ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ & ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ & ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ.----

Η επανάσταση των φιλοσόφων ενάντιας τους θεούς, στους ιερείς, στην κοινωνία και στους θεσμούς

Το ταπεινό αυτό άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του Διογένη Λαέρτιου, στον οποίο οφείλουμε τα περισσότερα που γνωρίζουμε για τους βίους των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων και διατηρούμε τη μνήμη τους.

Θέλησα να γράψω αυτό το μακροσκελές άρθρο (η συγγραφή του οποίου οφείλεται στους ανά τους καιρούς μελετητές της ελληνικής φιλοσοφίας και όχι σε εμένα) βλέποντας γύρω μου να θεριεύει μία μεγάλη -ίσως επιτηδευμένη- παρεξήγηση.

 Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει συμβεί μια άνευ προηγουμένου υποτιθέμενη αναβίωση ίου «αρχαίου ελληνικού πνεύματος», και την οποία παραδόξως ταυτίζονται οι αρχαίες ελληνικές θρησκείες, δοξασίες και μυθολογίες, αλλά και η αρχαία Πολιτεία, ·με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, στοχασμό και επιστήμη. Στον ημιμαθή ή κακώς εμπνευσμένο νου των επίδοξων μελετητών και συγγραφέων, πάρα πολλών αναγνωστών και κυρίως των νέων ανθρώπων, όλα τα αρχαία ανακατεύονται πρόχειρα και ασύστολα, βαδίζουν χέρι-χέρι οι αρχαίοι θεοί και οι ιερείς με τους φιλόσοφους, οι μύθοι με τους επιστημονικούς στοχασμούς, οι αρχαίοι πολιτικοί με τους διανοούμενους.

Γι’ αυτούς, ο Δίας κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Αναξαγόρα ή με τον Σωκράτη, ο Ησίοδος είναι ίδιος με τον Θαλή και τον Ηράκλειτο, ο Απόλλωνας συμβαδίζει με τους ήρωες της φιλοσοφίας, η αργοναυτική εκστρατεία είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση του μυστηρίου του σύμπαντος, οι ιερείς και οι μάντεις συζητούνται μαζί με τους φιλόσοφους, οι αρχαίες ελληνικές πολιτείες υπάρχουν μόνο για τους πρωτοποριακούς διανοητές, η φιλοσοφία και η επιστήμη είναι επίσημο προϊόν του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού γενικώς.
Συνθέτουν με όλα αυτά τα τελείως ετερόκλητα στοιχεία, μία ψευδή εικόνα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, ονομάζοντάς την «αρχαίο ελληνικό πνεύμα» σε εθνικό επίπεδο, και συχνά ανακατεύουν στο μίγμα και ένα μεγάλο ποσοστό επιστημονικής φαντασίας, μεταμοντέρνων μυστικισμών, θεοσοφικών αντιλήψεων, νεομυθολογίας, και, φυσικά, άκρατου εθνικισμού (που καμία βάση δεν έχει στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, πόσο μάλλον στη φιλοσοφία).
Θέλω, λοιπόν, με το άρθρο αυτό, να καταδείξω -όσο μπορώ- πέντε πράγματα, τα οποία φαίνεται ότι διαφεύγουν τελείως από όσους γράφουν ή διαβάζουν ή συζητούν ολόγυρα μου για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους:
1) Ουδεμία σχέση δεν είχε η αρχαία ελληνική θρησκεία και τα ιερατεία της και οι θεοί τους και οι μύθοι τους με τους περισσότερους από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους. Αντιθέτως μάλιστα, οι περισσότεροι από τους φιλόσοφους κυνηγήθηκαν από τα ιερατεία, συνήθως καταδικάζονταν ως άθεοι ή ασεβείς ή αιρετικοί από την αρχαία ελληνική «Ιερά Εξέταση» (που ήταν το ίδιο στυγνή και παράλογη όσο και η χριστιανική), δεν πίστευαν στην αρχαία ελληνικές θρησκείες, και ακόμη και όταν αυτοί θεολογούσαν, δήλωναν ότι υπάρχει ένας θεός και όχι πολλοί, ο Θεός του Σύμπαντος, το Ένα πίσω από τα πάντα.
 Οι περισσότεροι φιλόσοφοι επέκριναν τις θρησκευτικές αντιλήψεις των υπολοίπων Ελλήνων ως αφελείς και μυθολογικές, πολεμούσαν τους ιερείς, τις δεισιδαιμονίες, απέρριπταν τις αντιλήψείς της εποχής τους, όλοι οι φιλόσοφοι εξαρχής αναζητούσαν την ουσία των πραγμάτων, δεν τους κάλυπτε η θρησκεία, και άρα την ακυρώνουν μέσα από το έργο τους.
Οι περισσότεροι ήταν επιστήμονες όπως οι σύγχρονοι επιστήμονες, και φιλόσοφοι και διανοούμενοι όπως οι σύγχρονοι φιλόσοφοι και διανοούμενοι, και όχι ακόλουθοι θρησκειών και λαϊκών δοξασιών. (Η αρχαία ελληνική θρησκεία καταστράφηκε από τους Έλληνες φιλόσοφους, σε μεγαλύτερο βαθμό από τους χριστιανούς αυτοκράτορες, και μάλιστα οι Έλληνες κατέληξαν να πάψουν να πολεμούν για τους θεούς, γι' αυτό και τους νίκησαν οι Ρωμαίοι που πίστευαν ακόμη στους θεούς και πολεμούσαν γι' αυτούς με πάθος).
2) Συνήθως οι φιλόσοφοι δεν είχαν καμία στενή σχέση με την επίσημη Πολιτεία, συχνά την αποστρέφονταν ή επαναστατούσαν εναντίον της, και ακόμη πιο συχνά η επίσημη Πολιτεία τους συλλάμβανε, τους δίκαζε, τους καταδίκαζε, τους εξόριζε, τους φυλάκιζε, τους σκότωνε, τους απομόνωνε, ή τους ανεχόταν για πολιτικούς λόγους.
Θαλής ο Μιλήσιος (Πηγή: Περιοδικό Strange, τεύχος 63, άρθρο «Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και το αρχαίο ελληνικό κατεστημένο», Παντελής Γιαννουλάκης, σελίδα 21)
3) Ουδεμία σχέση είχαν οι φιλόσοφοι με τους περισσότερους από τους συμπολίτες τους και με τον απλό λαό, ο οποίοι συνήθως βρισκόταν σε χαμηλότατο ή μέτριο πνευματικό επίπεδο, δεν τους καταλάβαινε καθόλου, συχνά οι άνθρωποι τους κορόιδευαν, τους χλεύαζαν, δεν τους αποδέχονταν, ή ακόμη και τους φοβούνταν ή ένιωθαν δέος μπροστά τους. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ήταν αντικοινωνικοί, μοναχικοί τύποι, που συναναστρέφονται μόνο τους ομοίους τους και τους πιστούς μαθητές τους, έφτιαχναν δικές τους κλίκες (τις «σχολές»), μακριά από τα αυτιά και τα μάτια των ανόητων. Και, φυσικά, δεν θα πρέπει να ταυτίζονται με τον μέσο άνθρωπο της αρχαίας ελληνικής πραγματικότητας, που καμία απολύτως σχέση δεν είχε με αυτό τον εξαιρετικό τύπο ανθρώπων. (Κάποιοι απ' αυτούς δέχονταν να μισθωθούν για να διδάξουν κάποιους νέους των καλών οικογενειών, κι αυτό ήταν όλο). Η επιρροή τους στην κοινωνία, εκδηλώθηκε κυρίως στην ύστερη αρχαιότητα.
4) Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν ήταν Αθηναίοι, ούτε εξελίχθηκαν ως φιλόσοφοι εξαιτίας της ζωής τους στην Αθήνα. Η φιλοσοφία ούτε γεννήθηκε στην Αθήνα ούτε πέθανε στην Αθήνα. Ήταν μερικές φορές περαστική από την Αθήνα, στο ταξίδι της προς την εξερεύνηση του γνωστού κόσμου. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ταξίδεψαν σε όλον τον αρχαίο κόσμο, συλλέγοντας τις γνώσεις τους από παντού, και επέστρεφαν για να διδάξουν τους Έλληνες με τα συμπεράσματα τους, τις γνώσεις και τις εμπνεύσεις που αποκόμισαν από τις έρευνες, τις θεωρίες και τις εξερευνήσεις τους. Οι συντοπίτες τους σπανίως τους αναγνώριζαν ως σοφούς, κ έτσι αναγνωρίζονταν σε άλλους τόπους. (Τότε, όπως και τώρα, κυβερνούσε στην Ελλάδα η μισαλλοδοξία). Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο κυρίως σώμα της Ελλάδας, αλλά στη Μικρά Ασία, στην Ιωνία και στη «Μεγάλη Ελλάδα» και στις αποικίες. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι κατέφευγαν στις αποικίες, επειδή τους κυνηγούσαν, προτιμούσαν τις κοινωνίες των νέων πολιτειών και αποικιών όπου άκμαζαν οι νέες ιδέες, κυρίως στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία, κλπ. Συνήθως δεν συμβάδιζαν με το αθηναϊκό ή το σπαρτιατικό κράτος.
5) Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν πάρα πολύ παράξενοι άνθρωποι, τελείως strange, τύποι, εκκεντρικοί, πολυσχιδείς και πολυμαθείς ιδιότροποι, παρεξηγημένοι μεγαλοφυΐες, απόλυτα πρωτοποριακοί και μεγάλοι επαναστάτες, στη θεωρία ή στην πράξη. Αν κυκλοφορούσαν σήμερα ανάμεσα μας, όλοι θα τους θεωρούσαν είτε τρελούς, είτε γραφικούς, είτε μυστηριώδες, είτε επικίνδυνους αιρετικούς, είτε ανατρεπτικούς, είτε τελείως ακατανόητους τύπους, μάγους, μυστικιστές, τρελούς επιστήμονες, ευφάνταστους συγγραφείς, ονειροπαρμένους και τελείως φευγάτους καλλιτέχνες. Κανένας δεν θα τους παραδεχόταν αν ήταν σύγχρονοι μας, όπως τους παραδέχονται τώρα που είναι αρχαίοι και κλασικοί.
 Πίστευαν σε πολύ παράξενα πράγματα, είχαν τελείως παράδοξες ιδέες, απαράδεκτες για την εποχή τους (συχνά και για τη δική μας), οι περισσότεροι ήταν κοσμοπολίτες, εξόριστοι ή αυτοεξόριστοι, περιηγητές, παράξενοι διανοητές, ήταν εναντίον της κοινωνίας στη μορφή που ξέρουμε, της θρησκείας, των λαϊκών και των δημοφιλών πεποιθήσεων, πίστευαν σε ουτοπίες και σε δικές τους επινόησης κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά συστήματα .
Ήταν αληθινοί άνθρωποι, ενώ όλοι γύρω τους ήταν ανθρωπάρια. Δεν συνέθεσαν το έργο τους βάσει κάποιου επίσημου ελληνικού πολιτισμού ή επηρεασμένοι από το κύριο σώμα του, αλλά από προσωπική έμπνευση και έρευνα και εξερεύνηση, αμφισβήτηση και περιέργεια, ατομικό στοχασμό και μαθητεία μόνο δίπλα σε προγενέστερους ομοίους τους.
Αυτά τα πέντε πράγματα θέλω να καταδείξω, που θα έπρεπε να είναι πασίγνωστα, αλλά παραδόξως δεν είναι, ή δεν τα βλέπω εγώ να είναι πασίγνωστα γύρω μου. Επίσης, πρέπει να επισημάνω ότι μιλώντας για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, δεν μιλάμε για κανένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που στήριζε σε κάποια εποχή τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά για καμιά εκατοσταριά ιδιαίτερα άτομα (για να μην πω πενηνταριά) στην πάροδο περίπου δέκα αιώνων, που έδρασαν μάλλον παρασιτικά ή πειρατικά. Πρόκειται για μια μυστική φιλοσοφική σκυταλοδρομία, μέσα από ατυχίες και αντιξοότητες, βάσανα και κόπους. Οι καρποί της μαζεύτηκαν δικαιωμένοι μόνο κατά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, πολλούς αιώνες αργότερα.
Η ελληνική φιλοσοφία δεν υπήρχε πριν το 600 π.Χ. και τελείωσε ανεπιστρεπτί γύρω στον 4ο αιώνα μ.Χ. (αναμιγμένη με τη ρωμαϊκή φιλοσοφία). Αυτά ήταν τα χίλια χρόνια της φιλοσοφίας. Τα πάντα έχουν ειπωθεί από το 600 π.Χ. ως το 400 μ.Χ., χίλια χρόνια φιλοσοφίας ήταν αρκετά για την ανθρωπότητα. Τελικά η ανθρωπότητα απέρριψε όλες ανεξαιρέτως τις προτάσεις των φιλοσόφων. Γι αυτό και δεν έχουν γίνει ακόμη όλοι οι άνθρωποι σοφοί, και ο σοφός άνθρωπος συνεχίζει να είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο.
http://www.apologitis.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ & ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ"

Τα ονόματα στην ελληνική μυθολογία.

Τα ονόματα στην ελληνική μυθολογία μόνο τυχαία δεν δίνοντας στους ήρωες, οι οποίοι συχνότατα χαρακτηρίζονταν και "ημίθεοι".
Το όνομα τού Ημίθεου Ηρακλή, γιού τού Δία και τής Αλκμήνης, προέρχεται από το κύριο όνομα «Ήρα» και το ουσιαστικό «κλέος» (δόξα), και σημαίνει «δόξα τής Ήρας». Στην ίδια οικογένεια ανήκουν και τα ονόματα Ηρακλείδης (ο γιός, ο απόγονος τού Ηρακλή), Ηράκλειος (εκείνος που ανήκει στον Ηρακλή, που είναι τού Ηρακλή) και Ηράκλειτος (ο φημισμένος, ο ένδοξος όσο και η Ήρα).
Από τον μέλλοντα «θήσω» (θα θέσω) τού ρήματος «τίθημι» (θέτω) προέρχεται το όνομα Θησεύς, που σημαίνει «αυτός που θα θέσει, που θα ιδρύσει». Ο Ήρωας Θησεύς (Θησέας), γιός τού Αιγέα και τής Αίθρας, είναι ο θεμελιωτής τής πόλης των Αθηνών και εμπνευστής τής γιορτής των Παναθηναίων.

Από το ρήμα «ιάομαι ιώμαι», που σημαίνει «γιατρεύω, θεραπεύω», και συγκεκριμένα από τον μέλλοντα «ιάσομαι» (θα γιατρεύσω, θα θεραπεύσω) προέρχεται το όνομα τού Ήρωα Ιάσονα, γιού τού Αίσονα και τής Πολυμήδης και αρχηγού τής Αργοναυτικής Εκστρατείας. Ιάσων
(Ιάσονας), λοιπόν, σημαίνει «αυτός που θα γιατρεύσει, που θα θεραπεύσει».

Το όνομα προέρχεται από τον μέλλοντα «πέρσω» (θα εκπορθήσω) τού ρήματος «πέρθω» (εκπορθώ) και σημαίνει «αυτός που θα εκπορθήσει».

Ο Ήρωας Περσεύς (Περσέας) είναι γιός τού Δία και τής Δανάης. Παρατηρούμε ότι τα ονόματα Θησεύς, Ιάσων και Περσεύς προέρχονται από τον μέλλοντα χρόνο των ρημάτων που τα παράγουν, γεγονός που υποδεικνύει ότι η ονοματοθεσία των τριών Ηρώων, κατά την παιδική τους ηλικία, επείχε θέση προφητικής αποκάλυψης ή, έστω, σαφούς προτροπής σχετικά με το μέλλον τους.

http://www.pronews.gr/istoria/265960_i-simasia-ton-onomaton-ton-imitheon

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα ονόματα στην ελληνική μυθολογία."

H πορεία πρός την αλήθεια.

Συχνά διαμαρτυρόμαστε,γιατί έχουν χαθεί τα γραπτά των προγόνων μας.
Μας στεναχωρεί το γεγονός,ότι έχουν σωθεί,από τα αρχαία κείμενα,
μόνο  το 2-3%.Εάν θελήσουμε να μελετήσουμε αυτά που μας έμειναν.....
θα χρειαστούμε δύο ζωές τουλάχιστον.......

Παρμενίδης ο Ελεάτης....ο πρώτος Φιλόσοφος....ο στοχαστής....
Ο Αριστοτέλης τον είπε...μανιακό και τρελό...ενώ
ο Πλάτων....Δεινό και Σεβάσμιο....ποιός να έχει δίκαιο άραγε....

Το Ον.

Λείον καί όμαλόν πανταχή τε έκ μέσου

ίσον καί όλον καί τέλειον.

Το σύμπαν είναι αιώνιο,άφθαρτο και αγέννητο,

χωρίς αρχή και τέλος (χρονικό εννοεί)

στρογγυλό και πεπερασμένο...τέλειο δηλαδή

ποιό μπιγκ μπαν!!!!!

Το φιλοσοφικό του ταξείδι,

από την άγνοια στην γνώση

από το σκοτάδι στο φώς,

η οδός της αληθείας.....μα πρέπει να το θέλουμε!!!

Σκεφτόμαστε μόνο ότι μπορεί να υπάρξει,

αυτό που δέν υπάρχει...δέν μπορούμε να το σκεφτούμε.

Οι αλληγορίες του,

ας τον ακολουθήσουμε.

 ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ του Ελεάτη

                                       ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ

                               (Μετάφραση: Σ. Γλυκ.)

                                             1

      Οι θηλυκοί μου ίπποι με μετέφεραν ως τα πέρατα της επιθυμίας,

      όταν οδηγώντας με οι κατανέμουσες θεές μ’ έβαλαν στην περίφημη οδό,

      που φέρνει τα φώτα που θεωρούν οι συγκεντρώσεις των ανθρώπων.

      Σε αυτή βρισκόμουν. Τα πολύ έφρονα άλογα που έφεραν

5    το άρμα κάλπαζαν, ορίζοντας το διάβα του οι ηγεμόνισσες του δρόμου κόρες.

      Ο δε άξων μέσα στον αχό ανάγει ήχο όμοιο του σουραυλιού

      καθώς κατακαιγόταν (υποφέροντας από τους ξέφρενους στροβιλισμούς

      περί τα δυο του άκρα), όταν έσπευσαν για τη μεταφορά μου

      οι κόρες του Ήλιου, οι οποίες αφού έφυγαν από τα δώματα της Νύχτας

10  σε φως, είχαν στα χέρια τις καλύπτρες της μορφής τους.

      Εκεί βρίσκονται οι δυο πύλες της ζωής, της Νύχτας και της Ημέρας,

      που έχουν κοινό υπέρθυρο και το ίδιο μαρμάρινο κατώφλι·

      και οι αυτές πέτρες οι αιθέριες περιβάλλουν τις μεγάλες θύρες·

      αυτών η Δίκη η πολύποινος έχει τα ανάλογα διπλά κλειδιά.

15  Προς αυτήν αποτάθηκαν με σεβασμό οι κόρες, μιλώντας ήπια - γλυκά.

      Την έπεισαν με συγκεκριμένες λέξεις επακριβείς, να βγάλει άμεσα και

      πλήρως το βαλανωτό-φιδίσιο κλείστρο των θυρών. Τα δε θυρόφυλλα

      τεράστιο χάσμα έκαναν, καθώς μετακινήθηκαν τα πολύχαλκα

      αξόνια και με αμοιβαίο συριγμό οι περόνες των αρθρώσεων

20  έστρεψαν στα δαχτυλίδια· και μέσω του ανοίγματος αυτού

      οι κόρες γοργά στον αμαξωτό δρόμο πέρασαν άλογα και άρμα.

      Και η θεά με υποδέχτηκε αγνά, παίρνοντας δε τρυφερά στο χέρι της

      το δεξί μου χέρι, κι αυτά τα λόγια τα λαμπρά είπε προσαγορεύοντάς με.

      Ω νεαρέ σύντροφε των αθανάτων που κρατούν της ζωής τα γκέμια,

25  εσύ που ήλθες ως εδώ από τα ικανά άλογα φερμένος,

      χαίρε, επειδή δεν σε ώθησε μοίρα κακή να εισέλθεις

      σε αυτό το δρόμο (που για τα ανθρώπινα όντα τελειωμό δεν έχει),

      αλλά η θεία τάξη και το δίκιο. Πρέπει δε να σε πείσω για όλα,

      τόσο για της σφαιρικής Αλήθειας μου την άτρεμη καρδιά

30  όσο και για τις γνώμες των θνητών, όπου δεν υπάρχει βεβαιότητα.

      Αλλά θα καταλάβεις και αυτά θα μάθεις, ότι οι υπάρχουσες θεωρήσεις

      πρέπει να εξετάζονται καλά, περνώντας πάντοτε από κόσκινο τα πάντα.

                                             2

      Έλα, λοιπόν, εγώ θα σου εξηγώ, εσύ στα λόγια μου αναλογίσου,

      αφού ακούσεις ποιες είναι οι μόνες δισυπόστατες οδοί της νόησης.

      Η μεν μία ότι αυτό που είναι «είναι» και δεν υπάρχει το δεν είναι,

      είναι της Πειθούς το πλαίσιο (διότι εκεί πατάει γερά η αλήθεια),

5    η δε άλλη ότι «δεν είναι» και ανάγκη είναι το είναι να μην υπάρχει,

      την οδό αυτή στη φράζω εντελώς, λέγοντάς σου ότι είναι αδιάβατη·

      διότι ούτε θα μπορούσες να γνωρίσεις το μη υπάρχον ον (δεν είναι

      κατορθωτό) ούτε να το εκφράσεις.

                                             3

      Διότι σκέψη και ύπαρξη είναι το ίδιο πράγμα.

                                             4

      Πρόσεξε, όμως, και τα απόμακρα του νου είναι με σιγουριά παρόντα·

      διότι (ο νους) δε θα διασπάσει το ον από τη συνεκτική δομή του

      διασπείροντάς το εδώ κι εκεί ολοκληρωτικά κατά την κοσμική τάξη

      κι επανασυνθέτοντάς το.

                                             5

      Για μένα είναι αδιάφορο,

      από πού θα ξεκινήσω· γιατί στο ίδιο σημείο θα φθάσω πάλι.

                                             6

      Πρέπει το ον να είναι ο λόγος και η νόηση· διότι εκεί υπάρχει «είναι»,

      ενώ στο μηδέν δεν υπάρχει· εγώ αυτά στα αποκαλώ υπέρ-νοητά.

      Σε απομακρύνω όμως έτσι απ’ αυτήν εδώ την πρώτη οδό της έρευνας,

      ύστερα δε και από εκείνη, στην οποία οι θνητοί, μη γνωρίζοντας κάτι

5    διαμορφώνονται, δίγνωμοι· διότι η αμηχανία που υπάρχει στα στήθη τους

      ευθύνεται για το μπερδεμένο τους μυαλό· αυτοαυτοπροσδιορίζονται

      κουφοί μαζί και τυφλοί, κατασαστισμένοι, σύνολα χωρίς κριτική σκέψη,

      στα οποία αυτό που υπάρχει και δεν είναι, το νομίζουν άλλοτε το ένα

      και άλλοτε το άλλο, στα πάντα δε παλινδρομεί το πλαίσιο της ζωής τους.

                                             7

      Διότι ποτέ ο τρόπος αυτός δε θα μπορέσει να καθορίσει τα ανύπαρκτα·

      αλλά εσύ από αυτή τη δισυπόστατη διαδρομή απομάκρυνε το νου σου,

      ούτε επίσης η συνήθεια να σε αναγκάζει σε αυτόν εδώ το δρόμο της οριακής

      προσπάθειας να περιφέρεις άσκοπο το βλέμμα και την καλή ακοή σου

      και τη γλώσσα, να κάνεις όμως με τη λογική σου μια ευρύτερη εκτίμηση

                                             8

      στα ειπωμένα από εμένα· γιατί μόνο με τα λόγια δεν μπορείς να φτάσεις

      σε αυτό που όντως είναι· στην πορεία πάντως της διαδρομής υπάρχουν

      πάρα πολλές ενδείξεις, ότι το ενυπάρχον ον είναι αγέννητο και άφθαρτο,

      καθόσον είναι ολοκληρωμένο κι εντελώς ακίνητο και χωρίς να έχει τέλος,

5    ποτέ δεν υπήρξε ή θα υπάρξει, καθόσον τώρα (σκεπτόμενοι και μιλώντας)

      είναι με τα πάντα, ένα, συνεχώς· επομένως ποια γέννα θα του αναζητήσεις;

      Πώς, πότε κι από πού αυξήθηκε; Ούτε εκ του μη υπάρχοντος θα σου

      επιτρέψω να πεις ούτε καν να το φανταστείς· διότι δεν μπορεί να λεχθεί

      ούτε να εννοηθεί πως δεν υπάρχει. Ποια ανάγκη λοιπόν το ώθησε

10  λίγο πριν ή μετά, εκκινώντας από το μηδέν, να βγει ολοκληρωμένο;

      Επομένως ή υπάρχει απόλυτος ανάγκη να υπάρχει (το εν-ον), είτε όχι.

      Ουδέποτε εκ του μη υπάρχοντος όντος θα επιτρέψει η δύναμη της πίστης

      να δημιουργηθεί κάτι παρ’ αυτού· ως εκ τούτου ούτε η γέννηση αλλά ούτε

      ο θάνατος σε αυτό συνάγουν. Η θεά της ορθής κρίσης χαλαρώνοντας τα δεσμά,       15  (σημαίνει ότι) τα έχει· η δε κριτική επί των ανωτέρω συνοψίζεται στο εξής·

      είναι αυτό που είναι ή δεν είναι· ελέγχοντάς το, κατ’ ανάγκη, προκύπτει

      από τη μια ότι είναι ένα ακατανόητο και απροσδιόριστο γεγονός (μη αληθής

      δρόμος) και από την άλλη ότι υφίσταται και οδεύει στον προσδιορισμό του.

      Πώς λοιπόν μετά από αυτά θα χαθεί το ον; Πώς αφού υπάρχει, έγινε;

20  Διότι εάν γεννήθηκε, δεν είναι, ούτε μπορεί ποτέ στο μέλλον να υπάρξει.

      Κατ’ αυτόν τον τρόπο η δημιουργία χάνεται όπως και η άδηλος καταστροφή.

      Ούτε διαιρετό είναι, επειδή κάθε μέρος του είναι όμοιο·

      ούτε είναι κάπου περισσότερο, θα εμπόδιζε τη συνοχή του,

      ούτε λιγότερο, ολόκληρο πληρούται από τον εαυτό του.

25  Ως εκ τούτου στο διηνεκές είναι τα πάντα· το ον συνάγει με τα όντα.

      Αυτό καθώς μένει σταθερό από την ισχυρή συνδεσιμότητά του

      είναι άνευ αρχής και τέλους, επειδή η γέννηση και η καταστροφή

      μακριά απ’ εδώ πλάστηκαν, τις απώθησε δε η αληθής πίστη.

      Το ίδιο καθώς μένει στον εαυτό του στον εαυτό του βρίσκεται,

30  και τοιουτοτρόπως διατηρείται σταθερό· διότι η κρατερή Ανάγκη

      το δεσμεύει μέσα σε πλαίσια όπου από παντού το περιβάλλουν,

      οπότε κατά τη θεία τάξη και το δίκαιο το ον δεν είναι αχανές·

      υπάρχει δε χωρίς στερήσεις· διαφορετικά θα ήθελε τα πάντα.

      Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νόησης κι εξ αυτού υπάρχει η σκέψη.

35  Διότι χωρίς το ον, το οποίο στα πάντα είναι πλήρες, δεν μπορείς

      να εξάγεις νόημα· διότι δεν υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ τίποτε άλλο

      παρ’ εκτός αυτού του όντος, επειδή οι θεές της κατανομής το δέσμευσαν

      από παντού, με συνέπεια να μένει ακίνητο καθ’ ολοκληρία· το όνομα

      έχει των πάντων, όσων οι θνητοί κατέθεσαν πεπεισμένοι ότι είναι αληθή,

40  αυτό που γίνεται και χάνεται, αυτό που είναι και δεν είναι

      και η αλλαγή του τόπου, μέσω της χροιάς της φωτο-ανταποδοτικότητας.

      Αλλά επειδή υπάρχει τοπο-χρονικό πλαίσιο, είναι περιορισμένο

      από παντού, έχοντας όγκο όμοιο με ολοστρόγγυλη σφαίρα,

      ενδιαμέσως ισοδύναμο στα πάντα· σε αυτό ούτε κάτι περισσότερο

45  ούτε κάτι λιγότερο αρμόζει να είναι σε κάποιο του σημείο.

      Διότι ούτε το μη ον υπάρχει, πράγμα που θα το εμπόδιζε να φθάσει

      στο ομοούσιο, ούτε υπάρχει διαμορφωμένο κατά κάποιο τρόπο

      εκ του περιβάλλοντος, επειδή είναι σύμπαν απαραβίαστο·

      και καθώς είναι το ίδιο παντού, ομοίως κυριαρχεί στα όριά του.

50  Σε αυτό το σημείο σταματώ τον ειλικρινή μου λόγο για το νόημα

      της αμφοτερόπλευρης αλήθειας· ακούγοντας δε τις επεξηγήσεις μου

      μάθε από δω και πέρα ότι οι γνώμες των θνητών είναι λαθεμένες.

      Για να κατηγοριοποιήσουν τα μορφώματα στηρίχτηκαν σε δυο θέσεις·

      (θεωρώντας) ότι δεν έπρεπε να είναι μία, πράγμα στο οποίο έσφαλαν·

55  τα αντίθετα έκριναν από την κάθε κατασκευή και έβαλαν διακριτικά

      μη ταυτόσημα μεταξύ τους, το μεν ένα όρισαν το αιθέριο πυρ της φλόγας,

      που είναι ήπιο ον, πολύ αραιό κι ελαφρύ, παντού το ίδιο με τον εαυτό του,

      το δε άλλο κάτι που δεν είναι ίδιο με τον εαυτό του· αλλά κι αυτό κατά τον

      ίδιο τρόπο τον αντίθετο (το έθεσαν), την αγνωστική νύχτα, που έχει πυκνό

60  σώμα και βάρος. Όλα αυτά στα αποκαλώ φαινομενικό διάκοσμο,

      για να μη σε παρασύρει ποτέ κάποια τέτοια γνώμη των θνητών.

                                             9

      Αλλά, εφόσον τα πάντα έχουν χαρακτηριστεί από φως και νύχτα

      και σύμφωνα με τις ίδιες δυνάμεις τους μετέχουν το ένα στο άλλο,

      το παν ως σύνολο (θα) αποτελείται μαζί από φως και άφαντη νύχτα

      με ίση των δυο αναλογία, επομένως θα ήταν ουδέτερο, άρα μηδέν.

                                             10

      Θα γνωρίσεις και την αιθέρια φύση και τα πάντα εντός του αιθέρα

      τα ενδεικτικά σημεία και τα φανερά έργα της άσπιλης ηλιακής

      παν-φωτοδότριας πηγής και από πού δημιουργήθηκαν,

      θα πληροφορηθείς και για την περιφερική τροχιά της κυκλοτερούς σελήνης

5    και τη φύση της, θα μάθεις και για τον ουρανό που περικλείει τα πάντα

      από πού δημιουργήθηκε και πώς οδηγώντας τον του επέβαλλε

      η Ανάγκη

      να διατηρεί τα όρια των άστρων.

                                             11

      (Το) πώς η γη και ο ήλιος και η σελήνη

      και ο απλός αέρας (και) ο ουράνιος γαλαξίας και το τελευταίο βουνό

      καθώς και η θερμή πηγή των άστρων όρμησαν

      στη δημιουργία.

      …

                                                  12

      …

      Οι δε στενότερες στεφάνες είναι γεμάτες από αγνό πυρ αμόλυντο,

      οι δε επ’ αυτών (είναι) της νύχτας, με τη δε φλόγα αναδύεται η ειμαρμένη·

      και στο μέσον αυτών η κατανέμουσα θεά που τα πάντα κυβερνά·

      διότι στα πάντα άρχει και στο στυγερό τοκετό και στην ερωτική σμίξη

      στέλνοντας το θηλυκό ν’ αναμιχθεί με το αρσενικό και το αντίθετο πάλι,

      το αρσενικό με το θηλυκό.

                                             13

      …

      πρώτον από όλους τους θεούς, τον έρωτα ανέδειξε

                                              14

      …

      φως ξένο που περιφέρεται στη γη και φαίνεται τη νύχτα (για τη σελήνη)

                                             15

      που πάντα στρέφει το πρόσωπο στο φως του ήλιου (για τη σελήνη).

      …

                                             16

      …

      Διότι όπως ο καθένας είναι το κράμα των πολύ διαφορετικών μελών του,

      κατά τον ίδιο τρόπο ο νους παρίσταται στους ανθρώπους· διότι το ίδιο

      είναι εκείνο το οποίο η φύση φρονεί για τα μέλη των ανθρώπων

      και για τους πάντες και το καθετί· το δε περισσότερο έχει σημασία.

                                             17

      …

      από δεξιά μεν τ’ αρσενικά, από αριστερά δε τα θηλυκά

      …

                                             18

      …

      Όταν η γυναίκα και ο άντρας αναμειγνύουν τα σπέρματα του έρωτα,

      η δύναμη που ρέει στα αγγεία τους από το διαφορετικό αίμα,

      αν έχει την κατάλληλη αναλογία, σώματα καλά παράγει.

      Όταν οι δυνάμεις αντιμάχονται καθώς τα σπέρματα αναμειγνύονται

      και δε σχηματίζουν ενότητα στο σώμα, το γεννημένο από διπλό

      σπέρμα φύλο θα βασανίζεται από δεινές και συχνές ταλαιπωρίες.

                                              19

      …

      Έτσι λοιπόν κατ’ αυτήν τη δοξασία έγιναν αυτά που κυριαρχούν

      και στη συνέχεια από εδώ θα τελευτήσουν έχοντας τραφεί·

      στο όνομα δε αυτών οι άνθρωποι έθεσαν επισημάνσεις για το καθετί.

Ακολουθεί το Άγιο αρχαίο κείμενο...περί φύσηος

 ἵπποι ταί με φέρουσιν, ὅσον τ’ ἐπὶ θυμὸς ἱκάνοι,
      πέμπον, ἐπεί μ’ ἐς ὁδὸν βῆσαν πολύφημον ἄγουσαι
      δαίμονες, ἣ κατὰ πάντ’ ἄστη φέρει εἰδότα φῶτα·
      τῇ φερόμην· τῇ γάρ με πολύφραστοι φέρον ἵπποι
5    ἅρμα τιταίνουσαι, κοῦραι δ’ ὁδὸν ἡγεμόνευον.
      ἄξων δ’ ἐν χνοίηισιν ἵει σύριγγος ἀυτήν
      αἰθόμενος (δοιοῖς γὰρ ἐπείγετο δινωτοῖσιν
      κύκλοις ἀμφοτέρωθεν), ὅτε σπερχοίατο πέμπειν
      Ἡλιάδες κοῦραι, προλιποῦσαι δώματα Νυκτός,
10  εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας.

      ἔνθα πύλαι Νυκτός τε καὶ Ἢματός εἰσι κελεύθων,
      καί σφας ὑπέρθυρον ἀμφὶς ἔχει καὶ λάινος οὐδός·
      αὐταὶ δ’ αἰθέριαι πλῆνται μεγάλοισι θυρέτροις·
      τῶν δὲ Δίκη πολύποινος ἔχει κληῖδας ἀμοιβούς.
15  τὴν δὴ παρφάμεναι κοῦραι μαλακοῖσι λόγοισιν.
      πεῖσαν ἐπιφραδέως, ὥς σφιν βαλανωτὸν ὀχῆα
      ἀπτερέως ὤσειε πυλέων ἄπο· ταὶ δὲ θυρέτρων
      χάσμ’ ἀχανὲς ποίησαν ἀναπτάμεναι πολυχάλκους
      ἄξονας ἐν σύριγξιν ἀμοιβαδὸν εἰλίξασαι
20  γόμφοις καὶ περόνηισιν ἀρηρότε· τῇ ῥα δι’ αὐτέων
      ἰθὺς ἔχον κοῦραι κατ’ ἀμαξιτὸν ἅρμα καὶ ἵππους.
      καί με θεὰ πρόφρων ὑπεδέξατο, χεῖρα δὲ χειρί
      δεξιτερὴν ἕλεν, ὧδε δ’ ἔπος φάτο καί με προσηύδα·
      ὦ κοῦρ’ ἀθανάτοισι συνάορος ἡνιόχοισιν,
25  ἵπποις ταί σε φέρουσιν ἱκάνων ἡμέτερον δῶ,
      χαῖρ’, ἐπεὶ οὔτι σε μοῖρα κακὴ προὔπεμπε νέεσθαι
      τήνδ’ ὁδόν (ἦ γὰρ ἀπ’ ἀνθρώπων ἐκτὸς πάτου ἐστίν),
      ἀλλὰ θέμις τε δίκη τε. χρεὼ δέ σε πάντα πυθέσθαι
      ἠμὲν Ἀληθείης εὐκυκλέος ἀτρεμὲς ἠτορ
30  ἠδὲ βροτῶν δόξας, ταῖς οὐκ ἔνι πίστις ἀληθής.
      ἀλλ’ ἔμπης καὶ ταῦτα μαθήσεαι, ὡς τὰ δοκοῦντα
      χρῆν δοκίμως εἶναι διὰ παντὸς πάντα περῶντα.
                                      2
      εἰ δ’ ἄγ’ ἐγὼν ἐρέω, κόμισαι δὲ σὺ μῦθον ἀκούσας,
      αἵπερ ὁδοὶ μοῦναι διζήσιός εἰσι νοῆσαι·
      ἡ μὲν ὅπως ἔστιν τε καὶ ὡς οὐκ ἔστι μὴ εἶναι,
      Πειθοῦς ἐστι κέλευθος (Ἀληθείηι γὰρ ὀπηδεῖ),
5    ἡ δ’ ὡς οὐκ ἔστιν τε καὶ ὡς χρεών ἐστι μὴ εἶναι,
      τὴν δή τοι φράζω παναπευθέα ἔμμεν ἀταρπόν·
      οὔτε γὰρ ἂν γνοίης τό γε μὴ ἐὸν (οὐ γὰρ ἀνυστόν)
      οὔτε φράσαις.
                                      3
      τὸ γὰρ αὐτὸ νοεῖν ἔστιν τε καὶ εἶναι.
                                      4
      λεῦσσε δ’ ὅμως ἀπεόντα νόῳ παρεόντα βεβαίως·
      οὐ γὰρ ἀποτμήξει τὸ ἐὸν τοῦ ἐόντος ἔχεσθαι
      οὔτε σκιδνάμενον πάντῃ πάντως κατὰ κόσμον
      οὔτε συνιστάμενον.
                                      5
      ξυνὸν δὲ μοί ἐστιν,
      ὁππόθεν ἄρξωμαι· τόθι γὰρ πάλιν ἵξομαι αὖθις.
                                      6
      χρὴ τὸ λέγειν τε νοεῖν τ’ ἐὸν ἔμμεναι· ἔστι γὰρ εἶναι,
      μηδὲν δ’ οὐκ ἔστιν· τά σ’ ἐγὼ φράζεσθαι ἄνωγα.
      πρώτης γάρ σ’ ἀφ’ ὁδοῦ ταύτης διζήσιος <εἴργω>,
      αὐτὰρ ἔπειτ’ ἀπὸ τῆς, ἣν δὴ βροτοὶ εἰδότες οὐδὲν
5    πλάττονται, δίκρανοι· ἀμηχανίη γὰρ ἐν αὐτῶν
      στήθεσιν ἰθύνει πλαγκτὸν νόον· οἱ δὲ φοροῦνται
      κωφοὶ ὁμῶς τυφλοί τε, τεθηπότες, ἄκριτα φῦλα,
      οἷς τὸ πέλειν τε καὶ οὐκ εἶναι ταὐτὸν νενόμισται
      κοὐ ταὐτόν, πάντων δὲ παλίντροπός ἐστι κέλευθος.
                                      7
      οὐ γὰρ μήποτε τοῦτο δαμῇ εἶναι μὴ ἐόντα·
      ἀλλὰ σὺ τῆσδ’ ἀφ’ ὁδοῦ διζήσιος εἶργε νόημα,
      μηδὲ σ’ ἔθος πολύπειρον ὁδὸν κατὰ τήνδε βιάσθω,
      νωμᾶν ἄσκοπον ὄμμα καὶ ἠχήεσσαν ἀκουήν
5    καὶ γλῶσσαν, κρῖναι δὲ λόγῳ πολύδηριν ἔλεγχον
                                      8
      ἐξ ἐμέθεν ῥηθέντα· μόνος δ’ ἔτι μῦθος ὁδοῖο
      λείπεται ὡς ἔστιν· ταύτηι δ’ ἐπὶ σήματ’ ἔασι
      πολλὰ μάλ’, ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστιν,
      ἐστι γὰρ οὐλομελές τε καὶ ἀτρεμὲς ἠδ’ ἀτέλεστον·
5    οὐδέ ποτ’ ἦν οὐδ’ ἔσται, ἐπεὶ νῦν ἔστιν ὁμοῦ πᾶν,
      ἕν, συνεχές· τίνα γὰρ γένναν διζήσεαι αὐτοῦ;
      πῇ πόθεν αὐξηθέν; οὐδ’ ἐκ μὴ ἐόντος ἐάσσω
      φάσθαι σ’ οὐδὲ νοεῖν· οὐ γὰρ φατὸν οὐδὲ νοητόν
      ἔστιν ὅπως οὐκ ἔστι. τί δ’ ἄν μιν καὶ χρέος ὦρσεν
10  ὕστερον ἢ πρόσθεν, τοῦ μηδενὸς ἀρξάμενον, φῦν;
      οὔτως ἢ πάμπαν πελέναι χρεών ἐστιν ἢ οὐχί.
      οὐδέ ποτ’ ἐκ μὴ ἐόντος ἐφήσει πίστιος ἰσχύς
      γίγνεσθαί τι παρ’ αὐτό· τοῦ εἵνεκεν οὔτε γενέσθαι
      οὔτ’ ὄλλυσθαι ἀνῆκε. Δίκη χαλάσασα πέδηισιν,
15  ἀλλ’ ἔχει· ἡ δὲ κρίσις περὶ τούτων ἐν τῷδ’ ἔστιν·
      ἔστιν ἢ οὐκ ἔστιν· κέκριται δ’ οὖν, ὥσπερ ἀνάγκη,
      τὴν μὲν ἐᾶν ἀνόητον ἀνώνυμον (οὐ γὰρ ἀληθής
      ἔστιν ὁδός), τὴν δ’ ὥστε πέλειν καὶ ἐτήτυμον εἶναι.
      πῶς δ’ ἂν ἔπειτ’ ἀπόλοιτο ἐόν; πῶς δ’ ἄν κε γένοιτο;
20  εἰ γὰρ ἔγεντ’, οὐκ ἔστ(ι), οὐδ’ εἴ ποτε μέλλει ἔσεσθαι.
      τὼς γένεσις μὲν ἀπέσβεσται καὶ ἄπυστος ὄλεθρος.
      οὐδὲ διαιρετόν ἐστιν, ἐπεὶ πᾶν ἐστιν ὁμοῖον·
      οὐδέ τι τῇ μᾶλλον, τό κεν εἴργοι μιν συνέχεσθαι,
      οὐδέ τι χειρότερον, πᾶν δ’ ἔμπλεόν ἐστιν ἐόντος.
25  τῷ ξυνεχὲς πᾶν ἐστιν· ἐὸν γὰρ ἐόντι πελάζει.
      αὐτὰρ ἀκίνητον μεγάλων ἐν πείρασι δεσμῶν
      ἔστιν ἄναρχον ἄπαυστον, ἐπεὶ γένεσις καὶ ὄλεθρος
      τῆλε μάλ’ ἐπλάχθησαν, ἀπῶσε δὲ πίστις ἀληθής.
      ταὐτόν τ’ ἐν ταὐτῷ τε μένον καθ’ ἑαυτό τε κεῖται
30  χοὔτως ἔμπεδον αὖθι μένει· κρατερὴ γὰρ Ἀνάγκη
      πείρατος ἐν δεσμοῖσιν ἔχει, τό μιν ἀμφὶς ἐέργει,
      οὕνεκεν οὐκ ἀτελεύτητον τὸ ἐὸν θέμις εἶναι·
      ἔστι γὰρ οὐκ ἐπιδευές· μὴ ἐὸν δ’ ἂν παντὸς ἐδεῖτο.
      ταὐτὸν δ’ ἐστὶ νοεῖν τε καὶ οὕνεκεν ἔστι νόημα.
35  οὐ γὰρ ἄνευ τοῦ ἐόντος, ἐν ὧι πεφατισμένον ἔστιν,
      εὑρήσεις τὸ νοεῖν· οὐδέν γὰρ <ἢ> ἔστιν ἢ ἔσται
      ἄλλο πάρεξ τοῦ ἐόντος, ἐπεὶ τό γε Μοῖρ’ ἐπέδησεν
      οὖλον ἀκίνητόν τ’ ἔμεναι· τῷ πάντ’ ὄνομ(α) ἔσται,
      ὅσσα βροτοὶ κατέθεντο πεποιθότες εἶναι ἀληθῆ,
40  γίγνεσθαί τε καὶ ὄλλυσθαι, εἶναί τε καὶ οὐχί,
      καὶ τόπον ἀλλάσσειν διά τε χρόα φανὸν ἀμείβειν.
      αὐτὰρ ἐπεὶ πεῖρας πύματον, τετελεσμένον ἐστί
      πάντοθεν, εὐκύκλου σφαίρης ἐναλίγκιον ὄγκῳ,
      μεσσόθεν ἰσοπαλὲς πάντηι· τὸ γὰρ οὔτε τι μεῖζον
45  οὔτε τι βαιότερον πελέναι χρεών ἐστι τῇ ἢ τῇ.
      οὔτε γὰρ οὐκ ἐὸν ἔστι, τό κεν παύοι μιν ἱκνεῖσθαι
      εἰς ὁμόν, οὔτ’ ἐὸν ἔστιν ὅπως εἴη κεν ἐόντος
      τῇ μᾶλλον τῇ δ’ ἧσσον, ἐπεὶ πᾶν ἐστιν ἄσυλον·
      οἷ γὰρ πάντοθεν ἶσον, ὁμῶς ἐν πείρασι κύρει.
50  ἐν τῷ σοι παύω πιστὸν λόγον ἡδὲ νόημα
      ἀμφίς ἀληθείης· δόξας δ’ ἀπὸ τοῦδε βροτείας
      μάνθανε κόσμον ἐμῶν ἐπέων ἀπατηλὸν ἀκούων.
      μορφὰς γὰρ κατέθεντο δύο γνώμας ὀνομάζειν·
      τῶν μίαν οὐ χρεών ἐστιν ἐν ὧι πεπλανημένοι εἰσίν
55  τἀντία δ’ ἐκρίναντο δέμας καὶ σήματ’ ἔθεντο
      χωρὶς ἀπ’ ἀλλήλων, τῇ μὲν φλογὸς αἰθέριον πῦρ,
      ἤπιον ὄν, μέγ’ ἀραιὸν ἐλαφρόν, ἑωυτῷ πάντοσε τωὐτόν,
      τῷ δ’ ἑτέρῳ μὴ τωὐτόν· ἀτὰρ κἀκεῖνο κατ’ αὐτό
      τἀντία νύκτ’ ἀδαῆ, πυκινὸν δέμας ἐμβριθές τε.
60  τόν σοι ἐγὼ διάκοσμον ἐοικότα πάντα φατίζω,
      ὡς οὐ μή ποτέ τίς σε βροτῶν γνώμη παρελάσσηι.
                                      9
      αὐτὰρ ἐπειδὴ πάντα φάος καὶ νὺξ ὀνόμασται
      καὶ τὰ κατὰ σφετέρας δυνάμεις ἐπὶ τοῖσί τε καὶ τοῖς,
      πᾶν πλέον ἐστὶν ὁμοῦ φάεος καὶ νυκτὸς ἀφάντου
      ἴσων ἀμφοτέρων, ἐπεὶ οὐδετέρῳ μέτα μηδέν.
                                      10
      εἴσηι δ’ αἰθερίαν τε φύσιν τά τ’ ἐν αἰθέρι πάντα
      σήματα καὶ καθαρᾶς εὐαγέος ἠελίοιο
      λαμπάδος ἔργ’ ἀίδηλα καὶ ὁππόθεν ἐξεγένοντο,
      ἔργα τε κύκλωπος πεύσηι περίφοιτα σελήνης
5    καὶ φύσιν, εἰδήσεις δὲ καὶ οὐρανὸν ἀμφὶς ἔχοντα
      ἔνθεν μὲν γὰρ ἔφυ τε καὶ ὥς μιν ἄγουσ(α) ἐπέδησεν
      Ἀνάγκη
      πείρατ’ ἔχειν ἄστρων.
                                      11
      πῶς γαῖα καὶ ἥλιος ἠδὲ σελήνη
      αἰθήρ τε ξυνὸς γάλα τ’ οὐράνιον καὶ ὄλυμπος
      ἔσχατος ἠδ’ ἄστρων θερμὸν μένος ὡρμήθησαν
      γίγνεσθαι.
      …
                                      12
      …
      αἱ γὰρ στεινότεραι πλῆντο πυρὸς ἀκρήτοιο,
      αἱ δ’ ἐπὶ ταῖς νυκτός, μετὰ δὲ φλογὸς ἵεται αἶσα·
      ἐν δὲ μέσῳ τούτων δαίμων ἣ πάντα κυβερνᾷ·
      πάντα γὰρ <ἣ> στυγεροῖο τόκου καὶ μίξιος ἄρχει
      πέμπουσ’ ἄρσενι θῆλυ μιγῆν τό τ’ ἐναντίον αὖτις
      ἄρσεν θηλυτέρῳ.
                                      13
      …
      πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων
                                      14
      …
      νυκτιφαὲς περὶ γαῖαν ἀλώμενον ἀλλότριον φῶς
                                      15
      αἰεὶ παπταίνουσα πρὸς αὐγὰς ἠελίοιο.
      …
                                       16
      …
      ὡς γὰρ ἕκαστος ἔχει κρᾶσιν μελέων πολυπλάγκτων,
      τὼς νόος ἀνθρώποισι παρίσταται· τὸ γὰρ αὐτό
      ἔστιν ὅπερ φρονέει μελέων φύσις ἀνθρώποισιν
      καὶ πᾶσιν καὶ παντί· τὸ γᾶρ πλέον ἐστὶ νόημα.
                                      17
      …
      δεξιτεροῖσιν μὲν κούρους, λαιοῖσι δὲ κούρας
      …
                                      18
      …
      femina virque simul Veneris cum germina miscent,
      venis informans diverso ex sanguine virtus
      temperiem servans bene condita corpora fingit.
      nam si virtutes permixto semine pugnent
      nec faciant unam permixto in corpore, dirae
      nascentem gemino vexabunt semine sexum.
                                      19
      …
      οὕτω τοι κατὰ δόξαν ἔφυ τάδε καί νυν ἔασι
      καὶ μετέπειτ’ ἀπὸ τοῦδε τελευτήσουσι τραφέντα·
      τοῖς δ’ ὄνομ’ ἄνθρωποι κατέθεντ’ ἐπίσημον ἑκάστῳ.
         
 
 ΚΕΦΑΛΑΙΑ στα οποία μπορεί να αναλυθεί (Σπουδή)

Α. Προς Αλήθεια: 1.α.Το ταξίδι (1.1-1.10), β. Η κλειδοκράτωρ Δίκη (1.11-1.21), γ. Η υποδοχή (1.22-1.32). 2.Οι οδοί της νόησης. 3.Το ταυτόσημο νόησης και είναι. 4.Η δυσκολία κατανόησης του υπερβατικού (η αρχή του ευρύτερου περικλείοντος). 5.Η ολότητα των επεξηγήσεων. 6.Η ευρύτερη Αλήθεια. 7.Ανάγκη για ανεξάρτητη σκέψη. 8.α.Η αδυναμία και τα σήματα της γλώσσας (8.1-8.3), β. Οι ιδιότητες του όντος (8.3-8.49).
Β. Περί γνώμης: Το προπατορικό αμάρτημα (8.50-8.62). 9.Η κατάρριψη του δυισμού. 10.Εισαγωγή στην κοσμογονία. 11.Η ορμή της γένεσης. 12.Οι στεφάνες της δημιουργίας. 13.Πρώτος γήινος θεός ο Έρωτας. 14 & 15. Για τη Σελήνη. 16.Ο επιμερισμός της γνώσης. 17.Περί του φύλου. 18.Γενετική ευγονία. 19.Προφητεία επί της σημειολογίας.                     

Το Παρμενιδικό «εόν»: Το κείμενο επικεντρώνεται σε μια ιδιαίτερη λέξη, την «εόν». Πολλοί την ερμηνεύουν απλά ως «ον». Για να της προσδώσουμε μια βαθύτερη εννοιολογική χροιά, σύμφωνα με τη γλωσσική σημειολογία, σημαίνει: εγώ το όλον αποδέχομαι ή εγώ το ον ή το ενυπάρχον σε όλους ον.

Τα Φώτα: Ως πηγή της δημιουργίας νοείται ένα Φως, πριν ακόμα γίνει φως, χρόνος, βούληση και λόγος. Το Φως αυτό διχάζεται στην κβαντική πύλη (βήσα οδός) και παίρνει την εμπράγματη (πνευματικο-υλική) μορφή του. Κατόπιν, όπως το ουράνιο τόξο, χωρίζεται σε χρώματα και αποχρώσεις φτιάχνοντας τον κόσμο και τους ανθρώπους, ο καθείς των οποίων είναι φως και κατέχει ένα μέρος του φωτός.   

Η συνέχεια: Ο Λεύκιππος, μαθητής του Παρμενίδη και δάσκαλος του Δημόκριτου, παίρνει τη μια ιδιότητα του Παρμενιδικού όντος, το άτμητο, και το ορίζει ως αρχή της ύλης (μη λαμβάνοντας υπόψη του την πνευματική διάσταση - εξού και μένος εναντίων του, του Πλάτωνα).
Ο Μέλισσος, ένας άλλος μαθητής του Παρμενίδη που θεωρεί πως το άτμητο έχει κίνηση, ανοίγει στη Σάμο φυσικο-φιλοσοφική σχολή από την οποία ξεπηδά μετα από λίγες γενεές ο Αρίσταρχος των φωτονίων (από το κείμενο προκύπτει ότι ο Παρμενίδης δεχόταν πρώτος την ηλιοκεντρική θεωρία).
Ο Ζήνων, ψυχοπαίδι και διάδοχος του Παρμενίδη, αναλώνεται να κάνει κατανοητό το ακίνητο της πρωτογενούς πηγής, διαχωρίζοντας το χώρο από το χρόνο.
Ο Σωκράτης, που νεαρός παρακολούθησε μαθήματα του Ζήνωνα όταν είχαν έλθει στην Αθήνα με τον Παρμενίδη, πέφτει με τα μούτρα στο παρμενιδικό εφαλτήριο, την εννοιολογία.

Οι Παρμενιδικοί, Αναξαγόρας και Πρωταγόρας, παρότι κρατούν επιφυλακτική θέση στα «μεταφυσικά», καταδικάζονται από τον τρομονόμο του Διοπείθη (για τα καινά δαιμόνια, από τον οποίο δεν γλύτωσε ούτε ο Σωκράτης).
Ο Πλάτων, εκ του Παρμενίδη ορμώμενος και πονηρά ποιώντας, μη μιλώντας για θεούς, δημιουργεί την εικόνα του σπηλαίου και του όντος των τέλειων ιδεών, παίρνοντας με τρόπο τους θεούς από τη γη, πηγαίνοντάς τους όλους ως έναν, στο «επέκεινα».
Ο Αριστοτέλης, στηρίζει το μηχανισμό της λογικής του πάνω στον Παρμενίδη, ασχέτως αν διαφωνεί με το τελικό αποτέλεσμα όταν δεν συνάγει με το πρακτικότητα. Μετά όμως από λίγα χρόνια, οι νέο-πλατωνικοί, οι περισσότεροι των οποίων είναι Ιουδαίοι, παίρνουν το θεϊκό ον του Πλάτωνα και βάζουν τον Γιαχβέ στη φωτεινή του θέση.
Οι νέο-αριστοτελικοί, με την σειρά τους, θα δράσουν σε δεύτερη φάση, ωφελιμιστικά, πότε αποδεχόμενοι τον επί γης θεό και πότε τον προσωπικό τους.


Η σημερινή εορτή των Φώτων: Αρχή στη σύγχρονη βάση μας έχει τον Παρμενίδη. Είτε ως κόσμος που υπάρχει πραγματικά, είτε ως κίβδηλος, είτε ως ιδέα (που είναι το φως που ανάβει η φαντασία όταν η επιθυμία βρίσκεται σε σκοτεινό λαγούμι) είτε ως πρακτική χρήση (το φως υπό προσδιορισμούς). Πέραν αυτού, και ασχέτως τι πιστεύουμε, στην εορτή των Φώτων πρέπει να αποδώσουμε τα του Παρμενίδη στον Παρμενίδη. Είναι ο σύγχρονος εισηγητής.
ΠΗΓΗ http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "H πορεία πρός την αλήθεια."

Πλάτωνας 'Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε;'

Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είμαστε εμείς σαν άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε; Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και πιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό.
Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με τον «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του. Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητες. Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.
Ο μύθος του σπηλαίου
Ο μύθος αυτός διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά. Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα. Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.

Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που κάποιοι δεσμώτες, καταφέρνουν ν’ απαλλαγούν απ’ την επιρροή των αισθήσεων και των δογμάτων και να γνωρίσουν την αλήθεια, βασιζόμενοι στις αποδείξεις που τους παρέχει μόνο ο ορθός λόγος και η καθαρή σκέψη. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι φιλόσοφοι και οι «πεπαιδευμένοι», οι μορφωμένοι, που η παιδεία τους δείχνει τον τρόπο πώς, ξεγλιστρώντας μέσα από τα ποικίλα δογματικά δίχτυα, να ξεφύγουν από τη μοίρα των δεσμωτών της σπηλιάς…
Η αλληγορία του σπηλαίου είναι μια προσπάθεια τεκμηρίωσης της θέσης του φιλόσοφου ως βασιλιά στην Ιδεώδη Πολιτεία. Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν τα μη πραγματικά σχήματα των σκιών με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι η πραγματικότητα.
Το ότι οι φυλακισμένοι, ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές, δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνο μες στο σπήλαιο. Αν κάποιοι καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μες στο σπήλαιο ήταν απλά αντίγραφα των αληθινών. Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι, και, προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους. Ωστόσο, όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους.Αλλά ας πάμε και κάπου πιο κοντά στην εποχή μας: στον διάσημο φυσικό Max Planck, τον πατέρα της Κβαντικής Φυσικής, που δήλωνε καθώς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ:

«Ως άνθρωπος που αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στην μελέτη της ύλης, μπορώ να πω αυτό σαν αποτέλεσμα της έρευνάς μου σχετικά με τα άτομα: η ύλη ως τέτοια δεν υπάρχει. Όλη η ύλη πηγάζει και υπάρχει μονάχα ως συνέπεια μιας δύναμης που κάνει τα άτομα να δονούνται και τα συγκρατεί μαζί για μια στιγμή. Πρέπει να υποθέσουμε πίσω από αυτή τη δύναμη την ύπαρξη μιας συνείδησης και ενός έξυπνου νου. Αυτός ο νους είναι η μήτρα («Matrix») όλης της ύλης».

Κι έτσι το… «παζλ της απατηλότητας» συμπληρώνεται δείχνοντας ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια πιο… «πραγματική πραγματικότητα» από τον κόσμο και τις καταστάσεις συνείδησης που βιώνουμε… το ζήτημα είναι : ποιος τολμάει να ακολουθήσει τον Neo;

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

https://www.youtube.com/watch?v=xsK7OKCfUFk&t=12

Απόσπασμα από το ramnousia.blogspot.com και το πολύ καλό άρθρο που έχει φτιάξει για το θέμα.http://maiandros.blog-spot.gr/2015/03/01/to-matrix-itan-mia-archea-elliniki-theoria-piou-allouma-fisika-tou-sokrati/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πλάτωνας 'Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε;'"

Τα 10 πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!

Όπως πίστευε ο Επίκουρος, ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο. Την ευτυχία, τη μακαριότητα, την έχει μέσα του, φτάνει να παραμερίσει όσα τον ενοχλούν και του κάνουν κόλαση τη ζωή. Εδώ σας δίνουμε 10 μικρά αλλά πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!

1. Κάνε τα πάντα με αγάπη!

Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς.

Η αγάπη είναι η αιτία ενότητας όλων των πραγμάτων

2. Αγκάλιασε τις προκλήσεις και μάθε από αυτές

Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό: «Ζήσε το σήμερα και ξέχασε το παρελθόν». Οι προκλήσεις είναι πάντα μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ακόμη και το ΟΧΙ μπορεί να γίνει μια νέα για να κινηθούμε σε μια νέα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.

«Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων έργων».

3. Πίστεψε στον εαυτό σου, άκουσε τον και μην παίρνεις πολύ σοβαρά αυτά που σου λένε οι άλλοι.

Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και κανείς τα παιδιά σου. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δεν θα μοιραστούν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες απόψεις και το ίδιο όραμα με εσένα, όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Θα υπάρξουν πολλοί που θα σου δώσουν δωρεάν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή σου ως μητέρα ή πατέρας. Άκουσε τους χωρίς να τους κρίνεις και ακολούθησε αυτό που σου λέει η καρδιά σου

«Εκείνος που ξέρει να ακούει επωφελείται ακόμη κι από εκείνους που μιλούν άσχημα».

«Μάθε να είσαι σιωπηλός, άφησε το μυαλό ήσυχο να ακούσει και ν’ απορροφήσει»

4. Ονειρέψου αυτά που θέλεις, και όχι αυτά που δεν θέλεις

Είναι σημαντικό να ονειρευόμαστε, να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Αλλά πάντα να ελπίζουμε στα καλύτερα

«Μην ξοδεύεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις. Θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, είναι κάτι απ’ όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκες να αποκτήσεις»

5. Ποτέ μην τα παρατάς και ποτέ μη χάνεις την πίστη σου

Αντικατέστησε τον φόβο με την ελπίδα.Η ταπεινοφροσύνη, ή αγάπη και η πίστη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και όλα θα συμβούν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη εποχή.

«Δεν υπάρχει τίποτα «μεγάλο» που δημιουργείται ξαφνικά…Ένα τσαμπί σταφύλια χρειάζεται χρόνο να ανθίσει, να καρποφορήσει και να…ωριμάσει»!

6. Πάντα να σκέφτεσαι και να «νιώθεις» θετικά

Η θετική σκέψη είναι δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων. Εστιάστε πάντα στο παρόν και στους λόγους για τους οποίους χαίρεστε! Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους αρνητικούς ανθρώπους και φροντίστε πάντα να περιβάλλεστε από ανθρώπους με θετική ενέργεια. Και όπως λένε και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:

«Η ιατρική είναι συνυφασμένη με την ουσία του νου»

«Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας»

7. Ψάξε μέσα σου τις απαντήσεις

Πάντα η σκέψη και η ενδοσκόπηση μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή λύση, όταν νιώθουμε μπερδεμένοι

«Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε εσωτερικά θα αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα.» Πλούταρχος

8. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι που μας κάνουν πιο θαρραλέους

«Το θάρρος μας δε φαίνεται στις καθημερινές μας χαρούμενες σχέσεις, αλλά στις προκλήσεις της ζωής και τις αντιξοότητες»

9. Μην αντιστέκεσαι στο πεπρωμένο σου

«Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του»

«Στον καθένα υπάρχουν τρεις αρετές: Η σύνεση, η δύναμη και η καλή τύχη»

Ίων ο Χίος

10. Δες τα λάθη σου θετικά και σαν εμπειρίες που θα κινούνται προς την κατεύθυνση των ονείρων σου.

«Αυτός που κάνει τα περισσότερα κάνει τα περισσότερα λάθη»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα 10 πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!"

Διώξεις Αρχαίων Φιλοσόφων.

 Όταν ο Πυθαγόρας εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας (532 π.Χ), οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές.---
 Η πόλη ήταν συντηρητική και το ιερατείο ισχυρό.---
Κατηγορήθηκε για αθεΐα και διαφθορά των νέων, συνελήφθη αλλά στο δικαστήριο αθωώθηκε.-----
Αργότερα κατηγορήθηκε πως ετοίμαζε συνωμοσία κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο όχλος εισέβαλε στη Σχολή του καταστρέφοντας και καίγοντας τα πάντα, θανατώνοντας πολλούς απ’ τους μαθητές του αλλά και τον ίδιον!------
Ο Ζήνων ήταν κι αυτός πνεύμα φιλελεύθερο και πολεμούσε με σθένος κάθε τυραννία και ιερατείο
Συμμετείχε σε κίνημα κατά του Τυράννου της πατρίδας του Νέαρχου, φυλακίστηκε και υπέστη σκληρά βασανιστήρια. Κάποια στιγμή ζήτησε να πει στον ίδιο τον Νέαρχο κάποιο μυστικό. Εκείνος έσκυψε να το ακούσει και τότε ο Ζήνων του ξερίζωσε με τα δόντια του το αυτί!
Έπειτα απ’ αυτό θανατώθηκε…
Ο Αναξαγόρας κατηγορήθηκε για αθεΐα επειδή υποστήριζε πως ο Ήλιος δεν είναι θεός αλλά μια μάζα από πυρακτωμένες πέτρες. Καταδικάστηκε σε θάνατο, φυλακίστηκε και λίγο πριν εκτελεστεί φυγαδεύτηκε απ’ τον Περικλή μακριά απ’ την Αθήνα…
Ο Πρωταγόρας, ο πατέρας της Σοφιστικής, κατηγορήθηκε, επίσης, για αθεΐα και ασέβεια.
Για να γλυτώσει τη σύλληψη μπάρκαρε σε ένα μικρό καράβι για τη Σικελία. Το πλοίο ναυάγησε και ο φιλόσοφος πνίγηκε…

Για τον Σωκράτη τα ξέρουμε. Μόνο που αυτός προτίμησε να πεθάνει παρά να το βάλει στα πόδια…
Αλλά και πολλοί ακόμη αρχαίοι φιλόσοφοι γνώρισαν κατατρεγμούς και κοινωνική απομόνωση:
- Τον Δημόκριτο οι σύγχρονοί του τον θεωρούσαν “μανιακό” και “πειραγμένο στο μυαλό”!
- Ο Θαλής είχε τη φήμη του “τεμπέλη” και του “αφηρημένου”. Τον θεωρούσαν τόσο άχρηστο που “δεν μπορούσε να κάνει πέντε βήματα χωρίς να πέσει σε λάκκο”!
Το ερώτημα παραμένει το ίδιο εις τους αιώνες , όσο και η απάντησή που διαχρονικά είναι η ίδια και είναι ενσωματωμένη στο ερώτημα.
Γιατί το πλήθος και τα ιερατεία (όλων των αποχρώσεων ) κυνήγησαν τόσο λυσσαλέα τους Έλληνες φιλόσοφους;
Την απάντηση μάλλον την γνωρίζετε….
filosofoumen
http://newdimensioncosmos.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διώξεις Αρχαίων Φιλοσόφων."

Το μυστήριο των Συμπτώσεων και η Συγχρονικότητα

Το μυστήριο των Συμπτώσεων - Ο C. Jung και η Συγχρονικότητα....Σας έχει συμβεί κάποια φορά να συναντάται συνέχεια μπροστά σας για ένα διάστημα το ίδιο αριθμό; Ή να σιγοτραγουδάτε ένα τραγούδι και ανοίγοντας το ραδιόφωνο να το ακούτε;

Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι κάποια υπερφυσική αιτία, κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις συμπτώσεις. Αλλά η πλειοψηφία των σύγχρονων επιστημόνων μιλάει απλά για άγνοια των φυσικών νόμων που τις προκαλούν, μια δημιουργία γεγονότων απ’ αυτά που είναι δυνατόν να συμβούν. Τίποτα το περίεργο ή μυστικιστικό ! Αντίθετα οι συμπτώσεις θεωρούνται αναπόφευκτες απ’ τους στατιστικολόγους.

Για παράδειγμα, η πιθανότητα από μια τράπουλα 52 χαρτιών, να μοιραστεί μια συγκεκριμένη 13άδα χαρτιών, είναι ίση για κάθε πιθανή 13άδα. Και όλες είναι το ίδιο πιθανές … όσο απίθανες και να μας φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Η πιθανότητα να μοιραστεί η 13άδα των 13 “καρό” είναι ακριβώς ίδια με την πιθανότητα να μοιραστεί μια οποιαδήποτε άλλη 13άδα. 

Μια εκπληκτική ιστορία μας φέρνει όμως ξανά το ερώτημα για το αν υπάρχει τύχη ή όχι. Την αναφέρει ο μαθηματικός Warren Weaver, στο βιβλίο του, “Lady Luck: The Theory of Probability” (“Η κυρία Τύχη: η θεωρία των πιθανοτήτων”) απ’ όπου δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό “Life”:

Στις 1-3-1950, και τα 15 μέλη της χορωδίας της εκκλησίας της Beatrice στη Nebraska, καθυστέρησαν στο ραντεβού που είχαν στις 7:20 για πρόβα. Όλοι είχαν κάποιο σοβαρό αλλά και συνηθισμένο λόγο να αργήσουν. Στις 7:25 η εκκλησία καταστράφηκε από έκρηξη !

Τα μέλη της χορωδίας θεώρησαν το γεγονός σαν “θεϊκή παρέμβαση”. Ο Weaver υπολόγισε τις πιθανότητες να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός μαζικής καθυστέρησης, σε μία στο εκατομμύριο. (σ.τ.μ. στην Ελλάδα θα ήταν κάτι παραπάνω από φυσιολογικό να συμβεί !!!)

Πώς λοιπόν να εξηγήσουμε τέτοιες “σκόπιμες” συμπτώσεις;

Όμως αξίζει εδώ να αναφερθεί η θεωρία του ψυχολόγου Carl Jung, ο οποίος διατύπωσε την Αρχή της “Συγχρονικότητας” που συνδέει γεγονότα, τα οποία δεν συνδέονται με κάποια φανερή σχέση αιτίας. Στο έργο του “Δομή και Δυναμική της Ψυχής”, αναφέρει πώς άρχισε να παρατηρεί συμπτώσεις που προκαλούσαν ανοικτά τους υπολογισμούς των πιθανοτήτων, στη διάρκεια των ερευνών του για το Συλλογικό Ασυνείδητο.

Για παράδειγμα, καθώς μια νεαρή ασθενής του περιέγραφε ένα όνειρό της, στο οποίο της δίνονταν ένας χρυσός σκαραβαίος, ένα έντομο μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο. Όταν το έπιασε ο Jung διαπίστωσε ότι ήταν ένα σκαραβοειδές σκαθάρι, ό,τι πιο κοντινό σε χρυσό σκαραβαίο, θα μπορούσε να υπάρξει στην περιοχή, το οποίο μάλιστα δεν συνηθίζει να μπαίνει σε σκοτεινούς χώρους. Αντίθετα κινείται στο φως της ημέρας… Και μπήκε την κατάλληλη στιγμή.

Ποιος άραγε προκάλεσε τη σύμπτωση: ο Jung ή η ασθενής του; Ο ψυχαναλυτής Nandor Fodor παρατήρησε πάντως ότι, η ασθενής είχε μια ήταν υπερβολικά ορθολογική συμπεριφορά που την έκανε ψυχολογικά απρόσιτη. Μετά την εμφάνιση του σκαραβαίου η συμπεριφορά της βελτιώθηκε και οι συνεδρίες έγιναν πιο αποδοτικές.

Ο Jung πίστευε ότι, το φαινόμενο της Συγχρονικότητας συνδέονταν με ψυχικές καταστάσεις που αναπτύσσονται μέσω της επιρροής των Αρχετύπων, τα οποία όριζε σαν πρότυπα (μοντέλα) έμφυτα στην ανθρώπινη ψυχή και κοινά για όλη την ανθρωπότητα.

Ο Jung αναφέρει συχνά τα Αρχέτυπα, σαν “αρχέγονες εικόνες”, που παρέχουν την αναπαράσταση όλων των ανθρώπινων στάσεων απέναντι στον θάνατο, τη σύγκρουση, το σεξ, τη μετενσάρκωση και τη μυστικιστική εμπειρία. Κάποιες φορές ένα αρχέτυπο ενεργοποιείται από ένα συναισθηματικά φορτισμένο γεγονός και τότε τείνει να έλκει γεγονότα παρόμοιας φύσης, ανοίγοντας δρόμο στα γεγονότα που ονομάζουμε “συμπτώσεις”.

Ο Jung δέχονταν επίσης την ύπαρξη μιας “περίεργης αλληλεξάρτησης των αντικειμενικών στοιχείων μεταξύ τους, καθώς και με τις υποκειμενικές (ψυχικές) καταστάσεις του παρατηρητή”. Μάλιστα εντόπισε δείγματα αυτής της αλληλεξάρτησης – που θεωρούσε άρρηκτα δεμένη με την έννοια της Συγχρονικότητας – τόσο στις ψυχιατρικές του σπουδές, όσο και στην έρευνά του πάνω στις εσωτεριστικές πρακτικές.

Έτσι, θεωρούσε την κινέζικη μαντική μέθοδο του Ι Τσινγκ σαν έκφραση της Αρχής της Συγχρονικότητας. Θεωρούσε ότι αυτό που θεωρούμε εμείς – στη Δύση – σαν είναι το κύριο ενδιαφέρον της κινέζικης σκέψης ενώ αυτό που εμείς λατρεύουμε σαν αιτιότητα περνάει σχεδόν απαρατήρητο. Ενώ η Δυτική σκέψη προσεκτικά ζυγιάζει, επιλέγει, ταξινομεί και απομονώνει, η Κινέζικη μια πιο ολιστική εικόνα του κόσμου, δίνοντας σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια που συνθέτει μια στιγμή. Κάθε στιγμή απαρτίζεται από όλα αυτά τα “ασήμαντα” συστατικά.

Αργότερα, ο Jung προέκτεινε την έννοια της Συγχρονικότητας και στην Αστρολογία. Όταν μάλιστα ανέφερε το ενδιαφέρον του για την Αστρολογία και την πεποίθησή του για τη μελλοντική της χρησιμότητα, με ένα γράμμα του στον Freud, ο τελευταίος αντέδρασε, κατηγορώντας τον Jung ότι είχε πέσει θύμα της “μαύρης παλίρροιας του βούρκου του αποκρυφισμού”.

Μη εγκαταλείποντας τις θέσεις του ο Jung κατέγραψε στα απομνημονεύματά του, άλλο ένα συνταρακτικό συμβάν εμφάνισης Συγχρονικότητας, που μάλιστα συνέβη ενώ ήταν μαζί με το Freud: Στέκονταν μαζί δίπλα σε μια βιβλιοθήκη όταν ο Jung ένιωσε το διάφραγμά του να γίνεται σαν από σίδερο και να καίει, να πυρακτώνεται. Ταυτόχρονα ακούστηκε ένας δυνατός κρότος σαν να επρόκειτο να πέσει πάνω τους η βιβλιοθήκη.

Ο Jung βρήκε την ευκαιρία να παρουσιάσει το συμβάν σαν ένα παράδειγμα φαινομένου καταλυτικής εξωτερίκευσης. Ο Freud αντέδρασε αποκαλώντας τα αυτά, “ανοησίες”. Τότε, ο Jung τον προκάλεσε, υποστηρίζοντας ότι μπορούσε να προβλέψει ότι το πολύ σε ένα λεπτό ο κρότος θα ξανακούγονταν. Πριν καν τελειώσει τα λόγια του ο κρότος ξανακούστηκε, αφήνοντας τον Freud εμβρόντητο.

Σύμμαχό του στην προσπάθεια να διατυπώσει τη θεωρία του για τη Συγχρονικότητα, ο Jung βρήκε τη κβαντική Φυσική, στα πλαίσια της οποίας είχε διατυπωθεί η θεωρία ότι έναπεδίο του χώρου μπορεί να γίνει αντικειμενικά γνωστό, μόνο με την ύπαρξη ενός παρατηρητή, ο οποίος όμως επεμβαίνει (αναγκαστικά, με την παρουσία του) στην κατάσταση του χώρου. Οι ανακαλύψεις αυτές βοήθησαν τον Jung να καταλάβει διαισθητικά ότι ύλη και συνείδηση συνδέονται με ουσιώδη τρόπο, σαν δυο συμπληρωματικές όψεις μιας ενοποιημένης πραγματικότητας.

Αλλά και πολύ πριν τον Jung, άλλοι διανοούμενοι και επιστήμονες είχαν διατυπώσει θέσεις που συνέδεαν αλληλεπιδραστικά την ύλη και τη συνείδηση. Ο ιστορικός Arthur Koestler μιλούσε για τη χωρητικότητα της ανθρώπινης ψυχής σαν “ένα κοσμικό αντηχείο”. Παρόμοιες απόψεις είχαν ο Kepler και ο Pico della Mirandola. Ο Koestler γράφει επίσης στο έργο του “The Roots of Coincidence” (“Ρίζες της Σύμπτωσης”) για μία “θεμελιώδη ενότητα των πραγμάτων”, που υπερβαίνει τη μηχανική αιτιότητα.

Η έννοια ενός πνευματικού μικρόκοσμου που αντανακλούσε συμπαντικά πρότυπα και που ο Leibnitz αποκαλούσε “μονάδα”, βασίζονταν στην ιδέα ότι το άτομο και το σύμπαν αλληλεπιδρούν εξαιτίας μιας προ-εγκαθιδρυμένης αρμονίας. Αλλά και για τον Schopenhauer, τα πάντα ήταν “αλληλοεξαρτώμενα και συγχρονισμένα με όμοιο τρόπο.”

Ο Koestler έδωσε παραδείγματα ενοποίησης και αλληλεπίδρασης μέσα απ’ την ίδια την εξέλιξη της επιστήμης, καθώς οι διάφοροι τομείς της φυσικής συνδυάστηκαν ή συγχωνεύτηκαν, στη διάρκεια του τελευταίου αιώνα: π.χ. ο ηλεκτρισμός και μαγνητισμός συγχωνεύτηκαν στην ηλεκτρομαγνητική θεωρία, ενώ τα Η/Μ κύματα συνδέθηκαν με μια σειρά φαινομένων, όπως το φως, το χρώμα, τη θερμική ακτινοβολία και τα ερτζιανά κύματα.

Η Χημεία αγκαλιάστηκε απ’ την Ατομική Φυσική. Ο έλεγχος του σώματος απ’ τα νεύρα και τους αδένες, συνδέθηκε με ηλεκτροχημικές διεργασίες, ενώ τα άτομα διαιρέθηκαν στα “δομικά στοιχεία” των πρωτονίων, των ηλεκτρονίων και των νετρονίων. Αργότερα, όλα αυτά τα θεμελιώδη σωματίδια, συγκεντρώθηκαν στην έννοια απλών “πακέτων συμπυκνωμένης ενέργειας”.

Σήμερα, όλο και πολλοί οικολόγοι και επιστήμονες κλίνουν προς την άποψη ότι, υπάρχει μια αλληλεξάρτηση, που συνδέει τα πάντα στον κόσμο, με όμοιο τρόπο που οι αρχαίοι μιλούσαν για τη “συμπάθεια” της ζωής.

Παράλληλα στο Πανεπιστήμιο του Ώστιν στο Τέξας, ο νομπελίστας φυσικός Ilya Prigogine μελετάει τον τρόπο που χημικές και άλλου τύπου δομές αναπτύσσουν πρότυπα βγαλμένα απ’ το χάος. Ο Karl Pribram, νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Stanford, πρότεινε τη θεωρία ότι, ο εγκέφαλος είναι ένα είδος “ολογράμματος”, ένας αναλυτής μοντέλων και συχνοτήτων, που δημιουργεί την “σκληρή” πραγματικότητα, ερμηνεύοντας συχνότητες από μια διάσταση πέρα απ’ το χώρο και το χρόνο. Με άλλα λόγια, ο φυσικός κόσμος που ξέρουμε είναι “ισομορφικός” – δηλαδή όμοιος – με τις διαδικασίες του εγκεφάλου.

Ίσως λοιπόν, μια συμμαχία κβαντικών φυσικών, νευρολόγων, παραψυχολόγων και μυστικιστών να μας δώσει μια νέα και διαφορετική εικόνα του σύμπαντος, μη-αιτιοκρατικού αλλά “συμπαθητικού”, που λειτουργεί πιο πολύ σαν μια μεγάλη σκέψη παρά σαν μια μεγάλη μηχανή, ενοποιώντας ύλη, ενέργεια και συνείδηση.

Μόνο τότε ίσως να ελευθερωθούν τα παραφυσικά φαινόμενα απ’ το στίγμα του “αποκρυφισμού” και να μην αντιμετωπίζονται σαν ενοχλητικά. Στα πλαίσια αυτά, οι αντιλήψεις μας και ο κόσμος μας θα αλλάξουν για πάντα.

strangemag.com
 esoterica.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το μυστήριο των Συμπτώσεων και η Συγχρονικότητα"