυντεν της Ολλανδίας, που αναφέρουν εκπληκτικά πράγματα :

Παρασκευή χρωμάτων, γυαλιών, τεχητών πολύτιμων λίθων, επιχρυσώσεις, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα, και ονομασίες στοιχείων όπως π.χ. η σημερινή σόδα ήταν το “νίτρον” αρχαίων Ελλήνων. Αυτά διάβασε ο Μπερτελώ και πείσθηκε, πως η σημερινή επιστήμη της Χημείας προέρχεται απ’ τους αρχαίους Έλληνες. Το “λεξικό της Σούδας” - και όχι του “Σουΐδα”, όπως το λένε – αναφέρει, ότι σύμφωνα με το διάταγμα του Διοκλητιανού στην Αλεξάνδρεια, και πιθανώς και σε άλλες πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατακάηκαν “ΤΑ ΠΕΡΙ ΧΥΜΕΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΥ ΤΟΙΣ ΠΑΛΑΙΟΙΣ ΑΥΤΩΝ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΣ ΜΗΚΕΤΙ ΠΛΟΥΤΕΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙΣ ΕΤΙ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΠΕΡΙΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΜΗΔΕ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑΡΡΟΥΝΤΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΝ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΑΝΤΑΙΡΕΙΝ” [= τα περί χημείας και χρυσού βιβλία που είχαν γράψει οι αρχαίοι, για να μην πλουτίζουν πια οι Αιγύπτιοι ασχολούμενοι με την τέχνη αυτή και με τα χρήματα να αποκτούν θάρρος, για να επαναστατούν εναντίον των ρωμαίων].

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ασφαλώς οι χημικές γνώσεις των Ελλήνων θα επηρέασαν τις φιλοσοφικές τους αντιλήψεις για την ουσία της ύλης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Οι χυμευτές, αυτοί οι πρακτικοί φιλόσοφοι, ήταν κατά κάποιο τρόπο η πειραματική πλευρά και ταυτόχρονα η εφαρμογή της επιστημονικής θεωρίας.

Η απάτη του δόγματος “Εξ ανατολών το φως”

ΕΡΩΤΗΣΗ : παρ’ όλη αυτή την πληρότητα η κατεστημένη άποψη διεθνώς μιλά για την γέννηση του Πολιτισμού αλλού και όχι στην Ελλάδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ακούστε, τα πράγματα είναι απλά. Η επιστημονική γνώση είναι καθαρή Ελληνική σκέψη. Από την ιστορική πλευρά υπάρχουν πολλά κείμενα αρχαίων συγγραφέων, ενώ αντίθετα κείμενα Περσών, Βαβυλωνίων, Χαλδαίων, Αιγυπτίων, Φοινίκων δεν υπάρχουν. Η παλαιά Διαθήκη είναι το μόνο κείμενο που αναφέρεται στην ύλη, όμως καθαρά θεοκρατικά. Οι Ελληνικές αντιλήψεις αντίθετα συμβαδίζουν με τις σημερινές κατακτήσεις της επιστήμης. Αυτά σκοπίμως αποκρύπτονται διεθνώς από ανθελληνικά κέντρα και από θεωρίες όπως του μπερνάλ ή του χάντινγκτον.

Καταλαβαίνετε πως αν δεν υπήρχε ο Μπερτελώ, δεν θα ξέραμε τίποτε για την συμβολή των Ελλήνων στην Χημεία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όλες τις επιστήμες.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει σε κάποιο Ελληνικό πανεπιστήμιο έδρα Ιστορίας της Χημείας, ώστε να ανασκευαστούν οι κατασκευασμένες απόψεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Υπήρχε όσο ζούσε ο Στεφανίδης και την κρατούσε γιατί ήταν ο Στεφανίδης. Προσπαθούμε σήμερα να την καθιερώσουμε και πάλι. Εγώ θέλω να κάνω το χρέος μου στην επιστήμη που υπηρετώ. Να καταδείξω δηλαδή την συμβολή των προγόνων μας. Αν ήμουν γιατρός θα το έκανα στην Ιατρική.

Στον λόφο όπου εντοπίζεται η ακρόπολη της αρχαίας Καμίρου στην Ρόδο, πλησίον του ναού της Αθηνάς Καμιράδος, βρίσκεται αρχαιότατη δεξαμενή χωρητικότητας 600 περίπου κυβικών μέτρων. Η δεξαμενή αυτή, το κτίσιμο της οποίας χρονολογείται κατά προσέγγιση στο 900 π.Χ., είναι κατασκευασμένη από ένα υλικό σκληρό και αδιάβροχο, η παρουσία του οποίου προέτρεψε προ πολλών ετών τον επίτιμο διευθυντή του τ. Υπουργείου Δημοσίων Έργων κ. Ευστάθιο Ευσταθιάδη, που βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους στην Ρόδο, να λάβει δείγματα του υλικού αυτού και να προχωρήσει σε χημική ανάλυσή τους.

Όπως τελικά διεπίστωσε, πρόκειται για ένα μείγμα αδρανούς υλικού, το οποίο συνιστά έναν τύπο σκυροδέρματος (τσιμέντου), που ελάχιστα διαφέρει από το εν χρήσει σημερινό (τύπου πόρτλαντ). Ο κ. Ευσταθιάδης συνέγραψε και ειδική μονογραφία για το θέμα με πληθώρα ιστορικών, τεχνικών και χημικών πληροφοριών.

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Ευσταθιάδης στο περιοδικό "ΔΑΥΛΟΣ"

ΕΡΩΤΗΣΗ : Θα ήθελα να μας πείτε, κ. Ευσταθιάδη, εάν υφίστανται διαφορές μεταξύ του σκυροδέματος που ανακαλύψατε στην Κάμιρο και του σημερινού εν χρήσει μπετόν.

ΠΑΝΩ: Το τεμάχιο αυτό του σκυροδέματος από την δεξαμενή της Καμίρου απεκόπη για περαιτέρω μελέτη από τον κ. Ευστ. Ευσταθιάδη και φυλάσσεται έως σήμερα επιμελώς από τον ίδιο (φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ουσιαστικά δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Η τεχνολογία του σημερινού μπετόν, που χρησιμοποιείται στα οποιαδήποτε έργα, οικοδομές, λιμάνια, γέφυρες, αεροδρόμια κλπ, είναι ακριβώς ίδια με αυτήν του αρχαίου Ελληνικού μπετόν. Μία μικρή ωστόσο αλλά αξιοπρόσεκτη και σημαντική υπέρ του αρχαίου Ελληνικού σκυροδέματος διαφορά είναι, ότι οι αρχαίοι πρόσεξαν να δώσουν στην τσιμεντένια μεμβράνη, που παρεμβάλλεται μεταξύ όλων των κόκκων της συνθέσεως του μπετόν, λίγο μεγαλύτερο πάχος απ’ ότι βλέπει κανείς στο σημερινό μπετόν.

Αυτό αποτελεί μία από τις αποδείξεις της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων μηχανικών.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Εκτός απ΄ το συγκεκριμένο δείγμα της Καμίρου, ενδέχεται το σκυρόδεμα να ήταν γνωστό και εν χρήσει και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είχα παρακαλέσει το Υπουργείο Πολιτισμού να μου υποδείξει θέσεις κι άλλων αρχαίων κατασκευών, κυρίως δεξαμενών. Πράγματι μου είχε στείλει ένα πίνακα με υπάρχουσες δεξαμενές και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου. Η διατήρηση όμως της στεγανοποίησης των αυτών δεν ήταν τόσο καλή, όσο αυτή της προτύπου κατασκευής της Καμίρου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γνωρίζουμε, κ. Ευσταθιάδη ότι το τσιμέντο είναι εφεύρεση των τελευταίων εκατό ετών από τους Άγγλους. Πως συνέβαινε οι αρχαίοι Έλληνες να γνωρίζουν ένα πανομοιότυπο υλικό στην εποχή τους;

Ιζηματική διάταξη των στοιχείων του αρχαίου τσιμέντου της Καμίρου σε γυάλινο σωλήνα.

ΠΑΝΩ: Ιζηματική διάταξη των στοι- χείων του αρχαίου τσιμέντου της Κα- μίρου σε γυάλινο σωλήνα.

(φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι τεχνικοί είχαν την σοφία, παράλληλα με όλες τις άλλες φιλοσοφικές τοποθετήσεις τους, να παρατηρήσουν ότι το χώμα της Σαντορίνης, που είχε βγει από το ηφαίστειο, έχει ιδιαίτερες ιδιότητες, που το κάνουν να διαφέρει από όλα τα γνωστά ανά τον Ελλαδικό χώρο εδάφη.

Πειραματίστηκαν επάνω σ’ αυτό, αφού τους κίνησε την περιέργεια, και κατέληξαν όχι μόνο να το χρησιμοποιούν αναμιγνύοντάς το με ασβέστη, ο οποίος τους ήταν ήδη από παλαιότερα γνωστός, αλλά και να παράγουν μία “λάσπη”, η οποία άντεχε περισσότερο στο νερό και μπορούσε να πήξει μέσα σε αυτό, σε αντίθεση με άλλα κοιτάσματα από φυσική άμμο και ασβέστη. Αλλά εν συνεχεία, αφού επεξέτειναν τις μελέτες τους, διεπίστωσαν ότι το λεπτότατο υλικό της “Θηραϊκής γης”, που υφίσταται σε πολύ μικρό ποσοστό, ίσως κάτω του 20%, είναι και το πλέον ουσιώδες.

Γι’ αυτό το λόγο επενόησαν κάποια γνωστή μόνο σ’ αυτούς μέθοδο την οποία εφήρμοσαν σε εκτεταμένη κλίμακα για την παραγωγή των γεωδών χρωστικών υλών, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για την βαφή και ζωγραφική των αρχαίων Ελληνικών αγγείων. Κατασκεύαζαν έτσι αυτά τα απαράμιλλα έργα τέχνης, η αντοχή των οποίων ακόμα και μέσα στην θάλασσα με την πάροδο όχι μόνο των αιώνων αλλά και των χιλιετιών παραμένει αναλοίωτη.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Είναι γνωστό ότι η παρασκευή τσιμέντου σήμερα προϋποθέτει την καύση των συστατικών σε καμίνους. Αυτό συνέβαινε και τότε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σε ότι αφορά την παραγωγή, η διαφορά με το σημερινό τσιμέντο είναι ότι σε όλη την υφήλιο παρασκευάζεται μέσα σε απλές καμίνους, στις οποίες προσθέτουν το μίγμα των πρώτων υλών, το οποίο ψήνεται εκεί, ενώ στην αρχαία Ελλάδα θεωρώ ότι χρησιμοποιούσαν διπλές καμίνους. Η μία εξ’ αυτών δεν ήταν άλλη από το ηφαίστειο, όπου στα έγκατα της γης ψηνόταν το φυσικό γεώδες υλικό, που κατόπιν χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη, για να παρασκευάσουν το τσιμέντο. Το δεύτερο καμίνι ήταν το τεχνητό, όπου έψηναν τον ασβεστόλιθο και έβγαζαν ασβέστη.

Σε συνδυασμό τώρα της μεθόδου της “υδαταιώρησης” του επεξεργασμένου υλικού του ηφαιστείου, της αναμίξεως δηλαδή της Θηραϊκής γης με νερό και της αφαιρέσεως του νερού μετά από εικοσιτετράωρη καθίζηση, πετύχαιναν την λήψη του ανωτάτου στρώματος της στάθμης, που αποτελεί και το ένα συστατικό του τσιμέντου. Το δεύτερο συστατικό, όπως είπαμε, ήταν ο ασβέστης που ψηνόταν σε δεύτερο καμίνι. Τα δύο αυτά υλικά σε ορισμένη αναλογία μεταξύ τους και με την προσθήκη νερού δίνουν ένα κράμα, που έχει τις ίδιες χημικές ιδιότητες με το σημερινό τσιμέντο “Portland”.

Επομένως η μόνη ουσιαστική διαφορά του αρχαίου τσιμέντου με το σημερινό τσιμέντο είναι, ότι το πρώτο παρήγετο με βάση την εμπνευσμένη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων τεχνικών.

 (kalyterotera.gr)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο,ΑΔΙΑΠΕΡΑΣΤΟ ΣΤΗΝ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ"

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΣΟΥ ΔΕΝΔΡΟ.

Ψάχνοντας τον προ.προ.προπαππού στο Δίκτυο.---- Η αναζήτηση προγόνων στα ψηφιακά αρχεία του Ελις Αϊλαντ αλλά και άλλες ιστοσελίδες.-----

Η γενεαλογία είναι μόδα.----

Χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, απόγονοι εποικιστών, μεταναστών, εκτοπισμένων και προσφύγων -ανάμεσα στους οποίους και πολλοί ελληνικής καταγωγής- προσπαθούν να ενώσουν τους χαμένους κρίκους της οικογενειακής τους ιστορίας.

Ενα «αναπροσαρμοσμένο» στην τοπική γλώσσα ξενόφερτο επώνυμο, ή κάποια ιστορία από μια ηλικιωμένη θεία είναι συχνά τα μόνα εφόδια εκείνων που ξεκινούν να συμπληρώσουν το παζλ της πορείας της οικογένειάς τους μέσα στο χρόνο.

Οι ανά τον κόσμο ερασιτέχνες γενεαλόγοι έχουν, όμως, τα τελευταία χρόνια και έναν νέο, ανέλπιστα πολύτιμο σύμμαχο: το Διαδίκτυο.
Kάθε ημέρα, δεκάδες ιδιώτες, φορείς, οργανισμοί και εταιρείες διαθέτουν στο Ιντερνετ μεγάλο όγκο πληροφοριών για άτομα, γεγονότα και προϊόντα. Ανάμεσα σε αυτούς, σε πολλές χώρες έχει ξεκινήσει η ηλεκτρονική καταγραφή αρχείων και βιβλιοθηκών, με σκοπό να γίνονται προσβάσιμα τα στοιχεία στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ενδιαφερομένων.

Την ίδια στιγμή, οι ιστοσελίδες που «ειδικεύονται» στην αναζήτηση προγόνων ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ιδίως σε αγορές όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, κράτη όπου οι αυτόχθονες αποτελούν πλέον... «γραφικές» μειονότητες. Kάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν την «αγορά της γενεαλογίας», τη δεύτερη στο Ιντερνετ μετά την πορνογραφία.
Μια απλή αναζήτηση, χρησιμοποιώντας τους όρους «genealogy», «ancestry» ή «pedigree files», θα φέρει τον ενδιαφερόμενο μπροστά σε χιλιάδες ιστοσελίδες, που όλες παρουσιάζονται ως... οι απόλυτα ειδικοί στο χώρο της γενεαλογίας. «Εκατομμύρια αρχεία στη διάθεσή σας με το πάτημα ενός πλήκτρου», «η παγκόσμια μόνη μηχανή αναζήτησης επωνύμων», «άμεση πρόσβαση σε δεδομένα που για πρώτη φορά παρουσιάζονται στο Ιντερνετ» και άλλα... ηχηρά θα είναι η πρώτη εικόνα.

Πίσω, όμως, από όλα αυτά κρύβεται μια συνήθως καλά οργανωμένη βιομηχανία, που υπόσχεται θαύματα, φυσικά με το αζημίωτο.
Τα sites
Η πρώτη επαφή των περισσοτέρων, όμως, συνήθως δεν είναι οι εμπορικές ιστοσελίδες των εταιρειών που ασχολούνται με τη γενεαλογία, αλλά τα sites κρατικών φορέων και ιδρυμάτων.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η δημοσίευση στο Διαδίκτυο των περίφημων αρχείων της νήσου Ελις, πρώτο σταθμό δεκάδων εκατομμυρίων μεταναστών στις ΗΠΑ, από το 1892 ώς το 1954. Στη διεύθυνση www.ellisislandrecords.org, ο επισκέπτης μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει την ειδική μηχανή αναζήτησης για να εντοπίσει τους προγόνους του ανάμεσα στους 22 εκατομμύρια επιβάτες, μετανάστες και ναυτικούς που έφθασαν στις ΗΠΑ μεταξύ των ετών 1892-1924, να δει την κάρτα επιβίβασής τους (με ημερομηνία άφιξης, ηλικία του μετανάστη, οικογενειακή κατάσταση κ.ά.), ακόμα και τη λίστα των επιβατών του καραβιού που τους έφερε στην τότε «γη της επαγγελίας».

Η δημοτικότητα του site ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αναγκάζοντας τους υπευθύνους του να «περιορίσουν» τη δυνατότητα επισκεψιμότητας: περίπου ένα μήνα από τα εγκαίνιά του, η ιστοσελίδα παραμένει μπλοκαρισμένη τις περισσότερες ώρες της ημέρας.
Αντίστοιχα, δεκάδες δημόσιες υπηρεσίες από όλο τον κόσμο, αλλά και διάφορες υπηρεσίες, φορείς και εκκλησίες δημοσιοποιούν σταδιακά τα αρχεία τους στο Διαδίκτυο.

Οι πηγές του ερασιτέχνη γενεαλόγου είναι ανεξάντλητες: από τις πιο... μακάβριες (αρχεία νεκροταφείων, πιστοποιητικά ή αγγελίες θανάτου) μέχρι τις πιο τεχνοκρατικές (αρχεία εκκλησιών, κατάλογοι επιβατών σε πλοία, στρατιωτικά αρχεία, δημοτολόγια, τηλεφωνικοί κατάλογοι).

Οι περισσότερες, βέβαια, αφορούν τις ΗΠΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπουν και οι πηγές από Αυστραλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Βέλγιο και πολλές άλλες χώρες που εισέρχονται δυναμικά στην ψηφιακή εποχή.
Σε αυτό το σημείο έρχονται οι εταιρείες. Τα αρχεία αυτά δεν είναι πάντοτε εύκολα προσβάσιμα, ή απαιτούν συνδρομή για να καλύψουν οι εταιρείες τα έξοδα ψηφιοποίησης των αρχείων τους.

Με διάφορα ηχηρά ονόματα (για παράδειγμα, genealogy.com ή ancestry.com) και εντυπωσιακά γραφικά, φιλικά στους «πρωτάρηδες» του Διαδικτύου, οι εν λόγω επιχειρήσεις διατείνονται ότι μπορούν να εντοπίσουν τον «χαμένο» προπάππο από την Πολωνία, τον απένταρο ναυτικό από την Ελλάδα, τον Μεξικανό αντικαθεστωτικό που βρήκε καταφύγιο στις ΗΠΑ, τον Αφρικανό που διέσχισε ως σκλάβος τον ωκεανό. Για να «γλυκάνουν» τον επισκέπτη, κάποια από τα αρχεία διατίθενται δωρεάν.

Τα υπόλοιπα, όμως, κατόπιν συνδρομής, που συνήθως προσφέρεται είτε ετήσια είτε σε μηνιαία βάση και κυμαίνεται από 80 έως 100 δολάρια για την ετήσια και 30-60 για τη μηνιαία.
Οι δελεαστικές προσφορές συνεχίζονται, καθώς ο ερασιτέχνης γενεαλόγος, που απλά ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις ρίζες της δικής του οικογένειας... ανακαλύπτει σταδιακά τα δεκάδες ελκυστικά προϊόντα: προγράμματα λογισμικού (software), προσφορές για δημιουργία ιστοσελίδας στο Ιντερνετ, όπου θα παρουσιάζεται το γενεαλογικό δένδρο της κάθε οικογένειας, βιβλία, περιοδικά, μπλουζάκια, προσφορές για την οργάνωση οικογενειακών επανασυνδέσεων και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα.
Προσοχή, όμως.

Αν αποφασίσετε να γίνετε συνδρομητής σε κάποιες από αυτές τις σελίδες, πρέπει να έχετε υπόψη ότι μπορεί κάλλιστα και να εξαπατηθείτε. Για παράδειγμα, η ιστοσελίδα gensuck.com μας αναφέρει περιπτώσεις ανθρώπων, των οποίων η συνδρομή ανανεώθηκε αυτόματα χωρίς τη συναίνεσή τους και χρεώθηκε στην πιστωτική τους κάρτα, ενώ άλλοι διαμαρτύρονται ότι τα στοιχεία που ανακάλυψαν ήταν απαρχαιωμένα, ή δεν ίσχυαν.
Ψάχνοντας για τους δικούς μαςΟι ανάγκες του ελληνικού κοινού είναι, βέβαια, λίγο διαφορετικές. Kατ' αρχήν, είναι απίθανο να ανακαλύψεις στο Διαδίκτυο ανάλογα αρχεία από κάποιες χώρες (όπως η σημερινή Τουρκία, Ρωσία, Ρουμανία κ.ά.), όπου υπήρχαν ακμάζουσες ελληνικές κοινότητες.

Οι διαδοχικοί πόλεμοι, οι αλλαγές των συνόρων, οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και διάφορες άλλες ειδικές συνθήκες καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη ακόμα και την ύπαρξη δημοτολογίων ή θρησκευτικών, τοπικών και άλλων αρχείων, πόσο μάλλον σε ηλεκτρονική μορφή.

Τα πράγματα είναι σχετικά πιο προσβάσιμα, όταν κάποιος αναζητεί στοιχεία για συγγενείς, που έφυγαν από τη «μητρόπολη» Ελλάδα τις δύο τελευταίες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής διασποράς: από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως την έκρηξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και από τα μέσα της δεκαετίας του '40 ώς τις αρχές της δεκαετίας του '70 (Επισκόπηση της Ιστορίας της Νεοελληνικής Διασποράς, Ι. K. Χασιώτης, εκδ. Βάνιας 1993).

Kαι πάλι, βέβαια, με τον ίδιο γεωγραφικό περιορισμό: ευκόλως προσβάσιμα είναι τα αρχεία από τις ΗΠΑ, τον Kαναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία. Εδώ έρχεται και πάλι το Ιντερνετ.
Οι ιστοσελίδες αποκλειστικά για Ελληνες είναι λίγες• πρόκειται κυρίως για sites που απευθύνονται σε Ελληνοαμερικανούς, που ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν τις χαμένες τους ρίζες στη «μητροπολιτική» Ελλάδα. Kαμία από αυτές δεν μπορεί να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της μετανάστευσης, έστω σε μια περιοχή. Πολλές, όμως, περιέχουν καταλόγους με επώνυμα, ενώ παραπέμπουν και σε ενδιαφέρουσες πηγές.
Ξεκινώντας
Το πιο απλό, αν δε σας λένε Παπαδόπουλο, Δημητρίου, Αντωνίου κ.λπ. (οπότε, ούτως ή άλλως θα έχετε σοβαρό πρόβλημα να ξεχωρίσετε τους προγόνους από τους συνονόματους), μπορείτε να κάνετε μια πολύ, πολύ απλή αρχή: πηγαίνετε σε κάποια από τις μεγάλες «μηχανές αναζήτησης» (π.χ. Yahoo, Altavista) και πληκτρολογήστε το επώνυμό σας. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχετε μια ιδέα από τους... πιθανούς συγγενείς σας, με οποιαδήποτε παρουσία στο Ιντερνετ. Οσο πιο ασυνήθιστο είναι το επώνυμο, τόσο πιο αξιόπιστα τα αποτελέσματα. Δοκιμάστε διαφορετικές «εκδοχές» του επωνύμου, καθώς η «ηχητική» και η ορθογραφική απόδοσή του μπορεί να διαφέρουν.
Για όσους, επίσης, επιθυμούν να κάνουν μια πιο «επιστημονική» αναζήτηση, υπάρχουν δεκάδες sites που προσφέρουν δωρεάν οδηγίες για «πρωτάρηδες» στη δημιουργία γενεαλογικού δένδρου.

Επισκεφθείτε sites όπως το greeklegacy.com, greekfamilies.com, daddezio.com, mediterraneangenweb. org, για να πάρετε μια ιδέα για το τι μπορείτε να βρείτε.
Επίσης, μην παραλείψετε να ασχοληθείτε με τις διάφορες mailing lists, που υπάρχουν σε όλες τις διευθύνσεις του είδους, όπου Ελληνοαμερικανοί ψάχνουν για κάποιον συγγενή ή κάποια πληροφορία σχετικά με την οικογένειά τους (γίνονται και θαύματα).
Οι πιο «προχωρημένοι» μπορούν να ανταλλάξουν εργασία με άλλους ερασιτέχνες γενεαλόγους από όλο τον κόσμο: πολλά sites (π.χ. genexchange.com) ειδικεύονται στο να «αντιστοιχούν» αναζητήσεις, να σας φέρουν δηλαδή σε επαφή με ανθρώπους από την περιοχή που ζητείτε, οι οποίοι θα μπορέσουν να ψάξουν για εσάς τοπικά αρχεία, αν εσείς αντίστοιχα τους εξυπηρετήσετε ανάλογα στην Ελλάδα (για τους συγγενείς που ψάχνουν αυτοί).
Ακούγονται όλα αυτά δύσκολα; Το ζήτημα είναι η εξοικείωση με το μέσο, υποστηρίζουν οι ειδικοί.

Από εκεί και έπειτα, ειδικά εφόσον αναζητείτε κάποιον στις ΗΠΑ, τον Kαναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία ή τη Γερμανία, το Ιντερνετ μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο εργαλείο επικοινωνίας με τις υπηρεσίες εκείνες που διαθέτουν αρχεία.

Ξεκινώντας από τα «βασικά» και εντοπίζοντας τοπικά και χρονικά την έρευνά σας, μπορείτε πλέον να κινηθείτε αυτόνομα, ψάχνοντας σε βιβλιοθήκες, δημοτολόγια, τηλεφωνικούς καταλόγους και προσωπικές ιστοσελίδες. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι απογοητευτικά, αλλά και απρόσμενα εντυπωσιακά.
Πού οφείλεται η νέα μόδα
Γιατί, όμως, κάποιος να προσπαθεί ν' ανακαλύψει ποιοι ήταν οι πρόγονοί του, άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν πολλές γενεές πριν από αυτόν;

Γιατί αυτή η «μανία» με τα γενεαλογικά δένδρα και με διερεύνηση του οικογενειακού παρελθόντος;
«Η αναζήτηση αυτή πηγάζει από την εσωτερική ανάγκη να βρούμε τη θέση μας στο ιστορικό νήμα που έχουν υφάνει οι πρόγονοί μας, με απώτερο σκοπό να προσδιορίσουμε το νόημα της ύπαρξής μας», εξηγεί η κλινική ψυχολόγος Ελένη Kουλούτζου. «Ως άνθρωπος, δηλαδή, νιώθω μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, το οποίο διερευνώ, με σκοπό να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να ανακαλύψω χαρακτηριστικά, ταλέντα και ιδιαιτερότητες των προγόνων μου, για να βρω τα «πώς» και τα «γιατί» του παρόντος της δικής μου ζωής».
Η διερεύνηση του γενεαλογικού δένδρου χρησιμοποιείται μάλιστα και από τους επιστήμονες της ψυχανάλυσης. «Η μέθοδος αυτή ονομάζεται Γενεογραμματική και είναι μια μέθοδος διάγνωσης της δυναμικής μιας οικογένειας μέσα στις γενεές και της θέσης του ατόμου σε αυτήν.
 Ομως, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυσή της».
Αντίστοιχα, ψάχνοντας να βρούμε ποιοι είναι οι πρόγονοί μας, αναζητούμε ένα κομμάτι μας σε αυτούς. «Η διαδικασία αυτή είναι όμορφη, αλλά ενέχει έναν κίνδυνο», εξηγεί η κ. Kουλούτζου. «Να ασχοληθούμε ελαφρά, να αποδώσουμε τα πώς και τα γιατί του παρόντος σε μια αόριστη κληρονομικότητα, χωρίς να πάρουμε την ευθύνη της δικής μας συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, να αποδώσουμε τη δική μας επιθετικότητα σε κάποιον πρόγονο, που εμφάνιζε ανάλογες συμπεριφορές».

Γιατί είναι «μόδα» η διερεύνηση του γενεαλογικού μας δένδρου; Γιατί σήμερα; «Παλαιότερα, ήταν προνόμιο μόνο των ευγενών, αυτοί έψαχναν την καταγωγή τους, ακόμα αγόραζαν και τίτλους ευγενείας.

Ο περισσότερος, όμως, κόσμος έπρεπε να ασχοληθεί με το παρόν, με την επιβίωσή του. Αντίθετα σήμερα, όταν πλέον έχεις λύσει το βιοποριστικό, έχεις πλέον την πολυτέλεια να κοιτάξεις στο παρελθόν και να το διερευνήσεις. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, στον βαθμό βέβαια που δεν εξελίσσεται σε μανία, σε ψυχαναγκασμό».

Του Γιώργου Λιάλιου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΣΟΥ ΔΕΝΔΡΟ."